Ik kom nog even terug op mijn blog van zondag (‘De beste stuurlui’), waarin ik schreef dat men het plan Geens een kans moet geven. Daar zijn er, die het daarmee niet eens zijn en dat is hun volste recht. Er is echter momenteel geen alternatief en de zaken op hun beloop laten is ook geen oplossing. De Belgische Justitie is één puinhoop. Ook nu worden er criminelen losgelaten die door de mazen van het gerechtelijk net vallen, al dan niet na procedurefouten, zoals dezer dagen nog met mogelijke terroristen gebeurd is. Ook nu wordt fraude oogluikend toegestaan of met de nieuwste oplossing ‘bemiddeld’, zodat ze er goedkoop vanaf komen. Er is een nijpend tekort aan mensen en middelen. De automatisering, ooit opgestart onder Onkelinx, werkt nog steeds niet zoals het hoort. In mijn artikel schrijf ook ik trouwens dat Geens een echte tsjeef is (getrouwd met de dochter van een CVP-staatssecretaris) en het nodige wantrouwen verdient. Hij is echter sinds jaren de eerste minister van Justitie die echt een gerechtelijke én zakelijke achtergrond heeft. Verder is het hier in dit land toch zo dat een wet, elke wet bijna, nog een paar keer gewijzigd wordt vóór ze van kracht wordt. De kritiek slaat meestal trouwens op enkele punten van een plan met liefst 130 bladzijden tekst, waarvan ik aanneem dat die door de meeste criticasters niet eens gelezen is. Sinds het aantreden van centrumrechts wordt trouwens op elk nieuw voorstel geschoten en onze linkse media zijn zelfs bereid de eerste de beste hond met een hoed op daarvoor de kans te geven. Deze regering is inderdaad een zwakke regering, die in Wallonië maar een kwart van de kiezers vertegenwoordigt en aan Vlaamse kant meer ruzie maakt dan nodig is. Wat wil men dan: een nieuwe regering mét de socialisten: met opnieuw Onkelinx, Vande Lanotte en de kameraden? Zonder nieuwe verkiezingen zitten dan straks weer álle Vlaamsnationalisten in de federale oppositie (want ze hebben geen meerderheid, zelfs niet in Vlaanderen) en kunnen de traditionele partijen weer naar hartenlust hun verloren postjes en mandaten oppikken, die ze nu voor een deel moeten afgeven aan mensen die tenminste een Vlaamse reflex hebben en niet automatisch voor België kiezen.
Ik blijf er dan ook bij dat men deze regering in het algemeen en Geens in het bijzonder een kans moet geven. De eerste grote test wordt de begroting en hoe Europa erop zal reageren. Er zal hoe dan ook zwaar bespaard moeten worden en/of er zullen nieuwe inkomsten moeten gevonden worden. Wie leeft, zal zien.
Ik zal wel niet de enige geweest zijn die verwonderd heeft opgekeken toen hij de uitleg van Bart De Wever hoorde over het mislukt integratiebeleid in Vlaanderen. Dat was wel ter gelegenheid van de uitgave van een boek erover geschreven door een man met allochtone roots, maar Bart’s discours stond wel haast haaks op wat De Wevers partij de laatste jaren heeft verkondigd. Het lijkt er steeds meer op dat de man tegenwoordig twee petjes draagt: dat van voorzitter van de N-VA en dat van burgemeester van Antwerpen. Een grootstad als Antwerpen heeft wel zijn specifieke problemen, maar die moeten door de Vlaamse overheid niet apart worden aangepakt.
Men kan het al dan niet eens zijn met de integratie in onze regio, maar die moet van beide kanten komen. Wie hier komt en hier wil blijven, moet zich aanpassen. In de eerste plaats de taal leren en daarbuiten deelnemen aan het openbare leven zonder in dat leven constant als stoorzender te werken. Wat men thuis doet en gelooft is ieders eigen zaak, maar dat moet niet persé naar buiten worden gedragen, laat staan opgedrongen aan de bewoners van het land dat zo gul is immigranten te ontvangen.
Dat verhaaltje dat jongeren radicaliseren omdat ze niet aan hun gedroomde job geraken, is larie en apekool. Er zijn hier al heel wat advocaten, journalisten, reporters, politici, kunstenaars e.d. van allochtone afkomst die het hier wél hebben gemaakt. De reden waarom zij wél slaagden, is meestal terug te vinden in de aanpak die zij thuis van hun ouders kregen. Als die laatsten echter hun ontvangers enkel op Mekka gericht houden en nergens anders, dan zal het nooit goed komen, wat men ook zal proberen. Heel betekenisvol in deze zin was de uitspraak van de burgemeester van Rotterdam (moslim, allochtoon en socialist!), die bij de lancering van dat boek eveneens aanwezig was, dat het niet vinden van een baan niet dé reden is tot radicalisering. De man is een levend bewijs dat moslims het ook bij ons kunnen maken, als ze zich maar aanpassen. Hij was het trouwens die – na het bloedbad bij Charlie Hebdo – de zgz Syrië-strijders zei dat ze konden oprotten. Als ervaringsdeskundige was hij het terecht niet eens met Bart van de koekenstad.
Voor De Wever wordt het tijd dat hij een van zijn petjes vaarwel zegt. Zijn partij kan niet én het communautaire in de koelkast zetten én een immigratiebeleid afkeuren waar ze zelf al jaren aan meewerkt en binnen de Vlaamse regering zelfs al twee legislaturen verantwoordelijk voor is. Dat de N-VA als eerste Vlaamse partij aan een inburgeringsbeleid begonnen is, klopt, maar die mag niet gaan ten koste van de autochtone bevolking. Als Bart dat niet beseft dan zal hij straks alleen nog goed zijn om te kunnen dienen als gastheer van Sinterklaas.
De beste stuurlui staan nog altijd aan wal. Er mag tegenwoordig eender welk politiek initiatief genomen worden en meteen is er een hele rits criticasters die het allemaal beter weet. Ik word daar zo’n beetje moe van.
Neem nu dat initiatief van Koen Geens, in de vorige regering ingesprongen als minister van Financiën en nu bij Justitie. Koen is een echte tjseef en als Vlaamsnationalist is enig wantrouwen t.o.v. de man dan ook gewettigd. Met zijn ervaring als zakenadvocaat heeft hij er echter wel de capaciteiten voor. Als zo iemand met een werkstuk afkomt van 130 bladzijden om zijn sector, Justitie, eindelijk eens uit de lethargische penarie te helpen waarin die zich al decennia lang bevindt, geef hem dan aub eens de kans om iets uit te werken. Slechter dan het er nu aan toe gaat bij Justitie, kan moeilijk. Dat het zover gekomen is, ligt inderdaad mede aan de partij van dezelfde Geens, maar ook aan alle andere traditionele partijen, PS inbegrepen (denk maar aan Onkelinx).
Volgens een Britse studie van enkele jaren geleden (‘The economic case for and against prison’), die gaat over bijna duizend wetenschappelijke studies, is voor kleinere misdaden elke alternatieve maatregel kostenefficiënter dan een gevangenisstraf. Drugsverslaafden behandelen, wetsovertreders intensief begeleiden, huisarrest met enkelband en opleidingen tijdens gevangenschap kunnen zorgen voor enorme besparingen, zeker als men weet dat één gevangene in België momenteel meer dan 50.000 euro (!) per jaar kost (en we hebben er zo’n 11.000), terwijl die kosten absoluut niet garanderen dat we ondertussen minder fraude, inbraken e.d. zouden hebben. Volgens die studie worden kleine criminelen beter geholpen dan bestraft.
Nu, wat het ook wordt, laat iemand met een plan dat plan eerst eens uitwerken en geef dan desnoods kritiek. Kritiek om kritiek, waarmee we de laatste tijd om de oren worden geslagen en steekvlampolitiek brengen ons geen stap verder. Integendeel.
Tenslotte nog een raad van Rik Van Cauwelaert in zijn wekelijkse column in De Tijd: als federale ministers niet meer door één deur kunnen, zoals we nu bv meemaken bij CD&V en N-VA, vervang die dan en zorg er eerst eens voor dat wat werd afgesproken ook wordt uit- en afgewerkt. Als men binnen een regering het zelfs niet meer eens kan worden over de uitvoering van de eigen regeringsverklaring, dan kan men er beter mee ophouden.
Volgende week begint de begrotingscontrole van de regering Michel. Dat zal geen makkie worden, nadat gebleken is dat er een dik miljard euro extra zal moeten gevonden worden, waarvoor CD&V niet verder wil besparen en N-VA geen extra belastingen wil. De excellenties gaan vergaderen op een geheime plaats en hopelijk helpt dat om de gemoederen binnen en buiten het kabinet te bedaren. In deze tijd van digitalisering en nooit geziene communicatie mogelijkheden is het maar de vraag of dat gaat lukken.
Ondertussen voelt zowat iedereen zich in dit landje tekort gedaan: Justitie, dat zopas nog massaal (en waardig) betoogde, de ambtenaren, die dat iets minder waardig deden, de zorgsector, het onderwijs en defensie. Allemaal sectoren die zich bedrogen voelen en hun problemen blijkbaar alleen maar kunnen oplossen met extra geld, minder werken of beide*. Niet dat deze groepen allemaal ongelijk hebben, maar het is een beetje simpel om alleen de huidige federale regering daarvan de schuld te geven, wel de traditionele partijen die zowel in die regering als in de oppositie zitten. Zij hebben de zaken laten aanmodderen met het resultaat dat we nu kennen.
De hoofdschuldige van de financiële achtergang van dit land heet Guy Verhofstadt. Toen hij in 1999 aan de macht kwam in een periode van hoogconjunctuur, had hij de kans de tering naar de nering te zetten zonder dat het land daarvoor veel moest inleveren. De man had trouwens zelf een handleiding geschreven hoe dat kon gebeuren, via zijn drie eerste burgermanifesten. Na ettelijke jaren gedwongen in de oppositie te hebben gezeten, was zijn afkeer t.o.v. de toenmalige CVP echter zo groot dat hij bereid was al zijn principes overboord te gooien en een pact aan te gaan met de duivel, in dit geval de PS. Als kers op de taart was hij dan nog bereid het gauchistische programma van die PS uit te voeren. Toen zijn politiek rijk ten einde kwam, was het geld op en de hoogconjunctuur voorbij. Het werd daarna alleen nóg erger omdat de PS bleef meedoen en degenen die na Verhofstadt kwamen, nog steeds dachten dat de bomen tot in de hemel groeiden. Buiten wat knip en plakwerk gebeurde er niets. Mocht de E.U. niet bestaan, dan zaten we nu aan een volgende devaluatie. Daar dat laatste niet meer kan, wordt het pompen of verzuipen.
* De eerste prijs in de schaamteloze politieke graaicultuur gaat wel naar een delegatie van ereleden en gewezen leden van het Vlaamse parlement die protesteert tegen de afschaffing van hun vaste internetvergoeding van 500 euro per jaar en hun gratis abonnement op De Lijn. Om hun gelijk te halen, ‘eisen’ ze een bijeenroeping van de zeven parlementen van dit land. Vroeger zei men dat dergelijke mensen ‘rijp waren voor Geel’. Tegenwoordig hebben we daar een nieuwe speciale afdeling voor in Gent…
Enkele dagen geleden pakte ik nog uit met het verhaal van die 69 jarige topman van de NMBS die bedankt werd voor de bewezen (?) diensten en daarbij een afscheidsbonus kreeg van 180.000 euro. Ik merkte daarbij op dat de vakbonden hiertegen niet zouden protesteren, zoals ze dat steeds doen als het gaat om bonussen van bankdirecteurs of topmensen uit ‘de privé’. De man waarover sprake is gegarandeerd een vakbondsman, anders geraak je bij de NMBS amper binnen, laat staan tot aan een topfunctie.
Dat geldt trouwens niet alleen voor syndicale toppers. De Nederlandse hr-organisatie Flexpoint heeft zo een meerderheidsparticipatie genomen in Tracel, een interim-bureau van de Waalse overheid. Om de deal af te ronden wordt er eerst nog een herstructurering doorgevoerd, die 21 van de 120 werknemers hun job zal kosten. Tot daar niets aan de hand, buiten natuurlijk de vaststelling wat een Nederlands bedrijf ziet in zo’n uitzendbureau van de Waalse overheid. Ik zie dat een Vlaams bedrijf zomaar niet doen, laat staan dat ze er de kans toe zou krijgen er mensen te ontslaan. Het wordt echter iets duidelijker, als men weet dat bij de pechvogels ook twee vakbondsafgevaardigden zijn die van een beschermd statuut genieten, waarvoor een riante uitzondering wordt gemaakt. Die twee krijgen samen 437.000 euro afscheidspremie, zelfs door twee gedeeld nog steeds meer dan de NMBS-topman. Normaal zou dat bedrag nóg hoger gelegen hebben, maar de twee – allebei jonger dan 45 jaar – gingen ermee akkoord mits een speciale regeling. Ze ontvangen nl tijdens hun opzegtermijn een verhoogde werkloosheidsvergoeding voor ‘oudere’ werknemers…
De kans is groot dat die twee straks mee staan te betogen tegen die ‘asociale’ regering Michel en staan te roepen dat ‘den boas ne smeirlap is’. Maar dan in het Frans natuurlijk.
Uit de nieuwste editie van de Stadsmonitor blijkt dat Turnhout nog altijd aan de staart bengelt van de 13 zgz centrumsteden van Vlaanderen. En dit zowel op gebied van de veiligheid, de armoede en het percentage van eigen burgers dat fier is op zijn stad of zijn stadsbestuur betrouwt. Wie al enkele jaren mijn blogs volgt, weet dat ik daar al meer dan één artikel over geschreven heeft en dat dus niets laat vermoeden dat het er beter op wordt.
Met zijn politiekantoor buiten de stad, zijn ontbreken van parkeerplaatsen in het centrum (waardoor het leven er ’s avonds doodbloedt), zijn zwembad dat maar niet hersteld raakt, zijn voetbalploeg die voor de zoveelste keer zakt (en moet gered worden door een fusie met een pas opgerichte amateursploeg, die het wél goed doet), met de boycot door het stadsbestuur van een efficiënt werkend privéwinkelcentrum ten voordele van een eigen door de stad niet eens gerealiseerd project op de oude Brepolssite, zijn ontbreken van klasse restaurants (het enige met een vermelding van Gault-Millau – de Savoury – ligt buiten de stad), is Turnhout feitelijk geen centrumstad, maar eerder een soort randstad, een uithoekstad.
Om van Turnhout een weer een levendige stad te maken, zou men de nu doodlopende spoorlijn moeten doortrekken naar het Nederlandse Tilburg, maar daarvoor bestaan zelfs niet eens plannen. Die lijn was er tot aan de Eerste Wereldoorlog en het tracé bestaat nog, zij het nu in de vorm van een wandelpad. Met een dergelijke verbinding zou Turnhout een doorgangsstad worden, waarbij zelfs een variant op de IJzeren Rijn tot de mogelijkheden zou behoren. Maar daar heeft men in Turnhout geen oren naar. Men denkt er nog steeds in oude Belgische termen, waarbij de stad in een uithoek van het land lag. Dat dat, binnen de E.U. momenteel niet meer het geval is, heeft politiek Turnhout nog steeds niet door. De politieke partijen hebben er alleen maar als doel elkaar zo weinig mogelijk te gunnen. Een soort afgunstmaatschappij, zeg maar, waar CD&V met twee lijsten naar de gemeenteverkiezingen trok en de N-VA uiteen viel na de verkiezingsoverwinning.
Ondertussen verloedert het centrum waar steeds meer zaken met naam (Blokker, Casa) wegtrekken en vervangen worden door kebabs en andere zaken van dat allooi, terwijl de drugsproblematiek vanuit Nederland welig tiert. De Stadsmonitor zou Turnhout beter schrappen van die lijst van centrumsteden. Misschien worden ze er dan eens wakker.
De federale regering maakt zich klaar voor een begrotingscontrole die spannend beloofd te worden. Niet alleen omdat er (weer) enkele miljarden extra moeten gevonden worden, maar ook omdat alles laat vermoeden dat er weer de nodige (?) bekvechterij bij zal zijn tussen de ‘partners’ CD&V en N-VA. Het wordt zo stilletjesaan gênant, ook omdat dat gekrakeel ook al schering en inslag wordt in het Vlaamse parlement. Een fait divers lijkt daar stof op te leveren tot interne discussies, zelfs over een gestoord meisje van 17 dat één (1) nacht in een politiecel moest slapen. Dat zal voor dat kind en haar familie verre van leuk geweest zijn, maar is dat nu iets om tot op het hoogste niveau over te redetwisten en als eerste item op alle journaals?
Waarover CD&V en N-VA (nog) niet bekvechten, is over de NMBS. Belangrijkste reden daarvoor is dat de Vlaamsnationalisten in het bestuur van ons rijdend faillissement hun mannetje nog niet hebben kunnen droppen. Geen paniek echter, dat kan nog komen, nu die PS’er met zijn consultancybureau in Luxemburg daar is moeten opstappen en de N-VA recht heeft op een bestuurszetel o.w.v. haar aantal zetels in het parlement.
Ondertussen is het spoorbaas Cornu, gesteund door minister van Verkeer Galant, menens met zijn hervormingen en besparingen. Eerste slachtoffer daarvan wordt de vastgoedafdeling van de NMBS, die zich niet alleen bezig blijkt te houden met (veel te dure) spoorwegstations in eigen land, maar ook daarbuiten. Een project in India (kan het niet wat verder?) werd nog tijdig afgeblazen. In eigen land kosten de nieuwe spoorwegstations van Luik en Bergen (stad van Di Rupo) respectievelijk 437 en 150 miljoen euro. Als compensatie kregen ook Mechelen en Oostende een nieuw station aangeboden, weliswaar maar aan 109 en 35 miljoen. Het gebruikelijke Belgische verschil. Een zekere Herwig Persoons, NMBS-topman voor de Vlaamse filiaal, is al ontslagen, zijn Waalse tegenhanger nog niet. Reden daarvoor is dat de Vlaming behoort tot de SP.a, die bij de laatste regeringsvorming uit de boot is gevallen en de Waalse zich beschermd weet door de PS, die het in Wallonië voor het zeggen heeft, gesteund door de Waalse vakbonden. Als troostprijs krijgt Persoons wel een afscheidspremie van 180.000 euro. Moest het gaan om een bankdirecteur, dan stonden de media al roodgloeiend. De man is ondertussen trouwens 69, heeft dus ruim de tijd gehad om zijn zakken te vullen en kan niet meer op brugpensioen!
Voor wie het nog steeds niet zou weten: die NMBS kost de staat jaarlijks zo’n 3 miljard euro, dat is één derde meer dan het bedrag waarnaar de federale regering op zoek is om haar begroting voor één jaar te laten kloppen…
Ecolo, de partij van de Waalse Groenen, pleit voor een samengaan met Groen. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt en het feit dat ‘les Verts’ bij de laatste verkiezingen flink op hun donder hebben gekregen, is daar niet vreemd aan. In het Waalse gewest verloor de partij 10 van zijn 14 zetels en verdwenen ze uit de gewestregering.
Het is ook niet de eerste keer dat er pogingen zijn om tot één federale groene partij te komen, net zoals dat nu al het geval is met de communisten van de PvdA, die ook maar één partij hebben in heel België. Zeker met het steeds verder uit elkaar groeien van de landshelften (denk maar aan de voornemens van de Waalse deelregering om – in tegenstelling tot Vlaanderen - de indexsprong voor de huren en het instellen van een vermogensbelasting in te voeren) is het oprichten van een nieuwe unitair Belgische partij een terugkeer naar de negentiende eeuw. Het ziet er voorlopig niet naar uit dat Almaci gaat toehappen. Zó gek is ze dan ook weer niet.
Vergeten we tenslotte niet dat er in Vlaanderen een stroming op links aanwezig is die wil komen tot een gemeenschappelijk front met de SP.a. Ook dat idee zit voorlopig in de koelkast, zeker als gevolg van de aanslepende malaise i.v.m. de voorzittersverkiezing bij die laatste partij. Het is armoe troef bij links in Vlaanderen en daar dan nog een zieltogende Waalse club bijpakken zou helemaal niet bijdragen tot een toeloop van nieuwe leden, integendeel. Een van de hoofdredenen waarom de linkse haring in Vlaanderen niet braadt, is juist omdat de linkse partijen niet Vlaams genoeg zijn. Zeker bij de jeugd overtuigt het ‘Belgische’ label niet meer*, tenzij misschien bij het voetbal, maar dat zal ook maar zo lang duren dat er resultaten zullen zijn en dat kan verkeren. Bredero wist dat al. Als links in Vlaanderen nog iets te betekenen wil hebben, moet het Vlaamser worden. De enkele initiatieven ter zake, zoals Meervoud en de Gravensteengroep, worden niet politiek gedragen.
* Uit een onderzoek in verschillende Europese landen, blijkt dat slechts één op vier Vlamingen akkoord gaat met de stelling dat de Belgische voedingsproducten de beste zijn, zeker als het de koper meer geld gaat kosten. Versheid, smaak en afwezigheid van hormonen vindt de Vlaming belangrijker. En dat hebben we het niet gehad over de Vlaamsnationalist die, alleen al uit principe, niets koopt waar een Belgische vlag op staat afgebeeld...
Mijn geloof in electorale peilingen is nooit groot geweest. Dat is nog zo, al is het wel dat, als men verschillende uitslagen naast elkaar legt, men wel enkele tendensen kan waarnemen. Vorige week was er weer een, dit keer van de Libre Belgique en de RTBf, uitgevoerd door Ipsos. Het was een peiling voor heel België, waarbij de beoordeling van de Vlaamse partijen als vrij neutraal kan beschouwd worden. Daarbij bleek dat CD&V, ondanks al haar zgz sociaal gezicht binnen centrumrechts, achteruit is gegaan. Al dat gekonkelfoes van Peeters en Co blijkt de partij geen voordeel te brengen. Peeters zelf wordt trouwens populairder in Wallonië en minder populair in eigen streek, waar hij straks moet proberen stemmen te halen.
Een tweede opvallend feit van dit weekeinde, was het terugfluiten door CD&V-voorzitter Beke van woelwater Eric Van Rompuy, nadat die in zijn blog premier Michel de wacht had aangezegd door te stellen dat de taxshift vóór de zomer van dit jaar in wetteksten moet gegoten zijn. Die Van Rompuy, broer van, is al langer een luis in de centrumrechtse pels. De man die ooit, als voorzitter van de CVP-jongeren, een Vlaamse reflex had, is die volledig kwijt geraakt nadat hij door de Belgische politiek werd gerecupereerd. Het feit dat broer Herman, zowat de incarnatie van het gezegde ‘wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt wordt bevorderd’, het tot premier van dit land en president van Europa heeft gebracht, speelt daarin mee. In tegenstelling tot de ‘natte dweil’ raakte Eric nooit verder dan de functie van fractieleider, waarbij de man zo verzuurd is geraakt dat hij eerder als een fractielijder overkomt. Hij is gewoon pisnijdig en schiet al langer zijn giftige pijlen af op Bart De Wever en zijn N-VA, waarmee hij vooral bij de francofonen succes boekt. Dat werd door zijn partij ook gedoogd. Nu hij echter Charles Michel aanvalt, blijkt dat toch een brug te ver. De officiële reden van Beke is, dat zijn partij loyaal wil blijven aan deze centrumrechtse regering. De echte reden zal wel zijn, dat Beke ook de resultaten van de Waalse enquête heeft gezien en terecht heeft opgemerkt dat het mollenwerk van Peeters en Co (ACV inbegrepen) niet loont. Als zijn partij zo voort doet, strandt ze straks op het bedroevende niveau van de SP.a, waar de twee kandidaat-voorzitters nog drie maanden extra tijd krijgen om elkaar de duivel aan te doen en hun partijtje helemaal in de vernieling te rijden. In een zeldzaam interview noemde Luc Van den Bossche, vader van, hen dit weekeinde nog ‘simpele duiven’…
Vorige week pakte De Standaard – die steeds meer op De Morgen begint te trekken - uit met een zware titel op de voorpagina, waaruit moest blijken, dat de huidige federale regering bij het vastleggen van de zgz Kaaimantaks het zwarte geldcircuit ongemoeid zou laten. Dit bericht blijkt een kwakkel te zijn. Volgens minister Van Overtveldt, is er nog helemaal niets beslist, zijn de gesprekken daarover nog steeds aan de gang en zal er pas sprake zijn van een oplossing als alle achterpoortjes definitief gesloten zullen zijn. Het had er veel van weg dat het hele artikel was opgezet om John Crombez een politieke voorzet te geven die hij maar hoefde binnen te koppen, wat de man ook probeerde te doen. Later moest worden toegegeven dat het maar om een ‘voorlopige’ versie ging. Het is ver gekomen dat een gazet die zichzelf kwaliteitskrant noemt zelf een scoop moet uitvinden, die daarna niet eens blijkt te kloppen.
Een tweede bericht van hetzelfde gehalte kwam van de VRT, alhoewel we uit die linkse hoek al heel meer wat gewend zijn. Daar mocht een ACV-militant komen verklaren dat de fiscus jaarlijks miljarden verspeelt omdat ze de belastingbetalers niet grondig genoeg controleert. Ook dat is een kwakkel, want ondanks alles werkt de fiscus een stuk beter dan enkele jaren geleden. Reden daarvoor is de steeds verder doorgedreven automatisering, waardoor heel wat vrij nutteloze controles niet meer hoeven uitgevoerd te worden. De oplossing die door de ACV-militant werd aangereikt was trouwens meer personeel in dienst nemen. Juist het tegenovergestelde van wat nu moet gebeuren. Teveel koks bederft het eten en dat is wat de laatste decennia juist gebeurd is bij onze overheidsdiensten. Door een efficiënt werkende automatisering heeft men zoveel ambtenaren niet meer nodig. Zelfs nu hebben we hier nog altijd het dubbele aantal van bv Nederland, waar men – met 50% meer inwoners - een stuk efficiënter werkt.
Tenslotte kwam een troela van het ACOD in De Zevende Dag vertellen, dat haar vakbond de aangekondigde staking van 22 april zou afgelasten, mocht de regering Michel de geplande besparingen bij de ambtenaren teniet doen en zo voldoen aan de eisen van haar vakbond. Unizo’er Van Eetvelt, die mee aan de debattafel zat, zei daarop dat hij onder die bedreiging er niet aan dacht nog verder te onderhandelen met een vakbond. Dat was nog heel beleefd gezegd, want wat hij bedreiging noemde, was zonder meer chantage.
En zo wordt de politiek in dit landje steeds meer een scenario van modder smijten en verdachtmakingen, waarbij alle middelen goed lijken, maar de linkse oppositie en de vakbonden steeds meer riskeren hun argumenten als een boemerang in het gezicht terug te krijgen. Zoals ik al eens gesteld heb, ware het best dat de federale regering er gewoon met de karwats door zou gaan en het regeerprogramma zo snel mogelijk uitvoeren. Met in het achterhoofd de woorden van Don Quichot (die ik ook al eens heb aangehaald): ‘Laat de honden blaffen, Sancho. Het is een teken dat we vooruitgaan”.
Bij de betoging van de vakbonden op 11 maart kwam op een gegeven ogenblik ook de ABVV-delegee van Audi Brussels in beeld. De man zal er waarschijnlijk naartoe moeten komen zijn i.v.m. zijn functie binnen de vakbond, want ik betwijfel of hij over ook maar iets te klagen zou hebben. Volgens een recent bericht van Audi, kunnen de medewerkers van de Brusselse vestiging nl een bonus verwachten van (houdt u vast) 3.574 euro! En dat was dan voor het jaar 2014, dat iets minder goed was dan het jaar ervoor.
Die bonus, die ze bij onze oosterburen de ‘Mitarbeitererfolgsbeteiligung’ noemen (écht Duits, in het Frans hebben ze daar een hele zin voor nodig!), heeft te maken met wat we maar ‘het Duitse model’ zullen noemen. In Duitse bedrijven profiteren de werknemers even goed mee als de aandeelhouders als het goed gaat. Als het slecht gaat, maakt men ook de andere zijde van de medaille mee en moet men inleveren. In tegenstelling tot bij ons heeft Duitsland geen index (net zoals trouwens de rest van Europa). Dat systeem bestaat alleen nog bij ons en zorgt ervoor dat iedereen een opslag krijgt als de index stijgt, ongeacht of het bedrijf waar men werkt winst maakt of niet. Bedrijven waar het niet zo goed gaat, moeten hun werknemers dan toch meer betalen. Dat extra verlies wordt op die manier dus niet mee betaald door de werknemers, maar door de bedrijven en de belastingbetaler. Dat daardoor de loonkost steeds hoger wordt en de loonkloof met de omliggende landen steeds groter, zal de vakbonden een zorg wezen. Daarom dat deze laatsten zo hevig tekeer blijven gaan tegen de indexsprong, waarbij – voor één keer – de lonen niet zullen stijgen.
In Duitsland hebben vakbonden, bedrijven én werknemers één gezamenlijk doel: het bedrijf vooruit helpen om daarna de vruchten te kunnen plukken. Hier bij ons is men nog steeds bezig met een soort klassenstrijd uit de negentiende eeuw. ‘Den boas is ne smeirlap’ doet het hier nog steeds, zeker bij het ABVV.
Vande Lala kwam deze week nog eens in het nieuws. Nee, niet over de moeilijkheden binnen zijn eigen SP.a, inbegrepen de voorzittersverkiezingen waarin de geleerde professor achter de schermen duchtig lobbiet voor John Crombez, zijn poulain en opvolger uit Oostende. Als die laatste het haalt, wat waarschijnlijk lijkt, zal de Keizer van Oostende zijn taak als souffleur gegarandeerd verder zetten. Of dat een voordeel is, mag men ook aan Caroline Gennez vragen…
Nee, Vande Lala had deze week openlijke kritiek op de nieuwe regering o.w.v. de fiscale regularisatie voor mensen die met zwart geld vanuit het buitenland nog steeds naar hier willen terugkomen. Volgens ‘den baard’ is dit een stap terug, waardoor we weer in het ‘ancien régime’ zijn belanden.
Nu blijkt dat de permanente regularisatie, waarop Vande Lala’s kritiek slaat, eerst werd afgeschaft, maar daarna terug in eer hersteld door de regering Di Rupo, die ook geld tekort had en in 2013 gebetonneerd door diezelfde regering, waarvan diezelfde Vande Lala toen deel uitmaakte. Wie wilde regulariseren, kon dat al vanaf 2014 en dat is nog zo. Vergeten we tenslotte niet dat de allereerste zgz ‘bevrijdende aangifte’ een uitvinding was van de onzalige regering Verhofstadt II, waarin Vande Lala minister van Begroting was.
Het is trouwens niet de eerste keer dat de huidige centrumrechtse regering klachten krijgt vanuit linkse hoek, terwijl het meestal gaat om de voortzetting van maatregelen die werden getroffen tijdens het bewind van Di Rupo. Denk maar aan de inschakelingsuitkering, waarvoor ‘strikje’ zich al bij zijn eigen kiezers heeft moeten verontschuldigen. Verder zijn er heel wat huidige beslissingen die moeten genomen worden in het kader van de zesde staatshervorming, waarvoor Vande Lala’s partij ook al mee tekende. Het is trouwens opmerkelijk, dat de regering Michel uitgerekend nu kritiek krijgt van o.m. De Tijd omdat ze niet genoeg verandert. ‘De financiële druk om te hervormen is weggevallen’, schrijft die krant ‘en de politieke tegenstand blijft groot’. Als de centrumrechtse regering tot nu toe te weinig zou verwezenlijkt hebben*, dan is het juist omdat ze nog teveel met dat ancien régime bezig moet zijn. Vande Lala, die zelf het ancien régime vertegenwoordigt, zou er dan ook beter het zwijgen toe doen, vóór hij centrumrechts beschuldigt van zaken die hijzelf mee in gang heeft gezet. Het verhaal van de pot en de ketel…
* Ondanks alle kritiek van oppositie en onze overwegend linkse media, heeft de regering Michel toch al e.e.a. verwezenlijkt: het veiligheidsplan, het nieuwe plan voor de kerncentrales, de indexsprong, de sociale akkoorden, het optrekken van de pensioenleeftijd, het verhogen van de laagste pensioenen en waarschijnlijk een nieuwe regeling voor de brugpensioenen. Niet slecht voor een club die elke dag in onze media wel van iets beschuldigd wordt. Men zou er haast nog sympathie voor krijgen!
In tegenstelling tot wat eerst voorop was gesteld, komt er dan toch een staking. Ze is aangezegd door de rode overheidsvakbond ACOD en zal plaatsgrijpen op 22 april. Nadat de bonden de stille week vóór Pasen met allerlei acties zullen verpest hebben, gaan ze na de paasvakantie nog maar eens het openbaar leven trachten stil te leggen. Dit nadat haar ambtelijke leden tijdens de paasvakantie nog eens uitgebreid gebruik hebben kunnen maken om met de familie naar zonnigere oorden te vertrekken. Waarna ze, tijdens de staking, weer kunnen uithalen naar deze asociale federale regering die hun het leven onmogelijk maakt en hun centen afpakt. Centen die ze ondertussen al hebben opgemaakt bij de reisbureaus en bij de aankoop van de laatste nieuwe smartphones e.d. Wegens de crisis, weet je wel.
Ik zou zeggen: laat ze staken, laat ze desnoods dit land kapot staken, dan komt er misschien iets in huis van de Vlaamse onafhankelijkheid en krijgt onze vriend Jean zicht op zijn Vlaamse republiek. Jammer genoeg zal het zover weer niet komen en zullen er nog maar eens duizend en één compromissen uit de mouw worden geschud. Het blijft voorlopig trouwens de vraag of de andere twee grotere vakbonden gaan meedoen. Bij het ACV zit men krap bij kas en dreigt – bij een echte ontsporing – er helemaal niets in huis te komen van welke oplossing ook voor de Arco-spaarders/coöperanten (schrappen wat niet past).
Ondertussen heeft de Waalse deelregering lak aan de Belgische schoonmoeder en is ze al duchtig bezig gebruik te maken van de extra bevoegdheden die ze gekregen heeft via de zesde staatshervorming. Zo zal ze op eigen houtje de indexsprong invoeren op de huurprijzen (daar waar la Homans al laten verstaan heeft dit in Vlaanderen niét te zullen doen) en zal er een soort vermogensbelasting komen, waarbij de Franse inwijkelingen, die hun douce France om die reden ontvlucht waren en nu officieel in Wallonië wonen, best uitkijken naar een tweede safe haven. Vlaanderen misschien?
Tenslotte komt er geen nieuwe munt voor de 200ste herdenking van de slag bij Waterloo in 1815. Frankrijk vindt dit nl een belediging voor hun Corsicaanse massamoordenaar, die in het moederland blijkbaar nog steeds een heldenstatus heeft. Straks gaan ze nog vertellen dat Napoleon in Waterloo gewonnen heeft. In 2015 weliswaar…
Er circuleren dezer dagen enkele flagrante onwaarheden over werkgelegenheid en pensioenen die momenteel zowel door vakbonden als media verkocht worden en die hoegenaamd niet stroken met de werkelijkheid.
Zo is er het verhaaltje dat jongeren geen werk zouden vinden als ouderen verplicht worden (iets) langer te moeten werken. Dat is zonder meer een leugen. Het brugpensioen werd ingevoerd einde van de jaren zeventig met hetzelfde doel. De ouderen zijn vanaf toen in steeds grotere getale op vervroegd pensioen gegaan – mét medewerking van de werkgevers, nota bene – zonder dat hun plaatsen door jongeren werden ingenomen. In de plaats van de bruggepensioneerden kwam er meer automatisering en het was daardoor dat de productiviteit werd opgedreven. Die automatisering werd nog versneld door de digitalisering die we sindsdien kennen en die nog steeds aan de gang is.
Dat er zoveel jongeren in België werkloos zijn, is verder geen federaal, maar een regionaal probleem. In Vlaanderen ligt dat rond de 5% (wat ik al eens geschreven heb), maar in Wallonië is dat 12 en in Brussel zelfs 18%. Door het feit dat het probleem om de ouderen aan het werk te houden zich vooral in Vlaanderen stelt, is de kans klein dat Wallonië en Brussel, waar ze daarentegen met een probleem van jeugdwerkloosheid zitten, zich zullen inspannen om voor ouderen zonder werk een nieuwe job te gaan zoeken. De N-VA mag dan al zijn communautair programma in de koelkast gestoken hebben, dat probleem blijft steeds terugkomen in dit onmogelijke land.
De hoge jeugdwerkloosheid in Wallonië en Brussel is het gevolg van een gebrekkige opleiding, een mismatch tussen onderwijs en arbeidsmarkt en te hoge minimumlonen. Daarbij komt nog, dat het Franstalig onderwijs van die jongeren alleen maar perfecte ééntaligen maakt, waardoor ze – zeker in het Brusselse – geen kans meer krijgen om aan een aantrekkelijke job te raken. Terwijl onze Vlaamse scholieren Frans als verplichte tweede taal krijgen, mag men in Wallonië kiezen tussen Nederlands en Engels. Bijna 60% kiest daar tegenwoordig voor Engels, maar dat is geen garantie om bij een bedrijf, waar de voertaal Nederlands is, aan werk te geraken.
De discussie over de brugpensioenen en de daarbij zgn ‘aangepaste beschikbaarheid’ zal waarschijnlijk eindigen zoals die over de lonen: het ABVV doet weer niet mee en de andere vakbonden zijn er niet blij mee maar zijn bereid te blijven praten. Leemans noemde zijn vakbond een met verantwoordelijkheid, wat inhoudt dat hij (en ook de andere gesprekspartners) het ABVV beschouwen als een onverantwoorde vakbond, waarvan nota.
Om de heethoofden binnen de syndicale beweging de kans te geven toch wat stoom af te blazen en de indruk te geven dat ze nog meetellen, worden de reeds geplande acties wel voortgezet, maar zou er verder geen sprake zijn van nieuwe acties of welke staking ook. Dat laatste geldt dan in de eerste plaats voor Vlaanderen, want in Wallonië zullen ze hun geliefde regionale bezigheid gegarandeerd blijven beoefenen. De eerste reeds geplande actie komt er vandaag al met een betoging van allerlei vakbondsmilitanten in Brussel, waarbij nu reeds vast staat dat die invloed zal hebben op gedeeltelijke vervoerstakingen in het DDR gedeelte van dit land. Vóór die betoging begint zullen de drie vakbonden eerst nog even samen overleggen met de werkgevers en zal de groep van tien (of misschien maar van acht) morgen overleg plegen met de regering Michel, die – terecht – zegt in deze materies het laatste woord te hebben. Mocht dat immers niet het geval zijn dan kan men best – zoals ook De Wever suggereert – de regering laten aftreden en het land laten besturen door de vakbonden.
Tenslotte mag Kris Peeters trouble shooter blijven spelen. Ik schreef haast ‘loodgieter’, maar die term zullen we maar voor Dehaene blijven houden en dat was een echte ACV’er, die ooit gezegd heeft, als hij opnieuw had kunnen beginnen, hij socialist zou geworden zijn. Dat was wel in een tijd toen die partij in Vlaanderen nog iets voorstelde...…
Het ABVV heeft het tegenvoorstel van de federale regering afgewezen en dat is helemaal geen verrassing. De rode vakbond keurt gewoon alles af. Ze heeft dat al gedaan met de twee vorige akkoorden, waarbij dat over de lonen toen 8 op de 10 sociale onderhandelaars wél akkoord gingen. Ze heeft zelfs onder de vorige regering, die toen gedragen werd door hun eigen rode PS, geen enkel akkoord goedgekeurd. Van negativisme gesproken!
Het wordt nu afwachten hoe de twee andere vakbonden vandaag zullen reageren. Zelfs mochten de troepen van dictator Leemans eveneens een njet geven, wordt het toch afwachten of zij, die toch een bevriende partij in die federale regering hebben, dan ook tot harde acties zullen overgaan. Zonder de steun van de andere vakbonden is het ABVV niet in staat te zorgen voor de hete lente die ze nu al voorspelt, zeker niet in Vlaanderen. Dat er in Wallonië wél zal gestaakt worden is de evidentie zelf. Van zodra ze daar het woord ‘grève’ nog maar horen, valt alles stil.
Volgens Eurostat, de Europese instelling voor de statistieken, kent België een werkloosheid van 8,4%. Als dat getal echter naar de gewesten wordt vertaald, blijkt dat voor Vlaanderen maar 5% te zijn. Alleen Duitsland (4,8) en Oostenrijk (4,9) doen beter. Op twee na heeft Vlaanderen dus momenteel het laagste aantal werklozen van de hele E.U. Als men in de discussie die nu bezig is over brug- en andere pensioenen zich alleen toespitst op het Belgische gemiddelde, zit men voor Vlaanderen grondig fout. Daarenboven is de kans groot dat Wallonië en Brussel straks zullen afzien van de begeleiding van de nieuwe kandidaat bruggepensioneerden omdat dat hen teveel geld zal kosten. Op die manier groeit dit land wel steeds verder uiteen.
Eric Stoffelen, de voorzitter van het jaarlijkse Vlaamse zangfeest, heeft zondag in de Antwerpse Lotto Arena alle Vlaamsnationalisten duidelijk opgeroepen dat ze het einddoel, de Vlaamse onafhankelijkheid, niet mogen opgeven. De zesde staatshervorming (mee opgemaakt door socialisten en groenen, nota bene) zorgt er nl niet alleen voor dat de gewesten meer bevoegdheden gaan krijgen, maar ook dat ieder steeds meer zijn eigen potje zal koken en de andere steeds minder nodig zal hebben. Zonder het misschien zelf te willen hebben de traditionele partijen, plus Groen, op die manier een verdere stap gezet in de richting van het confederalisme…
Het wordt afwachten hoe de groep van tien – en dan in de eerste plaats de vakbonden – vandaag gaat reageren op de subtiele maar belangrijke wijzigingen die de federale regering heeft aangebracht op de sociale akkoorden, gesloten tussen werkgevers en werknemers. Het zou van zeer slechte smaak getuigen, mochten de vakbondsleiders star vasthouden aan elke letter van het akkoord i.pl.v. aan de geest ervan. Het lijkt er trouwens hoe langer hoe meer op dat de interventie van VDAB-topman Leroy bij de regeringsbesprekingen van doorslaggevende aard is geweest en hij – zoals ik al aangaf – moeilijk te negeren valt o.w.v. zijn expertise ter zake én het feit dat hij eerder van linkse signatuur is. Daarenboven heeft Leroy reeds de gezegende leeftijd van 60 bereikt en is ook hij niet zinnens nu te stoppen. M.a.w. hij geeft het goede voorbeeld.
Waar tenslotte ook veel te weinig aandacht aan geschonken wordt, is het feit dat wij in dit land zowat de enigen zijn die percentsgewijs zoveel bruggepensioneerden hebben en is er geen ander land dat aan brugpensioenen méér uitgeeft. In de zorg om de vergrijzing betaalbaar te houden, moest er iets gebeuren en dat zou nu moeten kunnen. Voor zij die verder willen gaan, Open VLD en N-VA, is er het vooruitzicht dat tegen het einde van deze federale legislatuur toch de meeste van hun doelstellingen zullen gehaald worden.
Bij dergelijke discussies vraag ik me steeds af, waarom dit land telkens alles anders moet doen dan onze buurlanden. Hebben de mensen het daar dan zo slecht? Leven tot 80 en minder werken dan tot 55/60 bestaat nergens anders. Dat werkgevers bij ons meegaan in dat verhaal, is ronduit pervers te noemen. Op het einde van de rit zijn zij dan wel van hun oudere, duurdere werknemers vanaf, maar moet de belastingbetaler ervoor opdraaien. Door het feit dat er steeds meer gepensioneerden bijkomen en steeds minder nieuwe arbeidsplaatsen voor jongeren, prijzen wij ons helemaal uit de markt, krijgen we nog meer werklozen en/of mensen die niet meer willen werken en riskeren we vroeg of laat een Griekenland scenario…
Terwijl het aftellen wordt naar een reactie van de sociale partners op de correcties die de federale regering maakte op hun akkoord, dat eerder als een ultimatum werd gepresenteerd, blijven in Wallonië de lijken uit de kast vallen. Na de waarschijnlijke malversaties van de twee MR kopstukken Kubla en Dedeckèr (het accent is van mij), heeft er zich, na de socialist Mathot, een tweede rode partijgenoot gemeld in het denk-rechts/leef-links circuit. De man heet Luc Joris, zoals zoveel huidige Walen waarschijnlijk van Vlaamse origine, onbekend voor het grote publiek, zeker het Vlaamse, maar een intimus van Di Pippo, die momenteel weer partijvoorzitter is van de PS en burgemeester van de eerste Waalse stad die zich culturele hoofdstad van Europa mag noemen, maar wel met een voetbalploeg die zopas failliet werd verklaard.
Die Luc Joris zat in de Raad van Bestuur van de Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten (NMBS), was ook bestuurder bij wapenfabrikant FN (100% in handen van het Waalse gewest!), plus twee investeringsmaatschappijen die ook al afhangen van de Waalse overheid (SRIW en Sogepa). Geen kleine garnaal dus. De reden van zijn vertrek bij al deze instellingen is, omdat de man ook een zaak had opgericht in Luxemburg (Bremco Management) die zich bezig hield/houdt(?) met ‘consultancy’ in de financiële sector. In eenvoudige mensentaal betekent dat, dat het andere bedrijven vertelt hoe ze aan de Belgische fiscus kunnen ontsnappen. Dat terwijl het vooral zijn partij, de PS, is die ijvert voor een vermogenstaks, die taks die men zopas in Frankrijk nog heeft afgeschaft wegens niet rendabel…
Daarmee verdwijnt een zoveelste vertrouweling van Di Pippo van het politieke toneel. Didier Bellens, de oude baas van Belgacom, die de Staat enkele miljoenen euro’s per jaar kostte en Edmée De Groeve, die was moeten opstappen na klachten over schriftvervalsing en verduistering, waren hem al voorgegaan*. Allemaal echte socialisten die, zoals Di Pippo, erg begaan zijn met het lot van de Waalse arbeiders, die het alles behalve breed hebben. Nog maar goed dat Vlaanderen hen elk jaar zo’n 12 miljard euro (het kan ook meer zijn) bezorgt om de pijn te verzachten.
* Geen vertrouwelinge van Di Pippo, maar ook wel van de PS, is Anne-Marie Lizin, ooit voorzitster van de Senaat en burgemeester van Hoei, die uit haar vorige functies al was moeten opstappen wegens allerlei onregelmatigheden en een té kwistig gebruik van overheidsgeld. Zij werd zopas daarvoor zelfs veroordeeld, zij het (voorlopig?) voorwaardelijk. Dat laatste doet echter niets af van de gretigheid waarmee de Waalse socialisten met andermans geld blijven omgaan. Het verhaal van de hond en de worst…
Na een marathonvergadering van 12 uur heeft de federale regering besloten de akkoorden van de groep van tien grotendeels te volgen, maar hier en daar wel haar eigen accenten te leggen. Welke die zijn, is mij bij het schrijven van onderstaande nog niet duidelijk, maar alleen al het feit dat de regering Michel niet klakkeloos alles heeft overgenomen – mede uit schrik voor de aangekondigde syndicale represailles – is hoopvol. Het betekent, dat centrumrechts toch bereid is een vuist(je) te maken waar dat nodig is en zo een reden heeft tot bestaan. Het dictaat ondergaan van de sociale partners betekende, dat men eigenlijk geen regering meer nodig zou gehad hebben, tenzij dan om de rekeningen van die club te betalen. Het wordt nu afwachten hoe Führer Leemans gaat reageren, of de vakbondsbobo’s hun troepen nog onder controle zullen houden en –indien niet – of ze straks gaan staken voor punten en komma’s.
Terwijl men zich ondertussen in Vlaanderen druk blijft maken om de indexering van de huurprijzen, ongeacht het feit dat het maar om peanuts gaat wegens de haast onbestaande inflatie, heeft de Waalse deelregering beslist de indexsprong in Wallonië ook toe te passen op diezelfde huurprijzen, daar waar in Vlaanderen la Homans gezegd heeft dit niet te zullen doen. In tegenstelling tot Kris Peeters, zegt Liesbeth dat te kunnen doen, omdat de huurprijzen een gewestmaterie zijn. Het besluit ten zuiden van de taalgrens lijkt dat te bevestigen. Mocht de George Clooney van onze politiek toch nog gelijk krijgen, dan moet de Waalse beslissing weer ongedaan worden gemaakt, waarmee nog maar eens bewezen wordt in wat voor onmogelijk land wij leven.
Vandaag zou de federale regering de knoop over de brugpensioenen moeten doorhakken. Hopelijk gaat ze daarbij niet toegeven aan de al te doorzichtige chantage van de vakbonden. Als ze dat doet, is het hek van de dam en kunnen die straks wel alles boycotten als het niet naar hun zin is. Gelukkig krijgt de regering Michel hulp uit een onverwachte hoek, nl van Fons Leroy, de topman van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB), zopas nog verkozen tot overheidsorganisatie van het jaar en – wat in deze context bijzonder belangrijk is – van linkse signatuur (hij werkte 15 jaar op kabinetten van socialistische ministers).
Leroy vindt wel, dat de wet moet worden bij geschroefd: de bestaande contracten moeten geëerbiedigd en dat er rekening moet gehouden worden met de aard van het werk (nachtdiensten, bouwvakkers e.d.), maar dat iedereen die niet tot de uitzonderingen behoort, voortaan tot zijn 65ste bereid zal moeten zijn een (desnoods andere en/of lichtere) job te aanvaarden als die hem/haar wordt aangeboden. Zijn VDAB wil daar 100% aan meewerken.
Als we het piepkleine en welvarende Luxemburg er even buiten laten, is België het land waar men het vroegst op pensioen gaat. Door het uitbollen van de babyboomgeneratie, stijgt het pensioenbudget in dit land jaarlijks met anderhalf miljard euro, dat is evenveel als het volledige budget van de NMBS of van Justitie. Dat moest straks opgehoest worden door de volgende generaties, die dat ofwel niet meer zullen aankunnen ofwel er zo goed als niets meer voor zullen krijgen. De zgz groep van tien zou, nog steeds volgens Leroy, beter uitsluitend uit opa’s en oma’s bestaan, die meedenken aan wat hun nakomelingen te wachten staat en dus verder vooruitkijken dan vakbondsmensen en politici die alleen reageren op steekvlampolitiek.
Nu afwachten wat het wordt. Open VLD en N-VA willen dat de voorgestelde wetten er komen, mits desnoods enkele aanpassingen. Zij nemen het niet dat de zgz sociale partners onderling akkoorden blijven maken en daarna de rekening doorschuiven naar een regering die zich nu al kapot moet besparen. Dat is reeds twee keer gebeurd: eerst over de afwijkingen bij het zgn brugpensioen*, daarna bij het verhogen met 0,8% van de loonmarge. CD&V, met linksbuiten Peeters, speelt nog maar eens stoorzender en wat MR gaat doen, is nog af te wachten. Maar als de regering het dictaat van Führer Leemans en zijn troepen blijft ondergaan, komt er van de geplande structurele veranderingen niets meer in huis, riskeert men opnieuw Europese sancties en blijft N-VA met lege handen achter.
* Dat brugpensioen heet tegenwoordig ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT). Probeer zoiets maar te onthouden. Waarom het makkelijk doen als het moeilijk ook kan?
