Ik kom nog even terug op mijn blog van gisteren, waarin ik het had over de onbenulligheden waarmee men zich in onze politiek momenteel bezig houdt, terwijl op vele plaatsen oorlog woedt of dreigt. Zelfs als men voor die dramatische situaties de ogen wil sluiten, is er nog genoeg ernstig werk in eigen land, maar ook daaraan gebeurt zo goed als niets.
Zo is gebleken dat de levensstandaard in dit land vorig jaar 2,3% lager lag dan in 2007 en dat werd berekend door niemand minder dan Fons Verplaetse, eregouverneur van de Nationale Bank (én van ACW strekking). België groeit nog wel, maar met geleend geld. De overheidsuitgaven stegen tussen 2000 en 2013 met 40%, de inkomsten slechts met 28%. De jobcreatie die er was, was grotendeels te danken aan de dienstencheques en andere overheidsdiensten, de non-profit en het onderwijs. Terwijl de werkgelegenheid in de publieke sector steeg met 24, daalde hij in de privésector met 9%. Het concurrentiepact dat aan die daling een einde moet maken, gaat pas in vanaf 2015 en komt pas onder stoom in 2019. De belastingverlagingen die door de regering Di Rupo zijn beloofd en ook die in het fameuze 3D-plan van CD&V zijn in de tijd gespreid en dan ook ‘too little too late’. Reden waarom heel wat bedrijven daarop niet meer rekenen en nú al afhaken. België groeit trager dan de EU en vanaf volgend jaar ook trager dan de eurozone (mét zijn zgn PIGGS). Ondertussen sluit het ene bedrijf na het andere de deuren of wordt er serieus gesnoeid. Er zijn reeds meer dan twee duizend naakte ontslagen gevallen in een jaar dat nog maar pas begonnen is. De volgende dominosteen zou wel eens Agfa Gevaert in Mortsel kunnen zijn, waar men al tien dagen staakt omdat men er o.m. niet snel genoeg op brugpensioen kan gaan. Iets wat haaks staat op wat beslist is bij de zesde staatshervorming en wat ook voorgesteld wordt in de campagneplannen van CD&V én N-VA. Om nog maar te zwijgen over de motivatie daar in Mortsel.
I.pl.v. van daarop te focussen, houdt onze politiek zich bezig met kindereuthanasie, bedrijfsbonussen bij staatsinstellingen, wisselbare achternamen en panda’s. First things First!
Terwijl in Oekraïne een oorlog dreigt, Syrië nog altijd in vuur en vlam staat, mensen mekaar uitmoorden in Zuid-Soedan en de Centraal Afrikaanse Republiek, lijkt het er bij ons eerder op dat de politiek aan het verkleuteren is.
Neem nu dat nieuwe Vlaamse logo met dat stukje leeuw erop. Dat zou een moderner Vlaanderen moeten voorstellen. We lachten er altijd mee dat de Vlaamse leeuw maar een mak beestje was. Straks schiet er echter zelfs van dat mak beestje bijna helemaal niets meer over. We krijgen er alleen nog een stukje van te zien en worden verondersteld onze verbeelding te laten werken. Wie van elders komt, heeft niet eens door dat het een leeuw is. Geen tanden meer, geen klauwen. Gaan we straks ook ons volkslied aanpassen (‘zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft’)? Om nog te zwijgen over de Vlaamse leeuwenvlaggen bij de wielerkoersen. Stel eens voor: zo’n grote vlag met een stukje leeuw op. Er was al een verschil tussen de officiële en de Vlaamsnationale Vlaamse leeuw (zwarte of rode tong en klauwen), straks komt er ook nog een verschil tussen het officiële en Vlaamsnationale logo. We blijven een verdeeld volk.
In de federale politiek maakt men zich dan weer druk over een koppel Chinese panda’s en over het veranderen van de achternamen voor onze kinderen en kleinkinderen. Heeft men in ons parlement echt niets anders te doen? Men heeft ons tot vervelens toe altijd voorgehouden dat er na de vorige verkiezingen 451 dagen zijn verloren gegaan aan palavers, maar dreigt nu weer drie maanden aan hetzelfde te gaan besteden. Met tussendoor dan een verkiezingscampagne waarin hier en daar het doel voorbijgeschoten wordt (denk maar aan dat van de SP.a) of waar men af komt met slogans zoals die van de Vlaamse liberalen: ‘Mensen hebben vleugels’! Waar slaat zoiets op? Wie loopt daar warm voor? Wie gaat daar zijn stemgedrag op veranderen of aanpassen? Waarover zal de volgende discussie gaan: over het geslacht der engelen? Gelukkig land, waar men doet alsof er geen andere problemen zijn.
Na de N-VA is nu ook CD&V met een soort totaalplan (het 3D-plan genoemd) voor de dag gekomen. De partij ‘garandeert’ tegen 2019 liefst 224.000 nieuwe arbeidsplaatsen, een dubbele lastenverlaging (voor werknemers én bedrijven) van in totaal 6 miljard euro, het verschuiven van de lasten naar indirecte belastingen, het wegwerken van de loonhandicap tegen 2018 en nog van dat moois. Het plan zegt ook waaraan niét zal getornd worden: de index (natuurlijk), de notionele intrestaftrek en de vennootschapsbelasting. Verder wil de partij ook niet weten van een vermogenswinstbelasting. Deze ambitie gaat een kleine 10 miljard euro kosten. Samen met de afbouw van het overheidsdeficit wordt dat een totaalpakket van 17,4 miljard euro in 2019.
Hoe gaat CD&V dat financieren? Wel, door een beperking van de groei in de sociale zekerheid, het gedeeltelijk of tijdelijk bevriezen van de federale uitgaven (de zgz ‘Moesennorm’), het terugdraaien van vervroegde pensioneringen, het verhogen van indirecte belastingen (o.m. op tabak en diesel) en besparingen bij de gewesten. Op het eerste zicht een vertoning, helemaal in de geest van de verkiezingscampagne, ware het niet dat de partij beweert alles te hebben laten checken, net zoals de Nederlandse partijen dat al enkele decennia doen vóór elke verkiezing. M.a.w. zien of het echt financieel haalbaar is. Tot daar het positieve.
De vraag is maar of:
- de partij zich aan die normen zal houden? Uit ervaring weten we dat CD&V niet precies de partij is die zomaar haar woord houdt (‘Met de dood in ’t hart’, weet je wel)
- de partij, mocht ze na 25 mei weer in de federale regering vertegenwoordigd zijn, dit programma ook zal verkocht krijgen aan de coalitiepartners?
- de partij ook al haar eerder gegeven woord zal houden dat ze niet in een nieuwe federale regering treedt als die geen meerderheid achter zich heeft in Vlaanderen? Het 3D-plan wijst met geen woord naar de communautaire problemen, die er in dit land steeds zullen zijn.
- de partij die 224.000 nieuwe jobs zal kunnen waarmaken? Het gros daarvan (zo’n 194.000) werd al voorspeld door het Planbureau, maar iedereen die de politiek hier volgt weet, dat dat Planbureau (dat nauw aanleunt bij Vande Lala) haar plannen regelmatig bijstelt. Mocht dat gebeuren – naar beneden toe – wat dan? Het lijkt eerder op een ‘Verhofstadtje’, dat vroeger wel lukte, maar alleen door nieuwe jobs te creëren bij de overheden.
Tenslotte dé vraag van één miljoen: Het hele 3-D plan gaat pas van start vanaf 2017. De reden daarvoor is, dat het zeker nog twee jaar duurt vóór de zesde staatshervorming helemaal zal zijn uitgewerkt, terwijl er ondertussen nog minstens acht miljard euro extra zal moeten gevonden worden om in 2016 met een propere lei te kunnen beginnen. Wat, als die voorwaarden niét vervuld geraken en het hele plan niet kan starten zoals voorzien? Waar is het plan B?. Dat laatste geldt trouwens ook voor de vrome wens het loonhandicap tegen 2018 weg te zullen hebben gewerkt. Dat hangt niet alleen af van de plannen die in dit landje worden gemaakt, maar ook van die in de buurlanden, die gegarandeerd niet naar België zitten te kijken zoals konijnen naar een lichtbak en ondertussen zelf niets zullen ondernemen.
Hoe revolutionair, onderbouwd en hoopvol het 3D-plan er ook uitziet, in feite is het in de grond een zoveelste verkiezingsstunt, die alleen zou kunnen worden gerealiseerd mocht één partij de volstrekte meerderheid halen, wat in dit landje een utopie zal blijven. De enige partij die na de Tweede Wereldoorlog in België ooit een volstrekte meerderheid haalde was uitgerekend de CVP, de voorloper van CD&V en die bakte er toen ook niets van…
Het ratingbureau Standard & Poors heeft de kredietwaardigheid van België van ‘negatief’ naar ‘stabiel’ gebracht, zodat de kans bestaat dat dit land straks weer een reeks hoger kan gaan spelen (zoals bv Duitsland, Zwitserland en Denemarken). Volgens minister zonder Financiën Geens is dat de taak van de volgende regering en daarmee is hij voorlopig althans gered. Want die kans is zuiver theoretisch.
Om te beginnen zit de staatsschuld (in totaal 383 miljard euro!) weer boven de 100% t.o.v. het bbp. Met minstens acht miljard euro extra te besparen om het tekort op de begroting op nul te brengen tegen 2016, wordt dat nog maar eens een mission impossible. Als men daarenboven ziet hoeveel bedrijven er in dit land momenteel sluiten of herstructureren, waarbij de ontslagen bij bosjes vallen, dan zie ik niet in hoe het überhaupt mogelijk zal zijn. Steeds volgens Geens zou er dit jaar een heropleving van de economie kunnen zijn van 1,4%. Dat is nog steeds 0,6% te weinig om te spreken op een kans voor meer jobs en dan moet men ophouden de bedrijven alsmaar zwaarder te belasten, zoals onder deze regering Di Rupo is gebeurd (hogere belasting op bedrijfswagens en de liquidatiebonus, de monsterboete van 309% e.d.). Het gaat dan vooral om de multinationals die kunnen vergelijken met het buitenland, maar die in België wel voor 40% van de werkgelegenheid zorgen
Heinz en Ingram Micro kwamen gisteren het peloton van vertrekkende en/of inkrimpende multinationals vervoegen. Daarvoor waren er al Sony, Free Record Shop, AXA, ING, de Waalse bedrijven in de glasindustrie, Philips Brugge, ArcelorMittal, Caterpillar, Ford Genk en dan vergeet ik er nog wel enkele.
Volgens insiders krijgt België nu af te rekenen met het gevolg van een overdreven drang voor het behoud van de koopkracht (de index, maar dat durft men niet hardop te zeggen), waardoor besparingen dienden te worden gemaakt die de begroting niet mochten doen ontsporen. Het resultaat daarvan is dat de bedrijven die extra kosten grotendeels hebben mogen meefinancieren, wat zich nu wreekt in de aan de gang zijnde ontslagregelingen, verhuizingen en faillissementen. Als we daar bovenop nog het loonkostenverschil tellen, is het helemaal geen verrassing meer dat bv Heinz naar Groot-Brittannië trekt en Ford naar Spanje.
Volgens Geens moet de volgende federale regering dat oplossen. ‘Na ons de zondvloed’, zou men dat ook kunnen noemen.
De in vraagstelling van de aankoop van nieuwe militaire vliegtuigen door Vande Lala heeft nog een bijkomend effect. Iedereen weet dat Pieter De Crem kandidaat is voor de topjob bij de NATO. Tot nu toe heeft ‘Crembo’ zich steeds de beste van de klas getoond en met alle internationale acties op e.o.a. manier meegespeeld. Een niet-aankoop van nieuwe jets zou zijn reputatie bij de NATO kunnen schaden en dus ook zijn kansen tot promotie.
Nu heeft De Crem, die al aardig wat jaarlijks meedraait in het politieke Belgische circus, een dik vel en dat geldt ook voor de meeste van zijn CD&V partijgenoten die zelden het achterste van hun tong laten zien. De zaak van de nieuwe vliegtuigen zou toch wel eens de druppel kunnen zijn die de emmer zal doen overlopen, want CD&V wordt de laatste tijd in de regering Di Rupo regelmatig bij het groot vuil gezet. Denk maar aan het debat over de kindereuthanasie, waar een wisselmeerderheid de partij buiten spel zette, om niet te spreken over dat andere wettelijke gedrocht dat in de toekomst bij het toekennen van de achternaam van nieuwgeborenen voor heel wat problemen zal zorgen. Voorstanders beweren, dat dit systeem al lang bestaat in de Spaanse en Portugese wereld – wat klopt – en sinds enkele jaren ook in Frankrijk. Men zegt er meestal niet bij, dat in die landen er enkel gekozen wordt tussen de naam van de vader en de moeder of door ze allebei te nemen, en dat dit ook zal gelden voor de latere generaties. Hier heeft men er een soort scrabblepartijtje van gemaakt vanaf de volgende generatie, zodat niemand straks nog snel zal te weten komen van wie hij afstamt. Dat alles in de zuiver Belgische stijl van ‘If you can’t convince them, confuse them’. Maak het zo ingewikkeld mogelijk, zodat men straks het bos niet meer ziet van de bomen. Het gekende verhaal.
En om even terug te keren op CD&V, waar men al problemen zat heeft door het niet meer electoraal opkomen van een half dozijn stemkanonnen én de Arco geschiedenis, blijft de vraag in hoever er nog rek zit op het incasseringsvermogen van de tsjeven en in hoever de partij bereid zal blijven om straks opnieuw in zee te gaan met een coalitie die haar op tijd en stond voor voldongen feiten stelt ook als ze het daar helemaal niet mee eens is.
Een dezer dagen hoorde ik op de radio een mededeling van Defensie, waarin gezegd werd dat een kwart van de kandidaat rekruten tegenwoordig wordt afgekeurd omdat er sporen van cannabis en/of XTC in hun bloed werden gevonden. Het leger kan zich niet veroorloven dergelijke mensen aan te werven, wetende dat die vroeg of laat met wapens en munitie te maken krijgen. Men zal in ons toekomstig leger dan ook niet veel jongsocialisten meer aantreffen. Waar men die laatsten wél zal vinden, zij het – hopelijk voor hen – een stuk later, is bij de sociale zekerheid. Het is nl bewezen dat een jointje zeven keer meer teer bevat dan een normale sigaret. En laat het nu juist die teer zijn, die verantwoordelijk is voor de meeste longkankers en problemen met hart en bloedvaten (en niet de nicotine, die alleen maar verslavend werkt).
Buiten de motie tot legalisering van cannabis, werd er op het verkiezingscongres nog een ander belangrijk punt besproken, nl dat de partij – als ze het ooit voor het zeggen zou hebben, ook al is dat wishful thinking – geen nieuwe vliegtuigen voor het Belgische leger wil kopen. Daarmee hoopt de partij een dubbelslag te slaan, want dan zouden er, volgens Vande Lala – niet voor niks de ideoloog van de regering Di Rupo - ook geen kernwapens vanuit Kleine Brogel meer kunnen vervoerd worden. Dit laatste is al even wishful, want die zouden ook door andere NATO-leden kunnen worden opgepikt. Maar dat is eigenlijk niet het punt.
De huidige Belgische militaire luchtvloot bestaat uit F-16’s die zo stilaan een halve eeuw oud zijn en – ondanks enkele ‘upgradings’ – stilaan vervangen zullen moéten worden. Gebeurt dat niet, dan stelt het Belgische leger, of wat daarvan overblijft, helemaal niets meer voor. De luchtmacht is de enige eenheid binnen dat leger die nog kan worden ingezet in zware conflicten. De taken van onze marine beperken zich tot het ruimen van mijnen en het landleger naar conflicten sturen is een risico dat niemand nog wil nemen. En dat is nog niet alles.
Door de komst van de F-16’s, ontstond er in dit land, als gevolg van compensatieorders, een degelijke luchtvaartsector, die ondertussen flink uit de kluiten gewassen is (Sabena Technics, Barco, Sonaca, Asco e.a.) en die –rechtstreeks en onrechtstreeks - voor enkele duizenden arbeidsplaatsen zorgt. Deze sector kan straks ook compensatieorders krijgen voor de eventuele opvolger van de F-16 en dan praten we over orders die járen kunnen aanlopen. De kostprijs van een aankoop van de gedoodverfde F-35 van Lockheed Martin is inderdaad rond de 4 miljard euro, maar strekt zich ook uit over jaren, wat Vande Lala er wijselijk (?) niet bij zegde.
Kortom, als onze Vlaamse socio’s het voor het zeggen zouden hebben, stonden er morgen weer enkele duizenden (méér) op straat. Hoe meer doppers hoe groter de vreugde, lijkt het wel.
Ik schrijf hier al enkele jaren dat we ons aan die groene stroom nog blauw zullen betalen. Het laatste voorbeeld daarvoor is wat er zich momenteel in de Oostendse biostoomcentrale afspeelt, ge weet wel: dat koninginnenstuk van Electrawinds, dat recentelijk verkocht werd aan de Limburgse concurrent Bionerga voor 37,5 miljoen euro. Luc Pauwels, onderzoeksjournalist van de VRT en mede auteur van het boek ‘De Keizer van Oostende’ (waarvoor hij tijdelijk op non actief werd gezet!), heeft zich nog maar eens – en met succes – vastgebeten in deze door Vande Lala ‘meegepromote’ verbrandingsoven van biomassa.
Feitelijk was er al van bij de start van de biostoomcentrale, 5 jaar geleden, helemaal geen behoefte aan een nieuwe verbrandingsinstallatie daar aan de kust. West-Vlaanderen had er toen al vijf en de nieuwe centrale kwam er op amper twee kilometer van een andere die al 30 jaar bestond en capaciteitsoverschot had (en nog steeds heeft). Als gevolg daarvan was en is er in die regio een tekort aan bioafval en moest – om de zaak draaiende te houden – voorgedroogde keukenafval van elders worden aangevoerd. Dat ‘elders’ was tot in Limburg (onder de rook van Bionerga’s eigen Limburgse centrale) en zelfs Seraing (Luik!)*, wat als gevolg had, dat er jaarlijks minimum 1 miljoen kilometers moest gereden worden, waarvan de helft leeg (op de terugweg). En daar hield het niet bij op.
Het blijkt nl dat de aanvoer bij de Oostendse biostoomcentrale dag én nacht gebeurde, terwijl dit laatste niet mocht volgens de verstrekte milieuvergunning, om nog te zwijgen over de nachtelijke hinder voor de buren die klaarblijkelijk tot nu toe niet durfden te reclameren (schrik van de ‘Keizer’?). Verder blijkt er daar zo goed als geen controle te zijn geweest zolang de verbrandingsoven er al bestaat.
Opmerkelijk is wel dat de zaak werd aangekaart door de VRT nieuwsdienst, alhoewel in heel het verhaal – zowel tijdens de Tv-journaals als op Terzake – de naam van Vande Lala nergens werd vernoemd. Ook zou men er al vier jaar over praten om het vervoer van het afval per schip langs de binnenwateren te organiseren, maar zou men dat niet economisch verantwoord kunnen doen, omdat de afstanden te kort zouden zijn. Dit is nonsens, want één lichter kan de lading van zeker dertig vrachtwagens vervoeren.
Tenslotte is er nog de vraag hoe het nu verder moet met de nieuwe Limburgse eigenaar Bionerga, die 37,5 miljoen euro voor de installatie heeft betaald en straks het kind van de rekening dreigt te worden. De oven in Oostende krijgt nl nu nog voor 47% van zijn geleverde stroom groene stroomcertificaten en de vraag is maar: hoe lang nog? In Antwerpen heeft men Lange Wapper, in Oostende Electrawinds. Het dreigen allebei verhalen zonder einde te worden.
* Misschien is dit wel de reden, waarom het Waalse Tecteo geïnteresseerd was in een partecipatie in Electrawinds: die wisten waarschijnlijk van die afvaltranfers.
Misschien bestaat het al langer, maar voor mij was het nieuw: de sperperiode. Neen, niet die van vóór de koopjes, maar die vóór de bollekenskermis van 25 mei. Drie maanden vóór die verkiezingen blijken politieke partijen en kandidaten zich te moeten houden aan bepaalde gedragsregels, waarbij campagne-uitgaven geplafonneerd zijn en bepaalde campagnemiddelen niet zijn toegestaan. O.m. mogen er geen reclamespots meer worden uitgezonden in cinemazalen, op radio, Tv en Internet, op commerciële reclameborden en nog van dat moois. België zou echter België niet zijn, als er geen uitzonderingen werden gemaakt. Eén ervan is dat reclame in de schrijvende pers wél nog wordt toegelaten. Op die manier wordt een tak van de media, waar de politiek invloed op kan hebben en die – via de politiek – al ruime subsidies krijgt, vrijgesteld. Dit terwijl reclame op het Internet, waarop de politiek steeds minder vat heeft, wordt verboden. Ge moet er maar op komen, maar in dit land lukt zoiets nog altijd zonder dat daarover veel gemord wordt. We zijn zo braaf, mijnheer!
Of het allemaal veel zal helpen, is maar zeer de vraag. Buiten een zeldzame uitzondering, blijven de krantenabonnementen gestadig zakken en mits wat verder kruip en sluipwerk hoopt de pers misschien straks nog meer subsidies te krijgen. Ze doet maar.
Voor Ètienne Schouppe zal het allemaal niet veel meer uitmaken. De oude baas van de NMBS heeft toen niet alleen flink zijn zakken kunnen vullen, maar de maatschappij tegelijk opgezadeld met een pakjesafdeling (ABX), waar alleen maar met rode inkt kon geschreven worden. Als compensatie voor zijn ontslag werd hij senator en zelfs staatssecretaris. Op 25 mei doet hij niet meer mee. Ondanks alles, voor zijn CD&V partij toch weer het verlies van x-aantal stemmen (de man is/was ook nog burgemeester van Liedekerke). Waarbij terloops even kan worden aangestipt dat die partij, buiten het verlies van een half dozijn stemmenkanonnen, nog eens honderdduizenden stemmen dreigt kwijt te geraken als de Arco-coöperanten hun geld tegen 25 mei niet zouden terugzien. Sperperiode of geen sperperiode…
Ergens na het zomerreces had de SP.a al een soort bezinningscongres gehouden, waar zo weinig van overgebleven is, dat ik me zelfs niet meer herinner wanneer het juist was en wat er besproken werd. Van het verkiezingscongres van zaterdag zou misschien meer blijven hangen zijn (o.m. het voornemen om geen nieuwe vliegtuigen meer te kopen en daarmee een eind te maken aan de Kleine Brogel saga), ware het niet dat het voorstel van de Jong Socialisten om cannabis te legaliseren aardig wat roet in het rode eten heeft gestrooid, waardoor de partij vooral zal worden aangesproken op een thema dat de partijleiding zelf liever had zien weggestemd.
Nu we voor de zgz politieke sperperiode staan die elke verkiezing voorafgaat, loont het misschien even de moeite de mogelijkheden van de diverse Vlaamse partijen op te lijsten zoals ze zich nu voordoen. Verkiezingen worden in een land zoals het onze niet alleen gewonnen door programma’s, integendeel zelfs. Door het feit dat men op voorhand weet dat een regering meestal gemaakt dient te worden door meerdere partijen, kan elke partij zoveel beloven als ze wil, straks heeft diezelfde partij altijd wel een excuus om te vertellen waarom haar programma niet kon gerealiseerd worden, omdat er na de verkiezingen steeds compromissen moeten gesloten worden. Een tweede punt is dat elke partij een aantal doorwinterde en/of populaire figuren heeft die automatisch x-aantal stemmen aanbrengen en zorgen voor enige geruststelling. Dat punt twee wordt voor de verkiezingen van 25 mei eerder een loterij, omdat er – zeker in verhouding tot vorige verkiezingen - heel wat zgz ‘zekerheden’ afhaken, meestal omdat ze terecht zijn gekomen op strijdplaatsen die niet gegarandeerd voor een volgende job zullen zorgen. Dit geldt in de eerste plaats voor SP.a en CD&V. Op de SP.a-lijsten krijgen we op 25 mei geen Frank Vandenbroucke meer te zien, geen Patrick Janssens, geen Mia De Vits, geen Bruno Tuybens, geen Mahassine Chokri en helemaal geen Steve Stevaert. Bij CD&V wordt het nog erger: geen Dehaene meer, geen Yves Leterme, geen Vervotje, geen Rik Torfs. Allemaal figuren met voor en tegenstanders, maar die wél aardig wat stemmen aanbrachten. Het kan wel leuk klinken te weten dat men in hun plaats jonge nieuwelingen een kans wil geven, feit is dat de meesten onder hen weinig of niet bekend zijn en zeker geen stemmenkanonnen. Daar komt nog bij dat enkele bekende figuren van hun voetstuk zijn gevallen en al op halve mirakels moeten hopen om er straks nog bij te zijn. Denk maar aan ‘socialist’ Bert Anciaux die in Brussel zo goed als geen kans maakt en Steven Vanackere die het in Europa ook niet waar zal maken na zijn afgang op federaal niveau.
Bij N-VA heeft men die problemen bijna niet en zal men al blij zijn dat Bart De Wever gezond blijft tot 25 mei, bij het VB blijft het in de eerste plaats gaan om de principes en bij Groen kan men alleen maar hopen dat zij en niet de cryptocommunisten van de PvdA met de kiezers gaan lopen die uit de SP.a zullen blijven deserteren. Tenzij enkele groene jongens zich zouden laten verleiden door het cannabis syndroom dat er nu ongetwijfeld in dat wereldje zal heersen.
’t Zijn slechte tijden voor onze roodjes. De PS dreigt straks niet meer de grootste partij te zijn in Wallonië noch in Brussel en bij de Vlaamse ‘aanklampers’ blijkt het al niet veel beter te gaan. De retoriek van links tegen rechts snijdt in Vlaanderen geen hout meer, omdat het nieuwe stemmenverlies, dat er voor de SP.a weer aan dreigt te komen, eerder op uiterst links te situeren is. Het blijft dan ook lachwekkend dat een Tobback Jr blijft herhalen dat men op 25 mei zal moeten kiezen tussen zijn SP.a en het N-VA. De kans dat potentiële N-VA-kiezers straks voor de SP.a zullen stemmen is zo goed als nihil. De kans dat SP.a’ers voor Groen en/of de PvdA zullen stemmen daarentegen, is hemelshoog. Toch blijft Tobbackse* de Vlaamsnationalisten aanvallen en kreeg hij ook op het laatste verkiezingscongres van zijn partij de naam Vlaanderen amper over zijn lippen.
En dat congres verliep feitelijk al even faliekant. Wat er ook allemaal bedisseld en besproken werd zal niemand zich straks nog herinneren, tenzij dan die motie om cannabis te legaliseren. Denkt men echt daarmee in Vlaanderen stemmen te halen, net zo min als de blauwe club met die euthanasie voor kinderen? Typisch was het beeld van de rode prominenten, die in het congresgebouw op de eerste rij zaten en niét voor de legalisatie stemden, tot Katleen Van Brempt omkeek en zag hoeveel er vóór stemden en toen ook haar pancarte maar snel in de lucht stak. Voorwaar een geboren leidster: eerst zien naar waar de massa loopt en dan voorop gaan lopen!
De leiding van de zgz partij van de werkman bestaat nog alleen uit hooggeschoolden, ‘technocraten van de verzorgingstaat’, zoals iemand ze ooit genoemd heeft. Arrivisten die zich alleen denken te kunnen handhaven door tot elke kost de verzorgingsstaat in stand te houden. De man in de straat spreekt de partij niet meer aan. Voor een partij die al drie keer op een rij de verkiezingen heeft verloren, is het dan ook hilarisch door Tobbackske te horen vertellen dat ze niet zit te wachten om straks in een alternatieve oppositie terecht te komen, want dat ze mee wil in een alternatieve regering. De postjes, weet je wel. Het zou wel eens een bitter ontwaken kunnen worden voor een partijtje dat nog amper 13% van de stemmen haalt. Ter vergelijking: de Duitse socialisten haalden vorig jaar hun slechtste resultaat ooit, maar dat was nog 26%.
* Ondertussen zal de uit de partij gezette socialistische fractie van Aalst een apart nummer in de stedelijke carnavalsstoet hebben onder de naam ‘Tobbacksken’. Maar goed dat die ‘n’ achteraan erbij staat, anders had ik nog gedacht met een plagiaat te doen te hebben. Ik gebruik die naam nl al járen.
Men zal het in onze media niet terugvinden, maar Oekraïne is feitelijk een beetje een kopie van België. Daar waar er bij ons de scheiding is tussen noord en zuid, is er daar een tussen west en oost. Driekwart van de bevolking, die voornamelijk in West-Oekraïne wonen, zijn authentieke Oekraïners en hebben ook het Oekraïens* als omgangstaal. In het Zuidoosten wonen voornamelijk mensen van Russische afkomst of Oekraïners die verrussist zijn. Net zoals bij ons heeft de minderheid, de Russen in dit geval, het daar voor het zeggen.
Hierbij moet wel e.e.a. genuanceerd worden. We zouden het Oekraïne van vandaag best vergelijken met het België van de negentiende eeuw. West-Oekraïne, waar de ‘echte’ Oekraïners wonen, is nl arm (zoals Vlaanderen toen) en Oost-Oekraïne is een vrij welvarende mijnstreek met daaraan verbonden industrieën, zoals het Wallonië uit de negentiende eeuw. Dat verklaart gedeeltelijk waarom de Russische Oekraïners het toch voor het zeggen hebben in het hele land. Zeker in een land, waar negentig procent van de bevolking rond of onder de armoedegrens leeft, is dat een factor die ook politiek meetelt: ‘L’argent fait la guerre’. Een andere reden is, dat dat onmetelijke land (na Rusland het grootste van Europa qua oppervlakte), geen federale staat is, waar partijen volgens taalgroep zijn ingedeeld zoals bij ons. Mocht dat immers het geval geweest zijn, dan zouden het gegarandeerd de Oekraïners zijn de lakens uitdelen. Het voorbeeld van een Vlaamse meerderheid die zich in een zgz democratisch land laat ringeloren door een minderheid zou daar niet pakken, zoals dat trouwens nergens anders pakt. ‘Only in Belgium’, om het eens met een oude slogan van Verhofstadt te zeggen.
Vraag is maar, hoe het daar verder moet. Die Janoekovitsj, waarvan algemeen bekend is dat hij zijn politieke carrière begon als kleine crimineel en tot nu toe aan de macht kon blijven dank zij grootschalige corruptie en de steun van Rusland, kan onmogelijk aan de macht blijven tot december van dit jaar. Een president van een land met bloed aan zijn handen is een onhoudbare situatie, zelfs in een land waar men al heel wat gewend is geraakt.
* Oekraïens is een Slavische taal, verwant met het Russisch, maar met nogal wat Poolse invloed. Het verschil met het Pools is, dat Oekraïens, zoals het Russisch, het Cyrillisch schrift hanteert, daar waar de Polen het Latijnse alfabet hebben ingevoerd (iets wat ook Tsjechen en Slowaken hebben gedaan).
Met het openen van de grenzen en het invoeren van een eenheidsmunt dacht menigeen dat Europa de oplossing ging zijn voor vele van onze problemen, niet het minst in België, waar we – als Vlamingen - bepaalde toestanden liever geregeld zagen vanuit Europa dan door de Belgische politiek die niemand nog betrouwde. Helaas is het zo ver niet gekomen. Europa, meer bepaald de E.U., gedraagt zich als een schoonmoeder die zich meer bezig houdt met het kader dan met het schilderij, die zijn medeburgers wil besturen zoals het eerste beste totalitair regime.
Zo gaat, uitgerekend op een tijdstip waarin de democratie in Turkije verder af lijkt dan ooit, de E.U. weer toetredingsbesprekingen aanknopen met dat land, waar de persvrijheid beknot wordt, waar tientallen journalisten zonder vorm van proces in de gevangenissen zijn beland en waar de vrijheid van meningsuiting en betoging steeds hardhandiger wordt aangepakt, waar politie en gerechtsmedewerkers willekeurig worden afgedankt of verplaatst als ze de machthebbers niet meteen volgen. Om nog te zwijgen over de Koerden, 10% van de bevolking aub, die nog steeds onderdrukt worden o.w.v. hun cultuur en afkomst.
Nog deze week werd gesteld dat de sancties vanwege de E.U. t.o.v. Zimbabwe zullen versoepeld worden, uitgerekend dezelfde week waarin er in de media berichten verschenen over duizenden (!) mensen die in dat land jaarlijks de hongerdood sterven in de overbevolkte gevangenissen van dictator Mugabe. Die een dezer dagen nog eens uitbundig gevierd wordt voor zijn verjaardag. Als verkeerd signaal kan dat tellen.
Na het volledig democratisch verlopen referendum van Zwitserland werden vanuit de E.U. (én in onze media) meteen signalen uitgestuurd dat Zwitserland daarmee in eigen voet zou geschoten hebben. Niets blijkt minder waar. Zwitserland voert nl meer in uit de E.U. dan omgekeerd. Een drastische anti-Zwitserse maatregel zou dan ook een tegengesteld effect kunnen hebben. Daar komt nog bij dat het land van Wilhelm Tell nog een andere stok achter de deur heeft: het voert energie uit naar zowel Duitsland (via zijn waterkrachtcentrales) als naar Italië (als doorgangsgebied vanuit Frankrijk). En dan is er nog Oekraïne, waar de E.U. wel hoog van de toren staat te blazen, maar waar – tot nu toe – niets ernstigs ondernomen wordt. Het toont nogmaals de politieke en militaire onmacht van de E.U. aan, die in dit 'Grensland' even weinig lijkt te betekenen als in Syrië. Terwijl dikke nek Barroso staat te roepen dat in Oekraïne de democratische waarden moeten verdedigd worden, gunt diezelfde Barroso diezelfde waarden niet aan de Schotten (die hij al heeft afgedreigd), de Catalanen (idem), de Basken, de Zuid-Tirolers en straks ook niet aan ons, de Vlamingen. Dat laatste dan met de bereidwillige hulp van clown Verhofstadt en de Natte Dweil.
Terwijl bij ons het parlement zich bezig houdt met de vraag of kinderen voortaan één of twee achternamen mogen/moeten hebben (heel belangrijk!), staan ze in Italië misschien wel aan de vooravond van een soort fiscale en sociale revolutie. De centrumlinkse Partito Democratico (PD) heeft er zijn eigen eerste minister in functie naar huis gestuurd en vervangen door de partijvoorzitter, de pas 39 jarige Matteo Renzi. De man is al enkele jaren burgemeester van Firenze, de stad waar de Europese Renaissance ooit begon en vindt dat het hoog tijd wordt dat zijn land in een hogere versnelling schiet (en dat laatste letterlijk!). Zijn objectieven zijn niet alleen erg duidelijk, maar tegelijk wil hij ze er op ramkoers doordrukken.
Om te beginnen wil Renzi doorgaan met dezelfde club waarmee zijn voorganger Letta mee begonnen was, maar die ondertussen, naar goede Italiaanse traditie, al een paar keer op sterven na dood was. Dat betekent dus zijn PD met de coalitie rond Berlusconi, groep die uiteen was gevallen, maar nu bereid zou zijn de draad weer gezamenlijk op te nemen. En wat deze club wil doen is zonder meer revolutionair.
Nog binnen deze maand februari zou de nieuwe Italiaanse regering de kieswet moeten hervormen, vóór einde maart is het de beurt aan de hervorming van de arbeidsmarkt, in april komt het openbaar bestuur aan de beurt en in mei wil ze afronden met de hervorming van de onoverzichtelijke Italiaanse fiscus. Noem het een mission impossible, maar áls Renzi slaagt, zal Italië een ander land zijn. Daartegen zal zelfs de ‘kracht van de hervorming’*, type N-VA, er maar als een waterzonnetje uitzien. Renzi mag dan wel een socialist zijn, ik hoop dat hij slaagt, want het zou in de ingedommelde E.U. wel eens andere krachten kunnen doen ontwaken, die ook elders – niet in het minst bij ons – komaf zouden maken met dat aanslepende knip- en plakwerk, dat niets oplost, alles steeds ingewikkelder maakt en nooit tot een ernstige heropleving zal leiden. In elk geval komt Renzi, momenteel de jongste premier van Europa (Italië heeft ook de oudste president: 88!), heel wat positiever over dan de anarchistische ‘schreeuwer’ Beppe Grillo, waarvan men al lang weinig of niets meer van hoort en die het er alleen om te doen was de zaken af te breken. Niet dat de man geen gelijk had, maar hij had ook geen antwoord op de problemen die hij aanklaagde.
Duimen voor de ‘positivo’, zou ik zeggen en dat is voorlopig Matteo Renzi.
* ‘De kracht van de verandering’ wordt in het Italiaans: ‘la forza del cambio’, niet te verwarren met ‘La Forza del Destino’ (De Kracht van het Noodlot’), de bekende opera van Giuseppe Verdi, die – zoals de meeste opera’s – slecht afloopt…
Ons nieuwe koningspaar is dus ook op staatsiebezoek geweest in Berlijn. Het koppel was er niet alleen, maar vergezeld door de federale premier en alle minister-presidenten die dit landje ‘rijk’ is. Zelfs Oostkantonner Karl Heinz mocht mee, al werd hij, de enige echte Duitse Belg van het gezelschap, nauwelijks vermeld bij het bezoek aan zijn vaderland van origine. Ondanks het politieke gewicht dat blijkbaar aan dit bezoek gegeven werd, hadden de media vooral aandacht aan het rode ensemble van ‘Hare Majesteit’ koningin Mathilde en kregen we voorwaar Jean-Marie Pfaff te zien, blijkbaar nog steeds de belangrijkste Belg in Duitsland, die op RTL zelfs een woordje Frans placeerde. Je bent polyglot of je bent het niet.
Toch blijft Duitsland voor ons meer dan belangrijk. Zoals ik in mijn blog van 5 januari (‘Het daghet in het Oosten’) al vermeldde, is onze economie vooral op dat land gericht. De belangrijkste reden waarom het bij ons nog betrekkelijk goed gaat, is uitgerekend het feit dat onze bedrijven nog steeds kunnen blijven leveren aan de Duitse die ervoor zorgen dat hun land goed blijft draaien, waardoor wij daar mee van kunnen profiteren. Het drama is dat onze economie wel op Duitsland mag gericht zijn, ons politiek beleid daarentegen niet. Dat zweert nog altijd bij Frankrijk, een land in verval waardoor ook wij straks serieus riskeren te moeten inleveren. Zelfs de hardnekkigste francofonen in dit land kunnen het licht van de zon niet blijven ontkennen. Het volstaat even te zien wat de samenwerking met Frankrijk ons de laatste jaren heeft opgebracht, of beter: ons heeft gekost.
De energie in dit land wordt bijna volledig beheerst door Franse maatschappijen. Daarbij is zopas nog uitgelekt - via de Creg, onze energie waakhond – dat de Belgische Staat in het algemeen en de gemeenten in het bijzonder in 2012 waarschijnlijk voor een half miljard zijn opgelicht door GDF-Suez, de moedermaatschappij van het zgz ‘Belgische’ Electrabel. Niet alleen kregen de gemeenten dat jaar geen dividend uitgekeerd, omdat er zgz geen winst was gemaakt, maar door dat laatste feit betaalde het bedrijf toen ook geen belastingen. Tel daarbij nog wat profijtjes van de notionele intrestaftrekking en de rente die het bedrijf haalt uit zijn afgeschreven kerncentrales en er hoeft geen tekeningetje bij om te vertellen wie de gefopte Frederik is in deze zaak. Voor wie het nog niet zou weten, de Franse Staat is de grootste aandeelhouder bij GDF-Suez en zit dus vooraan als er daarmee geld te rapen valt.
Vorig jaar was er de verkoop van de BNP-Parisbas Fortis aandelen door de federale regering, die in de eerste plaats moest dienen om het aandeel van de Belgische staatsschuld onder de magische 100% van het bbp te brengen (wat ondertussen alweer zo goed als teniet is gedaan), maar die volgens economen en specialisten veel te voordelig werd afgesloten. Voordelig dan voor de Franse Staat, wel te verstaan.
Tenslotte weet ook iedereen zo stilletjesaan dat het duo Reynders-Leterme zich destijds door de Fransen heeft laten rollen in de Dexia affaire en dit land heeft opgezadeld met garanties die voor België in de tientallen miljarden euro kunnen lopen, terwijl la douce France haar aandeel daarin tot een minimum kon beperken. Nota bene: het Dexia gat ontstond in de eerste plaats als gevolg van geldverspillingen in Frankrijk, niet in België.
Kortom, als wij willen vermijden straks bij de perifere landen te verzeilen, dan wordt het hoog tijd om met Frankrijk andere afspraken te maken en liefst van al er afstand van te nemen. Daar dit een mission impossible is zolang onze francofonen hier alles kunnen blijven blokkeren, is er maar één oplossing en dat is een einde maken aan het bestaan van dit kunstmatige land. Al dan niet via een eerst stap langs het confederalisme. Op 25 mei biedt zich daarvoor een kans aan.
Als dat Zwitserse referendum nog voor iets goed was, dan was het om er ook bij ons de aandacht op te vestigen dat vol vol is. Ook immigratie heeft zijn grenzen en dat geldt zeker voor kleinere landen zoals bv Zwitserland, ongeacht hoe groot de welvaart daar ook zou zijn. 80.000 nieuwe inwoners per jaar, dat is een middelgrote stad. Bij ons is dat feitelijk nog erger, want daar waar men in Zwitserland in de eerste plaats hooggeschoolde werkkrachten zoekt, stroomt bij ons de armoede binnen, terwijl we zelf met een reeds abnormaal hoog aantal laaggeschoolde werklozen zitten. Dat zorgt voor hogere criminaliteit, het gevoel dat dit niet streng genoeg bestraft wordt of dat men profiteert van onze sociale zekerheid.
Uit een pas gepubliceerde studie van het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) uit Antwerpen blijkt, dat ook wij hier een tekort hebben aan hooggeschoolde werkkrachten, die we uit het buitenland zullen moeten aantrekken als blijkt dat die hier niet voorhanden zijn. Dat kan via de zgn ‘blue cards’, een variatie op de Amerikaanse ‘green cards’, waarmee de USA jaarlijks een aantal zelf gewilde buitenlandse specialisten laat immigreren. Dat is nodig, daar we momenteel het begin meemaken van een derde industriële revolutie, waarbij de mens het steeds meer moet afleggen t.o.v. de machines. Deze laatste worden door de steeds sneller voortschrijdende automatisering en digitalisatie alsmaar meer geperfectioneerd en kunnen heel wat taken niet alleen beter, maar ook sneller en vooral goedkoper uitvoeren dan mensen. Het heeft geen zin robotten te gaan beconcurreren, men moet leren ermee om te gaan en dus nieuwe, toegevoegde taken aanleren. Daarvoor heeft men gespecialiseerde mensen nodig en als we die in eigen land niet vinden, zullen we die elders moeten gaan zoeken. Als we dat niet doen, zullen steeds meer bedrijven hier vertrekken, wat zal leiden tot steeds groter wordende werkloosheid, ook voor de laaggeschoolden.
De zo geroemde Maggie De Block, die het hier allemaal zo knap aan het regelen is dat ze dreigt zowat de populairste politica van het land te worden, heeft de laatste jaren de instroom van immigranten wel wat kunnen indijken. Gewoon, zoals ze zelf zegt, door de wetten toe te passen, maar blijft toch nog tienduizende laag of niet geschoolde inwijkelingen verblijfsvergunningen geven. Wat betekent dat die wetten niet goed genoeg zijn. Daar tegenover staat dat ze in diezelfde tijd in totaal 4 (vier!) blue cards heeft uitgedeeld, nodig voor het aannemen van hooggeschoolde ingenieurs, technische specialisten en gediplomeerden in de zorg. Dat blijft dweilen met de kraan open. Zo heeft het pas opgerichte open terugkeercentrum van Holsbeek ervoor gezorgd dat slechts 31 van de 400 mensen, die daar gelogeerd werden, effectief naar hun land van herkomst zijn teruggekeerd, terwijl dat centrum ongelooflijk veel geld heeft gekost.
Meer buitenlanders naar hier halen? Ja, maar dan de juiste, die met een meerwaarde en niet diegenen die van onze sociale zekerheid komen profiteren zonder er zelf ooit aan bijgedragen te hebben. Hardvochtig? Ik zou het eerder rechtvaardig noemen. Wij kunnen niet de halve wereld opvangen en nog minder als blijkt dat dit zou gebeuren uit partijpolitieke overwegingen, met de hoop straks stemmen te kunnen krijgen van een nieuw soort lompenproletariaat. Dat Vlaanderen armer zou worden, komt niet doordat de doorsnee Vlaming, maar wel de doorsnee in Vlaanderen wonende burger, armer wordt. Dat is een groot verschil dat door onze poco media steeds angstvallig verzwegen wordt.
Ik was eerst niet zinnens nog iets over die ‘Oosterkwelverbinding’ te schrijven, maar n.a.v. de reacties en het feit dat ik sinds lang nog eens een rechtstreekse uitzending van de Zevende Dag had meegemaakt*, moet er toch ter zake nog e.e.a. uit mijn pen.
In het debat daarover op dat programma vertelde een dame van Groen (Meuleman was de naam, dacht ik), dat 60% van de Antwerpenaren hadden tegengestemd. Dat was een grove leugen. In totaal kwamen er voor het referendum in Antwerpen slechts 40% van de kiesgerechtigden opdagen, waarvan 60% tegenstemde. In werkelijkheid had dus slechts 24% van alle Antwerpenaren tegengestemd. Dat dat groene miepie dat zo uit haar botten sloeg, is haar zaak – hoe bedenkelijk ook – het ergst van al vond ik nog dat niemand – zeker de VRT-moderator – dat cijfer betwistte. Blijf maar liegen en straks gelooft men u nog.
Een nieuw referendum organiseren, zoals op de Zevende Dag gesuggereerd werd, zou het project nog eens met jaren kunnen vertragen. Afgezien daarvan, mócht men er ooit aan denken, dan wel een referendum in minstens het hele arrondissement Antwerpen, niet enkel in de koekenstad.
Verder is het inderdaad zo dat het VB in deze zaak zichzelf gebleven is en de kar niet gekeerd heeft zoals alle anderen op e.o.a. manier gedaan hebben, maar dat het niet slim was alleen op te komen voor de eigen stadsmensen en niet voor het eigen volk van de omstreken, die van de Ring misschien meer gebruik (moeten) maken dan de Sinjoren zelf. Dat er ook in het VB rotte appelen in de mand zaten, is een algemeen partijverschijnsel dat men in de politiek nooit kan uitsluiten. Ondergetekende is het met de VB politiek niet altijd eens, maar blijft wel kiezen voor het origineel. Dat zal op 25 mei niet anders zijn.
* Voor de nieuwsgierigen: sinds ik weduwnaar ben, ga ik op zondagmorgen weer naar de kerk, sinds begin dit jaar is dat naar de abdij van Postel. Daarom zag ik in drie jaar al geen Zevende Dag meer rechtstreeks, soms wel in uitgesteld relais op zondagavond na het laatste Tv-journaal.
Mocht Richard Wagner in deze tijden hebben geleefd, hij zou zijn ‘Ring des Niebelungen’ waarschijnlijk niet meer aan de Rijn, maar aan de Schelde hebben laten afspelen. Lach niet, Wagner kende Antwerpen. Ook zijn opera ‘Lohengrin’ speelt zich daar af. En hoe interessant had hij het niet kunnen maken, eens bleek dat er ook een plaatselijke kwelgeest mee in het spel was? ‘Der Ring des Wappers’, of zoiets.
Met het zgz ‘Valentijnsakkoord van de Vlaamse regering zou er nu een beslissende wending komen in het heikele dossier van de Oosterweelverbinding. Laat het ons maar hopen, Vlaanderen kan er alleen maar beter op worden. Toch geloof ik, dat er nog geen eind is gekomen aan de lange lijdensweg van het reeds meer dan tien jaar aanslepende dossier. Zowel die van de StRaten-generaal als de ‘ademloze’ heer Van Hees blijken nog niet af te geven en kunnen – als ze dat echt willen – de zaak nog járen vertragen. In een land waar het ontbreken van een handtekening kan leiden tot uitstel en/of afstel, om nog te zwijgen over procedurefouten of verjaringen, is alles mogelijk. Mocht de N-VA met nieuwe voorstellen afkomen, zouden de media dat meteen weer populistisch gaan noemen. Tegen die NIMBY-gasten durft men dat zo niet te stellen.
Dat alles neemt niet weg dat de grote fouten niet nu, maar enkele jaren geleden werden gemaakt, toen maar een deel van de in het project betrokken bevolking de kans kreeg zich erover uit te spreken en het toen gehouden referendum slechts 25% stedelijke tegenstanders van het Lange Wapper project vertegenwoordigde. Om nog te zwijgen van de schande dat zowat alle politieke partijen daarna kazak draaiden, met als hoogtepunt het vreugdedansje van groene Mie Vogels dat het kazakdraaien vooraf ging. De enige partij die geen kazak draaide was het Vlaams Blok/Belang, maar dat kwam daar die tégen was omdat de anderen vóór waren. Toen die anderen van mening veranderden, stond het VB voor schut, waarbij óók overstag gaan geen optie meer was. Soms loont het ook eens pragmatisch te zijn…
In mijn blog van 4 dezer (‘Peeters’ plagiaat’) raadde ik Kris Peeters aan bij zijn zgz ‘campagnebezoeken’ die hij elke maandag wil gaan afleggen, best geen Marianne Thyssen meer mee te nemen. ‘Hoe beminnelijk de dame ook mag zijn’, schreef ik,’zij was het boegbeeld van de vorige electorale afstraffing die CD&V heeft opgelopen’. Mensen kiezen niet graag voor verliezers, alhoewel dat op de Europese lijsten, waarop Thyssen nog steeds staat, minder zal opvallen. Europa blijft, ondanks alles wat erover geschreven wordt, voor de modale Vlaming een ver van mijn bed show.
Erger wordt het pas als men te horen krijgt dat ook Caroline Gennez weer boven water is gekomen, nu de verkiezingen in aantocht zijn. Ondanks het rampzalig parcours dat zij de laatste tien jaar heeft gelopen, krijgt ze van haar partij, de SP.a, de eerste plaats als lijsttrekker voor het Vlaamse parlement. Dit is vrij opmerkelijk, omdat het SP.a lijstvormingscomité voor de verkiezingen in Antwerpen wordt voorgezeten door Katleen van Brempt, die eerder door Gennez aan de kant werd gezet als Vlaams minister. Gennez kreeg daarna van hetzelfde laken een broek, toen haar opvolger als voorzitter van de partij, Tobback Jr, haar ook niet de begeerde ministerpost in de federale regering gunde. Die ging naar outsider Monica De Coninck, die niet eens verkozen was. Dat Gennez nu weer op nr 1 komt te staan zou wel eens iets te maken kunnen hebben met haar kennis van de SP.a keukengeheimen...
Gennez heeft in haar politieke carrière al heel wat brokken gemaakt, al was dat niet altijd haar eigen schuld en was ze een beetje de speelbal van de rode partijbonzen. Het begon met Steve Stevaert, toen die nog ‘God’ was (althans volgens Yves Desmet van De Morgen). Limburger Stevaert liet gouwgenoot Gennez verhuizen naar Mechelen, omdat hij vond dat daar geen rode vertegenwoordiger was die naam waardig. Na de rampzalige verkiezingsnederlaag van de SP.a in 2007, moest Vande Lala, uit pure schaamte ontslag nemen als voorzitter en dat deed hij niet zonder eerst wel zelf zijn opvolger te benoemen en dat werd Gennez. Ei zo na kwam er een opstand in de partij toen er een tegenkandidaat kwam opdagen in de persoon van echte socialist Erik De Bruyn. Die aanval overleefde ze, maar Gennez stelde zich niet meer kandidaat voor een tweede termijn in de job die nu wordt uitgeoefend door dezelfde Tobback Jr die haar tussendoor die federale ministerfunctie niet gunde. Men kan zich dan ook redelijk afvragen, wat Gennez heeft moeten doen om nu opeens weer in de schijnwerpers te staan, na vier jaar in de politieke catacomben geleefd te hebben. Ze zou ergens een reis hebben gemaakt, een boek hebben geschreven en recentelijk nog het voorstel gedaan om een complete schooldag in te stellen, waar kinderen van 08.00 uur tot 18.00 uur op school zouden blijven. Straffe taal voor iemand die zelf (bij mijn weten althans) geen kinderen heeft.
Ondertussen had ze wel nog steeds haar zitje als federaal volksvertegenwoordiger warm kunnen houden (plus de daaraan verbonden ‘vergoeding’) en hoopt ze dat zitje te kunnen verleggen naar het Vlaamse halfrond. Vanop de eerste plaats zal dat nog wel lukken. Er zullen heel wat gelijkgezinden zijn die er heel wat meer voor zullen moeten doen, nietwaar Anciaux?
Nogal wat politiek geïnteresseerden verwonderen er zich over dat Verhofstadt zo hevig achter de nominatie als liberale kandidaat voor het Europees voorzitterschap aan ging. De overkoepelende blauwe fractie in het Europees parlement is pas de derde grootste, met slechts 84 zetels op 766 en alles laat vermoeden dat de Europese liberalen wel eens minstens een kwart van hun zetels gaan verliezen op 25 mei. Zoals de zaken nu evolueren, is de kans zelfs groot dat ook de andere zgz ‘traditionele’ Europese partijen zullen moeten inbinden, ten voordele van de eurosceptische partijen. De laatste peilingen maken van Wilders’ PVV nu al de grootste partij van Nederland en in Frankrijk dreigt hetzelfde te gebeuren met het FN van Marine Le Pen. Als de Duitse liberalen even slecht zouden scoren als in de laatste Duitse verkiezingen, halen ze niet eens de kiesdrempel en verdwijnen ze zelfs uit het Europese parlement.
Vanwaar dan Verhofstadt’s optimisme? Heel eenvoudig: hij gaat de Belgische toer op. Net zoals hier is gebeurd met de traditionele partijen, die tenslotte verplicht waren samen te gaan in een soort minderheidsregering (langs Vlaamse kant tenminste), hoopt het genie uit Gent dat dit ook een Europees scenario zou kunnen worden. EVP en socialisten zouden wel eens niet meer de meerderheid kunnen uitmaken van het volgende Europese parlement en zullen er de liberalen bij moeten halen om voort te kunnen regeren. De huidige jobs van Van Rompuy en die van Barroso zullen nog wel te ver gegrepen zijn, maar die van parlementsvoorzitter (nu nog van de Duitser Schulz) zou een mooie beloning zijn voor onze blauwe Streber, die daarmee zijn Europese droom van een Verenigde Staten van Europa verder zal kunnen uitwerken.
Als bovenstaande werkelijkheid zou worden, ziet het er niet goed uit voor Europa. Zoals Mark Grammens het stelde in zijn wekelijkse commentaar in ’t Pallieterke: ‘hij is reeds alles geweest en ook het tegenovergestelde’. In zijn eerste drie burgermanifesten schreef hij België af, om het daarna op te hemelen, wou hij het land splitsen, maar is hij er niet eens aan begonnen en heeft hij hier een soort verlichtingsmoraal geïnstalleerd, waarvan we nog steeds de ‘vruchten’ plukken (denk maar aan de euthanasiewetten). Zijn ‘actieve welvaartstaat bestond er alleen in met geld te smijten en daarbij te vergeten de staatsschuld af te bouwen.
We houden best ons hart vast als E.U. nationalist Verhofstadt straks binnen Europa echt iets te zeggen zou krijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over zijn uitbreidingsdrang, waar zelfs Turkije een plaats in krijgt. Ook hij huldigt het motto 'das Vaterland muß grösser sein'. Wie zei dat ook weer?
Er is nog maar eens wat heisa over onze index. Die moet, volgens vakbonden en vooral linkse partijen, ervoor zorgen dat onze koopkracht gewaarborgd blijft. Na de zoveelste aanpassing blijkt, dat die er alleen gekomen is om te vermijden dat de spilindex dit jaar overschreden wordt, waardoor lonen en uitkeringen dan niét hoeven aangepast worden. Niet voor niets spreekt men al een tijdje over een Aldi-index, sinds de koopjes en de kortingen er bij werden genomen. De nieuwe versie blijkt zo een verwaterde kopie te zijn van die van vroeger, die door de regering naar hartenlust kan gemanipuleerd worden. Wil men vermijden dat de spilindex overschreden wordt? Geen probleem: we passen de index aan. Dit is niet meer serieus.
Het is niet de eerste keer dat ik erover schrijf, want bij mij kan het er niet in dat wij persé een soort index moeten behouden, terwijl alle landen rondom ons die al enkele decennia geleden hebben afgeschaft. Door het feit dat die bij ons blijft bestaan, stijgen, bij het overschrijden van de spilindex, inderdaad onze lonen en uitkeringen, waardoor onze lonen meer stijgen dan die in het buitenland, maar alles wat wij produceren ook duurder wordt zodat we de loonkloof die daardoor ontstaat niet alleen niet dichten, maar zelfs groter laten worden. Het gevolg daarvan is dan weer dat bepaalde bedrijven het hier niet meer zien zitten, hun personeel uitdunnen of de zaak zelfs sluiten. Wat ben je met een hoger loon in uw sector, als een deel mensen straks helemaal geen loon meer zal hebben?
We hebben nu dus nog maar eens een nieuwe index, maar vorig jaar werden zowel de oude als de nieuwe berekend. In dit land houdt men alles graag zo ingewikkeld mogelijk, volgens het Vande Lala principe: ‘If you can’t convince them, confuse them’. Het resultaat is wel, dat volgens Agoria, het vroegere Fabrimetal, deze hocus pocus onze bedrijven liefst 180 miljoen euro gaat kosten. Dit dan op te tellen bij de 177 miljoen die handel en horeca zullen moeten missen omdat de besprekingen over de afschaffing van de papieren maaltijdcheques er in deze regeerperiode ook al niet meer zullen komen, op vraag van de francofonen in de regering, die het maar voor het zeggen hebben. En ons dan maar afvragen waarom zoveel mensen hun werk blijven verliezen…
