In China lijkt de coronacrisis grotendeels voorbij en ook hier denkt men na deze week het ergste gehad te hebben. Federaal minister Muylle, pas ingevallen na Marrakech, denkt er al over na welke sectoren straks weer aan het werk kunnen, al zou dat wel eens voorbarig kunnen zijn.
Wat heel die corona heisa wel heeft meegebracht, is het feit dat de wereld één groot dorp is geworden, waarbij zowat elk continent met dezelfde problemen is komen te zitten en ook hardleerse autoriteiten willens nillens zullen moeten bijdraaien.
Waarover bijna nergens nog gepraat of geschreven wordt, is over de klimaateisen. Spijbelen kan niet meer, want de scholen werken niet, betogen mag niet meer. Zoals de immigratie/integratie problematiek door de klimaatwaanzin naar het achterplan was verschoven, raakt diezelfde klimaatheisa in de verdrukking door de coronacrisis.
Ik denk dat die laatste situatie nog wel even zal aanhouden. Door de globalisering n.a.v. de coronavirus begint men ook in de derde wereld te verlangen naar een betere toekomst. Ruw geschat zo’n drie miljard Chinezen, Indiërs en Afrikanen snakken naar een leven naar westers model en de enige manier om dat te bereiken is de economie te laten groeien. Dat vloekt natuurlijk met de doelstellingen van de klimaatfanatici, maar zal moeilijk tegen te houden zijn. De heilige Greta, Anuna en de internationale organisaties die achter hen staan, zullen dan ook moeten aanvaarden dat de bewoners van de sloppenwijken in de nu achtergestelde landen de kans moeten krijgen onze westerse welstand bij te benen, wat betekent dat we ecologische mistoestanden één stap moeten voorblijven en daar onze tijd voor zullen moeten nemen. Iets wat mensen met een logisch verstand al lang stellen, maar daar zijn de klimaatfanatici (nog) niet bij..
Ik kom nog maar eens terug op die volmachten, waarvan de francofonen misbruik hebben gemaakt door ze niet alleen aan de federale regering te geven – zoals was afgesproken – maar ook te laten gelden op regionaal vlak, maar dan alleen voor de Waalse deelregering, voor het Brusselse gewest en voor de Franse Gemeenschap. Dat laatste kan straks betekenen dat in die entiteiten de afbouw van de crisismaatregelen ook economisch op het Belgisch vlak zouden kunnen aangepakt worden. Dit zou kunnen leiden tot situaties die vooral zullen wegen op de Vlaamse economie zonder dat Vlaanderen daarbij betrokken zou zijn.
De budgettaire schade loopt nu al in de miljarden euro’s en zou de Belgische overheidsschuld kunnen doen oplopen tot 110%. Het gat in de Belgische begroting zou tot driemaal groter kunnen worden (men spreekt al van meer dan 30 miljard euro). Men kan als excuus aanvoeren dat dat ook geldt voor de andere landen, wat klopt. Maar landen zoals bv Nederland en Duitsland, met een staatsschuld die verwaarloosbaar is, maakt het weinig uit als ze die schuld straks met 10% verhoogd zouden zien. België zit nu echter al over de 100%. En het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat we op de E.U., die de autoriteit mist van bv de Amerikaanse FED, niet teveel zullen moeten rekenen.*
Vergeten we daarbij niet dat de beslissingen hier nu worden genomen door de zgz ‘superkern’ van de Veiligheidsraad, waarin zelfs mensen zitten die niet eens in de Kamer zitten, maar straks wel mee vergaande beslissingen kunnen treffen. We kunnen alleen maar hopen dat ze het democratisch zullen houden.
*In de marge van bovenstaande nog deze uitspraak van André Szász, voormalig directeur van De Nederlandse Bank, die de euro een ‘mooiweermunt’ noemde, die tot stand kwam op basis van halve waarheden.
In mijn blog van 22 dezer (‘De volwaardige komedie’) had ik het er reeds over, dat het niet nodig was de restregering van Michel voor de koning in te laten zweren om inzake de corona problemen te kunnen werken met volmachten. Dat idee –zoals ik reeds schreef – was niet van mij, maar van Rik Van Cauwelaert, een specialist ter zake. Volgens hem hoefde de Kamer van Volksvertegenwoordigers de wetgevende macht niet over te dragen aan de rompregering van Wilmès. De bestaande noodregering kon de beperking van de bewegingsvrijheid, de sluiting van handelszaken en het verbieden van massabijeenkomsten ook zonder die volmachten gewoon uitvoeren.
Nu stellen we vast dat die bijzondere volmachten er niet alleen zullen zijn voor de federale regering of wat daarvoor nog moet doorgaan, maar ook gelden voor die van het Brussels gewest, voor de Waalse deelregering en zelfs voor die van de Franse Gemeenschap, door de francofonen nog steeds ongrondwettelijk ‘la Fédération Wallonie/Bruxelles’ genoemd. De Vlaamse regering en die van de Duitstalige Oostkantons doen daar niet aan mee. Dat maakt, dat uitgerekend de francofonen, die steeds staan te roepen dat België één moet blijven en die zeggen niets te maken willen hebben met confederalisme, zelf initiatieven nemen om in de diverse landsgedeelten verschillende wetten te maken.
Nu zou er bij het verlenen van die volmacht uitdrukkelijk gesteld zijn, dat ze alleen gelden voor alles wat met de coronacrisis te maken heeft, maar de geschiedenis leert ons dat de francofonen de eerste zijn die de Belgische wetten aan hun laars lappen als ze in hun kraam niet passen. Als er ooit een einde komt aan de corona pandemie, dan is het opletten geblazen vóór men straks die volmachten zal misbruiken voor intern francofoon gebruik, wat in de praktijk zou kunnen betekenen dat de Franstaligen dan Sinterklaas gaan spelen en de Vlamingen de Zwarte Piet zullen krijgen toegespeeld als de rekeningen eraan komen.
Onderstaande tekst komt uit het boek ‘Homo Deus’ (ondertitel: ‘Een kleine geschiedenis van de toekomst’) van de joodse historicus en futuroloog Yuval Noah Harari*, die begin dit jaar een eredoctoraat kreeg aan de VUB en einde januari een voordracht gaf in een volgelopen Antwerpse Lotto-Arena (5.000 plaatsen!). Bart De Wever, zelf ook historicus van opleiding, stelde de gemeenteraad een dag uit om aanwezig te kunnen zijn. Dus niet de eerste de beste.
Harari schreef onderstaand verhaal in het voorjaar van 2016, dus zo’n vier jaar vóór het coronavirus in China uitbrak en geeft een hallucinant beeld van de hygiënische toestand in de hoofdstad Peking, dus niet in Wuhan, waar de pandemie tenslotte uitbrak en het waarschijnlijk nog erger was.
---
‘Peking is nu al zo vervuild, dat mensen liever niet buiten komen en rijke Chinezen duizenden dollars besteden aan luchtzuiveringssystemen voor binnenhuis. De superrijken bouwen zelfs beschermende overkappingen over hun tuinen. In 2013 ging de internationale school in Peking, waar kinderen van buitenlandse diplomaten en Chinezen uit de beter kringen naartoe gaan, nog een stap verder door een gigantische, vijf miljoen dollar kostende koepel over zijn zes tennisbanen en zijn voetbalvelden te bouwen. Natuurlijk kunnen de meeste inwoners van Peking zich een dergelijke luxe in hun huis niet veroorloven en ze kunnen hun kinderen ook niet naar de internationale school sturen’.
---
En dat in een land met een centraal communistisch bestuur waar iedereen officieel gelijk zou moeten zijn...
*Vóór hij ‘Homo Deus’ uitgaf, had Harari al een voorgeschiedenis geschreven: ‘Sapiens’, met als ondertitel ‘Een kleine geschiedenis van de mensheid’ en erna nog een derde boek: ’21 lessen voor de 21ste eeuw’. Vooral dat eerste boek leest als een trein en het is niet uitgesloten dat ik er nog op terugkom, nu onze politiek op een laag pitje brandt en daar weinig nieuws te rapen valt.
Terwijl iedereen de adem inhoudt hoe het met de corona-crisis zal aflopen, zijn er nog maar weinigen die zich afvragen wat er daarna zal gebeuren. Bijna alle landen, waarvan de meesten nu al diep in de rode cijfers zitten, geven momenteel extra miljarden uit alsof het peanuts zijn. De landen met een eigen munt kunnen dat later corrigeren door hun munt te devalueren. De vraag is maar hoe de E.U. dat gaan aanpakken, want de deelnemende landen van de Eurozone kunnen hun munten niet meer apart devalueren. Zal men straks naar een devaluatie van de Euro zelf gaan? Er zal nog wat water door Rijn en Donau vloeien vooraleer daarover unanieme besluiten zullen worden genomen.
Voor wat de Belgische politiek betreft, zal dit land ook grote aanpassingen moeten doen. De vorming van een nieuwe federale regering is nog altijd opgeschort en geen mens – buiten enkele verstokte unitaristen zoals die Bouchez - gelooft nog dat dat op de traditionele manier zal kunnen gebeuren.
Om te beginnen beseft men bij CD&V nu stilaan dat de partij gegijzeld wordt door een combinatie van linksen en francofonen, iets waarmee men bij een volgende verkiezing in Vlaanderen geen stemmen zal winnen, integendeel. De enige beleidsniveaus die nog werken zijn de regio’s en de roep om van daaruit te vertrekken wordt steeds sterker, zelfs bij geëvolueerde Waalse juristen zoals een Marc Uyttendaele (‘monsieur Onkelinx’) en een Philippe Destatte (hoofd studiedienst Jules Destrée). Hoe kan bv het verpauperende Wallonië in stand gehouden blijven naast een welvarend Vlaanderen, zeker in de wetenschap dat de transfers vanaf 2024 stilaan moeten uitdoven? In het licht daarvan moet men in Waalse kringen stilaan maar eens ophouden de Vlamingen af te schilderen als halve nazi’s, zeker met de wetenschap dat de kans groot is dat er in 2024 in Vlaanderen een meerderheid zal zijn van Vlaamsnationalisten?
PS. Ik heb deze blog ook doorgestuurd naar het weekblad ‘Kerk & Leven’ als antwoord op een artikel daarin van Dave Sinardet, politicoloog aan de VUB en overtuigd belgicist, waarin hij het oude, niet meer werkbare Belgische systeem van federale regeringsvorming blijft verdedigen.
Het was me niet meteen opgevallen, maar Philippe De Backer (Open VLD) is nu ook minister in de federale club van Sophie. Wat daar speciaal aan is, is dat diezelfde De Backer een jaar eerder, in de nasleep van de Marrakech affaire, gezegd had uit de politiek te gaan en weer in het bedrijfsleven te zullen stappen. Niet, dus en daarmee blijkt het ministerschap in dit landje een zware aantrekkingskracht te hebben op onze politiekers. Want de zaak De Backer is geen alleenstaand geval.
Om te beginnen was er al de affaire De Crem. In de regering Di Rupo was die federaal minister. Bij het tot stand komen van de Zweedse coalitie van onze nationale Charel, werd De Crem gedegradeerd tot staatssecretaris van Buitenlandse Handel, een job die weinig voorstelde en waarvan hij zekere bevoegdheden zelfs nog moest delen met een collega van de Vlaamse gewestregering. De Crem die weet wat hij waard is – zeker bij CD&V – besloot bij een volgende verkiezing niet meer op te komen en de taak van burgemeester in zijn Aalter effectief op te nemen. Tot dan Marrakech kwam en hij weer bevorderd werd tot minister in de restregering van Michel en meteen het burgemeesterschap aan zich liet voorbij gaan.
Nog straffer is het geval Beke. Die gaf, als afscheidsnemend partijvoorzitter, zichzelf een ministerschap cadeau. Door Kaaiman werd hij daarvoor beloond met de titel van ‘Zelfbediening W. Beke’.
Ik zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan. Bv met Maggie De Block, die bij haar aanstelling tot federaal minister zei ‘dat het een droom was die werkelijkheid werd’. Of van de politiek weinig ervaren Conner Rousseau die als zelfbenoemd gelegenheidsformateur een ministerpost in petto had voor zijn voorganger, streek- en partijgenoot Crombez. Verder speelt de MR ver boven haar gewicht, enkel en alleen omdat ze – helemaal volgens de Belgische wet - nog steeds de helft van de federale ministers kan blijven leveren, iets waar de meeste vroeger zelfs niet van durfden dromen, laat staan dat ze bekwaam genoeg voor waren.
‘Kampioen zijn is plezant’, zongen Johny Voners en Co bij ‘De Kampioenen’. Minister zijn blijkbaar ook.
De voorzittersverkiezing bij Open VLD is wegens de coronacrisis voor twee maanden uitgesteld en daar kan men alleen maar begrip voor hebben. Nadeel is wel, dat ondertussen Gwendolientje nog communautaire fratsen zou kunnen uithalen, al dan niet met haar nieuwe politieke vlam George-Louis Bouchez (en de steun van de groenen). We kunnen alleen maar hopen dat ze het haar opvolger niet extra moeilijk gaat maken en dat Vlaanderen met die nieuwe voorzitter beter af zal zijn.
Hoe men het ook draait of keert, over x-aantal maanden zal er opnieuw moeten onderhandeld worden en het ziet er niet naar uit dat de Vlaamse partijen die door ‘Magnjet’ en Bouchez bij de neus genomen zijn, een tweede keer in die val zullen trappen. Wie nog het meest ontgoocheld uit die gesprekken over de mogelijke noodregering is gekomen, is nieuwe SP.a voorzitter Conner Rousseau. De jongeman dacht echt dat hij erin geslaagd was PS en N-VA in één regering te krijgen en liep de (eerste) grote politieke ontgoocheling van zijn leven op toen hij moest vernemen (en dan nog via de media) dat men iets anders beslist had zonder er hem van op de hoogte gebracht te hebben. Weinig ervaren als hij nog is, droomde Conner er zelfs van zijn streekgenoten Crombez en Vande Lala mee in die regering te krijgen, laatstgenoemde zelfs met zicht op Wetstraat 16!
Magnette en nog meer de brutale Bouchez spelen het spel hard en zullen daarmee doorgaan zolang het hen geen windeieren legt. CD&V’ers Coens en Geens zijn hopelijk slim genoeg om het geen tweede keer te laten gebeuren. Maar, zoals ik al eens schreef, eerst is er nog Corona...
Zoals ik al schreef in mijn blog van gisteren, ben ik Vlaamsnationalist geworden toen ik op vijftienjarige leeftijd op college het Pallieterke toegestuurd kreeg waarin het overlijden vermeld werd van stichter Bruno De Winter. Hij stierf in 1955 op amper 45 jarige leeftijd aan een hartaanval, één week voordat zijn Pallieterke 10 jaar zou zijn geworden.
Bruno De Winter startte zijn journalistieke carrière in 1931 als ‘soirist’ bij ‘Het Handelsblad’, in de volksmond ‘Het Ganzeke’ genoemd, toen een concurrent van de ‘Gazet Van Antwerpen’, die men ‘De Frut’ noemde. ‘Soirist’ betekende zo’n beetje de rubriek ‘gebroken armen en benen’, maar daarnaast had hij een kronijkje waarin hij vrij en vrank zijn mening gaf en dat hij ’t Pallieterke noemde, naar het toen immens populaire boek van Felix Timmermans. In 1945 verliet hij het Handelsblad en werd zijn Pallieterke een weekblad. In het rouwnummer van 2 juni 1955 stond een bloemlezing van zijn bekendste columns en uitspraken, waarvan ik er enkele mijn lezers niet wil onthouden:
- Over het Vlaams-Waalse huwelijk: ‘België is een fabricaat van grote mogendheden. Ze hebben – de democraten van toen – niet gevraagd of Vlaanderen met Wallonië wilde trouwen’.
- ‘Het is altijd kletspraat te vertellen waarom een soldaat sneuvelt. Ik geloof voor mijn part dat een soldaat zelden vóór iets sterft, maar meestal tégen zijn goesting’.
- ‘ België is een vrij land en in dat vrij land is ook de pers vrij. Dat wil zeggen dat de eerste de beste hond met een hoed op een gazet mag uitgeven. Waarom zou ik het dan niet doen? (uit zijn eerste hoofdartikel).
- ‘Een vuile tong? Misschien wel, maar in geen geval door teveel Duitse, Russische, Amerikaanse of Engelse zolen te likken’.
- ‘Wij zijn Vlamingen door het werk van God, Belgen door dit der diplomaten. Met een beetje goede wil kunnen we het een en het ander blijven. Maar komt het tot kiezen, dan stel ik meer vertrouwen in het werk van God dan in dit der diplomaten’.
- ‘Wij, Vlamingen, hebben vandaag de dag in niks iets te zeggen, maar met alles wat te maken’.
- ‘Iedereen was ermee akkoord dat koning Leopold III er in 1940 er het bijltje bij neerlegde. Ik bedoel: iedere Belg die toen op minder dan 50 km van het gevaar verbleef. Dat er later duizenden van toen hun woord hebben opgevreten, bewijst slechts dat de politiek veel lafaards en Tartarins in ons land gekweekt heeft’.
We zijn nu 65 jaar verder, maar enkele van die uitspraken zijn nog steeds vrij actueel.
---
En dan nog dit: lezer Ludo heeft gelijk waar hij, in reactie op mijn brief van gisteren, zegt dat ‘Zon en schaduw over Vlaanderen’ niet uit ’t Pallieterke kwam, maar uit het maandblad van de VAB en geschreven werd door voorzitter Jozef Van Overstraeten. Dat klopt. In de Pallieter heette de rubriek: ‘God schept de dagen’, waar o.a. ook Louis Verbeeck aan heeft meegewerkt.
Ik kom even terug op de reactie van onze vriend Walter, die zich terecht verontwaardigt over wat de Chinezen ons hebben aangedaan. Hij heeft, net zoals ik, daarover e.e.a. gelezen in ’t Pallieterke en dat blad heeft niet de gewoonte veel te verzwijgen zoals onze poco media dat doen. Ik heb diezelfde artikels ook gelezen en geef enkele data die iedereen zou moeten weten over de virussen die ons uit China al zijn overgewaaid.
In 1957 was er de zogeheten ‘Aziatische griep’ die wereldwijd 2 miljoen mensen het leven kostte. In 1968 de Hongkonggriep (700.000). Van de Sars-epidemie, die in 2003 ontstond in hetzelfde Wuhan waar nu het coronavirus vandaan komt, herinner ik me nog dat ik netten over mijn kippenren moest hangen en anders de beestjes weg moest doen (die netten hangen er nog en houden ook de vraatzuchtige bosduiven weg).
Verder is het bekend (ik meldde het reeds in een van mijn vorige blogs), dat het griepvaccin dat we hier jaarlijks toegediend kunnen krijgen, gebaseerd is op de Chinese grieptoestanden van het jaar daarvoor, omdat ze goed genoeg weten dat er daar een ‘weerzinwekkend’ (ik gebruik de term uit ’t Pallieterke) gebrek aan hygiëne is.
---
Van de gelegenheid maak ik gebruik even terug te komen op ’t Pallieterke. Dat Vlaamsnationaal spotblad lees ik reeds sinds het nummer van 2 juni 1955, toen ik als 15-jarige intern op het college het blad van thuis uit toegestuurd kreeg waarin de aankondiging stond van de dood van zijn stichter, Bruno De Winter met daarbij diens voornaamste uitspraken en columns. Ik heb die originele editie nog steeds.
Alles wat men in ’t Pallieterke leest, is geen waarheid, maar het blad geeft wel een algemeen overzicht van wat in Vlaanderen en omstreken gebeurt, “God schept de dagen’, zoals een vroegere rubriek heette, waarin o.m. ook Louis Verbeeck schreef. Ik had er zelfs een abonnement op tijdens mijn legerdienst in Duitsland en mijn negenjarig verblijf op Sardinië en bleef zo op de hoogte van de toestand hier. In onze door de politiek correcte pers overheerste media is ’t Pallieterke een verademing.
De vorming van de federale noodregering, die zgz nodig was om het hoofd te kunnen bieden aan de coronacrisis, was helemaal niet nodig. Dat komt niet van mij, maar van Rik Van Cauwelaert, de eminence grise van de Vlaamse wetstraatjournalistiek. Ook de reeds bestaande restregering die Wilmès geërfd had van onze nationale Charel, kon met gemak door de Kamer van Volksvertegenwoordiging met bijzondere machten worden uitgerust om het hoofd te bieden aan de corona epidemie.
Dat het op deze manier gebeurd is, is een zoveelste staaltje van cynisch Belgische politiek, waarbij de Franstaligen ondanks hun minderheid, maar met de steun van de steeds nog aanwezige Vlaamse leliaards, de baas kunnen blijven in de politiek van dit land. Dat Groen en Open VLD zouden meestappen, is geen verrassing. Voor CD&V ligt dat een stuk gevoeliger. Als het er straks echt op aan zal komen een einde te maken aan de coronacrisis, zal men uit een ander vaatje moeten tappen, Dan zal er geen sprake meer zijn over volmachten en vertrouwen om tot een blijvende volwaardige regering te komen en zullen de reeds gemaakte uitspraken van o.m. Coens en Geens tijdens de formatie worden getest op hun geloofwaardigheid.
Ondertussen ziet het er steeds meer naar uit dat dit land het gat in de begroting door de coronacrisis minstens ziet verdubbelen. Ook alle uitstel van betalingen door bedrijven zal door de staat moeten worden voorgeschoten en de vraag is maar of ze dat geld ooit gaan terugzien als er straks daardoor massale faillissementen zouden dreigen. M.a.w. een volgende normale legislatuur wordt geen wandeling in het park en zou sommige van de huidige hoeraroepers wel eens flinke koude douche kunnen bezorgen.
Wat tenslotte die ‘hoeraroepers’ betreft, is er geen treffendere foto dan die waarop Bouchez en Rutten hun geluk uitschreeuwen, terwijl men op de achtergrond een eveneens juichende groene Almaci kan zien. De foto, die o.m. in De Standaard en in ’t Pallieterke verscheen, ging viraal en zal hen nog lang achtervolgen bij volgende peilingen en verkiezingen.
En daarmee blijven de twee grootste partijen van Vlaanderen (én België) in het federaal parlement in de oppositie, wordt dit land bestuurd zonder een meerderheid in Vlaanderen en heeft het voor de derde keer op rij een francofone eerste minister. Voor de Vlamingen weinig om trots op te zijn. Er is natuurlijk het excuus van de coronacrisis (er moest iéts gebeuren), maar even goed kan men stellen, dat men dat misbruikt heeft om een federale regering op de been te brengen die het gros der Vlamingen niet wil. De N-VA heeft in de informatiegesprekken nauwelijks een kans gekregen en het VB krijgt nog steeds helemaal geen kans. Als Vlaamsnationalisten kunnen we alleen maar hopen op nieuwe verkiezingen, waarbij de traditionele partijen meer dan ooit riskeren onder de 10% te geraken, of erger.
In het licht van bovenstaande, moet gezegd dat het niet goed gaat met de N-VA en dat heeft de partij grotendeels aan zichzelf te danken. Feitelijk was het al begonnen op het ogenblik dat de partij, na de verkiezingen van 2014, in de Zweedse coalitie stapte en haar communautair programma in de ijskast stopte om zich toe te leggen op het herstel van de Belgische economie. Dat werd haar niet in dank afgenomen door heel wat nieuwe kiezers die toen overgekomen waren van het Vlaams Belang. De partij besefte dan ook dat ze niet naar een volgende verkiezing zou kunnen stappen met dezelfde argumenten van een verandering die er niet gekomen is en vond een alternatief in de polemiek over Immigratie & Integratie. Einde 2018 deed zich een gelegenheid daartoe voor, toen het Pact van Marrakech voor de pinnen kwam. Onze nationale Charel was op een voorbereidende bijeenkomst daarover in New-York al gaan verklaren dat hij dat verdrag zou ondertekenen voor België (‘Hij stond aan de goede kant van de geschiedenis’, waren zijn woorden) en toen dat effectief gebeurde, stapte de N-VA uit de regering Michel, met als enig doel vroegtijdige verkiezingen uit te lokken waarbij Immigratie & Integratie het hoofdthema zou worden. Het draaide anders uit.
De regering Michel viel niet en maakte een doorstart met een minderheidsregering in lopende zaken. Dat maakte, dat er tot aan de verkiezingen niets meer gebeurde en tegen 26 mei 2019 Immigratie & Integratie niet meer het hoofdthema was, maar – mede door de spijbelmarsen - eerder het klimaatgebeuren, waarmee de Groenen succes hoopten te halen. Dat laatste was in Vlaanderen wel niet het geval, maar alle traditionele partijen én N-VA verloren die verkiezingen, terwijl het Vlaams Belang en de PvdA ze wonnen. In de diverse peilingen die we sindsdien hebben gehad, blijkt die trend zich door te zetten en verliest zelfs Groen terrein..
In de laatste peilingen halen de Vlaamsnationale partijen samen al meer dan 48% en is de kans groot dat ze de volgende verkiezingen (ten laatste in 2024) een meerderheid gaan halen in het Vlaamse parlement, met het Vlaams Belang als grootste partij, die dan beloond zal worden voor haar communautaire standvastigheid.
Maar zover zijn we nog niet. Eerst is er nog corona...
De restregering van Sophie Wilmès heeft in de federale Kamer het vertrouwen gekregen en is van een regering in lopende zaken nu een regering met volheid van bevoegdheid geworden. Die bevoegdheid wordt echter beperkt tot alles wat met de coronacrisis te maken heeft én in de tijd: drie tot zes maanden. Pas daarna kan ze omgevormd worden tot een volwaardige regering. Als dat laatste niet zou lukken, wordt ze weer een minderheidsregering in lopende zaken tot de volgende verkiezingen, waarschijnlijk in 2024. Een regering die dan zal geconfronteerd worden met een bestaande staatsschuld van zo’n 14 miljard euro, plus de miljarden die er zullen zijn bijgekomen als gevolg van de kosten i.v.m. het coronavirus.
Het vertrouwen in Sophie’s nieuwe club, die in feite een Vivaldi-coalitie is, die men eerst niet wou, kreeg ze vanwege de verenigde francofone en linkse partijen, met uitzondering van de PvdA. De N-VA en het Vlaams Belang stemden tegen. Die laatste twee partijen zijn wel bereid om de nieuwste regering mede volmachten te geven, zolang die er zijn in het kader van de coronabestrijding.
De zgz ‘Vivaldi regering’, die nu gevormd is’: paarsgroen plus CD&V, heeft geen meerderheid in Vlaanderen. Iets waartegen Joachim Coens, toen hij nog informateur was, formeel gekant was. Met het excuus van de coronabestrijding kan dat tijdelijk getolereerd worden. Al wat er daarnaast en daarna nog fout zou kunnen lopen, zal mee op rekening komen van de Vlaamse christendemocraten, mochten ze ermee doorgaan. Op Open VLD moet Vlaanderen niet meer rekenen, zeker nu de voorzittersverkiezing o.w.v. de coronacrisis twee maand is uitgesteld.
Ik kom even terug op de reactie van lezer Alex i.v.m. mijn blog van 17 dezer (‘Onzekerheid troef’), waarin hij stelde dat die herstart naar die zgz ‘volwaardige regering’ in feite een reden was om een deel postjes bij te maken. En, inderdaad – zoals hij schreef –was dit geen uitvinding van de PS noch van de N-VA, maar van de MR, die – samen met de Open VLD één familie vormt en waarbij het in de eerste plaats de postjes zijn die tellen, zoals ik al meermaals geschreven heb. De blauwe familie levert vandaag 10 van de 13 ministers in de regering Wilmès bis. In De Standaard van gisteren stond een foto van twee glunderende partijvoorzitters, Bouchez en Gwendolientje, met hun hoofden haast tegen elkaar, uitgerekend iets dat dezer dagen wordt afgeraden wegens de coronacrisis..
De nieuwe opvolgers in het parlement zijn o.a. Sammy Mahdi, de voorzitter van de CD&V-jongeren , Bercy Slegers – ook CD&V, die Natalie Muylle opvolgt, Tania Dejonge (Open VLD), die in de Kamer de plaats van Crootje inneemt en Bram Delvaux die er op de plaats van Maggie De Block komt te zitten. Buiten Mahdi allemaal betrekkelijke nieuwkomers die het vaderland gaan redden.
---
Ik wil ook even reageren op de reactie van lezer Rob op mijn blog van gisteren over Poetin (‘Vlad van Leningrad’), waarin hij vindt dat ik ook wel eens meer iets mocht schrijven over die andere grote heerser, Xi Jinping*, die eveneens voor het leven benoemd is en nu al de nieuwe Mao wordt genoemd. En daarenboven ook over bv Erdogan, die niet veel beter is.
Wel, het Rusland van Poetin, het Turkije van Erdogan, het Syriê van Assad en het Iran van de Ayatollahs zijn voor mij allemaal schurkenstaten, waar het leven van de doorsnee burger niet veel meer waard is. In China is dat nog minder het geval, al zijn het daar al veel langer gewend. Hun voorgangers, over wie ze geen kwaad woord willen horen, Mao, maar ook Stalin en Pol Pot (om er nog een te noemen) maakten een veelvoud aan slachtoffers t.o.v. bv Hitler, met daar bovenop nog het verschil dat ze in de eerste plaats hun eigen mensen ombrachten.
*Een leuke Vlaamse vertaling om die naam te gemakkelijker onthouden: ‘k Zie ping ping!
Door de hele corona heisa is het bijna onopgemerkt voorbij gegaan, maar er was vorige week nog groot nieuws in de Internationale politiek. Vladimir Poetin wordt meer dan waarschijnlijk Russisch president voor het leven. Om dat te worden – normaal is hij aan zijn laatste termijn bezig – werd de Russische Grondwet ‘aangepast’. Dit gebeurde op vraag van Valentina Tereshkova, de eerste vrouw in de ruime, nu 83, een icoon in Rusland met een vaste stek als parlementslid. De Duma, het Russische parlement, moet er nog zijn goedkeuring aan geven. Dit zal gebeuren op 22 april, niet toevallig de verjaardag van Lenin, de stichter van de Sovjet Unie en gebeurt nadat Poetin zelf vandaag als dienstdoende president de Grondwetswijziging ondertekent. 18 maart is, even toevallig natuurlijk, de zesde verjaardag van de inname van de Krim.
Nadat Poetin twee termijnen van vier jaar als president had uitgediend, was hij volgens de Grondwet verplicht een stap terug te zetten. Hij werd toen voor vier jaar eerste-minister en liet de taak van president over aan zijn vriend Medvedev, die hij recentelijk wel gedumpt heeft. Met deze laatste wisselde hij opnieuw en zorgde er toen voor dat de termijn van vier jaar verlengd werd naar zes jaar. De tweede zes-jaartermijn vervalt in 2024 en het was uitkijken wat hij dan zou gaan doen. Niets anders, blijkt nu, want in principe kan hij nu regeren tot 2036 (indien nog in leven, zal hij dan 83 zijn en 36 jaar in functie, evenveel jaren als destijds Yvan de Verschrikkelijke!).
Om de schijn te redden zullen verkiezingen de regel zijn en zou Poetin in principe zo’n herverkiezing kunnen verliezen. De kans dat dat gebeurt zal klein zijn, want de oppositie wordt grotendeels monddood gemaakt. Bij de laatste verkiezing werd de belangrijkste tegenkandidaat, Alexei Navalny, geschrapt van de kieslijsten, zogezegd wegens een veroordeling tot fraude. Zo’n beetje hetzelfde als wat gebeurde bij de laatste verkiezingen in het ‘bevriende’ Iran.
Wordt de gewone Rus in de straat daar beter van? Helemaal niet, de welvaart gaat er zienderogen achteruit en het zal er niet op beteren nu de olieprijs gecrasht is. De oliesector is nog altijd veruit de belangrijkste bron van inkomsten van het land en Poetin heeft de kans verkeken zijn economie te diversiëren. Nu moet de opbrengst ervan in de eerste plaats dienen om zijn bedenkelijke operaties buiten Rusland te financieren; de Krim, Oost-Oekraïne, Syrië, het verstoren van buitenlandse verkiezingen en het vervolgen van dissidenten. Dat de man toch nog zijn aanhangers heeft, komt grotendeels door zijn steun aan de Russische Orthodoxe Kerk, de regel dat de Russische wet boven de internationale staat (waardoor verdachten – zoals die bij het neerschieten van de M17 - niet kunnen worden uitgeleverd) en het verbod op homo huwelijken.
Niet Rusland als dusdanig, maar het Rusland van Poetin, is een schurkenstaat geworden.
De discussie over de zgz transformatieregering is nog niet ten einde. Wat de ene dag beslist werd, wordt de andere dag ontkend en het wordt steeds moeilijker om te weten te komen wat er nu eigenlijk moet gebeuren.
Als ik het goed begrepen heb, is Sophie Wilmès naar de koning gegaan en heeft ze daar, als première van een ontslagnemende minderheidsregering de opdracht gekregen als formatrice een zgz volwaardige regering te vormen, maar met een beperkt budget en voor een beperkte tijd, wat men moeilijk volwaardig kan noemen. Daarna zou ze vandaag naar het parlement stappen en daar het vertrouwen vragen. Vraag is wel, of een ontslagnemende regering met volmachten kan werken. Dat zou wettelijk niet mogelijk zijn, ook al zou het alleen gaan om één volmacht, nl die voor alles wat de corona-crisis betreft. Ondertussen heeft de ontslagnemende minister zonder financiën er al één miljard euro voor vrij gemaakt en hebben N-VA en SP.a (leuke combinatie) te kennen gegeven met e.e.a. niet akkoord te gaan. Als dit zou verder gaan, wordt het afwachten wat CD&V gaat doen, want die partij zit mee in Sophie’s restregering.
Het zal dan ook best zijn te wachten tot over e.e.a. in het parlement zal gediscussieerd en gestemd worden en er meer duidelijkheid zal zijn. ‘If you can’t convince them, confuse them’, lijkt hier meer dan ooit op zijn plaats.
Volgens het duo Dewael/Laruelle – dat vandaag rapport uitbrengt bij de koning - is er dus een doorbraak in de federale regeringsformatie. Na twee dagen bitsig vergaderen, waarbij de straffe woorden niet gespaard werden, is beslist dat de huidige restregering Wilmès verder zal doen met een beperkt programma gedurende een beperkte periode van drie tot zes maanden Het programma zal in de eerste plaats bestaan uit de bestrijding van het corona virus en de uittredende regering zal daarbij de steun krijgen van de meeste oppositiepartijen, die haar daarvoor volmachten zullen geven zodat ze daarmee over een voldoende meerderheid zal beschikken. Men kan dan spreken van een soort ‘transformatieregering’, zoals min of meer al was voorgesteld door VOKA, zoals ik reeds meldde in mijn blog van 8 dezer.
Voor de Vlaamse partijen die erbij betrokken zijn: CD&V en Open VLD in de restregering en SP.a, Groen en waarschijnlijk N-VA in de oppositie, zal het er op aankomen dat die volmachten inderdaad in de eerste plaats en alleen gelden voor de bestrijding van het ondertussen beruchte virus en niet toelaten dat er straks misbruik van zou gemaakt worden om bv de verkiezingsbeloften van de PS in Wallonië waar te maken, want dat zou Vlaanderen wel eens duur te staan kunnen komen.
In de marge van bovenstaande mag ook niet onderschat worden dat de uitslag van een laatste peiling ergens heeft meegespeeld. Volgens die enquête winnen alleen het VB en de PvdA terrein en zouden alle andere partijen – ook de groenen – bij vervroegde verkiezingen achteruit gaan. Die vervroegde verkiezingen kunnen er trouwens nog altijd komen als de termijn van de volmachten voorbij zou zijn, ergens in het najaar.
Tenslotte nog iets voor de petite histoire. Dat het er tijdens de vergaderingen op het kabinet van Dewael bij momenten zo fel aan toe ging, had te maken met de vraag van de Vlaamse partijen om een nieuwe, volwaardige federale regering te vormen met N-VA en PS. Wie daartegen het felst protesteerde, was de MR, die nu in de restregering Wimès de première én 5 ministers levert, wat nogmaals aantoont dat het bij de liberalen in de eerste plaats nog altijd om de postjes gaat.
50 jaar geleden stierf Charles De Gaulle, Frans generaal en ex-president, oprichter van de Vijfde Franse Republiek en leider van het Franse verzet vanuit de UK tijdens de oorlog. Voor de Fransen een mythische figuur, zeg maar
Minder bekend is dat De Gaulle’s familie Vlaamse wortels had. Charles werd geboren in het Frans-Vlaamse Rijsel. Zijn familie heette oorspronkelijk Van de Walle, maar een van zijn voorouders (een grootvader, meen ik) liet de naam verfransen. Zoals men van ‘Walter’ in het Frans ‘Gauthier’ maakt, maakte die van ‘Van de Walle’ ‘De Gaulle’.
Over ‘le grand Charles’ (1,96 m!) zijn heel wat sappige anekdotes bekend en destijds moppen verteld. Van de prille Europese Gemeenschap (én de States) had hij geen grote pet op. ‘Frankrijk is een groot land’, zei hij, ‘Duitsland is ook een groot land’. Nederland is een klein land, België is ook een klein land. Luxemburg is zelfs geen land. En dan zijn er de Italianen. Vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’.
Of die toen John en Jacqueline Kennedy Frankrijk bezochten als eerste buitenlandse reis van de pas verkozen Amerikaanse president. Jacqueline Bouvier’s familie had Franse wortels en het eerste wat ze bij hun begroeting De Gaulle vertelde, was : ‘mijn grootouders waren Fransen’, waarop Charles droogweg antwoordde: ‘De mijne ook’.
Tenslotte wil ik de lezers ook een mop uit die tijd niet ontzeggen: In een Franse kazerne werd een klaroenblazer met pensioen uitgewuifd. Toen tijdens een korte plechtigheid de dienstdoende generaal de man feliciteerde en hem zijn naam vroeg, antwoordde die ‘De Gaulle’. ‘Toch geen familie van onze president?’, zei de generaal. ‘Jawel’, zei de klaroenblazer, ‘dat is mijn broer’. Antwoordt de generaal: ‘Uw broer president van de Republiek en gij klaroenblazer?’. Waarop de trompettist: ‘Ja, onze Charel kende niets van muziek’.
Vrijdag de dertiende, de ongeluksdag voor wie bijgelovig is*. Met een lockdown op zijn Belgisch zijn we beland in een situatie die zich bij ons nog nooit heeft voorgedaan. Een epidemie die vooral mensen treft men een zwakke weerstand – zieken en ouderen - maar die kan worden doorgegeven door wie wél die weerstand heeft, waarbij die laatste meestal niet eens weet dat hij besmet is en waartegen voorlopig geen vaccin noch geneesmiddel bestaat. Geen ver-van-mijn-bed show, maar een epidemie die zich over de hele aardbol heeft verspreid en dus een pandemie is geworden.
In China, waar de epidemie begonnen was, heeft men die, na eerst geprobeerd te hebben ze te verzwijgen, tenslotte grotendeels onder controle gekregen door een enorme, vrij brutale quarantaine vergezeld van massaal testen en het natrekken van de contacten. In Europa probeert men hetzelfde te doen, maar kan men de mensen niet alles verplichten zoals in het communistische Chinese systeem. In elk land is er wel iets anders, zowel met de regels als met de uitzonderingen. België in het groot, zeg maar. Hopelijk lukt het allemaal een beetje en zijn we er over x-aantal weken weer vanaf. Dat men in Italië voorlopig het grootste aantal overlijdens heeft, kan te maken hebben met het feit dat dat land de oudste bevolking heeft van Europa.
In Amerika gaat men ook meer doen dan alleen de grenzen te sluiten en heeft Donald Trump de medische noodtoestand afgekondigd. Naar schatting zijn er daar een kleine 30 miljoen mensen en meer dan 10 miljoen immigranten niet aangesloten bij een ziekenkas. Dat er daar (voorlopig?) minder gevallen zouden zijn, kan ook te maken hebben met het feit dat men er minder testen test.
Kortom, dit is nog maar het begin van een onuitgegeven situatie, waarvan we het laatste nog niet gezien hebben.
* Wie niet gelovig is, is meestal bijgelovig. Een mens gelooft altijd wel in iets.
‘Marzo pazzo’ (‘Maart is gek’) is een Italiaanse weerspreuk om aan te duiden dat die maand dikwijls onvoorspelbaar is op weergebied. Wij hebben er ook zo een van bij ons: ‘Maart slaat met zijn kop of met zijn staart’. Die Italiaanse versie is echter nu ook toepasselijk op meer dan alleen het weer. Het is opmerkelijk dat die in Europa tot nu toe het ergst heeft toegeslagen bij de Transalpijnen. Italië was ook het eerste land dat op slot ging (bij manier van spreken). Nu ook het Amerika van Trump – althans voor wie uit Europa komt - dat voorbeeld volgt, wordt de chaos compleet. De krokusvakantie was al een mager beestje, de Paasvakantie zal nog erger worden.
Dat Trump, die voor zijn beslissing zijn landsgrenzen nu ook voor 30 dagen te sluiten voor Europeanen, de wind van voor ging krijgen is geen verrassing. Dat is hij gewend met bijna al zijn beslissingen. Toch heeft de man geen ongelijk. Hij had dat ook gedaan met China en heeft het nu in de eerste plaats over de Europese Schengenzone, waar de binnengrenzen niet meer bestaan en het vrij verkeer van personen de hele corona miserie extra in de hand werkt. Een tweede reden waarom hij de UK en Ierland niet uitsluit, heeft ook te maken met het feit dat Amerikanen, die persé toch vanuit Europa naar huis willen terugkeren, dat via die twee landen kunnen doen en men zo’n beperkter aantal vluchten beter kan controleren.
Voor ons zal het in elk geval een maand maart worden om in te kaderen. Du jamais vu. We zullen het moeten uitzweten en hopen dat er toch licht komt aan het einde van de tunnel, nu de epidemie in China – waar alles begon – over zijn hoogtepunt lijkt en het normale leven zich daar lijkt te herpakken.
Na een volgende serie voorverkiezingen ziet het er in de States bij de Democraten steeds beter uit voor de eerder kleurloze Joe Biden, waarbij ik gelijk krijg toen ik schreef dat ook de doorsnee Democraat in Amerika eerder conservatief is en niet zomaar gewonnen is voor de marxistische avonturen van Bernie Sanders. Die mogen ons dan wel sociaal overkomen, omdat wij in Europa wat socialer ingesteld zijn, maar heel wat Amerikanen zien dat zo niet. Ook in ‘the land of the free’ bestaat gratis niet.
Ik denk dan ook niet dat Sanders het zal halen ‘over there’. Hij verloor zelfs in de staat Michigan, waar de meeste zetels te winnen waren en waar hij vier jaar eerder in de voorronde won tegen Hillary Clinton die later wel de nominatie van de Democratische partij binnenhaalde, maar – tegen alle verwachtingen in – verloor tegen Trump. Ik zie ‘working class Joe’ het ook niet halen tegen The Donald, hoe graag onze media dat ook zouden zien gebeuren. Nu hoopt men dat de heisa om de Corona-virus en de val van de brandstofprijzen Trump de das zullen omdoen, maar wie zegt dat dat in november nog mee zal tellen? Dan zijn we acht maanden verder.
----
In mijn blog van gisteren heb ik een foutje gemaakt, toen ik schreef dat de daling van de olieprijs, n.a.v. de afgesprongen onderhandelingen tussen Rusland en Saoedi Arabië, ook een slechte zaak zou zijn voor de Belgische schatkist. Dat blijkt niet te kloppen. België moet nl alle olie invoeren, waardoor nu de rekening voor de import uit Rusland en de OPEC-landen daalt. Daarenboven wordt er in dit land heel wat olie verwerkt die daarna wordt uitgevoerd – vooral naar Duitsland - en dat brengt dan weer op. Mocht het verschil van de olieprijs over een heel jaar de 35 dollar per vat van vandaag blijven, betekent dat voor België niet minder dan 13 miljoen euro per dag winst. Zo’n vaart zal het wel niet lopen, maar alle baten helpen (‘zei de mug en zij plaste in zee’).
