De heisa die is losgebarsten rond het feit
dat Bart Debie, ex-politiecommissaris van Antwerpen, ex-VBer en nu ook
ex-vriend van Filip Dewinter, drie jaar binnen de partij als mol heeft
gefunctioneerd voor de Belgische staatsveiligheid, mag dan wel opmerkelijk
zijn, verbazingwekkend is het allerminst. Het is toch al lang geweten dat de
Belgische staatsveiligheid de Vlaamsnationalisten als een gevaar voor de staat
beschouwen? Die willen nl het einde van dit onland. Reeds in de beginjaren van
de Volksunie, toen die partij zich nog niet verbrand had aan de Belgische
postjes, werden hun vergaderingen stiekem bijgewoond door zgz stillen van de
staatsveiligheid . Bij het Vlaams Blok/Belang was dat niet anders en bij de
N-VA moeten ze niet denken dat ook zij niet in de gaten worden gehouden. Dat het mol spelen door Debie zelf was
aangekaart verandert daar niets aan. Bij de N-VA zou men maar best niet te
gerust in zijn dat zoiets ook bij hen niet gebeurt. Fehriye Erdal kon de
staatsveiligheid niet onder controle houden, het VB blijkbaar wél. Het is maar
te zien hoe ge het bekijkt en waar ze in dit land de prioriteiten leggen.
Raar genoeg is de zaak Debie, zoals we ze
maar zullen noemen, losgebarsten nadat de spilfiguur het zelf te grijs vond dat
Mie Turtelboom vorige week verklaarde dat de Belgische staatsveiligheid zich
niét bezig houdt met het bespioneren van eigen parlementsleden. Ofwel liegt ze,
ofwel weet ze zelf niet wat er zich binnen onze 'KGB afspeelt (wat goed zou
kunnen). In elk geval heeft Debie toch een geste gedaan door de zaak in het
openbaar te brengen en aan Filip Dewinter een uitstekende gelegenheid gegeven
om Turtelmie daarover te kunnen interpelleren in het parlement en desnoods zelfs
een parlementaire onderzoekscommissie te vragen. Debie is trouwens, na zijn
afzetting als politiecommissaris omdat hij enkele Turkse drugdealers te hard
had aangepakt (dat mág niet hé, dat zijn geen Vlamingen!), jarenlang gesteund
door het VB dat hem zelfs zijn boetes betaalde.
Tenslotte nog twee woorden over het
initiatief van het VB om (goedkoop) aan kalasjnikov geweren te geraken, ook dat
is niets nieuws. Er is, enkele jaren geleden, een journaliste geweest die in Brussel
aan zon geweer geraakte voor, als ik me niet vergis, 500 euro en die daarover
toen een artikel geschreven heeft. Ik weet niet of dat vóór of na het VB
initiatief was. Ze had dat gedaan om te bewijzen hoe gemakkelijk dat kon in
dit land en het kon dus wel degelijk. Bij mijn weten is die journaliste
daarvoor nooit aangeklaagd.
Mijnheer Winants, hoofd van de Belgische
staatsveiligheid, die zopas nog heel verontwaardigd een persconferentie hield
om te zeggen dat men het op hem gemunt had in de zaak van het vermelden van
Belgische politici in een onderzoek naar de Scientology sekte, mag zijn herbenoeming nu wel op
zijn buik schrijven en Mie Turtelboom zal haar beste uitleg mogen boven halen
wil ze geen gezichtsverlies lijden. De tijd dat Vlaming zijn het synoniem was
van aangeschoten wild, mag nu zo stilaan wel ophouden.
En, om in de stijl van t Pallieterke te
blijven (Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet): Debie is
de mol en De Mol is (ribbe)debie! (doordenkertje).
In Antwerpen gaat de nieuwe coalitie rustig
door met de bestaande heiligenhuisjes af te breken. Het volgende slachtoffer
is de inschrijvingstaks geworden die would-be inwijkelingen, meestal
verkeerdelijk asielzoekers genoemd, moeten betalen. Die bedroeg amper 17 euro
en dat was net genoeg om de kosten van een nieuwe identiteitskaart te dekken.
De werkelijke, totale kosten liggen rond de 330 euro. Als men weet dat er vorig
jaar in de koekenstad zon 11.000 aanvragen waren van nieuwe kandidaat Belgen,
dan kostte dat de stad toen 3.630.000 euro, waarvan er nauwelijks 187.000 kon
gerecupereerd worden. Nota bene: in die 330 euro zijn de ambtenarenlonen dan
nog niet eens meegeteld
De nieuwe inschrijvingskost wordt vanaf nu 250
euro per persoon. Daarmee werkt de stad nóg met verlies, al is dit ongeveer de
som die men ook vraagt in Frankrijk en Duitsland maar slechts zowat één vierde
van wat men in het zuinige Nederland moet neertellen! Niettegenstaande dat
alles, is er weeral eens een storm van protest gekomen van de politiek correcte
wereld en o.a. ook van de schepen van burgerzaken uit Gent, van Bartje Somers
uit Mechelen en van de onvermijdelijke Lewie brulboei uit Leuven. Die vrezen,
dat heel wat van die economische gelukzoekers nu naar hún steden zullen
afzakken om daar de aanvraag te doen. Dat zou inderdaad kunnen en dat is ook de
reden waarom er veel van die inwijkelingen ons land verkiezen en bv niet
Nederland. Wat houdt er de OCMWs van die andere steden echter tegen om ook hun
prijzen fors te verhogen? Wij kunnen niet het OCMW worden van heel Europa.
In de marge van bovenstaande nog dit: in De
Standaard van 31 januari stond een artikel over twee bladzijden van een dame
van 43 jaar uit Tanzania, die in haar geboorteland een diploma medisch assistent
heeft en hier verplicht is die studies opnieuw te doen omdat haar diploma hier
niet erkend wordt. Zegt de dame in kwestie: In Australië, Duitsland of
Engeland kon ik meteen aan de slag, maar hier niet. Wat houdt dat mens tegen
om dan te gaan werken in een van die landen, waar ze wél aan de slag kan?
Waarom verliest ze hier haar tijd (en ons geld, want waarschijnlijk krijgt ze hier of daar wel een 'tegemoetkoming'), terwijl ze elders haar beroep
wél zou kunnen uitoefenen, zonder daarbij te vergeten dat er in haar thuisland
waarschijnlijk een tekort is aan medische assistenten? De kans bestaat trouwens
dat tegen de tijd dat ze hier haar diploma haalt, ze nog niet aan de slag zou
kunnen gaan. Zorgnet Vlaanderen heeft zopas bekend gemaakt dat er in ons gewest
zon 700 banen in de zorgsector zullen worden afgebouwd, via natuurlijke
afvloeiingen weliswaar. Ik zie het nog
niet gebeuren dat men dan iemand gaat aannemen die hier ondertussen al tien
jaar(!) rondloopt zonder te assisteren
Rudy De Leeuw, tot nader order nog altijd
een van de twee bloempotten die dienst doen als voorzitter van het ABVV, heeft
in een lang interview in De Standaard van dit weekeinde van zich afgebeten, na
de (terechte) kritiek die hij en zijn organisatie kreeg toen die zich
distantieerde van de eerder overeengekomen afspraken in de zgz groep van
tien. Volgens de man, wiens familie zelf profiteert van de notionele
intrestaftrek waartegen De Leeuw zich afzet als hij zijn rood petje op heeft,
heeft zijn vakbond zich niet teruggetrokken, maar alleen voor een time-out
gevraagd. Voor de leken op gebied van de basketsport: time-out is daar een
spelonderbreking.
Het interview van anderhalve bladzijde, foto
niet meegeteld, brengt feitelijk weinig nieuws. De Leeuw en zijn Franstalige
co-voorzitster hebben zich gedragen als volwaardige geboren leiders. Zij
hebben gezien in welke richting de massa liep en zijn dan voorop gaan lopen.
Mocht dit de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt, zou men het nog door de
vingers kunnen zien. Bij het ABVV is het echter al de derde keer op zes jaar.
Des Guten zuviel, dus.
Het is niet dat De Leeuw over heel de lijn
ongelijk heeft. Het is voor een vakbond onverteerbaar dat ze geconfronteerd
wordt met een loonstop van twee jaar en een loonbevriezing van zelfs zes jaar.
Verder heeft hij overschot van gelijk waar hij aan de kaak stelt, dat het een
schande is dat de non-profit wordt uitgesloten bij de lastenverlagingen voor
bedrijven. Deze zaken waren echter al bekend tijdens de onderhandelingen. Als
De Leeuw ook toen al zo overtuigd zou geweest zijn van zijn gelijk, dan had hij
(én zijn francofone collega) dat akkoord van de groep van tien niet moeten
goedkeuren. Dat wél doen en het daarna herroepen (en dit voor de derde keer al)
verdient geen time-out, maar een rode kaart voor onbetrouwbaarheid. En hoezeer
die kleur hem ook lief is, in dit geval betekent het dat hij niet verder kan
meespelen.
Wat een zielige bedoening die Europese Unie
vandaag. Bijna 24 uur aan één stuk moeten onderhandelen om te komen tot een
vergelijk waar feitelijk niemand tevreden mee is. Dat om een budget waarvoor
de 27 deelnemende landen zo ongeveer 1% van hun eigen belasting aan bijdragen en dat zeven jaar zou moeten meegaan. Het doet denken aan de vijfjarenplannen van de vroegere Sovjet Unie, die stelden tenslotte ook niet veel voor.
Het toppunt is dan feitelijk nog, dat het
niet eens zeker is dat het resultaat van een etmaal onderhandelen misschien ook
maar iets gaat opbrengen. Het moet, volgens het verdrag van Lissabon, nl nog
bekrachtigd worden door het Europese parlement, waar de vier grootste fracties
al gezegd hebben het niét te zullen doen. Dat parlement wil nl geen Europees
deficit (van 52 miljard euro), wil meer toekomstgerichte investeringen en wil
vooral dat Europa een eigen financiering krijgt, waardoor in de toekomst
discussies van de staats- en regeringsleiders zoals deze die we nu gehad
hebben, niet meer nodig zullen zijn.
Er is natuurlijk nog een andere mogelijkheid
om veel discussies en kosten te besparen: men kan ook dat Europees parlement
afschaffen. Daarover hoort men echter niemand iets zeggen. Wat moeten in dat
geval de onderscheidene landen dan doen met al die politiekers die men in
eigen land kwijt wil (bij ons Verhofstadt bv)? Of men zou, om te beginnen,
Straatsburg als Europese hoofdstad nummer twee kunnen schrappen, waardoor de
aanhoudende verhuis vanuit Brussel niet meer zou hoeven. Dat Frankrijk daarvoor
dwars ligt, moet geen probleem zijn. Als men morgen de Fransen voor de keuze
zou stellen te kiezen tussen het wegvallen van Straatsburg of van de landbouwsubsidies,
dan zou het snel beslecht zijn, denk ik.
We moeten ons over bovenstaande ideeën niet
teveel voorstellen. We zullen in Europa blijven aanmodderen, net zoals we dat
in België doen, waar ook heel wat zaken, instellingen e.d. overbodig zijn.
Iedereen weet dat, maar men doet er niets aan. Het wordt wachten op de uitslag
van de Duitse verkiezingen in deze herfst (en bij ons op die van volgende jaar).
Wie leeft, zal zien.
De nieuwjaarsrecepties zijn voorbij en er
moet weer gewerkt worden in de politiek. Er is zoveel nieuws, dat De Standaard
vandaag voor de eerste keer sinds lang zelfs geen nieuws tegen Bart De Wever
publiceerde. En zoals geen nieuws goed nieuws is, is veel nieuws dat dan ook meestal niét. Albert II mocht op zijn receptie de
lof van de regering Di Rupo geprezen hebben, Elio mocht er regelmatig een
schepje bovenop doen om te laten zien hoe goed hij bezig is, de waarheid is een
beetje genuanceerder.
Om te beginnen heeft de Kamer gisterende begroting voor 2013 goedgekeurd. Dat had
nogal wat voeten in de aarde, omdat er op een gegeven ogenblik niet genoeg
leden van de meerderheid aanwezig waren. Van motivering gesproken. Het duurde
tenslotte tot half vier s morgens vóór die begroting kon worden goedgekeurd en
daarmee was de kous nog niet af. Het hele werk was nl berekend op een
economische groei van 0,7%, terwijl het planbureau nu stelt dat het hoop en al
0,2% zal worden. Het gevolg daarvan is, dat er bij de eerste budgetcontrole van
maart, dus volgende maand al, weeral een extra 3 miljard euro zal moeten gevonden
worden. Dat verschil van inschatting tussen regering en Planbureau was trouwens
enkele maanden geleden reeds bekend en zou zelfs nog meer kunnen zijn als we de
Nationale Bank mogen geloven, want die spreekt van 0,0%*. De huidige goedkeuring
heeft als enig voordeel dat de werking van de federale regering voortaan niet
meer afhangt van de zgz twaalfden waarmee ze het moest doen zolang de nieuwe
begroting er niet was.
En dat is niet alles. Het sociaal overleg
met de zgz Groep van tien ligt ook al in de lappenmand. Met veel tralala was
aangekondigd dat de sherpas van vakbonden en werkgevers buiten beeld
stilletjes maar goed hadden doorgewerkt en de regering een akkoord hadden
voorgelegd. Tot bleek dat dat in zijn geheel te nemen of te laten was. Dat was
op zichzelf al chantage, maar het kan nog erger. Na ermee akkoord te zijn gegaan,
keerde de top van het ABVV nog maar eens kazak en besloot ze er niet verder aan
mee te werken. Nieuw is ook dat helemaal niet, want diezelfde top had dat
vroeger ook al eens gedaan bij de besprekingen van o.m. het generatiepact en de
zgz pensioenhervorming van Quicky. Het ABVV lijkt wel een Mexicaans leger, een zootje
ongeregeld zeg maar, waar de verschillende sectorbazen, de 'baronnen' en niet de officiële
leiding het voor het zeggen hebben. Enfin, de regering moet nu met negen
verder. Hopelijk vallen er niet nog meer af van die rondetafel gesprekken,
anders kunnen we het straks nog hebben over een nieuw verhaal van die tienkleine negertjes. Het geeft wel binnenpretjes
te zien dat de PS, die het in deze federale regering voor het zeggen heeft, overhoop
ligt met de eigen rode vakbond en dat het een socialistische minister van
Arbeid is die moet zorgen dat de scherven gelijmd geraken.
Het regent overal in Europa, het regent
iets minder in België, aldus Di Rupo. Zou hij dat echt zelf geloven?
* De Vlaamse regering is trouwens in hetzelfde bedje ziek. Ook zij heeft haar begroting voor dit jaar gebaseerd op een groei van 0,7%. "Wat we zelf doen...'
Van zodra het nieuws bekend werd dat 1.500
Waalse metallos zouden gaan betogen in Straatsburg, kon men er gif op nemen
dat daar hommeles van zou komen. We hadden het recentelijk al meegemaakt in
Namen en de kans is groot dat er in Brussel straks, op donderdag 21 dezer, nog
wel wat meer te beleven zal zijn. Die dag, al voorzien door het ACV als een
actiedag, werd ondertussen door het ABVV gekaapt en zal bijna zeker een
stakingsdag worden. Om de christelijke vakbond, financieel verzwakt door het Dexia debacle, nog wat meer te kleineren
spreken de socios nu trouwens al van een rode donderdag. Het is trouwens
opmerkelijk dat er op een donderdag actie zal gevoerd worden, want normaal
wordt er door de Belgische vakbonden steeds gestaakt op een vrijdag, omdat men
op die manier een verlengd weekeinde bekomt. Misschien hoopt men deze keer op een
extra verlengd weekeinde
De vakbonden van dit land, de rode op kop,
zitten nog steeds in scenarios uit de jaren vijftig en zestig van de vorige
eeuw. Voor hen is Europa nog altijd de EGKS, de Europese Gemeenschap voor
Kolen en Staal, opgericht in 1951 en sinds 1957, bij het Verdrag van Rome, opgeslorpt
door de EEG, de Europese Economische Gemeenschap,waarna het belang van eerst kolen en daarna
staal langzaam maar zeker is afgenomen. De teloorgang van de Waalse siderurgie
is helemaal geen verrassing. Reeds in 2005 zei wijlen oud-industrieel Paul Boël
een Waal, nota bene dat de Luikse hoogovens een anachronisme waren. En enkele
maanden geleden was er een expertiserapport van het Franse onderzoeksbureau La Place Conseil waaruit
blijkt dat er voor het Waalse staal amper nog hoop is.
Als een wereldbedrijf zoals ArcelorMittal op
één jaar zon drie miljard dollar verliest en er geen betere vooruitzichten
zijn (de verkoop van staal ligt in Europa 30% onder het niveau van vóór de
crisis), dan is het vrij logisch dat men gaat trachten dat verlies minstens te
beperken en dat men eerst de minder rendabele sites zal afbouwen of sluiten.
Diezelfde sites terug opstarten via een nationalisatie, zoals de Waalse
vakbonden dat nu eisen, is pure demagogie. Buiten het geld dat zon nationalisatie
zou kosten, weet men nl nu reeds dat er elk jaar veel geld zal moeten worden
bijgepast. Cockerill Sambre revisited. Men zou daarover de schouders kunnen
ophalen en zeggen dat de Waalse deelregering maar doet wat ze niet laten kan.
Probleem daarbij is dat de Waalse schuld er alleen maar groter op zal worden*
enmen er dan weer op zal rekenen dat
het federale België het wel zal bijpassen. En waar gaat het federale België dat
geld halen? Driemaal raden.
* Val Saint Lambert en FN worden ook al door het Waalse gewest 'onderhouden').
In Italië en erbuiten (misschien zelfs meer
erbuiten dan in Italië zelf) is er nogal wat te doen om de mogelijke politieke terugkeer
van Berlusconi. De man was zo goed als afgeschreven, nadat zijn centrumrechtse
regering in november vorig jaar viel en il Cavaliere* plaats maakte voor een
regering van technocraten onder leiding van Mario Monti. Hij blijkt echter
negen levens te hebben en is aardig op weg om een serieuze comeback te maken.
Daarvoor schuwt hij de meest controversiële tactieken niet. Alhoewel van huis
uit geen politicus, heeft hij het laatste decennium klaarblijkelijk teveel van
de macht genoten om er nu zomaar mee te stoppen (hij was de eerste premier die
er in slaagde een Italiaanse regering na de Tweede Wereldoorlog de volledige
termijn te latenuitdoen). En zijn
terugkeer lijkt menens.
Om te beginnen heeft Berlusconi opnieuw een
akkoord gesloten met de (con)federalisten van de Lega Nord, waarmee hij
voordien ook al overhoop was komen te liggen en heeft hij beloftes gedaan die
als puur populistisch kunnen gerangschikt worden, maar die de Italiaanse man
(én vrouw) in de straat niet onberoerd laten. Zo heeft hij beloofd de
huizentaks, die hij had afgeschaft maar Monti weer had ingesteld, opnieuw af te
schaffen en zelfs met terugwerkende kracht. In Milaan, maar ook daarbuiten, zal
hij, naar men denkt, tienduizenden stemmen bij winnen nu hij het (letterlijk!) zwarte
enfant terrible van de calcio italiano, Mario Balotelli, terug naar AC Milan
heeft gebracht, de ploeg waarvan hij voorzitter is en die ook in de rest van
Italië vrij populair is. Supermario bedankte zondag met twee doelpunten,
genoeg om heel wat tifosi te doen overkoken. Hoe dat allemaal gaat aflopen,
weten we over drie weken, wanneer er in Italië parlementsverkiezingen worden
gehouden. Als Berlusconi weer mee zou spelen, ziet het er echter eerder slecht
uit voor Italië én voor de Eurozone.
In de marge van bovenstaande nog dit:
Berlusconi kreeg zopas nogal wat kritiek, toen hij bij een Holocaust herdenking
zei dat de vroegere Italiaanse dictator Mussolini toen wel grandioos fout zat,
maar toch ook veel goeds had gedaan. In tegenstelling tot de storm van kritiek
die daarover (vooral weer in het buitenland) los barstte, is daar echter wel
iets van waar, zeker in het licht van de toestanden die er in Italië heersten
tussen de twee wereldoorlogen. Na de Grote Oorlog van 1914-18 was het land er
zo slecht aan toe dat miljoenen Italianen honger leden en om den brode verplicht
waren te emigreren, voornamelijk naar de States en Argentinië. De partij van
Mussolini heeft daar een eind aan gemaakt door o.m. de Italiaanse
grootgrondbezitters te verplichten grote delen van hun gronden af te staan, die
dan verdeeld werden onder de arme boeren zodat die voor eigen rekening konden
gaan werken. Ook werden heel wat moerassige streken, o.m. rond Rome, Napels en
op Sardinië gedraineerd en vruchtbaar gemaakt. Op Sardinië werd er met die
drooglegging tegelijkertijd een eerste stap gezet in de strijd tegen de daar toen
nog heersende malaria. De maffia werd zodanig hard aangepakt dat ze dreigde uitgeschakeld
te worden (Cosa Nostra was verplicht uit te wijken naar Amerika, vanwaar ze
met de Amerikanen terug kwam na de bevrijding). Dé grote fout van Mussolini
was, dat hij met Nazi-Duitsland mee ten oorlog trok, heilig overtuigd als hij
was dat de Duitsers die oorlog zouden winnen (hij was daarin niet alleen!). Het
is anders uitgedraaid.
Hét probleem met het beoordelen van
situaties uit de jaren dertig is, dat men die nu vanuit de luie zetel kan
bekijken en beoordelen met de huidige kennis, die men toen niét had. Dat verandert
weinig aan het feit dat nazisme en fascisme verwerpelijke systemen waren, maar
men moet niet alles zwart-wit zien in de geest van Wee de overwonnene.
* Evenals
Duitsers, houden Italianen van titels, waarmee ze willen aangesproken of
geschreven worden. Dottore (Dot.), Ingeniere (Ing.), Avvocato (Avv.), maar ook
Ragioniere (Rag.)/boekhouder of Geometra (Geom.) /landmeter horen daarbij. Wie
geen titel overhoudt aan zijn studies, maar zich in het zakenleven of de
economie heeft onderscheiden, kan de eretitel Cavaliere (Cav.)/ridder
krijgen. Dat is wat met o.a. Berlusconi is gebeurd.
De omgekeerde wereld, zo heet het bekende
schilderij van Pieter Brueghel de Oude (gekopieerd door Pieter Brueghel de
Jonge), met de meer dan 70 Vlaamse spreuken. De titel is toepasselijk voor de
semantische discussie die momenteel aan de gang is tussen het
Gemeenschapsonderwijs (GO!) en Bart De Wever enerzijds en de politiek correcten
anderzijds. Daar waar de enen alle tekenen die verwijzen naar godsdienst en
geaardheid uit de openbare sector willen houden, om onnodige discussies en provocaties
te vermijden, willen de anderen in naam van de vrijheid van mening en
godsdienst - dat nu juist wel.
Na het interview met Bart De Wever in De
Standaard van dit weekeind, waarin hij stelde dat de loketbedienden van de stad
Antwerpen geen holebi regenboog T-shirts mogen dragen, was er in de kranten van
de maandagmorgen bijna plaats te weinig om alle verontwaardiging te kunnen
kwijt geraken. Men zou zich haast afvragen of er in Antwerpen nog wel heteros rondlopen.
David Davidse, de ex-Madame Germain du coeur blessé, haalde er zelfs het roze
driehoekspeldje bij van uit de nazitijd. Albert II krijgt navolgers!
Wat de meeste van de linkse verzuurden
vergeten, is dat de verbodsregels op het dragen van wat voor kenteken ook bij
de loketbedienden geen idee is van Bart De Wever, maarin Antwerpen reeds stamt uit 2007 en dus was
ingevoerd onder Janssens, die het volgens hen allemaal zoveel beter kon. Zelfs het
dragen van het rode HIV speldje werd toen verboden. Zien die criticasters echt niet
hoe belachelijk ze zich maken?
Dat laatste geldt trouwens ook voor de
tegenstanders van het hoofddoekenverbod in het gemeenschapsonderwijs. Dat ze
aub (ik wou al schrijven in Gods naam!) ophouden met het verwijzen naar die o
zo verdraagzame godsdienst. En dan heb ik het niet eens over het achteruitstellen
van de vrouw in de islam. Alles wat de laatste twintig jaar in de wereld heeft
plaatsgevonden aan oorlogen, conflicten, bloedvergieten, massamoorden al dan
niet via zelfmoordenaars, heeft op misschien 5% na te maken gehad met die
islam*. Ik kan best aannemen dat er in die godsdienst een grote meerderheid is
die het met dergelijke wreedheden niet eens is, maar een duidelijk en openbaar
protest tegen het gros van die wandaden hebben we ook van die zgz zwijgende
meerderheid nooit gehoord. Dat gebeurt alleen maar als e.o.a. gek met
spotprenten of goedkope filmpjes over Mohammed voor de dag komt. Er is trouwens
geen enkele reden om in een openbare functie of in een (gemeenschaps)school
rond te lopen met tekenen om opzichtelijk te laten zien dat men géén deel
uitmaakt van de grondstroom waaruit onze maatschappij bestaat.
*Irak,
Afghanistan, Pakistan, Tsjetsjenië, Lybië en de andere conflicten in
Noord-Afrika, Yemen, Syrië, Mali, de raid in Mumbai, de aanslagen in Bali, New-York,
Londen, Madrid en recentelijk in Algerije, Al Qaeda, de zeeroverij vóór de kust
van Somalië en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel enkele
Vroeger op school durfde ik wel eens onderaan
mijn huiswerk te schrijven: missen is menselijk. Dat heeft zo lang geduurd,
tot een van de professoren erbij schreef: maar opletten is plicht. Nu zijn
beide gezegden nog steeds valabel, iets wat ikzelf zopas weer eens heb moeten
ondervinden.
Ik heb in deze rubriek nl reeds enkele keren
geschreven hoe men in dit land tot een confederatie kan komen, erbij voegend
dat als de andere middelen niet helpen er nog altijd dat artikel 35 van de
Belgische grondwet is dat zegt dat gewesten onderling kunnen afspreken wat ze
nog samen gaan doen en wat niet. In theorie is dat ook nu nog zo, maar in de
praktijk blijkt dat een mission impossible te zijn.
Dat laatste werd duidelijk gemaakt door
professor Hendrik Vuye, grondwetspecialist aan de universiteit van Namen, maar
zelf een overtuigde Vlaming. In de verklaring tot herziening van de grondwet
moeten nl Vlamingen met Franstaligen eerst overeenkomen om die bepaling op te
nemen, daarna de grondwet te wijzigen en dan nog eens een bijzondere wet te
stemmen met een dubbele meerderheid. Daar dit, volgens Vuye, nooit gaat lukken
(de Franstaligen gaan dat nooit aanvaarden), moeten we een weg zoeken buiten de
grondwet om. Daarvan zijn genoeg precedenten. Om te beginnen de afscheuring van
België van het Koninkrijk der Nederlanden in 1830 en het toelaten van vreemde
troepen op Belgische grondgebied in 1914. Het kan misschien nu raar lijken,
maar zelfs de toetreding van België tot de EGKS en de NAVO waren destijds in
strijd met de toenmalige grondwet. Het land is eerst toegetreden en heeft pas
daarna de grondwet aangepast. Ook de oprichting van de cultuurgemeenschappen en
de gewesten in 1970 was niet voorzien in de grondwet.
Tenslotte blijft er natuurlijk de stelling
van die andere grondwetspecialist, Robert Senelle, die reeds eerder zei dat het
Vlaamse parlement het eigen gewest kan uitroepen tot deelstaat van België en
daarmee desnoods de hele Belgische structuur kan blokkeren om bv de uitvoering
van artikel 35 te eisen. Voorlopig blijft dat het meest waarschijnlijke
scenario omdat het kan bereikt worden met een eenvoudige meerderheid in het
Vlaamse parlement, wat bij de verkiezingen van 2014 tot de mogelijkheden
behoort en zeker bij een verslechtering van de economische toestand de toekomst
van Vlaanderen veilig kan stellen. Misschien moeten we niet eens tot 2014
wachten, maar eerst zien wat het gevolg zal zijn van de Duitse verkiezingen dit
najaar. Die zullen niet alleen bepalend zijn voor de toekomst van de eurozone,
maar ook duidelijk maken of België bij een eventuele splitsing bij de neuro
zal komen en indien niét of Vlaanderen het op zijn eentje wél zou maken.
Zelfs de meest overtuigde belgicisten zullen dan moeten kiezen tussen hun
portemonnee en hun gehechtheid aan dit kunstmatige land.
De Raad van State heeft de vier klachten die
er waren i.v.m. het verbod op levensbeschouwelijke tekens onontvankelijk verklaard
en daarmee komt er, tenminste in het GO!, een einde aan drie jaar touwtrekken.
Vanaf 1 september, dus bij het begin van het nieuwe schooljaar, in het
gemeenschapsonderwijs geen hoofddoeken meer, geen keppeltjes, geen tulbanden,
tenzij tijdens de godsdienstlessen of wat daarmee te maken heeft. Dit is
bevestigd door de Raad voor het Gemeenschapsonderwijs.
Dat hiertegen weer eens zou geprotesteerd
worden én dat onze media, VRT op kop, deze protesten goed in de verf zou zetten,
was te verwachten. Dat ze hiervoor alleen konden rekenen op de medewerking van
een paar pubers die nog groen zijn achter hun oren scheen blijkbaar niet te
deren, alhoewel dat de tegenpartijen alleen maar ongeloofwaardiger maakt.
Toevallig stond gisteren ook een uitvoerig
interview met Bart De Wever in De Standaard, waarin deze laatste in zijn
functie van Antwerps burgemeester het dragen van regenboog T-shirts, symbool
van de holebibeweging, aan de stadsloketten verbiedt. Hoofddoeken aan de
loketten waren in Antwerpen al verboden door het vorige schepencollege. Bart
wil gewoon neutraliteit achter de loketten en zomin als een hoofddoek hoort
daar die specifieke T-shirt bij.
Ook hiertegen kwam natuurlijk protest. Zoals
ik al eerder opmerkte zal elke opvallende beslissing die Bart als burgemeester nog
zal nemen voortaan wel kritiek krijgen. De tegenstrevers hebben nog altijd niet
door dat Bart niets liever vraagt. Het geeft hem telkens de gelegenheid om te
counteren, hij doet niets liever. Wat nu wel speciaal was, was dat het protest
kwam van enkele tenoren uit de Vlaamse meerderheidspartijen en wel van zonnepaneelspecialiste
Van den Bossche, Markske Beke en Crootje. Deze laatste denkt waarschijnlijk
nog dat hij voorzitter is van de Vlaamsblauwe club. Of is Gwendolyn Rutten zo
slim zich geen tweede keer te verbranden, na het Briers debacle?* Het toppunt
in deze zaak is nl dat de holebibeweging zelf, Çavaria, géén kritiek uit en
ervan uitgaat dat Bart deze uitspraak deed in functie van zijn ambt als
werkgever. Daar blijkt men over meer gezond verstand te beschikken dan bij
de politieke paniekzaaiers. Arme lui die geen andere argumenten meer vinden om zich
in de kijker te plaatsen (en belachelijk te maken).
* Het
vergelijk dat Rutten uit de brand sleepte in het conflict over Jan Briers, nl
dat men in de toekomst in het parlement van de gouverneurs een jaarverslag zal
krijgen, is een wind in een fles. Prof. Balthasar (SP.a), de voorganger van
André Denijs als gouverneur van Oost-Vlaanderen, heeft zopas nog in een interview in De Standaard verklaard, dat
hij elk jaar een uitgebreid verslag van zijn activiteiten naar het parlement
stuurde en daar nooit ook maar één reactie op gekregen heeft!
Over de capriolen van de Belgische justitie
zou men een blog apart kunnen schrijven, elke dag. Dat is niets nieuws, dat heb
ik in deze rubriek al eens meer gesteld. Of de hoofdverantwoordelijke nu
Onkelinx was, die het mislukte computerprogramma opstartte, jurist Declerck
die tot tweemaal toe - overal aan werkte, maar niets oploste of Mie
Turtelboom die aan steekvlampolitiek doet, het blijkt allemaal niets uit te
halen.
De laatste grap is die van de klokkenluider
van het gevecht tussen Hells Angels en Outlaws. De man, zonder wiens bekentenis
de daders waarschijnlijk nooit veroordeeld waren geweest, kreeg tenslotte
dezelfde straf als zijn medekompanen, waardoor er gegarandeerd in dat milieu
nooit nog iemand uit de biecht zal klappen. Het lijkt wel een uitspraak op maat
van de omertà van die motorbendes zelf.
Tussendoor verschijnt er dan een open brief
van een groep toch gerenommeerde advocaten
aan Turtelbooms adres, krijgt ze een klacht in Straatsburg aan haar been
vanwege enkele slachtoffers van Dutroux en wordt ze publiek gedesavoueerd door
CD&V, nota bene: een coalitiepartij uit de federale meerderheid.
Met de Belgische justitie, zoals die nu
bestaat, komt het nooit meer goed. De hoofdreden daarvoor en ook dat is al
tot in den treure geschreven is, dat ze moet hervormd worden. Maar dan écht
hervormd, niet dat knip en vliegwerk à la Di
Rupo, niet de steekvlampolitiek die zich bezig houdt met
bijzaakspecialisatie (Peter Principe: het kader is belangrijker dan het
schilderij). Een bijkomende reden is, dat iemand als Turtelboom het niet aan
kan. Om te beginnen is ze geen juriste, een conditio sine qua non. Ten tweede
is deze dame aan haar derde regeringstaak bezig zonder daarvoor ook één test
van bekwaamheid te hebben moeten afleggen. Voor het zover ook dát nog herhaald
moet worden: ze kreeg het staatssecretariaat bij asiel en migratie omdat
toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, Patrick Dewael, van die
pispaalfunctie vanaf wou. Daarna viel ze omhoog naar het ministerschap bij
Binnenlandse Zaken, omdat diezelfde Dewael ook daar vanaf wou en haar huidige
job dankt ze waarschijnlijk aan het feit dat niemand anders ze nog wou doen.
Vergeten we niet dat na de witte mars van 1996 de politie hervormd werd maar
dat we nu, meer dan zestien jaar later, nog steeds geen hervorming van de justitie
hebben.
De digitalisering van justitie, die had
moeten ingaan op 1 januari van dit jaar, is weer eens uitgesteld, nu met
minstens twee jaar. Na Martin bestaat de kans dat ook Dutroux straks op e.o.a.
manier vrij komt. De in vrijheidstelling van criminelen zal in de toekomst
zwaarder worden beoordeeld, maar ook daarover is men het bij justitie niet
eens. En dat geldt trouwens niet meer voor een crimineel die een handvol
moorden op zijn geweten heeft, waarbij twee kleine kinderen die hij de
hongerdood heeft laten sterven. Een recente rondetafelconferentie daarover
vindt zelfs dat daders van zware misdrijven niet extra lang in de cel moeten
blijven, maar beter moeten begeleid worden in de gevangenis! Men zou haast
heimwee krijgen naar de tijd toen de doodstraf nog bestond of toen levenslang
nog echt levenslang was. De brave mensen die daarover de wenkbrauwen mochten
fronsen, wil ik verwijzen naar het evangelie waar niemand minder dan Christus
zegt: als iemand zich aan een van deze kleinen bezondigt, het beter zou zijn
dat men hem een molensteen om de hals deed en in zee wierp (Marcus 9,
38-43.45.47.48).
Om onze justitie echt te hervormen, zou men
ze beter afschaffen en terug met een wit blad beginnen. Binnen België zal dat
nooit lukken, misschien ooit binnen een onafhankelijk Vlaanderen. Een reden te
meer om daarnaar te streven.
N.a.v. mijn blog over de Baskische taal*,
zit ik nog altijd verveeld met de vraag van Lucky9, die zich afvraagt hoe ik de
nageltjestaal ga rangschikken. Graag even wat meer uitleg daarover, want ik
weet echt niet wat daarmee bedoeld wordt.
We blijven even bij het gebruik van talen,
want de laatste week is er nog maar eens een discussie over het verplicht
aanleren van Latijn (en oud Grieks) in ons middelbaar onderwijs.
Ze werd
in gang gezet door een artikel in De Standaard van Geert De Schutter,
hoogleraar aan de Ugent, burgerlijk bouwkundig ingenieur, die vindt dat men het
Latijn beter zou kunnen vervangen door het Chinees, die hij dé taal van de
toekomst noemt. Dat daar een aantal leraren Latijn/Grieks tegen in het verweer
zijn gekomen, is de logica zelf. Latijn is zon beetje de ondergrond van de meeste
Europese talen en Grieks die van onze cultuur en wetenschappen. Het is een
publiek geheim dat leerlingen die met succes de Latijnse hebben gedaan (al dan
niet met Grieks) het er ook in het hoger onderwijs percentsgewijs beter van af
brengen.
Op gebied van cultuur en wetenschappen zie
ik het Chinees de eerste generaties zeker niet doorbreken en dat heeft niets
met het Latijn te maken. In de eerste plaats zal het Engels gedurende die tijd
nog zeker de lingua franca van de wereld blijven. Het Chinees is veel te
ingewikkeld, niet alleen als taal maar ook als schrift, om een moderne Westerse
taal te vervangen. Daarenboven is het helemaal niet zeker dat China de eerste
viool zal blijven spelen op wereldvlak. De voornaamste reden daarvoor is het politiek
systeem dat in een steeds kleiner wordende wereld niet stand zal houden én het één-kind
beleid, dat ervoor zal zorgen dat de vergrijzing in dat grote land met zijn
anderhalf miljard inwoners harder zal toeslaan dan elders. Er is, op lange
termijn en op mondiaal vlak, zelfs meer toekomst voor India dan voor China. En
uitgerekend dat India heeft als lingua franca het Engels (Inglish, zoals de
Indiërs het zelf noemen).
Feitelijk is er maar één taal die echt
universeel is en dat is de taal van de muziek. Alle mensenrassenover de hele wereld schrijven en lezen de
muziek op eenzelfde wijze. Feitelijk zou men die taal best als verplicht vak
invoeren, naast eventueelLatijn, Grieks,
Chinees of welk ander vak ook. In Oostenrijk, waar dat steeds het geval is
geweest, plukt men daarvan de vruchten. In Wenen bv hebben de artsen een eigen
orkest, dat niet alleen de Blauwe Donau speelt, maar ook in staat is symfonieën
van Gustav Mahler te brengen. In alle grote orkesten ter wereld spelen de dag
vandaag muzikanten uit verschillende werelddelen en rassen met elkaar zonder
dat het ook maar één communicatieprobleem met zich meebrengt. Van een
universele taal gesproken.
*Met
die ene tekst in het Baskisch over de schepping, uit mijn blog van 29.01, heb
ik toch een (kleine) gelijkenis ontdekt met andere Europese talen.De ak op het einde van enkele woorden is
volgens mij het lidwoord en dat vinden we ook terug in het Roemeens en in de
Scandinavische talen (Svenska dagbladet).
Verder zou het Spaanse woord izquierdo (links) uit het Baskisch zijn
overgenomen. In het totaalbeeld zijn dat wel maar bijkomstigheden.
Er is nogal wat deining ontstaan n.a.v. het
uitlekken, via een klokkenluider, van het ontduiken van belastingen door de
internationale vakbond, waarbij ook ACV en ABVV zouden betrokken zijn. Via een
speciale financiële constructie werd, voor de bouw van een vakbondsgebouw in
Brussel, de roerende voorheffing ontdoken door alle transacties te laten lopen
via een zgn postbusadres in Nederland, dat echter wel een
correspondentieadres had in Brussel. Feitelijk moeten we ook op syndicaal vlak
van niets meer verschieten. Denk maar aan de zaak van de familie van
ABVV-voorzitter De Leeuw, die gretig gebruik maakte van de notionele
interestaftrek, een praktijk die dezelfde De Leeuw, als hij zijn vakbondspetje
op had, aanklaagde. Het verschil met het gebouw in Brussel is wel, dat de
maatschappij van De Leeuw binnen de wettelijke perken was gebleven en het hem vooral
ethisch kwalijk werd genomen. Het ontduiken van de roerende voorheffing door
het MSI (Maison Syndicale International pour les flamins la même chose),
lijkt echter gemene fraude, als bezige bij Theo Francken (N-VA) tenminste
gelijk krijgt..
De Belgische fiscus zou aan deze zaak tot nu
toe ongeveer één miljoen euro hebben verloren. Dat is veel geld, maar verzinkt
in het niet, als men ziet wat het ACW zinnens is met Belfius. De christelijke
vakbond zou bij het faillissement van Dexia 1 miljard euro hebben verloren en is zinnens dat geld terug te eisen,
o.m. omdat ze meer dan tien jaar haar leden als klanten van Dexia aanbracht. De
vakbond kreeg daarvoor zgz winstbewijzen een soort commissieloon - en
Belfius zou die nu moeten terugkopen. Een deel van dat geld zou daarna naar
Belfius terugkeren als een soort eeuwigdurende lening, waarop het ACW een rente
zou krijgen tussen de 6 en de 8%. Nota bene: van een staatsbank, dus van de
belastingbetaler, terwijl een gewone spaarder al blij mag zijn tegenwoordig 2
tot 3% te krijgen als hij het op langere termijn belegt. Ondertussen eist Arco,
de financiële poot van datzelfde ACW, van Belfius een schadevergoeding voor de
schade die is aangericht nadat ze verplicht werd een kapitaalsverhoging van
Dexia te onderschrijven. En dat gaat niet over peeschijven, maar over miljoenen
euro. Tenslotte hoopt datzelfde ACW nog altijd het anderhalf miljard van zijn
zgz Arco-coöperanten van de overheid te zullen terugkrijgen en steunt ze
daarbij op haar eigen vertegenwoordigers in de politiek. De auditeur van de
Raad van State heeft dit al wel afgewezen, maar een definitieve uitspraak moet
daarover nog altijd vallen.
M.a.w. als het voor het ACW goed zit, zal de
Belgische belastingbetaler daarvoor opdraaien, u en ik. Met dank aan de vele
ACW vertegenwoordigers in ons politiek systeem, tot in de federale regering
toe. De al dan niet vermeende affaire van het vakbondsgebouw in Brussel is
hiermee vergeleken maar peanuts.
N.a.v. de aangekondigde troonsafstand van
koningin Beatrix in Nederland en de hele heisa er omtrent, valt het op hoe
groot het verschil is tussen de band van de Oranjes en die van de Coburgers met
hun volk. Net als de Coburgers, komen ook de Oranjes oorspronkelijk uit
Duitsland (Nassau), maar hun huis heeft Nederland mee opgericht, na de opstand
van Willem De Zwijger tegen de Spanjaarden in de zestiende eeuw. De stichter
des vaderlands heeft er in Nederland zelfs zijn leven bij ingeschoten. Iets
heel anders dan wat met de Coburgers gebeurd is. Die kregen België op een
presenteerblaadje aangeboden en denken ook nu nog dat we hen daarvoor eeuwig dankbaar
moeten zijn.
In zijn jaarlijkse nieuwjaarstoespraak tot
de zgn gestelde lichamen vond Albert II, in een verwijzing naar de discussie
over de dotaties, dat zijn familie nederig moest blijven. Schoonzus Fabiola
heeft ondertussen haar Fons wandelen gestuurd en dochter Astrid heeft gezegd
de dotaties eventueel te kunnen missen. Dat laatste is ook niet moeilijk als uw
man een bank in Zwitserland bezit en hij jaarlijks enkele miljoenen euro opzij
kan leggen. De koning zelf heeft ondertussen zijn dotatie wél aangepast
gekregen met 300.000 euro extra. Ik heb hem in elk geval niet horen zeggen dat
hij zó nederig zou zijn daarvan af te zien. En over Lorenzo zullen we maar
zwijgen, zeker?
In Nederland staat het overgrote deel van
het volk achter het koningshuis. Bij ons is dat tegenwoordig alleen nog de
francofonie, omdat die de Coburgers ziet als een van de bindmiddelen om dit
kunstmatige land aan elkaar te houden, waardoor ze verzekerd blijft van een
levensstandaard die ze zichzelf niet kan veroorloven, maar waarvan ze de kosten
via België aan de Vlamingen kan doorbelasten. En zolang de traditionele
Vlaamse partijen deze logica zullen volgen en, desnoods tegen een Vlaamse
meerderheid in, het francofone dictaat zullen blijven ondergaan, zal Vlaanderen
de koninklijke rekeningen*, de Belgische staatsschuld en alles wat er mee te
maken heeft, mogen betalen.
* De
Belgische koninklijke familie krijgt jaarlijks 14.546.000 euro aan dotaties en voor
de zgn civiele lijst. Daarin zijn niét begrepen onrechtstreekse kosten zoals
bv de beveiliging (alleen al voor het paleis van Laken 150 politieagenten) en
de vliegtuigreizen. Volgens Ugent professor Herman Matthijs (Knack, 16/01) zou
het koningshuis ons wel eens het dubbele vanbovenstaande som kunnen kosten
Mijn schoonmoeder kwam uit het Groothertogdom
Luxemburg. Mijn vrouw was in Luxemburg-stad geboren. Als gevolg daarvan kwamen
we regelmatig in het Groothertogdom. In de hotels heeft men daar de gewoonte
aan buitenlanders te vragen in welke taal ze wensen aangesproken te worden. Ik
zei dan meestal in het Duits: Spielt keine Rolle. Wir Flamen sprechen alle
Sprachen. Waarop ik meestal als antwoord kreeg: Auch Lëtzebuerger?, waarop
ik dan deemoedig moest toegeven dat het zich beperkte tot quetsch, kachkéis und schaffen (werken in het Luxemburgs). In
mijn job bij de afdeling bezoeken bij DAF heb ik ooit eens een groep Friezen in
hun eigen taal verwelkomd (ze gingen uit hun dak!), maar ik kende die taal niet
en had de toespraak dan ook maar eerst netjes van buiten geleerd. Lëtzebuerger
en Fries zijn dan nog Germaanse dialecten. Ik heb ooit eens geprobeerd
Tsjechisch te leren, een Slavische taal, maar daarmee ben ik gestopt en heb me
daarna alleen nog met Latijnse en Germaanse talen bezig gehouden.
Deze lange inleiding om te zeggen, dat ik mijn
petje af doe voor Bart De Wever, die op een prijsuitreiking van een Baskisch
fonds het propvolle Arriafa theater in Bilbao toesprak in uitsluitend Baskisch
(er was een Engelse tolk, maar die stond erbij en keek ernaar; de man sprak alleen
maar Spaans). Bart zou daar twintig jaar geleden vakantiewerk hebben verricht
en met Baskische vrienden in contact zijn gebleven, ook voor wat de politiek
betreft*. Baskisch (Euskara) is een taal die met geen enkele andere Europese
taal verwant is, noch met de Latijnse, de Germaanse, de Keltische of de
Slavische talen. Onnodig te zeggen dat ook de Basken daar in Bilbao enthousiast
reageerden.
Men kan voor of tegen De Wever zijn, één
ding moet men de man wel toegeven: hij weet verdomd goed zijn public relations
te verzorgen. Al bij al is hij een toch historicus, geen linguïst. Om maar een
idee te geven hoe dat Baskisch er uitziet, hierbij één zin (uit het Groot
Geïllustreerd Woordenboek van Verschueren):
Asieran
jaungoikoak ortzea ta lua, belarkiak, zentzundunak eta gizona ezer ezetik
atera.
Dat
betekent in het Nederlands:
In het
begin schiep God hemel en aarde, de planten, de dieren en de mens.
Begin er maar eens aan!
* Ook de
Basken streven naar onafhankelijkheid. Hun zaak mag minder ruchtbaarheid
genieten dan bv die van de Catalanen, maar in werkelijkheid staan zij al een
stap verder. In tegenstelling tot Catalonië int Baskenland nl zijn eigen
belastingen, op de BTW na.
Het thema waarmee CD&V op haar
nieuwjaarsreceptie uitpakte, nl dat er volgend jaar nog geen sprake kan zijn
van een nieuwe staatshervorming, komt één jaar te vroeg. De regering Di Rupo,
waarvan CD&V tot nader order nog altijd deel uitmaakt, heeft nog anderhalf
jaar de tijd om haar zgz grote hervormingen uit te voeren. Tegen de volgende
nieuwjaarsreceptie zou tenminste duidelijk moeten zijn wat er dan definitief
geregeld is en wat er eventueel nog kan geregeld worden vóór de verkiezingen
die dan waarschijnlijk in mei zullen gehouden worden. Tenzij de partij er
natuurlijk nu al zelf niet meer in gelooft of met een verborgen agenda werkt en
met opzet haar zo geroemde staatshervorming op de lange baan schuift om een
excuus te hebben niet klaar te komen tegen de verkiezing aller verkiezingen. Stel
dat N-VA ook die verkiezingen wint, in Vlaanderen een volstrekte meerderheid
haalt en een nieuwe staatshervorming eist wat in dat geval waarschijnlijk
lijkt dan zal het toch nog even duren vóór die er zal komen. Het zal al een
mirakel zijn dat we vóór de vakantie van 2014 een nieuwe federale regering
zullen hebben en dan moet eerst alles nog maar eens besproken worden. Een
denkpiste daarvoor is, dat dit zou gebeuren in de nieuwe senaat, die op die
manier ook iets te doen zou hebben. In het beste geval zal een volgende
staatshervorming er dan pas ná 2014 komen. De CD&V stelling dat een nieuwe
staatshervorming er in 2014 niet zal komen, is feitelijk de logica zelf voor
wie zijn hoofd aan de binnenkant gebruikt.
Wat op de receptie van zaterdag misschien
minder sterk uit de verf kwam, was het voorzichtig naar voor schuiven van Kris
Peeters als dé CD&V-targetman voor de voor Vlaanderen o zo belangrijke
verkiezingen van 2014. Peeters is zowat de enige vooraanstaande CD&Ver die zich tot
nu toe niet heeft verbrand aan de regering Di Rupo en die net daardoor populair
blijft in Vlaanderen. Het liefst van al zou de man zelf minister-president
blijven van de Vlaamse regering, maar de kans bestaat dat zijn partij daar
straks geen deel meer van zal uitmaken, mochten de V-partijen de volstrekte
meerderheid halen. Een andere mogelijkheid is, dat hij door de N-VA nog zou
gedoogd worden als Vlaams minister-president om in het Vlaamse parlement een zo
groot mogelijke meerderheid te hebben, maar dat Peeters daarvoor zou bedanken.
In dat geval zou het wel eens kunnen dat hij, in navolging van zijn
partijgenoot, mentor en voorganger Leterme, ook de overstap zou maken naar een
volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, maar met de quasi
totaliteit van de francofone partijen. Dat zal dan wel ten koste van zijn populariteit gaan, maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat CD&V'ers op dat vlak een dik vel hebben. Zijn recente uitspraak, dat hij liever
een efficiënt België ziet dan een onafhankelijk Vlaanderen, wijst al in die
richting.
Kortom CD&V blijft wat het altijd
geweest is: een tsjevenpartij die meedraait met de wind, een partij met een verborgen
agenda, met politici die nooit de achterkant van hun tong laten zien en waarmee
men alle kanten uit kan, jammer genoeg ook naar de verkeerde kant.
Het zat er al langer aan te komen dat er in
heel dat Fyra verhaal e.e.a. niet klopte. Een gezamenlijk onderzoek door De
Standaard en het Nederlandse NRC Handelsblad heeft dit nu bevestigd. We kunnen
(nog) niet spreken van fraude en smeergeld, zoals in de Agusta affaire, maar
dat er gefoefeld is, is duidelijk.
Eerst een concessie voor een hoge
snelheidstrein te duur betalen en daarna 20% moeten besparen op de treinen
zelf, dat moest tot problemen leiden. Geen geld genoeg meer over voor een echte
HST, die 300 km
per uur moet halen, dan maar gekozen voor een goedkopere uitvoering die echter
slechts 220 km
per uur haalde. Toen de Nederlanders dan vonden dat dat niet snel genoeg was
kwam er, als een deus ex macchina, vanuit Italië een alternatief, waarbij het
goedkopere type plots 250
km per uur zou halen. Het resultaat kennen we: tuut
zei de trein en het stationnetje vertrok
Nog een ander verschil met de Agusta affaire
is, dat onze NMBS (voor de Fyra zijn de afkortingen nog steeds geldig als Niet
Meer Bij Sneeuw!) er deze keer niet alleen is ingetrapt. Beter zelfs: de
hoofdschuldigen zijn de Nederlanders, die hun mercantiele reputatie getrouw
er een zaakje in zagen en de centen gingen tellen. Daar zijn ze straf in. Het
heeft echter niet mogen baten. Van een ezel maak je geen racepaard.
Je zal echter maar reiziger zijn die om den
brode elke dag de trein naar Nederland moet nemen, die daar vroeger 3 uur voor
nodig had (van Brussel tot Amsterdam), die dan een nieuwe trein voorgeschoteld
krijgt die het op slechts twee uur zou doen en waarbij men tenslotte eerst géén
trein meer heeft en daarna moet terugvallen op een pendeldienst tot aan de
grens. Nota bene: dit alles in het jaar 2013 na Christus.
We hebben een nieuw record voor het Guinness
Book of Records: dat van de kortste heropleving. Vanuit het Wereld Economisch
Forum van Davos twitterde Di Rupo eergisterenmorgen om 10.00 uur Belgium is
back!. Om 10.32 uur was de 'renaissance' al voorbij, nadat ArcelorMittal liet weten
na de sluiting van haar zgz warme lijnen, ook 7 vande 12 koude lijnen in de regio te zullen
sluiten, met als gevolg het verlies van nog eens 1300 banen.
In feite is de sluiting van bijna de hele Luikse
siderurgie de kroniek van een aangekondigd gebeuren. Hoe erg het voor de mensen
daar ook is, Wallonië is een achterland geworden, waardoor in die streek
produceren extra (vervoers)kosten met zich mee brengt, kosten die in de wereldwijde
handel, samen met de hoge Belgische lonen, maken dat men in bepaalde sectoren
hier niet meer kan concurreren met het buitenland.
Wie herinnert zich nog de teloorgang van
Cockerill Sambre (Sombre schreef men toen in de Vlaamse pers) uit de jaren
tachtig? Miljarden Belgische frankskens staatsteun later en duizenden arbeidsplaatsen minder, was het bedrijf nog
steeds op sterven na dood. Evenals men het nu wil doen, zocht men toen naar een
overnemer en vond men die, mits de nodige staatssteun, in Arcelor. Dat was in 2001. Die hield het vijf jaar
uit en werd toen overgenomen door de Indiërs van Mittal. Dat was in de periode
dat men dacht dat de bomen nog tot in de hemel groeiden. Nu men er achter is
gekomen, dat dat niet het geval is, wil ook ArcelorMittal, zoals het bedrijf nu
heet, er van af.
Het Luxemburgse Arbed uit het Groot-Hertogdom
was slimmer. Die had in de tweede helft van de vorige eeuw al snel door dat de
toekomst aan de zee lag en verplaatste toen reeds haar hoogovens van het
Luxemburgse achterland naar Zelzate. Die zijn nu ook eigendom van datzelfde
Mittal, maar werken een stuk goedkoper o.w.v. het vervoer met zeeschepen van zowel
ertsen als afgewerkte producten. Het enige gevaar voor Zelzate is, dat men
straks Mittal zodanig gaat confronteren, dat ze ook hun fabriek in het Gentse wel
eens zouden kunnen sluiten. Mittal is immers niet zomaar een multinational, het
is het grootste staalbedrijf ter wereld. Zomin als tegen Ford, kan een landje
als België weinig inbrengen tegen zon grote buitenlands bedrijf. Voeg daar nog
bij dat zowel Ford als Mittal de Angelsaksische bedrijfscultuur huldigen, die haaks staat
op de staatsbemoeienis die wij hier nog steeds kennen en het zal steeds
duidelijker worden, dat wij hier uit een ander vaatje zullen moeten tappen. Dat
andere heet innoveren en hervormen, maar dat laatste dan niet op zijn
Jan-boerenfluitjes zoals de regering Di Rupo doet met knippen en plakken
maar door radicalere, gedurfde ingrepen. Op die manier wordt
het nooit Belgium is back, maar Belgium stays behind.
Groot drama in de
lerarenopleiding: 85% van de ondervraagden bij een enquête over de algemene
kennis van de studenten bleek niet te weten dat Herman Van Rompuy voorzitter is
van de Europese Raad. Feitelijk is dat niet opmerkelijk, want de man in kwestie
heeft zijn hele leven niets anders gedaan dan te trachten niét op te vallen
en dan krijgt men zon resultaat. Mocht men de leerlingen gevraagd hebben wie
de Europese president is, zoals hij door onze media steevast wordt genoemd,
zou dat percentage misschien wel iets lager gelegen hebben.
Afgezien van de niet bekendheid
van de natte dweil, dixit Brits Europarlementslid Farage (nota bene: van
Waalse afkomst, zijn familie heette vroeger Ferauge), is het wel opmerkelijk
dat heel wat van die toekomstige leraars ook heel wat simpelere vragen niet
konden beantwoorden. Niet konden zeggen waar bv de Atlantische Oceaan ligt, of
nog maar bepaalde landen in de eigen Europese Unie. Top of the bill is voor mij
wel het antwoord op de vraag over de koude oorlog. Dat was, volgens een van
de ondervraagden, een oorlog om de Noordpool!
Dat gebrek aan algemene kennis
is trouwens geen monopolie van de lerarenopleiding. Toen mijn vrouw nog leefde,
zag die bijna dagelijks naar Blokken en keek ik wel eens mee, omdat er daarna
het zevenuur journaal was. Het was opmerkelijk, hoe weinig de meeste vooral
jonge kandidaten in dat programma afwisten van aardrijkskunde, geschiedenis en klassieke muziek.
Dat laatste kan je jonge mensen niet zo kwalijk nemen; de echte interesse voor
klassieke muziek komt bij de meeste mensen pas na hun veertigste, wanneer ze liever
muziek om de muziek willen horen, zonder het gehuppel en de schaarsgeklede
zangeressen van de pop. Die andere twee vakken worden wél verondersteld in ons
onderwijs aan bod te komen. Als dat al gebeurt, zal het wel veel te weinig
zijn.
Ik had een heeroom die ook
jarenlang in het onderwijs gestaan heeft. Die zei altijd: Er zijn geen slechte
leerlingen, alleen slechte leraars. Dat adagium schijnt nog altijd te bestaan
en de toekomst lijkt er niet beter op te worden.
Ratingbureau Fitch heeft
de rating voor België één trapje verhoogd. Veel reden tot juichen geeft dat echter niet, want tegelijk waarschuwt het echter voor
een tweede schuldencrisis en dit o.w.v.
de aankomende vergrijzingskosten van heel wat OESO landen. In de eerste plaats
gaat het dan wel om Japan, Ierland en Cyprus, maar op iets langere termijn
geldt dat ook voor België, Luxemburg, Malta en Slovenië. Meer bepaald in dit
land is er tot nu toe nog steeds geen aanvang gemaakt om die kosten op te
vangen, buiten dan een timide poging om de pensioenleeftijd een beetje te
verhogen, niet eens tot de wettelijke leeftijd van 65. De belangrijkste oorzaak
van het Belgische probleem is het volledig uit de hand lopen van de kosten voor
gezondheidszorg* die al jaren sterker stijgen dan de lonen. Als gevolg daarvan
is het primaire saldo (de ontvangsten min de uitgaven, zonder rentelasten) van 6
naar 0% van het bbp gedaald en is er dus geen overschot meer. Vergeet Vande
Lalas zilverfonds, dat is een spookfonds geworden, zoals trouwens nog meer van die fratsen van de 'keizer' van Oostende.
I.v.m. bovenstaande, verscheen
er dinsdag in De Standaard een interessant artikel aan de hand van Gert
Peersman, docent economie aan de Ugent**. Die schrijft dat de dag van vandaag
werknemers gedurende een vrij korte periode van hun actieve leven alles uit hun
kast moeten halen. Eens dat voorbij verkiezen ze vervroegd uit het
arbeidsproces te stappen of worden ze er zelf uitgezet via o.a. het
brugpensioen. De rekening hiervoor wordt doorgeschoven naar de
belastingbetaler, wat maakt dat het zo goed als onmogelijk wordt om de hoge lasten
op arbeid veel te verlagen, zoals her en der graag wordt voorgesteld. De
Belgische staat zit immers met een schuld die de 100% benadert (en die zal
overschrijden als het met Dexia en Co blijft fout lopen) en heeft dus geen
buffer meer om ook maar iets te doen in die richting. Het enige wat baat kan
brengen zonder al te veel kosten te maken, is de mensen er toe aan te zetten
langer te werken, zodat meer mensen bijdragen en minder moeten geholpen worden.
Maar dan moeten de zgz sociale partners mee willen en daar knelt het
schoentje. Peersman, die regelmatig lezingen over dit thema geeft, schrijft dat
iedereen er zich van bewust lijkt dat er iets moet gebeuren, met uitzondering dan
van die sociale partners. Die blijven zich gedragen zoals het orkest van de
Titanic, door te blijven discussiëren over lonen en verworvenheden, terwijl het
schip aan het zinken is.
Voorwaar geen prettig
vooruitzicht.
* De sociale
zekerheid wordt in dit land trouwens mede de nek omgewrongen door het nog
steeds veel te lakse immigratiebeleid, waarbij zgz asielzoekers hier een
leefloon en andere voordelen krijgen zonder dat daar iets tegenover staat.
Men vindt het al een hele prestatie dat er geen inwijkelingen meer op
hotel moeten
** Peersman is,
samen met Koen Schoors, de auteur van het boek De Perfecte Storm, dat
haarfijn de hele financiële crisis uitlegt vanaf het faillissement van de
Lehman Brothers (Uitgeverij Borgerhoff & Lambrigs).