De heisa rond de ‘meer of minder Marokkanen’ uitspraak van Geert Wilders, die ervoor zorgde dat de ‘man met het Mozart kapsel’ niet naar het verkiezingscongres van het Vlaams Belang in Antwerpen kon komen, heeft een averechts effect gehad. Een betere reclame voor dat congres en zijn hoofdthema rond de immigratiestop kon het VB zich niet dromen. Annemans werd uitgenodigd op de Zevende Dag en de pers was ruim aanwezig op het congres. Was Geert er niet fysiek in de koekenstad, zijn boodschap was er des te duidelijker. Een goed gevulde zaal scandeerde ‘minder, minder’ en dat moet niet alleen Wilders, maar zowat iedere Vlaamsnationalist met het hart op de goede plaats deugd hebben gedaan.
Er is een tijd geweest dat Wilders eerder huiverig stond t.o.v. het VB, zelfs toen die partij in Vlaanderen een kwart van de stemmen haalde. Dat had ook te maken met het feit dat Nederlanders toen te veel met de rest van de wereld en te weinig met hun Vlaamse buren bezig waren. Sinds de rechtse partijen in Europa gaan beseffen zijn dat ze veroordeeld zijn om samen te werken, moeten ze tot een echt eurosceptisch blok komen en is daar flink wat verandering in gekomen. Wilders en Marine Le Pen hadden dat al ontdekt en het VB was reeds lang kandidaat om mee op die wagen te springen. Wilders moet wel de uitslag van de Europese verkiezingen nog afwachten om te weten hoe groot zijn aanhang nog zal zijn, maar Le Pen heeft bij de eerste ronde van de Franse gemeenteverkiezingen de socialisten van ‘monsieur normal’ al een lesje geleerd.
Voor het Vlaams Belang komt het er nu op aan dat momentum vast te houden en zich hier, meer dan ooit, te bevestigen als de enige Vlaamse partij die de eigenheid van onze regio en onze mensen écht verdedigt. Niet dat een Vlaming tégen inwijkelingen tout court moet zijn, verre van zelfs, maar vol is vol. Zolang wij met vele duizenden vacatures zitten die niet ingevuld raken, moeten we mensen die er bekwaam voor zijn aantrekken. Maar dan mensen die hier meteen aan de slag kunnen en die onze sociale zekerheid mee in stand houden. Het moet echter gedaan zijn met de import van de armoede, die ervoor zorgt dat hele wijken in Brussel, Antwerpen en Gent sociale puinhopen worden, opgevuld met economische gelukzoekers i.pl.v. asielzoekers die in hun eigen land echt gevaar lopen.
Als oppositiepartij, die straks bijna zeker in de oppositie zal blijven, hoeft het VB zich geen zorgen te maken om al de federale problemen waarmee de meerderheidspartijen zichzelf en dit land hebben vast gereden en waarmee ze niets kunnen kopen. Als de partij dit thema nog twee maanden op dit niveau kan aanhouden, zit er meer in dan de 10% waarmee men nu al tevreden zou zijn.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik begrijp niet waar de linkse poco media zich druk over maken in de zaak van ‘meer of minder Marokkanen’. Na de uitspraak van Geert Wilders leek de
wereld meteen weer te klein en dat alles n.a.v. Nederlandse gemeenteverkiezingen, waar amper de helft van de kiesgerechtigden op kwam dagen en Wilders’ partij zelfs alleen maar deelnam in twee steden: Den Haag en Almere. Die verkiezingen interesseerden Wilders feitelijk niet. Zijn PVV is een eenmanspartij, waarvan hij fractieleider, voorzitter en zelfs het enig lid is. Hij heeft altijd gezegd dat men best niet teveel strebertjes op plaatselijk vlak kan hebben, daar die toch hun ding doen zoals ze dat zelf willen. Wat nog eens bevestigd werd door een handvol zgz PVV-leden dat heel ostentatief ontslag nam om zo ook eens in de media te komen. Hoe héél Nederland denkt over de aantallen Marokkanen in het land, zal moeten blijken bij de Europese verkiezingen. Als de man in de Nederlandse straat er toch over zou denken zoals Wilders en zijn entourage, dan zal dat wel te zien zijn aan de uitslag van Wilders’ partij.
Het hele incident leek mij zo’n beetje afgekeken van e.o.a. oude Vlaamse Tv-quiz met Walter Capiau, die op een gegeven ogenblik altijd moest roepen: ‘hoger, lager?’. En daarmee zitten we in Vlaanderen, waar linkse pennenlikkers van het type Brinckman en Van de Looverbosch overuren maken om ook hun rode duit in het Wilderszakje te doen en tegelijkertijd er het Vlaams Belang mee door te draaien. Op de cover van De Standaard van zaterdag stond in grote letters dat Wilbers het Vlaams Belang in zijn armen sluit. Ik heb wel geen abonnement meer op dat kwaliteitspulpblad, maar het stond in koeien van letters op de eerste bladzijde en ook in de dagbladwinkels kon men er niet naast zien. Dat Wilbers zondag niet naar het verkiezingscongres van het VB komt, is een logisch gevolg. God weet welke gek het in zijn hoofd zou halen daar amok te stichten. Er zijn er al voor minder door het lint gegaan. God moet zijn aantal hebben en bij ons heeft hij dat meer dan genoeg.
Wél ergerlijk was, dat in de Tv-journaals van de VRT van vrijdagavond, met het bericht over de trekking van de lijstnummers voor de komende verkiezingen, het Vlaams Belang gewoon werd doodgezwegen, alsof het helemaal niet mee deed. Annelies Van Herck, nieuwsanker van dienst, vertelde doodleuk dat Groen het nummer 2 had getrokken en dat de volgende Vlaamse partij de Open VLD was met nummer 7. En daarna ging ze verder met de nummers van de andere twee traditionele partijen. Dat het VB het nummer 3 had getrokken, bleek voor Mw Van Droogenbroeck geen nieuws. Nu kan iedereen zich al eens vergissen, maar in het late nieuws van 22.15 uur gebeurde krek hetzelfde. Is ze niet zo slim als ze eruit ziet, of is het een zoveelste schending van de vrije meningsuiting die door links zo’n beetje als haar eigendom moet beschouwd worden?
Het was een aandoenlijk foto gisteren in de kranten: de CD&V top samen met Angela Merkel, die in Brussel was t.g.v. de E.U.-top. Merkel kreeg van Kris Peeters, geflankeerd door Wouter Beke, Pieter De Crem en Marianne Thyssen, een Duitstalige kopie van het becijferde CD&V verkiezingsprogramma (‘Wirtschaftswachstum mit sozialem Fortschritt’). Al wat ‘Mutti’ daarop te vertellen had was: ‘O.K., danke schön’ en weg was ze, nog vóór alle fotografen en journalisten erin geslaagd waren het zaaltje van de ontmoeting binnen te raken.
Hopelijk laat Merkel het inderdaad daarbij, want als ze eens grondig zou nakijken wat CD&V de laatste tijd als regeringspartner van Di Rupo uitspookt, zou ze, als christendemocrate, bij heel wat minder rooskleurige zaken uitkomen. De partij zit nl in zak en as. Zoals ik al vermeldde in mijn blog van 25 februari (‘CD&V, het federale kneusje’), zit de partij er in de federale regering nog bij voor spek en bonen. Dat werd nog eens duidelijk in de Kamercommissie van Justitie, waar CD&V-fractie’lijder’ Terwingen i.v.m. de achternamenwet ‘te kakken’ werd gezet. De uitdrukking is niet van mij, maar van Jan Jambon, die in dezelfde commissievergadering zat en de uitspraak zelfs nog eens herhaalde. Terwingen gaf daarop zijn ontslag als fractieleider, wat hem door zijn partij geweigerd werd. Vraag is maar in hoever dat allemaal geen gespeelde komedie was.
De vroegere grootste volkspartij van het land, de enige die ooit een volstrekte meerderheid behaalde (in heel België, nota bene, niet alleen in Vlaanderen), is nog een schaduw van zichzelf. Een half dozijn stemkanonnen hebben al voor 25 mei afgehaakt en degenen die hen zouden vervangen (de zgz ‘high potentials’ van Beke’s ‘Innesto’) zijn nog even onbekend als toen ze aan dat avontuur begonnen. Erger nog is het zwaard van Damocles dat boven de partij hangt sinds de 800.000 (!) Arco-coöperanten zich gaan roeren zijn. Dat mocht minister-president Peeters aan de lijve ondervinden bij de Nieuwjaarsreceptie van zijn partij, toen hij door een Arco-coöperant werd aangeklampt en geen antwoord had op diens vraag wanneer hij zijn geld ging terug zien.
Gelukkig is er nog supertsjeef Koentje Geens, die zich voor de zaak inzet en nu zelfs met een Plan-B voor de pinnen is gekomen. Mocht de waarborg regeling, die vroeger door Geens’ partijgenoot Leterme werd geregeld, tenietgedaan worden door het Grondwettelijk Hof, de Raad van State of de Europese Commissie, dan zal de volgende regering een alternatieve oplossing uitwerken. Geens wil nl dat de schadeloosstelling van de Arco-coöperanten uitdrukkelijk zal vermeld worden in het volgende regeerakkoord. Daarmee tilt hij het hele verhaal over de verkiezingen heen en is er voor de gedupeerden geen enkele waarborg dat het ook zal gebeuren, met als waarschuwing dat ze toch beter voor CD&V blijven stemmen. Lijkt wel chantage, alhoewel het helemaal niet zeker is of de coöperanten er na jaren wachten nog in gaan trappen.
Wat in de media niet verteld wordt is, dat om dit verhaal in een volgend regeerakkoord te krijgen, CD&V ook van die volgende regering deel zal moeten uitmaken. Dat betekent, dat de partij ook dan weer bereid zal moeten zijn toegevingen te doen en andere beloften zal moeten inslikken, zoals bv dat ze geen deel van zo’n regering zou uitmaken als die geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben. Waarschijnlijk zal dat dan weer gebeuren ‘met de dood in het hart’…
Tenslotte nog dit: Geens krijgt voor zijn voorstel steun uit een op het eerste gezicht onverwachte hoek: peetvader Vande Lala zou het met het voorstel van Geens eens zijn. De zo geplaagde Keizer van Oostende – pas nog te kijk gezet door oud NMBS-baas De Scheemaecker (het moet niet altijd Deckerken zijn) - heeft nl ook een bijna identiek probleem met “zijn’ coöperanten, die van Groenkracht, die zo’n 20 miljoen hebben geleend aan Electrawinds, het zieltogend groene stroombedrijf dat van deadline naar deadline strompelt en maar niet failliet wil gaan. 20 miljoen is natuurlijk maar een peulschil t.o.v. het anderhalf miljard euro bij Arco, maar alle baten helpen, zeker als straks de belastingbetaler het misschien weer eens mag ophoesten…
N.a.v. een bericht dat het verschil tussen de hoogste en de laagste lonen in België verminderd is, wist vice-voorzitter van de Oeso, Yves Leterme, dat te bevestigen vanuit zijn veilig kantoor in Parijs, zeggende dat het vooral te maken had met het feit dat België de crisis van 2008 beter had opgevangen, door o.m. het systeem van de technische werkloosheid. België zou daarmee het best scoren in West-Europa. Daarin heeft de man gelijk, al zou hij er toch beter aan doen niet te snel te denken dat het hier de goede kant uit gaat. Veel bedrijven die ermee te maken hadden, konden profiteren van de voordelen van de technische werkloosheid – waarbij de staat tussenbeide kwam – en hadden gehoopt dat het tij sneller zou keren dan nu het geval is. Daar dit niet gebeurt, begint men hier en daar aan de kostenstructuur van deze bedrijven te sleutelen en dat betekent dikwijls voor de werknemers dat ze op e.o.a. manier – o.a. via aanpassingen aan het brugpensioen, langere werktijden voor hetzelfde geld, afschaffing of uitstelling van tijdskrediet – zullen moeten inleveren, wil men het bedrijf rendabel houden of tenminste concurrentieel t.o.v. het buitenland.
Dat alles belooft niet veel goeds. Bij ArcelorMittal in Gent ligt de productie stil. In tegenstelling tot wat eerst gemeld werd, gaan de twee laatste hoogovens niet helemaal dicht, maar - om ze niet te beschadigen - laat men ze op een kwart van de capaciteit draaien. Dat betekent nog altijd 3.000 tot 4.000 ton (!) per dag, die niet kan worden afgewerkt en in noodputten verdwijnt, waarna het later zal verschroot worden, wat het bedrijf dus ook weer heel wat extra geld zal kosten.
Bij Lanxess in Zwijnaarde loopt het helemaal de spuigaten uit, nu de directie enkele werknemers voor de rechter daagt omdat ze geen werkwilligen wilden binnen laten. Dat wordt een kluif voor de gespecialiseerde advocaten, maar zal het klimaat binnen het bedrijf zeker geen goed doen. Evenals bij Agfa-Gevaert en ArcelorMittal draait het conflict er hoofdzakelijk over het brugpensioen, het SWT, ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ zodat het tegenwoordig heet, waarbij die bedrijfstoeslag – te betalen door de werkgever – fors werd opgetrokken en deze laatste verplicht is grote provisies ervoor aan te leggen.
Buiten de andere lopende of aangezegde stakingen, is er nu ook een probleem opgedoken bij bankverzekeraar AXA, met een duizendtal medewerkers in Antwerpen en Brussel en dreigt er weer een zoveelste conflict bij de bagageafhandelaars op Zaventem. Tenslotte waren er ook al werkonderbrekingen bij het al veroordeelde Ford Genk en toeleveranciers, nadat gebleken was dat de zesde staatshervorming, die het allemaal zo netjes ging regelen, ervoor zal zorgen dat de opzegvergoedingen ook al fors zwaarder zullen worden belast. Die zoveelste verdoken belasting werd ontdekt door Jef Wellens, een fiscalist bij Kluwer, die op dat gebied niet aan zijn proefstuk is.
Stof genoeg dus om zich zorgen te maken. Terwijl hier de laatste drie weken van de winter een lenteweertje heerste, lijkt de lente nu te starten met winterweer, zowel letterlijk als op syndicaal gebied. Voor de vakbonden op een heel slecht moment. Zo vlak vóór de verkiezingen zal wel niemand zijn vel willen riskeren met uitspraken en/of initiatieven die extra bedrijfssluitingen en de daaruit vloeiende ontslagen met zich mee zouden kunnen brengen…
In navolging van CD&V zijn nu ook Open VLD, SP.a en zelfs het Vlaams Belang voor de dag gekomen met een verkiezingsprogramma dat men heeft laten becijferen naar zijn financiële haalbaarheid. Binnen twee weken volgt nog dat van de N-VA, al kennen we dat al grotendeels door de uitleg die daar eind vorig jaar al over werd gegeven en die waarschijnlijk hier en daar nog zal worden aangepast.
Zal het nu allemaal anders cq beter worden? Ik geloof er niet veel van. Hoe hoopvol zo’n becijfering ook mag klinken – het is in elk geval al iets geloofwaardiger dan de holle slogans van het verleden – ze verwezenlijken zal weer een mission impossible worden. Om te beginnen is het een vast gegeven dat men zo’n programma – eender welk programma – hier niet uitgevoerd krijgt, tenzij men over een absolute meerderheid zou beschikken, hetgeen in onze zgz parlementaire democratie bijna nooit meer voor komt. In het beste geval kan men hopen dat de partij die de meeste stemmen en zetels behaalt het grootste deel van zijn programma zou kunnen verwezenlijken en/of tevens zijn programma zou kunnen opdringen aan al dan niet nieuwe coalitiepartners. En dat dan alleen voor wat de Vlaamse deelregering betreft.
Voor de federale regering wordt het helemaal raden, want – bij mijn weten – is er geen enkele francofone partij die een becijfering heeft laten uitvoeren of er zelfs nog maar aan denkt dat te zullen doen. Tenslotte zijn het toch de Vlamingen die de rekeningen zullen betalen, gaat men er daar van uit. Het klassieke nattevingerwerk dus. De Vlaamse partijen die met die francofonen op stap willen gaan, zullen snel merken dat er van heel hun becijferd programma federaal niet veel in huis zal komen. Waarbij nog maar eens bevestigd wordt dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde betekent.
In de marge van de hele Vlaamse becijfering zijn er trouwens enkele punten die onderbelicht blijven. Zo gaat de SP.a zgz (weer eens) voluit voor de redding van het sociale vangnet en probeert Tobbackske nog maar eens papa’s lucky strike van het einde der jaren negentig te herhalen door zich voor te stellen als o.m. de waarborg voor onze pensioenen. Ge moet maar durven als uw partij daar achttien jaar de minister voor geleverd heeft en er niets van gebakken heeft. Dat verhaal geldt trouwens ook voor de Open VLD, die de belastingen naar omlaag wil, omdat ze plots heeft vastgesteld dat die in België tot de hoogste van Europa behoren. Wat de partij blijkbaar nog niet heeft vastgesteld is het feit dat ze al decennia mee in de federale regering zit en dus heel die tijd niets aan het verlagen van die belastingen gedaan heeft. Waarom zou ze het nu wel doen, temeer omdat hét blauwe boegbeeld van het eerste decennium van deze eeuw, Verhofstadt, als geen ander de kans heeft gekregen de staatsschuld te verminderen en dat niet gedaan heeft? Als beloning mag het genie uit Gent zelfs de liberale Europese lijst aanvoeren.
Tenslotte nog het Vlaams Belang, die zich ten minste aan haar core business houdt en het te besparen geld zoekt bij de geldstroom die nu opgeslokt worden door de kosten van de immigratie. Als dit land verder gaat met zijn sociale zekerheid te vergooien aan een steeds groter wordende stroom van inwijkelingen die niet bijdraagt, dan gaat die sociale zekerheid naar de knoppen. Men moet geen econoom zijn om dat te beseffen.
Het VB blijft ook bij zijn eis de provincies af te schaffen. Dat was vroeger zelfs een punt bij de hierboven vermelde Verhofstadt, o.a. in zijn eerste burgermanifesten, maar ook daarover hoort men nog weinig. Als dan, volgens alle partijen, toch moet bespaard worden, wat houdt hen dan tegen overbodige instellingen op te doeken?
Tijdens het voorbije weekeinde kregen we op de Tv journaals te zien dat een splitsing van België aan Vlaanderen 237 miljard zou kosten: 203 miljard aan over te nemen staatsschulden (55% van het Belgische totaal) en 34 miljard voor het handhaven gedurende 15 jaar van de transfers naar Wallonië. Die cijfers hadden de zenders overgenomen van hun lievelingskrant De Morgen en zijn misschien correct te noemen, maar wel uit hun verband gerukt. Met had ook kunnen schrijven, dat het Vlaanderen ‘maar’ 203 miljard zou kosten. Want zoals nu, mét België, kost het ons veel meer. De Morgen verwart gewoon met opzet de huidige kosten met de extra kosten. Ook de bewering (van Paul De Grauwe, als ik me niet vergis), dat we bij een splitsing met zijn allen 15% armer zouden worden, is onzin, want nergens op gebaseerd.
In feite is het hele verhaal een reactie op het pas verschenen boek ‘België, de onmogelijke opdracht*’, van Remi Vermeiren, voormalig KBC topman, voorzitter van de denktank De Warande én van de vzw Vives, die deel uitmaakt van de faculteit Economie en Bedrijfswetenschappen van de KU Leuven. Die staatsschuld is nl niet iets dat meteen betaald moet worden mocht men dit land splitsen. Ze zal ook blijven bestaan als België niét gesplitst wordt en men kan er gif op nemen dat Vlaanderen van die Belgische staatsschuld momenteel bijna álles betaalt** én daarbovenop nog de transfers naar Wallonië. Volgens Vermeiren kan een onafhankelijk Vlaanderen de belastingen meteen met 5 miljard euro verlagen én nog 15 jaar solidair blijven met Wallonië. Dat laatste gewest krijgt dan daarbij dus nog 15 jaar de tijd om orde op zaken te stellen, want het is de Walen hun eigen schuld dat ze niet uit de miserie geraken. De Waalse regio werd nooit gedwongen maatregelen te nemen om haar economie er bovenop te helpen. Ze kregen/krijgen het geld zomaar cadeau en creëren er in het beste geval overheidsbanen mee die niets opbrengen. De werkzaamheidsgraad is er bij de laagste van de hele E.U.. Een splitsing van België zal ervoor zorgen dat ook Wallonië zuiniger zal moeten omgaan met het geld uit de eigen belastingen. Op dezelfde manier zal het ook gedaan zijn de Waalse tekorten en de Vlaamse overschotten te verdoezelen met Belgische statistieken. Van Brussel stelt Vermeiren voor er een onafhankelijke stadsstaat van de maken, maar wel met een zekere Vlaamse inspraak i.v.m. de persoonsgebonden materies (onderwijs bv), terwijl de stad toch ook Vlaanderens hoofdstad zou blijven. Brussel zal nu eenmaal binnen Vlaanderen blijven liggen en kan niet zonder het Vlaams gewest en het dynamisme dat ervan uit gaat.
Vermeiren schreef zijn nieuwe boek in eigen naam. Het is in feite een aanvulling van het in 2005 verschenen ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen’ van de denktank De Warande, denktank die nu niet meer als zodanig bestaat, maar waarvan o.m. ook Frans Crols, Jan Jambon, Guido Naets, Matthias Storme, Bruno Valkeniers en Herman de Bode – om er maar enkele te noemen – deel uitmaakten. We zitten nu in een heel andere context dan negen jaar geleden, waarbij we er nooit meer in zullen slagen de problemen op te lossen via een zoveelste Belgisch compromis met knip en plakwerk.
Vermeiren, nu 74 en met pensioen, geeft toe dat hij dit boek niet had kunnen schrijven als directievoorzitter bij KBC, nochtans een Vlaamse bank. De meeste Vlaamse ondernemers en topfiguren uit Vlaamse bedrijven durven gewoon niet uitkomen voor hun Vlaamsgezindheid, omdat ze dan riskeren persona non grata te worden (iets wat o.m. Herman de Bode is overkomen). Het heeft ook voor een stuk te maken met de historische onderdanigheid van de Vlamingen, een verknechting die de francofonie van dit land probeert in stand te houden, wat nog steeds lukt via de zgz Vlaamse B-partijen, in het bijzonder de SP.a, Groen en de PvdA, die alle drie aanhangsels geworden zijn van hun Waalse geestesgenoten.
De vraag van één miljoen is nu, hoe die splitsing tot stand kan komen. Volgens Vermeiren moet dat gebeuren met onderhandelingen waarbij de Belgische schuldeisers moeten worden gerust gesteld. Als de goede wil daarvoor aanwezig is, hoeven dergelijke onderhandelingen niet langer te duren dan de tot nu toe historische 451 dagen die er nodig waren om de zoveelste federale oplapregering tot stand te brengen. Men moet gewoon bereid zijn er over te willen discuteren.
Tenslotte zegt Vermeiren, dat er niet gewacht moet worden tot 2019, zoals zowat alle grote(re) partijen, de N-VA in begrepen, zeggen omdat ze eerst de economische problemen zouden willen aanpakken. Zowat alle economische problemen in dit land zijn ook communautair (iets wat ik hier ook al enkele jaren schrijf) omdat de problemen en de remedies om die op te lossen verschillend zijn voor de twee grote landshelften. Men wil hier als het ware patiënten met verschillende ziekten genezen met eenzelfde medicijn. Nogal wiedes dat zoiets nooit zal lukken.
* Het boek ‘België, de onmogelijke opdracht’ van Remi Vermeiren, is verkrijgbaar via een storting van 20 euro + 2 euro verzendingskosten bij ’t Pallieterke op rekening BE82 4096 5194 9168 of via Uitgeverij Pelckmans ISBN 978-90-289-7730-3. Ontzettend actueel en daarom warm aanbevolen.
** Brussel betaalt een beetje, Wallonië zo goed als niets.
Hoe men het ook draait of keert, dit wordt de week van de Krim. Dat een meerderheid van de bewoners daar zou kiezen voor onafhankelijkheid en/of aansluiting bij Rusland, was al op voorhand geweten. 60% van de bevolking is er Russisch of toch van Russische origine. Ondanks een boycot door de Tataren, de oorspronkelijke bevolking, die er zo’n 15% uitmaakt, kwam toch bijna 83% stemmen en gaf bijna 97% van de stemmers zijn voorkeur voor een afscheiding van Oekraïne, al werd dat zo niet geformuleerd (wat inderdaad niet correct was). Dat is eens iets anders dan die stemming over de Lange Wapperbrug, die Groen en Open VLD in Antwerpen nog eens willen overdoen. Het betekent nl dat ook de meeste Oekraïners van de Krim liever onder de Russische paraplu willen leven dan in hun armlastige ‘Grensland’.
Er is natuurlijk ook nog de vraag, hoe het verder zal verlopen in de rest van het tweede grootste land van Europa en of Poetin & Co ook daar niet zullen blijven stoken om straks ook de Russisch gezinde Oekraïners in het oosten weer onder Russisch bewind te krijgen. Hopelijk gebeurt dat niet, want niemand weet hoe dat daar dan zou eindigen. De zgz tegenmaatregelen die het Westen nu neemt, zijn nep, gericht tegen tweederangs politici en zakenmensen, waar Poetin en zijn partij zeker niet wakker van zullen liggen.
Laten we tenslotte ook niet vergeten dat men in de E.U. zeker de referenda niet genegen is, alhoewel dat een van de meest democratische uitingen van een volk is. Denk maar aan de aversie van Europa t.o.v. het recente Zwitserse referendum over de immigratie, over de eis tot een referendum voor onafhankelijkheid vanwege de Catalanen, dat door Spanje zelfs geweigerd wordt en over de tegenstand die de Schotten krijgen, alhoewel die dan tenminste straks toch tot een referendum mogen overgaan. Bij dat alles zouden ook wij, Vlamingen, kunnen gaan dromen, want net zoals de Russen in de Krim vormen wij in dit land de meerderheid, wat bij Catalanen en Schotten zelfs niet het geval is.
Kortom, laten we de zaken niet vooruit lopen en zien hoe het verder afloopt op de Krim, hopen dat het daar niet tot bloedvergieten zal leiden en dat wij daar straks de rekening niet zullen moeten betalen, zoals Verhofstadt en Co dat al halvelings beloofd hebben. Territoriale integriteit en soevereiniteit zijn mooie begrippen. Laten we ze koesteren en hopen dat ze niet besmeurd raken door politiek gekonkel.
De Vlaamse regering van Peeters II krijgt de laatste tijd nogal wat kritiek te slikken van zowel de oppositie als van niet politieke organisaties. Men vindt dat er de laatste legislatuur niet veel gebeurd is op regionaal gebied en helemaal ongelijk kan men de criticasters niet geven. Maar er zijn redenen voor de inertie van de huidige Vlaamse regering.
Peeters I leefde op een wolk als het gevolg van de vijfde staatshervorming, de zgz ‘Lambermont akkoorden’. Die hadden gezorgd voor een zoveelste extra financiering van het (slecht werkende) Franstalig onderwijs in dit land en als gevolg van de klassieke wafelijzerpolitiek kreeg ook Vlaanderen toen een extra hoop geld dat het kon uitdelen. Met Peeters II was het al heel wat minder. Er moest op alle vlakken bespaard worden: de jobkorting werd afgeschaft, het beloofde extra kindergeld kwam er niet en het enige waar men in de Vlaamse regering nog oog voor had, was ervoor te zorgen dat de begroting niet in de rode cijfers geraakte. In deze rubriek heb ik al meermaals gesteld dat het voor een bedrijf dat goed werkt en wil vooruitgaan, het geen schande is wat schulden te maken. Het gevaar bestond (en bestaat nog steeds) dat de andere regio’s helemaal geen begroting in evenwicht zullen kunnen aanbieden en straks voor het vullen van de gaten van de federale en regionale putten naar Vlaanderen zullen wijzen als blijkt dat daar nog wel geld voorhanden is.
Het zal er trouwens niet beter op worden als de zesde staatshervorming zal moeten worden uitgevoerd. Die hervorming is in feite een camouflage voor een gigantische besparingsactie, omdat de regio’s er wel een heel pak bevoegdheden bij krijgen, maar niet het volledige bedrag van de financiering ervoor. Daarbij zullen bovendien een paar duizend ambtenaren moeten worden overgeheveld van het federale naar het regionale niveau en zo iets kan jarenlang aanslepen. Denk maar aan de overheveling van de Nationale Plantentuin van Meise, die twaalf jaar heeft geduurd en daarbij niet eens een record is (er loopt een herziening van de vertegenwoordiging van België binnen de Europese ministerraad, die al dateert van 1994!).
Kortom, de nieuwe Vlaamse regering, wat ook haar samenstelling na 25 mei zal zijn, staat weinig goeds te wachten. De komende legislatuur wordt geen wandeling door het park. Met dank aan de traditionele, Vlaamse partijen die er mede voor gezorgd hebben dat de putten op federaal vlak niet tijdig gevuld werden en er voorrang werd gegeven aan de besognes van de PS.
In mijn blog van donderdag had ik het er al over, dat zware stakingen geen exclusiviteit meer zijn voor Wallonië, ook in Vlaanderen gaat het van kwaad naar erger. Bij Agfa Gevaert in Mortsel hebben de arbeiders, na twaalf dagen staken, zich nog niet laten vermurwen en keurden ze met 56,3% ook het derde voorstel van de eigen directie af. Daarmee werd echter de vereiste 2/3de meerderheid niet behaald, zodat men zich – volgens de heersende voorschriften – toch aan de nieuwe cao zal moeten houden. Feitelijk was dat ook al zo na de tweede stemming, maar die was zo nipt, dat de vakbonden het interne reglement doodleuk naast zich neerlegden en verder staakten. Dat doet denken aan wat onze francofonen bij communautaire problemen doen: als een nieuwe wet hen niet aanstaat; leggen zij die ook naast zich neer (waarbij de Vlamingen dan gewoon doen alsof hun neus bloedt.
Bij Lanxess in Zwijnaarde wordt nog wel gestaakt, bij Omnichem in Wetteren is er een opschorting van staking, maar ook bij deze bedrijven zijn de problemen, die hoofdzakelijk te maken hebben met het brugpensioen, nog niet van de baan. Een beetje raar is wel dat zowel in Mortsel als in Zwijnaarde het alleen de arbeiders zijn die wilden staken. De bedienden waren wél akkoord met de nieuwe cao. In Wetteren liggen ze dan weer allebei dwars. En het kan nóg erger.
De stakingsgolf treft nu ook Arcelor (het vroegere Sidmar) in Gent, waar vanaf woensdag gestaakt wordt. Door de aard van het bedrijf gaan daar ook de hoogovens plat, de laatste twee die dit land nog ‘rijk’ is. Als teken aan de wand kan dat tellen, want in de staalmarkt gaat het nog steeds niet zo goed en we weten uit de Luikse ervaring dat er bij ArcelorMittal niet mee gelachen wordt. Het cao-voorstel van de eigen directie is er nu al tweemaal verworpen met meer dan 75% van de stemmen. Ondertussen verplaatst die directie de orders naar andere Arcelor sites. Die heeft het bedrijf genoeg, het is zowat de nummer één van de wereld. Er is in Gent wél een akkoord om de cokesfabriek te laten draaien. Mocht die stilvallen dan zou dat onherstelbare schade aanrichten en zou een Luiks scenario tot de mogelijkheden behoren. Men kan wel zeggen dat de ligging van de fabriek te gunstig is om ze te sluiten, maar dat dacht men ook bij GM in Antwerpen. En daar werd niet eens gestaakt…
Het is te gek om los te lopen. Enkele partijen willen nu een nieuw referendum over de Oosterweelverbinding in Antwerpen. Heel die miserie nog eens opnieuw. Reden daarvoor is een zgz enquête die een onderzoeksbureau zou gehouden hebben bij 1000 Antwerpenaren. Dit gebeurde overdag. Dat betekent dat het gros van de ondervraagden mensen waren die meer dan waarschijnlijk niet gaan werken waren: gepensioneerden, werklozen of mensen met veel vrije tijd. Waarschijnlijk ook mensen waarvan de meesten zelfs niet eens een auto hebben. Niettegenstaande dat alles vond de Gazet Van Antwerpen, die het nieuws uitbracht, de peiling ‘representatief’.
Twee partijen zijn ondertussen op de enquêtekar gesprongen, Groen en Open VLD, uitgerekend twee die het project van de Lange Wapper in eerste instantie mee hadden goedgekeurd. Herinner u nog Mie Vogels, die er toen zelfs een vreugdedansje voor over had. Ze gaat nu met pensioen, met een bonus van ergens tegen de 300.000 euro. Mocht ze een CEO van een bedrijf geweest zijn, dan stonden haar eigen geitenwollensokkendragers nu waarschijnlijk al te protesteren. Kan men er bij Groen nog (groen) om lachen, bij Open VLD is dat niet meer ernstig. ‘The task of an opposition is to oppose’ gaat het adagium. Als de partij echter dit soort acties blijft ondersteunen, dan is dat vragen om ook straks in de oppositie te blijven. Iedereen weet dat het gehouden referendum een farce was: maar 40% van de Antwerpenaren deed er aan mee (grotendeels nog als gevolg van de 50.000 opgetekende handtekeningen, waarvoor vooral het VB zich had ingezet), maar 60% stemde nee, zodat in totaal slechts 24% van alle Antwerpenaren tegen waren. De omwonenden, die meer van de Ring gebruik maken dan de stadsbewoners zelf, mochten niet eens meedoen, laat staan die uit de verdere regio en dat voor een probleem dat, via de haven, feitelijk heel Vlaanderen aanbelangt.
Dat de media dat referendum zelfs nu nog helemaal niet in vraag stellen, zegt iets over hun vooringenomenheid. Als men in Antwerpen zo verder gaat, dan wordt het straks ‘Antwerpen zien en stil staan’. Jammer genoeg wordt dan ook heel Vlaanderen het slachtoffer van de ‘collateral damage’…
Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) moet België de volgende vijf jaar zo’n dertien miljard euro extra besparen om de overheidsfinanciën in orde te brengen en de kosten van de vergrijzing op te vangen. Het agentschap raadt de federale regering aan te letten op minder uitgaven, een belastingvermindering in te voeren op de lonen en een stijging op de consumptiegoederen en de milieuvervuiling. Dat voorstel van het IMF wordt trouwens ondersteund door de Europese Commissie en de Organisatie voor economische Samenwerking en Ontwikkeling (Oeso).
Het verkiezingsprogramma van de PS, de grootste partij van Wallonië die zowel in de federale regering als in de Waalse deelregering de premier levert en het in feite in dit land voor het zeggen heeft, staat zowat haaks op wat het IMF vraagt. Als de PS het voor het zeggen blijft hebben, komt er een rijkentaks en een meerwaardeheffing op aandelen, plus een extra belasting op aandelenopties. Daarenboven wil de partij de notionele intrestaftrek afschaffen (met een uitzondering voor de KMO’s) en wil ze de afschaffing van de zgn inschakelingsuitkering voor schoolverlaters, die de regering Di Rupo zopas nog heeft goedgekeurd, ongedaan maken.
Het PS-programma vloekt dan ook met zowat alles wat IMF,Oeso en Europese Commissie voorstellen en zal – indien het ooit werkelijkheid zou worden – de laatste multinationals hier het land uitjagen. De reden waarom de Waalse socialisten zo voor de dag komen, heeft te maken met de steeds groter wordende concurrentie die ze krijgen van de echte communisten in dit land, de PvdA+ en hun Waalse tegenhanger die nog steeds unitair optreden (net als de groenen trouwens) en die hun achterban en mogelijk nieuwe kiezers nóg meer beloven. Volgens die uiterst linksen, die – in tegenstelling tot uiterst rechts – wél geduld worden in onze pseudodemocratie, zou een rijkentaks voor vermogens boven de 1,5 miljoen euro, de staat acht miljard euro opbrengen. De PS houdt het op 1,25 miljoen per vermogen, met een opbrengst van drie miljard, maar zelfs dat blijkt te hoog gegrepen. In Frankrijk, dat als land toch zoveel groter is, heeft men dat al eens uitgeprobeerd en daar heeft dat tot op heden slechts 200 miljoen opgebracht. Verder doet men alsof de bedrijven in dit land geen belasting betalen, wat niet klopt, want de fiscus inde vorig jaar wel 12,4 miljard vennootschapbelastingen. Dat bepaalde bedrijven erin slagen onder sommige belastingen onderuit te blijven, ligt niet aan die bedrijven zelf, maar aan onze wetten die niet waterdicht zijn en onze justitie die niet werkt zoals het hoort.
Kortom, als het PS-programma ooit verwezenlijkt zou worden, zal dit land helemaal een puinhoop worden. De loonkloof (met de buurlanden, nota bene, niet met de derde wereld*) zal nooit gedicht raken, het steeds veranderen van regels, zoals bij de notionele intrestaftrek, geeft aan buitenlandse investeerders geen vertrouwen meer en alleen al het idee dat in dit landje drie jaar na het verlaten van de school 55.000 jongeren nog steeds geen werk zouden vinden en door de staat verder zouden moeten onderhouden worden, schept het idee dat het gaat om plantrekkers en luiaards eerder dan om jonge mensen die de wereld gaan bestormen. Het rode plan is een rede te meer om de Belgische stekker eruit te trekken. De rode en groene rakkers die vinden dat in Wallonië het gras groener is, kan men best aanraden naar dat toekomstig proletariërsparadijs te verhuizen. Misschien kunnen ze daar later wel een confederatie aangaan met Griekenland en soortgenoten.
* De ketchup die in Turnhout gemaakt werd, wordt straks geproduceerd in Groot-Brittannië en de radiatoren van Henrad in Nederland, net over de grens bij Maastricht, niét in e.o.a. ontwikkelingsland. Het is trouwens niet meer zo dat er alleen in Wallonië om de haverklap gestaakt wordt. De twaalf dagen durende staking bij Agfa Gevaert in Mortsel (voor het brugpensioen) en de stakingen bij de chemiebedrijven Lanxess en Omnichem hebben het imago van een hardwerkend Vlaanderen in het buitenland zeker geen deugd gedaan.
Wie dacht dat er na de talloze schandalen in regio Charleroi een einde zou komen aan de frauduleuze praktijken van de PS’ers in Wallonië, zal zijn mening moeten herzien. Het stinkt er nog altijd, al heeft het werkterrein zich verlegd buiten de Karolingerstad en nog wel naar Bergen/Mons, de thuisstad van Di Rupo.
Het parket van Bergen vraagt nl de doorwijzing naar de correctionele rechtbank van o.m. Didier Bellens, vers afgezette CEO van Belgacom, Pierre-Eric Evrard, de voormalige rechterhand van Bellens, Edmée De Groeve en haar dochter én een zekere D’Angelo, architect. Ze worden verdacht van ‘misbruik van invloed’ en voor de laatste drie komt daar nog misbruik van gemeenschapsgoederen en valsheid in geschrifte bij. De zaak draait rond de verkoop in 2005 van een vroeger RTT gebouw aan een vennootschap van De Groeve. Dat zou zwaar onder de prijs verkocht zijn, waarvoor Bellens als tegenprestatie dan rekende op PS-steun om zijn Belgacom mandaat te zien verlengen. De man kon toen best wat extra gebruiken, hij had een loon van amper iets over de twee miljoen euro…
Over Bellens valt niet veel meer te vertellen dat men niet zou weten, ook dat hijzelf o.m. vijf miljoen euro eist van de federale regering omdat die hem onrechtmatig zou hebben afgezet. Die Edmée De Groeve is echter een ander paar mouwen. Ze was/is(?) een protegee van Di Rupo himself en hielp de arme Elio zelfs bij zijn lessen Nederlands. Over dat laatste zal wel niemand gevallen zijn (afgezien van het resultaat), maar Edméetje was meer dan dat. Als PS-voorzitter bezorgde Di Rupo haar een paar lucratieve jobs bij overheidsbedrijven, zoals de NMBS en de luchthaven van Charleroi, waar ze ook al in de problemen kwam omdat ze het ‘mijn en het dijn’ niet goed uit elkaar kon houden. Ook bij de NMBS-holding had ze een postje en ze werd eveneens voorzitster van de Nationale loterij. De vraag is nu, in hoeverre Di Rupo zelf mee betrokken was in de deal met Bellens, die – nota bene – ook al door Di Rupo bij Belgacom was binnengehaald.
En dan hebben we het nog niet gehad over onze vriend Labille, minister van o.m. Overheidsinstellingen, die door de oude Bpost baas Thijs ervan beschuldigd wordt glashelder te hebben gelogen. De man ontkent het zelfs niet eens en maakt er zich vanaf door te stellen dat Thijs voor hem verleden tijd is. M.a.w. als een minister openlijk liegt, dan heeft dat bij de PS (en daaruit afgeleid ook bij de federale regering) geen gevolgen, als de zaak maar geklasseerd is. Als we die redenering moeten blijven volgen dan kunnen ministers in functie straks liegen dat ze zwart zien, zo lang ze er maar voor zorgen dat de zaak geregeld is, om daarna te kunnen vertellen dat het verleden tijd is.
Maar er is meer. Labille is de man die in de federale regering werd gehaald om de plaats van Magnette te bezetten, toen die burgemeester van Charleroi werd én voorzitter bleef van de PS. Daar Labille nooit verkozen werd en steeds beweerd heeft aan de verkiezingen van 25 mei niét mee te zullen doen (en dan ook niet electoraal kan worden afgestraft), kan men dat niet anders zien dan dat de man gewoon uitvoert wat Magnette al eerder zinnens was en dat is, dat de politiek – met in de eerste plaats de PS, zolang die het nog voor het zeggen heeft - haar greep op de overheidsbedrijven wil verstevigen, terwijl de markt juist het tegenovergestelde vraagt. Zoals Karel Vinck het formuleerde: ‘Een overheidsonderneming moet meer onderneming zijn en minder overheid’. En niet andersom. Het is typisch voor een neo-marxistische partij als de PS die er in de eigen regio al in geslaagd was 40% van de bevolking van de staat te laten leven en dat zelfs nog wil uitbreiden. De laatste economische cijfers die stellen dat Wallonië procentueel beter scoort dan Vlaanderen, zeggen – zoals gewoonlijk – niet alles, nl dat die betere score er alleen komt door nóg meer overheidsbanen te creëren. En wie zou dat alles betalen, denk je?
Zoals men weet zal men op 25 mei niet meer kunnen stemmen voor de Senaat. I.p.v. deze nutteloze instelling dan op te doeken en zo veel geld uit te sparen, heeft men er een nieuwe praatbarak van gemaakt, bevolkt door mensen die door de partijen zullen kunnen worden aangeduid, naar gelang het aantal zetels in de Kamer. Deze nieuwe senaat, die slechts acht keer per jaar bijeen zal komen – maar toch nog zo’n honderd miljoen euro per jaar zal kosten – zou zich in eerste instantie bezig houden met het bespreken van toekomstplannen. Zo worden ze wel niet genoemd, maar in de praktijk zal het daar op neerkomen. Een van die plannen is de federale kieskring, een dada van heel wat belgicisten met heimwee naar het unitaire België, die maar niet wil wijken. Momenteel is men bezig een commissie daarvoor samen te stellen.
De N-VA, die dit particratie spelletje meespeelt, had voorgesteld dat zij in de Senaatscommissie zou vertegenwoordigd worden door professor Hendrik Vuye, de grondwetspecialist die les geeft aan de universiteit van Namen. Sinds de man kandidaat is op de N-VA Kamerlijst voor Vlaams Brabant, heeft hij al heel wat kritiek moeten slikken vanwege francofone politici en journalisten die hem liefst van al in Namen weg zouden willen hebben. Dat het (nog) niet zover is kunnen komen, dankt Vuye aan de steun die hij daar aan ‘zijn’ universiteit ontvangt van leerlingen en collega professoren, zeker niet van steun vanuit Vlaanderen.
Vanuit dat Vlaanderen krijgt Vuye nu zelfs kritiek vanwege de SP.a, tot nader orde nog altijd een Vlaamse partij, al zou men daar soms wel eens aan beginnen te twijfelen. Die wil nl niet dat Vuye deel uitmaakt van die senaatscommissie, juist omdat hij op 25 mei op die N-VA lijst staat. M.a.w. de Vlaamse socialisten huilen nog maar eens mee met de francofone wolven. Het werd zelf hilarisch, toen bleek dat er op hun eigen verkiezingslijst ook iemand stond die in die commissie zou zitten, nl Els Witte, ook al een professor, die ooit nog voorzitter was van de raad van bestuur van de VuurRodeTv en die nu ook aan dat plaatsje binnen die commissie zal moeten verzaken.
Kortom, onze socio’s blijven zich belachelijk maken, grotendeels omdat ze de Waalse familie achterna blijven lopen. En dat alles, deze keer, voor een bespreking van een item dat nooit verwezenlijkt zal worden. Het lijkt me zo’n beetje die Byzantijnse discussie over het geslacht der Engelen. Daar is men ook nooit uit geraakt.
I.v.m. het overlijden van Gerard Mortier hebben de media blijkbaar geen woorden genoeg om de man de hemel in te prijzen. Nu was Mortier zeker iemand die baanbrekend werk heeft verricht, die inderdaad heel wat veranderd en gemoderniseerd heeft in het operawereldje. De vraag is maar, of hij het ook verbeterd heeft en daarbij heb ik, als opera liefhebber*, wel mijn bedenkingen.
Opera is emotie, drama, passie, net zoals ook toneel dat kan zijn, of schilderkunst, of literatuur. Bij opera komt het er echter op aan die passie en emotie aan te voelen via de muziek, zowel van het orkest als van de zangers. Opera mag dan wel een totaalspektakel zijn; een prachtig decor, een geweldige kostumering, een ideale belichting stellen niets voor als het drama niet via de muziek kan worden aangevoeld en de passies geloofwaardig overkomen. De meeste gekende klassieke opera’s stammen uit vorige eeuwen, de jaren stilletjes zeg maar en waren geschreven in een andere tijdsgeest. Die opera’s nu opvoeren in een hedendaags kleedje lukt alleen als het gaat om een komische opera of e.o.a. uitzondering die eerder tijdloos is (een Bohème bv of – tot een zeker punt – een Faust). Opera’s met een historische achtergrond (Don Carlos, Vespri Siciliani) worden gewoon vermoord als men die uit hun historisch kader haalt. En laat dat laatste nu juist zijn waar een hele kliek intendanten en regisseurs al een tijdje mee bezig zijn. De laatste tijd is het zelfs mode geworden om filmregisseurs klassieke opera’s te laten regisseren. Iets waar de meeste helemaal geen kaas van gegeten hebben. Op dat gebied zijn het louter bijzaakspecialisten.
Gerard Mortier, hoe begaafd de man ook was, behoorde tot die laatste categorie. Bij hem kwam het er dikwijls op aan te choqueren, te provoceren. Hij gaf zelf toe weerstand nodig te hebben om te kunnen functioneren, zodat men na een opvoering niet meer sprak over de componist, maar over hem. Alsof dat nog niet erg genoeg was, had hij er een specialiteit van gemaakt ver over zijn budgetten te gaan, iets wat mede het gevolg was van het feit dat hij een vaste entourage had die hij overal mee naartoe sleurde, ook naar Salzburg en Madrid. Toen hij na tien jaar vertrok uit De Munt, liet hij er een put achter van 300 miljoen Bfr (± 7,5 miljoen euro), die men nog steeds aan het afbetalen is. Hij slaagde erin na zijn eerste seizoen bij de Salzburger Festspiele de organisatie ook daar in het rood te laten draaien, de eerste keer dat dat daar gebeurde en waar het nooit echt geklikt heeft. Toen hij in Salzburg vertrok verscheen er in een plaatselijke krant zelfs een (nep)overlijdensbericht van hem! Hij heeft ooit afgehaakt om operadirecteur te worden in het tweede operahuis van New-York, toen bleek dat men daar moest besparen. No money, no Mortier. Waarom hij in Madrid werd ontslagen, weet ik niet met zekerheid, maar de kans dat het ook daar om de centen ging, is levensgroot.
Kortom, Gerard Mortier was een uitzonderlijk man, een uitstekend Mozart kenner, een muzikaal genie, maar ook een uitgekookte manager die als geen ander profijt wist te halen uit zijn relaties met de politiek. Zijn generatie nieuwlichters hebben van de klassieke opera wel een farce gemaakt, waarbij Wagner, Verdi en Co zich gegarandeerd dikwijls voor in hun graf hebben omgedraaid en waardoor echte liefhebbers van dat genre hebben afgehaakt omdat ze niet gewend waren naar de opera te gaan om er zich te ergeren. Gelukkig is er vandaag de dag opera in de cinema, waar men live opvoeringen kan zien van o.m. uit de Metropolitan en Covent Garden, operahuizen die niet verwend worden met subsidies en waar men de toeschouwers in de eerste plaats opera’s laat zien zoals ze horen te zijn.
Tenslotte nog dit: Mortier was een geografische Vlaming, die het Belgische establishment te vriend wou blijven en op politiek vlak zeker geen sympathie had voor de Vlaamse verzuchtingen. Daarvoor achtte hij zichzelf te internationaal. Een zoveelste geval van Belgische recuperatie...
* Mijn vrouw en ik hebben 15 jaar een abonnement gehad op de opera van Luik, waar nog wél werken werden gegeven volgens het originele libretto (en steeds met Nederlandstalige boventitels). Daarvóór hadden we de doorstart meegemaakt van de Vlaamse Operastichting (Vlos), waar we gaan lopen zijn nadat regisseur Robert Carsten daar een Puccini cyclus had vermoord.
Slechte tijd voor belgicisten. Op enkele maanden tijd stierven er drie vrij belangrijke figuren, althans in hun branche, allemaal dan nog uit het Gentse: Wilfried Martens, Jan Hoet en nu Gerard Mortier. De ene al wat Belgischer dan de andere. Het lijkt wel een uitstervend ras te worden en is hopelijk een teken des tijds.
Daar houdt de miserie voor de ware Belgen trouwens niet bij op. De zgz ‘volkslening’, waarbij minister zonder Financiën Geens zijn landgenoten aangespoorde mee te doen om langlopende projecten met een ‘maatschappelijke meerwaarde’ (scholen, hospitalen en cultuurcentra) mee te financieren, lijkt ook maar een mager beestje te worden. Sinds 1 januari werd er door alles samen tien banken 788 miljoen euro opgehaald, een peulschil als men weet dat er momenteel meer dan 250 miljard euro op de spaarboekjes staat, een record. Men moet trouwens gek zijn (of 100% belgicist) om aan die volkslening mee te doen, want het geld ligt dan voor vijf jaar vast en men krijgt er amper iets meer voor dan op een normaal spaarboekje, waarvan men het geld meteen kan afhalen. Spaarboekjes bij sommige internetbanken brengt zelfs meer op.
De vraag is maar of het geld straks echt zal gebruikt worden voor de aangekondigde doelen. En zelfs als dat zo zal zijn, of dat voldoende zal zijn? De kans is groot dat de burger die denkt het vaderland te moeten redden, er straks twee keer voor betaalt: eerst zijn geld vastzetten waar het niet nodig was en daarna belastingen betalen om projecten met een maatschappelijke meerwaarde te financieren waarvoor niet voldoende geld zal gevonden worden.
Dat tweemaal betalen is ook iets wat 'honoré gepluimd' straks zal mogen doen voor zijn groene stroom. De elektriciteitsdistributeurs zitten momenteel nl op een miljardenbedrag aan groene stroomcertificaten die men aan geen hond meer kwijt raakt. De kans is groot dat die miljarden euro’s straks door de staat zullen mogen betaald worden en dus door de belastingbetaler, die als energieverbruiker al een keer heeft mogen bijdragen ook als hijzelf geen zonnepanelen of windmolens mede had gefinancierd. Volgens groene Wouter de boskabouter, die daar helemaal geen problemen mee schijnt te hebben, mogen we ons na de verkiezingen inderdaad aan zo’n groene stroombelasting verwachten. Rik Van Cauwelaert heeft daarover een interessant artikel geschreven in de weekeindeditie van De Tijd, waarin hij stelt ‘dat het een hele opluchting zal zijn voor de elektriciteitsverbruiker, dat hij de komende twintig (20!) jaar als belastingbetaler mee mag betalen voor de 15 miljard euro (!) die de subsidiëring van windmolenparken in de Noordzee alleen al zal kosten’. Einde citaat.
Waarbij ook de stelling, die ik hier in deze rubriek al enkele jaren aanhoud, nl dat we ons aan die groene stroom nog blauw zullen betalen, nog maar eens bevestigd wordt.
‘Er zijn meer Belgen aan de slag dan tien jaar geleden. In diezelfde periode zijn er 340.000 banen bijgekomen. En er zijn nu minder werklozen dan in 2005.’ Deze cijfers komen uit het recentste jaarverslag van de Nationale Bank. En daar houdt het niet bij op. Volgens Eurostat, het E.U.-bureau voor statistieken, bedroeg de Belgische werkloosheid in januari 0,2% minder dan in januari 2004.
Hoe kan dat nu, als ge ziet dat er bijna dagelijks bedrijven hun deuren sluiten en/of herstructureren, waarbij ook telkens heel wat jobs verloren gaan? Wel, daar is een uitleg voor. Er zijn in die periode ook 340.000 extra banen gecreëerd, maar de echte reden is, dat er de afgelopen tien jaar liefst 434.000 Belgen tussen 15 en 64 jaar zijn bijgekomen en dat geeft een vertekend beeld van de situatie. Wat Nationale Bank en Eurostat er niét bij zeggen is, dat dat vertekend beeld ook zorgt voor steeds weerkomende alarmsignalen dat er bij ons nu meer armoede zou zijn, dat vrouwen minder aan bod komen en dat kinderen in het onderwijs niet genoeg kansen krijgen, om er maar enkele te noemen. Want, in tegenstelling tot bv de States, Canada of Zwitserland, voeren wij hoofdzakelijk armoede in. Dat betekent ook dat ons immigratiebeleid nog steeds faalt en dat het misplaatst is te doen alsof de komst van big Maggie dat probleem heeft opgelost. Haar partij zou zich beter dáár mee bezig houden dan met veranderende achternamen of kindereuthanasie, waar feitelijk niemand naar vraagt en waardoor de rest van de wereld dit landje met steeds argwanendere ogen bekijkt.
424.000 nieuwe Belgen in tien jaar, dat is gemiddeld elk jaar de bevolking van een kleine stad. Geen wonder dat steden als Brussel of Gent, waar men weinig of niets aan die problemen doet, er niets meer van bakken. Als er dan in het Antwerpen van Homans wél iets aan gedaan wordt, staat de poco pers meteen op haar achterste poten. Dezelfde pers die de recente sluitingen en ontslagen wel dik in de verf zet, maar er niet bij vertelt dat e.e.a. uit zijn context wordt gerukt.
Dat ik in mijn vorige blog de ontslagen bij Henrad als laatste in de rij meldde en niet Sony, was omdat het Japanse bedrijf al eerder laten weten had dat het wereldwijd 5.000 banen zou schrappen. Alleen waren er toen nog geen exacte cijfers bekend voor o.m. Sony in Zaventem. De ontslagen in kleine en middelgrote bedrijven, die we nu bijna dagelijks meemaken zijn trouwens klein bier voor wat ons over dit en enkele jaren zou kunnen te wachten staan in de Chemie.
Volgens Jim Ratcliffe, de grote baas van chemiereus Ineos (51 fabrieken, 15.000 werknemers, waarvan 1.900 in België verspreid over 6 productievestigingen en één onderzoekslabo), worden de Europese chemiebedrijven uit de markt geprijsd door die uit Amerika, waar de gasprijzen driemaal lager liggen en die van de elektriciteit de helft. Hij ziet hier alleen maar groene belastingen, sluitingen van kerncentrales, verdwijnen van exportgerichte bedrijven en geen schaliegas activiteiten.
De ontginning van schaliegas groeide in de States tussen 2008 en 2011 jaarlijks met meer dan 50%, waardoor de VS in 2013 al aan 86% van hun energiebehoeften zelf konden voldoen. In Europa is er naar schatting 12% van alle schaliegas wereldwijd, maar niemand wil hier zelfs maar proefboringen naar doen. Ook de Vlaamse regering niet, die een proefproject in de Kempen heeft afgeblazen. Dat het boren naar schaliegas gevaren met zich mee zou brengen, is tot nu toe nergens bewezen. Er zullen altijd nevenverschijnselen zijn, maar dat heeft men ook met het boren naar olie en aardgas. Vraag het maar eens aan de Groningers, om nog te zwijgen over wat er in de Golf van Mexico gebeurd is.
De chemische sector zorgt wereldwijd voor 4.300 miljard dollar inkomsten en alleen in Europa voor meer dan één miljoen directe en zo’n vijf miljoen indirecte banen. Daarmee vergeleken zijn de sluitingen die we dit jaar in dit land al hebben meegemaakt peanuts.
Tenslotte nog dit: uitgerekend in de chemie wordt er momenteel bij ons gestaakt bij Lanxess in Zwijndrecht en Omnichem in Wetteren. De toekomst van deze bedrijven wordt echter niet hier bepaald, maar wel in de buitenlandse hoofdkwartieren. Volgens de (Vlaamse) CEO van BASF in Antwerpen zien de vakbonden het grote(re) verhaal niet. Tijd om ze een bril te geven, zou ik zeggen.
Volgens het tweejaarlijkse innovatierapport van de Europese Commissie loopt Europa inzake innovatie achterstand op op de VS en Japan en blijft België net boven de middelmoot van de Europese landen. Vlaanderen als regio, dat tot voor kort bij de top behoorde, is daaruit verdwenen en zit nu in het achtervolgende peloton. Wat men er, zoals gebruikelijk, niet bij vertelt is dat Vlaanderen elk jaar zo’n 16 miljard van zijn welvaart afstaat aan Wallonië dat er weinig of niets mee aanvangt. Als we de cijfers even afronden en aannemen dat Vlaanderen 6 miljoen inwoners telt, dan betekent dat 2.666 euro per persoon, ouderlingen en baby’s inbegrepen. Als eender welke Europese topregio zoveel geld zou moeten afgeven, zou die ook achteruitgaan. Alleen denk ik dat de meeste van die regio’s dat niet zo gelaten zouden ondergaan als de makke Vlaamse leeuw, waarvan nu alleen maar een kaaksbeen is overgebleven. Vlaanderen moet trouwens niet alleen opboksen tegenover een verspillend Wallonië, het wordt tegelijkertijd ook in rug geschoten door een horde eigen nestbevuilers.
Een mooi staaltje van die laatsten was de boycot van een expositie van Vlaamse fotografen in Charleroi. N.a.v. 175 jaar Vlaamse fotografie was curator Johan Swinnen op het idee van die tentoonstelling gekomen, met de naam ‘Portrait imaginé de la Flandre’ en was het de bedoeling dat 175 Vlaamse fotografen daar met e.o.a. werk aan mee zouden doen. Niet dus, want een twintigtal haakten voortijdig af. Niet om redenen die iets met de kunst zelf te maken hadden. Nee. Gewoon omdat die Johan Swinnen ook secretaris is van de N-VA Kamerfractie. Probeer dan al maar eens een project op te starten dat het communautaire overstijgt. Cordon sanitair onder kunstenaars, zeg maar. Te klasseren bij de broken circle breakdown uitspraken.
Meer het kan nog erger. Binnenkort wordt Bart De Wever in Wallonië opgevoerd in een komische stripreeks, onder de naam ‘Bad Bartje’. Hij wordt daarin getekend als een stout jongetje dat bv met lucifers speelt terwijl achter hem België brandt. Of die een rode, Waalse haan aan het kaalplukken is. Alsof het de Vlamingen zijn die de Walen kaalplukken, terwijl in werkelijkheid het juist andersom is.
Zolang het in dit landje bon ton blijft overtuigde Vlamingen te blijven schofferen, moet men er niet op rekenen dat het ooit tot een communautaire vrede kan komen en zullen diezelfde Vlamingen alleen maar gesterkt worden in hun overtuiging dat er maar één oplossing overblijft, nl dit land te splitsen, hoe dan ook.
Volgens de nieuwste politieke mode in dit land los je problemen op door ze een andere naam te geven. Denk maar aan het woord ‘allochtoon’, dat men in Gent (en in De Morgen) heeft geschrapt, waardoor alle problemen die er voordien mee waren, nu verdwenen zijn. Grapje natuurlijk, want uitgerekend in de periode waarin o.m. de VRT veel ruchtbaarheid heeft gegeven aan het feit dat het 50 jaar geleden is dat de eerste ‘gastarbeiders’ uit Marokko en Turkije hier arriveerden, kan men vaststellen dat heel die problematiek bijna alleen negatieve gevolgen heeft gehad. Om te beginnen bleken die ‘gasten’, in tegenstelling tot het gebruikelijke begrip, hier niet tijdelijk te blijven, maar de meesten definitief. Verder heeft het gros van die mensen zich niet aangepast en haalde men er vóór de camera, die na 50 jaar verblijf alhier nog steeds niet in staat waren zich duidelijk in het Nederlands verstaanbaar te maken. Ten tweede kan niemand ontkennen, dat de criminaliteit en de ontsporing van onze kosten voor sociale zekerheid toevallig in diezelfde periode uit de pan zijn gerezen.
Nog een woord dat men heeft afgeschaft is ‘brugpensioen’. Dat heet nu ‘werkloosheidsuitkering met een bedrijfstoeslag’. Wie daarvan kan genieten, krijgt in eerste instantie dus een werkloosheidsuitkering (al dan niet gekoppeld aan een vereiste om tot zijn 60ste beschikbaar te moeten blijven voor de arbeidsmarkt). Bovenop die uitkering krijgt de ontslagene een bedrijfstoeslag, die minstens gelijk moet zijn aan de helft van het verschil tussen het laatst verdiende loon en de werkloosheidsuitkering. Naar gelang de cao kan daar nog heel wat bijkomen. Om het even bij Agfa-Gevaert te houden, waar het terugschroeven van de bedrijfstoeslag leidde tot een staking van 12 dagen (die nog niet definitief van de baan is). Bij dat bedrijf liggen de kosten voor wat we vroeger het brugpensioen noemden, hoger dan het geld dat er geïnvesteerd kan worden in Onderzoek & Ontwikkeling, een afdeling die het al dan niet overleven van een bedrijf kan betekenen…
Ondertussen doet zich een gelijkaardige staking voor bij ArcelorMittal in Gent en zorgen deze acties ervoor dat er een loopje genomen wordt met de overeenkomsten dienaangaande in de zesde staatshervorming. Waarbij duidelijk is dat die laatste niet alleen mank loopt op het communautaire vlak.
Het zal de werknemers van Heinz in Turnhout en Henrad in Herentals (voorlopig de laatste in de rij sluitingen en ontslagen) een zorg wezen, zeker nu blijkt dat hun jobs niet verhuizen naar e.o.a. ontwikkelingsland, maar respectievelijk naar Engeland en Nederland. Vanaf 2016 gaat CD&V daar iets aan doen, als ze dan tenminste nog mag meespelen…
Normaal gesproken probeer ik steeds één blog te schrijven over één artikel. Dat lukt meestal wel, maar heeft als gevolg dat soms interessante gebeurtenissen moeilijk aan bod komen omdat ik er geen echt verhaal over kan maken. Dat was de laatste week weer het geval, reden waarom ik er enkele bij elkaar neem.
- Maar goed dat die ‘Broken Circle Breakdown’ de Oscar niet heeft gewonnen in Hollywood. Daardoor hoeft Veerle Baetens de Vlaamse zaak geen tweede keer wereldwijd voor schut te zetten, zoals ze dat in Berlijn al eens gedaan heeft. Schoenmakers blijven best bij hun leest, zegt het spreekwoord. Dat geldt ook voor andere beroepen en zeker voor mediafiguren uit de kunstwereld en het entertainment, die - als puntje bij paaltje komt - tenminste een deel van hun inkomsten uit subsidies moeten krijgen.
- Het is een publiek geheim dat onze linkse partijen zich altijd hebben ingezet om zoveel mogelijk inwijkelingen in dit land te laten binnenkomen. Onder het mom van de o zo verrijkende multicultuur hoopten ze in de eerste plaats een nieuw electoraal cliënteel te creëren. Dat is hen goed gelukt, té goed zelfs, nu we zien dat enkele linkse politici hun carrière hebben zien crashen, omdat ze door een allochtone partijgenote opzij werden gezet. Dat overkwam bij de SP.a Bruno Tuybens, die het moest afleggen tegen ene Fatma Pehlivan en ons aller Bertje Ansjovis, die werd uitgerangeerd door Yamila Idrissi. Bertje zou Bertje niet zijn als hij niet de positivo zou blijven uithangen en zou trachten uitgerekend in Brussel vanuit een onmogelijke positie terug te komen. Zal deze keer echter niet lukken. Hopelijk gaat hij weer niet bleiren…
- En nu we het toch over Brussel hebben, weet sinds de goedkeuring van de zesde staatshervorming zo ongeveer iedereen dat de kans dat daar nog een Vlaming rechtstreeks verkozen wordt zo goed als nihil is. Met dank aan de Vlaamse regeringspartijen, die die hervorming mee hebben goedgekeurd. Dat heeft wel als gevolg dat de zetelverhouding in de Kamer nog meer zal worden scheefgetrokken dat nu al het geval was. Nu moet in dit zgz democratische land een Vlaming al meer stemmen halen om verkozen te kunnen worden dan een Franstalige. Als er straks vanuit het Brusselse geen enkele Vlaming meer zal kunnen verkozen worden, wordt die situatie nog slechter, voor de Vlamingen althans.
