Wat hebben de maffia en de vakbonden gemeen? Ze hebben geen rechtspersoonlijkheid en kunnen daarom niet aansprakelijk worden gemaakt voor schade aangericht door hun leden. Als er iets fout loopt mogen politie en gerecht uitzoeken wie het gedaan heeft en kunnen ze pas optreden als ze de daders hebben kunnen identificeren.
Terwijl men nog zoekt naar de daders van schade die bij vroegere betogingen en stakingen werd aangericht, kan men er weer enkele bijvoegen op de lange lijst van syndicale misdragingen, zoals zopas nog gebeurd is in Wallonië. Het is trouwens opmerkelijk dat deze feiten in dit land voor 95% plaats vinden ten zuiden van de taalgrens. De baldadigheden worden daar trouwens steeds driester en zo maakten we mee dat bij een TREIN staking autosnelwegen werden geblokkeerd én beschadigd. Geluk bij een ongeluk, voor dit laatste moet de Waalse deelregering nu zelf optreden tegen amokmakers, grotendeels van de eigen partij (en straks opdraaien voor de kosten).
Vlaanderen heeft voorlopig weinig hinder van het Waalse geweld. Het is altijd hetzelfde liedje: Vlaanderen werkt, Wallonië niet. Doet denken aan dat mopje van de naai- en nietmachine…
Er is dezer nogal wat te doen geweest over één jaar regering Michel. Wie een beetje neutraal is (een zeldzaamheid tegenwoordig) moet toegeven dat er e.e.a. is gebeurd. De belastingsdruk en het overheidsbeslag zijn gedaald, maar voor velen nog niet genoeg. Het zal dus nog een hele tijd kibbelen blijven als deze federale regering aan zet wil blijven. Dat kibbelen gebeurt zowel binnen als buiten de regering. Bij CD&V blijft men ongemakkelijk zitten met dat linkse etiket dat men gekregen heeft na de degradatie van Kris Peeters als mogelijke nieuwe federale premier om Marianne Thyssen aan een nietszeggende Europese functie te helpen. Bij N-VA krijgt men een deel van de achterban nog steeds niet uitgelegd dat het communautaire in de ijskast blijft. Open VLD moet dan weer regeringsakkoorden uitvoeren die de partij niet eens mee onderhandeld had. In de Vlaamse regering had men de liberalen zelfs niet eens nodig en zijn ze er alleen bijgekomen om een federale regering te kunnen maken zonder de PS. Op elke maatregel die genomen wordt is er dan ook commentaar en zelfs als er een beslissing gevallen is, houdt de kritiek – al dan niet terecht – niet op. Daar zorgen onze linkse media wel voor. De laatste kritiek is op de stijgingen van de elektriciteitsprijzen, waarvan op de Tv-journaals de kosten netjes worden opgelijst. Jammer genoeg voor de ijverige zgz onderzoekjournalisten kloppen die lijsten niet. De verhoging van het btw-tarief van 7 naar 21% is gewoon het terugzetten naar het oude tarief van een jaar eerder. Vande Lanotte had de omgekeerde beweging gedaan, louter om demagogische redenen in de hoop daarmee stemmen te kunnen halen bij de verkiezingen en dit ondanks het afraden hiervan door ECB, IMF en OESO. Die situatie is nu weer rechtgezet en we betalen eenzelfde btw als een jaar geleden. De 100 euro die elk gezin vanaf 01.01.2016 meer aan elektriciteit zal betalen is dan weer een erfenis van Freya Vandenbossche, verlichte partijgenote van Vande Lala, ook ex-teletubbie en dochter van, die het plaatsen van zonnepanelen met een gouden randje voorzag. Ik schrijf hier al enkele jaren dat we ons aan die groene stroom blauw zullen betalen en dat laatste betekent op dit ogenblik een schuld van zo’n 2 miljard euro. Met die extra 100 euro per gezin zal het trouwens nog vijf jaar duren vóór die schuld zal zijn afgelost. Wie zei daar weer dat regeren vooruitzien was?
De Europese beleidsverantwoordelijken hebben nu al vier keer op één maand vergaderd over de vluchtelingenproblematiek, maar geraken er niet uit. Ze drinken een glas, lozen een plas en laten alles zoals het was. Min of meer althans. Dat laatste is niet helemaal juist: er wordt wél e.e.a. overeengekomen. Probleem daarbij is dat er meestal niet over de klassieke invulling van de te spenderen bedragen wordt gepraat, zodat alles zeer vrijblijvend blijft. M.a.w. men maakt akkoorden die niet uitgevoerd raken. Neem nu die laatste vergadering over Turkije, land dat door zijn strategische ligging op de pole position van de emigratie naar Europa zit en al zo’n twee miljoen Syrische vluchtelingen herbergt. Europa wil dat die vluchtelingen daar blijven, maar heeft er momenteel maar een half miljard euro voor in kas. Dat is een zesde van wat Turkije vraagt voor 2016 alleen. En daar houdt het niet mee op. De Turken willen ook dat de visumplicht in de E.U. voor hen wordt afgeschaft, dat Turkije herkend wordt als een veilig land (!) én dat de gesprekken voor een lidmaatschap van de E.U. worden hervat*. Dat is gewoon chantage die door “sultan’ Erdogan wordt gebruikt om hopelijk een betere uitslag te verwerven bij de komende nieuwe parlementsverkiezingen. Gelukkig voor Europa vallen die al op 1 november, zodat men de zaak wat kan laten uitzweten zonder daarover een definitieve uitspraak te moeten doen. Het blijft daar kiezen tussen pest en cholera.
* Die toetredingsgesprekken begonnen zo’n tien jaar geleden. Van de 35 discussiepunten is er tot nu toe slechts één afgesloten. Nu de spons halen over de andere 34 is – gelukkig – niet denkbaar. De E.U. heeft geen behoefte aan een nieuw lid dat op de rand van een burgeroorlog leeft, het niet nauw neemt met mensenrechten en eerder evolueert naar een islamstaat, waarin de scheiding tussen kerk en staat ter discussie zou kunnen komen te staan. In dat laatste geval is het uitgesloten dat Turkije ooit bij de E.U. zal geraken.
In deze tijd wanneer er blijkbaar niemand graten in vindt dat jongens die wat beter dan een ander tegen een balletje kunnen schoppen miljoenen verdienen, gaan we vandaag de dag van verzet tegen de armoede ‘vieren’. Er zijn, althans volgens Jos Geysels en Co, teveel armen in dit land en hun aantal blijft stijgen. De organisaties die er achter zitten hebben het steeds over ‘mensen die in Vlaanderen wonen’, niet over Vlamingen. Op die manier hebben ze nog gelijk ook, omdat dit land sinds ettelijke jaren armoede importeert. Als de vluchtelingenstroom, die we nu kennen, blijft aanzwellen, zullen er inderdaad steeds meer arme mensen in Vlaanderen zijn. De vraag zal straks alleen zijn hoe we ons sociaal systeem in stand kunnen houden in een land waar de overheid boven haar stand leeft en geld blijft uitgeven dat ze niet heeft.
Er wonen bij ons ook eigen mensen die arm zijn. Dat is van alle tijden en gebeurt overal. Meestal is het zelfs zo dat de armste mensen wonen in landen met de rijkste mensen. Dat is de ongelijkheid waarover men het tegenwoordig zoveel heeft ( vooral sinds dat boek van Thomas Piketty) en die zou blijven groeien. België blijkt (voorlopig nog) een van de landen te zijn waar de minste ongelijkheid heerst. De eigen armoede heeft ook te maken met de veranderde tijdsgeest, het gemakkelijker openbreken van huwelijken, gezinnen en families en het verlies van religieuze waarden. Om men nu vóór of tegen dat laatste is verandert niets aan het feit dat gelovige mensen de eigen familie het minst in de steek laten. De uitdrukking ‘Op het einde van de reis is er alleen nog de familie’ is nog steeds van kracht. Wie ze nog heeft kan ze best koesteren.
Crisis bij de VRT. Die was er feitelijk al langer, zeker van toen bleek dat de centrumrechtse federale regering de rode zender financieel ging kortwieken. Daarbovenop komt nu het bericht dat de voltallige hoofdredactie met ontslag dreigt, niet o.w.v. bovenstaande, maar omdat de medewerkers het niet meer eens zijn met algemeen hoofdredacteur Luc Rademakers. Ook dat is een zaak die al langer loopt. Die Rademakers is een Stevaert boy, dezelfde die de Gazet Van Antwerpen gedurende enkele jaren mismeesterd heeft en er de helft van de abonnees - in de eerste plaats de Vlaamsgezinde en de gelovige - heeft weggejaagd. Als hij nu zelfs in een rood nest gecontesteerd wordt, bewijst dit wel wat voor moeilijk ventje hij is. Er loopt momenteel een bemiddeling, maar zelfs als die lukt is het zeer de vraag voor hoelang. Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor Rademakers, maar ook voor Björn Soenens, gebuisd ‘Amerika-kenner’ maar wel hoofdredacteur van het journaal. Enfin, er valt daar bij die VRT nog wel meer op te ruimen. Daarvoor alleen al zou men wensen dat links in dit land nog vele jaren in de oppositie blijft.
---
Het gros van de N-VA parlementariërs (en ik neem aan ook die van het VB, maar dat hoor je in onze politiekcorrecte media niet zeggen) kreeg de handen niet op elkaar toen Laurette Mitraillette (met voorbedachte rade) in de Kamer een applaus vroeg voor de Rode Duivels. Groot gelijk hadden die Vlaamse vertegenwoordigers, want heel die Barnumreclame rond dat roodzwarte elftal is in het Frans: eerst ‘Tousensemble’, nu ‘Tous en France’ en daarbij een soort clublied van Stromae, ook al in het Frans. Er ontbreekt nog alleen dat men eraan toevoegt: ‘Et pour les Flamins la même chose’.
Ge moet achterlijk zijn of bezopen (of allebei) om zoiets zonder protest te blijven slikken.
Rechtuit, ik word er een beetje moe van om in elk Tv-journaal, elk radiobericht en elke krantenbladzijde te moeten lezen, wat er niet klopt aan de beleidsverklaring van de regering Michel, wie er wat verliest of minder gaat krijgen en dergelijke zaken meer. Niet dat de klagers allemaal ongelijk zouden hebben, verre van zelfs, maar zo goed als niemand komt met een alternatief af, tenzij die van Groen en van de PvdA die zeggen het geld te halen waar het zit. Dat hebben ze ooit al eens voorgedaan in Rusland en enkele andere landen, maar de gevolgen ervan waren niet denderend, weten we ondertussen. De beste quote die ik de laatste week ter zake gelezen heb, kwam trouwens van de nieuwe Nobelprijswinnares voor literatuur, Svetlana Aleksijevitsj, die stelt dat echte communisten degenen zijn die Karl Marx hebben gelezen, de echte anticommunisten zij die Karl Marx hebben begrepen. Zij kan het weten, want ze heeft het zelf meegemaakt in de Sovjet Unie.
Zelfs onze vriend Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven en meer dan Vlaamsgezind, vindt de gang van zaken in dit land niet zoals hij gehoopt had na het aantreden van de N-VA als federale regeringspartij. Net als vele andere Vlaamsgezinden had hij gehoopt dat er iets anders uit de bus zou komen dan wat we tot nu toe te zien kregen, maar ook hij biedt geen alternatief, tenzij misschien uit die regering stappen, de socialisten er weer in laten (Maddens is eerder linksgezind) om dan van op de zijlijn bakken kritiek te kunnen uiten die echter weinig zullen uithalen. We moeten voorlopig tevreden zijn met een verbod op onverdoofd slachten op tijdelijke slachtvloeren, (misschien) met een hardere aanpak in de faciliteitengemeenten en vooral met het benoemen van nogal wat Vlaamsgezinden op een hele rits plaatsen in het federale raderwerk, die vroeger in handen waren van belgicisten en/of lamme goedzakken.
Om in dit land wezenlijk iets te veranderen, zal het initiatief niet uit het federale niveau moeten komen, maar uit het Vlaams parlement dat Vlaanderen moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande van het Nederlandstalig grondgebied, als een eerste stap naar confederalisme en/of onafhankelijkheid*. Zolang men in het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, er echter niet in slaagt daarover een consensus te bereiken en een Vlaamsnationale meerderheid te behalen, is het onbegonnen werk dat te eisen van een Vlaamsnationale partij, die op federaal gebied moet regeren met dezelfde partijen die dat weigeren te doen, met daarbovenop nog een francofone partner.
* De zgz Senelle doctrine. Brusselaar Robert Senelle was een Belgisch grondwetspecialist die op het einde van zijn leven (hij stierf in 2013) resoluut de Vlaamse kaart trok. Zijn doctrine wordt o.m. uit de voeten gedaan in ‘De Ordelijke Opdeling van België’, het boek van Gerolf Annemans en Steven Utsi (op blz 165 in cursiefjes).
Bovenstaand bedrag is in oude frankskens wat AB Inbev, de nummer één in de brouwerijwereld, gaat betalen om de nummer twee, SABMiller, op te kopen. En bedenken dat het hier eens niet gaat om de gebakken lucht van het Internet, maar om een dagelijks tastbaar consumptieartikel: bier. Men kan zich wel afvragen, waar dit gaat eindigen. E.e.a. is mede het gevolg van de rente, die zo goed al nul is, het feit dat de betaling van dergelijke bedragen gebeurt met het maken van (grote) schulden en de mogelijkheid dat de Amerikaanse FED de rente deze maand misschien toch op zal trekken, waardoor geld lenen weer duurder zou kunnen worden.
Als ge dat bedrag voor het overnemen van een bierproducent naast de paar centen legt die men hier meer gaat vragen voor de verkoop van frisdrank, dan heeft men het idee over een andere wereld te spreken. Over die laatste minimale prijsverhoging maakt men zich dan nog druk ook, omdat de handel vreest dat de mensen die frisdranken straks in het buitenland zullen gaan kopen. In een landje met veel buitenland, zoals het onze, is dat niet denkbeeldig. Ik denk dan ook dat men producten, waarvan men vindt dat ze schadelijk zijn voor de gezondheid, wel in prijs mag verhogen, maar niet boven die men er in onze buurlanden voor vraagt. Of is dat weer te simpel?
Ondertussen is, na Michel’s ‘State of the Union’, het nieuwe parlementair jaar hier eindelijk van start gegaan. En over enkele weken begint de herfstvakantie. Van doodzwoegers gesproken…
Veel sneller dan verwacht is de federale regering tot een oplossing van de begrotingscontrole gekomen en alhoewel er nog over veel punten en komma’s kan gediscuteerd worden, wat niets nieuws is in de Belgische politiek, ziet het er steeds meer naar uit dat het team van Michel zijn legislatuur gaat uitdoen. Om te beginnen is Michel zelf vrij populair, zelfs in Vlaanderen, maar zitten er in zijn regering ook enkele figuren die goed bezig zijn. Dat geldt voor Maggie De Block, maar ook voor Johan Van Overtveldt.
Voor Van Overtveldt heb ik altijd een boontje gehad. Vroeger kocht ik regelmatig Trends, bijna uitsluitend om zijn hoofdartikels te kunnen lezen. Weinig mensen in onze politiek beschikken over een betere dossierkennis in het segment waarvoor ze verantwoordelijk zijn. Van Overtveldt volgde niet alleen de binnenlandse politiek, maar was ook niet benauwd om grotere problemen aan te pakken en schreef er zelfs verscheidene boeken over. Als hij binnen de club waarin hij nu minister van Financiën is, ergens niet te plaatsen is, dan komt dat omdat hij meer is dan een gewone politieker. Kenmerkend daarvoor is het vertrouwen dat hij op Financiën behield voor Hans D’Hondt, van CD&V-strekking, maar ook een bekwaam iemand, die als hoofd administratie al enkele jaren het financieel beleid aan het moderniseren is, nog zoiets waarvoor men in dit land veel geduld moet hebben. Na het afwerken van de taxshift, een stap in de goede richting, maar nog niet het einde van dat debat, kreeg Van Overtveldt zelfs de felicitaties van Geert Noels, econoom, stichter van Econopolis en schaduwminister van Financiën voor De Tijd, die normaal niet mals is voor onze politici. Geert zei er wel bij dat een sterke tijdrit nog niet betekent dat Johan de cols van de volgende jaren zal aankunnen.
I.v.m. de vreselijke bomaanslagen in het centrum van de Turkse hoofdstad Ankara zouden enkele Turkse veiligheidsagenten al te verstaan hebben gegeven dat IS achter deze gruweldaden zit. M.i. is dit weinig waarschijnlijk, omdat deze terreurorganisatie meestal niet lang wacht om haar aanslagen openbaar te maken, dikwijls nog met de nodige commentaar én foto’s erbij. Mocht het wel zo zijn, dan treft de Turkse overheid nog een blaam, als ze zo’n zaken in de eigen hoofdstad niet eens kan verhinderen. Opmerkelijk is trouwens dat er bij deze betoging, die grotendeels van de Koerdische minderheid uitging en in de eerste plaats tegen Erdogan en zijn AK-partij gericht was, eerst niet eens politie op straat te zien was, maar wel dadelijk erna. Het had er alle schijn van dat die moest wachten tot er iets gebeurde vóór ze te voorschijn mocht komen. Daar men er ook vanuit kan gaan dat de Koerden, zelfs de verboden PKK organisatie, hun eigen mensen niet gaan liquideren, blijft de huidige Turkse regering verantwoordelijk voor wat gebeurde.
De AK-partij van Erdogan verspeelde vroeger dit jaar de absolute meerderheid in het Turkse parlement. Daar de partij voor de vorming van een nieuwe regering niet tot een akkoord kon komen met de tweede grootste partij, de Koerdische HDP, worden er op 1 november nieuwe verkiezingen gehouden. In het licht daarvan was Erdogan al een tijdje bezig zijn tegenstanders te demoniseren en is het hoegenaamd niet uit te sluiten dat extremistische moslims uit zijn eigen partij voor het bloedbad hebben gezorgd, ook al kan dat zonder medeweten van Erdogan of de top van de partij zijn gebeurd. Erdogan’s partijgenoten zijn Soennieten en laat het juist die strekking van de islam zijn die een patent heeft op het zelfmoordterrorisme (dergelijke aanslagen gebeuren zelden door Sjiieten).
Het wordt nu afwachten hoe de verkiezingscampagne, die drie dagen stil ligt wegens nationale rouw, verder zal verlopen. Als er geen duidelijk bewijs komt van wie deze aanslagen gepleegd heeft, is het weinig waarschijnlijk dat de sultan-in-spe bij de volgende verkiezingen een beter resultaat zal neerzetten. Misschien houdt hij er dan wel mee op de anderen steeds de les te spellen en kan hij beter eerst eens kijken naar de balk in zijn eigen oog.
Ik kom even terug op de burgemeesterkwestie in Linkebeek. Al bij al blijft het daar vrij rustig en is er van een communautaire opstoot helemaal geen sprake, zoals een deel van onze media dat wel had gewenst. Voor de federale regering is dit een Vlaams probleem en op gewestelijk vlak zal la Homans wel gedaan hebben wat ze mocht en kon doen. Misschien heb ik ergens iets gemist, maar het staat me bij, dat men vroeger naar een gemeente die onbestuurbaar werd een regeringscommissaris stuurde. Waarschijnlijk gaat dat niet meer na staatshervorming nummer zoveel, want er zijn in Vlaanderen nog gemeenten waar het serieus rammelt (Denderleeuw bv).
In Linkebeek spelen echter nog andere motieven mee. Ook de Franstaligen willen de zaak liever niet ten top drijven en een nieuw soort Voeren creëren. Dat spelletje met Happart is voor hen nl slecht afgelopen. Komt daar nog bij dat Wallonië nog andere katten te geselen heeft. Om het juister te stellen: financiële katers. Het Waals gewest én de Franstalige gemeenschap zitten met een schuld die de Vlaamse zelfs overtreft in absolute cijfers, maar die percentueel veel hoger is o.w.v. het geringer aantal inwoners. Wij Vlamingen zouden ons daar best niet te veel over verheugen, want zolang deze Belgische staat blijft bestaan, lopen we het risico dat we straks de Waalse putten mee zullen mogen vullen en dit bovenop de reeds gekende miljardentransfers. Volgens een eigen Waals onderzoekcentrum kan de regio zijn overheidsuitgaven niet aan. Ondanks alle politieke hoera berichten heeft Wallonië een werkgelegenheidsgraad die 10% onder de Vlaamse ligt en in Brussel is die nóg lager.
Rik Van Cauwelaert zal zijn mening enigszins moeten herzien, daar waar hij verklaarde bij De Tijd te zijn gaan werken omdat in die krant geen onzin staat. Gisteren stond er wel onzin in, al was het geen eigen artikel, maar eentje dat was overgenomen door Belga (denk ik) of door een gelijkgezinde Belgicistische instantie
‘VRT volgens studies geen rood bastion’, was de titel. De VRT zou, steeds volgens dat artikel, verschillende studies ernaar hebben laten uitvoeren bij academische experts, Vlaamse opiniemakers en mediagebruikers. Raar genoeg worden er bij die drie categorieën geen namen genoemd, zodat men er het raden naar heeft. De enige naam die er in het artikel circuleert is die van VRT-voorzitter Luc Van den Branden, ooit Vlaams minister-president (of hoe dat toen ook heette), die nu bij de nationale omroep zijn politieke carrière afsluit en wie het nog weinig kan schelen wat daar juist gebeurt.
Al wie ogen in zijn kop heeft en nog kan horen weet echter dat de VRT in het algemeen en de nieuwsdienst in het bijzonder ook de dag van vandaag alles behalve Vlaamsgezind is. Dat begint al bij Björn Soenens, de hoofdredacteur van die nieuwsdienst die de tweets van Tom Van Grieken, voorzitter van een partij die meer dan 200.000 kiezers vertegenwoordigt, gewoon blokkeert alsof die man en zijn partij voor hem niet bestaan. Soenens is daar bij die nieuwsdienst ook de Amerika-kenner, die het klaarspeelde bij de aanslag op de marathon van Boston de schuld meteen te leggen bij … de Tea Party!
Als er ergens vanuit de linkse hoek met drie man en een paardenkop betoogd wordt, wordt dat non-event meteen nieuws op de VRT. De 4.000 bezoekers aan de laatste IJzerwake heeft men echter niet opgemerkt, laat staan er iets over verteld. Het VB komt alleen aan bod als het iets negatief kan vertellen, bv t.o.v. de N-VA (ongeacht of het al dan niet terecht is). En zo kunnen we nog even doorgaan.
De VRT geen rood bastion? Laat me lachen. Zeker omdat in het hele artikel geen enkele naam of instantie vermeld wordt die het zou bevestigen. Als De Tijd erop wil letten geen onzin te verkopen, zou de krant toch beter mogen uitkijken en geen nieuwtjes publiceren zonder minstens de bron ervan te vermelden. Rik Van Cauwelaert heeft nog werk aan de winkel!
Men kon er niet naast kijken. Zelfs wie geen abonnee was of de krant niet kocht, kon gisteren in de kiosken en boekenwinkels de voorpagina van De Standaard zien. Daarop stond een hoofdartikel over kanker en vlak ernaast een grote foto van een roker! Die laatste mocht dan nog van een bekroonde schrijver zijn (Remco Campert die de Prijs der Nederlandse Letteren heeft gekregen), het kwam gewoon idioot over. Het lijkt zo’n beetje de regel te zijn dat onze media wel tegen kanker zijn en de strijd daartegen steunen, maar als ze foto’s publiceren van auteurs, schilders en andere zgz ‘cultuurdragers’ dan zie je die niet zelden met een sigaret of sigaar afgebeeld. Moét dat? Kan dat niet anders? Zijn er van die mensen geen foto’s te vinden waarop ze niet staan te roken?
Kijk, iedereen beslist zelf of hij/zij wil roken. Dat is één zaak, als dat tenminste gebeurt op plaatsen waar het niet verboden is. Een andere zaak is dat de media, die altijd op de eerste rij staan als er een actie is zoals bv ‘Kom op tegen kanker’, zelf het roken helpen promoten door bekende personen met rookgerief af te beelden. Ik snap dat niet. Ik snap zelfs niet dat ze daarmee meer lezers zouden krijgen. De Standaard durft zich daarenboven dan nog ‘kwaliteitskrant’ te noemen!
---
In de marge van bovenstaande nog dit:
Bij een algemene vergadering had de Vlaamse Volksbeweging (VVB) Rik Van Cauwelaert als spreker uitgenodigd. In een interview erna vroeg de reporter van dienst aan Rik waarom hij en zijn collega Koen Meulenaere (‘Kaaiman’ voor de aficionados) opgestapt waren bij Knack en nu werken voor De Tijd. Waarop Van Cauwelaert kurkdroog antwoordde: ‘Omdat in die krant geen onzin staat’!
Een opsteker voor ondergetekende die vorig jaar De Standaard ruilde voor De Tijd en er nog geen moment spijt van gehad heeft.
De vakbonden hebben zich gisteren weer eens kunnen uitleven in de zoveelste betoging in Brussel. Net zoals die van het najaar 2014 zal het weer wel niets uithalen, maar ondertussen hebben ze nog eens voor de nodige chaos kunnen zorgen én een dag niet moeten werken. Vraag is maar hoelang de syndicaten dat spelletje nog gaan herhalen, wetende dat het niets opbrengt, maar het hen iedere keer wel geld kost.
Dit land heeft een staatsschuld van meer dan 100% van het BBP en een overheidsbeslag van meer dan 50%. Dat wil zeggen dat het geld uitgeeft dat het niet heeft en boven zijn stand leeft. Alsof dat alleen nog niet erg genoeg is, zijn enkele van de besparingsmaatregelen, waartegen de syndicalisten nu ageren, nog afkomstig van beslissingen van de vorige federale regering onder de socialist De Rupo, o.a. als gevolg van de zesde staatshervorming. Het ligt er dan ook bovenarms op dat de vakbondsagitatie nog altijd te maken heeft met het ongenoegen omdat hun linkse partijen niet meer meespelen in de federale en de Vlaamse regering.
Als de regering Michel aan blijft – en zo ziet er naar uit - dan zal het nog zo’n vier jaar duren vóór er een kans bestaat dat de politieke situatie in dit land kan veranderen. Of dat echt gaat gebeuren is dan nog zeer de vraag. In landen die jarenlang harder hebben moeten besparen dan België – Portugal en Groot-Brittannië bv – kan de zittende regering gewoon voortdoen, waarbij steeds duidelijker wordt dat de man/vrouw in de straat zo stilaan op het socialisme en syndicalisme is uitgekeken. Al bij al zijn de meeste Europese linkse partijen mee verantwoordelijk voor eventuele scheve situaties waartegen men nu protesteert. Bij ons hebben ze 25 jaar mee de dienst uitgemaakt en er niets van terechtgebracht. Et alors?
De Turkse president is enkele dagen in dit land geweest en dat zullen we geweten hebben. De man wordt wel eens de nieuwe sultan genoemd. Niet onterecht, want hij gedraagt zich ook zo, leest iedereen de les en wil van niemand kritiek horen. Hij werd dan ook met de nodige egards omringd en officieel was er niet veel kritiek te horen, ook niet op zijn binnenlands beleid waarin hij geen oppositie duldt en er niet voor terugschrikt politieke tegenstanders en journalisten achter de tralies te stoppen. Ook hier leek het erop dat hij het voor het zeggen had. Zijn veiligheidsagenten raakten zelfs tot twee keer toe slaags met die van ons, iets wat m.i. nog nooit is voorgevallen.
Turkije zit momenteel in een sleutelpositie i.v.m. de situatie in het Midden-Oosten en de daaruit vloeiende vluchtelingen problematiek. Het land huist zo’n twee miljoen Syrische vluchtelingen en voor de opvang ervan zal Europa mee mogen betalen, anders riskeren we straks nog meer migranten over de vloer te krijgen.
De officiële reden, waarom Erdogan hier was, was voor de opening van de Europalia 2015, waarbij Turkije in de kijker staat. Dit evenement wordt jaren op voorhand gepland en heeft dus niets te maken met de huidige geopolitieke situatie. Er is trouwens weinig echt Turks te zien, want de historische schatten die er worden tentoongesteld zijn voor 90% het werk van de culturen die er al bestonden vóór de komst van de Turken in Anatolië: de Griekse en de Romeinse cultuur en de eerste christelijke beschavingen. Van die laatste is wel iets te zien, maar wordt er geen commentaar bij gegeven, over het christelijk Armenië nog minder en over de Armeense genocide van honderd jaar geleden helemaal niets…
En dan nog dit: Erdogan had zijn vrouw bij: een van kop tot teen ingepakt Suleima'tje waarvoor men het verkeer en de voetgangers in de chique Louizalaan in Brussel een tijd lang ophield om madame daar eens te laten rondkijken…
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: in de weekeindeditie van de Standaard pleitten een hoogleraar van de KULeuven en een ‘postdoctoraal’ onderzoeker voor het afschaffen van het verbod op het dragen van een burkini in onze zwembaden. Zij vinden dat onze grondrechten er zijn om de minderheden te beschermen tegen wat zij ‘de dictatuur van de meerderheid’ noemen. Dat burkiniverbod in onze zwembaden heeft daar niets mee te maken. Om hygiënische redenen mag bij ons niemand met lange kleren in een zwembad. Die twee geleerde, maar niet verstandige mensen zijn – niet toevallig – beide raadsleden bij het interfederaal gelijkekansencentrum, nóg een uitvinding van Verhofstadt's actieve welvaartstaat...
In heel die affaire Linkebeek krijgt men de indruk dat het gros van onze zgz ‘Vlaamse’ journalisten eerder de kant van de Franstaligen kiest. Voor buitenstaanders valt zoiets nog te begrijpen, maar wie voor de media werkt, wordt verondersteld ook de voorgeschiedenis van gebeurtenissen te kennen. En die voorgeschiedenis gaat om faciliteiten.
De zgz faciliteitengemeenten kregen indertijd die faciliteiten om het mogelijk te maken dat francofone inwoners zich zouden aanpassen aan de taal van de regio. Die regio was en is Vlaanderen en de taal Nederlands. I.pl.v. dat te doen heeft de politiek – indertijd in de eerste plaats het Fransdolle en Vlaamshatende FDF- de regels gewoon omgekeerd, zodat het voor een buitenstaander erop lijkt dat faciliteiten dienden om de gemeenten te verfransen. Dit is het tegenovergestelde van wat destijds bij een zoveelste staatshervorming was overeengekomen. Het is ook de reden waarom de Raad van State tot tweemaal toen de klachten van de niet benoemde en nu ex-burgemeester Thiery (MR, maar vroeger FDF) heeft verworpen. De man kan dan dreigen weer naar het Gerecht te stappen, het zal niets uithalen. Of het bij Europa wat kan worden, is nog een groot vraagteken. Tegen dat daar een beslissing zal vallen zitten we misschien al aan de volgende gemeenteraadsverkiezingen.
Vlaanderen moet in deze zaak het been stijf houden, zoals ze dat ook moet doen in de zaak van de Parking C op de Heizel, een volgende stap van onze francofonie om de overwegend Franstalige invloed in de Rand van Brussel verder uit te breiden. Als de gemeente Grimbergen, op wiens grondgebied die parking ligt, dit alles laat gebeuren, is de kans groot dat ze straks zal mogen opdraven voor de kosten van de beveiliging en dit niet enkel voor dat nieuwe voetbalstadion – dat zonder atletiekpiste drie keer duurder uitvalt dan een eventuele renovatie van het bestaande Heizelstadion mét piste - maar ook voor al die andere megalomane projecten in dezelfde buurt, zoals Uplace en Neo (dat het grootste winkelcentrum van het hele land zou worden!). En samen met al die projecten zal de Rand nog meer verfransen. Om het cru te stellen, kan men zeggen dat Grimbergen het risico loopt zijn eigen verfransing niet alleen mee te maken, maar ook zelf te moeten betalen…
Misschien had het ermee te maken dat Michel een week in de States zat, maar het blijft hier verdacht stilletjes in de politiek, zeker voor wat de economie betreft. Want bij dat laatste is het stilaan een publiek geheim dat er van de o zo voorzichtige verbetering die voor dit jaar voorspeld werd, niet veel in huis zal komen. Dieselgate, Griekenland, Syrië en de vluchtelingenstroom maken dat niemand nog veel voorspellingen durft doen. Dat geldt voor de meeste Europese landen, maar België blijkt achteraan te hangen en een stuk onder het Europees gemiddelde. Er wordt zelfs al gesuggereerd dat er hier dit jaar helemaal geen echte heropleving zal zijn.
De redenen daarvoor zijn in de eerste plaats onze staatsschuld, die nog steeds stijgt en waarvan de eerste daling misschien pas over enkele jaren verwacht kan worden. Het Belgische staatsapparaat is veel te groot voor zo’n klein land en alleen Frankrijk doet het op dat gebied nog slechter. Het is dan ook niet te verklaren dat er hier nog altijd politici rondlopen (zeker onder de Franstaligen) die dat Frankrijk blijven na-apen, dat momenteel zowat de zieke man van Europa is geworden. Anderzijds telt België veel te veel openbare instellingen die veel geld kosten en niet of weinig efficiënt werken. Denk maar aan de provincieraden en de senaat, instellingen waarvan iedereen weet dat ze compleet overbodig zijn. Als gevolg daarvan zijn die al een paar keer ‘aangepast’, maar niet afgeschaft en zal dit alleen kunnen gebeuren via een volgende staatshervorming. Dit komt omdat de traditionele partijen én de groenen bij de zesde staatshervorming ervoor gezorgd hebben dat politici die na de verkiezingen uit de boot vallen, via die twee overjaarse structuren kunnen worden opgevist. Zo speelt bv de senaat nog steeds mee als het gaat om benoemingen bij het Grondwettelijk
Hof, de Raad van State en de Hoge Raad van Justitie. Dat een dergelijke praatbarak blijft bestaan is alleen o.w.v. de politieke zelfbediening en als een reliek van het ene oude België.
Terwijl de deining omtrent Dieselgate nog verre van gaan liggen is, maken we al een nieuwe commercieel ‘fenomeen’ mee: de opgegeven energiewaarden die op de labels van koelkasten, wasmachines en ander zgz ‘witgoed’ vermeld staan, blijken in ± 60% van de gevallen niet te kloppen of tenminste niet helemaal correct te zijn. Wat de twee zaken met elkaar gemeen hebben is dat die waarden bepaald worden door de fabrikant(en) zelf. ‘Mijn kind, mooi kind’. Net zoals bij VW (en misschien wel bij enkele concurrenten) vallen er ook hier geen fysieke slachtoffers, maar betaalt de consument wel teveel voor wat hij denkt te kopen. Het zal m.i. hierbij niet ophouden, want feitelijk worden de waarden op alles en nog wat netjes op de etikettering vermeld door de producent(en) en zal men er het raden naar hebben zolang de controle daarop niet gebeurt door een onafhankelijke instantie of desnoods door meerdere producenten samen. In dat laatste geval zouden er dan nog afspraken kunnen gemaakt worden, maar die kans wordt met de dag kleiner omdat men al te goed begint te beseffen dat er met de boetes niet meer te lachen valt.
Wie uit deze zaak bijzonder pover te voorschijn komt is de E.U. Met alle regeltjes waaraan de diverse lidstaten over alles en nog wat gebonden zijn, hebben de slimme Europese bollebozen zich helemaal verkeken op bovenvermelde excessen. Dieselgate werd ontdekt door een hier onbekend Amerikaanse milieuorganisatie en het verhaal over de twijfel bij de energielabels startte in Zweden waar het plaatselijk energieagentschap onregelmatigheden ter zake vaststelde bij televisietoestellen van het merk Samsung. Dat slechts 41% van de huishoudtoestellen evenveel (of even weinig) verbruikt als vermeld op de labels, ontdekte zowaar onze eigen FOD Economie, maar niet ‘Europa’.
In mijn blog van 25 september (‘Met VW geen problemen’) had ik het er al over: dat we ons in dit digitale tijdperk aan alles kunnen verwachten. Ikzelf maakte gisteren nog zoiets mee.
Sinds de zomer van 1972, toen ik met mijn gezin terugkeerde uit Sardinië, ben ik klant van Electrabel (of hoe het toen ook heette). Aan veranderen van leverancier heb ik nooit gedacht omdat mijn huis elektrisch verwarmd wordt met in de eerste plaats accumulatievuren wier stroom ’s nachts geleverd wordt, maar minder kost dan het nachttarief. Ik heb nog wat ze noemen ‘een oud contract’, waarbij ik ook een paar uur accumulatiestroom krijg in de namiddag, hetgeen bij de nieuwe contracten niet meer mogelijk is. Van leverancier veranderen is ook geen optie, omdat de concurrentie evenmin dat extraatje kan geven.
Sinds begin dit jaar is Electrabel overgeschakeld op digitale facturatie, via het Internet dus. Wie het daar niet mee eens was, kon vragen zijn facturen nog steeds met de Post te krijgen. Ik heb dat niet gedaan. Gisteren kreeg ik dan een mailtje van Electrabel met een dringende aanmaning van betalen. Ik viel bijna van mijn stoel want zo lang ik er klant ben (43 jaar!) heb ik nooit één betaling te laat gedaan. Bij nader toezien bleek dat ook nu niet het geval te zijn. De som die Electrabel claimt, had ik reeds betaald op 2 september. Ik heb daarvan een bewijs in de vorm van een ontvangststempel met datum van het AXA filiaal van Kasterlee én een bevestiging op het rekeninguittreksel van de bank (ik doe niet aan internet bankieren).
Maandagmorgen stuur ik Electrabel een aangetekend schrijven met de nodige bijvoegsels, vraag ik hen de extra kost voor wanbetaling, die ze onterecht vragen (5,73 euro), niet door te rekenen en voortaan mijn rekeningen maar weer via de Post te sturen. Heel die digitale vooruitgang mag me gestolen worden, als men er niet eens in slaagt de facturatie op orde te houden…
Zoals verwacht en zoals ikzelf ook al meldde in mijn blog van 30 september (Oorlog & diesels’) is Rusland zich actief gaan bemoeien met de burgeroorlog in Syrië. Een beetje zoals het dat gedaan heeft in Oekraïne. Het verschil met wat ik verwachtte is, dat de ene mogendheid zich niet met bv Syrië en de andere met Irak gaat bezig houden, maar alles door elkaar. Daardoor bestaat het gevaar dat ze straks met elkaar al dan niet opzettelijk in de clinch kunnen gaan en riskeren we daar een derde wereldoorlog in miniatuur. De reden waarom de Russen de alliantie rond de Amerikanen (amper één uur op voorhand) op de hoogte brachten van hun eerste luchtaanvallen had daarmee te maken. Het enige lichtpunt in dit volledig uit de hand uitgelopen intern conflict, is trouwens dat Rusland en de internationale alliantie met elkaar blijven praten.
Even opmerkelijk, maar niet abnormaal, is dat de Russen zeggen IS aan te vallen, maar dat hun bommen vallen in regio’s die niet door IS bezet zijn. Doet zo’n beetje denken aan de luchtaanvallen van Turkije op IS, daar waar die in werkelijkheid tegen de Koerdische PKK gericht waren. Zo viseert men in de eerste plaats de gematigde rebellen, terwijl de echte slechteriken grotendeels ongemoeid gelaten worden. Dat geeft iedereen een reden om Syrië te bombarderen. Als dat zo doorgaat schiet er van dat land straks helemaal niets meer over en riskeert de vluchtelingenstroom richting Europa alleen maar toe te nemen.
Tenslotte is het klaar en duidelijk, dat men ook de dag van vandaag geen oorlog kan winnen met alleen een luchtmacht en zonder grondtroepen. De internationale coalitie bombardeert nu al een jaar het Iraakse grondgebied in handen van IS, maar heeft er zo goed als geen meter vooruitgang geboekt op het terrein. Dat zal in Syrië niet anders zijn, zeker niet als de enige grondtroepen die op wie de coalitie kan rekenen – de Koerden – door de Turkse luchtmacht geviseerd blijven. Er loopt nu een gerucht dat Iran bereid zou zijn grondtroepen te leveren, maar dan zou het deksel wel eens helemaal van de heksenketel, die Syrië geworden is, kunnen zijn. De vraag wordt dan hoe de Soennieten, die wereldwijd toch bijna 90% van de moslims vertegenwoordigen, dat gaan blijven slikken. Eerst zijn ze in Irak, waar ze maar een minderheid waren, de macht kwijtgeraakt en nu riskeren ze in Syrië het onderspit te gaan delven, alhoewel ze daar 65% van de bevolking uitmaakten…
Waar Dieselgate al niet goed voor is. De tegenstanders van de Antwerpse Oosterweelverbinding hebben er nu ook al een argument in gevonden om hun zienswijze door te drukken en een nieuwe klacht neer te leggen bij de Raad van State. Zo beweert die Manu Claeys van stRatengeneraal dat het Milieu Effecten Rapport (MER) m.b.t. tot de Oosterweelsaga herzien zal moeten worden, wat weer extra jaren vertraging zou betekenen voor een oplossing van de mobiliteit in en rondom Antwerpen. ‘Want’, zegt hij, ‘ die MER zou gebaseerd zijn op de uitlaatcijfers van o.m. de autoconstructeurs’. Die visie werd echter meteen ontkend door de instelling die dat rapport heeft opgesteld. Volgens een woordvoerder ervan hadden zij indertijd de toen bekende emissiecijfers maal vier berekend, dus 4 keer meer. M.a.w. die instantie geloofde jaren geleden al niet dat de uitlaatcijfers van de constructeurs klopten. Dat doet dan weer de wenkbrauwen fronsen en de vraag stellen, waarom ze dat toen niet duidelijk(er) bekend hebben gemaakt. I.v.m. de discussie in de Vlaamse praatbarak over het niet extra belasten van de geleasede bedrijfswagens op diesel weten we al dat dat niet ging o.w.v. afspraken die er eerder gemaakt werden met Wallonië en Brussel. Er komt nog een tweede argument bij: in België rijden er procentueel veel meer bedrijfswagens dan in onze buurlanden, omdat dit bij ons een vorm is van een correctie op de loonlasten, die – dat weten we – maken dat de loonkloof met die buurlanden ons parten speelt en o.m. de oorzaak is van sluitingen en delocaliseringen van onze bedrijven. Als de loonkloof met de buurlanden zou kunnen gedicht worden, zou het niet meer zinnig zijn werknemers nog extra’s te geven in de vorm van bedrijfswagens. Maar dat zal dus nog niet voor morgen zijn.
