’t Zijn slechte tijden voor onze roodjes. De PS dreigt straks niet meer de grootste partij te zijn in Wallonië noch in Brussel en bij de Vlaamse ‘aanklampers’ blijkt het al niet veel beter te gaan. De retoriek van links tegen rechts snijdt in Vlaanderen geen hout meer, omdat het nieuwe stemmenverlies, dat er voor de SP.a weer aan dreigt te komen, eerder op uiterst links te situeren is. Het blijft dan ook lachwekkend dat een Tobback Jr blijft herhalen dat men op 25 mei zal moeten kiezen tussen zijn SP.a en het N-VA. De kans dat potentiële N-VA-kiezers straks voor de SP.a zullen stemmen is zo goed als nihil. De kans dat SP.a’ers voor Groen en/of de PvdA zullen stemmen daarentegen, is hemelshoog. Toch blijft Tobbackse* de Vlaamsnationalisten aanvallen en kreeg hij ook op het laatste verkiezingscongres van zijn partij de naam Vlaanderen amper over zijn lippen.
En dat congres verliep feitelijk al even faliekant. Wat er ook allemaal bedisseld en besproken werd zal niemand zich straks nog herinneren, tenzij dan die motie om cannabis te legaliseren. Denkt men echt daarmee in Vlaanderen stemmen te halen, net zo min als de blauwe club met die euthanasie voor kinderen? Typisch was het beeld van de rode prominenten, die in het congresgebouw op de eerste rij zaten en niét voor de legalisatie stemden, tot Katleen Van Brempt omkeek en zag hoeveel er vóór stemden en toen ook haar pancarte maar snel in de lucht stak. Voorwaar een geboren leidster: eerst zien naar waar de massa loopt en dan voorop gaan lopen!
De leiding van de zgz partij van de werkman bestaat nog alleen uit hooggeschoolden, ‘technocraten van de verzorgingstaat’, zoals iemand ze ooit genoemd heeft. Arrivisten die zich alleen denken te kunnen handhaven door tot elke kost de verzorgingsstaat in stand te houden. De man in de straat spreekt de partij niet meer aan. Voor een partij die al drie keer op een rij de verkiezingen heeft verloren, is het dan ook hilarisch door Tobbackske te horen vertellen dat ze niet zit te wachten om straks in een alternatieve oppositie terecht te komen, want dat ze mee wil in een alternatieve regering. De postjes, weet je wel. Het zou wel eens een bitter ontwaken kunnen worden voor een partijtje dat nog amper 13% van de stemmen haalt. Ter vergelijking: de Duitse socialisten haalden vorig jaar hun slechtste resultaat ooit, maar dat was nog 26%.
* Ondertussen zal de uit de partij gezette socialistische fractie van Aalst een apart nummer in de stedelijke carnavalsstoet hebben onder de naam ‘Tobbacksken’. Maar goed dat die ‘n’ achteraan erbij staat, anders had ik nog gedacht met een plagiaat te doen te hebben. Ik gebruik die naam nl al járen.
Men zal het in onze media niet terugvinden, maar Oekraïne is feitelijk een beetje een kopie van België. Daar waar er bij ons de scheiding is tussen noord en zuid, is er daar een tussen west en oost. Driekwart van de bevolking, die voornamelijk in West-Oekraïne wonen, zijn authentieke Oekraïners en hebben ook het Oekraïens* als omgangstaal. In het Zuidoosten wonen voornamelijk mensen van Russische afkomst of Oekraïners die verrussist zijn. Net zoals bij ons heeft de minderheid, de Russen in dit geval, het daar voor het zeggen.
Hierbij moet wel e.e.a. genuanceerd worden. We zouden het Oekraïne van vandaag best vergelijken met het België van de negentiende eeuw. West-Oekraïne, waar de ‘echte’ Oekraïners wonen, is nl arm (zoals Vlaanderen toen) en Oost-Oekraïne is een vrij welvarende mijnstreek met daaraan verbonden industrieën, zoals het Wallonië uit de negentiende eeuw. Dat verklaart gedeeltelijk waarom de Russische Oekraïners het toch voor het zeggen hebben in het hele land. Zeker in een land, waar negentig procent van de bevolking rond of onder de armoedegrens leeft, is dat een factor die ook politiek meetelt: ‘L’argent fait la guerre’. Een andere reden is, dat dat onmetelijke land (na Rusland het grootste van Europa qua oppervlakte), geen federale staat is, waar partijen volgens taalgroep zijn ingedeeld zoals bij ons. Mocht dat immers het geval geweest zijn, dan zouden het gegarandeerd de Oekraïners zijn de lakens uitdelen. Het voorbeeld van een Vlaamse meerderheid die zich in een zgz democratisch land laat ringeloren door een minderheid zou daar niet pakken, zoals dat trouwens nergens anders pakt. ‘Only in Belgium’, om het eens met een oude slogan van Verhofstadt te zeggen.
Vraag is maar, hoe het daar verder moet. Die Janoekovitsj, waarvan algemeen bekend is dat hij zijn politieke carrière begon als kleine crimineel en tot nu toe aan de macht kon blijven dank zij grootschalige corruptie en de steun van Rusland, kan onmogelijk aan de macht blijven tot december van dit jaar. Een president van een land met bloed aan zijn handen is een onhoudbare situatie, zelfs in een land waar men al heel wat gewend is geraakt.
* Oekraïens is een Slavische taal, verwant met het Russisch, maar met nogal wat Poolse invloed. Het verschil met het Pools is, dat Oekraïens, zoals het Russisch, het Cyrillisch schrift hanteert, daar waar de Polen het Latijnse alfabet hebben ingevoerd (iets wat ook Tsjechen en Slowaken hebben gedaan).
Met het openen van de grenzen en het invoeren van een eenheidsmunt dacht menigeen dat Europa de oplossing ging zijn voor vele van onze problemen, niet het minst in België, waar we – als Vlamingen - bepaalde toestanden liever geregeld zagen vanuit Europa dan door de Belgische politiek die niemand nog betrouwde. Helaas is het zo ver niet gekomen. Europa, meer bepaald de E.U., gedraagt zich als een schoonmoeder die zich meer bezig houdt met het kader dan met het schilderij, die zijn medeburgers wil besturen zoals het eerste beste totalitair regime.
Zo gaat, uitgerekend op een tijdstip waarin de democratie in Turkije verder af lijkt dan ooit, de E.U. weer toetredingsbesprekingen aanknopen met dat land, waar de persvrijheid beknot wordt, waar tientallen journalisten zonder vorm van proces in de gevangenissen zijn beland en waar de vrijheid van meningsuiting en betoging steeds hardhandiger wordt aangepakt, waar politie en gerechtsmedewerkers willekeurig worden afgedankt of verplaatst als ze de machthebbers niet meteen volgen. Om nog te zwijgen over de Koerden, 10% van de bevolking aub, die nog steeds onderdrukt worden o.w.v. hun cultuur en afkomst.
Nog deze week werd gesteld dat de sancties vanwege de E.U. t.o.v. Zimbabwe zullen versoepeld worden, uitgerekend dezelfde week waarin er in de media berichten verschenen over duizenden (!) mensen die in dat land jaarlijks de hongerdood sterven in de overbevolkte gevangenissen van dictator Mugabe. Die een dezer dagen nog eens uitbundig gevierd wordt voor zijn verjaardag. Als verkeerd signaal kan dat tellen.
Na het volledig democratisch verlopen referendum van Zwitserland werden vanuit de E.U. (én in onze media) meteen signalen uitgestuurd dat Zwitserland daarmee in eigen voet zou geschoten hebben. Niets blijkt minder waar. Zwitserland voert nl meer in uit de E.U. dan omgekeerd. Een drastische anti-Zwitserse maatregel zou dan ook een tegengesteld effect kunnen hebben. Daar komt nog bij dat het land van Wilhelm Tell nog een andere stok achter de deur heeft: het voert energie uit naar zowel Duitsland (via zijn waterkrachtcentrales) als naar Italië (als doorgangsgebied vanuit Frankrijk). En dan is er nog Oekraïne, waar de E.U. wel hoog van de toren staat te blazen, maar waar – tot nu toe – niets ernstigs ondernomen wordt. Het toont nogmaals de politieke en militaire onmacht van de E.U. aan, die in dit 'Grensland' even weinig lijkt te betekenen als in Syrië. Terwijl dikke nek Barroso staat te roepen dat in Oekraïne de democratische waarden moeten verdedigd worden, gunt diezelfde Barroso diezelfde waarden niet aan de Schotten (die hij al heeft afgedreigd), de Catalanen (idem), de Basken, de Zuid-Tirolers en straks ook niet aan ons, de Vlamingen. Dat laatste dan met de bereidwillige hulp van clown Verhofstadt en de Natte Dweil.
Terwijl bij ons het parlement zich bezig houdt met de vraag of kinderen voortaan één of twee achternamen mogen/moeten hebben (heel belangrijk!), staan ze in Italië misschien wel aan de vooravond van een soort fiscale en sociale revolutie. De centrumlinkse Partito Democratico (PD) heeft er zijn eigen eerste minister in functie naar huis gestuurd en vervangen door de partijvoorzitter, de pas 39 jarige Matteo Renzi. De man is al enkele jaren burgemeester van Firenze, de stad waar de Europese Renaissance ooit begon en vindt dat het hoog tijd wordt dat zijn land in een hogere versnelling schiet (en dat laatste letterlijk!). Zijn objectieven zijn niet alleen erg duidelijk, maar tegelijk wil hij ze er op ramkoers doordrukken.
Om te beginnen wil Renzi doorgaan met dezelfde club waarmee zijn voorganger Letta mee begonnen was, maar die ondertussen, naar goede Italiaanse traditie, al een paar keer op sterven na dood was. Dat betekent dus zijn PD met de coalitie rond Berlusconi, groep die uiteen was gevallen, maar nu bereid zou zijn de draad weer gezamenlijk op te nemen. En wat deze club wil doen is zonder meer revolutionair.
Nog binnen deze maand februari zou de nieuwe Italiaanse regering de kieswet moeten hervormen, vóór einde maart is het de beurt aan de hervorming van de arbeidsmarkt, in april komt het openbaar bestuur aan de beurt en in mei wil ze afronden met de hervorming van de onoverzichtelijke Italiaanse fiscus. Noem het een mission impossible, maar áls Renzi slaagt, zal Italië een ander land zijn. Daartegen zal zelfs de ‘kracht van de hervorming’*, type N-VA, er maar als een waterzonnetje uitzien. Renzi mag dan wel een socialist zijn, ik hoop dat hij slaagt, want het zou in de ingedommelde E.U. wel eens andere krachten kunnen doen ontwaken, die ook elders – niet in het minst bij ons – komaf zouden maken met dat aanslepende knip- en plakwerk, dat niets oplost, alles steeds ingewikkelder maakt en nooit tot een ernstige heropleving zal leiden. In elk geval komt Renzi, momenteel de jongste premier van Europa (Italië heeft ook de oudste president: 88!), heel wat positiever over dan de anarchistische ‘schreeuwer’ Beppe Grillo, waarvan men al lang weinig of niets meer van hoort en die het er alleen om te doen was de zaken af te breken. Niet dat de man geen gelijk had, maar hij had ook geen antwoord op de problemen die hij aanklaagde.
Duimen voor de ‘positivo’, zou ik zeggen en dat is voorlopig Matteo Renzi.
* ‘De kracht van de verandering’ wordt in het Italiaans: ‘la forza del cambio’, niet te verwarren met ‘La Forza del Destino’ (De Kracht van het Noodlot’), de bekende opera van Giuseppe Verdi, die – zoals de meeste opera’s – slecht afloopt…
Ons nieuwe koningspaar is dus ook op staatsiebezoek geweest in Berlijn. Het koppel was er niet alleen, maar vergezeld door de federale premier en alle minister-presidenten die dit landje ‘rijk’ is. Zelfs Oostkantonner Karl Heinz mocht mee, al werd hij, de enige echte Duitse Belg van het gezelschap, nauwelijks vermeld bij het bezoek aan zijn vaderland van origine. Ondanks het politieke gewicht dat blijkbaar aan dit bezoek gegeven werd, hadden de media vooral aandacht aan het rode ensemble van ‘Hare Majesteit’ koningin Mathilde en kregen we voorwaar Jean-Marie Pfaff te zien, blijkbaar nog steeds de belangrijkste Belg in Duitsland, die op RTL zelfs een woordje Frans placeerde. Je bent polyglot of je bent het niet.
Toch blijft Duitsland voor ons meer dan belangrijk. Zoals ik in mijn blog van 5 januari (‘Het daghet in het Oosten’) al vermeldde, is onze economie vooral op dat land gericht. De belangrijkste reden waarom het bij ons nog betrekkelijk goed gaat, is uitgerekend het feit dat onze bedrijven nog steeds kunnen blijven leveren aan de Duitse die ervoor zorgen dat hun land goed blijft draaien, waardoor wij daar mee van kunnen profiteren. Het drama is dat onze economie wel op Duitsland mag gericht zijn, ons politiek beleid daarentegen niet. Dat zweert nog altijd bij Frankrijk, een land in verval waardoor ook wij straks serieus riskeren te moeten inleveren. Zelfs de hardnekkigste francofonen in dit land kunnen het licht van de zon niet blijven ontkennen. Het volstaat even te zien wat de samenwerking met Frankrijk ons de laatste jaren heeft opgebracht, of beter: ons heeft gekost.
De energie in dit land wordt bijna volledig beheerst door Franse maatschappijen. Daarbij is zopas nog uitgelekt - via de Creg, onze energie waakhond – dat de Belgische Staat in het algemeen en de gemeenten in het bijzonder in 2012 waarschijnlijk voor een half miljard zijn opgelicht door GDF-Suez, de moedermaatschappij van het zgz ‘Belgische’ Electrabel. Niet alleen kregen de gemeenten dat jaar geen dividend uitgekeerd, omdat er zgz geen winst was gemaakt, maar door dat laatste feit betaalde het bedrijf toen ook geen belastingen. Tel daarbij nog wat profijtjes van de notionele intrestaftrekking en de rente die het bedrijf haalt uit zijn afgeschreven kerncentrales en er hoeft geen tekeningetje bij om te vertellen wie de gefopte Frederik is in deze zaak. Voor wie het nog niet zou weten, de Franse Staat is de grootste aandeelhouder bij GDF-Suez en zit dus vooraan als er daarmee geld te rapen valt.
Vorig jaar was er de verkoop van de BNP-Parisbas Fortis aandelen door de federale regering, die in de eerste plaats moest dienen om het aandeel van de Belgische staatsschuld onder de magische 100% van het bbp te brengen (wat ondertussen alweer zo goed als teniet is gedaan), maar die volgens economen en specialisten veel te voordelig werd afgesloten. Voordelig dan voor de Franse Staat, wel te verstaan.
Tenslotte weet ook iedereen zo stilletjesaan dat het duo Reynders-Leterme zich destijds door de Fransen heeft laten rollen in de Dexia affaire en dit land heeft opgezadeld met garanties die voor België in de tientallen miljarden euro kunnen lopen, terwijl la douce France haar aandeel daarin tot een minimum kon beperken. Nota bene: het Dexia gat ontstond in de eerste plaats als gevolg van geldverspillingen in Frankrijk, niet in België.
Kortom, als wij willen vermijden straks bij de perifere landen te verzeilen, dan wordt het hoog tijd om met Frankrijk andere afspraken te maken en liefst van al er afstand van te nemen. Daar dit een mission impossible is zolang onze francofonen hier alles kunnen blijven blokkeren, is er maar één oplossing en dat is een einde maken aan het bestaan van dit kunstmatige land. Al dan niet via een eerst stap langs het confederalisme. Op 25 mei biedt zich daarvoor een kans aan.
Als dat Zwitserse referendum nog voor iets goed was, dan was het om er ook bij ons de aandacht op te vestigen dat vol vol is. Ook immigratie heeft zijn grenzen en dat geldt zeker voor kleinere landen zoals bv Zwitserland, ongeacht hoe groot de welvaart daar ook zou zijn. 80.000 nieuwe inwoners per jaar, dat is een middelgrote stad. Bij ons is dat feitelijk nog erger, want daar waar men in Zwitserland in de eerste plaats hooggeschoolde werkkrachten zoekt, stroomt bij ons de armoede binnen, terwijl we zelf met een reeds abnormaal hoog aantal laaggeschoolde werklozen zitten. Dat zorgt voor hogere criminaliteit, het gevoel dat dit niet streng genoeg bestraft wordt of dat men profiteert van onze sociale zekerheid.
Uit een pas gepubliceerde studie van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) uit Antwerpen blijkt, dat ook wij hier een tekort hebben aan hooggeschoolde werkkrachten, die we uit het buitenland zullen moeten aantrekken als blijkt dat die hier niet voorhanden zijn. Dat kan via de zgn ‘blue cards’, een variatie op de Amerikaanse ‘green cards’, waarmee de USA jaarlijks een aantal zelf gewilde buitenlandse specialisten laat immigreren. Dat is nodig, daar we momenteel het begin meemaken van een derde industriële revolutie, waarbij de mens het steeds meer moet afleggen t.o.v. de machines. Deze laatste worden door de steeds sneller voortschrijdende automatisering en digitalisatie alsmaar meer geperfectioneerd en kunnen heel wat taken niet alleen beter, maar ook sneller en vooral goedkoper uitvoeren dan mensen. Het heeft geen zin robotten te gaan beconcurreren, men moet leren ermee om te gaan en dus nieuwe, toegevoegde taken aanleren. Daarvoor heeft men gespecialiseerde mensen nodig en als we die in eigen land niet vinden, zullen we die elders moeten gaan zoeken. Als we dat niet doen, zullen steeds meer bedrijven hier vertrekken, wat zal leiden tot steeds groter wordende werkloosheid, ook voor de laaggeschoolden.
De zo geroemde Maggie De Block, die het hier allemaal zo knap aan het regelen is dat ze dreigt zowat de populairste politica van het land te worden, heeft de laatste jaren de instroom van immigranten wel wat kunnen indijken. Gewoon, zoals ze zelf zegt, door de wetten toe te passen, maar blijft toch nog tienduizende laag of niet geschoolde inwijkelingen verblijfsvergunningen geven. Wat betekent dat die wetten niet goed genoeg zijn. Daar tegenover staat dat ze in diezelfde tijd in totaal 4 (vier!) blue cards heeft uitgedeeld, nodig voor het aannemen van hooggeschoolde ingenieurs, technische specialisten en gediplomeerden in de zorg. Dat blijft dweilen met de kraan open. Zo heeft het pas opgerichte open terugkeercentrum van Holsbeek ervoor gezorgd dat slechts 31 van de 400 mensen, die daar gelogeerd werden, effectief naar hun land van herkomst zijn teruggekeerd, terwijl dat centrum ongelooflijk veel geld heeft gekost.
Meer buitenlanders naar hier halen? Ja, maar dan de juiste, die met een meerwaarde en niet diegenen die van onze sociale zekerheid komen profiteren zonder er zelf ooit aan bijgedragen te hebben. Hardvochtig? Ik zou het eerder rechtvaardig noemen. Wij kunnen niet de halve wereld opvangen en nog minder als blijkt dat dit zou gebeuren uit partijpolitieke overwegingen, met de hoop straks stemmen te kunnen krijgen van een nieuw soort lompenproletariaat. Dat Vlaanderen armer zou worden, komt niet doordat de doorsnee Vlaming, maar wel de doorsnee in Vlaanderen wonende burger, armer wordt. Dat is een groot verschil dat door onze poco media steeds angstvallig verzwegen wordt.
Ik was eerst niet zinnens nog iets over die ‘Oosterkwelverbinding’ te schrijven, maar n.a.v. de reacties en het feit dat ik sinds lang nog eens een rechtstreekse uitzending van de Zevende Dag had meegemaakt*, moet er toch ter zake nog e.e.a. uit mijn pen.
In het debat daarover op dat programma vertelde een dame van Groen (Meuleman was de naam, dacht ik), dat 60% van de Antwerpenaren hadden tegengestemd. Dat was een grove leugen. In totaal kwamen er voor het referendum in Antwerpen slechts 40% van de kiesgerechtigden opdagen, waarvan 60% tegenstemde. In werkelijkheid had dus slechts 24% van alle Antwerpenaren tegengestemd. Dat dat groene miepie dat zo uit haar botten sloeg, is haar zaak – hoe bedenkelijk ook – het ergst van al vond ik nog dat niemand – zeker de VRT-moderator – dat cijfer betwistte. Blijf maar liegen en straks gelooft men u nog.
Een nieuw referendum organiseren, zoals op de Zevende Dag gesuggereerd werd, zou het project nog eens met jaren kunnen vertragen. Afgezien daarvan, mócht men er ooit aan denken, dan wel een referendum in minstens het hele arrondissement Antwerpen, niet enkel in de koekenstad.
Verder is het inderdaad zo dat het VB in deze zaak zichzelf gebleven is en de kar niet gekeerd heeft zoals alle anderen op e.o.a. manier gedaan hebben, maar dat het niet slim was alleen op te komen voor de eigen stadsmensen en niet voor het eigen volk van de omstreken, die van de Ring misschien meer gebruik (moeten) maken dan de Sinjoren zelf. Dat er ook in het VB rotte appelen in de mand zaten, is een algemeen partijverschijnsel dat men in de politiek nooit kan uitsluiten. Ondergetekende is het met de VB politiek niet altijd eens, maar blijft wel kiezen voor het origineel. Dat zal op 25 mei niet anders zijn.
* Voor de nieuwsgierigen: sinds ik weduwnaar ben, ga ik op zondagmorgen weer naar de kerk, sinds begin dit jaar is dat naar de abdij van Postel. Daarom zag ik in drie jaar al geen Zevende Dag meer rechtstreeks, soms wel in uitgesteld relais op zondagavond na het laatste Tv-journaal.
Mocht Richard Wagner in deze tijden hebben geleefd, hij zou zijn ‘Ring des Niebelungen’ waarschijnlijk niet meer aan de Rijn, maar aan de Schelde hebben laten afspelen. Lach niet, Wagner kende Antwerpen. Ook zijn opera ‘Lohengrin’ speelt zich daar af. En hoe interessant had hij het niet kunnen maken, eens bleek dat er ook een plaatselijke kwelgeest mee in het spel was? ‘Der Ring des Wappers’, of zoiets.
Met het zgz ‘Valentijnsakkoord van de Vlaamse regering zou er nu een beslissende wending komen in het heikele dossier van de Oosterweelverbinding. Laat het ons maar hopen, Vlaanderen kan er alleen maar beter op worden. Toch geloof ik, dat er nog geen eind is gekomen aan de lange lijdensweg van het reeds meer dan tien jaar aanslepende dossier. Zowel die van de StRaten-generaal als de ‘ademloze’ heer Van Hees blijken nog niet af te geven en kunnen – als ze dat echt willen – de zaak nog járen vertragen. In een land waar het ontbreken van een handtekening kan leiden tot uitstel en/of afstel, om nog te zwijgen over procedurefouten of verjaringen, is alles mogelijk. Mocht de N-VA met nieuwe voorstellen afkomen, zouden de media dat meteen weer populistisch gaan noemen. Tegen die NIMBY-gasten durft men dat zo niet te stellen.
Dat alles neemt niet weg dat de grote fouten niet nu, maar enkele jaren geleden werden gemaakt, toen maar een deel van de in het project betrokken bevolking de kans kreeg zich erover uit te spreken en het toen gehouden referendum slechts 25% stedelijke tegenstanders van het Lange Wapper project vertegenwoordigde. Om nog te zwijgen van de schande dat zowat alle politieke partijen daarna kazak draaiden, met als hoogtepunt het vreugdedansje van groene Mie Vogels dat het kazakdraaien vooraf ging. De enige partij die geen kazak draaide was het Vlaams Blok/Belang, maar dat kwam daar die tégen was omdat de anderen vóór waren. Toen die anderen van mening veranderden, stond het VB voor schut, waarbij óók overstag gaan geen optie meer was. Soms loont het ook eens pragmatisch te zijn…
In mijn blog van 4 dezer (‘Peeters’ plagiaat’) raadde ik Kris Peeters aan bij zijn zgz ‘campagnebezoeken’ die hij elke maandag wil gaan afleggen, best geen Marianne Thyssen meer mee te nemen. ‘Hoe beminnelijk de dame ook mag zijn’, schreef ik,’zij was het boegbeeld van de vorige electorale afstraffing die CD&V heeft opgelopen’. Mensen kiezen niet graag voor verliezers, alhoewel dat op de Europese lijsten, waarop Thyssen nog steeds staat, minder zal opvallen. Europa blijft, ondanks alles wat erover geschreven wordt, voor de modale Vlaming een ver van mijn bed show.
Erger wordt het pas als men te horen krijgt dat ook Caroline Gennez weer boven water is gekomen, nu de verkiezingen in aantocht zijn. Ondanks het rampzalig parcours dat zij de laatste tien jaar heeft gelopen, krijgt ze van haar partij, de SP.a, de eerste plaats als lijsttrekker voor het Vlaamse parlement. Dit is vrij opmerkelijk, omdat het SP.a lijstvormingscomité voor de verkiezingen in Antwerpen wordt voorgezeten door Katleen van Brempt, die eerder door Gennez aan de kant werd gezet als Vlaams minister. Gennez kreeg daarna van hetzelfde laken een broek, toen haar opvolger als voorzitter van de partij, Tobback Jr, haar ook niet de begeerde ministerpost in de federale regering gunde. Die ging naar outsider Monica De Coninck, die niet eens verkozen was. Dat Gennez nu weer op nr 1 komt te staan zou wel eens iets te maken kunnen hebben met haar kennis van de SP.a keukengeheimen...
Gennez heeft in haar politieke carrière al heel wat brokken gemaakt, al was dat niet altijd haar eigen schuld en was ze een beetje de speelbal van de rode partijbonzen. Het begon met Steve Stevaert, toen die nog ‘God’ was (althans volgens Yves Desmet van De Morgen). Limburger Stevaert liet gouwgenoot Gennez verhuizen naar Mechelen, omdat hij vond dat daar geen rode vertegenwoordiger was die naam waardig. Na de rampzalige verkiezingsnederlaag van de SP.a in 2007, moest Vande Lala, uit pure schaamte ontslag nemen als voorzitter en dat deed hij niet zonder eerst wel zelf zijn opvolger te benoemen en dat werd Gennez. Ei zo na kwam er een opstand in de partij toen er een tegenkandidaat kwam opdagen in de persoon van echte socialist Erik De Bruyn. Die aanval overleefde ze, maar Gennez stelde zich niet meer kandidaat voor een tweede termijn in de job die nu wordt uitgeoefend door dezelfde Tobback Jr die haar tussendoor die federale ministerfunctie niet gunde. Men kan zich dan ook redelijk afvragen, wat Gennez heeft moeten doen om nu opeens weer in de schijnwerpers te staan, na vier jaar in de politieke catacomben geleefd te hebben. Ze zou ergens een reis hebben gemaakt, een boek hebben geschreven en recentelijk nog het voorstel gedaan om een complete schooldag in te stellen, waar kinderen van 08.00 uur tot 18.00 uur op school zouden blijven. Straffe taal voor iemand die zelf (bij mijn weten althans) geen kinderen heeft.
Ondertussen had ze wel nog steeds haar zitje als federaal volksvertegenwoordiger warm kunnen houden (plus de daaraan verbonden ‘vergoeding’) en hoopt ze dat zitje te kunnen verleggen naar het Vlaamse halfrond. Vanop de eerste plaats zal dat nog wel lukken. Er zullen heel wat gelijkgezinden zijn die er heel wat meer voor zullen moeten doen, nietwaar Anciaux?
Nogal wat politiek geïnteresseerden verwonderen er zich over dat Verhofstadt zo hevig achter de nominatie als liberale kandidaat voor het Europees voorzitterschap aan ging. De overkoepelende blauwe fractie in het Europees parlement is pas de derde grootste, met slechts 84 zetels op 766 en alles laat vermoeden dat de Europese liberalen wel eens minstens een kwart van hun zetels gaan verliezen op 25 mei. Zoals de zaken nu evolueren, is de kans zelfs groot dat ook de andere zgz ‘traditionele’ Europese partijen zullen moeten inbinden, ten voordele van de eurosceptische partijen. De laatste peilingen maken van Wilders’ PVV nu al de grootste partij van Nederland en in Frankrijk dreigt hetzelfde te gebeuren met het FN van Marine Le Pen. Als de Duitse liberalen even slecht zouden scoren als in de laatste Duitse verkiezingen, halen ze niet eens de kiesdrempel en verdwijnen ze zelfs uit het Europese parlement.
Vanwaar dan Verhofstadt’s optimisme? Heel eenvoudig: hij gaat de Belgische toer op. Net zoals hier is gebeurd met de traditionele partijen, die tenslotte verplicht waren samen te gaan in een soort minderheidsregering (langs Vlaamse kant tenminste), hoopt het genie uit Gent dat dit ook een Europees scenario zou kunnen worden. EVP en socialisten zouden wel eens niet meer de meerderheid kunnen uitmaken van het volgende Europese parlement en zullen er de liberalen bij moeten halen om voort te kunnen regeren. De huidige jobs van Van Rompuy en die van Barroso zullen nog wel te ver gegrepen zijn, maar die van parlementsvoorzitter (nu nog van de Duitser Schulz) zou een mooie beloning zijn voor onze blauwe Streber, die daarmee zijn Europese droom van een Verenigde Staten van Europa verder zal kunnen uitwerken.
Als bovenstaande werkelijkheid zou worden, ziet het er niet goed uit voor Europa. Zoals Mark Grammens het stelde in zijn wekelijkse commentaar in ’t Pallieterke: ‘hij is reeds alles geweest en ook het tegenovergestelde’. In zijn eerste drie burgermanifesten schreef hij België af, om het daarna op te hemelen, wou hij het land splitsen, maar is hij er niet eens aan begonnen en heeft hij hier een soort verlichtingsmoraal geïnstalleerd, waarvan we nog steeds de ‘vruchten’ plukken (denk maar aan de euthanasiewetten). Zijn ‘actieve welvaartstaat bestond er alleen in met geld te smijten en daarbij te vergeten de staatsschuld af te bouwen.
We houden best ons hart vast als E.U. nationalist Verhofstadt straks binnen Europa echt iets te zeggen zou krijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over zijn uitbreidingsdrang, waar zelfs Turkije een plaats in krijgt. Ook hij huldigt het motto 'das Vaterland muß grösser sein'. Wie zei dat ook weer?
Er is nog maar eens wat heisa over onze index. Die moet, volgens vakbonden en vooral linkse partijen, ervoor zorgen dat onze koopkracht gewaarborgd blijft. Na de zoveelste aanpassing blijkt, dat die er alleen gekomen is om te vermijden dat de spilindex dit jaar overschreden wordt, waardoor lonen en uitkeringen dan niét hoeven aangepast worden. Niet voor niets spreekt men al een tijdje over een Aldi-index, sinds de koopjes en de kortingen er bij werden genomen. De nieuwe versie blijkt zo een verwaterde kopie te zijn van die van vroeger, die door de regering naar hartenlust kan gemanipuleerd worden. Wil men vermijden dat de spilindex overschreden wordt? Geen probleem: we passen de index aan. Dit is niet meer serieus.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, want bij mij kan het er niet in dat wij persé een soort index moeten behouden, terwijl alle landen rondom ons die al enkele decennia geleden hebben afgeschaft. Door het feit dat die bij ons blijft bestaan, stijgen, bij het overschrijden van de spilindex, inderdaad onze lonen en uitkeringen, waardoor onze lonen meer stijgen dan die in het buitenland, maar alles wat wij produceren ook duurder wordt zodat we de loonkloof die daardoor ontstaat niet alleen niet dichten, maar zelfs groter laten worden. Het gevolg daarvan is dan weer dat bepaalde bedrijven het hier niet meer zien zitten, hun personeel uitdunnen of de zaak zelfs sluiten. Wat ben je met een hoger loon in uw sector, als een deel mensen straks helemaal geen loon meer zal hebben?
We hebben nu dus nog maar eens een nieuwe index, maar vorig jaar werden zowel de oude als de nieuwe berekend. In dit land houdt men alles graag zo ingewikkeld mogelijk, volgens het Vande Lala principe: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Het resultaat is wel, dat volgens Agoria, het vroegere Fabrimetal, deze hocus pocus onze bedrijven liefst 180 miljoen euro gaat kosten. Dit dan op te tellen bij de 177 miljoen die handel en horeca zullen moeten missen omdat de besprekingen over de afschaffing van de papieren maaltijdcheques er in deze regeerperiode ook al niet meer zullen komen, op vraag van de francofonen in de regering, die het maar voor het zeggen hebben. En ons dan maar afvragen waarom zoveel mensen hun werk blijven verliezen…
De uitslag van het Zwitserse referendum over immigratie heeft nogal wat reacties losgemaakt. Niet zozeer o.w.v. de cijfers, maar wel omdat het hier in hoofdzaak gaat om immigratie van E.U. onderdanen in het land van Wilhelm Tell. Marokkanen en Turken zul je in Zwitserland niet zoveel tegenkomen als bij ons, wel mensen met een degelijke opleiding en/of goed gevulde portemonnee, die niet op vakantie komen of om er te rentenieren, maar om er te werken. Zelfs de eigen Zwitserse regering, die tegen een herziening van de immigratieakkoorden met de E.U. was, staat er bij en kijkt er naar, waarbij nog maar eens duidelijk wordt aangetoond dat ook immigratie zijn grenzen heeft.
Wat er nu verder zal gebeuren met de vroeger afgesloten akkoorden tussen de E.U. en Zwitserland is nog koffiedik kijken. Ten eerste krijgt de Zwitserse regering drie jaar de tijd om tot een nieuw akkoord te komen en was het referendum vrij vaag opgesteld, zodat er aardig wat speling op zit. Daarbij komt nog dat op 25 mei er binnen de E.U. Europese verkiezingen zijn, waardoor uitgesproken voor- en tegenstanders wel even op hun woorden zullen letten, omdat ze aan nog wat anders te denken hebben. Feit is trouwens dat er in heel wat E.U. landen ook eurosceptische politieke partijen zijn die de uitslag van het Zwitserse referendum toejuichen én die zelf riskeren straks heel wat meer aanhangers in het Europees parlement te zullen hebben. Met een beetje geluk gaan ze er deze keer zelfs in slagen een eigen fractie op te richten die heel wat sterker zal staan dan in het verleden het geval was.
Er zijn al afspraken tussen de Nederlandse PVV van Wilders en het FN van Marine Le Pen, maar ook ons Vlaams Belang en enkele andere rechtse partijen in centraal Europa zouden bereid zijn op de kar te springen, om nog te zwijgen van de United Kingdom Independent Party (UKIP) van Nigel Farrage (de uitvinder van de ‘natte dweil’!) die evenwel niet zomaar bereid is met de anderen mee te doen. ‘Sorry, we are British’… Het gaat deze partijen trouwens niet alleen om de immigratie en zeker niet om het type van immigratie waartegen de Zwitsers gestemd hebben. Bij deze laatste gaat het om meestal goed opgeleide mensen, bij ons voert men armoede en onwetendheid in. De multicultuur die wij hebben leren kennen, betekent voor ons hoegenaamd geen meerwaarde. De huidige E.U. erkent alleen staten, geen volkeren en deze manier van denken en handelen zal nog zwaar op de proef worden gesteld door Catalanen en Schotten, die er dit jaar nog een referendum (weer een!) over zullen houden, maar ook door Basken, Bretoenen, Zuid-Tirolers en, jawel, Vlamingen. Wij zijn eigenlijk de vreemde eend in de bijt, omdat wij het enige volk zijn dat moet vechten voor zijn onafhankelijkheid terwijl het in het eigen land de meerderheid heeft. We kunnen voorlopig nog even de kat uit de boom kijken en zien wat Catalanen en Schotten er dit jaar van bakken, maar als de cijfers gunstig uitvallen op 25 mei zal het hoog tijd zijn in deze materie een tandje bij te steken. Anders komt het Europa der volkeren er nooit en dreigen we straks de nachtmerrie mee te maken waar Verhofstadt van droomt: Turkije bij de E.U….
De diverse verklaringen door Open VLD-leden de laatste week afgelegd tonen alleen maar aan dat de paniek binnen de partij groot is. Men zou kunnen spreken van een vlucht vooruit, net zoals het von Rundstedt offensief op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Dat heeft toen ook alleen maar voor veel extra ellende gezorgd, maar niets veranderd aan de gang van zaken. En dat betekent, dat er voor de Vlaamse liberalen al een half mirakel zal moeten plaatsvinden willen ze de grens van 10% van de stemmen überhaupt nog kunnen behalen op 25 mei a.s.
De uitspraken dat Open VLD – in tegenstelling tot CD&V – het niet erg zou vinden mocht ook de volgende federale regering (Di Rupo II?) geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben, komen niet toevallig van twee burgemeesters (Somers en Quicky), die zeker zijn van hun postje en die de eventuele federale en regionale zitjes alleen maar als bijverdienste zullen beschouwen. Dat de statements dan nog komen van twee politiekers die toch een zekere Vlaamsgezinde achtergrond hadden, maakt het alleen maar ergerlijk.
Wat ‘terminator’ Jean-Jacques, van het beruchte geslacht uit Berlare bezint om zich te uiten als dé man in pole position voor alles wat euthanasie betreft, is mij een raadsel. Hoe men daar ook tegenaan kijkt, ik kan me niet voorstellen dat men daar straks stemmen mee zal halen, eerder het tegendeel. Dat papa De Gucht nog maar eens uit zijn rol is gevallen en zijn gal t.o.v. De Wever en Co is gaan spuien (in de rode De Morgen nog wel), zijn we zo stilaan gewend geraakt en denkelijk zullen weinigen daarvan wakker liggen. Zeker Hendrik Vuye niet, hoogleraar staatsrecht aan de universiteit van – nota bene – het Waalse Namen, die er in zijn kleine pink meer vanaf weet dat De Gucht in zijn hele lijf en die dat eens even uit de voeten kwam doen in De Zevende Dag. Vuye komt op voor de N-VA, waarvoor hij door de Franstalige pers hard wordt aangepakt, maar wordt er door zijn Waalse medeleraren en studenten verdedigd. Vuye is een moedig man, waarop hopelijk kan gerekend worden om straks eventueel de Senelle doctrine door te voeren.
Tenslotte is er de dreiging, door J.J., Croo’tje en la Rutten, dat hun partij niet meer aan één regering zal deelnemen, als zij niet in de andere vertegenwoordigd zal zijn. Ik vrees voor hen, dat dat probleem zich niet zal stellen, want zoals de zaken nu evolueren heeft men hen straks gewoon nergens nog voor nodig. Zeggen bereid te zijn in een federale regering zonder Vlaamse meerderheid te stappen en dan tegelijk ook eisen in de Vlaamse regering mee te kunnen doen, is een beetje belachelijk en lijkt eerder op politieke onmondigheid. Door de stap terug uit het confederalisme en het vel van de beer te verkopen alvorens hij geschoten is, maken ze zich alleen maar overbodig.
Toen enkele jaren geleden die vreselijke treinramp gebeurde in Buizingen, bleek dat men de ramp had kunnen vermijden, mocht men tijdig voor de installatie van veiligheidsapparatuur gezorgd hebben. In Nederland bleek die apparatuur er al veertig jaar te liggen.
Nu is het niet zo dat alles in Nederland beter is dan hier, maar op gebied van vooruitzien staan onze noorderburen in elk geval een stuk verder. Denk maar aan justitie (de gevangenissen) en de ambtenarij (de helft van bij ons en dat voor 50% meer inwoners). Hier moet er altijd eerst iets mislopen vٕóór men in gang schiet en meestal gebeurt dat dan nog onberedeneerd en in aller haast (de zgz ‘steekvlampolitiek’) en moeten eventuele nieuwe wetten later ettelijke keren worden ‘aangepast’.
Hetzelfde doet zich nu voor met het idee om rekeningrijden te gaan invoeren. Deze nieuwe vorm van belasting, waarop al meteen heel wat terechte kritiek op gekomen is (mocht er een Di Rupo II komen, zal de werkende burger weer de klos worden), zou binnenkort in en rond Brussel worden uitgetest door zo’n 10.000 vrijwilligers en dit gedurende twee maanden. In Nederland is dat enkele jaren geleden al gebeurd, maar dan met 28.000 vrijwilligers en op een periode van twee jaar. Daar was men tot de conclusie gekomen dat men na zes maanden nog steeds geen klare kijk op de situatie had, wat betekent dat de twee maanden die men hier denkt nodig te hebben volstrekt ontoereikend zijn. Als dat er ooit door komt (in een volgende legislatuur, dus), zal het een zoveelste wet zijn die voor aanpassing(en) vatbaar zal zijn. In Nederland heeft men er ondertussen vanaf gezien. Net zoals men daar is afgestapt van de play-offs in het voetbal, terwijl men er hier pas mee begonnen is.
En nu we toch over Nederland hebben, daar rekent het Centrale Planbureau al sinds 1986 de verkiezingsprogramma’s van de verschillende partijen door, met daarbij hun effecten op de overheidsfinanciën, de groei en de arbeidsmarkt. Niet dat het altijd klopt (dat bureau krijgt meestal teveel werk in een te korte tijd), maar als men iets in die aard zou gedaan hebben in bv Griekenland, dan was Europa veel last bespaard geworden. Er gaan ook nu bij ons stemmen op om die verkiezingsbeloften eens te laten naberekenen. De kans dat het ook effectief zal gebeuren, blijft hier echter ontzettend klein. Het zal wel blijven van ‘morgen scheert men gratis’.
Niets lijkt nog eenvoudig in dit land. I.v.m. de zgz loonkloof met de buurlanden, zouden de lonen hier beter niet (teveel) meer stijgen en anderzijds krijgen de werknemers amper de helft van het loon dat de werkgever uitbetaalt. De rest gaat naar de belastingen. Om hier iets aan te doen, om toch loonsverhogingen te kunnen geven zonder ervoor de helft te moeten afdragen is men dan maar begonnen met allerlei bonussen te geven, tot een bedrijfswagen toe. Het populairste waren echter de diverse cheques, waarmee men nu zo praktisch overal mee kan kopen, met op kop de zgz maaltijdcheques. Die wil men nu gaan vervangen door een vergoeding in cash. Dat idee werd vorig jaar al geopperd door Vande Lala (SP.a) en is nu verder uitgewerkt in de senaat door Rik Daems (Open VLD) en Ètienne Schouppe (CD&V). Dus in ’t vizier van alle Vlaamse regeringspartijen, waardoor de kans dat deze operatie doorgaat reëel is en een einde zou maken aan de huidige papieren rompslomp die ermee gepaard geraakt. Volgens krantenberichten zou de overgang van de maaltijdcheques naar een vergoeding in cash voor een jaarlijkse besparing leiden van een kleine honderd miljoen euro voor de werkgevers en een kleine tachtig voor de handelszaken en horeca. Enorme bedragen, waarbij men zich afvraagt waarom men daar niet eerder aan gedacht heeft. Dat komt o.m. omdat men er niet bij heeft stil gestaan dat maaltijdcheques in hun huidige vorm moéten uitgegeven worden en dus ten goede komen aan de economie. Waar men vergeet dat, als men die morgen cash uitbetaalt, die ook opgespaard kunnen worden en terecht zullen komen op dezelfde spaarboekjes waarop nu reeds zoveel geld is opgepot dat men er 2/3 van de federale begroting mee zou kunnen afbetalen. Dat gevaar is reëel en geeft nogmaals aan hoe ingewikkeld de wetgeving hier geworden is, waar men inderdaad het bos niet meer ziet van de bomen.
Wat is het verschil tussen Griekenland en Wallonië? Griekenland moet het geld dat het krijgt terugbetalen, Wallonië niet. Nu bestaat de kans dat Griekenland een deel van zijn schulden waarschijnlijk nooit zal kunnen terugbetalen, maar bij Wallonië is het zeker dat het nooit ofte jamais zal gebeuren, omdat er, in tegenstelling tot Griekenland, van terugbetalen niets op papier staat. Griekenland heeft de laatste jaren trouwens al verschrikkelijk moeten besparen, een serie ambtenaren moeten afdanken (niét afvloeien) en een deel van activa moeten (proberen te) verkopen. Bij Wallonië niets van dat alles. Daar gaat men gewoon door met potverteren en slaagde men er zelfs bijna in het Rekenhof te laten geloven dat de Waalse schulden maar de helft waren van wat ze in werkelijkheid zijn.
Zoals ik ook gisteren reeds vermeldde, wordt het geld dat Wallonië via België van Vlaanderen jaarlijks krijgt (tussen de 12 en de 16 miljard euro) niet geïnvesteerd, maar gewoon uitgedeeld om een levensstandaard te in stand te houden waartoe men met eigen middelen niet in staat is. ‘Cliëntelisme’ noemt men het en dat is de ruggengraat van de PS-politiek, waarmee die partij in Wallonië overeind blijft. Het gros van de transfers naar Wallonië bestaat uit geld van de Sociale Zekerheid. Die kost het land nu al zo’n 25 miljard euro per jaar en dat bedrag zal nog stijgen. Die stijging hebben we te danken aan de zo geroemde zesde staatshervorming, waarbij de uitkeringen sneller zullen stijgen dan de lonen van de mensen die ervoor afdragen. Die verzwaring was een eis van de PS, waarover men in de Vlaamse poco media niets zal lezen of horen. Vorig jaar moest er nog 5,3 miljard extra bij gestort worden om de RSZ uit de rode cijfers te houden, tegen 2018 schat men dat het 7 miljard zal zijn.
Is er dan niemand die zich tegen die PS durft afzetten in de huidige federale regering? Het antwoord is neen. Hoogstens wordt er af en toe eens gemopperd, zoals zopas nog tegen minister Labille o.w.v. madame Leroy’s extra bonussen (peanuts in vergelijking met de transfers). Men eiste zelfs zijn ontslag. Dat zal er niet komen en zelfs als dat toch zou kunnen, zal dat Labille een zorg zijn. Hij komt niet op bij de volgende verkiezingen (hij was er ook de vorige keer niet bij) en men heeft hem bij zijn aantreden tot minister beloofd dat hij al zijn functies en mandaten zou terugkrijgen (56, waarvan ‘slechts’ 17 effectief bezoldigd).
Kortom, in dit land is het de PS en alleen de PS die de regels stelt. Dat men in dergelijke omstandigheden nog Vlaamse partijen kan vinden die dat avontuur nog eens zouden willen overdoen, is gewoon hallucinant te noemen.
Het grootste deel van mijn leven had ik een abonnement op de Gazet Van Antwerpen, zelfs toen ik in militaire dienst was in Duitsland of op Sardinië woonde. Toen die krant werd overgenomen door Stevaert’s Concentra en degradeerde tot de Gazet Van Janssens, was ik een van de meer dan honderdduizend abonnees die afhaakte. Ik heb toen enkele jaren een abonnement gehad op Het Laatste Nieuws, waarvan ik alleen de brievenrubriek en de spottekeningen van Meynen kon appreciëren, maar waarbij ik toch ook deelnam aan ‘De Stemmenkampioen’. Toen die rubriek werd afgevoerd omdat mijnheer Verhofstadt zich teveel geviseerd voelde, ben ik overgeschakeld naar De Standaard. Die krant was ook al niet ideaal, zeker niet voor een Vlaamsnationalist, maar – bij gebrek aan beter - heb ik toch zo’n zes jaar uitgehouden. Nu heb ik besloten mijn abonnement erop niet meer te vernieuwen. Ik ben uitgekeken op de zelfverklaarde ‘kwaliteitskrant’ en ben de diverse linkse commentatoren meer dan spuugzat. Mensen van de N-VA mogen er druppelsgewijze soms eens hun mening verkondigen, die van het Vlaams Belang helemaal niet, dat terwijl de cryptocommunisten van de PvdA er regelmatig aan bod komen, om nog te zwijgen van de diverse al dan niet omfloerste linkse schrijvelaars van het type Zinzen, Goossens (vader en zoon), Brinkman en soortgenoten.
Waar ik mij de laatste tijd enorm aan erger – en dat geldt niet alleen voor De Standaard – is dat gezeur over de bonussen. Dat over Johnny Thijs is stilaan verstomd, nu hebben ze weer een been gevonden bij de nieuwe topvrouw van Belgacom; die hier en daar nog wat extra profijtjes zou bijeen knabbelen. Het gaat indertijd telkens over veel geld, tientallen tot honderdduizenden euro’s, maar dat zijn bedragen die men (misschien teveel) betaalt aan hier en daar een enkeling. Over de 12 miljard euro die Vlaanderen elk jaar weggeeft aan Wallonië (sommige spreken zelfs van 16!), geld dat daar gewoon wordt uitgedeeld om er de levensstandaard hoog genoeg te kunnen houden zonder er iets voor te moeten doen, daarover spreekt zo goed als niemand meer. Als onze politici en journalisten zich dáár eens meer mee bezig hielden.
Eenzelfde steeds terugkomend verhaal over de afluisterpraktijken van de NSA en konsoorten. Het lijkt wel of iedereen daarover zijn mening moet blijven geven, terwijl het zo klaar is als een klontje dat er in onze gedigitaliseerde wereld van vandaag geen privacy meer is. Wie niet wil worden afgeluisterd en/of gecontacteerd – op welke manier ook – moet zijn bankkaart, gsm, gps, computer en alles wat ermee te maken heeft, van de hand doen en gaan leven als een kluizenaar. Daarover blijven janken zal niets oplossen. Dat janken geldt trouwens ook voor heel dat holebi gedoe, al dan niet m.b.t. tot de Olympische winterspelen in Sotsji. Ik gun die mensen hun rechten, maar ze moeten ook niet overdrijven. In en op onze media heeft men soms de indruk, dat er op deze wereld alleen nog holebi’s zijn en dat hetero’s zo stilaan een uitstervend ras wordt, terwijl het juist die laatste zijn die zorgen dat deze wereld bevolkt zal blijven.
Exit De Standaard, dus. Ik denk eraan af en toe eens De Tijd te lezen, Trends en natuurlijk het Pallieterke dat een goed antidotum blijft in deze hectische tijden. Met Bruno De Winters slagzin: ‘Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet’, blijft het leven in elk geval een stuk aangenamer.
Als er buiten Kris Peeters nog één CD&V’er is die tot de verbeelding spreekt, dan is het Pieter De Crem, minister van buskruit en schietgeweren, ook wel eens defensie genoemd. De Crem maakt, net zoals Peeters, deel uit van de rechterzijde van zijn partij en die zal het moeten doen nu de linkerzijde in de touwen ligt. Zopas heeft die De Crem een interview gegeven waar Peeters helemaal niet blij mee is. In tegenstelling tot de beloften van Vlaanderens minister-president om de belastingen te verminderen, zegt De Crem in dat interview immers dat er geen ruimte is voor lastenverlagingen en vanuit zijn standpunt heeft hij nog gelijk ook. In tegenstelling tot Peeters denkt De Crem immers in federale termen. Hij ziet een Di Rupo II wél zitten, in de hoop zijn ministerpost bij defensie te kunnen behouden en misschien van daaruit verder te kunnen solliciteren naar de job van NATO baas. Mocht Peeters het in Vlaanderen voor het zeggen blijven hebben (wat zeer te betwijfelen valt), dan zal zijn volgende regering heel wat bevoegdheden erbij krijgen, maar slechts 80% van de middelen om die bevoegdheden te bekostigen. Het zal in Vlaanderen dus besparen worden, de broeksriem aantrekken en dat zal ook gelden voor de N-VA als die verder de dienst wil uitmaken of zelfs beheersen. En er is meer.
In hetzelfde interview zegt De Crem nl ook, dat ‘deze regering Di Rupo geen enkel grondwetsartikel voor herziening vatbaar zal verklaren’. Dat betekent dat de volgende regering er niets aan zal kunnen doen. Een volgende federale regering, zelfs met Vlaamse meerderheid, zelfs met een N-VA’er aan het commando, zal daaraan niets kunnen doen. Noem het politiek pervers, maar het is een daad die inderdaad elke wezenlijke verandering zal uitstellen tot 2019.
Tegenover een dergelijk manoeuvre rest een N-VA maar één middel en dat is een meerderheid behalen in het Vlaams parlement en van daaruit de zgn Senelle doctrine* uitvoeren. Alleen zo zal ze het federale niveau blokkeren en tot andere gedachten kunnen brengen. Helemaal gek is dat niet, ook de andere ‘entiteiten’ van dit land zullen moeten besparen en die staan er financieel nog slechter voor.
Het worden nog spannende maanden!
* ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan worden gevormd, dan moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse Volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
( Professor Robert Senelle was een grondwetspecialist van linkse (!) strekking, die op het einde van zijn leven ook zag, dat links voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer had).
Het zit er voor de zoveelste keer bovenarms op met de discussies rond de luchthaven van Zaventem. Staatssecretaris voor mobiliteit Melchior Wathelet Jr (CdH) had ergens in oktober van vorig jaar de windnormen daar al willen veranderen (zie mijn blog ‘De Wathelet norm’ van 24.10.2013), waardoor landen en opstijgen werd uitgebreid tot 12 knopen, terwijl de internationale norm slechts 5 knopen (9 km/uur) is. Let wel: dit gold alleen voor Zaventem, niét voor de andere Belgische luchthavens. Al snel bleek dat het hele opzet was, de dichtbevolkte Vlaamse noordrand van Brussel met extra geluidshinder op te zadelen en zo de francofone villegiatuur in de oostrand – waar nogal wat kiescliënteel van Wathelet’s partij woont – te ontlasten.
Dat voorstel heeft Wathelet op een gegeven ogenblik moeten intrekken, maar een francofoon trekt zich in België niets aan van Belgische wetten en verordeningen als die niet in zijn kraam passen. De man heeft nu de verkeersleiders van Belgocontrole toch weer de opdracht gegeven enkele verkeerslijnen naar de noordrand af te leiden, dit ondanks het feit dat ook pilotenverenigingen er tegen zijn en het gaat om omleidingsroutes die meer brandstofverbruik, meer lawaai en minder veiligheid met zich meebrengen.
Enkele burgemeesters van de Vlaamse noordrand hebben nu bij Kris Peeters en Schauwvliegje moeten aankloppen met het vriendelijke verzoek een klacht neer te leggen bij de Raad van State. Zo mag mijnheerke Peeters nu eens zelf ondervinden wat het is Vlaanderen binnen België te houden via zijn ‘positief’ confederalisme en zal hij snel ondervinden dat ze daar aan de andere kant van de taalgrens lak aan hebben. En dan wordt deze zaak, zonder enige inspraak, nog geregeld door iemand van Peeters’ eigen (ex?) christelijke ‘familie’, een zoveelste fils à papa van de Belgische politiek, wiens vader destijds onderzoeksrechter Freddy Troch het dossier van de Bende van Nijvel uit handen nam en het liet wegkwijnen in een kast van het gerechtsgebouw van Charleroi. Daarna liet hij ook nog Dutroux vervroegd vrij (met de gevolgen die we kennen), waarna hij beloond werd met een promotie tot rechter aan het Europese Hof van Justitie…
Vlaams minister-president Kris Peeters is begonnen aan ‘zijn’ Ronde van Vlaanderen (én Brussel), zijn ‘tour’ zoals hij die zelf noemt. Volgens hem heeft dat (nog) niets met de verkiescampagne te maken, maar dat gelooft geen mens. Peeters, die zowat de enige CD&V politicus is met nog een zekere aanhang in Vlaanderen, moet opletten dat ook hij die aanhang straks niet kwijtspeelt. Hij heeft bij de nieuwjaarsreceptie van zijn partij bijna letterlijk aan de lijve kunnen ervaren hoe diep het ongenoegen van de Arco-spaarders, voor het overgrote deel CD&V-kiezers, het geloof in zijn partij heeft aangetast en zelfs zijn ACV/W-zuil slaagt er maar niet in zijn geloofwaardigheid terug te winnen. Die organisatie is inderdaad vrijgepleit van fraude, maar moet toch 9,5 miljoen euro achterstal betalen. Probeer dat maar eens uit te leggen aan een kiezer die moet lezen dat het waarschijnlijk zo verlopen is wegens beweerde procedurefouten, waar dit land zo rijk aan is. Dit laatste is trouwens niet alleen de stelling van de N-VA aanklager Peter Dedecker, maar ook van de vrij onafhankelijke krant De Tijd.
Alsof bovenstaande nog niet erg genoeg is, althans voor de laatste aficionados van wat ooit de grootste partij van het land was, komt Peeters dan nog vertellen dat ook zijn partij gelooft in het confederalisme, maar dan in een ‘positief’ confederalisme. Uitgerekend één dag na het succesvolle en voor velen historisch succes van het N-VA congres, waarop dat confederalisme, dat door de partij reeds drie maand geleden al eens werd uitgelegd, nog eens uit de doeken is gedaan, komt Peeters voor de dag met wat voorlopig alleen als een plagiaat kan beschouwd worden. In tegenstelling tot dat van de N-VA staat zijn confederalisme nog nergens en is het bijvoegsel ‘positief’ er alleen maar bij gehaald om dat van de tegenstrevers automatisch als negatief te kunnen bestempelen. Alleen vertellen dat dat van de N-VA staat voor een onafhankelijk Vlaanderen en dat van CD&V voor een Vlaanderen binnen België, is een beetje goedkoop, zeker als men weet dat het onafhankelijke Vlaanderen ook voor de N-VA nog niet voor morgen is.
Als ik Peeters een persoonlijke tip zou mogen geven, zou ik hem trouwens aanraden bij zijn volgende ‘tour etappes’ Marianne Thyssen thuis te laten. Hoe minnelijk de dame ook mag zijn, zij was het boegbeeld van de vorige electorale afstraffing die CD&V heeft opgelopen…
