Ik kom even terug op mijn blog van gisteren, waarin ik Bertie weer eens gelijk moet geven met zijn reactie (cijfermatig kan ik niet tegen hem op!). Maar men moet wel érgens mee beginnen, zeker als men weet dat er tijdens de regeerperiode Di Rupo niet één baan is bijgekomen in de privé, maar integendeel 30.000 verloren zijn gegaan.
Bertie heeft eveneens gelijk als hij stelt dat, om de schade in te halen, er meer dan 900.000 extra jobs moeten bijkomen en dat aan dit tempo het zo nog bijna 50 jaar kan duren. En dat alleen al om onze buurlanden bij te benen. Dat werd gisteren ook bevestigd door De Tijd, die VOKA citeert. Eén uur arbeid kost in dit land ook nu nog altijd 14% meer dan in de buurlanden. Daarnaast zijn de cijfers, zoals meestal gebeurt, alleen toepasselijk op heel België. Als men die volgens de gewesten zou publiceren, zou men zien dat ook op dit gebied Wallonië en vooral Brussel ver achterlopen. In Vlaanderen daalt de werkloosheid voor de derde maand op rij, wat toch ook aangeeft dat het bij ons minder slecht gaat.
Er is dus nog werk aan de winkel en dat wordt nog eens bevestigd door het nieuwste overzicht door de Wereldbank van de ranglijst Ondernemingsklimaat, waarop België nog maar eens een plaats zakt. Het staat nu op 43, terwijl een vergelijkbaar land als Denemarken op plaats 3 staat. De Denen hebben dan wel geen last van een gewest waar staken belangrijker lijkt dan werken…
Voor het eerst in bijna 20 jaar (van 1996) daalt in dit land het ambtenarenbestand. Vorige maand gingen er bijna 20% minder bedrijven failliet dan in dezelfde periode van 2014. Er werden in de eerste 6 maanden van dit jaar 10.000 nieuwe jobs gecreëerd in de privé. De factuur van de staatsschuld is met één miljard euro gezakt. Oktober 2015 was de meest succesvolle maand van het jaar op de beurs. Waar klagen we nog over?
Dat verminderen van die ambtenaren en de extra tewerkstelling in de privé zijn opstekers. Dat betekent immers dat de staat minder moet uitgeven. Hoe meer mensen er aan het werk zijn in de privé, hoe beter voor het in stand houden van onze sociale zekerheid. Bij de overheidsjobs zitten de zorgsector en de dienst van de dienstencheques er wel niet bij, maar dat zijn twee factoren die het geheel niet schaden. De dienstencheques halen meer laaggeschoolden uit de werkloosheid, het uitbreiden van de zorgsector is nodig wegens de algemene veroudering van de bevolking.
Met dit alles betekent het nog niet dat dit land er bovenop komt. Zolang het overheidsbeslag boven de 50% zit en de staatsschuld boven de 100, is er geen echte reden tot juichen. Toch is het een stap in de goede richting, omdat het om echte jobs gaat en geen die het overheidsapparaat nog zwaarder maken. Verhofstadt beloofde ooit 300.000 nieuwe jobs en die kwamen er ook, maar alleen bij de overheid. Bij Di Rupo gebeurde hetzelfde, zij het op kleinere schaal, maar toen gingen er wel 30.000 jobs verloren in de privé. We zullen dus maar duimen, dat tenminste de slogan ‘jobs, jobs, jobs’ geen ijdele kreet blijft.
Het Middenoosten blijft de aandacht opeisen. De Turkse verkiezingen werden gewonnen door Erdogan’s AKP, wat verwacht werd, maar met een ruimere meerderheid dan in juni, wat niét verwacht werd. Voor zover we daar van democratie kunnen spreken, was het wel opmerkelijk dat in een land waar geen stemplicht is, er meer dan 80% ging stemmen. De ruime overwinning van de AKP (de ‘partij voor rechtvaardigheid en ontwikkeling’) kan daar mee te maken hebben gehad, maar was evenzeer het gevolg van enkele duidelijke schendingen van mensenrechten tijdens de campagne er naartoe, iets wat bevestigd werd door de waarnemers van de Raad van Europa (niet te verwarren met de E.U.). Verscheidene kranten, radio- en Tv-stations die tégen Erdogan waren, werden op overheidsbevel gesloten of gewoon door de AKP overgenomen. De oppositiepartijen werden geboycot als een VB in het kwadraat. Op China na zitten er nergens meer journalisten en uitgevers achter de tralies dan in Turkije. Dat zegt genoeg en het is eerder bang afwachten wat de volgende zet van de nieuwe sultan zal zijn. Erdogan en Poetin doen er in de regio wel aan Realpolitik, dit in tegenstelling tot ‘das Mädchen’ en de benevelde Luxemburger die de Europese Commissie voorzit, die aan beloftepolitiek doen, wat Europa wel eens zuur zou kunnen opbreken. Ik vraag me trouwens af waarom onze media zich druk maken omdat Erdogan zijn land steeds meer richting het Oosten stuurt. We zouden er blij om moeten zijn.
---
Ik kan akkoord gaan met het merendeel van de reacties op mijn blog van gisteren over Syrië. Wel wil ik iets kwijt over dat zgz gedoogbeleid vanwege Assad m.b.t. de andere godsdiensten in zijn land. De sekte waartoe Assad behoort, de sjiïetische Alawieten, vertegenwoordigde bij het begin van het conflict slechts 15% van de bevolking. De soennieten haalden 65%, maar hebben er nooit iets te zeggen gehad. Dat Assad de andere godsdiensten spaarde, ook de christelijke, was met voorbedachten rade en zeker niet omdat hij verdraagzaam zou zijn. Die minderheden vertegenwoordigden nl de resterende 20% van de bevolking, wat maakte dat de dictator samen met hen op 35% kon rekenen, wat het verschil minder groot maakte. Vergeten we niet dat Saddam Hoessein, die in Irak ook regeerde met een minderheid, hetzelfde deed. Die had zelfs een christen (Tariq Azziz) die het tot minister bracht en later tot vicepremier. Na de val van Hoessein hebben in Irak de minderheden, waaronder de christenen die Saddam steunden, daarvoor de prijs betaald. Hetzelfde gebeurt nu in Syrië. Dé oplossing zou zijn die groepen uit elkaar te halen en ieder een eigen land te geven, zoals ik ook reeds insinueerde in mijn blog van gisteren, maar dat wordt door de VN tegengewerkt omdat die liefst van al de bestaande grenzen in stand willen houden, ongeacht de drama’s die daardoor ontstaan. Dat gebeurt ook in Afrika en om dezelfde reden zal de VN Catalonië niet erkennen als onafhankelijk land en (waarschijnlijk) straks ook Vlaanderen niet…
Groot nieuws vorige week: Obama zou zijn buitenlandstrategie drastisch gaan wijzigen en grondtroepen sturen naar Syrië. ‘Boots on the ground!’ titelde De Standaard op haar voorpagina. Later bleek het te gaan om minder dan 50 ‘special forces’, die de Koerdische rebellen in het Noordoosten van het land, tegen de Turkse grens, zouden ‘adviseren’. In verhouding tot de sterkte van het Amerikaanse leger zijn dat de klassieke drie man en een paardenkop…
Een nog grotere flop werd het eerste ‘vredesoverleg’ tussen 18 landen in Wenen, waarbij deze keer ook Saoedi-Arabië en Iran waren uitgenodigd, maar geen Syriërs. Na vele uren overleg was het enige punt van overeenkomst dat men over twee weken nog eens bijeen zou komen… Het belangrijkste agendapunt bleek nl niet de toekomst van het Syrische volk te zijn, maar dat van de heer Bashar al-Assad, de dictator wiens familie reeds 44 jaar de meerderheid van het Syrische bevolking onderdrukt en uitmoordt, die nu al verantwoordelijk is voor de dood van een kwart miljoen burgers, voor de verwoesting van zowat alle bekende steden en dorpen en voor vele miljoenen vluchtelingen.
Even ridicuul was ook de consensus die er op dat Weense overleg was, dat Syrië één land moest blijven. Dat kan nooit onder Assad, want dan krijgt die de kans opnieuw met zijn minderheid van Alawieten de meerderheid van Soennieten en Koerden te onderdrukken. Als Russen en Iraniërs Assad willen sparen, kan hij hoogstens (voorlopig?) president blijven van de regio Damascus, zouden de Koerden een eigen land moeten krijgen en zou wat nu nog steeds bezet is door IS – zowel in Syrië als in Irak – één nieuw land moeten worden waarin de Soennieten het voor het zeggen zouden hebben. Alleen op die manier is er een kans dat men de nu strijdende partijen uit elkaar kan houden, dat zowel Soennieten, Sjiieten als Koerden in Syrië als in Irak een eigen land kunnen hebben waar ze niet naast elkaar moéten leven en dat een vrede op lange(re) termijn er mogelijk zou kunnen zijn.
Er tenslotte ook even op wijzen dat Europa er bij zit voor spek en bonen. De E.U kan alleen wat dreigen met economische sancties, waar geen van de deelnemers aan het overleg van wakker zal liggen. Ondertussen blijft een in moderne tijden nooit geziene vluchtelingenstroom Europa onder de voet lopen, waarbij Noordwest Europa serieus gedestabiliseerd dreigt te worden. Met Poetin als lachende derde…
Onze ‘vriend’ Leemans van het ACW is nog eens uit zijn krammen geschoten. Dat hij de regering Michel maar niks vindt, weten we al langer, maar nu maakt hij ook al zijn beklag over CD&V. Die partij krijgt van hem een groot onvoldoende. Wat denkt die man feitelijk, dat een partij – zelfs een CD&V – er alleen maar is voor de vakbond? Nooit gehoord van een zgz ‘middenveld’, met o.a. boerenbond en middenstanders? Als Leemans wil dat er een partij moet zijn die alleen de belangen behartigt van de vakbonden, dan moet hij zelf maar eens met een dergelijke partij beginnen. Dat dat niet gebeurd is, omdat mensen zoals Leemans en Co hun verantwoordelijkheid niet durven opnemen en liefst van al zelfs werken zonder controle en/of rechtspersoonlijkheid, naar analogie met de maffia.
De waarheid is dat onze vakbonden (mv) nog steeds vastgeroest zitten in de retoriek van de vorige eeuw. Die mag dan nog vrij recent achter ons liggen, de snelheid waarmee de wereld verandert, is dermate dat iedereen een tandje moet bijsteken om te kunnen volgen, ook de vakbonden.
Neem nu bv wat er vorige week gebeurd is bij Bpost, waar in Vlaanderen enkele dagen en in Brussel en Wallonië (verschil moet er zijn) bijna een hele week gestaakt werd omdat de zaterdagpremies weg zouden vallen. Ondertussen is daar een akkoord gekomen, erkend door het ABVV maar niet door het clubje Leemans, waarbij de zaterdag een gewone werkdag zal worden, maar wel binnen een vijfdaagse werkweek. Waarbij interim-werk zal worden ingekrompen en bepaalde interim-werknemers sneller de kans op een vaste job zullen krijgen.
In een tijdperk waarin men in onze buurlanden volop speelt op e-commerce én nachtarbeid, wacht men daar in dit land nog steeds op. Ondertussen gaan buitenlandse bedrijven vanuit hun eigen land onze bedrijven wegconcurreren, omdat het daar al wél geregeld is.
Ons arbeidsrecht dateert nog uit de jaren 1950 en is dus hopeloos verouderd in een wereld die continu en razendsnel blijft veranderen. Mensen als een Leemans zouden dan ook beter daar werk maken om hun organisaties daaraan aan te passen, i.pl.v. degenen die dat wél doen van alles en nog wat te beschuldigen.
En wij ons maar druk maken over sluitende begrotingen en het vermijden van schulden. Nu blijkt dat de Vlaamse regering tegen eind 2016 tegen een schuldenberg van bijna 26 miljard euro zal aankijken! Probeer er maar eens aan uit te kunnen…
E.e.a. zou in de eerste plaats te maken hebben met de gevolgen van de zesde staatshervorming, nog zo’n draak van een vervolgverhaal waarvan we het laatste nog niet hebben meegemaakt. We wisten al dat de gewesten niet alleen bevoegdheden van het federale niveau hebben overgenomen, maar ook dat de daarbij horende budgetten waren ‘afgeslankt’, m.a.w. dat de gewesten de nieuwe taken maar moesten zien uitgevoerd krijgen met minder geld en dus meteen konden gaan besparen. En het houdt daarbij niet op: aan die erbij gekregen bevoegdheden blijken nu ook schulden te hangen die nu dus door de gewesten i.pl.v. door het federale zullen moeten betaald worden. Dat geldt o.m. voor de financiering van de infrastructuur en de medisch-technische diensten van ziekenhuizen (bijna 5 miljard euro…). Als het ergens een troost mag zijn, bovenstaande geldt ook voor de andere gewesten. Met dank aan de traditionele partijen en de groenen.
Een tweede reden van die plotse schuldenberg ligt bij dat Europa, waar we toch zo goed mee zouden moeten zijn. Daar vindt men nl dat de publiekprivate financieringen van sociale woningen, scholen en welzijnszorg in Vlaanderen uit de begroting werden gehouden, hetgeen volgens Europa niet kan. Wat dit laatste betreft, dreigt het zelfs nog erger te worden, want de Oosterweel-constructie, die eerst ook door zo’n financiering gepland was, zou nu eveneens in de Vlaamse begroting terecht komen, wat deze met een half miljard euro per jaar gaat verzwaren. Straks gaan we nog blij zijn als dat Oosterweel circus niét doorgaat…
Ik schrijf in deze rubriek al enkele jaren dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Jammer genoeg krijg ik steeds meer gelijk. Er was al de put van twee miljard euro dat dat wonderkind uit Gent had gegraven voor de zonnepanelen, nu komt er eenzelfde verhaal voor de windmolens op zee, waar men bijna niets anders kan dan de subsidies terugdraaien vóór we een volgende verhoging op de elektriciteitsrekening zouden kunnen krijgen. De reden daarvoor is dat de subsidies tijdens de vorige federale legislatuur met liefst 9 miljard euro werden opgetrokken (van ± 4 naar ± 13 miljard euro!). Dat gebeurde door de toenmalige ‘minister van de Noordzee’, toevallig van dezelfde partij als de dame van de zonnepanelenbonussen en in een vroeger leven eveneens teletubbie. Dus net zoals hij de BTW verlaagde als berekende (maar mislukte) zet naar de verkiezingen toe, heeft Vande Lala eenzelfde spelletje gespeeld met de windmolens op zee. Ook die subsidie zal de huidige federale ploeg moeten terugdraaien om daarna dan er zelf de schuld voor te krijgen… En er is meer, want terwijl men in Vlaanderen de geldkraan terugdraait voor de windmolens, wil men in Wallonië subsidies gaan geven voor de zgz spaarbekkenatol van Coo. Dat laatste voorstel gaat uit van de MR en kan nu eens niet in de schoenen van de SP.a geschoven worden. Dit komt dan bovenop het verhaal van de N-VA die – terecht - niet wil weten van een intern Belgisch klimaatakkoord waarbij Vlaanderen voor 64% de kosten draagt en er maar 50% baten van terugkrijgt.
Volgens onze federale Charel is er voor de klimaatregeling alleen nog maar een ontwerp- akkoord en kan er nog e.e.a. worden bij geschaafd vóór de internationale klimaatconferentie van Parijs over twee weken. Stel dat dit niet gebeurt, dan zal het alvast het voordeel hebben dat iedereen zal kunnen zien dat dit land niet één geheel is en niet verder als dusdanig dient beoordeeld te worden in een internationale context. Het wordt stilaan tijd dat de wereld beseft dat er in de verschillende rangschikkingen waarin landen worden opgelijst ook in het buitenland rekening wordt gehouden met onze gewesten, waar de verschillen steeds groter worden dan officieel wordt toegegeven.
De luchthaven van Zaventem is het vrachttransport van Ethiopian Airlines kwijtgespeeld, omdat die maatschappij van de federale overheid telkens maar verkeersrechten kreeg voor één maand en de laatste maand zelfs maar voor twee weken. Reden daarvoor was een klacht van de Luikse luchthaven van Bierset die in Ethiopian een concurrent zag voor DHL, die vanuit Luik naar ongeveer dezelfde bestemmingen in Azië vliegt. Brussels Airport verspeelt daarmee zo’n 50.000 ton vracht per jaar en 400 jobs. Dat laatste is niet meteen een ramp, want het is een komen en gaan op Zaventem en zelfs 50.000 ton vertegenwoordigt er slechts één procent van de jaarlijkse omzet. Zopas is er zo bv nog een Japanse maatschappij bijgekomen die weer rechtstreekse vluchten Brussel-Tokio verzorgt, wat ook voor extra werkgelegenheid zorgt. De cargo van Ethiopian, die oorspronkelijk – vóór het naar Zaventem kwam - op Schiphol landde, gaat nu echter niét naar Luik maar opnieuw naar Nederland en wel naar het vlak bij Luik gelegen Maastricht, waar de Afrikaanse maatschappij meteen verkeersrechten kreeg voor zes maanden. Het gekende liedje van de twee honden en het been…
Stel eens voor dat het juist omgekeerd zou gebeurd zijn, dat Brussels Airport zou gereclameerd hebben over een klant in Luik. Het kot zou weer te klein geweest zijn. Net zoals wat nu gebeurt in Linkebeek, waar een franskiljonse politieker denkt de wetten te kunnen omzeilen in Vlaanderen. Dat moest een Vlaamse would-be burgemeester eens proberen aan de overkant van de taalgrens bij het Franstalige Herrenvolk!
Voor wie het nog niet zou weten: de voorzitter van de Raad van Bestuur van de Luikse luchthaven is niemand minder dan José Happart, de vroegere bendeleider uit Voeren, die al sinds 1994 in die Raad van Bestuur zit. Zijn grootste verwezenlijking was de bouw van een passagiersterminal in het hoofdzakelijk voor cargo bestemd vliegveld, met een capaciteit van anderhalf miljoen passagiers, daar waar er tot nu toe nooit meer dan 350.000 zijn komen opdagen. Geld wegsmijten was ook de specialiteit van zijn tweelingbroer Jean-Marie die voorzitter werd van de intercommunale die het circuit van Spa-Francorchamps beheert. Daar heeft het Waalse gewest alleen dit jaar al 9 miljoen euro moeten bijpassen. Jean-Marie is ondertussen voorzitter af en José riskeert hetzelfde lot, want hij wordt beschuldigd van corruptie, samen met een gedelegeerd bestuurder. Die laatste heeft al bekend, maar Happart gaat in beroep. Indien veroordeeld zou dat het einde van zijn politieke PS carrière betekenen (hij is ooit Waals gewestminister geweest).
Wie zei weer dat het met Wallonië de goeie kant op ging?
Het klimaatakkoord dat zopas bereikt werd, na een impasse van zes (6!) jaar, door de vier (4!) klimaatministers die dit land ‘rijk’ is, staat alweer op losse schroeven. De N-VA wil er nl nog aan sleutelen, wat het gevaar met zich meebrengt, dat het niet meer goed komt vóór de internationale klimaatconferentie van Parijs, die volgende maand plaats vindt.
De reden waarom de partij van De Wever dwars gaat liggen is, omdat ons Schauvliegje teveel toezeggingen gedaan zou hebben aan de tegenpartijen. Het typische tsjevenrecept van ‘met de dood in het hart’ enz… Vlaanderen zou nl maar 50% van de opbrengst der emissierechten krijgen, terwijl 64% ervan wel door Vlaamse bedrijven en gezinnen wordt aangeleverd. Het klassieke verhaal van de Vlamingen die meer betalen en minder krijgen. Eerlijk gezegd moet ik daar bijvoegen, dat de opbrengst van die rechten wel raar verdeeld wordt: Vlaanderen dus 50%, Wallonië 29, Brussel 6 en de federale overheid 15%. Wat die laatste in dit verhaal komt doen, is mij een raadsel, maar misschien komt iemand wel eens vertellen waar dat extra federaal territorium ligt…
Ondertussen blijft Vlaanderen wel de transfers naar Wallonië onverminderd betalen, ondanks het feit dat –volgens onze poco media – het in Wallonië beter zou gaan. De waarheid is dat in de materies, waarin het ten zuiden van de taalgrens verbetert, het in Vlaanderen nóg beter gaat. Volgens Bart De Valck, algemeen voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in het laatste nummer van Grondvest, nemen die transfers nog steeds toe en blijven ze ongelimiteerd in de tijd. Percentsgewijs is er geen enkele natie waar een deel van de bevolking zo profiteert van een ander als in dit land, met als resultaat dat Vlaanderen steeds meer welvaart kwijt speelt.
Tenslotte nog een woordje over Schauvliegje, die ik al enkele jaren met een verkleinwoord aanspreek omdat het mens nu eenmaal een politiek lichtgewicht is. Om het even in het Engels te zeggen: ‘she’s a Joke’ (doordenkertje). Bij het klimaatverhaal is het niet de eerste keer dat ze onnodige Vlaamse toegevingen doet. Ook in de zaak van het nationaal voetbalstadion op de parking C van de Heizel laat ze zich in de doeken doen door de belgicisten. Zo heeft ze o.m. verklaard dat de Vlaamse regering alle mogelijke inspanningen zal leveren om dit stadion er te krijgen. Wetende dat dit zal zorgen voor een nieuwe golf van verfransing van de Vlaamse Rand, kan men zich terecht afvragen waarvoor dit nodig is.
De dood van twee mensen als gevolg van een uit de hand gelopen stakerspiket op de autosnelweg bij Luik, blijft de gemoederen beroeren, ook in Wallonië en daar zijn ze op dat gebied al e.e.a. gewend. Het is trouwens de MR en niet een van de Vlaamse meerderheidspartijen die zinnens is één dezer dagen een wetsvoorstel tafel te leggen dat het recht op arbeid moet garanderen. Straffer nog, een van die Vlaamse partijen – CD&V met name – verzet zich tegen het voorstel van Michel’s partij. De spreekbuis ter zake, linksbuiten Kris Peeters, vindt het niet nodig. Hij heeft de vakbonden gevraagd zelf eens met een nieuw voorstel af te komen om dergelijke triestige situaties in de toekomst te vermijden. Peeters verwijst daarbij naar een zgz ‘herenakkoord’ (een stroeve vertaling van ‘gentlemen’s agreement’) uit 2002. Zoals wel meer gebeurt in dit land, was er toen wel zo’n soort akkoord dat een recht op arbeid moest garanderen, maar is er 13 jaar later nog steeds niets van terecht gekomen. Om het verhaal nog sterker te maken: dat akkoord kwam er toen Laurette Mitraillette, de rode pasionaria van de PS, minister van werk was en ook toen dreigde met zo’n wet omdat zij de wilde stakingen beu was. Linkser kan moeilijk, maar het resultaat was tot op heden nihil, nada, ingenting.
Peeters wenst dat er een nieuw akkoord komt tussen de sociale partners, i.pl.v. een nieuwe wet. Het lot wil nu dat hijzelf, Kris Peeters, er in 2002 ook bij was, maar dan aan de andere kant van de tafel als voorzitter van Unizo, hetzelfde Unizo dat er nu ook het nieuwe wetsvoorstel van de MR verdedigt. ‘Het kan verkeren’, zei Bredero en van wat Peeters al heeft uitgespookt sinds hij in de nieuwe federale regering geen premier maar slechts minister is kunnen worden, kan straks een heel boek geschreven worden. Een goede titel zou ‘De tafelspringer’ kunnen zijn!
Zolang de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid krijgen en de schuld kunnen blijven afwentelen op hun aanhangers, die ze duidelijk niet onder controle hebben, heeft het geen zin uitgerekend diezelfde vakbonden een plan voor de toekomst te laten opmaken. Voor wat hoort wat en dat schijnt bij die mensen (én bij Peeters) nog steeds niet te zijn doorgedrongen.
De vluchtelingencrisis lijkt zo stilaan meer en meer te gelijken op een ware volksverhuizing. Men zou het kunnen gaan vergelijken met de volksverhuizingen op het einde van het Romeinse Rijk (dat historicus De Wever daar nog niet op gekomen is!). Hopelijk vergaat het Europa beter…
Zondagavond was er in Brussel de zoveelste vergadering ter zake, waarbij het voor de zoveelste keer onduidelijk blijft of de eventuele akkoorden ook deze keer écht iets zullen oplossen. Eén zaak is zeker: de schrik zit er goed in en dat is niet onterecht. Met de Russische bombardementen in Syrië wordt het steeds duidelijker dat Poetin die niet alleen inzet om zijn vriend Assad uit de penarie te helpen, maar tegelijkertijd – via die volksverhuizingen – Europa wil destabiliseren en zo straks ook in Oekraïne zijn slag wil thuis halen. Wie in dit geopolitisch spelletje ook zijn gram wil halen is sultan Erdogan, die warm en koud tegelijk blaast en niet vervaard is van enige chantage, waarbij een radeloze Merkel een handje toesteekt. Das Mädchen schaft es nicht mehr…
Wie ter zake ook warm en koud tegelijk blaast (al zijn we dat feitelijk al langer gewend) is onze CD&V. Nadat Bart De Wever i.v.m. de vluchtelingencrisis gesteld had dat men de conventie van Genève beter zou aanpassen aan de huidige veranderde politieke situatie, was CD&V daar categoriek tegen. Maar op de EVP-top deze week in Madrid keurde de partij wel een Nederlands amendement mee goed om die 70 jaar oude conventie te ‘updaten’. Typisch tsjevenwerk: ‘Ja, maar. Enerzijds anderzijds. Met de dood in ’t hart’…
Feit blijft dat een eventuele wijziging van die conventie het akkoord moet krijgen van 145 landen en dat zal niet voor morgen zijn. Misschien beter iets uitdokteren voor eigen Europees gebruik en daarna landen van buiten Europa de kans geven zich daarbij aan te sluiten?
Wie dacht dat Kris Peeters alleen maar overhoop ligt met de N-VA, zal die mening moeten herzien. Op Europees vlak twist hij nu ook al anderhalf jaar met Europees commissaris voor transport, ene Violeta Bulc (Centrumpartij Slovenië), die wil dat België de wet Major afschaft. Die wet bepaalt al een halve eeuw hoe er in de Belgische havens mag gewerkt worden, is compleet achterhaald en is nu een voorbeeld van hoe het niét moet. Al onze havens, maar vooral die van Antwerpen, zijn in feite een closed shop, waar de vakbonden het volledig voor het zeggen hebben. Zelfs e-commerce en logistieke diensten moeten zich daaraan houden, wat hun personeelskosten met een derde duurder maakt en dat in een land dat al zo zwaar te lijden heeft van de loonkloof met de buurlanden.
Peeters krijgt van Bulc nog één week de tijd om de zaken recht te zetten. Als dat niet lukt – en zo ziet het er naar uit – start de E.U. een procedure bij het Europese Hof, waarna sancties tegen België kunnen volgen en de wet Major sowieso naar de prullenmand zal verwezen worden. Dit is serieus te nemen, want er was al een precedent met Spanje en dat land heeft tenslotte moeten inbinden. Dat onze dokwerkers, zeker die van Antwerpen, geen doetjes zijn hebben ze al enkele keren bewezen, tot in Straatsburg toe. Maar na wat zopas gebeurd is in Luik na een zoveelste staking tegen de regering Michel, wordt het ook voor de syndicalisten erg problematisch om de boel nog eens op stelten te zetten.
Terloops nog even bij vertellen dat Fernand Huts van de Katoennatie ook al enkele jaren met de Antwerpse havenvakbonden in de clinch ligt omdat zijn e-commerce in de haven - het in- en verpakken van bestelde e-commerce producten – volgens de wet Major ook door havenarbeiders zou moeten gebeuren, iets wat de dokwerkers zelf niet eens zien zitten. Huts had al voorgesteld voor e-commerce en logistieke bedrijven een uitzondering te maken, maar juist dát zit niet in het tegenvoorstel van Peeters, waardoor het er wel op lijkt dat diens tegenvoorstel aan de E.U. eerder op maat gemaakt is om Huts te pesten. Peeters wil een soort wet Major light en Europa wil dat ze verdwijnt.
Als gevolg van de staking van de socialistische vakbond van vorige week blijkt er nu een tweede dodelijk slachtoffer te zijn gevallen van de wegblokkade bij Luik. Een automobilist van 71 kreeg er in de file een beroerte en werd nog geholpen door een dokter die daar ook vast zat en de hulpdiensten verwittigde. Die reden zich ook vast in de blokkade, zodat de verplegers tenslotte over een dam moesten kruipen om via een omweg bij het slachtoffer te geraken. Het grote tijdverlies zorgde ervoor dat het niet meer goed kwam en dat de man overleed.
Ik had er in mijn blog van 20 dezer al over geschreven en de titel ervan was goed gekozen: ‘syndicaal terrorisme’. Ik had trouwens zelfs in hoofdletters vermeld dat het in de eerste plaats om een TREINstaking ging, iets wat in onze media niet genoeg vermeld wordt. Sinds wanneer moet men autosnelwegen blokkeren bij een TREINstaking, tenzij gewoon om medeburgers te treiteren die met de zaak niets te maken hebben?
Er loopt iets mis in onze samenleving. Heel wat mensen schijnen niet te beseffen hoe goed we het hier nog hebben, ook al krijgen we niet altijd wat we graag zouden hebben. We zijn doorgaans gezond, goed opgeleid en leiden een vorstelijk leven als we dat vergelijken met driekwart van de rest van de wereldbevolking. Fietsen en wandelen doen we als recreatie, dagelijks vlees eten wordt nooit in vraag gesteld. Honger lijden hoort er niet meer bij, hoogstens trek krijgen in iets. Zelden hebben we een tekort aan iets, dikwijls eerder een teveel. Dat we het met elkaar geregeld niet eens zijn, moeten we erbij nemen. Ondanks alles leven we nog altijd in een rechtstaat en kunnen we dan ook gebruik maken van de middelen die die rechtstaat ons biedt als we iets willen uitklaren. Autosnelwegen blokkeren bij een TREINstaking hoort daar niet bij...
---
In de marge van bovenstaande nog dit: De staking bij Bpost in de sorteercentra van Antwerpen en Gent is (voorlopig?) voorbij. Die in Brussel en Charleroi duurt voort, waarmee nog maar eens het verschil tussen de Belgische regio's wordt bevestigd. Zoals ik al eens schreef: Vlaanderen werkt, Franstalig België niet.
‘Met roken stoppen is geen kunst. Ik heb het al zo dikwijls gedaan’. Zo gaat het mopje. De werkelijkheid is, dat er blijkbaar heel wat mensen zijn die niet genoeg karakter hebben om daarover zelf te beslissen. Ze gaan dan (via de huisarts, neem ik aan) naar een ‘tabakoloog’, die hen van de verslaving af moet helpen. De kosten die zij daarbij maken worden door het RIZIV terug betaald (de eerste 8 sessies verspreid over 2 kalenderjaren). In 2014 ging het om een totaalbedrag van bijna één miljoen euro. Ik vraag me af, of er daarna enige controle op is, want wie zegt dat zo iemand niet hervalt?
Ikzelf heb tien jaar gerookt en heb dan, na in volle zomer met de griep te hebben gezeten, er een einde aan gemaakt (al in 1973). Eens dat ik besefte dat roken schadelijk was voor de gezondheid ben ik ermee gestopt. Alles wat met roken te maken had, ging gewoon de deur uit en dat was het dan. Ik kan best begrijpen dat er mensen zijn die dat blijkbaar niet kunnen, maar dat verhaaltje van die tabakoloog, waarbij men de kosten kan verhalen op de gemeenschap, is toch te gek voor woorden.
Het kan ook anders. Een collega van mij – de man was toen de 50 voorbij – was een verstokte roker, die zijn sigaretten zelf rolde en er op het werk zelfs enkele extra rolde om onderweg naar huis in de wagen geen te moeten missen. Op een gegeven ogenblik kreeg hij last met zijn zicht als gevolg van het feit dat zijn ogen niet meer de normale bloeddoorstroming kregen. Toen bleek dat dit een gevolg was van zijn overdadig roken, is de man er meteen mee gestopt, zónder tabakoloog of andere nepmiddelen. Ook Johan Cruijff, van wie pas bekend is geworden dat hij aan longkanker lijdt, waarschijnlijk het gevolg van kettingroken (tot 4 pakjes per dag!), was er reeds in het begin der jaren 90 mee gestopt, nadat hij een hartinfarct had gekregen. Dat hij nu toch longkanker heeft gekregen, kan een gevolg zijn van zijn vroeger overdadig roken. De schuld is niet zozeer de nicotine, maar de teer* die de luchtblaasjes rond de longen verlamt en waardeloos maakt, iets wat nooit meer te genezen valt, tenzij door een transplantatie.
Kijk, ik kan er best in komen dat iemand vindt dat hij het recht heeft te blijven roken, tenminste op de plaatsen waar het niet verboden is. Er een hoop kosten mee maken om te kunnen stoppen is ook iets wat iedereen voor zichzelf mag uitmaken. Maar daar de belastingsbetaler voor laten opdraaien is, mijns inziens, een brug te ver.
* In een joint zit 7 (zeven!) maal meer teer dan in een sigaret, dit dan voor de mensen die er geen graten in vinden om cannabis te ‘regulariseren’.
Wij gaan er hier van uit dat de meeste liberalen conservatieven zijn en de meeste conservatieven liberalen. Dat blijk niet overal zo te zijn. In Canada bv, qua oppervlakte het tweede grootste land ter wereld, hebben ze een conservatieve én een liberale partij. De eerste regeerde de laatste negen jaar en zorgde ervoor dat Canada weinig of niets voelde van de crisis. Dat vergde wel enkele inspanningen van de bevolking en dat, samen met het ineenstorten van de olieprijs, heeft ervoor gezorgd dat de liberalen de laatste verkiezingen glansrijk wonnen. Hun partij ging van 36 naar liefst 184 zetels en zal in het nieuwe parlement de volstrekte meerderheid hebben. En daarmee houdt het niet op.
Leider van de Canadese liberalen en nieuwe premier van het land wordt de zoon van zijn vader en dat was in dit geval Pierre Trudeau die van 1968 tot 1954 het land leidde met een soort rockster allures. Hij had o.m. een relatie met Barbara Streisand en huwde een bijna 30 jaar jongere dochter van een partijgenoot. Die gaf hem 3 kinderen en trok er daarna uit om op haar beurt enkele pikante relaties te hebben*. Op politiek vlak legaliseerde papa Trudeau abortus, homoseksualiteit en echtscheidingen en menigeen vraagt zich af of zoon Justin geen aardje naar zijn vaartje heeft. Die praat nu o.m. al van het legaliseren van marihuana en van het terugtrekken van Canada uit de internationale Anti-IS coalitie in Irak. Wat voor ons hier nog bekender klinkt is, dat de nieuwe wonderknaap stelt dat de begroting zichzelf wel in evenwicht zal brengen. Doet denken aan de fameuze uitspraak van Mathot Sr (PS) als minister van Begroting tijdens een der regeringen Martens, toen die zei dat het gat in de begroting er vanzelf gekomen was en ook vanzelf wel zou weggaan. We wachten er nog altijd op!
Kortom, die Justin Trudeau is het volgen waard. God weet, wat gaan ze in Canada nog gaan meemaken…
* Voor de kenners: de Rolling Stone Ron Wood en Jack Nicholson.
Ik kom even terug op de reactie van onze vriend Bertie op mijn blog van 19 dezer (‘Kibbellandia’), waarbij hij zegt dat de taxshift een complete nuloperatie is. Hij heeft hierbij grotendeels gelijk (zoals meestal; ik verdenk hem ervan een boekhouder te zijn of geweest te zijn!). Wim Moesen, de bekende begrotingsspecialist, blijkt het daarmee weliswaar niet eens te zijn, maar de ‘vooruitgang’ die hij vaststelt (van 50,6 naar 50,9% voor alle ontvangsten door de overheden) is ook niet om over naar huis te schrijven. Hét probleem, mijns inziens, is dat men de staatsschuld best kan vergelijken met een supertanker die men ook zo maar niet gekeerd krijgt.
Anderzijds heeft Bertie ook gelijk dat we de schulden die politiekers maken, op hen zouden moeten kunnen verhalen. Binnen een democratie als de onze kan dat, jammer genoeg, ook niet. Het enige wat wél kan, is dat de kiezer de man/vrouw die stommiteiten, zoals gemaakte schulden voor het plaatsen van zonnepanelen, afstraft bij een volgende verkiezing, wat met de partij van Vandenbosche ook gebeurd is. Maar zelfs dat laatste kan men niet als het om vakbonden gaat (zoals ik in mijn blog van gisteren al schreef). Die hebben niet alleen geen rechtspersoonlijkheid, die zijn ook zo slim niet met een aparte partij op te komen die afgestraft zou kunnen worden.
Zo zie je maar dat ook democratie zijn grenzen heeft.
Wat hebben de maffia en de vakbonden gemeen? Ze hebben geen rechtspersoonlijkheid en kunnen daarom niet aansprakelijk worden gemaakt voor schade aangericht door hun leden. Als er iets fout loopt mogen politie en gerecht uitzoeken wie het gedaan heeft en kunnen ze pas optreden als ze de daders hebben kunnen identificeren.
Terwijl men nog zoekt naar de daders van schade die bij vroegere betogingen en stakingen werd aangericht, kan men er weer enkele bijvoegen op de lange lijst van syndicale misdragingen, zoals zopas nog gebeurd is in Wallonië. Het is trouwens opmerkelijk dat deze feiten in dit land voor 95% plaats vinden ten zuiden van de taalgrens. De baldadigheden worden daar trouwens steeds driester en zo maakten we mee dat bij een TREIN staking autosnelwegen werden geblokkeerd én beschadigd. Geluk bij een ongeluk, voor dit laatste moet de Waalse deelregering nu zelf optreden tegen amokmakers, grotendeels van de eigen partij (en straks opdraaien voor de kosten).
Vlaanderen heeft voorlopig weinig hinder van het Waalse geweld. Het is altijd hetzelfde liedje: Vlaanderen werkt, Wallonië niet. Doet denken aan dat mopje van de naai- en nietmachine…
Er is dezer nogal wat te doen geweest over één jaar regering Michel. Wie een beetje neutraal is (een zeldzaamheid tegenwoordig) moet toegeven dat er e.e.a. is gebeurd. De belastingsdruk en het overheidsbeslag zijn gedaald, maar voor velen nog niet genoeg. Het zal dus nog een hele tijd kibbelen blijven als deze federale regering aan zet wil blijven. Dat kibbelen gebeurt zowel binnen als buiten de regering. Bij CD&V blijft men ongemakkelijk zitten met dat linkse etiket dat men gekregen heeft na de degradatie van Kris Peeters als mogelijke nieuwe federale premier om Marianne Thyssen aan een nietszeggende Europese functie te helpen. Bij N-VA krijgt men een deel van de achterban nog steeds niet uitgelegd dat het communautaire in de ijskast blijft. Open VLD moet dan weer regeringsakkoorden uitvoeren die de partij niet eens mee onderhandeld had. In de Vlaamse regering had men de liberalen zelfs niet eens nodig en zijn ze er alleen bijgekomen om een federale regering te kunnen maken zonder de PS. Op elke maatregel die genomen wordt is er dan ook commentaar en zelfs als er een beslissing gevallen is, houdt de kritiek – al dan niet terecht – niet op. Daar zorgen onze linkse media wel voor. De laatste kritiek is op de stijgingen van de elektriciteitsprijzen, waarvan op de Tv-journaals de kosten netjes worden opgelijst. Jammer genoeg voor de ijverige zgz onderzoekjournalisten kloppen die lijsten niet. De verhoging van het btw-tarief van 7 naar 21% is gewoon het terugzetten naar het oude tarief van een jaar eerder. Vande Lanotte had de omgekeerde beweging gedaan, louter om demagogische redenen in de hoop daarmee stemmen te kunnen halen bij de verkiezingen en dit ondanks het afraden hiervan door ECB, IMF en OESO. Die situatie is nu weer rechtgezet en we betalen eenzelfde btw als een jaar geleden. De 100 euro die elk gezin vanaf 01.01.2016 meer aan elektriciteit zal betalen is dan weer een erfenis van Freya Vandenbossche, verlichte partijgenote van Vande Lala, ook ex-teletubbie en dochter van, die het plaatsen van zonnepanelen met een gouden randje voorzag. Ik schrijf hier al enkele jaren dat we ons aan die groene stroom blauw zullen betalen en dat laatste betekent op dit ogenblik een schuld van zo’n 2 miljard euro. Met die extra 100 euro per gezin zal het trouwens nog vijf jaar duren vóór die schuld zal zijn afgelost. Wie zei daar weer dat regeren vooruitzien was?
De Europese beleidsverantwoordelijken hebben nu al vier keer op één maand vergaderd over de vluchtelingenproblematiek, maar geraken er niet uit. Ze drinken een glas, lozen een plas en laten alles zoals het was. Min of meer althans. Dat laatste is niet helemaal juist: er wordt wél e.e.a. overeengekomen. Probleem daarbij is dat er meestal niet over de klassieke invulling van de te spenderen bedragen wordt gepraat, zodat alles zeer vrijblijvend blijft. M.a.w. men maakt akkoorden die niet uitgevoerd raken. Neem nu die laatste vergadering over Turkije, land dat door zijn strategische ligging op de pole position van de emigratie naar Europa zit en al zo’n twee miljoen Syrische vluchtelingen herbergt. Europa wil dat die vluchtelingen daar blijven, maar heeft er momenteel maar een half miljard euro voor in kas. Dat is een zesde van wat Turkije vraagt voor 2016 alleen. En daar houdt het niet mee op. De Turken willen ook dat de visumplicht in de E.U. voor hen wordt afgeschaft, dat Turkije herkend wordt als een veilig land (!) én dat de gesprekken voor een lidmaatschap van de E.U. worden hervat*. Dat is gewoon chantage die door “sultan’ Erdogan wordt gebruikt om hopelijk een betere uitslag te verwerven bij de komende nieuwe parlementsverkiezingen. Gelukkig voor Europa vallen die al op 1 november, zodat men de zaak wat kan laten uitzweten zonder daarover een definitieve uitspraak te moeten doen. Het blijft daar kiezen tussen pest en cholera.
* Die toetredingsgesprekken begonnen zo’n tien jaar geleden. Van de 35 discussiepunten is er tot nu toe slechts één afgesloten. Nu de spons halen over de andere 34 is – gelukkig – niet denkbaar. De E.U. heeft geen behoefte aan een nieuw lid dat op de rand van een burgeroorlog leeft, het niet nauw neemt met mensenrechten en eerder evolueert naar een islamstaat, waarin de scheiding tussen kerk en staat ter discussie zou kunnen komen te staan. In dat laatste geval is het uitgesloten dat Turkije ooit bij de E.U. zal geraken.
In deze tijd wanneer er blijkbaar niemand graten in vindt dat jongens die wat beter dan een ander tegen een balletje kunnen schoppen miljoenen verdienen, gaan we vandaag de dag van verzet tegen de armoede ‘vieren’. Er zijn, althans volgens Jos Geysels en Co, teveel armen in dit land en hun aantal blijft stijgen. De organisaties die er achter zitten hebben het steeds over ‘mensen die in Vlaanderen wonen’, niet over Vlamingen. Op die manier hebben ze nog gelijk ook, omdat dit land sinds ettelijke jaren armoede importeert. Als de vluchtelingenstroom, die we nu kennen, blijft aanzwellen, zullen er inderdaad steeds meer arme mensen in Vlaanderen zijn. De vraag zal straks alleen zijn hoe we ons sociaal systeem in stand kunnen houden in een land waar de overheid boven haar stand leeft en geld blijft uitgeven dat ze niet heeft.
Er wonen bij ons ook eigen mensen die arm zijn. Dat is van alle tijden en gebeurt overal. Meestal is het zelfs zo dat de armste mensen wonen in landen met de rijkste mensen. Dat is de ongelijkheid waarover men het tegenwoordig zoveel heeft ( vooral sinds dat boek van Thomas Piketty) en die zou blijven groeien. België blijkt (voorlopig nog) een van de landen te zijn waar de minste ongelijkheid heerst. De eigen armoede heeft ook te maken met de veranderde tijdsgeest, het gemakkelijker openbreken van huwelijken, gezinnen en families en het verlies van religieuze waarden. Om men nu vóór of tegen dat laatste is verandert niets aan het feit dat gelovige mensen de eigen familie het minst in de steek laten. De uitdrukking ‘Op het einde van de reis is er alleen nog de familie’ is nog steeds van kracht. Wie ze nog heeft kan ze best koesteren.
