‘Middellandse Zee, je bent de zee van mijn dromen’, begon vroeger e.o.a. schlager van het genre ‘Eviva España’ en ‘Bella Italia’. Voor de toeristen zal dat hopelijk zo nog wel wat blijven, maar voor wie er woont is het andere koek aan het worden.
Van Griekenland weten we hoe penibel de situatie daar nog altijd is en hoe niemand kan voorspellen of en hoe daar een eind aan gaat komen. In Italië riskeren ze ondertussen geen regering meer bij elkaar te krijgen zolang de huidige socialistische president het daar nog voor het zeggen blijft hebben. En dan is er nog Spanje.
Bij problemen in dat laatste land denkt men dan meteen aan Catalonië, de regio die niet langer Spaans wil blijven, maar dat niet op een democratische manier voor elkaar krijgt. In datzelfde Spanje is echter nog veel meer aan de gang.
Sinds enkele jaren wordt Spanje geregeerd door een minderheidsregering van de Partido Popular (PP) van inquisiteur Rajoy. Die partij is zopas door het eigen Spaanse gerecht veroordeeld geworden voor corruptie. 29 partijleden werden veroordeeld met straffen van enkele jaren tot liefst 33 (voor een ex-penningmeester). De partij zelf moet ook een boete betalen. En dat is dan de partij die o.m. nog niet eens wenst te praten met de Catalanen.
Na dit schandaal dreigen de partijen die de PP minderheidsregering steunen, die steun in te trekken en dient de socialistische oppositiepartij (PSOE) een motie van wantrouwen in. Het wordt nu afwachten wat dat wordt, maar als de PP regering valt, zitten ze ook in Spanje met een probleem dat ze zomaar niet opgelost zullen krijgen en deelt zowat de hele zuiderse onderbuik van de E.U. in de miserie.
Gelukkig hebben ze in de E.U. nog de wet op de Privacy om zich bezig te houden, al dan niet gekoppeld aan een bezoekje van Zuckerberg. Of met de plastic afval dat vooral een probleem is in Afrika en Azië (zie mijn blog van 10 dezer, ‘Het afval sprookje’), maar waar de Europeanen nog maar eens voor zouden moeten opdraaien…
We zullen nog even geduld moeten hebben om te weten hoe de allereerste regering binnen de E.U. zonder ook maar één traditionele partij het er vanaf zal brengen. Zoals gisteren reeds gemeld, heeft de Italiaanse president Mattarella de nieuwe voorgestelde minister van Financiën niet aanvaard omdat de man – Paolo Savona - bekend staat voor zijn krasse uitspraken tegen de euro. Hij heeft er zelfs een boek over geschreven. Mattarella heeft het daarbij niet gelaten, maar ondertussen zelf een nieuwe premier aangesteld die een zakenkabinet moet samenstellen, een zekere Catarella, econoom en ooit directeur bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Of dat hem veel zal helpen is zeer de vraag, want, in tegenstelling tot zijn voorgangers technocraten Prodi en Monti, zal Catarella geen meerderheid achter zich krijgen in het parlement en het enige wat hij dan nog kan doen is nieuwe verkiezingen uitschrijven. Met alles wat er de laatste tijd in Italië gebeurd is, is het weinig waarschijnlijk dat de 5 Sterren Beweging en de Lega minder stemmen gaan halen en bestaat er zelfs de kans dat de huidige president, Mattarella, een socialist wiens partij bij de laatste verkiezingen zo goed als weggevaagd is (net zoals in Nederland en Frankrijk), zelf zal moeten opstappen.
Italië krijgt meer dan waarschijnlijk een ‘governo balneare’, eentje om de hete Italiaanse zomer door te komen, waarna waarschijnlijk in september nieuwe verkiezingen zullen plaatsvinden die helemaal niets gaan oplossen. Het worden zware tijden voor de Eurocraten, want ondanks alles is Italië nog steeds de derde economie van de E.U. Ze gaan nog heimwee krijgen naar Berlusconi!
In De Tijd van dit weekeinde stond een interview met Gwendolientje van de Open VLD. Positief, zoals altijd, kijkt ze naar de verkiezingen uit en zegt daarbij dat ze wil dat haar partij de tweede wordt in Vlaanderen. Dat is wishful thinking, zeker als men weet dat Open VLD in de laatste peilingen op de vierde plaats eindigde met nog geen 13% van de stemmen. De plaats bij de verkiezingen maakt trouwens niet veel uit – ook niet voor de andere traditionele partijen – als men al content is met de tweede plaats en geen hoger percentage kan halen. Dat overdreven positieve – ‘goesting’ noemen ze dat bij de liberalen – vindt men ook terug bij bv Bart Tommelein, die ons land tegen x-aantal jaren gaat verlossen van de kernenergie, maar die ook mee doet met de gemeenteraadsverkiezingen in Oostende en daar zelfs de ambitie heeft burgemeester te worden. Als hem dat lukt, zal het hem waarschijnlijk worst wezen wat er op federaal en regionaal vlak nog gebeurt, iets wat ook beeldstormer Quicky in Kortrijk overkomen is.
Open VLD en N-VA vissen zo’n beetje in dezelfde electorale vijver, met dit verschil dat N-VA de klemtoon op het Vlaamse blijft leggen en de liberalen nog steeds niet uit hun Belgische droom ontwaakt lijken. Voor de doorsnee Vlaming, ook al loopt die niet direct warm voor de partij van De Wever, is de keuze dan ook snel gemaakt. Wij moeten hier niet zorgen dat Wallonië ons bij beent, dat moeten de Walen zelf doen. Volgens Willy Borsus, de Waalse regionale minister-president, loopt Wallonië 14 jaar achter op Vlaanderen. Dat ze liever niet naar Vlaanderen komen werken, heeft niet alleen iets te maken met de taal, maar ook met het Waalse activeringsbeleid. De reden waarom bv in West-Vlaanderen meer Fransen dan Walen komen werken, is eenvoudig omdat de werkloosheidsuitkeringen in Frankrijk beperkt zijn in de tijd, nog een voorstel dat De Wever al eens gedaan heeft, niet Open-VLD. Als die laatste partij hier echt iets wil blijven betekenen, moet ze in de eerste plaats de Vlaamse zaak dienen en niet de Belgische, zoals ook de groenen en de PvdA doen.
---
Ondertussen zijn we in Italië toe aan een nieuwe comedia dell’arte. De doodgeverfde nieuwe premier Conte heeft zijn mandaat terug gegeven, omdat de socialistische president Mattarella weigerde zijn kandidaat als nieuwe minister van Financiën, Paolo Savona, te aanvaarden. Savona (° 1936/ Cagliari)) is een economist en ook al een universiteitsprofessor die uiterst kritisch staat t.o.v. de euro. Daarmee dreigt de chaos ginder compleet te worden.
Dat er in dit land weinig ernstig kan veranderd worden, komt door de grote staatsschuld. Die is vooral vergroot door de verkwisting tijdens de regeringen Verhofstadt, die de buffer van 6% van het staatsbudget – zo’n 25 miljard euro - opgespaard door Dehaene om de kosten van de vergrijzing op te vangen, erdoor joeg. Het doekje voor het bloeden, het zilverfondsideetje van Vande Lanotte, bleek een lege doos te zijn en ook daarna gebeurde er niets om iets voor die vergrijzingskosten te doen, alhoewel iedereen wist dat die eraan zaten te komen.
Tijdens deze regering Michel werd dan toch een eerste aanzet gegeven door de uitstap bij pensionering in de tijd uit te stellen, waardoor mensen langer zullen moeten werken, langer bijdragen en de staat minder moet uitkeren. Dat was voorlopig de goedkoopste oplossing en daar die stapsgewijze zou worden ingevoerd, werd die min of meer geaccepteerd. Tot dan de discussie begon over de zware beroepen. Daar zou men misschien voorlopig uit zijn voor wat de overheidsdiensten betreft, maar Open VLD en N-VA stellen terecht, dat dit ook moet gelden in de privé. Men krijgt zo stilaan de indruk dat iedereen in dit land vindt dat hij/zij een zwaar beroep heeft en – zoals De Standaard opmerkte (als het goed is, zeggen we het ook) – het er naar uit ziet dat een zwaar beroep het nieuwe brugpensioen wordt. De mensen die aan de gestelde voorwaarden voldoen, zien hun werk niet verlicht worden, maar ze mogen er twee, vier tot zes jaar eerder mee stoppen. Alsof men alleen maar van het leven kan genieten als men niet meer werken moet, als alles voorbij is. Doet me denken aan de laatste strofe van dat gedichtje van Brigitte Kaandorp:
Toen die Iraaks-koerdische peuter door een verdwaalde politiekogel bij een achtervolging op een busje met transmigranten geraakt werd en om het leven kwam in de buurt van Bergen, was mijn eerste reactie dat, hoe erg het ook was, we nog geluk hadden dat dit niet in Vlaanderen gebeurde, daar we dan weer wat uit de francofone hoek te horen zouden gekregen hebben. Lang heeft het echter niet geduurd of de actiegroepen en burgerplatvormen die zich hoofdzakelijk in Brussel en Wallonië bezig houden met actie te voeren tegen Francken en Jambon, gaven hen meteen de schuld van alles als zijnde de hoofdverantwoordelijken voor de federale immigratiepolitiek, waarmee zij het niet eens zijn. Nu Bart De Wever zijn mensen ter hulp is gekomen en weer eens de puntjes op de ‘i’ heeft gezet, staat heel de politieke wereld, meerderheidscollega’s inbegrepen, op zijn achterste poten. Bart is zoiets ondertussen al wel gewend geraakt. Zoals ook ik hier vroeger al eens geschreven heb, de dag dat hij zou zeggen dat de wereld rond is, gaan ze daar nog tegen protesteren.
De Wever heeft gewoon gezegd dat men de ouders van het gestorven kind niet alleen als slachtoffers moet beschouwen, maar dat ze ook mee verantwoordelijk zijn door een meer dan roekeloos gedrag. Ze zijn geen echte vluchtelingen, want Iraaks Koerdistan, waar ze vandaan komen, stelt het redelijk goed en is al quasi autonoom sinds de val van Saddam Hoessein. Dat was o.m. de reden waarom het koppel met zijn twee kindjes geen asiel kreeg in Duitsland. Daarna hebben ze beslist dan maar uit te wijken naar Groot-Brittannië, alhoewel ze ook daar, om dezelfde reden, geen asiel kunnen krijgen. In dat land is men echter niet verplicht een identiteitskaart bij zich te hebben en kan men er onderduiken in het zwarte circuit. Zoiets is al een gok voor de jonge alleenstaande mannen die dat meestal riskeren, maar niet voor een koppel met kleine kinderen die daar het gevaar lopen uitgesloten te worden van het sociale leven.
De tocht met de fatale afloop van dat busje (met vals kenteken ook nog) was trouwens niet de eerste poging van het koppel om naar de UK te reizen. Ze hadden het ook al eens geprobeerd in een koelwagen, die – volgens hun advocatenbureau (gelieerd aan de PTB!) – op dat moment geen koeling aan had staan, wat op zich geen excuus is, want de chauffeur had die ook weer aan kunnen zetten in afwachting van een nieuwe landing.
E.e.a. maakt dat men in dit land weer volop bezig is met de favoriete nationale bezigheid, het zwarte pietenspel, zeker niet het laatste in deze periode van verkiezingscampagnes. Dat over de F16 lijkt een stille dood te zullen sterven, maar daar heeft men dan weer ontdekt dat onze troepen in Irak ook ‘op de grond’ bezig zijn geweest, terwijl verondersteld werd dat ze alleen ‘in de lucht’ zaten. Wat deden ze daar ‘op de grond’? Wel, ze onderhandelden daar met de Koerden over e.o.a. te volgen tactiek. Erg, hé?
Een internationale onderzoekscommissie heeft na 4 jaar officieel bevestigd wat zowat iedereen al wist: de raket die het passagiersvliegtuig MH 17 van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne neerhaalde en waarbij 298 personen het leven verloren, was wel degelijk van Russische makelij en was door een Russisch speciaal militair transport naar daar gebracht vanuit de basis van de 53ste Russische Brigade die in Koersk gelegerd is. Men heeft het hele traject van dat vervoer van Koersk tot op de plaats vanwaar de Bukraket werd afgevuurd kunnen reconstrueren a.d.h. van Google road maps. Dat transport was nl zo speciaal dat het onderweg voor heel wat verkeersproblemen zorgde, wat nogal wat chauffeurs aanzette het te filmen met hun smartphone. Men kan tegenwoordig niets meer verborgen houden ook al blijven de Russen beweren dat ze niets vanaf weten. Niemand gelooft hen nog nadat ze eveneens in Syrië alles ontkennen wat er daar al bewezen is i.v.m. de bombardementen op scholen en hospitalen.
Daarmee is de zaak van de MH 17 echter nog niet van de baan, want geen enkel tribunaal kan een collectieve straf uitspreken en er moet nog uitgezocht worden wie van het twintigtal verdachten (die bekend zijn) de verantwoordelijkheid voor deze massamoord zal krijgen.
---
Bij de FIFA neemt men ondertussen het zekere voor het onzekere en wil men tijdens de komende wereldkampioenschappen voetbal in Rusland niet de fouten herhalen die in Sotchi gebeurd zijn bij de Olympische Spelen. Alle functies die te maken hebben met doping zullen beheerd worden door mensen van de FIFA zelf en daar zal geen enkele Rus bij zijn…
Gaan we ons druk maken omdat ‘Ratje’* Nainggolan niet geselecteerd werd om met de Rode Duivels het wereldkampioenschap voetbal mee te spelen? De vol getatoeëerde heeft het grotendeels aan zichzelf te danken. Vergeet de uitleg van de trainer dat hij niet zou passen in het tactisch spel dat hij voor het team voorzien had. Nainggolan past in de ploeg óp het veld, maar niet ernaast. Dat hij eens graag uit de bol gaat zou niemand hem kwalijk nemen, dat hij daarbij dingen doet die een sportman beter zou laten (roken en drinken) wordt hem wél kwalijk genomen, niet omdát hij dat doet, wel omdat hij zijn ‘heldendaden’ zelf op de sociale media zet. ‘Kijk eens wat ik allemaal durf!’ Als Rode Duivel is hij mede een uithangbord voor het land en zou dus een voorbeeld moeten zijn voor onze jonge sporters. Met zijn nukken als ongeleid projectiel is het voor het team en de verantwoordelijken een te groot risico hem mee naar het land van de wodka te nemen. Het protest tegen zijn niet aanduiding was ook grotendeels sensatie en vooral voer voor de media. Van de 8.000 ‘supporters’ die er tegen zouden komen protesteren bij het Bondsgebouw, kwamen er hoogstens een dertigtal gestoorden opdagen. Bij de meesten blijkt het gezond verstand dan toch de bovenhand te hebben genomen, hoe jammer ze dat in de media ook zullen gevonden hebben.
* Dat ‘Ratje’ is een dichterlijke vrijheid die ik me veroorloofd heb. Nainggolan’s moeder kwam nl van het Antwerpse Kiel, waar de Beerschot aanhangers ‘ratten’ genoemd worden. Radja speelde in de jeugdreeksen voor Beerschot. Vóór Radja bij A.S. Roma kwam, speelde hij ook bij Piacenza en daarna bij Cagliari, waar hij zijn vrouw leerde kennen. Daar speelde enkele decennia vóór hem ook de tot Belg genaturaliseerde Braziliaan Luis Oliveira. Die laatste baat momenteel een vakantiedorpje uit aan de Sardische Costa Rei – ‘Il Madrigale’ - waarvan ik de eerste bungalows, met winkel, bar en zwembad nog heb laten bouwen in de jaren 1960. Waar is de tijd!
Trouwe lezers van deze rubriek zullen al wel hebben opgemerkt dat ik nogal veel over Italië schrijf, misschien zelfs meer dan wat hen interesseert. Dat heeft te maken met het feit dat ik daar negen jaar heb gewoond, dat twee van mijn kinderen daar geboren zijn en ik een zuster heb die daar gebleven is. Daar houdt het trouwens niet bij op. Bij mijn terugkeer in België werkte ik eerst enkele jaren in een import-exportbedrijf van landbouwproducten en machines die voornamelijk uit Italië kwamen, uit de driehoek Bologna, Modena en Parma. De laatste 22 jaar van mijn carrière werkte ik voor DAF in Eindhoven bij de Internationale pechdienst (ITS) en was daar o.m. verantwoordelijk voor de strandingen van buitenlanders in Italië en van Italianen buiten Italië. Wie pech had in eigen land moest ons niet bellen, die kon terugvallen op de eigen nationale organisatie. Eens over de eigen grens, had men met ITS te doen.
Maar Italië is me dus blijven boeien, ook de politiek, die dezer dagen weer eens in de internationale belangstelling staat. Deze keer niet om het zoveelste corruptieschandaal, maar om de vorming van een nieuwe regering waarin voor het eerst geen enkele traditionele partij meer deel van uitmaakt. Dat is ook een primeur voor de E.U. Zelfs wie Italië niet interesseert, kan straks te maken krijgen met de gevolgen van deze onuitgegeven coalitie van uiterst rechts en uiterst chaotisch*. De eerste een partij en de tweede een beweging die samen een nipte meerderheid hebben in het parlement, waar ze echter vanuit de oppositie gesteund worden door de Forza Italia van Silvio Berlusconi, die zijn kandidatuur voor het premierschap had ingetrokken om de nieuwe regering tot stand te kunnen brengen (het was trouwens ook een eis van de 5 Sterren Beweging dat Berlusconi zich terugtrok).
Nu afwachten wat het wordt. Voor het buitenland, waartoe ook wij hier behoren, zal het uitkijken zijn wat effect de eisen van de nieuwe Italiaanse regering zullen hebben i.v.m. een herziening van het Verdrag van Maastricht (Euro en Begroting) en de Immigratie, waarmee men ginder schoon schip wil maken. Ook wie het nu hier niet interesseert, zou er straks wel eens mee te maken kunnen krijgen. Het zou wel eens Europees vuurwerk kunnen worden…
Daar de twee nieuwe regeringspartijen er niet in slaagden hun eigen kandidaat voor het premierschap door te drukken, werd tenslotte beroep gedaan op een buitenstaander, een professor Giuseppe Conte, die zowel in Firenze als in Rome doceert en daarbuiten in de hoofdstad nog een advocatenpraktijk heeft. Deze keuze is ginder geen nieuwigheid. Sinds het schandaal van de ‘Mani Puliti’ (Schone Handen) werd het land reeds tweemaal geleid door ‘professori’: Romano Prodi en Mario Monti. Hopelijk is het: ‘derde keer de goede keer’.
* Die 5 Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle) doet me zo’n beetje denken aan de burgerplatvormen die hier links en rechts ontstaan en die, vooral in het Brusselse, in opstand komen tegen het beleid van de regering Michel in het algemeen en tegen Theo Francken in het bijzonder. Bij ons blijft het (voorlopig?) zo’n beetje een mix van linkse mensenrechtenlobby’s en een handeltje met en over illegalen van advocaten en sociale assistenten die er een voor hen lucratieve commerce van gemaakt hebben. Een ander verschil met de 5 Sterren Beweging is ook dat die vanaf het begin een bekende leidende figuur hadden in de persoon van komiek Beppe Grillo, terwijl dat hier (nog) niet het geval is.
Nu de laatste feestdagen van mei voorbij zijn, blijven er nog een paar maanden om e.e.a. vast te leggen en/of te veranderen in onze politiek. Dan komt de vakantie eraan en daarna de gemeenteraadsverkiezingen, waarbij we elke normale vorm van politiek voeren mogen vergeten. Zoals ik gisteren al insinueerde: veel gekrakeel.
Er is hier, merkwaardig genoeg, weinig media aandacht aan besteed, maar Bart De Wever werd in Groot-Brittannië zowaar gelauwerd met de Edmund Burke Award, een jaarlijkse prijs voor verdienstelijke conservatieven. Edmund Burke was een 18-de eeuwse Ierse staatsman, die vond dat we omzichtig moeten omspringen met de complexe en kwetsbare beschaving die we van onze voorouders hebben meegekregen en die vervat ligt in de heersende tradities, cultuur en instellingen. Volgens de Britse stichting verdient De Wever die ‘omdat hij het conservatisme populair maakte in een links land’. Hij kreeg er o.m. de felicitaties voor vanwege de Britse premier May.
Of dat laatste hem ook hier zal helpen, is erg twijfelachtig, maar het duidt wel aan dat men ook buiten onze grenzen erkent dat Bart e.e.a. teweeg gebracht heeft. In 2006 was hij nog het enige gemeenteraadslid voor zijn partij in Antwerpen. Nu is die partij niet alleen daar, maar ook in Vlaanderen én België de grootste en is hij zelf burgemeester van de koekenstad. Men verwacht dat de N-VA bij de komende gemeenteraadsverkiezingen vooruit zal gaan en – als dat lukt – ook in de regionale eerder zal vooruit dan achteruit gaan. Tot spijt van wie het benijdt.
Bij die laatste groep horen in de eerste plaats alle traditionele partijen, die niet verwacht hadden dat ze, na de uitschakeling met behulp van het gerecht van het Vlaams Blok, langs rechts zouden voorbijgestoken en achtergelaten worden door een nieuwe Vlaamsnationale strekking. De kiezer vond dat christendemocraten, socialisten en liberalen vroeger kansen genoeg hadden gekregen om het beter te doen en het niet hebben waar gemaakt. Het socialisme is onherkenbaar geworden en het vooral linkse liberalisme van o.m. Verhofstadt is mislukt. De vroegere CVP, die inderdaad een volkspartij was, heeft als CD&V dat imago verloren en ligt, vooral sinds de voortdurende sabotagepolitiek van Peeters op federaal vlak en de linkse agitatie van het duo Crevits / Schauwvliegje op regionaal gebied, niet meer in de gunst van de Vlaamse kiezer. De zuilen met zelfstandigen, landbouwers, vakbonden én ondernemers, waarop de partij vroeger kon rekenen, stellen niet veel meer voor en wat er overblijft van de rechterzijde (Bogaert, De Crem & Co) is irrelevant geworden.
Dat voor wat Vlaanderen betreft. Dit land bestaat echter uit drie gewesten met twee verschillende landsdelen die steeds verder van elkaar vervreemden en daartussen een chaotisch, multicultureel Brussel, waarvan men nooit een gewest had mogen maken en dat steeds onbestuurbaarder wordt. Mocht er straks een linkse meerderheid komen in Wallonië, wat tot de mogelijkheden behoort, dan wordt België inderdaad onbestuurbaar, tenzij de verliezende Vlaamse traditionele partijen het linkse spel zouden willen meespelen. Dat zou Vlaanderen helemaal in een patstelling brengen en misschien wel eens de aanzet kunnen worden van ‘catalonisering’ van onze regio.
Ik heb zo het idee dat we tot de regionale verkiezingen van mei 2019 nog heel wat politiek gekrakeel gaan meemaken en dit niet alleen tussen meerderheid en oppositie.
Neem nu de reactie op de verklaring van De Wever over het al dan niet sluiten van de Belgische kerncentrales tegen 2025. Zijn partij, zegt men, heeft het energiepact mee goedgekeurd, waarom komt hij daarop dan terug? Hij komt daar helemaal niet op terug, alleen had hij voorbehoud gemaakt over garanties m.b.t. bevoorrading en kosten. Als zijn tegenstrevers dat kunnen blijven garanderen, kan dat pact gerust worden uitgevoerd worden. Probleem daarbij is wel dat de voorstanders van de sluiting op dit ogenblik helemaal niets kunnen garanderen, op geen enkel gebied en de kans groot is dat we nog enkele jaren zullen moeten wachten vóór de kosten bekend zullen zijn van o.m. de nieuwe gasturbines én de vergunningen rond zullen zijn. 2025, laat me niet lachen, hé!
Nog zo iets: de aanvraag door Van Overtveldt voor een studie over de migratiekosten. Ook daarover een storm van protest, die hem en zijn partij beschuldigen dit te doen uit electorale overwegingen. En dan? Alles wat er de volgende maanden als nieuwe ideeën zal verkocht worden, zal gebeuren uit electorale overwegingen. En dat de verkiezingen, zeker die van 2019, voor een groot deel over de migratie zullen gaan, is nu al zeker. Waarom zou het hier anders gaan dan in Oostenrijk en Italië?
En dan was er het voorstel om de burgemeesters meer inspraak te geven in de strijd tegen de criminaliteit. Dit voorstel werd (voorlopig?) afgeblokt door de MR, waar ze een beetje nerveus worden door de acties van De Wever, die in Wallonië zo’n beetje de indruk bevestigen dat hun nationale Charel de handpop blijft van Bart, volgens hen de schaduwpremier.
Kortom, het wordt much ado about nothing, om het met Shakespeare te zeggen.
Ik kom nog even terug op de nieuwe Italiaanse regering die een dezer dagen zal bevestigd worden. Ondertussen heeft de achterban van de 5 Sterren Beweging de deelname al goedgekeurd met een stalinistische score van 97% en krijgt die van de Lega de kans dat te doen tijdens dit Pinksterweekeinde. In de weekeindkranten verscheen er tenslotte ook al meer nieuws over de plannen van deze onuitgegeven coalitie.
Zo is dat basisinkomen niet datzelfde waarover al in verschillende landen is gediscuteerd, maar wel een soort leefloon van 780 euro per maand voor langdurig werklozen voor maximaal twee jaar. Dat is al iets heel anders, dus beperkt in de tijd. Gepensioneerden die nu een pensioen hebben dat lager is dan dat leefloon zien dat bedrag opgetrokken tot 780 euro en dat niét beperkt in de tijd. E.e.a. zal hoe dat ook extra geld kosten en laat dat nu iets zijn waarvan de overheid in Italië de dag van vandaag geen overschot heeft, nog minder dan bij ons. Het land heeft een staatsschuld van 132% van het bbp, op Griekenland na de hoogste van de E.U. Verder komt er een soort vlaktaks van 15 en 20%. Ook dat is niet zo nieuw; het bestaat al in enkele Baltische Staten die dat hebben ingevoerd nadat ze van het Sovjet juk verlost waren en was bij ons ooit de dada van ‘Deckerken’.
Kortom, de soep zal straks niet zo heet gegeten worden als ze wordt opgediend, maar dat neemt niet weg dat men zich bij de E.U. serieuze zorgen mag maken, want zo’n onuitgegeven coalitie met weinig of geen politieke ervaring die o.a. ook de intentie heeft om de Europese begrotingsregels te gaan herschrijven en terug wil naar vóór Maastricht, zou wel eens voor vonken kunnen zorgen.
Wie leeft, zal zien.
---
Ook zo ‘genoten’ van het huwelijk van Harry? Niet die Potter en ook niet die ‘dirty’, maar de ‘rosse’ van Buckingham Palace. Er leek dezer dagen geen ander nieuws meer te zijn op deze wereld die zich blijft vergapen aan een middeleeuws schouwspel dat al lang niet meer van deze tijd is. Met als toetje een Amerikaanse predikant die een kwartier lang lulde over ‘love’ bij een koppel waarvan zij al een huwelijk achter de rug heeft en hij zeven jaar heeft samengewoond met een ‘vrouwelijke relatie’.
Ik was er een beetje te snel bij, toen ik in mijn blog van 13 dezer schreef dat Italië een nieuwe regering had van eerder linkse populisten en rechtse nationalisten. Het werd echter maar uitstel, geen afstel, want beide partijen zijn ondertussen toch tot een regeerakkoord gekomen en zullen dat volgende week bekend maken. Mijn glazen bol werkt blijkbaar nog. Eerst krijgt de achterban van beide partijen nog de kans dat akkoord al dan niet goed te keuren en tot op heden weten we zelfs nog niet eens wie er de nieuwe premier zal worden, een positie waar beide partijen op mikten. De 5 Sterren Beweging omdat ze als grootste partij uit de verkiezingen was gekomen, de Lega omdat haar rechtse coalitie met o.a. Forza Italia groter was. Het was pas nadat Berlusconi met zijn Forza Italia afzag van deelneming dat de nieuwe regering vorm kreeg. De kans bestaat dat de nieuwe eersteminister een technocraat wordt, zoals enkele jaren geleden al eens gebeurd was met Mario Monti, die het twee jaar uithield.
Het opmerkelijkste uitgelekt nieuws over het nieuwe regeerakkoord zou een basisinkomen van 780 euro zijn voor elke (arme?) Italiaan, een verhaal dat internationaal al lang aansleept en dat al verscheidene keren elders dood en begraven is verklaard (zie mijn blog van 25 april daarover). Ook als het alleen maar zou gaan om elke arme Italiaan, vraag ik me af hoe ze dat daar gaan bepalen en vrees ik dat er nog veel geld mee gemoeid zal zijn. En dat in een land waar de economie na de eurocrisis nog steeds op een klein pitje brandt, waar het banksysteem amper overeind blijft, waar Alitalia nog steeds enkel met staatssteun in de lucht kan blijven en met een enorme jeugdwerkloosheid.
En dan nog zonder Forza Italia dat ook als voetbalkreet dit jaar niet zal te horen zijn op het komende wereldkampioenschap voetbal!
Bij Brussels Airlines raken ze er niet uit. Directie en pilotenvakbonden hebben er nu al enkele marathonvergaderingen en twee stakingsdagen opzitten zonder ook maar één resultaat. Feitelijk hebben ze beiden gelijk: de piloten vinden dat ze te weinig verdienen, met te weinig zijn en daardoor geen privéleven meer hebben. Hun eisen zijn echter dermate dat Brussels Airlines dat niet aan kan. Twee dagen staking hebben tweederde van de winst van een heel jaar gekost. De tijd van Sabena, toen de Belgische overheid kon bijspringen, ligt al een eindje achter de rug. Lufthansa wil en kan dat niet doen. De Duitsers hebben trouwens al enige ervaring met pilotenstakingen. Daarbij komt nog dat ze Brussels Airlines willen onderbrengen bij hun lagekostendivisie Eurowings als alternatief voor Easyjet en Ryanair, iets wat ze bv niet gedaan hebben met Swiss en Austrian Airlines. Mede als gevolg daarvan kunnen ze de ticketprijzen niet verhogen en moeten ze het zoeken in besparingen.
---
Om trouwens nog even terug te komen op de Belgische pensioenen. Onze vriendin Gina heeft groot gelijk in haar reactie van gisteren, waar ze zich afvraagt waar de Belgische pensioenkas is gebleven. Wel, Gina, die heeft nooit echt bestaan, evenmin als het zilverfonds van Vande Lala. In Nederland heeft men aparte pensioenfondsen met miljarden euro’s, die belegd worden en waarvoor die verantwoording moeten afleggen. Wij hebben dat niet. Hier gaat alles in één grote pot die in werkelijkheid één groot gat is en waar iedereen het zijne uit tracht te halen…
---
Dat bij De Lijn de socialistische vakbond nog enkele dagen door blijft staken, heeft te maken met de geschiedenis. De Lijn is grotendeels een erfenis van het duo Stevaert-Lieten dat van het hele openbaar vervoer een rood onderonsje maakte. Dat de liberale vakbond daaraan mee doet is omdat die – als kleinste syndicaat – willen laten zien dat ze ook ‘sociaal’ zijn. Een beetje Verhofstadt, zeg maar, links-liberaal. Klinkt even absurd als bv rechts-communistisch…
---
En dan zijn er Albanië en nog 5 regio’s van ex-Joegoslavië die bij de E.U. willen komen. Waarom niet? Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof!
En gisteren werd er nog maar eens gestaakt, deze keer hoofdzakelijk door het overheidspersoneel tegen de pensioenplannen van de federale regering. Zal het allemaal veel uitmaken? Ik denk het niet. Feitelijk zou deze regering best een voorbeeld nemen aan Macron. Tegen hem wordt in Frankrijk ook voortdurend gestaakt, maar de man trekt er zich niets van aan, laat ze maar staken en werkt zijn geplande veranderingen gewoon verder af.
We zouden hier hetzelfde moeten doen. Willen de vakbonden staken? Laat ze staken. Komen er dan mensen niet tijdig op hun werk? Het weze zo, ze hebben in elk geval een geldig excuus. Problemen in het verkeer? Blijf er die dag uit als het enigszins kan. Gaan daar bedrijven aan failliet? Weinig waarschijnlijk, de enkele die dat zou te beurt vallen waren er waarschijnlijk al toe gedoemd. Waarschijnlijker is dat bedrijven die stakingen moe worden (zeker in Wallonië) en vroeg of laat beslissen er hier mee op te houden.
Dat de jeugd zich nu al zorgen maakt om hun pensioen is een lachertje. Alsof hun hele leven in het teken van hun pensioen staat. Ik ben daar nooit mee bezig geweest, heb gewerkt van mijn 16de tot mijn 65ste en heb, door het feit dat ik bereid was in Nederland te gaan werken, een fatsoenlijk pensioen opgebouwd. Daarop betaal ik nu wel 40% Belgische belasting, zodat er ook mij niet teveel van over blijft. Een heel leven werken om daarna 40% van uw pensioen te moeten afgeven om een Sociale Zekerheid mee in stand te houden waarvan vakbonden nu vinden dat het nog niet genoeg is. Vanaf 2020 zullen er elk jaar meer Belgen met pensioen gaan dan er op de arbeidsmarkt bijkomen…
Een land zoals België kan niet méér blijven uitgeven dan het binnen krijgt. Mocht straks de rente stijgen – wat verwacht wordt – wordt het helemaal een drama wegens de rente op de overheidsschuld en kan deze of elke andere volgende federale regering daar niets aan doen. Wie meer uitgeeft dan hij binnenkrijgt, leeft boven zijn stand. Daar moet structureel iets aan gedaan worden, niet door de lasten wat te verschuiven zoals nu het geval is. Wat de vakbonden hun leden wijsmaken zijn sprookjes. Het ACW heeft 800.000 van zijn eigen leden voor de gek gehouden in de Arco-affaire en is nu bereid zelf 5% van de schade terug te geven, een aalmoes zeg maar. De rest mag de staat bijpassen. Dat zijn de mensen die werken en afdragen.
Als men de stakers moet geloven, lijkt het er steeds meer op dat werken een straf is, iets dat ge best niet doet en waar ge zo snel mogelijk mee ophoudt…
Wat er ook allemaal gebeurt op het internationaal vlak, de Catalanen laten het blijkbaar niet aan hun hart komen en blijven zich in de eerste plaats bezig houden met hun eigen regio. De voorlopig laatste zet van Carles Puigdemont is dat hij toch afziet van het minister-presidentschap en hij meteen een opvolger heeft aangeduid, een zekere Quim Torra, die ondertussen door het Catalaanse parlement is verkozen. De man is eerder een tweederangs figuur, maar – zoals ‘Pokemon’ – een vurig nationalist die waarschijnlijk als schaduwpremier zal handelen met Puigdemont als ‘souffleur’. Een zoveelste slimme zet m.i., al blijft het natuurlijk afwachten wat die Rajoy in Madrid straks weer uit zijn mouw kan schudden. Wie in deze tijd in Europa nog mensen achter de tralies zet om hun politieke overtuiging is niet goed wijs. En dat er vanuit de E.U. nog steeds niet meer kritiek komt op deze manier van handelen, blijft een schande.
Zouden we ‘onze’ Catalaan niet naar ginder kunnen sturen? Daarmee bedoel ik groene Calvo die zonet van een Rajoyke bevallen is. Hij wil vijf van onze zes parlementen afschaffen en het enige overblijvende laten bestaan uit twee regionale kamers. De man kan dan ondertussen wel Belg zijn geworden, waarom er vroeger in dit land gesplitst werd, lijkt hem te zijn ontgaan. Terug naar la Belgique à papa is geen optie, als men weet dat men daar vroeger vanaf is gestapt omdat men helemaal niks meer geregeld kreeg. Zelfs de traditionele partijen, die het toen voor het zeggen hadden, konden geen eenheid bewaren. Wat er de dag van vandaag wél geregeld raakt is wat op regionaal niveau gebeurt, niet op het federale vlak. Denk maar aan al die hangende zaken die de regering van onze nationale Charel over de verkiezingen wil tillen. Partijen zoals die van de groenen en van de communisten zijn in dit land nog unitair gezind, maar daar houdt het ook bij op.
CD&V ligt niet alleen regelmatig overhoop met de andere Vlaamse meerderheidspartijen, het rommelt ook binnen de eigen organisatie. Zo weigert CD&V-volksvertegenwoordiger ‘Straffe Hendrik’ Bogaert straks de federale begroting niet alleen niet goed te zullen keuren, maar zelfs tegen te zullen stemmen als het tekort niet is weggewerkt zoals de regering Michel had vooropgesteld. Kris Peeters vertelde in interview aan De Tijd dat nu is afgesproken dat die begroting in evenwicht brengen is afgesproken tegen 2020. ‘Ik hou mij aan die afspraak’, zegt Peeters, maar dat zei hij ook toen er nog sprake was van 2019 en dat kan hij straks zo blijven zeggen tot Sint Juttemis… Nota bene: Bogaert is niet alleen een van de weinige CD&V-verkozenen van wat overblijft aan de rechterzijde van de partij (samen met o.m. Pieter De Crem), hij is er ook de … begrotingsspecialist. Hij zal dus wel weten waarover hij het heeft.
Bogaerts vaststelling sluit trouwens naadloos aan bij een betoog van Peter De Keyzer in De Tijd van het voorbije weekeinde. Die laatste was tot mei 2016 de hoofdeconoom bij Paribas Fortis en is nu als partner bij Growth Inc. opiniemaker bij diverse van onze media. De Keyzer bevestigt dat onze overheid nog altijd veel te veel uitgeeft (52% van het bbp) en dat dat bedrag blijft stijgen. Hij vraagt zich daarbij af waarom die overheid nog een bank, een postbedrijf en een busmaatschappij moet uitbaten. Onze FOD Financiën heeft 25.000 medewerkers om de belastingen van 11 miljoen Belgen te beheren. Een bedrijf als Facebook werkt met evenveel werknemers voor een klantentotaal van 2 miljard…
Zwitserland geeft in verhouding jaarlijks 80 miljard euro minder uit dan België (8.000 per burger) en is toch welvarender. Daar geeft de overheid echter bv geen geld uit om therapeutische boswandelingen te subsidiëren, terwijl in Brussel (én nu ook rond Antwerpen) de tunnels op instorten staan.
Om eens over na te denken, zoals Bogaert o.m. doet. De geuzennaam ‘Straffe Hendrik’ heeft hij geleend van de Brugse tripel van 9%. Aan te raden!
CD&V mag dan als eerste letter de ‘C’ van Christelijk hebben, in de praktijk is daar weinig van te merken. Het blijft dé mosselpartij van Vlaanderen, die nooit meteen partij kiest en over alles en nog wat wollig blijft doen, ook als de andere partijen ondertussen een duidelijk standpunt hebben ingenomen. Erger nog, op de vooravond van Rerum Novarum, hét feest van de Christelijke arbeidsbeweging, haalde Luc Van Gorp, de voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten (CM), uit naar politiek rechts dat volgens hem misbruik maakt van de Christelijke erfenis in de strijd tegen de multiculturele samenleving.
Ge moet maar durven. In de eerste plaats was dit natuurlijk een sneer naar de N-VA van Bart De Wever die zich beroept op onze joods-christelijke tradities en naar Theo Francken die niet aarzelde om Christelijke vluchtelingen uit het Midden-Oosten naar hier te halen en zo te redden van de moslimterreur, terwijl hij zijn best blijft doen om de moslims hier buiten te houden. Dat terwijl CD&V zich steeds meer opwerpt als de partij die álle godsdiensten onderdak wil bieden en er niet voor aarzelt de kant van de moslims te kiezen als het om discussies zoals bv binnen het onderwijs gaat. Denk maar aan de hoofddoekenkwestie, waarbij Lieven Boeve, de topman van het katholiek onderwijs, vóór was en hij daarin gesteund werd door zijn voorgangster Mie(ke) Van Hecke, die nu lijsttrekker voor CD&V is bij de gemeenteraadsverkiezingen in Gent.
De Wever krijgt vanwege CD&V ook het verwijt dat hij veel verdraagzamer is t.o.v. de joden dan t.o.v. de moslims. Dat de joden bij ons de conflicten vermijden, geen bekeringsdrang vertonen en niet gewelddadig zijn, hebben ze bij de tsjeven blijkbaar nog niet begrepen. Ooit al eens gehoord van een joodse zelfmoordterrorist of aanvallen op andere kerkgemeenschappen dan de joodse? Het tegenovergestelde maken we continu mee, zoals pas nog gebleken is door de aanslagen op christelijke kerken, zowel katholieke als protestantse, in moslimland Indonesië.
Tenslotte was er de klucht met de ultraorthodoxe joodse kandidaat die CD&V in Antwerpen een verkiesbare plaats wou aanbieden, maar die geen hand wou geven aan een andere vrouw dan de zijne en uitkwam voor onverdoofd slachten, dat terwijl zowel op de lijsten van Open VLD en N-VA joodse kandidaten stonden en nog staan die daarmee geen probleem schijnen te hebben of er althans geen zaak van maken.
CD&V heeft zich, ondanks de verkiezingsnederlagen op regionaal en federaal vlak, tot nu toe vrij goed kunnen handhaven op gemeentelijk niveau. Als ze blijven voordoen met hun vis noch vlees politiek zou ook daaraan wel eens een einde kunnen komen. Ik zal er in elk geval niet wakker van liggen.
Na Oostenrijk heeft nu ook Italië een regering met een uiterst rechtse partij, de Lega (vroeger: de Lega Nord). Die gaat samen met de Vijf Sterren beweging, een verzameling nieuwelingen van eerder linkse signatuur, een regering vormen. Wat de twee partijen gemeen hebben is dat ze de immigratie-anarchie die het land al meer dan een decade is opgelegd door Europa, grondig beu zijn. Vergeten we niet dat er momenteel in Italië zo’n 600.000 illegalen zijn…
Opmerkelijk ook is dat de nieuwe regering er gekomen is, nadat Silvio Berlusconi zich had teruggetrokken, zoals de Vijf Sterren beweging gevraagd had. De oude cavaliere (de 80 voorbij) was toch weer even de spilfiguur in de Italiaanse politiek en het siert hem dat hij bereid was die geste te doen ondanks alle fratsen die hij al heeft uitgehaald.
Daarmee wordt de Europese tendens voorgezet dat het electoraat overal opschuift naar rechts. Zelfs in Wallonië zijn er tekenen dat het ook daar gebeurt Een MR-filosoof, een zekere Drieu Godefridi (45), heeft daar zopas nog gesteld dat de transfers gedoemd zijn om vroeg of laat te verdwijnen, waardoor de Waalse politici zullen moeten ophouden met uitdelen zonder zich zorgen te maken. De man is tevens ondernemer en neemt geen blad voor de mond als hij het over de politiek in Franstalig België heeft. Hij roept de Brusselaars zelfs op om voor de N-VA te stemmen, omdat hij niet gelooft dat zijn MR op haar eentje de ruk naar rechts zal klaar spelen. De N-VA zal inderdaad apart opkomen in Brussel en maakt kans om daar de meerderheid van de stemmen te halen bij de Vlaamse partijen en daardoor een soort veto kan stellen tegen de zoveelste gekke beslissing die ze er nog zouden nemen. In tegenstelling tot Wallonië kunnen Brusselaars zowel voor een Franstalige als voor een Nederlandstalige kieslijst stemmen. En of ze het daar nu graag horen of niet, Theo Francken is er bijzonder populair, gewoon omdat hij niet alleen zegt wat velen denken, maar ook omdat hij effectief iets doét.
Voor Godefridi mag het Brusselse gewest zelfs afgeschaft worden, iets wat de Vlaamse Brusselaars (of zijn het Brusselse Vlamingen?) niet luidop durven zeggen. Onlangs schreef hij nog dat Trump gelijk had toen hij Brussel een ‘hellhole’ noemde. Eén zwaluw maakt de lente wel niet, maar er gaat er toch blijkbaar de goede kant uit.
Een triestig einde voor FC Lierse, stamnummer 30, dat na meer dan honderd jaar de boeken moet neerleggen. Een echte verrassing is het niet, de club bevond zich al enkele jaren in slechte papieren en de Egyptische sponsor – nota bene: ondertussen eigenaar van het veld en de sportinstallaties – was niet meer bereid er nog geld in te steken.
Hoe raar het ook mag klinken, het einde van voetbalclub Lierse begon met het veroveren van de Belgische landstitel in 1997. De basisploeg die met een enkele uitzondering bestond uit eigen spelers, werd na het behalen van die titel voor driekwart verkocht en ook de trainer van bij ons – Eric Gerets – vond elders een lucratievere job. De club incasseerde toen wel aardig wat geld, maar moest daarvoor andere, meestal buitenlandse spelers aantrekken die ofwel duurder waren ofwel minder goed en dikwijls beiden. Het resultaat kennen we nu.
Topsport is de dag van vandaag geen sport meer, maar business en bij voetbal is dat niet anders. Heel het jaar door wordt er verkocht, gehuurd en gewisseld, zodat alle competities feitelijk vervalst kunnen worden, als men maar genoeg geld op tafel legt. Dan komt er bij ons nog die grap met de play-offs bij, een systeem dat maar één doel heeft: nog meer geld binnen te halen, in dit geval van de supporters. In Nederland is men jaren geleden al van de play-offs afgestapt en hier zijn ze er dan pas mee begonnen. Een ploeg die de reguliere competitie als eerste eindigt met een voorsprong van liefst 12 punten, zoals nu het geval was met Club Brugge, kan die titel nog kwijtspelen. Om het allemaal nog een beetje minder doorzichtig te maken heeft men dan de zgz videoref uitgevonden, die in play-off 1 bewezen heeft evengoed fouten te kunnen maken als de echte scheidsrechter, waardoor de competitie nog meer vervalst werd.
Enfin, ieder dierke zijn plezierke, maar ik heb toch wat medelijden met supporters die dat allemaal blijven slikken en af en toe zelfs met elkaar op de vuist gaan als hun vreemdelingenlegioen een match niet kan/mag winnen en daarvoor dan nog betalen.
Tenslotte nog dit: Club Brugge, dat de laatste tijd niet goed meer bezig was, kon voor de belangrijke match op Charleroi geen beroep doen op twee van zijn allochtone sterkhouders. Toen de ploeg aan de rust daar met 1- 0 achter stond, liet men van armoede twee bankzitters van bij ons opdraven en scoren die toch zeker! Nu maar hopen dat ze het daar gesnapt hebben en dat ze die jongens straks op Standard weer niet op de bank zetten. Het lijkt wel ‘weg met ons’.
Deze week zijn de resultaten bekend geraakt van enkele studies i.v.m. Migratie, Integratie en Diversiteit. Dat is niet de eerste keer, maar daar er eentje bij was besteld door la Homans, was het toch even uitkijken naar enkele verrassende cijfers.
Zo blijken Turken niet enkel politiek maar ook religieus een stuk conservatiever te zijn dan Marokkanen, dat terwijl de eerste groep toch een stuk minder betrokken is bij bv terroristische activiteiten. Uit de resultaten zou blijken dat bijna 40% van de Turken hier nog steeds vindt dat de regels van hun geloof voor zouden moeten gaan op de Belgische wetten, iets dat eenvoudig niet kan. Zo’n 60% vindt dat onze westerse samenleving niet samen kan gaan met hun religieuze samenleving en 80% dat er hier een Turkse gemeenschap bestaat die sterk gericht is op de politieke en religieuze ontwikkeling in hun land van herkomst. Al die cijfers liggen bij de Turken hier een stuk hoger dan bv bij de Marokkanen. Kortom, men kan zich best afvragen waarom die dan persé hier willen blijven. Waarschijnlijk omdat zoals de Strangers het destijds zongen ‘Allah groot is, maar ziekenkas groter’. Zoals ik al schreef in mijn blog van 9 dezer (‘De sultanverkiezing’) is het voor hen hier veel veiliger waar ze beschut zijn door een Sociale Zekerheid en andere voordelen van een rechtstaat die in Turkije amper bestaan.
Voor de rest zouden we beter wat meer respect hebben voor de Oost-Europeanen die hier zijn. Slechts één op tien Polen en Roemenen vindt dat onze westerse beschaving kan samenleven met die van de moslims. Dat zijn cijfers die waarschijnlijk hoger liggen dan bij de autochtone Belgische bevolking, waarvan een deel nog altijd denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen, terwijl ze zich ondertussen laat ondersneeuwen door allerhande burgerplatformen die zelf een loopje nemen met de wetten van de eigen rechtstaat.
---
Ondertussen doen ze in Wallonië opnieuw een Lidl’je. Deze keer gaat het om de Groupe Mestdagh die ten zuiden van de taalgrens de Carrefour Markets uitbaat. Daarbij zouden zo’n 450 werkplaatsen verdwijnen. E.e.a. zou het gevolg kunnen zijn van het feit dat het contract tussen Carrefour en Mestdagh in 2020 opnieuw onderhandeld moet worden. In de meeste vestigingen van Mestdagh wordt nu gestaakt en ook hier past men de nieuwe Waalse vakbondstactiek toe waarbij het (enig) distributiecentrum van de groep wordt geblokkeerd.
En daar blijft het niet bij. Nu blijkt er ook een Carrefour hypermarkt uit St. Kruis Brugge te delen in de grootwarenhuis malaise. Dat bedrijf zou moeten afslanken naar een supermarkt, waardoor een deel van het personeel zijn werk verliest en de rest een lager loon zou krijgen. Erg takvol schijnt het bij het Franse bedrijf allemaal niet te verlopen en het gevolg is dat men in Brugge, maar ook in een Carrefour in Evere en twee in Wallonië dit verlengde weekeinde de deuren sluit.
