Bij de slachting in Parijs is er een link met België. Niet zo verwonderlijk, als men weet dat dat ook al het geval was bij de aanslag op Charlie Hebdo én bij de verijdelde plannen van de terreurgroep in Verviers. Opmerkelijk daarbij is wel het feit dat het telkens de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek is die ter sprake komt. Bij het schrijven van deze blog, zaterdagavond, waren er in België reeds drie personen aangehouden i.v.m. de aanvallen in Parijs. De drie waren al opgemerkt aan de Frans-Belgische grens en werden aangehouden in Molenbeek. Hierbij o.m. de man die minstens één van de auto’s in Brussel had gehuurd, een broer van een Syriëstrijder…Het feit trouwens dat het om niet minder dan drie auto’s ging, laat vermoeden dat heel het terroristengroepje van uit België vertrokken zou kunnen zijn.
Waarom steeds dat Sint-Jans-Molenbeek? Heel eenvoudig, omdat allochtonen daar thuis zijn, misschien het daar zelfs voor het zeggen hebben of, beter gezegd, hadden. Molenbeek werd tot 2012 bijna 20 jaar lang bestuurd door Philippe Moureaux, alias Flup Moustache, notoir PS’er, die een hele tijd vice voorzitter van de partij is geweest en beschouwd werd/wordt als de ideoloog van de francofone socialisten. Allochtonen in het algemeen en moslims in het bijzonder werden door Flup met zachte hand aangepakt en zijn politie kreeg de opdracht nauwelijks op te treden tegen moslims. Als klap op de vuurpijl hertrouwde de 70-jarige Moureaux met een moslima en wordt er beweerd dat hij zich tot de islam bekeerd wou hebben. Hij verloor wel de laatste gemeenteverkiezingen, maar zijn erfenis blijft nog steeds in Molenbeek hangen, zoals de diverse aanslagen duidelijk aantonen.
Terloops nog dit: een van de in Parijs gedode terroristen had een Syrische paspoort bij zich dat in Griekenland was geregistreerd als dat van een vluchteling die via Turkije de E.U. binnen was gekomen. Ook al was het paspoort misschien niet van hemzelf (wie kan dat allemaal controleren?), het geeft duidelijk aan dat bij die toevloed aan vluchtelingen er – zoals gevreesd - meer dan waarschijnlijk kandidaat terroristen tussen zitten, die zelf of via derden van deze situatie misbruik zullen maken. Het is trouwens al een half wonder dat het paspoort überhaupt in Griekenland geregistreerd werd. De meeste van die inwijkelingen geraken er daar door zonder noemenswaardige registratie.
Sinds gisteren weten we plots dat de kernreactoren Tihange 2 en Doel 3 – die met de beruchte scheurtjes - waarschijnlijk dit jaar nog zullen worden heropgestart. Die hebben zo’n drie jaar stilgelegen en zijn nu ineens weer veilig. Buiten die twee was er trouwens in het buitenland slechts één reactor van hetzelfde type, in Zwitserland, die dezelfde symptomen had, iets wat ik altijd raar heb gevonden, wetende dat er enkele tientallen van diezelfde reactoren in verscheidene landen draaien. Die drie jaar stil liggen hebben zowel de staat als Elektrabel veel geld gekost, maar men kan er zich mee troosten dat veiligheid een prijs mag hebben.
Opmerkelijk in deze zaak is wel dat de bekendmaking van het weder opstarten van de ‘scheurtjesreactoren’ samenvalt met de beslissing van de federale overheid om de oudste kernreactoren, die van Doel 1 en 2 langer open te houden dan eerst voorzien. E.e.a. had te maken met de schrik voor een mogelijke black-out tijdens de komende wintermaanden. Als Tihange 2 en Doel 3 weer kunnen worden opgestart, is dat gevaar geweken omdat er dan een derde meer eigen productiecapaciteit bij komt.
De beslissing om zowel Doel 1 en 2 als de scheurtjesreactoren weer op te starten is meteen al gecontesteerd door dé specialist ter zake, Vande Lala (Electrawinds, offshore atol, BTW-verlager). Hij vindt het opstarten van de twee oudste reactoren nu overbodig. In principe is dat ook zo, alleen leven we in een land waar morgen weer alles anders kan zijn en waar wetten gemaakt worden waar men later zelf niet meer aan uit kan (om nog te zwijgen over die met terugwerkende kracht). Stel dat men die twee oude reactoren inderdaad niet meer opstart en er morgen weer een ander probleem opduikt, dan begint de hele miserie over een mogelijke black-out opnieuw. Start ze allemaal maar op, zou ik zeggen, dan zitten we deze winter alvast gebeiteld en zullen we stroom hebben die alvast niet duurder uit zal vallen dan de geïmporteerde, voor zover we die laatste al zullen krijgen mocht het nog eens écht winteren…
Met Europa gaat het van kwaad naar erger. Er wordt vergaderd tegen de klok, maar resultaten zie je nergens. Heel die top met de Afrikaanse leiders in Malta zal de Europese landen weer eens hopen geld kosten, zonder dat er enige serieuze garantie tegenover staat. Daarna komt er een top met Turkije, waarvan we nu al weten dat ook die miljarden euro’s gaat kosten, plus misschien ook toegevingen die men in normale omstandigheden nooit zou doen. Tussendoor beslist de Europese commissie wel dat de E.U.- landen dit en dat zouden moeten doen (en vooral betalen), maar als puntje bij paaltje komt, gebeurt er weinig of niets en houdt iedereen zoveel mogelijk de knip op zijn portemonnee.
We zouden het haast vergeten, maar terwijl de Britse premier Cameron dreigt met een Brexit als Europa bepaalde Europese richtlijnen niet terugdraait, is het gevaar van een Grexit nog altijd aanwezig. Griekenland heeft de zoveelste beloofde geldelijke steun nog altijd niet gekregen, omdat het zijn eigen beloftes niet houdt. Enfin, het vervolg van een verhaal zonder einde. Ondertussen dreigt Portugal dezelfde weg op te gaan, mocht daar een links tot uiterst linkse regering aan de macht komen, die de lichte heropleving van het land ongedaan zou maken.
Cameron, hierin gesteund door o.m. Bart De Wever, heeft groot gelijk dat hij die Europese klok wil terugdraaien. Het zou niet alleen voor de UK, maar ook voor veel andere landen goed uitkomen. Vraag is maar of het zal lukken. Maar met alle miserie die op Europa af komt – niet in het minst de vluchtelingen problematiek - denk ik dat er straks wel meer op die trein gaan springen.
Zoals gebruikelijk werd er hier in onze media weer niet veel aandacht aan besteed, maar in Catalonië zijn ze blijkbaar niet zinnens bij de pakken te blijven zitten. De nationalisten hebben er in de recente verkiezingen de meerderheid van de zetels in het parlement veroverd en dat parlement heeft nu een resolutie aangenomen waarin het zich als doel stelt de regio in anderhalf jaar af te splitsen van Spanje en een onafhankelijke republiek te worden. Iets waarvan onze Vlaamsnationalisten alleen maar kunnen dromen, want – zoals ik hier al meermaals geschreven heb – kan dat niet zonder dat ook zij de meerderheid in het parlement van het eigen gewest behalen.
Aan het Vlaams Belang zal het zeker niet liggen. Die partij heeft in het Vlaams parlement een voorstel ingediend voor een Vlaamse grondwet. Daarover is al lang en veel gediscussieerd, maar het woord ‘grondwet’ kan men bijna nergens in deze discussie terugvinden. Tot op heden had men het bijna altijd over een ‘handvest’ en zelfs daartegen was er steeds verzet vanuit de meestal linkse oppositie. Of er veel van in huis gaat komen, is maar de vraag, zeker omdat het voorstel van het VB komt. Toch zal men er vroeg of laat over moeten beginnen, want als Vlaanderen een onafhankelijke staat wil worden van een bv confederaal Europa, dan heeft ze die nieuwe grondwet nodig.
Ondertussen kunnen we met meer dan grote belangstelling meeleven met wat in Catalonië aan het gebeuren is. Vooral het feit dat de Catalanen op anderhalf jaar tijd hun dromen willen waarmaken, is ook voor Vlaanderen belangrijk. Dat is dan nl ergens in het voorjaar van 2017, zo’n twee jaar vóór men hier normaliter weer naar de stembus zal gaan. Wat daar ondertussen plaats zal vinden zou daarop wel eens invloed kunnen hebben.
Grote heisa in de media, omdat een agent van de pas opgerichte Antwerpse politie-eenheid, het zgz ‘snelle response team’ dat was opgeroepen door een jeugdinstelling, daar een meisje van 14 heeft ‘geneutraliseerd’ met een speciaal daarvoor ontworpen geweer. Dat ding, een zgz ‘less lethal weapon’ vuurt geen echte kogels af maar kleine projectielen die te vergelijken zijn met wat gebruikt wordt bij ‘paintball’, dat spel voor grote kinderen. Het kind hield er enkel een blauwe plek aan over, maar moest toch naar het ziekenhuis omdat het zichzelf verwondingen had toegebracht met een stukgeslagen glas, waarmee ze eerst ook andere kinderen, waaronder haar broer, had bedreigd.
Tot daar het officiële verhaal waarover het hele politiekcorrecte wereldje gestruikeld is, want daar vindt men zoiets niet kunnen. Van dat wapen, dat gemaakt wordt bij FN in Herstal, zijn er al tienduizenden exemplaren verkocht aan politiekorpsen en legereenheden over de hele wereld. Er is eenmaal een dodelijk slachtoffer mee gevallen, wat geen voldoende reden is om het te verbieden. Dan zou men ook alle messen, stangen, knuppels e.d. moeten verbieden, want daarmee vallen heel wat meer dodelijke slachtoffers.
Laat ons het Antwerpse voorval, dat al dateert van vorige week, laten voor wat het is. Het 14 jarige slachtoffer arriveerde hier in januari van dit jaar uit Syrië, samen met haar ouders, drie broers en een zus. De kinderen, getraumatiseerd door de oorlog, waren al geplaatst in de jeugdinstelling omdat de thuissituatie ‘onhoudbaar’ was geworden. Dat zou goed kunnen, maar geeft meteen aan dat dit geen uniek geval zal blijven. Het merendeel van kinderen (én ouders) die uit oorlogsgebieden komen, zijn op e.o.a. manier getraumatiseerd ook al is dat hun eigen schuld niet. Feit blijft wel dat wij ermee zitten en gegarandeerd nog wat gaan meemaken met deze vluchtelingentsunami. Incidenten zoals deze in Antwerpen zouden straks wel eens dagelijks kost kunnen worden en we kunnen alleen maar hopen dat onze politie, met of zonder snel interventieteam, het hoofd koel houdt en de maatregelen treft die het moet treffen, zoals dat in Antwerpen gebeurd is, alle opvoedkundige kritiek ten spijt.
Na de recente schandalen aan de top van de FIFA, met daarbovenop gisteren nog het ontslag van de voorzitter van de Duitse voetbalbond, dreigt er nu een nog veel groter schandaal in de internationale atletiekwereld. WADA, het Wereld Anti Doping Agentschap beschuldigt nl de Russische federatie van grootschalig bedrog ter zake en heeft de IAAF, de overkoepelende wereldorganisatie, gevraagd deze federatie en haar atleten te schorsen voor alle komende internationale competities. Uit een grondige en gedetailleerde studie, na een reportage op de Duitse televisie met de bekentenissen van een Russische atlete die gedwongen werd doping te nemen, is nl gebleken dat zowat iedereen binnen die federatie het spel meespeelde en er gesjoemeld werd met medeweten van de hoogste gezagsdragers (er is een minister mee gemoeid*) en zelfs het nationale controlecentrum, waar duizenden bloed- en urinestalen van de eigen sporters ‘verdwenen’ zouden zijn. Dit nadat ze door WADA waren opgevraagd…
De Russen beweren dat er niets van aan is en dat deze actie past in de kraam van de Rusland bashers, die er op uit zijn hun land in een slecht daglicht te stellen. De Brit Sebastian Coe, zelf ooit een succesrijke Britse fondloper, nu voorzitter van de IAAF, kan er echter niet mee lachen en zegt zelf een grondig onderzoek in te zullen stellen. Als het waar is wat de WADA zegt (en daar lijkt het op) en wordt er in het landje van vadertje Poetin geen onmiddellijke actie genomen, riskeert het – en dus ook zijn atleten – volgende jaar niet te mogen deelnemen aan de Olympische Spelen van Rio.
Sport is in Rusland een belangrijk gebeuren. Dat was het al ten tijde van de Sovjet Unie, maar ook toen werden er daar al regelmatig overtredingen vastgesteld. Toen ging het echter eerder om individuele gevallen, nu spreekt men van een collectief. Het lijkt er steeds meer op dat het Rusland van Poetin, zeker sinds het begin van diens derde ambtstermijn, met de bijna zekerheid van een vierde, zich in de sport al evenmin iets aantrekt van algemene internationale regels als ze dat doet in de politiek. In Georgië en Oekraïne weten ze er alles van…
De (sport)minister in kwestie, een zekere Vitali Moetko, is ook betrokken geweest bij de toekenning aan Rusland van de wereldkampioenschappen voetbal in 2018. Ook al een gebeurtenis, waarbij de nodige vraagtekens werden geplaatst en waarin het laatste woord nog niet gevallen is in de nu nog lopende beschuldigingen tegen Sepp Blatter en zijn entourage.
Ik kom even terug op de uitspraak van Bart De Wever in de Zevende Dag, dat zijn N-VA nooit zal samenwerken met het Vlaams Belang. Ik laat die uitspraak voor wat ze is, het zou de eerste keer niet zijn dat een politicus zijn woorden moet terugnemen als de politieke wind zou beginnen te keren. Zijn opmerking gebeurde in een debat met Tom Van Grieken, de jonge kersverse voorzitter van het Vlaams Belang en dat verdient wél een woordje uitleg.
Debatteren tegen De Wever is voor eender welke tegenstander een mission impossible, ook voor doorwinterde politici, laat staan voor een neofiet zoals Van Grieken. Het feit alleen dat die het aannam, pleit in zijn voordeel. Een tweede nadeel voor Tom is de schaduw van Filip De Winter. Hij mag dan het voorzitterschap al geërfd hebben van Gerolf Annemans, het is meestal De Winter die in beeld komt en niet altijd op het goede moment met de goede keuzes. De Winter heeft veel betekend voor de partij, maar ook bij hem zit er sleet op, al wil hij dat niet gezegd hebben. Mannen uit één stuk kan men niet veranderen, ze worden vervangen. Wie te lang aan de macht is, kan zomaar niet stoppen, ook niet in een partij die nooit de kans gekregen heeft het voor het zeggen te hebben. De Winter geeft tegenwoordig zo’n beetje dezelfde indruk als vader Le Pen bij het FN in Frankrijk.
Voor de rest moet men Van Grieken zijn werk laten doen, zonder steeds te verwijzen naar wat anderen in de partij ooit gezegd of gedaan hebben. De zondvloed van vluchtelingen zou wel eens voor politieke verschuivingen kunnen zorgen, die men zes maanden geleden niet voor mogelijk achtte. De uitleg van De Wever in het debat en zijn open brief aan de andere politieke leiders van Europees centrumrechts lijkt me eerder een wanhoopsdaad, ook al heeft hij met dat laatste gelijk. Woensdag wordt er in Brussel weer over vergaderd. De kans blijft groot dat Bart’s brief niet eens vermeld zal worden bij het eventuele eindverslag…
Volgens een recente voorstelling van Eurostat zijn de sociale uitgaven van België, op Frankrijk na, de hoogste van Europa. De overheidsuitgaven bedragen daarnaast nog steeds 52% van het bbp en volgens ons eigen Planbureau zullen die vóór 2020 nooit onder de 50% komen. Verder is dit land een van de weinige Europese landen waar de werkloosheidsuitkeringen nog steeds niet beperkt zijn in de tijd.
Het gaat er mij deze keer eens niet om dat daar iets aan zou kunnen/moeten gedaan worden, wel de vraag waarom men hier zo met de regelmaat van een klok klachten hoort over het asociale bestuur dat we zouden hebben. Er zal altijd wel iets zijn dat te bekritiseren valt, maar praten over asociale toestanden, over mensen die hier uitgebuit worden e.d. lijken dan ook eerder uit de fabeltjeskrant te komen. Wat moet men dan in de meeste andere landen zeggen, waar de toestand zeker niet beter is. Dan hebben we het nog niet eens gehad over onze index, die nergens elders nog bestaat en over allerhande sociale voordelen die nergens anders nog voorkomen, zoals bv het verkrijgen van een extra feestdag in ruil voor deze die in een weekeinde valt.
Als wij, Vlamingen, met recht en rede over iets te klagen hebben, dan is het over de transfers, nóg zo iets dat nergens anders in die mate bestaat, maar daar raken we alleen vanaf als we het ooit in de eigen regio voor het zeggen zullen hebben. Dat laatste lijkt me zwaar gehypothekeerd als men in een Zevende Dag De Wever hoorde zeggen dat zijn partij nooit met het VB zal samenwerken. De proef op de som daarvan zullen we alleen krijgen als N-VA én VB samen in Vlaanderen ooit een volstrekte meerderheid zouden halen…
Mede door de herfstvakantie valt er in de binnenlandse politiek deze week bitter weinig te beleven. Gelukkig zijn er nog de francofone vrouwelijke ministers die toch voor wat vuurwerk gezorgd hebben, al hadden ze dat liever anders gezien. Zowel Marghem als Galant zijn in opspraak gekomen wegens het niet naleven van bepaalde procedures, waarbij ‘bevriende’ relaties voorrang kregen. Michel heeft weer e.e.a. moeten rechtzetten, maar de kans is groot dat er straks in het parlement nog een stukje over gedebatteerd zal worden. Don Calvo en Laurette Mitraillette kunnen hun messen nu al beginnen te slijpen. Een ander verhaal is een uitspraak van een derde francofone dame*, nog maar pas ingevallen in de federale ploeg, nl Sophie Wilmès, de gloednieuwe minister van Begroting, die vindt dat er voor het uitvoeren van de taxshift een tekort zou zijn van 2 miljard euro, later gecorrigeerd naar 1,6 miljard, wat nog steeds een behoorlijk gat zou zijn. Van Overtveldt van Financiën heeft het einde van het herfstreces niet afgewacht om bovenstaande te ontkennen. Hij zegt dat Wilmès appelen met peren vergelijkt. ’t Is maar hoe ge ’t bekijkt, dus. Hiermee eindigt het verhaal niet, want Eric Van Rompuy, de eerder chagrijnige broer van de Natte Dweil, komt nu af met een tekort van 3 miljard. De man die nooit geen minister kon worden, laat trouwens geen gelegenheid onbenut om de regering waarin ook zijn eigen partij zit (die van de ‘Wij is de weg’) in verlegenheid te brengen. Het moet niet altijd Kris Peeters zijn…
Net als de zesde staatshervorming vrees ik dat het woord taxshift nog dikwijls zal vallen, omdat het – net als die hervorming – iets is waar de doorsnee burger geen touw aan vast kan knopen en het hem dan ook waarschijnlijk geen bal interesseert.
* In Italië hebben ze het spreekwoord ‘Donna al volante, pericolo costante’ (vrouw aan ’t stuur, constant gevaar). Dat had in eerste instantie met autorijden te maken, maar kan ook anders geïnterpreteerd worden.
Van zodra bekend was dat de Russische Airbus, die verongelukte boven de Sinai woestijn, uit elkaar gespat was in de lucht en er van enige afgevuurde raket geen sprake kon zijn, was het duidelijk dat er een bomontploffing was geweest binnen in het vliegtuig. Het verhaaltje van de duikersfles klopt niet. Een ontploffing daarvan kon alleen een aanwezige bom actief maken, maar op zich geen vliegtuig uit elkaar doen spatten. Voor zover dat nog nodig was, was ook het feit dat er daarvoor helemaal geen communicatie was vanuit de cockpit er een bevestiging van. Dat Rusland en Egypte bovenstaande halsstarrig blijven ontkennen, heeft te maken met het eigenbelang. Het toerisme in Egypte was al met één derde terug gelopen sinds de zgz ‘Arabische lente’ en als blijkt dat men daar zo maar ongecontroleerd een bom kan neerleggen in een vliegtuig, zal het aantal toeristen naar dat land verder serieus blijven dalen.
De Russen krijgen een koekje van eigen deeg. De haast willekeurige bombardementen op Syrische dorpen en steden zorgen in de eerste plaats voor veel burgerslachtoffers en hebben tot nu toe niets veranderd aan de oorlogssituatie op de grond. Tegelijk kan men in Rusland eens aanvoelen wat het betekent als het deze keer de eigen mensen zijn die op een zo dramatische manier hun leven verliezen. De MH17-vlucht van Malaysia Airlines werd neergehaald door een Russische Bukraket, aan de Oost-Oekraïnse rebellen ter beschikking gesteld door het Russische leger en meer dan waarschijnlijk door Russische soldaten afgevuurd. Dat weet zowat iedereen tegenwoordig, maar niemand mag of durft het te zeggen, want het zou mijnheer Poetin geen plezier doen. En zo zullen we wel nooit te weten komen wie het daar gedaan heeft. Als Poetin en Sisi het been stijf houden, zal met de crash boven de Sinai hetzelfde gebeuren.
Tenslotte nog dit: of het nu om het neerhalen van een vliegtuig, het doodschieten van mensen in musea of op stranden betreft, op vakantie gaan naar moslimlanden zal letterlijk levensgevaarlijk blijven. Zelfs Turkije is niet meer veilig als de situatie daar verder islamiseert. Reisagentschappen én toeristen die die landen blijven aandoen ‘omdat ze zo goedkoop zijn, mijnheer’, moeten dat risico er dan maar bijnemen. Ik begrijp niet dat onze media, VTM op kop, zich daarover druk blijven maken. De volkse uitdrukking: ‘Voor niks, steendood’ is hier wel erg cynisch van toepassing.
Ik kom even terug op mijn blog van gisteren, waarin ik Bertie weer eens gelijk moet geven met zijn reactie (cijfermatig kan ik niet tegen hem op!). Maar men moet wel érgens mee beginnen, zeker als men weet dat er tijdens de regeerperiode Di Rupo niet één baan is bijgekomen in de privé, maar integendeel 30.000 verloren zijn gegaan.
Bertie heeft eveneens gelijk als hij stelt dat, om de schade in te halen, er meer dan 900.000 extra jobs moeten bijkomen en dat aan dit tempo het zo nog bijna 50 jaar kan duren. En dat alleen al om onze buurlanden bij te benen. Dat werd gisteren ook bevestigd door De Tijd, die VOKA citeert. Eén uur arbeid kost in dit land ook nu nog altijd 14% meer dan in de buurlanden. Daarnaast zijn de cijfers, zoals meestal gebeurt, alleen toepasselijk op heel België. Als men die volgens de gewesten zou publiceren, zou men zien dat ook op dit gebied Wallonië en vooral Brussel ver achterlopen. In Vlaanderen daalt de werkloosheid voor de derde maand op rij, wat toch ook aangeeft dat het bij ons minder slecht gaat.
Er is dus nog werk aan de winkel en dat wordt nog eens bevestigd door het nieuwste overzicht door de Wereldbank van de ranglijst Ondernemingsklimaat, waarop België nog maar eens een plaats zakt. Het staat nu op 43, terwijl een vergelijkbaar land als Denemarken op plaats 3 staat. De Denen hebben dan wel geen last van een gewest waar staken belangrijker lijkt dan werken…
Voor het eerst in bijna 20 jaar (van 1996) daalt in dit land het ambtenarenbestand. Vorige maand gingen er bijna 20% minder bedrijven failliet dan in dezelfde periode van 2014. Er werden in de eerste 6 maanden van dit jaar 10.000 nieuwe jobs gecreëerd in de privé. De factuur van de staatsschuld is met één miljard euro gezakt. Oktober 2015 was de meest succesvolle maand van het jaar op de beurs. Waar klagen we nog over?
Dat verminderen van die ambtenaren en de extra tewerkstelling in de privé zijn opstekers. Dat betekent immers dat de staat minder moet uitgeven. Hoe meer mensen er aan het werk zijn in de privé, hoe beter voor het in stand houden van onze sociale zekerheid. Bij de overheidsjobs zitten de zorgsector en de dienst van de dienstencheques er wel niet bij, maar dat zijn twee factoren die het geheel niet schaden. De dienstencheques halen meer laaggeschoolden uit de werkloosheid, het uitbreiden van de zorgsector is nodig wegens de algemene veroudering van de bevolking.
Met dit alles betekent het nog niet dat dit land er bovenop komt. Zolang het overheidsbeslag boven de 50% zit en de staatsschuld boven de 100, is er geen echte reden tot juichen. Toch is het een stap in de goede richting, omdat het om echte jobs gaat en geen die het overheidsapparaat nog zwaarder maken. Verhofstadt beloofde ooit 300.000 nieuwe jobs en die kwamen er ook, maar alleen bij de overheid. Bij Di Rupo gebeurde hetzelfde, zij het op kleinere schaal, maar toen gingen er wel 30.000 jobs verloren in de privé. We zullen dus maar duimen, dat tenminste de slogan ‘jobs, jobs, jobs’ geen ijdele kreet blijft.
Het Middenoosten blijft de aandacht opeisen. De Turkse verkiezingen werden gewonnen door Erdogan’s AKP, wat verwacht werd, maar met een ruimere meerderheid dan in juni, wat niét verwacht werd. Voor zover we daar van democratie kunnen spreken, was het wel opmerkelijk dat in een land waar geen stemplicht is, er meer dan 80% ging stemmen. De ruime overwinning van de AKP (de ‘partij voor rechtvaardigheid en ontwikkeling’) kan daar mee te maken hebben gehad, maar was evenzeer het gevolg van enkele duidelijke schendingen van mensenrechten tijdens de campagne er naartoe, iets wat bevestigd werd door de waarnemers van de Raad van Europa (niet te verwarren met de E.U.). Verscheidene kranten, radio- en Tv-stations die tégen Erdogan waren, werden op overheidsbevel gesloten of gewoon door de AKP overgenomen. De oppositiepartijen werden geboycot als een VB in het kwadraat. Op China na zitten er nergens meer journalisten en uitgevers achter de tralies dan in Turkije. Dat zegt genoeg en het is eerder bang afwachten wat de volgende zet van de nieuwe sultan zal zijn. Erdogan en Poetin doen er in de regio wel aan Realpolitik, dit in tegenstelling tot ‘das Mädchen’ en de benevelde Luxemburger die de Europese Commissie voorzit, die aan beloftepolitiek doen, wat Europa wel eens zuur zou kunnen opbreken. Ik vraag me trouwens af waarom onze media zich druk maken omdat Erdogan zijn land steeds meer richting het Oosten stuurt. We zouden er blij om moeten zijn.
---
Ik kan akkoord gaan met het merendeel van de reacties op mijn blog van gisteren over Syrië. Wel wil ik iets kwijt over dat zgz gedoogbeleid vanwege Assad m.b.t. de andere godsdiensten in zijn land. De sekte waartoe Assad behoort, de sjiïetische Alawieten, vertegenwoordigde bij het begin van het conflict slechts 15% van de bevolking. De soennieten haalden 65%, maar hebben er nooit iets te zeggen gehad. Dat Assad de andere godsdiensten spaarde, ook de christelijke, was met voorbedachten rade en zeker niet omdat hij verdraagzaam zou zijn. Die minderheden vertegenwoordigden nl de resterende 20% van de bevolking, wat maakte dat de dictator samen met hen op 35% kon rekenen, wat het verschil minder groot maakte. Vergeten we niet dat Saddam Hoessein, die in Irak ook regeerde met een minderheid, hetzelfde deed. Die had zelfs een christen (Tariq Azziz) die het tot minister bracht en later tot vicepremier. Na de val van Hoessein hebben in Irak de minderheden, waaronder de christenen die Saddam steunden, daarvoor de prijs betaald. Hetzelfde gebeurt nu in Syrië. Dé oplossing zou zijn die groepen uit elkaar te halen en ieder een eigen land te geven, zoals ik ook reeds insinueerde in mijn blog van gisteren, maar dat wordt door de VN tegengewerkt omdat die liefst van al de bestaande grenzen in stand willen houden, ongeacht de drama’s die daardoor ontstaan. Dat gebeurt ook in Afrika en om dezelfde reden zal de VN Catalonië niet erkennen als onafhankelijk land en (waarschijnlijk) straks ook Vlaanderen niet…
Groot nieuws vorige week: Obama zou zijn buitenlandstrategie drastisch gaan wijzigen en grondtroepen sturen naar Syrië. ‘Boots on the ground!’ titelde De Standaard op haar voorpagina. Later bleek het te gaan om minder dan 50 ‘special forces’, die de Koerdische rebellen in het Noordoosten van het land, tegen de Turkse grens, zouden ‘adviseren’. In verhouding tot de sterkte van het Amerikaanse leger zijn dat de klassieke drie man en een paardenkop…
Een nog grotere flop werd het eerste ‘vredesoverleg’ tussen 18 landen in Wenen, waarbij deze keer ook Saoedi-Arabië en Iran waren uitgenodigd, maar geen Syriërs. Na vele uren overleg was het enige punt van overeenkomst dat men over twee weken nog eens bijeen zou komen… Het belangrijkste agendapunt bleek nl niet de toekomst van het Syrische volk te zijn, maar dat van de heer Bashar al-Assad, de dictator wiens familie reeds 44 jaar de meerderheid van het Syrische bevolking onderdrukt en uitmoordt, die nu al verantwoordelijk is voor de dood van een kwart miljoen burgers, voor de verwoesting van zowat alle bekende steden en dorpen en voor vele miljoenen vluchtelingen.
Even ridicuul was ook de consensus die er op dat Weense overleg was, dat Syrië één land moest blijven. Dat kan nooit onder Assad, want dan krijgt die de kans opnieuw met zijn minderheid van Alawieten de meerderheid van Soennieten en Koerden te onderdrukken. Als Russen en Iraniërs Assad willen sparen, kan hij hoogstens (voorlopig?) president blijven van de regio Damascus, zouden de Koerden een eigen land moeten krijgen en zou wat nu nog steeds bezet is door IS – zowel in Syrië als in Irak – één nieuw land moeten worden waarin de Soennieten het voor het zeggen zouden hebben. Alleen op die manier is er een kans dat men de nu strijdende partijen uit elkaar kan houden, dat zowel Soennieten, Sjiieten als Koerden in Syrië als in Irak een eigen land kunnen hebben waar ze niet naast elkaar moéten leven en dat een vrede op lange(re) termijn er mogelijk zou kunnen zijn.
Er tenslotte ook even op wijzen dat Europa er bij zit voor spek en bonen. De E.U kan alleen wat dreigen met economische sancties, waar geen van de deelnemers aan het overleg van wakker zal liggen. Ondertussen blijft een in moderne tijden nooit geziene vluchtelingenstroom Europa onder de voet lopen, waarbij Noordwest Europa serieus gedestabiliseerd dreigt te worden. Met Poetin als lachende derde…
Onze ‘vriend’ Leemans van het ACW is nog eens uit zijn krammen geschoten. Dat hij de regering Michel maar niks vindt, weten we al langer, maar nu maakt hij ook al zijn beklag over CD&V. Die partij krijgt van hem een groot onvoldoende. Wat denkt die man feitelijk, dat een partij – zelfs een CD&V – er alleen maar is voor de vakbond? Nooit gehoord van een zgz ‘middenveld’, met o.a. boerenbond en middenstanders? Als Leemans wil dat er een partij moet zijn die alleen de belangen behartigt van de vakbonden, dan moet hij zelf maar eens met een dergelijke partij beginnen. Dat dat niet gebeurd is, omdat mensen zoals Leemans en Co hun verantwoordelijkheid niet durven opnemen en liefst van al zelfs werken zonder controle en/of rechtspersoonlijkheid, naar analogie met de maffia.
De waarheid is dat onze vakbonden (mv) nog steeds vastgeroest zitten in de retoriek van de vorige eeuw. Die mag dan nog vrij recent achter ons liggen, de snelheid waarmee de wereld verandert, is dermate dat iedereen een tandje moet bijsteken om te kunnen volgen, ook de vakbonden.
Neem nu bv wat er vorige week gebeurd is bij Bpost, waar in Vlaanderen enkele dagen en in Brussel en Wallonië (verschil moet er zijn) bijna een hele week gestaakt werd omdat de zaterdagpremies weg zouden vallen. Ondertussen is daar een akkoord gekomen, erkend door het ABVV maar niet door het clubje Leemans, waarbij de zaterdag een gewone werkdag zal worden, maar wel binnen een vijfdaagse werkweek. Waarbij interim-werk zal worden ingekrompen en bepaalde interim-werknemers sneller de kans op een vaste job zullen krijgen.
In een tijdperk waarin men in onze buurlanden volop speelt op e-commerce én nachtarbeid, wacht men daar in dit land nog steeds op. Ondertussen gaan buitenlandse bedrijven vanuit hun eigen land onze bedrijven wegconcurreren, omdat het daar al wél geregeld is.
Ons arbeidsrecht dateert nog uit de jaren 1950 en is dus hopeloos verouderd in een wereld die continu en razendsnel blijft veranderen. Mensen als een Leemans zouden dan ook beter daar werk maken om hun organisaties daaraan aan te passen, i.pl.v. degenen die dat wél doen van alles en nog wat te beschuldigen.
En wij ons maar druk maken over sluitende begrotingen en het vermijden van schulden. Nu blijkt dat de Vlaamse regering tegen eind 2016 tegen een schuldenberg van bijna 26 miljard euro zal aankijken! Probeer er maar eens aan uit te kunnen…
E.e.a. zou in de eerste plaats te maken hebben met de gevolgen van de zesde staatshervorming, nog zo’n draak van een vervolgverhaal waarvan we het laatste nog niet hebben meegemaakt. We wisten al dat de gewesten niet alleen bevoegdheden van het federale niveau hebben overgenomen, maar ook dat de daarbij horende budgetten waren ‘afgeslankt’, m.a.w. dat de gewesten de nieuwe taken maar moesten zien uitgevoerd krijgen met minder geld en dus meteen konden gaan besparen. En het houdt daarbij niet op: aan die erbij gekregen bevoegdheden blijken nu ook schulden te hangen die nu dus door de gewesten i.pl.v. door het federale zullen moeten betaald worden. Dat geldt o.m. voor de financiering van de infrastructuur en de medisch-technische diensten van ziekenhuizen (bijna 5 miljard euro…). Als het ergens een troost mag zijn, bovenstaande geldt ook voor de andere gewesten. Met dank aan de traditionele partijen en de groenen.
Een tweede reden van die plotse schuldenberg ligt bij dat Europa, waar we toch zo goed mee zouden moeten zijn. Daar vindt men nl dat de publiekprivate financieringen van sociale woningen, scholen en welzijnszorg in Vlaanderen uit de begroting werden gehouden, hetgeen volgens Europa niet kan. Wat dit laatste betreft, dreigt het zelfs nog erger te worden, want de Oosterweel-constructie, die eerst ook door zo’n financiering gepland was, zou nu eveneens in de Vlaamse begroting terecht komen, wat deze met een half miljard euro per jaar gaat verzwaren. Straks gaan we nog blij zijn als dat Oosterweel circus niét doorgaat…
Ik schrijf in deze rubriek al enkele jaren dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Jammer genoeg krijg ik steeds meer gelijk. Er was al de put van twee miljard euro dat dat wonderkind uit Gent had gegraven voor de zonnepanelen, nu komt er eenzelfde verhaal voor de windmolens op zee, waar men bijna niets anders kan dan de subsidies terugdraaien vóór we een volgende verhoging op de elektriciteitsrekening zouden kunnen krijgen. De reden daarvoor is dat de subsidies tijdens de vorige federale legislatuur met liefst 9 miljard euro werden opgetrokken (van ± 4 naar ± 13 miljard euro!). Dat gebeurde door de toenmalige ‘minister van de Noordzee’, toevallig van dezelfde partij als de dame van de zonnepanelenbonussen en in een vroeger leven eveneens teletubbie. Dus net zoals hij de BTW verlaagde als berekende (maar mislukte) zet naar de verkiezingen toe, heeft Vande Lala eenzelfde spelletje gespeeld met de windmolens op zee. Ook die subsidie zal de huidige federale ploeg moeten terugdraaien om daarna dan er zelf de schuld voor te krijgen… En er is meer, want terwijl men in Vlaanderen de geldkraan terugdraait voor de windmolens, wil men in Wallonië subsidies gaan geven voor de zgz spaarbekkenatol van Coo. Dat laatste voorstel gaat uit van de MR en kan nu eens niet in de schoenen van de SP.a geschoven worden. Dit komt dan bovenop het verhaal van de N-VA die – terecht - niet wil weten van een intern Belgisch klimaatakkoord waarbij Vlaanderen voor 64% de kosten draagt en er maar 50% baten van terugkrijgt.
Volgens onze federale Charel is er voor de klimaatregeling alleen nog maar een ontwerp- akkoord en kan er nog e.e.a. worden bij geschaafd vóór de internationale klimaatconferentie van Parijs over twee weken. Stel dat dit niet gebeurt, dan zal het alvast het voordeel hebben dat iedereen zal kunnen zien dat dit land niet één geheel is en niet verder als dusdanig dient beoordeeld te worden in een internationale context. Het wordt stilaan tijd dat de wereld beseft dat er in de verschillende rangschikkingen waarin landen worden opgelijst ook in het buitenland rekening wordt gehouden met onze gewesten, waar de verschillen steeds groter worden dan officieel wordt toegegeven.
De luchthaven van Zaventem is het vrachttransport van Ethiopian Airlines kwijtgespeeld, omdat die maatschappij van de federale overheid telkens maar verkeersrechten kreeg voor één maand en de laatste maand zelfs maar voor twee weken. Reden daarvoor was een klacht van de Luikse luchthaven van Bierset die in Ethiopian een concurrent zag voor DHL, die vanuit Luik naar ongeveer dezelfde bestemmingen in Azië vliegt. Brussels Airport verspeelt daarmee zo’n 50.000 ton vracht per jaar en 400 jobs. Dat laatste is niet meteen een ramp, want het is een komen en gaan op Zaventem en zelfs 50.000 ton vertegenwoordigt er slechts één procent van de jaarlijkse omzet. Zopas is er zo bv nog een Japanse maatschappij bijgekomen die weer rechtstreekse vluchten Brussel-Tokio verzorgt, wat ook voor extra werkgelegenheid zorgt. De cargo van Ethiopian, die oorspronkelijk – vóór het naar Zaventem kwam - op Schiphol landde, gaat nu echter niét naar Luik maar opnieuw naar Nederland en wel naar het vlak bij Luik gelegen Maastricht, waar de Afrikaanse maatschappij meteen verkeersrechten kreeg voor zes maanden. Het gekende liedje van de twee honden en het been…
Stel eens voor dat het juist omgekeerd zou gebeurd zijn, dat Brussels Airport zou gereclameerd hebben over een klant in Luik. Het kot zou weer te klein geweest zijn. Net zoals wat nu gebeurt in Linkebeek, waar een franskiljonse politieker denkt de wetten te kunnen omzeilen in Vlaanderen. Dat moest een Vlaamse would-be burgemeester eens proberen aan de overkant van de taalgrens bij het Franstalige Herrenvolk!
Voor wie het nog niet zou weten: de voorzitter van de Raad van Bestuur van de Luikse luchthaven is niemand minder dan José Happart, de vroegere bendeleider uit Voeren, die al sinds 1994 in die Raad van Bestuur zit. Zijn grootste verwezenlijking was de bouw van een passagiersterminal in het hoofdzakelijk voor cargo bestemd vliegveld, met een capaciteit van anderhalf miljoen passagiers, daar waar er tot nu toe nooit meer dan 350.000 zijn komen opdagen. Geld wegsmijten was ook de specialiteit van zijn tweelingbroer Jean-Marie die voorzitter werd van de intercommunale die het circuit van Spa-Francorchamps beheert. Daar heeft het Waalse gewest alleen dit jaar al 9 miljoen euro moeten bijpassen. Jean-Marie is ondertussen voorzitter af en José riskeert hetzelfde lot, want hij wordt beschuldigd van corruptie, samen met een gedelegeerd bestuurder. Die laatste heeft al bekend, maar Happart gaat in beroep. Indien veroordeeld zou dat het einde van zijn politieke PS carrière betekenen (hij is ooit Waals gewestminister geweest).
Wie zei weer dat het met Wallonië de goeie kant op ging?
Het klimaatakkoord dat zopas bereikt werd, na een impasse van zes (6!) jaar, door de vier (4!) klimaatministers die dit land ‘rijk’ is, staat alweer op losse schroeven. De N-VA wil er nl nog aan sleutelen, wat het gevaar met zich meebrengt, dat het niet meer goed komt vóór de internationale klimaatconferentie van Parijs, die volgende maand plaats vindt.
De reden waarom de partij van De Wever dwars gaat liggen is, omdat ons Schauvliegje teveel toezeggingen gedaan zou hebben aan de tegenpartijen. Het typische tsjevenrecept van ‘met de dood in het hart’ enz… Vlaanderen zou nl maar 50% van de opbrengst der emissierechten krijgen, terwijl 64% ervan wel door Vlaamse bedrijven en gezinnen wordt aangeleverd. Het klassieke verhaal van de Vlamingen die meer betalen en minder krijgen. Eerlijk gezegd moet ik daar bijvoegen, dat de opbrengst van die rechten wel raar verdeeld wordt: Vlaanderen dus 50%, Wallonië 29, Brussel 6 en de federale overheid 15%. Wat die laatste in dit verhaal komt doen, is mij een raadsel, maar misschien komt iemand wel eens vertellen waar dat extra federaal territorium ligt…
Ondertussen blijft Vlaanderen wel de transfers naar Wallonië onverminderd betalen, ondanks het feit dat –volgens onze poco media – het in Wallonië beter zou gaan. De waarheid is dat in de materies, waarin het ten zuiden van de taalgrens verbetert, het in Vlaanderen nóg beter gaat. Volgens Bart De Valck, algemeen voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in het laatste nummer van Grondvest, nemen die transfers nog steeds toe en blijven ze ongelimiteerd in de tijd. Percentsgewijs is er geen enkele natie waar een deel van de bevolking zo profiteert van een ander als in dit land, met als resultaat dat Vlaanderen steeds meer welvaart kwijt speelt.
Tenslotte nog een woordje over Schauvliegje, die ik al enkele jaren met een verkleinwoord aanspreek omdat het mens nu eenmaal een politiek lichtgewicht is. Om het even in het Engels te zeggen: ‘she’s a Joke’ (doordenkertje). Bij het klimaatverhaal is het niet de eerste keer dat ze onnodige Vlaamse toegevingen doet. Ook in de zaak van het nationaal voetbalstadion op de parking C van de Heizel laat ze zich in de doeken doen door de belgicisten. Zo heeft ze o.m. verklaard dat de Vlaamse regering alle mogelijke inspanningen zal leveren om dit stadion er te krijgen. Wetende dat dit zal zorgen voor een nieuwe golf van verfransing van de Vlaamse Rand, kan men zich terecht afvragen waarvoor dit nodig is.
De dood van twee mensen als gevolg van een uit de hand gelopen stakerspiket op de autosnelweg bij Luik, blijft de gemoederen beroeren, ook in Wallonië en daar zijn ze op dat gebied al e.e.a. gewend. Het is trouwens de MR en niet een van de Vlaamse meerderheidspartijen die zinnens is één dezer dagen een wetsvoorstel tafel te leggen dat het recht op arbeid moet garanderen. Straffer nog, een van die Vlaamse partijen – CD&V met name – verzet zich tegen het voorstel van Michel’s partij. De spreekbuis ter zake, linksbuiten Kris Peeters, vindt het niet nodig. Hij heeft de vakbonden gevraagd zelf eens met een nieuw voorstel af te komen om dergelijke triestige situaties in de toekomst te vermijden. Peeters verwijst daarbij naar een zgz ‘herenakkoord’ (een stroeve vertaling van ‘gentlemen’s agreement’) uit 2002. Zoals wel meer gebeurt in dit land, was er toen wel zo’n soort akkoord dat een recht op arbeid moest garanderen, maar is er 13 jaar later nog steeds niets van terecht gekomen. Om het verhaal nog sterker te maken: dat akkoord kwam er toen Laurette Mitraillette, de rode pasionaria van de PS, minister van werk was en ook toen dreigde met zo’n wet omdat zij de wilde stakingen beu was. Linkser kan moeilijk, maar het resultaat was tot op heden nihil, nada, ingenting.
Peeters wenst dat er een nieuw akkoord komt tussen de sociale partners, i.pl.v. een nieuwe wet. Het lot wil nu dat hijzelf, Kris Peeters, er in 2002 ook bij was, maar dan aan de andere kant van de tafel als voorzitter van Unizo, hetzelfde Unizo dat er nu ook het nieuwe wetsvoorstel van de MR verdedigt. ‘Het kan verkeren’, zei Bredero en van wat Peeters al heeft uitgespookt sinds hij in de nieuwe federale regering geen premier maar slechts minister is kunnen worden, kan straks een heel boek geschreven worden. Een goede titel zou ‘De tafelspringer’ kunnen zijn!
Zolang de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid krijgen en de schuld kunnen blijven afwentelen op hun aanhangers, die ze duidelijk niet onder controle hebben, heeft het geen zin uitgerekend diezelfde vakbonden een plan voor de toekomst te laten opmaken. Voor wat hoort wat en dat schijnt bij die mensen (én bij Peeters) nog steeds niet te zijn doorgedrongen.
