In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat het Frans als taal niet meer het aureool heeft van wat het ooit had. Dat is op zich niet zo erg, ware het niet dat onze Waalse vrienden er nog altijd naar kijken als konijnen naar een lichtbak. Béatrix Delvaux, een senior writer bij Le Soir, die elke maand een column schrijft in De Standaard, geeft me daarin gelijk in haar artikel in de weekeindeditie van 25 maart. Ze heeft het daarin over een toespraak van president Macron voor de Académie Française op 20 maart jl, waarin hij toegaf dat de francofonie een gemeenschap is waar Frankrijk slechts één deel van uitmaakt.
Volgens Delvaux wordt het tijd een eind te maken aan de taalkundige navelstaarderij van Franse culturele superioriteit. Als gevolg van dat meerderwaardigheidsgevoel, protectionisme en het ongeloof dat anderen je iets kunnen leren, boert het Frans behoorlijk achteruit. Het gevolg daarvan is dat Fransen zelden een tweede taal leren en als ze dat al doen, die bijna nooit kunnen spreken zonder Frans accent.
Zo hoort men het ook eens van iemand anders. Het is wel een goed teken dat die Macron het schijnbaar begrepen heeft (hij leerde zijn Frans op school bij zijn latere vrouw!). Nu nog onze Waaltjes en de verfranste beulemansen.
Vergeten we tenslotte niet dat men in Vlaanderen nog steeds verplicht is Frans, de taal die achteruit boert, als tweede taal te leren, de taal dus van de Belgische minderheid, terwijl de francofonen de taal van de meerderheid, het Nederlands, niet moeten leren als ze dat niet willen. Daarbij moet wel gezegd worden dat er momenteel al zo’n 10.000 francofone jongeren in Vlaamse scholen studeren, dit op eigen initiatief. De Waalse Jean met de pet heeft, in tegenstelling tot de francofone politiekers en media, wél al ingezien dat zijn kinderen beter goed Nederlands leren, niet alleen o.w.v. het feit dat het de taal is van de meerderheid in dit land, maar ook om later meer kansen te hebben op de arbeidsmarkt, ook in Vlaanderen.
Alvorens nog maar eens met vakantie te gaan (‘reces’ noemen ze dat in de politiek), heeft de federale regering zogezegd twee van de drie resterende problemen opgelost, nl het sluiten van de kerncentrales en het bepalen van wat een zwaar beroep is. In werkelijkheid is er niets opgelost.
De N-VA heeft haar verzet tegen het sluiten van de kerncentrales tegen 2025 opgegeven, op voorwaarde dat er elk jaar een vaststelling komt hoe de situatie van energie beschikbaarheid en –prijzen erbij zal staan. Die evaluatie zal gebeuren door e.o.a. monitoring comité dat moet nagaan dat de kostprijs voor de verbruiker hier niet hoger wordt dan in onze buurlanden en dat de bevoorrading gegarandeerd blijft. Als dat niet het geval is, zal het land verplicht blijven een of meerdere kerncentrales niét te sluiten. Om e.e.a. waar te maken, moet er ondertussen wel voor gezorgd worden dat men meteen werk zal maken van het bouwen van de nieuwe gascentrales, anders zal die bevoorrading nooit lukken en is het nog de vraag hoe de kostprijs van die centrales zal worden doorberekend.
Om te bepalen wat al dan niet een zwaar beroep wordt, gaat er ook al een comité worden opgericht dat niet alleen zal bestaan uit politici, maar ook uit afgevaardigden van de vakbonden en de werkgevers. Daar zal nog een aardig woordje gepalaverd worden, want het lijkt het al langer hoe meer op dat zowat iedereen denkt dat hij een zwaar beroep heeft. Meer dan ooit blijkt de Belg – in de eerste plaats die van ten zuiden van de taalgrens – aan werken een broertje dood te hebben en niets liever vraagt dan er zo snel mogelijk mee op te houden.
Tenslotte blijft er het probleem van de terugbetaling aan de Arco coöperanten, waar men met een bang hartje wacht op de uiteindelijke beslissing van de E.U. die tot dusver negatief was (evenals die van de Raad van State) en is er eerder binnen de meerderheid geen consensus om gewoon te eisen dat dat geld moet worden opgehoest door de erfgenamen van het ACW (nu ‘Beweging.net), die indertijd die mensen heeft wijsgemaakt dat ze spaarders waren, terwijl dat in werkelijkheid niet het geval was. Van het moment dat ze dat geld wél zouden krijgen, dreigt er trouwens de klacht van de aandeelhouders die wél alles kwijt zijn.
In ’t kort: de federale regering blijkt de nog hangende problemen, die niet opgelost raakten bij de besprekingen van het zgn ‘Goede Vrijdagakkoord’*, gewoon over de verkiezingen te hebben geheveld en op die manier de volgende regering met dezelfde problemen opgezadeld. ‘Na ons de zondvloed’.
* Met ‘Goede Vrijdagakkoord’ denkt men in eerste instantie aan het akkoord tussen protestanten en katholieken dat een einde maakte aan de gewelddadigheden in Noord-Ierland, waarvan de Belgische variant maar een flauw afkooksel is, dat alleen verwijst naar de datum.
Door een nieuwe activering van het internationaal aanhoudingsmandaat tegen de rebellerende verkozen Catalaanse leiders, werd een deel van hen opnieuw gearresteerd en achter de tralies gezet. Deze keer ook Puigdemont himself, zij het dan in Duitsland waar hij, na een voordracht gegeven te hebben aan de universiteit van Helsinki, op doortocht was en waar het evenmin als bij ons evident zal zijn hem zomaar uit te leveren aan de Spaanse Inquisitie die een internationaal aanhoudingsmandaat misbruikt voor politieke doeleinden. Ik weet niet in hoeverre zijn Vlaamse advocaat Paul Bekaert zich in Duitsland kan laten gelden, maar hopelijk heeft de man ook daar genoeg relaties om de totalitaire Spaanse democratie van antwoord te dienen. Voor de gelegenheid heeft de Duitse politiek zich ook nog eens van haar slechtste kant laten zien en de verantwoordelijkheid voor de zaak doorgeschoven naar het Gerecht. Op deze Paasdag zou men het kunnen vergelijken met Pilatus, maar hetzelfde gebeurde ook in dit land en hopelijk laten ze hem in Duitsland dan straks ook gaan. De drie Catalaanse ministers die nog in België zijn, worden voorlopig althans niet lastig gevallen. De beslissing over ‘Pokémon’ zal echter pas na Pasen vallen, zodat hij die feestdagen - die in Spanje vier dagen duren (!) - in zijn Duitse cel in Neumûnster zal mogen ‘vieren’.
Waar het ook oorverdovend stil blijft over de Catalaanse zaak, is in Europa. Daar heeft meer dan de helft van de E.U.-landen wel de tijd om zich (misschien terecht) boos te maken over de vergiftigingszaak in het Britse Salisbury en Rusland daarvoor aansprakelijk te stellen, maar voor Catalonië doet men niets, nada de nada. Men wil er zelfs niet eens over praten. Vlaanderen is nu al verwittigd: op Europa zal het nooit moeten rekenen.
Volgens SP.a-voorzitter John Crombez wordt in Antwerpen een vuile verkiezingscampagne gevoerd, iets wat hij al voorspeld zou hebben. Hij kan daarin gelijk hebben, het probleem voor hem en zijn partij is wel de vraag wie ermee begonnen is. Antwoord: Tom Meeuws himself, die het Antwerpse stadsbestuur ervan beschuldigde een etentje te hebben aanvaard bij het vieren van de verjaardag van vastgoedman Eric Van der Paal, die ook bij enkele stadsprojecten betrokken was. Dat verhaal van dat etentje klopte, alleen bleek later dat hij, Meeuws, met diezelfde man in hetzelfde restaurant (‘Het Fornuis’, wat een publiciteit!) ) ook was gaan eten en daar waarschijnlijk niet alleen over het weer had gepraat. Later ging de man een tweede keer in de fout toen hij datzelfde stadsbestuur ervan beschuldigde teveel te zijn afgestemd op beleggers, waarna bleek dat hijzelf ook belegd had (in een appartement). Het verhaal van de pot en de ketel. ..
De vraag is nu niet alleen of de SP.a in Antwerpen nog verder kan met Meeuws en – indien niet – hoe het probleem zal worden opgelost. Door de ‘onafhankelijke’ vrouwelijke ex-commissaris immers de plaats van lijsttrekker te geven en Meeuws plaats twee, moet de eventuele plaatsvervanger een man zijn. Nu heeft de S P.a in de koekenstad nogal wat bekende vrouwen in haar rangen – denk maar aan Van Brempt, Kherbache en De Coninck -maar geen man van dat niveau. Het worden harde noten om kraken voor ‘Den John’. Dat aan het modder smijten dan nog mee gedaan wordt door een zelfverklaard kwaliteitstijdschrift zoals Knack, is alleen maar een bevestiging van de terugval van dit blad dat ooit de naam had Vlaamsgezind te zijn en lijkt dit meer een soort wraakneming van Knack t.o.v. de Vlaamsnationalisten na het afhaken van Rik Van Cauwelaert en ‘Kaaiman’ Koen Meulenare, waarbij het blad heel wat abonnees verloor.
Er is een nieuwigheid in de Belgische politiek: een partij die blijkbaar geen valabele kandidaat lijsttrekker meer vindt voor de verkiezingen in Vlaanderens grootste stad en al blij is met een ‘onafhankelijke’ zonder partijkaart. Dat is wat de SP.a meemaakt in Antwerpen, waar haar Guus Flater, alias Tom Meeuws, het voorwerp is van een gerechtelijk onderzoek omdat hij zich niet gehouden heeft aan een dading met De Lijn, waar hij als plaatselijk voorzitter aan de boekhouding had geprutst. Daarmee is hij de partij in Antwerpen zo stilaan in de vernieling aan het rijden. Regionaal zou de SP.a, volgens de laatste peilingen, de 10% niet meer halen, maar in Antwerpen dreigt straks de warempel de kiesdrempel!
---
Enkele jaren geleden werd er een nieuwe wet gemaakt die het onmogelijk maakt dat minderjarigen nog in een gevangenis voor volwassenen terecht komen. Ze moeten bij zware feiten worden ondergebracht in speciale gesloten instellingen. Die blijken ondertussen vol te zitten, zodat men schurkjes die feiten pleegden waarvoor men normaal meer dan 5 jaar cel krijgt, weer moet vrijlaten. Eén van die boefjes speelde het zelfs klaar na zijn vrijlating meteen weer de criminele toer op te gaan. En dan zijn er nog volksvertegenwoordigers die reclameren als men dat tuig in enkele cellen van een gevangenis onder brengt die feitelijk al gesloten, had moeten zijn. Om zo’n situatie op te lossen is er maar één snelle oplossing: de wet die verbiedt dat ze worden opgesloten bij volwassen zó amenderen, dat er een uitzondering wordt gemaakt zolang de gesloten instellingen vol zitten. Is dat zó moeilijk? Die kereltjes zouden m.i. beter in strafkampen worden ondergebracht, zoals dat hier en daar in Azië gebeurt, waar ze zouden leren wat werken en gehoorzamen is. En waar ze niet meer aan drugs geraken.
Ik weet dat niet iedereen het ermee eens is, dat ik de Russen op tijd en stond eens onder vuur neem, maar het is mijn schuld niet dat die e.e.a. uitspoken (én er mee weg komen) dat een klein land niet zou moeten proberen. Zo blijft het opmerkelijk dat zowat overal buiten Rusland en haar invloedssfeer men ervan overtuigd is dat de Russische ex-spion en zijn dochter in het Britse Salisbury vergiftigd werden door de Russische geheime dienst of een nog geheimere organisatie die ervan afhangt. Wie anders heeft er belang bij dat mensen die misschien iets teveel weten worden uitgeschakeld? Dat fysiek uitschakelen van politieke tegenstanders is trouwens een Russische traditie. Het bekendste slachtoffer tot nu toe was Leo Trotski, de oprichter van het Rode Leger, die bij Stalin in ongenade viel, in 1929 uit Rusland wegvluchtte, maar elf jaar later door Stalin’s geheime dienst werd vermoord in het verre Mexico.
Het sterkste verhaal is echter dat van de bomaanslagen in Moskou, Buynaksk en Volgodonsk in 1999, waarbij 293 doden vielen en meer dan duizend gewonden. De aanslagen werden meteen toegeschreven aan Tsjetsjeense terroristen. De politie vond toen echter ook een niet ontplofte bom in het stadje Ryazan en arresteerde de daders. Die werden kort daarop echter weer vrijgelaten omdat die er niets mee te maken zouden hebben gehad. Het bleken agenten te zijn van de FSB, de geheime dienst. Die bomaanslagen waren de aanleiding tot de tweede Tsjetsjeense oorlog, waarmee Poetin, toen ‘premier’ en hoofd van de FSB, zijn politieke carrière lanceerde…
Het nieuws over de aanslagen van 1999 zou een stille dood gestorven zijn, ware het niet dat er een boek over uitkwam: ‘Blowing up Russia’. Op één na zijn alle medewerkers aan dit boek fysiek geliquideerd. De bekendste was Litvinenko, die in Londen vergiftigd werd met het radioactieve Polonium. De oligarch Berezovski die de publicatie van het boek had gefinancierd, stierf in duistere omstandigheden, ook al in Londen. Hij werd ‘gezelfmoord’ door ophanging en hetzelfde lot onderging onlangs in Londen zijn vriend Glushkov, een ex-directeur bij Aeroflot. Alle exemplaren van ‘Blowing up Russia’ werden in Rusland in beslag genomen. De enige medewerker aan het boek die het tot nu toe overleefd heeft, is de joodse dissident Juri Felshtinski, die momenteel in de States woont, alhoewel ook dat geen garantie is om uit de klauwen van de Russische geheime dienst te blijven. Denk maar aan Trotski…
Er was vorig weekeinde weer heel wat kritiek vanwege de oppositie en de media over het resultaat van de begrotingscontrole. Feitelijk is dat niets nieuws, want die controle begint altijd met de vaststelling dat men nog x-aantal miljarden tekort heeft en eindigt meestal met het besluit dat allemaal nog wel meevalt. Er werden deze keer geen nieuwe belastingen noch besparingen doorgevoerd, er werd hier en daar zelfs wat geld vrijgemaakt en – misschien nog het belangrijkste - 9 bijkomende opvangplaatsen voor asielzoekers gaan dicht, zodat men volgend jaar kan terugvallen op de aantallen die men had vóór de asielcrisis begon. Een besparing van zo’n 30 miljoen euro! Theo Francken is momenteel de populairste Vlaamse politicus die er bijna op zijn eentje in slaagt de percentages van zijn partij omhoog te drijven. Dat zegt genoeg hoe Jan met de pet erover denkt.
De federale regering heeft het geluk dat de conjunctuur meezit en dat in heel Europa, waardoor bijna 260.000 jobs bijkwamen. Dat betekent: meer inkomsten en minder sociale uitgaven, maar het verandert weinig of niets aan de immense staatsschuld die dit land torst. De daling van het begrotingstekort is grotendeels daaraan te danken en de besparingen werden teniet gedaan door de lastenverlagingen. De loonkosten voor het werk bij e-commerce bedrijven zijn eindelijk wat gezakt, maar dat zal niet veel veranderen aan het feit dat dit land ondertussen die trein wel gemist heeft en men duizenden jobs over de grenzen heeft zien vertrekken, met dank aan ‘linksbuiten’ Peeters. De meeste van die klanten wint men zomaar niet terug.
Het belangrijkste van deze begrotingscontrole zijn de besluiten die men niét genomen heeft. Die over de bestelling van de nieuwe vliegtuigen, waarover de laatste week zoveel inkt gevloeid is. Die over de sluiting van de kerncentrales, waarmee de N-VA het – m.i. terecht – niet eens is en tenslotte die over de eventuele beursgang van Belfius, die CD&V niet wil goedkeuren als er eerst geen oplossing komt voor de Arco spaarders/beleggers (schrappen wat niet past). Dat laatste stond in het regeerprogramma van de regering Michel, maar is nauwelijks uitvoerbaar wegens het njet van Europa én van de Raad van State.
Besluit: ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles (grotendeels) zoals het was. Feitelijk niets nieuws onder zon, zeker niet met twee verkiezingen binnen het anderhalf jaar.
Bij Groen maakt men zich wijs dat zij hier de verkiezingen gaan winnen. Om dat wat kracht bij te zetten, werd op hun laatste congres ‘Jessias’ Klaver van het Nederlandse Groenlinks uitgenodigd. Hij werd aan de sympathisanten voorgesteld als ‘de Johan Cruyff van de Nederlandse politiek' en het nieuwe politieke wonder van boven de Moerdijk kon niet veel meer vertellen dan wat laag bij de grondse kritiek op Bart De Wever.
Wat heeft die Klaver in Nederland bereikt? Meer stemmen, vooral van ontgoochelde socialisten - dat klopt - maar wat heeft hem dat opgebracht? Zo goed als niets. Hij had kunnen deelnemen aan Rutte III, maar stelde zo’n onmogelijke eisen dat hij nationaal buiten de prijzen viel en met lege handen achter bleef. Bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen stemde één op de drie noorderburen voor een plaatselijke partij, daarbij de rug kerend naar de traditionele partijen maar ook naar Groenlinks, dat alleen ophef maakte door in Amsterdam te winnen, maar dat is daar nu eerder dé stad van de zootjes ongeregeld.
In Antwerpen zal Groen de grootste linkse formatie worden bij gebrek aan beter en zeker na de reeks van stommiteiten door de ‘ondernemer’ die de SP.a daar op de rails ging zetten. In Gent zit het er eveneens in, door de verschillende financiële schandalen waarbij de SP.a betrokken raakte. De Gentenaars zouden echter maar beter opletten dat ze straks in eigen stad geen minderheid worden. Wie dat niet gelooft, moet maar eens zappen naar https://www.youtube.com/watch?v=pF3C50fG5iE&feature=share. Het gaat om een uitzending van de Bulgaarse nationale Tv (Btv) over Gent, waarin uitgelegd wordt wat men daar als Bulgaar moet doen om er van alles en nog wat zo goed als gratis te profiteren. De stad gaf daarvoor in de laatste 8 jaar 1,2 miljard euro uit! Het youtube filmpje zou al meer dan 53.000 keer bekeken zijn. Hopelijk waren daar genoeg Gentenaars bij om te weten voor wie ze in oktober van dit jaar niét moeten stemmen!
Vorig jaar ben ik met mijn auto, een Audi A2, gecrasht op een tractorsluis. Ik wist toen niet eens wat dat woord betekende en had er geen erg op toen het stond aangeduid. Dat was in de zone rond het natuurreservaat van De Zegge, waar veel water is en ik dacht dat het woord ‘sluis’ wees op iets dat daarmee te maken had, niet met blok beton op een weg waar ik een week eerder nog door gereden was. Een bord met ‘gewijzigde verkeerssituatie’ had het onheil misschien kunnen voorkomen.
Nu, om een lang verhaal kort te maken, die Audi had ik op het moment van de crash al 13 jaar. Ik probeerde eerst een andere auto te leasen via private lease, maar slaagde daar niet in omdat ik de 75 voorbij was. Tenslotte heb ik een occasiewagentje gekocht dat toen twee jaar oud was van het merk Skoda, type ‘Citygo’. Alhoewel het hier om een stadsautootje ging van ogenschijnlijk heel wat minder kwaliteit, bleek ik vrij snel eraan te wennen en kan ik zeggen dat ik mijn Audi helemaal niet meer mis. Het enige grote verschil is dat de Skoda geen elektronische airco heeft en ik die zelf moet regelen, wat ik trouwens vroeger altijd heb moeten doen (ik rij al meer dan 60 jaar). Meer zelfs, dat Tsjechisch wagentje van bouwjaar 2015 heeft – buiten die airco dan – meer elektronica dan die Audi van 2004. Alles evolueert.
Aan bovenstaande heb ik ook moeten denken als ik al die commentaar over de F16 hoor. Bij vliegtuigen die 20, 30 of meer jaren oud zijn is de bediening ook snel verouderd en zullen de nieuwe types ook over heel wat nieuwigheden beschikken die de oude niet hadden of pas hadden na een zoveelste aanpassing. Het grote verschil met auto’s is dat die militaire vliegtuigen gevechtstoestellen zijn, waarbij kleine onvolmaaktheden zwaar kunnen worden afgestraft. Zo kunnen onze F16's eigenlijk niet meer ingezet worden als gevechtsvliegtuigen en hebben ze ook niets dat enigszins op ‘stealth’ trekt, het systeem dat de vliegtuigen bijna onzichtbaar maakt voor radardetectie.
De hele discussie of we die nieuwe, duurdere vliegtuigen al dan niet nodig hebben, moet gezien worden i.v.m. de verplichtingen die dit land heeft genomen in internationaal verband, in de eerste plaats de NAVO. Het percentage voor defensie, dat we onze geallieerden hebben toegezegd, is maar voor de helft ingevuld, terwijl we anderzijds wel het hoofdkwartier van de NAVO hier willen houden. Ik heb zo het vage idee dat er daarover, bij de volgende NAVO top (waarschijnlijk mét Trump erbij) in juni, een hartig woordje zal gesproken worden en dat er dan e.e.a. zal moeten beslist worden dat van een ander kaliber zal zijn dan het oeverloos gezwam dat we nu meemaken.
Het toekennen van RIZIV-nummers aan (tand)artsen blijft voor beroering zorgen. Niet alleen is er nog altijd dat stupide ingangsexamen (dat niets met geneeskunde te maken heeft), waardoor nog steeds studenten één of meerdere studiejaren kunnen verliezen, er is ook nog altijd de wet die zegt dat artsen die hun diploma hebben behaald buiten de E.U. hier pas kunnen beginnen als ze bij een taaltest in het Frans of het Nederlands slagen. Op zich zou daar niets fout aan zijn, ware het niet dat die mensen géén ingangsexamen moeten doen, onze studenten t.o.v. hen gediscrimineerd worden en de meeste van die buitenlanders zich vestigen in en rond Brussel terwijl ze alleen maar Frans spreken en op die manier de verfransing van de Rand verergeren.
Enkele N-VA verkozenen pleiten er nu voor die regel voor buitenlanders uit te breiden voor álle buitenlanders, ook die van binnen de E.U., want het feit dat ook die meestal geen Nederlands kennen is voor Vlaanderen al even erg. CdH-fractieleidster Cathérine Fonck, de lichtrosse dame die men steeds ziet als men in het parlement het spreekgestoelte in beeld brengt (ze zit er net achter) en zelf arts van beroep is, is het daarmee niet eens, al zou ze beter moeten weten. Haar uitleg dat straks alle zorgverstrekkenden in Brussel riskeren wel eens tweetalig te moeten worden (erg, hé!) slaat echter nergens op, want dat is niet het geval.
De uitleg van Fonck past netjes in de campagne van de PS die aanklaagt dat de N-VA bezig is België te vervlaamsen. Was het maar waar! Het is waar dat deze federale regering in Wallonië geen meerderheid heeft, maar dat was bij de vorige regering Di Rupo ook zo, laar toen met een minderheid in Vlaanderen Het verschil was toen wel niet zo groot, maar dat zijn nu eenmaal de regels van het spel als het Belgisch systeem dat toelaat. De Walen moet straks maar eens kiezen of ze eerst socialist of Belg willen zijn, i.pl.v. telkens van prioriteit te veranderen naargelang het hen uitkomt.
Voor wie het nog niet zou weten: 2018 is het Hugo Claus jaar. Het is nl 10 jaar geleden dat de schrijver gestorven is en dat zullen we geweten hebben. Hij was vrij controversieel maar, of men er nu vóór of tegen was, de man was wel een klasse apart. Hij was dan ook niet voor niets lange tijd de Belgische kandidaat voor de Nobelprijs Literatuur, maar zover is het nooit gekomen.
Zoals ik reeds schreef, was Claus vrij controversieel en werden niet al zijn werken gesmaakt. Zo werd in 1969 de première van zijn toneelstuk over Leopold II opgevoerd, waarin o.m. de koloniale wreedheden in ‘Onze Kongo’ werden aangeklaagd. Dat zorgde toen voor heel wat commotie en – raar genoeg – ook nu weer, toen het nog eens werd opgevoerd in de Brusselse KVS. Deze keer geen heisa tijdens de opvoering van het stuk zelf, maar wel erna. En de reden was niet de kritiek op het optreden van Leopolds mensen indertijd, maar wel het feit dat men voor deze uitvoering blanke acteurs, die de rollen van zwarten speelden, zwart had geschminkt. Een soort Zwarte Piet affaire, zo te zien. Men blijkt het de dag van vandaag niet meer te nemen dat dit gebeurt. Luckas Vander Taelen schreef er een opiniestuk over in De Tijd en vroeg zich daarbij af of men straks de verhalen van Shakespeare zal moeten herschrijven. Welnu, in de opera gebeurt dat al min of meer.
Vorig jaar zag ik in Kinepolis, waar ik een abonnement had voor ‘opera in de cinema’, de opera ‘Otello’* van Giuseppe Verdi, het Shakespeare verhaal over de Moor van Venetië, waarin we een blanke Othello* te zien kregen ondanks het feit dat hij van zichzelf zong dat hij zwart was. Nota bene, dé rol van Placido Domingo die hij tientallen keren heeft gezongen en die hij – bij mijn weten – nooit als een blanke Othello heeft vertolkt. In de Metropolitan van New-York, vanwaar de uitvoering kwam, blijkt men nl geen zwart geschminkte blanke acteurs meer te accepteren. Verboten! Van hetzelfde operahuis, een van de grootste ter wereld, had ik trouwens al eens ‘Elektra’ van Richard Strauss gezien, waarbij de broer van Elektra als zoon van de Griekse koning Agamemnon een echte zwarte was. De man zong prachtig, maar ergens voelt men aan dat dit historisch niet klopt. Als een Griekse koning al eens een zwarte zoon zou hebben verwekt, dan werd die gegarandeerd in die tijd geen prins. Als dat racistisch zou zijn, dan zij het maar zo. Bij komische opera’s speelt het zo geen rol, maar verhalen met een historische achtergrond kan men nu eenmaal niet anders voorstellen, zeker niet zonder de teksten aan te passen, wat meestal niet kan. Wie zich daaraan stoort en het alleen om de stemmen te doen is, kan nog altijd een CD kopen, maar opera is een totaalspektakel waarnaar men ook gaat kijken om van álles te genieten en niet om zich te ergeren. Dat laatste was dan ook de reden, waarom ik mijn abonnement bij Kinepolis niet meer vernieuwd heb. Verhalen die zich afspelen in een bepaald tijdsschema en geschreven zijn door een auteur uit een vervlogen eeuw, kan men zo maar niet verplaatsen in een andere tijd. Tegenwoordig blijkt er echter een generatie operaliefhebbers ontstaan te zijn, die zich daar allemaal niets van aantrekt, er zich ook niet bewust is en weinig benul schijnt te hebben van de geschiedenis. In de diverse quizzen kan men dat ook vaststellen: de meeste kandidaten kennen weinig of niets meer van geschiedenis, aardrijkskunde en klassieke muziek.
* Shakespeare schreef Othello in het Engels en dat is met ‘th’. In de Italiaanse versie wordt dat Otello, zonder de ‘h’. De ‘h’ wordt in het Italiaans niet uitgesproken, maar alleen gebruikt om een bepaalde klank te bewaren bij verbuigingen. Zo'n verschillende schrijfwijzen maakt men ook mee bij opera’s waar zowel een Italiaanse als bv een Franse versie van bestaat. De originele versie van ‘Don Carlos’ van Verdi bv was in het Frans. De Italiaanse versie, die later kwam, werd ‘Don Carlo’; zonder de ‘s’.
Men zou het misschien vergeten, maar Turkije is nog altijd kandidaat om toe te treden tot de E.U. Het land krijgt daarvoor zelfs nog een flinke financiële steun van de E.U.: 9 miljard euro a.u.b. Het nieuws werd zopas nog bekend gemaakt door de Europese Rekenkamer. Met dat geld zou Turkije e.e.a. moeten garanderen, zoals o.m. de onafhankelijkheid en de onpartijdigheid van zijn rechtspraak, de strijd tegen de corruptie en de georganiseerde misdaad, de persvrijheid en nog zo enkele van die edele voornemens. In werkelijkheid komt van dat alles zo goed als niets meer in huis na de mislukte putsch van 2016. Zelfs als het allemaal min of meer zou verlopen zijn zoals Erdogan en zijn AKP partij het voorstellen, moet alles er nog met een grove korrel zout genomen worden. Zo is er geen enkel land ter wereld waar er meer journalisten in de gevangenis zitten als in Turkije. De Koerdische minderheid, die zo’n 15% van de bevolking uitmaakt, wordt letterlijk vervolgd enkel en alleen omdat ze Koerden zijn. Van racisme gesproken!
Ondertussen voert Turkije actief oorlog in Syrië tegen diezelfde Koerden, die zo’n beetje de voorlinie waren in de strijd tegen IS, maar die geen partij zijn voor een militair zwaar uitgerust leger met ± 1 miljoen manschappen. Ondanks het feit dat Turkije nog steeds lid is van de NAVO, laten de Westerse landen toe dat het land raketten koopt bij de Russen, waarmee het zelf trouwens af en toe overhoop ligt.
Kortom, laat Erdogan doen wat hij niet laten kan, maar geef hem en zijn dictatoriaal regime a.u.b. geen miljarden steun meer voor een toetreding die er nooit zal komen. Als de Russen in de fout gaan, worden ze meteen bestraft met sancties, maar de Turken krijgen er nog geld bovenop. Waar is de logica?
Het is me wat in dit landje, van het ene schandaal in het andere, waarbij het Federaal Voedselagentschap (FAVV) en de top van de Belgische luchtmacht de kop van jut zijn.
Over het vleesschandaal, dat hoofdzakelijk gaat over het Veviba vleesbedrijf in Bastenaken, zouden er al meer dan een jaar geleden alarmerende berichten zijn geweest, die de FAVV zou hebben doorgespeeld naar het Gerecht, maar waar niets mee gedaan werd. Het gevolg daarvan is een zoveelste spelletje Belgisch zwartepieten, omdat de topman (zeg maar hoofdverantwoordelijke) van de FAVV van liberale strekking zou zijn en die van het gerecht CD&V minister Geens. Er zou een volledige herschikking komen van de FAVV, omdat men daar over te weinig personeel zou beschikken. En dat in een land waarin bij een recente vergelijking nog gebleken is dat we hier t.o.v. Nederland zo’n 3.750 ambtenaren teveel zouden hebben. Onze groenen en roden hoopten al meteen op een herhaling van de dioxinecrisis, maar moeten het deze keer zonder Verhofstadt doen of iemand anders die bereid is zijn eigen principes te verloochenen, wat tot nu toe niet het geval blijkt te zijn.
De zaak van de F16’s is andere koek. Zowat de hele luchtvaarttop bij het ABL (‘Armée belge/Belgische leger’, in mijn tijd heette dat ‘Arm Belgisch Leger’) zou op de hoogte geweest zijn van een studie, nota bene: van hieruit aangevraagd, van constructeur Lockheed Martin, dat onze F16’s – ondertussen zo’n 40 jaar oud – nog zeker zes jaar langer in de lucht zouden kunnen blijven dan tot nu toe gedacht. Dat, terwijl men die dingen binnenkort wil vervangen door de modernere (en peperdure) F35’s. Alleen de stafchef en de minister van Defensie wisten niets van die studie. Die laatste heeft nu een eigen audit gevraagd over de zaak en de uitslag ervan zullen we pas kennen op 18 april. Dat worden dus letterlijk vijgen na Pasen.
Volgens mij kan het best zijn dat onze F16’s nog zes jaar (én langer) in de lucht kunnen blijven. Onze NAVO-bondgenoten die samen met ons leger destijds de F16’s kochten en waarmee we een samenwerkingsverband hebben in NAVO-verband (niet alleen de U.S., maar ook Nederland*, Denemarken en Noorwegen), hebben echter ondertussen al gekozen voor de F35. Dat betekent dat de Belgische F16’s, mochten ze nog x-aantal jaren blijven vliegen, zowat de kneusjes van de NAVO zullen worden. Qua carrosserie zal dat geen probleem geven, wel qua uitrusting, kwetsbaarheid en kosten, die laatste ook al omdat we die niet meer met de bondgenoten zullen kunnen delen. Nu reeds worden onze F16’s, die al eens een upgrading bekomen hebben, bijna alleen nog gebruikt voor verkenningsvluchten of gerichte bombardementen die geen speciale risico’s inhouden, zoals bv in Irak en Syrië waar geen competente luchtafweer te vrezen viel en waar men alleen uitvloog na goedkeuring van de Ruski’s. Bij niet vervanging eindigen die F16’s zoals hun voorgangers, de Starfighters (ook wel eens ‘stortflyers’ genoemd, roemloos.
Kortom, het wordt aftellen naar 18 april om te weten te komen hoe het allemaal gaat aflopen. Misschien weet onze nationale Charel tegen die tijd ook wat hij Trump en Co op de volgende NAVO-top in juni gaat vertellen. Als België bv zou beslissen de F16’s langer te laten vliegen en de bestelling van de F35 uit te stellen (of erger: niét te doen), dan gaan de Yankees ons vragen ons budget binnen de NAVO bij te passen, zoals eerder ooit was afgesproken. Dan zal België geen nieuwe vliegtuigen hebben, maar wel een nog groter gat in zijn begroting…
* De landingsstellen van de F16’s bestemd voor België, Nederland en Denemarken, werden rond de jaren 1980 gemaakt in de Special Products Factory van DAF in Eindhoven. Ik werkte daar toen bij de afdeling Bezoeken en ben er enkele keren met bezoekers geweest. Die aparte fabriek assembleerde o.a. ook de Duitse Leopard tanks.
Marc Van Peel houdt het voor bekeken in Antwerpen. Nu nog havenschepen, zal hij bij de gemeenteraadsverkiezingen geen kandidaat meer zijn voor CD&V. Als reden geeft hij op dat hij volgend jaar 70 wordt en dat het welletjes is geweest na bijna 40 jaar in de politiek gezeten te hebben. Daar kan ik best inkomen, al is er ook het feit, dat hij er helemaal niet zeker van is dat zijn partij straks nog zal meespelen om de koekenstad te besturen. Bij de vorige plaatselijke verkiezingen was het al kantje boord, toen zowel CD&V als Open VLD samen opkwamen met de SP.a en het bijna een pijnlijke afgang werd. Gelukkig waren beide partijen zo leep hun wagentje aan dat van de zegevierende Vlaamsnationalisten te kunnen koppelen, wat voor Van Peel die plaats van havenschepen opleverde. Zelfs al mocht CD&V straks weer meespelen, is het verre van zeker dat hij die job zou kunnen verder zetten, want daar zou Kris Peeters, de nieuwe CD&V-lijsttrekker, wel eens mee kunnen gaan lopen. Al is ook dat laatste twijfelachtig, want met de ervaring die Annemie Turtelboom bij de vorige stembusslag in Antwerpen opdeed – zij was toen ook federaal minister – is het niet eens zeker dat CD&V er veel meer stemmen zal halen. CD&V stelt in Antwerpen niet veel meer voor en het is een feit dat de Sinjoren niet makkelijk hun stem geven aan ‘boerkens van den boiten’, zelfs niet als die uit de federale regering komen.
In de jaarlijkse gemeente- en stadsmonitor, die de Vlaamse overheid dezer dagen publiceerde, blijkt trouwens dat de koekenstad het niet slecht doet. T.o.v. die van 2011 zou het vertrouwen in het stadsbestuur er zo’n 9% gestegen zijn, een pluim die Bart De Wever op zijn hoed mag steken, tot spijt van wie ’t benijdt (in de eerste plaats Wouter de Stadskabouter). In dezelfde monitor waarbij de 13 grootste centrumsteden vermeld worden, staat Mechelen op kop, vallen Leuven en Gent – allebei bestuurd door paarsgroen – terug en behoudt ruziemakend Turnhout de rode lantaarn.
Onze media lachen met Trump als die zegt ‘Make America great again’, maar in feite zegt Poetin niets anders voor zijn Rusland en daarmee wordt niét gelachen. Vladimir Poetin, de ex-spion die president werd van het grootse land (qua oppervlakte) ter wereld, heeft de zoveelste presidentsverkiezingen in eigen land overtuigend gewonnen. Er was de nodige fraude mee gemoeid, het was zelfs open en bloot te zien op de Tv, maar dat neemt men de Russen niet meer kwalijk. Of het nu over politiek, militaire zaken, sport of kunst gaat, geen mens die er nog van wakker ligt als de Russen vals spelen. Nu, fraude of niet, de opkomst bij de verkiezingen was zo’n 68% en het stemmenaantal van Poetin 75%, zodat het allemaal weinig zal uitgehaald hebben. De internationale waarnemers vonden het zelfs geen echte verkiezingen, want alles stond bij voorbaat al zo goed als vast. De belangrijkste tegenkandidaat haalde amper 15% en dat was een steenrijke miljonair die de kandidaat was voor de communisten. Kan daar allemaal.
Poetin omschreef de implosie van de Sovjet Unie ooit als de grootste geopolitieke ramp van de 20ste eeuw. M.a.w. als het aan hem ligt, wil hij terug naar af. De doorsnee Rus, die wat verdragen kan, steunt hem daarbij. Vóór Poetin had die het heel slecht, sinds Poetin minder slecht. Dat Poetin regelmatig niet volgens de regeltjes speelt, wordt hem vergeven. Hij gaat nu zijn vierde ambtstermijn in als president en het zou me niet verwonderen mocht ook hij straks president voor het leven worden, net zoals Xi Jinping in dat andere (ex?) communistisch land dat ondertussen ook het kapitalisme omarmd heeft.
Na de implosie van de Sovjet Unie had zich in Rusland een nieuwe klasse gevormd: de oligarchen. Zij verzamelden de deelbewijzen van de geprivatiseerde fabrieken en werden bijna meteen schatrijk. Met de steun van deze nieuwe rijken werd de voormalige spion president, al zouden sommigen van hen zich dat later bitter beklagen. Want Poetin was niet het type dat met zijn voeten liet spelen en duldde geen politieke tegenstand. Wie niet akkoord met hem ging, maakte zich best uit de voeten en was zelfs dan niet meer zeker van zijn leven. In Londen, waar de meerderheid van deze bannelingen naartoe trok, weten ze er ondertussen alles van en gelooft niemand nog dat ze er in Moskou niets vanaf wisten. Er zijn momenteel in Groot-Brittannië al 14 overlijdens van gevluchte Russen waarnaar onderzoeken lopen van de Britse politie en veiligheidsdiensten…
Mede door de westerse sancties na de inname van de Krim en de invallen in Oekraïne ligt de Russische economie wel in de lappenmand. Die invallen waren trouwens geen precedent, want enkele jaren eerder was er al de Russische inval in Georgië, waarbij dat land Abchazië en Zuid-Ossetië kwijtspeelde. De aanslagen in en rond Londen zullen de situatie niet verbeteren. Als de Russische bevolking echter bereid is offers te blijven brengen – ze noemen dat daar ‘passionarnost’ – zal Poetin daarvan niet wakker hoeven te liggen. Net als vroeger in de geschiedenis zal dit betekenen dat Rusland afstand neemt van het Westen. In het verleden heeft dat nooit lang stand gehouden, denk maar aan Peter De Grote en Catharina II, die als aanhangers van de Westerse Verlichting de klok terug draaiden. Ook diegenen die nu vertellen dat het gevaar voor Rusland altijd uit het Westen kwam, waarbij dan de namen van Napoleon e Hitler vallen, zitten er naast. Het grootste gevaar dat Rusland ooit gekend heeft, de Gouden Horde, kwam uit het Oosten, toen Batu Khan, de kleinzoon van Dzjengis Khan, bijna heel Rusland, Polen en Oekraïne veroverde, de Krim inbegrepen. Misschien ligt de waarheid in het midden en is de grootste bedreiging nu, dat men denkt dat Poetin het allemaal alleen wel zal kunnen rooien…
* ‘The spy who came in from the cold’ was een roman van John Le Carré, die vlak na WOII een groot succes kende en daarna met evenveel succes in zwart-wit verfilmd werd door de Brit Martin Ritt, met in de hoofdrol Richard Burton, die daarvoor een Oscarnominatie kreeg. Het ging toen wel over een Britse dubbelspion die ‘vluchtte’ naar de DDR, waar later ook Poetin gestationeerd zou worden. De verleiding was me dan ook te groot om die titel niét te nemen...
Zo’n half jaar geleden kondigde Laurette Onkelinx aan dat ze niet meer zou opkomen bij de volgende verkiezingen. Dat zal nog zo wel zijn, maar het betekent niet dat ze uit de politiek stapt. Ze is nl nog steeds Brussels federatievoorzitster en dat zal men geweten hebben. Het blijkt nu immers dat tante Laurette aan het lobbyen is om enkele vrienden in de politiek te lanceren. In de eerste plaats een zekere Julien Uyttendaele en laat dat nu toevallig haar stiefzoon zijn, de zoon van haar tweede man. Ze zet daarmee de ons-kent-ons politiek van de Belgische socialisten verder, zowel die van ten noorden als van ten zuiden de taalgrens. Dat de PS geteisterd wordt door corruptie en nepotisme, schijnt haar nog steeds niet te deren. Die affaire Uyttendaele is trouwens klein bier tegenover wat ze zinnens is met een andere nieuwkomer. Die heet Cathérine Moureaux, die onlangs van Schaarbeek naar Molenbeek verhuisde om er straks mee te dingen naar de verloren burgemeestersjerp van haar papa, Philippe Moureaux, in de wandeling ‘Flup Moustache’ geheten. Dat is de man die 18 jaar lang de gemeente daar mismeesterde en in feite de hoofdschuldige is van zowat alles wat daar is misgelopen, met als orgelpunt de zware terroristische aanslagen in Parijs, Brussel en Zaventem. Voor Laurette en de PS blijkt dat geen reden te zijn om er verder te kunnen potverteren en de zaak misschien opnieuw uit de hand te laten lopen.
Wat al even erg is, is dat de PS in Brussel, waar ze na de schandalen dreigt de helft van haar kiezers te verliezen, de regel wil terugdraaien waardoor de N-VA mogelijks straks een blokkeringsmogelijkheid krijgt als die er de meerderheid van de Vlaamse stemmen zou behalen. Er bestaat nl een kans om dat ongedaan te maken dank zij een maatregel van (nog maar eens) de paarsgroene regering Verhofstadt, die indertijd bedoeld was om de opkomst van het Vlaams Blok te stoppen. Dit laatste is echter alleen mogelijk als de Vlaamse partijen die nu deel uitmaken van de Brusselse regering daarmee instemmen. Dit maakt dat Vanhengel (Open VLD) en Debaets (CD&V) het lot van de Vlamingen in Brussel in handen zouden kunnen hebben. Een weinig rooskleurig vooruitzicht, als men het mij vraagt. De PS vindt trouwens dat België te veel ‘vervlaamst’. Was het maar waar. Op zo goed als alle Europese gewestelijke rankings staat Vlaanderen bij de eerste helft, Wallonië ergens achteraan en Brussel zo goed als nergens. Als het van Onkelinx en haar PS afhangt, zal een verbetering daar nog niet voor morgen zijn.
Dezer dagen was er een bericht in de media dat men in Limburg (ik dacht in Genk) een middelbare school wil oprichten specifiek voor moslims. Als dat volgens de wet kan – er zijn al joodse scholen – moet men daar maar doen wat men niet laten kan, maar een bewijs van integratie kan men zoiets moeilijk noemen. Vraag is maar of daar ook subsidies aan vast zitten, want dat zou weer een stap te ver kunnen zijn, al betekent dit laatste wel dat men die scholen dan ook kan controleren.
Erger is wat er zou kunnen gebeuren in Kortrijk/Heule. Daar zou de gemeente een islamitisch kerkhof willen maken, met grond ingevoerd uit Marokko, goedgekeurd door een imam, want de moslims willen niet het risico lopen begraven te worden in grond waarin vroeger al westerse ‘ongelovigen’ (en dan blijf ik nog beleefd) hebben gelegen. Dit blijkt trouwens de reden te zijn, waarom moslims die hier sterven vaak overgebracht worden naar hun land van herkomst om daar begraven te worden. De uiteindelijke percelen zouden dan eerst wel drie meter moeten worden afgegraven, stel u voor.
Ik hoop dat het hier om een lachertje gaat, want dit is echt des Guten zuviel. Als ze hier zo begraven willen worden, dat ze er dan zelf voor zorgen. Geen enkele religie kan hier zoiets wettelijk verplichten. Als er in Kortrijk/Heule mensen rondlopen die dat niet inzien en zo onze eigen cultuur ten graven dragen, dan wordt het hoog tijd daartegen te ageren. Dat laatste kunnen we dit jaar, bij de gemeenteraadsverkiezingen. Laat ons dat trouwens niet alleen in Kortrijk/Heule doen, maar overal in Vlaanderen. We krijgen een uigelezen kans om onze kandidaat burgemeesters, schepenen en raadsleden kleur te laten bekennen en van hen publiekelijk te vernemen wat hun standpunt omtrent al die moslim heisa is. Wie het met de moslims eens is en/of zijn mening niet openbaar durft maken, heeft geen recht op onze stem. Men krijgt de leiders die men verdient.
In Duitsland heeft de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer van de CSU, de Beierse zusterpartij van Merkels CDU, duidelijk gesteld dat de islam niet bij Duitsland hoort. De naar schatting 4 miljoen moslims die al in Duitsland wonen, maken er ook deel van uit, aldus Seehofer, maar men kan de Duitsers niet vragen hun eigen tradities en gebruiken, die stammen uit een Christelijke traditie, op te geven. Dat is vrij duidelijke taal, die men bij ons ook eens zou mogen horen.
Momenteel ben ik begonnen met het lezen van het boek ‘De geschiedenis van de joden’, geschreven door de Brits-joodse schrijver Simon Schama (Atlas Contact). Ik heb dat boek al enkele jaren in mijn bezit, maar ik zag er steeds tegenop eraan te beginnen: 500 bladzijden, plus nog eens 75 voor allerlei nota’s en naslagwerk. Ik had dat boek destijds gekocht, omdat ik geïntrigeerd was door de titel van de boekbespreking in De Standaard der Letteren: ‘ Een onmenselijke geschiedenis’. Door de late vorstprikken kon ik buiten in de tuin nog niet veel doen en ben ik er toch maar aan begonnen. Ik ben nog maar halfweg, maar kan nu reeds zeggen dat het gewoon onwaarschijnlijk is, wat daar in dat Midden-Oosten allemaal al gebeurd is sinds het ontstaan van het Jodendom (zo’n 15 eeuwen vóór Christus a.u.b.!). Het boek handelt alleen nog maar over de periode van 1000 vóór Christus tot ongeveer 1500 erna. De geschiedenis van steden en landen die compleet verwoest werden, weer opgebouwd, weer verwoest en dat ging zo de hele tijd door. Dat gebeurde door bezetters, zoals de Assyriërs, de Perzen, de Egyptenaren, de Hittieten, de Grieken, de Romeinen, de Turken, de Arabieren en de Kruisvaarders, maar ook door oorlogen met de kleinere buurlanden en zelfs onderling, burgeroorlogen zeg maar. In het licht daarvan zijn de oorlogen in het Midden-Oosten van vorige en deze eeuw feitelijk niets nieuws. Ze zijn de voortzetting van wat daar reeds 3.000 jaar gebeurt en wat dreigt te blijven gebeuren.
Dat Israël nog steeds bestaat en dat allemaal overleefd heeft, is een klein wonder op zich. Het is zowat het enige land met een op Westerse leest gestoelde democratie te midden van een continent in chaos, waar Turken, Perzen en Arabieren nog steeds meespelen en elkaar – met de hulp van derden – nog steeds de duivel aandoen. Waar nog steeds burgeroorlogen plaats vinden en men elkaar vermoordt o.w.v. zijn geloof, zelfs binnen dezelfde godsdienst (sjiïeten en soennieten bv).
En wij ons maar druk maken omdat het daar niet opgelost raakt!
De moordpoging met een nieuw zenuwgas op een gewezen Russische dubbelspion en zijn dochter in het Britse Salisbury doet vele wenkbrauwen fronsen. Toen ze die man, na enkele jaren gevangenis in Rusland, uitwisselden tegen een of meer Britten die in Rusland in de problemen waren gekomen, moest men in datzelfde Rusland toch geweten hebben wat die man eventueel nog teveel wist. Ik neem aan dat de Britten genoeg bewijzen hebben om te stellen dat Rusland achter deze moordpoging zit, anders zouden ze zo’n ingrijpende tegenmaatregelen zo maar niet genomen hebben. Al bij al gaat het om een gifgas dat vijfmaal dodelijker is dan het dodelijkste van dat soort gas dat men hier kent en is het geweten dat het alleen in Rusland is uitgevonden en geproduceerd en nergens anders. Volgens een internationale conventie die daarover bestaat kan dit niet gebruikt worden, tenzij men er een akkoord over zou hebben, die er in het geval Skripal zeker niet was. Die was het trouwens ook niet toen Litvinenko, die andere Russische spion in datzelfde Groot-Brittannië in 2006 vergiftigd werd met polonium. Het enig verschil met de nieuwe moordpoging is, dat polonium geen zenuwgas, maar een radioactieve materie is, waarvoor men de internationale goedkeuring niet echt nodig had.
Natuurlijk wordt de nieuwe moordpoging door het Kremlin ontkend. Zij weten daar nooit van iets als het over dergelijke zaken gaat. Het begint er zo stilaan op te lijken, dat Rusland een schurkenstaat aan het worden is, waar een door de staat gesteunde virtuele ondergrondse beweging misdaden kan blijven begaan, waar het officiële Rusland niets van zou weten, althans niet naar buiten toe. Dat geldt niet alleen voor de twee moordpogingen in Groot-Brittannië, maar ook voor allerlei politieke moorden in Rusland zelf, waarvan men soms wel zegt de daders gepakt te hebben, maar nooit de opdrachtgevers. Het gaat hier om professionele staatsmoordenaars, waarbij iedereen zo stilaan weet wie die opdrachtgevers zijn, maar niemand die het kan bewijzen. Zo’n beetje hetzelfde wat op een ander terrein gebeurt, nl die van de militairen zonder insignes die opdoken in de Krim en die nog werkzaam zijn in Oost-Oekraïne en Syrië, zoals recentelijk nog gebleken is na dat Amerikaans bombardement bij Deir Ezzor, aan de Eufraat. Voeg daarbij nog de aan de gang blijvende bombardementen in Syrië, waarbij hospitalen, scholen en crèches niet gespaard worden* en de dopingschandalen in de sport, waaraan tijdens de Olympische Winterspelen in Sotchi het Russische Olympische Comité en zelfs een ministerie zich schuldig maakten (wat niet belette dat er tijdens de recente Spelen in Zuid-Korea weer twee Russen tegen de lamp liepen!) en men kan best begrijpen dat De Oost-Europese buurlanden van Rusland zich zorgen maken.
* Als er in Syrië en Irak nog maar een zweem van vermoeden was dat er burgerslachtoffers waren gevallen door Belgische bombardementen, was het politieke kot hier al te klein. Die verontwaardiging is wel erg selectief...
Er was dezer dagen een peiling van Ipsos over het herinvoeren van de dienstplicht. Verrassend genoeg bleek zo’n 2/3 van de ondervraagden daar voor te vinden te zijn, in Vlaanderen iets minder (58%) in Wallonië iets meer. Het is een discussie die we nog gaan krijgen, gewoon als gevolg van het feit dat er de komende vier jaar zo’n 7.500 vacatures komen in het leger en die – zo te zien – niet met de gewone campagnes opgevuld raken. Ondertussen moeten militairen bij ons tegenwoordig heel wat taken doen – zoals bewakingsopdrachten – waarvoor ze feitelijk niet zijn opgeleid en zit Binnenlandse Zaken met de handen in het haar van zodra er een internationale gebeurtenis van belang zich voordoet. Met de aanwezigheid hier van het hoofdkwartier van de NAVO (met weer een top in juni) en de E.U. worden die gebeurtenissen zeker niet zeldzamer.
De afschaffing van de militaire dienstplicht in 1992, was een vergissing. Dat is trouwens een vaststelling die niet alleen bij ons gebeurt. Zweden heeft de dienstplicht – voorlopig gedeeltelijk – reeds weer ingevoerd en de Baltische staten denken eraan hetzelfde te doen. Dat heeft daar wel met iets anders te maken, nl de onzekerheid van de buitenlandse Russische politiek, waar men – zeker in die Baltische staten – al van geproefd heeft en die daar niet voor herhaling vatbaar is. Bij ons heeft men destijds niet alleen de dienstplicht afgeschaft, anders dan in de meeste andere Europese landen schafte men ook de Rijkswacht – een gedisciplineerd militaire keurkorps - af, waardoor dit land bij grote problemen geen plan B meer heeft. Met dank aan Lowie Lawijt.
Ondertussen is de wereld echter veranderd en blijft die veranderen aan een steeds sneller tempo. Een herinvoering van de dienstplicht hoeft vandaag de dag niet persé militair te zijn en anderzijds zijn er de steeds toenemende claims voor gendergelijkheid, waar men zo hard op staat te roepen en waarbij in dit geval ook de vrouwelijke bevolking zou betrokken worden. Tenslotte is er de toevloed van allochtonen die men op die manier voor de keuze van één nationaliteit kan stellen. Wie niet meespeelt, krijgt de Belgische nationaliteit niet of wordt ze afgenomen als hij/zij er een tweede heeft.
Het zal nog niet voor morgen zijn, maar het probleem zal ook niet weggaan. Niet onbelangrijk in deze discussie, is het feit dat president Macron in Frankrijk hetzelfde wil doen. Zolang het in Brussel druppelt als het in Parijs regent, zal dat gegeven niet verwaarloosd worden. De kans dat er een 21ste-eeuwse versie van de dienstplicht komt, blijft bestaan al hoeft die - zoals gezegd - niet voor iedereen militair te zijn. Die laatste, de militaire dienstplicht, zou men wel aantrekkelijker kunnen maken door bv een hogere verloning.
