Al enkele jaren schrijf ik in deze rubriek dat we ons aan die groene stroom nog blauw gaan betalen. En ik was niet de enige die daarover zijn twijfels had. Testaankoop, Unizo en enkele economen waarschuwen er ook al enkele jaren voor. Nu is het zover. De Sociaal Economische Raad voor Vlaanderen (SERV) zegt dat onze elektriciteitsrekening in de loop van 2015 met ± 30 % zal stijgen. Oorzaak ervan is de oversubsidiëring voor het plaatsen van zonnepanelen, die betaald werden met groene stroomcertificaten. Dat systeem, in het leven geroepen door niemand minder dan teletubbie Steve Stunt, toen hij nog God was (althans volgens De Morgen) en verder uitgewerkt door o.m. Freya Van den Bossche, werd daarna al wel afgebouwd en tenslotte ongedaan gemaakt, de bestaande contracten blijven echter wel gehonoreerd en kosten Vlaanderen nu al 1,7 miljard euro. Eind 2015 zal dat 1,9 miljard zijn en een jaar later zelfs 2,1 miljard. Men geraakt die groene stroomcertificaten, die nu stropcertificaten zijn geworden – zeker met die link naar de Gentse ex-minister (doordenkertje) – aan de straatstenen niet kwijt. Dat laatste komt doordat een andere teletubbie, de keizer van Oostende, de elektriciteitsprijzen bevroor. Het resultaat van al dat geniale werk is, dat de eindgebruiker, u en ik dus, het vanaf volgend jaar zal mogen oplossen. Mie Turtelboom, kersvers Vlaams minister van Energie en daarmee ook opvolgster van de ‘dochter van’, heeft het bevestigd. Annemie is econome van opleiding en zit feitelijk nu echt op haar juiste plaats. De kans bestaat dan ook dat er nog andere lijken uit de kast zullen vallen. Want we praten nu nog maar alleen over de zonnepanelen. Dat ook de andere sectoren van de duurzame energie overgesubsidieerd werden, is een publiek geheim. Met het voorbeeld van de vaudeville rond Electrawinds voor ogen waarin - oh toeval! - de keizerlijke teletubbie ook al mee speelde – is niets nog uitgesloten.
Het wordt een beetje eentonig, maar dat we nu naar een periode van 5 jaar zonder communautair gehakketak zouden gaan, blijft wishful thinking. Het is duidelijk dat de PS de MR, haar aartsrivaal in de eigen regio, wil treffen via aanvallen op de N-VA. In hoever de laatste affaire, de doodsbedreigingen aan het adres van Jambon en Francken, daarin past is nog een vraagteken, maar zeker is dat het communautaire terug is van nooit weggeweest.
Voor de liefhebbers van het genre was het colloquium van de Joris Van Severen genootschap in Dentergem, zijn geboorteplaats, nog maar eens een reden om tegen het Vlaamsnationalisme uit te pakken, temeer omdat de burgemeester daar ook weeral een N-VA’er bleek te zijn. Voor wie een beetje zijn Vlaamse geschiedenis kent, is dit lulkoek. Van Severen was geen echte flamingant, alleen een uiterst rechtse politicus die eerder droomde van een terugkeer naar een Dietse of Heel-Nederlandse Staat, de vroegere Zeventien Provinciën. Hij erkende zelfs de Belgische Staat maar werd bij het begin van WO II door diezelfde staat wel gevangen gezet, naar Frankrijk gedeporteerd en daar vermoord door een dronken Franse soldaat. Het blijft wel merkwaardig dat na al die jaren zijn politieke nalatenschap en gedachtengoed nog steeds levendig zijn en stof opleveren voor een heus colloquium. Hem nu afschilderen als de zoveelste Vlaamse collaborateur, zoals in Wallonië weeral gebeurd is, is er dan ook ver over.
Het moeten trouwens niet altijd de francofonen zijn die stoorzender spelen. Zo was er heel wat beroering bij de benoeming door het Vlaams parlement van Matthias Storme (N-VA) tot lid in het bestuur van het Interfederaal Gelijkekansencentrum*. De linkse partijen vinden dat niet kunnen omdat Storme, jurist verbonden aan de KU Leuven, ooit gezegd had voor het Vlaams Belang te zullen stemmen nadat deze partij als Vlaams Blok door een politiek geïnspireerd gerechtelijk vonnis werd uitgeschakeld. Storme heeft zich al meer laten kennen door zijn rechtlijnigheid en is o.m. steeds een tegenstander geweest van het doen verdwijnen van Doel. Wat de linkse partijen, de SP.a op kop, dwars zit is dat de partij geen eigen mensen meer kan droppen in allerlei vacatures, nu ze niet meer mee mag spelen. Storme is niet de eerste de beste. Als specialist handels- en insolventierecht (privaatrecht, zeg maar) kan hij in dat centrum goed werk leveren. Net zoals de benoeming van professor Hendrik Vuye, professor staatsrecht als fractieleider van de N-VA in de Kamer en van Johan Van Overtveldt als minister van Financiën. Stuk voor stuk bekwame mensen en zeker geen politieke gearriveerden zoals we dat al stilaan gewend waren.
* Het Interfederaal Gelijkekansencentrum is de opvolger van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding, een instelling die Storme zelfs ooit bestreden heeft. De stroper wordt nu dus boswachter, waarbij we alleen maar kunnen hopen dat hij even consequent zal blijven.
De deelnemers aan de wilde spoorstakingen van de afgelopen week, allemaal Waalse ABVV leden, krijgen van de NMBS een boete van 12,5 euro, het loon van die dag niet uitbetaald en een vermaning. In verhouding tot de schade (551 treinen die niet konden uitrijden, 160.000 reizigers die niet of laattijdig op hun eindbestemming geraakten) stelt dit niets voor. De Vlaamse tak van de rode vakbond kan zich erin vinden, temeer omdat het gaat over een protocol dat de vakbonden zelf mee ondertekend hebben. Ook mijnheer Jean-Pierre Goossens, ABVV spoorvoorzitter die het geweld eerst niet afkeurde, moest inbinden en zeggen dat hij fout zat.
Anders is het gesteld met de Waalse afdeling in het algemeen en die van Charleroi in het bijzonder. Deze laatste is compleet geïnfiltreerd door de communisten van de PTB, die zich ‘gauche de la gauche’ noemen*, die de straffen schandalig vinden (het was de eerste keer dat ze effectief werden toegepast!) en dreigen met verdere harde acties. Ze dromen daar al hardop van een wederuitgave van de stakingen tegen de eenheidswet van vader Eyskens in 1960, waarbij zelfs doden vielen. Eyskens’ regering moest toen wel aftreden, maar de wet kwam er toch en sindsdien is het met Wallonië steeds bergaf blijven gaan, met een economie die er met 20% is gekrompen.
Met de negatieve berichtgeving die de nieuwe federale regering (én de Vlaamse) thans uitgebreid over zich heen krijgen, vergeet men er wel telkens bij te zeggen dat ook het Waalse gewest en de Franse gemeenschap zwaar moeten saneren. Tot in het eigenste Charleroi, waar burgemeester Magnette zelfs mensen moet afdanken. Een reden temeer voor de diehards om zich aan te sluiten bij de uiterst linkse PTB.
* Doet me denken aan een uitspraak van Franz-Josef Strauß zaliger, destijds voorzitter van het Beierse CSU, die over de toenmalige Duitse socialisten vertelde dat ‘links van hen alleen nog de afgrond gaapte’!
In een tijd waarin overal zwaar zou moeten bespaard worden, ook in de federale cultuurcentra zoals ik gisteren al schreef, gaat het Brussels gewest een afgedankte Citroën garage kopen en ze ombouwen tot een museum voor hedendaagse kunst! De aankoop van het gebouw is al zo goed als geregeld, alleen nu nog de kunstwerken. Die hoopt Brussel te krijgen van de federale overheid, die massa’s van die ‘werken’ in depots zou hebben opgeslagen. Of ze die ooit zal krijgen is een ander paar mouwen, want er zijn daarover akkoorden gemaakt, waarbij o.m. bepaald werd dat bepaalde collecties één en onverdeelbaar zijn. Het zou goed kunnen dat het nieuwe museum letterlijk een lege doos wordt.
Waar haalt Brussel dat geld en kan dat niet beter besteed worden? Brussel is toch dat gewest met die grote jeugdwerkloosheid, met dat teveel aan verouderde huizen en met die toename van de halve derde wereld en van daklozen waarmee men geen blijf weet? Wel, dat is heel eenvoudig: door de zesde staatshervorming krijgt Brussels jaarlijks honderden miljoenen euro’s extra en zal het zich dus kunnen veroorloven de grote jan te blijven uithangen en (meestal gratis) feesten te blijven organiseren. Als dat extra geld straks op is, zal de ‘schooier van Evere’, ook wel eens Guy Vanhengel genoemd, weer op bedeltocht gaan bij de federale overheid en het Vlaamse gewest. ‘Bruxelles vaut une messe’, enfin voor Vanhengel en Vervoort althans. Wie sprak weer over crisis?
Van crisis gesproken, er zijn nog nooit zoveel landgenoten op herfstvakantie gegaan als dit jaar. Het aantal vertrekkers gisteren op Zaventem (meer dan 40.000) zorgde voor een nieuw record. De laatste tien jaar is het aantal vakantiegangers buiten de grote vakantie trouwens verdubbeld. God weet hoeveel zijn er bij die eerder deze week nog protesteerden tegen bepaalde besparingen en/of extra kosten…
En het blijft maar rommelen in dit landje. De affaire van het vervroegd pensioen bij de politie raakt maar niet opgelost, waar de politiek de schuld krijgt, daar waar het in feite het gevolg is van een uitspraak van het Grondwettelijk Hof op, nota bene, een klacht vanwege een politievakbond. Het is de nieuwe regering aan te zien dat ze een formule is zonder voorgaande en zonder veel ervaring. Enkele maatregelen, zoals die overgangsregeling naar het brugpensioen en het langer betalen van zieke medewerkers door de werkgever, zijn beide al meteen versoepeld. De eerste is uitgesteld met enkele maanden, de tweede met meer dan een jaar. Op zich lijkt zoiets aannemelijk, want de ontstane chaos bleek groot te zijn, al is het maar de vraag of de problemen daarmee opgelost zullen zijn. Nog enkele van die ‘stoten’ (van ex-Vlaams minister president dan nog wel, die coformateur en een der architecten was van de akkoorden) en de zaken zouden anders kunnen uitdraaien dan wat deze regering zich had voorgesteld. Na dat dubbele uitstel is het nogal wiedes dat ook andere organisaties, die zich benadeeld voelen, hetzelfde vragen. Men kan echter niet alles uitstellen, laat staan afstellen.
Een woordje apart misschien over het feit dat Bozar, het Nationaal Orkest en de Munt ook getroffen worden door de geplande besparingen en nog geen klein beetje. Ze moeten 4% inleveren op hun personeel en 20% op de werkingsmiddelen. Dat is het ‘tarief’ voor alle federale instellingen, waartoe bovenstaande drie blijkbaar ook gerekend worden. Men kan die echter bezwaarlijk gewone federale overheidsdiensten noemen. Zeker de Munt niet. Met de ervaring die ik heb op operagebied, kan ik gerust vertellen dat zo’n instelling niet kan werken zonder zware subsidies. Reden daarvoor is dat de opvoeringen plaatsgrijpen in gebouwen uit de negentiende eeuw, met maximaal 2.000 plaatsen, wat te weinig is om te kosten te dekken voor het vaste personeel, orkest, ballet, koor, zangers, decorbouwers, costumiers en ga zo maar door. Als gevolg van die kosten zoeken ook de mensen die ermee bezig zijn andere inkomsten zoals bv opera in de cinema, maar dergelijke zaken krijgt men alleen verkocht met operahuizen zoals de Metropolitan van New-York of the Royal Opera House uit Londen. Als onze politiek wil dat onze operahuizen performant blijven, dan moeten zij er iets meer voor over hebben dan voor een doordeweekse federale instelling zonder enige culturele uitstraling. Anders kan men die zaken beter sluiten.
Kortom, er is nog werk aan de winkel en dan hebben we het nog niet gehad over de stoorzender die een waarschijnlijk hete herfst zal zijn. Er zal nog heel wat water naar de zee stromen vóór centrumrechts Kerstmis 2014 haalt…
Terwijl wij Vlamingen ons erover blijven ergeren dat de Franstaligen ons steeds opnieuw de collaboratie tijdens WO II in de schoenen willen schuiven, terwijl ze zelf ter zake meer dan genoeg boter op hun eigen hoofd hebben, vergeten we dat niet alleen Vlamingen en Walen, collaboreerden, maar ook het officiële België.
Op 10 mei 1940*, toen de Duitsers ons land binnenvielen, keurde het Belgisch parlement nog een wet goed die zei dat alle ambtenaren op post moesten blijven en dat de secretarissen-generaal de collaboratie met de bezetter in goede banen moesten leiden. De bisschoppen riepen de bevolking op de Duitse overwinning te aanvaarden. Hendrik de Man, voorzitter van de Belgische socialistische partij (die toen ‘Werklieden partij’ heette), noemde de Duitse overwinning een bevrijding en Jos van Eynde, de latere hoofdredacteur van de Volksgazet vroeg de bezetter om een socialistisch dagblad te mogen uitgeven. Dat werd hem geweigerd, waardoor hij later, dank zij die weigering, geen ‘zwarte’ werd, maar iemand die de al dan niet vermeende collaborateurs nog jaren zou achtervolgen.
De collaboratie met de bezetter werd dus officieel aanvaard, net zoals trouwens in Nederland.
Ook industriëlen die bleven werken, deden dit voor de Duitsers, inbegrepen de Société Générale die in het Luikse industriebekken wapens fabriceerde voor de bezetter. Raar dan ook dat men nu, bijna 70 jaar later, het wel nog altijd de Vlamingen kwalijk neemt, maar als vermoord blijft zwijgen over de rol van België (en van het koningshuis). In het licht van dat alles hoefde Theo Francken dan ook helemaal geen excuses te bieden, zeker niet o.w.v. dat bezoekje aan het verjaardagsfeestje van de 90 jarige Bob Maes, die – zoals ik al schreef – jarenlang Belgische senator was en daarmee zelfs niet eens een uitzondering. Oswald van Ooteghem, oud-Oostfronter, was dat ook en was zelfs lid van de commissie Landsverdediging. Hector de Bruyne, tijdens de repressie veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf, werd minister in de tweede regering Tindemans, evenals later Hugo Schiltz die het bracht tot vice-premier. Het toont nog maar eens aan waartoe het viswijvengekrakeel van tante Laurette en Co in onze praatbarak kan leiden.
* 10 mei1940 werd in onze familie een datum om te onthouden. Toen ’s morgens op de radio de Duitse inval bekend werd gemaakt, zei mijn grootvader: ‘Oorlog of geen oorlog. Op 10 mei plant ik mijn bonen’. Voor de niet-kenners: in de gunstigste weersomstandigheden komen bonen 5 dagen na het planten uit. Vermits men er toen van uit ging, dat het tot 15 mei kon vriezen, kon men ze beginnen te planten vanaf 10 mei!
Zoals spoorbaas Jo Cornu het al stelde, zijn de ogenschijnlijk ‘spontane’ stakingen bij de NMBS in Wallonië helemaal niet spontaan, maar wel gepland. Eerst die in La Louvière, dan die in Charleroi, met tussendoor het incident met de trein tussen Namen en Luxemburg*, die het nieuwe internationale veiligheidssysteem uittestte en tenslotte de (voorlopig?) laatste in Luik. Het kan zijn dat de PS het niet georganiseerd heeft en dat het uitgaat van militanten van de PTB, het Waalse equivalent van de PvdA, maar de Waalse socialisten zullen daar niet rouwig om zijn. Het ABVV is in Wallonië op grote schaal geïnfiltreerd door leden van de PTB, die daar openlijk voor uitkomen en niet worden uitgesloten zoals dat in Vlaanderen gebeurd is met VB-leden die helemaal niet agressief waren. Een harde actie, een soort strafexpeditie van 200 Waalse ABVV militanten tegen het hoofdkwartier van de MR in Brussel, werd geleid door een notoire PTB agitator die open en bloot stelde dat geweld daar gerechtvaardigd was. Deze wilde stakingen doorkruisen ondertussen de al geplande acties van de vakbonden, die – misschien alleen maar om hun gezicht te redden – nu met de stakers overleggen om aan de chaos een einde te maken. Als voorproefje van een hete herfst kan het in elk geval tellen.
Daar de NMBS nog altijd niet gefederaliseerd is, ondervindt ook Vlaanderen een zekere hinder van spoorstakingen in het chaotische zuiden. Voeg daarbij het feit dat de nationale spoorwegmaatschappij vol zit met vakbondsmensen, waarvan tientallen vrijgesteld zijn (betaald worden zonder er te moeten werken!) en de meerderheid een rode vuilniszak draagt bij de betogingen. Voor de mensen die deze regering niet zien zitten vanuit Vlaamsnationaal standpunt, kan het misschien een troost zijn te weten/hopen (schrappen wat niet past) dat de regering Michel bij de meeste nieuwe benoemingen binnen de NMBS de voorrang zal geven aan niet-socialisten en dat ze dit ook zal doen bij benoemingen bij De Lijn en de VRT om maar twee andere instellingen te noemen waar rood sinds jaar en dag de scepter zwaait. Mocht ze dat vijf jaar kunnen volhouden dan zou dit land er straks beter uit kunnen zien.
* Op die testtrein zat Cornu zelf, samen met de nieuwbakken minister van mobiliteit Galant en Luc Lallemand, gedelegeerd bestuurder van Infrabel. De trein heeft een noodrem die automatisch reageert op mogelijke obstakels. Tussen Namen en de Luxemburgse grens, op een lengte van 160 km, zijn er 1900 controlebakens gemonteerd. De trein werd bij Dinant tot stilstand gebracht omdat stakers daar voetzoekers op de rails hadden gemonteerd. Het systeem werkt dus en hopelijk blijft het bij voetzoekers…
‘België is een onmogelijk land. Vlaanderen en Wallonië, dat zijn twee verschillende republieken’.
Bovenstaande tekst is geen unicum. Al heel wat mensen hebben zich in die zin uitgesproken. Deze is echter wel afkomstig van jonkheer Raoul D’Udekem D’Acoz, met een titel van graaf, die hij kreeg na het huwelijk van Mathilde met Filip de laatste. Hij is niet alleen haar oom, maar ook haar peter en was beroepshalve werkzaam is de verzekeringsbusiness. Niet te verwarren met die andere nonkel die momenteel verdacht wordt van fraude…
Voor de buitenwereld blijft het opmerkelijk dat de Vlamingen nog steeds dé grote verdachten en beschuldigden zijn van de collaboratie met de Duitsers in WO II. Net alsof de Walen allemaal superpatriotten waren (en zijn). Niets is minder waar. De grootste Belgische collaborateur was de Waal Léon Degrelle, die het tot generaal in de Duitse Weermacht bracht* en het Légion Wallon aanvoerde in de strijd tegen de Bolsjewieken. De Walen hadden een eigen legioen binnen het Duitse leger, iets wat de Vlamingen niet eens kregen. Die werden ingedeeld bij Duitse eenheden.
Hoe komt het dan dat de Vlamingen steeds van collaboratie beschuldigd worden en de francofonen zelden of nooit? Heel eenvoudig. Na de oorlog werden de archieven daarover in alle Waalse steden grotendeels vernietigd. Men vindt er dus zo goed als niets van terug. De Vlamingen hielden alles netjes bij en worden ook daardoor nog steeds geconfronteerd met feiten van 70 en meer jaren geleden, ook door de eigen politiek correcte nestbevuilers, die dat spelletje maar al te graag meespelen.
En om even terug te komen op het koningshuis: Leopold III van Saksen-Coburg kwam zelfs bij Hitler op visite. Die informatie werd niet vernietigd, maar daarover hoort men niets meer. Misschien had die ook ‘zijn redenen’…
* Hitler zou ooit gezegd hebben: ‘Mocht ik ooit een zoon gehad hebben, dan zou ik er een gewenst hebben zoals Léon Degrelle'.
Volgens indiscreties van Di Rupo aan enkele Waalse journalisten, is het niét de PS geweest die persé meteen de Waalse en Brusselse gewestregeringen wilde installeren. Er zou eerst zelfs een overleg geweest zijn met cdH én de MR. De man die die gesprekken toen heeft opgeblazen was niet Di Rupo (die een tweede termijn niet ongenegen was), maar Benoît Lutgen, de fanatieke voorzitter van cdH. De echte reden daarvoor was, dat in een dergelijke coalitie zijn partij(tje) overbodig was. Feitelijk dezelfde reden waarom hij later besloot om niet mee te moeten doen met de huidige federale regering. De uitleg dat hij niet meedeed met centrumrechts omdat ook de N-VA erbij zou zijn, blijkt dus larie en apekool te zijn geweest, evenals zijn (waarschijnlijk) geveinsde verontwaardiging over eerdere uitspraken van Jambon en Francken. Dit alles lijkt aannemelijk want in het andere geval zou cdH in de Waalse en Brusselse gewestregeringen er maar bijgezeten hebben voor spek en bonen en in de federale regering om CD&V van zijn nu eerder links imago vanaf te helpen. Politiek gezien zou dat zelfs een knappe zet geweest zijn, mocht Lutgen daar eerlijk voor zijn uitgekomen i.pl.v. de jaren dertig en de collaboratie erbij te sleuren. Als de PS nu op de N-VA schiet in de hoop daarmee het MR te treffen, dan zit daar een aardig stukje hypocrisie in.
---
Uit de regeringsverklaring van Michel en de cijfers er omtrent blijkt trouwens dat centrumrechts heel wat initiatieven van de regering Di Rupo heeft overgenomen, maar ze verder structureel wil verankeren i.pl.v. verder te gaan met het klassieke knip- en plakwerk van de socialisten. Hilarisch werd het wel, toen bleek dat er bij de NMBS besparingen door de bevoegde Waalse ministers Jamar (Begroting) en Galant (Mobiliteit) een ‘foutje’ werd gemaakt van anderhalf miljard euro, dat gelukkig uitdraaide in het voordeel van het budget. Nog een paar van die foutjes en we hebben een federaal overschot!
Ondertussen, foutje of geen foutje, wordt er bij de NMBS in Wallonië al links en rechts gestaakt, dé specialiteit van de streek.
Ik moet zeggen dat ik niet begrijp hoe de directie van Delhaize de herstructurering van de zaak heeft aangepakt. Een bedrijf moet inderdaad vooruitzien, ook als er nog winst gemaakt wordt, want zelfgenoegzaam verder borduren brengt ook geen toekomst in een branche met zware concurrentie in binnen- en buitenland. De manier waarop dat echter bij Delhaize is aangepakt tart elke verbeelding: een deel van de supermarkten wordt gesloten, 2.500 mensen verliezen hun baan en wie nog wel mag blijven werken moet inleveren. Op die manier heeft men niemand gespaard (buiten de leiding en de aandeelhouders) en is zowat het hele personeelsbestand betrokken partij. Voor één keer kan ik de vakbonden hier begrijpen.
Die vakbonden zijn echter meestal niet zo sociaal als ze zich wel willen voordoen. Want, terwijl ze bij Delhaize, terecht, op hun achterste poten gaan staan, maant het ABVV haar oudere leden, die werkzaam zijn in de bouwnijverheid, aan zich te laten ontslaan om op die manier nog te kunnen genieten van een paar extra jaren vervroegd pensioen. De regeling voor het verhogen van de pensioengrens is nl door de nieuwe regering ingekort, waardoor oudere werknemers riskeren enkele jaren langer te zullen moeten werken. Ze vergeten daarbij wel te vertellen dat als zo’n bedrijf straks failliet gaat (wat in de bouw veel voorkomt) het aandeel van de werkgever in het pensioen weg valt.*
Nu kan ik best begrijpen dat bouwvakker een fysiek zwaar beroep hebben, maar een vakbond die aan de ene kant staat te betogen voor meer werk en aan de andere kant zijn leden aanraadt zich te laten ontslaan, is wel een vaudeville. We weten zo stilaan allemaal dat onze nu al te lage pensioenen straks helemaal niet meer betaalbaar zullen zijn en dat een van de ingrepen, die de regering het minst kosten, deze is van het verhogen van de pensioengrens. Het lijkt er m.i. dan ook sterk op dat de raad van het ABVV om niet langer te werken en bij te dragen, maar integendeel te trekken, past in het kader van de hete herfst die er blijkbaar aankomt. Die zal de bedrijven en dus ook het land veel geld kosten en weinig of niets oplossen. Er is momenteel geen echte economische groei in Europa, zelfs in Duitsland niet meer** en zonder groei zullen er ook geen extra banen gecreëerd worden. Volgens e.o.a. enquête die deze week circuleerde, denkt de doorsnee Vlaming dat zijn kinderen het minder goed zullen hebben dan hij. Als men de vakbonden laat doen, zal dat inderdaad het geval zijn.
* Werknemers die bij de oude DAF op vervroegd pensioen werden gestuurd, begin de jaren 90, waren in dat geval. DAF ging failliet, het pensioenaandeel van de werkgever viel weg en kwam ook niet terug toen de maatschappij met de nieuwe DAF een doorstart kende. In de fabriek van Oevel/Westerlo moesten alle medewerkers boven de 50 eruit. Ik was toen 53, maar had het geluk enkele jaren vroeger naar het moederbedrijf in het Nederlandse Eindhoven versast te zijn, waar men de medewerkers beoordeelde op hun kunnen en niet op hun ouderdom.
** In Duitsland is het slechter beginnen te gaan sinds de nieuwe regering Merkel III van start gegaan is. Toeval of niet, dat is sinds er in deze Bondsregering ook weer socialisten zitten…
‘Ik kan me wel iets voorstellen bij de economische meerwaarde van de Joodse, Chinese en Indiaanse (sic) diaspora, maar minder bij de Marokkaanse, Congolese en Algerijnse. Of is dat te aangebrand?’
Over bovenstaande vage tekst (met vraagteken!) van N-VA'er Theo Francken is de oppositie in het federaal parlement gestruikeld, omdat die racistisch zou zijn. Voor mij is die dat helemaal niet. Om de zin beter te begrijpen, moet men hem feitelijk omdraaien: ‘ Heeft de Marokkaanse, Congolese en Algerijnse diaspora hier voor meer welvaart gezorgd dan die van Joden, Chinezen en Indiërs?’. Het antwoord is een niet meer vaag, maar duidelijk ‘neen’.
Om te beginnen hebben we al eeuwen te doen met Joden in Europa. Ze vormden (en vormen nog) een vrij gesloten gemeenschap die zelf haar boontjes dopt, meestal in zaken zit en weinig of geen (over)last bezorgt. Voor Chinezen geldt feitelijk hetzelfde al gaat hun aanwezigheid hier geen eeuwen terug. Dat laatste kan ook gezegd worden van de Indiërs, die we meestal terugvinden in de diamantwereld, met een van de belangrijkste exportproducten van dit land. Er is één constante voor die drie groepen, nl dat ze het budget van onze sociale zekerheid niet mee doen zakken zonder er zelf aan bij te dragen en dat ze niet zorgen voor een toename van de criminaliteit en de gevangenisbevolking, wat bij de andere vermelde gemeenschappen wél het geval is. Om dat vast te stellen moet men geen geleerde professor of specialist in materie zijn. Wie dat wetenschappelijk wil onderzoeken zal tot hetzelfde besluit komen. Als men dan voor racist kan worden uitgemaakt, het zij zo, maar beter dat dan bestempeld worden als nuttige idioot die zich voor de kar van de ziende blinden van de politieke correctheid laat spannen.
---
Een tweede zaak is die van het verjaardagfeestje voor Bob Maes. De man heeft op zijn manier voor de Vlaamse zaak gevochten, soms zelfs letterlijk, maar heeft tenslotte zelf zijn V.M.O. (Vlaamse Militanten Orde) opgedoekt en is dan in de politiek gestapt. Hij werd in 1971 heel democratisch verkozen tot VU-senator en zat in die hoedanigheid in het Belgisch parlement. terwijl de PS mee in de federale regering zat. Toen bleken de Waalse socialisten daar geen bezwaar tegen te hebben. Bij de splitsing van de VU koos Maes voor de N-VA en was o.m. ook 15 jaar gemeenteraadslid in Zaventem. Op het feestje voor zijn 90ste (!) verjaardag kwamen niet alleen N-VA-leden hem feliciteren, maar ook o.m. Francis Vermeiren van de Open VLD, burgemeester van Zaventem. Wat die laatste blijkbaar ongestoord mocht doen,werd de N-VA leden kwalijk genomen. Probeer zoiets maar eens uit te leggen aan een buitenstaander…
De werkelijkheid is dat het hier om een Spielerei van de PS gaat, die de MR via het omweggetje van de N-VA wil jennen. Bij de start van dit parlementair jaar is de toon gezet en zo te zien zal die toch regelmatig communautair zijn. Als de Vlaamse partijen daar niet voor zorgen, zal de PS het wel doen.
Bruno De Winter zaliger, de stichter van ’t Pallieterke noemde het parlement een praatbarak, een term die hij als eerst gebruikte. Wat we deze week, bij de aanvang van het parlementair jaar meemaken, is nog straffer: gewoon scheldpartijen van het ergste soort. Als dit de toon moet zetten van het niveau van de nieuwe, linkse oppositie, dan staan we er goed voor. Volkshuis, vooruit!
De eerste geviseerde N-VA’er in de nieuwe regering was vice-premier Jambon, die rode pasionaria Onkelinx over zich heen kreeg omdat hij in een gesprek met de Libre Belgique zou gezegd hebben dat collaborateurs tijdens WO II hun redenen hadden. Hij zei niet hun ‘goede’ redenen en had daarvoor zelfs beaamd dat de collaboratie fout was. Maar dat weerstond Onkelinx niet om haar duivels te ontbinden.
Dezelfde Jambon had ook al kritiek gekregen omdat hij tijdens de eedaflegging met de hand het V-teken maakte. Schande! Tot bleek dat er foto’s bestonden van Dehaene, Di Rupo en Onkelinx zelf, waarop die dat ook deden… Onze uiteraard linkse media zitten Jambon ook al aan zijn vel omdat hij Joy Donné als kabinetschef genomen heeft. De jonge man werd wereldberoemd bij onze poco’s nadat hij De Wever na een nachtelijke vergadering was komen ophalen met een Porsche met verschillende kentekens en toen ook nog een boetebriefje had weggesmeten. Dat was niet slim van deze whizkid met universitaire titels in Leuven, Parijs en Buenos Aires en dit in Rechten, Zakenrecht, Economisch recht en Financiën. Hij werkte eerder al voor Patrick Dewael, toen die nog Vlaams minister was, op het kabinet van Didier Reynders, op dat van Annemie Turtelboom bij Justitie en was tot nu toe veiligheidsadviseur bij De Wever (de reden waarom hij hem kwam ophalen). Wie zou zich in zijn plaats druk maken over een verkeerd opgesteld kenteken, iets waaraan hij meer dan waarschijnlijk zelf niets kon doen?
Misschien ontdekken ze straks nog wel dat Jambon’s vader of grootvader tijdens de oorlog een Duitse herdershond had of iets anders dat hem verdacht kan maken. Van het volkshuisniveau waarop men nu bezig is, kunnen zelfs ‘de boekskes’ nog heel wat leren.
Tenslotte nog dit. Wij hebben ooit eens een vrouwelijke minister van Justitie gehad, wier Marokkaanse man in zijn geboorteland veroordeeld werd voor drugsfeiten. Hij werd aangehouden in Turkije, maar kwam daar vrij na interventie van de Belgische Justitie en kreeg op dat departement zelfs een job aangeboden als aanspreekpunt voor de allochtone gemeenschap in dit land. Die minister heette Laurette Onkelinx! Ooit gehoord dat de oppositie toen daarover interpelleerde, laat staan stond te roepen of haar ontslag te vragen? En dat ging niet over zaken van anderen van bijna 70 jaar geleden, maar over persoonlijke betrokkenheid nog tijdens deze eeuw!
Terugkomend op de reactie van lezer Geronimo op mijn blog van eergisteren, kan ik alleen maar zeggen, dat hij grotendeels gelijk heeft en dat laatste geldt ook voor Jean-Pierre Rondas, Bart Maddens, Marc Grammens en zoveel andere overtuigde Vlaamsnationalisten, die het programma van de regering Michel niet zien zitten. Het probleem blijft echter dat onze nationalisten – in tegenstelling bv tot die in Catalonië – in de eigen regio (nog steeds) geen meerderheid hebben* en het alternatief is dat ze dan weer vijf jaar aan de zijlijn blijven staan, terwijl Vlaanderen ondertussen verder uitgemolken wordt. Nooit toegeven mag dan dapper lijken, maar op het einde van de rit helemaal niets bereikt hebben, is m.i. ook geen optie. De compromisloze Schot Braveheart heeft het tenslotte ook niet gehaald. Politiek blijft de kunst van het mogelijke.
De laatste vijfentwintig jaar is België bestuurd geworden mét de socialisten. Laat ons nu eens bekijken wat het kan worden zonder hen. Zoals ik in deze rubriek al zo dikwijls geschreven heb, blijft in dit landje toch alles communautair. Dat hebben we zopas meegemaakt bij de start van het nieuwe politieke jaar i.v.m. de bakken kritiek die Jambon en Francken over zich kregen wegens uitspraken en gestes die te maken hadden met WO II, bijna 70 jaar geleden a.u.b. en volledig uit hun context gerukt. Als wij het communautaire niet boven halen, zal de PS dat wel doen. Persoonlijk geloof ik nooit dat de regering Michel haar termijn zal uitdoen. Daarom hoeven we daarna echter niet persé een nieuwe tripartite te slikken, maar wel een gesprek te beginnen tussen de gewesten over een boedelscheiding. Noem het desnoods confederalisme. Onafhankelijkheid zal een natte droom blijven. Daarvoor hebben wij nu al te veel verantwoordelijkheden overgedragen aan Europa. Schotten en Catalanen mochten dat al ervaren.
* Ook volgens Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), kan de Vlaamse onafhankelijkheid er alleen komen als het draagvlak daarvoor groot genoeg is, wat – ook volgens hem – nog niet het geval is.
Het zijn barre tijden voor (con)federalisten en separatisten. Nadat ze in Schotland het referendum voor onafhankelijkheid (nipt) verloren, hebben nu ook de Catalanen gas moeten terug nemen. Hun referendum op 9 november wordt een alternatieve volksraadpleging en daarna wordt het wachten op een uitspraak van het Spaans Grondwettelijk Hof. Dit betekent niet, dat de kandidaat separatisten zich daar zomaar bij neerleggen. Als het oordeel van dat Hof, wat waarschijnlijk is, negatief zal zijn, dan hebben de drie partijen die voor onafhankelijkheid gaan, beslist nieuwe verkiezingen uit te schrijven, waarbij ze als één partij met één programma naar die verkiezingen zullen gaan. Als ze die winnen, wat ook waarschijnlijk is*, is nog alles mogelijk.
Bij ons wordt het weer vijf jaar geduld beoefenen, als de regering Michel het tenminste zo lang uithoudt. Ondertussen kunnen we alleen maar hopen dat de aanwezigheid van de N-VA tenminste zal zorgen voor extra benoemingen van gelijkgezinden en het leggen van een Vlaams accent waar dat mogelijk is. Dat dit er in zit, bewijst de hetze die Theo Francken al mocht ondergaan vanwege de SP.a en de PvdA, die zijn ontslag al eisen omdat hij gesteld heeft dat de illegalen eruit moeten, de criminelen eerst. Zelfs zonder communautaire problemen, die er toch zullen komen, zal deze regeerperiode geen wandeling door het park worden.
Tenslotte heeft het geen zin te blijven voort bomen over wat de N-VA vóór 25 mei beloofd had en wat ze nu niet kan leveren. Dat geldt trouwens voor alle partijen die verplicht zijn samen een regering te vormen. Een volledig beloofd programma uitvoeren kan alleen als men de volstrekte meerderheid behaalt. Vóór de verkiezingen was er de hoop dat de V-partijen misschien de volstrekte meerderheid in Vlaanderen zouden halen en dat is niet gelukt. De N-VA haalde net niet genoeg en het VB verloor te veel...
* Vorig weekeinde was er in Barcelona een betoging tégen de afscheiding van Catalonië. Er waren 40.000 manifestanten. Een lachertje, als men weet dat de betoging vóór de afscheiding, op 11 september, meer dan één miljoen Catalanen op de been bracht.
Terwijl Charles Michel vandaag zijn regeringsverklaring aflegt, blijft het kritiek regenen van zowel belgicisten als Vlaams nationalisten, zowel van links als van rechts, zowel van vakbonden als van Unizo. Wat de meeste van de critici gemeen hebben is, dat ze geen alternatief (kunnen) bieden. Iedereen is het er over eens dat het land geen schulden kan blijven maken, maar vinden wel dat een ander dat moet betalen. Als puntje bij paaltje komt kunnen wij, Vlamingen, wel vertellen dat de grote schuldenmakers de Walen zijn, voor Europa telt dat niet en wordt ze alleen aangerekend aan België, dat de rekening zal moeten betalen. Wat betekent, dat het in de eerste plaats Vlaanderen zal zijn die weer mag ophoesten. De enige oplossing daarvoor is een splitsing van dit land, maar daar is momenteel geen meerderheid voor, ook niet in Vlaanderen. De N-VA mag dan op 25 mei een eclatante verkiezingsoverwinning hebben behaald, een meerderheid heeft ze niet en ze is dan ook verplicht te roeien met de riemen die ze heeft. Het alternatief is immers wéér niet meedoen en alles moeten ondergaan, wat door de eigen achterban ook niet zal worden aanvaard.
De Waalse critici van de dag waren gisteren Rudy Demotte (Franse gemeenschap), die het allemaal ook al ‘horror’ vindt, een woord dat hij waarschijnlijk geleend heeft van ACV’er Leemans. Rudy heeft een Vlaamse moeder en is perfect tweetalig. Erger was de aanval van Benoît Lutgen, de opvolger van Madame Non.. Hij haalde er nog eens de nazi’s en de jaren dertig bij en viel Jan Jambon daarover aan op de RTL, in zoverre dat deze laatste het nodig vond zich op dezelfde zender te moeten komen verdedigen, wat hij met glans deed. Die Lutgen is dan de voorzitter van een partij die ooit de ‘C’ van ‘christelijk’ in de naam droeg. Dat was toen dat partijtje nog PSC heette en mee kon profiteren van het over(ge)wicht van de CVP. Nu dat niet meer lukt, schurkt het aan bij de PS en blaft Lutgen navenant. Als de huidige politieke situatie nu is wat ze is, dan is dat mede te danken aan dezelfde Lutgen, die tot twee keer toe de kans heeft gehad er iets aan te doen. De eerste keer toen hij had moeten weigeren met de PS de Waalse en Brusselse deelregeringen te vormen, de tweede keer toen hij het aanbod van CD&V afsloeg om in een federale regering mee te doen. Toen vorige keer N-VA weigerde verder mee te doen, heette het ‘aan de zijlijn staan’, nu zou men eerder kunnen zeggen dat het hypocrisie is. Met het blijven uiten van hatelijkheden zal Lutgen er verder voor zorgen dat zijn partijtje een Luxemburgs aanhangsel zal blijven van de PS.
Bart De Wever doet een Franklin Rooseveltje*. Hij is kandidaat voor een vierde ambtstermijn als voorzitter van de N-VA, wat eigenlijk indruist tegen de partijdoctrine, die er maar twee voorschrijft. De realiteit is echter dat De Wever en zijn partij het slachtoffer geworden zijn van hun eigen succes. Door de explosie van stemmen, zetels en mandaten schiet er binnen de partij niemand meer over die Bart met een redelijke kans op slagen zou kunnen opvolgen. Anderzijds is het zo dat de job van partijvoorzitter niet meer de bloempotfunctie is van weleer, maar feitelijk de belangrijkste baan binnen de Belgische politiek. Het volstaat even de laatste week van besprekingen voor de vorming van de nieuwe centrumrechtse regering te overlopen, om te zien dat het telkens de partijvoorzitters waren die de knopen moesten doorhakken. De rest binnen de partijen kreeg zgz inspraak, maar moest in feite het dictaat van de voorzitters ondergaan. Dat gebeurde niet alleen bij deze besprekingen, maar ook voor de goedkeuring van de zesde staatshervorming die bijna uitsluitend werd bedisseld door acht partijvoorzitters en waarbij de parlementsleden alleen maar op het knopje mochten drukken. Het ultieme bewijs van de almacht der voorzitters was wel, dat de laatste knopen voor de regeringsvorming moesten zijn doorgehakt vóór De Wever naar Shanghai vertrok, wat ook geschiedde.
Dat laatste is trouwens geen nieuwigheid. Particratie heet dat. Die particratie schakelt in werkelijkheid de democratie uit, maar niemand schijnt daarvan wakker te liggen. Wilfried Dewachter, een Leuvense professor emeritus politieke wetenschappen, heeft er zelfs een boek over geschreven: ‘ De trukendoos van de Belgische particratie. Een Europese schande’ (Pelckmans/285 blz). Hij geeft hierin niet alleen het relaas van de Belgische naoorlogse politiek, maar ook enkele raadgevingen om het in de toekomst anders (en beter) te doen, o.m. door de stemplicht af te schaffen, een Vlaamse kieskring op te richten en de lijststem af te schaffen. Daardoor bestaat de kans dat het parlement niet langer monddood wordt gemaakt. ‘Eerst zien’, zei de blinde…
* Franklin Roosevelt, die de States uit de depressie haalde, stierf tijdens zijn vierde ambtstermijn. Daarna werd de wet veranderd en sindsdien kan men maar twee opeenvolgende termijnen president zijn.
Bij zijn afscheid als premier van dit land, wist Di Rupo te vertellen dat hij vooral goed op de winkel had gelet. Dat deed zo’n beetje denken aan die uitspraak van Wilfried Martens op ‘zwarte zondag’. Die vond toen ook dat hij ‘ordentelijk’ geregeerd had. Di Rupo zei letterlijk: ‘On n’a rien cassé’; men heeft geen potten gebroken. Dat klopt en bevestigt alleen maar dat er niets ernstig is aangepakt, maar dat men steeds geprobeerd heeft alle problemen op te lossen met knip en plakwerk – zoals ik in deze rubriek meer dan eens heb geschreven – en niets structureels. Het enige waar Di Rupo zich op beroemd, is de zesde staatshervorming, maar ook die is niet af. Meer zelfs, het grootste deel ervan moet nog ‘geïmplementeerd’ worden, zoals dat tegenwoordig heet en het gevaar is nu net dat dit niet altijd van een leien dakje zal lopen. De reden daarvoor is, dat de afwerking van die (voorlopig) laatste hervorming voor een deel moet gebeuren via een samenwerking met de gewesten, ook met het Brusselse en het Waalse. Die worden beide beheerst door de PS, Di Rupo’s partij, waarvan hij weer zo goed als voorzitter is. Als die twee gewesten straks zouden gaan dwars liggen i.v.m. de verdere afwerking van de zesde staatshervorming, dan kant de man met het strikje zich tegen wat hijzelf zijn enige grote verwezenlijking als premier noemt…
Nu maar zien wat de Charel ervan terecht zal brengen. Zijn Nederlands is alvast een stuk beter dan dit van Di Rupo. In Vlaanderen kan hij op krediet rekenen, in zijn eigen Wallonië heel wat minder. Het valt af te wachten of de socialistische gemeenschappelijke actie daar stand zal houden en hoever de Vlaamse vakbonden daarin zullen meestappen. Voor het ACV was het in elk geval een afgang toen bleek dat hun actie vóór het gebouw waar het congres van CD&V plaats vond, een regelrechte afknapper werd. 98% van de aanwezige leden stemde vóór deelname aan de centrumrechtse regering, terwijl de vakbond het tegenovergestelde vroeg. Misschien zal eierkop Leemans nu wel een toontje lager zingen.
---
Tenslotte nog dit: Bart De Wever blijft voorzitter van de N-VA. Het is zoals bij de reclame van witgoedproducent Miele: ‘Er is geen betere’!
In Vlaanderen werd ze bekend als ‘Madame Non’, dit vooral als het gevolg van de formatiegesprekken tijdens de beruchte 451 dagen, waarbij zij zowat in elk voorstel van de N-VA spijkers op laag water ging zoeken en er tenslotte voor zorgde dat die partij zich terug trok, waarna de Waalse socialisten aan tafel werden uitgenodigd met de gevolgen die we kennen. Het was niet de eerste keer dat Joëlle Milquet, want daar gaat het over, in botsing kwam met zowel politieke mede- als tegenstanders. Dat begon al op het einde van de vorige eeuw, in de PSC – de voorloper van het cdH, toen de 'C' nog 'Chrétien' betekende - waar ze voorzitter Nothomb weg wou. Ze werd daarin gesteund door Gérard Deprez, in die tijd haar mentor, maar dat liep niet van een leien dakje. Zelfs na het uiteindelijk ontslag van Nothomb moest ze Maystadt nog een jaartje dulden, maar in 1999 lukte het wel en kreeg ze de topjob binnen haar partij. Met Deprez boterde het toen ook al niet meer, zodanig zelfs dat deze laatste een eigen beweging oprichtte, de ‘Mouvement des Citoyens pour le Changement’ (MCC) en daarmee overstapte naar het MR van Louis Michel. Het begin van de aftakeling van de partij, waarin Milquet's specialiteit puin achterlaten leek.
Ondertussen heeft Milquet ook in francofone middens een bijnaam gekregen: ‘Jeanne La Folle’, vrij vertaald zoiets als ‘zot jeanneke’! Of ze die al had in de regering Di Rupo, weet ik niet, maar in de Franse Gemeenschap, waar ze nu minister is voor Onderwijs, staat ze als dusdanig bekend. Haar kabinetschef, een zekere Jean-Luc Adams is daar al opgestapt en met hem een tiental andere medewerkers. De hele zaak brengt de Gemeenschap in het algemeen en haar president Rudy Demotte in het bijzonder in verlegenheid, zeker als men weet dat zo’n 70% van de middelen van de Franse Gemeenschap naar een Onderwijs gaan, dat ook al niet deugt.
Zelfs in haar eigen, ondertussen verschrompeld partijtje, dat het vroeger uithield door aan te schurken bij de CVP, maar nu a.h.w. een Luxemburgs aanhangsel geworden is van de PS, wordt ze argwanend bekeken. Haar opvolger als voorzitter van de cdH, Benoît Lutgen, die ook aardig met het ‘non’ overweg kan – zeker t.o.v. de Vlamingen – heeft er zijn buik van vol. Wathelet Jr, ondertussen ex-staatssecretaris (en even minister) kreeg na de laatste verkiezingsnederlaag te horen dat die nederlaag zijn schuld was (wegens zijn gewijzigd vliegplan boven Brussel) waarna hij door Milquet ‘het kind’ werd genoemd. Wathelet zoekt nu een job buiten de politiek. Dat Milquet voor de micro kwam vertellen dat Reynders nooit Eurocommissaris zou worden omdat Europees voorzitter Juncker ‘hem haatte’, werd ook nergens in dank afgenomen. Kortom, men is dat mens daar beu.
Zoals verwacht hebben de leden van de vier toekomstige meerderheidspartijen het regeerakkoord goedgekeurd. Bij CD&V dacht het ACV er nog een stokje voor te kunnen steken en moesten de deelnemers aan het congres spitsroeden lopen tussen de vele groene vuilniszakken. Het heeft niet mogen baten. Op een enkele tegenstem en een onthouding na werd het programma goedgekeurd, waarbij nog maar eens gebleken is dat de christelijke vakbond tegenwoordig boven haar gewicht speelt. Zoals ik al eens meer geïnsinueerd heb, zou het geen kwaad kunnen, mocht die vakbond eens met een eigen partij naar de stembus trekken. Dan kon den we eens de neuzen tellen. Het is nl een publiek geheim dat het merendeel van haar honderdduizenden (!) leden niet (meer) voor CD&V stemmen en dat was al zo vóór het Arco drama.
Bij Open VLD was er helemaal geen tegenstand. Die zijn wat blij dat ze mogen meespelen. De francofone liberalen stemden unaniem voor Michel, niet één tegenstem. En dat, terwijl ook daar de Waalse vakbonden voor de deur stonden. Die protesteerden in eerste instantie niet tegen het programma op zich, maar wel tegen het feit dat de MR scheep gaat met de N-VA. In de eerste plaats dus tegen Vlaanderen, dat in de nieuwe coalitie meer te zeggen zal hebben.
Bij N-VA is het allemaal (nog) koek en ei. De partij won niet alleen alle laatste verkiezingen, op elk niveau, maar haalde er ook het meeste uit, met uitzondering dan van het communautaire dat voor vijf jaar de frigo in zou gaan. Geloof het maar niet. Alles is communautair in dit land en als de regeringspartijen het niet boven halen, dan zal de PS het wel doen. Het breekijzer daarvoor zou wel eens de afwikkeling van de zesde staatshervorming kunnen worden, waarbij de deelstaten moeten meespelen. Als de PS dan dwars gaat liggen, zijn we weer vertrokken.
Men mag nu vóór of tegen de nieuwe regeringscoalitie zijn, één ding staat vast: ze krijgt de kans om te bewijzen dat het ook zonder de socialisten kan. Federaal regeren zonder links is hier al 25 jaar niet meer voorgekomen en is al een verandering op zich. Socialisme is bij ons verworden tot een systeem dat solidair is met bijna iedereen, ook die het niet persé nodig hebben. Dat is nog geen sociaal zijn. Dat laatste betekent immers solidair zijn met de mensen die het echt nodig hebben. De kritiek die links al had op de Zweedse coalitie, nog vóór het regeerakkoord er was, klinkt dan ook zo hol dat het soms lachwekkend wordt.
Zo zegt de S.P.a zich te blijven inzetten voor gratis vervoer voor 65 plussers. Dat terwijl men in Brussel en Wallonië, waar links het toch voor het zeggen heeft, het nu al niet meer bestaat. 65 plussers kunnen daar een goedkoop abonnement kopen voor een heel jaar en daarmee de hele tijd het openbaar vervoer nemen voor een prikje, maar niet meer gratis. Bij links Vlaanderen blijkt nog steeds de geest van Steve Stunt rond te waren.
Hetzelfde met het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs, dat zal verhoogd worden tot ergens tegen de 1.000 euro. Dat ook is nog altijd minder dan in de andere gewesten waar daartegen geen of nauwelijks protest is.
En dat de pensioenleeftijd op termijn met twee jaar zal verhoogd worden, is ook al een maatregel die reeds bestaat in Nederland en Duitsland, buurlanden waartegen we moeten concurreren op de internationale markten. Toen de regel met 65 op pensioen te gaan bij ons werd ingevoerd, kort na de Tweede Wereldoorlog, was de gemiddelde levensverwachting van de Belg ergens tussen 65 en 70. Nu zit die bijna 20 jaar hoger en zullen de pensioenen – ondanks het feit dat ze bij de laagste van Europa behoren – straks niet meer betaalbaar zijn. Dat ene jaar dat er over tien jaar bij komt en dat tweede over vijftien jaar, zal de zaak niet maken, tenzij voor mensen die gewoon niet graag werken. Wie het niet meer zal kunnen o.w.v. zijn gezondheid heeft in dit land mogelijkheden genoeg om een andere oplossing te vinden. Ik zou ze trouwens niet graag de kost geven alle inwonenden van dit land die momenteel ergens geld beuren zonder er iets voor te moeten doen.
Interessant in dat debat over pensioenen blijft natuurlijk het feit dat de Zweedse coalitie zich hierin grotendeels steunt op de aanbevelingen van de commissie o.l.v. Frank Vandenbroucke, socialist en ex-minister van Pensioenen voor zijn partij. Waarbij zich wel de vraag stelt, waarom Brouckie er toen zelf niets aan gedaan heeft, toen hij daarvoor verantwoordelijk was. Dezelfde vraag geldt trouwens ook voor de partijgenoten die hem als minister voor Pensioenen zijn voorafgegaan of hebben opgevolgd (o.a. Tobback Sr, Arena en ‘papa’ Daerden), in totaal 18 jaar aan één stuk.
In de cultuursector is het niet zo dat subsidies allerhande een verworven recht zouden zijn. Het lijkt daar zo’n beetje zoals bij de islam: wat eens veroverd werd, wordt niet meer afgegeven en desnoods terug genomen. Toen Bertje Anciaux minister van Cultuur werd, werden de meest gekke toestanden in de sector gesubsidieerd (denk maar aan die mosselpot) en werd het budget zo goed als verdubbeld. Een stapje terug zal niet het einde van de cultuur betekenen. In Nederland heeft men dat al twee keer gedaan, de tweede keer zelfs door de huidige regering met daarin ook de socialisten.
Tenslotte is er de mogelijkheid van een indexsprong in maart/april van volgend jaar. In de jaren tachtig van de vorige eeuw hebben we er zo niet één maar drie meegemaakt (nota bene: zónder de sociale correctie die nu is voorgesteld), plus een devaluatie van de Belgische frank en – daarna, nota bene: onder de roodroomse regering van Dehaene - een drastische verhoging van de BTW-tarieven. Als dat toen niet gebeurd was, had dit land, met Brussel als zgz Europese hoofdstad, zelfs geen deel kunnen uitmaken van de Eurozone…
