Voor zover dat nog nodig zou zijn na mijn artikel van Nieuwjaar over de terugkeer van de oude politieke cultuur, wordt dit nog eens bevestigd door het ontslag dat Michel De Samblanx, voorzitter van het auditcomité van de federale overheid gegeven heeft eind december 2013. De man was het vechten tegen de Belgische politieke windmolens en bierkaaien beu.
Reeds einde jaren negentig, bij de zgz Copernicus hervorming van toenmalig minister van ambtenarenzaken Luc Van den Bossche, vader van en dus nog wel een SP.a’er, was er beslist om ook in overheidsdiensten een interne controle te organiseren. Het heeft meer dan tien jaar geduurd, tot in 2010, vóór er een auditcomité werd samengesteld en geïnstalleerd. Nu, drie jaar later, is er van enige controle nog steeds geen sprake. Er zou, net voor het kerstreces, wel weer een nieuwe wet ter zake zijn goedgekeurd, maar dat gebeurde pas na het ontslag van De Samblanx en de vraag is, of er nu wél iets van in huis zal komen. De Samblanx heeft i.v.m. deze problematiek tot drie keer toe een onderhoud gevraagd met de hoofdsmurf van de federale regering (die met zijn strikje), welke daar zelfs niet eens op gereageerd heeft.
De Samblanx was ook tien jaar voorzitter van eenzelfde auditcomité voor het Vlaamse gewest, maar heeft daarmee nooit deze problemen gehad. Ondanks zijn ietwat exotisch klinkende naam is De Samblanx een Vlaming. Hij zal nu, in de beste Belgische traditie, opgevolgd worden door een zekere Philippe Decre, een Franstalige (of wat dacht je?), die waarschijnlijk niet zo moeilijk gaat doen.
---
Aansluitend bij bovenstaande, nog dit: Letland is toegetreden tot de Eurozone. Om dat te kunnen verwezenlijken heeft dat land een enorme besparingsronde moeten afwerken, waarbij haar begrotingstekort van bijna 10% op vier jaar tijd werd omgebogen in een overschot. Een van de maatregelen die er in deze kleine Baltische republiek (2,3 miljoen inwoners) genomen werd, was het laten afvloeien van één derde van al haar ambtenaren. Zie je dat bij ons al gebeuren? Als er hier nog maar een paar niet vervangen worden, komen de vakbonden al op straat met hun rode, groene en blauwe vlaggen en identiek gekleurde vuilniszakovertrekken en dit ondanks het feit dat we in dit land het dubbel aantal ambtenaren hebben van bv Nederland dat een bevolking heeft die 50% groter is.
Tenslotte hier nog even bij vertellen:
- Ten eerste dat alle internationale peilingen Letland de komende jaren een jaarlijkse groei van ± 4% toekennen, t.o.v. de schamele 1 tot 2% voor dit land en dit dan nog alleen dank zij de Vlaamse economie die het nog steeds beter (of moet ik zeggen ‘minder slecht’?) blijft doen dan de Waalse (én de Brusselse).
- Ten tweede dat het feit dat Letland een klein land is, de kritiek van onze belgicisten smoort, dat dit land te klein zou zijn om gesplitst te kunnen worden. Liechtenstein, Andorra, Vaticaanstad, Monaco en Singapore – om er maar enkele te noemen – zijn nóg kleiner. Gaat het daar misschien slecht?
Voor diegenen die denken dat het met dit land goed gaat, even een cijfer om te stil te staan: een Belgisch gezin betaalt jaarlijks zo’n dikke 6.000 euro méér belastingen dan een gemiddeld gezin in onze buurlanden. Met Duitsland bv, het land waarop onze linksen zoveel kritiek hebben o.w.v. de volgens hen te lage lonen aldaar, bedraagt het verschil zelfs meer dan 7.000 euro. Dat verschil wordt veroorzaakt door de grotere overheidskosten, het zgn ‘overheidsbeslag’, waaraan in België 15% van de bestedingen wordt uitgegeven, t.o.v. gemiddeld slechts 13,8% in de eurozone. Voor wat subsidies betreft, is het verschil nog groter: 12,3% t.o.v. 8,4.
De grootste reden voor deze verschillen is onze zgz verzorgingsstaat. Zo zijn de kosten voor universitair onderwijs in dit land zeer laag, waardoor studenten zich niet in de schulden hoeven te steken zoals elders dikwijls gebeurt, wordt onze gezondheidszorg grotendeels uit collectieve middelen gefinancierd en is het gebruik van onze autosnelwegen (nog) gratis. De hoge belastingdruk zou aanvaardbaar kunnen zijn, als de burger er genoeg voor terug zou krijgen. In tegenstelling tot bv de Scandinavische landen waar dat wél het geval is, gebeurt dat bij ons niet.
Tenslotte geven deze cijfers, opgezocht door de denktank Itinera, een vals beeld van de situatie, omdat het steeds - zoals wel meer gebeurt met gegevens van Eurostat - over België gaat, zonder een onderverdeling naar de deelstaten toe. Voor Vlaanderen zou het dus nog erger kunnen zijn. Maar zelfs zonder dat, blijft het een veeg teken dat onze huishoudens zoveel geld minder over houden, terwijl dat in andere landen wel blijkt te kunnen. En dan maar roepen over het behoud van de index, omdat die het behoud van onze koopkracht zou garanderen. Niets blijkt minder waar. Hoe leg je anders uit dat men in de andere landen, waar die index al lang niet meer bestaat, op het einde van het jaar meer overhoudt?
Zolang de uitgaven van de Belgische overheden blijven stijgen, zoals nog steeds het geval is, zal de man in de straat er hier armer op worden. Om te beginnen moet deze staat dus meer besparen op haar uitgaven, maar het tegendeel blijkt waar te zijn zodat men inderdaad de huidige federale regering een belastingregering kan blijven noemen en excuses van La Rutten zullen daaraan niets verhelpen.
---
En dan nog dit. In het middag VTM-journaal van 1 januari – waar ik eerder toevallig naar keek omdat men op dat van de VRT het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen uitzond – wist men te vertellen dat de steile klim die Alexander De Croo had gemaakt in de politiek, te danken was aan zijn gebruik van Twitter. Verboden te lachen! Tenzij de cafézender uit Nossegem Twitter verwart met papa De Croo…
De zaak Bpost over het ontslag van Johnny Thijs en de nieuwe CEO-lonen zal niet uitdoven samen met het jaar 2013. Vooral de manier waarop dat alles verlopen is en de verschillende reacties erop, krijgen in 2014 zeker een serieus staartje. Waar echter, volgens mij, in deze zaak te weinig aandacht wordt besteed is, dat het hier gaat om een politieke recuperatie. De partijen aan de macht, de socialistische op kop, willen opnieuw alles te zeggen krijgen binnen de bedrijven die op e.o.a. manier van de staat afhangen en dat kunnen ze alleen door meer dan ooit te opteren voor de oude cultuur van politieke benoemingen. Tot wat voor beschamende vertoningen dat kan leiden, hebben we al meegemaakt bij de benoemingen bij de NMBS, waarbij Vande Lanotte – dé ideoloog van deze federale regering – de ene vertrouweling na de andere uit zijn mouw schudde tot hij uiteindelijk een ‘geschikte’ kandidaat vond. Pas daarna kon een hele rits andere staatsbenoemingen van start gaan, waarvan er enkele al een paar jaar waren uitgesteld omdat men alle partijen niet kon bevredigen.
In Wallonië, waar de PS het voor het zeggen heeft, blijkt men van dat alles weinig last te hebben. Net zoals in Vlaanderen zijn daar bv ook de intercommunales gepolitiseerd, met dit verschil dat hun aantal zowat dubbel zo hoog ligt en vergeven is van politiek benoemden. Het is ook daar dat men een aantal politieke protegés aantreft dat er mede de oorzaak van is dat Wallonië aan zijn 40% komt dat voor de staat ‘werkt’, 15% meer dan in Vlaanderen. *
Die Waalse intercommunales zitten, in tegenstelling tot het beeld dat men van de regio heeft, goed bij kas. Zo goed zelfs dat één ervan, Tecteo, onlangs het noodlijdende Vlaamse Electrawinds wou ter hulp komen met liefst 50 miljoen euro. Tecteo beschikt over een zakencijfer van tegen de 600 miljoen euro, bezit de kabelmaatschappij VOO en de krant Vers L’Avenir en wil dus ook al een woordje komen meespreken in de Vlaamse energiesector. De intercommunale wordt geleid door een zekere Stéphane Moreau, die niet toevallig een PS ‘er is, maar ook nog eens burgemeester van Ans, waar hij papá Daerden opvolgde en die er verder nog zo’n 14 mandaten op nahoudt. In tegenstelling tot wat bij Belgacom en Bpost gebeurt, weet officieel niemand hoeveel Moreau als CEO van de intercommunale betaald wordt. Men schat ergens rond de 600.000 euro per jaar, ongeveer hetzelfde loon dus van een CEO van Belgacom en Bpost, zoals het nu is vastgelegd. Voor zover men een intercommunale al kan vergelijken met een beursgenoteerd bedrijf, houdt daar elke vergelijking mee op. Daarbuiten heeft hij nl nog een spaarpotje van 2,25 miljoen euro (!) als hij met zijn 65ste op pensioen zal gaan…
Kortom, deze regering Di Rupo draait de klok gewoon terug, zelfs al sputtert de Open VLD af en toe tegen. Eerder lachwekkend, als men bedenkt dat het juist deze laatste partij is die weer naar een nationale kieskring wil en géén verdere staatshervorming meer, en daarmee eveneens de klok terug wil draaien. Van een vaudeville gesproken!
* Ondertussen is gebleken dat er, buiten de intercommunales en het onderwijs, men in Wallonië nu ook al 18% meer lokale agenten heeft dan in Vlaanderen…
In de eerste week van november kwam ik tot de vaststelling dat ik een paar nieuwe winterbroeken nodig had. Ik ging daarvoor naar een speciaalzaak in Turnhout, waar men uitsluitend broeken verkoopt en waar ik al jaren klant ben. Mijn maat hadden ze, maar niet de kleuren die ik wou (zwart en donkerblauw, niets speciaals dus). Degene die ze hadden pasten niet bij mijn reguliere kleding. Ik vroeg dan ook, of ze er geen konden bijbestellen. Neen, dat kon niet, want over twee maand (!) begonnen al de koopjes…
Enfin, ik heb die broeken dan maar elders gekocht, maar als ge de dag van vandaag ziet wat voor heisa er weer is over die sperperiode, de (nep)koopjes, de trucs om er tussenuit te blijven en toch verdoken kortingen te geven, dan vraag ik me af waarmee we hier nog bezig zijn. Schaf heel die folkloristische bedoening toch af en doe zoals in al onze buurlanden gebeurt: laat de markt spelen. Zorg ervoor dat niemand met verlies verkoopt, maar laat de mensen zelf beslissen wanneer en hoeveel kortingen ze willen geven. Wat die broeken betreft, had ik trouwens ook naar Nederland kunnen rijden. Dat is maar een paar kilometer Turnhout voorbij en daar was de kans groot al begin november kortingen te krijgen. Maar ook zonder kortingen zijn de meeste zaken daar trouwens goedkoper.
Het is typisch voor onze Belgische samenleving dat telkens er hier iets moet veranderen, men wetten en regels bij maakt, maar er praktisch nooit afschaft. Op die manier wordt alles één grote onoverzichtelijke puinhoop, waar alleen specialisten nog aan uit kunnen. Dat vertel ik al jaren in deze rubriek en dat blijkt ook de mening te zijn van Duco Sickinghe, de Hollandse zakenman die al 12,5 jaar in België woont en gedurende die tijd Telenet heeft geleid. Hij heeft het ook allemaal meegemaakt en zegt in een weekeindinterview in De Standaard dat de grootste uitdaging voor onze politiek hier is, eens zaken stop te zetten. Onze politici komen altijd maar met nieuwe dingen af (de zgz ‘steekvlampolitiek’), maar minstens even belangrijk is, steeds volgens Sickinghe, te beslissen wat je niét meer gaat doen en waar dus geen geld meer naartoe moet gaan. Sickinghe haalt daarbij geen voorbeelden aan, maar dan zal ik het wel doen, al val ik in herhaling: de bovenvernoemde sperperiode en koopjes, de index, de senaat (waarvoor men niet meer kan stemmen, maar die niet wordt afgeschaft en nog steeds een dikke 100 miljoen euro per jaar blijft kosten), de provincieraden die alleen maar dienen om belastingen te heffen (en zo het leven duurder maken). En dan heb ik het nog niet gehad over onze justitie, waar rechters niet meer in staat zijn de overvloed aan nieuwe wetten te evalueren, of over onze relaties met Europa. Dat we bij de E.U. dit jaar aan die monsterboete ontsnapten, had grotendeels te maken met het feit dat men zelfs bij die E.U. de Belgische toestanden nog nauwelijks kan ontwarren. ‘If you can’t convince them, confuse them’, lijkt een motto dat veel beter bij het huidige België past dan het oude ‘Eendracht maakt macht’, dat in dit land alle betekenis verloren heeft.
Die Sickinghe zei trouwens nog iets actueel: ‘Het geld is op’, zei hij, ‘we kunnen zo er nog wel enkele jaren moeilijk over blijven doen, maar dat zal niets oplossen’. Daarmee zit hij op één lijn met het gros der Vlaamse werkgevers, die België nog een paar jaar respijt geven, maar nooit geloven dat dit België 2020 zal halen.
---
Daarmee zit 2013 erop en is het alleen maar duimen dat er in 2014 eindelijk eens iets gaat veranderen in dit lethargische land. Als kiezers krijgen we de kans er ons steentje toe bij te dragen. Laten we die kans benutten. Dat is mijn innigste wens en waarschijnlijk ook die van vele Vlamingen, waaronder mijn bloglezers, die ik hiermee het beste voor dit nieuwe jaar toewens.
Toen ik het in mijn blog van 24 dezer (‘…en te licht bevonden’) had over de leegloop bij CD&V, was ik er, buiten Vanackere, Torfs, Vervotte, Leterme en Dehaene, nóg een vergeten, nl ‘watje’ Declerck. Ook die heeft eieren voor zijn geld gekozen en is nu voorzitter van Belgacom geworden. Niet dat Declerck politiek nog veel voorstelt, maar het zal voor de partij toch moeilijk worden in zijn Kortrijkse regio een nieuweling te vinden die het aantal voorkeurstemmen van de ex-minister en ex-burgemeester zal kunnen benaderen.
De leegloop is trouwens geen exclusiviteit van de partij die ooit de grootste van het land was. Ook bij de andere twee zgz traditionele partijen zochten en vonden er al de weg naar de politieke uitgang. Denk maar Sven Gatz die de Open VLD achterliet voor de Unie van Belgische brouwers en Frankie Vandenbroucke die het beu was als curiosum behandeld te worden bij de SP.a van lichtgewichten Tobbackske en Gennez. Zelfs bij N-VA, waar men nog steeds de wind in de zeilen heeft, verkoos ex-senaatsvoorzitter Danny Pieters in het zog van Torfs over te stappen naar de KU Leuven, al zouden we die voorlopig best kunnen duiden als de uitzondering die de regel bevestigt. Bij Groen tenslotte haakt Eva Brems af, typisch voorbeeld voor de partij van bij uitstek hoger opgeleiden die er warmpjes in zitten ('denk links, leef rechts').
En dan hebben we het nog niet gehad over de ‘switchers’ zoals Annick De Ridder en Lorin Parys die overstapten van de Open VLD naar de N-VA, een overstap die trouwens ook al door enkele Vlaams Belangers was gebeurd voor en na de gemeentelijke verkiezingen. Of over de politiekers die voor alle zekerheid nog een tweede lucratieve job achter de hand houden zoals bv die van burgemeester van Kortrijk (Quicky) of Brugge (Landuyt) en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog enkele.
Over het francofone kamp horen we weinig in Vlaanderen, een reden te meer om erop te wijzen dat we in twee verschillende landen leven. Toch zullen we bij de volgende verkiezingen daar geen Pascal Labille meer tegenkomen, de man die de topmanagers van beursgenoteerde bedrijven de les spelde, maar van die beslissing zelf de politieke gevolgen niet zal dragen. Een andere vertrekker is Sabine Delaruelle, sinds meer dan tien jaar federaal minister, momenteel voor kmo’s zelfstandigen en landbouw, die naar ’t schijnt ook al een lucratieve job heeft gevonden in ‘de privé’.
E.e.a. wijst erop dat vele, zelfs doorwinterde politiekers, er helemaal niet gerust in zijn dat de volgende verkiezingen voor hen en hun traditionele partijen, die mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er in dit land al is misgegaan, goed zullen aflopen. Een mening die we best kunnen delen!
In deze kersttijd is ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ nog altijd een vrome wens die niet door alle gemeenschappen gedeeld wordt. Zelfs Mgr Léonard was niet te beroerd om tijdens zijn kerstboodschap te zeggen, dat er in de moslimwereld zowat elke vijf minuten een christen om het leven wordt gebracht. Dat was een moedige uitspraak, die we denkelijk nooit van zijn voorganger Daneels zouden te horen hebben gekregen, evenmin als we die horen van de Europese gezagsdragers, waarvan sommige nog het lef hebben enorme bedragen te investeren in die moslimwereld zonder ook maar enige serieuze controle. Denk maar aan dat miljard euro dat de E.U. aan het Egypte van Morsi gaf en waarvan men niet eens weet wat ermee gebeurd is. En dan hebben we het nog niet gehad over Obama, die aan die kant ook stekeblind en doofstom lijkt te zijn.
Er circuleren dezer dagen op het internet nogal wat blogs en filmpjes die ongezouten de waarheid vertellen over de wreedheden die de laatste jaren plaats grijpen in moslimlanden en die zich zelfs niet eens beperken tot wandaden t.o.v. andersdenkenden – die volgens de koran vogelvrij worden verklaard - maar ook tussen moslims onderling. In de meeste bloedige conflicten die er tegenwoordig in de hele wereld aan de gang zijn, is er maar één constante: de aanwezigheid van moslims die meestal ook de aanstokers van het geweld zijn. Denk maar aan Mali en nu de Centraal Afrikaanse Republiek, waar telkens een moslim minderheid het vuur aan de lont stak. Alleen Zuid-Soedan blijkt iets anders te zijn, zeg maar de uitzondering die de regel bevestigt. Ook in moslimlanden, waar officieel geen oorlog woedt, zoals bv in Pakistan en Egypte, worden andersdenkenden - in de eerste plaats christenen – vervolgd zonder dat daar van hieruit ook maar enige ernstige kritiek op komt. Als er hier al eens kritiek is – meestal uit linkse hoek - dan is die dikwijls nog t.o.v. Israel, zowat het enige land in het Midden-Oosten waar andersdenkenden niét vervolgd worden en dat moet zien stand te houden in een regio waar het omgeven is door 300 miljoen moslims. I.pl.v. kritiek zou men beter wat respect opbrengen voor zo’n land.
Tenslotte zijn er ‘onze’ moslims, waarvan men zegt dat de overgrote meerderheid verdraagzaam zou zijn. Die verdraagzaamheid gaat echter niet zo ver dat die meerderheid de wandaden van de fanatieke minderheden ernstig zou afkeuren. En blijft de vraag in hoever ook de vroomste moslim zal weigeren aan aanslagen mee te werken, als hem dat morgen door zijn plaatselijke Imam wordt gevraagd ‘in de naam van Allah’…
Het wordt hoog tijd, voor zover het al niet te laat is, dat er perk en paal wordt gesteld aan de instroom van moslims in Europa. Dan nog liever Bulgaren, Roemenen en anders ex-oostblokkers. Die komen zich hier tenminste niet mengen in onze politiek en levensgewoonten en proberen niet ons hún regels op te dringen. Als onze Europese leiders dat niet willen inzien, dan wordt het tijd dat we die leiders vervangen, te beginnen met Verhofstadt die nog altijd Turkije bij Europa wil zien komen. Volgend jaar in mei krijgen wij daartoe de kans. De Europese verkiezingen zijn tot op heden voor de man in de straat een soort ver-van-mijn-bed show geweest. Het wordt tijd dat dat verandert en dat we al die kandidaat politieke ‘dhimmis’* wandelen sturen.
* Dhimmis zijn andersdenkenden die in moslimlanden geduld worden, maar die daar extra belast worden om in hun eigen land te mogen blijven wonen…
Bart De Wever heeft ooit verklaard dat VOKA zijn werkgever was. Dit was maar een boutade, maar die uitspraak is al meermaals geciteerd geworden en feitelijk niet helemaal onjuist. VOKA is de erfgenaam van het vroegere VEV en is de overkoepelende organisatie van Vlaamse Ondernemers (VO) en de vroegere Kamers van Koophandel (KA). In Wallonië bestaat dat ook, waar het UWE heet (‘Union Wallonne des Entrepreneurs’) en in Brussel Beci, waar het meer gaat om dienstenbedrijven. Wat die drie organisaties gemeen hebben is dat ze in feite nu al een soort confederatie vormen. Ze lopen dus zelfs vooruit op de N-VA die het nog allemaal moet waarmaken, maar het duidt wel aan waarom De Wever er niet huiverig van is zelfs voor Waalse en Brusselse ondernemers te gaan spreken, meestal met succes trouwens.
De reden, waarom die ondernemers al een stapje verder staan dan de politiek, is niet alleen omdat ze vooruitziender zijn, maar ook omdat ze bijna dagelijks ondervinden hoe moeilijk het soms is bedrijven te runnen in dit land. Ze moeten heus geen flamingant of overtuigde francofoon te zijn, om te zien hoe deze PS-regering van Di Rupo hen het leven zuur maakt en hebben echt geen goed oog in de toekomst. Als er in mei 2014 geen andere coalitie uit de stembus komt, ziet het er niet alleen voor Vlaanderen, maar voor het hele België niet goed uit. Het Belgisch model zit op zijn limieten, wordt nu in Europa al het meest vergeleken met het Frankrijk van ‘monsieur normal’, waar het dezelfde verkeerde kant uit gaat en kan deze situatie geen jaren meer blijven volhouden, zeker niet met een Di Rupo II.
Vergeten we niet dat, communautaire problemen even ter zijde gelaten, wij hier nog altijd opgescheept zitten met enkele fenomenen, die in de rest van Europa niet (meer) bestaan en die onze concurrentiepositie steeds hachelijker maken. Denk maar aan de index, aan de werklozensteun tot desnoods aan het pensioen. Aan diezelfde steun die hier door de vakbonden wordt uitgekeerd en het land elk jaar zo’n 160 miljoen euro kost die bespaard zou kunnen worden. Aan de feestdagen die in het weekeinde vallen en kunnen verplaatst worden. Aan de solden en sperperiodes die men elders niet meer kent. Zelfs wie niet in communautaire termen denkt en ondernemer is, heeft in dit land redenen genoeg om er de brui aan te geven of naar het buitenland te trekken.
Het is dan ook meer dan onbegrijpelijk dat de regering Di Rupo ook gesteund wordt door liberale partijen, die verondersteld worden de middenklasse te vertegenwoordigen en door een CD&V waar men nog altijd denkt dat een deel van Unizo (het vroegere NCMV – Nationaal 'Christelijk' Middenstand Verbond) voor hen zal blijven stemmen…
Men heeft in politiekcorrecte kringen nogal meewarig gedaan over de gemeentepolitiek van Turnhout, toen daar in de uithoekstad een splitsing kwam binnen de zegevierende N-VA fractie. Dissidentie is echter van alle tijden en van overal en zo maken we het mee dat de ruzie die er sinds de gemeentelijke verkiezingen binnen de SP.a van Aalst ontstaan is, nog steeds niet van de baan is. De partij zit er mee in de plaatselijke regerende coalitie, samen met CD&V en de N-VA die er de burgemeester levert, maar is er mathematisch niet eens nodig. M.a.w. men zou er ook zonder de socialisten een meerderheid hebben.
Dat ruziën in Aalst begon feitelijk omdat de N-VA Karim Van Overmeire tot schepen van Vlaamse Zaken had aangesteld. Van Overmeire was een ex-Vlaams Belanger en dat was SP.a-voorzitter Tobback Jr in het verkeerde keelgat geschoten. Als 'goede' socialist heeft hij de Tweede Wereldoorlog nog altijd niet verteerd en blijft hij ervan uit gaan dat overtuigde Vlamingen ook de dag van vandaag nog altijd het stigma van collaborateur moeten dragen. De meerderheid van zijn Aalsterse partijgenoten dacht daar echter anders over en ging met CD&V én N-VA scheep, dit tot grote frustratie van rancuneus Tobbackske en provinciale ‘overste’ Van den Bossche. Er kwam een nieuw SP.a bestuur in de ajuinstede en Tobback erkende alleen de groep rond de nieuwe voorzitter, die bereid was zijn spel mee te spelen. De stemming over een meerjarenbegroting is de druppel die de rode emmer heeft doen overlopen en dreigt de plaatselijke partijafdeling nu helemaal beheersbaar te maken. Voor de coalitiepartners maakt het allemaal niets uit, want de socio’s zijn in Aalst een quantité négligeable geworden. Er is daar voor SP.a geen eer te halen en daarom vraagt men zich af waar Tobbackske zich eigenlijk druk om maakt.
Dat laatste geldt trouwens ook voor de opmerking die het rode tsaartje over had voor het nieuwe loon van de postbaas. Hij vond het beschamend dat Johnny Thijs daarmee niet tevreden was. Nu laat ik het aan iedereen vrij daarover te denken wat hij wil, maar de manier waarop heel die zaak door de regering werd afgehandeld was weer eens volledig in PS-stijl, waarbij de andere Vlaamse meerderheidspartijen er weer eens bij zaten voor spek en bonen. Persoonlijk vind ik dat de staat zich moet terugtrekken uit beursgenoteerde bedrijven en dan de aandeelhouders zelf moet laten beslissen hoeveel zij hun CEO willen betalen. Wat mij trouwens in de Bpost zaak nog steeds niet duidelijk is, is of dat bedrag nu een bruto of een nettobedrag is. Mocht het dat eerste zijn dat gaat er zo ongeveer de helft af aan belastingen en wordt het verschil met vroeger alleen maar groter.
In deze rustigere kerstdagen is het misschien aangewezen om eens terug te komen op de zopas met veel poeha goedgekeurde zesde staatshervorming. Van bij het begin van de besprekingen hierover werd gesteld dat geen enkele ‘entiteit’ daar armer van mocht worden, een eis die vooral door de Franstalige partijen op tafel werd gebracht. Bij het scheiden van de markt blijkt dat zij er inderdaad niet op achteruit zijn gegaan en Brussel nog veel minder. Maar het is wel Vlaanderen die de rekening zal betalen. Dit moeten we de francofonen niet verwijten, wel onze eigen, Vlaamse vertegenwoordigers van de klassieke partijen die onze regio en de eigen inwoners voor de zoveelste keer hebben benadeeld. Enkele voorbeelden om dit duidelijk te maken:
- De hervorming kwam er zonder een echte meerderheid in Vlaanderen. Door het feit dat de groenen ze steunden vanuit de oppositie en nog maar eens de rol van nuttige idioten speelden als ondergeschikten aan de Belgische belangen, was er een minimale mathematische meerderheid, maar zeker geen Vlaamse consensus.
- De Vlaamse partijen zullen in de toekomst, behoudens een half mirakel, nooit nog aan een Kamerzetel in Brussel geraken.
- De toegevingen i.v.m. de Rand, o.a. bij justitie, gaan ervoor zorgen dat ook die zal verfranst wordt of tenminste steeds minder Vlaams zal blijven.
- De gewesten mogen dan al meer bevoegdheden krijgen, ze zullen die moeten uitoefenen met minder middelen. Voor Vlaanderen schat men dat deficit op 3 miljard euro per jaar. Tijdens de volgende legislatuur moet Vlaanderen bijna acht miljard euro extra cadeau doen aan het Belgische niveau.
- De samenvallende verkiezingen, die we in de toekomst zullen krijgen, gaan zorgen voor minder democratische inspraak en nog meer achterkamerpolitiek.
- Vlaanderen zal nog altijd geen greep hebben op de arbeidswetgeving, waardoor de loonkloof met onze buren eerder nog zal stijgen dan dalen.
- De miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië gaan onverminderd door.
- De Waalse eisen van juni 2006 worden bijna integraal uitgevoerd en over die van Vlaanderen uit 1999 wordt er zelfs niet meer gesproken.
- De Belgische handelsbalans heeft een tekort van 3%, t.o.v. een overschot van 4% tien jaar geleden. In absolute cijfers betekent dat, dat onze economie voor 26 miljard euro in de min staat. Ondanks de francofone vreugdekreten zijn we er in werkelijkheid allemaal armer op geworden.
Op 15 november schreef La Libre Belgique letterlijk: ‘La Flandre, grande perdante de la sixième réforme d’état’. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte hoek. Met dank aan de Vlaamse onderhandelaars die eens te meer hun eigen ruiten hebben ingegooid. Mogen ze op 25 met 2014 daarvoor de rekening gepresenteerd krijgen!
In mijn blog van 4 oktober (‘Vlaamse frustraties’) betreurde ik het nog dat er steeds minder echt Vlaamsgezinde publicaties werden uitgegeven. Dat lijkt ondertussen nog mee te vallen. De rubriek van ‘Angeltjes’ werd ‘Golfbrekers’. Marc Grammens’ ‘journaal’ hield dan wel op te bestaan, maar Marc zelf – ondertussen 80! – schrijft elke week nog een meer dan lezenswaardig artikel in ’t Pallieterke, wat voor dat blad een opwaardering is. Ter gelegenheid van het officiële afscheid van zijn éénmansblad werd Grammens nog eens uitgebreid in de bloementjes gezet en kwam er een speciale uitgave in boekvorm onder de titel ‘Journaal voor Vlaanderen’, met daarin artikels van Marc zelf, maar ook van Ludo Beheydt (professor Nederlandse taal en cultuur), Axel Buyse (diplomaat), Frans Crols (journalist en o.m. gepensioneerd hoofdredacteur van Trends), Jean-Marie Dedecker (welbekend!), Jacques De Visscher (auteur en filosoof), Jürgen Mettepenningen (theoloog), Rik Van Cauwelaert (ex-Knack columnist, nu bij De Tijd), Ivan Van de Cloot (econoom bij Itinera), Luckas Vander Taelen (Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen) en Karel van Eetvelde (Unizo). Warm aanbevolen voor wie er nog kan aan geraken, want de tweede druk is alleen nog te bevragen bij ’t Pallieterke, zolang de voorraad strekt.
De hoofdbekommernis in mijn blog van 4 oktober ging naar het ter ziele gaan van de papieren versie van ‘Doorbraak’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Er is natuurlijk nog de online versie, maar voor velen – ondergetekende inbegrepen – is dat niet hetzelfde. Ik heb graag iets in mijn handen dat ik mee rond kan nemen, eventueel aantekeningen in kan maken en gegevens uit kan putten zonder telkens mijn PC te moeten aanzetten. Aan die nood wordt nu door de VVB tegemoet gekomen. Als men zich lid maakt van die organisatie krijgt men het vernieuwde maandblad ‘Grondvest’ in de bus, waarin grosso modo zal te lezen zijn wat vroeger in Doorbraak stond. Koken kost echter geld en dat maakt dat het jaarabonnement 20 euro kost, alleen online lidmaatschap 10 euro en studentenlidmaatschap 5 euro. Wie geïnteresseerd is, kan contact opnemen met grondvest@vvb.org of direct storten op rekening BE49 4099 5217 4171.
En dan nog dit. Iedereen die met de Vlaamse zaak bezig is, herinnert zich nog wel het ‘Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’. Dat dateert al van 2003, maar krijgt nu een nieuwe, opgewaardeerde versie, die in maart van volgend jaar wordt uitgegeven. Auteur is Remy Vermeiren (ex-KBC), die er ook de vorige keer reeds bij was. De andere inspiratoren en medeondertekenaars van het nieuwe Manifest zullen later bekend gemaakt worden. Ik kijk er naar uit.
En zo is er dan toch nog enige positief nieuws om deze Kerstperiode af te sluiten.
Steven Vanackere stapt waarschijnlijk volgend jaar uit de politiek. De partij had hem de derde plaats aangeboden op de Europese lijst, maar dat ziet hij blijkbaar niet zitten. CD&V had bij de vorige Europese verkiezingen drie zetels behaald. Voor heel Vlaanderen valt dat zetelaantal terug van 13 op 12 en – zoals de zaken er nu bijstaan – ziet het er niet naar uit dat de christendemocraten die derde zetel in 2014 zullen behouden, ongeacht wat Beke daarover ook de wereld in stuurt. Voor een Europese zetel moet men trouwens in Vlaanderen zo’n 30.000 stemmen meer halen dan in Wallonië, om nog maar eens een zoveelste discriminatie aan te klagen.
Vanackere zal dus een andere job moeten zoeken, of heeft hij die al in het zicht? Met de relaties – ‘netwerken’ heet dat tegenwoordig – die hij heeft zal dat wel geen groot probleem vormen. Hij wordt al genoemd als mogelijk opvolger van Mie(ke) Van Hecke aan het hoofd van het katholiek onderwijs en maakt ook een kans bij de Christelijke Mutualiteiten, waar in 2015 de topjob vrij komt. Vanackere, die ooit al eens een aantal jaren adjunct directeur-generaal was bij de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB, zou misschien nu ook eens kunnen solliciteren bij Bpost of Belgacom. Met het afslanken van de lonen voor topambtenaren bij de overheid, maakt hij zelfs een kans. In dat geval toch maar best eerst even Vande Lanotte raadplegen. Volgens mij heeft die al een voorraad ‘bekwame’ managers in zijn pijplijn zitten. Nog overschot van wat de ‘godfather’ uitspookte bij de NMBS.
Alle gekheid op een stokje: de hoofdreden waarom Vanackere geen gegarandeerd verkiesbare plaats meer krijgt is, omdat hij bewezen heeft het politieke beestenspel in dit land niet aan te kunnen. Zo’n een beetje hetzelfde wat Fientje Moerman recentelijk in haar partij – waar men ook op geen overschot aan zetels rekent - overkomen is. De traditionele Vlaamse partijen weten zelf maar al te best dat ze weinig of geen vooruitgang zullen maken in welke verkiezing ook. In een partij zoals CD&V waar achtereenvolgens stemmentrekkers als Leterme, Vervotte, Torfs en Dehaene hebben afgehaakt, heeft men aan een Vanackere niet meer genoeg. Zijn politieke carrière was, zoals men dat zegt, door het lot getekend. Bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen of op het juiste ogenblik op de juiste plaats zat toen de plaats boven hem vacant viel (dat laatste is ook gebeurd bij Turtelboom).
De komende feestdagen zal hij in elk geval wel overleven, iets wat ik ook alle vrienden, kennissen en lezers bij deze toewens!
Melchior Wathelet Jr heeft ‘zijn’ nieuwe windnormen voor Zaventem moeten terugdraaien (mijn blog van 24/10: ‘ De Wathelet norm’). Het is de logica zelf dat vliegtuigen niet zonder gevaar kunnen stijgen en dalen met een sterke rugwind. Zoiets gebeurt nergens ter wereld en het bevoordelen van een rijke Brusselse stadswijk verandert daar niets aan. Er was niet alleen daartegen geprotesteerd door de bewoners van de Vlaamse Noordrand, die weer de dupe zouden worden, maar ook door de pilotenverenging BCA én Vlaams minister-president Peeters.
Maar Wathelet wil in ‘the picture’ blijven en heeft ondertussen een ander briljant idee gelanceerd: hij gaat nieuwe gascentrales subsidiëren. Een kompleet overbodige, dure en door alle verantwoordelijke instanties afgekeurde maatregel. Hij loopt al een tijdje rond met dat idee, begin december was daarover stiekem een ministerieel besluit van amper twee artikeltjes verschenen en nog vóór het einde van dit jaar zou er een algemeen koninklijk besluit over komen.
De reden waarom Wathelet dit wil doen is, omdat meerdere energieproducenten hun gascentrales hebben stilgelegd of zinnens zijn dat binnenkort te gaan doen. Dat is het gevolg van de concurrentie van de ook al reeds zwaar gesubsidieerde hernieuwbare energie en de kerncentrales, maar vooral door de Amerikaanse schaliegasrevolutie. Die laatste zorgt ervoor dat Amerika van zijn steenkool niet vanaf geraakt en die dumpt op de Europese markten, waardoor gascentrales hier niet meer rendabel zijn. Zowel Duitsland als Nederland hebben opnieuw kolencentrales opgestart, maar hier blijkt dat niet meer te kunnen. We zijn wél blij als we de stroom van die centrales kunnen invoeren, evenals die van de Franse kerncentrales…
Nu maken we weer een uiterst zachte winter mee, zoals twee jaar geleden en laat niets voorzien dat we deze winter stroomproblemen zullen krijgen, al weet men dat hier nooit. Denk maar aan die twee weken strenge vorst in februari 2012, toen we – na een boterzachte winter - bijna een black-out meemaakten. Vanaf volgend jaar wordt die kans steeds groter, mede door de sluitingen van de gascentrales. Die centrales nu echter gaan subsidiëren om alleen opgestart te worden bij noodgevallen, is te gek om los te lopen. Afhankelijk van het type centrale wil Wathelet bijna 90.000 euro per geïnstalleerde megawatt betalen. Zelfs de Raad van State keurt het idee af en zegt dat er best eerst met Europa overlegd zou worden, omdat ook buitenlandse centrales bijdragen aan het evenwicht van het Belgische net. Dat laatste zou kunnen betekenen, dat België straks ook subsidies zou moeten betalen voor het beschikbaar houden van buitenlandse centrales. Vergeten we niet dat we dat buitenland nodig hebben voor onze energiebevoorrading en dat zich dat nog meer zal laten voelen als onze kerncentrales dicht zullen gaan of zelfs gewoon bij een strenge winter wanneer onze buurlanden zelf geen stroom teveel zullen hebben. Ook in deze zaak wil België weer heiliger zijn dan de paus (net zoals in de bankenwetgeving), zonder zich af te vragen wat ons dat straks gaat kosten.
Net zoals bij zijn windnormen is het te hopen dat Wathelet ook voor zijn gasnormen bakzeil zal moeten halen. De man klooit maar wat aan en weet niet waarmee hij bezig is. Of misschien toch wel: de eventuele gevolgen zullen immers meer dan waarschijnlijk niet meer voor hem maar voor zijn opvolger zijn. 'Na mij, de zondvloed'...
Di Rupo mag dan (weer) wel uitbazuinen dat de nieuwe bankenwet de belangrijkste hervorming in de bankenwetgeving van de laatste twintig jaar is, als dat klopt zegt dat alleen maar hoe triestig het met onze wetten gesteld is, iets dat we ondertussen allemaal weten. De socialisten hebben nog maar eens grotendeels hun zin gekregen in de splitsing van spaar- en investeringsbanken, maar dit gaat ten koste van de banken naar Belgisch recht (in de eerste plaats de Vlaamse KBC), terwijl banken naar buitenlands recht daarvan geen last zullen hebben en bovenop nu ook de fiscale vrijstelling tot 1.880 euro krijgen op hun spaarrekeningen, een eis van Europa.
De hervorming van het spaarboekje is officieel afgevoerd, in werkelijkheid uitgesteld. Open VLD verkoopt dit als een overwinning (Crootje spreekt ook al als Leterme en heeft het nu ook steeds over ‘de mensen’). De reden waarom het niet is doorgegaan heeft gewoon te maken met het feit dat de verkiezingscampagne op gang is geschoten en dat het in dit geval in de eerste plaats om de perceptie gaat. Wat men bij Open VLD vergeet, is dat door de zaken te laten zoals ze zijn, er ook geen vrijstelling komt op obligaties, aandelen en kasbons, wat goed zou geweest zijn voor onze economie en die in de eerste plaats aangekocht worden door beleggers, niet zelden met een VLD-profiel. Het risico is dan ook groot dat nog meer liberalen ‘salut en de kost’ zullen zeggen aan de De Croo’s van deze regio (de ouwe zat tijdens de debatten heel de tijd te grijnslachen), temeer daar men weet dat de kans dat die hervorming er toch komt – maar dan na de verkiezingen – zeer groot blijft. Minister Geens gaf dat gisteravond trouwens al toe in het journaal, toen hij zei dat van uitstel geen afstel hoeft te komen. Wordt dus vervolgd na de verkiezingen, wanneer men geen stemmen meer dreigt te verliezen.
De grote verliezer in dit zgz federaal najaarsoffensief blijft toch CD&V. De partij had al moeten inbinden i.v.m. de btw-vermindering op de elektriciteit en verloor het euthanasiedebat door een wisselmeerderheid. Nu mag Geens zijn plannen ook weer opbergen. Toen Beke dreigde voor de hervorming van de alcoholwet, waarbij alleen Open VLD dwars lag, ook een wisselmeerderheid te gaan zoeken, noemde la Rutten dat ‘kinderachtig’. Wat de anderen doen is bij haar kinderachtig, wat zij doet – krak hetzelfde – is dat niet. Doet me denken aan een verre kennis die risico’s door anderen genomen steeds ‘gewaagd’ vond, maar die van hemzelf daarentegen ‘gedurfd’…
De meeste zinnige uitspraak van de week komt, volgens mij, van Guy Peeters, voorzitter van de socialistische ziekenfondsen. Die stelt nl dat zijn partijgenoot en Vlaams minister van o.m. Onderwijs, Pascal Smet, zich beter bij de volgende verkiezingen niet meer kandidaat zou stellen. Als statement kan dat tellen, maar Peeters heeft overschot van gelijk. Smetje had nl zelf verklaard dat de komende legislatuur zijn laatste zou zijn, want dat hij zinnens is daarna met zijn partner naar Brazilië te trekken om daar een bed & breakfast te gaan openen. Iemand die met dergelijke plannen rondloopt kan inderdaad bezwaarlijk nog gemotiveerd een volgende ambtstermijn beginnen. Regeren is vooruitzien en dat is bij Smetje niet meer Vlaanderen, maar Brazilië.
Een eerste vraag is trouwens of Smet überhaupt nog een tweede kans zou krijgen in 2014. Dat hij in de Vlaamse regering een ministerpost heeft weten te versieren, was het gevolg van een samenloop van omstandigheden. Hij zat daarvoor nl al in de Brusselse regering, maar werd daar uit gedropt toen de nieuwe Brusselse bestuursploeg Groen verkoos boven SP.a. Nu moest men bij de vorming van de nieuwe Vlaamse regering, zoals afgesproken, iemand hebben die uit Brussel kwam. Dat werd Smetje, die de voorkeur kreeg boven toen nieuwe socialist Bertje Anciaux, wiens kuren men in Vlaanderen zo stilaan beu was. Dat het tenslotte Onderwijs werd, had Smetje te danken aan het feit dat zijn partij Frankie Vandenbroucke bij het huisvuil had gezet. Gewoon omhoog gevallen bij gebrek aan gewicht, zoals men dat pleegt te zeggen.
Een tweede vraag is of Smetje’s partij, de SP.a dus, er nog in zal slagen bij de volgende Vlaamse bestuursploeg te geraken. De partij spreekt niet meer aan, hun congres was een afknapper en voorzitter Tobback Jr krijgt zelfs openlijke kritiek van Rudy De Leeuw, tot nader order nog altijd ABVV-voorzitter en notionele intrestaftrekker (die trouwens niet eens naar dat congres was geweest). Als de partij niet meer kan bereiken dan de schamele 13% die ze nu heeft, zie ik niet in welke partij hen nog zal nodig hebben (buiten de PS uiteraard, maar dat is dan federaal). De SP.a verdedigt nog enkel eigen belangen, geen Vlaamse.
Smetje kan volgend jaar best meteen naar Brazilië vertrekken. Eerst daar de voetbal gaan zien en daarna met volle goesting zijn B&B opstarten. Er zijn minder leuke dingen in het leven!
---
En nu we het toch over mogelijke vertrekkers hebben: Michel Vandenbosch zat niét in de Gaia raket, die ze zopas hebben afgeschoten, hoe graag sommigen dat misschien ook zouden gewenst hebben. Die raket heeft toevallig dezelfde naam als de dierenrechten organisatie, maar is een initiatief van de Europese ruimtevaartorganisatie en gaat één miljard sterren driedimensionaal in kaart brengen. Dat lijkt veel, maar is slechts één procent van alle sterren van onze Melkweg, die zelf slechts één van de miljarden melkwegen in het heelal is. Om even bij stil te staan en heel bescheiden te blijven!
Electrawinds blijft een opwindend verhaal. Haar faillissement is al enkele keren aangekondigd, maar telkens uitgesteld omdat er steeds weer iets anders gebeurde, waardoor er op extra uitstel kon gerekend worden. Ik heb daarover ergens eens geschreven dat ze in Oostende misschien rekenen op een deus-ex-macchina, maar het zou straks nog kunnen waar zijn ook. Na een reddingsvoorstel vanwege een soort tijdelijke vereniging die zich Fortino noemt en bestaat uit de Gimv – die reeds aandeelhouder is in Electrawinds – en ex-topman van Telenet Duco Sikinghe, komt er nu een tweede zgz ‘witte ridder’ op het toneel in de persoon van Tecteo, een Waalse intercommunale die zowat van alles doet en die met 50 miljoen euro wil ter hulp snellen. Die was onlangs ook al in het nieuws gekomen toen ze de kranten van L’Avenir – de Franstalige tegenhanger van De Tijd – overnam van de uitgeverij Corelio, eigenaar van De Standaard groep die zelf zopas haar concurrent Concentra (met o.m. de Gazet Van Antwerpen) overnam, maar waartegen een protest is gekomen van die andere concurrent, die De Persgroep heet (Het Laatste Nieuws en De Morgen). Mocht je niet meer kunnen volgen, neem ik je dat niet kwalijk, want zelfs daar houdt het niet mee op.
Het kroonjuweel van Electrawinds is nl de biostoomcentrale in Oostende, zowat de enige bedrijfsunit van Electrawinds die momenteel winstgevend is. Voor die centrale was er al een kandidaat koper, nl de Limburgse groene-stroomproducent Bionerga, waardoor Electrawinds wel een kleine 40 miljoen euro in kas zou krijgen, maar in feite grotendeels wordt uitgekleed, omdat de rest van de zaak helemaal niet rendabel is en alsnog over de kop dreigt te gaan. De verkoop aan Bionerga was eerst afgewezen, maar dat verkoopverbod is nu door de handelsrechtbank van Oostende ongedaan gemaakt.
Het is nu uitkijken hoe dat daar in Oostende verder gaat aflopen. Als nl die verkoop toch doorgaat en de rest zo goed als waardeloos wordt, verliest de Gimv – nota bene een beursgenoteerde investeringsmaatschappij waarvan de Vlaamse overheid de grootste aandeelhouder is – enkele tientallen miljoenen euro en dat laatste zal dan ook gelden voor alle andere overheidsfondsen, die in totaal al zo’n 160 miljoen euro in Electrawinds hebben gestoken. Vergeten we trouwens niet dat Tecteo ook al een overheidsvehikel is, dat werkt met geld van de Waalse belastingbetaler. Ik zie niet in of dat Tecteo ook nog geld zal investeren als de biostoomcentrale weg zou zijn. Dit is geen en/en verhaal, zoals men ons gisteravond op het VRT-journaal trachtte wijs te maken.
Tenslotte zijn er nog de centen van de ± 4.000 spaarders bij Groenkracht, waar blijkbaar zo goed als geen onderpand voor is, maar waar Electrawinds ook geld van geleend heeft. Allemaal mede dank zij de bereidwillige medewerking van de keizer van Oostende… Het blijft trouwens opmerkelijk dat het Waalse Tecteo een intercommunale is die grotendeels in handen is van PS-figuren, met op kop een zekere Moreau, die beschouwd wordt als de politieke erfgenaam van wijlen 'papá Daerden', terwijl Electrawinds ook al eens gedepanneerd werd via een vennootschap waar kameraad Termont het voor het zeggen heeft. Allemaal dus met andermans geld waarbij de Franse slogan 'Les affairs, c'est l'argent des autres' alle eer wordt aangedaan.
We kunnen rustig stellen dat de politiek in dit landje al volledig in de verkiezingscampagne modus zit en het rommelt nog geen klein beetje, met CD&V in een hoofdrol. Eerst werd de partij bij de bok gezet in het euthanasiedebat, dan ging diezelfde CD&V dwars liggen voor de BTW-vermindering op de elektriciteit. Daarna kreeg minister Geens (CD&V) de SP.a over zich in de bankenkwestie, meer bepaald de splitsing tussen spaarbank en investeringsbank en tegelijkertijd ook de Open VLD over het spaarboekje. Tussendoor kreeg Crembo in de commissie voor Defensie de wind van voor van zowel roden als van blauwen in zijn pleidooi voor nieuwe gevechtsvliegtuigen. Allemaal discussies tussen de Vlaamse partijen uit de federale regering onderling. Op nationaal vlak geraakt het eenheidsstatuut niet ingevuld, is het nog afwachten of het met de bankenwet iets wordt en blijkt het concurrentiepact een lachertje te zijn.
Daarmee houdt het trouwens niet op. Er werd geen akkoord bereikt over het zgz ‘Alcoholplan’ van tante Laurette, noch over het klimaatbeleid. De discussie over dat laatste zit vast omdat Vlaanderen, terecht, weigert bij te dragen als de andere entiteiten dat niet doen. Altijd hetzelfde communautaire liedje, waarbij Demotje niet elke keer opnieuw kan komen vertellen dat Wallonië het niet doet omdat het geen geld meer heeft. Wat doen die dan met de miljarden die ze elk jaar via de transfers van Vlaanderen cadeau krijgen? Uitgeven aan de 15% teveel aan ambtenaren die ze hebben t.o.v. datzelfde Vlaanderen (én t.o.v. Europa)? Toevallig heb ik deze week op het RTL-journaal nog horen vertellen dat de TEC viermaal meer ‘niet direct productieven’ (lees: ‘kaderleden’) heeft dan de Vlaamse tegenhanger, De Lijn en dat zonder dat het ook maar ergens beter zou werken. In het onderwijs is het verschil ook iets van die grootte en dat zal in de andere Waalse overheidsinstanties niet veel anders zijn.
Er is maar één oplossing om aan dit schaamteloos profitariaat een einde te maken en dat is: dit land splitsen. Daarom ook worden de volgende verkiezingen zo cruciaal en kunnen we onze mensen niet genoeg waarschuwen niet (meer) te stemmen voor partijen die de klok willen terug draaien en zelfs niet voor die een status quo nastreven. We hebben het nog steeds vrij goed in dit land, maar om dat zo te houden volstaat het niet zelfvoldaan alles te ondergaan wat op federaal vlak beslist wordt. Het zou wel eens een bitter ontwaken kunnen worden.
Het zal een lange week worden voor de politiek in dit landje. Voor de bankenkwestie is de discussie verschoven naar vrijdagavond, na de Europese top. Daarmee krijgt Open VLD nog wat respijt om te verzinnen hoe ze de volgende knieval t.o.v. links zal moeten goedpraten. Eerst slikte de partij al de extra taks op de bedrijfswagens, dan de zgz ‘rijkentaks’ (de verhoging op de roerende voorheffing), daarna de liquidatiebonus en nu zal ze meer dan waarschijnlijk moeten aanvaarden dat de spaarboekjes toch in het gedrang zullen komen. Door het nieuwe voorstel van ‘professor’ Geens kan de partij wel haar gezicht redden. Men moet alleen nog op het jaarlijkse belastingformulier verklaren geen spaargelden te hebben die in totaal een intrest van meer dan 1.880 euro zouden opleveren. Op die manier zou de eigenaar van het spaarboekje ‘incognito’ blijven voor de fiscus. Voor de liberalen betekent het, dat men zich weer niet opnieuw zal moeten excuseren om aan zoveelste pestbelasting te hebben meegewerkt. Dwars blijven liggen is geen optie meer, daar de partij straks nog de rekening van haar achterban gepresenteerd dreigt te krijgen als die de door Geens beloofde vrijstelling moet missen voor de kasbons, aandelen en obligaties. Van de euforie van het laatste blauwe congres blijft niet veel over.
Het zgz concurrentiepact is ook definitief goedgekeurd. Ook in deze zaak valt weinig eer te halen voor de meerderheidspartijen. Samen te vatten in: ‘te laat en te weinig’. Hoe fraai het allemaal ook klinkt, de steunmaatregelen van Di Rupo doen de loonkloof met de buurlanden hoogstens 2% dalen, daar waar ze minstens 10% bedraagt (volgens VOKA zelfs 16%). Om toch een beetje Kris Peeters’ gezicht te redden (hij was het die vooral aandrong op dit pact tussen de gewesten) heeft Vlaanderen nu besloten zelf 160 miljoen extra bij te dragen, waarvan 125 voor lastenverlagingen voor bedrijven maar dan pas vanaf de tweede helft van volgend jaar. Opmerkelijk is dat Brussel en Wallonië in deze helemaal niets extra doen, waarbij Demotje zo eerlijk was te zeggen dat zijn regio dat geld gewoon niet heeft.
Recentelijk werd nog uitgebazuind dat de uitzendbureaus steeds meer mensen aan het werk zetten en dat dat een teken kon zijn van de economische heropleving. Dat blijkt niet te kloppen. De belangrijkste reden waarom bedrijven nu liever uitzendkrachten aannemen dan nieuwe vaste medewerkers is, omdat het beruchte eenheidsstatuut arbeiders/bedienden, waarover al zoveel te doen is geweest en dat reeds begin juli werd goedgekeurd, nog steeds niet in kannen en kruiken is. Met name over de verschillen in ontslagen geraakt men het niet eens en zijn er ook nog steeds disputen aan de gang over het gewaarborgd loon, over het vakantiegeld en het aanvullend pensioen. Normaal had alles vóór het einde van dit jaar geregeld moeten zijn. Niet, dus.
Van Di Rupo’s goed nieuws show blijft niet veel over. Het wordt voor de federale regering een Kerstmis in mineur, ‘a blue Christmas’, zoals ze dat in het Engels noemen, waarbij ‘blue’ niets met de kleur te maken heeft.
Het laatste woord over het voorstel van Koen Geens i.v.m. het spaarboekje is nog niet gevallen. Donderdag komt het kernkabinet weer bijeen om te proberen er iets aan te doen, maar het lijkt wel één tegen allen, iets wat we van een CD&V’er al lang niet meer gewend zijn. De voornaamste reden daarvoor zal wel zijn dat Geens geen echte politicus is en inderdaad (soms) zegt wat hij denkt en denkt wat hij zegt. Een groot verschil met zijn nieuwe collega’s die nog altijd handelen in de zin van ‘veel beloven en weinig geven’. De meesten geven trouwens nu al aan dat het een zaak zou kunnen worden voor de volgende federale regering. Feit is dat dit dan gewoon kan geklasseerd worden als woordbeuk met voorbedachten rade. Open VLD, maar ook Reynders en Milquet, zeggen nu dat er aan het spaarboekje niet mag geraakt worden, gaan daarmee straks naar de verkiezingen, terwijl ze anderzijds zeggen, dat ze het later wél eens zouden kunnen doen. Dat het nu niet mag heeft niets te maken met de zaak zelf, wel met de verkiezingen. Pure volksverlakkerij.
Geens voelt zich trouwens gesterkt door het feit dat zijn idee oorspronkelijk komt van de Nationale Bank, dat het IMF er achter staat en zelfs het Europees Hof van Justitie. Dat laatste heeft uitdrukkelijk gesteld, dat de voorkeursbehandeling van het Belgische spaarboekje in strijd is met het EU-recht, omdat het alleen maar geldt voor intresten op spaarboekjes bij Belgische banken.
Kortom, het wordt afwachten wat er donderdag eventueel nog zal beslist worden, maar het ziet er niet naar uit dat er dit jaar nog beslissingen ter zake zullen genomen worden, waarbij de ‘implementatie’ van de zesde staatshervorming nog meer vertraging zal oplopen Dat geldt trouwens niet alleen voor de affaire met de spaarboekjes, maar ook voor het luik over het volledig splitsen van de banken in spaar- en investeringsbanken en het eveneens volledig terugbetalen van spaargelden bij bankcrashes, twee dada’s van de socialisten.
Tenslotte nog deze bedenking: stel dat Van Ackere niet was afgetreden en er van Geens geen sprake zou geweest zijn. Ik heb zo de indruk dat ook CD&V dan al lang had toegegeven, ‘met de dood in ’t hart’ of zo…
De regering Di Rupo is het dus niet eens kunnen worden over de hervorming van de banken. Buiten het probleem tussen minister Geens en de socialisten over het splitsen van spaarbanken en investeringsbanken, was Open VLD absoluut niet zinnens dat er iets met het spaarboekje zou gebeuren, zoals Geens dat wilde. De partij, die de laatste tijd al zoveel ellende over zich kreeg, had eindelijk nog eens een argument waarmee het met iets meer vertrouwen naar de kiezer zou kunnen stappen. Alle argumenten van Geens ten spijt (zwart geld, dubbele boekjes e.d.) willen de liberalen niet dat de staat ook maar één voorwendsel krijgt om straks, met de verkregen gegevens, een of andere vermogensbelasting op poten te zetten. Zolang de socialisten het voor het zeggen zullen hebben, zoals nu met deze federale regering het geval is, blijft die mogelijkheid inderdaad bestaan.
De regering aast reeds langer op de enorme massa spaargeld die in België op de spaarboekjes staat. Al tijdens de Cyprus crisis, toen op dat stuk eiland de spaarders inderdaad moesten bijpassen, was er sprake van (mijn blog van 18 maart jl: ‘Het (spaar)geld pakken waar het zit’).
Het blijft natuurlijk een beetje raar dat mensen twee of meer spaarboekjes hebben om ermee de belasting te ontduiken, zeker als men weet dat men bij de royaalste (internet)banken zo’n kleine honderdduizend euro op dat boekje moet hebben staan vóór men over de 1.880 euro intrest geraakt. Bij de grootbanken, waar men niet veel intrest meer krijgt, gaat dat zelfs tot 300.000 euro. Wie zet nu zoveel geld op een spaarboekje dat zo goed als niets meer opbrengt?
Het is trouwens ook mogelijk dat mensen twee spaarboekjes hebben zonder dat daar extra veel geld op staat. Dit kan te maken hebben om persoonlijke redenen of omdat men met diverse banken werkt en/of er zakelijk relatiebelangen bij heeft. Zo’n mensen zouden dan wel het slachtoffer worden van staatsbemoeienissen. Misschien zou een oplossing kunnen zijn, de toestand laten zoals ze is, maar de fiscus de mogelijkheid geven bij de banken data op te vragen als er een vermoeden van fraude of iets dergelijks aanwezig is.
Het ziet er echter naar uit dat het zo belangrijke akkoord over de bankenkwestie iets wordt voor 2014 of zelfs voor de volgende federale regering, als die er ooit komt. De dames en heren die ons parlement bevolken gaan nl vanaf eind dezer week weer eens op ‘reces’ voor twee weken en dat lijkt voor heel wat van hen veel belangrijker dan het regulariseren van ’s lands financiën. ‘Dienst ist Dienst und Schnaps ist Schnaps’ kennen ze niet in de Wetstraat. Ondertussen heeft ook nieuwkomer Geens ontdekt dat er grenzen zijn aan het Belgisch systeem dat hij zo vurig mee ondersteunt. Zelfs zijn voorstel om ook een vrijstelling tot 1.880 euro te geven op kasbons, aandelen en obligaties heeft weinigen overtuigd.
Het gaat niet goed met de Vlaamse coalitiepartners in de federale regering Di Rupo. Eerst was er de aanvaring in de commissie landsverdediging tussen De Crem en zowel SP.a – wat in deze zaak vrij normaal kan genoemd worden – en Open VLD, wat dat niet is. Daarna heeft Geens beide ‘bondgenoten’ tegen de haren gestreken met zijn plannen om de bankensector in dit land te reorganiseren. De Crem en Geens zijn zowat de uithangborden van CD&V in deze federale regering, tenzij iemand staatssecretaris Verherstraeten belangrijk zou vinden. Vanavond is het voor de Di Rupo clan geen ‘Feierabend’ en gaan ze weer proberen er iets van te maken. Knippen en plakken zal niet meer voldoende zijn. Het heeft er soms van weg alsof sommigen op zoek zijn naar de uitgang…
Ook de enquête die het weekblad Trends had uitgevoerd bij een kleine 600 Vlaamse bedrijfsleiders werkt op de zenuwen van de traditionele partijen, die hun invloed bij de meeste kmo’s zien wegsmelten als sneeuw voor de zon. Meer dan de helft van de Vlaamse CEO’s hebben duidelijk te kennen gegeven dat ze volgend jaar voor de N-VA zullen stemmen en men kan er gif op nemen dat er daarenboven nog wel zullen zijn die dat nu (nog) niet openlijk durven zeggen (zoals bv Fernand Huts van de Katoennatie). De Vlaamse bedrijfsleiders geven de man (sic) met het strikje een beschamende 3,7 op 10, daar waar hij zichzelf een 7,5 had gegeven. En daar houdt het niet bij op. Bijna driekwart van de ondervraagden ziet trouwens een voortzetting van de huidige federale coalitie niet zitten. De laatste extra belastingen op de liquidatiebonus en de roerende voorheffing treffen immers in de eerste plaats de ondernemers en de bedrijven.
Na de N-VA gaapt in de peiling bij de Vlaamse CEO’s de afgrond (‘dirupo’). Open VLD, vroeger dé partij van het bedrijfsleven en de middenstand, geraakt niet eens aan 23%, CD&V iets meer dan 8% en Groen 2,4 en SP.a komt in dit verhaal zelfs helemaal niet voor. Over wat had die partij onlangs weer een congres? Wie weet dat nog? Het enige, dat mij is bijgebleven is het voorstel van Tobbackske om de kleinere gemeenten te laten fusioneren. Met zo’n voorstel zie ik de aanhangwagenpartij nog niet uit het electorale dal kruipen. Dat zal ze al evenmin iets opbrengen als bv die nieuwe euthanasiewet voor kinderen dat zal doen voor Open VLD. Persoonlijk begrijp ik trouwens niet waarom N-VA daaraan heeft meegewerkt, tenzij dan misschien om de meerderheidscoalitie uit elkaar te spelen, iets wat dan wel gelukt is.
---
En dan iets heel anders. Gisteren werd Arlette, de vrouw van Paul Van Himst, begraven. Ik ben daar even stil van geworden, het was voor mij alsof de geschiedenis zich herhaalde. Arlette en Paul waren bijna 49 jaar getrouwd, net zoals Cory en ik. Zij was toen 19, net zoals Cory (Paul 21, één jaar jonger dan ik). Ze stierf na een slepende ziekte, net zoals Cory. Ze kregen drie kinderen, net zoals wij. Ze waren, volgens de media, altijd samen, net zoals wij. Ik heb ze nooit persoonlijk ontmoet, maar voel met Paul mee, waarvan ik weet dat het zwaar zal worden, net zoals dat voor mij het geval was. Zoals Toon Hermans het verwoordde: “Het is een groot gemis, als ‘samen’ uit je leven is”...
