Ondergetekende is sinds gisteren terug uit Sardinië. Het was mijn eerste reis met Ryanair en mijn kinderen, die me de reis hadden aangeboden, hadden er tevens voor gezorgd dat ik handbagage én bagage kon meenemen. Dat laatste was feitelijk niet nodig, maar waarschijnlijk hoopte de familie stilletjes dat ik genoeg lekkers van het eiland zou meebrengen, wat ook gebeurd is: pecorino (schapenkaas), verse ambachtelijk gemaakte noga (die ze daar ‘torrone’ noemen), ‘carta musica’, een flinterdun herdersbrood en ‘bottarga’, gedroogde visseneitjes van de harder, om door de pasta te doen. Meer moet dat niet zijn.
In het Ryanair vliegtuig was ik op de heenvlucht de enige ‘priority’ passagier. De overige 20 priority zitjes bleven leeg, terwijl de ‘coach’ achteraan helemaal vol zat. Op de terugvlucht had ik alleen het gezelschap van een Duits koppel in priority. Dat deed een beetje onwennig aan, maar ik had wel plaats genoeg!
Weer thuis lagen de kranten van bijna een hele week op mij te wachten. Even het verstand weer omschakelen, ze dan uitpluizen en vanaf morgen weer becommentariëren. Dat verhaal van steekvlampolitieker Smetje, die het probleem van de laatste schooldag(en) heeft opgelost door die laatste schooldag voor volgend jaar af te schaffen, had ik al gelezen. Dat is zo’n beetje zoals in Gent, waar men het woord ‘allochtoon’ heeft afgeschaft. Zou men dat ook eens niet met ‘België’ kunnen proberen?
Bij de cyclocrossjuniores was het hele podium van het wereldkampioenschap ‘Belgisch’, althans volgens onze onvolprezen media. Dat het drie Vlamingen waren konden Wuyts en zijn VRT-trawanten weer niet over hun lippen krijgen. Zou er in dat wereldje trouwens één Waal meerijden?
Dat de dagen lengen en de nachten strengen is er (nog?) niet bij. We zullen maar hopen dat we dit jaar weer niet zo’n twee weken Elfstedentochtweer krijgen zoals twee jaar geleden. Dat zou betekenen dit jaar weer geen fruit.
Ondergetekende trekt er enkele dagen tussenuit. Ik vlieg vanmorgen vanuit Eindhoven met een rechtstreekse vlucht van Ryanair naar Alghero, op Sardinië, waar ik vier dagen te gast zal zijn bij mijn oudste zus, die op dat eiland is blijven wonen en er een Bed & Breakfast heeft in het oude stadscentrum (‘il centro storico’), een appartement op de vierde verdieping met een groot terras van waaruit men bij het ontbijt over de haven en de zee uitkijkt.
Alghero ligt in het noordwesten van Sardinië en is een havenstadje met een jacht en vissershaven, prachtige stranden en grotten langs de zee. In tegenstelling tot de Sardische dialecten die elders op het eiland gesproken worden – al dan niet beïnvloed door het Genuees (zoals op Corsica), het Arabisch (in het zuiden) en het Latijn (in het centrale bergland) – heeft men in Alghero te maken met Catalaans, een gevolg van enkele eeuwen Catalaanse overheersing, toen die nu Spaanse regio nog onafhankelijk was.
Alghero was ook de eerste plaats op Sardinië die toeristisch werd. Dat kwam doordat vanaf de jaren vijftig de Britse luchtvaartmaatschappijen BOAC* en BEA er een tussenlanding hadden op hun route Londen-Malta. Dat gebeurde op het vliegveld van Fertilia, net buiten de stad, waarvan de omgeving bekend is voor de uitstekende witte wijnen van Sella & Mosca die, samen met de Vermentino, tot beste witte wijnen van het eiland behoren.
Het is twaalf jaar geleden dat ik nog in mijn tweede vaderland geweest ben. De allereerste keer was in juni 1963, toen Alghero de eerste stad was die ik daar aandeed en waar ik meteen een bankrekening opende om van de extra grote biljetten van 10.000 Lire, die ik op zak had, vanaf te geraken en ik mijn jas kon uitlaten…
Zaterdag ben ik weer thuis en hoop ik opnieuw met mijn blogschrijven te kunnen aanknopen.
* Grapjassen zegden dat dat stond voor ‘Better On A Camel’!
De kruistocht tegen toplonen in overheidsbedrijven blijft maar aanhouden. Hoe gerechtvaardigd ze misschien ook mag zijn, het zal voor sommigen nooit ver genoeg gaan, met het risico dat we straks inderdaad met ‘monkeys’ blijven zitten, ‘aapjes’ volgens Koen Geens.
De partij die zich het felst tegen de toplonen opstelt en zich zo’n beetje een Robin Hood imago wil aanmeten, is wel dezelfde die in een nabij verleden er steeds voor gezorgd heeft dat haar mannetjes (en vrouwtjes) met de meeste poen gingen lopen. Toen Didier Bellens werd bedankt voor de (niet) bewezen diensten, had hij nog een jaarsalaris van meer dan één miljoen euro, maar toen hij werd aangenomen (op persoonlijk aandringen van de rode ‘pasionaria’ Onkelinx) kreeg hij het dubbele daarvan, met dank aan de regeringen van de ‘actieve welvaartstaat’. En Bellens was geen uitzondering.
Kameraad Luc Van den Bossche, vader van, kreeg 690.000 euro als voorzitter van de raad van bestuur van Brussels Airport, niet eens een uitvoerende functie. Stéphane Moreau, SP burgemeester van Ans, krijgt als gedelegeerd bestuurder van de Waalse intercommunale Tecteo (dezelfde die 50 miljoen euro wil steken in Electrawinds), liefst 588.000, nu nog. En zo zullen er nog wel enkele rondlopen.
Geloof trouwens niet dat er nu een einde aan zal komen. De oude topman van de NMBS holding, Jannie Haeck (SP.a), krijgt tegenwoordig nog maar 290.000 euro (gelijk aan het loon van Di Pippo), maar heeft er zopas nog een bestuursfunctie bij gekregen in de Vlaamse Investeringsmaatschappij PMV en ik denk niet dat ze daar met peeschijven betaald worden. Die raad is trouwens uitsluitend samengesteld met politiek benoemde creaturen.
Zelfs Jean-Pascale Labille, de niet eens verkozen minister van overheidsbedrijven en door sommigen beschouwd als dé incarnatie van Robin Hood in de Belgische politiek, is zelf een cumulard hors catégorie (‘Champion toute catégorie’ is zijn Waalse bijnaam). In totaal heeft hij, volgens zijn laatste inventaris (januari 2013) liefst 56 bestuursmandaten, waarvan ‘slechts’ zeventien effectief bezoldigd, maar waarvan er bij die andere heel wat zijn die onrechtstreeks wel iets zullen opbrengen (‘supply side business” noemen de Amerikanen dat).
Kortom, als de socialisten denken met hun kruistocht tegen de toplonen van openbare ambtenaren te kunnen scoren, zouden ze beter goed opletten en zullen ze op eieren moeten lopen. Het verhaal van de balk en de splinter.
Dat het Belgische gerecht niet fatsoenlijk werkt, is geen nieuws meer. Iedereen die er een beetje om bekommerd is, heeft daar al lang vele vragen bij en ondergetekende heeft ook al meer dan eens bepaalde absurditeiten ervan aangeklaagd. Nieuw is misschien dat ons gerecht nu ook openlijk in vraag wordt gesteld door de eigen hoogste magistraten die inderdaad ook zelf het bos niet meer zien door de bomen. ‘Ons wetboek is waanzinnig’, zegt Yves Liégeois, procureur-generaal in Antwerpen.
Dat Belgisch wetboek bestaat al zo’n 200 jaar, is dus ouder dan België zelf en is feitelijk nooit serieus hervormd, maar steeds opgelapt totdat het een lappendeken is geworden waarin bijna niemand zich nog terugvindt. Advocaten zijn verplicht zich te specialiseren in één bepaald onderdeel, weten daar dan ook alles van en vloeren met gemak niet alleen de rechters, die over (bijna) alles moeten kunnen oordelen, maar ook de onderzoeksrechters, die op hun eentje verondersteld worden een hele procedure volgens alle oude en nieuwe wetteksten op te volgen. Daar dit hoe langer hoe moeilijk wordt, volstaat het kleinste foutje om te komen tot de beruchte procedurefouten, die in ons rechtssysteem zo stilaan eerder de regel dan de uitzondering zijn geworden. Ergens een handtekening te weinig, een telefoontje te veel en de beschuldigde criminelen, dikwijls verkrachters, mensensmokkelaars, fraudeurs, wapenhandelaars en drugsbaronnen, kunnen vrijuit gaan. Vorig jaar waren er zo’n dozijn procedurefouten bij ernstige delicten, waardoor niet alleen de gerechtszaken verstoord werden, maar waarbij criminelen ook de kans kregen te ontsnappen.
Volgens Liégeois is er maar één oplossing en dat is de wetgeving volledig vanaf nul te herschrijven. Een oplijsting van de knelpunten, zoals Turtelboom, die zelf geen juriste is (nog zo iets typisch Belgisch!), er een heeft besteld bij een paar professoren strafrecht, is niet genoeg. Mijns inziens zou het nóg beter zijn mocht heel die justitie eerst communautair gesplitst worden, waarna zowel Vlaanderen als Wallonië er een eigen betekenis aan kunnen geven. Als er vanaf april van dit jaar een aparte Nederlandstalige en Franstalige tuchtrechtbank kan komen, zoals is voorzien, kan men best de lijn doortrekken en álles splitsen. Vroeg of laat zal dat toch moeten gebeuren en anders heeft men daar twee keer werk mee. Zolang dat niet gebeurt, kan men maar best een goede, maar dure advocaat nemen die ter zake gespecialiseerd is. Succes verzekerd.
Zowel Di Rupo als Kris Peeters bezochten het Wereld Economisch Forum in het Zwitserse Davos. Deze zgz hoogmis van de wereldeconomie brengt zowat mensen uit alle gelederen samen, niet het minst vanuit de bedrijfswereld en de politiek. Peeters komt er al voor de zevende keer, voor Di Rupo was het pas zijn tweede deelname. De eerste keer toen hij er als premier de kans toe kreeg, ging hij niet. De tweede keer werd zijn retoriek pro België al snel van tafel geveegd doordat de grote baas van ArcelorMittal, de heer Mittal zelf dus, ongeveer op hetzelfde ogenblik de wereld liet weten dat hij de warme lijnen van zijn staalfabrieken in Luik zou sluiten, iets waarvan ze in Wallonië nog steeds niet bekomen zijn.
Dit jaar zette Di Rupo zijn beste beentje voor om nogmaals dit land rooskleuriger voor te stellen dan het is. Het leek soms wat op marktkramerij. Ik vraag me af wat die andere wereldleiders en vooral zakenmensen daarvan moeten denken. Die weten best hoe het er hier aan toe gaat en zijn zelfs meestal beter geplaatst om te vergelijken met andere landen, waar ze dikwijls eveneens vestigingen en/of fabrieken hebben. Zo weten ze allemaal dat de loonkosten hier te hoog zijn, wat bevestigd werd door de Zweedse CEO van Volvo, die daarmee Di Rupo terugfloot, die had gesteld dat Volvo daarmee geen problemen zou gehad hebben. Ook de grote Braziliaanse baas van bierfabrikant AB Inbev wist te vertellen dat men in België moest ophouden met wetten steeds te veranderen, een specialiteit sinds de regeringen Verhofstadt. ‘Een serieus bedrijf’, zei hij, ‘ moet kunnen plannen op lange termijn en dat gaat niet als in een land de wetten steeds worden veranderd’ en daarmee verwees hij ondermeer naar die over de notionele intrestaftrek. Het gaat er niet om of men daar vóór of tegen is, maar eens een wet gestemd, moet men die aanhouden zodat bedrijven weten waar ze aan toe zullen zijn, ook morgen.
De hierboven vermelde, maar ook andere bedrijfsleiders zijn nog beleefd gebleven. Ze hadden ook kunnen verwijzen naar al die achterpoortjes in de Belgische wetgeving, die sociaal mogen lijken (of zelf soms zijn), maar die het de werkgevers in dit land veel moeilijker maken dan elders. Denk maar aan de brugpensioenen, de loopbaanonderbrekingen en het tijdskrediet, om er maar enkele op te noemen. Uit een recent antwoord van minister van Pensioenen De Croo aan CD&V senator Dirk Claes blijkt trouwens dat de Belg de kortste loopbaan heeft van de hele eurozone. Buiten de hierboven vermelde uitzonderingen zijn er bv ook nog de zgz ‘thematische verloven’ (bv ouderschapsverlof) en leveren militaire dienst, arbeidsongevallen en stakingsdagen hier gelijke rechten op voor het pensioen. Allemaal vreselijk sociaal natuurlijk, alleen vergeet men erbij te zeggen dat de uitkeringen voor zowel pensioenen, ziekte, invaliditeit en bijstand hier meestal een stuk lager liggen dan in de andere landen. De reden daarvoor is dat er op een werkende bevolking van ± 4.500.000 mensen circa één derde e.o.a. uitkering heeft en er gewoon geen geld genoeg is om die mensen een fatsoenlijke steun te geven.
De vraag is, hoe dat allemaal zover is kunnen komen. Wel, dat danken we in de eerste plaats aan de regeringen Verhofstadt, die het nagelaten hebben te besparen en structureel te hervormen toen het nog kon. En daarin zaten ook de Vlaamse socialisten die nu al dagen moeilijk doen over het loon van enkele topambtenaren bij Dexia, alsof ze daarmee het land gaan redden. Het is trouwens opmerkelijk dat de Waalse socialisten geen problemen hadden met de eerste demarche van Geens over die lonen, waarschijnlijk omdat ze – zoals ik al insinueerde in mijn blog van gisteren – Geens willen achter de hand houden als mogelijke kandidaat premier na Di Rupo en op die manier CD&V de kans willen geven, desnoods ‘met de dood in het hart’, straks toch weer mee te doen.
En ondertussen dronk men in Davos een glas, loosde er een plas en lieten er alles zoals het was. Morgen is het weer business as usual.
Gisteren maakten we in de Kamer nog eens een scheldpartij oude stijl mee tussen Dirk Van der Maelen (SP.a), notoir lid van de afgunstmaatschappij en minister zonder Financiën Koen Geens. Dat gebeurde n.a.v. het dispuut over de loonverhoging van drie topmensen bij het rest Dexia. Zo’n loonsverhoging met 30% tot 450.000 euro krijgt men de dag van vandaag niet meer verkocht, zeker niet bij een bedrijf dat 42 miljard beheert, waarvoor de Staat garant moet staan. Tegelijkertijd is dat toch de reden, waarom Geens in eerste instantie die loonsverhoging wél wou toestaan. Die mensen moeten er nl voor zorgen dat dit land straks weer geen extra miljarden op tafel zal moeten leggen, wat aardig meer zal kosten dan die loonsverhoging met 30%, waarbij het dan nog om bruto getallen gaat (wat er meestal niet wordt bij verteld). Ik heb zo de indruk dat die jobs niet zijn weggelegd voor Janneke en Mieke. De uitleg van Geens dat hij al blij is dat hij CEO Karel De Boeck bij Dexia nog twee jaar kan houden, spreekt dan ook boekdelen.
Ondertussen zal Geens nu ook zo wel stilletjesaan begrepen hebben dat de Belgische politiek een beestenspel is. De discussie over de Dexia lonen is niet de eerste waarbij Geens geconfronteerd wordt met politieke denkwijzen die haaks staan op zijn eigen logica. Denk maar aan zijn idee over de hervorming van de spaarboekjes, waarbij hij ook heeft moeten inbinden en de discussie toen eveneens ging onder de zgz Vlaamse ‘bondgenoten’ in de federale regering. De oppositie kijkt ernaar en geniet ervan.
Met de komst van Geens leek het even alsof CD&V het wit konijn had binnengehaald dat de bloedarmoede van de partij zou stoppen. Kris Peeters heeft geen zin in de federale politiek, De Crem kijkt uit naar een topjob bij de NAVO en de rest van wat nog meespeelt is niet genoeg gekwalificeerd om federaal nog een eersterangs rol te kunnen spelen. Met Geens dacht men zelfs iemand te hebben binnengehaald met ‘premiercapaciteiten’, in zoverre dat hij van francofone kant al gesuggereerd werd als een opvolger voor Di Rupo. Dat laatste dan om CD&V te paaien en als alternatief lokmiddel om te vermijden dat die partij straks federaal niet meer zou meedoen zonder meerderheid in Vlaanderen, voor zover men tenminste Beke mag geloven. Geens’ wittebroodsweken lijken voltooid verleden tijd, hoe leuk hij het allemaal ook scheen te vinden. Na zijn speech van gisteren, weten we in elk geval dat hij geen ‘aapje’ is*, wel CEO zou kunnen zijn van Belgacom en Bpost, maar niet goed genoeg is voor Dexia. Het is genoteerd.
* Hiermee verwees Geens naar de bekende Engelse uitdrukking: ‘If you pay peanuts, you’ll get monkeys’.
Uit een tweejarig ‘Buurtonderzoek’ van Het Nieuwsblad en het onderzoeksbureau iVox bij 116.000 mensen uit alle Vlaamse steden en gemeenten, is gebleken dat Bart De Wever het in Antwerpen tot nu toe beter doet dan zijn zo opgehemelde voorganger Janssens. De kritiek op De Wever uit linkse hoek (media inbegrepen) blijkt dan ook misplaatst en eerder te passen in de algemene demonisering van zijn partij. De grootste critici, meestal van linkse signatuur, zouden beter stilletjes zwijgen. Uit dezelfde enquête blijkt nl dat de rode burgemeesters Termont in Gent en Tobback er in Leuven sinds de vorige peilingen zijn op achteruit gegaan. Deze tendens past in een algemene tendens dat links in Vlaanderen blijft verzwakken en dat heeft zijn redenen.
Sinds 2003 heeft de SP.a nl geen enkele verkiezing meer gewonnen. De partij speelt gewoon boven haar niveau en heeft dat alleen te danken aan het feit dat ze steeds haar wagonnetje heeft kunnen hangen aan de Waalse rode locomotief van de PS. Daardoor kon ze – zonder ooit een verkiezing te winnen – toch in bijna elke regering meespelen en ministers leveren. Vande Lanotte op kop die – nota bene, toen hij voorzitter was - verantwoordelijk was voor de grootste verkiezingsnederlaag die zijn partij ooit geleden heeft. In een onafhankelijk (of confederaal) Vlaanderen, mag de partij het vergeten, dé reden waarom ze ook nu nog steeds voor België kiest en niet voor Vlaanderen. De opstand van de Aalsterse socialisten tegen hun eigen partijtop mag dan ook als een verademing worden beschouwd. In de stad van priester Daems, Louis Paul Boon en Bertje Van Hoorick – de stad met een opstandige traditie - was het zonder meer bemoedigend te horen dat de dissidenten het woord ‘Vlaanderen’ weer durfden gebruiken. ‘Een warm Vlaanderen’ zelfs voor schepen Casaer. Voor de echte socialisten is het dan ook te hopen dat SD&P van Aalst navolging zal krijgen en dat ze de salonsocialisten voor eeuwig en drie dagen naar de oppositie verbannen.
’t Zijn slechte tijden voor coöperanten. Het verhaal van Arco kennen we nu, maar er zijn er nog, alhoewel niet op zo’n grote schaal.
Neem nu dat van de mensen die in Groenkracht belegd hebben, ook een zgz coöperatieve, opgericht vanuit Electrawinds, het groene stroombedrijf dat maar niet uit de impasse geraakt en al maanden balanceert op de rand van het faillissement. Bijna het hele vermogen van Groenkracht, zo’n kleine 20 miljoen euro, is in datzelfde Electrawinds gestopt via een achtergestelde lening. Daardoor zijn Groenkracht’s vierduizend coöperanten geen mede-eigenaar van Electrawinds’ productiemiddelen, dit in tegenstelling tot andere investeerders die dat wél zijn. De coöperatieve aandeelhouders van Groenkracht krijgen in geen geval dit jaar iets uitbetaald en voor wat de volgende jaren betreft, is het bang afwachten. Eergisteren geraakte nog bekend dat Electrawinds uiteindelijk toch zijn Oostendse biostoomcentrale zou verkocht krijgen aan het Limburgse Bionerga, voor 37,5 miljoen euro. Als deze verkoop wordt goedgekeurd door de gerechtsmandatarissen die zich met Electrawinds bezig houden en de banken ermee akkoord gaan dat dit geld naar Electrawinds gaat, dan zal dat in de eerste plaats dienen om de lonen van de medewerkers van de biostoomcentrale te betalen. Die moeten nl hun loon voor januari nog krijgen. Als dat achter de rug is, valt het nog te bezien, hoeveel de rest van Electrawinds nog waard is zónder de renderende biostoomcentrale. Van die berekening kan afhangen of nieuwe kandidaat investeerders (waaronder het Waalse Tecteo) nog zullen toehappen. Als het vooralsnog fout loopt, kijkt Groenkracht wel aan tegen een feitelijke liquidatie. Met dank aan o.m. Vande Lala, die de zaak vroeger gepromoot heeft en ooit zelf geld in Groenkracht gestoken heeft. Onnodig te vertellen, dat hij zijn geld (en wat hij eraan verdiende) er al lang weer heeft uitgehaald. Of men zoiets voorkennis mag noemen, weet ik niet, maar het komt wel dicht in de buurt. Even aan Deckerken vragen ?
Er is vorig jaar zelfs een coöperatieve bank opgericht: NewB. Die was gestart met een beginkapitaal dat gestort werd door zo’n 44.000 kleine coöperanten, die elk 20 euro hadden betaald. Dat geld volstond echter niet, de kas is al leeg. De bank zou over minstens 8 miljoen euro moeten kunnen beschikken, alleen nog maar om de kosten voor dit jaar te dekken. Zelfs met een verdubbeling van het huidige aantal coöperanten, waar men op speculeert, gaat dat iedereen geen 20, maar 600 euro kosten. Dat is natuurlijk nog niet het einde van de wereld, maar wie investeert weet dat koken geld kost en dat men nooit kan investeren zonder enig risico. En voor wie denkt de wereld te kunnen kopen met 20 euro, is 600 euro een pak geld…
Er is de laatste week nogal wat te doen geweest om Telenet. Het kabel en Tv bedrijf zou nl de intentie hebben de participatie van Sanoma in ‘De Vijver’ over te nemen. Die ‘Vijver (DVM) is de groep boven o.m. de Tv-zenders Vier en Vijf. Sanoma bezit er één derde van, evenals de uitgeverij Corelio (de groep boven o.m. De Standaard) en het duo Eric Watté en Wouter Vandenhaute. DVM heeft een tekort aan wat ze ‘extra middelen’ noemen, geld dus en met een partner die eruit wil trekken is dat geen goed vooruitzicht. Nog maar pas vorig jaar had de groep al eens 21 miljoen euro extra gekregen, maar dat blijkt niet genoeg. De heisa, waarvan hierboven sprake komt voornamelijk vanwege de politiek, die er niet gerust in zou zin dat Telenet, dat eigendom is van Amerikanen, straks ons Tv-landschap nog uitdrukkelijker gaat domineren. Er wordt geschermd met grote woorden zoals neutraliteit en machtconcentraties, precies alsof dat bij bv de VRT niet zo zou zijn.
De werkelijkheid oogt trouwens anders. Toen het productiehuis Woestijnvis (van Watté en Vandenhaute) anderhalf jaar geleden de zenders overnam en er tegelijkertijd een einde kwam aan de samenwerking met de VRT, dacht men het Tv-landschap eens stormenderhand te gaan veroveren. Dat is niet gelukt en was ook te voorzien. Ondergetekende verwijst daarbij naar zijn eigen blog van 4 september 2012 (‘Het nieuwe Tv-seizoen’), waarvan het grootste gedeelte ook nu nog bijna letterlijk zou kunnen worden overgenomen*. Ik schreef toen nl al dat het publiek in Vlaanderen blijft wat het is en dat de kans dat buitenlanders naar onze programma’s zouden gaan kijken, zo goed als onbestaande is. Dat er dus niet méér kijkers zouden komen. De kans dat vooral het duo Watté-Vandenhaute aan dit verhaal zijn broek gaat scheuren is dan ook verre van denkbeeldig. Buiten het feit dat de zenders Vier en Vijf eerder marginaal blijven in het Vlaamse Tv-landschap, wordt er ook zo goed als geen winst meer gemaakt met het (linkse) weekblad Humo dat ook door hen werd overgenomen.
M.i. mogen ze bij DVM erg blij zijn, mocht Telenet de participatie van het vertrekkende Sanoma overnemen. Telenet heeft nl juist wat de zenders zo hard nodig hebben: geld. Geld zat zelfs, want er is nu ook al sprake dat datzelfde Telenet samen de Pro League (de profclubs, zeg maar) een eigen voetbalzender wil opzetten, terwijl het ook al samenwerkt met studio 100 op diens kinderkanaal.
Kortom: zoals ik anderhalf jaar geleden al schreef blijft Vlaanderen inderdaad wat het is: te klein om er regelmatig nog andere zenders en kanalen bij te krijgen, zeker als die met privégeld moeten worden opgestart en onderhouden (en niet met belastingsgeld zoals die OP 12 van Lieten). Dat was ook in 2012 al zo, maar men dacht toen waarschijnlijk nog dat in Tv-land de bomen tot in de hemel zouden groeien en dat de kijkers, dank zij de digitalisering en alle nieuwe systemen die daarbij komen kijken, geen enkel programma meer zou willen missen. Alsof de dagen voortaan langer zouden duren dan 24 uur. Mensen hebben tussendoor nog wel wat anders te doen dan (meestal waardeloze) uitgestelde programma’s en herhalingen te zien.
Lezer Geronimo reageerde terecht op mijn artikel van 17 dezer over de VRT, waar hij stelde dat ik het VB nog vergeten ben, dat veel erger werd doodgezwegen dan voor de N-VA het geval is en alleen in het nieuws kwam als het tegen de partij zelf kon gebruikt worden. Dat klopt, al komt het VB de laatste tijd wel iets meer in beeld, maar dan met de bedoeling de Vlaamsnationalisten tegen elkaar uit te spelen. Het blijft een perfide spelletje daar bij de rode omroep. Dat de N-VA en het VB waarschijnlijk toch niet samen zullen werken, ook niet na de volgende verkiezingen, zoals lezer Walter stelde, als reactie op mijn blog van 18 dezer, is ook waarschijnlijk juist, al valt dat toch nog af te wachten.
Waar de meeste mensen (én de media) zich nl op blijven verkijken, is die hele Arco geschiedenis. De Franstalige Kamer van de Raad van State heeft vorige week de staatsgarantie voor de Arco-coöperanten niét vernietigd (evenmin als de Nederlandstalige Kamer dat eerder had gedaan). Dat maakt dat alles nu wordt doorverwezen naar het Grondwettelijk Hof, maar het is verre van zeker dat die de Raad van State in deze zaak gaat volgen. Hoofdreden daarvoor is dat het pensioenfonds Ogeo Fund van de Waalse Tecteo (ja datzelfde dat 50 miljoen wil investeren in Electrawinds!), de gemeenten Schaarbeek en Sint-Agatha-Berchem én een aandeelhouder van Dexia (een zekere Fréderic Ensch Famenne) van dat Hof al een nul op hun rekwest hebben gekregen i.v.m. de staatsgarantie. Die garantie nu wél geven aan de Arco-coöperanten zou een vorm van discriminatie zijn, waardoor de hele zaak nog verder zal worden uitgehold. En dan is er nog Europa dat wacht om een uitspraak te doen tot er klaarheid is in de Belgische mallemolen.
Men staat er gewoon niet bij stil, maar die Arco-coöperanten zijn met liefst 800.000! Dat zijn niet allemaal enkelingen maar ook koppels of huisgezinnen. Men mag gerust stellen dat minstens een deel van zo’n anderhalf miljoen potentiële CD&V-kiezers zou kunnen afhaken als de zaak over de verkiezingen zou worden getild, zoals het er nu naar uit ziet, waardoor die mensen nog altijd het ergste mogen verwachten: hun spaarcenten kwijt raken. Dat zou voor CD&V wel eens een electoraal bloedbad kunnen betekenen en dan zal het alleen maar de vraag zijn in hoever die partij straks überhaupt nog gaat meespelen, tenzij ze bereid zal zijn het N-VA programma mee uit te voeren. Als zelfs dat niet zou kunnen, is het ogenblik aangebroken, waarop men met het VB rekening zal moeten houden. Zeker als die partij ook goed uit de verkiezingen zou komen, is nog alles mogelijk. Als de traditionele partijen de N-VA blijven uitspuwen, zoals ze nu bezig zijn (en dat zal nog erger worden), dan zie ik echt niet in waarom de partij van De Wever straks niet resoluut de Vlaamse kaart zou trekken, mét het VB. In het andere geval zal de N-VA de geschiedenis ingaan als een Volksunie bis (uitgerekend de partij waarvan ze zich had afgewend) en zal de Vlaamse zaak voor de zoveelste keer terug de diepvries ingaan.
Tenslotte is er nog een andere reden waarom de politiek het hele Arco gebeuren over de verkiezingen wil tillen. Mocht de staatsgarantie toch blijven – wat ik de Arco-spaarders toewens – dan moet Di Rupo op zoek naar een extra anderhalf miljard euro. Dat wordt dan een klus voor de volgende federale regering en mag de belastingbetaler ervoor opdraaien. Met dank aan o.m. die mijnheer Leterme, die niet meer mee zal spelen en wijselijk bij de OESO blijft…
‘In de communautaire discussies hebben wij die vijf minuten politieke moed getoond’. Voilà, daarmee hebben CD&V en MR het Belgische vaderland weer eens gered en dan willen ze nog eens gaan doen na de volgende verkiezingen*. Zo staat althans te lezen in de weekeindeditie van De Standaard, waarin de respectievelijke voorzitters Beke en Michel Jr verklaren het wel niet over alles met elkaar eens te zijn, maar toch genoeg aanknopingspunten hebben om ervoor te zorgen dat hun partijen de as van de volgende federale regering zullen vormen. Hoe zegt men dat ook weer over dat vel van de beer?
Voor Beke lijkt het wel een vlucht vooruit, een soort wanhoopsdaad. Van zijn met veel tamtamgeroffel aangekondigde Innesto offensief hoort men helemaal niets meer. Het ACV/W, dat altijd de linkervleugel van zijn partij was, ligt in de touwen. De vakbond heeft in het Arco debacle minstens honderd miljoen euro (4 miljard Bfr!) verspeeld en enkele honderdduizenden (!) Arco spaarders dreigen af te haken. Een half dozijn stemmenkanonnen doen bij de volgende verkiezingen niet meer mee. Een mens zou voor minder gaan wanhopen en gekke dingen doen.
Officieel gaat het CD&V/MR offensief niet alleen tegen de N-VA, maar ook tegen de PS. Daarmee hoopt Beke wat wind uit de electorale N-VA zeilen te houden. Beide heren vergeten er wel bij te zeggen dat hun partijen al meer dan twee jaar naar de pijpen van diezelfde PS gedanst hebben en mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er tijdens die tijd is gebeurd en nog te gebeuren staat in de afwikkeling van de zesde staatshervorming. En dat is niet allemaal rozengeur en maneschijn, zoals Verherstraeten ons denkt wijs te maken.
Enfin, het is weer de tsjevenretoriek van altijd. De partij heeft in haar statuten nog altijd wel het confederalisme staan, maar zou nu gaan samenwerken met een partij die dat niet wil en die gaat voor een nationale kieskring. De klok dertig jaar terugdraaien, net zoals Open VLD dat wil doen, maar die is dan tenminste nog zo eerlijk datzelfde confederalisme te schrappen. Bij CD&V is het nog altijd enerzijds/anderzijds en blijft het zo dat de partij nooit een duidelijk standpunt zal innemen. De middenklasse is ze kwijt, de arbeidersklasse volgt en wat overblijft zijn de restanten in allerlei bestuursorganen en niveaus waar de partij haar mannetjes steeds heeft kunnen plaatsen en die vastklampen aan hun job en de daaraan hangende profijtjes.
Tenslotte zal de vorming van gelijk welke regering niet afhangen van coalities met partijen die niet eens meer weten hoever ze nog boven de kiesdrempel zullen hangen, maar van de keuze van de kiezer. In een wielerkoers – zegt men - worden de prijzen gegeven aan de meet, in de politiek kan dat heel wat later zijn.
* Een tweede opvallende uitspraak van Beke in het weekeindinterview was: ‘Wie zegt dat België ziek is, moet beseffen dat we het land al verschillende keren weer gezond hebben gemaakt’. Doet me denken aan die kettingroker die zei: ‘Met roken stoppen is niet moeilijk. Ik heb het al zo dikwijls gedaan’!
Di Rupo is al een paar keer uitleg gaan geven op bijeenkomsten van ondernemers, waarop hij telkens o.m. erop wees dat zijn regering erin geslaagd is de staatsschuld onder de 100% te houden. Misschien had hij daar beter wat mee gewacht, want een nieuwe Europese aanpassing van het berekenen van het bbp maakt dat de Belgische staatsschuld vanaf 1 oktober van dit jaar liefst 2 tot 3% extra zal zakken. Dat kan voor de Belgische begroting een verschil betekenen van 8 tot 10 miljard euro. De belangrijkste reden voor de nieuwe aanpak is dat O&O (Onderzoek en Ontwikkeling) voortaan beschouwd zullen worden als rechtstreekse bijdragen aan de waardecreatie i.pl.v. tussenliggend goed zoals dat vroeger het geval was. Een tweede reden is dat militaire uitgaven voortaan als investering en niet meer als kosten zullen beschouwd worden. Enfin, het is wat men ‘boekhoudkundige truken’ zou kunnen noemen. Daarmee zal er niet veel veranderen, al zullen economen nu wel zeggen dat ze gelijk hadden toen ze waarschuwden dat de verkoop aan BNP Paribas Fortis veel te vroeg gebeurde, voor België te weinig opbracht en alleen een soort fetisj was om toch maar onder die 100% t.o.v. het bbp te kunnen blijven. Verder is het te vrezen dat de regering Di Rupo nu nog minder geneigd zal zijn om ook maar iets structureel te veranderen, laat staan besparen.
Ondertussen blijkt nl dat de productiviteit in dit land nog amper stijgt en dat is slecht nieuws. Ook daarvoor zijn er twee redenen: het in stand houden van de dienstenchequejobs, die geen voorbeeld van productiviteit zijn én het in dienst houden van overtollig personeel wat noodzakelijke aanpassingen van de economie op langere termijn vertraagt.
Een snellere stijging van de arbeidskosten t.o.v. de productiviteit is ook de belangrijkste reden waarom het slecht gaat in het land van ‘Monsieur Normal’. Na België heeft Frankrijk van alle 34 landen van de OESO de grootste loonwig, ttz het grootste verschil tussen wat een werkgever betaalt en wat een werknemer mee naar huis neemt. Het Franse overheidsbeslag op de economie is nóg hoger dan het Belgische (57%), al zijn de belastingen er iets minder (44%). Tot vóór de nieuwe Europese berekening van de bbp bedroeg de Franse staatsschuld 96,2%, dus ook niet zoveel minder dan België. Beide landen hebben hun handelsbalans in deficit en een probleem om te concurreren. En daarenboven is er bij onze zuiderburen het probleem Hollande. De man kan zijn beloftes niet waarmaken en blijkt in zijn privéleven alles behalve een voorbeeld te zijn, zelfs in een land waar men op dat gebied al heel wat gewoon is. De heisa die er tegenwoordig heerst over het privéleven van Monsieur Normal doet Frankrijk geen goed. Soms heeft men het in de media over ‘zijn echtgenote’. Wel, de man heeft er nooit een gehad. Bij zijn eerste partner, Ségolène Royale, maakte hij wel vier kinderen, maar zonder te trouwen en de andere twee zijn ‘concubines’ (‘koeketienen’ zegt men in het Meetjesland). Als men over Valérie Trierweiler schrijft, dat ze de ‘the first lady’ is, klopt dat ook al niet. In Amerika noemen ze haar ‘the first girlfriend’… Holande is gewoon een veelwijver en moet in dat opzicht niet onderdoen voor zijn Zuid-Afrikaanse ambtgenoot Zuma, die er tenminste dan nog recht voor uitkomt.
Vorige week was er in de Franstalige media nogal wat te doen over een amusementsprogramma met Elio Di Rupo op de RTBf. In tegenstelling tot Vlaanderen is dat in francofoon België immers helemaal niet de gewoonte en de kritiek erop was niet mals. Vanuit de MR werd zelfs het ontslag gevraagd van RTBf-baas Philippot, een figuur van ¨PS signatuur, die zelfs een tijdje kandidaat was om Bellens op te volgen bij Belgacom. Zover is het (nog) niet gekomen, maar er wordt wel een onderzoekscommissie op afgestuurd om te zien in hoever de deontologische regels al dan niet gerespecteerd werden.
Het verschil met Vlaanderen kon niet groter zijn, wat er nog maar eens op wijst dat we in dit land te maken hebben met twee compleet verschillende culturen. Nu, in dit geval komt de francofone regelgeving er stukken beter uit dan de Vlaamse, die in zijn entertainprogramma’s eerder de kant van de Vlaamse kermis op gaat. Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, mochten alle partijen en politiekers die er zich toe laten verleiden eraan mee te doen, min of meer gelijk aan bod komen. Dat is niet het geval en dat werd nog maar eens bewezen met de cijfers over 2013, waaruit gebleken is dat bv de N-VA politici zwaar ondervertegenwoordigd waren en zelfs minder aan bod kwamen dan hun rode en blauwe collega’s. De traditionele Vlaamse partijen kwamen samen in zo’n driekwart van alle amusementsprogramma’s voor, de N-VA in amper 15%, alhoewel de partij evenveel stemmen vertegenwoordigt als de drie andere samen.
Feitelijk was dé verrassing het feit dat CD&V politici in zo’n 30% van de Tv-uitzendingen aanwezig waren, t.o.v. slechts 16% voor de SP.a. Dat is vroeger ooit anders geweest en wijst erop dat men zelfs bij de rode VRT Tobback & Co niet meer tot de verbeelding spreken. Vraag is maar, in hoever het voorkomen op het Tv-scherm helpt om stemmen te ronselen. Het helpt niet voor partijen, dat heeft het verleden uitgewezen, misschien wel voor individuele politici. Denk maar aan vroeger, toen figuren zoals Verhofstadt en Dehaene populair bleven, gewoon omdat men ze regelmatig op het scherm te zien kreeg. Nu dat niet meer het geval is, zijn ze uit de top tien verdwenen. Thans zijn het Peeters, De Wever en – voorlopig nog – ‘knuffel’ Maggie. Zij kunnen nog een tijdje rekenen op de gunst van de simpele zielen die zich blijkbaar geen andere vragen stellen over wat er in dit landje gebeurt en voor wie wat op het Tv-scherm gebeurt zowat evangelie is. Ik vraag me soms af wat de waarde is om bv ‘toeschouwer’ te mogen zijn bij De Zevende Dag, om er alleen te dienen als decor. Met de verkiezingen in het vooruitzicht zal deze onfrisse praktijk er gegarandeerd niet op verbeteren.
Over de loonkloof tussen wat een werknemer in België kost (maar zelf niet verdient) en die van onze buurlanden, is het laatste woord nog niet gevallen. Zelfs in het zgz dure Luxemburg kost een werknemer minder aan het bedrijf én houdt hijzelf er meer aan over. En dan hebben we onze loonkosten nog niet eens vergeleken aan die zgz verderaf gelegen ‘perifere’ landen rond de Middellandse Zee. We hebben het al meegemaakt met Ford-Genk dat feitelijk straks verhuist naar het Spaanse Valencia, maar het kan nóg erger.
Volgens een bericht in het Waalse blad La Meuse heeft de bouw van het nieuwe spoorwegstation van Luik-Guillemins niet alleen meer dan het dubbele gekost (437 miljoen euro!) dan wat geraamd was, de 8.000 ton staal die erin verwerkt werd, kwam allemaal uit Spanje en dat in een stad met een eigen staalindustrie, met hoogovens en koude en (toen nog) warme lijnen. Zelfs met de kosten van het transport erbij, was het goedkoper dan Luiks staal te moeten gebruiken. Het houdt daarbij trouwens niet bij op. Zowat 90% van de arbeiders die de (prachtige) constructie van staal en glas ineen hebben gezet, kwam hoofdzakelijk uit Portugal. Er werd dus 437 miljoen euro uitgegeven zonder enige tegenprestatie qua eigen werkgelegenheid…
Misschien zit de Catalaanse architect Santiago Calatrava er wel voor iets tussen. Hij is nu nl bezig met een eveneens indrukwekkend nieuw spoorwegstation in Bergen, niet toevallig de thuishaven van Di Rupo. Eerst begroot op 37 miljoen, schat men de kosten nu al op 150 miljoen en zou het niet verwonderlijk zijn, mochten de eindkosten tegen de 200 miljoen euro aanlopen. Dat is dan meer dan vijfmaal de kostprijs van wat het nieuwe station van de stad Rome, die - bij mijn weten - nog altijd een stukje groter is dan dat van onze gestrikte…
I.pl.v. te zorgen voor eigen werkgelegenheid bij dergelijke megacontracten klooit men hier maar verder met nepstatuten die de werkloosheid alleen maar marginaler maken. Er zouden in dit land al zo'n 116 verschillende systemen en statuten zijn om mensen aan werk te helpen. En nu heeft federaal minister van Werk De Coninck voorgesteld er nog een bij te maken voor het aannemen van jonge werklozen bij kleine en middelgrote bedrijven te bevorderen door de invoering van een soort dienstencheques. I.pl.v. gewoon de algemene loonkosten te verminderen, blijft men verder rommelen in de marge met het zoveelste knip- en plakwerk dat De Coninck zelf trouwens niet eens meer kan waar maken omdat werkgelegenheid na 1 juli een gewestelijke bevoegdheid wordt. Kers op de taart van haar nieuw initiatief is wel, dat de uitbetaling van die cheques zou gebeuren via de vakbonden. Dat is wat ze noemen ‘de kat bij de melk zetten’, ongezien eender waar ook ter wereld. Hier valt dat nauwelijks op, want diezelfde vakbonden betalen in België ook al de werklozen uit, terwijl de staat daar zelf een dienst voor heeft. Kostprijs van die grap: ± 160 miljoen euro per jaar, weggegooid geld…
Wat bezielt die leiding van de SP.a om zich zo op te winden rond de vaudeville in Aalst? Vijf van de zeven SP.a verkozenen volgen er de partijleiding niet, die wil dat ze uit de gemeentelijke meerderheid stappen, gevormd samen met N-VA en CD&V. Een meerderheid die hen zelfs niet eens nodig heeft. Een van de redenen is dat die meerderheid te rechts zou zijn. Als ze die lijn overal doortrekken, kunnen ze nog op vele plaatsen hun afgevaardigden laten opstappen en vallen ze straks helemaal uit de boot. Als de enige reden zou zijn dat er in Aalst een N-VA schepen is die overkomt van het VB, dan wordt het niet alleen belachelijk, maar ook kinderachtig en kan men zich afvragen wat voor de huidige SP.a top nog de prioriteiten zijn. De beslissing de leden die dwars blijven liggen uit de partij te zetten en dat te laten gebeuren zonder ze persoonlijk te contacteren, is helemaal een methode die eerder in dictatoriale regimes thuis hoort. En dat alles in Vlaanderens carnavalsstad nr1, waar over enkele weken dat gekke feest weer los zal barsten, is helemaal vragen om miserie. Tobbackske zal er de kop van jut zijn!
Tobbackske en Co liggen trouwens ook nog maar eens overhoop met de eigen vakbond, die eist dat het fiscaal voordeel van het pensioensparen zou worden afgeschaft. Hier heeft de SP.a leiding dan wel het voordeel van de twijfel, want dit syndicaal voorstel slaat nergens op, zeker niet als zo’n eis wordt verwoord door een notoire notionele intrestaftrekker als Rudy De Leeuw. Eerst de mensen aanmoedigen aan pensioensparen te doen en daarna de voordelen afschaffen (voor 2,7 miljoen spaarders a.u.b.!), is gewoon vragen voor moeilijkheden. Er is op dat gebied al wel een precedent, denk maar aan de subsidies voor de zonnepanelen. Het resultaat van dergelijke acties maakt dat de burger meer dan ooit de overheid in het algemeen en de politiekers (én de vakbondsmensen*) in het bijzonder niet meer kan betrouwen. Men zou trouwens de socialistische partijen in dit land moeten verbieden nog voorstellen te doen over de pensioenen. Zoals ik al meer dan een keer in deze rubriek heb aangehaald, hebben ze achttien jaar op rij het ministerie van Pensioenen in eigen beheer gehad. Bijna alles wat er daar nu fout loopt, is mede het gevolg van het rode wanbeheer. Ze zouden beter zwijgen dat ze zweten!i
En om de cirkel rond te maken, blijkt dat de kans op armoede in dit land een stuk groter is dan in die van onze buurlanden, zelfs de helft groter dan in Nederland. In de E.U. doen enkel Spanje, Ierland en Griekenland het nog slechter. Hoe kan dat nu, als men weet dat – volgens vakbonden en de linkse partijen – onze index, die in geen enkel ander land nog bestaat, zou instaan voor onze koopkracht? Zelfs met een index die om de haverklap wordt aangepast (de huidige noemt men al de ‘Aldi-index’!) blijft men erin geloven als het enige zaligmakend systeem van onze economische politiek, terwijl men anderzijds het onmogelijke probeert te doen om de spilindex niet te overschrijden, omdat men, weet dat diezelfde index alles dan wéér duurder gaat maken.
* Ook die van ACV/W hebben al gezegd dat het fiscaal voordeel van de derde pensioenpijler zou moeten worden afgeschaft. Het heeft er steeds meer de schijn van, dat onze vakbonden er alleen nog zijn voor de vervangingsinkomens en niet meer voor de mensen die werken en sparen.
‘ De belastingen stijgen sneller, als de liberalen mee in de regering zitten’. Ge zult het niet geloven, maar deze uitspraak komt van Paul De Grauwe uit een vroegere studie van hem. Dezelfde De Grauwe die nu dus met een nieuw boek af komt dat hij als titel gaf: ‘Een beter België’, de visie van Verhofstadt op het federalisme. Geconfronteerd met de hierboven aangehaalde studie, viel de geëerde professor zo’n beetje uit de lucht en gaf hij toe er misschien eens een opvolging van te maken. Hoe hij dat gaat doen zonder zichzelf tegen te spreken, moet nog blijken.
Buiten de politieke reacties (en de mijne!), kreeg De Grauwe ook heel wat kritiek te horen van o.a. Itinera econoom Van de Cloot en economie professor Peersman van de UGent. Het is duidelijk dat De Grauwe geen afstand kan nemen van zijn politieke vooringenomenheid en dat is dan het links liberalisme van het genie uit Gent. Ook Johan Van Overtveldt, nu N-VA adviseur maar tot voor kort toch hoofdredacteur van Trends, maakt brandhout van De Grauwe’s demarches. ‘Als hij vindt, zegt Van Overtveldt, ‘dat de opeenvolgende staathervormingen Vlaanderen niet veel beter hebben gemaakt, dan is het evenzeer waar, dat dit komt omdat diezelfde hervormingen nooit ver genoeg gingen. Sociale zekerheid, loonvorming, fiscaliteit en competitiviteit blijven nog altijd federaal’. Men creëert trouwens geen beter België als ook Vlaanderen daar niet beter van wordt. Met te stellen dat ook een volgende federale regering geen meerderheid hoeft te hebben in Vlaanderen, zoals Bartje Somers het verwoordde, moeten we niet op Open VLD rekenen om het hier beter te laten worden.
Als de staatshervormingen voor Vlaanderen niet gegeven hebben wat ervan verwacht werd, dan heeft ook (Open) VLD boter op haar hoofd. Ze heeft – als ik me niet vergis - aan alle staatshervormingen meegewerkt en de zesde - en tot nu toe laatste - kreeg van Karel De Gucht het etiket van ‘gebakken lucht’. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte, blauwe hoek.
Tenslotte hoor of zie ik nergens het argument dat ikzelf aanhaalde, nl dat als Vlaanderen er minder op vooruit zou gaan, dit grotendeels te wijten is aan het feit dat wij elk jaar een deel van onze welvaart (moeten) afgeven via de transfers. Transfers waarmee in het zuiden van dit land bitter weinig constructief wordt omgesprongen. Of hoe moet ge bv de zaak bekijken van die twee Chinese panda’s, die het Waalse gewest 8 miljoen euro gaan kosten (320 miljoen oude befkes!), plus nog e.o.a. jaarlijkse huurprijs die ook niet min zal zijn en waarbij de uitbater van dat dierenpark nu al zegt dat het zo’n groot verschil in bezoekers niet zal uitmaken. Te rangschikken dus in de categorie ‘verlieslaters’, type Val Saint Lambert en Francorchamps?.
Kris Peeters heeft in De Zevende Dag boos gereageerd op de uitspraken van Bart De Wever tijdens de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Dat was overbodig, want op zo’n recepties zijn krasse uitspraken de regel en zeker nu de verkiezingscampagne begonnen is zal dat er niet op beteren. De Wever had nl gezegd dat de Vlaming op 25 mei zal moeten kiezen tussen de programma’s van N-VA en de PS en had daarmee nog gelijk ook. CD&V mag dan al gesteld hebben, via Beke, dat ze niet zal deelnemen aan een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, een garantie daarvoor is er niet en zal er zeker niet komen als straks blijkt dat de partij nog verder zou slinken. Dat gevaar zit er wel degelijk in, zeker als men het probleem met de Arco-coöperanten tegen de verkiezingen niet opgelost zou krijgen. De eenvoudige, maar waardige betoging van even eenvoudige mensen in Leopoldsburg zal wel de nodige indruk gemaakt hebben, zeker nu dezelfde Beke niet thuis had gegeven.
Zelfs in zijn eigen Unizo, het vroegere NCMV (met de ‘C’ van ‘christelijk’), waarvan Peeters voorzitter was alvorens hij door Leterme werd opgevist als Vlaams minister, is men niet gelukkig met wat de door CD&V gesteunde federale regering allemaal uitspookt. Zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetveld, is helemaal niet te spreken over de laatste pestmaatregel tegen de werkgevers, waarbij die iedere werknemer elk jaar één dag extra opleiding moeten geven en dan nog op kosten van het bedrijf. Zelfs in bedrijven waar zoiets al bestond, heeft men nu geen keuzevrijheid meer, wat kan leiden tot productieverlies en extra kosten en zal zeker niet helpen om de beruchte loonkloof met de buurlanden te dichten. In tegenstelling tot wat Peeters in De Zevende Dag vertelde, heeft de door de PS geleide regering wel degelijk iets te vertellen, ook in Vlaanderen. De beslissing van de extra opleiding werd zo bv gekoppeld aan de compensaties voor de werkgevers bij het tot stand komen van het nieuwe eenheidsstatuut, een eis van… jawel: de PS.
Ondertussen klooit ook Open VLD maar verder. Na de ‘it’s all in the family’ lijstvorming in Oost-Vlaanderen, is de partij nu ook met een nieuw boek pro Belgica voor de dag gekomen met artikels van o.m. Verhofstadt, De Grauwe, Rutten, Sinardet, Somers en nog enkele belgicisten, waarbij alleen maar bevestigd wordt dat de partij duchtig op weg is een nieuwe PVV (‘Pest Voor Vlaanderen’) te worden. Bijna al hun retoriek tegen het confederalisme houdt trouwens op bij de eenvoudige vraag, waarom het dan in Zwitserland en Canada wél werkt?
---
En dan nog dit. Na drie jaar is er nog eens een Vlaamse Miss België geworden. Die van vorig jaar, een zekere Noëmi Happart, was er na één jaar nog steeds niet in geslaagd twee woordjes Nederlands te leren. Wat wil je, met zo’n achternaam!
Hij was een tijdje uit het beeld verdwenen, maar hij is terug van weg geweest en nu heb ik het over Paul De Grauwe, universiteitsprofessor die, sinds hij met pensioen is, verder aan de slag blijft aan de London School of Economics. In een vroeger leven was hij ooit 12 jaar senator voor de VLD en leek het wel alsof hij samen met Verhofstadt de bocht naar links had gemaakt. De Vlaamsnationalisten hebben in elk geval nooit op hem moeten rekenen en voorlopig blijft dat zo. Dat blijkt uit een interview dat De Grauwe gaf aan de krant De Tijd, waarin hij stelt dat de verschillende staatshervormingen Vlaanderen niet meer groei hebben bezorgd en dat, percentsgewijs, Wallonië sterker gegroeid is dan onze regio. Wel, ergens heeft hij gelijk, maar wie A zegt, moet ook B zeggen en daar heb ik bij De Grauwe weer eens vruchteloos naar moeten zoeken.
Alleen al het feit dat we in dit land aan staatshervorming nummer zes bezig zijn (ze is al wel goedgekeurd, maar nog niet uitgewerkt), zegt dat de voorgaande hervormingen niet goed genoeg waren en dat de Vlaamse partijen die eraan meegewerkt hebben hun werk niet behoorlijk hebben gedaan. Mede als gevolg daarvan zal er straks inderdaad nog een zevende en dan hopelijk laatste staatshervorming nodig zijn, al dan niet nadat de zesde volledig zal uit uitgerafeld. De bevoegdheidsoverdrachten en de financiering daarvan zijn nl zo onduidelijk geformuleerd dat er zich gegarandeerd snel complicaties zullen voordoen die voor nieuwe communautaire spanningen zouden kunnen zorgen. Het gevaar is reëel dat Vlaanderen straks weer het gelag mag betalen omdat Wallonië weer eens geen geld zal hebben. Zopas is nl (via, nota bene, het Rekenhof) nog gebleken dat de Waalse schuld dubbel zo hoog is als tot nu toe werd aangenomen. Een serieuze Waalse begroting opmaken lijkt ook al geen evidentie meer te zijn.
Wat er ook niet bij verteld wordt is, dat Vlaanderen inderdaad niet genoeg voordeel heeft kunnen halen uit de voorgaande staatshervormingen, wegens de jaarlijkse financiële aderlating die onze regio moet ondergaan om het armlastige Wallonië een levenstandaard toe te laten, waartoe het zelf niet in staat is. Dat datzelfde Wallonië percentsgewijs momenteel iets sneller groeit heeft trouwens ook met die transfers te maken en niet alleen met hun zgz ‘Marshall plans’, die er alleen maar voor zorgen dat het kind een naam heeft. Het is logisch dat een regio die ver achter loopt meer kans loopt die achterstand iets sneller in te lopen, zeker percentsgewijs.
Een zevende en laatste, definitieve staatshervorming zal er dan ook moeten komen, willen we straks niet verpauperen. Het alternatief is een ‘grauwe’ toekomst.
De traditionele Vlaamse partijen maken zware tijden mee en we zijn nog maar aan het begin van een lange kiescampagne.
De tweestrijd van de nepoten bij het blauwe fabriekje was niet van de aard om victorie te kraaien, zelfs niet voor de uiteindelijke overwinnaar. De partijtop had er eerst alles aan gedaan om kleinzoon De Clercq van gedacht te doen veranderen en daarna om de stemming door de partijleden niet te laten plaats vinden, maar het heeft niet mogen zijn. Het feit alleen dat dat gebeurde, duidt duidelijk aan dat men zoon Jean-Jaques op plaats één wou en niet kleinzoon Mathias. Nu de verwachting is, dat baby De Gucht naar de Kamerlijst verhuist, moet papa De Gucht uitwijken naar de lijst van ‘zijn’ Europa, tenzij de Toscaanse herenboer straks verkiest helemaal niet meer mee te doen. Hem kennende zou dat helemaal geen verrassing zijn. Deze uitkomst doorkruist wel de Vlaams-blauwe plannen. Samen met ‘zoon van’ uit Brakel, is het in Oost-Vlaanderen bij Open VLD al nepotisme wat de klok slaat en Vlaamsgezindheid moet men er niet gaan zoeken.
Bij CD&V zitten ze met een heel ander, maar erg vervelend probleem opgescheept. Daar krijgen ze nl te maken met een actie van de Arco-coöperanten, 800.000 in totaal, die nog steeds geen cent hebben teruggezien van hun ± anderhalf miljard euro dat ze via het ACV in Dexia hadden gestopt. De beloofde staatswaarborg moet nog steeds bevestigd worden door de Raad van State én de Europese Commissie en vooral dat laatste lijkt weinig waarschijnlijk. Uitgerekend vandaag gaat een delegatie van de coöperanten betogen vóór het huis van CD&V-voorzitter Beke in zijn Leopoldsburg en hem vragen met een oplossing te komen vóٕór de verkiezingen van 25 mei. Hun slogan liegt er niet om: ‘CD&V, geen geld = geen stem’…
Tenslotte is Bruno Tobback nog maar eens komen aandraven met het stokpaardje, waarmee zijn papa ooit de verkiezingen won: de pensioenen. Dat wordt na 25 mei een Vlaamse verantwoordelijkheid. Met het grote risico dat de roodhuiden straks in Vlaanderen in de oppositie zullen terechtkomen, is de kans even groot dat die dan Vlaanderen er de schuld van zullen geven als er niets of weinig in huis zal komen voor wat betreft een serieuze aanpak van de vergrijzing. Ze vergeten er wel even terloops bij dat – tot de regering Di Rupo aantrad – de socialisten liefst 18 (achttien!) opeenvolgende jaren het departement Pensioenen hebben mismeesterd ( dezelfde Bruno Tobback inbegrepen!) en zo de hoofdverantwoordelijken zullen blijven van dat schuldig verzuim.
Als sluitstuk van de eerste politieke week van het jaar kan dat tellen. 2014 belooft spannend te worden, zeker tot 25 mei a.s.
In een reactie op mijn blog van gisteren over Molenbeek suggereert lezeres Gina dat het – volgens de politiekcorrecten – straks wel de maatschappij zal zijn die de schuld krijgt. Ze wordt op haar wensen bediend, want in De Standaard van dezelfde dag is het al zover. Een zekere Benjamin Dalle komt daarin nl vertellen dat men die ‘jongeren’ die meer dan waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor die laatste nachtelijke schietpartij, maar aan een job moet helpen, zodat ze ’s morgens verplicht zijn vroeg op te staan om gaan te werken en dan ook geen tijd meer zullen hebben om ’s nachts te blijven lanterfanten (en erger).
Je moet er maar op komen, zeker als je weet dat het in Brussel gaat om meer dan 100.000 werklozen, waarvan zo’n klein derde uit jongeren zou bestaan. Die Dalle is trouwens de kabinetschef van staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) en is recentelijk een bekende naam geworden in de Brusselse politiek, omdat hij bij de volgende verkiezingen in het Brusselse gewest ‘lijsttrekker’ wordt van de christendemocraten. Ik heb dat ‘lijsttrekker’ met opzet tussen haakjes gezet, omdat de man er geen schijn van kans maakt, nota bene grotendeels als gevolg van de zesde staatshervorming, hét werk van de staatssecretaris waarvan hij kabinetschef is. Als gevolg van die hervorming maakt zo goed als geen enkele Vlaming nog kans in Brussel verkozen te worden. Denk maar aan Vanackere die nu van armoe toch op de Europese lijst gaat ‘strijden’. De enige mogelijkheid om als Vlaming in Brussel nog verkozen te geraken, is op een francofone lijst te geraken (zoals Guy Vanhengel) en hier en daar misschien nog een groene op een lijst van Ecolo. Men kan zich dan ook afvragen, waarom die Dalle aan zo’n ‘mission impossible’ begint en zich kandidaat stelt op een aparte CD&V-lijst, tenzij het er hem alleen maar om gaat bekend te worden in het politieke wereldje.
Voor Brusselse werklozen bieden er zich kansen genoeg, zeker voor jongeren, maar dan moeten die wel bereid zijn in de Vlaamse Rand te gaan werken en dus behoorlijk Nederlands te kennen. De meesten van hen hebben echter slecht of geen onderwijs gehad en het gevolg laat zich dan ook raden. Daarmee de Vlamingen een geweten willen schoppen, zoals die Dalle probeert, is er dan ook ver over.
