In Antwerpen was er dezer dagen een zekere politieke beroering, nadat bekend werd dat de joodse rabbijn Aaron Malinski bij de gemeentelijke verkiezingen op zou komen op de CD&V-lijst. De man, die in Vlaanderen enige bekendheid verwierf door enkele jaren geleden mee te doen met ‘De slimste mens’, verklaarde zijn keuze door te zeggen dat Open VLD, op wiens lijsten tot nu toe de meeste joodse kandidaten stonden in Antwerpen, tegen het onverdoofd slachten en tegen de besnijdenis is. Wil dat zeggen dat CD&V - die nu al de naam heeft een moslim partij te zijn - er wél vóór zou zijn?
Voor de petite histoire: die Malinsky kwam al eens op in 2006, maar toen op de SP.a-lijst en is dus de zoveelste die dat zinkend schip verlaat. Malinsky is bestuurslid van de grootste joodse gemeenschap in de koekenstad, maar dat zegt weinig, want in 2006 werd hij niet eens verkozen. Daarom wil hij nu zeker zijn van een verkiesbare plaats. Het zal drummen worden op de Antwerpse CD&V-lijst want niemand kan zeggen wat daar een verkiesbare plaats zal zijn, buiten dan de eerste die al is voorbehouden voor Kris Peeters..
Voor de joodse gemeenschap zal het een moeilijke keuze worden. Vóór Malinsky stemmen zou wel eens een verloren stem kunnen zijn, want het huidige stadbestuur heeft ook enkele joodse leden en is de joodse gemeenschap meer dan genegen. Dat CD&V straks nog tot de besturende meerderheid zal behoren, is helemaal niet zeker. Het feit dat zowel joden als moslims vóór onverdoofd slachten en besnijdenis zijn (de moslims bij de meisjes, de joden bij de jongens), maakt de zaak alleen maar ingewikkelder. Hét verschil voor ons, buitenstaanders, is dat we met de joden zo goed als geen problemen hebben, met de moslims zoveel te meer. In Antwerpen voor CD&V stemmen blijft hoe dan hoe verwerpelijk, zolang die partij haar tsjevenmentaliteit behoudt en over alles en nog wat rond de pot blijft draaien.
In Frankrijk zijn de spoorbonden gaan staken. Dat is daar niet zo uitzonderlijk, want evenals bij ons is dat zowat de sector waarin het meest gestaakt wordt. Dat bij een overheidsinstantie die – ook al net zoals bij ons – zwaar door de staat gefinancierd wordt (bij ons bijna 3 miljard euro per jaar, bij de zuiderburen 14 miljard!). Nieuw deze keer bij de Franse staking is, dat die niet aan één stuk door loopt, maar dat telkens twee dagen gestaakt wordt en dan drie dagen ‘gewerkt’. In totaal worden dat 36 stakingsdagen (tot ergens in juni), wat het spoorverkeer er grondig zal verstoren. In de eerste stakingsweek was slechts een derde van het personeel tot staken bereid, maar bij machinisten en treinbegeleiders was dat twee derden. In 1995 hebben de Frans spoorbonden ooit 6 weken gestaakt (en toen gewonnen), maar deze keer is e.e.a. wel anders. Het is de bedoeling van Macron dat de Franse spoorwegen (SNCF) efficiënter worden in het vooruitzicht op de liberalisering van het Europese spoornet en omgevormd tot een naamloze vennootschap, die echter wel in staatshanden blijft.
Om te beginnen kunnen de stakers, in tegenstelling tot in 1995, niet rekenen op sympathie bij de reizigers. Een tweede punt is dat de nieuwe president Macron doet alsof zijn neus bloedt en zich officieel van heel de staking niks aantrekt. Vorig jaar heeft die er zo een nieuwe arbeidswet doorgejaagd en ook nu is het de bedoeling dat hij zijn zin wil krijgen. Als hem dat lukt, wil hij ook het Franse parlement serieus afslanken, want ook dat – weer net zoals bij ons – is grotendeels waardeloos geworden, zeker met een president die heel wat meer macht heeft dan onze nationale Flup.
Nu de economieën aantrekken wordt er trouwens overal weer nogal wat gestaakt. Blijkbaar hopen de vakbonden het linkse blazoen weer wat te kunnen opkalfateren na de zware electorale nederlagen in zowel Frankrijk, Duitsland als Nederland.
Enfin, we kunnen alleen maar hopen dat het ventje van Brigitte het in Frankrijk zal halen. Als het in Brussel blijft druppelen als het in Parijs regent, kunnen we er hier zelf misschien ook nog baat bij hebben.
Viktor Orbán, de uitgaande premier van Hongarije, heeft daar met zijn rechtse Fidesz partij voor de vierde keer (de derde op rij) de verkiezingen gewonnen en een volstrekte meerderheid van meer dan tweederde van de stemmen. De opkomst van de kiezers was er zo groot dat men de kieslokalen langer heeft moeten openhouden. Daardoor dachten onze poco media dat Orbán het niet zou halen. Ze namen weer maar eens hun wensen voor werkelijkheid. De man, die zijn politieke carrière ooit begon toen hij de grafrede hield bij de door de Sovjets vermoorde president Imre Nagy, blijft sant in eigen land omdat hij opkomt voor de eigen mensen, de eigen cultuur, niets wil weten van moslim immigranten en niet gedicteerd wil worden door de bobo’s van de E.U.. Dat wordt hem natuurlijk bij die E.U. erg kwalijk genomen, maar ondertussen weten we dat ook wij niet op veel sympathie moeten rekenen bij het Europese monster dat de E.U. is geworden, dat kleinere landen de les wil spellen maar te laf is om tussenbeide te komen in Spanje en toelaat dat er de dag van vandaag in Europa nog mensen om hun politieke overtuiging gevangen worden gezet..
Als West- en Zuid-Europa op de lange termijn riskeren de sharia te zullen moeten aanvaarden (zie mij blog van 8 dezer), dan mogen we blij zijn dat er in Centraal- en Oost-Europa landen zullen zijn waar de Joods-Christelijke erfenis en de Verlichting nog zullen blijven meetellen. Laat ons daaraan denken als we straks op onze beurt in het stemhokje zullen staan.
In mijn blog van 5 dezer (‘De rode deemstering’) had ik het terloops over Vilvoorde, waar men horecazaken opricht zonder dat er ook maar één persoon onze Nederlandse taal machtig is. Waarop onze vriend Jean – terecht – reageerde door te schrijven dat burgemeester Bonte daar wel al eens eerder aan had mogen denken. In Vilvoorde is er echter nog heel wat meer aan de hand.
De stad Vilvoorde, met zo’n 43.000 inwoners, kreeg in 2016 liefst 1.500 inwoners bij alleen al uit Brussel. Er vertrokken er dat jaar wel 600 naar de hoofdstad, zodat we kunnen spreken van een aangroei van 900. Het probleem is dat de meeste van die 1.500 geen Nederlands spreken en dat de meeste van die vertrekken dat wel doen. Vilvoorde riskeert dan ook op termijn steeds meer allochtonen binnen te krijgen en heeft nu al de naam de 20ste gemeente van Brussel te zijn. Bijna 70% van de minderjarigen is er reeds van allochtone afkomst.
De belangrijkste reden waarom die zgz Brusselaars – het gaat vooral om Marokkanen, Kongolezen en Oost-Europeanen - naar Vilvoorde afzakken, is de kostprijs van het vastgoed. Een gemiddeld woonhuis met tuin kost er zo’n 250.000 euro. Dat is niet mis, maar toch 100.000 minder dan in Brussel. Burgemeester Bonte kan daar weinig aan doen, de Vlaamse overheid wél, bv door een opkoopbeleid van de oudere huizen, want het zijn vooral die die door de Brusselse allochtonen worden opgekocht. Dat beleid zou gekoppeld kunnen worden aan een grootschalig renovatieprogramma en een woonbeleid met voorkeur voor Nederlandstalige gezinnen. De stad Vilvoorde voert zelf al een woonbeleid via een stadsvernieuwingsproject in een voormalige industriezone langs het kanaal, maar heeft niet de middelen om de hele stad daarin te betrekken. Het is vijf vóór twaalf om er iets aan te doen en het woord is nu aan de Vlaamse regering, wil zij verhinderen dat de Brusselse olievlek nog verder gaat uitdeinen richting Vlaanderen.
In verband met de heisa omtrent die islampartij die hier de sharia zou willen invoeren, te beginnen met segregatie van mannen en vrouwen in het openbaar vervoer, denk ik dat het niet verstandig is die partij hier te verbieden, zoals de N-VA voorstelt. Als we dat doen, is de kans immers groot dat ze ondergronds gaat werken en zal er nog minder gecontroleerd kunnen worden. Het is nu al bijna onmogelijk te weten te komen wat er allemaal in hun moskeeën gebeurt. Voor één keer ben ik het eens met blauw Gwendolientje en zou het beter zijn onze Grondwet aan te passen waar nodig, want die kan alleen met een tweederde meerderheid veranderd worden. Een andere partij oprichten kan tussen de soep en de patatten.
Ondertussen mogen we immers niet uit het oog verliezen dat de islam in heel Europa, maar ook daarbuiten (in Noord-Amerika én in Rusland) terrein verovert, in de eerste plaats doordat de moslims 3 tot 4 keer meer kinderen ter wereld brengen dan de huidige westerling. Als die laatste blijft verkiezen geen of weinig kinderen te hebben, is het zaak de reeds aanwezige moslims van gedacht en religie te doen veranderen of zelfs die achterlijke godsdienst of hoe men ze ook wil noemen af te zweren, maar ook dat zal een werk van lange adem zijn en zal maken dat we ons moeten blijven inzetten om de schade binnen de perken te houden en niet te capituleren zoals linkse partijen, gerecht en andere instanties hier met de regelmaat van een klok blijven doen. We mogen al blij zijn dat mensen zoals een Theo Francken tenminste iéts doen, want als er niets gebeurt en de trend zich doorzet, worden de moslims in meer dan één westers land vóór het einde van deze eeuw nog een meerderheid. Een reden te meer om onze Grondwet aan te passen nu het nog kan, zodat er straks geen ongelukken kunnen gebeuren met mogelijke ‘alternatieve’ meerderheden.
In mijn blog van gisteren had ik het er nog over dat onze sociale zekerheid bedreigd wordt door het onderschatten van de impact van de immigratie. Maar er is in dit land nog een tweede probleem ter zake, nl een te lage werkzaamheidsgraad.
O.m. sinds het zgz ‘Goede Vrijdagakkoord’ weten we zo stilaan allemaal wel, dat het momenteel nog niet zo slecht gaat met onze economie. Een van de speerpunten van de regering van onze nationale Charel was ‘jobs, jobs, jobs’ en daaraan is zeker voldaan, zelfs meer dan men had gehoopt, iets wat trouwens niet alleen aan onze federale regering moet worden toegeschreven. Ook in de rest van Europa gebeurde dat.
Wat minder bekend is, is dat er nog altijd 2,76 miljoen Belgen op arbeidsleeftijd (tussen 15 en 64 jaar) niét aan de slag zijn. Dat vertelde KBC-econoom Johan Van Gompel vorig weekeinde in De Standaard. En daarbij is dan nog geen rekening gehouden met deeltijds werkenden of ziekteverzuim…
Die 2,76 miljoen maken 37% uit van alle Belgen op arbeidsleeftijd. Dat betekent een werkzaamheidsgraad van 63%. Ter vergelijking: in Duitsland en Nederland is dat rond de 75% en zelfs in het stakingsbereide Frankrijk zit men boven het Belgische niveau met 65%. Dat alles bij een aantrekkende economie, waarbij een grote groep inactieven geen werk zoekt of zelfs niet eens hoeft te zoeken (oudere werklozen, mensen met loopbaanonderbreking, tijdskrediet of ouderschapsverlof). Een deel van die inactiviteit is onvermijdelijk, bv bij gehandicapten- of mantelzorg, bij mensen met gezondheids- of familiale problemen, maar zo’n één op drie is m.i. toch een beetje des Guten zuviel en niet erg fair t.o.v. diegenen die er wel toe doen. Vooral de vergelijking – de zoveelste – met Nederland is er een om eens over na te denken. België zit trouwens anderhalf procent boven het Europees gemiddelde.
---
Ondertussen is er een opstoot van islamisme in dit land, nu een partij die zich kort en duidelijk de partij van de islam noemt en bij de komende verkiezingen opkomt in 28 gemeenten (wel allemaal in Brussel en Wallonië), noch meer noch minder ijvert voor een scheiding van mannen en vrouwen op het openbaar vervoer! Gelukkig is er geen enkele andere partij die het daarmee eens is - het zou er nog moeten bijkomen – en denkt de N-VA eraan die partij wettelijk te laten verbieden.
Ook in Vlaanderen is er een moslim initiatief, maar dan op een ander vlak. Daar wil, in het Antwerpse Merksem, een Nederlandse vrouw een rijschool oprichten uitsluitend voor en door vrouwen. De initiatiefneemster zou al een dergelijke school hebben in Rotterdam, waar dat zou gedoogd worden. Vlaams minister Weyts heeft al meteen laten horen dat ze van hem nooit ofte never een vergunning zal krijgen.
In Brussel willen de liberalen, zowel Open VLD als MR die daar één fractie vormen, een stop op de sociale woningen. Dat lijkt niet erg sociaal, maar het blijkt dat ongeveer één op de drie woningen in Brussel een sociale woning is beheerd door de overheid. Dat wordt bevestigd door Els Ampe (Open VLD), Brussels schepen voor Openbare Werken en Mobiliteit. Ze heeft ontdekt dat het voor de Brusselse overheden niet meer doenbaar is en dat we er alleen maar meer armoede mee importeren. Dat laatste is iets dat ik in deze rubriek reeds járen aanklaag, telkens er sprake is van toenemende armoede bij ons of toename van het aantal kinderen dat in armoede leeft.
Eergisteren kreeg ik nog de recentste nieuwsbrief van Vlaanderen Vlagt, van onze vriend Luc Dhondt, waarin een hele brok te lezen staat over uitspraken van Antwerps procureur-generaal Yves Liégeois en advocaat-generaal Piet Van den Bon bij de opening van een nieuw gerechtelijk jaar. Die uitspraken zijn dan wel al enkele jaren oud, maar ze zijn nog altijd actueel, waarbij we niet mogen vergeten dat ze niet komen van politici, maar van niet politiek gebonden magistraten.
Volgens Liégeois en Van den Bon was het migratiebeleid toen reeds volkomen mislukt. Door de buitensporige instroom van allochtonen, die hier aanspraak komen maken op onze sociale zekerheid, leidt dit tot een enorme verspilling van vervangingsinkomens en sociale bijstand, waaraan de meeste van deze gelukzoekers geen bijdrage leveren. Buitenlanders kunnen hier al na één dag gewerkt te hebben, genieten van een werkloosheidsuitkering als ze daarvóór in hun eigen land voldoende hebben gewerkt en die uitkeringen hier zijn nog steeds onbeperkt in de tijd. Het asielstatuut wordt zwaar misbruikt o.m. door een veel te gemakkelijke gezinshereniging* en advocaten die daar gretig op inpikken, omdat hun kosten toch door de staat worden vergoed. Voor wie niet kan worden opgevangen, dreigen er dwangsommen die kunnen gaan tot 30.000 euro!
Volgens Liégeois zal op die manier het geld ooit eens op raken en zou er in het slechtste geval zelfs een burgeroorlog van kunnen komen. Dat laatste is misschien wat overdreven, maar het is een feit dat er ook nu nog heel wat ‘nuttige idioten,’ (dixit Lenin**) bij ons rondlopen die denken dat elke vluchteling moét geholpen worden, ook de zgz ‘transmigranten’ zoals onlangs nog gebleken is door acties van burgerplatformen, die echt niet weten waarmee ze bezig zijn. Zoals Bart De Wever recentelijk nog stelde (en waarop hij heel wat kritiek kreeg van de politiekcorrecten), zullen we ooit moeten kiezen tussen de open grenzen en onze sociale zekerheid. Hopelijk zal het dan al niet te laat zijn…
* Wat die gezinshereniging betreft is er niet alleen de schande van de schijnhuwelijken, waardoor o.m. een oproerkraaier als Abou Jahjah Belg is kunnen worden, maar sinds kort ook de schijnadopties, waarbij een inwijkeling een kind van een vrouw met de Belgische nationaliteit erkent en zo Belg wordt. Francken en Co zijn dit op het spoor gekomen, maar het zullen de gemeentelijke verantwoordelijken zijn die daarover beslissen. Hopelijk zijn dat ook allemaal geen nuttige idioten…
** Lenin gebruikte die term voor niet-communistische sympathisanten die lieten begaan.
In Gent blijft het rommelen. Nu heeft de oppositie daar ontdekt dat twee grote appartementsblokken naast de Ghelamco Arena een vergunning hadden om te bouwen tot op een hoogte van 25 meter, maar dat het er – na een gesprekje met het gemeentebestuur – tenslotte 40 geworden zijn, wat een hele slok op de borrel scheelt i.v.m. de uiteindelijke winst, want dat betekende een serieuze opwaardering en dus kassa, kassa. Detail van deze zaak: de gronden behoorden toe aan de onlangs failliet gegane Optima Bank van Jeroen Piqueur, in tempore non suspecto, toen hij nog vriend aan huis was bij het Gentse schepencollege en Termont nog met Jeroens privéjet mee kon vliegen. De nieuwe zaak is trouwens geen precedent: hetzelfde gebeurde vroeger ook al bij de Optima Torens aan het St. Pietersstation en de Ecowijk in Gentbrugge, op de gronden van het oude voetbalstadion van AAGent…
Ergerlijk in deze zaak is niet alleen dat er weer eens gesjoemeld werd, maar dat het weer om een schepencollege gaat waar de burgemeester een socialist is. Van dezelfde partij die in Antwerpen het schepencollege aldaar beschuldigde van belangenvermenging omdat die was ingegaan op een uitnodiging tot een etentje met een projectontwikkelaar, waarvan later bleek dat die ook met de nieuwe kopman van de rode partij had getafeld. Ondertussen wordt de politiek in Gent beheerst door Groen, die na de gemeentelijke verkiezingen wel eens de grootste partij zou kunnen worden in de Arteveldestad én de burgemeester zou kunnen voordragen, hoezeer Matthias Declerq, kleinzoon van, er ook op gebrand is. Daarvoor zal in Gent nog veel ‘gewoon doen’ nodig zijn voor Gwendolientje en haar blauw fanclubje.
---
Elders in Vlaanderen wordt het er niet beter op voor de partij van ‘den John’. Zopas raakte nog bekend dat in Mechelen twee SP.a verkozenen het zinkend SP.a schip verlaten hebben en zijn overgestapt naar Groen.
--- Toch is er ook (een beetje) goed nieuws voor de sossen. De stad Vilvoorde, met SP.a burgemeester Bonte, wil een einde maken aan het feit dat ettelijke horecazaken daar niet eens iemand hebben die Nederlands spreekt, niet één! Er zijn er zelfs die werken zonder vergunningen en/of buiten Nederlands evenmin Frans of Engels beheersen. Brusselse toestanden, zeg maar. Voortaan zal er in elke zaak in Vilvoorde steeds minstens één persoon aanwezig moeten zijn die Nederlands spreekt en verstaat. Dat geldt niet alleen voor de klanten, die de mogelijkheid hebben op te stappen (‘geen Vlaams, geen centen’), maar ook voor de stadsdiensten die de zaken moeten controleren en daar een aanspreekpunt moeten hebben.
Er de vorige week nogal wat heisa geweest over de meer dan 50 miljoen Amerikaanse abonnees van Facebook wier gegevens via het Brits-Amerikaans bedrijf Cambridge Analytica zouden verkocht zijn aan allerlei instanties, zoals o.a. aan de campagneploeg van Trump bij de Amerikaanse verkiezingen en de voorstanders van de Brexit in Groot-Brittannië. Dat kan waar zijn, maar op die manier kan men straks alles wat volgens poco media niet naar wens loopt, daaraan wijten. Zoals ik al wel eens meer geschreven heb, is er vandaag de dag alleen nog privacy als men gaat leven als een kluizenaar, zonder PC en gsm, zonder bank- en winkelkaarten en zeker zonder Facebook, Twitter en al die andere zgz sociale media. En dan hebben we het nog niet gehad over de vele gestoorden op deze planeet die tot zelfs hun eigen misdaden filmen en op het Internet zetten. Dat Mark Zuckerberg, de eigenaar van Facebook, nu zelf al advertenties plaats in diverse kranten en zijn verontschuldigingen ervoor aanbiedt, zal aan heel die zaak niets veranderen. Zelfs hij krijgt de geest niet meer terug in de fles.
Ondertussen is er weer e.o.a. wereldwijd net gehackt met nóg meer abonnees. Men spreekt zelfs van een van de vijf grootste hackings ooit. Er lijkt weinig méér tegen te doen te zijn dan puin ruimen als het te laat is. Het is opmerkelijk hoe de aandeelkoersen van heel wat technologiebedrijven blijven stijgen ondanks het feit dat sommige helemaal geen winst maken Denk maar aan Spotify, Tesla en Co die jaarlijks miljarden verliezen en waarin men toch blijft investeren. Het lijkt wel een nieuwe manier van gokken, waarbij - zeker bij Internetbedrijven - men soms de indruk krijgt dat het grotendeels gaat om zeepbellen en gebakken lucht. De digitale wereld lijkt bij momenten erg fragiel, zoals bij de recentste storingen bij Eurocontrol en het Internetbankieren bij Argenta, waar plots niets meer lukt zoals het hoort en men alleen maar kan hopen dat hun systeembeheerders het weer onder controle krijgen.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat het Frans als taal niet meer het aureool heeft van wat het ooit had. Dat is op zich niet zo erg, ware het niet dat onze Waalse vrienden er nog altijd naar kijken als konijnen naar een lichtbak. Béatrix Delvaux, een senior writer bij Le Soir, die elke maand een column schrijft in De Standaard, geeft me daarin gelijk in haar artikel in de weekeindeditie van 25 maart. Ze heeft het daarin over een toespraak van president Macron voor de Académie Française op 20 maart jl, waarin hij toegaf dat de francofonie een gemeenschap is waar Frankrijk slechts één deel van uitmaakt.
Volgens Delvaux wordt het tijd een eind te maken aan de taalkundige navelstaarderij van Franse culturele superioriteit. Als gevolg van dat meerderwaardigheidsgevoel, protectionisme en het ongeloof dat anderen je iets kunnen leren, boert het Frans behoorlijk achteruit. Het gevolg daarvan is dat Fransen zelden een tweede taal leren en als ze dat al doen, die bijna nooit kunnen spreken zonder Frans accent.
Zo hoort men het ook eens van iemand anders. Het is wel een goed teken dat die Macron het schijnbaar begrepen heeft (hij leerde zijn Frans op school bij zijn latere vrouw!). Nu nog onze Waaltjes en de verfranste beulemansen.
Vergeten we tenslotte niet dat men in Vlaanderen nog steeds verplicht is Frans, de taal die achteruit boert, als tweede taal te leren, de taal dus van de Belgische minderheid, terwijl de francofonen de taal van de meerderheid, het Nederlands, niet moeten leren als ze dat niet willen. Daarbij moet wel gezegd worden dat er momenteel al zo’n 10.000 francofone jongeren in Vlaamse scholen studeren, dit op eigen initiatief. De Waalse Jean met de pet heeft, in tegenstelling tot de francofone politiekers en media, wél al ingezien dat zijn kinderen beter goed Nederlands leren, niet alleen o.w.v. het feit dat het de taal is van de meerderheid in dit land, maar ook om later meer kansen te hebben op de arbeidsmarkt, ook in Vlaanderen.
Alvorens nog maar eens met vakantie te gaan (‘reces’ noemen ze dat in de politiek), heeft de federale regering zogezegd twee van de drie resterende problemen opgelost, nl het sluiten van de kerncentrales en het bepalen van wat een zwaar beroep is. In werkelijkheid is er niets opgelost.
De N-VA heeft haar verzet tegen het sluiten van de kerncentrales tegen 2025 opgegeven, op voorwaarde dat er elk jaar een vaststelling komt hoe de situatie van energie beschikbaarheid en –prijzen erbij zal staan. Die evaluatie zal gebeuren door e.o.a. monitoring comité dat moet nagaan dat de kostprijs voor de verbruiker hier niet hoger wordt dan in onze buurlanden en dat de bevoorrading gegarandeerd blijft. Als dat niet het geval is, zal het land verplicht blijven een of meerdere kerncentrales niét te sluiten. Om e.e.a. waar te maken, moet er ondertussen wel voor gezorgd worden dat men meteen werk zal maken van het bouwen van de nieuwe gascentrales, anders zal die bevoorrading nooit lukken en is het nog de vraag hoe de kostprijs van die centrales zal worden doorberekend.
Om te bepalen wat al dan niet een zwaar beroep wordt, gaat er ook al een comité worden opgericht dat niet alleen zal bestaan uit politici, maar ook uit afgevaardigden van de vakbonden en de werkgevers. Daar zal nog een aardig woordje gepalaverd worden, want het lijkt het al langer hoe meer op dat zowat iedereen denkt dat hij een zwaar beroep heeft. Meer dan ooit blijkt de Belg – in de eerste plaats die van ten zuiden van de taalgrens – aan werken een broertje dood te hebben en niets liever vraagt dan er zo snel mogelijk mee op te houden.
Tenslotte blijft er het probleem van de terugbetaling aan de Arco coöperanten, waar men met een bang hartje wacht op de uiteindelijke beslissing van de E.U. die tot dusver negatief was (evenals die van de Raad van State) en is er eerder binnen de meerderheid geen consensus om gewoon te eisen dat dat geld moet worden opgehoest door de erfgenamen van het ACW (nu ‘Beweging.net), die indertijd die mensen heeft wijsgemaakt dat ze spaarders waren, terwijl dat in werkelijkheid niet het geval was. Van het moment dat ze dat geld wél zouden krijgen, dreigt er trouwens de klacht van de aandeelhouders die wél alles kwijt zijn.
In ’t kort: de federale regering blijkt de nog hangende problemen, die niet opgelost raakten bij de besprekingen van het zgn ‘Goede Vrijdagakkoord’*, gewoon over de verkiezingen te hebben geheveld en op die manier de volgende regering met dezelfde problemen opgezadeld. ‘Na ons de zondvloed’.
* Met ‘Goede Vrijdagakkoord’ denkt men in eerste instantie aan het akkoord tussen protestanten en katholieken dat een einde maakte aan de gewelddadigheden in Noord-Ierland, waarvan de Belgische variant maar een flauw afkooksel is, dat alleen verwijst naar de datum.
Door een nieuwe activering van het internationaal aanhoudingsmandaat tegen de rebellerende verkozen Catalaanse leiders, werd een deel van hen opnieuw gearresteerd en achter de tralies gezet. Deze keer ook Puigdemont himself, zij het dan in Duitsland waar hij, na een voordracht gegeven te hebben aan de universiteit van Helsinki, op doortocht was en waar het evenmin als bij ons evident zal zijn hem zomaar uit te leveren aan de Spaanse Inquisitie die een internationaal aanhoudingsmandaat misbruikt voor politieke doeleinden. Ik weet niet in hoeverre zijn Vlaamse advocaat Paul Bekaert zich in Duitsland kan laten gelden, maar hopelijk heeft de man ook daar genoeg relaties om de totalitaire Spaanse democratie van antwoord te dienen. Voor de gelegenheid heeft de Duitse politiek zich ook nog eens van haar slechtste kant laten zien en de verantwoordelijkheid voor de zaak doorgeschoven naar het Gerecht. Op deze Paasdag zou men het kunnen vergelijken met Pilatus, maar hetzelfde gebeurde ook in dit land en hopelijk laten ze hem in Duitsland dan straks ook gaan. De drie Catalaanse ministers die nog in België zijn, worden voorlopig althans niet lastig gevallen. De beslissing over ‘Pokémon’ zal echter pas na Pasen vallen, zodat hij die feestdagen - die in Spanje vier dagen duren (!) - in zijn Duitse cel in Neumûnster zal mogen ‘vieren’.
Waar het ook oorverdovend stil blijft over de Catalaanse zaak, is in Europa. Daar heeft meer dan de helft van de E.U.-landen wel de tijd om zich (misschien terecht) boos te maken over de vergiftigingszaak in het Britse Salisbury en Rusland daarvoor aansprakelijk te stellen, maar voor Catalonië doet men niets, nada de nada. Men wil er zelfs niet eens over praten. Vlaanderen is nu al verwittigd: op Europa zal het nooit moeten rekenen.
Volgens SP.a-voorzitter John Crombez wordt in Antwerpen een vuile verkiezingscampagne gevoerd, iets wat hij al voorspeld zou hebben. Hij kan daarin gelijk hebben, het probleem voor hem en zijn partij is wel de vraag wie ermee begonnen is. Antwoord: Tom Meeuws himself, die het Antwerpse stadsbestuur ervan beschuldigde een etentje te hebben aanvaard bij het vieren van de verjaardag van vastgoedman Eric Van der Paal, die ook bij enkele stadsprojecten betrokken was. Dat verhaal van dat etentje klopte, alleen bleek later dat hij, Meeuws, met diezelfde man in hetzelfde restaurant (‘Het Fornuis’, wat een publiciteit!) ) ook was gaan eten en daar waarschijnlijk niet alleen over het weer had gepraat. Later ging de man een tweede keer in de fout toen hij datzelfde stadsbestuur ervan beschuldigde teveel te zijn afgestemd op beleggers, waarna bleek dat hijzelf ook belegd had (in een appartement). Het verhaal van de pot en de ketel. ..
De vraag is nu niet alleen of de SP.a in Antwerpen nog verder kan met Meeuws en – indien niet – hoe het probleem zal worden opgelost. Door de ‘onafhankelijke’ vrouwelijke ex-commissaris immers de plaats van lijsttrekker te geven en Meeuws plaats twee, moet de eventuele plaatsvervanger een man zijn. Nu heeft de S P.a in de koekenstad nogal wat bekende vrouwen in haar rangen – denk maar aan Van Brempt, Kherbache en De Coninck -maar geen man van dat niveau. Het worden harde noten om kraken voor ‘Den John’. Dat aan het modder smijten dan nog mee gedaan wordt door een zelfverklaard kwaliteitstijdschrift zoals Knack, is alleen maar een bevestiging van de terugval van dit blad dat ooit de naam had Vlaamsgezind te zijn en lijkt dit meer een soort wraakneming van Knack t.o.v. de Vlaamsnationalisten na het afhaken van Rik Van Cauwelaert en ‘Kaaiman’ Koen Meulenare, waarbij het blad heel wat abonnees verloor.
Er is een nieuwigheid in de Belgische politiek: een partij die blijkbaar geen valabele kandidaat lijsttrekker meer vindt voor de verkiezingen in Vlaanderens grootste stad en al blij is met een ‘onafhankelijke’ zonder partijkaart. Dat is wat de SP.a meemaakt in Antwerpen, waar haar Guus Flater, alias Tom Meeuws, het voorwerp is van een gerechtelijk onderzoek omdat hij zich niet gehouden heeft aan een dading met De Lijn, waar hij als plaatselijk voorzitter aan de boekhouding had geprutst. Daarmee is hij de partij in Antwerpen zo stilaan in de vernieling aan het rijden. Regionaal zou de SP.a, volgens de laatste peilingen, de 10% niet meer halen, maar in Antwerpen dreigt straks de warempel de kiesdrempel!
---
Enkele jaren geleden werd er een nieuwe wet gemaakt die het onmogelijk maakt dat minderjarigen nog in een gevangenis voor volwassenen terecht komen. Ze moeten bij zware feiten worden ondergebracht in speciale gesloten instellingen. Die blijken ondertussen vol te zitten, zodat men schurkjes die feiten pleegden waarvoor men normaal meer dan 5 jaar cel krijgt, weer moet vrijlaten. Eén van die boefjes speelde het zelfs klaar na zijn vrijlating meteen weer de criminele toer op te gaan. En dan zijn er nog volksvertegenwoordigers die reclameren als men dat tuig in enkele cellen van een gevangenis onder brengt die feitelijk al gesloten, had moeten zijn. Om zo’n situatie op te lossen is er maar één snelle oplossing: de wet die verbiedt dat ze worden opgesloten bij volwassen zó amenderen, dat er een uitzondering wordt gemaakt zolang de gesloten instellingen vol zitten. Is dat zó moeilijk? Die kereltjes zouden m.i. beter in strafkampen worden ondergebracht, zoals dat hier en daar in Azië gebeurt, waar ze zouden leren wat werken en gehoorzamen is. En waar ze niet meer aan drugs geraken.
Ik weet dat niet iedereen het ermee eens is, dat ik de Russen op tijd en stond eens onder vuur neem, maar het is mijn schuld niet dat die e.e.a. uitspoken (én er mee weg komen) dat een klein land niet zou moeten proberen. Zo blijft het opmerkelijk dat zowat overal buiten Rusland en haar invloedssfeer men ervan overtuigd is dat de Russische ex-spion en zijn dochter in het Britse Salisbury vergiftigd werden door de Russische geheime dienst of een nog geheimere organisatie die ervan afhangt. Wie anders heeft er belang bij dat mensen die misschien iets teveel weten worden uitgeschakeld? Dat fysiek uitschakelen van politieke tegenstanders is trouwens een Russische traditie. Het bekendste slachtoffer tot nu toe was Leo Trotski, de oprichter van het Rode Leger, die bij Stalin in ongenade viel, in 1929 uit Rusland wegvluchtte, maar elf jaar later door Stalin’s geheime dienst werd vermoord in het verre Mexico.
Het sterkste verhaal is echter dat van de bomaanslagen in Moskou, Buynaksk en Volgodonsk in 1999, waarbij 293 doden vielen en meer dan duizend gewonden. De aanslagen werden meteen toegeschreven aan Tsjetsjeense terroristen. De politie vond toen echter ook een niet ontplofte bom in het stadje Ryazan en arresteerde de daders. Die werden kort daarop echter weer vrijgelaten omdat die er niets mee te maken zouden hebben gehad. Het bleken agenten te zijn van de FSB, de geheime dienst. Die bomaanslagen waren de aanleiding tot de tweede Tsjetsjeense oorlog, waarmee Poetin, toen ‘premier’ en hoofd van de FSB, zijn politieke carrière lanceerde…
Het nieuws over de aanslagen van 1999 zou een stille dood gestorven zijn, ware het niet dat er een boek over uitkwam: ‘Blowing up Russia’. Op één na zijn alle medewerkers aan dit boek fysiek geliquideerd. De bekendste was Litvinenko, die in Londen vergiftigd werd met het radioactieve Polonium. De oligarch Berezovski die de publicatie van het boek had gefinancierd, stierf in duistere omstandigheden, ook al in Londen. Hij werd ‘gezelfmoord’ door ophanging en hetzelfde lot onderging onlangs in Londen zijn vriend Glushkov, een ex-directeur bij Aeroflot. Alle exemplaren van ‘Blowing up Russia’ werden in Rusland in beslag genomen. De enige medewerker aan het boek die het tot nu toe overleefd heeft, is de joodse dissident Juri Felshtinski, die momenteel in de States woont, alhoewel ook dat geen garantie is om uit de klauwen van de Russische geheime dienst te blijven. Denk maar aan Trotski…
Er was vorig weekeinde weer heel wat kritiek vanwege de oppositie en de media over het resultaat van de begrotingscontrole. Feitelijk is dat niets nieuws, want die controle begint altijd met de vaststelling dat men nog x-aantal miljarden tekort heeft en eindigt meestal met het besluit dat allemaal nog wel meevalt. Er werden deze keer geen nieuwe belastingen noch besparingen doorgevoerd, er werd hier en daar zelfs wat geld vrijgemaakt en – misschien nog het belangrijkste - 9 bijkomende opvangplaatsen voor asielzoekers gaan dicht, zodat men volgend jaar kan terugvallen op de aantallen die men had vóór de asielcrisis begon. Een besparing van zo’n 30 miljoen euro! Theo Francken is momenteel de populairste Vlaamse politicus die er bijna op zijn eentje in slaagt de percentages van zijn partij omhoog te drijven. Dat zegt genoeg hoe Jan met de pet erover denkt.
De federale regering heeft het geluk dat de conjunctuur meezit en dat in heel Europa, waardoor bijna 260.000 jobs bijkwamen. Dat betekent: meer inkomsten en minder sociale uitgaven, maar het verandert weinig of niets aan de immense staatsschuld die dit land torst. De daling van het begrotingstekort is grotendeels daaraan te danken en de besparingen werden teniet gedaan door de lastenverlagingen. De loonkosten voor het werk bij e-commerce bedrijven zijn eindelijk wat gezakt, maar dat zal niet veel veranderen aan het feit dat dit land ondertussen die trein wel gemist heeft en men duizenden jobs over de grenzen heeft zien vertrekken, met dank aan ‘linksbuiten’ Peeters. De meeste van die klanten wint men zomaar niet terug.
Het belangrijkste van deze begrotingscontrole zijn de besluiten die men niét genomen heeft. Die over de bestelling van de nieuwe vliegtuigen, waarover de laatste week zoveel inkt gevloeid is. Die over de sluiting van de kerncentrales, waarmee de N-VA het – m.i. terecht – niet eens is en tenslotte die over de eventuele beursgang van Belfius, die CD&V niet wil goedkeuren als er eerst geen oplossing komt voor de Arco spaarders/beleggers (schrappen wat niet past). Dat laatste stond in het regeerprogramma van de regering Michel, maar is nauwelijks uitvoerbaar wegens het njet van Europa én van de Raad van State.
Besluit: ze dronken een glas, loosden een plas en lieten alles (grotendeels) zoals het was. Feitelijk niets nieuws onder zon, zeker niet met twee verkiezingen binnen het anderhalf jaar.
Bij Groen maakt men zich wijs dat zij hier de verkiezingen gaan winnen. Om dat wat kracht bij te zetten, werd op hun laatste congres ‘Jessias’ Klaver van het Nederlandse Groenlinks uitgenodigd. Hij werd aan de sympathisanten voorgesteld als ‘de Johan Cruyff van de Nederlandse politiek' en het nieuwe politieke wonder van boven de Moerdijk kon niet veel meer vertellen dan wat laag bij de grondse kritiek op Bart De Wever.
Wat heeft die Klaver in Nederland bereikt? Meer stemmen, vooral van ontgoochelde socialisten - dat klopt - maar wat heeft hem dat opgebracht? Zo goed als niets. Hij had kunnen deelnemen aan Rutte III, maar stelde zo’n onmogelijke eisen dat hij nationaal buiten de prijzen viel en met lege handen achter bleef. Bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen stemde één op de drie noorderburen voor een plaatselijke partij, daarbij de rug kerend naar de traditionele partijen maar ook naar Groenlinks, dat alleen ophef maakte door in Amsterdam te winnen, maar dat is daar nu eerder dé stad van de zootjes ongeregeld.
In Antwerpen zal Groen de grootste linkse formatie worden bij gebrek aan beter en zeker na de reeks van stommiteiten door de ‘ondernemer’ die de SP.a daar op de rails ging zetten. In Gent zit het er eveneens in, door de verschillende financiële schandalen waarbij de SP.a betrokken raakte. De Gentenaars zouden echter maar beter opletten dat ze straks in eigen stad geen minderheid worden. Wie dat niet gelooft, moet maar eens zappen naar https://www.youtube.com/watch?v=pF3C50fG5iE&feature=share. Het gaat om een uitzending van de Bulgaarse nationale Tv (Btv) over Gent, waarin uitgelegd wordt wat men daar als Bulgaar moet doen om er van alles en nog wat zo goed als gratis te profiteren. De stad gaf daarvoor in de laatste 8 jaar 1,2 miljard euro uit! Het youtube filmpje zou al meer dan 53.000 keer bekeken zijn. Hopelijk waren daar genoeg Gentenaars bij om te weten voor wie ze in oktober van dit jaar niét moeten stemmen!
Vorig jaar ben ik met mijn auto, een Audi A2, gecrasht op een tractorsluis. Ik wist toen niet eens wat dat woord betekende en had er geen erg op toen het stond aangeduid. Dat was in de zone rond het natuurreservaat van De Zegge, waar veel water is en ik dacht dat het woord ‘sluis’ wees op iets dat daarmee te maken had, niet met blok beton op een weg waar ik een week eerder nog door gereden was. Een bord met ‘gewijzigde verkeerssituatie’ had het onheil misschien kunnen voorkomen.
Nu, om een lang verhaal kort te maken, die Audi had ik op het moment van de crash al 13 jaar. Ik probeerde eerst een andere auto te leasen via private lease, maar slaagde daar niet in omdat ik de 75 voorbij was. Tenslotte heb ik een occasiewagentje gekocht dat toen twee jaar oud was van het merk Skoda, type ‘Citygo’. Alhoewel het hier om een stadsautootje ging van ogenschijnlijk heel wat minder kwaliteit, bleek ik vrij snel eraan te wennen en kan ik zeggen dat ik mijn Audi helemaal niet meer mis. Het enige grote verschil is dat de Skoda geen elektronische airco heeft en ik die zelf moet regelen, wat ik trouwens vroeger altijd heb moeten doen (ik rij al meer dan 60 jaar). Meer zelfs, dat Tsjechisch wagentje van bouwjaar 2015 heeft – buiten die airco dan – meer elektronica dan die Audi van 2004. Alles evolueert.
Aan bovenstaande heb ik ook moeten denken als ik al die commentaar over de F16 hoor. Bij vliegtuigen die 20, 30 of meer jaren oud zijn is de bediening ook snel verouderd en zullen de nieuwe types ook over heel wat nieuwigheden beschikken die de oude niet hadden of pas hadden na een zoveelste aanpassing. Het grote verschil met auto’s is dat die militaire vliegtuigen gevechtstoestellen zijn, waarbij kleine onvolmaaktheden zwaar kunnen worden afgestraft. Zo kunnen onze F16's eigenlijk niet meer ingezet worden als gevechtsvliegtuigen en hebben ze ook niets dat enigszins op ‘stealth’ trekt, het systeem dat de vliegtuigen bijna onzichtbaar maakt voor radardetectie.
De hele discussie of we die nieuwe, duurdere vliegtuigen al dan niet nodig hebben, moet gezien worden i.v.m. de verplichtingen die dit land heeft genomen in internationaal verband, in de eerste plaats de NAVO. Het percentage voor defensie, dat we onze geallieerden hebben toegezegd, is maar voor de helft ingevuld, terwijl we anderzijds wel het hoofdkwartier van de NAVO hier willen houden. Ik heb zo het vage idee dat er daarover, bij de volgende NAVO top (waarschijnlijk mét Trump erbij) in juni, een hartig woordje zal gesproken worden en dat er dan e.e.a. zal moeten beslist worden dat van een ander kaliber zal zijn dan het oeverloos gezwam dat we nu meemaken.
Het toekennen van RIZIV-nummers aan (tand)artsen blijft voor beroering zorgen. Niet alleen is er nog altijd dat stupide ingangsexamen (dat niets met geneeskunde te maken heeft), waardoor nog steeds studenten één of meerdere studiejaren kunnen verliezen, er is ook nog altijd de wet die zegt dat artsen die hun diploma hebben behaald buiten de E.U. hier pas kunnen beginnen als ze bij een taaltest in het Frans of het Nederlands slagen. Op zich zou daar niets fout aan zijn, ware het niet dat die mensen géén ingangsexamen moeten doen, onze studenten t.o.v. hen gediscrimineerd worden en de meeste van die buitenlanders zich vestigen in en rond Brussel terwijl ze alleen maar Frans spreken en op die manier de verfransing van de Rand verergeren.
Enkele N-VA verkozenen pleiten er nu voor die regel voor buitenlanders uit te breiden voor álle buitenlanders, ook die van binnen de E.U., want het feit dat ook die meestal geen Nederlands kennen is voor Vlaanderen al even erg. CdH-fractieleidster Cathérine Fonck, de lichtrosse dame die men steeds ziet als men in het parlement het spreekgestoelte in beeld brengt (ze zit er net achter) en zelf arts van beroep is, is het daarmee niet eens, al zou ze beter moeten weten. Haar uitleg dat straks alle zorgverstrekkenden in Brussel riskeren wel eens tweetalig te moeten worden (erg, hé!) slaat echter nergens op, want dat is niet het geval.
De uitleg van Fonck past netjes in de campagne van de PS die aanklaagt dat de N-VA bezig is België te vervlaamsen. Was het maar waar! Het is waar dat deze federale regering in Wallonië geen meerderheid heeft, maar dat was bij de vorige regering Di Rupo ook zo, laar toen met een minderheid in Vlaanderen Het verschil was toen wel niet zo groot, maar dat zijn nu eenmaal de regels van het spel als het Belgisch systeem dat toelaat. De Walen moet straks maar eens kiezen of ze eerst socialist of Belg willen zijn, i.pl.v. telkens van prioriteit te veranderen naargelang het hen uitkomt.
Voor wie het nog niet zou weten: 2018 is het Hugo Claus jaar. Het is nl 10 jaar geleden dat de schrijver gestorven is en dat zullen we geweten hebben. Hij was vrij controversieel maar, of men er nu vóór of tegen was, de man was wel een klasse apart. Hij was dan ook niet voor niets lange tijd de Belgische kandidaat voor de Nobelprijs Literatuur, maar zover is het nooit gekomen.
Zoals ik reeds schreef, was Claus vrij controversieel en werden niet al zijn werken gesmaakt. Zo werd in 1969 de première van zijn toneelstuk over Leopold II opgevoerd, waarin o.m. de koloniale wreedheden in ‘Onze Kongo’ werden aangeklaagd. Dat zorgde toen voor heel wat commotie en – raar genoeg – ook nu weer, toen het nog eens werd opgevoerd in de Brusselse KVS. Deze keer geen heisa tijdens de opvoering van het stuk zelf, maar wel erna. En de reden was niet de kritiek op het optreden van Leopolds mensen indertijd, maar wel het feit dat men voor deze uitvoering blanke acteurs, die de rollen van zwarten speelden, zwart had geschminkt. Een soort Zwarte Piet affaire, zo te zien. Men blijkt het de dag van vandaag niet meer te nemen dat dit gebeurt. Luckas Vander Taelen schreef er een opiniestuk over in De Tijd en vroeg zich daarbij af of men straks de verhalen van Shakespeare zal moeten herschrijven. Welnu, in de opera gebeurt dat al min of meer.
Vorig jaar zag ik in Kinepolis, waar ik een abonnement had voor ‘opera in de cinema’, de opera ‘Otello’* van Giuseppe Verdi, het Shakespeare verhaal over de Moor van Venetië, waarin we een blanke Othello* te zien kregen ondanks het feit dat hij van zichzelf zong dat hij zwart was. Nota bene, dé rol van Placido Domingo die hij tientallen keren heeft gezongen en die hij – bij mijn weten – nooit als een blanke Othello heeft vertolkt. In de Metropolitan van New-York, vanwaar de uitvoering kwam, blijkt men nl geen zwart geschminkte blanke acteurs meer te accepteren. Verboten! Van hetzelfde operahuis, een van de grootste ter wereld, had ik trouwens al eens ‘Elektra’ van Richard Strauss gezien, waarbij de broer van Elektra als zoon van de Griekse koning Agamemnon een echte zwarte was. De man zong prachtig, maar ergens voelt men aan dat dit historisch niet klopt. Als een Griekse koning al eens een zwarte zoon zou hebben verwekt, dan werd die gegarandeerd in die tijd geen prins. Als dat racistisch zou zijn, dan zij het maar zo. Bij komische opera’s speelt het zo geen rol, maar verhalen met een historische achtergrond kan men nu eenmaal niet anders voorstellen, zeker niet zonder de teksten aan te passen, wat meestal niet kan. Wie zich daaraan stoort en het alleen om de stemmen te doen is, kan nog altijd een CD kopen, maar opera is een totaalspektakel waarnaar men ook gaat kijken om van álles te genieten en niet om zich te ergeren. Dat laatste was dan ook de reden, waarom ik mijn abonnement bij Kinepolis niet meer vernieuwd heb. Verhalen die zich afspelen in een bepaald tijdsschema en geschreven zijn door een auteur uit een vervlogen eeuw, kan men zo maar niet verplaatsen in een andere tijd. Tegenwoordig blijkt er echter een generatie operaliefhebbers ontstaan te zijn, die zich daar allemaal niets van aantrekt, er zich ook niet bewust is en weinig benul schijnt te hebben van de geschiedenis. In de diverse quizzen kan men dat ook vaststellen: de meeste kandidaten kennen weinig of niets meer van geschiedenis, aardrijkskunde en klassieke muziek.
* Shakespeare schreef Othello in het Engels en dat is met ‘th’. In de Italiaanse versie wordt dat Otello, zonder de ‘h’. De ‘h’ wordt in het Italiaans niet uitgesproken, maar alleen gebruikt om een bepaalde klank te bewaren bij verbuigingen. Zo'n verschillende schrijfwijzen maakt men ook mee bij opera’s waar zowel een Italiaanse als bv een Franse versie van bestaat. De originele versie van ‘Don Carlos’ van Verdi bv was in het Frans. De Italiaanse versie, die later kwam, werd ‘Don Carlo’; zonder de ‘s’.
