De koninklijke Vlaamse Schouwburg (KVS) heeft vijf bestuurders en die zijn deze week door de Vlaamse regering benoemd of herbenoemd. Dat gebeurt op voordracht van de politieke partijen, net zoals dat meestal het geval is op het federale niveau, waarbij nog maar eens bewezen wordt dat niet alles wat we zelf doen, we ook beter doen. Zo zitten er bij de bestuurders een zekere Mireille Schreurs, echtgenote van Karel De Gucht, de man die meestal zo neerbuigend over de Vlaamse regio spreekt. Verder Jos Geysels, de uitvinder van het cordon sanitair, die is voorgedragen door de S.pa, waarschijnlijk nog altijd omdat hij inderdaad, als secretaris van Agalev, mee zorgde voor de eerste anti-CVP regering van Verhofstadt. Misschien ook als troostprijs, omdat hij daarna Agalev de vernieling in reed. Verder een zekere Frank Meysman, die misschien wel zijn plaats waard is, maar die ik niet ken én Linde De Corte. Linde wie? Wel, dat meisje is nu toch toevallig de dochter van Mieke Van Hecke zeker, de topvrouw van het katholiek onderwijs. Ze heeft trouwens al een riante job op het kabinet van Steven Vanackere en daar zal mama ook wel iets mee te maken hebben. Maar er is ook goed nieuws: de vijfde, nieuwe bestuurder is niemand minder dan Jean-Pierre Rondas, pas gepensioneerd als Klara producer en een van de oprichters van de Gravensteengroep. De man steekt zijn Vlaamsgezindheid niet onder stoelen of banken. Bewijs daarvoor zijn feestrede t.g.v. 11 juli van vorig jaar voor de Warande, waarin hij de traditionele Vlaamse partijen hekelde o.w.v. de wijze waarop ze in het verleden altijd hebben gegeven en toegegeven, i.pl.v. de Franstaligen eens de duivel aan te doen. Dat laatste zal Rondas hopelijk blijven doen. Hij is voorgedragen door de N-VA, alhoewel hij geen partijkaart heeft. Dat siert hem, maar ook de N-VA. De partij van Bart De Wever heeft trouwens nog een goede slag geslagen, door niemand minder dan advocaat Vic Van Aelst een plaats aan te bieden op hun lijst bij de komende Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Van Aelst is wereldberoemd geworden in Vlaanderen, in de eerste plaats door het beruchte parachute proces, maar ook door de straffe uitspraken die hij in een Terzake hij gedaan i.v.m. het onrechtvaardige België, uitspraken die hij daarna in een uitzending van de Zevende Dag nog eens is komen herhalen. Van Aelst heeft vroeger al eens in de Brusselse gemeenteraad gezeten voor de Volksunie en is dus absoluut geen onervaren politicus. Hopelijk wordt hij verkozen in Antwerpen. Ze gaan dan daar in de koekenstad nog eens wat mee kunnen maken.
Wat al langer bekend stond als "Wallo-Brux" is gisteren definitief geworden door een verklaring van Rudy Demotte, minister-president van het Waalse gewest én van de Franse gemeenschap. Die laatste naam wordt nu dus geschrapt en vervangen door "Fédération Wallonie-Bruxelles", in het Frans om duidelijk te maken dat de Vlamingen er niets mee te maken hebben. Zou het? Brussel is niet in staat zichzelf fatsoenlijk te beheren. Om haar chaotisch, onefficiënt beleid te kunnen voortzetten, heeft het steeds maar meer geld nodig. Dat geld moet van Vlaanderen komen, want, alle nieuwe ronkende titels ten spijt, kan Wallonië daarvoor niet zorgen. De bedelaar spelen en de Vlamingen steeds maar vragen nieuw geld in Brussel te steken, is gewoon vragen voor problemen. Momenteel is Brussel al een soort gewest, dat echter onder curatele staat van Vlaanderen en Wallonië. Zoals Vlaams minister-president Peeters zopas nog verklaarde in de Libre Belgique, wil Vlaanderen dat zo houden. Dat is ook het standpunt geweest van Bart De Wever, die er ooit zelfs op aandrong Brussel te degraderen. Een gewest dat ook nog eens een agglomeratie heeft, negentien gemeenten met evenveel burgemeesters, gemeenteraden en OCMW's, met de Cocof, de Vlaamse gemeenschapscommissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscommissie, zes politiezones, een gouverneur en een vice-gouverneur. Brussel telt één miljoen inwoners waarvan, ruw geschat, 40% op of onder de armoedegrens leeft en daarom financieel moet ondersteund worden door Vlaanderen. Zonder tegenprestaties, zoals bv het saneren van die gemeenten en OCMW's, het terugbrengen van de politiezones tot één enkele, zoals dat in alle andere grote Europese steden gebeurt en zoals dat in Brussel al gebeurd is met de brandweer (daar kan het wél), is het not done dat een land zoals het onze, dat zo'n 20 miljard euro extra zou moeten besparen, daar nog geld in steekt. De grenzen van onze gewesten - en dus ook van Brussel - zullen ook moeten worden vastgelegd door de Europese Unie en dat zal gebeuren volgens de historisch reeds vastgelegde grenzen zoals bv de taalgrens. Daardoor zal Brussel binnen Vlaanderen vallen. Als men immers Brussel zou uitbreiden, dan valt ook de taalgrens weg. Die huidige situatie kan dan ook niet veranderd worden. De naamsverandering van de Franse gemeenschap en het getoeter van Charles Michel zullen daaraan niets veranderen zolang de Vlamingen het been stijf houden en de knip op de portemonnee. Peeters en De Wever staan daarin, gelukkig maar, op één lijn en hopelijk zal dat zo blijven, want Peeters heeft in zijn artikel nog maar eens herhaald dat zijn partij, CD&V dus, niet in een nieuwe federale regering stapt zonder de N-VA. Met het artikel van Peeters in de Libre, de uithaal van Charles Michel over de uitbreiding van Brussel, de verklaring van De Motte én deze van De Wever die niet wil verdrinken in een discussie met negen partijen, zit het communautair verhaal weer op de eerste rij. Het is nu alleen nog wachten tot Wouter Beke de handdoek in de ring smijt. Misschien worden het zelfs vijgen vóór Pasen...
Madame Milnjet is dit weekeinde nog eens uitvoerig aan het woord geweest in De Standaard en de VRT. Ze bedoelt het toch allemaal zo goed. Er heeft nog nooit zoveel op tafel gelegen. De Vlamingen moeten wél opletten: haar huidige aanbod is maar tijdelijk. Het is te nemen of te laten. Enzovoort, enzovoort... Probleem met die francofonen is, dat ze niet willen snappen dat een staatshervorming niet iets is van hoeveelheden (geld), maar van bevoegdheden. Ook al kregen de gewesten het dubbele van wat Joëlleke nu aanbiedt, zolang er geen overdracht van bevoegdheden plaats vindt, kan het federale niveau steeds opnieuw ingrijpen en de situatie weer naar haar hand zetten. De Franstaligen weten dat en willen niet dat het gebeurt. En is er meer. Men is die Milquet beu, zelfs in haar eigen partij. Sinds zij de Waalse christen-democratisch partij, de PSC, omvormde tot een linksgezinde a-christelijk zootje, zijn bijna de helft van haar kiezers ervan weggelopen. Van de 19% van 1995 bleven er na de laatste federale verkiezingen nog14,60% over, maar volgens de recentste peiling van de Libre Belgique en RTL zou daar nog eens meer dan 4% af kunnen gaan. Ze is er weliswaar in geslaagd haar partij in alle niveaus mee aan het bewind te krijgen, maar dat heeft zijn prijs gekost: de PS achterna hollen blijkt zelfs in Wallonië niet te lonen als men zelf geen socialist is.. Milquet had al in 2009 te kennen gegeven te willen aftreden als voorzitster en haar plaatsvervanger, Benoit Lutgen, staat sindsdien klaar. Dat het er nog steeds niet van gekomen is komt, doordat Milquet zogezegd eerst de staatshervorming mee zou helpen doorvoeren. Haar laatste beslissing is nu, dat ze er na deze zomer dan toch mee zou ophouden, ook als er tegen die tijd geen staatshervorming en/of geen nieuwe federale regering zou zijn. Ze heeft daar in één adem wel aan toegevoegd dat ze nog "een tijdje" zal samenwerken met Rutgen... Misschien zouden nieuwe verkiezingen en een nieuwe nederlaag ervoor kunnen zorgen dat we eindelijk van dat mens verlost zullen zijn. Zo te zien zullen weinigen erom rouwen, zelfs niet in de eigen regio, zelfs niet binnen de eigen partij.
Eind vorige week verscheen er in Knack een artikel aan de hand van Lode Wils, dat nogal wat stof heeft doen opwaaien. Ik had het niet meteen gelezen, daar ik geen Knacks meer koop. Ik ben nl van mening dat dit blad, buiten erg interessante artikels, ook steeds meer dan één forum geeft aan de Vlaamse nestbevuilers en met die Wils is dat niet anders. Lode Wils is wat ze noemen een "politiek gemotiveerde historicus", wat feitelijk niet kan, want een echte historicus moet neutraal blijven en de gebeurtenissen bekijken in de context waarin ze zich voordeden. Niet bij Wils dus, die zich verzet alles wat enigzins als Vlaams-nationalistisch kan beschouwd worden en die helemaal geen kwaad ziet in wat francofonen rond die Tweede Wereldoorlog hebben uitgespookt. Rex, Degrelle, het Waalse legioen van de Wehrmacht: nooit van gehoord. Wat Wils wél "ontdekt" heeft - en daarover gaat het bewuste Knack artikel - is dat, volgens hem, de Vlaamse beweging gesticht werd door de Duitsers! Dus pas in de periode 1914-1918. Alsof ze daarvóór niet bestaan heeft. Van leugen en laster gesproken en dat voor iemand die zich historicus noemt. Reeds in 1832 was er in Antwerpen en in Gent Vlaams verzet tegen de voorgenomen verfransing van België. Denk maar aan Conscience, Willems (van het Willemsfonds) Van Rijswijck. Later ging dat verder met Davids (Davidsfonds), Guido Gezelle, Hugo Verriest, Verschaeve, Albrecht Rodenbach en zijn Blauwvoeterij. In 1840 was er het Vlaamsch Petissionnement dat "In Vlaanderen Vlaamsch" eiste. Er was De Commissie der Vlaamsche Grieven (1857) en de oprichting van het Vlaamsch Verbond te Brussel (1861). Reeds rond de eeuwwisseling waren de culturele en politieke stromingen samengesmolten tot één Vlaamse Beweging en dat allemaal al vóór die Eerste Wereldoorlog begon. Kortom, met zijn "Duitse" stelling heeft Wils alleen maar sensatie gezocht (en gekregen). Dat hij zichzelf daarmee belachelijk en als historicus ongeloofwaardig wil maken, is zijn zaak. Dat Knack aan zo'n kinderachtigheden meedoet is een bevestiging dat ik het bij het juiste eind had om dat blad niet meer te kopen. Als de Vlaamse Beweging zou gesticht zijn door de Duitsers, dan kan men even goed stellen, dat het Belgicisme gesticht is door Julius Caesar. In diens boek "De Bello Gallico" heeft die man het reeds over de Belgen ("Omnium Gallorum Belgae fortissimi sunt")...
Wie deze rubriek een beetje volgt, weet dat ik al meer dan eens gesteld heb, dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Een eerste voorbeeld hebben we zopas gekregen: om de kosten van het plaatsen van zonnepanelen - dubbel gesubsidieerd: op federaal én regionaal vlak - te dekken, is er sinds gisteren een verhoging van onze elektriciteitsfactuur die voor een gemiddeld gezin 6 euro per maand zal bedragen en dus zo'n 72 euro op jaarbasis. Dat geldt voor iedereen, ook voor wie geen zonnepanelen plaatst, om welke reden ook (ligging en aard van het dak en/of het gebrek aan financiële middelen). In een land, waar men zowat de laagste pensioenen van heel Europa uitbetaalt, moeten zo bv gepensioneerden, die grotendeels van dat mager pensioentje afhankelijk zijn, nu gaan bijdragen om bedrijven en bemiddelde particulieren hun stroomcertificaten mee te gaan betalen. Van een discriminatie gesproken. Als er morgen weer een artikel in de media verschijnt van mensen die een "sociaal" elektriciteitstarief krijgen, m.a.w. die zo goed als afgesloten worden van het net, dan zal daar gegarandeerd een deel van die gepensioneerden bij zijn. En daar zal het niet mee ophouden. De sector zonnepanelen schijnt nl nog geen vijfde van het hele groene stroom arsenaal uit te maken. Daarbuiten zijn er o.m. ook nog de windmolens, de biomassaverwerking en de warmtekrachtpompen. Stel dat die morgen ook allemaal het standpunt van de zonnepaneelsector volgen, dan komen we aan 35 tot 40 euro extra per maand en zo'n 500 per jaar! Freya Van den Bossche zegt er wat aan te zullen gaan doen, "tegen het einde van dit jaar". Daar heeft ze dus misschien nog acht maand voor nodig. Het is haar aan te raden, want ondertussen lachen ze zich bij Electrabel een kramp: die firma verdient miljarden per jaar aan goedkope kernenergie en wij, de consumenten, draaien op voor de kosten van de dure groene stroom. Kafka is nooit ver weg in dit land...
Prins Laurent heeft weer eens gedaan. Wil die man de ontbossing van Kongo tegengaan en dat mag ook al niet. Nochtans heeft hij daar een speciale "stichting" voor opgericht, allemaal met uw en ons geld en God weet wat hij daar nog allemaal van plan is. Hij beperkt zich trouwens niet alleen tot "onze" Kongo, nota bene een gebied van zo'n twee miljoen vierkante kilometer, desnoods pakt hij heel Afrika aan Zelfs met Kadhafi heeft hij al te doen gehad. In Libië wou hij bomen gaan planten om de opgang van de Sahara woestijn te stoppen. Zeg nog dat die man geen missie heeft... Dat koopmanschap van Laurent valt op bij de Coburgers. Men moet al teruggaan tot Leopold II om dat nog in die familie terug te vinden. In het kindjes maken waren (en zijn) de Coburgers heel wat meer bedreven. Maar Laurent blijft ook in dat opzicht een geval apart. Kwatongen beweren nl dat de man helemaal geen Coburger is en dat hij het zakeninstinct, of wat ervoor moet doorgaan, zou geërfd hebben van zijn "natuurlijke" vader. Laurent zou immers een zoveelste "accident de parcours" zijn in de rijke liefdesgeschiedenis van de koninklijke families. Als de geschiedenis wat anders verlopen was, had hij bv even goed Lorenzo Vastapane kunnen heten, om maar iets te zeggen. Enfin, dat is toch wat kwatongen beweren. Zoiets zou snel bevestigd of ontkend kunnen worden met de mogelijkheden die men tegenwoordig heeft met DNA-onderzoek, maar daar durft blijkbaar niemand aan beginnen. Wat trouwens in de hele heisa rond prins Laurent opvalt, is de grote stilte langs francofone zijde. Net zoals in de zaak Koekelberg vindt men het daar niet zo erg als men sjachert en foefelt met overheidsgeld, zeker niet als zoiets gebeurt door een lid van een vorstenhuis dat er mede voor zorgt dat dit land aaneen blijft hangen, zodat de Waaltjes hun geldtransfers blijven krijgen. L'argent fait la guerre...
Duitsland was en is de motor van de E.U. Het is het land dat de kar trekt en ook het land dat zich het best herpakt heeft van de economische crisis. Vraag is nu, of dat zo zal blijven. Een kolossale aardbeving gevolgd door een even kolossale tsunami ergens aan de andere kant van de wereld, dreigt immers roet in het eten te gooien. In een paniekreactie besloot Angela Merkels regering immers een deel van de Duitse kerncentrales stil te leggen en enkele daarvan waarschijnlijk zelfs niet meer op te starten. Die paniek had niets met Fukushima zelf te maken, maar alles met de schrik de verkiezingen in enkele Duitse deelstaten te verliezen. Het heeft niet mogen baten, de CDU verloor toch en zwaar zelfs, en de vraag is, hoe het nu daar in Duitsland verder moet. Zal Duitsland blijven groeien of zal het moeten inbinden? Het enorme industriële complex van het land heeft ook een enorme nood aan energie. Die verder uitbreiden met kernenergie, zoals gepland was, gaat nu meer dan waarschijnlijk niet meer door. Ze vervangen met alternatieve energie is een proces van lange adem, dat bovendien enorm veel extra investeringen en geld zal vragen. Bij ons kost groene stroom drie keer zoveel als de normale en dat zal in Duitsland wel niet anders zijn. Voor België - en zeker voor Vlaanderen - komt er trouwens nog wat anders bij kijken. Wij profiteerden mee van de Duitse heropleving. Zal dat zo blijven? We mogen dan economisch van dat land afhankelijk zijn, zeker voor wat de auto-industrie en de chemiebedrijven betreft, op gebied van financiën (Forts/Dexia) en energie (Suez/Electrabel) is ons land aan handen en voeten gebonden aan Frankrijk, een land waar 75% van de stroom wordt voortgebracht door kernenergie. België is een Franse economische kolonie geworden. In de Europese tweedeling die de dag van vandaag al bestaat, noord en Zuid, zitten wij op het randje. De grens tussen een welvarend noorden en een kwakkelend zuiden loopt langs de noordgrens van België, tussen Vlaanderen en Nederland. De vraag is niet alleen of dat zo zal blijven of dat België - en zeker Vlaanderen - erin zal slagen zijn wagentje bij de Duitse locomotief te kunnen houden, maar ook of die locomotief straks niet stil zal vallen, waarbij heel Europa een stap achteruit zal (moeten) zetten. Het kan verkeren. Bredero wist dat al...
De zaak van de drie Roemeense zusjes heeft nog eens voor de nodige heibel gezorgd in het Belgische asiel en migratiebeleid. Buiten de vraag, hoe het mogelijk is dat zo'n kleine kinderen hier zomaar met een reisvisum kunnen binnenkomen zonder hun moeder, was het kot eergisteren ook te klein bij de repatriëring. Dat laatste is in België een regelrechte klucht geworden en is o.m. nog het gevolg van de zaak Semira Adamu. 80% van wat er in ons landje komt binnengewaaid, krijgt hier geen verblijfsvergunning en zou dus terug moeten naar het land van herkomst. De meeste verdwijnen echter in de illegaliteit. Het aantal zelfgekozen repatriëringen daalt met het jaar. Een klein deel ervan zijn gedwongen terugreizen, wat in gerechtelijke termen "beveiligde terugkeervluchten" wordt genoemd. Per vlucht (houd u vast!) reizen er een aantal "begeleiders" mee: 2 inspecteurs, 1 dokter, 1 psycholoog van de federale politie, 1 immigratieambtenaar, 2 redacteurs, 2 officieren, 2 escorteurs per te verwijderen persoon en 4 reserve-politieagenten!! Vorig jaar zijn er in totaal 13 van die terugkeervluchten geweest... Verboden te lachen! Gaat daar nu iets aan gebeuren? Natuurlijk: Melchior Wathelet Jr is gisteren weer vertrokken naar de Balkan, samen met de directeur van de dienst vreemdelingenzaken en een mannetje van Leterme's kabinet. Snoepreisje nr zoveel. Wathelet Jr gaat het o.m. de Kosovaren nog eens duidelijk uitleggen, dat ze in België niets kunnen komen doen... Men zou natuurlijk ook de wetten hier eens kunnen aanpassen, maar dat schijnt te moeilijk te zijn. De aanpassing van de snel-Belg-wet, waarover in de daarvoor bestemde kamercommissie zopas nog werd gestemd, is ondertussen uitgehold door een reeks francofone amendementen, zodat ook daarvan waarschijnlijk niets in huis zal komen. Ondertussen daalt het aantal zgz asielzoekers in heel Europa. Alleen bij ons blijft het stijgen. Raar, he?
In de Zevende Dag is Vlaams minister-president een lans komen breken voor eendracht tussen de Vlaamse partijen i.v.m. de communautaire besprekingen. Tégen wat ik vorige week vrijdag nog de "Vlaamse ziekte" noemde. Hij verwees daarbij naar de zgn Vlaamse octopusnota van 2008, waarmee toen alle partijen uit het Vlaamse parlement min of meer akkoord waren. Die nota, die niet te verwarren is met het federale octopusakkoord van eind jaren negentig dat leidde tot de politiemisvorming, stelt vrij cru de splitsing voor van niet alleen B-H/V, maar ook van het werkgelegenheidsbeleid, de belastingen en een deel van de sociale zekerheid. Daarenboven werd Brussel in die nota niet herkend als derde gewest op gelijke hoogte met Vlaanderen en Wallonië. Het was niet de eerste keer dat Kris Peeters deze oproep doet. In januari van dit jaar heeft hij dat ook al eens gedaan. Wat hij toen - en ook nu - vergeet erbij te zeggen, is wat er moet gebeuren als er (weer eens) niets van in huis komt en dan bedoel ik niet zozeer het onderling Vlaams gekrakeel, maar wel de besprekingen over de staatshervorming. M.a.w. als Kris "a" zegt, moet hij ook "b" zeggen. Als de huidige demarche van Beke niets zal oplossen - en daar ziet het naar uit - dan wordt het meer dan tijd dat het Vlaamse parlement zijn verantwoordelijkheid opneemt en Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Zoiets is democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaamse parlement is democratisch verkozen en is dan ook de uitdrukking van het Vlaamse volk.De wil van een soeverein volk zou voor elke democraat het enige moeten zijn wat telt.* Als Peeters echt de wil heeft om de belangen van zijn regio te vrijwaren, dan is het meer dan tijd dat hij in die zin ingrijpt. En als hij dat niet doet, dan is het aan de Vlaamse volksvertegenwoordiging zelf om een initiatief ter zake te nemen. Dan kan de Vlaamse octopusnota verder worden afgewerkt en - mocht dat niet lukken - kan men een aanvang maken met de opdeling van dit land, waarbij Brussel bij Vlaanderen zal blijven, simpelweg omdat het nu eenmaal binnen de grenzen van het Nederlandse taalgebied ligt, en dit volledig volgens de regels van het internationaal recht. De verdere toekomst van die stad zal dan moeten onderhandeld worden tussen Vlaanderen en Brussel en niemand anders.
* Dit is een eerste, noodzakelijke stap naar de ontbinding van de Belgische federatie, de zgn "dismembratio". De formulering, zoals hierboven aangegeven, komt trouwens niet van mij maar van grondwetspecialist Robert Senelle en staat te lezen in "De Ordelijke opdeling van België" van Gerolf Annemans en Steven Utzi, op bladzijde 165.
"Leterme is de PR-manager van een stuurloos land met een torenhoge staatsschuld". Bovenstaande is niet van mij, maar van Marc De Vos, docent aan de UGent en directeur van de denktank Itinera Institute. Ik ben het met de man dikwijls niet eens, omdat hij - mijns inziens - nogal belgicistisch reageert, maar deze keer geef ik hem volmondig gelijk. Leterme maakt nl, voor de zoveelste keer, dezelfde fout, een fout die hij waarschijnlijk geleerd heeft van zijn voorganger Verhofstadt, die dat ook steeds deed. Hij vertelt nl dat België het beter doet dan zijn buurlanden en de meeste andere landen van de eurozone, maar zegt er niet bij dat wij - in tegenstelling tot de meeste van die landen (Italië, Ierland en Griekenland uitgezonderd, maar daar wil de dag van vandaag niemand mee vergeleken worden) - een veel hogere staatsschuld hebben. Landen met een lagere staatsschuld kunnen het zich een minder sluitende begroting veroorloven, België niet. Dat het met België momenteel iets beter gaat, heeft te maken met het feit dat de economie optrekt, dat wij mee kunnen profiteren van de opgang van Duitsland (dat door onze vakbonden wel bekritiseerd wordt o.w.v. zijn laagste lonen, maar het land vaart het toch maar wel mee) én dat deze regering in lopende zaken het moet rooien met de zgz twaalfden, waardoor het elke maand niet meer mag uitgeven dan in dezelfde maand van een jaar geleden. Leterme, die zich steeds meer ambtenaar dan politicus toont, verricht daarbij inderdaad goed werk, alleen krijgt het evenmin verkocht als destijds zijn voornemen om de communautaire problemen eens te gaan oplossen. De enorme staatsschuld is trouwens niet het enige probleem van België. Er is de activiteitsgraad, die veel te laag ligt Er zijn de massa's nepjobs, door de overheid gesubsidieerd. Er is het generatiepact dat nog niet veel "gegeneerd" heeft. Er zijn de problemen rond asielbeleid en immigratie die men meer niet oplost. En er is de vergrijzing waarvoor - in tegenstelling tot al onze buurlanden en de meeste andere landen van de EU - nog steeds niets, maar dan niets gedaan is. Om die vergrijzing aan te pakken zou het land een staatsschuld moeten hebben van hoogstens 60% van het bruto binnenlands product (bbp), en daar zitten we nog steeds 40% boven. Daardoor kan er daarvoor geen extra geld vrijkomen, zoals Vande La vroeger al geprobeerd met zijn ter ziele gegane zilverfonds. En het ergste van al is, dat deze regering, evenmin als de voorgaande, ook maar één woord daarover loslaat en dus verzuimt de burgers te waarschuwen voor wat er straks zal aankomen: een grote belastingsverhoging op alle niveaus. Zoiets is niét goed voor de mensen, zoiets heet niet goed besturen, zoiets heet "struisvogelpolitiek".
Amper vier maanden nadat Leterme stoer op Tv kwam vertellen dat hij - met zijn goed bestuur - het probleem van de opvang van de zgz asielzoekers had opgelost, komt dat probleem als een boemerang terug. Door het opheffen van de visumplicht voor de Balkanlanden, komen er steeds meer mensen uit die buurt naar ons gezegende vaderland waarvan hen verteld is, dat hier zo goed als alles gratis is. Enkele (snoep)reisjes naar de Balkan van de heer Leterme en zijn secretaris voor immigratie, Wathelet Jr, hebben daaraan niets kunnen veranderen. De 1500 nieuwe asielaanvragen per maand, wat destijds zo geschat was, zijn er ondertussen 1800 geworden en, met wat "meeval", zitten we deze zomer aan de 2000. De 23.000 (!) reeds bestaande opvangplaatsen zijn daarmee allemaal zo goed als bezet, grotendeels door Serviërs, Macedoniërs, Kosovaren en Albanezen. Allemaal mensen die geen recht hebben om hier te kunnen blijven, maar die ondertussen wel tijdelijk komen profiteren van de lekken in ons systeem en waarvan een deel gegarandeerd niet naar de Balkan terugkeert, maar hier illegaal zal blijven en zich in de criminaliteit zal storten. Daardoor wordt niet alleen ons asiel en immigratiebeleid onderuit gehaald, maar ook justitie waar men ook al lang niet meer weet wat aan te vangen met het steeds groeiende aantal criminele illegalen. Men krijgt steeds meer en meer de indruk dat onze justitie en politie hier niets anders meer te doen hebben dan af te rekenen met criminele buitenlanders. De ontslagnemende regering Leterme, die zogezegd niet kan doen wat ze wil omdat ze in lopende zaken is, kan wél een meerjarenbegroting opmaken, directeurs van de Nationale Bank benoemen en zelfs mee ten oorlog trekken, maar zou niét in staat zijn de snel-Belg-wet aan te passen. De reden daarvoor heeft niets te maken met lopende zaken, maar met het dwarsliggen van PS en CDH, die zoveel mogelijk immigranten willen toelaten, in de hoop dat het lompenproletariaat zich hier opnieuw zal uitbreiden en zij daarin nieuwe kiezers zien voor hun partijen. De N-VA heeft dan ook groot gelijk, waar ze zegt dat de PS het in deze regering Leterme, die slechts gesteund wordt door 30 Vlaamse kamerleden, voor het zeggen heeft. Dat de Waalse socialisten hebben ingestemd met (een nieuwe versie van) het Interprofessioneel Akkoord (IPA), is slechts een doekje voor het bloeden. Alleen de punten die voor de PS moeilijk lagen zijn daarbij versoepeld. Voor de rest dicteert de partij van Di Rupo de wet en heeft ze ook geen enkele druk of haast om ook maar iets toe te geven aan de rechtmatige eisen van de N-VA. Dat het tenslotte dan die partij is die door de traditionele partijen (én de media, die het perfide spelletje meespelen) de zwarte piet krijgt toegespeeld, is er helemaal over. Waar is de tijd toen die Leterme het allemaal ging oplossen met vijf minuten politieke moed...
"Divide et impera" / Verdeel en heers. 20 eeuwen na Julius Caesar heeft dit Romeinse gezegde nog steeds niets van zijn betekenis verloren. Dat hebben we zopas weer eens mee kunnen maken nu de zeven CD&V excellenties hun beklag hebben gemaakt over de N-VA en "ontslagnemend" premier Leterme daar nog een schepje bovenop heeft gedaan. Daar waar onze francofonen bijna altijd één blok vormen, al is het dikwijls maar voor de schijn, maar zeker naar buitenuit, blijven de Vlamingen niet alleen verdeeld, maar slaan ze geen gelegenheid over om dat ook te laten zien. Tot meerdere vreugde van de Franstaligen die hun politiek achterover geleund in hun zetel kunnen voortzetten. De Wever had het deze week in een Ter Zake uitzending nog eens duidelijk gesteld: zolang deze regering in lopende zaken ongestraft steeds meer punten buiten haar eigenlijke bevoegdheid kan verwezenlijken (en daarbij steeds duidelijk de N-VA links laat liggen), is er geen enkele druk op de francofone partijen om ook maar iets toe te geven. Deze Leterme regering wordt beheerst door de Franstaligen en de PS is daarbij de grootste partij. Indien voor hen nodig, kan ze inderdaad verder regeren tot 2014, zoals Didier Reynders al eens heeft voorgesteld. Zogezegd wordt het weer een cruciale week, de zoveelste in de rij sinds 13 juni 2010. Als de N-VA er inderdaad de stekker uit zal trekken, dan heeft CD&V de stok om de hond te slaan en mee te stappen in een regering zonder N-VA. "Voor het belang van het land en met de dood in het hart", de oude CVP waardig. In werkelijkheid voor het behoud van de postjes, zoals Leterme het zelf heeft gesteld: het belangrijkste wat deze regering, volgens hem, niét en een echte regering wél kan doen is een reeks benoemingen doorvoeren. Als dat zo is, waarom konden die nieuwe directeurs bij de Nationale Bank dan wél benoemd worden? Tot slot nog dit: de Vlaamse ziekte geldt niet alleen tussen de N-VA en de traditionele partijen, maar ook tussen de V-partijen onderling. De N-VA mag blijven beweren, dat ze tegen het cordon sanitair zijn. Als het er op aan komt, spelen ze dat ondemocratische spel wél mee. Echt een Vlaamse ziekte.
Tuberculose (TBC), in de volksmond "tering" genoemd, was een ziekte die bij ons vooral voor kwam in de tweede helft van de achttiende en het begin van de negentiende eeuw. Bekende slachtoffers ervan was o.m. Albrecht Roodenbach en Alice Nahon. De ziekte was meestal een gevolg van onhygiënische levensomstandigheden en is er bij ons door de toenemende welvaart stilaan uit gegaan. TBC is nu echter terug, vooral in de grote steden. Daar waar het percentage nieuwe zieken in Vlaanderen en Wallonië tussen de 7 en de 8% ligt, is dat voor Antwerpen al rond de 25% en voor Brussel zelfs bijna 35%. Het is duidelijk dat dit te maken heeft met de armoede die er in de grotere steden leeft en die heeft op zijn beurt te maken met de steeds groeiende toestroom van inwijkelingen uit Afrika en Oost-Europa. Zoals steeds, wordt dat officieel natuurlijk niet toegegeven. Volgens de Vlaamse vereniging voor Respiratoire Gezondheidszorg en Tuberculosebestrijding (VRGT), ligt het aan de crisis en zou het aandeel tussen immigranten en autochtonen zelfs fifty-fifty zijn, maar dat laatste klopt niet. Wie bv vier uur lang met een TBC-patiënt in eenzelfde onverluchte of slecht verluchte ruimte verblijft, loopt reeds het risico op besmetting. Wie dus een avondje doorbrengt in een café van een Brusselse verpauperde volksbuurt, kan het dus krijgen. Het gros van de autochtonen zal het dan zo ook wel opgelopen hebben, zeker in Brussel, de stad die wel de hoofdstad van Europa wil zijn, maar niet eens fatsoenlijk kan zorgen voor de gezondheid van zijn inwoners, evenmin als voor hun veiligheid en de werkgelegenheid. Leve de multicultuur!
Het Vlaamsvijandige Le Soir heeft, volgens eigen zeggen, een charmeoffensief ingezet. Dat bestaat erin, dat ze een deel van haar krant in het Nederlands had staan. Daarmee houdt de charme dan ongeveer op, want in de verdere artikels vindt men de gebruikelijke aanvallen tegen Vlaanderen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Die partij wil met Le Soir niet meer praten en dat zou voor de francofonen dan betekenen, dat de N-VA een haatcampagne tegen haar en haar lezers voert. Zoiets wordt dan verteld door een krant die zelf ooit Bart De Wever en negationist noemde, die ooit voorstelde alle N-VA-ers op een schip te zetten en in volle zee te laten zinken en die ooit een foto van een Bosnisch massagraf plaatste in een artikel tegen de Vlaamse wooncode. Ge moet maar durven. De waarheid is, dat Le Soir de laatste drie jaar bijna 20% van haar lezers is kwijtgespeeld. Het hele zgz "charmeoffensief" is dan ook eerder een von Rundstedt offensief dat tot enig doel heeft zoveel mogelijk schade toe te brengen ondanks het gevaar van een verdere afkalving van het eigen lezerspotentieel. Dat laatste zit er dik in, want met zo'n provocaties is de kans klein dat men nieuwe lezers zal vinden, eens dat het nieuwe van haar huidige demarche is verdwenen. Le Soir schijnt de meest verkochte Franstalige krant in Vlaanderen te zijn. Die lezers zullen dan wel in hoofdzaak de Francofonen uit de Rand zijn, voor wie de nieuwe lectuur, uitgebracht onder de naam "Édition Bruxelles Périphérie", zal bedoeld zijn. In hoofdzaak het kiescliënteel van Vlaminghater Maingain en Madame Milnjet. Deze laatste liet trouwens vorige week in dezelfde krant nog optekenen "dat we moeten afrekenen met dat soort van populisme à la Marine Le Pen dat men kan herkennen in sommige formaties in het noorden van het land: die tsunami van nieuw eenheidsdenken, demagogisch en extreemrechts". Met zo'n mensen zouden onze Vlaamse vertegenwoordigers dan een nieuwe regering moeten vormen die daarenboven nog eens zou moeten zorgen voor een staatshervorming. Dat dat maar niet wil lukken. Raar, he?
Het idee van die parallelle gesprekken, waarmee De Croo Jr in de Zevende Dag uitpakte, is niet nieuw. Didier Reynders heeft het daar ook al eens over gehad. Het zou betekenen dat men, tegelijk met de besprekingen over het communautaire, ook de andere problemen zou aanpakken. Dat is onzin, want in dit land is bijna alles communautair en het weinige dat het niet is, wordt communautair gemaakt van zodra vooral de francofonen er denken baat bij te hebben. Zie maar naar het geval Koekelberg of naar het protest van de Waalse voetbalclubs die recentelijk nog protesteerden omdat ze in de KBVB slechts 40% van de mandaten hebben (als het een beetje tegen zit hebben ze straks nog één ploeg - van de zestien - in de hoogste afdeling!). Als er straks weer zal moeten gesproken worden over de staatshervoming, over de financieringswet waarbij elke regio zijn eigen boontjes zou moeten kunnen doppen, over werk, over justitie, over (een deel van) de gezondheidszorg, om nog even te zwijgen over de splitsing van B-H/V, dan is dat allemaal communautair getint. Als dat niet kan gebeuren, dan moet men er mee ophouden, zoals Jan Jambon al eens duidelijk heeft gezegd, maar waarover De Wever vaag blijft doen. Dat laatste kan natuurlijk zijn voor de galerij, zoals de N-VA ook zegt te willen spreken over die zgz parallelle gesprekken, terwijl men daar goed genoeg weet dat dit niet kan in dit verdeelde land dat alleen nog blijft draaien dank zij een ersatzregering in lopende zaken, die steeds meer buiten de lijntjes kleurt en waarvan het niet eens zeker is dat al haar beslissingen straks niet ongedaan zullen kunnen gemaakt worden. De vraag is alleen, of het nu vijgen vóór of na Pasen zullen worden.
Vorige week was (weer eens) rijk aan Belgenmoppen: - In Oostende is de plaatselijke OCMW-voorzitter het beu, dat steeds meer van die immigranten die hier een verblijfsvergunning hebben gekregen, hun familie laten overkomen in het kader van de zgz "gezinshereniging". Die mensen, meestal van de derde leeftijd, komen dan naar hier en vallen bij ons automatisch in de bijstand, alhoewel zij nooit een cent daartoe hebben bijgedragen. De Oostendse OCMW-voorzitter, een socialist nota bene, heeft er wat op gevonden: hij laat die lui één dag per week werken en dan hebben ze, volgens onze prachtige Belgische wetten, al meteen "recht" op een (minimum) pensioen. Als men weet, dat de eigen bevolking heel haar leven moet afdragen om soms niet veel meer te krijgen, is dit een wraakroepende toestand. Toch heeft de man ergens een punt: door die meestel oude nieuwkomers een pensioen te geven i.pl.v. een leefloon (betalen moeten we ze toch, steeds volgens de Belgische wetten), betaalt niet meer het plaatselijke OCMW, maar wel de federale staat, die - volgens de voorzitter - terecht verantwoordelijk is voor deze uit de hand gelopen situatie. Het is trouwens opmerkelijk dat diegenen die het meest vanuit de eigen instanties protesteren tegen de door allochtonen ingevoerde wanpraktijken, over het algemeen socialisten zijn. Dat waren ook de directrice van het koninklijk Antwerps atheneum in de zaak met de hoofddoeken en bv ook de voorzitster van het Antwerpse OCMW, die miljoenen tekort komt om het allemaal betaald te krijgen. En dan zijn er socio's die niet begrijpen kunnen dat hun partij in de peilingen steeds verder weg zinkt. - In een interview in De Standaard verklaarde afscheidnemend voorzitter van het Verbond der Belgische Ondernemingen (VBO), Thomas Leysen, dat als de geplande windmolens in onze Noordzee zullen klaar zijn, de elektriciteit in dit land 800 miljoen euro per jaar méér zal kosten. Waarmee hij dus bevestigt wat ik hier ooit al eerder schreef: aan die groene stroom gaan we ons blauw betalen. - De airbus van het Belgische leger, die landgenoten van Tokio naar Brussel moest brengen, staat al enkele dagen met een panne stil op het vliegveld van Anchorage, in Alaska. Dat uitgerekend Crembo dat nu moet meemaken, hij die de grootste criticus was van Air Flahaut, wiens vliegtuigen ook meer in panne stonden dan vlogen. - De verkoop van tickets voor de Olympische Spelen van 2012 werd in België toegekend aan een zekere firma Suseia. Die kreeg de alleenverkoop van 30.000 tickets, omdat ze die ook on-line kon aanbieden. Op de eerste dag crashte het systeem, dat de toevloed van aanvragen niet aan kon. In het weekeinde werden er "al" 770 bestellingen gevalideerd. Tegen 26 april (van dit jaar!) zal de verkoop, waarschijnlijk hernomen worden... - In het kader van de culturele oproepen voor een eendrachtig België, was het - na o.m. Tuymans en Arno - blijkbaar de beurt aan schrijver Erwin Mortier. Als voorbeeld van Belgische samenhorigheid haalde de man het Afrika museum aan. Ge weet wel: van dat land dat we vroeger ooit gekoloniseerd hebben, waar er officieel alleen Frans gesproken werd en waar "Flamand" een scheldwoord was... Zouden die subsidievergaarders niet beter bij hun leest blijven?
"Steve is God" blokletterde De Morgen in 2003 toen Stevaerts populariteit maar bleef stijgen. Diezelfde krant zal dat over Bart De Wever gegarandeerd niet schrijven, alhoewel deze laatste aardig op weg is om de concurrentie op een hoopje te spelen. Althans als we de peilingen mogen geloven. Nu, peilingen of geen peilingen, communautair akkoord of niet, feit is dat de laatste week uiterst succesvol is geweest voor de no-nonsense Vlaamse voorman. Hij werd als voorzitter van de N-VA herkozen met een stalinistische score (bijna 100!) en zal, normaal gesproken, nog drie jaar het roer van de partij in handen houden. Nóg spectaculairder was, dat hij vorige week werd uitgenodigd door Brits premier David Cameron op Downing Street, 10. Een absolute première. Nooit eerder werd daar iemand uitgenodigd die in eigen land niet eens minister was en dan nog uit een voor Groot-Brittannië toch maar klein buurlandje. Er moet flink wat tandengeknars geweest zijn in de coulissen van de traditionele Belgische partijen (én media), die de opgang van de N-VA nog steeds eerder bestempelen als een "accident de parcours". Ondanks die onderschatting, blijkt de partij dan nog steeds vooruit te gaan in de peilingen, zoals de zgn "lentepeiling" van VRT en De Standaard zopas uitwees. Samen met het VB, dat voor het eerst sinds maanden weer stilletjes uit het electorale dal schijnt te klimmen, is dat goed nieuws voor Vlaanderen. Het bewijst nog maar eens dat steeds meer Vlamingen er zich van bewust zijn geworden, dat ze het bij het rechte eind hebben en dat dit land hervormd moét worden. Zelfs de dooddoener dat er in deze laatste peilingen ook meer blanco stemmen waren, snijdt geen hout. Die vergroten bij een stembusslag nl alleen maar de cijfers van de winnende partijen. In de gegeven omstandigheden zullen CD&V, Open VLD en zelfs de SP.a (die - terecht - echt in de hoek zit waar de klappen vallen), er twee keer over nadenken vooraleer ze een regering zouden vormen zonder de N-VA. Voorlopig kunnen ze zich alleen nog troosten met de wetenschap dat de regering in lopende zaken zijn taken steeds groter gaat zien: na het opstellen van begrotingen, het doorvoeren van benoemingen en het wijzigen van wetten, trekt ze nu zelfs mee ten oorlog! Du jamais vu. Als een eigenlijk onwettige regering na even onwettige verkiezingen dit allemaal kan, dan vraag ik me af, waarom men dit land dan niet even snel kan hervormen of desnoods splitsen.
Het wordt met de dag duidelijker dat we met dit land geen kant meer op kunnen. De meeste partijen zeggen wel dat ze geen verkiezingen willen, maar diegenen die daar iets aan kunnen doen hebben zich zodanig ingegraven in hun eigen kiesbeloften van de vorige keer dat elke toegeving hun stemmen zal kosten. Ondertussen boert geitenboer Leterme rustig verder met zijn lopende zakenclub, die met de dag "ontdekt" dat ze steeds meer bevoegdheden krijgt en/of neemt. Er zijn er al die wensen dat het zo nog een tijdje duurt, met als uitschieter een van de mislukte koninklijke onderhandelaars, Didier Reynders, die zelfs al geopperd heeft dat deze regering - waarin hijzelf ook nog steeds zit - het best kan uitzingen tot 2014, wanneer de officieel geplande volgende verkiezingen eraan moéten komen. Gelukkig zijn er ook mensen en instanties die dat niét willen en die hoe langer hoe meer beseffen dat deze situatie helemaal niet gezond is. Na negen maanden uitzichtloos palaveren is zelfs de Hoge Raad voor Financiën, nu niet bepaald een Vlaamsgezinde verenging, tot het besluit gekomen, dat dit land nooit gesaneerd zal geraken zonder een staatshervorming. De steeds groeiende rente, die ons land betaalt voor ons schuldpapier, zal steeds hoger worden als er niet gesaneerd wordt. De risicopremie daarop zal zonder zo'n sanering immers blijven stijgen. Eenzelfde verhaal horen we vanwege de economische denktank Itinera, ook een echt Belgisch instituut, die zegt dat België zijn fiscaliteit grondig moet hervormen. En daarmee bedoelt men de financieringswet, waarmee N-VA voor de pinnen kwam en waarover de francofone partijen zoveel misbaar maakten (en nóg maken). Volgens Itinera moeten de sociale bijdragen op lonen naar beneden en de indirecte belastingen (BTW, accijnzen e.d.) naar omhoog en moet het effect van die verhogingen uit de gezondheidsindex gehouden worden. Steeds volgens Itinera zijn subsidies voor energiezuinige woningen een verspilling en moet het gebruik van energie eerder bestraft worden, moeten bepaalde categorieën (zoals o.m. artiesten en sportlui) geen fiscale voordelen krijgen. En zo zijn er nog wel van die zaken. Zo hoort men het eens uit een andere hoek en dan hebben we het nog niet gehad over de communautaire hete hangijzers, zonder dewelke hier helemaal niets wordt opgelost. Het gaat tenslotte niet op dat een minderheid van de bevolking alle middelen krijgt om elke beslissing van de meerderheid lam te leggen en/of ongedaan te maken met veto's en alarmbellen. Een land waar alles om de haverklap geblokkeerd kan raken, heeft geen toekomst. En daar zal een regering in lopende zaken niets aan veranderen.
Volgens een onderzoek dat recent gepubliceerd werd in het gezaghebbende Amerikaans medisch tijdschrift New England Journal of Medicine, krijgen leukemiepatiënten veel te hoge doses chemo toegediend. Uit dit onderzoek, dat meer dan vijf jaar in beslag heeft genomen en waaraan 860 patiënten uit diverse landen aan deelnamen (ook uit België), blijkt dat soms één tiende van de toegediende chemo hetzelfde resultaat kan hebben en dat de patiënt als gevolg daarvan heel wat minder gevaar loopt op negatieve bijwerkingen. Met de trieste ervaring waarvan tenslotte mijn echtgenote het slachtoffer is geworden, denk ik dat dit niet alleen het geval is met leukemie, maar ook met andere vormen van kanker. In eerste instantie werd bij mijn vrouw één kwaadaardige tumor uit haar linkerborst gehaald plus twee lymfeklieren. Die laatste waren alleen maar geïnfecteerd aan de ingaande kant, niet aan de uitgaande. De oncoloog die ons dat vertelde, maakte er zelfs een tekeningetje bij zodat daarover geen misverstand kon bestaan. Toch nam men geen enkel risico en moest mijn vrouw een zware chemokuur ondergaan, in totaal zes keer, één dag in de week, om de drie weken. Na de vierde chemo werd haar hart, dat telkens mee gecontroleerd werd, het niet meer aan en moest men overschakelen op een lichtere soort op basis van taxus. Anderhalf jaar later kreeg ze te horen dat de constante rugpijn, waarmee ze al een hele tijd rondliep, het gevolg was van een ontkalking van haar wervelkolom. De oncologen wilden het niet gezegd hebben, maar de tandarts, waarbij mijn vrouw elk jaar ging voor haar jaarlijkse tandcontrole, had vastgesteld dat ze geen tandsteen meer aanmaakte, iets wat ze vroeger altijd wél deed. Hij legde daarmee het verband dat de zware chemo niet alleen dáárvoor verantwoordelijk was, maar ook voor die wervelkolomontkalking. Bij haar tweede chemokuur, op basis van taxus, die ze drie weken na elkaar kreeg, dan één week niet en dan weer drie weken, was de eerste dosis ook al te zwaar, net zoals bij haar eerste kuur. Van een bepaald product kreeg ze 124 mg ingespoten plus daarbij een hoeveelheid cortisone. Ook van die eerste behandeling werd ze doodziek. De week daarop werd de hoeveelheid chemo teruggebracht tot ... 42 mg (één derde!) én werd de dosis cortisone gehalveerd. En dat bleek ook te werken Bij haar derde chemo kreeg ze de chemo mee naar huis, in een pompje dat aan haar "poortje" werd aangesloten en dat zich ledigde in vijf dagen. Tot op de eerste dag van die chemo had mijn vrouw een gezonde eetlust en kon ze dagelijks normaal naar het toilet gaan. Ook die chemo bleek echter te zwaar. Van zodra hij begon te werken, was het ermee gedaan en kreeg ze zelfs constipatie. Na dag 5 kreeg ze te horen dat ze was opgegeven. Zeven dagen later heeft ze ons verlaten... Ik neem het de behandelende geneesheren persoonlijk niet kwalijk. Ze hebben momenteel waarschijnlijk niets beters. Oncologie is daarenboven een soort lopende bandwerk geworden. Als men vier en een half jaar bij de afdeling Oncologie langs komt, krijgt men tenslotte de indruk dat de halve wereld kanker heeft. Het is een loterij: het kan lukken, het kan tegenslagen. Niemand wordt er echter echt beter van. Het kan zijn dat de ziekte soms overwonnen wordt, maar gerust zul je nooit meer zijn. Het is dat ook te hopen dat de Amerikaanse studie waarover hierboven sprake de ogen zal openen en dat men ook voor de andere kankers eens een soortgelijk onderzoek verricht. Niet iedereen is bestand tegen een paardenmiddel.
De zaak Koekelberg blijft de politieke gemoederen beroeren. Nu blijkt dat het hoofd van onze politie in Brussel een eigen riant, geklasseerd huis bewoonde waar hij samen met zijn secretaressen het mooie weer trachtte te maken. Dat gebouw, het zgn "maison Quetelet" werd in politiekringen het "White House" genoemd en was zo broodnodig dat minister Turtelboom het nu gaat verkopen. De opvolger van Koekelberg zal dan moeten residiëren daar waar hij hoort: te midden van zijn politiestaf. Even was er zelfs een nog straffer verhaal. Koekelberg zou nl een zekere commissaris Eddy Muylaert op de valreep nog benoemd hebben op een belangrijke post bij Fedcom. Tegen die Muylaert lopen momenteel twee onderzoeken naar corruptie: één door de politiediensten zelf en een door het Brussels parket. Ondertussen zou blijken dat die beslissing niet door Koekelberg zelf, maar door een "bevoegde" directeur-generaal zou zijn genomen. Feit blijft wel, dat Koekelberg op dat moment nog de grote baas was en toch ook daarover een zekere verantwoordelijkheid droeg. Pikant in dit verhaal is trouwens dat Muylaert én Koekelberg dezelfde advocaat hebben, de immer terugkomende Marc Uyttendaele, oftewel monsieur Onkelinx... Maar het strafste moet nog komen. Binnen de commissie Binnenlandse Zaken hebben zowel PS en MR Koekelberg verdedigd en gezegd dat heel de heisa tegen hem een communautaire kwestie is. Dat Koekelberg eruit moest omdat hij francofoon zou zijn. Zo'n beetje het verhaal van die kleurling die op iets betrapt wordt en direct gaat roepen dat degenen die hem gepakt hebben racisten zijn. Als de zaak Koekelberg met het communautaire te maken heeft, dan is het omdat de Waalse partijen blijkbaar nog altijd het verschil niet kennen tussen het mijn en het dijn. Als men op een zekere (hoge) functie zit, mag men - volgens die Waalse politiekers blijkbaar - graaien zonder rekenschap te geven. Koekelberg is inderdaad moeten aftreden na een protest van Ben Weyts (N-VA), maar er zijn in Vlaanderen legio voorbeelden van hoge politiefunctionarissen die gestraft werden omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk maar aan de hoofdcommissaris van Gent, Peter De Wolf, die ontslagen werd of van die van Leuven, die een veroordeling opliep en zo zijn er nog wel enkele. De Wolf kreeg trouwens geen andere, nieuw uitgevonden job aangeboden zoals Koekelberg. Om maar even het verschil aan te duiden. Wie dacht dat het Waalse sjoemelen verleden tijd was, is er aan voor de moeite. Het gebeurt misschien niet meer in Charleroi, maar heeft zich verplaatst naar Brussel, waar blijkbaar nóg meer te graaien valt.
