Kris Peeters heeft in De Zevende Dag boos gereageerd op de uitspraken van Bart De Wever tijdens de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Dat was overbodig, want op zo’n recepties zijn krasse uitspraken de regel en zeker nu de verkiezingscampagne begonnen is zal dat er niet op beteren. De Wever had nl gezegd dat de Vlaming op 25 mei zal moeten kiezen tussen de programma’s van N-VA en de PS en had daarmee nog gelijk ook. CD&V mag dan al gesteld hebben, via Beke, dat ze niet zal deelnemen aan een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, een garantie daarvoor is er niet en zal er zeker niet komen als straks blijkt dat de partij nog verder zou slinken. Dat gevaar zit er wel degelijk in, zeker als men het probleem met de Arco-coöperanten tegen de verkiezingen niet opgelost zou krijgen. De eenvoudige, maar waardige betoging van even eenvoudige mensen in Leopoldsburg zal wel de nodige indruk gemaakt hebben, zeker nu dezelfde Beke niet thuis had gegeven.
Zelfs in zijn eigen Unizo, het vroegere NCMV (met de ‘C’ van ‘christelijk’), waarvan Peeters voorzitter was alvorens hij door Leterme werd opgevist als Vlaams minister, is men niet gelukkig met wat de door CD&V gesteunde federale regering allemaal uitspookt. Zijn opvolger bij Unizo, Karel Van Eetveld, is helemaal niet te spreken over de laatste pestmaatregel tegen de werkgevers, waarbij die iedere werknemer elk jaar één dag extra opleiding moeten geven en dan nog op kosten van het bedrijf. Zelfs in bedrijven waar zoiets al bestond, heeft men nu geen keuzevrijheid meer, wat kan leiden tot productieverlies en extra kosten en zal zeker niet helpen om de beruchte loonkloof met de buurlanden te dichten. In tegenstelling tot wat Peeters in De Zevende Dag vertelde, heeft de door de PS geleide regering wel degelijk iets te vertellen, ook in Vlaanderen. De beslissing van de extra opleiding werd zo bv gekoppeld aan de compensaties voor de werkgevers bij het tot stand komen van het nieuwe eenheidsstatuut, een eis van… jawel: de PS.
Ondertussen klooit ook Open VLD maar verder. Na de ‘it’s all in the family’ lijstvorming in Oost-Vlaanderen, is de partij nu ook met een nieuw boek pro Belgica voor de dag gekomen met artikels van o.m. Verhofstadt, De Grauwe, Rutten, Sinardet, Somers en nog enkele belgicisten, waarbij alleen maar bevestigd wordt dat de partij duchtig op weg is een nieuwe PVV (‘Pest Voor Vlaanderen’) te worden. Bijna al hun retoriek tegen het confederalisme houdt trouwens op bij de eenvoudige vraag, waarom het dan in Zwitserland en Canada wél werkt?
---
En dan nog dit. Na drie jaar is er nog eens een Vlaamse Miss België geworden. Die van vorig jaar, een zekere Noëmi Happart, was er na één jaar nog steeds niet in geslaagd twee woordjes Nederlands te leren. Wat wil je, met zo’n achternaam!
Hij was een tijdje uit het beeld verdwenen, maar hij is terug van weg geweest en nu heb ik het over Paul De Grauwe, universiteitsprofessor die, sinds hij met pensioen is, verder aan de slag blijft aan de London School of Economics. In een vroeger leven was hij ooit 12 jaar senator voor de VLD en leek het wel alsof hij samen met Verhofstadt de bocht naar links had gemaakt. De Vlaamsnationalisten hebben in elk geval nooit op hem moeten rekenen en voorlopig blijft dat zo. Dat blijkt uit een interview dat De Grauwe gaf aan de krant De Tijd, waarin hij stelt dat de verschillende staatshervormingen Vlaanderen niet meer groei hebben bezorgd en dat, percentsgewijs, Wallonië sterker gegroeid is dan onze regio. Wel, ergens heeft hij gelijk, maar wie A zegt, moet ook B zeggen en daar heb ik bij De Grauwe weer eens vruchteloos naar moeten zoeken.
Alleen al het feit dat we in dit land aan staatshervorming nummer zes bezig zijn (ze is al wel goedgekeurd, maar nog niet uitgewerkt), zegt dat de voorgaande hervormingen niet goed genoeg waren en dat de Vlaamse partijen die eraan meegewerkt hebben hun werk niet behoorlijk hebben gedaan. Mede als gevolg daarvan zal er straks inderdaad nog een zevende en dan hopelijk laatste staatshervorming nodig zijn, al dan niet nadat de zesde volledig zal uit uitgerafeld. De bevoegdheidsoverdrachten en de financiering daarvan zijn nl zo onduidelijk geformuleerd dat er zich gegarandeerd snel complicaties zullen voordoen die voor nieuwe communautaire spanningen zouden kunnen zorgen. Het gevaar is reëel dat Vlaanderen straks weer het gelag mag betalen omdat Wallonië weer eens geen geld zal hebben. Zopas is nl (via, nota bene, het Rekenhof) nog gebleken dat de Waalse schuld dubbel zo hoog is als tot nu toe werd aangenomen. Een serieuze Waalse begroting opmaken lijkt ook al geen evidentie meer te zijn.
Wat er ook niet bij verteld wordt is, dat Vlaanderen inderdaad niet genoeg voordeel heeft kunnen halen uit de voorgaande staatshervormingen, wegens de jaarlijkse financiële aderlating die onze regio moet ondergaan om het armlastige Wallonië een levenstandaard toe te laten, waartoe het zelf niet in staat is. Dat datzelfde Wallonië percentsgewijs momenteel iets sneller groeit heeft trouwens ook met die transfers te maken en niet alleen met hun zgz ‘Marshall plans’, die er alleen maar voor zorgen dat het kind een naam heeft. Het is logisch dat een regio die ver achter loopt meer kans loopt die achterstand iets sneller in te lopen, zeker percentsgewijs.
Een zevende en laatste, definitieve staatshervorming zal er dan ook moeten komen, willen we straks niet verpauperen. Het alternatief is een ‘grauwe’ toekomst.
De traditionele Vlaamse partijen maken zware tijden mee en we zijn nog maar aan het begin van een lange kiescampagne.
De tweestrijd van de nepoten bij het blauwe fabriekje was niet van de aard om victorie te kraaien, zelfs niet voor de uiteindelijke overwinnaar. De partijtop had er eerst alles aan gedaan om kleinzoon De Clercq van gedacht te doen veranderen en daarna om de stemming door de partijleden niet te laten plaats vinden, maar het heeft niet mogen zijn. Het feit alleen dat dat gebeurde, duidt duidelijk aan dat men zoon Jean-Jaques op plaats één wou en niet kleinzoon Mathias. Nu de verwachting is, dat baby De Gucht naar de Kamerlijst verhuist, moet papa De Gucht uitwijken naar de lijst van ‘zijn’ Europa, tenzij de Toscaanse herenboer straks verkiest helemaal niet meer mee te doen. Hem kennende zou dat helemaal geen verrassing zijn. Deze uitkomst doorkruist wel de Vlaams-blauwe plannen. Samen met ‘zoon van’ uit Brakel, is het in Oost-Vlaanderen bij Open VLD al nepotisme wat de klok slaat en Vlaamsgezindheid moet men er niet gaan zoeken.
Bij CD&V zitten ze met een heel ander, maar erg vervelend probleem opgescheept. Daar krijgen ze nl te maken met een actie van de Arco-coöperanten, 800.000 in totaal, die nog steeds geen cent hebben teruggezien van hun ± anderhalf miljard euro dat ze via het ACV in Dexia hadden gestopt. De beloofde staatswaarborg moet nog steeds bevestigd worden door de Raad van State én de Europese Commissie en vooral dat laatste lijkt weinig waarschijnlijk. Uitgerekend vandaag gaat een delegatie van de coöperanten betogen vóór het huis van CD&V-voorzitter Beke in zijn Leopoldsburg en hem vragen met een oplossing te komen vóٕór de verkiezingen van 25 mei. Hun slogan liegt er niet om: ‘CD&V, geen geld = geen stem’…
Tenslotte is Bruno Tobback nog maar eens komen aandraven met het stokpaardje, waarmee zijn papa ooit de verkiezingen won: de pensioenen. Dat wordt na 25 mei een Vlaamse verantwoordelijkheid. Met het grote risico dat de roodhuiden straks in Vlaanderen in de oppositie zullen terechtkomen, is de kans even groot dat die dan Vlaanderen er de schuld van zullen geven als er niets of weinig in huis zal komen voor wat betreft een serieuze aanpak van de vergrijzing. Ze vergeten er wel even terloops bij dat – tot de regering Di Rupo aantrad – de socialisten liefst 18 (achttien!) opeenvolgende jaren het departement Pensioenen hebben mismeesterd ( dezelfde Bruno Tobback inbegrepen!) en zo de hoofdverantwoordelijken zullen blijven van dat schuldig verzuim.
Als sluitstuk van de eerste politieke week van het jaar kan dat tellen. 2014 belooft spannend te worden, zeker tot 25 mei a.s.
In een reactie op mijn blog van gisteren over Molenbeek suggereert lezeres Gina dat het – volgens de politiekcorrecten – straks wel de maatschappij zal zijn die de schuld krijgt. Ze wordt op haar wensen bediend, want in De Standaard van dezelfde dag is het al zover. Een zekere Benjamin Dalle komt daarin nl vertellen dat men die ‘jongeren’ die meer dan waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor die laatste nachtelijke schietpartij, maar aan een job moet helpen, zodat ze ’s morgens verplicht zijn vroeg op te staan om gaan te werken en dan ook geen tijd meer zullen hebben om ’s nachts te blijven lanterfanten (en erger).
Je moet er maar op komen, zeker als je weet dat het in Brussel gaat om meer dan 100.000 werklozen, waarvan zo’n klein derde uit jongeren zou bestaan. Die Dalle is trouwens de kabinetschef van staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) en is recentelijk een bekende naam geworden in de Brusselse politiek, omdat hij bij de volgende verkiezingen in het Brusselse gewest ‘lijsttrekker’ wordt van de christendemocraten. Ik heb dat ‘lijsttrekker’ met opzet tussen haakjes gezet, omdat de man er geen schijn van kans maakt, nota bene grotendeels als gevolg van de zesde staatshervorming, hét werk van de staatssecretaris waarvan hij kabinetschef is. Als gevolg van die hervorming maakt zo goed als geen enkele Vlaming nog kans in Brussel verkozen te worden. Denk maar aan Vanackere die nu van armoe toch op de Europese lijst gaat ‘strijden’. De enige mogelijkheid om als Vlaming in Brussel nog verkozen te geraken, is op een francofone lijst te geraken (zoals Guy Vanhengel) en hier en daar misschien nog een groene op een lijst van Ecolo. Men kan zich dan ook afvragen, waarom die Dalle aan zo’n ‘mission impossible’ begint en zich kandidaat stelt op een aparte CD&V-lijst, tenzij het er hem alleen maar om gaat bekend te worden in het politieke wereldje.
Voor Brusselse werklozen bieden er zich kansen genoeg, zeker voor jongeren, maar dan moeten die wel bereid zijn in de Vlaamse Rand te gaan werken en dus behoorlijk Nederlands te kennen. De meesten van hen hebben echter slecht of geen onderwijs gehad en het gevolg laat zich dan ook raden. Daarmee de Vlamingen een geweten willen schoppen, zoals die Dalle probeert, is er dan ook ver over.
Brussel is weer in het nieuws en, zoals wel meer gebeurt, in de negatieve zin. De gemoederen geraken er deze keer verhit door een zoveelste daad van zinloos geweld, waarbij iemand ‘zomaar’ op straat wordt neergeschoten. Speciaal aan dit voorval was wel dat het plaats vond in Sint-Jans-Molenbeek, waar zoiets vorige maand ook al gebeurde. Helemaal speciaal wordt het, als men weet dat de discussie erover bijna helemaal verloopt in het linkse milieu, datzelfde milieu dat het in Brussel altijd toch zo prachtig vond: de multicultuur, weet je wel en alles wat daarbij komt kijken.
De kat werd de bel aangebonden door een artikel in De Standaard van dinsdag, aan de hand van Riadh Bahri, VRT-journalist van allochtone origine én zelfverklaarde homo. Eind 2011 verhuisde hij van zijn ‘thuisstad’ Gent naar de hoofdstad en was de hemel te rijk daar te kunnen wonen. Van dat prille enthousiasme is de dag van vandaag niet veel overgebleven. Sint-Jans-Molenbeek blijkt vuil, ongezellig en onveilig te zijn. Dat laatste is zo erg dat de eigen (vrouwelijke) burgemeester er zelfs ’s avonds niet alleen op straat durft te komen. Zij heeft de gemeente ‘geërfd’ van Flup Moustache, die er als goede PS’er in geslaagd was, in de 20 jaar dat hij er burgemeester was, van Molenbeek de armste gemeente van het Brussels gewest te maken. Het feit dat Bahri homo is, heeft hem natuurlijk in een dergelijke omgeving ook weinig geholpen en hij moet toegeven dat de overlast die hij daaromtrent meemaakt, hoofdzakelijk afkomstig is van ‘jonge gasten met een Arabische achtergrond’.
Het is niet de eerste keer dat er over Brussel in negatieve zin gesproken en geschreven wordt. Luckas Van der Taelen, Vlaams parlementslid voor Groen en woonachtig aan de Brusselse ‘Midi’ heeft al meer dan eens de schrijnende toestanden in zijn buurt aangeklaagd. Dat werd hem door zijn partij en meer nog door Ecolo, waar Groen aan vast hangt, al zo kwalijk genomen dat hij bij de voorbije gemeentelijke verkiezingen in Brussel zelfs geen plaats meer kreeg op de kieslijsten.
De Standaard zou echter De Standaard niet zijn als de krant niet enkele ‘spelers’ ten tonele zou voeren, die het in Brussel nog wél reuze vinden. Zo ontdekte de krant er een Vlaamse ‘urbanist’ die na zijn pensionering met zijn echtgenote in Molenbeek is komen wonen en die vindt dat men maar moet leren ermee te leven. Een typische dhimmi attitude. Maar ook hij moet toegeven dat er een concentratie is van armoede, slechte huisvesting, lawaai, vervuiling en gebrek aan groen. Er zijn m.i. leukere plekken om uw oude dag door te gaan brengen. Verder komt een jonge moeder met twee kinderen vertellen dat ze naar Brussel is teruggekeerd ‘uit nostalgie’ en specifiek naar Molenbeek omdat de woningprijzen er laag zijn. Tussen haar positieve verklaringen door, moet ze er wel bij vertellen dat het moeilijk is haar kinderen te verbieden ‘papiertjes op de straat te gooien, als er op elke hoek van diezelfde straat hopen vuilnis liggen’.
Kortom, zelfs in linkse kringen begint het besef door te dringen dat dit Brussel niet meer ‘ons’ Brussel is, dat het hoog tijd wordt dat er daar eens serieus e.e.a. verandert en dat dit niet zal gebeuren door het al kleine gewest in een even kleine wereldstad te laten voortmodderen met zijn negentien baronieën, die – op een paar uitzonderingen na – nooit daartoe in staat zullen zijn.
De laatste dag van 2013 verscheen er in De Standaard een opmerkelijk verhaal over een gangsterbende die haar uitvalbasis heeft in Charleroi en er al een 500 criminele feiten op zou hebben zitten, verspreid over het hele land. De bendeleiders, van Noord-Afrikaanse origine, zouden bij het parket van Charleroi bekend zijn, evenals hun verblijfplaatsen, maar niemand doet er iets tegen. Waarom er niets ondernomen wordt, blijft een groot vraagteken. Daar de procureurs-generaal met dezelfde vraag zaten, hadden ze het parket van Charleroi opdracht gegeven er achteraan te gaan.
Tot hiertoe is er in deze zaak nog steeds helemaal niets gebeurd. Een eerste excuus was, dat er in Charleroi niet genoeg personeel was. Toen er dan extra mensen uit Brussel werden gedetacheerd, bleek men met een ander voorwendsel af te komen om niet te moeten doen. Het zou dan ook wel eens kunnen zijn dat de bende waarvan sprake ook een zekere invloed op de politiek van het Palermo aan de Samber zou kunnen hebben, of tenminste iets teveel van de plaatselijke politiek af zou weten.
In De Standaard, die – bij mijn weten – als enige Vlaamse krant dit bericht uitbracht, is er sindsdien niets meer over verschenen. Misschien van ‘hogerhand’ een seintje gehad? Dat het uitgerekend in Charleroi was, waar al eens een golf van fraudes aan het licht kwam en waar men dacht dat het daar nu was opgeklaard, zeker nu PS-baas Magnette er de scepter zwaait. Diezelfde Magnette die om de twee weken in diezelfde Standaard een column schrijft over koetjes en kalfjes (die van gisteren ging over de ‘selfie’!), maar als vermoord zwijgt over een criminele bende die vanuit zijn eigen stad opereert. Is het misschien om op die manier het bbp van de Karolingers wat op te vijzelen of wil men het verhaal van de Bende van Nijvel nog eens overdoen. Die zaak werd ook nooit opgelost nadat het dossier bij het parket van Charleroi vertikaal geklasseerd werd. En toen ging het om moordpartijen…
Hallucinant, dat verhaal van die groep Baskische ETA-leden die recentelijk werd vrijgelaten na een klacht van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, die stelde dat men een gerechtelijke uitspraak niet kan veranderen nadat ze is uitgesproken. Het is daar in Spanje met Justitie al niet veel beter dan hier, zo te zien. De groep van zo’n tachtig ex-gedetineerden heeft wel honderden doden op haar geweten en had een gecumuleerde straf van meer dan 1500 jaar (!) gekregen. In een publiekelijke verklaring zegt ze voortaan af te zullen zien van geweld, te betreuren wat ze gedaan heeft en zich bewust te zijn van het vele leed dat ze andere mensen heeft aangedaan. Voor de rest geen excuus, geen teken van spijt en de wens verder te zullen streven naar een onafhankelijk Baskenland ('Euskadi, in hun taal'), maar dan met uitsluitend nog politieke middelen.
Het is opvallend dat Vlaminghaters als Flup Moustache en Co er de Vlamingen nog niet hebben bij gesleurd. Zo te zien zijn wij al bij al toch brave mensen. Hier wordt tenminste geen extreem geweld gebruikt en volgt men niet de raad van Machiavelli (‘Het doel wettigt de middelen’: ‘Il Principe’). Maar er zijn nog meer verschillen. Zo is de ETA een linkse organisatie, zodat men er voor één keer extreemrechts niet bij kan betrekken. Echt links zijn ze daar echter ook weer niet. Evenals in Catalonië is de vraag naar onafhankelijkheid in Baskenland ontstaan onder het bewind van Franco. Daar deze laatste rechtsgezind was, werden zijn tegenstrevers links. En er is nog een groot, heel groot verschil met Vlaanderen: wij zijn in dit land een meerderheid, geen minderheid zoals Basken, Catalanen, Schotten en Bretoenen. Wij zijn op de wereld de enige meerderheid in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Een ‘consensus’ democratie, noemt men dat. We zijn er vet mee!
E.e.a. neemt niet weg, dat men ook in Spanje nog niet klaar is met de onafhankelijkheidseisen van hele landsgedeelten. Baskenland heeft momenteel al meer autonomie dan de andere Spaanse regio’s en heeft het ook minder last van de crisis. Basken zijn ook helemaal geen Spanjaarden. Het is het oudste volk van West en Zuid-Europa en de Baskische taal bestond al vóór de Keltische, laat staan de Romaanse en/of Germaanse talen. De regio wordt momenteel mee bestuurd door rechtsnationalisten, die er dus ook zijn, er zelfs de minister-president leveren en eerder de trage weg richting onafhankelijkheid bewandelen. Een soort N-VA, zeg maar.
2014 wordt een testjaar op het gebied van de volkerenrechten. In Schotland heeft men in het najaar een referendum over onafhankelijkheid. In Catalonië wil men dat ook, maar dat wordt momenteel nog tegengehouden door de aan de macht zijnde partido popular. In Vlaanderen krijgen we de kans er via de stembus zelf iets aan te doen. Als er echter geen Europa van de volkeren komt, zal het altijd wel ergens fout lopen. Het is in feite hetzelfde probleem van wat zich in Afrika afspeelt, waar ook volkeren zomaar onder één natienaam bij elkaar zijn gezet. Wij doen het hier, gelukkig, nog altijd een stuk geciviliseerder. Met het opdoeken van uitwassen, zoals ETA en IRA, zitten we wel op de goede weg, maar we zijn er nog niet.
Deze week zou het politieke leven in dit land weer op gang moeten komen. Met de verkiezingen op 25 mei in het zicht, kan men er gif op nemen dat zowat alles wat er de volgende weken en maanden zal gezegd en geschreven worden op e.o.a. zal te maken hebben met die verkiezingen in het achterhoofd. Het lijkt zo’n beetje op een Tv-uitzending van een wielerkoers. Als in het laatste gedeelte de Tv wordt ingeschakeld, wil iedereen zich laten zien.
Het wordt hoe dan ook een belangrijke stembusgang, in de eerste plaats voor Vlaanderen. Nadat het officiële politiek establishment het Vlaams Blok/Belang via o.m. een cordon sanitair, een politiek proces en een doodzwijgen in de media op de knieën had gekregen, had men gedacht de opkomst van het Vlaamsnationalisme een halt te hebben toegeroepen. Het bloed kruipt echter waar het niet kan gaan en zo werden de zgn traditionele partijen koud gepakt door de steile opgang van de N-VA, een partij die misschien iets minder fanatiek er tegenaan ging/gaat, maar niettemin als einddoel de Vlaamse onafhankelijkheid beoogt.
De Vlaamse traditionele partijen zitten in zak en as. Vergeet wat ze uitbazuinen, het is één zielig pak paniek en wanhoop. Ze hebben voor de eerste keer sinds WO II toegestaan dat er een Belgische regering gevormd werd zonder meerderheid in Vlaanderen en zullen o.m. daarvoor een prijs betalen. Met zijn drieën samen halen ze, ook in de al dan niet gecontesteerde peilingen, ongeveer hetzelfde aantal stemmen als het N-VA alleen en dat verschil dreigt alleen maar groter te worden. Bij SP.a heeft men geen enkele politieke figuur meer die nog tot de verbeelding van de kiezer spreekt, tenzij dan misschien Vande Lanotte en dan nog in de negatieve zin. Bij Open VLD is er nog Maggie De Block, alhoewel die feitelijk niets speciaals heeft gedaan. Zoals ze zelf heel eerlijk zegt, heeft ze alleen de wetten laten toepassen en dat blijkt in dit land al revolutionair te zijn. Maggie is trouwens geen echte debater, zoals ze recentelijk nog laten blijken heeft op de RTL, waar ze moest toegeven dat haar partij die liquidatiebonus voor zelfstandigen nooit had mogen goedkeuren. Bij de partij is men er dan ook niet gerust in om haar in de verkiezingsdebatten naar voor te schuiven, te meer ze eerder tot de linkse liberale strekking behoort, de zwakste schakel t.o.v. de N-VA.
Blijft dan nog CD&V over die alles zet op één man: Kris Peeters. Als persoon is die populair genoeg, maar hij heeft niets aan een partij die niet genoeg stemmen haalt om zijn dada, het minister-presidentschap, te kunnen claimen. Zoals het er nu bij staat, zal Peeters alleen minister-president kunnen blijven, als hem dat zou worden aangeboden door de N-VA. Dat zou geen precedent zijn, want tacticus De Wever had dat ook al eens gedaan met Di Rupo. Het is toen echter verkeerd uitgepakt, waardoor Peeters straks wél het N-VA programma zal moeten helpen verwezenlijken. Dat zou dan een eerste stap kunnen zijn om de Senelle theorie in praktijk te brengen en de federale regering, wélke dat ook moge worden, buitenspel te zetten.
Philippe Moreaux, alias ‘Flup Moustache’, heeft nog eens van zich laten horen. De (ex?) ideoloog van de PS, die bij de laatste gemeenteverkiezingen in ‘zijn’ Sint-Jans-Molenbeek opzij werd geschoven na er 20 jaar burgemeester te zijn geweest, heeft nog eens flink uitgehaald naar de N-VA. Dat is feitelijk een goed teken, want het betekent dat ze er in het zuiden van dit land helemaal niet gerust in zijn. Flup vindt het al erg genoeg dat de PS – volgens hem – binnen de regering Di Rupo al grote toegevingen heeft moeten doen, maar vreest dat het nog erger zal worden, mocht de N-VA straks mee in de federale regering zou komen te zitten. Dan zal de PS, steeds volgens hem, geen toegevingen, maar vernederingen moeten slikken. En om de cirkel rond te maken, haalt hij er nog maar eens de goedkope verdachtmakingen bij uit de jaren dertig van de vorige eeuw: ‘Vergeet niet’, zegt hij, dat het nationaalsocialisme door veel van de toenmalige Duitse ondernemers werd ondersteund’.
Daarmee beledigt hij niet alleen de N-VA, maar ook de Vlaamse ondernemers, waarvan er inderdaad een meerderheid de N-VA steunt, omdat ze van de traditionele Vlaamse partijen en zeker van de PS geen structurele oplossingen voor de Belgische ziekte meer verwacht. En die Belgische ziekte is, dat de economie van dit land, die vooral op Duitsland gericht is, grote hinder ondervindt, omdat het beleid in tegendeel aansluit bij Frankrijk. Als het regent in Parijs, druppelt het nog altijd in Brussel.
Zoals ook ik al regelmatig in deze rubriek heb geschreven, kan bij een eventuele splitsing van de eurozone Vlaanderen bijna probleemloos aansluiten bij Duitsland en Co, maar België niét. Een steeds groter wordend percentage van de Belgische uitvoer (momenteel al 84%!) is voor rekening van Vlaanderen, waarbij ongeveer 20% naar Duitsland gaat. Van de amper 15% waarvoor Wallonië tekent, gaat 25% naar Frankrijk en dat terwijl Vlaanderen meer in Wallonië investeert dan la douce France. Uit cijfers van het Waalse exportagentschap Awex blijkt dat van alle ‘buitenlandse’ investeerders Vlaanderen in de periode 2000/2012 het meest in Wallonië investeerde. Wat krijgen we daarvoor terug? Stank voor dank. Mede als gevolg van de transfers binnen België voelen de Walen immers niet in hun portemonnee dat ze verkeerd bezig zijn met Frankrijk achterna te lopen. Een Frankrijk dat economisch steeds meer terrein moet prijsgeven t.o.v. Duitsland. Terwijl de Belgische economie op een efficiënt Duitsland is gericht, volgt het beleid dat van Frankrijk, dat naar nergens leidt. En met de vuilspuiterij van Flup Moustache ziet het er niet naar uit dat daarin veel verandering zal komen als zijn partij het in dit land voor het zeggen zal blijven hebben.
Vergeet de peilingen. Open VLD gaat de volgende verkiezingen winnen met de vingers in de neus. Dit nadat La Rutten al had laten weten dat haar partij het confederalisme uit de partijstatuten zal schrappen en geen verdere staatshervormingen wil, dat ze tevens weer een federale kieskring wil en dat haar eigen vice-premier zijn akkoord niet had moeten geven in het kernkabinet om Bpostman Thijs af te schieten zoals dat nu gebeurd is. Verder wil de partij geen fiscale vrijstelling voor kasbons, obligaties en aandelen en heeft ze zo een belastingverlaging tegengehouden, du jamais vu voor een liberale partij. Op Europees vlak zal ze succes oogsten met haar Europees boegbeeld Verhofstadt, die Turkije bij de E.U. wil inlijven (80 miljoen extra moslims!) en in eigen land met De Croo Sr die het niet uitmaakt op welke lijst of plaats hij gezet wordt, ‘want’ – zegt hij zelf – ‘ik word toch verkozen’. Onze Lieve Heer moet zijn aantal hebben en in de regio Brakel schijnt dat geen probleem te zijn.
Nadat Open VLD via een wisselmeerderheid CD&V te kijk had gezet met de euthanasiewet voor kinderen (een pluim op de hoed van Jean-Jacques – zoon van – die daar veel stemmen mee gaat oogsten!) en dwars ging liggen over de alcoholwet (waarbij CD&V nog maar eens geschoffeerd werd), is nu de jongerenvoorzitter van de partij, een zekere Bert Schelfout, komen aandraven met een voorstel tot de legalisatie van marihuana. Hij wil dat de liberalen in deze discussie een voortrekkersrol moeten spelen. Dat het gros van de longkankers via roken niet ontstaat door de nicotine, maar doordat de joints 7 keer meer teer bevatten dan de gewone sigaret is de kalende jeugdleider blijkbaar ontgaan. Evenals het feit dat het al lang bewezen is, dat het gebruik van softdrugs schadelijk is voor de hersenen, zeker voor jongeren, dikwijls leidt naar harddrugs en dat passief roken van wietdampen veel schadelijker is voor wie zich naast zo’n roker bevindt dan de reeds bewezen schade bij tabak.
Enfin, de Open VLD gaat een rozige toekomst tegemoet. ‘La vie en rose’, om het in de huistaal van de De Croo’s te zeggen. Als ‘Alexandre’, zoals ze hem thuis noemen, nu nog duchtig wil blijven twitteren – wat volgens VTM de reden is van zijn steile politieke opgang – dan vraag ik me af wat er voor de andere partijen nog gaat overschieten!
Voor zover dat nog nodig zou zijn na mijn artikel van Nieuwjaar over de terugkeer van de oude politieke cultuur, wordt dit nog eens bevestigd door het ontslag dat Michel De Samblanx, voorzitter van het auditcomité van de federale overheid gegeven heeft eind december 2013. De man was het vechten tegen de Belgische politieke windmolens en bierkaaien beu.
Reeds einde jaren negentig, bij de zgz Copernicus hervorming van toenmalig minister van ambtenarenzaken Luc Van den Bossche, vader van en dus nog wel een SP.a’er, was er beslist om ook in overheidsdiensten een interne controle te organiseren. Het heeft meer dan tien jaar geduurd, tot in 2010, vóór er een auditcomité werd samengesteld en geïnstalleerd. Nu, drie jaar later, is er van enige controle nog steeds geen sprake. Er zou, net voor het kerstreces, wel weer een nieuwe wet ter zake zijn goedgekeurd, maar dat gebeurde pas na het ontslag van De Samblanx en de vraag is, of er nu wél iets van in huis zal komen. De Samblanx heeft i.v.m. deze problematiek tot drie keer toe een onderhoud gevraagd met de hoofdsmurf van de federale regering (die met zijn strikje), welke daar zelfs niet eens op gereageerd heeft.
De Samblanx was ook tien jaar voorzitter van eenzelfde auditcomité voor het Vlaamse gewest, maar heeft daarmee nooit deze problemen gehad. Ondanks zijn ietwat exotisch klinkende naam is De Samblanx een Vlaming. Hij zal nu, in de beste Belgische traditie, opgevolgd worden door een zekere Philippe Decre, een Franstalige (of wat dacht je?), die waarschijnlijk niet zo moeilijk gaat doen.
---
Aansluitend bij bovenstaande, nog dit: Letland is toegetreden tot de Eurozone. Om dat te kunnen verwezenlijken heeft dat land een enorme besparingsronde moeten afwerken, waarbij haar begrotingstekort van bijna 10% op vier jaar tijd werd omgebogen in een overschot. Een van de maatregelen die er in deze kleine Baltische republiek (2,3 miljoen inwoners) genomen werd, was het laten afvloeien van één derde van al haar ambtenaren. Zie je dat bij ons al gebeuren? Als er hier nog maar een paar niet vervangen worden, komen de vakbonden al op straat met hun rode, groene en blauwe vlaggen en identiek gekleurde vuilniszakovertrekken en dit ondanks het feit dat we in dit land het dubbel aantal ambtenaren hebben van bv Nederland dat een bevolking heeft die 50% groter is.
Tenslotte hier nog even bij vertellen:
- Ten eerste dat alle internationale peilingen Letland de komende jaren een jaarlijkse groei van ± 4% toekennen, t.o.v. de schamele 1 tot 2% voor dit land en dit dan nog alleen dank zij de Vlaamse economie die het nog steeds beter (of moet ik zeggen ‘minder slecht’?) blijft doen dan de Waalse (én de Brusselse).
- Ten tweede dat het feit dat Letland een klein land is, de kritiek van onze belgicisten smoort, dat dit land te klein zou zijn om gesplitst te kunnen worden. Liechtenstein, Andorra, Vaticaanstad, Monaco en Singapore – om er maar enkele te noemen – zijn nóg kleiner. Gaat het daar misschien slecht?
Voor diegenen die denken dat het met dit land goed gaat, even een cijfer om te stil te staan: een Belgisch gezin betaalt jaarlijks zo’n dikke 6.000 euro méér belastingen dan een gemiddeld gezin in onze buurlanden. Met Duitsland bv, het land waarop onze linksen zoveel kritiek hebben o.w.v. de volgens hen te lage lonen aldaar, bedraagt het verschil zelfs meer dan 7.000 euro. Dat verschil wordt veroorzaakt door de grotere overheidskosten, het zgn ‘overheidsbeslag’, waaraan in België 15% van de bestedingen wordt uitgegeven, t.o.v. gemiddeld slechts 13,8% in de eurozone. Voor wat subsidies betreft, is het verschil nog groter: 12,3% t.o.v. 8,4.
De grootste reden voor deze verschillen is onze zgz verzorgingsstaat. Zo zijn de kosten voor universitair onderwijs in dit land zeer laag, waardoor studenten zich niet in de schulden hoeven te steken zoals elders dikwijls gebeurt, wordt onze gezondheidszorg grotendeels uit collectieve middelen gefinancierd en is het gebruik van onze autosnelwegen (nog) gratis. De hoge belastingdruk zou aanvaardbaar kunnen zijn, als de burger er genoeg voor terug zou krijgen. In tegenstelling tot bv de Scandinavische landen waar dat wél het geval is, gebeurt dat bij ons niet.
Tenslotte geven deze cijfers, opgezocht door de denktank Itinera, een vals beeld van de situatie, omdat het steeds - zoals wel meer gebeurt met gegevens van Eurostat - over België gaat, zonder een onderverdeling naar de deelstaten toe. Voor Vlaanderen zou het dus nog erger kunnen zijn. Maar zelfs zonder dat, blijft het een veeg teken dat onze huishoudens zoveel geld minder over houden, terwijl dat in andere landen wel blijkt te kunnen. En dan maar roepen over het behoud van de index, omdat die het behoud van onze koopkracht zou garanderen. Niets blijkt minder waar. Hoe leg je anders uit dat men in de andere landen, waar die index al lang niet meer bestaat, op het einde van het jaar meer overhoudt?
Zolang de uitgaven van de Belgische overheden blijven stijgen, zoals nog steeds het geval is, zal de man in de straat er hier armer op worden. Om te beginnen moet deze staat dus meer besparen op haar uitgaven, maar het tegendeel blijkt waar te zijn zodat men inderdaad de huidige federale regering een belastingregering kan blijven noemen en excuses van La Rutten zullen daaraan niets verhelpen.
---
En dan nog dit. In het middag VTM-journaal van 1 januari – waar ik eerder toevallig naar keek omdat men op dat van de VRT het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen uitzond – wist men te vertellen dat de steile klim die Alexander De Croo had gemaakt in de politiek, te danken was aan zijn gebruik van Twitter. Verboden te lachen! Tenzij de cafézender uit Nossegem Twitter verwart met papa De Croo…
De zaak Bpost over het ontslag van Johnny Thijs en de nieuwe CEO-lonen zal niet uitdoven samen met het jaar 2013. Vooral de manier waarop dat alles verlopen is en de verschillende reacties erop, krijgen in 2014 zeker een serieus staartje. Waar echter, volgens mij, in deze zaak te weinig aandacht wordt besteed is, dat het hier gaat om een politieke recuperatie. De partijen aan de macht, de socialistische op kop, willen opnieuw alles te zeggen krijgen binnen de bedrijven die op e.o.a. manier van de staat afhangen en dat kunnen ze alleen door meer dan ooit te opteren voor de oude cultuur van politieke benoemingen. Tot wat voor beschamende vertoningen dat kan leiden, hebben we al meegemaakt bij de benoemingen bij de NMBS, waarbij Vande Lanotte – dé ideoloog van deze federale regering – de ene vertrouweling na de andere uit zijn mouw schudde tot hij uiteindelijk een ‘geschikte’ kandidaat vond. Pas daarna kon een hele rits andere staatsbenoemingen van start gaan, waarvan er enkele al een paar jaar waren uitgesteld omdat men alle partijen niet kon bevredigen.
In Wallonië, waar de PS het voor het zeggen heeft, blijkt men van dat alles weinig last te hebben. Net zoals in Vlaanderen zijn daar bv ook de intercommunales gepolitiseerd, met dit verschil dat hun aantal zowat dubbel zo hoog ligt en vergeven is van politiek benoemden. Het is ook daar dat men een aantal politieke protegés aantreft dat er mede de oorzaak van is dat Wallonië aan zijn 40% komt dat voor de staat ‘werkt’, 15% meer dan in Vlaanderen. *
Die Waalse intercommunales zitten, in tegenstelling tot het beeld dat men van de regio heeft, goed bij kas. Zo goed zelfs dat één ervan, Tecteo, onlangs het noodlijdende Vlaamse Electrawinds wou ter hulp komen met liefst 50 miljoen euro. Tecteo beschikt over een zakencijfer van tegen de 600 miljoen euro, bezit de kabelmaatschappij VOO en de krant Vers L’Avenir en wil dus ook al een woordje komen meespreken in de Vlaamse energiesector. De intercommunale wordt geleid door een zekere Stéphane Moreau, die niet toevallig een PS ‘er is, maar ook nog eens burgemeester van Ans, waar hij papá Daerden opvolgde en die er verder nog zo’n 14 mandaten op nahoudt. In tegenstelling tot wat bij Belgacom en Bpost gebeurt, weet officieel niemand hoeveel Moreau als CEO van de intercommunale betaald wordt. Men schat ergens rond de 600.000 euro per jaar, ongeveer hetzelfde loon dus van een CEO van Belgacom en Bpost, zoals het nu is vastgelegd. Voor zover men een intercommunale al kan vergelijken met een beursgenoteerd bedrijf, houdt daar elke vergelijking mee op. Daarbuiten heeft hij nl nog een spaarpotje van 2,25 miljoen euro (!) als hij met zijn 65ste op pensioen zal gaan…
Kortom, deze regering Di Rupo draait de klok gewoon terug, zelfs al sputtert de Open VLD af en toe tegen. Eerder lachwekkend, als men bedenkt dat het juist deze laatste partij is die weer naar een nationale kieskring wil en géén verdere staatshervorming meer, en daarmee eveneens de klok terug wil draaien. Van een vaudeville gesproken!
* Ondertussen is gebleken dat er, buiten de intercommunales en het onderwijs, men in Wallonië nu ook al 18% meer lokale agenten heeft dan in Vlaanderen…
In de eerste week van november kwam ik tot de vaststelling dat ik een paar nieuwe winterbroeken nodig had. Ik ging daarvoor naar een speciaalzaak in Turnhout, waar men uitsluitend broeken verkoopt en waar ik al jaren klant ben. Mijn maat hadden ze, maar niet de kleuren die ik wou (zwart en donkerblauw, niets speciaals dus). Degene die ze hadden pasten niet bij mijn reguliere kleding. Ik vroeg dan ook, of ze er geen konden bijbestellen. Neen, dat kon niet, want over twee maand (!) begonnen al de koopjes…
Enfin, ik heb die broeken dan maar elders gekocht, maar als ge de dag van vandaag ziet wat voor heisa er weer is over die sperperiode, de (nep)koopjes, de trucs om er tussenuit te blijven en toch verdoken kortingen te geven, dan vraag ik me af waarmee we hier nog bezig zijn. Schaf heel die folkloristische bedoening toch af en doe zoals in al onze buurlanden gebeurt: laat de markt spelen. Zorg ervoor dat niemand met verlies verkoopt, maar laat de mensen zelf beslissen wanneer en hoeveel kortingen ze willen geven. Wat die broeken betreft, had ik trouwens ook naar Nederland kunnen rijden. Dat is maar een paar kilometer Turnhout voorbij en daar was de kans groot al begin november kortingen te krijgen. Maar ook zonder kortingen zijn de meeste zaken daar trouwens goedkoper.
Het is typisch voor onze Belgische samenleving dat telkens er hier iets moet veranderen, men wetten en regels bij maakt, maar er praktisch nooit afschaft. Op die manier wordt alles één grote onoverzichtelijke puinhoop, waar alleen specialisten nog aan uit kunnen. Dat vertel ik al jaren in deze rubriek en dat blijkt ook de mening te zijn van Duco Sickinghe, de Hollandse zakenman die al 12,5 jaar in België woont en gedurende die tijd Telenet heeft geleid. Hij heeft het ook allemaal meegemaakt en zegt in een weekeindinterview in De Standaard dat de grootste uitdaging voor onze politiek hier is, eens zaken stop te zetten. Onze politici komen altijd maar met nieuwe dingen af (de zgz ‘steekvlampolitiek’), maar minstens even belangrijk is, steeds volgens Sickinghe, te beslissen wat je niét meer gaat doen en waar dus geen geld meer naartoe moet gaan. Sickinghe haalt daarbij geen voorbeelden aan, maar dan zal ik het wel doen, al val ik in herhaling: de bovenvernoemde sperperiode en koopjes, de index, de senaat (waarvoor men niet meer kan stemmen, maar die niet wordt afgeschaft en nog steeds een dikke 100 miljoen euro per jaar blijft kosten), de provincieraden die alleen maar dienen om belastingen te heffen (en zo het leven duurder maken). En dan heb ik het nog niet gehad over onze justitie, waar rechters niet meer in staat zijn de overvloed aan nieuwe wetten te evalueren, of over onze relaties met Europa. Dat we bij de E.U. dit jaar aan die monsterboete ontsnapten, had grotendeels te maken met het feit dat men zelfs bij die E.U. de Belgische toestanden nog nauwelijks kan ontwarren. ‘If you can’t convince them, confuse them’, lijkt een motto dat veel beter bij het huidige België past dan het oude ‘Eendracht maakt macht’, dat in dit land alle betekenis verloren heeft.
Die Sickinghe zei trouwens nog iets actueel: ‘Het geld is op’, zei hij, ‘we kunnen zo er nog wel enkele jaren moeilijk over blijven doen, maar dat zal niets oplossen’. Daarmee zit hij op één lijn met het gros der Vlaamse werkgevers, die België nog een paar jaar respijt geven, maar nooit geloven dat dit België 2020 zal halen.
---
Daarmee zit 2013 erop en is het alleen maar duimen dat er in 2014 eindelijk eens iets gaat veranderen in dit lethargische land. Als kiezers krijgen we de kans er ons steentje toe bij te dragen. Laten we die kans benutten. Dat is mijn innigste wens en waarschijnlijk ook die van vele Vlamingen, waaronder mijn bloglezers, die ik hiermee het beste voor dit nieuwe jaar toewens.
Toen ik het in mijn blog van 24 dezer (‘…en te licht bevonden’) had over de leegloop bij CD&V, was ik er, buiten Vanackere, Torfs, Vervotte, Leterme en Dehaene, nóg een vergeten, nl ‘watje’ Declerck. Ook die heeft eieren voor zijn geld gekozen en is nu voorzitter van Belgacom geworden. Niet dat Declerck politiek nog veel voorstelt, maar het zal voor de partij toch moeilijk worden in zijn Kortrijkse regio een nieuweling te vinden die het aantal voorkeurstemmen van de ex-minister en ex-burgemeester zal kunnen benaderen.
De leegloop is trouwens geen exclusiviteit van de partij die ooit de grootste van het land was. Ook bij de andere twee zgz traditionele partijen zochten en vonden er al de weg naar de politieke uitgang. Denk maar Sven Gatz die de Open VLD achterliet voor de Unie van Belgische brouwers en Frankie Vandenbroucke die het beu was als curiosum behandeld te worden bij de SP.a van lichtgewichten Tobbackske en Gennez. Zelfs bij N-VA, waar men nog steeds de wind in de zeilen heeft, verkoos ex-senaatsvoorzitter Danny Pieters in het zog van Torfs over te stappen naar de KU Leuven, al zouden we die voorlopig best kunnen duiden als de uitzondering die de regel bevestigt. Bij Groen tenslotte haakt Eva Brems af, typisch voorbeeld voor de partij van bij uitstek hoger opgeleiden die er warmpjes in zitten ('denk links, leef rechts').
En dan hebben we het nog niet gehad over de ‘switchers’ zoals Annick De Ridder en Lorin Parys die overstapten van de Open VLD naar de N-VA, een overstap die trouwens ook al door enkele Vlaams Belangers was gebeurd voor en na de gemeentelijke verkiezingen. Of over de politiekers die voor alle zekerheid nog een tweede lucratieve job achter de hand houden zoals bv die van burgemeester van Kortrijk (Quicky) of Brugge (Landuyt) en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog enkele.
Over het francofone kamp horen we weinig in Vlaanderen, een reden te meer om erop te wijzen dat we in twee verschillende landen leven. Toch zullen we bij de volgende verkiezingen daar geen Pascal Labille meer tegenkomen, de man die de topmanagers van beursgenoteerde bedrijven de les spelde, maar van die beslissing zelf de politieke gevolgen niet zal dragen. Een andere vertrekker is Sabine Delaruelle, sinds meer dan tien jaar federaal minister, momenteel voor kmo’s zelfstandigen en landbouw, die naar ’t schijnt ook al een lucratieve job heeft gevonden in ‘de privé’.
E.e.a. wijst erop dat vele, zelfs doorwinterde politiekers, er helemaal niet gerust in zijn dat de volgende verkiezingen voor hen en hun traditionele partijen, die mede verantwoordelijk zijn voor alles wat er in dit land al is misgegaan, goed zullen aflopen. Een mening die we best kunnen delen!
In deze kersttijd is ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ nog altijd een vrome wens die niet door alle gemeenschappen gedeeld wordt. Zelfs Mgr Léonard was niet te beroerd om tijdens zijn kerstboodschap te zeggen, dat er in de moslimwereld zowat elke vijf minuten een christen om het leven wordt gebracht. Dat was een moedige uitspraak, die we denkelijk nooit van zijn voorganger Daneels zouden te horen hebben gekregen, evenmin als we die horen van de Europese gezagsdragers, waarvan sommige nog het lef hebben enorme bedragen te investeren in die moslimwereld zonder ook maar enige serieuze controle. Denk maar aan dat miljard euro dat de E.U. aan het Egypte van Morsi gaf en waarvan men niet eens weet wat ermee gebeurd is. En dan hebben we het nog niet gehad over Obama, die aan die kant ook stekeblind en doofstom lijkt te zijn.
Er circuleren dezer dagen op het internet nogal wat blogs en filmpjes die ongezouten de waarheid vertellen over de wreedheden die de laatste jaren plaats grijpen in moslimlanden en die zich zelfs niet eens beperken tot wandaden t.o.v. andersdenkenden – die volgens de koran vogelvrij worden verklaard - maar ook tussen moslims onderling. In de meeste bloedige conflicten die er tegenwoordig in de hele wereld aan de gang zijn, is er maar één constante: de aanwezigheid van moslims die meestal ook de aanstokers van het geweld zijn. Denk maar aan Mali en nu de Centraal Afrikaanse Republiek, waar telkens een moslim minderheid het vuur aan de lont stak. Alleen Zuid-Soedan blijkt iets anders te zijn, zeg maar de uitzondering die de regel bevestigt. Ook in moslimlanden, waar officieel geen oorlog woedt, zoals bv in Pakistan en Egypte, worden andersdenkenden - in de eerste plaats christenen – vervolgd zonder dat daar van hieruit ook maar enige ernstige kritiek op komt. Als er hier al eens kritiek is – meestal uit linkse hoek - dan is die dikwijls nog t.o.v. Israel, zowat het enige land in het Midden-Oosten waar andersdenkenden niét vervolgd worden en dat moet zien stand te houden in een regio waar het omgeven is door 300 miljoen moslims. I.pl.v. kritiek zou men beter wat respect opbrengen voor zo’n land.
Tenslotte zijn er ‘onze’ moslims, waarvan men zegt dat de overgrote meerderheid verdraagzaam zou zijn. Die verdraagzaamheid gaat echter niet zo ver dat die meerderheid de wandaden van de fanatieke minderheden ernstig zou afkeuren. En blijft de vraag in hoever ook de vroomste moslim zal weigeren aan aanslagen mee te werken, als hem dat morgen door zijn plaatselijke Imam wordt gevraagd ‘in de naam van Allah’…
Het wordt hoog tijd, voor zover het al niet te laat is, dat er perk en paal wordt gesteld aan de instroom van moslims in Europa. Dan nog liever Bulgaren, Roemenen en anders ex-oostblokkers. Die komen zich hier tenminste niet mengen in onze politiek en levensgewoonten en proberen niet ons hún regels op te dringen. Als onze Europese leiders dat niet willen inzien, dan wordt het tijd dat we die leiders vervangen, te beginnen met Verhofstadt die nog altijd Turkije bij Europa wil zien komen. Volgend jaar in mei krijgen wij daartoe de kans. De Europese verkiezingen zijn tot op heden voor de man in de straat een soort ver-van-mijn-bed show geweest. Het wordt tijd dat dat verandert en dat we al die kandidaat politieke ‘dhimmis’* wandelen sturen.
* Dhimmis zijn andersdenkenden die in moslimlanden geduld worden, maar die daar extra belast worden om in hun eigen land te mogen blijven wonen…
Bart De Wever heeft ooit verklaard dat VOKA zijn werkgever was. Dit was maar een boutade, maar die uitspraak is al meermaals geciteerd geworden en feitelijk niet helemaal onjuist. VOKA is de erfgenaam van het vroegere VEV en is de overkoepelende organisatie van Vlaamse Ondernemers (VO) en de vroegere Kamers van Koophandel (KA). In Wallonië bestaat dat ook, waar het UWE heet (‘Union Wallonne des Entrepreneurs’) en in Brussel Beci, waar het meer gaat om dienstenbedrijven. Wat die drie organisaties gemeen hebben is dat ze in feite nu al een soort confederatie vormen. Ze lopen dus zelfs vooruit op de N-VA die het nog allemaal moet waarmaken, maar het duidt wel aan waarom De Wever er niet huiverig van is zelfs voor Waalse en Brusselse ondernemers te gaan spreken, meestal met succes trouwens.
De reden, waarom die ondernemers al een stapje verder staan dan de politiek, is niet alleen omdat ze vooruitziender zijn, maar ook omdat ze bijna dagelijks ondervinden hoe moeilijk het soms is bedrijven te runnen in dit land. Ze moeten heus geen flamingant of overtuigde francofoon te zijn, om te zien hoe deze PS-regering van Di Rupo hen het leven zuur maakt en hebben echt geen goed oog in de toekomst. Als er in mei 2014 geen andere coalitie uit de stembus komt, ziet het er niet alleen voor Vlaanderen, maar voor het hele België niet goed uit. Het Belgisch model zit op zijn limieten, wordt nu in Europa al het meest vergeleken met het Frankrijk van ‘monsieur normal’, waar het dezelfde verkeerde kant uit gaat en kan deze situatie geen jaren meer blijven volhouden, zeker niet met een Di Rupo II.
Vergeten we niet dat, communautaire problemen even ter zijde gelaten, wij hier nog altijd opgescheept zitten met enkele fenomenen, die in de rest van Europa niet (meer) bestaan en die onze concurrentiepositie steeds hachelijker maken. Denk maar aan de index, aan de werklozensteun tot desnoods aan het pensioen. Aan diezelfde steun die hier door de vakbonden wordt uitgekeerd en het land elk jaar zo’n 160 miljoen euro kost die bespaard zou kunnen worden. Aan de feestdagen die in het weekeinde vallen en kunnen verplaatst worden. Aan de solden en sperperiodes die men elders niet meer kent. Zelfs wie niet in communautaire termen denkt en ondernemer is, heeft in dit land redenen genoeg om er de brui aan te geven of naar het buitenland te trekken.
Het is dan ook meer dan onbegrijpelijk dat de regering Di Rupo ook gesteund wordt door liberale partijen, die verondersteld worden de middenklasse te vertegenwoordigen en door een CD&V waar men nog altijd denkt dat een deel van Unizo (het vroegere NCMV – Nationaal 'Christelijk' Middenstand Verbond) voor hen zal blijven stemmen…
Men heeft in politiekcorrecte kringen nogal meewarig gedaan over de gemeentepolitiek van Turnhout, toen daar in de uithoekstad een splitsing kwam binnen de zegevierende N-VA fractie. Dissidentie is echter van alle tijden en van overal en zo maken we het mee dat de ruzie die er sinds de gemeentelijke verkiezingen binnen de SP.a van Aalst ontstaan is, nog steeds niet van de baan is. De partij zit er mee in de plaatselijke regerende coalitie, samen met CD&V en de N-VA die er de burgemeester levert, maar is er mathematisch niet eens nodig. M.a.w. men zou er ook zonder de socialisten een meerderheid hebben.
Dat ruziën in Aalst begon feitelijk omdat de N-VA Karim Van Overmeire tot schepen van Vlaamse Zaken had aangesteld. Van Overmeire was een ex-Vlaams Belanger en dat was SP.a-voorzitter Tobback Jr in het verkeerde keelgat geschoten. Als 'goede' socialist heeft hij de Tweede Wereldoorlog nog altijd niet verteerd en blijft hij ervan uit gaan dat overtuigde Vlamingen ook de dag van vandaag nog altijd het stigma van collaborateur moeten dragen. De meerderheid van zijn Aalsterse partijgenoten dacht daar echter anders over en ging met CD&V én N-VA scheep, dit tot grote frustratie van rancuneus Tobbackske en provinciale ‘overste’ Van den Bossche. Er kwam een nieuw SP.a bestuur in de ajuinstede en Tobback erkende alleen de groep rond de nieuwe voorzitter, die bereid was zijn spel mee te spelen. De stemming over een meerjarenbegroting is de druppel die de rode emmer heeft doen overlopen en dreigt de plaatselijke partijafdeling nu helemaal beheersbaar te maken. Voor de coalitiepartners maakt het allemaal niets uit, want de socio’s zijn in Aalst een quantité négligeable geworden. Er is daar voor SP.a geen eer te halen en daarom vraagt men zich af waar Tobbackske zich eigenlijk druk om maakt.
Dat laatste geldt trouwens ook voor de opmerking die het rode tsaartje over had voor het nieuwe loon van de postbaas. Hij vond het beschamend dat Johnny Thijs daarmee niet tevreden was. Nu laat ik het aan iedereen vrij daarover te denken wat hij wil, maar de manier waarop heel die zaak door de regering werd afgehandeld was weer eens volledig in PS-stijl, waarbij de andere Vlaamse meerderheidspartijen er weer eens bij zaten voor spek en bonen. Persoonlijk vind ik dat de staat zich moet terugtrekken uit beursgenoteerde bedrijven en dan de aandeelhouders zelf moet laten beslissen hoeveel zij hun CEO willen betalen. Wat mij trouwens in de Bpost zaak nog steeds niet duidelijk is, is of dat bedrag nu een bruto of een nettobedrag is. Mocht het dat eerste zijn dat gaat er zo ongeveer de helft af aan belastingen en wordt het verschil met vroeger alleen maar groter.
In deze rustigere kerstdagen is het misschien aangewezen om eens terug te komen op de zopas met veel poeha goedgekeurde zesde staatshervorming. Van bij het begin van de besprekingen hierover werd gesteld dat geen enkele ‘entiteit’ daar armer van mocht worden, een eis die vooral door de Franstalige partijen op tafel werd gebracht. Bij het scheiden van de markt blijkt dat zij er inderdaad niet op achteruit zijn gegaan en Brussel nog veel minder. Maar het is wel Vlaanderen die de rekening zal betalen. Dit moeten we de francofonen niet verwijten, wel onze eigen, Vlaamse vertegenwoordigers van de klassieke partijen die onze regio en de eigen inwoners voor de zoveelste keer hebben benadeeld. Enkele voorbeelden om dit duidelijk te maken:
- De hervorming kwam er zonder een echte meerderheid in Vlaanderen. Door het feit dat de groenen ze steunden vanuit de oppositie en nog maar eens de rol van nuttige idioten speelden als ondergeschikten aan de Belgische belangen, was er een minimale mathematische meerderheid, maar zeker geen Vlaamse consensus.
- De Vlaamse partijen zullen in de toekomst, behoudens een half mirakel, nooit nog aan een Kamerzetel in Brussel geraken.
- De toegevingen i.v.m. de Rand, o.a. bij justitie, gaan ervoor zorgen dat ook die zal verfranst wordt of tenminste steeds minder Vlaams zal blijven.
- De gewesten mogen dan al meer bevoegdheden krijgen, ze zullen die moeten uitoefenen met minder middelen. Voor Vlaanderen schat men dat deficit op 3 miljard euro per jaar. Tijdens de volgende legislatuur moet Vlaanderen bijna acht miljard euro extra cadeau doen aan het Belgische niveau.
- De samenvallende verkiezingen, die we in de toekomst zullen krijgen, gaan zorgen voor minder democratische inspraak en nog meer achterkamerpolitiek.
- Vlaanderen zal nog altijd geen greep hebben op de arbeidswetgeving, waardoor de loonkloof met onze buren eerder nog zal stijgen dan dalen.
- De miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië gaan onverminderd door.
- De Waalse eisen van juni 2006 worden bijna integraal uitgevoerd en over die van Vlaanderen uit 1999 wordt er zelfs niet meer gesproken.
- De Belgische handelsbalans heeft een tekort van 3%, t.o.v. een overschot van 4% tien jaar geleden. In absolute cijfers betekent dat, dat onze economie voor 26 miljard euro in de min staat. Ondanks de francofone vreugdekreten zijn we er in werkelijkheid allemaal armer op geworden.
Op 15 november schreef La Libre Belgique letterlijk: ‘La Flandre, grande perdante de la sixième réforme d’état’. Zo hoort men het ook eens uit onverdachte hoek. Met dank aan de Vlaamse onderhandelaars die eens te meer hun eigen ruiten hebben ingegooid. Mogen ze op 25 met 2014 daarvoor de rekening gepresenteerd krijgen!
In mijn blog van 4 oktober (‘Vlaamse frustraties’) betreurde ik het nog dat er steeds minder echt Vlaamsgezinde publicaties werden uitgegeven. Dat lijkt ondertussen nog mee te vallen. De rubriek van ‘Angeltjes’ werd ‘Golfbrekers’. Marc Grammens’ ‘journaal’ hield dan wel op te bestaan, maar Marc zelf – ondertussen 80! – schrijft elke week nog een meer dan lezenswaardig artikel in ’t Pallieterke, wat voor dat blad een opwaardering is. Ter gelegenheid van het officiële afscheid van zijn éénmansblad werd Grammens nog eens uitgebreid in de bloementjes gezet en kwam er een speciale uitgave in boekvorm onder de titel ‘Journaal voor Vlaanderen’, met daarin artikels van Marc zelf, maar ook van Ludo Beheydt (professor Nederlandse taal en cultuur), Axel Buyse (diplomaat), Frans Crols (journalist en o.m. gepensioneerd hoofdredacteur van Trends), Jean-Marie Dedecker (welbekend!), Jacques De Visscher (auteur en filosoof), Jürgen Mettepenningen (theoloog), Rik Van Cauwelaert (ex-Knack columnist, nu bij De Tijd), Ivan Van de Cloot (econoom bij Itinera), Luckas Vander Taelen (Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen) en Karel van Eetvelde (Unizo). Warm aanbevolen voor wie er nog kan aan geraken, want de tweede druk is alleen nog te bevragen bij ’t Pallieterke, zolang de voorraad strekt.
De hoofdbekommernis in mijn blog van 4 oktober ging naar het ter ziele gaan van de papieren versie van ‘Doorbraak’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Er is natuurlijk nog de online versie, maar voor velen – ondergetekende inbegrepen – is dat niet hetzelfde. Ik heb graag iets in mijn handen dat ik mee rond kan nemen, eventueel aantekeningen in kan maken en gegevens uit kan putten zonder telkens mijn PC te moeten aanzetten. Aan die nood wordt nu door de VVB tegemoet gekomen. Als men zich lid maakt van die organisatie krijgt men het vernieuwde maandblad ‘Grondvest’ in de bus, waarin grosso modo zal te lezen zijn wat vroeger in Doorbraak stond. Koken kost echter geld en dat maakt dat het jaarabonnement 20 euro kost, alleen online lidmaatschap 10 euro en studentenlidmaatschap 5 euro. Wie geïnteresseerd is, kan contact opnemen met grondvest@vvb.org of direct storten op rekening BE49 4099 5217 4171.
En dan nog dit. Iedereen die met de Vlaamse zaak bezig is, herinnert zich nog wel het ‘Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’. Dat dateert al van 2003, maar krijgt nu een nieuwe, opgewaardeerde versie, die in maart van volgend jaar wordt uitgegeven. Auteur is Remy Vermeiren (ex-KBC), die er ook de vorige keer reeds bij was. De andere inspiratoren en medeondertekenaars van het nieuwe Manifest zullen later bekend gemaakt worden. Ik kijk er naar uit.
En zo is er dan toch nog enige positief nieuws om deze Kerstperiode af te sluiten.
