Men hoeft de dag van vandaag geen
euroscepticus te zijn om te twijfelen aan het voortbestaan van de Europese Unie
in het algemeen en de euro in het bijzonder. Daarvoor zijn er nogal wat redenen
die in deze rubriek al aan bod zijn gekomen. Een interessante uitleg vond ik
ook in het uitgebreid afscheidsinterview dat Marc Grammens (80), zoon van Flor,
de meest bekende taalgrensactivist van het naoorlogse Vlaanderen, gaf in t
Pallieterke van deze week. Marc, die zelf al 25 jaar Journaal uitgeeft, een
veertiendaagse nieuwsbrief die hij zelf helemaal alleen invulde en uitgaf (en
er nu mee opgehouden is), zegt in dit interview dat in de E.U. de economie
dienstbaar is gemaakt aan de politiek, net zoals vroeger in de communistische
staten. Tot de euro behoren niet de staten die er economisch bijhoren, maar wel
die er geostrategisch bij passen. Dit is niet vol te houden en steeds volgens
Grammens zal het Frankrijk zijn dat de E.U. zal vernietigen. Het was vooral
Frankrijk dat ervoor zorgde dat landen als Spanje, Portugal en Griekenland
erbij kwamen, dit met het doel om zelf sterker te staan binnen de E.U. Nu
blijkt dat Frankrijk het niet meer aan kan en het op die armlastige perifere landen
niet zal kunnen rekenen, is de kans groot dat la douce France er ooit zelf een
einde aan maakt.
Voor Vlaanderen zal het dan zaak worden, bij
een groep landen met een sterke economie en munteenheid te kunnen aansluiten en
dat zal moeten gebeuren zonder België, want onze midi is daartoe niet in
staat. Volgens The Economist zijn Belgen alleen maar zon goede Europeanen,
omdat zij een vaderland missen. België is in de E.U. de enige deelnemer die geen
natie is, geen gemeenschap. In het beste geval een diplomatieke conferentie
tussen twee volkeren. Beter kan ik het niet verwoorden zonder het over
confederalisme te hebben.
In tegenstelling tot wat men zou denken, was Marc
Grammens een eerder linkse flamingant, van het type zoals men die ook aantreft
in de Gravensteengroep (Rondas, Maddens, Verdoodt, Abicht). Hij is er geen
lid van, maar was feitelijk een Gravenstener avant la lettre. Ik ben een
tijdje geabonneerd geweest op zijn nieuwsbrief, maar heb afgehaakt, niet omdat
hij eerder linksgezind was, maar o.w.v. zijn constante kritiek op Amerika (iets
wat hij in bovenvermeld interview trouwens toegeeft). Dat neemt niet weg dat
Grammens een monument is in de Vlaamse journalistiek, volgens t Pallieterke zelfs
de beste journalist van België.
Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat
we in dit land de industrie kwijt spelen. Na General Motors, Ford, een deel van
Arcelor Mittal en Caterpillar, om nog maar enkele groten te noemen, blijkt dat
ook Solvay aan een uitstapscenario bezig is en dat Volvo zich steeds grotere
zorgen maakt om het voortbestaan van haar fabriek in Gent. Daarbij hoort men
steeds
dezelfde
terugkerende klachten van de te hoge loon- en energiekosten. Het gaat trouwens
niet zozeer om de kosten op zich, wel om de te hoge belastingen op de lonen en
de extra belastingen en netvergoedingen op de energie. Dat door de laatste
beslissingen ter zake door de regering Di Rupo de loonkosten tegen 2018
vergelijkbaar zouden worden met die van onze buurlanden,blijkt een fabeltje. Onze hogere
productiviteit, vooral die in Vlaanderen, doet het ook niet meer. Alle nieuwe
industriële vestigingen zijn tegenwoordig overal steeds meer geautomatiseerd, wat ook
elders een verhoogde productiviteit garandeert. Tenslotte blijken onze
minimumlonen zowat de hoogste te zijn van alle Oeso-landen, waardoor bij ons
minder mensen productief aan het werk zijn.
Het kwijtspelen van de industrie op zich
hoeft echter geen ramp te zijn. Wij zijn niet het eerste land waar dat plaats
vindt. In Nederland gebeurde dat al zon 20 jaar geleden. Daar is men zich meer
gaan toeleggen op de logistiek, mede door het belang van de haven van
Rotterdam*, tot voor kort de grootste van de wereld. De ligging van een land is
nu eenmaal wat ze is en dat geldt ook voor ons eveneens vlakke Vlaanderen. Onze
regio ligt nu eenmaal centraal in West-Europa en kan met zijn luchthavens en
liefst vier zeehavens dé ideale verbinding worden tussen de Europese landen
onderling en tussen Europa en de rest van de wereld.
In het licht van bovenstaande blijft het dan
ook een ergerlijke zaak dat ons wegennet, de spoorwegen en de waterwegen
regelmatig negatief in het nieuws komen. Denk maar aan Vrasene en Wetteren. Wat
dat laatste betreft, was er begin dit jaar nog een internationaal rapport dat
stelde dat ons spoorwegennet voor tweederden aan vervanging toe is. Er zijn,
alleen al deze winter, heel wat kleinere spooraccidenten gebeurd, meestal te
wijten aan verouderde infrastructuur en rijdend materiaal. Op de weg is het al
niet veel beter. Een ouderwetse winter legde heel wat pijnpunten bloot
(letterlijk zelfs) en een oplossing voor de Antwerpse knoop is nog steeds
jarenlang van ons verwijderd, na de afkeuring van de voorgestelde Oosterweelverbinding..
Het wordt dat ook stilaan tijd dat
Vlaanderen resoluut de kaart van de logistiek trekt: opslag, overslag en
transport. Meer moet dat niet zijn en dat kan ook best op een goede manier
georganiseerd worden, zonder dat men steeds denkt dat het meer vervuilend zou
zijn dan onze huidige industrieën, waartoe nota bene ook de farmaceutische
en de chemische behoren. Tenslotte is er nog het menselijk falen, dat steeds
meer de oorzaak lijkt van heel wat rampen. Het laatste woord over deze materie
is zeker nog niet gevallen.
* Tegenwoordig is Shanghai de grootste zeehaven ter wereld.
Er is dezer dagen nog maar eens veel te doen
geweest over Brussel. Hoofdreden daartoe was nu de benoeming van een
zekere Rudy Vervoort (PS) tot nieuwe minister-president van het Brussels
hoofdstedelijk gewest. De man heeft een Franstalige moeder en een Nederlandstalige
vader. Die laatste zal dan wel een geografische Vlaming (geweest) zijn want de
Rudy spreekt amper onze taal. Hij wordt beschouwd als een grijze muis in de
hoofdstedelijke politiek, ook al was hij ondertussen burgemeester van Evere
geworden en moet hij volgend jaar de Brusselse PS leiden naar de moeder aller
verkiezingen.
De vraag is maar, wat men in Brussel
verstaat onder een grijze muis. Charles Picqué, zijn voorganger, heeft bijna 20
jaar de dienst uitgemaakt. Wat heeft die man ooit verwezenlijkt, buiten het
voorstellen van enige megalomane projecten waarvan tot nu toe weinig of niets
van in huis is gekomen? Bij een van zijn afscheidsinterviews zei de Charel dat,
als hij opnieuw mocht beginnen, hij de zaken anders zou aanpakken en wat meer
naar Vlaanderen en Wallonië zou trekken om het daar (wat beter) te gaan
uitleggen. M.a.w. geeft hij toe dat hij zijn dikbetaalde job niet naar behoren
heeft vervuld. Het resultaat is er ook naar: ondertussen vinden de Vlamingen
dat Brussel slecht bestuurd is en dat ze zelfs vijandig staat t.o.v. Vlaanderen en
de Walen vinden dat de kiekenfretters op hen neerkijken. De man valt straks zeker
niet in een donker gat: hij blijft burgemeester van Sint Gillis en wordt ook
nog eens ondervoorzitter van de Brusselse PS. Kassa, kassa!
Pascal Smet, die buiten de functie van
Vlaams minister voor Onderwijs (waarin hij er ook al niet veel van bakt*),
tevens Vlaams minister voor Brussel is, verklaarde dat in Brussel met zijn,
nota bene, 1.000 (duizend!) politieke verkozenen - iedereen bevoegd is, maar
niemand verantwoordelijk. Smetje kan het weten want hij zat al eens in zowel de
Brusselse regering als in de gemeenteraad van de stad.
Zowel het Brusselse stadgewest als de stad
zelf blijven ten prooi aan verfransing, verstedelijking (lees: verpaupering),
internationalisering en islamisering. Brussel wordt in het buitenland verkocht
als ons venster op de wereld. Die titel heeft ze echter niet aan zichzelf te
danken, maar aan de aanwezigheid van de E.U., van het hoofdkwartier van de NAVO
en van de duizenden pendelaars van buiten het hoofdstedelijk gebied (en dan nog
hoofdzakelijk vanuit Vlaanderen) die moeten zorgen dat de zaak daar blijft
draaien. Zonder hen en zonder het vele geld dat de stad van Vlaanderen (via
België) krijgt, zou Brussel economisch niet leefbaar zijn. De grijze muis die
er nu minister-president is zal daaraan niets veranderen.
* Voor
wat het Vlaamse onderwijsbeleid betreft, is Smetje het ideale voorbeeld van het
principe If you cant convince them, confuse them.
Volgens Geertrui Windels, echtgenote van
onze President Herman, zou prins Filip haar tijdens de kroning van Willem
Alexander toevertrouwd hebben, dat hij het fantastisch zou vinden als de
troonswissel in België ook zo warm en plechtig zou verlopen. Dat zal wel en
daarmee neemt de troonopvolger waarschijnlijk zijn dromen voor werkelijkheid.
Dromen zijn echter bedrog en in zijn plaats zou ik daar maar niet teveel op rekenen.
Misschien kan Filip straks even de
temperatuur van het land meten, als papa en mama de ronde van België gaan doen
ter gelegenheidvan de twintigste
verjaardag van de troonsbestijging door Albert II. Ze zouden ergens tussen 17
en 21 juli vier steden bezoeken, één in elk gewest en de keuze zou gevallen
zijn op Gent, Luik, Brussel en Eupen. Laten we de Oostkantonners er even
buiten. Als het er op aan kwam (tijdens de discussies over B-H/V) kozen ze de
kant van de francofonen en al bij al zijn ze een te verwaarlozen minderheid. De andere drie zijn toch wel toevallig drie steden met
de socialisten mee in de meerderheid én met een rode burgemeester. Dat Albert
niet naar Antwerpen zou komen, ligt voor de hand, maar er zijn toch nog heel
wat steden waar hij niet direct uitgefloten zou worden, denk ik. Dat laatste
wil daarom niet zeggen, dat hij er hartelijk onthaald zou worden, maar zijn
voorkeur geven aan één politieke strekking is wel wat van het goede teveel.
Boudewijn zou zoiets nooit gedaan hebben.
Waar is de tijd dat de Waalse socialisten de
grootste tegenstrevers waren van de monarchie, dat ze de uitslag van het
referendum om Leopold als koning te laten terugkeren boycotten? Nu zijn ze de
grootste voorstanders van de Coburgers, omdat ze ondertussen begrepen hebben
dat het koningshuis een van de laatste bolwerken tot behoud van België geworden
is en hun garantie op het voortbestaan van de miljardentransfers. Misschien
slagen ze er straks nog in Albert II mee de Internationale te laten zingen
Ondertussen tikt de klok echter verder en
zal de dag dat Albert het roer aan Filip moet laten steeds naderbij komen. Men
kruist nu al de vingers dat dit niet vóór de verkiezingen van 2014 zal zijn. Anders krijgen we nl waarschijnlijk weer explosieve regeringsonderhandelingen, met daarbij als toetje een losgeslagen projectiel waarvan niemand kan voorstellen
hoe die het er vanaf zal brengen. Vuurwerk gegarandeerd. Lunion ferà la farce!
Zoals bekend, is de Belgische regering door
Eurocommissaris Rehn teruggefloten omdat ze van het beloofde objectief van 1%
structurele besparingen één kwart niet verwezenlijkt heeft en daardoor blijft
riskeren zich een boete op te hals te halen. Reden hiervoor is, dat men het superdividend
van de Nationale Bank aan Europa heeft willen verkopen als structureel, omdat
dat er ieder jaar zou zijn. Olli met de echogalm trapte daar echter niet in,
want die zgz opbrengst is niet altijd even super en kan volgend jaar even goed
0 zijn.
In de Zevende Dag is aangetrouwde tsjeef
Geens (met de dochter van ex- staatssecretaris Jos Dupré) dan moeten komen
verklaren, hoe de vork aan de steel zit. Het blijkt nu dat het ontbrekende
kwart, zon 800 miljoen euro, had moeten betaald worden door het Waalse gewest,
het Brusselse stadsgewest en de Franse gemeenschap. Niet door Vlaanderen, dat
sinds enkele jaren een sluitende begroting heeft. Zo te zien is er dan toch nog
één goede kant aan het Vlaamse besparingswerk en is Geens tenminste zo eerlijk
geweest dat te beamen (de vraag is, of Vanackere dat ook zou gedurfd hebben).
Nu even wachten op de Franstalige reacties,
die er zeker gaan komen. Voor hen is het immers de normaalste zaak van de wereld
dat de Vlamingen en alleen de Vlamingen in België de rekeningen betalen.
Dat is, dank zij de bereidwillige medewerking van de traditionele Vlaamse
partijen, altijd zo geweest en dat willen ze zo houden. Vanuit Brussel was er
alvast al een reactie van Guy Vanhengel, minister van begroting van het failliete
Broekzele, die vond dat Geens berekening niet klopt. Vanhengel mag dan wel van
Vlaamse afkomst zijn, hij werd vorig jaar verkozen op een Franstalige lijst en
moet dus andere broodheren dienen. De schooier van Evere, zoals hij in
financiële kringen bekend staat, zal zijn slavenrol blijkbaar blijven
vervullen.
Een zaak om te blijven volgen, al was het
maar om te zien of Kris Peeters, die men volgend jaar ook federaal wil
uitspelen, zijn eerdere verklaringen zal bevestigen dat het Vlaamse gewest de federale staat niét
zal bijspringen als de andere deelstaten dat ook niet doen.
In mijn blog van donderdag had ik het nog
over Verhofstadt, die ik met Don Quichote(e) vergeleek. Ik was dan ook blij
verrast, toen ik in de weekeindeditie van De Standaard een soort interview las met
Europese collegas van hem, die er zowat dezelfde mening op nahouden. Collegas
nota bene van zijn eigen blauwe fractie, waarvan hij de leider is die het
helemaal niet met hem eens bleken te zijn. Guy doet alsof hij de eigenaar van de
fractie is, was de sprekende titel van het interview. De leider, zoals ik al
schreef, die voorop loopt en niet ziet dat men hem niet meer volgt.
In 2009 slaagde Verhofstadt er nog in twee blauwe
Europese Commissarissen (Rehn en De Gucht) en twee vicepresidenten (Neelie
Kroes en Siim Kalas) in de Commissie te laten benoemen. Dat was een hele
prestatie en het is waarschijnlijk daarom dat hij daarna dacht oppermachtig te zijn
geworden. Daarbij maakte hij echter twee denkfouten. In de eerste plaats zijn
aandrang om met Euro-obligaties te beginnen, waarbij Grieken, Portugezen en
Spanjaarden opnieuw onvoorwaardelijk zouden kunnen gaan lenen op de
internationale markten, maar Duitsers, Nederlanders en Finnen om het daarbij
te houden de kosten zouden moeten betalen. Transfers zoals in België, zeg
maar. Nogal wiedes dat bv de Duitse liberalen, die zowat het tegenovergestelde
willen, het daarmee niet eens zijn. Een tweede pijnpunt is zijn meer dan goede
verstandhouding met Rode Rudy*, Daniel Cohn-Bendit, de flamboyante leider van
de Europese groenen in het Europese parlement, nog zo iets waar heel wat liberalen van huiveren. De kans
is groot dat de Finse, Estse, Deense en Roemeense liberalen tegen de
verkiezingen van 2014 uit de liberale fractie stappen, terwijl de Duitse
vertegenwoordiging dreigt weg te smelten.
Dat alles is slecht nieuws voor de
grootgrond- en huizenbezitter uit Umbrië, Normandië, Gent en Mariakerke, want
hij loopt met het idee zich kandidaat te stellen voor niets minder dan de
Europese topjob: die van voorzitter van de Europese Commissie. Jammer genoeg
dreigt hij een generaal zonder troepen te worden en zo win je geen veldslagen,
zelfs niet voor de Europese Commissie. Hoogmoed komt ten val, of zoals Friedrich von Hayek (° 1899), Oostenrijks Nobelprijs economie 1974 (samen
met de Zweed G. Myrdal) en een lichtend voorbeeld voor de Verhofstadt van de
drie eerste burgermanifesten, het ooit kernachtig uitdrukte: Wie zijn
principes verloochent, gaat naar de hel.
Zon vaart zal het meteen wel niet lopen, maar een Europese topjob zit
het meer dan waarschijnlijk niet in voor wie al te veel tegen andermans schenen
schopt.
*
Verhofstadt en Cohn-Bendit hebben in 2012 samen een boek uitgegeven (Voor
Europa), iets wat men hem vanuit liberale hoek erg kwalijk heeft genomen. Een
Europees fractieleider kan niet zomaar een boek schrijven ten persoonlijke
titel als dat over zijn eigen parlementair werk gaat
Er zijn drie redenen, waarom ik in het
onderwijs ben gestapt, zei de leraar, Kerstmis, Pasen en de grote vakantie.
Bovenstaande is een oude mop, al zat (en
zit) er voor sommigen wel een grond van waarheid in, zeker als men de reacties
op facebook ziet (binnen de 24 uur zon dertigduizend tegenstanders!) op het
voorstel van de Innesto denktank van CD&V, om de grote vakantie in te
korten van negen naar zes weken. Zelfs bij de bevriende vakbonden en het katholiek
onderwijs is men niet te vinden voor deze merkwaardige brainstorming van Bekes
high potentials.
Vlaanderen is een land waar revolutionaire
ideeën zelden op een drafje verwezenlijkt kunnen worden. Dat is ook de reden,
waarom er hier zo weinig verandert. Het Innesto idee wordt zelfs een beetje
hilarisch, als de reden voor die inkorting van de grote vakantie in de eerste
plaats gezien wordt om zgz kansarme kinderen niet meer achterstand te laten
oplopen. Het gros
van die kansarmen zijn nl immigrantenkinderen, die thuis weinig of geen
Nederlands spreken en daardoor tijdens de vakantie dikwijls nog doorgebracht
in het land van herkomst inderdaad eerder af- dan bijleren. Maar om daarvoor
het land op zijn kop te zetten, is wel wat veel gevraagd.
Ook andere voorstellen van Innesto gaan die
richting uit, zoals bv de discriminatie op de werkvloer en het uitsluiten van
een algemeen verbod op religieuze en levensbeschouwelijke symbolen. Het lijkt
hier soms wel alsof al dan niet legale immigranten (want daarvoor zijn ook die
voorstellen bedoeld) alleen maar rechten zouden hebben: recht op huisvesting,
recht opleefloon, recht op medische
bijstand, recht van gratis gerechtelijke bijstand (al probeert Turtelboom aan
dit laatste toch iets te doen).
Als er aan heel dat Innesto verhaal één
positieve kant is, is het dat de tsjeven eindelijk eens enkele duidelijke
standpunten innemen. Vraag is maar, of ze voet bij stek zullen houden, nu ze
zien wat voor negatieve reacties ze te verwerken krijgen, nu ze eens rechtuit
zijn. Mijn pronostiek is dan ook, dat ze tegen de volgende verkiezingen wel
weer met hun enerzijds/anderzijds zullen aankomen.
---
I.v.m. mijn artikel van gisteren over de
waardeloze deelneming van Open VLD aan de nieuwe roodgroene meerderheid in
Gent, kreeg ik daarvan de bevestiging door niemand minder dat Patje Dewael,
fractieleider voor Open VLD in de Kamer. Die wil zich nl, in tegenstelling tot o.m. een van de voorstellen van de Innesto groep, inzetten voor een
wettelijke verankering van het hoofddoekverbod, dat terwijl zijn eigen partij
in Gent lijdzaam ondergaat dat het verbod er zal worden opgeheven
Vanaf 1 juni zal de stad Gent dus het
hoofddoekenverbod opheffen. Dat zou mede het gevolg zijn van een
burgerinitiatief, waarbij zon 5.500 handtekeningen werden opgehaald. 2.000
daarvan werden verzameld door één Turkse familie, zodat men er rustig van uit
kan gaan dat het initiatief in de eerste plaats een actie was van de mensen die
men sinds 21 maart van dit jaar in Gent geen allochtonen meer mag noemen. Het
paarse stadsbestuur zwicht voor hun eisen en we zullen zien wat het daar
allemaal nog wordt. In Gent kun je straks beter af zijn als Roma, Turk of
Bulgaar dan als Vlaming. Met dank aan Termont; Van den Bosche en de plaatselijke Open VLD.
Die laatste partij wordt trouwens de pineut van heel deze affaire. Zij lag nl aan de basis van het verbod toen ze in het vorige college de
meerderheid uitmaakte samen met de SP.a van Termont. Bij de laatste
gemeentelijke verkiezingen waren roden en groenen in kartel naar de stembus
gegaan en hadden ze Open VLD feitelijk niet nodig om een meerderheid te vormen.
Dat ze dat toch gedaan hebben, leek eerst o.w.v. de aanwezigheid van Mathias
De Clerq, kleinzoon van de Krol, die in de Arteveldestad nog altijd een zekere weerklank zou hebben. Zoals de zaken nu echter evolueren lijkt het er eerder op
dat men de liberalen erbij genomen heeft om ze uit de oppositie te houden en ze
binnen de meerderheid monddood te maken. Door ze de indruk te geven dat ze in Gent nog
iets betekenen, heeft men ze virtueel uitgeschakeld in ruil voor een bord
linzensoep in de vorm van enkele gemeentelijke postjes, met een schepenambt
voor De Clerq er bovenop.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor
Gent. Ook in de federale regering zitten de Vlaamse liberalen erbij voor spek en bonen
en dienen ze alleen om het programma van de PS ermee door te drukken, iets wat
trouwens ook geldt voor CD&V. Af en toe mogen Crootje en la Rutten eens wat opspelen,
maar als puntje bij paaltje komt, zijn ze verplicht Di Pippo te blijven
steunen, in de hoop dat er tegen de volgende verkiezingen e.o.a. electoraal
wonder zou geschieden, want op een normale manier krijgt de partij volgend
jaar weer een pak slaag. Raar, hé?
In mijn blog van 8 april (Bert Anciaux 2.0) noteerde ik dat Bert
toegaf als voorzitter van de Volksunie destijds doorgedraaid te hebben.
Letterlijk: Ik ging maar door en keek niet om, tot ik plots merkte dat niemand
nog volgde. Ik moest daaraan terugdenken toen ik dit weekeinde een interview
van Ivan Van de Cloot, chef-economist van de denktank Itinera in Doorbraak
(het blad van de VVB), las. Die zegt daarin, dat hetzelfde aan het gebeuren is
met Verhofstadt in het Europese parlement, nl dat ook die er geen rekening mee
houdt dat de bevolking (hem) niet volgt. En dat 'volgen' slaat op Verhofstadt's
vasthouden aan zijn 'Verenigde Staten van Europa', die er volgens Van de Cloot
(en ook anderen, Paul De Grauwe, Verhofstadt's gelijkgezinde, uitgezonderd) nooit zullen komen.
In tegenstelling tot de E.U., kennen de inwoners en de staten van de U.S.A. een gemeenschappelijke identiteit en een gemeenschapsgevoel dat Europa niet
heeft. Als er daar een staat faalt, dan trekken de bewoners er weg en gaan ze
elders werk zoeken (wat zopas in Detroit bv nog is gebeurd). Hoofdreden
daarvoor is dat de falende staat een interne devaluatie moet doorvoeren, de prijzen
matigen en de lonen en overheidsuitgaven moet terugschroeven.
De arbeidsmobiliteit in Europa is officieel
maar 10% van die van Amerika, maar eigenlijk is het verschil nog groter. In
Europa zijn de mobielere werknemers doorgaans nl de hoger geschoolden, die niet
echt noodzakelijk elders moeten gaan werken. En dan is er nog het
talenverschil. Alhoewel men in de States steeds meer Spaans hoort vanwege de
miljoenen geïmmigreerde Latinos, blijft er maar één officiële taal, het
Engels.
Verhofstadt vecht dan ook tegen windmolens,
zoals Don Quichote destijds, waarvan hij wel degelijk iets weg heeft als men
hem in het Europees parlement ziet staan molenwieken. Onlangs werd hij in De Tijd
door Kaaiman* nog getypeerd als de socialist die de liberale fractie in het
Europees parlement leidt. Uit hetzelfde interview van hierboven blijkt
trouwens dat Verhofstadt in 1999 op het Vlaams Economisch Congres vertelde dat
hij ervan droomde dat Rusland ooit lid zou worden van de eurozone
---
Van typering gesproken, ook Bertje Anciaux
kreeg er deze week in t Pallieterke nog een die kan tellen: de belegen Justin
Bieber van de belgo-nationaalsocialistische politiek!
* Kaaiman
is, voor wie het nog niet zou weten, de schuilnaam van Koen De Meulenare, die
vroeger de laatste bladzijde van Knack onveilig maakte, tot hij er samen met
Rik Van Cauwelaert opstapte omdat hij het niet eens was met de aanstelling van een pseudosocialist als nieuwe hoofdredacteur.
Ongeacht wat er vandaag op de klassieke
rode 1 mei stoeten allemaal zal verteld en geroepen worden, er zal weinig
positief nieuws te horen zijn. De rode vakbonden zijn er nl zelf de oorzaak van
dat heel wat heikele sociale punten niet opgelost geraken, gewoon omdat ze weigeren
mee aan het overleg te doen. Tot twee keer toe al hebben ze zich uit de sociale
onderhandelingen terug getrokken of ermee gedreigd het te doen. Op die manier
krijg je geen sociale en syndicale problemen opgelost in een periode waarop het
in de hele Europese Unie slecht gaat.
De eenmaking van de statuten voor arbeiders
en bedienden, een eis die het Grondwettelijk Hof al 20 (twintig!) jaar geleden
stelde en die nu vóór 8 juli definitief zou moeten worden waargemaakt, lijkt
een zoveelste lachertje te worden. Vergeten we hierbij niet dat die eenmaking
in de landen rondom ons al tien tot twintig jaar eerder gebeurde, ergens in de
jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Had men dat toen ook hier gedaan,
het zou enorm minder gekost hebben, simpelweg omdat de lonen toen maar een
fractie waren van wat ze nu zijn. Het is zelfs niet eens denkbeeldig dat nog
maar de dreiging van de eenmaking voor het verlies van arbeidsplaatsen gaat
zorgen.
Het afschaffen van de index mag niet van de
linkse partijen en de vakbonden, omdat dat onze koopkracht zou aantasten. In de
plaats daarvan komt Vande Lala om de zoveel weken met een ander ideetje,
waarbij dan weer eens de verkoop tijdens de koopjesperiodes, dan weer het overschakelen
van merkproducten naar huisproducten moeten zorgen voor een daling van die
index. Dat werkt nog ook voorlopig toch - gewoon omdat mensen in crisistijden
meer zullen kopen tijdens de solden en ook eerder goedkopere huismerken
zullen nemen i.pl.v. een merkproduct. Mocht het straks weer beter gaan en de
consument opnieuw duurdere producten zou gaan kopen, dan gaat die index echter wel
opnieuw de hoogte in, worden de lonen automatisch weer duurder, de producten ook
en zitten we opnieuw in dezelfde spiraal van vroeger, met als waarschijnlijk
gevolg bedrijfssluitingen of in het beste geval afdankingen.
Eurostat, het Europese bureau voor
statistieken heeft zopas nog bevestigd, wat wij eigenlijk allemaal al lang
weten, nl dat de lonen in België het zwaarst belast worden van heel Europa en
dat met een regering waarin marxisten het grootste woord hebben. Voor zon
regering zou het simpel moeten zijn om die lasten te verminderen, maar dan
verminderen ook de staatsinkomsten en komt men weer elders van de regen in de
drup.
Ondanks het feit dat België zopas zijn bad
bank van wijlen Fortis heeft kunnen van de hand doen en daar zon miljard euro
aan heeft overgehouden, zit het land nog steeds met een staatsschuld van boven
de 100%. Om er net onder te komen zitten maar dat is geen garantie dat het
beter gaat (99% of 101%, wat maakt het uit?) moet de staat nog eens zien 800 extra
miljoen te vinden. Zon initiatieven lossen niets op, zij kopen alleen maar wat
tijd.
Het geld pakken waar het zit, een typische
rode slogan, denkt men ook toe te kunnen passen via het innen van een zgz
Tobin taks die financiële transacties lichtjes gaat belasten. Dat lichtjes
betekent wel dat het onze eigen banken toch nog een dikke 8 miljard euro gaat
kosten. Op zich zou zon taks mogelijk moeten zijn. Minister Geens zegt zelfs
dat ze hoe dan ook onvermijdelijk is, maar voegt er wijselijk aan toe dat er
dan meer landen zullen moeten meedoen. Dat is tsjevenwijsheid (enerzijds,
anderzijds). In werkelijkheid moeten álle E.U. landen eraan meewerken, anders
gaan de kapitalen zich verplaatsen naar de landen die niet meedoen. Datzelfde
geldt trouwens ook voor de notionele intrestaftrek, waarvan zelfs ABVV
voorzitter De Leeuws familie niet vies is*, alsmede voor allerlei andere
heffingen. Geld is de dag van vandaag veel vluchtiger geworden dan vroeger. Eén
druk op een toets en het zit aan de andere kant van de wereld.
En zopas geraakte nog bekend, dat er in de
eerste helft van 2012 (dus op amper 6 maanden tijd!) in dit land liefst 290.442
stakingsdagen waren. Dat zijn er 200.000 (!) meer dan twee jaar eerder. Als dit
aanhoudt, zal ook dat de situatie op de arbeidsmarkt niet verbeteren. Jammer, dat het hier weer gaat om een statistiek voor België als geheel. Als men die zou opsplitsen volgens de gewesten, dan weet iedereen dat het Waalse deel daarvan wel eens een veelvoud zou kunnen zijn. In een dergelijk klimaat maakt het
weinig uit wat vandaag op de 1 mei stoeten zal gezegd en geroepen worden en
zullen die manifestaties alleen maar nuttig zijn om wat stoom af te laten.
Staan roepen hoe het moet en daarna niet mee aan tafel gaan zitten om er iets
aan te doen, is indeze tijden van
razendsnelle communicatie niet lang meer vol te houden.
* Rode
Rudy vertelde in de Gentse Vooruit op de vooravond van 1 mei weer dat hij tegen
die notionele intrestaftrek is, waar zijn familiebedrijf dus mee van
profiteert. Ge moet maar durven. De dik gevreten salonsocialist beloofde zelfs
150.000 nieuwe werkplaatsen. Die zouden er komen als men erin zou slagen de
werkgevers 13 miljard euro lichter zou maken. Van populisme gesproken
Voor mij mag deze dag snel voorbij gaan, al
was het maar o.w.v. al dat geleuter op radio en Tv over de kroning van Willem
IV, alias Willem Alexander, zoals hij zelf wil geheten worden. Ik heb vandaag
het bezoek van Nederlandse vrienden die met opzet deze dag gekozen hebben om
hun land te ontvluchten. Ze zijn daar niet allemáál gek. De oranjegekte is al
erg genoeg als het om het nationaal voetbalelftal gaat, laat staan hun
koningshuis.
Nu is het wel zo dat het huis van Oranje dan
nog eigen volk is en geen geïmporteerde Duitsers zoals bij ons. Die van
Oranje-Nassau kwamen ook wel uit Duitsland, maar toen bestond Nederland nog
niet en al bij al heeft Willem de Zwijger het met zijn leven bekocht. Met een
beetje goede wil kan men zeggen dat hij zijn leven gegeven heeft voor zijn
nieuwe vaderland. Er zijn er trouwens die beweren dat Beatrix en Co niet van
hem zouden afstammen, maar dat is wel zo. De mannelijke afstammelingen, van de
Vader des Vaderlands stierven weliswaar uit met koning-stadhouder Willem III
(in 1702), maar de huidige Oranjes stammen af van Willem de Zwijgers broer, Jan
de Oude, wiens kleinzoon de kleindochter van de Zwijger, Albertine Agnes huwde.
Ook de nazaten van het Groothertogelijk Huis van Luxemburg stammen daarvan af.
Er is nog een wezenlijk verschil met ons
koningshuis. In Nederland heeft men de bemoeienis van de vorst(in) niet meer
nodig om bv een nieuwe regering te vormen. De huidige regering van liberalen en
sociaaldemocraten kwam tot stand na een akkoord tussen Rutte en Samson zonder
dat Beatrix zich daarmee nog moeide. Verder heeft Willem Alexander nu reeds
laten verstaan er geen problemen mee te zullen hebben, mocht hij morgen alleen
nog maar lintjes mogen knippen. Daarenboven moeten alle andere leden van het Nederlandse
koningshuis, met uitzondering van de troonopvolger, zelf hun kost verdienen en krijgen
die geen dotaties om zo goed als niets te doen zoals dat bij ons het geval is.
Met een Albert II die 79 is (even oud als
Donald Duck!) en die nu al met een stok begint te lopen, wordt het hoe dan ook
uitkijken wat het hier zal worden, mocht Philippe I koning worden zonder dat de
wetten ondertussen zouden zijn aangepast. De man gelooft er nl heilig in dat hij
een missie heeft en dat zou wel eens voor vuurwerk kunnen zorgen, hoe men er
ook tegenaan kijkt.
* De Nederlandse wapenspreuk Je
maintiendrai (ik hou), die men op de epauletten van de Nederlandse
marechaussees terugvindt, komt van Maurits van Nassau, een oom van de Zwijger,
die in het bezit was van de Franse stad Orange en omgeving, waaronder de stad Chalon sur Saône. De originele
uitspraak luidde trouwens: Je maintiendrai Chalon. Dat Chalon
raakte hij later toch kwijt en de naam van die stad werd toen in de slagzin
vervangen door Nassau, die men nog later, in 1815, heeft laten vallen.
Eigen lof stinkt, ik weet het, maar toch
doet het deugd als men een politiek pronostiekje maakt, in het buitenland dan
nog, dat blijkt te kloppen. In mijn blog van 23 dezer voorspelde ik immers dat
de centrumlinkse en de centrumrechtse Italiaanse partijen, die elkaar gevonden
hadden bij de presidentiële herverkiezing van de stokoude Napolitano, het ook
wel op een akkoordje zouden gooien voor wat de vorming van een nieuwe regering
betreft. Het is net zo uitgekomen veel sneller dan men gedacht had -
inbegrepen dat ze er het partijtje van Supermario Monti bijgenomen hebben, al
was dat voor een meerderheid niet nodig, maar wel om op een goed blaadje te
staan bij Europa.
Ik had me wel vergist in de persoon van de
nieuwe Italiaanse premier. Het werd niet de socialistische coming man Renzi,
die de voorzitterverkiezingen verloren had tegen Bersani, maar Enrico Letta,
voor mij een nobele onbekende. Al bij al is de grote overwinnaar voorlopig
Silvio Berlusconi, die alhoewel hij zelf geen deel uitmaakt van deze nieuwe
regering zijn partij toch vijf ministers ziet krijgen, waaronder zijn
doodgeverfde politieke opvolger Alfano. Het zou me trouwens helemaal niet verwonderen dat
het dezelfde Berlusconi is geweest die Enrico Letta naar voor heeft geschoven.
De nieuwe eerste minister Letta mag dan wel uit de centrumlinkse partito
democratico komen, hij is geen socialist, maar een christendemocraat, dus eerder
centrum dan links. Erger nog, zijn oom Gianni Letta wordt beschouwd als de
rechterhand van Berlusconi.
Dat alles maakt het de tegenstanders van
Berlusconi zowel in Italië, maar ook daarbuiten, niet gemakkelijker om il
cavaliere te blijven diaboliseren. Met deze regering zijn de problemen voor
Italië niet voorbij, maar het land krijgt voorlopig wel het voordeel van de
twijfel. Het zootje ongeregeld van de anarchist Beppe Grillo heeft gegokt en
verloren en het zal hen moeilijk worden het momentum te behouden, mocht deze
nieuwe squadra (met één derde vrouwen, mai visto in Italia!) haar term uitzingen,
al dan niet in bel canto.
Groot nieuws in onze media. In de jaren
zestig, zeventig en tachtig was er, in meestal katholieke zorg- en
onderwijsinstellingen, niet alleen seksueel misbruik van kinderen, maar ook
misbruik van andere aard: fysiek en psychisch. Ik ga dat hoegenaamd niet
betwisten en als aan de nasleep daarvan iets kan gedaan worden en dat blijkt wel
degelijk te kunnen - zoveel te beter. Ik vraag me wel af waar de mensen, die na
dertig en veertig jaar daar nu opeens over reclameren, waar die mensen de vorige
jaren waren toen er openlijk over dat seksueel misbruik werd gedebatteerd en
nog geen klein beetje. Waren die slachtoffers toen niet hier, zaten die op een
andere planeet? Waarom konden die toen niet uit de anonimiteit komen en nu wel?
Of hebben we hier te maken met een zoveelste circuit van extra inkomsten? En zo
zullen er nog wel enkele vragen zijn.
Ik heb zo de indruk dat de papenvreters
schrik hebben dat ze hun momentum aan het verliezen zijn. Datzelfde geldt ook
voor de aanvallen op Mgr Léonard, die weliswaar als geen andere de kunst
verstaat om iets controversieel te zeggen op het verkeerde moment, maar die in
elk geval zegt waar hij op staat. Geen watje zoals Daneels, zijn voorganger, die
eerder een exponent was van de lijdende Kerk, niet van de strijdende zoals
Léonard dat wél is.
Zelfs op de Paus kan men tegenwoordig weinig
vitten. Men heeft wel getracht hem meteen in diskrediet te brengen o.w.v. een
eventuele passiviteit tijdens de militaire dictatuur in zijn Argentinië, maar
ook dat verhaal is doodgebloed. Erg, hé?
Ik vraag me echt af, wat voor meerwaarde
heel die papenvreterij heeft. Was een bewind van de vrijmetselaarsloge beter
geweest? Zeker niet voor Vlaanderen, want die logebroeders hebben nooit iets
verwezenlijkt voor ons landsdeel en moeten ook nu nog de wet van de Franstalige
vrijmetselaars ondergaan. So what?
---
En om toch in de kerkelijke sfeer te
blijven, nog dit: Wilfried Martens is met zijn Miet getrouwd voor de Kerk. Dat
kon, omdat zijn eerste vrouw recentelijk overleden was en hij dus officieel weduwnaar
geworden is. Op zijn kerkelijk huwelijk waren er ook drie van zijn kinderen. Niet
uit zijn eerste huwelijk, maar uit een tweede, dat alleen voor de wet had
plaatsgevonden en waarover nu zedelijk in ware sovjet stijl gezwegen wordt als
had het nooit plaats gevonden. Nu, iedereen doet met zijn leven wat hij
wil,maar als men door het leven wil
gaan als een voorganger van een christelijke partij (én als voorzitter van de
Europese Volkspartij EVP - waartoe ook Martens CD&V behoort), zou het
toch wel iets kieser geweest zijn als de ooit Vlaamsgezinde studentenleider dat
tweede kerkelijk huwelijk in sourdine had laten plaatsvinden, i.pl.v.
uitgebreid voor de cameras, waar het niet meer was dan een hypocriete
bedoening.
Als reactie op mijn blog van 25 dezer over
de dure duurzame energie, merkt lezer Stefan op, dat Amerika zal moeten
terugkomen op het ontginnen van schaliegas en olie, omdat de winning ervan het
grondwater zou bevuilen en het ten koste zou gaan van het milieu en dat er in
Amerika en Canada al stemmen opgaan om dit te verbieden.
Dat laatste klopt, maar tot nu toe moet er
nog steeds bewezen worden dat die ontginning vervuilt en daarmee bedoel ik:
serieus vervuilt. Want elke ontginning van ertsen, gassen en oliën vervuilt.
Zie maar wat voor problemen ze nog maar hebben in Noord-Nederland met de
ontginning van hun aardgas en dan wil ik het nog niet hebben met wat gebeurt
met oliewinningen in bv Nigeria. Of recentelijk nog in de Golf van Mexico. Tot
nu toe moet er nog altijd een eerste geval van ernstige vervuiling i.v.m. het
ontginnen van schaliegas en olie plaats vinden.
Nu is elke vervuiling er wel een te veel,
maar ondertussen verspelen wij wel een serieus deel van onze economische en
industriële ontwikkeling, in Europa in het algemeen en in dit land in het
bijzonder. Het dreigement dat een deel van onze chemie naar de States zou
kunnen vertrekken, is jammer genoeg reëel. Wie dat niet gelooft, leest maar
eens het weekblad Trends van deze week, waar liefst drie artikels daaraan gewijd zijn,
of The Economist.
Bij ons is de kernenergie al zo goed als
afgeschreven. Voor steenkool krijgt men geen vergunningen meer. De gascentrales
worden de ene na de andere gesloten omdat ze niet meer rendabel zouden zijn en
de groene stroom overleeft dank zij massale staatsondersteuning en subsidies,
die echter worden doorberekend aan bedrijven en verbruikers. Zoals men hier nu
bezig is, zullen we over enkele decennia wel een groene economie hebben, maar
geen industrie meer en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 10
januari, is de kans groot dat we nog een hete lente gaan meemaken, zeker nu er
van de gebruikelijke hete herfst niets is inhuis gekomen. De situatie op de arbeidsmarkt is nu eenmaal verre van
gunstig en dat geldt zowel voor werkgevers als werknemers. Het feit dat men de
gelijkschakeling van de statuten van arbeiders en bedienden waarschijnlijk
nooit tegen 8 juli klaar zal krijgen, is een open deur intrappen. De schuld
daarvoor ligt bij alle partijen, die het verzuimd hebben te doen, toen het overal in
de ons omliggende landen plaats vond: dertig tot veertig jaar geleden.
Ondertussen zijn de kosten en de lonen zo erg gestegen dat het inderdaad een
dure grap zou kunnen worden, vooral in deze slecht conjuncturele tijd. De
kans is dan ook groot dat het nu enkele duizenden arbeidsplaatsen gaat kosten (In het
economisch vakblad Trends sprak men zelfs van 10.000). Dat gisteren alleen
het ABVV daartegen betoogd heeft, is gewoon het gevolg van het feit dat de
stakerskas van het ACV, na het Dexia avontuur, niet veel meer voorstelt.
Hilarisch was dan helemaal, dat men echt staakte bij Nike*. Het Amerikaanse
bedrijf, dat zelf de statuten wél al heeft aangepast, lijdt nu schade, alleen
omdat de werknemers nog maar denken dat ze hun nieuw statuut er gaan
kwijtspelen. Als men straks gaat staken voor alles wat men nog maar denkt dat
er kan gebeuren, dan kan men er best helemaal mee ophouden.
Dat er veel meer syndicale actie was in
Wallonië dan in Vlaanderen, is ook de normaalste zaak van de wereld. Als ze ten
zuiden van de taalgrens het woord grève nog maar horen, ligt alles plat. Dat
gebeurt in Vlaanderen (nog) niet, buiten nu bij Nike dan. Toch gaat het in
Vlaanderen ook helemaal niet zoals men zou willen. Ook de Vlaamse lente blijft
uit. Van het fameuze Vlaanderen In Actie (VIA) blijft ook niet veel over, als
de minister-president zelf moet toegeven dat amper 38% van de 337(!) projecten
positief evolueert. Vlaanderen verliest zijn plaats binnen de Europese topregios
en zijn export naar Noord-Amerika en Azië daalt, terwijl bv de Nederlandse
stijgt.
Wat men in dit verhaal meestal niet hoort is
de vraag, wat Vlaanderen extra zou kunnen doen, mocht het kunnen beschikken
over de twaalf miljard euro (12.000.000.000!), die het elk jaar via transfers
moet afgeven aan de meest stakende regio. En dan wil men nog dat datzelfde
Vlaanderen daarenboven de federale regering komt depanneren bij de overdracht
van de in de laatste staatshervorming afgesproken bevoegdheden. En wat denk je dat er zou
kunnen bereikt worden, mocht men eindelijk eens stoppen met de import van
armoede die wij blijven meemaken. Als men op deze weg verder gaat, komen we er
nooit en wordt het angstig afwachten wat de generaties na ons nog zullen
overhouden van het luxe leventje dat wij al bij al gekend hebben. Als we niet
opletten wordt het over and out.
* In
tegenstelling tot wat men zou denken, is de naam Nike geen Amerikaans, ook al
wordt het zo als naaikie uitgesproken. Nike is de naam van een Griekse godin
uit de oudheid, de godin van de zege. De Griekse uitspraak is niekei.
Men moet echt geen specialist ter zake zijn
om te weten dat al die groene, duurzame en hernieuwbare stroom waar men mee
bezig is, handenvol geld kost. De prijs van de elektriciteit die ermee wordt
opgewekt volstaat niet om zelfs maar de investeringen ervan te financieren. Er
zijn al een paar van die zoveel belovende firmas over de kop gegaan en
blijkbaar gaat het ook niet goed met het in de hemel geprezen Electrawinds, het
favoriete speeltje van o.m. Vande Lala uit Oostende, ook verantwoordelijk voor
de Noordzee (!).
Het bedrijf, met een kasstroom van zowat 30
miljoen euro, heeft momenteel 233,3 miljoen euro schulden op zijn operationele
activiteitenen bijna 130 miljoen op
zijn holding. Deze schulden zijn o.m. het gevolg van een hele reeks overnames
en nieuwe projecten op gebied van wind, zonne-energie en biomassa. Helemaal
gortig wordt het als men weet dat het bedrijf wel beheerd wordt door enkele
privé personen, die nog steeds de meerderheid van de aandelen hebben, maar dat de
grote investeerders politiek verbonden zijn. Dat gaat van de federale overheid,
het Vlaams Gewest en de GIMV tot niets minder dan de Gemeentelijke Holding
nota bene: een bedrijf in vereffening sinds het Dexia debacle. Om Electrawinds voorlopig te
redden, heeft het bedrijf weer vers kapitaal nodig en wordt het al langer hoe
onduidelijker hoe het daaraan zal geraken op een ogenblik dat uitgerekend al die
met de politiek gelieerde bedrijven vanuit de diverse regeringen niet op vers
geld moeten rekenen, zelfs niet via Vande Lala, die al meer spookkastelen op
zijn naam heeft. Denk maar aan zijn Zilverfonds dat de kosten van de
vergrijzing ging opvangen.
Men zou denken, dat men zo stilaan geleerd
zou hebben uit dit doorhollen from here to eternity, maar dat is blijkbaar niet
het geval. Ze gaan nu immers beginnen met proeven om parken met energieboeien
tussen de windmolens in zee aan te leggen. Een eerste prototype is eergisteren
in Oostende, toevallig weer de thuishaven van Vande Lala, te water gelaten. Het
gevaarte van zon 25 tonheeft tot nu
toe 3,7 miljoen euro gekost, waarvan twee derden betaald werden door het IWT,
een zoveelste overheidsinstantie die zgz innovatiesteun ter beschikking
stelt. Verder wordt de mogelijkheid geopperd te gaan investeren in Roemenië, Bulgarije
en Servië, stel u voor, zogezegd omdat er voor die landen interesse is bij de
Wereldbank. Misschien kan men daarvoor wel enkele contacten leggen via de plaatselijke
Roma waarvan er o.m. in Gent massas te vinden zijn!
Ondertussen gaan de Amerikanen verder met
het ontginnen van schaliegas en schalieolie, iets waarvoor men in Europa de
neus ophaalt, maar waardoor de Amerikaanse energiekosten dramatisch gezakt zijn
(gas kost er nog een derde van de prijs in Europa) en ze een deel van onze
bedrijven uit de markt zullen prijzen of zelfs naar zich zullen toe trekken,
zoals zopas nog op de Tv journaals verteld werd door een vertegenwoordiger van
onze chemie-industrie.
Het is niet de eerste keer dat ik dit
schrijf, maar we gaan ons nog blauw betalen aan die groene stroom.
I.v.m. de hele discussie over nog maar
eens de hoofddoek, deze keer in de gemeenteraad van Boom, lijkt het er wel op
dat men in dit land geen andere problemen meer heeft en dat niet zij, maar
wij ons zullen moeten aanpassen. Ik wil me niet uitspreken over de al dan
niet grondwettelijkheid voor het dragen van zon kopvod (dixit Wilders) als politiek
verkozene, maar wel over een zekere vijfde colonne die resoluut voor zij
kiest en tegen wij. Een schoolvoorbeeld daarvan kregen we gisteren te lezen
in De Standaard, aan de hand van eigen redacteur Joël De Ceulaer in een column
op de laatste bladzijde. Hij haalt daarin Chris Morel, de vader van Marie-Rose,
aan. Een man die voor zijn vroegere werkgever, Alcatel, de hele wereld heeft
afgereisd. Morel zegt o.m. dat hij in de Alcatel fabrieken in Turkije nooit
meisjes met een hoofddoek heeft gezien en vraagt zich dan ook af, waarom
meisjes die hier dan wél dragen. Daarop reageert De Ceulaer letterlijk als
volgt: De vraag is niet of die moslimas met hoofddoek zich al aangepast
hebben. De vraag is of Chris Morel en die Boomse burgemeester zich wel willen
integreren in het Vlaanderen van vandaag. M.a.w. volgens De Ceulaer moeten
niet zij, maar wij ons aanpassen.
Om die De Ceulaer even te situeren, die was
enkele jaren geleden - de moderator in een Tv-debat tussen Filip De Winter en
Aboe Jaja, die, nog vóór het debat begon, verklaarde dat Jaja in zijn pink meer
verstand had dan De Winter in zijn hele lijf. Waarop De Winter opstond en er
helemaal geen debat meer kwam. De Ceulaer werkte toen voor Humo, voor wie
eventueel vragen heeft naar zijn politieke geaardheid .
De Ceulaer is trouwens geen uitzondering in
onze poco media. Toen men, vlak na de bomaanslagen in Boston, nog niet wist wie
het zou kunnen gedaan hebben, haalde men er op het VRT journaal hun Amerika
specialist bij, een zekere Bjorn Soenens, die in de eerste uitzending daarover
meteen wist te vertellen dat het deze keer niét om Moslims zou gaan maar om
blanke Amerikanen, want het was die dag Patriot Day en Boston is de plaats
waar de historische opstand van de Tea Party uitbrak. Op Canvas was men zinnens
die avond verder in te gaan op dat Tea Party thema, tot bleek dat er enkele
verdachten waren met een eerder donkere huidskleur. De uitzending tegen extreem
rechts werd dan toch maar tijdig afgeblazen
We zitten hier in dit landje met een echte
multiculturele vijfde colonne, die er een duivels genoegen in schijnt te
scheppen om het eigen nest te bevuilen. En dat gebeurt dan in zgz
kwaliteitskranten en op een openbare omroep die gefinancierd wordt met het
geld van de belastingbetaler
In Italië, het land van de comedia
dellarte, zijn ze heel wat gewend, maar wat er zich dit jaar al heeft
afgespeeld is toch overtreffende trap. Na de verkiezingen, waarbij een zootje
ongeregeld achter een komiek aanliep en die 25% van de stemmen bezorgde, leek
het niet meer mogelijk een nieuwe regering te vormen. Buiten de zgz Vijf
Sterren Beweging van Beppe Grillo (Jef de krekel) waren er nog twee grote
blokken: die van de gezamenlijke linkse partijen onder leiding van oude rot
Bersani en deze van de uit de politieke as herrezen Silvio Berlusconi. Deze
laatste was bereid water in zijn Italiaanse wijn te doen, maar Bersani achtte
het beneden zijn waardigheid daarop in te gaan.
Daar hield het niet bij op, omdat er dit
voorjaar ook nog eens een president verkozen diende te worden in de Trans-Alpijnse
laars. Dat gebeurt daar door het parlement. Na zes stemmingen was er nog steeds
geen uitverkorene, maar wel enkele grote verliezers, zoals bv Romano Prodi,
ooit voorzitter van de Europese Commissie. Tijdens die geheime stemmingen bleek
verder dan zon kwart van de linkse verkozenen niet voor de eigen kandidaten had
gestemd, wat een zoveelste blaam was voor topman Bersani.
En toen kwam de deus ex macchina,
Italiaanser kan moeilijk: Giorgio Napolitano, de zittende president, 87 lentes
jong en in een vorig leven ooit communist, stelde zich na lang aandringen
opnieuw kandidaat voor een tweede ambtstermijn. Nooit eerder gebeurd en dan
haalde hij het nog bij de eerste stemming, dank zij de steun van zowel
centrumlinks als centrumrechts én van het partijtje achter Mario Monti, de
chouchou van de E.U., maar niet van de Italianen.
Voor Bersani werd het allemaal teveel en de
man is ondertussen afgetreden als hoofd van verenigd links. De kans is groot
dat hij zal worden opgevolgd door Matteo Renzi, burgemeester van Firenze en pas
37, die het eerder tegen Bersani moest afleggen bij de socialistische voorzittersverkiezingen.
Mijn pronostiek is dan ook dat Renzi en
Berlusconi het, na het stilzwijgend akkoord over de nieuwe president, het ook
eens zullen worden voor de vorming van een nieuwe regering, waarbij eerstgenoemde
premier wordt. Misschien mag zelfs Monti dan weer meespelen, al was het maar om
Europa te vriend te houden.
Misschien wordt Giorgio II wel de oudste
president ooit, al moet hij wel rekening houden met Robert Mugabe, momenteel 89,
al zal hij daar liever niet mee vergeleken willen worden 'Chi vivrà, vedrà', zoals Johannes-Paulus II het verwoordde.
Kutmarokkaantjes. Als ik me niet vergis,
werd deze benaming ook al gebruikt door zowel Pim Fortuyn als door Yves
Desmedt, zeg maar door heel het politieke spectrum. Waarom zou ik ze niet gebruiken? De uitvinder ervan was de
Amsterdamse wethouder (schepen in t Vlaams) Rob Oudkerk en heeft betrekking
op jonge Marokkanen waarmee we in onze lage landen niets anders dan last en
dolhebben. Dat is feitelijk niets
nieuws en het hele gedoe rond dat soort jongelui dat, al dan niet gebrainwasht,
Rambo gaan spelen in Syrië is de zoveelste episode in onze zgz multiculturele
ontwikkeling. Ik begrijp niet dat zo velen zich daar zorgen over maken. De
ouders, vrienden en sympathisanten die het allemaal zien gebeuren, hebben er
nooit iets aan gedaan en doen het ook nu niet. Zij willen wél dat ónze
overheden hún problemen met die knapen oplossen. De wereld op zijn kop.
Het heeft allemaal te maken met opvoeding,
of beter: met niet opvoeding. Allochtone jongens (in poco taal jongeren') mogen
thuis zowat alles en dan zie je wat ervan komt. Komt nog daarbij dat ze thuis meestal
alleen de taal van hun moederland spreken en naar Tv-programmas uit datzelfde
moederland kijken om nog maar te zwijgen over de taal die ze in hun moskees te
horen krijgen. Een taal leert men als kind. Wie thuis de taal niet hoort die
gesproken wordt in het land waarin men woont, zal ze nooit goed onder de knie
hebben. Wie de taal niet echt machtig is, zal een achterstand op school oplopen,
niet alleen in het Nederlands, maar ook in de andere vakken die in het
Nederlands gegeven worden. Wie op die manier niet aan een middelbaar diploma
geraakt, zal ook nooit slagen in het hoger onderwijs of aan de universiteit. Maar
ook wie gewoon wil gaan werken, zal problemen blijven krijgen omdat geen zinnig
mens iemand in dienst neemt die zich niet voldoende bij zijn medewerknemers kan
verstaanbaar maken. In sommige beroepen kan dat zelfs gevaarlijk zijn.
Wie wil integreren in een ander land, moet
zich aanpassen, moet de taal grondig leren en moet deelnemen aan het dagelijkse
leven. Al eens een allochtoon gezien in een museum? In de opera? In een bibliotheek? Op een boekenbeurs? Als dat al het geval was, dan was het de klassieke uitzondering dien de regel bevestigt. Voor dergelijke evenementen heeft
men zelfs geen talenkennis nodig, maar ook daar doen ze niet aan mee. Hoogstens
gaan ze naar het voetbal en dan nog dikwijls om er heibel te veroorzaken.
We moeten ophouden met groepen uit onze
samenleving te blijven pamperen, als ze zelf niet bereid zijn mee te
werken. Laat ze maar vertrekken, hier hebben we er ook niets aan.
Met de regelmaat van een klok duiken er in
onze media berichten over Wallonië op die vertellen dat het daar, economisch
gesproken, beter gaat dan in Vlaanderen. Op zichzelf vind ik dat niet erg. Het
kan maar best beter gaan met Wallonië. Hoe meer mensen men daar aan het werk
krijgt, hoe minder transfers er moeten plaatsgrijpen, althans dat is de
theorie. Als puntje bij paaltje komt blijft het jammer genoeg steeds Vlaanderen
die voor allerlei kosten extra mag opdraaien.
De vooruitgang die momenteel in Wallonië
gemaakt wordt, is er wel degelijk. Alleen is het niet moeilijk vooruitgang te
maken in een regio die zo ver achter staat. Het kan dan tenslotte niet anders dan
de goede richting uit. Ondanks alle hoera geluiden zijn er in het zuiden van
dit land echter nog altijd zon kleine 200.000 werklozen (194.865, om precies te
zijn). In Vlaanderen, met dubbel zoveel inwoners, zijn dat er maar 162.260. Om
het plaatje compleet te maken: in Brussel 75.538, maar met slechts één zesde
van het aantal inwoners van Vlaanderen. Vergeten we daarenboven niet, dat
Vlaanderen, met 60% van het totaal aantal inwoners in dit land, wel nog altijd voor
meer dan 80% van de uitvoer tekent en het is die export die onze welvaart moet
verzekeren. Er zal dan ook nog veel water door Samber en Maas moeten stromen alvorens Wallonië
ergens op een normaal West-Europees niveau kan gesitueerd worden.
---
In het kader van de hervorming van de
Senaat, volgens het zgz Vlinderakkoord, kwam Armand De Deckèr (MR), voormalig
voorzitter van die Senaat, jammeren omdat wat er van die vergadering straks nog
overblijft, niet eens meer rechtstreeks verkozen wordt. Dictaturen hebben ook
geen Senaat, moppert hij. De man heeft daar een punt. Wie echter A zegt, moet
echter ook B zeggen. Democratieën hebben elders ook geen zes regeringen en
zeven parlementen. Als wij ons systeem willen vergelijken, dan moeten we dat
doen met het hele systeem en niet met enkele onderdelen die in dit geval De
Deckèr goed uitkomen. Ik ben het er zelfs mee eens dat de oplossing van het
Vlinderakkoord een slechte oplossing is. Men had de Senaat nl helemaal moeten
opdoeken. Nu blijft er een praatbarak over voor gebuisde politici, met alle
structurele kosten die dat met zich meebrengt. In een latere confederale staat
of wat men er ook van wil maken hebben we helemaal geen Senaat meer nodig,
evenmin als provincieraden en nog een hele rits instellingen die alleen maar
goed zijn in het kader van de electorale vriendjespolitiek.