Na Hollande, die IS de oorlog verklaarde, spreekt nu ook Obama nog eens krijgstaal. Hij gaat IS vernietigen, zegt hij, noch min noch meer. Vraag is maar wat we daarvan moeten geloven, want het is niet de eerste keer dat hij tijdens de Syrische burgeroorlog stoere taal spreekt. Denk maar toen hij, na beschuldigingen van chemische oorlogsvoering, zei een streep te zullen trekken tot waar het Syrische regime mocht gaan, anders… Nog iets van gehoord?
De grootmachten Amerika en Rusland zullen eerst overeen moeten komen en, alhoewel er serieus gepraat wordt, zijn we nog zover niet. Wat we ondertussen wel weten is dat het vernietigen van IS nooit zal lukken zonder grondtroepen en daar knelt het schoentje. De enige die voorlopig in dat plaatje passen zijn de Koerden, maar die zijn niet bereid ver buiten hun eigen territorium te gaan vechten en ze willen ook meer garanties of tenminste een grote graad van autonomie om niet te zeggen onafhankelijkheid, iets dat niemand bereid lijkt te zullen geven. Wie is er nog allemaal geïnteresseerd? Frankrijk dus, Iran, Turkije, misschien e.o.a. Golfstaat. Krijg die allemaal maar op één lijn, met de verschillende belangen die ze hebben in de regio. En dan hebben we het nog niet gehad over Saoedi Arabië, dat zeker geen grondtroepen zal sturen. Het rijke petroleumland vecht zelf al maanden een soort oorlog met sjiïetische opstandelingen uit in Jemen, maar ook alleen via luchtaanvallen, die blijkbaar niets opbrengen, net zoals die van de zgz internationale coalitie tegen IS.
Tenslotte blijft het verre van zeker dat het opdoeken van dat IS-kalifaat een einde zal maken aan de terreurdreiging buiten het Midden-Oosten. In Europa is er al 70 jaar geen oorlog meer, als we even ex-Joegoslavië buiten beschouwing laten, maar buiten het oude continent lijkt de oorlog terug van nooit weggeweest en ziet het er steeds meer naar uit dat men dood en vernieling aan het uitvoeren is naar hier.
Hollande mag dan al de oorlog verklaard hebben aan IS, vraag is hoe hij dat gaat realiseren. Gaat hij voor grondtroepen zorgen? Gaat hij de sancties tegen Rusland o.w.v. de annexatie van de Krim opheffen en voortaan in het Midden-Oosten samenwerken met Poetin? Gaat hij Assad opnieuw herkennen als president van een land waarvan de man nog slechts 10% onder controle heeft? Wat gaat hij doen t.o.v. de Turken en de Koerden?
Kortom, we zijn verzeild in een situatie die alles behalve rooskleurig en duidelijk is. Dat geldt trouwens niet alleen voor Frankrijk, al is dat land wel meer gewend militairen naar het buitenland te sturen. Tot nu toe was dat hoofdzakelijk naar vroegere kolonies, waar de Fransen enig zicht op de situatie hadden. Maar ook daar is de oorzaak van veel ellende het feit dat die landen nog steeds gevormd worden door verschillende volkeren die men best uit elkaar zou halen. Dat geldt ook voor Mali, waar zopas weer een gijzeling met dodelijke afloop heeft plaats gevonden. In het Noorden van dat land wonen de Arabische Toearegs, in het zuiden negerstammen. Vóór men zo’n land zijn onafhankelijkheid geeft, had men het beter gesplitst, zoals ik nog vermeldde in mijn blog van 16 dezer, toen ik suggereerde soennieten, sjiïeten en Koerden een eigen land te geven. Misschien is dat laatste de ultieme kans om daar eindelijk tot een soort vrede te komen.
---
Gisteren heb ik ook eens persoonlijk van de terreurdreiging kunnen ‘genieten’. Ik heb nl een abonnement op ‘Opera in de cinema’ in Kinepolis, Antwerpen. Er was daar de opvoering van ‘Lulu’, de eerste twaalftonige opera van Alan Berg in drie bedrijven. Ik heb een abonnement voor twee personen en normaal neem ik een van mijn kleindochters mee, maar die hadden allebei afgehaakt, ook al omdat het een vrij zware opera is, zowel muzikaal als voor wat het verhaal betreft. Dan maar een jeugdvriendin meegenomen, eentje die ik de week ervoor toevallig had ontdekt n.a.v. een overlijdensbericht van haar vader. We hadden elkaar in 57 jaar niet meer gezien, stel je voor en hadden elkaar dan ook heel wat te vertellen. Ook na de opera, want die werd in het midden van het tweede bedrijf abrupt stopgezet, wegens e.o.a. bedreiging. Het hele complex werd geëvacueerd, wat gebeurde in alle kalmte. Wat er juist gebeurd was, is mij niet duidelijk, maar de kans is groot dat e.o.a. oen weer een valse bommelding of iets dergelijks gemeld had. Ik kan alleen maar hopen dat ze die onnozelaars kunnen vatten en straffen.
Het Residentiehotel ligt in de Lichtaartse bossen. Het was tot voor enkele jaren niet alleen bekend voor gegoede klanten, maar ook bv voor het herbergen van de Rode Duivels bij training of afzondering. Die trainden dan op de voetbalpleinen van Tielen, een tiental jaren geleden helemaal gemoderniseerd door het IJsboerke toen de plaatselijke club nog in de tweede afdeling voetbalde. Ondertussen is het bergaf gegaan met die club en blijkbaar ook met de Residentie. Recentelijk werd het hotel verkocht aan Corsendonk Hotels, een financiële groep die al een hele rits grote en kleinere hotels in de Turnhoutse regio heeft aangekocht en die een gat in de markt heeft gevonden: ze gaan, tegen waarschijnlijk fikse betaling, hun hotels ter beschikking stellen van Fedasil om er vluchtelingen in te herbergen. Dat gaat waarschijnlijk ook gebeuren in de Residentie. Daarbij enkele bedenkingen.
Tegenover de vijftig en zoveel bedden die het hotel normaal biedt, gaat men er nu 250 vluchtelingen installeren. Zo’n zes per kamer. Het hotel mag dan nog sauna, zwembad en ik weet niet welke andere snufjes bieden, die zijn gemaakt voor het beperkte aantal gasten dat er vroeger logeren kon, niet voor 250 personen die ze niet nodig hebben. Verder is er buiten het hotel zelf voor die mensen niets te zien of te doen. Het ligt daar helemaal verlaten, op de grens van weilanden van boeren en van een manege en – aan de andere kant – de Villapark villegiatuur bij Bobbejaanland, dat – nota bene – tot ergens rond Pasen gesloten is. Mensen die er niets aan de hand hebben gaan zich daar dood vervelen met alle gevaren die daaraan verbonden zijn, ook voor de buurt. Het gezegde: “Als ge niets te doen hebt, doe het dan niet hier’ is er zeer van toepassing.
Op papier kan het leuk lijken dat men oplossingen zoekt voor het vluchtelingenprobleem, maar in werkelijkheid worden die mensen daar gedumpt en kan daar alleen maar miserie uit voorkomen. Als zo’n aanpak ook elders gebeurt, staat er ons nog wat te wachten…
De dramatische gebeurtenissen in Parijs hebben nogal wat neveneffecten en dan heb ik het niet direct over de afgelaste sportgebeurtenissen. Wat die laatste betreft, blijf ik erbij dat er daarbij óver gereageerd is. Als men elke voetbalmatch kan laten afgelasten na één telefoontje met vals alarm, dan houden we er best helemaal mee op.
Wat wél terecht afgelast wordt zijn twee grote milieubetogingen in Parijs t.g.v. de internationale klimaatconferentie die daar gaat plaats vinden. Die kun je moeilijk vergelijken met de interesse voor een voetbalmatch. Er werd al gesproken over een half miljoen betogers, waarbij gegarandeerd weer groepjes groene diehards die in de schaduw van zo’n betoging voor aardig wat geweld en schade kunnen zorgen.
In eigen land heeft het ABVV zijn geplande acties tegen de regering Michel afgelast. Dat is een wijs besluit, dat tegelijkertijd kan verdoezelen dat die acties – zeker in Vlaanderen – op weinig sympathie kunnen rekenen.
Ook mede door het Parijse drama heeft de Belgische begroting haar Europees examen overleefd. Terwijl dit land vorig jaar nog bij de slechtste leerlingen van de klas was, zou het nu in de middenmoot zitten. Dit alles is met een korreltje zout te nemen, daar de milde beoordeling die er nu is, in de eerste plaats bedoeld is om Frankrijk ter wille te zijn. Daar hebben ze nu andere hoofdbrekens dan de centenkwesties en dat zal niemand betwisten. Feit is wel dat straks, als de storm hopelijk zal gaan liggen zijn, la douce France er financieel en economisch er minstens even belabberd zal bij staan als vóór de ramp.
Het is opmerkelijk dat in de toenemende discussies over het opdoeken van de zes Brusselse politiezones en het laten opgaan in één, niemand in de media verwijst naar de Brusselse brandweer die al járen is één gemaakt (én werkt!), alhoewel dat – volgens mijn bescheiden mening – een belangrijk argument met een precedent is.
Tenslotte heeft men bevestigd dat Abdelhamid Abaaoud, het vermoedelijke brein van de laatste terreurdaden in onze contreien, nu wel echt het leven heeft gelaten bij de bestorming door de Franse politie en het leger van dat appartement in Saint Denis. Dit was dermate verwoest dat men er alleen nog restjes terug gevonden heeft van twee van de drie die er het leven lieten. Met de mogelijkheden die er de dag van vandaag zijn op gebied van herkenning door DNA, is dat toch opgelost geraakt. Mocht dat niet het geval geweest zijn, dan eindigde die ‘Molenbekenaar’ zoals Zapata, de Mexicaanse vrijheidsheld, die in 1919 in een hinderlaag van het Mexicaanse leger viel en zodanig verminkt werd dat hij onherkenbaar was, waarna hij een legende werd. Wie dat verhaal niet kent, verwijs ik naar de uitstekende zwart-wit film ‘Viva Zapata’ van Elia Kazan uit 1952 met de toen nog jonge Marlon Brando.
Arcelor-Mittal Gent gaat al zijn werknemers een bedrijfsauto aanbieden. Zoiets gebeurde vroeger alleen voor directieleden en aanverwanten, maar nu kan iedereen die wil een bedrijfsauto krijgen, die verrekend wordt via zijn brutoloon en hem zo’n 50 euro per jaar zal kosten. Een lachertje dus, al zal het wel invloed hebben op bv zijn eindejaarspremie en zijn pensioen. Om de zaak af te ronden: niemand krijgt een tankkaart. Dat zou helemaal gepast geweest zijn in deze Sinterklaastijd.
Arcelor-Mittal is niet het eerste bedrijf dat zo gul lijkt. Volvo en de meeste grootbanken deden het al voor, die laatsten via de zgn ‘cafetariaplannen’. E.e.a. is het gevolg van het Belgische belastingssysteem dat lonen zwaarder belast dan bonussen, iets wat o.m. door de OESO al enkele keren op de korrel werd genomen. Ook trouwens o.w.v. het feit dat al die auto’s de overbevolkte wegen hier nog voller maken. Bij de laatste besprekingen over de taxshift deed de oppositie daar ook nog moeilijk over en deze keer had ze gelijk. De reden, waarom de bedrijfswagens lager belast worden heeft echter niets te maken met e.o.a. voorkeursregeling, maar met het feit dat een wijziging van het statuut eenparig moest worden goedgekeurd door de drie gewesten en dat Wallonië niet mee wou. Ook dat laatste was meer dan opmerkelijk, want bij onze zuiderburen rijdt geen 5% van het wagenpark der bedrijfsvoertuigen. Het zijn niet alleen Gods wegen die ondoorgrondelijk zijn, blijkt.
Het lijkt allemaal absurd, maar dit alles is het gevolg van de te zware fiscale en sociale lasten die in dit land op arbeid worden gelegd en waar de zo becommentarieerde taxshift weinig aan veranderd heeft. Men moet wel het geluk hebben bij een kapitaalkrachtig bedrijf te werken dat goed draait. Bij Philips in Turnhout is dat niet (meer) het geval en daar mag men zich klaarmaken voor een volgende ontslagronde. Wat de socialistische bediendenbond BBTK liet verklaren, dat ze bij Philips Turnhout hun eigen Ford Genk meemaken, maar dan in slow motion. Voor een keer ben ik het ook daarmee eens.
Over wat er in Parijs is gebeurd en de nasleep ervan is zowat alles gezegd, of niet? Hierbij toch nog enkele bedenkingen.
Ondertussen hebben ook onze media dan toch ontdekt dat een groot deel van de miserie die ze meemaken in Molenbeek het gevolg is van wat De Tijd de 20 jaar ‘laissez-faire’ politiek van Philippe Moureaux noemt. De krant publiceerde er zelfs een foto bij van Flup Moustache. Beter laat dan nooit. Ook het dossier van de 6 Brusselse politiezones, een van de redenen waarom de plaatselijke onveiligheid er zo is kunnen toenemen, krijgt nu weer aandacht.
Ondertussen is de vriendschappelijke voetbalmatch België-Spanje afgelast, wat een foute beslissing is, zeker nadat men de vorige dagen van de daken heeft geschreeuwd dat we ons door de terroristen niet gaan laten bang maken. Zo’n afgelasting is het bewijs dat we er wél schrik van hebben. Charlie Hebdo bleef tenminste nog verschijnen.
In zijn hoedanigheid van secretaris-generaal van de NATO heeft Willy Claes ooit gezegd dat de volgende wereldoorlog er een van het Westen tegen de islam zou zijn, een botsing van beschavingen. Na het Agusta schandaal verklaarde Claes zich echter niets meer te herinneren. De laatste tijd wordt echter wel regelmatig zijn mening gevraagd over gebeurtenissen en personen uit die tijd en herinnert hij zich nu weer wél e.e.a. Over zijn toenmalige uitspraak i.v.m. de islam blijft het echter oorverdovend stil…
En tenslotte nog een bedenking van de Franse dichter Alfred de Vigny (1797-1863), geschreven in tempore non suspecto:
‘De islam is de meest starre en hardnekkigste godsdienst. De koran blokkeert elke wetenschap en cultuur*. De moslim leest niets wat niet in de koran staat. Die koran sluit alles uit. Wat er niet in staat, is slecht. Het symbool van Mohammed’s godsdienst is een halve maan, die geen warmte geeft en waarvan het licht bedriegt.’
* Dat was een visionair statement. Sinds de instelling van de Nobelprijzen zijn die van de meer dan één miljard moslims nog altijd op één hand te tellen . De paar miljoen joden hebben er tientallen vergaard...
Van bij mijn eerste reactie op het feit dat de Parijse aanslagen gelinkt waren aan Sint-Jans-Molenbeek, was het duidelijk dat de uit de hand gelopen situatie in de Brusselse gemeente het gevolg was van het pamperbeleid van Philippe Moureaux, die bijna 20 jaar zijn eigen mensen verwaarloosd had ten voordele van de (meestal islamitische) allochtonen. Molenbeek is onder Moreaux zo’n beetje een karikatuur geworden van alles wat op gerechtelijk en politioneel gebied misloopt in Brussel: hele wijken die ontsnappen aan een normale veiligheidscontrole, politiewagens die letterlijk verjaagd worden, politiegebouwen die worden aangevallen. Brussel heeft wel één brandweer voor haar 19 gemeenten, de zgz 'baronieën, maar één lokale politiezone – zoals bv in Antwerpen – schijnt niet te kunnen. De 6 (zes!) die er nu zijn leiden tot het resultaat van het teveel aan koks, wat het eten bederft. Met de buitenlandse kritiek, in de eerste plaats van la douce France, waar ze in Brussel zo hoog mee oplopen, kan daar misschien eindelijk eens verandering in komen.
Sinds de link met Molenbeek bekend was, wordt er in onze media wel toegegeven dat e.e.a. het gevolg is van het vorige beleid (Moureaux’ PS verloor de gemeenteverkiezingen van 2012), maar de naam Moureaux durft men nauwelijks te vermelden. De enige reactie die ik van hem gelezen heb was ‘dat onder zijn bewind er niemand naar Syrië vertrokken was’. Kan ook moeilijk want het laatste jaar dat Flup Moustache het voor het zeggen had in Sint-Jans-Molenbeek was het eerste jaar van de Syrische burgeroorlog, toen IS niet eens bekend was.
Ik vermeldde reeds drie terroristische aanslagen (waarvan één verijdeld) die allemaal iets met Molenbeek te maken hadden. Het zijn er echter nog meer. O.m. de killer in het joodse museum woonde er ook enkele maanden vóór hij toesloeg.
De reden waarom Moureaux (en met hem heel wat linksgezinden) de allochtone immigratie een warm hart toedroeg en nog toedraagt, heeft niets te maken met enig medeleven (‘empathie’ heet dat tegenwoordig), maar met de hoop dat ze hier een nieuw proletariaat zouden vormen die voor hun partijen (PS, SP.a en Groen/Ecolo) zou stemmen. Wat inderdaad meestal gebeurt. In het Brusselse is er al een allochtone burgemeester en een hele schare dito gemeenteraadsleden. Het is een weerspiegeling van wat ons (en heel West-Europa) te wachten staat als we lijdzaam de vluchtelingentsunami blijven ondergaan.
Met de aanslagen in Parijs zou men het haast vergeten, maar bijna gelijktijdig liep er in Wenen een nieuwe internationale conferentie over Syrië. Daar kwam men tot het besluit dat er in dat land een soort voorlopige regering zou moeten kunnen gevormd worden die o.a. zou moeten zorgen voor verkiezingen. Mijn vraag daarbij is, of de mensen die daarover gediscussieerd hebben, wel van deze wereld zijn.
Hoe kan men in een land dat verscheurd wordt door een van de bloedigste burgeroorlogen van de laatste decennia nu een al dan niet voorlopige regering vormen, laat staan verkiezingen houden? Geen enkele van de strijdende partijen zat in Wenen bij aan tafel. Wat met IS? Hoe kan men met zo’n organisatie praten, zeker na al wat er weer in Frankrijk gebeurd is?
Als er al over Syrië kan gepraat worden, moet IS eerst verslagen worden. Dat zal nooit gebeuren met alleen luchtaanvallen, zoals men nu bezig is. Het enige grondleger waarop men rekenen kan zijn de Koerden. Dat is zopas nog gebleken met de inname van de stad Sinjar, waarbij men meestal vergeet te zeggen dat die stad niet in Syrië, maar in Irak ligt. Die Koerden zijn goed bezig, want – zoals ik hier al meer geschreven heb – eerst moet Irak schoongeveegd worden en daar zijn ze mee bezig. Stel, dat dat lukt, dan stelt zich het probleem dat die Koerden weer onder Iraaks of Syrisch juk zouden moeten komen, terwijl ze een eigen onafhankelijke staat willen. Die laatste krijgen ze niet, tenminste als men de onderhandelaars in Wenen mag geloven, want die willen dat Syrië één land blijft. In Irak hebben de Koerden al een autonomie die niet ver meer af is van de onafhankelijkheid. Ze gaan die proberen uit te breiden naar Syrië, want er is niemand die gelooft dat ze nog ooit onder een ander bewind daar zullen willen komen te staan.
Om een lang verhaal kort te maken: dat Syrisch probleem krijgt men nooit opgelost als Syrië én Irak niet gesplitst worden, zodat soennieten, sjiïeten en Koerden een eigen vaderland zullen hebben. Dat zou trouwens niet alleen in het Middenoosten de oplossing zijn, maar eveneens in heel wat staten in Afrika, waar de grenzen indertijd bepaald zijn door de koloniale machten zonder rekening te houden met de verschillende volkeren binnen die grenzen.
Bij de slachting in Parijs is er een link met België. Niet zo verwonderlijk, als men weet dat dat ook al het geval was bij de aanslag op Charlie Hebdo én bij de verijdelde plannen van de terreurgroep in Verviers. Opmerkelijk daarbij is wel het feit dat het telkens de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek is die ter sprake komt. Bij het schrijven van deze blog, zaterdagavond, waren er in België reeds drie personen aangehouden i.v.m. de aanvallen in Parijs. De drie waren al opgemerkt aan de Frans-Belgische grens en werden aangehouden in Molenbeek. Hierbij o.m. de man die minstens één van de auto’s in Brussel had gehuurd, een broer van een Syriëstrijder…Het feit trouwens dat het om niet minder dan drie auto’s ging, laat vermoeden dat heel het terroristengroepje van uit België vertrokken zou kunnen zijn.
Waarom steeds dat Sint-Jans-Molenbeek? Heel eenvoudig, omdat allochtonen daar thuis zijn, misschien het daar zelfs voor het zeggen hebben of, beter gezegd, hadden. Molenbeek werd tot 2012 bijna 20 jaar lang bestuurd door Philippe Moureaux, alias Flup Moustache, notoir PS’er, die een hele tijd vice voorzitter van de partij is geweest en beschouwd werd/wordt als de ideoloog van de francofone socialisten. Allochtonen in het algemeen en moslims in het bijzonder werden door Flup met zachte hand aangepakt en zijn politie kreeg de opdracht nauwelijks op te treden tegen moslims. Als klap op de vuurpijl hertrouwde de 70-jarige Moureaux met een moslima en wordt er beweerd dat hij zich tot de islam bekeerd wou hebben. Hij verloor wel de laatste gemeenteverkiezingen, maar zijn erfenis blijft nog steeds in Molenbeek hangen, zoals de diverse aanslagen duidelijk aantonen.
Terloops nog dit: een van de in Parijs gedode terroristen had een Syrische paspoort bij zich dat in Griekenland was geregistreerd als dat van een vluchteling die via Turkije de E.U. binnen was gekomen. Ook al was het paspoort misschien niet van hemzelf (wie kan dat allemaal controleren?), het geeft duidelijk aan dat bij die toevloed aan vluchtelingen er – zoals gevreesd - meer dan waarschijnlijk kandidaat terroristen tussen zitten, die zelf of via derden van deze situatie misbruik zullen maken. Het is trouwens al een half wonder dat het paspoort überhaupt in Griekenland geregistreerd werd. De meeste van die inwijkelingen geraken er daar door zonder noemenswaardige registratie.
Sinds gisteren weten we plots dat de kernreactoren Tihange 2 en Doel 3 – die met de beruchte scheurtjes - waarschijnlijk dit jaar nog zullen worden heropgestart. Die hebben zo’n drie jaar stilgelegen en zijn nu ineens weer veilig. Buiten die twee was er trouwens in het buitenland slechts één reactor van hetzelfde type, in Zwitserland, die dezelfde symptomen had, iets wat ik altijd raar heb gevonden, wetende dat er enkele tientallen van diezelfde reactoren in verscheidene landen draaien. Die drie jaar stil liggen hebben zowel de staat als Elektrabel veel geld gekost, maar men kan er zich mee troosten dat veiligheid een prijs mag hebben.
Opmerkelijk in deze zaak is wel dat de bekendmaking van het weder opstarten van de ‘scheurtjesreactoren’ samenvalt met de beslissing van de federale overheid om de oudste kernreactoren, die van Doel 1 en 2 langer open te houden dan eerst voorzien. E.e.a. had te maken met de schrik voor een mogelijke black-out tijdens de komende wintermaanden. Als Tihange 2 en Doel 3 weer kunnen worden opgestart, is dat gevaar geweken omdat er dan een derde meer eigen productiecapaciteit bij komt.
De beslissing om zowel Doel 1 en 2 als de scheurtjesreactoren weer op te starten is meteen al gecontesteerd door dé specialist ter zake, Vande Lala (Electrawinds, offshore atol, BTW-verlager). Hij vindt het opstarten van de twee oudste reactoren nu overbodig. In principe is dat ook zo, alleen leven we in een land waar morgen weer alles anders kan zijn en waar wetten gemaakt worden waar men later zelf niet meer aan uit kan (om nog te zwijgen over die met terugwerkende kracht). Stel dat men die twee oude reactoren inderdaad niet meer opstart en er morgen weer een ander probleem opduikt, dan begint de hele miserie over een mogelijke black-out opnieuw. Start ze allemaal maar op, zou ik zeggen, dan zitten we deze winter alvast gebeiteld en zullen we stroom hebben die alvast niet duurder uit zal vallen dan de geïmporteerde, voor zover we die laatste al zullen krijgen mocht het nog eens écht winteren…
Met Europa gaat het van kwaad naar erger. Er wordt vergaderd tegen de klok, maar resultaten zie je nergens. Heel die top met de Afrikaanse leiders in Malta zal de Europese landen weer eens hopen geld kosten, zonder dat er enige serieuze garantie tegenover staat. Daarna komt er een top met Turkije, waarvan we nu al weten dat ook die miljarden euro’s gaat kosten, plus misschien ook toegevingen die men in normale omstandigheden nooit zou doen. Tussendoor beslist de Europese commissie wel dat de E.U.- landen dit en dat zouden moeten doen (en vooral betalen), maar als puntje bij paaltje komt, gebeurt er weinig of niets en houdt iedereen zoveel mogelijk de knip op zijn portemonnee.
We zouden het haast vergeten, maar terwijl de Britse premier Cameron dreigt met een Brexit als Europa bepaalde Europese richtlijnen niet terugdraait, is het gevaar van een Grexit nog altijd aanwezig. Griekenland heeft de zoveelste beloofde geldelijke steun nog altijd niet gekregen, omdat het zijn eigen beloftes niet houdt. Enfin, het vervolg van een verhaal zonder einde. Ondertussen dreigt Portugal dezelfde weg op te gaan, mocht daar een links tot uiterst linkse regering aan de macht komen, die de lichte heropleving van het land ongedaan zou maken.
Cameron, hierin gesteund door o.m. Bart De Wever, heeft groot gelijk dat hij die Europese klok wil terugdraaien. Het zou niet alleen voor de UK, maar ook voor veel andere landen goed uitkomen. Vraag is maar of het zal lukken. Maar met alle miserie die op Europa af komt – niet in het minst de vluchtelingen problematiek - denk ik dat er straks wel meer op die trein gaan springen.
Zoals gebruikelijk werd er hier in onze media weer niet veel aandacht aan besteed, maar in Catalonië zijn ze blijkbaar niet zinnens bij de pakken te blijven zitten. De nationalisten hebben er in de recente verkiezingen de meerderheid van de zetels in het parlement veroverd en dat parlement heeft nu een resolutie aangenomen waarin het zich als doel stelt de regio in anderhalf jaar af te splitsen van Spanje en een onafhankelijke republiek te worden. Iets waarvan onze Vlaamsnationalisten alleen maar kunnen dromen, want – zoals ik hier al meermaals geschreven heb – kan dat niet zonder dat ook zij de meerderheid in het parlement van het eigen gewest behalen.
Aan het Vlaams Belang zal het zeker niet liggen. Die partij heeft in het Vlaams parlement een voorstel ingediend voor een Vlaamse grondwet. Daarover is al lang en veel gediscussieerd, maar het woord ‘grondwet’ kan men bijna nergens in deze discussie terugvinden. Tot op heden had men het bijna altijd over een ‘handvest’ en zelfs daartegen was er steeds verzet vanuit de meestal linkse oppositie. Of er veel van in huis gaat komen, is maar de vraag, zeker omdat het voorstel van het VB komt. Toch zal men er vroeg of laat over moeten beginnen, want als Vlaanderen een onafhankelijke staat wil worden van een bv confederaal Europa, dan heeft ze die nieuwe grondwet nodig.
Ondertussen kunnen we met meer dan grote belangstelling meeleven met wat in Catalonië aan het gebeuren is. Vooral het feit dat de Catalanen op anderhalf jaar tijd hun dromen willen waarmaken, is ook voor Vlaanderen belangrijk. Dat is dan nl ergens in het voorjaar van 2017, zo’n twee jaar vóór men hier normaliter weer naar de stembus zal gaan. Wat daar ondertussen plaats zal vinden zou daarop wel eens invloed kunnen hebben.
Grote heisa in de media, omdat een agent van de pas opgerichte Antwerpse politie-eenheid, het zgz ‘snelle response team’ dat was opgeroepen door een jeugdinstelling, daar een meisje van 14 heeft ‘geneutraliseerd’ met een speciaal daarvoor ontworpen geweer. Dat ding, een zgz ‘less lethal weapon’ vuurt geen echte kogels af maar kleine projectielen die te vergelijken zijn met wat gebruikt wordt bij ‘paintball’, dat spel voor grote kinderen. Het kind hield er enkel een blauwe plek aan over, maar moest toch naar het ziekenhuis omdat het zichzelf verwondingen had toegebracht met een stukgeslagen glas, waarmee ze eerst ook andere kinderen, waaronder haar broer, had bedreigd.
Tot daar het officiële verhaal waarover het hele politiekcorrecte wereldje gestruikeld is, want daar vindt men zoiets niet kunnen. Van dat wapen, dat gemaakt wordt bij FN in Herstal, zijn er al tienduizenden exemplaren verkocht aan politiekorpsen en legereenheden over de hele wereld. Er is eenmaal een dodelijk slachtoffer mee gevallen, wat geen voldoende reden is om het te verbieden. Dan zou men ook alle messen, stangen, knuppels e.d. moeten verbieden, want daarmee vallen heel wat meer dodelijke slachtoffers.
Laat ons het Antwerpse voorval, dat al dateert van vorige week, laten voor wat het is. Het 14 jarige slachtoffer arriveerde hier in januari van dit jaar uit Syrië, samen met haar ouders, drie broers en een zus. De kinderen, getraumatiseerd door de oorlog, waren al geplaatst in de jeugdinstelling omdat de thuissituatie ‘onhoudbaar’ was geworden. Dat zou goed kunnen, maar geeft meteen aan dat dit geen uniek geval zal blijven. Het merendeel van kinderen (én ouders) die uit oorlogsgebieden komen, zijn op e.o.a. manier getraumatiseerd ook al is dat hun eigen schuld niet. Feit blijft wel dat wij ermee zitten en gegarandeerd nog wat gaan meemaken met deze vluchtelingentsunami. Incidenten zoals deze in Antwerpen zouden straks wel eens dagelijks kost kunnen worden en we kunnen alleen maar hopen dat onze politie, met of zonder snel interventieteam, het hoofd koel houdt en de maatregelen treft die het moet treffen, zoals dat in Antwerpen gebeurd is, alle opvoedkundige kritiek ten spijt.
Na de recente schandalen aan de top van de FIFA, met daarbovenop gisteren nog het ontslag van de voorzitter van de Duitse voetbalbond, dreigt er nu een nog veel groter schandaal in de internationale atletiekwereld. WADA, het Wereld Anti Doping Agentschap beschuldigt nl de Russische federatie van grootschalig bedrog ter zake en heeft de IAAF, de overkoepelende wereldorganisatie, gevraagd deze federatie en haar atleten te schorsen voor alle komende internationale competities. Uit een grondige en gedetailleerde studie, na een reportage op de Duitse televisie met de bekentenissen van een Russische atlete die gedwongen werd doping te nemen, is nl gebleken dat zowat iedereen binnen die federatie het spel meespeelde en er gesjoemeld werd met medeweten van de hoogste gezagsdragers (er is een minister mee gemoeid*) en zelfs het nationale controlecentrum, waar duizenden bloed- en urinestalen van de eigen sporters ‘verdwenen’ zouden zijn. Dit nadat ze door WADA waren opgevraagd…
De Russen beweren dat er niets van aan is en dat deze actie past in de kraam van de Rusland bashers, die er op uit zijn hun land in een slecht daglicht te stellen. De Brit Sebastian Coe, zelf ooit een succesrijke Britse fondloper, nu voorzitter van de IAAF, kan er echter niet mee lachen en zegt zelf een grondig onderzoek in te zullen stellen. Als het waar is wat de WADA zegt (en daar lijkt het op) en wordt er in het landje van vadertje Poetin geen onmiddellijke actie genomen, riskeert het – en dus ook zijn atleten – volgende jaar niet te mogen deelnemen aan de Olympische Spelen van Rio.
Sport is in Rusland een belangrijk gebeuren. Dat was het al ten tijde van de Sovjet Unie, maar ook toen werden er daar al regelmatig overtredingen vastgesteld. Toen ging het echter eerder om individuele gevallen, nu spreekt men van een collectief. Het lijkt er steeds meer op dat het Rusland van Poetin, zeker sinds het begin van diens derde ambtstermijn, met de bijna zekerheid van een vierde, zich in de sport al evenmin iets aantrekt van algemene internationale regels als ze dat doet in de politiek. In Georgië en Oekraïne weten ze er alles van…
De (sport)minister in kwestie, een zekere Vitali Moetko, is ook betrokken geweest bij de toekenning aan Rusland van de wereldkampioenschappen voetbal in 2018. Ook al een gebeurtenis, waarbij de nodige vraagtekens werden geplaatst en waarin het laatste woord nog niet gevallen is in de nu nog lopende beschuldigingen tegen Sepp Blatter en zijn entourage.
Ik kom even terug op de uitspraak van Bart De Wever in de Zevende Dag, dat zijn N-VA nooit zal samenwerken met het Vlaams Belang. Ik laat die uitspraak voor wat ze is, het zou de eerste keer niet zijn dat een politicus zijn woorden moet terugnemen als de politieke wind zou beginnen te keren. Zijn opmerking gebeurde in een debat met Tom Van Grieken, de jonge kersverse voorzitter van het Vlaams Belang en dat verdient wél een woordje uitleg.
Debatteren tegen De Wever is voor eender welke tegenstander een mission impossible, ook voor doorwinterde politici, laat staan voor een neofiet zoals Van Grieken. Het feit alleen dat die het aannam, pleit in zijn voordeel. Een tweede nadeel voor Tom is de schaduw van Filip De Winter. Hij mag dan het voorzitterschap al geërfd hebben van Gerolf Annemans, het is meestal De Winter die in beeld komt en niet altijd op het goede moment met de goede keuzes. De Winter heeft veel betekend voor de partij, maar ook bij hem zit er sleet op, al wil hij dat niet gezegd hebben. Mannen uit één stuk kan men niet veranderen, ze worden vervangen. Wie te lang aan de macht is, kan zomaar niet stoppen, ook niet in een partij die nooit de kans gekregen heeft het voor het zeggen te hebben. De Winter geeft tegenwoordig zo’n beetje dezelfde indruk als vader Le Pen bij het FN in Frankrijk.
Voor de rest moet men Van Grieken zijn werk laten doen, zonder steeds te verwijzen naar wat anderen in de partij ooit gezegd of gedaan hebben. De zondvloed van vluchtelingen zou wel eens voor politieke verschuivingen kunnen zorgen, die men zes maanden geleden niet voor mogelijk achtte. De uitleg van De Wever in het debat en zijn open brief aan de andere politieke leiders van Europees centrumrechts lijkt me eerder een wanhoopsdaad, ook al heeft hij met dat laatste gelijk. Woensdag wordt er in Brussel weer over vergaderd. De kans blijft groot dat Bart’s brief niet eens vermeld zal worden bij het eventuele eindverslag…
Volgens een recente voorstelling van Eurostat zijn de sociale uitgaven van België, op Frankrijk na, de hoogste van Europa. De overheidsuitgaven bedragen daarnaast nog steeds 52% van het bbp en volgens ons eigen Planbureau zullen die vóór 2020 nooit onder de 50% komen. Verder is dit land een van de weinige Europese landen waar de werkloosheidsuitkeringen nog steeds niet beperkt zijn in de tijd.
Het gaat er mij deze keer eens niet om dat daar iets aan zou kunnen/moeten gedaan worden, wel de vraag waarom men hier zo met de regelmaat van een klok klachten hoort over het asociale bestuur dat we zouden hebben. Er zal altijd wel iets zijn dat te bekritiseren valt, maar praten over asociale toestanden, over mensen die hier uitgebuit worden e.d. lijken dan ook eerder uit de fabeltjeskrant te komen. Wat moet men dan in de meeste andere landen zeggen, waar de toestand zeker niet beter is. Dan hebben we het nog niet eens gehad over onze index, die nergens elders nog bestaat en over allerhande sociale voordelen die nergens anders nog voorkomen, zoals bv het verkrijgen van een extra feestdag in ruil voor deze die in een weekeinde valt.
Als wij, Vlamingen, met recht en rede over iets te klagen hebben, dan is het over de transfers, nóg zo iets dat nergens anders in die mate bestaat, maar daar raken we alleen vanaf als we het ooit in de eigen regio voor het zeggen zullen hebben. Dat laatste lijkt me zwaar gehypothekeerd als men in een Zevende Dag De Wever hoorde zeggen dat zijn partij nooit met het VB zal samenwerken. De proef op de som daarvan zullen we alleen krijgen als N-VA én VB samen in Vlaanderen ooit een volstrekte meerderheid zouden halen…
Mede door de herfstvakantie valt er in de binnenlandse politiek deze week bitter weinig te beleven. Gelukkig zijn er nog de francofone vrouwelijke ministers die toch voor wat vuurwerk gezorgd hebben, al hadden ze dat liever anders gezien. Zowel Marghem als Galant zijn in opspraak gekomen wegens het niet naleven van bepaalde procedures, waarbij ‘bevriende’ relaties voorrang kregen. Michel heeft weer e.e.a. moeten rechtzetten, maar de kans is groot dat er straks in het parlement nog een stukje over gedebatteerd zal worden. Don Calvo en Laurette Mitraillette kunnen hun messen nu al beginnen te slijpen. Een ander verhaal is een uitspraak van een derde francofone dame*, nog maar pas ingevallen in de federale ploeg, nl Sophie Wilmès, de gloednieuwe minister van Begroting, die vindt dat er voor het uitvoeren van de taxshift een tekort zou zijn van 2 miljard euro, later gecorrigeerd naar 1,6 miljard, wat nog steeds een behoorlijk gat zou zijn. Van Overtveldt van Financiën heeft het einde van het herfstreces niet afgewacht om bovenstaande te ontkennen. Hij zegt dat Wilmès appelen met peren vergelijkt. ’t Is maar hoe ge ’t bekijkt, dus. Hiermee eindigt het verhaal niet, want Eric Van Rompuy, de eerder chagrijnige broer van de Natte Dweil, komt nu af met een tekort van 3 miljard. De man die nooit geen minister kon worden, laat trouwens geen gelegenheid onbenut om de regering waarin ook zijn eigen partij zit (die van de ‘Wij is de weg’) in verlegenheid te brengen. Het moet niet altijd Kris Peeters zijn…
Net als de zesde staatshervorming vrees ik dat het woord taxshift nog dikwijls zal vallen, omdat het – net als die hervorming – iets is waar de doorsnee burger geen touw aan vast kan knopen en het hem dan ook waarschijnlijk geen bal interesseert.
* In Italië hebben ze het spreekwoord ‘Donna al volante, pericolo costante’ (vrouw aan ’t stuur, constant gevaar). Dat had in eerste instantie met autorijden te maken, maar kan ook anders geïnterpreteerd worden.
Van zodra bekend was dat de Russische Airbus, die verongelukte boven de Sinai woestijn, uit elkaar gespat was in de lucht en er van enige afgevuurde raket geen sprake kon zijn, was het duidelijk dat er een bomontploffing was geweest binnen in het vliegtuig. Het verhaaltje van de duikersfles klopt niet. Een ontploffing daarvan kon alleen een aanwezige bom actief maken, maar op zich geen vliegtuig uit elkaar doen spatten. Voor zover dat nog nodig was, was ook het feit dat er daarvoor helemaal geen communicatie was vanuit de cockpit er een bevestiging van. Dat Rusland en Egypte bovenstaande halsstarrig blijven ontkennen, heeft te maken met het eigenbelang. Het toerisme in Egypte was al met één derde terug gelopen sinds de zgz ‘Arabische lente’ en als blijkt dat men daar zo maar ongecontroleerd een bom kan neerleggen in een vliegtuig, zal het aantal toeristen naar dat land verder serieus blijven dalen.
De Russen krijgen een koekje van eigen deeg. De haast willekeurige bombardementen op Syrische dorpen en steden zorgen in de eerste plaats voor veel burgerslachtoffers en hebben tot nu toe niets veranderd aan de oorlogssituatie op de grond. Tegelijk kan men in Rusland eens aanvoelen wat het betekent als het deze keer de eigen mensen zijn die op een zo dramatische manier hun leven verliezen. De MH17-vlucht van Malaysia Airlines werd neergehaald door een Russische Bukraket, aan de Oost-Oekraïnse rebellen ter beschikking gesteld door het Russische leger en meer dan waarschijnlijk door Russische soldaten afgevuurd. Dat weet zowat iedereen tegenwoordig, maar niemand mag of durft het te zeggen, want het zou mijnheer Poetin geen plezier doen. En zo zullen we wel nooit te weten komen wie het daar gedaan heeft. Als Poetin en Sisi het been stijf houden, zal met de crash boven de Sinai hetzelfde gebeuren.
Tenslotte nog dit: of het nu om het neerhalen van een vliegtuig, het doodschieten van mensen in musea of op stranden betreft, op vakantie gaan naar moslimlanden zal letterlijk levensgevaarlijk blijven. Zelfs Turkije is niet meer veilig als de situatie daar verder islamiseert. Reisagentschappen én toeristen die die landen blijven aandoen ‘omdat ze zo goedkoop zijn, mijnheer’, moeten dat risico er dan maar bijnemen. Ik begrijp niet dat onze media, VTM op kop, zich daarover druk blijven maken. De volkse uitdrukking: ‘Voor niks, steendood’ is hier wel erg cynisch van toepassing.
Ik kom even terug op mijn blog van gisteren, waarin ik Bertie weer eens gelijk moet geven met zijn reactie (cijfermatig kan ik niet tegen hem op!). Maar men moet wel érgens mee beginnen, zeker als men weet dat er tijdens de regeerperiode Di Rupo niet één baan is bijgekomen in de privé, maar integendeel 30.000 verloren zijn gegaan.
Bertie heeft eveneens gelijk als hij stelt dat, om de schade in te halen, er meer dan 900.000 extra jobs moeten bijkomen en dat aan dit tempo het zo nog bijna 50 jaar kan duren. En dat alleen al om onze buurlanden bij te benen. Dat werd gisteren ook bevestigd door De Tijd, die VOKA citeert. Eén uur arbeid kost in dit land ook nu nog altijd 14% meer dan in de buurlanden. Daarnaast zijn de cijfers, zoals meestal gebeurt, alleen toepasselijk op heel België. Als men die volgens de gewesten zou publiceren, zou men zien dat ook op dit gebied Wallonië en vooral Brussel ver achterlopen. In Vlaanderen daalt de werkloosheid voor de derde maand op rij, wat toch ook aangeeft dat het bij ons minder slecht gaat.
Er is dus nog werk aan de winkel en dat wordt nog eens bevestigd door het nieuwste overzicht door de Wereldbank van de ranglijst Ondernemingsklimaat, waarop België nog maar eens een plaats zakt. Het staat nu op 43, terwijl een vergelijkbaar land als Denemarken op plaats 3 staat. De Denen hebben dan wel geen last van een gewest waar staken belangrijker lijkt dan werken…
Voor het eerst in bijna 20 jaar (van 1996) daalt in dit land het ambtenarenbestand. Vorige maand gingen er bijna 20% minder bedrijven failliet dan in dezelfde periode van 2014. Er werden in de eerste 6 maanden van dit jaar 10.000 nieuwe jobs gecreëerd in de privé. De factuur van de staatsschuld is met één miljard euro gezakt. Oktober 2015 was de meest succesvolle maand van het jaar op de beurs. Waar klagen we nog over?
Dat verminderen van die ambtenaren en de extra tewerkstelling in de privé zijn opstekers. Dat betekent immers dat de staat minder moet uitgeven. Hoe meer mensen er aan het werk zijn in de privé, hoe beter voor het in stand houden van onze sociale zekerheid. Bij de overheidsjobs zitten de zorgsector en de dienst van de dienstencheques er wel niet bij, maar dat zijn twee factoren die het geheel niet schaden. De dienstencheques halen meer laaggeschoolden uit de werkloosheid, het uitbreiden van de zorgsector is nodig wegens de algemene veroudering van de bevolking.
Met dit alles betekent het nog niet dat dit land er bovenop komt. Zolang het overheidsbeslag boven de 50% zit en de staatsschuld boven de 100, is er geen echte reden tot juichen. Toch is het een stap in de goede richting, omdat het om echte jobs gaat en geen die het overheidsapparaat nog zwaarder maken. Verhofstadt beloofde ooit 300.000 nieuwe jobs en die kwamen er ook, maar alleen bij de overheid. Bij Di Rupo gebeurde hetzelfde, zij het op kleinere schaal, maar toen gingen er wel 30.000 jobs verloren in de privé. We zullen dus maar duimen, dat tenminste de slogan ‘jobs, jobs, jobs’ geen ijdele kreet blijft.
