Volgens het Instituut voor Nationale Rekeningen, een zoveelste instelling, waarvan men zich afvraagt of die niet beter elders kan geïncorporeerd worden (bv in de Nationale Bank), heeft dit land – voor de eerste maal in negen jaar – een overschot op de handelsbalans. Beter laat dan nooit natuurlijk en hopelijk komt er een vervolg op. E.e.a. heeft te maken met de nog steeds lage prijs van de olie, maar ook met het feit dat de lonen in Duitsland het laatste jaar met gemiddeld 5% gestegen zijn. Dit laatste bewijst nog maar eens dat die loonkloof wel degelijk meespeelt. Volgens de Nationale Bank (NBB) zou de sinds 1996 opgebouwde loonkostenhandicap daardoor nog dit jaar verdwijnen, maar – zoals gebruikelijk – zegt de NBB er weer niet bij dat we dan nog altijd zitten met het verschil dat er in 1996 al was. Zoiets noemt men mensen blij maken met een dooie mus, al kan het natuurlijk altijd nog erger.
Waar ook weer geen woord over gerept wordt is, dat dat overschot dat we nu eindelijk toch verwezenlijkt hebben, bijna volledig op Vlaanderens rekening mag geschreven worden, gewoon omdat we nu eenmaal meer dan 80% van de uitvoer van dit land realiseren. Het is nl pas als de uitvoer sneller stijgt dan de invoer dat er hoop is op een economische verbetering. Als we daar nog bijtellen dat van de overige 15% er nog ± 10% op rekening van het Brusselse gewest komt, blijft het haast lachwekkend te moeten vaststellen dat een regio zoals Wallonië, met toch ± 40% van de bevolking, maar goed is voor amper 5% van de uitvoer. De dames en heren politici van diezelfde regio zouden er dan ook beter aan doen eens iets anders te proberen dan hun kostelijk consumptiesocialisme.
Men houdt het niet voor mogelijk, maar in alle heisa die er de laatste tijd heerst over migratie, vluchtelingenproblematiek en terrorisme, komt me daar de PS-fractieleider van het Brusselse parlement met het voorstel om de migranten hier ook stemrecht te geven op regionaal niveau. Te gek om los te lopen. Men moet haast ziek zijn om nog maar met dat idee rond te lopen. De man heet Close, maar zou – vrij vertaald naar het Nederlands – ook kunnen worden aangesproken met een naam die er qua klank bij ons iets op trekt. Gelukkig is er geen enkele andere partij, ook niet de MR in Wallonië en de SP.a bij ons (deze laatste consequent met de recente uitspraken van ‘den John’) die het voorstel van die Close steunt. Van de groenen heb ik geen reactie gehoord of gelezen, maar die zullen wel geleerd zijn met wat hen overkomen is, toen zij tijdens Verhofstadt I mede hadden gestemd voor het migrantenstemrecht op gemeentelijk vlak. De socio’s verloren toen bij de volgende verkiezing een pak stemmen en het Agalev van Jos Geysels raakte zelfs niet meer in het parlement. Een tweede reden waarom dat regionaal stemrecht er niet zal komen is, omdat zo iets beslist moet worden op federaal niveau, waar de PS in de oppositie zit.
Om het allemaal nog een beetje perverser te maken: het is uitgerekend dezelfde PS die zich al jarenlang verzet tegen het regionaal stemrecht voor Belgen in het buitenland, omdat de Waalse roden vrezen dat teveel van die landgenoten daar rechts zouden stemmen. Stemrecht dus voor allochtonen hier, maar geen voor landgenoten elders. Weg met ons dus, dat waarschijnlijk wordt ingegeven door de druk die de Waalse socialisten steeds meer voelen van de PTB, de Waalse tak van de PvdA, die – in tegenstelling tot Vlaanderen - in Wallonië al enkele politieke mandaten heeft kunnen veroveren. Tot wat electorale wanhoop leiden kan...
Zoals halvelings te verwachten was, krijgt John Crombez nu kritiek uit zijn eigen partij o.w.v. het feit dat hij openhartig heeft toegegeven wat de neutrale Vlaming al lang door had, nl dat zijn partij – de SP.a - zeker voor wat betreft migratie en vluchtelingenproblematiek de mensen maar wat heeft wijsgemaakt of, in het beste geval, niets gezegd heeft waar men dat wel had moeten doen. De kritiek van Bruno Tobback is die van een slechte verliezer. Als hij zelf niet ‘zoon van’ geweest was, zou hij meer dan waarschijnlijk nooit partijvoorzitter geworden zijn.
Het meest opmerkelijke is echter de kritiek van Bertje Anciaux. ‘Ansjofis’, ook al een ‘zoon van’, maar dan zgz met Vlaamsnationale roots – wat meer geldt voor de vader dan voor de zoon - geeft nog steeds de voorkeur aan enig pluralisme binnen zijn partij en noemt de uitleg van Crombez een die gezien moet worden vanuit een 'monoculturele' visie.
Waar is de tijd dat heel wat Vlaamsnationalisten van de Volksunie wát blij waren dat de partij een nieuwe jonge voorzitter kreeg, juist omdat hij een ‘zoon van’ was van iemand die de partij tot dan vrij trouw was gebleven. Uitgerekend die nieuwe, jonge voorzitter zou de bakens eens verzetten. Dat heeft hij inderdaad gedaan, maar dan met een scherpe bocht naar links. In zijn dolle rit naar het multiculturele proletariaat slaagde hij erin drie partijen om zeep te helpen: de Volksunie zelf, Idee 21 en Spirit, waarna hij tenslotte socialist tout court werd. Zelfs dit laatste lijkt hem stilaan te rechts. Waar wacht hij op om nog maar eens een nieuwe partij te stichten, zoiets in de trant van Syriza of Podemos? Straks krijgen we in Europa een socialisme à la carte, voor elk wat wils. Het kan altijd nog linkser, tot er tenslotte aan de linkerkant alleen nog de afgrond wenkt, zoals Franz-Joseph Strauß dat ooit kleurrijk verwoordde.
John Crombez, de kersverse voorzitter van de SP.a, heeft blijkbaar dit jaar weinig of geen vakantie. Hij blijft, ook in deze komkommertijd, maar interviews geven tegen de dood op, waarbij hij zichzelf en zijn partij geloofwaardig wil maken. Dat eerste zou nog kunnen lukken, dat tweede niet meer, want die partij blijft maar achter de feiten aanlopen. Het heeft geen zin nu te gaan vertellen hoe het verder moet met dit land, als men weet dat de socio’s vijfentwintig jaar de kans hebben gehad er zelf wat aan te doen en dit niet gedaan hebben. Met uithangborden als een Vande Lanotte en Van den Bossche worden zij nl vereenzelvigd als zakkenvullers. Het Electrawinds drama in Oostende en het Optima schandaal in Gent, dat nog verre van uitgeklaard is, zijn daar sprekende voorbeelden van en dat de grootste cumulard van Vlaanderen (Marcel Logist/28 mandaten) ‘toevallig’ ook een socialist is, zal het beeld van de partij ook geen goed doen, zeker als men weet dat dezelfde Crombez tegen de volgende verkiezingen bepaalde cumuls binnen de partij wil afschaffen.
‘Den John’ mag dan al goed voorkomen en het goed kunnen uitleggen (anders raak je hier trouwens niet ver in de politiek), evenmin als zijn voorgangers heeft ook hij nog steeds niet gesnapt dat er zoiets bestaat als Vlaanderen. In een interview van anderhalve bladzijde in weekeindeditie van De Standaard slaagt hij erin het woord Vlaanderen amper te vermelden. Laat dat nu de grote lacune zijn van de partij, waardoor het een aanhangsel blijft van de PS en daarom België niet wil loslaten. Het enige positieve dat ik aan het interview over hou is, dat Crombez toegeeft dat de partij 15 jaar gezwegen heeft over migratie en veiligheid en dat hij zinnens is niets meer te verbloemen, een bekentenis dat zijn partij (en de bevriende media) dat vroeger wél deden. Een mea culpa die kan tellen.
Politie en parket zijn al enkele dagen koortsachtig op zoek naar een zoveelste terrorist, een zekere Oussama Atar, een ‘Belg’ die veel gevaarlijker zou zijn dan het tot nu toe opgeruimde allegaartje van de aanslagen in Parijs en Brussel. Die Atar was in Irak veroordeeld tot 10 jaar cel voor wapensmokkel. Al na 5 jaar kwam hij vrij, nadat zijn familie hier had staan krijsen dat de man nierkanker had en in de gevangenis van Bagdad wegkwijnde. Hij kwam, nota bene, vrij op vraag van het Belgische ministerie van Buitenlandse Zaken en van Amnesty International, die alleen zijn verzorging buiten de gevangenis vroeg, niet zijn vrijlating. Die ‘kanker’ bleek later een eenvoudige darmstoornis te zijn, waarvoor we in onze dialecten enkele andere benamingen hebben, die ik hier niet ga gebruiken. Leuke familie trouwens, die van Atar. De twee broers die zich op 22 maart opbliezen in Brussel en Zaventem, waren neven, terwijl een derde neef én een oom momenteel hier achter de tralies zitten.
In die gevangenis in Bagdad zat toen ook Abu Bakr al-Bagdadi, de man die nu zich kalief noemt van de grootste barbarij die de wereld ooit gekend heeft. Meer dan waarschijnlijk kennen de twee elkaar, wat de hele zaak nog hachelijker maakt. Want als het zo is dat die Atar zich inderdaad hier schuil houdt, dan betekent dat voor de zoveelste maal dat ook hij hier kan rekenen op een netwerk van gelijkgezinden, net zoals dat gebeurde met Abdeslam en Abrini, die zich ook maanden konden verschuilen in Brussellabad. En er is meer.
Men zou kunnen veronderstellen dat men hier geleerd is na wat er met Atar in Bagdad gebeurd is, niet alleen voor wat betreft de vraag tot vrijlating zonder enige controle, maar ook de niet-opvolging van de mans activiteiten erna, maar dat is helemaal niet het geval. Erger nog, we maken de dag van vandaag nog zo iets mee met de vrijlating van de zgz ‘Mama Jihad’*, een vrouw die hier in Brussel tot 15 jaar cel is veroordeeld, maar in beroep is gegaan en nu voorlopig weer is vrijgelaten. Dat laatste zou gebeurd zijn ‘onder voorwaarden’, maar wie gaat dat allemaal controleren? Daar waar de vrijlating in Bagdad geregeld werd door Buitenlandse Zaken onder Di Rupo, gebeurt het nu door Justitie onder Michel. Eén pot nat, lijkt het wel.
* Mama Jihad’s echte naam is Fatima Aberkan, een vrouw van 55, die enkele zonen heeft die in Syrië voor IS vechten. Ze is er zelf ook geweest, ronselt er vrijwilligers en fondsen voor en heeft in haar familie een tiental leden die veroordeeld of verdacht zijn voor jihad activiteiten. En zo iets laat men hier vrij rondlopen, zelfs na een veroordeling tot 15 jaar cel...
Deze week meldden onze media dat er in Vlaanderen stilaan een tekort komt aan huisartsen. Wat een verrassing, zeg! Dat schrijf ik in deze rubriek al bijna tien jaar. Zoals de trouwe lezers weten, is de boosdoener in dit geval het fameuze ingangsexamen dat over de jaren minstens honderden gemotiveerde kandidaat artsen heeft doen afhaken. Jonge mensen die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden maar niet slaagden in een multiple choice test die niets, maar dan ook niets te maken heeft met geneeskunde. Tegelijk vonden onze Franstalige medelanders dat dit examen alleen maar bedoeld was voor de domme Vlamingen en dat zij – het Belgische herenvolk – daaraan niet hoefden te voldoen. Met als resultaat dat Vlaanderen straks een tekort aan huisartsen zal hebben, maar Wallonië een overschot. Door het feit dat het uitreiken van RIZIV-nummers echter beperkt is en men die nummers zonder enig examen, buiten een taaltest in een van de drie officiële talen, ook gratis weggeeft aan buitenlanders, riskeert een deel van de francofone geslaagden zo’n nummer niet te krijgen. Geen nood, blauwe madam De Block gaat ervoor zorgen dat het contingent Vlamingen verkleind en dat van de Walen verruimd zal worden, zodat er straks nóg minder Vlaamse huisartsen zullen zijn. Als De Block haar voorstel doorgedrukt krijgt, zullen dokters in Wallonië – dat dunner bevolkt is – steeds minder klanten krijgen en waarschijnlijk massaal uitwijken naar Brussel en omgeving waar ze o.a. de Rand verder mee zullen helpen verfransen. Te gek voor woorden!
---
In de marge van bovenstaande was er ook het nieuws dat heel wat jonge dokters geen nieuwe klanten meer aannemen, wat straks het probleem in Vlaanderen nóg groter zal maken, althans volgens onze media. Dat laatste moet voorlopig wel met een korrel zout genomen worden. Tegenwoordig zijn er nl steeds meer dokterspraktijken waarin huisartsen samenwerken, zodat de werklast voor de individuele dokter verlaagd wordt. Een nadeel zou wel kunnen worden dat men zich verder zal moeten verplaatsen om nog een dokterspraktijk te vinden.
Economisch gezien gaat het blijkbaar toch nog niet zo slecht met dit landje, in tegenstelling tot wat de linkse partijen ons willen doen geloven. We wisten al dat de werkloosheid in Vlaanderen al twaalf maanden op rij aan het dalen is en het cijfer sinds januari van dit jaar steeds met 3 tot 4% daalt. Nu komt er ook het nieuws dat er eveneens een eind is gekomen aan vijf jaar jobverlies. We zullen het vel van de beer maar best niet verkopen vóór hij geschoten is, maar het klinkt alvast positief, zeker na al het negatieve dat we de laatste maanden gehoord hebben i.v.m. de Brexit. Dat hoofdstuk is natuurlijk nog niet afgesloten, maar – mede door het feit dat het een lang gerekte geschiedenis wordt – zal ook die soep niet zo heet gegeten worden als ze is opgediend. Verder praten we i.v.m. het jobverlies weer over Belgische cijfers, waarbij het voorlopig niet duidelijk is of dat zo in heel het land is of dat we straks weer moeten horen dat het in Wallonië iets minder is of niets zal worden. Het laatste rapport over het Franstalig onderwijs, nota bene: van de eigen Franstalige onderwijsadministratie, vertelt o.m. dat amper de helft van de middelbare scholieren in Wallonië geen buis haalt voor wiskunde. Als men weet dat men ten zuiden van de taalgrens vooral rekent op de sectoren biotech en luchtvaart, is dit slecht nieuws voor Wallonië’s toekomst, alle Waalse Marshall plannen ten spijt.
Voor wat trouwens de werkloosheid in Vlaanderen betreft, moet daar wel een kanttekening bij, want het geldt niet voor alle sectoren en daarbij hoort – grote verrassing! – ook het feit dat de werkloosheid bij de allochtonen niét stijgt, maar integendeel nog toeneemt. En dan maar zeuren over het feit dat ik gisteren nog aanhaalde, nl dat men in Duitsland de asielzoekers aan het werk zou zetten aan amper 80 eurocent per uur (wat trouwens uit zijn context was gehaald). Zolang men hier wil dat die de volle pot krijgen, zal die situatie niet veranderen en ons hoe dan ook extra geld kosten.
In de Tv-journaals van gisteren was er sprake van een nieuwe, recente peiling over migratie. Die zou zijn uitgevoerd in 22 landen, waarvan 9 in Europa. Dit land was erbij en wij blijken – althans volgens onze eigen poco media – geen goede beurt te maken. Dat vinden zij omdat een meerderheid van onze bevolking nog altijd meent dat we teveel vluchtelingen in huis hebben, dat we – ondanks alle praat over diploma’s en ‘verrijking’ – er weinig mee kunnen aanvangen en dat het risico enorm groot blijft dat samen met de vluchtelingen ook terroristen het land binnen komen. Dat laatste is trouwens al bewezen n.a.v. diverse aanslagen.
In De Standaard van dinsdag stond er een artikel, waarin de krant zich schamper uitliet over het feit dat Duitsland asielzoekers laat werken voor 80 eurocent per uur. Alsof die mensen zouden uitgebuit worden. Niets is minder waar, want die asielzoekers krijgen in het land dat het zou ‘schaffen’ een bijdrage van 700 tot 800 euro. De 80 cent per uur, waarvan sprake, krijgen ze er bovenop, plus sociale assistentie. Het is bedoeld om de mensen in contact te brengen met de Duitse samenleving, sneller de Duitse taal te leren en verveling tegen te gaan. Die jobs zijn in Duitsland trouwens niets nieuws, want ze bestonden al van vóór de vluchtelingencrisis, waartegen tijdens onze vorige federale legislatuur al geprotesteerd werd door o.m. Vande Lanotte en Monica De Koninck. Verder geeft de Duitse overheid aan bedrijven maandelijks duizend euro per asielzoeker om hen op te leiden en de taal te leren. Het hele integratieprogramma kost Duitsland 300 miljoen euro, wat wel iets meer is dan wat De Standaard suggereert.
Blijft natuurlijk de vraag, of het veel zal oplossen. Nu we ondertussen weten dat het een fabeltje is dat vele vluchtelingen hoog geschoold zijn (50% van de Afghanen in Duitsland blijken zelfs analfabeet te zijn) en dat de ersatzjobs niet meer dan 20 uur per week mogen bedragen, moeten we geen mirakels verwachten. Als ‘das Mädchen’ aan populariteit blijft inboeten is het zelfs de vraag of het systeem de volgende Duitse verkiezingen zal overleven...
In onze media wordt de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan in Sint Petersburg voorgesteld als de grote verzoening en een begin van een nieuwe samenwerking op alle gebied tussen Rusland en Turkije. Dat is helemaal niet het geval, voorlopig althans niet.
Om te beginnen is sultan Erdogan door het stof moeten kruipen. Na het neerschieten van de Russische gevechtsbommenwerper boven Turks grondgebied – iets wat Rusland nog steeds betwist – had Erdogan herhaaldelijk gezegd dat hij nooit ofte nimmer zijn excuses zou aanbieden. Wat ondertussen dus wél gebeurd is. Op die manier komt hij er vanaf zonder de toen door Moskou geëiste schadevergoeding. De nieuwe toenadering kwam er pas na negen maanden en liep niet van een leien dakje. Zowel de president van de Russische deelstaat Dagestan als die van Kazakstan waren door Turkije gevraagd om te bemiddelen. Rusland is, na de E.U., de tweede handelspartner van Turkije en de handel tussen die twee was het laatste half jaar met 35% gekelderd. Als toetje wordt Turkije beloofd dat een door de Russen in aanbouw zijnde kerncentrale verder wordt afgewerkt en dat er een gasleiding zal worden aangelegd die Russisch gas naar Turkije zal brengen en straks misschien van daaruit verder naar Europa. Die werken zullen Rusland meer opbrengen dan Turkije, dat straks dat gas ook zal moeten betalen.
Wat Syrië betreft is er alleen beslist dat men zal trachten samen e.o.a. plan uit te werken, te voegen bij alle andere plannen die daarvoor al bestaan en waarvan tot zover niets in huis is gekomen. Rusland steunt nl Assad én de Syrische Koerden die tegen IS vechten, terwijl Turkije niet alleen Assad weg wil, maar ook de macht van de Koerden wil breken, en het nog steeds onduidelijk is wat ze eigenlijk tegen IS wil beginnen.
Het enige wat Poetin en Erdogan gemeen hebben is, dat het twee macho’s zijn die wel met verkiezingen aan de macht zijn gekomen, maar hun land erg autoritair besturen en zich door het Westen vernederd vinden. Dat Westen moet zich echter niet laten afschrikken door Erdogan’s dreigementen. Een kortsluiting met de E.U. zou hem wel eens duur kunnen te staan komen, terwijl steeds meer Westerse staats- en regeringsleiders de sultan én zijn land stilaan terecht beu worden.
De Borlee’s mogen dan wel misschien de sportiefste familie van dit land zijn, het eerste woordje in het Nederlands moeten we van hen nog altijd horen. Doet een beetje denken aan Justine Henin, die eveneens vertikte ook maar iets te zeggen in de taal van de meerderheid in België. Henin had echter nog het excuus Walin te zijn – blijkbaar een ‘immanente*’ toestand, om het eens à la Mgr. Léonard te zeggen - de Borlee’s zijn Brusselaars die in hun Sint-Lambrechts Woluwe het lager onderwijs hebben gevolgd, inbegrepen de lessen Nederlands. Dat ze onze taal meer dan waarschijnlijk verstaan, maar niet willen spreken wordt dan ook gewoon aanzien als een soort minachting ervoor. Niet voor niets is Vlaamshatend Olivier Maingain (FDF, nu heet dat Défi) in datzelfde Sint-Lambrechts Woluwe burgemeester.
Met die Borlee’s kan het trouwens nog erger worden. Vader Borlee, tevens coach van zijn sportieve kroost, die wél een soort Nederlands probeert te spreken (hij moet ook aan de PR denken), droomt nl van een federaal multidisciplinair kenniscentrum (oef!), waarbij alle Belgische sportfederaties terecht zouden kunnen. Hoort ge hem al komen? En dan alles ‘tousensemble’ zeker (‘et pour les flamins la même chose’)? Liefst overwegend in het Frans, terwijl de Vlamingen minstens driekwart van alle sportbeoefenaars tellen. Nu is het wel zo dat sport in dit land ondertussen gedefederaliseerd is en dus bij ons een Vlaamse materie. Hopelijk houden onze Vlaamse vertegenwoordigers voor één keer het been stijf.
Bovenstaand verhaal is trouwens geen uitzondering, ook in andere materies zijn er pogingen tot Belgische recuperatie, o.m. gesteund door de Open VLD van Rutten en Crootje. Zo wil men in dit land een ‘mensenrechteninstituut’ oprichten, een soort verzameling van alles wat er hier reeds bestaat op gebied van de bestrijding van discriminatie: o.m. Unia (het vroegere centrum van ‘Youssef’ De Witte), het Centrum voor Migratie en het Instituut voor Gender-gelijkheid. Op zich lijkt daar niets mis mee, maar het is wel het zoveelste nieuwe instituut ter versterking van het Belgisch niveau, waarvan we nu al kunnen zeggen dat de Vlamingen er niet veel te vertellen zullen krijgen. Dat alles, terwijl recentelijk nog gebleken is dat de RSZ-schuld in dit land nog steeds een francofone zaak is. Het schuldpercentage van de Franstalige Gemeenschap bedraagt erin nl 91,7%, in concrete cijfers meer dan 40 miljoen!
Het is niet omdat het komkommertijd is, dat Vlaanderen moet indommelen. Onze tegenstrevers zitten nl ook niet stil en het zou een bitter ontwaken kunnen zijn als we ze laten betijen.
* ‘Immanent’ hier in de betekenis van ‘niet tot meer in staat’.
In mijn blog van 29 juli jl. (‘De nieuwe kameraden’) schreef ik al dat de rode en groene partijen van dit land al tientallen jaren hun best doen om de allochtone nieuwkomers aan hun kant te krijgen, dit ter vervanging van het eigen proletariaat dat de linkse partijen steeds meer de rug toekeert. Sinds de Turkse opstootjes in Limburg is het voor de modale landgenoot wel steeds moeilijker bij die allochtonen de verschillende moslimstrekkingen uit elkaar te houden: soennieten en sjiïeten, en – voor wat Turkije betreft – nu ook de aanhangers van Erdogan en die van Gülen. Die laatste twee groepen gaan ook hier soms letterlijk met elkaar op de vuist, terwijl de eerste twee in het Midden-Oosten mekaar als ketters beschouwen en er niet voor terugdeinzen elkaar zelfs naar het leven te staan.
Die linkse politieke miserie houdt CD&V er niet van af ook te gaan vissen in de electorale moslimvijver van dit landje. Er bevinden zich in alle Vlaamse partijen momenteel al wel leden met een allochtone, al dan niet moslim achtergrond en sommigen hebben zelfs al een politiek mandaat in de wacht kunnen slepen. Maar ergens zijn er wel grenzen. Zo blijkt een zekere Youssef Kobo sinds kort te werken op het kabinet van Brussels CD&V staatssecretaris Bianca Debaets. Voor wie de man nog niet zou kennen, dat was degene die in beeld kwam tijdens de heisa na de tragische dood van dat kereltje van 15 op vakantie in Marokko, het thuisland van zijn voorvaderen. Op zich was daar niets verkeerd mee, alleen was die Kobo (niet verwarren met een woord dat er goed op trekt!) medewerker van Kif Kif, het zootje ongeregeld dat de drijfveer was achter de klachten tegen het Vlaams Blok, waardoor die later (met de bereidwillige hulp van Verhofstadt) zou veroordeeld worden. Verder was hij één van de medestichters van de Movement X van Abou Jahjah en blijkt hij nog steeds nauwe banden te hebben met Karim Hassoun, voormalig voorzitter van Jahjah’s AEL. Wat denkt CD&V met die man te bereiken, vooral als men weet dat hij een jodenhater is die Israël vergelijkt met IS?
CD&V is een vroegere machtspartij die stilaan maar zeker verschrompelt tot een die alleen nog mag hopen verder mee te mogen spelen. Met types als Kobo (waarom straks niet Abou Jahjah zelf?), zal het er gegarandeerd niet beter op worden.
---
In de marge van bovenstaande nog dit. Er loopt een wetsvoorstel van Zuhal Demir (N-VA), zelf van Koerdisch-Turkse origine met de dubbele nationaliteit, om dat dubbele statuut af te schaffen. Dat zal niet makkelijk gaan. In de eerste plaats omdat er landen zijn (zoals bv Marokko), die niet toelaten de eigen nationaliteit te schrappen, terwijl andere bij problemen met landgenoten geen medewerking verlenen (zoals Algerije). Anderzijds kunnen er ook juridische problemen opduiken, zoals bv voor iemand van bij ons die op Amerikaans grondgebied werd geboren en dus ook Amerikaan is (en dat wil blijven). Misschien zou het allemaal eenvoudiger zijn, mocht men een nieuwe wet maken die niet de dubbele nationaliteit verbiedt, maar wel de Belgische nationaliteit afschaft voor wie hier veroordeeld wordt, mocht hij of zij op dat ogenblik een dubbele nationaliteit hebben, waaronder de Belgische. Die persoon wordt, na zo’n veroordeling, dan uitgezet naar het land waarvan hij de andere nationaliteit heeft. En met landen die niet willen meewerken, gewoon de diplomatieke betrekkingen opschorten.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 6 dezer (‘Only in Belgium’/vervolgverhaal) is België het enige land in de E.U.-zone waar de inflatie rond de 2% ligt, zoals de Europese Centrale Bank (ECB) het altijd wilde, maar dan iets eronder en niet erboven, zoals nu bij ons het geval is. In datzelfde artikel schreef ik nog dat men er – ook in onze media – alles aan doet om het woord ‘index’ niet te gebruiken. Die index zorgt er nl voor dat lonen en sociale bijdragen, bij het overschrijden van de zgn ‘spilindex’, automatisch verhogen en zo er mee voor zorgen dat de beruchte loonkloof met onze buurlanden niet gedicht wordt, integendeel. En dan hebben we het over de echte loonkloof, die al bestaat sinds de jaren negentig, reden waarom er in 1996 een wet kwam die stelde dat ze niet groter mocht worden, iets dat nooit helemaal gelukt is.
Om toch maar te kunnen blijven concurreren met die buurlanden, hebben pientere ondernemers, om de lonen zo laag mogelijk te houden, gebruik gemaakt van de vele uitzonderingen en achterpoortjes waaraan onze Belgische wetten zo rijk zijn. Er waren (en er zijn nog steeds) de groepsverzekeringen, de maaltijdcheques en zeker de bedrijfswagens, die wel zorgen dat onze wegen dichtslibben, maar anderzijds voor heel wat werknemers een loonsverhoging inhouden die niet of nauwelijks extra belast wordt. Nu komt er nog iets nieuws bij: de ‘niet recurrente resultaatsgebonden verloning’ (ge moet er maar op komen om zoiets een naam te geven!). Dat blijkt een collectieve bonus te zijn die aan alle werknemers van een bedrijf wordt uitgekeerd ‘wanneer een bepaalde doelstelling’ wordt bereikt. Meer winst bv. Zo’n 275.000 werknemers hebben daar vorig jaar al van kunnen profiteren, voor een totaalbedrag van 620 miljoen euro. Leuk voor de mensen, maar niet voor de schatkist die zich een zoveelste keer gepasseerd ziet. Zolang dit land er echter niet in slaagt zijn overheidsbeslag (het geld dat de staat uitgeeft) onder controle te krijgen, kan men het geen enkele ondernemer kwalijk nemen dat die alternatieven zoekt om onder die belastingen onderuit te raken. En niet zonder succes.
De Olympische Spelen in Rio zijn dan toch vrij normaal van start gegaan. Hopelijk blijft dat zo, want niemand heeft er baat bij dat het niét zo zou zijn. Rio had zich voor die Spelen kunnen engageren in een tijd toen het leek alsof de bomen nog tot in de hemel groeiden, tenminste toch voor de zgn ‘BRIC’ landen, maar het is ook daar tegenwoordig geen rozengeur en maneschijn meer. Rio zal aan de Spelen haar broek scheuren, zoals zowat alle vroegere steden dat hebben voorgedaan (Los Angeles was de uitzondering die de regel bevestigt, de enige stad die er dus geld aan over hield).
Waar is de tijd dat de atleten nog zuiver amateur moest zijn en beroepsatleten dus niet mochten deelnemen? Officieel althans niet, want die van het vroegere communistische Oostblok waren zgz ‘staatsamateurs’ en daar moesten onze echte amateurs het tegen opnemen. Ook toen werd er dus al vals gespeeld en dat is niet veranderd nadat beslist werd dat iedereen mocht deelnemen. Dé amateurs binnen de Olympische gedachte zijn tegenwoordig niet meer de atleten, maar de bestuursleden van het Internationaal Olympisch Comité. Als men ziet hoe ze de Russische valsspelers hebben aangepakt – die dachten waarschijnlijk nog altijd in termen van ‘staatsamateurs’ – dan was dat een zuiver amateuristisch gedoe.
Voor de rest hoop ik me verder niet teveel met deze vorm van amusement bezig te moeten houden, zoals ik dat ook niet gedaan heb met het EK voetbal in Frankrijk. Geen tranen dus voor wie het niet zal halen. De Belgische verwachtingen zijn trouwens niet hoog ingeschat – 4/5 medailles* t.o.v. 20/25 die van Nederland verwacht worden – en dan zijn de helft van ‘onze’ echte kanshebbers nog allochtonen met echte Belgische namen (geen Vlaamse of Franstalige). (Doordenkertje!)
* De prachtige overwinning van Greg Van Avermaet, al enkele jaren onze beste coureur, verandert daar niets aan. Ze werd trouwens behaald in de populairste sport van Vlaanderen, een discipline waarin meer dan 90% van de beroepsrenners in dit land Vlamingen zijn.
Het is vandaag exact twee jaar geleden dat de jongste kernreactor van de centrale van Doel, de zo geheten Doel 4, gesaboteerd werd. Dat het wel degelijk sabotage was, staat vast en is ook het enige feit waarover iedereen het eens is. Dat men de dader(s) niet vindt en er ook zo goed als niet meer over communiceert, is niet alleen raar, het kan zelfs beangstigend genoemd worden, zeker als men weet dat het onderzoek verricht werd (en hopelijk nog wordt) door liefst drie instanties: uitbater Electrabel, het federale parket en de staatsveiligheid.
Voor wie het zich niet meer zou herinneren: de kernreactor Doel 4 viel toen stil, nadat de olie die voor de koeling van de stoomturbine zorgt (65.000 liter!) op een goed half uur weg liep. Normaal gebeurt zoiets bij een lek of ernstige storing, maar dat was toen niet het geval. Iemand had de noodklep opengezet en dat kon alleen maar met een speciale sleutel of door iemand die van de hele gang van werken op de hoogte was. De stoomturbine raakte zwaar beschadigd. De reparatie op zich kostte zo’n 30 miljoen euro, maar doordat Doel 4 zo’n 4½ maand had stilgelegen, kwam de totale schade op zo’n 100 miljoen.
Het enige wat over het onderzoek bekend werd was, dat de sabotage niet het werk kon zijn van een buitenstaander, maar van eigen personeel of door personeel van een onderaannemer. Opmerkelijk was wel dat bij een van die onderaannemers een allochtoon gewerkt had, die ondertussen naar Syrië was gaan vechten. De man kon het zelf niet gedaan hebben, maar men heeft er het raden na of hij eventueel e.e.a. had doorverteld aan derden en die geïnstrueerd had hoe te werken. Over dit aspect van de zaak hoort men trouwens helemaal niets meer, alsof zoiets tegenwoordig niet meer actueel zou zijn…
De zaak van Doel 4 was tot nu toe de grootste economische schade die dit land door een sabotagedaad ooit heeft opgelopen, een reden temeer om zich over e.e.a. zorgen te maken.
---
P.S. Wat mijn blog van gisteren betreft, het woord dat men na aanslagen angstvallig vermijdt is inderdaad 'Islam' en niet 'terrorisme', zoals juist opgemerkt door Geronimo. 'Errare humanum est', zou De Wever zeggen.
‘Only in Belgium’, was de slogan waarmee Verhofstadt indertijd de notionele intrestaftrek verkocht in het buitenland. Daar schiet momenteel niet zoveel meer van over, maar het bestaat nog. Er zijn trouwens nog heel wat situaties die men alleen in dit land tegenkomt, waarbij het lijkt alsof wij alle wijsheid in pacht hebben en van het buitenland niets te leren hebben. De waarheid is lichtjes anders.
Zo is er momenteel Flixbus, een Duits busbedrijf dat grensoverschrijdende reizen organiseert in Duitsland en haar buurlanden. De onderneming heeft ondertussen al drie concurrenten overgenomen en schijnt zo’n beetje de Ryanair van het internationaal busverkeer te gaan worden. Voor een busrit van Brussel naar Amsterdam betaalt men bij Flixbus 13,5 euro, terwijl een kaartje op de Benelux trein snel 45 euro bedraagt. Voorlopig mag het Duitse bedrijf echter geen ritten organiseren tussen Belgische steden, daar dit een monopolie blijft van De Lijn/TEC. Hetzelfde gebeurt trouwens ook op het Spoor, waar men de liberalisering, die elders al wordt toegepast, voor enkele jaren heeft kunnen uitstellen. Het doet een beetje denken aan de regeling voor nachtwerk, waardoor Internetbedrijven van bij ons weggeconcurreerd worden door die uit de buurlanden, die niet gestoord worden door allerlei syndicale beperkingen. Aan dat laatste is al e.e.a. veranderd, maar niet genoeg, zodat vooral Nederlandse bedrijven, die hun sorteercentra net over de grens hebben nog altijd onze markt domineren. Die markt zijn we waarschijnlijk definitief kwijt omdat onze mensen een goede en snelle service vanuit het buitenland zomaar niet meteen zullen inwisselen voor een markt die afhangt van onvoorspelbare Belgische vakbondsinmengingen.
Ondertussen blijkt het leven in Nederland voor de eerste keer in dertig jaar goedkoper te worden en heeft dat land een negatieve inflatie, zoals nog enkele andere E.U.-landen. België blijkt momenteel het enige EU-land te zijn waar de inflatie boven de 2% uitkomt. Dat zou zgz komen door het verhogen van de BTW op de elektriciteit, maar dat is maar een deel van het verhaal. Die BTW was tot 2014 ook al 21%, maar werd toen door de lepe Vande Lanotte, van de partij van ‘alles gratis’, verlaagd naar 6% en – hoe mooi dat ook mocht klinken – dat was niet houdbaar door de groene stroomcertificaten – ook al verstrekt door dezelfde partij - waardoor de regering Michel het oude BTW-tarief weer moest invoeren.
De brandstofprijzen aan de Belgische tankstations komen ook al stilletjes aan bij de hoogste van Europa. Dat zou dan weer het gevolg zijn van het ook al typisch Belgische cliquetsysteem, waardoor prijsdalingen van ruwe olie niet volledig doorgerekend worden aan de pomp, maar via accijnzen in de schatkist verdwijnen.
Het enige woord dat men in alle bovenstaande discussies angstvallig vermijdt uit te spreken, is ‘index’, zoals ik in mijn blog van gisteren al suggereerde. Doet zo’n beetje denken aan de eerste uitleg die men tegenwoordig krijgt na een aanslag en waarbij het woord ‘islam’ niet mag vernoemd worden.
Enkele dagen geleden werd bekend dat de prijzen van heel wat producten en diensten in België fors gestegen zijn, veel meer dan in onze buurlanden. Een eerste uitleg daarbij was de verhoging van een aantal taksen en natuurlijk de witte kassa uit de horeca. Veel meer uitleg werd er niet bij gegeven en Kris Peeters zou het eens gaan uitzoeken.
Gisteren raakte bekend dat de kilometerheffing voor vrachtwagens, het zgz rekeningrijden, die nu vier maanden is ingevoerd, de staat bijna 140 miljoen euro heeft opgebracht. Daarenboven zijn er voor 1,7 miljoen euro boetes uitgeschreven, waarbij geïnsinueerd werd dat dit voornamelijk komt doordat de vaste camera’s de buitenlandse overtreders wel noteren, maar dat er met dat buitenland nog niet genoeg digitale aansluitingen zijn om ze te verwerken. Op 140 miljoen is 1,7 miljoen echter maar een peulschil, die trouwens ooit wel zal gerecupereerd worden. Men vergat er meestal bij te vertellen dat de helft van de 140 wél geïncasseerde euro’s ook van buitenlanders komt.
Wat helemaal niét verteld werd, is dat de kosten die de transporteurs nu aan die kilometerheffing betalen zal doorgerekend worden aan de klanten, eventueel via de tussenstations die er in de handel zijn. En zo is er ook een verklaring waarom producten in dit land nu opeens duurder worden. Op het einde van de rit zal het de verbruiker zijn die de rekening zal betalen.
Daar houdt het trouwens niet bij op, want door de stijging van de prijzen, gaat ook onze index omhoog, waardoor de lonen en uitkeringen zullen stijgen en alles straks nóg duurder kan worden t.o.v. onze buurlanden die zo’n index niet kennen. België is nl het enige land ter wereld waar nog zo’n index bestaat en waar men niet durft inzien dat die onze concurrentiepositie verzwakt en onze welvaart straks onbetaalbaar maakt.
Het is niet de eerste keer dat er op de zgz ‘sociale media’ haatberichten verschijnen, maar wat er nu als reacties verschenen is bij de dood van een jonge Belg van Marokkaanse afkomst, is er vér over. Mijn God, we praten hier niet over een terrorist die een onnoemelijke misdaad heeft gepleegd, maar over een knulletje van amper 15 jaar dat verongelukt is met een squad, waarop hij waarschijnlijk eens struis wou doen (squads zijn gevaarlijke toestellen). Dat die haatmail dan nog verschijnt op een uitgesproken Vlaamse site zorgt ervoor dat onze poco media er allemaal zijn opgevlogen en dat onze eigen mensen niets anders kunnen doen dan ze gelijk geven om de schade toch enigszins te beperken.
---
In Amerika valt met Donald Trump ook niet veel plezier (meer) te beleven. De man lijkt wel een ongeleid projectiel die de ene ongezouten uitspraak na de andere doet, zonder zich blijkbaar af te vragen wat dat betekent buiten zijn eigen entourage. Arm Amerika dat straks moet kiezen tussen pest en cholera. Ik herinner me nog de campagne van acht jaar geleden, toen John McCain het opnam tegen Obama. Toen op een van zijn meetings een vrouw Obama een vuile neger noemde, viel McCain haar in de rede en zei dat voor hem Obama een ordentelijk man was en hij hem zo ook wilde erkennen. Niet voor niets krijgt Trump geen steun van McCain en dat zal niet beteren na dat incident met de Pakistaan, wiens zoon als U.S.-officier gesneuveld was in Irak en waarbij Trump’s eigen partij afstand nam van zijn opmerkingen ter zake. McCain werd indertijd door de communisten gevangen genomen tijdens de oorlog in Vietnam en verbleef daar jaren in gevangenschap.
---
Tenslotte heb ik ook mijn bedenkingen bij het voorstel van Filip Dewinter om bij ons de doodstraf in te voeren voor terroristen. Hij staat niet alleen met die mening, want die werd een dezer dagen nog uitvoerig uitgelegd door de Antwerpse strafpleiter Pol Vandemeulebroucke. Het voorstel van Dewinter kreeg geen steun in het parlement, zoals ook zowat alle andere voorstellen die hij ooit al gedaan heeft, enkel en alleen al omdat hij van het Vlaams Belang is. Persoonlijk vind ik echter ook dat zoiets niet kan, zeker niet in de huidige context i.v.m. de problemen in Turkije. We moeten dat land immers geen excuus geven om hier hetzelfde te doen wat ze daar zinnens zijn, al was het maar omdat de invoering van de doodstraf in Turkije hét argument wordt om dat land nooit ofte nimmer bij de E.U. te laten komen. Ik hoop dat het voorstel een persoonlijk initiatief was van Dewinter, want van de nieuwe, jonge leiding van de partij verwacht ik wat meer pragmatisme, iets dat in het verleden wel eens ontbrak.
Nadat hij in eigen land zo goed als alle echte en vermoede tegenstanders op e.o.a. manier heeft uitgeschakeld, voelt sultan Erdogan zich sterk genoeg om dat eens over te doen in het buitenland, meer bepaald in West-Europa waar grote groepen Turken leven die hem als vijfde colonne behulpzaam kunnen zijn. Zo was er de grote, aangekondigde en toegelaten pro-Erdogan betoging in Keulen, waar echter ook de tegenstanders van de sultan toelating kregen om te betogen, zij het goed van elkaar gescheiden. Toen bleek dat Erdogan er op enkele grote schermen zijn manschappen wou toespreken, stak het Duitse gerecht er echter een stokje voor. Allah weet wat hij daar ging vertellen aan een massa van enkele tienduizenden, waaronder heel wat heethoofden en wat er daarna zou gebeurd zijn.
Het resultaat om Erdogan in Duitsland het zwijgen op te leggen over problemen in Turkije, die – al erg genoeg – ook in andere landen, zoals het onze, werden uitgevochten, was dat de Duitse ambassadeur in Ankara op het matje geroepen werd. Gelukkig hielden onze oosterburen voet bij stek en was het vice-kanselier Gabriel (socialist, nota bene), die duidelijk stelde dat zijn land niet zinnens was toe te geven aan chantage. Met de dreiging dat Turkije het akkoord over de vluchtelingen zou opblazen als de 80 miljoen (!) Turken eind oktober niet de kans zouden krijgen zonder visum door de E.U. te reizen, zegt Duitsland – gelukkig maar – duidelijk ‘nein’.
Het wordt nog even afwachten wat het worden zal, maar het is meer dan tijd dat men die megalomane gek daar in zijn paleis in Ankara aan zijn verstand (als hij dat heeft) brengt dat hij in eigen land de kromste beslissingen mag treffen, maar dat hij dat bij ons niet moet proberen, ook niet via zijn vijfde colonne, waarvan men nu reeds weet aan welke kant die zal staan als het ook hier ooit echt fout zou lopen. Als Turkije het vluchtelingenakkoord opblaast, moet Europa zorgen dat de Balkan-route dicht blijft. Daarbij zou het geen kwaad kunnen de Frontex missie op de Middellandse Zee op te schorten. Gammele bootjes ter hulp snellen op 500 meter van de Afrikaanse kust is ook geen vorm van deugdelijke politiek, als men niet weet wat er daarna mee aan te vangen…
Tenslotte zou het ook geen kwaad kunnen het lidmaatschap van Turkije bij de NAVO te herzien. Het land bezet nog altijd een deel van Cyprus, wat door geen enkel ander land erkend wordt. Verder geeft het uitschakelen van de stroom op de Amerikaanse luchtmachtbasis in Turkije tijdens de coup al een idee hoe Erdogan t.o.v. de NATO staat. Zeker nu hij weer platte broodjes bakt met collega Poetin zou het geen kwaad kunnen hem aan de zijlijn te laten. De Turkse piloot, die eerder de Russische gevechtbommenwerper uit de lucht schoot, zit nu trouwens ook al achter de tralies…
En daarmee zitten we al in augustus. Normaal is dit komkommertijd, maar dat zal dit jaar niet het geval zijn. Er zijn de aanslagen, de situatie in het Midden-Oosten, de vraag hoe het nu met Turkije verder moet én de Olympische Spelen van Rio.
Die spelen in Rio beginnen deze week en het ziet er niet naar uit dat het een wandeling in het park gaat worden. Brazilië is een land, zeg maar een werelddeel, dat tot voor enkele jaren bezig was aan een geweldige opleving. Het behoorde, samen met Rusland, India en China, tot de zgn Bric-landen en de sky leek er de limit. Ondertussen blijkt dat niet meer het geval en hoopt men dat het land zonder kleerscheuren door die spelen komt. Heel wat installaties zijn nog niet geheel afgewerkt en de logistieke steun achter dat alles lijkt niet veel voor te stellen. Al die problemen worden dan nog eens doorkruist door het embargo tegen heel wat Russische atleten die beschuldigd worden van dopingfraude tijdens vorige competities en waarbij het Internationaal Olympisch Comité haar best doet zich zo belachelijk mogelijk te maken door in blessuretijd nog op eerder beslissingen terug te komen. Dat alles in een stad die officieel zo goed als failliet is en een land waar grote politieke chaos heerst, met als kers op de taart een geschorste presidente.
Die linkse partij van Lula en Dilma mag dan veel voor de armere bevolking gedaan hebben, ergens heeft men de indruk dat er daar met veel geld gesjoemeld is. Het doet allemaal een beetje denken aan het Argentinië van Juan Perón, die zo goed was voor de werkende man dat zijn land eraan ten onder is gegaan, net zoals buschauffeur Maduro nu bezig is in Venezuela. Zuid-Amerika blijft een geval apart. Laat ons in elk geval maar hopen dat deze Spelen een normaal verloop zullen kennen.
Het is een publiek geheim dat minister zonder Financiën Van Overtveldt er alles aan doet om de vennootschapsbelasting in dit land te drukken, kwestie van concurrentieel te kunnen blijven met het buitenland i.v.m. het aantrekken van vreemde bedrijven. In mijn blog van 14 juli meldde ik al dat Ierland, dat erg geleden heeft onder de crisissen, er stilaan bovenop komt grotendeels omdat het een vennootschapstaks heeft van slechts 12% (als ik me niet vergis), reden waarom heel wat buitenlandse maatschappijen, vooral Amerikaanse, zich daar vestigen. Nederland en Luxemburg blijken zinnens te zijn het Ierse voorbeeld te volgen en het zou niemand verbazen mocht ook de U.K. dat gaan doen na de afwikkeling van de Brexit. Als dat allemaal door gaat, zullen we hier een uittocht meemaken van buitenlandse bedrijven. De huidige Belgische vennootschapstaks bedraagt immers 35%.
Het is helemaal geen verrassing, maar Kris Peeters ligt nog eens dwars. Hij stelt dat een verlaging van de vennootschapsbelasting gepaard moet gaan met een vermogens(winst)belasting. Dat alles nadat gebleken is dat ‘zijn’ speculatietaks, die ook al een compensatie was op de taxshift en eveneens een soort vermogensbelasting is, de staat geen cent opbrengt. Integendeel, die verliest eraan, zoals ik al opmerkte in dezelfde blog van 14 juli. Daarmee jaagt Peeters weer iedereen in de gordijnen. Die speculatietaks is niet de enige kemel die hij geschoten heeft. Ook zijn ‘bijgewerkte’ tekst voor een meer flexibele 38-urige werkweek alsmede het eveneens door hem herwerkt akkoord over een aangepaste wet Major voor de havens zijn evenveel discussiepunten die niet opgelost raken. Het laatste zelfs niet bij Europa, zoals ik ook al meldde in mijn blog van 20 juli.
Peeters blijft dan ook zijn reputatie als spelbederver van deze Zweedse coalitie alle eer aandoen. Het blijft een raadsel hoe hij erin slaagt overal de kantjes af te lopen om zichzelf toch maar te laten voorkomen als het sociale gezicht van een – volgens hem en misschien ook wel volgens zijn partij – asociale federale regering.
