Vrij recentelijk is er bij de NMBS een
overeenkomst gemaakt tussen directie en vakbonden om geen wilde stakingen meer
te beginnen zonder een voorafgaande waarschuwing van enkele dagen. Bij mijn
weten is dat alleen maar gebeurd bij de Spoorwegen en is het nog altijd de
vraag, of de vakbonden dat akkoord ook effectief zullen naleven. Maar al te
vaak is immers gebleken en dit vooral in Wallonië -dat ze hun eigen personeel niet onder
controle hebben.
Momenteel lopen er twee van die stakingen,
maar dus niet bij de NMBS. Eén bij De Lijn in Antwerpen, waar het verkeer ten
noorden van de stad al vier dagen zo goed als plat lag (de staking zou nu
voorbij zijn). Een tweede op Zaventem, waar het bagagepersoneel er de blok
heeft opgelegd. In beide gevallen gaat het erom dat er al gestaakt wordt nog
vóór er serieus gepraat is. Het is maar hoe men het bekijkt, maar zeker in
Zaventem gaat het in de eerste plaats om banen voor lager geschoolden, waarover
men zich steeds zoveel zorgen maakt. Ergerlijk wordt het helemaal als men weet
dat de slachtoffers van die stakingsacties niet meteen de directies zijn, maar
de klanten, die met de hele zaak in feite niets te maken hebben en die gebruikt
worden als gijzelaars en als chantagemiddel tijdens de onderhandelingen.
De vakbonden zijn de machtigste lobby van
dit land. Dat is o.m. de thesis van een boek erover vanwege Alain Destexhe,
parlementslid voor de MR. Hij voegt er aan toe, dat vakbondsacties meestal gaan
om het behoud van de eigen privileges en voordelen. Zo blijken de vakbonden bv een
zitje te hebben in het federaal agentschap voor de veiligheid van de
voedselketen en bij het wetenschapsbeleid, instellingen die niets te maken
hebben met de bescherming van vakbondsleden. Ze kunnen praktisch nooit
aangeklaagd worden, omdat ze geen rechtspersoonlijkheid hebben, met als
verontschuldiging dat werkgevers op die manier niet kunnen weten hoeveel geld
ze in hun stakingskas hebben. Zijzelf zijn wel perfect op de hoogte van bv het
aantal stakingsdagen dat een onderneming zich kan veroorloven. Er moet al een
schandaal gebeuren, zoals onlangs bij het ACV/W, om er achter te komen hoeveel
geld de bonden in kas hebben. Men schat dat een kwart ervan afkomstig is van
allerlei subsidies die ze krijgen om bv sociale verkiezingen te organiseren en
werkloosheidsuitkeringen uit te betalen. Buiten die uitkeringen beheren de
bonden zo ook de werkloosheidsuitkeringen op zich en dan spreken we over bijna
7 miljard euro. Geld dat weliswaar niet van hen is, maar dat indien goed
belegd op korte tijd toch heel wat oplevert. Feitelijk hebben ze er alle
belang bij dat er veel werklozen zijn. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof!
Dat laatste is ook een uitleg waarom de
Waalse bonden zo tekeer zijn gegaan tegen ArcelorMittal in Luik. In het eerste
kwartaal van 2011 waren er daar vier stakingen, waarbij de directie tweemaal
gegijzeld werd. En nu schreeuwt men moord en brand omdat de zaak zo goed als
dicht gaat. Men zou minder een bedrijf sluiten
Paus Franciscus heeft een schare Italiaanse gelovigen,
800 in
totaal, uit de vijftiende eeuw heilig verklaard. Ze stierven in het Zuid-Italiaanse Otranto als
martelaren omdat ze de katholieke godsdienst niet wilden verloochen. Hun
moordenaars, die dat van hen eisten, waren Turkse moslims. Er is feitelijk
niets nieuws onder de zon, want de dag van vandaag worden christenen nog altijd
vervolgd én gedood in tal van landen waar de islam het voor het zeggen heeft
(Irak, Syrië, Pakistan, Bangla Desh) en zelfs in landen waar dat officieel niet
het geval is (Nigeria bv). Het zou dan ook wel iets moediger geweest zijn,
mocht Franciscus dat er even bijgezegd hebben.
In eigen land lopen er dan nog halfgaren
rond zoals Bertje Anciaux, die vinden dat we die islam te streng beoordelen en
die willen dat daar een verbod op komt. Hij heeft, samen met enkele andere
senatoren, een islamofobie-resolutie ingediend, waarbij mocht ze worden
goedgekeurd het in de toekomst strafbaar zal worden zich nog negatief te
uiten i.v.m. met die zgz godsdienst. M.a.w. een soort wet op godslastering. Uitspraken
dat de islam soms gewelddadig, seksistisch of irrationeel zou zijn, zullen dan
ook uit den boze zijn, evenals eventuele links met het terrorisme. Alsof 9/11
nooit heeft plaatsgevonden en bv alsof de recente aanslag in Boston geen werk
was van aanhangers van die zgz verdraagzame godsdienst. Bij de kerels die men
zonet bij de lurven heeft gevat na de sensationele diamantroof op Zaventem, waren
de meeste Marokkanen en liepen er enkele bij met El in hun achternaam, wat
betekent dat ze op bedevaart geweest zijn in Mekka en daardoor hun hemel al
verdiend hebben.
Toen Étienne Vermeersch, links filosoof,
maar niet links genoeg om alles te slikken wat de multicul ons voorschotelt,
Anciaux in Reyers Laat duidelijk probeerde te maken dat zijn resolutie elke
kritiek op welke godsdienst ook buiten de wet zou stellen, had het bazeke geen
ander antwoord dan te zeggen dat Vermeersch een zeveraar was. Hopelijk opent het
gedrag van Ansjofis daarmee de ogen van de laatste simpele zielen uit het
roodgroene kamp die nog geloven dat zon retoriek stemmen zal opbrengen en
zullen wij na de verkiezingen van 2014 hopelijk van Berke den bleiter verlost
geraken.
Het zit er al langer aan te komen dat er
iets te gebeuren staat i.v.m. de spaarboekjes. Dat schreef ik reeds in mijn
blog van 18 maart jl (Het (spaar)geld pakken waar het zit). Dat had toen wel
in de eerste plaats met Cyprus te maken, maar het is duidelijk dat een
armlastige regering, met een staatsschuld van zon 100% van het bbp, wát graag
aan die 250 miljard euro (= 2/3 van die staatsschuld) zou zitten die nu op de
Belgische spaarboekjes staat. Het voorstel van minister zonder financiën Geens
om daar iets aan te doen, is dan ook geen verrassing. Hij zegt trouwens
terecht, dat het idee niet eens van hem komt, maar een tijdje geleden al
gelanceerd werd door de Belgische Nationale Bank (NBB).
Open VLD en SP.a zijn al meteen in de
tegenaanval gegaan en willen van de aantasting van de spaarboekjes niet weten.
Mag ik arendsoog Rutten er echter op wijzen, dat de voorzitter van de NBB,
Luc Coene, een blauwselblauwe is, die kabinetschef was bij Verhofstadt en
daarvoor zelfs beloond werd met de titel van Minister van Staat, iets wat nog
geen enkele kabinetschef vóór hem te beurt was gevallen? Gwendolientje had toén
moeten reclameren en niet pas nadat Coenes voorstel werd overgenomen door een
CD&Ver.
Als CD&V trouwens voort doet met ideeën
spuien zoals ze de laatste weken bezig is, zal ze straks helemaal niet
verwonderd moeten zijn als er nóg minder mensen voor de partij zullen stemmen.
Eerst de grote vakantie met drie weken willen inkorten, nu aan de mensen hun spaargeld
zitten. Van masochisme gesproken!
Als men dan toch een manier zoekt om het
kwart biljoen euro (10.000 miljard oude Befkes: 10.000.000.000.000 Bfr!) dat op
de spaarboekjes inderdaad niets staat te doen (daar de opbrengst negatief is na
inflatie), dat men dan iets interessants voorstelt waaraan de mensen op
vrijwillige basis aan mee kunnen doen. Nu lijkt het er eerder op dat, na het
vrijstellen van de jacht op de everzwijnen, in dit land ook de spaarvarkens
vogelvrij zijn verklaard
Dat de belasting op arbeid in dit land veel
te hoog is, is geen nieuws meer. Op twee na heeft België ook op dat gebied de
hoogste taksen in Europa, waardoor de lonen zelf hier te hoog zijn t.o.v. die in de ons omliggende en concurrerende landen. Zoals we op de syndicale hoogdagen van 1 en 9 mei
hebben kunnen oordelen, zijn nu ook de vakbonden daarvan overtuigd geraakt en
willen zij dat daar een mouw aan gepast wordt. Die mouw heet dan wel de
vermogensbelasting. Verhoog die en met de opbrengst daarvan kunnen de lasten op
arbeid verlaagd worden, is hun adagium. Simple comme bonjour, lijkt het, maar is het niet.
De vermogensbelasting bestaat nl al in
België, alleen wordt ze zo niet genoemd. De roerende en onroerende
voorheffingen en de successie- en registratierechten zijn allemaal al
belastingen op kapitaal. De intresten op obligaties, termijn- en
spaarrekeningen worden al belast met een onroerende voorheffing van 25% (bij
spaarrekeningen is er wel een vrijstelling tot een zeker bedrag, de vraag is
wel: hoe lang nog?). De dividenden die bedrijven aan hun aandeelhouders
uitbetalen zijn eveneens onderworpen aan een voorheffing van 25%. Ondernemingen
betalen al een tarief van 33,99% op dividenden voor hun aandeelhouders en ga zo
maar door. Op het einde van de rit blijft er voor de bedrijven 0,495 euro over
op elke euro winst die gemaakt wordt. Daar bovenop nóg eens belastingen gaan
heffen én gelijktijdig de notionele intrestaftrek afbouwen is de ideale remedie
om de laatste buitenlandse bedrijven hier straks te zien vertrekken.
Internationale bedrijven vergelijken nl gewoon de voor- en nadelen in de
verschillende landen waarin ze werken en hebben een veel betere kijk op het
wereldgebeuren dan demagogische vakbondsmensen met oogkleppen die niet verder kijken
dan hun eigen straatje.
Misschien herinnert men zich nog, dat het
ACV de N-VA beschuldigingen tegen haar liet napluizen door fiscaal expert en
hoogleraar aan de KU Leuven Axel Haelterman. Welnu diezelfde heer, die er toch
wel wat vanaf zal weten, zegt ook dat de invoering van een vermogensbelasting
onredelijk en onwerkbaar is. M.a.w. met de retoriek van ACV-baas Leemans zit
hij zeker niet (meer) op dezelfde lijn van de vakbond die hem destijds zo nodig
had. Professor Haelterman pleit trouwens voor het behoud van de notionele
intrestaftrek, maar dan alleen voor grote bedrijven. Waarmee ook het
familiebedrijf De Leeuw buiten de prijzen zou vallen en er tenminste aan die
hypocrisie een einde zou komen.
N-VA, de boeman van het ACV/W, heeft altijd
gesteld dat deze regering een belastingregering is. De vakbonden doen hun
uiterste best om dat te bevestigen.
Men hoeft de dag van vandaag geen
euroscepticus te zijn om te twijfelen aan het voortbestaan van de Europese Unie
in het algemeen en de euro in het bijzonder. Daarvoor zijn er nogal wat redenen
die in deze rubriek al aan bod zijn gekomen. Een interessante uitleg vond ik
ook in het uitgebreid afscheidsinterview dat Marc Grammens (80), zoon van Flor,
de meest bekende taalgrensactivist van het naoorlogse Vlaanderen, gaf in t
Pallieterke van deze week. Marc, die zelf al 25 jaar Journaal uitgeeft, een
veertiendaagse nieuwsbrief die hij zelf helemaal alleen invulde en uitgaf (en
er nu mee opgehouden is), zegt in dit interview dat in de E.U. de economie
dienstbaar is gemaakt aan de politiek, net zoals vroeger in de communistische
staten. Tot de euro behoren niet de staten die er economisch bijhoren, maar wel
die er geostrategisch bij passen. Dit is niet vol te houden en steeds volgens
Grammens zal het Frankrijk zijn dat de E.U. zal vernietigen. Het was vooral
Frankrijk dat ervoor zorgde dat landen als Spanje, Portugal en Griekenland
erbij kwamen, dit met het doel om zelf sterker te staan binnen de E.U. Nu
blijkt dat Frankrijk het niet meer aan kan en het op die armlastige perifere landen
niet zal kunnen rekenen, is de kans groot dat la douce France er ooit zelf een
einde aan maakt.
Voor Vlaanderen zal het dan zaak worden, bij
een groep landen met een sterke economie en munteenheid te kunnen aansluiten en
dat zal moeten gebeuren zonder België, want onze midi is daartoe niet in
staat. Volgens The Economist zijn Belgen alleen maar zon goede Europeanen,
omdat zij een vaderland missen. België is in de E.U. de enige deelnemer die geen
natie is, geen gemeenschap. In het beste geval een diplomatieke conferentie
tussen twee volkeren. Beter kan ik het niet verwoorden zonder het over
confederalisme te hebben.
In tegenstelling tot wat men zou denken, was Marc
Grammens een eerder linkse flamingant, van het type zoals men die ook aantreft
in de Gravensteengroep (Rondas, Maddens, Verdoodt, Abicht). Hij is er geen
lid van, maar was feitelijk een Gravenstener avant la lettre. Ik ben een
tijdje geabonneerd geweest op zijn nieuwsbrief, maar heb afgehaakt, niet omdat
hij eerder linksgezind was, maar o.w.v. zijn constante kritiek op Amerika (iets
wat hij in bovenvermeld interview trouwens toegeeft). Dat neemt niet weg dat
Grammens een monument is in de Vlaamse journalistiek, volgens t Pallieterke zelfs
de beste journalist van België.
Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat
we in dit land de industrie kwijt spelen. Na General Motors, Ford, een deel van
Arcelor Mittal en Caterpillar, om nog maar enkele groten te noemen, blijkt dat
ook Solvay aan een uitstapscenario bezig is en dat Volvo zich steeds grotere
zorgen maakt om het voortbestaan van haar fabriek in Gent. Daarbij hoort men
steeds
dezelfde
terugkerende klachten van de te hoge loon- en energiekosten. Het gaat trouwens
niet zozeer om de kosten op zich, wel om de te hoge belastingen op de lonen en
de extra belastingen en netvergoedingen op de energie. Dat door de laatste
beslissingen ter zake door de regering Di Rupo de loonkosten tegen 2018
vergelijkbaar zouden worden met die van onze buurlanden,blijkt een fabeltje. Onze hogere
productiviteit, vooral die in Vlaanderen, doet het ook niet meer. Alle nieuwe
industriële vestigingen zijn tegenwoordig overal steeds meer geautomatiseerd, wat ook
elders een verhoogde productiviteit garandeert. Tenslotte blijken onze
minimumlonen zowat de hoogste te zijn van alle Oeso-landen, waardoor bij ons
minder mensen productief aan het werk zijn.
Het kwijtspelen van de industrie op zich
hoeft echter geen ramp te zijn. Wij zijn niet het eerste land waar dat plaats
vindt. In Nederland gebeurde dat al zon 20 jaar geleden. Daar is men zich meer
gaan toeleggen op de logistiek, mede door het belang van de haven van
Rotterdam*, tot voor kort de grootste van de wereld. De ligging van een land is
nu eenmaal wat ze is en dat geldt ook voor ons eveneens vlakke Vlaanderen. Onze
regio ligt nu eenmaal centraal in West-Europa en kan met zijn luchthavens en
liefst vier zeehavens dé ideale verbinding worden tussen de Europese landen
onderling en tussen Europa en de rest van de wereld.
In het licht van bovenstaande blijft het dan
ook een ergerlijke zaak dat ons wegennet, de spoorwegen en de waterwegen
regelmatig negatief in het nieuws komen. Denk maar aan Vrasene en Wetteren. Wat
dat laatste betreft, was er begin dit jaar nog een internationaal rapport dat
stelde dat ons spoorwegennet voor tweederden aan vervanging toe is. Er zijn,
alleen al deze winter, heel wat kleinere spooraccidenten gebeurd, meestal te
wijten aan verouderde infrastructuur en rijdend materiaal. Op de weg is het al
niet veel beter. Een ouderwetse winter legde heel wat pijnpunten bloot
(letterlijk zelfs) en een oplossing voor de Antwerpse knoop is nog steeds
jarenlang van ons verwijderd, na de afkeuring van de voorgestelde Oosterweelverbinding..
Het wordt dat ook stilaan tijd dat
Vlaanderen resoluut de kaart van de logistiek trekt: opslag, overslag en
transport. Meer moet dat niet zijn en dat kan ook best op een goede manier
georganiseerd worden, zonder dat men steeds denkt dat het meer vervuilend zou
zijn dan onze huidige industrieën, waartoe nota bene ook de farmaceutische
en de chemische behoren. Tenslotte is er nog het menselijk falen, dat steeds
meer de oorzaak lijkt van heel wat rampen. Het laatste woord over deze materie
is zeker nog niet gevallen.
* Tegenwoordig is Shanghai de grootste zeehaven ter wereld.
Er is dezer dagen nog maar eens veel te doen
geweest over Brussel. Hoofdreden daartoe was nu de benoeming van een
zekere Rudy Vervoort (PS) tot nieuwe minister-president van het Brussels
hoofdstedelijk gewest. De man heeft een Franstalige moeder en een Nederlandstalige
vader. Die laatste zal dan wel een geografische Vlaming (geweest) zijn want de
Rudy spreekt amper onze taal. Hij wordt beschouwd als een grijze muis in de
hoofdstedelijke politiek, ook al was hij ondertussen burgemeester van Evere
geworden en moet hij volgend jaar de Brusselse PS leiden naar de moeder aller
verkiezingen.
De vraag is maar, wat men in Brussel
verstaat onder een grijze muis. Charles Picqué, zijn voorganger, heeft bijna 20
jaar de dienst uitgemaakt. Wat heeft die man ooit verwezenlijkt, buiten het
voorstellen van enige megalomane projecten waarvan tot nu toe weinig of niets
van in huis is gekomen? Bij een van zijn afscheidsinterviews zei de Charel dat,
als hij opnieuw mocht beginnen, hij de zaken anders zou aanpakken en wat meer
naar Vlaanderen en Wallonië zou trekken om het daar (wat beter) te gaan
uitleggen. M.a.w. geeft hij toe dat hij zijn dikbetaalde job niet naar behoren
heeft vervuld. Het resultaat is er ook naar: ondertussen vinden de Vlamingen
dat Brussel slecht bestuurd is en dat ze zelfs vijandig staat t.o.v. Vlaanderen en
de Walen vinden dat de kiekenfretters op hen neerkijken. De man valt straks zeker
niet in een donker gat: hij blijft burgemeester van Sint Gillis en wordt ook
nog eens ondervoorzitter van de Brusselse PS. Kassa, kassa!
Pascal Smet, die buiten de functie van
Vlaams minister voor Onderwijs (waarin hij er ook al niet veel van bakt*),
tevens Vlaams minister voor Brussel is, verklaarde dat in Brussel met zijn,
nota bene, 1.000 (duizend!) politieke verkozenen - iedereen bevoegd is, maar
niemand verantwoordelijk. Smetje kan het weten want hij zat al eens in zowel de
Brusselse regering als in de gemeenteraad van de stad.
Zowel het Brusselse stadgewest als de stad
zelf blijven ten prooi aan verfransing, verstedelijking (lees: verpaupering),
internationalisering en islamisering. Brussel wordt in het buitenland verkocht
als ons venster op de wereld. Die titel heeft ze echter niet aan zichzelf te
danken, maar aan de aanwezigheid van de E.U., van het hoofdkwartier van de NAVO
en van de duizenden pendelaars van buiten het hoofdstedelijk gebied (en dan nog
hoofdzakelijk vanuit Vlaanderen) die moeten zorgen dat de zaak daar blijft
draaien. Zonder hen en zonder het vele geld dat de stad van Vlaanderen (via
België) krijgt, zou Brussel economisch niet leefbaar zijn. De grijze muis die
er nu minister-president is zal daaraan niets veranderen.
* Voor
wat het Vlaamse onderwijsbeleid betreft, is Smetje het ideale voorbeeld van het
principe If you cant convince them, confuse them.
Volgens Geertrui Windels, echtgenote van
onze President Herman, zou prins Filip haar tijdens de kroning van Willem
Alexander toevertrouwd hebben, dat hij het fantastisch zou vinden als de
troonswissel in België ook zo warm en plechtig zou verlopen. Dat zal wel en
daarmee neemt de troonopvolger waarschijnlijk zijn dromen voor werkelijkheid.
Dromen zijn echter bedrog en in zijn plaats zou ik daar maar niet teveel op rekenen.
Misschien kan Filip straks even de
temperatuur van het land meten, als papa en mama de ronde van België gaan doen
ter gelegenheidvan de twintigste
verjaardag van de troonsbestijging door Albert II. Ze zouden ergens tussen 17
en 21 juli vier steden bezoeken, één in elk gewest en de keuze zou gevallen
zijn op Gent, Luik, Brussel en Eupen. Laten we de Oostkantonners er even
buiten. Als het er op aan kwam (tijdens de discussies over B-H/V) kozen ze de
kant van de francofonen en al bij al zijn ze een te verwaarlozen minderheid. De andere drie zijn toch wel toevallig drie steden met
de socialisten mee in de meerderheid én met een rode burgemeester. Dat Albert
niet naar Antwerpen zou komen, ligt voor de hand, maar er zijn toch nog heel
wat steden waar hij niet direct uitgefloten zou worden, denk ik. Dat laatste
wil daarom niet zeggen, dat hij er hartelijk onthaald zou worden, maar zijn
voorkeur geven aan één politieke strekking is wel wat van het goede teveel.
Boudewijn zou zoiets nooit gedaan hebben.
Waar is de tijd dat de Waalse socialisten de
grootste tegenstrevers waren van de monarchie, dat ze de uitslag van het
referendum om Leopold als koning te laten terugkeren boycotten? Nu zijn ze de
grootste voorstanders van de Coburgers, omdat ze ondertussen begrepen hebben
dat het koningshuis een van de laatste bolwerken tot behoud van België geworden
is en hun garantie op het voortbestaan van de miljardentransfers. Misschien
slagen ze er straks nog in Albert II mee de Internationale te laten zingen
Ondertussen tikt de klok echter verder en
zal de dag dat Albert het roer aan Filip moet laten steeds naderbij komen. Men
kruist nu al de vingers dat dit niet vóór de verkiezingen van 2014 zal zijn. Anders krijgen we nl waarschijnlijk weer explosieve regeringsonderhandelingen, met daarbij als toetje een losgeslagen projectiel waarvan niemand kan voorstellen
hoe die het er vanaf zal brengen. Vuurwerk gegarandeerd. Lunion ferà la farce!
Zoals bekend, is de Belgische regering door
Eurocommissaris Rehn teruggefloten omdat ze van het beloofde objectief van 1%
structurele besparingen één kwart niet verwezenlijkt heeft en daardoor blijft
riskeren zich een boete op te hals te halen. Reden hiervoor is, dat men het superdividend
van de Nationale Bank aan Europa heeft willen verkopen als structureel, omdat
dat er ieder jaar zou zijn. Olli met de echogalm trapte daar echter niet in,
want die zgz opbrengst is niet altijd even super en kan volgend jaar even goed
0 zijn.
In de Zevende Dag is aangetrouwde tsjeef
Geens (met de dochter van ex- staatssecretaris Jos Dupré) dan moeten komen
verklaren, hoe de vork aan de steel zit. Het blijkt nu dat het ontbrekende
kwart, zon 800 miljoen euro, had moeten betaald worden door het Waalse gewest,
het Brusselse stadsgewest en de Franse gemeenschap. Niet door Vlaanderen, dat
sinds enkele jaren een sluitende begroting heeft. Zo te zien is er dan toch nog
één goede kant aan het Vlaamse besparingswerk en is Geens tenminste zo eerlijk
geweest dat te beamen (de vraag is, of Vanackere dat ook zou gedurfd hebben).
Nu even wachten op de Franstalige reacties,
die er zeker gaan komen. Voor hen is het immers de normaalste zaak van de wereld
dat de Vlamingen en alleen de Vlamingen in België de rekeningen betalen.
Dat is, dank zij de bereidwillige medewerking van de traditionele Vlaamse
partijen, altijd zo geweest en dat willen ze zo houden. Vanuit Brussel was er
alvast al een reactie van Guy Vanhengel, minister van begroting van het failliete
Broekzele, die vond dat Geens berekening niet klopt. Vanhengel mag dan wel van
Vlaamse afkomst zijn, hij werd vorig jaar verkozen op een Franstalige lijst en
moet dus andere broodheren dienen. De schooier van Evere, zoals hij in
financiële kringen bekend staat, zal zijn slavenrol blijkbaar blijven
vervullen.
Een zaak om te blijven volgen, al was het
maar om te zien of Kris Peeters, die men volgend jaar ook federaal wil
uitspelen, zijn eerdere verklaringen zal bevestigen dat het Vlaamse gewest de federale staat niét
zal bijspringen als de andere deelstaten dat ook niet doen.
In mijn blog van donderdag had ik het nog
over Verhofstadt, die ik met Don Quichote(e) vergeleek. Ik was dan ook blij
verrast, toen ik in de weekeindeditie van De Standaard een soort interview las met
Europese collegas van hem, die er zowat dezelfde mening op nahouden. Collegas
nota bene van zijn eigen blauwe fractie, waarvan hij de leider is die het
helemaal niet met hem eens bleken te zijn. Guy doet alsof hij de eigenaar van de
fractie is, was de sprekende titel van het interview. De leider, zoals ik al
schreef, die voorop loopt en niet ziet dat men hem niet meer volgt.
In 2009 slaagde Verhofstadt er nog in twee blauwe
Europese Commissarissen (Rehn en De Gucht) en twee vicepresidenten (Neelie
Kroes en Siim Kalas) in de Commissie te laten benoemen. Dat was een hele
prestatie en het is waarschijnlijk daarom dat hij daarna dacht oppermachtig te zijn
geworden. Daarbij maakte hij echter twee denkfouten. In de eerste plaats zijn
aandrang om met Euro-obligaties te beginnen, waarbij Grieken, Portugezen en
Spanjaarden opnieuw onvoorwaardelijk zouden kunnen gaan lenen op de
internationale markten, maar Duitsers, Nederlanders en Finnen om het daarbij
te houden de kosten zouden moeten betalen. Transfers zoals in België, zeg
maar. Nogal wiedes dat bv de Duitse liberalen, die zowat het tegenovergestelde
willen, het daarmee niet eens zijn. Een tweede pijnpunt is zijn meer dan goede
verstandhouding met Rode Rudy*, Daniel Cohn-Bendit, de flamboyante leider van
de Europese groenen in het Europese parlement, nog zo iets waar heel wat liberalen van huiveren. De kans
is groot dat de Finse, Estse, Deense en Roemeense liberalen tegen de
verkiezingen van 2014 uit de liberale fractie stappen, terwijl de Duitse
vertegenwoordiging dreigt weg te smelten.
Dat alles is slecht nieuws voor de
grootgrond- en huizenbezitter uit Umbrië, Normandië, Gent en Mariakerke, want
hij loopt met het idee zich kandidaat te stellen voor niets minder dan de
Europese topjob: die van voorzitter van de Europese Commissie. Jammer genoeg
dreigt hij een generaal zonder troepen te worden en zo win je geen veldslagen,
zelfs niet voor de Europese Commissie. Hoogmoed komt ten val, of zoals Friedrich von Hayek (° 1899), Oostenrijks Nobelprijs economie 1974 (samen
met de Zweed G. Myrdal) en een lichtend voorbeeld voor de Verhofstadt van de
drie eerste burgermanifesten, het ooit kernachtig uitdrukte: Wie zijn
principes verloochent, gaat naar de hel.
Zon vaart zal het meteen wel niet lopen, maar een Europese topjob zit
het meer dan waarschijnlijk niet in voor wie al te veel tegen andermans schenen
schopt.
*
Verhofstadt en Cohn-Bendit hebben in 2012 samen een boek uitgegeven (Voor
Europa), iets wat men hem vanuit liberale hoek erg kwalijk heeft genomen. Een
Europees fractieleider kan niet zomaar een boek schrijven ten persoonlijke
titel als dat over zijn eigen parlementair werk gaat
Er zijn drie redenen, waarom ik in het
onderwijs ben gestapt, zei de leraar, Kerstmis, Pasen en de grote vakantie.
Bovenstaande is een oude mop, al zat (en
zit) er voor sommigen wel een grond van waarheid in, zeker als men de reacties
op facebook ziet (binnen de 24 uur zon dertigduizend tegenstanders!) op het
voorstel van de Innesto denktank van CD&V, om de grote vakantie in te
korten van negen naar zes weken. Zelfs bij de bevriende vakbonden en het katholiek
onderwijs is men niet te vinden voor deze merkwaardige brainstorming van Bekes
high potentials.
Vlaanderen is een land waar revolutionaire
ideeën zelden op een drafje verwezenlijkt kunnen worden. Dat is ook de reden,
waarom er hier zo weinig verandert. Het Innesto idee wordt zelfs een beetje
hilarisch, als de reden voor die inkorting van de grote vakantie in de eerste
plaats gezien wordt om zgz kansarme kinderen niet meer achterstand te laten
oplopen. Het gros
van die kansarmen zijn nl immigrantenkinderen, die thuis weinig of geen
Nederlands spreken en daardoor tijdens de vakantie dikwijls nog doorgebracht
in het land van herkomst inderdaad eerder af- dan bijleren. Maar om daarvoor
het land op zijn kop te zetten, is wel wat veel gevraagd.
Ook andere voorstellen van Innesto gaan die
richting uit, zoals bv de discriminatie op de werkvloer en het uitsluiten van
een algemeen verbod op religieuze en levensbeschouwelijke symbolen. Het lijkt
hier soms wel alsof al dan niet legale immigranten (want daarvoor zijn ook die
voorstellen bedoeld) alleen maar rechten zouden hebben: recht op huisvesting,
recht opleefloon, recht op medische
bijstand, recht van gratis gerechtelijke bijstand (al probeert Turtelboom aan
dit laatste toch iets te doen).
Als er aan heel dat Innesto verhaal één
positieve kant is, is het dat de tsjeven eindelijk eens enkele duidelijke
standpunten innemen. Vraag is maar, of ze voet bij stek zullen houden, nu ze
zien wat voor negatieve reacties ze te verwerken krijgen, nu ze eens rechtuit
zijn. Mijn pronostiek is dan ook, dat ze tegen de volgende verkiezingen wel
weer met hun enerzijds/anderzijds zullen aankomen.
---
I.v.m. mijn artikel van gisteren over de
waardeloze deelneming van Open VLD aan de nieuwe roodgroene meerderheid in
Gent, kreeg ik daarvan de bevestiging door niemand minder dat Patje Dewael,
fractieleider voor Open VLD in de Kamer. Die wil zich nl, in tegenstelling tot o.m. een van de voorstellen van de Innesto groep, inzetten voor een
wettelijke verankering van het hoofddoekverbod, dat terwijl zijn eigen partij
in Gent lijdzaam ondergaat dat het verbod er zal worden opgeheven
Vanaf 1 juni zal de stad Gent dus het
hoofddoekenverbod opheffen. Dat zou mede het gevolg zijn van een
burgerinitiatief, waarbij zon 5.500 handtekeningen werden opgehaald. 2.000
daarvan werden verzameld door één Turkse familie, zodat men er rustig van uit
kan gaan dat het initiatief in de eerste plaats een actie was van de mensen die
men sinds 21 maart van dit jaar in Gent geen allochtonen meer mag noemen. Het
paarse stadsbestuur zwicht voor hun eisen en we zullen zien wat het daar
allemaal nog wordt. In Gent kun je straks beter af zijn als Roma, Turk of
Bulgaar dan als Vlaming. Met dank aan Termont; Van den Bosche en de plaatselijke Open VLD.
Die laatste partij wordt trouwens de pineut van heel deze affaire. Zij lag nl aan de basis van het verbod toen ze in het vorige college de
meerderheid uitmaakte samen met de SP.a van Termont. Bij de laatste
gemeentelijke verkiezingen waren roden en groenen in kartel naar de stembus
gegaan en hadden ze Open VLD feitelijk niet nodig om een meerderheid te vormen.
Dat ze dat toch gedaan hebben, leek eerst o.w.v. de aanwezigheid van Mathias
De Clerq, kleinzoon van de Krol, die in de Arteveldestad nog altijd een zekere weerklank zou hebben. Zoals de zaken nu echter evolueren lijkt het er eerder op
dat men de liberalen erbij genomen heeft om ze uit de oppositie te houden en ze
binnen de meerderheid monddood te maken. Door ze de indruk te geven dat ze in Gent nog
iets betekenen, heeft men ze virtueel uitgeschakeld in ruil voor een bord
linzensoep in de vorm van enkele gemeentelijke postjes, met een schepenambt
voor De Clerq er bovenop.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor
Gent. Ook in de federale regering zitten de Vlaamse liberalen erbij voor spek en bonen
en dienen ze alleen om het programma van de PS ermee door te drukken, iets wat
trouwens ook geldt voor CD&V. Af en toe mogen Crootje en la Rutten eens wat opspelen,
maar als puntje bij paaltje komt, zijn ze verplicht Di Pippo te blijven
steunen, in de hoop dat er tegen de volgende verkiezingen e.o.a. electoraal
wonder zou geschieden, want op een normale manier krijgt de partij volgend
jaar weer een pak slaag. Raar, hé?
In mijn blog van 8 april (Bert Anciaux 2.0) noteerde ik dat Bert
toegaf als voorzitter van de Volksunie destijds doorgedraaid te hebben.
Letterlijk: Ik ging maar door en keek niet om, tot ik plots merkte dat niemand
nog volgde. Ik moest daaraan terugdenken toen ik dit weekeinde een interview
van Ivan Van de Cloot, chef-economist van de denktank Itinera in Doorbraak
(het blad van de VVB), las. Die zegt daarin, dat hetzelfde aan het gebeuren is
met Verhofstadt in het Europese parlement, nl dat ook die er geen rekening mee
houdt dat de bevolking (hem) niet volgt. En dat 'volgen' slaat op Verhofstadt's
vasthouden aan zijn 'Verenigde Staten van Europa', die er volgens Van de Cloot
(en ook anderen, Paul De Grauwe, Verhofstadt's gelijkgezinde, uitgezonderd) nooit zullen komen.
In tegenstelling tot de E.U., kennen de inwoners en de staten van de U.S.A. een gemeenschappelijke identiteit en een gemeenschapsgevoel dat Europa niet
heeft. Als er daar een staat faalt, dan trekken de bewoners er weg en gaan ze
elders werk zoeken (wat zopas in Detroit bv nog is gebeurd). Hoofdreden
daarvoor is dat de falende staat een interne devaluatie moet doorvoeren, de prijzen
matigen en de lonen en overheidsuitgaven moet terugschroeven.
De arbeidsmobiliteit in Europa is officieel
maar 10% van die van Amerika, maar eigenlijk is het verschil nog groter. In
Europa zijn de mobielere werknemers doorgaans nl de hoger geschoolden, die niet
echt noodzakelijk elders moeten gaan werken. En dan is er nog het
talenverschil. Alhoewel men in de States steeds meer Spaans hoort vanwege de
miljoenen geïmmigreerde Latinos, blijft er maar één officiële taal, het
Engels.
Verhofstadt vecht dan ook tegen windmolens,
zoals Don Quichote destijds, waarvan hij wel degelijk iets weg heeft als men
hem in het Europees parlement ziet staan molenwieken. Onlangs werd hij in De Tijd
door Kaaiman* nog getypeerd als de socialist die de liberale fractie in het
Europees parlement leidt. Uit hetzelfde interview van hierboven blijkt
trouwens dat Verhofstadt in 1999 op het Vlaams Economisch Congres vertelde dat
hij ervan droomde dat Rusland ooit lid zou worden van de eurozone
---
Van typering gesproken, ook Bertje Anciaux
kreeg er deze week in t Pallieterke nog een die kan tellen: de belegen Justin
Bieber van de belgo-nationaalsocialistische politiek!
* Kaaiman
is, voor wie het nog niet zou weten, de schuilnaam van Koen De Meulenare, die
vroeger de laatste bladzijde van Knack onveilig maakte, tot hij er samen met
Rik Van Cauwelaert opstapte omdat hij het niet eens was met de aanstelling van een pseudosocialist als nieuwe hoofdredacteur.
Ongeacht wat er vandaag op de klassieke
rode 1 mei stoeten allemaal zal verteld en geroepen worden, er zal weinig
positief nieuws te horen zijn. De rode vakbonden zijn er nl zelf de oorzaak van
dat heel wat heikele sociale punten niet opgelost geraken, gewoon omdat ze weigeren
mee aan het overleg te doen. Tot twee keer toe al hebben ze zich uit de sociale
onderhandelingen terug getrokken of ermee gedreigd het te doen. Op die manier
krijg je geen sociale en syndicale problemen opgelost in een periode waarop het
in de hele Europese Unie slecht gaat.
De eenmaking van de statuten voor arbeiders
en bedienden, een eis die het Grondwettelijk Hof al 20 (twintig!) jaar geleden
stelde en die nu vóór 8 juli definitief zou moeten worden waargemaakt, lijkt
een zoveelste lachertje te worden. Vergeten we hierbij niet dat die eenmaking
in de landen rondom ons al tien tot twintig jaar eerder gebeurde, ergens in de
jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Had men dat toen ook hier gedaan,
het zou enorm minder gekost hebben, simpelweg omdat de lonen toen maar een
fractie waren van wat ze nu zijn. Het is zelfs niet eens denkbeeldig dat nog
maar de dreiging van de eenmaking voor het verlies van arbeidsplaatsen gaat
zorgen.
Het afschaffen van de index mag niet van de
linkse partijen en de vakbonden, omdat dat onze koopkracht zou aantasten. In de
plaats daarvan komt Vande Lala om de zoveel weken met een ander ideetje,
waarbij dan weer eens de verkoop tijdens de koopjesperiodes, dan weer het overschakelen
van merkproducten naar huisproducten moeten zorgen voor een daling van die
index. Dat werkt nog ook voorlopig toch - gewoon omdat mensen in crisistijden
meer zullen kopen tijdens de solden en ook eerder goedkopere huismerken
zullen nemen i.pl.v. een merkproduct. Mocht het straks weer beter gaan en de
consument opnieuw duurdere producten zou gaan kopen, dan gaat die index echter wel
opnieuw de hoogte in, worden de lonen automatisch weer duurder, de producten ook
en zitten we opnieuw in dezelfde spiraal van vroeger, met als waarschijnlijk
gevolg bedrijfssluitingen of in het beste geval afdankingen.
Eurostat, het Europese bureau voor
statistieken heeft zopas nog bevestigd, wat wij eigenlijk allemaal al lang
weten, nl dat de lonen in België het zwaarst belast worden van heel Europa en
dat met een regering waarin marxisten het grootste woord hebben. Voor zon
regering zou het simpel moeten zijn om die lasten te verminderen, maar dan
verminderen ook de staatsinkomsten en komt men weer elders van de regen in de
drup.
Ondanks het feit dat België zopas zijn bad
bank van wijlen Fortis heeft kunnen van de hand doen en daar zon miljard euro
aan heeft overgehouden, zit het land nog steeds met een staatsschuld van boven
de 100%. Om er net onder te komen zitten maar dat is geen garantie dat het
beter gaat (99% of 101%, wat maakt het uit?) moet de staat nog eens zien 800 extra
miljoen te vinden. Zon initiatieven lossen niets op, zij kopen alleen maar wat
tijd.
Het geld pakken waar het zit, een typische
rode slogan, denkt men ook toe te kunnen passen via het innen van een zgz
Tobin taks die financiële transacties lichtjes gaat belasten. Dat lichtjes
betekent wel dat het onze eigen banken toch nog een dikke 8 miljard euro gaat
kosten. Op zich zou zon taks mogelijk moeten zijn. Minister Geens zegt zelfs
dat ze hoe dan ook onvermijdelijk is, maar voegt er wijselijk aan toe dat er
dan meer landen zullen moeten meedoen. Dat is tsjevenwijsheid (enerzijds,
anderzijds). In werkelijkheid moeten álle E.U. landen eraan meewerken, anders
gaan de kapitalen zich verplaatsen naar de landen die niet meedoen. Datzelfde
geldt trouwens ook voor de notionele intrestaftrek, waarvan zelfs ABVV
voorzitter De Leeuws familie niet vies is*, alsmede voor allerlei andere
heffingen. Geld is de dag van vandaag veel vluchtiger geworden dan vroeger. Eén
druk op een toets en het zit aan de andere kant van de wereld.
En zopas geraakte nog bekend, dat er in de
eerste helft van 2012 (dus op amper 6 maanden tijd!) in dit land liefst 290.442
stakingsdagen waren. Dat zijn er 200.000 (!) meer dan twee jaar eerder. Als dit
aanhoudt, zal ook dat de situatie op de arbeidsmarkt niet verbeteren. Jammer, dat het hier weer gaat om een statistiek voor België als geheel. Als men die zou opsplitsen volgens de gewesten, dan weet iedereen dat het Waalse deel daarvan wel eens een veelvoud zou kunnen zijn. In een dergelijk klimaat maakt het
weinig uit wat vandaag op de 1 mei stoeten zal gezegd en geroepen worden en
zullen die manifestaties alleen maar nuttig zijn om wat stoom af te laten.
Staan roepen hoe het moet en daarna niet mee aan tafel gaan zitten om er iets
aan te doen, is indeze tijden van
razendsnelle communicatie niet lang meer vol te houden.
* Rode
Rudy vertelde in de Gentse Vooruit op de vooravond van 1 mei weer dat hij tegen
die notionele intrestaftrek is, waar zijn familiebedrijf dus mee van
profiteert. Ge moet maar durven. De dik gevreten salonsocialist beloofde zelfs
150.000 nieuwe werkplaatsen. Die zouden er komen als men erin zou slagen de
werkgevers 13 miljard euro lichter zou maken. Van populisme gesproken
Voor mij mag deze dag snel voorbij gaan, al
was het maar o.w.v. al dat geleuter op radio en Tv over de kroning van Willem
IV, alias Willem Alexander, zoals hij zelf wil geheten worden. Ik heb vandaag
het bezoek van Nederlandse vrienden die met opzet deze dag gekozen hebben om
hun land te ontvluchten. Ze zijn daar niet allemáál gek. De oranjegekte is al
erg genoeg als het om het nationaal voetbalelftal gaat, laat staan hun
koningshuis.
Nu is het wel zo dat het huis van Oranje dan
nog eigen volk is en geen geïmporteerde Duitsers zoals bij ons. Die van
Oranje-Nassau kwamen ook wel uit Duitsland, maar toen bestond Nederland nog
niet en al bij al heeft Willem de Zwijger het met zijn leven bekocht. Met een
beetje goede wil kan men zeggen dat hij zijn leven gegeven heeft voor zijn
nieuwe vaderland. Er zijn er trouwens die beweren dat Beatrix en Co niet van
hem zouden afstammen, maar dat is wel zo. De mannelijke afstammelingen, van de
Vader des Vaderlands stierven weliswaar uit met koning-stadhouder Willem III
(in 1702), maar de huidige Oranjes stammen af van Willem de Zwijgers broer, Jan
de Oude, wiens kleinzoon de kleindochter van de Zwijger, Albertine Agnes huwde.
Ook de nazaten van het Groothertogelijk Huis van Luxemburg stammen daarvan af.
Er is nog een wezenlijk verschil met ons
koningshuis. In Nederland heeft men de bemoeienis van de vorst(in) niet meer
nodig om bv een nieuwe regering te vormen. De huidige regering van liberalen en
sociaaldemocraten kwam tot stand na een akkoord tussen Rutte en Samson zonder
dat Beatrix zich daarmee nog moeide. Verder heeft Willem Alexander nu reeds
laten verstaan er geen problemen mee te zullen hebben, mocht hij morgen alleen
nog maar lintjes mogen knippen. Daarenboven moeten alle andere leden van het Nederlandse
koningshuis, met uitzondering van de troonopvolger, zelf hun kost verdienen en krijgen
die geen dotaties om zo goed als niets te doen zoals dat bij ons het geval is.
Met een Albert II die 79 is (even oud als
Donald Duck!) en die nu al met een stok begint te lopen, wordt het hoe dan ook
uitkijken wat het hier zal worden, mocht Philippe I koning worden zonder dat de
wetten ondertussen zouden zijn aangepast. De man gelooft er nl heilig in dat hij
een missie heeft en dat zou wel eens voor vuurwerk kunnen zorgen, hoe men er
ook tegenaan kijkt.
* De Nederlandse wapenspreuk Je
maintiendrai (ik hou), die men op de epauletten van de Nederlandse
marechaussees terugvindt, komt van Maurits van Nassau, een oom van de Zwijger,
die in het bezit was van de Franse stad Orange en omgeving, waaronder de stad Chalon sur Saône. De originele
uitspraak luidde trouwens: Je maintiendrai Chalon. Dat Chalon
raakte hij later toch kwijt en de naam van die stad werd toen in de slagzin
vervangen door Nassau, die men nog later, in 1815, heeft laten vallen.
Eigen lof stinkt, ik weet het, maar toch
doet het deugd als men een politiek pronostiekje maakt, in het buitenland dan
nog, dat blijkt te kloppen. In mijn blog van 23 dezer voorspelde ik immers dat
de centrumlinkse en de centrumrechtse Italiaanse partijen, die elkaar gevonden
hadden bij de presidentiële herverkiezing van de stokoude Napolitano, het ook
wel op een akkoordje zouden gooien voor wat de vorming van een nieuwe regering
betreft. Het is net zo uitgekomen veel sneller dan men gedacht had -
inbegrepen dat ze er het partijtje van Supermario Monti bijgenomen hebben, al
was dat voor een meerderheid niet nodig, maar wel om op een goed blaadje te
staan bij Europa.
Ik had me wel vergist in de persoon van de
nieuwe Italiaanse premier. Het werd niet de socialistische coming man Renzi,
die de voorzitterverkiezingen verloren had tegen Bersani, maar Enrico Letta,
voor mij een nobele onbekende. Al bij al is de grote overwinnaar voorlopig
Silvio Berlusconi, die alhoewel hij zelf geen deel uitmaakt van deze nieuwe
regering zijn partij toch vijf ministers ziet krijgen, waaronder zijn
doodgeverfde politieke opvolger Alfano. Het zou me trouwens helemaal niet verwonderen dat
het dezelfde Berlusconi is geweest die Enrico Letta naar voor heeft geschoven.
De nieuwe eerste minister Letta mag dan wel uit de centrumlinkse partito
democratico komen, hij is geen socialist, maar een christendemocraat, dus eerder
centrum dan links. Erger nog, zijn oom Gianni Letta wordt beschouwd als de
rechterhand van Berlusconi.
Dat alles maakt het de tegenstanders van
Berlusconi zowel in Italië, maar ook daarbuiten, niet gemakkelijker om il
cavaliere te blijven diaboliseren. Met deze regering zijn de problemen voor
Italië niet voorbij, maar het land krijgt voorlopig wel het voordeel van de
twijfel. Het zootje ongeregeld van de anarchist Beppe Grillo heeft gegokt en
verloren en het zal hen moeilijk worden het momentum te behouden, mocht deze
nieuwe squadra (met één derde vrouwen, mai visto in Italia!) haar term uitzingen,
al dan niet in bel canto.
Groot nieuws in onze media. In de jaren
zestig, zeventig en tachtig was er, in meestal katholieke zorg- en
onderwijsinstellingen, niet alleen seksueel misbruik van kinderen, maar ook
misbruik van andere aard: fysiek en psychisch. Ik ga dat hoegenaamd niet
betwisten en als aan de nasleep daarvan iets kan gedaan worden en dat blijkt wel
degelijk te kunnen - zoveel te beter. Ik vraag me wel af waar de mensen, die na
dertig en veertig jaar daar nu opeens over reclameren, waar die mensen de vorige
jaren waren toen er openlijk over dat seksueel misbruik werd gedebatteerd en
nog geen klein beetje. Waren die slachtoffers toen niet hier, zaten die op een
andere planeet? Waarom konden die toen niet uit de anonimiteit komen en nu wel?
Of hebben we hier te maken met een zoveelste circuit van extra inkomsten? En zo
zullen er nog wel enkele vragen zijn.
Ik heb zo de indruk dat de papenvreters
schrik hebben dat ze hun momentum aan het verliezen zijn. Datzelfde geldt ook
voor de aanvallen op Mgr Léonard, die weliswaar als geen andere de kunst
verstaat om iets controversieel te zeggen op het verkeerde moment, maar die in
elk geval zegt waar hij op staat. Geen watje zoals Daneels, zijn voorganger, die
eerder een exponent was van de lijdende Kerk, niet van de strijdende zoals
Léonard dat wél is.
Zelfs op de Paus kan men tegenwoordig weinig
vitten. Men heeft wel getracht hem meteen in diskrediet te brengen o.w.v. een
eventuele passiviteit tijdens de militaire dictatuur in zijn Argentinië, maar
ook dat verhaal is doodgebloed. Erg, hé?
Ik vraag me echt af, wat voor meerwaarde
heel die papenvreterij heeft. Was een bewind van de vrijmetselaarsloge beter
geweest? Zeker niet voor Vlaanderen, want die logebroeders hebben nooit iets
verwezenlijkt voor ons landsdeel en moeten ook nu nog de wet van de Franstalige
vrijmetselaars ondergaan. So what?
---
En om toch in de kerkelijke sfeer te
blijven, nog dit: Wilfried Martens is met zijn Miet getrouwd voor de Kerk. Dat
kon, omdat zijn eerste vrouw recentelijk overleden was en hij dus officieel weduwnaar
geworden is. Op zijn kerkelijk huwelijk waren er ook drie van zijn kinderen. Niet
uit zijn eerste huwelijk, maar uit een tweede, dat alleen voor de wet had
plaatsgevonden en waarover nu zedelijk in ware sovjet stijl gezwegen wordt als
had het nooit plaats gevonden. Nu, iedereen doet met zijn leven wat hij
wil,maar als men door het leven wil
gaan als een voorganger van een christelijke partij (én als voorzitter van de
Europese Volkspartij EVP - waartoe ook Martens CD&V behoort), zou het
toch wel iets kieser geweest zijn als de ooit Vlaamsgezinde studentenleider dat
tweede kerkelijk huwelijk in sourdine had laten plaatsvinden, i.pl.v.
uitgebreid voor de cameras, waar het niet meer was dan een hypocriete
bedoening.
Als reactie op mijn blog van 25 dezer over
de dure duurzame energie, merkt lezer Stefan op, dat Amerika zal moeten
terugkomen op het ontginnen van schaliegas en olie, omdat de winning ervan het
grondwater zou bevuilen en het ten koste zou gaan van het milieu en dat er in
Amerika en Canada al stemmen opgaan om dit te verbieden.
Dat laatste klopt, maar tot nu toe moet er
nog steeds bewezen worden dat die ontginning vervuilt en daarmee bedoel ik:
serieus vervuilt. Want elke ontginning van ertsen, gassen en oliën vervuilt.
Zie maar wat voor problemen ze nog maar hebben in Noord-Nederland met de
ontginning van hun aardgas en dan wil ik het nog niet hebben met wat gebeurt
met oliewinningen in bv Nigeria. Of recentelijk nog in de Golf van Mexico. Tot
nu toe moet er nog altijd een eerste geval van ernstige vervuiling i.v.m. het
ontginnen van schaliegas en olie plaats vinden.
Nu is elke vervuiling er wel een te veel,
maar ondertussen verspelen wij wel een serieus deel van onze economische en
industriële ontwikkeling, in Europa in het algemeen en in dit land in het
bijzonder. Het dreigement dat een deel van onze chemie naar de States zou
kunnen vertrekken, is jammer genoeg reëel. Wie dat niet gelooft, leest maar
eens het weekblad Trends van deze week, waar liefst drie artikels daaraan gewijd zijn,
of The Economist.
Bij ons is de kernenergie al zo goed als
afgeschreven. Voor steenkool krijgt men geen vergunningen meer. De gascentrales
worden de ene na de andere gesloten omdat ze niet meer rendabel zouden zijn en
de groene stroom overleeft dank zij massale staatsondersteuning en subsidies,
die echter worden doorberekend aan bedrijven en verbruikers. Zoals men hier nu
bezig is, zullen we over enkele decennia wel een groene economie hebben, maar
geen industrie meer en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 10
januari, is de kans groot dat we nog een hete lente gaan meemaken, zeker nu er
van de gebruikelijke hete herfst niets is inhuis gekomen. De situatie op de arbeidsmarkt is nu eenmaal verre van
gunstig en dat geldt zowel voor werkgevers als werknemers. Het feit dat men de
gelijkschakeling van de statuten van arbeiders en bedienden waarschijnlijk
nooit tegen 8 juli klaar zal krijgen, is een open deur intrappen. De schuld
daarvoor ligt bij alle partijen, die het verzuimd hebben te doen, toen het overal in
de ons omliggende landen plaats vond: dertig tot veertig jaar geleden.
Ondertussen zijn de kosten en de lonen zo erg gestegen dat het inderdaad een
dure grap zou kunnen worden, vooral in deze slecht conjuncturele tijd. De
kans is dan ook groot dat het nu enkele duizenden arbeidsplaatsen gaat kosten (In het
economisch vakblad Trends sprak men zelfs van 10.000). Dat gisteren alleen
het ABVV daartegen betoogd heeft, is gewoon het gevolg van het feit dat de
stakerskas van het ACV, na het Dexia avontuur, niet veel meer voorstelt.
Hilarisch was dan helemaal, dat men echt staakte bij Nike*. Het Amerikaanse
bedrijf, dat zelf de statuten wél al heeft aangepast, lijdt nu schade, alleen
omdat de werknemers nog maar denken dat ze hun nieuw statuut er gaan
kwijtspelen. Als men straks gaat staken voor alles wat men nog maar denkt dat
er kan gebeuren, dan kan men er best helemaal mee ophouden.
Dat er veel meer syndicale actie was in
Wallonië dan in Vlaanderen, is ook de normaalste zaak van de wereld. Als ze ten
zuiden van de taalgrens het woord grève nog maar horen, ligt alles plat. Dat
gebeurt in Vlaanderen (nog) niet, buiten nu bij Nike dan. Toch gaat het in
Vlaanderen ook helemaal niet zoals men zou willen. Ook de Vlaamse lente blijft
uit. Van het fameuze Vlaanderen In Actie (VIA) blijft ook niet veel over, als
de minister-president zelf moet toegeven dat amper 38% van de 337(!) projecten
positief evolueert. Vlaanderen verliest zijn plaats binnen de Europese topregios
en zijn export naar Noord-Amerika en Azië daalt, terwijl bv de Nederlandse
stijgt.
Wat men in dit verhaal meestal niet hoort is
de vraag, wat Vlaanderen extra zou kunnen doen, mocht het kunnen beschikken
over de twaalf miljard euro (12.000.000.000!), die het elk jaar via transfers
moet afgeven aan de meest stakende regio. En dan wil men nog dat datzelfde
Vlaanderen daarenboven de federale regering komt depanneren bij de overdracht
van de in de laatste staatshervorming afgesproken bevoegdheden. En wat denk je dat er zou
kunnen bereikt worden, mocht men eindelijk eens stoppen met de import van
armoede die wij blijven meemaken. Als men op deze weg verder gaat, komen we er
nooit en wordt het angstig afwachten wat de generaties na ons nog zullen
overhouden van het luxe leventje dat wij al bij al gekend hebben. Als we niet
opletten wordt het over and out.
* In
tegenstelling tot wat men zou denken, is de naam Nike geen Amerikaans, ook al
wordt het zo als naaikie uitgesproken. Nike is de naam van een Griekse godin
uit de oudheid, de godin van de zege. De Griekse uitspraak is niekei.
Men moet echt geen specialist ter zake zijn
om te weten dat al die groene, duurzame en hernieuwbare stroom waar men mee
bezig is, handenvol geld kost. De prijs van de elektriciteit die ermee wordt
opgewekt volstaat niet om zelfs maar de investeringen ervan te financieren. Er
zijn al een paar van die zoveel belovende firmas over de kop gegaan en
blijkbaar gaat het ook niet goed met het in de hemel geprezen Electrawinds, het
favoriete speeltje van o.m. Vande Lala uit Oostende, ook verantwoordelijk voor
de Noordzee (!).
Het bedrijf, met een kasstroom van zowat 30
miljoen euro, heeft momenteel 233,3 miljoen euro schulden op zijn operationele
activiteitenen bijna 130 miljoen op
zijn holding. Deze schulden zijn o.m. het gevolg van een hele reeks overnames
en nieuwe projecten op gebied van wind, zonne-energie en biomassa. Helemaal
gortig wordt het als men weet dat het bedrijf wel beheerd wordt door enkele
privé personen, die nog steeds de meerderheid van de aandelen hebben, maar dat de
grote investeerders politiek verbonden zijn. Dat gaat van de federale overheid,
het Vlaams Gewest en de GIMV tot niets minder dan de Gemeentelijke Holding
nota bene: een bedrijf in vereffening sinds het Dexia debacle. Om Electrawinds voorlopig te
redden, heeft het bedrijf weer vers kapitaal nodig en wordt het al langer hoe
onduidelijker hoe het daaraan zal geraken op een ogenblik dat uitgerekend al die
met de politiek gelieerde bedrijven vanuit de diverse regeringen niet op vers
geld moeten rekenen, zelfs niet via Vande Lala, die al meer spookkastelen op
zijn naam heeft. Denk maar aan zijn Zilverfonds dat de kosten van de
vergrijzing ging opvangen.
Men zou denken, dat men zo stilaan geleerd
zou hebben uit dit doorhollen from here to eternity, maar dat is blijkbaar niet
het geval. Ze gaan nu immers beginnen met proeven om parken met energieboeien
tussen de windmolens in zee aan te leggen. Een eerste prototype is eergisteren
in Oostende, toevallig weer de thuishaven van Vande Lala, te water gelaten. Het
gevaarte van zon 25 tonheeft tot nu
toe 3,7 miljoen euro gekost, waarvan twee derden betaald werden door het IWT,
een zoveelste overheidsinstantie die zgz innovatiesteun ter beschikking
stelt. Verder wordt de mogelijkheid geopperd te gaan investeren in Roemenië, Bulgarije
en Servië, stel u voor, zogezegd omdat er voor die landen interesse is bij de
Wereldbank. Misschien kan men daarvoor wel enkele contacten leggen via de plaatselijke
Roma waarvan er o.m. in Gent massas te vinden zijn!
Ondertussen gaan de Amerikanen verder met
het ontginnen van schaliegas en schalieolie, iets waarvoor men in Europa de
neus ophaalt, maar waardoor de Amerikaanse energiekosten dramatisch gezakt zijn
(gas kost er nog een derde van de prijs in Europa) en ze een deel van onze
bedrijven uit de markt zullen prijzen of zelfs naar zich zullen toe trekken,
zoals zopas nog op de Tv journaals verteld werd door een vertegenwoordiger van
onze chemie-industrie.
Het is niet de eerste keer dat ik dit
schrijf, maar we gaan ons nog blauw betalen aan die groene stroom.