Het is me wat in dit landje, van het ene schandaal in het andere, waarbij het Federaal Voedselagentschap (FAVV) en de top van de Belgische luchtmacht de kop van jut zijn.
Over het vleesschandaal, dat hoofdzakelijk gaat over het Veviba vleesbedrijf in Bastenaken, zouden er al meer dan een jaar geleden alarmerende berichten zijn geweest, die de FAVV zou hebben doorgespeeld naar het Gerecht, maar waar niets mee gedaan werd. Het gevolg daarvan is een zoveelste spelletje Belgisch zwartepieten, omdat de topman (zeg maar hoofdverantwoordelijke) van de FAVV van liberale strekking zou zijn en die van het gerecht CD&V minister Geens. Er zou een volledige herschikking komen van de FAVV, omdat men daar over te weinig personeel zou beschikken. En dat in een land waarin bij een recente vergelijking nog gebleken is dat we hier t.o.v. Nederland zo’n 3.750 ambtenaren teveel zouden hebben. Onze groenen en roden hoopten al meteen op een herhaling van de dioxinecrisis, maar moeten het deze keer zonder Verhofstadt doen of iemand anders die bereid is zijn eigen principes te verloochenen, wat tot nu toe niet het geval blijkt te zijn.
De zaak van de F16’s is andere koek. Zowat de hele luchtvaarttop bij het ABL (‘Armée belge/Belgische leger’, in mijn tijd heette dat ‘Arm Belgisch Leger’) zou op de hoogte geweest zijn van een studie, nota bene: van hieruit aangevraagd, van constructeur Lockheed Martin, dat onze F16’s – ondertussen zo’n 40 jaar oud – nog zeker zes jaar langer in de lucht zouden kunnen blijven dan tot nu toe gedacht. Dat, terwijl men die dingen binnenkort wil vervangen door de modernere (en peperdure) F35’s. Alleen de stafchef en de minister van Defensie wisten niets van die studie. Die laatste heeft nu een eigen audit gevraagd over de zaak en de uitslag ervan zullen we pas kennen op 18 april. Dat worden dus letterlijk vijgen na Pasen.
Volgens mij kan het best zijn dat onze F16’s nog zes jaar (én langer) in de lucht kunnen blijven. Onze NAVO-bondgenoten die samen met ons leger destijds de F16’s kochten en waarmee we een samenwerkingsverband hebben in NAVO-verband (niet alleen de U.S., maar ook Nederland*, Denemarken en Noorwegen), hebben echter ondertussen al gekozen voor de F35. Dat betekent dat de Belgische F16’s, mochten ze nog x-aantal jaren blijven vliegen, zowat de kneusjes van de NAVO zullen worden. Qua carrosserie zal dat geen probleem geven, wel qua uitrusting, kwetsbaarheid en kosten, die laatste ook al omdat we die niet meer met de bondgenoten zullen kunnen delen. Nu reeds worden onze F16’s, die al eens een upgrading bekomen hebben, bijna alleen nog gebruikt voor verkenningsvluchten of gerichte bombardementen die geen speciale risico’s inhouden, zoals bv in Irak en Syrië waar geen competente luchtafweer te vrezen viel en waar men alleen uitvloog na goedkeuring van de Ruski’s. Bij niet vervanging eindigen die F16’s zoals hun voorgangers, de Starfighters (ook wel eens ‘stortflyers’ genoemd, roemloos.
Kortom, het wordt aftellen naar 18 april om te weten te komen hoe het allemaal gaat aflopen. Misschien weet onze nationale Charel tegen die tijd ook wat hij Trump en Co op de volgende NAVO-top in juni gaat vertellen. Als België bv zou beslissen de F16’s langer te laten vliegen en de bestelling van de F35 uit te stellen (of erger: niét te doen), dan gaan de Yankees ons vragen ons budget binnen de NAVO bij te passen, zoals eerder ooit was afgesproken. Dan zal België geen nieuwe vliegtuigen hebben, maar wel een nog groter gat in zijn begroting…
* De landingsstellen van de F16’s bestemd voor België, Nederland en Denemarken, werden rond de jaren 1980 gemaakt in de Special Products Factory van DAF in Eindhoven. Ik werkte daar toen bij de afdeling Bezoeken en ben er enkele keren met bezoekers geweest. Die aparte fabriek assembleerde o.a. ook de Duitse Leopard tanks.
Marc Van Peel houdt het voor bekeken in Antwerpen. Nu nog havenschepen, zal hij bij de gemeenteraadsverkiezingen geen kandidaat meer zijn voor CD&V. Als reden geeft hij op dat hij volgend jaar 70 wordt en dat het welletjes is geweest na bijna 40 jaar in de politiek gezeten te hebben. Daar kan ik best inkomen, al is er ook het feit, dat hij er helemaal niet zeker van is dat zijn partij straks nog zal meespelen om de koekenstad te besturen. Bij de vorige plaatselijke verkiezingen was het al kantje boord, toen zowel CD&V als Open VLD samen opkwamen met de SP.a en het bijna een pijnlijke afgang werd. Gelukkig waren beide partijen zo leep hun wagentje aan dat van de zegevierende Vlaamsnationalisten te kunnen koppelen, wat voor Van Peel die plaats van havenschepen opleverde. Zelfs al mocht CD&V straks weer meespelen, is het verre van zeker dat hij die job zou kunnen verder zetten, want daar zou Kris Peeters, de nieuwe CD&V-lijsttrekker, wel eens mee kunnen gaan lopen. Al is ook dat laatste twijfelachtig, want met de ervaring die Annemie Turtelboom bij de vorige stembusslag in Antwerpen opdeed – zij was toen ook federaal minister – is het niet eens zeker dat CD&V er veel meer stemmen zal halen. CD&V stelt in Antwerpen niet veel meer voor en het is een feit dat de Sinjoren niet makkelijk hun stem geven aan ‘boerkens van den boiten’, zelfs niet als die uit de federale regering komen.
In de jaarlijkse gemeente- en stadsmonitor, die de Vlaamse overheid dezer dagen publiceerde, blijkt trouwens dat de koekenstad het niet slecht doet. T.o.v. die van 2011 zou het vertrouwen in het stadsbestuur er zo’n 9% gestegen zijn, een pluim die Bart De Wever op zijn hoed mag steken, tot spijt van wie ’t benijdt (in de eerste plaats Wouter de Stadskabouter). In dezelfde monitor waarbij de 13 grootste centrumsteden vermeld worden, staat Mechelen op kop, vallen Leuven en Gent – allebei bestuurd door paarsgroen – terug en behoudt ruziemakend Turnhout de rode lantaarn.
Onze media lachen met Trump als die zegt ‘Make America great again’, maar in feite zegt Poetin niets anders voor zijn Rusland en daarmee wordt niét gelachen. Vladimir Poetin, de ex-spion die president werd van het grootse land (qua oppervlakte) ter wereld, heeft de zoveelste presidentsverkiezingen in eigen land overtuigend gewonnen. Er was de nodige fraude mee gemoeid, het was zelfs open en bloot te zien op de Tv, maar dat neemt men de Russen niet meer kwalijk. Of het nu over politiek, militaire zaken, sport of kunst gaat, geen mens die er nog van wakker ligt als de Russen vals spelen. Nu, fraude of niet, de opkomst bij de verkiezingen was zo’n 68% en het stemmenaantal van Poetin 75%, zodat het allemaal weinig zal uitgehaald hebben. De internationale waarnemers vonden het zelfs geen echte verkiezingen, want alles stond bij voorbaat al zo goed als vast. De belangrijkste tegenkandidaat haalde amper 15% en dat was een steenrijke miljonair die de kandidaat was voor de communisten. Kan daar allemaal.
Poetin omschreef de implosie van de Sovjet Unie ooit als de grootste geopolitieke ramp van de 20ste eeuw. M.a.w. als het aan hem ligt, wil hij terug naar af. De doorsnee Rus, die wat verdragen kan, steunt hem daarbij. Vóór Poetin had die het heel slecht, sinds Poetin minder slecht. Dat Poetin regelmatig niet volgens de regeltjes speelt, wordt hem vergeven. Hij gaat nu zijn vierde ambtstermijn in als president en het zou me niet verwonderen mocht ook hij straks president voor het leven worden, net zoals Xi Jinping in dat andere (ex?) communistisch land dat ondertussen ook het kapitalisme omarmd heeft.
Na de implosie van de Sovjet Unie had zich in Rusland een nieuwe klasse gevormd: de oligarchen. Zij verzamelden de deelbewijzen van de geprivatiseerde fabrieken en werden bijna meteen schatrijk. Met de steun van deze nieuwe rijken werd de voormalige spion president, al zouden sommigen van hen zich dat later bitter beklagen. Want Poetin was niet het type dat met zijn voeten liet spelen en duldde geen politieke tegenstand. Wie niet akkoord met hem ging, maakte zich best uit de voeten en was zelfs dan niet meer zeker van zijn leven. In Londen, waar de meerderheid van deze bannelingen naartoe trok, weten ze er ondertussen alles van en gelooft niemand nog dat ze er in Moskou niets vanaf wisten. Er zijn momenteel in Groot-Brittannië al 14 overlijdens van gevluchte Russen waarnaar onderzoeken lopen van de Britse politie en veiligheidsdiensten…
Mede door de westerse sancties na de inname van de Krim en de invallen in Oekraïne ligt de Russische economie wel in de lappenmand. Die invallen waren trouwens geen precedent, want enkele jaren eerder was er al de Russische inval in Georgië, waarbij dat land Abchazië en Zuid-Ossetië kwijtspeelde. De aanslagen in en rond Londen zullen de situatie niet verbeteren. Als de Russische bevolking echter bereid is offers te blijven brengen – ze noemen dat daar ‘passionarnost’ – zal Poetin daarvan niet wakker hoeven te liggen. Net als vroeger in de geschiedenis zal dit betekenen dat Rusland afstand neemt van het Westen. In het verleden heeft dat nooit lang stand gehouden, denk maar aan Peter De Grote en Catharina II, die als aanhangers van de Westerse Verlichting de klok terug draaiden. Ook diegenen die nu vertellen dat het gevaar voor Rusland altijd uit het Westen kwam, waarbij dan de namen van Napoleon e Hitler vallen, zitten er naast. Het grootste gevaar dat Rusland ooit gekend heeft, de Gouden Horde, kwam uit het Oosten, toen Batu Khan, de kleinzoon van Dzjengis Khan, bijna heel Rusland, Polen en Oekraïne veroverde, de Krim inbegrepen. Misschien ligt de waarheid in het midden en is de grootste bedreiging nu, dat men denkt dat Poetin het allemaal alleen wel zal kunnen rooien…
* ‘The spy who came in from the cold’ was een roman van John Le Carré, die vlak na WOII een groot succes kende en daarna met evenveel succes in zwart-wit verfilmd werd door de Brit Martin Ritt, met in de hoofdrol Richard Burton, die daarvoor een Oscarnominatie kreeg. Het ging toen wel over een Britse dubbelspion die ‘vluchtte’ naar de DDR, waar later ook Poetin gestationeerd zou worden. De verleiding was me dan ook te groot om die titel niét te nemen...
Zo’n half jaar geleden kondigde Laurette Onkelinx aan dat ze niet meer zou opkomen bij de volgende verkiezingen. Dat zal nog zo wel zijn, maar het betekent niet dat ze uit de politiek stapt. Ze is nl nog steeds Brussels federatievoorzitster en dat zal men geweten hebben. Het blijkt nu immers dat tante Laurette aan het lobbyen is om enkele vrienden in de politiek te lanceren. In de eerste plaats een zekere Julien Uyttendaele en laat dat nu toevallig haar stiefzoon zijn, de zoon van haar tweede man. Ze zet daarmee de ons-kent-ons politiek van de Belgische socialisten verder, zowel die van ten noorden als van ten zuiden de taalgrens. Dat de PS geteisterd wordt door corruptie en nepotisme, schijnt haar nog steeds niet te deren. Die affaire Uyttendaele is trouwens klein bier tegenover wat ze zinnens is met een andere nieuwkomer. Die heet Cathérine Moureaux, die onlangs van Schaarbeek naar Molenbeek verhuisde om er straks mee te dingen naar de verloren burgemeestersjerp van haar papa, Philippe Moureaux, in de wandeling ‘Flup Moustache’ geheten. Dat is de man die 18 jaar lang de gemeente daar mismeesterde en in feite de hoofdschuldige is van zowat alles wat daar is misgelopen, met als orgelpunt de zware terroristische aanslagen in Parijs, Brussel en Zaventem. Voor Laurette en de PS blijkt dat geen reden te zijn om er verder te kunnen potverteren en de zaak misschien opnieuw uit de hand te laten lopen.
Wat al even erg is, is dat de PS in Brussel, waar ze na de schandalen dreigt de helft van haar kiezers te verliezen, de regel wil terugdraaien waardoor de N-VA mogelijks straks een blokkeringsmogelijkheid krijgt als die er de meerderheid van de Vlaamse stemmen zou behalen. Er bestaat nl een kans om dat ongedaan te maken dank zij een maatregel van (nog maar eens) de paarsgroene regering Verhofstadt, die indertijd bedoeld was om de opkomst van het Vlaams Blok te stoppen. Dit laatste is echter alleen mogelijk als de Vlaamse partijen die nu deel uitmaken van de Brusselse regering daarmee instemmen. Dit maakt dat Vanhengel (Open VLD) en Debaets (CD&V) het lot van de Vlamingen in Brussel in handen zouden kunnen hebben. Een weinig rooskleurig vooruitzicht, als men het mij vraagt. De PS vindt trouwens dat België te veel ‘vervlaamst’. Was het maar waar. Op zo goed als alle Europese gewestelijke rankings staat Vlaanderen bij de eerste helft, Wallonië ergens achteraan en Brussel zo goed als nergens. Als het van Onkelinx en haar PS afhangt, zal een verbetering daar nog niet voor morgen zijn.
Dezer dagen was er een bericht in de media dat men in Limburg (ik dacht in Genk) een middelbare school wil oprichten specifiek voor moslims. Als dat volgens de wet kan – er zijn al joodse scholen – moet men daar maar doen wat men niet laten kan, maar een bewijs van integratie kan men zoiets moeilijk noemen. Vraag is maar of daar ook subsidies aan vast zitten, want dat zou weer een stap te ver kunnen zijn, al betekent dit laatste wel dat men die scholen dan ook kan controleren.
Erger is wat er zou kunnen gebeuren in Kortrijk/Heule. Daar zou de gemeente een islamitisch kerkhof willen maken, met grond ingevoerd uit Marokko, goedgekeurd door een imam, want de moslims willen niet het risico lopen begraven te worden in grond waarin vroeger al westerse ‘ongelovigen’ (en dan blijf ik nog beleefd) hebben gelegen. Dit blijkt trouwens de reden te zijn, waarom moslims die hier sterven vaak overgebracht worden naar hun land van herkomst om daar begraven te worden. De uiteindelijke percelen zouden dan eerst wel drie meter moeten worden afgegraven, stel u voor.
Ik hoop dat het hier om een lachertje gaat, want dit is echt des Guten zuviel. Als ze hier zo begraven willen worden, dat ze er dan zelf voor zorgen. Geen enkele religie kan hier zoiets wettelijk verplichten. Als er in Kortrijk/Heule mensen rondlopen die dat niet inzien en zo onze eigen cultuur ten graven dragen, dan wordt het hoog tijd daartegen te ageren. Dat laatste kunnen we dit jaar, bij de gemeenteraadsverkiezingen. Laat ons dat trouwens niet alleen in Kortrijk/Heule doen, maar overal in Vlaanderen. We krijgen een uigelezen kans om onze kandidaat burgemeesters, schepenen en raadsleden kleur te laten bekennen en van hen publiekelijk te vernemen wat hun standpunt omtrent al die moslim heisa is. Wie het met de moslims eens is en/of zijn mening niet openbaar durft maken, heeft geen recht op onze stem. Men krijgt de leiders die men verdient.
In Duitsland heeft de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer van de CSU, de Beierse zusterpartij van Merkels CDU, duidelijk gesteld dat de islam niet bij Duitsland hoort. De naar schatting 4 miljoen moslims die al in Duitsland wonen, maken er ook deel van uit, aldus Seehofer, maar men kan de Duitsers niet vragen hun eigen tradities en gebruiken, die stammen uit een Christelijke traditie, op te geven. Dat is vrij duidelijke taal, die men bij ons ook eens zou mogen horen.
Momenteel ben ik begonnen met het lezen van het boek ‘De geschiedenis van de joden’, geschreven door de Brits-joodse schrijver Simon Schama (Atlas Contact). Ik heb dat boek al enkele jaren in mijn bezit, maar ik zag er steeds tegenop eraan te beginnen: 500 bladzijden, plus nog eens 75 voor allerlei nota’s en naslagwerk. Ik had dat boek destijds gekocht, omdat ik geïntrigeerd was door de titel van de boekbespreking in De Standaard der Letteren: ‘ Een onmenselijke geschiedenis’. Door de late vorstprikken kon ik buiten in de tuin nog niet veel doen en ben ik er toch maar aan begonnen. Ik ben nog maar halfweg, maar kan nu reeds zeggen dat het gewoon onwaarschijnlijk is, wat daar in dat Midden-Oosten allemaal al gebeurd is sinds het ontstaan van het Jodendom (zo’n 15 eeuwen vóór Christus a.u.b.!). Het boek handelt alleen nog maar over de periode van 1000 vóór Christus tot ongeveer 1500 erna. De geschiedenis van steden en landen die compleet verwoest werden, weer opgebouwd, weer verwoest en dat ging zo de hele tijd door. Dat gebeurde door bezetters, zoals de Assyriërs, de Perzen, de Egyptenaren, de Hittieten, de Grieken, de Romeinen, de Turken, de Arabieren en de Kruisvaarders, maar ook door oorlogen met de kleinere buurlanden en zelfs onderling, burgeroorlogen zeg maar. In het licht daarvan zijn de oorlogen in het Midden-Oosten van vorige en deze eeuw feitelijk niets nieuws. Ze zijn de voortzetting van wat daar reeds 3.000 jaar gebeurt en wat dreigt te blijven gebeuren.
Dat Israël nog steeds bestaat en dat allemaal overleefd heeft, is een klein wonder op zich. Het is zowat het enige land met een op Westerse leest gestoelde democratie te midden van een continent in chaos, waar Turken, Perzen en Arabieren nog steeds meespelen en elkaar – met de hulp van derden – nog steeds de duivel aandoen. Waar nog steeds burgeroorlogen plaats vinden en men elkaar vermoordt o.w.v. zijn geloof, zelfs binnen dezelfde godsdienst (sjiïeten en soennieten bv).
En wij ons maar druk maken omdat het daar niet opgelost raakt!
De moordpoging met een nieuw zenuwgas op een gewezen Russische dubbelspion en zijn dochter in het Britse Salisbury doet vele wenkbrauwen fronsen. Toen ze die man, na enkele jaren gevangenis in Rusland, uitwisselden tegen een of meer Britten die in Rusland in de problemen waren gekomen, moest men in datzelfde Rusland toch geweten hebben wat die man eventueel nog teveel wist. Ik neem aan dat de Britten genoeg bewijzen hebben om te stellen dat Rusland achter deze moordpoging zit, anders zouden ze zo’n ingrijpende tegenmaatregelen zo maar niet genomen hebben. Al bij al gaat het om een gifgas dat vijfmaal dodelijker is dan het dodelijkste van dat soort gas dat men hier kent en is het geweten dat het alleen in Rusland is uitgevonden en geproduceerd en nergens anders. Volgens een internationale conventie die daarover bestaat kan dit niet gebruikt worden, tenzij men er een akkoord over zou hebben, die er in het geval Skripal zeker niet was. Die was het trouwens ook niet toen Litvinenko, die andere Russische spion in datzelfde Groot-Brittannië in 2006 vergiftigd werd met polonium. Het enig verschil met de nieuwe moordpoging is, dat polonium geen zenuwgas, maar een radioactieve materie is, waarvoor men de internationale goedkeuring niet echt nodig had.
Natuurlijk wordt de nieuwe moordpoging door het Kremlin ontkend. Zij weten daar nooit van iets als het over dergelijke zaken gaat. Het begint er zo stilaan op te lijken, dat Rusland een schurkenstaat aan het worden is, waar een door de staat gesteunde virtuele ondergrondse beweging misdaden kan blijven begaan, waar het officiële Rusland niets van zou weten, althans niet naar buiten toe. Dat geldt niet alleen voor de twee moordpogingen in Groot-Brittannië, maar ook voor allerlei politieke moorden in Rusland zelf, waarvan men soms wel zegt de daders gepakt te hebben, maar nooit de opdrachtgevers. Het gaat hier om professionele staatsmoordenaars, waarbij iedereen zo stilaan weet wie die opdrachtgevers zijn, maar niemand die het kan bewijzen. Zo’n beetje hetzelfde wat op een ander terrein gebeurt, nl die van de militairen zonder insignes die opdoken in de Krim en die nog werkzaam zijn in Oost-Oekraïne en Syrië, zoals recentelijk nog gebleken is na dat Amerikaans bombardement bij Deir Ezzor, aan de Eufraat. Voeg daarbij nog de aan de gang blijvende bombardementen in Syrië, waarbij hospitalen, scholen en crèches niet gespaard worden* en de dopingschandalen in de sport, waaraan tijdens de Olympische Winterspelen in Sotchi het Russische Olympische Comité en zelfs een ministerie zich schuldig maakten (wat niet belette dat er tijdens de recente Spelen in Zuid-Korea weer twee Russen tegen de lamp liepen!) en men kan best begrijpen dat De Oost-Europese buurlanden van Rusland zich zorgen maken.
* Als er in Syrië en Irak nog maar een zweem van vermoeden was dat er burgerslachtoffers waren gevallen door Belgische bombardementen, was het politieke kot hier al te klein. Die verontwaardiging is wel erg selectief...
Er was dezer dagen een peiling van Ipsos over het herinvoeren van de dienstplicht. Verrassend genoeg bleek zo’n 2/3 van de ondervraagden daar voor te vinden te zijn, in Vlaanderen iets minder (58%) in Wallonië iets meer. Het is een discussie die we nog gaan krijgen, gewoon als gevolg van het feit dat er de komende vier jaar zo’n 7.500 vacatures komen in het leger en die – zo te zien – niet met de gewone campagnes opgevuld raken. Ondertussen moeten militairen bij ons tegenwoordig heel wat taken doen – zoals bewakingsopdrachten – waarvoor ze feitelijk niet zijn opgeleid en zit Binnenlandse Zaken met de handen in het haar van zodra er een internationale gebeurtenis van belang zich voordoet. Met de aanwezigheid hier van het hoofdkwartier van de NAVO (met weer een top in juni) en de E.U. worden die gebeurtenissen zeker niet zeldzamer.
De afschaffing van de militaire dienstplicht in 1992, was een vergissing. Dat is trouwens een vaststelling die niet alleen bij ons gebeurt. Zweden heeft de dienstplicht – voorlopig gedeeltelijk – reeds weer ingevoerd en de Baltische staten denken eraan hetzelfde te doen. Dat heeft daar wel met iets anders te maken, nl de onzekerheid van de buitenlandse Russische politiek, waar men – zeker in die Baltische staten – al van geproefd heeft en die daar niet voor herhaling vatbaar is. Bij ons heeft men destijds niet alleen de dienstplicht afgeschaft, anders dan in de meeste andere Europese landen schafte men ook de Rijkswacht – een gedisciplineerd militaire keurkorps - af, waardoor dit land bij grote problemen geen plan B meer heeft. Met dank aan Lowie Lawijt.
Ondertussen is de wereld echter veranderd en blijft die veranderen aan een steeds sneller tempo. Een herinvoering van de dienstplicht hoeft vandaag de dag niet persé militair te zijn en anderzijds zijn er de steeds toenemende claims voor gendergelijkheid, waar men zo hard op staat te roepen en waarbij in dit geval ook de vrouwelijke bevolking zou betrokken worden. Tenslotte is er de toevloed van allochtonen die men op die manier voor de keuze van één nationaliteit kan stellen. Wie niet meespeelt, krijgt de Belgische nationaliteit niet of wordt ze afgenomen als hij/zij er een tweede heeft.
Het zal nog niet voor morgen zijn, maar het probleem zal ook niet weggaan. Niet onbelangrijk in deze discussie, is het feit dat president Macron in Frankrijk hetzelfde wil doen. Zolang het in Brussel druppelt als het in Parijs regent, zal dat gegeven niet verwaarloosd worden. De kans dat er een 21ste-eeuwse versie van de dienstplicht komt, blijft bestaan al hoeft die - zoals gezegd - niet voor iedereen militair te zijn. Die laatste, de militaire dienstplicht, zou men wel aantrekkelijker kunnen maken door bv een hogere verloning.
Wie het idee heeft gehad om Tom Meeuws in Antwerpen als lijsttrekker, eerst van ‘Samen’, het vermeende kartel met Groen, daarna van de afzonderlijks SP.a-lijst uit te spelen, heeft daar nog niet veel plezier aan beleefd. De man had bij De Lijn Antwerpen, waar hij voorzitter was, ook al geen vlekkeloos parcours gelopen en was daar met stille trom moeten vertrekken o.w.v. een probleem met zijn budgetbeheersing. Daarna was er, toen hij al mede lijsttrekker voor Samen was, de heisa omtrent zijn beschuldigingen van belangenvermenging aan het adres van het huidige Antwerpse schepencollege omdat die ingegaan was op een uitnodiging van een projectontwikkelaar om diens verjaardag mee te komen vieren in ’t Fornuis, een bekend Antwerps restaurant. Later bleek dat hij zelf ook al met diezelfde man was gaan tafelen. Het gevolg van die zaak was, dat Samen ‘amen en uit’ werd en de socio’s – die ooit zo’n 90 jaar de koekenstad mee bestuurd hadden - er nu alleen voor stonden.
Blijkbaar is Meeuws ‘dure de comprenure’, want nu was hij weer afgekomen met een beschuldiging aan datzelfde Antwerpse schepencollege, deze keer dat het teveel zou afgestemd zijn op beleggers. Dat alles terwijl ondertussen gebleken is dat hijzelf ook belegd heeft, in een appartement. M.a.w. hij vindt het niet meer dan normaal dat al wat hij doet o.k. is, maar als anderen dat doen, is het fout. Wat hij doet is gedurfd. Wat anderen doen is gewaagd. Voor iemand die verkocht wordt als ‘ondernemer’ van beroep lijkt dat allemaal nogal amateuristisch en de vraag is maar wie straks zijn stem nog gaat geven aan zo’n loslopend projectiel. Het is misschien een beetje te cru gesteld, maar ik heb ooit eens iets gelezen van iemand die zei dat, ‘om genieën te kweken, ge niet persé moet beginnen met idioten’ en dat lijkt hier zo stilaan wel op zijn plaats. Vergeten we niet dat zo’n man ambieert burgemeester te worden van Vlaanderens grootste stad en haven.
Er wordt in de politiek bij ons nogal eens moeilijk gedaan over de militaire aankopen. Dat gaat dan meestal inderdaad om veel geld. Toch stelt het op wereldvlak niet veel voor en dat geldt zowel voor dit land als voor Europa. Als straks de Brexit een feit zal/zou zijn (altijd met twee woorden daarover spreken!), dan zal de NAVO voor 80% gefinancierd worden door niet EU-landen. De States hebben daarbij gelijk te zeggen dat de E.U. te weinig bijdraagt. Dat zegt nu Trump, maar dat zegden ook zijn voorgangers én de leiding van de NAVO. Militair gesproken blijft Europa een reus op lemen voeten. Dat laatste geldt niet alleen voor het rijdend, vliegend en varend materieel, maar ook voor de manschappen. Van de 2 miljoen mannen en vrouwen in dienst, zouden er maar 40 duizend gevechtsklaar zijn. Ga daarmee naar de oorlog!
Europa geeft liever zijn geld uit aan zijn duur maar machteloos parlement en zijn ambtenaren. Zo raakte recentelijk nog bekend dat afscheidnemende commissarissen niet langer twee, maar drie tot vijf jaar lang (hangt af van de dienstjaren) nog 40 tot 65% van hun reeds rijkelijk salaris uitbetaald krijgen, met het behoud van een bureau in het commissiegebouw, een dienstwagen mét chauffeur en twee assistenten! Dat gebeurt om te vermijden dat ze meteen na hun ontslag hun diensten gaan aanbieden bij grote bedrijven, zoals dat nog met Barroso het geval was. Niet iedereen heeft daar blijkbaar al een landgoed met bloeiende wijngaard in Toscane…
Als men zo’n zaken leest, dan denk ik dat menig Europees staatsburger zijn geld toch liever naar wat meer defensie zou zien gaan dan naar zo’n potverterende ambtenaren. Als het ooit echt zou gaan stinken, zijn zij waarschijnlijk de laatsten waarop we moeten rekenen. Recentelijk pleitten zowel Europarlementslid Ivo Belet als Markse Beke in De Tijd nog voor meer Europa. Volgens hen kost Europa elke Belg niet meer dan een cappucino per dag. Die cappuccino-index blijkt te zijn uitgevonden door de Amerikaanse nieuwssite Politico. Zelfs als het waar zou zijn, is het nog geen reden om ermee te morsen.
Zalando, de Duitse online kledingsreus wou in het Waalse Dour, bij Bergen, een distributiecentrum oprichten voor haar e-commerce. Dat had kunnen zorgen voor 1500 nieuwe jobs in het door werkloosheid geteisterde Henegouwen. Er is echter niets van in huis gekomen, omdat – na rijp beraad – de beruchte loonkloof met de buurlanden te groot blijft. Na eerst geweigerd te hebben dat er ook bij ons ’s nachts kon worden doorgewerkt, had Kris Peeters in al zijn tsjeven goedheid het geregeld kunnen krijgen dat dit wél kon gebeuren, maar alleen na akkoord met de vakbonden. Die eisten echter zoveel meer extra loon dat het voor de Duitse keten niet meer hoefde. Onze vakbonden hebben liever geen werk dan minder betaald of minder vast werk, met als gevolg dat de werknemers, die meestal laag geschoold zijn, ten koste blijven vallen van de staat. Van de belastingbetaler, zeg maar, dat is in de eerste plaats Jan Modaal uit Vlaanderen en Peeters speelt dat spelletje mee. Tenslotte verdienen onze vakbonden geld aan werklozen, niet aan mensen die werken.
Er zijn momenteel al zo’n twintigtal e–commerce zaken die in België leveren, maar bijna geen enkele die hier een vestiging heeft. Die liggen nl allemaal net over de grens in Nederland, Duitsland en zelfs in Frankrijk. Zij vertegenwoordigen meer dan 15.000 jobs, inderdaad minder betaald, maar de mensen die het doen zijn meestal laag geschoold, waarvan ook al een deel immigranten die weinig ander werk kunnen vinden. Buiten het loonverschil is er ook de graad van flexibiliteit die in die e-commerce de normaalste zaak van de wereld is en worden er steeds meer studenten ingeschakeld. Voor heel wat mensen – en dat wordt er in onze media meestal niet bij verteld – is werken in zo’n e-commerce verdeelcentrum ook een bijverdienste.
Er zijn in dit land ook wel enkele e-commerce winkels, zoals schoenen Torfs en elektronicaketen Vanden Borre, maar die maken er amper extra winst mee. Torfs, die zich graag als goede Belg manifesteert, heeft er zich al over beklaagd.
België heeft de e-trein gemist, met dank aan genieën zoals die Peeters. Zelfs als we morgen met gelijke wapens zouden strijden als onze buurlanden, krijgen we het gros van de klanten niet meer terug. Die zijn ondertussen gewend aan Zalando en andere Bol.com’s en als ze daar een goede service kregen, zullen die niet zomaar overschakelen.
Volgens een tussentijdse peiling naar het kiesgedrag van de waarde landgenoten, uitgevoerd voor Le Soir, RTL en VTM, blijven de traditionele partijen achteruitgaan. Pieter De Crem, in vorige federale regeringen een voortreffelijk minister van Landsverdediging, maar sinds de regering Michel gedegradeerd tot staatssecretaris voor Buitenlandse Handel, heeft niet op die peilingen gewacht om, een dag eerder, eens zijn gedacht te zeggen over de politiek van die huidige federale regering in het algemeen, maar vooral in het bijzonder op de pijnlijke situatie van zijn eigen partij, CD&V, die – volgens die peilingen – nog eens zo’n 4% achteruit zou gaan. De Crem is, samen met Hendrik Bogaert, zowat het laatste rechtse carré van zijn partij en is steeds te uitgesproken geweest om dat allemaal zomaar over zich te laten gaan. ‘Het discours van zijn partij’, zegt hij, ‘staat haaks op dat van de volkspartij die ze steeds heeft willen zijn. Het linkse imago dat de partij gekregen heeft, komt hard aan bij de brede basis van onze ondernemers, zelfstandigen en gezinnen’. De Crem vertelde dat allemaal op een besloten bijeenkomst van de denktank Libera in Antwerpen, waarop de enige officiële aanwezige journalist er een bleek te zijn van de digitale magazine Doorbraak van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Wat De Crem daar vertelde is niets nieuws, maar het is verfrissend dat eens te horen van iemand van binnen de partij, waar figuren zoals Kris Peeters en Eric Van Rompuy meer dan eens de indruk geven dat de huidige centrumrechtse federale regering met zo’n elementen geen oppositie nodig heeft; zeker niet als blijkt dat zwakke voorzitter Beke de twee eerder genoemden napraat.
De verkiezingen van het najaar gaan wel om gemeenteraadszitjes, maar juist daarin speelt CD&V nog boven haar gewicht. Daarin zou wel eens verandering kunnen komen. De partij mag al blij zijn dat ze nog enkele rechtsgezinden van het type Decrem in haar rangen telt, die tenminste op gemeentelijke basis nog het verschil kunnen maken. De familie De Crem levert zo in Aalter al jaar en dag de burgemeester; in zoverre dat men daar het gemeentehuis ‘het Cremlin’ is gaan noemen! Uitspraken van Beke als ‘Pieter is nu eenmaal Pieter’ vanwege Beke zullen daaraan niet veel veranderen.
Mensen zoals De Crem en Bogaert zullen waarschijnlijk wel niet meer van partij veranderen, maar ik heb zo het idee dat ze bij CD&V eerder met een bang hart die komende verkiezingen tegemoet zien.
---
En dan nog dit: net als bij de dioxinecrisis, die de val van de laatste regering Dehaene veroorzaakte, is het nieuwe vleesschandaal weer iets uit ons ‘diepe zuiden’. Toen was de grote schuldige wel de Vlaamse vetsmelter Verkest, maar de vervuiling met pcb’s kwam tot stand door de toelevering van transformatoroliën i.pl.v. frituuroliën door het Waalse bedrijf Fogra. Nu is het helemaal een Waals gebeuren…
Op 3 april van vorig jaar voerde de stad Gent een nieuw circulatieplan in voor de binnenstad, de ‘knip’ genaamd. Die bestond erin dat voertuigen niet meer dwars door het centrum konden rijden als ze er niet moesten zijn. Via allerlei signalen zou dan aangeduid worden hoe ze wél ter plaatse konden raken, zij het met meestal heel wat vertraging. Wie zich niet aan de regels hield, zou daarvoor, vanaf mei 2017, een boete krijgen. E.e.a. werd vastgesteld met camera’s.
Van mei tot december 2017 hebben die camera’s meer dan 70.000 overtredingen geregistreerd, wat de stadkas 4.300.000 euro aan zgz gasboetes zou moeten opbrengen! Dat zijn er zo’n 400 per dag… Het is opmerkelijk dat daarover nog niet meer gezegd en geschreven is. De geplande wegwijzers, die zouden moeten aangeven hoe men van de ene kant van de stad naar de andere geraakt, zouden er nog steeds niet staan. En er is meer.
Het Gents universitair ziekenhuis (UZ) vraagt al jaren een uitbreiding van haar parkings, die de dag van vandaag onvoldoende zijn. De stad geeft die niet omdat de schepen van Verkeer Watteeuw (groen, wat dacht ge?) ervan uit gaat dat meer parkings meer autoverkeer met zich meebrengen. Om het aantal auto’s te verminderen heeft men bij het UZ dan maar de tarieven opgetrokken en betaalt men vijf euro voor drie uur parkeren. Wie langer staat betaalt tien euro. Ge zult er maar elke dag moeten staan als bv een van uw kinderen er in behandeling is.
Deze maand gaat de stad het parkeerreglement nog een keer ‘aanpassen’ en krijgen bedrijven, net zoals het UZ, geen verdere uitbreiding van parkeerplaatsen. Ge kunt in Gent dan ook maar beter wegblijven. Dat alles gebeurt in een jaar met gemeenteraadsverkiezingen. Men moet half gek (of groen) zijn om straks nog te stemmen voor een van de partijen van de huidige paarsgroene meerderheid. Ik volg de Gentse politiek niet op de voet, maar voor de huidige Gentse oppositie (CD&V, N-VA en VB) lijkt me dit een ideale gelegenheid om van deze zaak een prioriteit te maken in de verkiezingscampagne. Ik kan me nl niet voorstellen dat men nog zal stemmen voor partijen die ervoor zorgen dat ge met de regelmaat van een klok een gepeperde gasboete in uw brievenbus krijgt. Dat geldt zowel voor de Gentenaars zelf als voor de mensen van buiten de stadskern en uit de voorsteden, terwijl het voor de toeristen een reden is om niét meer naar Gent te komen. Er zijn nog kunststeden in Vlaanderen waar men neringdoeners en bezoekers niét de duivel aandoet…
----
Ondertussen lijken de bobo’s van de BVB bezweken te zijn voor de klachten i.v.m. het aanstellen van die vrouwonvriendelijke rapper. Dat dit pas gebeurde nadat enkele grote sponsors dreigden af te haken zegt nog maar eens duidelijk waar het in het voetbal tegenwoordig om gaat: niet om de sport, maar om de centen, zelfs al moeten ze daar de taal van de meerderheid in dit land voor blijven negeren. In een land, waarin in de hoogste afdeling twaalf van de zestien ploegen uit het Nederlandstalig gedeelte komen, wordt het hymne alleen in het Frans gezongen! This must be Belgium…
Terwijl men in Duitsland na zo’n 5 maanden eindelijk een akkoord heeft over de nieuw te vormen bondsregering, zijn de Italiaanse verkiezingen onbeslist geëindigd en zou het daar ook wel eens lang wachten kunnen worden. De M5S partij mag dan al als grootste uit de stembus gekomen zijn met zo’n 32% van de stemmen, de alliantie rond Berlusconi haalde 37% en zou in feite eerst aan de bak moeten komen om een nieuwe regering te vormen. Gemakkelijk zal dat niet worden, alhoewel men met de anarchisten van M5S alle kanten uit kan. Eerst wou die beweging (een partij kan men die moeilijk noemen) helemaal met niemand samen regeren, nu de ministerzetels lonken, schijnt er alvast een deel van de groep toch iets te willen ondernemen, waarschijnlijk dat deel dat het eens is met de Lega om zo snel mogelijk alle overtollige illegalen het land uit te zetten. Een andere optie die de rechtse alliantie heeft, is een samengaan met de partij van gevallen wonderboy Renzi, die zijn PD zag terugvallen van 42 naar 20%, een afstraffing die moeilijk zal gecompenseerd kunnen worden met nieuwe mandaten, al weet men zoiets nooit in het land van Macchiavelli.
Opmerkelijk in de commentaar op de Italiaanse verkiezingen is, dat men het in onze media meestal heeft over de alliantie van de Forza Italia van Berlusconi en de Lega van Salvini. Soms voegt men er wel de ‘Fratelli d’Italia’ bij, maar niet overal. Voor de geïnteresseerden: ‘Fratelli d’Italia’ zijn ook de eerste twee woorden van het Italiaans volkslied, ook wel de ‘hymne van Mameli (de componist) genoemd. Er was echter bij die alliantie ook nog een vierde partij: ‘Noi con l’Italia-UDC’, een centrumpartijtje. ‘Fratelli d’Italia’ wordt in onze media nauwelijks vernoemd en ‘Noi con l’Italia’ nog minder. Nu we de uitslag kennen, doen die er ook niet toe, maar de enkele procenten van die partijtjes hadden wel van pas kunnen komen mocht de alliantie met de grens van 40% geflirt hebben, een grens die in Italië toelaat een meerderheid in het parlement te krijgen. Ongeveer twee derde van de Italiaanse volksvertegenwoordigers wordt verkozen in één grote kieskring, zoals bv bij ons per provincie. Het andere derde wordt verkozen in kiesdistricten met telkens één overwinnaar, zoals bv in de UK.
Tenslotte is er bij ons in enkele kranten nog de misvatting dat de Lega Nord nog bestaat, terwijl die partij het tweede deel van haar naam heeft laten vallen en daarmee afziet van een afscheiding tussen Noord en Zuid, wat een heel wat groter verschil is dan hier bv van VLD naar Open VLD gaan. Ze is nu een partij voor heel Italië en niet enkel voor het noorden. Het heeft haar geen windeieren gelegd. Dat ook bv de Gazet Van Antwerpen nog steeds over de Lega Nord spreekt, zegt iets over het verval van die krant die, sinds de passage van Steve Stevaert en Patrick Janssens, alleen nog een plaatselijk blaadje is geworden…
Het zit er bovenarms op tussen de Vrouwenraad en de Belgische voetbalbond (BVB) n.a.v. een nieuwe hymne die zou moeten dienen om de Rode Duivels te steunen in hun campagne tijdens het wereldkampioenschap deze zomer in Rusland. De bond had daarvoor een opdracht gegeven aan een rapper van allochtone, Kongolese afkomst, een zekere Damso (zal wel een pseudoniem zijn) en die kerel blijkt niet al te vrouwvriendelijk te zijn, om het beleefd uit te drukken. Nu zijn de meeste rappers dat evenmin. Nog niet zo lang geleden was er al herrie over een van insgelijks allochtone, maar Marokkaanse afkomst die de betekenisvolle naam ‘Boef’ droeg en zich zo ook liet kennen door meisjes als hoeren te bestempelen omdat ze, volgens hem, te kort gerokt waren. Die Boef had de Nederlandse nationaliteit en die Damso zou de Belgische hebben. Als dat allemaal zo maar kan, is het niet abnormaal zich af te vragen wat die Belgische (én Nederlandse) nationaliteit nog waard is. Als men trouwens ziet wat er zoal voetbalt in het Belgische nationaal elftal, is het niet verwonderlijk dat men voor zo iemand kiest. Dat zijn nl meestal evenmin Vlamingen of Walen die de Belgische nationaliteit hebben, maar Belgen en niks anders. De Vrouwenraad heeft zich ondertussen ook al gericht tot de grote bedrijven die het Belgisch team sponsoren en lijkt daar al wel een gevoelige snaar geraakt te hebben, iets dat bij de BVB blijkbaar nog steeds niet het geval is.
Dit alles gezegd zijnde, hebben we het alleen nog maar gehad over de zgz gendergelijkheid, waar men de dag van vandaag zoveel tamtam over maakt (en geld probeert uit te slaan), maar voor wat de BVB betreft is er meer. Voor de zoveelste keer zal er nl een leuze, slogan of hymne worden gemaakt die meer dan waarschijnlijk alleen Franstalig zal zijn, waardoor in het buitenland de indruk dat België een Franstalig land is, nog zal versterkt worden. Dat de Vlaamse verantwoordelijken in de Raad van Bestuur van de BVB mosselen zijn, weten we al langer. Dat de diehards van de supportersclubs in meerderheid een hoop simpele zielen zijn (ik zal beleefd blijven) ook. Maar dat onze media, die altijd zo hoog oplopen met hun deontologische principes, dat allemaal blijven slikken en alleen maar oog hebben voor wie goed tegen een balletje kan trappen en daarvoor bereid zijn zowat alles te slikken wat ze buiten de sport nooit zouden aanvaarden, is een afgang die kan tellen. Bij vrouwonvriendelijkheid zijn ze de eersten die staan te protesteren, bij Vlaamsonvriendelijkheid melden ze niet thuis. Hopelijk houdt de Vrouwenraad voet bij stuk, als was het maar om te bereiken dat er in deze wereld nog iets anders bestaat dan voetbal.
Wie de Belgische politiek al een tijdje volgt, weet dat de hoge staatsschuld van dit land grotendeels te wijten is aan het potverteren van Verhofstadt en zijn paarse en paarsgroene regeringen. Toen Verhofstadt en zijn partij in 1999 aan de macht kwamen na 18 jaar oppositie, met daarbij de Groenen, die voor de allereerste keer in dit land op federaal vlak mee mochten regeren, werd het graaien de belangrijkste activiteit. De aftredende regering Dehaene had, met de nodige besparingen en taksen, er niet alleen voor gezorgd dat dit land in de Eurozone kon treden, er was tevens een spaarpot aangelegd ter grootte van zo’n 6% van het toenmalige budget om de voorspelde kosten van de vergrijzing te dekken. Die bumper werd door Paarsgroen volledig opgesoupeerd. Om zijn gezicht en dat van de regering te redden, kwam toenmalig minister van Begroting, Vande Lanotte, voor de dag met zijn Zilverfonds, dat later een lege doos bleek te zijn. Of dit alles nog niet erg genoeg was, nam Paarsgroen ook enkele pensioenkassen over, waarvan de belangrijkste die van Belgacom was, het huidige Proximus. Dat ging om 5 miljard euro, waardoor Verhofstadt in staat was zijn begroting voor dat jaar ‘sluitend’ te noemen.
Iedereen kon toen al vermoeden dat dit verkeerd ging aflopen. In ruil voor de overname zou de Belgische staat immers de pensioenen aan alle statutaire Belgacom/Proximus ambtenaren blijven betalen (tot aan hun dood!). Bij een navraag door (Straffe) Hendrik Bogaert, nota bene: een lid van een meerderheidspartij, moest huidig minister van Begroting, Sofie Wilmès, in de Kamer toegeven dat de 5 miljard van destijds tussen 2021 en 2022 op zullen zijn en dat de staat dan elk jaar 450 miljoen euro zal moeten bijleggen en dit tot alle contractuelen bij de telefoonmaatschappij letterlijk uitgestorven zullen zijn (Bij Proximus worden tegenwoordig alleen nog contractuelen aangeworven).
Het bleef indertijd trouwens niet alleen bij Belgacom. Ook de pensioenfondsen van de NMBS, Belgocontrol, Brussels Airport en de haven van Antwerpen werden door Verhofstadt en Co overgenomen. Die operaties waren wel een stuk kleiner, maar veel kleintjes maken groot en de Belgische belastingbetaler, in de eerste plaats de Vlaamse, zal ook daarvoor nog lang mogen opdraven.
Ondertussen heeft de heer Verhofstadt zijn functie als fractieleider van Alde (volgens Kaaiman: Aldi) in het Europees parlement opgegeven en heeft hij zich kandidaat gesteld bij de komende gemeenteraadsverkiezingen in ‘zijn’ Gent. Als het in oktober lukt, vindt hij daar zijn Paarsgroen terug. Bij deze mijn innige deelneming aan alle Stroppen mocht hij erin slagen ook daar straks de politiek te verzuren.
Paniek in Broekzele! Daar zijn ze er nl achter gekomen dat de N-VA blijft stijgen in de peilingen en riskeert straks in Brussel de volstrekte meerderheid te halen in de Nederlandse taalgroep, waardoor ze in staat zou zijn de politiek en haar instellingen daar te blokkeren. E.e.a. heeft te maken met de ingewikkeldheid van het Brusselse kiessysteem, wat vroeger in het voordeel speelde van de francofonen, maar nu andersom dreigt te zullen werken.
Om een Brusselse regering te vormen is nl een meerderheid nodig in elke taalgroep. Daar er naar schatting maar zo’n 50 à 60.000 Brusselaars zijn die normaal Vlaams stemmen, volstaat het 30.000 stemmen te halen om die meerderheid te behalen. Volgens de laatste peilingen haalt de N –VA er 6% op een totaal aantal kiezers van meer dan één miljoen en zou de partij, als dat zich doorzet, in Brussel zelfs groter worden dan het CdH. De reden van de stijging is dat, na alle schandalen en lijken die er uit de kast gevallen zijn, er ook steeds meer francofonen en anderstaligen zeggen dit jaar voor de N-VA te zullen stemmen, dit dank zij de successen die Jambon en vooral Francken er behalen met de harde aanpak in hun strijd tegen terrorisme en illegaliteit, die niet meer in te dijken is met de klassieke linkse politiek van alleen maarl preventies. Daarbij komt nog dat de N-VA én het VB de enige partijen zijn die in Brussel tot nu toe niet meegespeeld hebben en dus ook geen rekenschap moeten geven voor alles wat er misliep en nog misloopt. Het VB heeft vroeger, met de kandidatuur van de Schaarbeekse politiecommissaris Johan Demol al eens geprobeerd Brussel te blokkeren, maar is daar toen niet in geslaagd, omdat ze binnen de Vlaamse kieslijsten geen absolute meerderheid behaalde.
Als het de N-VA dit jaar wél zou lukken, is dat voor de meeste Brusselse politici een nachtmerrie. Komt daar nog bij, dat Didier Reynders (MR) niet zinnens is een francofone tegenaanval in Brussel te steunen. Hij gaat ervan uit dat zijn partij, die vrij goed samenwerkt met de N-VA in de federale regering, dat ook moet kunnen in Brussel.
Enfin het kan daar nog spannend worden, al moeten we het vel van de beer niet verkopen vóór hij geschoten is. In het vinden van uitvluchten zijn onze francofonen ook niet van gisteren. Het zou de eerste keer niet zijn dat ze zelf de politiek blokkeren als het hen niet uit komt. Denk maar aan de ‘institutionele atoombom’ van Flup Moustache in tempore non suspecto toen zijn Molenbeeks rijk nog geen (slecht) wereldnieuws was.
Wanneer ik mijn blog voor maandag schrijf, is het nog wachten op de uitslag van de Italiaanse verkiezingen, waarvoor de Transalpijnen nog konden stemmen tot zondagavond 23.00 uur. Er zullen dan al wel exit polls geweest zijn maar die zijn in Italië al even onbetrouwbaar als de politiek zelf. Het wordt dus afwachten tot maandag ergens overdag.
Door een zoveelste wijziging van de Italiaanse kieswet, kan een partij die 40% van de stemmen haalt, er een absolute meerderheid krijgen. De kans dat een van de drie grote blokken: centrumlinks, rechts of ongeregeld links die 40% gaat halen, blijft klein, al zit de rechtse groep, die zelf al uit drie partijen bestaat – het Forza Italia van Berlusconi, de rechtse Lega en de uiterst rechtse ‘Fratelli d’Italia’ - er het dichtst bij. Het zou wel eens kunnen dat Berlusconi het nogmaals haalt, zoals recentelijk nog gebeurd is bij regionale verkiezingen op Sicilië. Dat men hem corrupt en immoreel vindt, kan juist zijn, maar dat zou hier meer indruk maken dan in Italië, waar men op dat gebied al e.e.a. heeft meegemaakt. Vooral oudere kiezers, die meestal vinden dat het vóór het Berlusconi nóg erger was – denk maar aan Craxi, nota bene: een socialist, die letterlijk is moeten gaan lopen – blijven ze voor Silvio stemmen . Ook het hele verhaal over de fascisten wordt in het buitenland veel erger voorgesteld dan in Italië zelf. ‘Fascist’ is hier bij ons een scheldwoord geworden, meestal gebruikt door mensen die niet eens weten wat het betekent. Het komt van het Latijnse ‘fascio’, wat een bijl voorstelt gewikkeld in een busseltje hout. Dat was een waardigheidsteken dat door de oude Romeinen werd mee gedragen in overwinningsstoeten. In het begin van de vorige eeuw was Italië een doodarm land, zo arm dat enkele miljoenen burgers er wegtrokken, de meesten naar de States, maar ook naar Argentinië. De partij van Mussolini bracht orde op zaken, voerde grootschalige landhervormingen door en schakelde o.m. de maffia zo goed als uit. Die is toen ook gevlucht naar Amerika, maar - jammer genoeg – teruggekomen met het Amerikaanse leger in 1944. Dé fout die Mussolini maakte was, dat hij het land mee betrok in WO II. Hij was toen trouwens niet de enige die in 1940 dacht dat de Duitsers de oorlog gingen winnen. Die waren er bij ons ook.
Verder zijn er Berlusconi’s tegenstrevers. Vooreerst de Partito Democratico (PD) van Matteo Renzi, tot voor kort de golden boy van de Italiaanse politiek, die echter veel van zijn pluimen verloren heeft, nadat hij een referendum over een grondwetswijziging verloor, waaraan hij zijn lot verbonden had. Hij werd er niet populairder op, toen hij op zijn belofte terugkwam op te stappen en partijgenoot en premier Letta opzij schoof om zelf die plaats in te nemen, waarna hij later in botsing kwam met, jawel, Berlusconi die hem tot dan toe vanuit de oppositie gesteund had, maar dat niet meer deed nadat Renzi koos voor een socialist als nieuwe president.
Tenslotte is er de Vijf Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle), waar de stichter, komiek Beppe Grillo, de leiding heeft doorgegeven aan een knaap van 31, die geen enkel diploma heeft, nooit echt gewerkt heeft* en nooit aan politiek heeft gedaan. Afzonderlijk geteld haalt zijn partij, die wat te vergelijken is met onze Groenen, waarschijnlijk de meeste stemmen, maar door het imbroglio van sluwe Berlusconi maakt diens verzameling – volgens mij althans - iets meer kans.
‘Chi verrà, vedrà’ (wie leeft, zal zien).
* Ik heb negen jaar in Italië gewoond en ook toen (in de jaren 1960/70) waren daar veel jongeren die geen werk vonden, maar meestal wél een diploma hadden, gewoon omdat ze verder bleven studeren tot ze een werk vonden. Niet zelden kreeg men daar toen te maken met jonge mensen die vóór hun dertigste geen vast werk hadden, maar wel een diploma en de titel van bv landmeter, boekhouder of advocaat. Zonder diploma is men daar blijkbaar alleen goed om in de politiek te gaan.
----
Ondertussen heeft een 2/3 meerderheid van de SPD-kiezers zich in Duitsland toch akkoord verklaard met een nieuwe ‘GroKo’, eine grosse Koalition. Het feit dat graaier Schulz had afgezien van zijn kandidatuur als minister van Buitenlandse Zaken én opgestapt was als partijvoorzitter, zal daarbij wel hebben meegespeeld en is hopelijk een voorbeeld dat navolging verdient. Mutti kan er waarschijnlijk mee verder en er, samen met Macron, Juncker en Timmerfrans, een Europees potje van maken.
Vandaag gaan we weten, of er in Duitsland een nieuwe bondsregering zal komen, de zgn ‘GroKO’, de grote coalitie van CDU, CSU en SPD, zeg maar van christendemocraten en socialisten. Beide partijen hadden al een principeovereenkomst gesloten, maar bij de SPD was dat niet genoeg en krijgen de leden het laatste woord. Tot vrijdag mochten zij hun stem uitbrengen en vandaag horen we het verdict. De kans op slagen is miniem en als die er toch komt zal het waarschijnlijk alleen te maken hebben met het feit dat bij een ‘neen’ er nieuwe verkiezingen moeten gehouden worden, waarop zeker de SPD niet zit te wachten. Die partij had bij de verkiezingen van september vorig jaar de slechtste score ooit.
De officiële reden waarom de Duitse socialisten niet mee zouden doen is dan ook dat ze geen tweede keer door Merkel electoraal doodgeknuffeld willen worden. Een onderliggende reden is de figuur van Martin Schulz, de huidige SPD-voorzitter en vroegere voorzitter van het Europees parlement. De man volgde in zijn jeugd katholiek gymnasium, buisde twee keer maar deed toch zijn studies uit, was daarna één jaar werkloos en werd bij de Bundeswehr ontslagen wegens alcoholisme. Was daarna burgemeester van het stadje Würselen dat onder zijn beheer failliet ging! Slaagde er toch in voorzitter van het Europees parlement te worden en zat daar op één lijn met Merkel, Verhofstadt en Co. Bij een eerste voorakkoord voor de nieuwe Duitse bondsregering had hij zichzelf de post van minister van Buitenlandse Zaken toegekend, een droom die hij later, na heftig protest van de partijbasis, moest opgeven, waarna hij ook aftrad als partijvoorzitter. Kortom, het gekende type van linkse zakkenvuller, die o.m. het onderzoek in de Luxsleaks affaire probeerde te verhinderen, wat niet belette dat hij daar in Straatsburg zelf zo’n dikke 300.000 euro per jaar ‘beurde’.
Martin Schulz was niet de enige die in de eerste plaats behoorlijk zijn zakken vulde bij ‘Europa’. Zopas werd nog bekend dat een zekere Martin Selmayr, de kabinetchef van fuifnummer Juncker, zichzelf benoemd heeft tot secretaris-generaal van de Europese Commissie en daarmee zowat de belangrijkste Europese ambtenaar is geworden. Zelf hebben we in dit land meegemaakt dat een partij zoals CD&V, die steeds een belangrijke Europese rol heeft gespeeld in de EVP, de job van Eurocommissaris voor Marianne Thyssen belangrijker vond dat die van Belgische eerste minister voor Kris Peeters. Dat ze daardoor een flinke stok tussen de wielen stak van de nieuwe centrumrechtse federale regering kon haar worst wezen, maar zou haar wel eens zuur kunnen opbreken bij de verkiezingen in 2019.
Op zijn jaarlijkse ‘State of the Union’ kwam Poetin voor de dag met een nieuw wapen: de Sarmat, een superraket die de hele wereld kan bereiken, zelfs rond de aarde kan cirkelen en opgewassen is tegen elk soort defensiesysteem. Het omzeilt elk raketsysteem en heeft een ‘oneindig’ bereik. Hopelijk, voor Poetin, wordt het geen nieuwe ‘Concordski’.
Ondanks dat – volgens Poetin – superieure wapen wil Rusland geen agressor zijn, maar wil ermee voor zorgen de vrede in de wereld te garanderen en – bij conflicten - iedereen aan de onderhandelingstafel te krijgen. In Oekraïne en op nog wel enkele andere plaatsen zullen ze dat graag horen. Want, voor zover bekend, dreigt geen enkel land Rusland aan te vallen, maar zitten de Ruski zelf wel regelmatig in gewapende conflicten van bedenkelijk allooi.
Het schijnt dat er in Poetin’s bureau op het Kremlin een netjes ingekaderde leuze hangt, die hij waarschijnlijk heeft meegebracht uit de vroegere DDR waar hij enkele jaren heeft gewerkt in dienst van de Russische geheime dienst (met Merkel praat hij Duits). Ze is van Carl von Clausewitz, een Pruisische generaal en militair theoreticus, die in het begin van de 19de eeuw nog in Russische dienst heeft gewerkt en zegt: ‘Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen’. Dat voor het geval dat het aan die onderhandelingstafel niet zou lukken natuurlijk.
Niet vergeten dat er op 18 maart presidentsverkiezingen zijn in Rusland en Poetin, ondanks het feit dat hij die zo goed als zeker zal winnen, weinig méér te bieden heeft dan enkele eerder bedenkelijke militaire successen. De geboortecijfers zitten in Rusland in een grote dip, de armoede was er lange tijd niet meer zo erg (die gaat hij in zes jaar halveren, zegt hij), met de infrastructuur is het droevig gesteld en onderwijs, pensioenen en salarissen blijven er verslechteren.
Gelukkig heeft hij die nieuwe wonderraket nog!
---
En dan nog dit:
Bij de sneeuwstormen in Schotland (‘the beast from the East’) kregen gestrande chauffeurs van omwonenden eten en … water aangereikt. En zeggen dat ze daar zo’n goede whisky hebben!
