Er is de laatste week nogal wat te doen geweest om Telenet. Het kabel en Tv bedrijf zou nl de intentie hebben de participatie van Sanoma in ‘De Vijver’ over te nemen. Die ‘Vijver (DVM) is de groep boven o.m. de Tv-zenders Vier en Vijf. Sanoma bezit er één derde van, evenals de uitgeverij Corelio (de groep boven o.m. De Standaard) en het duo Eric Watté en Wouter Vandenhaute. DVM heeft een tekort aan wat ze ‘extra middelen’ noemen, geld dus en met een partner die eruit wil trekken is dat geen goed vooruitzicht. Nog maar pas vorig jaar had de groep al eens 21 miljoen euro extra gekregen, maar dat blijkt niet genoeg. De heisa, waarvan hierboven sprake komt voornamelijk vanwege de politiek, die er niet gerust in zou zin dat Telenet, dat eigendom is van Amerikanen, straks ons Tv-landschap nog uitdrukkelijker gaat domineren. Er wordt geschermd met grote woorden zoals neutraliteit en machtconcentraties, precies alsof dat bij bv de VRT niet zo zou zijn.
De werkelijkheid oogt trouwens anders. Toen het productiehuis Woestijnvis (van Watté en Vandenhaute) anderhalf jaar geleden de zenders overnam en er tegelijkertijd een einde kwam aan de samenwerking met de VRT, dacht men het Tv-landschap eens stormenderhand te gaan veroveren. Dat is niet gelukt en was ook te voorzien. Ondergetekende verwijst daarbij naar zijn eigen blog van 4 september 2012 (‘Het nieuwe Tv-seizoen’), waarvan het grootste gedeelte ook nu nog bijna letterlijk zou kunnen worden overgenomen*. Ik schreef toen nl al dat het publiek in Vlaanderen blijft wat het is en dat de kans dat buitenlanders naar onze programma’s zouden gaan kijken, zo goed als onbestaande is. Dat er dus niet méér kijkers zouden komen. De kans dat vooral het duo Watté-Vandenhaute aan dit verhaal zijn broek gaat scheuren is dan ook verre van denkbeeldig. Buiten het feit dat de zenders Vier en Vijf eerder marginaal blijven in het Vlaamse Tv-landschap, wordt er ook zo goed als geen winst meer gemaakt met het (linkse) weekblad Humo dat ook door hen werd overgenomen.
M.i. mogen ze bij DVM erg blij zijn, mocht Telenet de participatie van het vertrekkende Sanoma overnemen. Telenet heeft nl juist wat de zenders zo hard nodig hebben: geld. Geld zat zelfs, want er is nu ook al sprake dat datzelfde Telenet samen de Pro League (de profclubs, zeg maar) een eigen voetbalzender wil opzetten, terwijl het ook al samenwerkt met studio 100 op diens kinderkanaal.
Kortom: zoals ik anderhalf jaar geleden al schreef blijft Vlaanderen inderdaad wat het is: te klein om er regelmatig nog andere zenders en kanalen bij te krijgen, zeker als die met privégeld moeten worden opgestart en onderhouden (en niet met belastingsgeld zoals die OP 12 van Lieten). Dat was ook in 2012 al zo, maar men dacht toen waarschijnlijk nog dat in Tv-land de bomen tot in de hemel zouden groeien en dat de kijkers, dank zij de digitalisering en alle nieuwe systemen die daarbij komen kijken, geen enkel programma meer zou willen missen. Alsof de dagen voortaan langer zouden duren dan 24 uur. Mensen hebben tussendoor nog wel wat anders te doen dan (meestal waardeloze) uitgestelde programma’s en herhalingen te zien.
Lezer Geronimo reageerde terecht op mijn artikel van 17 dezer over de VRT, waar hij stelde dat ik het VB nog vergeten ben, dat veel erger werd doodgezwegen dan voor de N-VA het geval is en alleen in het nieuws kwam als het tegen de partij zelf kon gebruikt worden. Dat klopt, al komt het VB de laatste tijd wel iets meer in beeld, maar dan met de bedoeling de Vlaamsnationalisten tegen elkaar uit te spelen. Het blijft een perfide spelletje daar bij de rode omroep. Dat de N-VA en het VB waarschijnlijk toch niet samen zullen werken, ook niet na de volgende verkiezingen, zoals lezer Walter stelde, als reactie op mijn blog van 18 dezer, is ook waarschijnlijk juist, al valt dat toch nog af te wachten.
Waar de meeste mensen (én de media) zich nl op blijven verkijken, is die hele Arco geschiedenis. De Franstalige Kamer van de Raad van State heeft vorige week de staatsgarantie voor de Arco-coöperanten niét vernietigd (evenmin als de Nederlandstalige Kamer dat eerder had gedaan). Dat maakt dat alles nu wordt doorverwezen naar het Grondwettelijk Hof, maar het is verre van zeker dat die de Raad van State in deze zaak gaat volgen. Hoofdreden daarvoor is dat het pensioenfonds Ogeo Fund van de Waalse Tecteo (ja datzelfde dat 50 miljoen wil investeren in Electrawinds!), de gemeenten Schaarbeek en Sint-Agatha-Berchem én een aandeelhouder van Dexia (een zekere Fréderic Ensch Famenne) van dat Hof al een nul op hun rekwest hebben gekregen i.v.m. de staatsgarantie. Die garantie nu wél geven aan de Arco-coöperanten zou een vorm van discriminatie zijn, waardoor de hele zaak nog verder zal worden uitgehold. En dan is er nog Europa dat wacht om een uitspraak te doen tot er klaarheid is in de Belgische mallemolen.
Men staat er gewoon niet bij stil, maar die Arco-coöperanten zijn met liefst 800.000! Dat zijn niet allemaal enkelingen maar ook koppels of huisgezinnen. Men mag gerust stellen dat minstens een deel van zo’n anderhalf miljoen potentiële CD&V-kiezers zou kunnen afhaken als de zaak over de verkiezingen zou worden getild, zoals het er nu naar uit ziet, waardoor die mensen nog altijd het ergste mogen verwachten: hun spaarcenten kwijt raken. Dat zou voor CD&V wel eens een electoraal bloedbad kunnen betekenen en dan zal het alleen maar de vraag zijn in hoever die partij straks überhaupt nog gaat meespelen, tenzij ze bereid zal zijn het N-VA programma mee uit te voeren. Als zelfs dat niet zou kunnen, is het ogenblik aangebroken, waarop men met het VB rekening zal moeten houden. Zeker als die partij ook goed uit de verkiezingen zou komen, is nog alles mogelijk. Als de traditionele partijen de N-VA blijven uitspuwen, zoals ze nu bezig zijn (en dat zal nog erger worden), dan zie ik echt niet in waarom de partij van De Wever straks niet resoluut de Vlaamse kaart zou trekken, mét het VB. In het andere geval zal de N-VA de geschiedenis ingaan als een Volksunie bis (uitgerekend de partij waarvan ze zich had afgewend) en zal de Vlaamse zaak voor de zoveelste keer terug de diepvries ingaan.
Tenslotte is er nog een andere reden waarom de politiek het hele Arco gebeuren over de verkiezingen wil tillen. Mocht de staatsgarantie toch blijven – wat ik de Arco-spaarders toewens – dan moet Di Rupo op zoek naar een extra anderhalf miljard euro. Dat wordt dan een klus voor de volgende federale regering en mag de belastingbetaler ervoor opdraaien. Met dank aan o.m. die mijnheer Leterme, die niet meer mee zal spelen en wijselijk bij de OESO blijft…
‘In de communautaire discussies hebben wij die vijf minuten politieke moed getoond’. Voilà, daarmee hebben CD&V en MR het Belgische vaderland weer eens gered en dan willen ze nog eens gaan doen na de volgende verkiezingen*. Zo staat althans te lezen in de weekeindeditie van De Standaard, waarin de respectievelijke voorzitters Beke en Michel Jr verklaren het wel niet over alles met elkaar eens te zijn, maar toch genoeg aanknopingspunten hebben om ervoor te zorgen dat hun partijen de as van de volgende federale regering zullen vormen. Hoe zegt men dat ook weer over dat vel van de beer?
Voor Beke lijkt het wel een vlucht vooruit, een soort wanhoopsdaad. Van zijn met veel tamtamgeroffel aangekondigde Innesto offensief hoort men helemaal niets meer. Het ACV/W, dat altijd de linkervleugel van zijn partij was, ligt in de touwen. De vakbond heeft in het Arco debacle minstens honderd miljoen euro (4 miljard Bfr!) verspeeld en enkele honderdduizenden (!) Arco spaarders dreigen af te haken. Een half dozijn stemmenkanonnen doen bij de volgende verkiezingen niet meer mee. Een mens zou voor minder gaan wanhopen en gekke dingen doen.
Officieel gaat het CD&V/MR offensief niet alleen tegen de N-VA, maar ook tegen de PS. Daarmee hoopt Beke wat wind uit de electorale N-VA zeilen te houden. Beide heren vergeten er wel bij te zeggen dat hun partijen al meer dan twee jaar naar de pijpen van diezelfde PS gedanst hebben en mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er tijdens die tijd is gebeurd en nog te gebeuren staat in de afwikkeling van de zesde staatshervorming. En dat is niet allemaal rozengeur en maneschijn, zoals Verherstraeten ons denkt wijs te maken.
Enfin, het is weer de tsjevenretoriek van altijd. De partij heeft in haar statuten nog altijd wel het confederalisme staan, maar zou nu gaan samenwerken met een partij die dat niet wil en die gaat voor een nationale kieskring. De klok dertig jaar terugdraaien, net zoals Open VLD dat wil doen, maar die is dan tenminste nog zo eerlijk datzelfde confederalisme te schrappen. Bij CD&V is het nog altijd enerzijds/anderzijds en blijft het zo dat de partij nooit een duidelijk standpunt zal innemen. De middenklasse is ze kwijt, de arbeidersklasse volgt en wat overblijft zijn de restanten in allerlei bestuursorganen en niveaus waar de partij haar mannetjes steeds heeft kunnen plaatsen en die vastklampen aan hun job en de daaraan hangende profijtjes.
Tenslotte zal de vorming van gelijk welke regering niet afhangen van coalities met partijen die niet eens meer weten hoever ze nog boven de kiesdrempel zullen hangen, maar van de keuze van de kiezer. In een wielerkoers – zegt men - worden de prijzen gegeven aan de meet, in de politiek kan dat heel wat later zijn.
* Een tweede opvallende uitspraak van Beke in het weekeindinterview was: ‘Wie zegt dat België ziek is, moet beseffen dat we het land al verschillende keren weer gezond hebben gemaakt’. Doet me denken aan die kettingroker die zei: ‘Met roken stoppen is niet moeilijk. Ik heb het al zo dikwijls gedaan’!
Di Rupo is al een paar keer uitleg gaan geven op bijeenkomsten van ondernemers, waarop hij telkens o.m. erop wees dat zijn regering erin geslaagd is de staatsschuld onder de 100% te houden. Misschien had hij daar beter wat mee gewacht, want een nieuwe Europese aanpassing van het berekenen van het bbp maakt dat de Belgische staatsschuld vanaf 1 oktober van dit jaar liefst 2 tot 3% extra zal zakken. Dat kan voor de Belgische begroting een verschil betekenen van 8 tot 10 miljard euro. De belangrijkste reden voor de nieuwe aanpak is dat O&O (Onderzoek en Ontwikkeling) voortaan beschouwd zullen worden als rechtstreekse bijdragen aan de waardecreatie i.pl.v. tussenliggend goed zoals dat vroeger het geval was. Een tweede reden is dat militaire uitgaven voortaan als investering en niet meer als kosten zullen beschouwd worden. Enfin, het is wat men ‘boekhoudkundige truken’ zou kunnen noemen. Daarmee zal er niet veel veranderen, al zullen economen nu wel zeggen dat ze gelijk hadden toen ze waarschuwden dat de verkoop aan BNP Paribas Fortis veel te vroeg gebeurde, voor België te weinig opbracht en alleen een soort fetisj was om toch maar onder die 100% t.o.v. het bbp te kunnen blijven. Verder is het te vrezen dat de regering Di Rupo nu nog minder geneigd zal zijn om ook maar iets structureel te veranderen, laat staan besparen.
Ondertussen blijkt nl dat de productiviteit in dit land nog amper stijgt en dat is slecht nieuws. Ook daarvoor zijn er twee redenen: het in stand houden van de dienstenchequejobs, die geen voorbeeld van productiviteit zijn én het in dienst houden van overtollig personeel wat noodzakelijke aanpassingen van de economie op langere termijn vertraagt.
Een snellere stijging van de arbeidskosten t.o.v. de productiviteit is ook de belangrijkste reden waarom het slecht gaat in het land van ‘Monsieur Normal’. Na België heeft Frankrijk van alle 34 landen van de OESO de grootste loonwig, ttz het grootste verschil tussen wat een werkgever betaalt en wat een werknemer mee naar huis neemt. Het Franse overheidsbeslag op de economie is nóg hoger dan het Belgische (57%), al zijn de belastingen er iets minder (44%). Tot vóór de nieuwe Europese berekening van de bbp bedroeg de Franse staatsschuld 96,2%, dus ook niet zoveel minder dan België. Beide landen hebben hun handelsbalans in deficit en een probleem om te concurreren. En daarenboven is er bij onze zuiderburen het probleem Hollande. De man kan zijn beloftes niet waarmaken en blijkt in zijn privéleven alles behalve een voorbeeld te zijn, zelfs in een land waar men op dat gebied al heel wat gewoon is. De heisa die er tegenwoordig heerst over het privéleven van Monsieur Normal doet Frankrijk geen goed. Soms heeft men het in de media over ‘zijn echtgenote’. Wel, de man heeft er nooit een gehad. Bij zijn eerste partner, Ségolène Royale, maakte hij wel vier kinderen, maar zonder te trouwen en de andere twee zijn ‘concubines’ (‘koeketienen’ zegt men in het Meetjesland). Als men over Valérie Trierweiler schrijft, dat ze de ‘the first lady’ is, klopt dat ook al niet. In Amerika noemen ze haar ‘the first girlfriend’… Holande is gewoon een veelwijver en moet in dat opzicht niet onderdoen voor zijn Zuid-Afrikaanse ambtgenoot Zuma, die er tenminste dan nog recht voor uitkomt.
Vorige week was er in de Franstalige media nogal wat te doen over een amusementsprogramma met Elio Di Rupo op de RTBf. In tegenstelling tot Vlaanderen is dat in francofoon België immers helemaal niet de gewoonte en de kritiek erop was niet mals. Vanuit de MR werd zelfs het ontslag gevraagd van RTBf-baas Philippot, een figuur van ¨PS signatuur, die zelfs een tijdje kandidaat was om Bellens op te volgen bij Belgacom. Zover is het (nog) niet gekomen, maar er wordt wel een onderzoekscommissie op afgestuurd om te zien in hoever de deontologische regels al dan niet gerespecteerd werden.
Het verschil met Vlaanderen kon niet groter zijn, wat er nog maar eens op wijst dat we in dit land te maken hebben met twee compleet verschillende culturen. Nu, in dit geval komt de francofone regelgeving er stukken beter uit dan de Vlaamse, die in zijn entertainprogramma’s eerder de kant van de Vlaamse kermis op gaat. Op zich zou dat nog niet zo erg zijn, mochten alle partijen en politiekers die er zich toe laten verleiden eraan mee te doen, min of meer gelijk aan bod komen. Dat is niet het geval en dat werd nog maar eens bewezen met de cijfers over 2013, waaruit gebleken is dat bv de N-VA politici zwaar ondervertegenwoordigd waren en zelfs minder aan bod kwamen dan hun rode en blauwe collega’s. De traditionele Vlaamse partijen kwamen samen in zo’n driekwart van alle amusementsprogramma’s voor, de N-VA in amper 15%, alhoewel de partij evenveel stemmen vertegenwoordigt als de drie andere samen.
Feitelijk was dé verrassing het feit dat CD&V politici in zo’n 30% van de Tv-uitzendingen aanwezig waren, t.o.v. slechts 16% voor de SP.a. Dat is vroeger ooit anders geweest en wijst erop dat men zelfs bij de rode VRT Tobback & Co niet meer tot de verbeelding spreken. Vraag is maar, in hoever het voorkomen op het Tv-scherm helpt om stemmen te ronselen. Het helpt niet voor partijen, dat heeft het verleden uitgewezen, misschien wel voor individuele politici. Denk maar aan vroeger, toen figuren zoals Verhofstadt en Dehaene populair bleven, gewoon omdat men ze regelmatig op het scherm te zien kreeg. Nu dat niet meer het geval is, zijn ze uit de top tien verdwenen. Thans zijn het Peeters, De Wever en – voorlopig nog – ‘knuffel’ Maggie. Zij kunnen nog een tijdje rekenen op de gunst van de simpele zielen die zich blijkbaar geen andere vragen stellen over wat er in dit landje gebeurt en voor wie wat op het Tv-scherm gebeurt zowat evangelie is. Ik vraag me soms af wat de waarde is om bv ‘toeschouwer’ te mogen zijn bij De Zevende Dag, om er alleen te dienen als decor. Met de verkiezingen in het vooruitzicht zal deze onfrisse praktijk er gegarandeerd niet op verbeteren.
Over de loonkloof tussen wat een werknemer in België kost (maar zelf niet verdient) en die van onze buurlanden, is het laatste woord nog niet gevallen. Zelfs in het zgz dure Luxemburg kost een werknemer minder aan het bedrijf én houdt hijzelf er meer aan over. En dan hebben we onze loonkosten nog niet eens vergeleken aan die zgz verderaf gelegen ‘perifere’ landen rond de Middellandse Zee. We hebben het al meegemaakt met Ford-Genk dat feitelijk straks verhuist naar het Spaanse Valencia, maar het kan nóg erger.
Volgens een bericht in het Waalse blad La Meuse heeft de bouw van het nieuwe spoorwegstation van Luik-Guillemins niet alleen meer dan het dubbele gekost (437 miljoen euro!) dan wat geraamd was, de 8.000 ton staal die erin verwerkt werd, kwam allemaal uit Spanje en dat in een stad met een eigen staalindustrie, met hoogovens en koude en (toen nog) warme lijnen. Zelfs met de kosten van het transport erbij, was het goedkoper dan Luiks staal te moeten gebruiken. Het houdt daarbij trouwens niet bij op. Zowat 90% van de arbeiders die de (prachtige) constructie van staal en glas ineen hebben gezet, kwam hoofdzakelijk uit Portugal. Er werd dus 437 miljoen euro uitgegeven zonder enige tegenprestatie qua eigen werkgelegenheid…
Misschien zit de Catalaanse architect Santiago Calatrava er wel voor iets tussen. Hij is nu nl bezig met een eveneens indrukwekkend nieuw spoorwegstation in Bergen, niet toevallig de thuishaven van Di Rupo. Eerst begroot op 37 miljoen, schat men de kosten nu al op 150 miljoen en zou het niet verwonderlijk zijn, mochten de eindkosten tegen de 200 miljoen euro aanlopen. Dat is dan meer dan vijfmaal de kostprijs van wat het nieuwe station van de stad Rome, die - bij mijn weten - nog altijd een stukje groter is dan dat van onze gestrikte…
I.pl.v. te zorgen voor eigen werkgelegenheid bij dergelijke megacontracten klooit men hier maar verder met nepstatuten die de werkloosheid alleen maar marginaler maken. Er zouden in dit land al zo'n 116 verschillende systemen en statuten zijn om mensen aan werk te helpen. En nu heeft federaal minister van Werk De Coninck voorgesteld er nog een bij te maken voor het aannemen van jonge werklozen bij kleine en middelgrote bedrijven te bevorderen door de invoering van een soort dienstencheques. I.pl.v. gewoon de algemene loonkosten te verminderen, blijft men verder rommelen in de marge met het zoveelste knip- en plakwerk dat De Coninck zelf trouwens niet eens meer kan waar maken omdat werkgelegenheid na 1 juli een gewestelijke bevoegdheid wordt. Kers op de taart van haar nieuw initiatief is wel, dat de uitbetaling van die cheques zou gebeuren via de vakbonden. Dat is wat ze noemen ‘de kat bij de melk zetten’, ongezien eender waar ook ter wereld. Hier valt dat nauwelijks op, want diezelfde vakbonden betalen in België ook al de werklozen uit, terwijl de staat daar zelf een dienst voor heeft. Kostprijs van die grap: ± 160 miljoen euro per jaar, weggegooid geld…
Wat bezielt die leiding van de SP.a om zich zo op te winden rond de vaudeville in Aalst? Vijf van de zeven SP.a verkozenen volgen er de partijleiding niet, die wil dat ze uit de gemeentelijke meerderheid stappen, gevormd samen met N-VA en CD&V. Een meerderheid die hen zelfs niet eens nodig heeft. Een van de redenen is dat die meerderheid te rechts zou zijn. Als ze die lijn overal doortrekken, kunnen ze nog op vele plaatsen hun afgevaardigden laten opstappen en vallen ze straks helemaal uit de boot. Als de enige reden zou zijn dat er in Aalst een N-VA schepen is die overkomt van het VB, dan wordt het niet alleen belachelijk, maar ook kinderachtig en kan men zich afvragen wat voor de huidige SP.a top nog de prioriteiten zijn. De beslissing de leden die dwars blijven liggen uit de partij te zetten en dat te laten gebeuren zonder ze persoonlijk te contacteren, is helemaal een methode die eerder in dictatoriale regimes thuis hoort. En dat alles in Vlaanderens carnavalsstad nr1, waar over enkele weken dat gekke feest weer los zal barsten, is helemaal vragen om miserie. Tobbackske zal er de kop van jut zijn!
Tobbackske en Co liggen trouwens ook nog maar eens overhoop met de eigen vakbond, die eist dat het fiscaal voordeel van het pensioensparen zou worden afgeschaft. Hier heeft de SP.a leiding dan wel het voordeel van de twijfel, want dit syndicaal voorstel slaat nergens op, zeker niet als zo’n eis wordt verwoord door een notoire notionele intrestaftrekker als Rudy De Leeuw. Eerst de mensen aanmoedigen aan pensioensparen te doen en daarna de voordelen afschaffen (voor 2,7 miljoen spaarders a.u.b.!), is gewoon vragen voor moeilijkheden. Er is op dat gebied al wel een precedent, denk maar aan de subsidies voor de zonnepanelen. Het resultaat van dergelijke acties maakt dat de burger meer dan ooit de overheid in het algemeen en de politiekers (én de vakbondsmensen*) in het bijzonder niet meer kan betrouwen. Men zou trouwens de socialistische partijen in dit land moeten verbieden nog voorstellen te doen over de pensioenen. Zoals ik al meer dan een keer in deze rubriek heb aangehaald, hebben ze achttien jaar op rij het ministerie van Pensioenen in eigen beheer gehad. Bijna alles wat er daar nu fout loopt, is mede het gevolg van het rode wanbeheer. Ze zouden beter zwijgen dat ze zweten!i
En om de cirkel rond te maken, blijkt dat de kans op armoede in dit land een stuk groter is dan in die van onze buurlanden, zelfs de helft groter dan in Nederland. In de E.U. doen enkel Spanje, Ierland en Griekenland het nog slechter. Hoe kan dat nu, als men weet dat – volgens vakbonden en de linkse partijen – onze index, die in geen enkel ander land nog bestaat, zou instaan voor onze koopkracht? Zelfs met een index die om de haverklap wordt aangepast (de huidige noemt men al de ‘Aldi-index’!) blijft men erin geloven als het enige zaligmakend systeem van onze economische politiek, terwijl men anderzijds het onmogelijke probeert te doen om de spilindex niet te overschrijden, omdat men, weet dat diezelfde index alles dan wéér duurder gaat maken.
* Ook die van ACV/W hebben al gezegd dat het fiscaal voordeel van de derde pensioenpijler zou moeten worden afgeschaft. Het heeft er steeds meer de schijn van, dat onze vakbonden er alleen nog zijn voor de vervangingsinkomens en niet meer voor de mensen die werken en sparen.
‘ De belastingen stijgen sneller, als de liberalen mee in de regering zitten’. Ge zult het niet geloven, maar deze uitspraak komt van Paul De Grauwe uit een vroegere studie van hem. Dezelfde De Grauwe die nu dus met een nieuw boek af komt dat hij als titel gaf: ‘Een beter België’, de visie van Verhofstadt op het federalisme. Geconfronteerd met de hierboven aangehaalde studie, viel de geëerde professor zo’n beetje uit de lucht en gaf hij toe er misschien eens een opvolging van te maken. Hoe hij dat gaat doen zonder zichzelf tegen te spreken, moet nog blijken.
Buiten de politieke reacties (en de mijne!), kreeg De Grauwe ook heel wat kritiek te horen van o.a. Itinera econoom Van de Cloot en economie professor Peersman van de UGent. Het is duidelijk dat De Grauwe geen afstand kan nemen van zijn politieke vooringenomenheid en dat is dan het links liberalisme van het genie uit Gent. Ook Johan Van Overtveldt, nu N-VA adviseur maar tot voor kort toch hoofdredacteur van Trends, maakt brandhout van De Grauwe’s demarches. ‘Als hij vindt, zegt Van Overtveldt, ‘dat de opeenvolgende staathervormingen Vlaanderen niet veel beter hebben gemaakt, dan is het evenzeer waar, dat dit komt omdat diezelfde hervormingen nooit ver genoeg gingen. Sociale zekerheid, loonvorming, fiscaliteit en competitiviteit blijven nog altijd federaal’. Men creëert trouwens geen beter België als ook Vlaanderen daar niet beter van wordt. Met te stellen dat ook een volgende federale regering geen meerderheid hoeft te hebben in Vlaanderen, zoals Bartje Somers het verwoordde, moeten we niet op Open VLD rekenen om het hier beter te laten worden.
Als de staatshervormingen voor Vlaanderen niet gegeven hebben wat ervan verwacht werd, dan heeft ook (Open) VLD boter op haar hoofd. Ze heeft – als ik me niet vergis - aan alle staatshervormingen meegewerkt en de zesde - en tot nu toe laatste - kreeg van Karel De Gucht het etiket van ‘gebakken lucht’. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte, blauwe hoek.
Tenslotte hoor of zie ik nergens het argument dat ikzelf aanhaalde, nl dat als Vlaanderen er minder op vooruit zou gaan, dit grotendeels te wijten is aan het feit dat wij elk jaar een deel van onze welvaart (moeten) afgeven via de transfers. Transfers waarmee in het zuiden van dit land bitter weinig constructief wordt omgesprongen. Of hoe moet ge bv de zaak bekijken van die twee Chinese panda’s, die het Waalse gewest 8 miljoen euro gaan kosten (320 miljoen oude befkes!), plus nog e.o.a. jaarlijkse huurprijs die ook niet min zal zijn en waarbij de uitbater van dat dierenpark nu al zegt dat het zo’n groot verschil in bezoekers niet zal uitmaken. Te rangschikken dus in de categorie ‘verlieslaters’, type Val Saint Lambert en Francorchamps?.
Kris Peeters heeft in De Zevende Dag boos gereageerd op de uitspraken van Bart De Wever tijdens de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Dat was overbodig, want op zo’n recepties zijn krasse uitspraken de regel en zeker nu de verkiezingscampagne begonnen is zal dat er niet op beteren. De Wever had nl gezegd dat de Vlaming op 25 mei zal moeten kiezen tussen de programma’s van N-VA en de PS en had daarmee nog gelijk ook. CD&V mag dan al gesteld hebben, via Beke, dat ze niet zal deelnemen aan een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, een garantie daarvoor is er niet en zal er zeker niet komen als straks blijkt dat de partij nog verder zou slinken. Dat gevaar zit er wel degelijk in, zeker als men het probleem met de Arco-coöperanten tegen de verkiezingen niet opgelost zou krijgen. De eenvoudige, maar waardige betoging van even eenvoudige mensen in Leopoldsburg zal wel de nodige indruk gemaakt hebben, zeker nu dezelfde Beke niet thuis had gegeven.
Zelfs in zijn eigen Unizo, het vroegere NCMV (met de ‘C’ van ‘christelijk’), waarvan Peeters voorzitter was alvorens hij door Leterme werd opgevist als Vlaams minister, is men niet gelukkig met wat de door CD&V gesteunde federale regering allemaal uitspookt. Zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetveld, is helemaal niet te spreken over de laatste pestmaatregel tegen de werkgevers, waarbij die iedere werknemer elk jaar één dag extra opleiding moeten geven en dan nog op kosten van het bedrijf. Zelfs in bedrijven waar zoiets al bestond, heeft men nu geen keuzevrijheid meer, wat kan leiden tot productieverlies en extra kosten en zal zeker niet helpen om de beruchte loonkloof met de buurlanden te dichten. In tegenstelling tot wat Peeters in De Zevende Dag vertelde, heeft de door de PS geleide regering wel degelijk iets te vertellen, ook in Vlaanderen. De beslissing van de extra opleiding werd zo bv gekoppeld aan de compensaties voor de werkgevers bij het tot stand komen van het nieuwe eenheidsstatuut, een eis van… jawel: de PS.
Ondertussen klooit ook Open VLD maar verder. Na de ‘it’s all in the family’ lijstvorming in Oost-Vlaanderen, is de partij nu ook met een nieuw boek pro Belgica voor de dag gekomen met artikels van o.m. Verhofstadt, De Grauwe, Rutten, Sinardet, Somers en nog enkele belgicisten, waarbij alleen maar bevestigd wordt dat de partij duchtig op weg is een nieuwe PVV (‘Pest Voor Vlaanderen’) te worden. Bijna al hun retoriek tegen het confederalisme houdt trouwens op bij de eenvoudige vraag, waarom het dan in Zwitserland en Canada wél werkt?
---
En dan nog dit. Na drie jaar is er nog eens een Vlaamse Miss België geworden. Die van vorig jaar, een zekere Noëmi Happart, was er na één jaar nog steeds niet in geslaagd twee woordjes Nederlands te leren. Wat wil je, met zo’n achternaam!
Hij was een tijdje uit het beeld verdwenen, maar hij is terug van weg geweest en nu heb ik het over Paul De Grauwe, universiteitsprofessor die, sinds hij met pensioen is, verder aan de slag blijft aan de London School of Economics. In een vroeger leven was hij ooit 12 jaar senator voor de VLD en leek het wel alsof hij samen met Verhofstadt de bocht naar links had gemaakt. De Vlaamsnationalisten hebben in elk geval nooit op hem moeten rekenen en voorlopig blijft dat zo. Dat blijkt uit een interview dat De Grauwe gaf aan de krant De Tijd, waarin hij stelt dat de verschillende staatshervormingen Vlaanderen niet meer groei hebben bezorgd en dat, percentsgewijs, Wallonië sterker gegroeid is dan onze regio. Wel, ergens heeft hij gelijk, maar wie A zegt, moet ook B zeggen en daar heb ik bij De Grauwe weer eens vruchteloos naar moeten zoeken.
Alleen al het feit dat we in dit land aan staatshervorming nummer zes bezig zijn (ze is al wel goedgekeurd, maar nog niet uitgewerkt), zegt dat de voorgaande hervormingen niet goed genoeg waren en dat de Vlaamse partijen die eraan meegewerkt hebben hun werk niet behoorlijk hebben gedaan. Mede als gevolg daarvan zal er straks inderdaad nog een zevende en dan hopelijk laatste staatshervorming nodig zijn, al dan niet nadat de zesde volledig zal uit uitgerafeld. De bevoegdheidsoverdrachten en de financiering daarvan zijn nl zo onduidelijk geformuleerd dat er zich gegarandeerd snel complicaties zullen voordoen die voor nieuwe communautaire spanningen zouden kunnen zorgen. Het gevaar is reëel dat Vlaanderen straks weer het gelag mag betalen omdat Wallonië weer eens geen geld zal hebben. Zopas is nl (via, nota bene, het Rekenhof) nog gebleken dat de Waalse schuld dubbel zo hoog is als tot nu toe werd aangenomen. Een serieuze Waalse begroting opmaken lijkt ook al geen evidentie meer te zijn.
Wat er ook niet bij verteld wordt is, dat Vlaanderen inderdaad niet genoeg voordeel heeft kunnen halen uit de voorgaande staatshervormingen, wegens de jaarlijkse financiële aderlating die onze regio moet ondergaan om het armlastige Wallonië een levenstandaard toe te laten, waartoe het zelf niet in staat is. Dat datzelfde Wallonië percentsgewijs momenteel iets sneller groeit heeft trouwens ook met die transfers te maken en niet alleen met hun zgz ‘Marshall plans’, die er alleen maar voor zorgen dat het kind een naam heeft. Het is logisch dat een regio die ver achter loopt meer kans loopt die achterstand iets sneller in te lopen, zeker percentsgewijs.
Een zevende en laatste, definitieve staatshervorming zal er dan ook moeten komen, willen we straks niet verpauperen. Het alternatief is een ‘grauwe’ toekomst.
De traditionele Vlaamse partijen maken zware tijden mee en we zijn nog maar aan het begin van een lange kiescampagne.
De tweestrijd van de nepoten bij het blauwe fabriekje was niet van de aard om victorie te kraaien, zelfs niet voor de uiteindelijke overwinnaar. De partijtop had er eerst alles aan gedaan om kleinzoon De Clercq van gedacht te doen veranderen en daarna om de stemming door de partijleden niet te laten plaats vinden, maar het heeft niet mogen zijn. Het feit alleen dat dat gebeurde, duidt duidelijk aan dat men zoon Jean-Jaques op plaats één wou en niet kleinzoon Mathias. Nu de verwachting is, dat baby De Gucht naar de Kamerlijst verhuist, moet papa De Gucht uitwijken naar de lijst van ‘zijn’ Europa, tenzij de Toscaanse herenboer straks verkiest helemaal niet meer mee te doen. Hem kennende zou dat helemaal geen verrassing zijn. Deze uitkomst doorkruist wel de Vlaams-blauwe plannen. Samen met ‘zoon van’ uit Brakel, is het in Oost-Vlaanderen bij Open VLD al nepotisme wat de klok slaat en Vlaamsgezindheid moet men er niet gaan zoeken.
Bij CD&V zitten ze met een heel ander, maar erg vervelend probleem opgescheept. Daar krijgen ze nl te maken met een actie van de Arco-coöperanten, 800.000 in totaal, die nog steeds geen cent hebben teruggezien van hun ± anderhalf miljard euro dat ze via het ACV in Dexia hadden gestopt. De beloofde staatswaarborg moet nog steeds bevestigd worden door de Raad van State én de Europese Commissie en vooral dat laatste lijkt weinig waarschijnlijk. Uitgerekend vandaag gaat een delegatie van de coöperanten betogen vóór het huis van CD&V-voorzitter Beke in zijn Leopoldsburg en hem vragen met een oplossing te komen vóٕór de verkiezingen van 25 mei. Hun slogan liegt er niet om: ‘CD&V, geen geld = geen stem’…
Tenslotte is Bruno Tobback nog maar eens komen aandraven met het stokpaardje, waarmee zijn papa ooit de verkiezingen won: de pensioenen. Dat wordt na 25 mei een Vlaamse verantwoordelijkheid. Met het grote risico dat de roodhuiden straks in Vlaanderen in de oppositie zullen terechtkomen, is de kans even groot dat die dan Vlaanderen er de schuld van zullen geven als er niets of weinig in huis zal komen voor wat betreft een serieuze aanpak van de vergrijzing. Ze vergeten er wel even terloops bij dat – tot de regering Di Rupo aantrad – de socialisten liefst 18 (achttien!) opeenvolgende jaren het departement Pensioenen hebben mismeesterd ( dezelfde Bruno Tobback inbegrepen!) en zo de hoofdverantwoordelijken zullen blijven van dat schuldig verzuim.
Als sluitstuk van de eerste politieke week van het jaar kan dat tellen. 2014 belooft spannend te worden, zeker tot 25 mei a.s.
In een reactie op mijn blog van gisteren over Molenbeek suggereert lezeres Gina dat het – volgens de politiekcorrecten – straks wel de maatschappij zal zijn die de schuld krijgt. Ze wordt op haar wensen bediend, want in De Standaard van dezelfde dag is het al zover. Een zekere Benjamin Dalle komt daarin nl vertellen dat men die ‘jongeren’ die meer dan waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor die laatste nachtelijke schietpartij, maar aan een job moet helpen, zodat ze ’s morgens verplicht zijn vroeg op te staan om gaan te werken en dan ook geen tijd meer zullen hebben om ’s nachts te blijven lanterfanten (en erger).
Je moet er maar op komen, zeker als je weet dat het in Brussel gaat om meer dan 100.000 werklozen, waarvan zo’n klein derde uit jongeren zou bestaan. Die Dalle is trouwens de kabinetschef van staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) en is recentelijk een bekende naam geworden in de Brusselse politiek, omdat hij bij de volgende verkiezingen in het Brusselse gewest ‘lijsttrekker’ wordt van de christendemocraten. Ik heb dat ‘lijsttrekker’ met opzet tussen haakjes gezet, omdat de man er geen schijn van kans maakt, nota bene grotendeels als gevolg van de zesde staatshervorming, hét werk van de staatssecretaris waarvan hij kabinetschef is. Als gevolg van die hervorming maakt zo goed als geen enkele Vlaming nog kans in Brussel verkozen te worden. Denk maar aan Vanackere die nu van armoe toch op de Europese lijst gaat ‘strijden’. De enige mogelijkheid om als Vlaming in Brussel nog verkozen te geraken, is op een francofone lijst te geraken (zoals Guy Vanhengel) en hier en daar misschien nog een groene op een lijst van Ecolo. Men kan zich dan ook afvragen, waarom die Dalle aan zo’n ‘mission impossible’ begint en zich kandidaat stelt op een aparte CD&V-lijst, tenzij het er hem alleen maar om gaat bekend te worden in het politieke wereldje.
Voor Brusselse werklozen bieden er zich kansen genoeg, zeker voor jongeren, maar dan moeten die wel bereid zijn in de Vlaamse Rand te gaan werken en dus behoorlijk Nederlands te kennen. De meesten van hen hebben echter slecht of geen onderwijs gehad en het gevolg laat zich dan ook raden. Daarmee de Vlamingen een geweten willen schoppen, zoals die Dalle probeert, is er dan ook ver over.
Brussel is weer in het nieuws en, zoals wel meer gebeurt, in de negatieve zin. De gemoederen geraken er deze keer verhit door een zoveelste daad van zinloos geweld, waarbij iemand ‘zomaar’ op straat wordt neergeschoten. Speciaal aan dit voorval was wel dat het plaats vond in Sint-Jans-Molenbeek, waar zoiets vorige maand ook al gebeurde. Helemaal speciaal wordt het, als men weet dat de discussie erover bijna helemaal verloopt in het linkse milieu, datzelfde milieu dat het in Brussel altijd toch zo prachtig vond: de multicultuur, weet je wel en alles wat daarbij komt kijken.
De kat werd de bel aangebonden door een artikel in De Standaard van dinsdag, aan de hand van Riadh Bahri, VRT-journalist van allochtone origine én zelfverklaarde homo. Eind 2011 verhuisde hij van zijn ‘thuisstad’ Gent naar de hoofdstad en was de hemel te rijk daar te kunnen wonen. Van dat prille enthousiasme is de dag van vandaag niet veel overgebleven. Sint-Jans-Molenbeek blijkt vuil, ongezellig en onveilig te zijn. Dat laatste is zo erg dat de eigen (vrouwelijke) burgemeester er zelfs ’s avonds niet alleen op straat durft te komen. Zij heeft de gemeente ‘geërfd’ van Flup Moustache, die er als goede PS’er in geslaagd was, in de 20 jaar dat hij er burgemeester was, van Molenbeek de armste gemeente van het Brussels gewest te maken. Het feit dat Bahri homo is, heeft hem natuurlijk in een dergelijke omgeving ook weinig geholpen en hij moet toegeven dat de overlast die hij daaromtrent meemaakt, hoofdzakelijk afkomstig is van ‘jonge gasten met een Arabische achtergrond’.
Het is niet de eerste keer dat er over Brussel in negatieve zin gesproken en geschreven wordt. Luckas Van der Taelen, Vlaams parlementslid voor Groen en woonachtig aan de Brusselse ‘Midi’ heeft al meer dan eens de schrijnende toestanden in zijn buurt aangeklaagd. Dat werd hem door zijn partij en meer nog door Ecolo, waar Groen aan vast hangt, al zo kwalijk genomen dat hij bij de voorbije gemeentelijke verkiezingen in Brussel zelfs geen plaats meer kreeg op de kieslijsten.
De Standaard zou echter De Standaard niet zijn als de krant niet enkele ‘spelers’ ten tonele zou voeren, die het in Brussel nog wél reuze vinden. Zo ontdekte de krant er een Vlaamse ‘urbanist’ die na zijn pensionering met zijn echtgenote in Molenbeek is komen wonen en die vindt dat men maar moet leren ermee te leven. Een typische dhimmi attitude. Maar ook hij moet toegeven dat er een concentratie is van armoede, slechte huisvesting, lawaai, vervuiling en gebrek aan groen. Er zijn m.i. leukere plekken om uw oude dag door te gaan brengen. Verder komt een jonge moeder met twee kinderen vertellen dat ze naar Brussel is teruggekeerd ‘uit nostalgie’ en specifiek naar Molenbeek omdat de woningprijzen er laag zijn. Tussen haar positieve verklaringen door, moet ze er wel bij vertellen dat het moeilijk is haar kinderen te verbieden ‘papiertjes op de straat te gooien, als er op elke hoek van diezelfde straat hopen vuilnis liggen’.
Kortom, zelfs in linkse kringen begint het besef door te dringen dat dit Brussel niet meer ‘ons’ Brussel is, dat het hoog tijd wordt dat er daar eens serieus e.e.a. verandert en dat dit niet zal gebeuren door het al kleine gewest in een even kleine wereldstad te laten voortmodderen met zijn negentien baronieën, die – op een paar uitzonderingen na – nooit daartoe in staat zullen zijn.
De laatste dag van 2013 verscheen er in De Standaard een opmerkelijk verhaal over een gangsterbende die haar uitvalbasis heeft in Charleroi en er al een 500 criminele feiten op zou hebben zitten, verspreid over het hele land. De bendeleiders, van Noord-Afrikaanse origine, zouden bij het parket van Charleroi bekend zijn, evenals hun verblijfplaatsen, maar niemand doet er iets tegen. Waarom er niets ondernomen wordt, blijft een groot vraagteken. Daar de procureurs-generaal met dezelfde vraag zaten, hadden ze het parket van Charleroi opdracht gegeven er achteraan te gaan.
Tot hiertoe is er in deze zaak nog steeds helemaal niets gebeurd. Een eerste excuus was, dat er in Charleroi niet genoeg personeel was. Toen er dan extra mensen uit Brussel werden gedetacheerd, bleek men met een ander voorwendsel af te komen om niet te moeten doen. Het zou dan ook wel eens kunnen zijn dat de bende waarvan sprake ook een zekere invloed op de politiek van het Palermo aan de Samber zou kunnen hebben, of tenminste iets teveel van de plaatselijke politiek af zou weten.
In De Standaard, die – bij mijn weten – als enige Vlaamse krant dit bericht uitbracht, is er sindsdien niets meer over verschenen. Misschien van ‘hogerhand’ een seintje gehad? Dat het uitgerekend in Charleroi was, waar al eens een golf van fraudes aan het licht kwam en waar men dacht dat het daar nu was opgeklaard, zeker nu PS-baas Magnette er de scepter zwaait. Diezelfde Magnette die om de twee weken in diezelfde Standaard een column schrijft over koetjes en kalfjes (die van gisteren ging over de ‘selfie’!), maar als vermoord zwijgt over een criminele bende die vanuit zijn eigen stad opereert. Is het misschien om op die manier het bbp van de Karolingers wat op te vijzelen of wil men het verhaal van de Bende van Nijvel nog eens overdoen. Die zaak werd ook nooit opgelost nadat het dossier bij het parket van Charleroi vertikaal geklasseerd werd. En toen ging het om moordpartijen…
Hallucinant, dat verhaal van die groep Baskische ETA-leden die recentelijk werd vrijgelaten na een klacht van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, die stelde dat men een gerechtelijke uitspraak niet kan veranderen nadat ze is uitgesproken. Het is daar in Spanje met Justitie al niet veel beter dan hier, zo te zien. De groep van zo’n tachtig ex-gedetineerden heeft wel honderden doden op haar geweten en had een gecumuleerde straf van meer dan 1500 jaar (!) gekregen. In een publiekelijke verklaring zegt ze voortaan af te zullen zien van geweld, te betreuren wat ze gedaan heeft en zich bewust te zijn van het vele leed dat ze andere mensen heeft aangedaan. Voor de rest geen excuus, geen teken van spijt en de wens verder te zullen streven naar een onafhankelijk Baskenland ('Euskadi, in hun taal'), maar dan met uitsluitend nog politieke middelen.
Het is opvallend dat Vlaminghaters als Flup Moustache en Co er de Vlamingen nog niet hebben bij gesleurd. Zo te zien zijn wij al bij al toch brave mensen. Hier wordt tenminste geen extreem geweld gebruikt en volgt men niet de raad van Machiavelli (‘Het doel wettigt de middelen’: ‘Il Principe’). Maar er zijn nog meer verschillen. Zo is de ETA een linkse organisatie, zodat men er voor één keer extreemrechts niet bij kan betrekken. Echt links zijn ze daar echter ook weer niet. Evenals in Catalonië is de vraag naar onafhankelijkheid in Baskenland ontstaan onder het bewind van Franco. Daar deze laatste rechtsgezind was, werden zijn tegenstrevers links. En er is nog een groot, heel groot verschil met Vlaanderen: wij zijn in dit land een meerderheid, geen minderheid zoals Basken, Catalanen, Schotten en Bretoenen. Wij zijn op de wereld de enige meerderheid in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Een ‘consensus’ democratie, noemt men dat. We zijn er vet mee!
E.e.a. neemt niet weg, dat men ook in Spanje nog niet klaar is met de onafhankelijkheidseisen van hele landsgedeelten. Baskenland heeft momenteel al meer autonomie dan de andere Spaanse regio’s en heeft het ook minder last van de crisis. Basken zijn ook helemaal geen Spanjaarden. Het is het oudste volk van West en Zuid-Europa en de Baskische taal bestond al vóór de Keltische, laat staan de Romaanse en/of Germaanse talen. De regio wordt momenteel mee bestuurd door rechtsnationalisten, die er dus ook zijn, er zelfs de minister-president leveren en eerder de trage weg richting onafhankelijkheid bewandelen. Een soort N-VA, zeg maar.
2014 wordt een testjaar op het gebied van de volkerenrechten. In Schotland heeft men in het najaar een referendum over onafhankelijkheid. In Catalonië wil men dat ook, maar dat wordt momenteel nog tegengehouden door de aan de macht zijnde partido popular. In Vlaanderen krijgen we de kans er via de stembus zelf iets aan te doen. Als er echter geen Europa van de volkeren komt, zal het altijd wel ergens fout lopen. Het is in feite hetzelfde probleem van wat zich in Afrika afspeelt, waar ook volkeren zomaar onder één natienaam bij elkaar zijn gezet. Wij doen het hier, gelukkig, nog altijd een stuk geciviliseerder. Met het opdoeken van uitwassen, zoals ETA en IRA, zitten we wel op de goede weg, maar we zijn er nog niet.
Deze week zou het politieke leven in dit land weer op gang moeten komen. Met de verkiezingen op 25 mei in het zicht, kan men er gif op nemen dat zowat alles wat er de volgende weken en maanden zal gezegd en geschreven worden op e.o.a. zal te maken hebben met die verkiezingen in het achterhoofd. Het lijkt zo’n beetje op een Tv-uitzending van een wielerkoers. Als in het laatste gedeelte de Tv wordt ingeschakeld, wil iedereen zich laten zien.
Het wordt hoe dan ook een belangrijke stembusgang, in de eerste plaats voor Vlaanderen. Nadat het officiële politiek establishment het Vlaams Blok/Belang via o.m. een cordon sanitair, een politiek proces en een doodzwijgen in de media op de knieën had gekregen, had men gedacht de opkomst van het Vlaamsnationalisme een halt te hebben toegeroepen. Het bloed kruipt echter waar het niet kan gaan en zo werden de zgn traditionele partijen koud gepakt door de steile opgang van de N-VA, een partij die misschien iets minder fanatiek er tegenaan ging/gaat, maar niettemin als einddoel de Vlaamse onafhankelijkheid beoogt.
De Vlaamse traditionele partijen zitten in zak en as. Vergeet wat ze uitbazuinen, het is één zielig pak paniek en wanhoop. Ze hebben voor de eerste keer sinds WO II toegestaan dat er een Belgische regering gevormd werd zonder meerderheid in Vlaanderen en zullen o.m. daarvoor een prijs betalen. Met zijn drieën samen halen ze, ook in de al dan niet gecontesteerde peilingen, ongeveer hetzelfde aantal stemmen als het N-VA alleen en dat verschil dreigt alleen maar groter te worden. Bij SP.a heeft men geen enkele politieke figuur meer die nog tot de verbeelding van de kiezer spreekt, tenzij dan misschien Vande Lanotte en dan nog in de negatieve zin. Bij Open VLD is er nog Maggie De Block, alhoewel die feitelijk niets speciaals heeft gedaan. Zoals ze zelf heel eerlijk zegt, heeft ze alleen de wetten laten toepassen en dat blijkt in dit land al revolutionair te zijn. Maggie is trouwens geen echte debater, zoals ze recentelijk nog laten blijken heeft op de RTL, waar ze moest toegeven dat haar partij die liquidatiebonus voor zelfstandigen nooit had mogen goedkeuren. Bij de partij is men er dan ook niet gerust in om haar in de verkiezingsdebatten naar voor te schuiven, te meer ze eerder tot de linkse liberale strekking behoort, de zwakste schakel t.o.v. de N-VA.
Blijft dan nog CD&V over die alles zet op één man: Kris Peeters. Als persoon is die populair genoeg, maar hij heeft niets aan een partij die niet genoeg stemmen haalt om zijn dada, het minister-presidentschap, te kunnen claimen. Zoals het er nu bij staat, zal Peeters alleen minister-president kunnen blijven, als hem dat zou worden aangeboden door de N-VA. Dat zou geen precedent zijn, want tacticus De Wever had dat ook al eens gedaan met Di Rupo. Het is toen echter verkeerd uitgepakt, waardoor Peeters straks wél het N-VA programma zal moeten helpen verwezenlijken. Dat zou dan een eerste stap kunnen zijn om de Senelle theorie in praktijk te brengen en de federale regering, wélke dat ook moge worden, buitenspel te zetten.
Philippe Moreaux, alias ‘Flup Moustache’, heeft nog eens van zich laten horen. De (ex?) ideoloog van de PS, die bij de laatste gemeenteverkiezingen in ‘zijn’ Sint-Jans-Molenbeek opzij werd geschoven na er 20 jaar burgemeester te zijn geweest, heeft nog eens flink uitgehaald naar de N-VA. Dat is feitelijk een goed teken, want het betekent dat ze er in het zuiden van dit land helemaal niet gerust in zijn. Flup vindt het al erg genoeg dat de PS – volgens hem – binnen de regering Di Rupo al grote toegevingen heeft moeten doen, maar vreest dat het nog erger zal worden, mocht de N-VA straks mee in de federale regering zou komen te zitten. Dan zal de PS, steeds volgens hem, geen toegevingen, maar vernederingen moeten slikken. En om de cirkel rond te maken, haalt hij er nog maar eens de goedkope verdachtmakingen bij uit de jaren dertig van de vorige eeuw: ‘Vergeet niet’, zegt hij, dat het nationaalsocialisme door veel van de toenmalige Duitse ondernemers werd ondersteund’.
Daarmee beledigt hij niet alleen de N-VA, maar ook de Vlaamse ondernemers, waarvan er inderdaad een meerderheid de N-VA steunt, omdat ze van de traditionele Vlaamse partijen en zeker van de PS geen structurele oplossingen voor de Belgische ziekte meer verwacht. En die Belgische ziekte is, dat de economie van dit land, die vooral op Duitsland gericht is, grote hinder ondervindt, omdat het beleid in tegendeel aansluit bij Frankrijk. Als het regent in Parijs, druppelt het nog altijd in Brussel.
Zoals ook ik al regelmatig in deze rubriek heb geschreven, kan bij een eventuele splitsing van de eurozone Vlaanderen bijna probleemloos aansluiten bij Duitsland en Co, maar België niét. Een steeds groter wordend percentage van de Belgische uitvoer (momenteel al 84%!) is voor rekening van Vlaanderen, waarbij ongeveer 20% naar Duitsland gaat. Van de amper 15% waarvoor Wallonië tekent, gaat 25% naar Frankrijk en dat terwijl Vlaanderen meer in Wallonië investeert dan la douce France. Uit cijfers van het Waalse exportagentschap Awex blijkt dat van alle ‘buitenlandse’ investeerders Vlaanderen in de periode 2000/2012 het meest in Wallonië investeerde. Wat krijgen we daarvoor terug? Stank voor dank. Mede als gevolg van de transfers binnen België voelen de Walen immers niet in hun portemonnee dat ze verkeerd bezig zijn met Frankrijk achterna te lopen. Een Frankrijk dat economisch steeds meer terrein moet prijsgeven t.o.v. Duitsland. Terwijl de Belgische economie op een efficiënt Duitsland is gericht, volgt het beleid dat van Frankrijk, dat naar nergens leidt. En met de vuilspuiterij van Flup Moustache ziet het er niet naar uit dat daarin veel verandering zal komen als zijn partij het in dit land voor het zeggen zal blijven hebben.
Vergeet de peilingen. Open VLD gaat de volgende verkiezingen winnen met de vingers in de neus. Dit nadat La Rutten al had laten weten dat haar partij het confederalisme uit de partijstatuten zal schrappen en geen verdere staatshervormingen wil, dat ze tevens weer een federale kieskring wil en dat haar eigen vice-premier zijn akkoord niet had moeten geven in het kernkabinet om Bpostman Thijs af te schieten zoals dat nu gebeurd is. Verder wil de partij geen fiscale vrijstelling voor kasbons, obligaties en aandelen en heeft ze zo een belastingverlaging tegengehouden, du jamais vu voor een liberale partij. Op Europees vlak zal ze succes oogsten met haar Europees boegbeeld Verhofstadt, die Turkije bij de E.U. wil inlijven (80 miljoen extra moslims!) en in eigen land met De Croo Sr die het niet uitmaakt op welke lijst of plaats hij gezet wordt, ‘want’ – zegt hij zelf – ‘ik word toch verkozen’. Onze Lieve Heer moet zijn aantal hebben en in de regio Brakel schijnt dat geen probleem te zijn.
Nadat Open VLD via een wisselmeerderheid CD&V te kijk had gezet met de euthanasiewet voor kinderen (een pluim op de hoed van Jean-Jacques – zoon van – die daar veel stemmen mee gaat oogsten!) en dwars ging liggen over de alcoholwet (waarbij CD&V nog maar eens geschoffeerd werd), is nu de jongerenvoorzitter van de partij, een zekere Bert Schelfout, komen aandraven met een voorstel tot de legalisatie van marihuana. Hij wil dat de liberalen in deze discussie een voortrekkersrol moeten spelen. Dat het gros van de longkankers via roken niet ontstaat door de nicotine, maar doordat de joints 7 keer meer teer bevatten dan de gewone sigaret is de kalende jeugdleider blijkbaar ontgaan. Evenals het feit dat het al lang bewezen is, dat het gebruik van softdrugs schadelijk is voor de hersenen, zeker voor jongeren, dikwijls leidt naar harddrugs en dat passief roken van wietdampen veel schadelijker is voor wie zich naast zo’n roker bevindt dan de reeds bewezen schade bij tabak.
Enfin, de Open VLD gaat een rozige toekomst tegemoet. ‘La vie en rose’, om het in de huistaal van de De Croo’s te zeggen. Als ‘Alexandre’, zoals ze hem thuis noemen, nu nog duchtig wil blijven twitteren – wat volgens VTM de reden is van zijn steile politieke opgang – dan vraag ik me af wat er voor de andere partijen nog gaat overschieten!
Voor zover dat nog nodig zou zijn na mijn artikel van Nieuwjaar over de terugkeer van de oude politieke cultuur, wordt dit nog eens bevestigd door het ontslag dat Michel De Samblanx, voorzitter van het auditcomité van de federale overheid gegeven heeft eind december 2013. De man was het vechten tegen de Belgische politieke windmolens en bierkaaien beu.
Reeds einde jaren negentig, bij de zgz Copernicus hervorming van toenmalig minister van ambtenarenzaken Luc Van den Bossche, vader van en dus nog wel een SP.a’er, was er beslist om ook in overheidsdiensten een interne controle te organiseren. Het heeft meer dan tien jaar geduurd, tot in 2010, vóór er een auditcomité werd samengesteld en geïnstalleerd. Nu, drie jaar later, is er van enige controle nog steeds geen sprake. Er zou, net voor het kerstreces, wel weer een nieuwe wet ter zake zijn goedgekeurd, maar dat gebeurde pas na het ontslag van De Samblanx en de vraag is, of er nu wél iets van in huis zal komen. De Samblanx heeft i.v.m. deze problematiek tot drie keer toe een onderhoud gevraagd met de hoofdsmurf van de federale regering (die met zijn strikje), welke daar zelfs niet eens op gereageerd heeft.
De Samblanx was ook tien jaar voorzitter van eenzelfde auditcomité voor het Vlaamse gewest, maar heeft daarmee nooit deze problemen gehad. Ondanks zijn ietwat exotisch klinkende naam is De Samblanx een Vlaming. Hij zal nu, in de beste Belgische traditie, opgevolgd worden door een zekere Philippe Decre, een Franstalige (of wat dacht je?), die waarschijnlijk niet zo moeilijk gaat doen.
---
Aansluitend bij bovenstaande, nog dit: Letland is toegetreden tot de Eurozone. Om dat te kunnen verwezenlijken heeft dat land een enorme besparingsronde moeten afwerken, waarbij haar begrotingstekort van bijna 10% op vier jaar tijd werd omgebogen in een overschot. Een van de maatregelen die er in deze kleine Baltische republiek (2,3 miljoen inwoners) genomen werd, was het laten afvloeien van één derde van al haar ambtenaren. Zie je dat bij ons al gebeuren? Als er hier nog maar een paar niet vervangen worden, komen de vakbonden al op straat met hun rode, groene en blauwe vlaggen en identiek gekleurde vuilniszakovertrekken en dit ondanks het feit dat we in dit land het dubbel aantal ambtenaren hebben van bv Nederland dat een bevolking heeft die 50% groter is.
Tenslotte hier nog even bij vertellen:
- Ten eerste dat alle internationale peilingen Letland de komende jaren een jaarlijkse groei van ± 4% toekennen, t.o.v. de schamele 1 tot 2% voor dit land en dit dan nog alleen dank zij de Vlaamse economie die het nog steeds beter (of moet ik zeggen ‘minder slecht’?) blijft doen dan de Waalse (én de Brusselse).
- Ten tweede dat het feit dat Letland een klein land is, de kritiek van onze belgicisten smoort, dat dit land te klein zou zijn om gesplitst te kunnen worden. Liechtenstein, Andorra, Vaticaanstad, Monaco en Singapore – om er maar enkele te noemen – zijn nóg kleiner. Gaat het daar misschien slecht?
Voor diegenen die denken dat het met dit land goed gaat, even een cijfer om te stil te staan: een Belgisch gezin betaalt jaarlijks zo’n dikke 6.000 euro méér belastingen dan een gemiddeld gezin in onze buurlanden. Met Duitsland bv, het land waarop onze linksen zoveel kritiek hebben o.w.v. de volgens hen te lage lonen aldaar, bedraagt het verschil zelfs meer dan 7.000 euro. Dat verschil wordt veroorzaakt door de grotere overheidskosten, het zgn ‘overheidsbeslag’, waaraan in België 15% van de bestedingen wordt uitgegeven, t.o.v. gemiddeld slechts 13,8% in de eurozone. Voor wat subsidies betreft, is het verschil nog groter: 12,3% t.o.v. 8,4.
De grootste reden voor deze verschillen is onze zgz verzorgingsstaat. Zo zijn de kosten voor universitair onderwijs in dit land zeer laag, waardoor studenten zich niet in de schulden hoeven te steken zoals elders dikwijls gebeurt, wordt onze gezondheidszorg grotendeels uit collectieve middelen gefinancierd en is het gebruik van onze autosnelwegen (nog) gratis. De hoge belastingdruk zou aanvaardbaar kunnen zijn, als de burger er genoeg voor terug zou krijgen. In tegenstelling tot bv de Scandinavische landen waar dat wél het geval is, gebeurt dat bij ons niet.
Tenslotte geven deze cijfers, opgezocht door de denktank Itinera, een vals beeld van de situatie, omdat het steeds - zoals wel meer gebeurt met gegevens van Eurostat - over België gaat, zonder een onderverdeling naar de deelstaten toe. Voor Vlaanderen zou het dus nog erger kunnen zijn. Maar zelfs zonder dat, blijft het een veeg teken dat onze huishoudens zoveel geld minder over houden, terwijl dat in andere landen wel blijkt te kunnen. En dan maar roepen over het behoud van de index, omdat die het behoud van onze koopkracht zou garanderen. Niets blijkt minder waar. Hoe leg je anders uit dat men in de andere landen, waar die index al lang niet meer bestaat, op het einde van het jaar meer overhoudt?
Zolang de uitgaven van de Belgische overheden blijven stijgen, zoals nog steeds het geval is, zal de man in de straat er hier armer op worden. Om te beginnen moet deze staat dus meer besparen op haar uitgaven, maar het tegendeel blijkt waar te zijn zodat men inderdaad de huidige federale regering een belastingregering kan blijven noemen en excuses van La Rutten zullen daaraan niets verhelpen.
---
En dan nog dit. In het middag VTM-journaal van 1 januari – waar ik eerder toevallig naar keek omdat men op dat van de VRT het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen uitzond – wist men te vertellen dat de steile klim die Alexander De Croo had gemaakt in de politiek, te danken was aan zijn gebruik van Twitter. Verboden te lachen! Tenzij de cafézender uit Nossegem Twitter verwart met papa De Croo…
