In de krant De Tijd verschijnen al enkele dagen overzichten met namen en foto’s van wie ze denken betrokken te zijn bij de aanslagen in Parijs en Brussel. Dat gaat van opdrachtgevers in Syrië, coördinatoren in België, uitvoerders van de aanslagen in Parijs en Brussel, medeorganisatoren en sympathisanten. In de editie van donderdag was men al aan 41 stuks en daar zouden er nog wel enkele bij kunnen komen. Voor wie het een verrassing zou zijn: het zijn allemaal met allochtone namen en de meest voorkomende voornaam is Mohammed, net zoals dat het geval is in onze gevangenissen. Er is geen Janssens, Peeters of Dupont bij, zelfs geen Moureaux al zou die in het rijtje van de sympathisanten niet misstaan.
---
En dan iets heel anders. Gistermorgen, op Goede Vrijdag, kreeg ik een schrijven van de FOD Financiën, waarin me gevraagd werd mijn belastingen over 2015 te betalen. Ik kreeg nog 48 uur de tijd om dat te doen, anders zouden er nalatigheidsintresten van gemiddeld 209,00 euro worden aangerekend. Die 48 uur was een lachertje, want banken en post zijn vanaf vrijdag tot de dinsdag na Pasen gesloten en ik heb zo het vage idee dat dat bij de overheidsdiensten niet anders zal zijn.
Het leuke (nou, ja) van dit verhaal is dat ik die belastingen al betaald had. Op het aanslagbiljet, dat ik daarvoor eerder dit jaar gekregen had, stond nl dat ik tijd had om te betalen tot 31.03.2016 en daarom had ik ze al betaald op woensdag 23.03, dus twee dagen vóór ik die brief kreeg en nog ruim een week vóór de vervaldatum. M.a.w. ik kreeg al een aanmaning vóór de vervaldag. Van de storting heb ik een bewijs van de bank.
Ik heb die dames en heren van Financiën dan maar een aangetekend schrijven gestuurd (wat me ook weeral geld kost), met de nodige bewijsstukken en waarin ik de hoop uitspreek dat ze ook zo ijverig te werk zullen gaan bij het natrekken van grote vissen en niet alleen van alleenstaande gepensioneerde weduwnaars, wier bijdrage weinig zal veranderen aan de staatsschuld van 106% van het bbp (of is het 107?).
En nu zien of er daar iemand van die ambetantenaren gaat reageren en hoe…
Nog enkele bedenkingen bij de aanslagen in Brussel:
Niemand schijnt er aanstoot aan te nemen dat de achternaam van die twee broederlijke zelfmoordterroristen El Bakraoui is. Voor zover ik ervan op de hoogte ben, is die ‘El’ er oorspronkelijk niet, maar komt die vóór de achternaam te staan na een bedevaart naar Mekka. Feitelijk is ‘El’ de aanduiding dat men met een vrome moslim te doen heeft en het zou me niet verwonderen dat heel wat moslims daar respect voor hebben, ongeacht wat die persoon later ook zou hebben uitgespookt. Voor wie democratie en verdraagzaamheid in zijn schild draagt zou het niet meer dan normaal zijn dat die ‘El’ geschrapt zou worden voor wie veroordeeld worden voor criminele feiten. Dat blijkt dus bij de islam niet het geval te zijn en geeft de dragers van zo’n naam a.h.w. een soort carte blanche om zich nergens nog een bal van aan te trekken, zelfs niet als het om zware criminaliteit gaat. Een bijkomende vraag is, of onze officiële instanties zomaar akkoord gaan om een naam op officiële documenten te wijzigen enkel en alleen omdat de persoon daarvoor op bedevaart is geweest… I.v.m. de heisa omtrent die ene broer die door de Turken werd terug gestuurd (naar Nederland dan nog) en al dan niet had moeten worden opgepakt, vergeet men er ook bij te zeggen dat die kerel, net als Salah Abdesalam, ongestoord onder de radar verdween en blijkbaar kon rekenen op een uitgebreid netwerk dat hem de hele tijd onderdak verschafte. Ook hier speelt de collectieve verantwoordelijkheid van ten minste een deel van de moslimgemeenschap.
Of en hoe dat verhaal van Erdogan klopt, zullen we waarschijnlijk pas volgende week dinsdag te weten komen. Reden daarvoor is dat ze er ook in Nederland nog niet uit zijn en men daar zelfs al spreekt van een regeringscrisis. Hier hebben Jambon en Geens al hun ontslag aangeboden, maar heeft onze nationale Charel dat (voorlopig?) geweigerd. Maar zelfs als men die ene El Bakraoui weer had opgesloten, had dat m.i. weinig uitgemaakt voor de aanslagen in Brussel. Zo te zien zijn er nog kandidaten genoeg, waarvan het overgrote deel ‘echte’ Belgen of ‘echte’ Fransen die hier wonen.
Wel opmerkelijk is dat het eventueel ministerieel ontslag weer gaat om twee Vlaamse ministers, zoals vroeger ook al is voorgevallen met Louis Tobback, Stefan Declercq en Johan Vande Lanotte. Voor zover ik me herinner moet in België nog altijd de eerste Waalse minister zijn ontslag geven. Die schijnen minder problemen te hebben met dat verantwoordelijksgevoel.
Tenslotte nog dit: de solidariteitsbetogingen en –verklaringen mogen dan al hartverwarmend zijn, kaarsen, bloemetjes, knuffelbeertjes en staan roepen dat men geen schrik (meer) heeft, zijn geen antwoord op het islamitische terrorisme. Jihadisten worden niet geraakt door het verdriet van het Westen. Er zal meer moeten gebeuren om een einde te maken aan de barbarij die we meemaken.
In het kader van de discussies over de splitsing van België en/of de onafhankelijkheid van Vlaanderen – ook onder Vlaamsnationalisten - wordt het stilaan tijd dat we ons gaan wennen aan de gedachte dat we Brussel best opgeven. In dat hoofdstedelijk gewest spelen we nog een bijrol die er voornamelijk in bestaat e.e.a. te financieren, waar we zelf niets aan hebben en waarvoor we meestal stank voor dank krijgen. Dat wil daarom niet zeggen dat we Brussel helemaal moeten loslaten, wel dat we met het stadsgewest een relatie moeten aangaan zoals met elk ander buurland en dan specifiek eisen dat het Nederlands in Brussel evenwaardig moet blijven aan het Frans, het Engels en welke andere taal ook. M.a.w. dat het daar geen tweede rangstaal wordt. Frans mag er momenteel nog de lingua franca zijn, in meer dan de helft van de Brusselse gezinnen wordt er de dag van vandaag thuis een andere taal gesproken, meestal Turks of Arabisch. Het Nederlandstalig onderwijs en cultuurleven in Brussel kunnen dan nog vanuit Vlaanderen ondersteund worden, net zoals we ook nu initiatieven in het buitenland financieren. Bij sommige van deze laatsten kan trouwens gerust een groot vraagteken gezet worden.
Zo loopt er bv momenteel in New-York een expo van Marcel Broodhaers in het Museum of Modern Art (MOMA). Daar is ondermeer de fameuze mosselpot te zien waarvoor destijds Bertje Anciaux een pak geld op tafel heeft gelegd. Die Broodhaers is een Franstalige Brusselaar, een vroegere boekhandelaar, die snel gezien had dat hij met absurde surrealistische werken, die men tegenwoordig kunst noemt, veel meer te verdienen was. De vraag is waarom zo’n tentoonstelling moet gefinancierd worden door Vlaanderen, volgens de MOMA webstek ‘by the General Representation of the Government of Flanders’!
Nog zoiets doet zich voor i.v.m. de ondersteuning van zgz culturele initiatieven in Brussel. Daar krijgt de Federatie van Marokkaanse Verenigingen dit jaar een subsidie van 329.309 euro, de Unie der Turks Islamitische Culturele Verenigingen van België 340.039 euro, de Unie van Turkse Verenigingen 294.180 euro en de Federation of Anglofone Africans in Belgium 105.394 euro. Weet je hoeveel de organisatie van het Vlaams Nationaal Zangfeest (volgend jaar aan zijn 80ste editie) krijgt van Vlaanderen? 0,0 euro, je leest het goed: nul komma nul!
Dit is te gek voor woorden. De huidige verantwoordelijke voor dit Sinterklaasspel heet Sven Gatz (Open VLD), minister van Cultuur, Media, Jeugd en Brussel in de Vlaamse regering, niet toevallig iemand die via enkele van Bert Anciaux’ hobby’s (Spirit & ID21) in de politiek is gerold. Het verhaal van de appel die niet ver van de boom valt. Toen Bert den bleiter later overstapte naar de socialisten, koos Gatz voor de Open VLD. Op een gegeven ogenblik was hij zelfs uit de politiek gestapt en werd hij in 2011 directeur van de Unie van Belgische Brouwers. In 2012 deed hij wel nog even mee aan de gemeenteverkiezingen in Jette, maar haalde er slechts 250 stemmen, niet genoeg om zijn mandaat als gemeenteraadslid daar te kunnen verlengen. Dat hij in 2014 plots minister werd in de Vlaamse regering dankt hij aan het feit dat Open VLD daarin eerder onverwachts toch mocht meespelen, men nog een Brusselaar tekort kwam en hij de enige van enig niveau was die zijn partij daarvoor beschikbaar had*. Dat Vlaanderen op zo iemand moet rekenen om zijn zaken in Brussel te klaren, zegt genoeg en is een reden te meer om zonder dat Brussel verder te doen.
* Gatz was toen feitelijk de tweede kandidaat van zijn nieuwe partij. De eerste was Noël Slangen, de voormalige spindokter van Verhofstadt. Hij bevond zich tijdens de vorming van de nieuwe Vlaamse regering in het buitenland en kwam hals over kop teruggevlogen, maar bleek de job niet te kunnen krijgen omdat hij niet in Brussel verbleef en een ultieme poging om daar nog iets aan te doen mislukte.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik lang geloofd heb dat er een gematigde islam zou kunnen bestaan of dat er een soort Europese islam zou komen. Niet dus. Met wat er nu in Brussel gebeurd is, na New-York, London, Madrid en Parijs, is de maat wel vol. Mocht er nl een gematigde islam bestaan, dan zou die niet alleen protesteren tegen de beestigheden die in naam van hun godsdienst worden verricht (iets wat af en toe wel gebeurt), maar zou men vanuit die middens ook moeten melden wat en waar er hier iets fout aan het lopen is. Dat dit niet gebeurt, hebben we duidelijk kunnen vaststellen toen de meestgezochte terrorist van heel Europa vier maanden ondergedoken kon blijven in zijn eigen stad.
Of die aanslagen nu al dan niet iets te maken hebben met Molenbeek, ik blijf bij wat ik eergisteren nog vertelde over Flup Moustache. Die man moest men tenminste aanklagen voor schuldig verzuim en nalatigheid en – voor mijn part – achter de tralies zetten. Daarbij zou hij nog beschuldigd moeten worden voor laster o.w.v. zijn uitspraak dat Jambon een Nazi was (omdat die ‘zijn’ Molenbeek wou opkuisen), terwijl ook zijn partij niet vrijuit gaat omdat die hem niet tegensprak.
Moureaux is trouwens niet de enige schuldige. Onze media zijn dat evenzeer. De klacht van Geert Bourgeois tegen de VRT spreekt boekdelen. Die zender had het klaargespeeld om tijdens de uitzending over de aanhouding van Abdeslam niets te zeggen noch te tonen over het feit dat een honderdtal ‘jongeren’ de politie toen getrakteerd had op stenen en flessen. Onze kranten en zenders mogen stilaan eens ophouden het gedrag van die ‘kutmarokkaantjes’ (dixit Yves De Smet van, nota bene, De Morgen) verder te blijven doodzwijgen of zelfs goedpraten. Het is gewoon krapuul dat te dom is om te leren en te lui om te werken. Als ze dan nog het geluk hebben te wonen in een gemeente zoals in Molenbeek, waar ze gekoesterd werden door een PS-kopstuk dat alleen dacht aan het electoraal belang van zijn partij (en zichzelf), dan is de rekening snel gemaakt.
Gelukkige mensen daar in Oost-Europa waar de regeringen beslist hebben geen moslim vluchtelingen op te nemen om straks niet ons lot te moeten ondergaan. En een pluimpje voor mensen als Trump, Wilders en ons eigen VB die tenminste trouw blijven aan hun principes.
Tenslotte nog dit: volgens een toezichtsonderzoek van de comités (mv!) I en P, zou OCAD, het nationaal antiterreurorgaan, zijn eigen regels om analyses op te stellen, zelden nageleefd hebben. Ga met zo’n mannen naar de oorlog (letterlijk dan nog)!
---
In de marge van bovenstaande moet ik er nog bij vertellen dat mijn oudste dochter bij Brussels Airlines werkt, maar – gelukkig – deze week vrij was. Als lid van het vliegend personeel komt zij trouwens zelden bij de eigen balie in de vertrekhal, maar het had kunnen zijn. Zoals de meeste van haar collega’s is zij niet echt verrast met wat gebeurd is. Het stond in de sterren geschreven dat dit kón gebeuren. De vertrekhal is tenslotte een plaats waar iedereen vrij binnen en buiten kan, ook wie niet moet vliegen en zal daarom nooit met zekerheid safe zijn…
Zoals de meeste van de lezers weten, ben ik een fan van klassieke muziek en opera en dat al sinds einde van de jaren 1980. Mijn vrouw en ik hadden 15 jaar een abonnement op de Opera van Luik, die we verkozen boven die in Brussel en Vlaanderen, omdat men zich in Luik meestal hield aan het oorspronkelijke libretto (‘script’ voor de filmliefhebbers), iets wat in Vlaanderen dikwijls niet gebeurde (wat ook de dag van vandaag nog altijd het geval is). Toen ik ergens vorig jaar vernam, dat Jozef De Witte zijn job als hoofd van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding ruilde voor dat van intendant van het Nationaal Orkest van België, had ik daar mijn vragen bij. Ik blijk niet de enige te zijn geweest die zich erover verbaasde dat ‘Youssef’, zoals de man bekend stond bij de Vlaamsnationalisten, zomaar van de allochtonenpolitiek naar de klassieke muziek kon overstappen, ook al zijn wij in dit landje nu al wel heel wat gewend op gebied van het uitdelen van postjes via de politiek. Dat hij bij dat nationaal orkest weinig of misschien wel geen vroegere vrienden ging tegenkomen, lag voor de hand, want allochtonen zie je zelden op concerten of bij opera’s.
De Witte is van uitgesproken linkse signatuur en dankte zijn aanstelling tot opvolger van paterke Leman destijds aan Verhofstadt, die dat door de meeste Vlamingen gehate centrum oprichtte en onder zijn bescherming plaatste. Youssef had een broer die ergens in Centraal Amerika is omgekomen toen die, als arts, steun verleende aan e.o.a. linkse rebellengroep. Een andere broer is de huidige gouverneur van Vlaams Brabant, die aan die job geraakte in tijden toen de socialisten nog mee de lakens (en de postjes) uitdeelden. Sinds die vervelende N-VA de roodhuiden uit de Vlaamse en federale regeringen kegelde, lukt dat echter niet meer. De aanstelling van Youssef bij het Nationaal Orkest was dan feitelijk nog de uitzondering die de regel bevestigde en die nu blijkt verkeerd te zijn geweest, want na amper tien maanden kreeg hij al zijn ontslag.
Dat ontslag door de Raad van Bestuur bij het Nationaal Orkest kwam er nadat er in februari al een motie van wantrouwen was, waarbij de muzikanten in een algemene vergadering De Witte’s ontslag vroegen, wegens onbekwaam voor een leidende functie in de wereld van de klassieke muziek en het feit dat hij de belangen van het orkest – dat straks misschien moet fusioneren met de Filharmonie – niet naar behoren verdedigde, waarschijnlijk omdat hij daar inderdaad niet genoeg muzikaal verstand van had. Enfin, voorlopig(?) een zoete wraak en leedvermaak voor al wie zich door dat fameuze centrum (dat tegenwoordig ‘Unia’ heet) tekort gedaan voelde.
Of Youssef nog ooit een baan van enig niveau zal krijgen, is erg twijfelachtig. In het kader van het ‘soske shot’ door de huidige meerderheid, ligt dat niet voor de hand. En zeggen dat ze bij de Belgische moslimexecutieve zopas nog een nieuwe voorzitter hebben gekregen. Dat was nog eens iets voor hem geweest na al wat hij voor die gemeenschap heeft gedaan…
Over de arrestatie van die Salah Abdeslam is dezer dagen al zoveel gezegd en geschreven, dat ik me niet geroepen voel daar veel aan toe te voegen. Het vervolg, o.m. van zijn ondervragingen, zal misschien wel e.e.a. aan het licht brengen, maar voorlopig ziet het er eerder naar uit dat de kerel niet de aller-gevaarlijkste terrorist van Europa is, maar iemand die er tussenuit is geknepen en misschien nog meer schrik heeft van een wraak vanwege zijn IS-bloedbroeders dan van het Belgische gerecht, al wil dat niet zeggen dat hij niet gevaarlijk bleef.
Gisteren kreeg ik voor het eerst te horen dat er eindelijk nog eens iemand gewezen heeft op de verpletterende verantwoordelijkheid van Philippe Moureaux in deze zaak. De kritiek kwam van onze nationale Charel himself in een interview op de RTL. Op onze Vlaamse zenders was er tot nu toe zo goed als geen kritiek op Moureaux, volgens mij de hoofdschuldige van het feit dat het in Molenbeek zover is kunnen komen. Hij is het die het klimaat heeft geschapen waarin de terroristen lekker ongestoord hun werk konden plannen en uitvoeren. Moureaux was niet alleen burgemeester van wat men nu de Jihadi-hoofdstad van Europa noemt, maar tegelijkertijd ook vicevoorzitter van de PS en werd beschouwd als de ideoloog van de partij. Volgens de doctrine van Flup Moustache, zoals hij in Molenbeek bekend stond, kon men niet genoeg arme allochtonen importeren en ervoor zorgen dat hen niets in de weg werd gelegd, zodat de partij hun stemmen zou kunnen gebruiken als pasmunt voor de velen die de PS de rug hadden toegekeerd, o.m. richting PTB, de Waalse PvdA. De immigranten zorgden voor een nieuw proletariaat en werden daarom gekoesterd, zeker in Flup’s eigen Molenbeek. Als er één iemand verdient achter de tralies te worden gezet i.v.m. de aanslagen van Parijs en alles wat ermee te maken heeft, dan is het wel die Moureaux. Dat de man op 72 jarige leeftijd nog met een moslima van 36 trouwde kan men bezwaarlijk een normale zaak vinden. Of hij sindsdien zelf moslim zou geworden zijn, zou beter eens het voorwerp van een al dan niet gerechtelijk onderzoek mogen zijn. Mocht dat immers positief uitpakken, dan had Moureaux een reden temeer om de geradicaliseerden in zijn gemeente niet voor het hoofd te stoten.
Vorige week sneuvelde ook de tweede poging om het zgz ‘Herenakkoord’ tussen vakbonden en werkgevers – de sociale partners – tot een goed einde te brengen. Dit probleem, het onder wettelijke controle houden van stakingen, sleept al aan sinds 2002 en zal tenslotte door de federale regering moeten worden opgelost, met als waarschijnlijk gevolg dat de vakbonden daartegen weer zullen gaan staken…
Men kan zich afvragen wat die bonden bezielt om in de wereld van vandaag, die niet alleen veranderd is, maar ook blijft veranderen, alles te blijven bekijken door een bril die wel uit de negentiende eeuw lijkt te stammen. Dat verhaal geldt trouwens niet alleen voor de vakbonden, maar ook in zekere mate voor de zgz traditionele politieke partijen, is er mede de oorzaak van dat die vroeger gevestigde waarden steeds meer in de verdrukking komen en plaats moeten ruimen voor nieuwe partijen van zowel linkse als rechtse makelij die inspelen op de noden van vandaag en morgen, niet op die van gisteren.
Zowel de klassieke christelijke als liberale en socialistische partijen verliezen overal terrein en dit niet alleen in dit land. In de plaats daarvan krijgen we steeds meer partijen die niet meer inspelen op die gevestigde waarden. Bij ons zijn dat N-VA, VB, Groen en zelfs PvdA. In onze buurlanden hebben we te maken met de PVV van Wilders in Nederland, het AfD in Duitsland en het FN in Frankrijk. Verder zijn er in Zuid-Europa de linkse nieuwkomers zoals Podemos in Spanje, Syriza in Griekenland en het zootje ongeregeld van Beppe Grillo in Italië, terwijl de landen van Centraal en Oost-Europa eerder neigen naar een eigen nationalisme. Op e.o.a. manier zijn het echter allemaal bewegingen die rekening houden met de veranderende wereld, terwijl de traditionelen dat blijken nog steeds niet schijnen door te hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over het programma van de Schotten, Catalanen, Corsicanen, Zuid-Tirolers en ga zo maar verder.
Die tendens blijft trouwens niet beperkt tot Europa. Zie maar wat er in de States gebeurt. Als Donald Trump de nominatie krijgt van zijn partij en uit zou komen tegen Hillary Clinton, maakt hij veel kans om te winnen. De reden daarvoor is dat heel wat nieuwe kiezers, die nu voor Sanders kiezen, ofwel niet zullen gaan stemmen ofwel voor Trump omdat ze gewoon Clinton zien als een voortzetting van een politiek die ze niet meer willen.
Als partijen van bij ons, zoals CD&V, SP.a en Open VLD nog enige rol van betekenis willen blijven spelen, dan zullen zij daar ook rekening mee moeten houden. Nu hebben ze het geluk dat er in Vlaanderen nog steeds meer Lamme Goedzakken zijn dan Tijl Uilenspiegels, maar eens zal het hopelijk ook hier kantelen en moeten de traditionele partijen dan niet meer afkomen met ‘Wir haben es nicht gewußt’.
‘Antwerpen laat Brussel niet los’, was een van de bekendste uitspraken van Lode Craeybeckx de vroegere populaire en flamboyante burgemeester van de koekenstad. Er gebeurt nu zelfs meer: Antwerpen steekt Brussel voorbij, tenminste als het over de files gaat. De twee steden die aan de top staan als dé filesteden van Europa hebben voor het eerst haasje over gedaan. De belangrijkste reden ervoor zou wel eens kunnen zijn dat er steeds meer bedrijven Brussel verlaten, waardoor er daar minder verkeer ontstaat. Voor Antwerpen is dat nog niet het geval, maar komt dat er zeker aan als men voort blijft dweilen met de mobiliteit rond Vlaanderens grootste haven.
Men zou haast hopen dat dat nieuwe Deurganckdok er niet (of niet eerder) komt, want zonder een oplossing voor de Oosterweelverbinding zal de Antwerpse Ring dan helemaal stil staan. Zelfs op het Schoon Verdiep begint men in die richting te denken. Bewijs daarvoor is dat de stad zelf op zoek is naar een alternatieve plaats voor de mogelijke inplanting van dat Saoedische megaproject aan het Delwaidedok, waar men een zekere reserve voor het containervervoer wil behouden zolang men niet zeker is van dat nieuwe megadok.
Het wordt trouwens hoog tijd dat men in dit land eens wat meer gaat investeren in infrastructuur. Het percentage dat hieraan besteed wordt ligt al enkele decennia een vol procentpunt onder dat van de buurlanden, terwijl o.m. het IMF, dat zopas nog bekend maakte dat dit land een kleine 14 miljard euro zou kunnen besparen, berekend heeft dat het optrekken van de infrastructuurwerken met 1% binnen het jaar 0,4% extra groei geeft en na 4 jaar al 1,5%, dus meer dan de eerste investering. De OESO van zijn kant heeft berekend dat het fileleed dit land jaarlijks 8 miljard euro kost (2% van het bbp). Zo hoort men eens iets anders dan de muggenzifterij waarmee onze politiek, zowel meerderheid als oppositie, zich bezig houdt.
Ik kom even terug op die peiling van VRT en De Standaard, een peiling waarvan ik al geen hoge pet op had o.w.v. de partijdigheid en het linkse gedachtengoed van beide organisatoren én het feit dat peilingen doorgaans maar momentopnames zijn. Het kan echter nٕóg erger, zoals gebleken is uit een verslag uit De Tijd van journalist Koen Meuleman, die onder de naam Kaaiman regelmatig tabula rasa maakt van de Belgische politiek en alles wat er mee te maken heeft.
Het onderzoek voor deze enquête blijkt nl te zijn uitgevoerd bij 1.005 Vlaamse kiesgerechtigden, wat geen geheim is, want bevestigd bij de peiling zelf. Men staat er meestal niet bij stil, maar Meulenaere is gaan uitrekenen hoeveel procent van de Vlaams populatie die 1.005 mensen uitmaken. Wel, dat is 0,02%! Als we dat terugbrengen op het aantal mensen dat nu bv minder zou stemmen op de N-VA t.o.v. de vorige peiling (die van oktober 2015), dan zouden dat er 38 zijn en hoeveel er meer zouden stemmen op CD&V: liefst 6!. En daarmee is de kous nóg niet af, want nu blijkt dat de 1.005 kiesgerechtigden die aangesproken niet dezelfden zijn als die bij de vorige actie. Men kan dus niet zeggen dat er mensen bij zijn die van mening veranderd zouden kunnen zijn, want het gaat om andere mensen. Voor hetzelfde geld zou het ook juist andersom geweest kunnen zijn. Bij zo’n manier van werken kan men in het beste geval spreken van onbekwaamheid of van volksbedrog met voorbedachten rade, of van allebei.
Als alle peilingen op zo’n manier georganiseerd worden, dan is het helemaal niet verwonderlijk dat men er soms grandioos naast zit, zoals al meerdere keren is voorgekomen. Met dank aan een auteur van een kolderartikel, echt in de geest van, ‘Wat niet vrolijk kan gezegd worden is de waarheid niet’, de slagzin van ’t Pallieterke, waar Meulenaere niet zou misstaan.
Iedereen zal het zich nog wel herinneren toen De Wever zei dat er in de Sociale Zekerheid nog best wat bespaard kon worden en de bakken kritiek die hij daarvoor kreeg van de oppositie, wat normaal was, maar ook van de Open VLD en nog meer van de CD&V. Die laatste partij blijft ook vandaag nog bij dat standpunt en laat weten dat ‘de N-VA hoopt die miljoenen die ze zelf misloopt, te zoeken in de Sociale Zekerheid, maar dat zal niet pakken’ (uitvergrote tekst in De Standaard van gisteren). Misschien was die uitspraak van vóór het bekend raken van het laatste rapport van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), dat zegt dat België geen 1,4 miljard euro kan besparen (het minimum waarnaar de regering Michel op zoek is), maar 13,7 miljard, bijna tien keer zoveel!
Volgens het IMF heeft dit land te veel overheidspersoneel, een bevestiging van wat ik hier al jaren schrijf. Ik vergelijk het dan altijd met Nederland, waar men het met de helft doet voor een bevolking die 50% groter is. Het IMF vergelijkt het echter met alle buurlanden en komt daarbij tot eenzelfde conclusie. De sociale uitkeringen liggen hier hoger dan het Europees gemiddelde. Ze werken noch erg herverdelend noch efficiënt en slagen er zo niet in de armoede te verminderen. De afbouw van het brugpensioen en de hervorming van de werkloosheidsuitkeringen hebben de uitgaven voor ziekte en invaliditeit fors doen toenemen en blijkbaar is daar niet eens controle op.
Tenslotte trapt het IMF nog een open deur in, daar waar het zegt dat de belastingdruk in dit land veel te hoog is en dat men die vooral moet verminderen door het verlagen van de uitgaven. Daarbij wil ik dan nog aanstippen dat die internationale organisatie zich niet eens uitspreekt over de communautaire hete hangijzers die officieel België, maar in werkelijkheid Vlaanderen een stuk welvaart kosten: in de eerste plaats de transfers, maar ook de door de verschillende staatshervormingen overbodig geworden instellingen zoals senaat, provincies en het Brusselse waterhoofd, iets wat ik in deze rubriek al meer dan eens heb aangekaart.
Het is nu zeer de vraag hoe de Belgische politiek op dit laatste IMF-rapport zal reageren en of de regering Michel daarvan gebruik zal maken om nog e.e.a. recht te trekken. Voor wat De Wever betreft, die moet zich geen illusies maken. Zoals ik al eens geschreven heb, de dag dat hij zou verklaren dat de wereld rond is, zal dat nog betwist worden…
Er is nog eens een peiling geweest over het kiesgedrag in dit land, deze keer van de VRT en De Standaard. Uitgerekend de twee media met de grootste vooroordelen tegen de Vlaamse Zaak en daarom ook de minst betrouwbare. Peilingen zijn, zoals ik al eens meer geschreven heb, momentopnamen die hoogstens kunnen gebruikt worden om een zekere trend weer te geven, maar ook niet veel meer. Als we trouwens de resultaten van de partijen van meerderheid en oppositie bij elkaar tellen, is het verschil verwaarloosbaar. Dat CD&V met haar zgz ‘offensieve’ opstelling binnen de federale regering diezelfde regering zou kunnen laten vallen – zoals onze vriend Filips enkele dagen geleden insinueerde - is al even verwaarloosbaar. Het is in dit land nl traditie dat de partij die een regering laat vallen, er meestal zelf de vruchten niet van plukt. Denk maar aan wat Crootje ooit is overkomen, toen hij ‘de stekker’ eruit trok. Ook de optelsom van de V-partijen blijft ruim onder de 51% die nodig is om in dit land écht iets te veranderen.
‘Den John’ die eens een nieuwe wind zou laten waaien met zijn nouveau SP.a, geraakt qua populariteit zelf amper voorbij ‘den Bruno’, die het ook al niet goed genoeg deed. Zelfs het VB, dat wel blijft vooruit gaan, plukt (nog) niet de vruchten die uiterst rechts in andere landen wél haalt. Het is allemaal zo relatief om er zich feitelijk druk over te maken.
Misschien is het belangrijkste in de Europese politiek nog de spectaculaire vooruitgang van de ‘Alternative für Deutschland’ (AfD), de nieuwe radicaalrechtse partij bij onze oosterburen, die wél brokken maakt en dan bij echte verkiezingen, niet in de peilingen. In Duitsland krijgt Merkel’s CDU wel klappen, maar is het nog erger gesteld met de socialistische SPD. Als we zien dat de socialisten ook in Frankrijk niets goed meer kunnen doen, ziet het er voor hen behoorlijk hachelijk uit. Ik denk dat de evolutie van het vluchtelingenprobleem straks ook bij ons meer invloed zal hebben op de politieke evolutie dan de ‘offensieve’ spelletjes van Kris Peeters en Co.
Ondertussen kunnen we best Vondel parafraseren: ‘De wereld blijft een schouwtoneel. Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel’.
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren (‘Mayday, mayday!’), want het zou allemaal nog veel erger kunnen worden dan wat ik daar neerschreef. O.m. de vaststelling door econoom Peersman over de vergrijzing, maar ook de reactie van lezer Rob die enkele pijnpunten bloot legt waar de meesten onder ons (ondergetekende inbegrepen) zich waarschijnlijk niet eens van bewust waren. Een studie van vier wetenschappers van de UGent, waar ook Peersman werkt, komt tot een nog veel somberdere conclusie, nl dat we met een periode van trage economische groei komen te zitten, die geen jaren, maar enkele tientallen jaren zou kunnen duren. ‘Secular stagnation’ heet dat in technische termen (vrij vertaald: ‘Een eeuw van stilstand’).
Er zijn niet alleen de hoge schulden van zowel overheden, bedrijven als gezinnen. Ook de productiviteit, ooit het uithangbord van in de eerste plaats de Vlaamse werknemer, laat het afweten. De steeds verder doorgedreven automatisering en het feit dat onze economie steeds meer een diensteneconomie is geworden, maken dat het productiviteitsniveau hier zowat op zijn maximum zit. Daarenboven blijft de digitalisering steeds maar verder schrijden én tegelijkertijd veranderen. Toen ik elf jaar geleden met pensioen ging – ik was toen 65 – zei ik reeds tot een reporter van ons personeelsblad die me vroeg wat er sinds vroeger het meeste veranderd was, dat de grootste verandering het feit was dat alles maar bleef veranderen. Dat was in 2005, de dag van vandaag verandert alles nog meer en nóg sneller. Men heeft geen enkele zekerheid meer dat met wat men vandaag bezig is, morgen nog de moeite waard zal zijn. Denk maar aan wat gebeurd is met Nokia en Blackberry, bedrijven die dachten de wereld veroverd te hebben en nu al blij mogen zijn dat ze nog bestaan.
Het resultaat van dit alles maakt dat in landen zoals het onze, die een welvaartstaat hebben opgebouwd die gebaseerd is op de groei, die groei er niet alleen bijna niet meer is, maar er misschien de eerste decennia ook niet meer komt. Elkaar nu de zwarte piet doorspelen wie verantwoordelijk is voor nieuwe besparingen en/of belastingen, zoals nu in onze politiek gebeurt, is dan ook een lachertje. Voeg daarbij nog de vluchtelingenstroom waarvan we nu al weten dat die ons veel geld zal kosten en weinig zal opleveren en het plaatje wordt helemaal grijs. Onze kinderen en kleinkinderen zullen langer moeten werken, minder verdienen en kleiner moeten gaan wonen. The hot spell is over…
---
En dan nog dit. Leden van de bediendenvakbond van het ABVV organiseerden gisteren met veel tralala een ludieke betoging in Brussel vóór het gebouw waar de aandeelhouders van Albert Heijn en Delhaize hun goedkeuring moesten geven voor de fusie van beide supermarktketens. Geleid door notionele intrestaftrekker De Leeuw eisten zij de binnenkomende deelnemers tegen de fusie te stemmen. Het resultaat was dat bijna 97% vóór de fusie stemde en bijna 60% zelfs voor het toekennen van de bonus van anderhalf miljoen euro aan CEO Muller. Van een vakbondsafgang gesproken en dat in het vooruitzicht van de nakende syndicale verkiezingen!
Zaterdag werd bekend dat de vakantiedorpen, waar nu nog vluchtelingen verblijven, stelselmatig zullen ontruimd worden, omdat over twee weken de Paasvakantie begint en die dorpen dan (hopelijk) weer gevuld zullen worden met toeristen. Als voorbeeld werden in onze Tv-journaals beelden getoond van het Zilvermeer in Mol, waar 56 asielzoekers in stacaravans* verbleven. Als voorbeeld leek me dat een beetje simplistisch, want voor 56 mensen een andere plaats vinden lijkt me niet onoverkomelijk. Of dat ook allemaal zo eenvoudig zal verlopen in dat andere vakantiedorp vlakbij, het Parelstrand van Lommel, waar liefst 560 inwijkelingen ‘te gast’ zijn, kon men niet vernemen. Als inderdaad al die vakantiedorpen moeten ontruimd worden, zoals afgesproken, vraag ik me af wat men dan opeens met enkele duizenden gaat doen. Van de plannen om er ook te huisvesten in het chique Resident hotel hier in Kasterlee, zou dan ook niet veel in huis mogen komen. Ten eerste begint daar ook het vakantieseizoen en ten tweede werd het door de Kastelse brandweer afgekeurd omdat het niet brandveilig zou zijn. Dat laatste telt trouwens niet alleen voor vluchtelingen, maar ook voor betalende hotelgasten...
Dat verhaal over die 56 zonder iets te zeggen over die 560 lijkt het mij in elk geval weer een zoveelste goedpraten vanwege de politiekcorrecte doofpotspecialisten.
I.v.m. het fabeltje dat we de nieuwe binnenkomers zullen nodig hebben om straks onze met pensioen gestuurde werknemers te vervangen, stond er trouwens in de zaterdageditie van De Standaard, katern Economie, een interessant interview met de Duitse migratie-econoom Klaus Zimmermann. Die zegt dat hoogstens één vijfde van de vluchtelingen in aanmerking komt voor de arbeidsmarkt. Vraag is dan of die andere viervijfde door die nieuwe werknemers zullen onderhouden worden of de Europese staten dat zelf weer mogen doen en voor hoelang…
* Doordenkertje: in een stacaravan kan men ook zitten!
Het gat in de begroting blijft het politieke nieuws beheersen. Als onze Charel én Van Overtveldt hun China reis daarvoor uitstellen en er tijdens het weekeinde nog duchtig over vergaderd wordt, betekent dit toch dat het geen business as usual is, al zijn we op het gebied van begrotingen in dit land al e.e.a. gewend. Men krijgt daardoor de indruk dat er hier niet méér kan bespaard worden, maar dat is larie. Ik heb daar zelf al enkele voorbeelden van gegeven (senaat en provincies), maar er is nog heel wat anders waarop hier kan bespaard worden. Wat dacht je van Brussel, met zijn 89 parlementsleden, zijn 19 burgemeesters, schepencolleges en OCMW’s, zijn 5 ministers en 3 staatssecretarissen? Of van Wallonië waar de vier grootste steden verhoudingsgewijs dubbel zoveel middelen gebruiken dan dat hun bevolkingsaantal rechtvaardigt? En wat met de naar schatting tienduizenden mandaten bij allerlei overheidsbedrijven, vzw’s, intercommunales en holdings? Postjes als vangnet voor niet verkozen politici…
Het is niet meer dan normaal dat ook de oppositie een vette kluif heeft aan de huidige situatie. Niet iedereen heeft daarbij echter recht tot spreken. Zo laat Di Pippo weer van zich horen, terwijl zijn regering ook nooit serieus bespaard heeft. Zoals ik al schreef in mijn blog van 11 dezer (‘Het gat’) is de overheid in dit land – de regering Di Rupo inbegrepen - ook tijdens de laatste crisisjaren meer geld blijven uitgeven dan het incasseerde. Sinds 2009 heeft de federale regering elk jaar meer dan 10 miljard euro teveel uitgegeven. Alleen al aan de pensioenen werd in 2015 acht miljard euro meer uitgegeven dan in 2010…
Het kan echter nog erger. Zoals we stilaan gewend geworden zijn, laat ook vicepremier Peeters geen gelegenheid voorbijgaan om stokken in de wielen te steken en maakt hij met opzet de zaken nog erger dan ze al zijn. Samen met zijn partijgenoten Eric Van Rompuy en Servais Verherstraeten (misschien wel op aanraden van voorzitter Beke, die bij zijn herverkiezing zijn mensen binnen de federale regering opriep wat assertiever te zijn) zorgt hij ervoor dat deze regering geen externe oppositie meer nodig heeft.
Nu, ze zien maar hoe en of ze eruit geraken, maar met plakken en knippen zal het niet meer lukken. Volgens Gert Peersman, econoom en hoogleraar aan de UGent, zou men, zonder serieuze hervormingen, het bedrag dat men de laatste vijf jaar alleen al voor de vergrijzing bespaard heeft, de komende 20 jaar jaarlijks moeten besparen. Om eens over na te denken…
Ik kom even terug op mijn blog van 10 dezer (‘Het Romeinse Rijk achterna’), waarop een zekere Jos, die zegt mijn blogs af en toe te lezen, niet akkoord gaat met mijn vaststelling dat VB en N-VA het voor een keer eens eens waren om nooit te zullen aanvaarden dat Turkije lid zou worden van de E.U. Ik begrijp niet wat ik daar verkeerd geschreven heb, want dat is wat De Wever én het VB meteen na dat zgz principeakkoord verklaard hebben. Ik had het alleen over dat feit en niet over de verdere polemiek die er tussen beide partijen bestaat. Dat Jos mij een N-VA fan noemt en hij zichzelf een VB-fan zal er wel mee te maken hebben, maar dat is m.i. naast de kwestie, gewoon omdat ik géén N-VA fan ben.
Niet alleen ikzelf, maar heel mijn familie, een echte Hollandse schoonzoon inbegrepen, zijn Vlaamsgezind en heeft steeds uiterst rechts gestemd. Eerst voor Herman Wagemans, toen die als eerste na WO II opkwam voor amnestie. Mijn vader was valselijk beschuldigd geweest van collaboratie, werd even aangehouden maar meteen weer vrijgelaten – iets wat in die dagen zelden gebeurde - toen bleek dat de klacht, die kwam van enkele jaloerse buren, niet gegrond was. Ondertussen werd ons huis wel helemaal leeg geplunderd en hebben we daar nooit iets van teruggezien. Na Wagemans zijn we voor de Volksunie gaan stemmen en daarna voor het Vlaams Blok/Belang en dat doen we nog steeds.
Dat alles neemt niet weg dat men wel eens kritisch mag zijn t.o.v. dat VB, zoals ik dat ook ben t.o.v. alle andere partijen. Ik ben 76 en ben in heel mijn leven nooit lid geweest van een politieke partij, zelfs niet van een vakbond, wel van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Wat specifiek de Vlaamse strijd betreft, heb ik in deze rubriek al meermaals geschreven, dat men realistisch (tegenwoordig heet dat ‘pragmatisch’) moet blijven. Om in dit land iets wezenlijk te kunnen veranderen, moeten de Vlaamsnationalisten (de zgz ‘V’-partijen of hoe men ze ook wil noemen) tenminste over een meerderheid kunnen beschikken in het Vlaamse parlement en dat is nog steeds niet het geval. Mocht dat gebeurd zijn na de laatste verkiezingen en mochten N-VA en VB toen bv samen een meerderheid hebben kunnen vormen maar de N-VA het niét zou gewild hebben, dan hadden de VB’ers het volste recht om daarover verontwaardigd te zijn. Maar zover is het niet gekomen. Zelfs in Catalonië, waar de nationalisten wél de meerderheid behaalden, zijn ze nog niet aan het feest. We moeten dan ook roeien met de riemen die we hebben en gedogen dat we het voorlopig nog steeds moeten doen met de traditionele partijen, die Vlaanderen al zoveel schade hebben berokkend. Voorlopig kunnen we ons alleen troosten met de gedachte dat we tenminste al de socialisten uit de regeringen hebben gekegeld. Als grootste Vlaamse partij, zoals de N-VA, niét meedoen en aan de zijlijn blijven staan zou m.i. geen goede oplossing geweest zijn, want dan krijg je helemaal niets verwezenlijkt.
Voor de rest hoop ik dat het VB het de volgende verkiezingen weer beter zal doen. De peilingen – voor wat ze ook waard zijn – wijzen in elk geval in die richting. Het VB-colloquium van vorige week vrijdag in Brussel (met o.a. Geert Wilders) liet zien dat het enthousiasme terug is. Als de N-VA er niet in slaagt de Vlamingen een uitzicht te geven op enige kans op onafhankelijkheid – desnoods via het confederalisme – zal ze hopelijk daarvoor bij de volgende verkiezingen de rekening gepresenteerd krijgen. Tot dan zullen we (weer eens) geduld moeten hebben.
Vergeet het gat in de ozonlaag. Het gat in de Belgische begroting zal u eerder raken. De federale regering moet tegen volgende maand beslissen hoe ze dat gat gaat dichtrijden. Afgerond gaat het om 2 of 3 miljard euro. Het eerste bedrag is als men akkoord gaat om géén sluitende begroting te hebben in 2018, zoals afgesproken in het regeerakkoord, het tweede als men er zich wél aan zou houden. De liberalen vinden het niet erg als de doelstellingen voor 2018 niet gehaald worden. N-VA en CD&V vinden dat men er zich wel aan moet houden en m.i. hebben die gelijk. Het is nl al te gemakkelijk de problemen voor zich uit te blijven schuiven met als uitleg dat het morgen misschien wel beter wordt. De Guy Mathot doctrine, zeg maar. In de huidige financiële situatie, waarin zich niet alleen België maar de hele eurozone bevindt, is dat wishfull thinking, zeker als men weet dat we nu een centrumrechtse federale regering hebben die dat allemaal eens ging oplossen. Niet, dus.
Om de problemen waarover hierboven op te lossen kan de regering twee zaken doen: ofwel meer besparen, ofwel nieuwe belastingen, Met een overheidsbeslag van meer dan 50% en een staatsschuld van meer dan 100 zou het duidelijk moeten zijn: besparen. De overheid blijft immers nog altijd geld uitgeven die het niet heeft. Die uitgaven liggen de dag van vandaag 30 miljard euro hoger dan vóór de crisis en dit ondanks het feit dat de inkomsten voor dezelfde periode met 12 miljard gestegen zijn. Dat is een pak hoger dan wat in onze buurlanden is gebeurd, zeker op het gebied van werkloosheidsuitkeringen en gezondheidszorg en dan vergeten onze politiek én onze media nog de extra kosten van al die instellingen die men ‘vergeten’ is af te schaffen bij de opeenvolgende staatshervormingen. Denk maar aan de nu zo goed als waardeloze senaat en aan de overbodige provincieraden, die beide wel werden ingekrompen, maar die nog altijd bestaan en waarvan de logistieke kosten vrijwel onveranderd zijn gebleven.
Tenslotte is er sinds de vluchtelingencrisis begon nog het zgz ‘democratisch deficit’, waarvan niemand durft zeggen wat het ons (en de rest van de E.U.) gaat kosten. Dat tussendoor de Europese Centrale Bank (ECB) geen beter alternatief heeft dan het geld nóg wat goedkoper te maken zal niet veel helpen. Super Mario (Draghi) ziet het blijkbaar ook niet meer zitten. Misschien tijd om ook daar eens schoon schip te maken…
De geschiedenis blijft zich herhalen. Voor wie het zich nog herinnert: voor het Romeinse Rijk begon het begin van het einde doordat men de invallen van de barbaren niet meer de baas kon. Om er iets aan te doen, werden deze tenslotte gedoogd in de grensstreken en kregen ze zelfs de opdracht de buitengrenzen van het Rijk te beschermen, omdat de Romeinen het zelf niet meer konden. Het resultaat kennen we: vóór men er erg in had stonden de nieuwe verdedigers van de Romeinse buitengrenzen in Rome zelf en was het gedaan met het Imperium Romanum, althans in het Westen. Het Oost-Romeinse Rijk, dat van Byzantium met als hoofdstad Constantinopel, zou nog zo’n duizend jaar blijven bestaan, tot het werd veroverd door een ander soort barbaren die uit het Oosten kwamen en die het omvormden tot het Ottomaanse Rijk van ondertussen tot de islam bekeerde Turken.
Laat het nu uitgerekend die Turken zijn die van de Europese Unie de opdracht zouden krijgen de bewaking van de zuidoostelijke grenzen van Europa op zich te nemen en daarvoor dan ook nog eens royaal betaald zouden worden. Het zou ook wel eens het begin van het einde van dit nieuwe Europese Rijk kunnen betekenen, want de E.U. is zodanig verdeeld dat het niet in staat is het werk zelf te doen. Merkwaardig genoeg, zoals er een West- en een Oost-Romeins Rijk ontstond, zo blijkt er nu ook een West- en Oost-Europees kamp geboren te zijn. Het principeakkoord dat zopas in Brussel gesloten werd en waarschijnlijk zal bekrachtigd worden, bij gebrek aan een realistisch alternatief, kan dan wel betwist worden, maar - bij mijn weten - is er niemand die een echt alternatief heeft, laat staan een dat kan worden doorgedrukt voor de hele Unie.
Hier bij ons zijn N-VA en Vlaams Belang het voor één keer eens, dat ze nooit zullen aanvaarden dat Turkije lid wordt van de E.U. Stel u voor, dan zou een overwegend moslimland het meest bevolkte van de Unie worden. Bart De Wever heeft nog maar eens gelijk gekregen, toen hij zei dat de conventie van Genève dient aangepast te worden en dat de Visegrad-landen uit Oost-Europa gelijk hebben hun grenzen te sluiten, waardoor men nu verplicht is tenminste iéts te doen. De wereldverbeteraars die het daar niet mee eens zijn en schermen met allerlei hoogdravende principes, zijn niet in staat zelf een valabel alternatief te bieden voor een aan de gang zijnde volksverhuizing zoals we er in eeuwen geen meer gekend hebben en die tot een ongeziene chaos heeft geleid.
Voor onze Vlaamse minister-president is de komkommertijd blijkbaar al aangebroken. Zijn voorstel tot een Vlaamse Grondwet mag dat al gerechtvaardigd zijn – andere federaal ingestelde landen zoals de States en Duitsland hebben die reeds - al bij al is dat bij ons nu niet veel meer dan een soort bezigheidstherapie. Om ze te kunnen verwezenlijken moet er nl eerst nog een intentieverklaring tot wijziging worden goedgekeurd op federaal niveau (altijd hetzelfde Belgische liedje), met een 2/3 meerderheid dan nog en kan dat pas als de huidige federale regering, vóór ze aftreedt (en dat kan pas in 2019 zijn), die intentie aankondigt alvorens de huidige legislatuur af te sluiten. Pas nadat dat gebeurd is en er op federaal niveau een akkoord zou zijn, kan men er in het Vlaamse parlement mee verder.
Niettegenstaande bovenstaande zijn er toch mensen en partijen die er zich druk over maken. Groen bv die nog maar eens laat zien geen Vlaamse, maar Belgische partij te zijn. Maar ook CD&V die bij monde van Hilde Crevits, nota bene vice-presidente onder Bourgeois, komt vertellen dat er al zoiets bestaat als een Vlaams Handvest, waarmee men, volgens Crevits, even veel kan aanvangen als met een Grondwet. Ze had beter gezegd ‘even weinig’, want die ‘Proeve van een Vlaamse Grondwet’, zoals ze eerst heette, werd al in 1996 uitgeschreven en in 2006 nog eens opgerakeld door Norbert De Batselier (SP.a), toenmalig Vlaams parlementsvoorzitter. En dat is nog niet alles. Dat reeds 20 jaar bestaande Handvest is tot hiertoe zelfs niet eens goedgekeurd door het eigen Vlaamse parlement…
Zoals De Tijd opmerkte, heeft dat Handvest iets gemeen met het monster van Loch Ness, dat ook zo om de tien jaar boven water komt (letterlijk dan, voor de aficionados tenminste). Heeft men in dat Vlaams parlement niets anders om zich bezig te houden?
Op de bijeenkomst van de E.U., waarop ook de premier van Turkije was uitgenodigd, kwam deze met een nieuw, enigszins verrassend voorstel: stuur alle vluchtelingen, die zich nu in Griekenland bevinden, terug naar Turkije en voor elke teruggekeerde Syriër wordt er dan één legaal aan Europa overgedragen. Daarmee zette Davutoglu de hele E.U. op het verkeerde been, al heeft zijn voorstel wel het voordeel van de twijfel. Een dergelijke uitvoering zou nl enkele positieve kanten hebben: de Syrische vluchtelingen die zich nu in Turkije bevinden (meer dan 2,5 miljoen!) zouden inzien dat vluchten via Griekenland niet meer zou lonen, de mensensmokkelaars zouden snel geen klanten meer vinden en van wie toch naar Europa kan, zou men alle correcte gegevens hebben, zodat kandidaat terroristen niet meer als vluchteling ons continent zouden kunnen betreden. Griekenland zou daarenboven stilaan van de vluchtelingenstroom verlost kunnen zijn en het zouden alleen nog Syriërs zijn die naar hier komen, alleen dus nog oorlogsvluchtelingen en geen economische gelukzoekers.
Aan dit alles hangt wel een serieus prijskaartje. De E.U. zou moeten instaan voor het vervoer terug naar Turkije en daarna naar Europa. Bovenop de 3 miljard euro die de E.U. al had toegezegd aan Turkije (maar waarvan na drie maanden nog geen cent is betaald!), zou er nog eens eenzelfde bedrag bovenop moeten worden neergeteld. Men kan dat chantage noemen en dat is het ook wel, maar een land dat nu zelf al 2,6 miljoen Syrische vluchtelingen herbergt, waarvan vele al enkele jaren, mag daarvoor m.i. wel een prijs vragen als daarmee tenminste e.e.a. eindelijk eens kan worden opgelost.
Met de gevraagde 6 miljard euro houdt het trouwens niet op. Turkije wil ook dat zijn burgers vanaf deze zomer geen visum meer zouden nodig hebben om naar en in de E.U.-landen te reizen. Daarenboven wil het land dat de besprekingen om lid te worden van de E.U. in een versneld tempo zouden raken. Dat eerste punt is misschien nog te verwezenlijken, dat tweede niet. Europa heeft geen nood aan een nieuw lid dat in eigen land een bloedige repressie voert tegen zijn Koerdische minderheid, dat in Syrië steeds een dubieuze rol heeft gespeeld (en nٕóg speelt) en dat zopas nog de persvrijheid aan banden heeft gelegd door de grootste krant van het land te nationaliseren. Van de meer dan 20 punten waaraan het land moet voldoen om tot de E.U. toe te kunnen treden, waren er tot voor kort slechts een paar opgelost. Zelfs als het wat sneller zou gaan, kan dat nog vele jaren duren en heeft Europa het geluk dat álle E.U. landen het daarmee eens moeten zijn, wat bij Cyprus nooit het geval kan zijn zolang de Turken één derde van het eiland blijven bezetten. En dan hebben we het nog niet over Hongarije gehad, dat nu al zegt niet mee te zullen doen.
Tenslotte nog een rake opmerking van Jean-Marie Dedecker, die dan wel niet meer officieel in de politiek zit, maar nooit verlegen is voor een stoere verklaring. Hij pleitte in Knack voor een uitstap van België uit de E.U. (dat zou dan een ‘Belexit’ heten), mocht Turkije er ooit lid van kunnen worden.
---
En dan nog iets heel anders. Ik heb sinds enkele dagen problemen met Microsoft die perse wil dat ik overschakel op Windows 10. Eerst werd dat aanbevolen, gisteren kreeg ik zowaar een bevel daarvoor. Daar ikzelf geen specialist ter zake ben, heb ik dat doorgepraat met mijn systeembeheerder, die me heeft aangeraden het (nog) niet te doen. Mocht het zijn dat een dezer dagen mijn blog eens niét zou verschijnen, dan kan het daarmee te maken hebben. Hopelijk gebeurt dat niet, maar mocht het zijn, dan waarschijnlijk maar tijdelijk.
Vandaag nog eens iets over cultuur, met een vleugje politieke achtergrond. Zoals de trouwe lezers ondertussen wel weten, heb ik een abonnement op de opera in de cinema bij Kinepolis in Antwerpen. Zaterdagavond zag (en hoorde) ik daar de opera Manon Lescaut van Giacomo Puccini vanuit de Metropolitan van New-York. Het is een verhaal naar het boek van een Franse priester, geschreven in de 19de eeuw, over een jonge vrouw die door haar familie naar een klooster wordt gestuurd, maar tenslotte terecht komt in een Parijs luxewereldje, waar ze de minnares van een oude snoeper wordt, maar haar hart verliest aan een jonge kerel. Het eindigt erbij dat die laatste relatie ontdekt wordt, zij beschuldigd en veroordeeld wordt voor diefstal van juwelen en op een boot wordt gezet richting kolonie – in dit geval Louisiana, toen nog Frans – waar ze tenslotte in een woestijn sterft van ontbering.
Tot daar dus niets mis, ware het niet dat de producer, een zekere Sir Richard Eyre, het verhaal verplaatste naar een ander tijdperk. Nu gebeurt dit laatste wel meer in de opera, maar in dit geval gaat het van een verhaal uit de 18de eeuw, dat wordt overgeplaatst naar het Parijs onder Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog …
Wat trouwens die Duitsers in dit verhaal kwamen doen mag Sir Richard weten, maar een Franse veroordeelde vanuit Frankrijk met een Duits schip naar een in 1940/45 niet meer bestaande Franse kolonie sturen, is m.i. een beetje des Guten zuviel. Dat een producer met zo’n krankzinnig idee afkomt is één zaak (ieder diertje zijn pleziertje), maar dat een intendant van een wereldvermaard operahuis zoals de New-Yorkse Metropolitan daarin trapt is op zijn minst hallucinant te noemen. Dat daarbij in de laatste akte de vrouw niet eens omkomt in een woestijn, zoals in het oorspronkelijk verhaal, maar in een zgz verwoest gebouw (de resten van het decor uit de vorige akte) en dat allemaal in een Amerika dat tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf geen bombardementen te verduren kreeg, is feitelijk nog een fait divers met het de nek omdraaien van de geschiedenis.
Het was trouwens niet de eerste keer dat het Duitse leger van ‘der Adolf’ misbruikt werd in een opera. Tijdens een opvoering van ‘die Götterdämmerung’, de apotheose van Wagner’s Ring, had ik dat ook al eens meegemaakt en dat ging toen over een verhaal uit de vroege Middeleeuwen. Blijkbaar lopen er in de operawereld nog meer fantasten rond die het trauma van die Tweede Wereldoorlog niet verwerkt krijgen...
