Op een aan de gang zijnde klimaatconferentie
in Stockholm werden alle doemverhalen en rampscenarios nog eens uit de kast
gehaald. Het klimaat van de aarde warmt op, zeggen de vertegenwoordigers van
het VN-panel voor klimaatanalyse IPCC, dat nu 25 jaar bestaat. Op die 25 jaar
hebben ze ervoor gezorgd dat ze zowat de hele aardbol hebben afgereisd, maar
daarmee houdt het grotendeels op. In een artikel, door De Standaard overgenomen
van het Nederlandse NCR Handelsblad, verschenen vorige dinsdag (24.09), wordt
van heel het verhaal over het broeikaseffect brandhout gemaakt.
Het blijkt nl dat de wereldtemperatuur sinds
het jaar 2000 niet eens meer gestegen is en dat er aan de Noordpool de laatste
twee jaar eerder ijs bijkomt dan wegsmelt. Dat laatste werd o.m. in het
Tv-journaal deze week nog bevestigd door een Russische specialist ter zake in Moermansk,
waar Jan Balliauw hem was gaan interviewen. Het laatste schip dat via de
Noordelijke IJszee van Shanghai naar Rotterdam voer, was serieus beschadigd
door ijsschotsen, die groter waren dan wat verwacht werd.
Deze zgz pauze in de opwarming van de aarde
werd door het IPCC eerst toegeschreven aan het El Niño-effect, daarna aan de
vervuiling vanuit China en tenslotte aan de vulkanen langs de evenaar. Nergens
werd deze theorie echter wetenschappelijk bewezen. Het kan best zijn dat er
eilanden onder water lopen, maar dan spreken we in de eerste plaats over
atollen die amper boven de zeespiegel uitsteken. De Romeinen zijn vroeger in
Beieren geraakt, over de Alpen, omdat er daar toen geen gletsjers waren. Dat
was in de eerste eeuwen na Christus aub, toen de mensen niet eens wisten wat
een broeikaseffect was. Er zal altijd wel iets veranderen op deze aarde.
Momenteel blijken zelfs de randen van de bestaande woestijnen te vergroenen,
terwijl het op andere plaatsen inderdaad dorder wordt. Maar die fenomenen zijn
met geen aanvaardbare uitleg te verklaren. Een verhoogde CO2 heeft niet alleen
nadelen, het kan nl ook voor méér groen zorgen. Nu voorspellen dat de
temperatuur in België eind dezer eeuw (dat is over een kleine 90 jaar!) 2,5°C hoger zal liggen, dat
kan madame Blanche ook met haar glazen bol.
Is
er dan niets mis met deze aardbol? Toch wel, maar de grootste bedreigingen voor
de voedselbevoorrading en het voortbestaan van de planeet hebben weinig te
maken met het klimaat, maar des te meer met de groeiende wereldbevolking, het
overbevolken van dekuststreken, de
toenemende vleesconsumptie en het gebruik van landbouwgronden voor het telen
van biobrandstoffen. Dat is nog altijd iets anders dan de mensen met een
schuldgevoel op te zadelen zonder daarvoor een andere uitleg te hebben dan een
vijfjaarlijkse conferentie met alle geneugten die daarbij voor de deelnemers komen kijken.
Onze Vlaamse regering heeft niet alleen veel
geld gevonden door het opdoeken van allerlei overbodige entiteiten, het kan
er eveneens heel wat besparen door een beetje op de centjes te letten die het
de vorige jaren zo kwistig heeft rondgestrooid in de zgz kunstwereld. Nu zijn
we gelukkig al een tijdje verlost van een excellentie zoals Bertje Anciaux, die
op zijn eentje massas geld neertelde voor wat hij dacht kunst te zijn. Denk
maar aan die versteende mosselpot en de in een emmer plaaster gekieperde
dichtbundel van Marcel Broodhaers (accumulaties noemde die dat). Maar ook na
Bertje, die het momenteel te druk heeft met de verdediging van de islam,
gebeuren er nog van die acties, waarbij men zich afvraagt waar het gezond
verstand van onze bewindvoerders gebleven is.
Vijf jaar geleden kreeg kunstenaar Arne
Quinze liefst 387.000 euro voor een 'werk' dat hij The sequence noemde en dat
bestond uit een woud van aan elkaar genagelde latten, 20 meter lang en 5 hoog,
dat hij vóór het Vlaamse parlement neerpootte. Zoals te verwachten was, is zon
constructie geen lang leven beschoren. Tegen volgende zomer wordt het dan ook
afgebroken en door een gespecialiseerde firma gerecycleerd tot spaanderplaten,
die men vervolgens in een doe-het-zelf zaak zal kunnen kopen. In totaal 65 ton
hout, twee vrachtwagens vol. Dat het om gecertificeerd hout gaat (dwz dat
voor elke gekapte boom er een andere zou geplant worden), is een magere troost.
Ik vraag me trouwens af hoe zoiets serieus kan gecontroleerd worden. Het zou al
het derde werk zijn van Quinze, dat door de firma Geldof (Whats in a name?)
gerecycleerd wordt. Er is trouwens eventueel een alternatief: i.pl.v.
spaanderplaten kan men de 65 ton hout ook verschilferen om in biocentrales
verbrand te worden om (natuurlijk) groene energie op te wekken. En als we dat
niet geloven, maakt men ons wel iets anders wijs.
Quinze kan er maar goed bij varen, Geldof
trouwens ook. En misschien ook nog wel e.o.a. derde persoon die zon
kunsthandeltje goedkeurt, betaalt en daarna de rekening doorschuift naar de
belastingsbetaler
Zoals ik in deze rubriek al meermaals heb
aangekaart, is Vlaanderen niet de enige Europese regio waarin nationalisten
naar een eigen staat verlangen. Op 11 dezer werd in Catalonië weer de Diada
herdacht, de plaatselijke nationale feestdag. Nadat er vorig jaar op die dag al een
manifestatie was van ± één miljoen Catalanen, werd er dit jaar een menselijke
ketting gevormd van liefst 400
km om de onafhankelijkheidsgedachte kracht bij te
zetten. De Catalanen eisen al enkele jaren een referendum daarover, maar
krijgen dat (voorlopig?) niet van de Spaanse premier Rajoy, alhoewel 80% van de
Catalaanse bevolking achter die eis staat.
In Edinburgh, de hoofdstad van Schotland was
er vorige zaterdag een tweede March for Independence, waaraan ook Vlamingen van
het VB, de N-VA en het VVB deelnamen (met o.m. een spandoek Independence for
Scotland & Vlaanderen en een aantal leeuwenvlaggen!). Schotland krijgt op 18 september 2014 wél een
referendum, uitgeschreven door de huidige Schotse premier Salmond van de
Schotse onafhankelijkheidspartij (SNP).
Ik heb al meer dan eens geschreven, dat we
de inspanningen van de Schotten en Catalanen nauwgezet moeten volgen, want dat
ze ook voor ons leerzaam zouden kunnen zijn. Toch is onze situatie anders.
Daarop werd ik geattendeerd door een (weer eens) raak artikel van Mark Grammens
in t Pallieterke van deze week. Grammens, die op 80 jarige leeftijd zijn eigen
Journaal niet meer uitgeeft, blijft God zij dank toch zijn nuchtere kijk
op onze politiek ventileren en dan nog wel in mijn favoriete weekblad, wat alleen
maar kan worden toegejuicht.
In zijn artikel Europa zal Vlaanderen niet
tegenhouden, verwijst Grammens o.m. naar een uitspraak van professor Stefan
Sottiaux, Leuvense hoogleraar in de rechten, van 12.01.2011, waarin die toen stelde,
dat Vlaanderen het enige land ter wereld
is, waar het de meerderheid is die om autonomie moet vragen om zichzelf te
kunnen besturen. Schotland en Catalonië zijn gebieden met een minderheid binnen
Groot-Brittannië en Spanje. Vlaanderen moet, volgens Sottiaux, zichzelf aanbieden als de opvolger
van België, niet als een afscheidingsbeweging. Dat zou dan wel inhouden dat
Vlaanderen o.m. de volledige Belgische schuld zou moeten overnemen, maar dat
klinkt erger dan het is. Ook nu betaalt Vlaanderen de Belgische staatsschuld,
o.m. via de transfers.
Dit is een standpunt zoals ik het nog niet
bekeken had, maar het biedt wel perspectieven. Het zou ons heel wat minder
kwetsbaar maken t.o.v. van allerlei bedreigingen vanuit Europa, zoals dat zopas
nog gebeurd is t.o.v. Catalonië vanwege die Spaanse eurocommissaris Almunia.
Wij maken in de verste verte nog geen kans op een referendum, maar evenals de
Catalanen kunnen we wel onze hoop stellen op de volgende verkiezingen. 2104
wordt voor de Catalanen de herdenking van 300 jaar Spaanse bezetting, voor
Vlaanderen misschien een eerste stap naar de onafhankelijkheid.
In
mijn blog van maandag (De Belgische minwaarde) had ik me er al over verbaasd
dat men zowel op federaal als op Vlaams niveau steeds maar nieuw geld blijkt te
vinden als blijkt dat de begroting(en) niet op schema zitten. Mijn verbazing
werd dan ook nóg groter, nu blijkt dat ook de Brusselse regering donderdag
een begroting in evenwicht zou indienen. Dat is een primeur die werd
medegedeeld door Guy Vanhengel (Open VLD), minister van financiën van het
hoofdstedelijk gewest en in financiële kringen bekend onder de bijnaam de
schooier van Evere. Dat laatste uitgerekend, omdat de man altijd geld tekort
kwam (of het toch beweerde) en daarvoor steeds bij de federale overheid ging
bedelen. Ook hij heeft nu geld gevonden. How come?
Een tipje van de sluier in deze materie werd gelicht door Geert
Bourgeois, ondanks zijn eerder saai voorkomen volgens mij de efficiëntste
minister van de Vlaamse regering. Om nog steeds een sluitende begroting te
houden, doekte die tien kleine agentschappen en een rits adviesraden op.
Ondanks het feit dat men zegt, dat het sluiten van overheidsstructuren zowat
het moeilijkste zou zijn wat er in dit land bestaat, moet daarvoor niemand
ontslagen worden. De afdelingen in kwestie worden gewoon door grotere diensten
overgenomen. En dit zou nog maar een eerste reeks zijn. Onze Vlaamse overheid
(wat we zelf doen ) blijkt nl vertakt te zijn in 88 entiteiten, 63
agentschappen en 12 strategische adviesraden.
Nu
nog de provincieraden, de senaat en nog enkele van die entiteiten en stilaan
gaan we dan door het bos de bomen weer kunnen zien. Waar leven is, is hoop. In Amerika zei men dat vroeger anders: 'Waar (Bob) Hope is, is leven'!
Er
is de laatste week nogal wat inkt gevloeid i.v.m. de ook voor Europa inderdaad
belangrijke Duitse verkiezingen. In de campagne ervan was Peer Steinbrück niet
de enige socialistische lijder die stommiteiten verkocht. Ook onze
SP.a-voorzitter Bruno Tobback, beviel van een formidabele uitspraak. In een
interview met De Standaard, verklaarde hij o.m. dat, mocht hij Duitser geweest
zijn, hij niet voor Merkel zou gestemd hebben. Van een verrassing gesproken!
Onze socialisten, daarin zoals steeds gesteund door het gros van de eigen
media, hebben zo een hele week lang hun geschut gericht op de Duitse minilonen,
die volgens hen de Europese competities vervalsen en heel wat mensen bij onze
oosterburen in de armoede doen terecht komen. Peetvader Vande Lala en Monica De
Coninck zijn zelfs persoonlijk naar Duitsland getrokken om daar ter plaatse de
minimumlonen in de vleesverwerkende sector aan te klagen. Die zijn er
ondertussen opgetrokken, alhoewel dat weinig aan de Europese situatie verandert,
daar ze ook nu nog een stuk onder die van hier blijven. Merkel heeft trouwens
nooit gezegd het daarmee eens te zijn, wel wil ze dat die minimumlonen
besproken worden per sector en niet met CAOs die voor het hele land gelden,
zoals dat bij ons het geval is en die hier dan nopen tot allerlei typisch
Belgische uitzonderingen en achterpoortjes.
Verder werd er bij ons in de media zeer weinig de nadruk gelegd op het
feit, dat heel wat van die Duitse minimumlonen een aanvulling betekenen voor mensen
met een (laag) vast loon, dat 22% er bestaat uit jobstudenten of andere
werknemers die dat werk alleen maar tijdens het weekeinde uitoefenen en uit
gepensioneerden die evenals bij ons een te laag pensioen hebben, Die
laatste betalen daarvoor geen extra belastingen en worden er ook niet voor
gestraft, wat bij ons wél kan. Mini-jobbers komen trouwens in aanmerking voor
subsidies voor huur, energie, kleding en voeding. Verder is het ook een
oplossing om mensen niet nodeloos thuis de tijd te laten verdoen of erger nog
in het zwart te gaan werken.
Tenslotte is er nog iets dat hier in deze zaak wijselijk verzwegen
wordt. Stel, dat Duitsland zou gaan werken zoals België, met CAOs voor het
hele land, met hoge minimumlonen en met een index. Het zou snel gedaan zijn met
het tweede Duitse Wirtschaftswunder en dat zou niét betekenen dat andere
landen, zoals het onze, daarvan zouden profiteren. De Belgische industrie maakt
nl meestal halffabrikaten die naar Duitsland worden uitgevoerd om daar hun
eindsamenstelling te kennen. Dank zij dit systeem hebben wij ons karretjeaan de Duitse locomotief kunnen hangen en
profiteren we ervan mee. Mocht die locomotief vertragen (we zullen het nog niet
over stilvallen hebben), dan zal het ook bij ons ophouden.
Het zou dan ook meer dan wenselijk zijn dat onze linkse partijen en hun
media ophouden Duitsland te bekritiseren. Laat de Duitsers zelf beslissen hoe
zij hun land willen inrichten. Zoals het nu loopt blijkt uit een recente
peiling 75% van onze oosterburen het met de eigen economische gang van zaken
eens te zijn. Wie zijn wij om daarover anders te willen beslissen?
---
In
de marge van bovenstaande nog dit: dat de liberalen de kiesdrempel niet haalden
lag niet alleen aan hun programma, zoals men wil doen uitschijnen, maar ook aan
de opkomst van AfD, Alternativ für Deutschland, de nieuwe partij geleid door
economen uit grotendeels liberale middens en die bijna de 5% haalde.
Kris Peeters gaat vandaag de begroting voor 2014 van zijn Vlaamse
regering voorstellen. Heel fier verklaarde hij in de Zevende Dag dat die
begroting voor de tweede keer op rij sluitend zal zijn, ook al heeft zijn
regering daar 715 miljoen extra euros voor moeten vinden. Dat 'geld vinden' lijkt wel een beetje
op de Belgische versie. Die is wel niet sluitend, maar daar blijft men ook
steeds extra geld vinden, waarbij de vraag rijst of dat anders geen weggesmeten
geld was geweest, als men dat zo gemakkelijk kan missen en voor iets andere gebruiken. En er is meer.
Het is niet de eerste keer dat ik mijn bedenkingen heb bij die sluitende
Vlaamse begroting, zeker zolang die van de andere gewesten noch die van de
federale regering sluitend zijn. Als er straks weer extra geld moet gevonden
worden, zal de verleiding steeds groter worden om het te halen waar het zit,
bij Vlaanderen dus. We betalen nog niet genoeg via de transfers. De vraag is maar: Wat krijgen wij daarvoor terug?
Nog deze week raakte bekend, dat België kans loopt een ratingverlaging
te krijgen bij Standard & Poors. Die blijft voorlopig AA, maar met een
minteken erachter, wat betekent dat de vooruitzichten voor dit land negatief
zijn. Dit laatste omdat, volgens het ratingbureau, de inspanningen om de
begroting te saneren veel te bescheiden zijn (lees: niet structureel) en het concurrentievermogen t.o.v.
de buurlanden eerder blijft verzwakken. Vlaanderen krijgt in hetzelfde verslag een veel
beter rapport, met als enig probleem de negatieve vooruitzichten voor België.
Letterlijk wordt er dus gesteld, dat de kredietwaardigheid van Vlaanderen wordt
afgetopt door die van België, omdat de rating van een gewest nooit hoger kan
liggen dan die van een land. In simpele woorden betekent dit, dat Standard
& Poors erkent dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde biedt en dat het
gewest beter af zou zijn zonder België. Zo hoort men het ook eens uit een
andere, eerder onverwachte hoek. Diezelfde keuze zou zich ook kunnen stellen,
mocht de eurozone straks op e.o.a. manier gesplitst worden. Een onafhankelijk
Vlaanderen zou bij de noordelijke landen terecht komen, binnen België blijven
zou betekenen dat Vlaanderen, als enige streek uit de Germaanse invloedsfeer,
de perifere landen zou vervoegen
Nog deze week verklaarde de Spaanse E.U.-commissaris (waarschijnlijk
zelf een Castiliaan), dat Catalonië geen lid meer zou zijn van de E.U. als het
zich zou afscheuren van Spanje. En dan? Het kan goed zijn, dat het gewest er
dan eerder beter van zou worden. Gaat het slecht in Zwitserland, omdat het geen
lid is van de E.U.? Wat voor Catalonië geldt, geldt ook voor Vlaanderen. We kunnen best duimen voor die regio, die voor ons een voorbeeld zou kunnen worden.
Rudi Vervoort, de nieuwe minister-president van het Brussels
hoofdstedelijk gewest (oef!), is een bezig baasje. De man, die eerst werd
afgeschilderd als een grijze muis, is een verademing gebleken in verhouding tot
zijn slaapverwekkende voorganger Charles Picqué. Hij doet zijn best om
fatsoenlijk Nederlands te spreken en komt regelmatig met nieuwe ideeën, waarbij
hij ook probeert er iets van te maken. Dat wil daarom niet zeggen, dat het daar
allemaal gaat lukken. Brussel blijft tenslotte Brussel en zonder het geld van
de Belgische staat zeg maar van Vlaanderen zullen de meeste van zijn nieuwe
voorstellen dode letter blijven. Zijn laatste, ook goedgekeurd door zijn
regering, is om elk jaar in Brussel liefst 6.000 nieuwe woningen te bouwen. Dat
moet, zegt hij, want de stad groeit elk jaar aan met zon 14.000 nieuwe
inwoners. Wie A zegt, moet echter ook B zeggen. De vraag is nl hoeveel van die
14.000 mensen van bij ons zijn én hoeveel er het geld zullen hebben om een
nieuwe woning te kopen cq huren, want ook dit laatste kost tegenwoordig aardig wat in Brussel. De N-VA, die daar toevallig dit weekeinde ook een congres over
hield, onderkent dat probleem en zegt, als ze er de kans toe krijgt, ervoor te
willen zorgen dat de middenklasse, die nu de stad ontvlucht is, terugkomt.
Eerst zien, zei de blinde. Wie wil er nu in een stad gaan wonen waar hij in een
multiculturele wereld terecht komt van have nots?
Het is trouwens opmerkelijk dat het stedelijk beleid de laatste weken zo
dikwijls in beeld is geweest en dat tijdens de start van een verkiezingscampagne die
weinig met het gemeentelijk beleid te maken heeft. De gemeentelijke verkiezingen
waren vorig jaar, niet volgend jaar.
Het begon met een tirade van Lewie Lawijt van Leuven, die ontdekt heeft dat
hij de kosten van zijn stad niet meer onder controle heeft. Leuven heeft, zoals
menig andere stad en gemeente, de laatste decennia heel wat extra (overbodig?)
personeel aangeworven en vreest dit niet meer te kunnen betalen, vooral als
gevolg van de vergrijzingskosten. Heel wat statutairen gaan deze jaren met
pensioen en die kosten rijzen de pan uit. Dé oplossing van Tobback Sr is dat
Vlaanderen de factuur betaalt of tenminste bijpast. In 2008 zou dat al eens
gebeurd zijn, maar toen zat de Vlaamse regering op een berg geld, nu moet men
al gekke dingen doen om de begroting sluitend te kunnen houden. De betrokken
minister, Geert Bourgeois, heeft klaar en duidelijk gesteld dat Vlaanderen daar
momenteel geen geld voor heeft en de gemeenten zelf zullen moeten opdraaien
voor de pensioenkosten die ze hadden kunnen voorzien. Geert Burger verwijst
daarbij naar Antwerpen, waar het gemeentebestuur, onder leiding van de N-VA, de
zaak blijkbaar wél onder controle kan houden.
Daar waar Tobback Sr dreigt in Leuven de investeringen te moeten
terugschroeven, de belastingen te moeten verhogen en het personeel in te
krimpen, doet Bart De Wever in Antwerpen juist het tegenovergestelde. Antwerpen
neutraliseert de pensioenlast, laat de belastingen niét stijgen en gaat de volgende
zes jaar 1,25 miljard euro investeren. Het personeelsbestand zal er inkrimpen,
maar alleen op basis van natuurlijke afvloeiing. Ondanks dat alles krijgt de
politie er elk jaar 25 miljoen euro extra bij, krijgt het OCMW extra geld en
wordt het investeringsbudget voor onderwijs verdubbeld (naar 144 miljoen). Dat
is eens iets anders dan vragen dat de belastingbetaler moet bij schieten om
gemeentelijke geldsmijterij goed te maken.
Laat ons hopen dat het nieuwe Antwerpse model lukt. Het zou wel eens een
blauwdruk kunnen worden voor een volgende Vlaamse coalitie, mochten de
V-partijen het alleen niet halen. Tot spijt van wie het benijdt, ook Lewie
Lawijt
---
In
de marge van bovenstaande nog dit: denk nu niet dat men in Gent bij de pakken
blijft zitten. Na het schrappen van het woord allochtoon, zullen daar ook de
termen gehandicaptenkaart en armenbegrafenis in de toekomst door de stad
niet meer gebruikt worden. Gelukkig stad die geen andere problemen heeft!
Net vóór de regering Di Rupo in juli met vakantie ging had men geen
woorden genoeg om uit te bazuinen hoe knap men alles voor elkaar had gekregen.
De zesde staatshervorming was goedgekeurd en zou na het reces geïmplementeerd
worden en over alle eventueel nog hangende zaken zou er een consensus geweest
zijn, waarbij ook die knelpunten in de eerste week van september zouden worden
weggewerkt.
Die eerste week van september moest alle werk echter even opzij gezet
worden om toe te laten eerst eindelijk klare wijn te schenken voor een
honderdtal ambtelijke benoemingen, waarvan sommige jobs al enkele jaren vacant waren.
Ondanks het feit dat de staat zelf een selectie-instelling heeft (Selor), ging
men het via zgn headhunter bureaus regelen, die voor elke topjob vijf
kandidaten mochten voorstellen. Ook daarvan kwam niets in huis, tot plots
een wit konijn te voorschijn werd getoverd in de persoon van Frans Van
Massenhove, ooit manager van het jaar voor overheidsdiensten en een alom
gerespecteerd persoon. Het zat al wel niet lekker, dat de man - alhoewel van
socialistische strekking - in het begin gecoacht zou worden door enkele
PS-garnituren, maar dat moest hij er maar bij nemen.
Nu
blijkt Van Massenhove zijn mandaat al te hebben opgegeven nog vóór hij ermee
zou starten. De reden is persoonlijk en zou plots met zijn gezondheid te maken
hebben. Kan natuurlijk, maar daar kan iedereen het zijne van denken. Nog
straffer is het feit dat men binnen de 24 uur, opnieuw zonder enige
selectieprocedure, een ander wit konijn vond, dat bereid was de NMBS mastodont
te komen leiden: Jo Cornu, ex Agfa-Gevaert, ex Alcatel en momenteel directeur
bij groene stroomfabrikant Electrawinds* in Oostende. Niet toevallig in
Oostende, waar ook hij bevriend is met de plaatselijke Keizer. Net zoals Van
Massenhove trouwens. M.a.w. terwijl men jaren nodig had om tot een consensus te
komen over de leiding van de NMBS, blijkt Vande Lala dat nu tweemaal op zijn
eentje binnen de 24 uren geregeld te krijgen. De coalitiepartners stonden erbij en keken ernaar. Daar mag ook iedereen het zijne
van denken, maar erg professioneel klinkt dat allemaal niet.
Wat al evenmin professioneel klinkt is dat Monica De Coninck, al even toevallig
een socialiste, zij het een eerder gematigde, aan haar eigen akkoord over het
eenheidsstatuut tussen arbeiders en bedienden zit te morrelen en dit nog vóór
dat akkoord in wetteksten is gegoten. Op dat statuut heeft men eerst 27 jaar
moeten wachten en nu blijkt het een gatenkaas te zijn, vol uitzonderingen en
achterpoortjes. Typisch Belgisch, zeg maar. De Landelijke Bedienden Centrale
(LBC, niet verwarren met Lierse Bicycle Club, want die bestaat ook onder die
afkortingen) wil er nog een paar uitzonderingen aan toevoegen en is daar gisteren
zelfs voor op straat gekomen. Helemaal ongelijk hebben die CD&Vers zelfs niet, want dergelijke situaties zouden er niet zijn, mocht men in dit land eindelijk
eens wetten gaan maken zónder uitzonderingen en achterpoortjes.
Tenslotte blijkt onze Belgacom ook al drie jaar afgeluisterd te worden
door de Britse geheime dienst en dit onder de naam operatie socialist.
Waarschijnlijk slaat dat laatste op de miljoenen euros incasserende CEO Didier
Bellens, die inderdaad ook al van rode signatuur is. Wat hem niet belet heeft
deze week nog voor een dikke drie miljoen euro van zijn aandelen te hebben
verkocht. I.pl.v. bij de Lotto te spelen kun je in dit land beter solliciteren
voor een topjob, maar dan wel met de rode partijkaart op zak. Je weet wel: die
van de partij van de werkman.
* Dat Electrawinds stelt het niet zo goed.
Het bedrijf heeft een schuld van liefst 361,3 miljoen euro en kon begin juli een
aantal achtergestelde leningen van overheidsfondsen (gekregen via Vande Lala?) niet
terugbetalen. Om daaraan te verhelpen, plande men een kapitaalverhoging, maar
niet alle aandeelhouders blijken in staat te zijn daaraan mee te kunnen doen.
Van zon bedrijf over te kunnen stappen naar de NMBS, dat elk jaar zon drie
miljard van de staat krijgt, wie zou dat kunnen weigeren?
Met de regelmaat van een klok krijgt men in onze Vlaamse media te horen
en te lezen, dat Wallonië het toch niet zo slecht doet en soms zelfs dat het
Vlaanderen zal inhalen op economisch gebied. Het laatste nieuws ter zake komt
nog maar eens van Rudy Demotte (PS), de Waalse minister-president, die na zijn
Marshall plannen en zijn oproep tot meer Waals nationalisme, nu komt vertellen
dat Wallonië tegen 2025 volledige werkloosheid moet realiseren. Zou het? Geen
zinnig mens die zoiets gelooft.
Om
te beginnen is de werkloosheid in Wallonië structureel en bedraagt ze nog
altijd zowat het dubbele van die in Vlaanderen. De loonlasten zijn er ook niet
lager dan bij ons en het gros van de nieuwe banen in het laatste decennium zit er
nog altijd bij de overheid.
Die Waalse hoera verhalen zijn begonnen, toen bleek dat Wallonië vorig
jaar de beste economische prestatie van de drie Belgische regios had
geleverd. Eigenlijk had men beter van de minste slechte gesproken. Het Waals
gewest noteerde toen een groei van 0,1%, terwijl Vlaanderen een krimp van
0,3% liet optekenen en Brussel zelfs iets meer. Ergens herinner ik me dat
iemand in Doorbraak had uitgedokterd dat, aan dat tempo, Wallonië Vlaanderen
zou inhalen rond 2075
Om
tegen 2025 een economie te hebben met volledige tewerkstelling, zou Wallonië
elk jaar meer dan 22.000 jobs moeten creëren en dat enkel in de privésector
waarvoor een groei van minstens 3% nodig is. Momenteel is die groei 1,5% en
worden er ± 10.000 jobs bij gecreëerd. Met een werkloosheidsgraad die zowat het
dubbele is van de Vlaamse, zal er veel moeten veranderen om zoiets waar te
kunnen maken. Dat Demotte met zon berichten af komt, heeft alles te maken met
de verkiezingen van 2014 en kan hem dan ook als politicus niet echt kwalijk
genomen worden ('Morgen scheert men gratis'). Dat men in de Vlaamse media steeds journalisten vindt die dat
zo maar geloven of althans doen alsof is eerder pervers te noemen. Zij
weten immers maar al te goed, dat Wallonië het nog steeds hebben van de geldelijke steun die het
officieel van België krijgt, maar in werkelijkheid via de Vlaamse transfers.
Normaal had er reeds half juni een conferentie moeten zijn van de
federale en de drie gewestregeringen over het zgz conferentiepact (zie mijn
blog van 14.06 daarover). Die werd toen uitgesteld, eerst naar een volgende
week, daarna tot na de vakantie. Gisteren was het dan eindelijk zover.
De vier entiteiten kwamen bijeen, ze dronken een glas,
loosden een plas en lieten alles zoals het was. M.a.w.: er is wéér niets gebeurd en alles is dan nog maar eens uitgesteld. Reden daarvan was deze
keer dat de federale regering zgz haar huiswerk nog niet klaar zou gehad hebben. Dit
ondanks het feit dat het loonverschil met onze buurlanden zelfs volgens Luc
Coene, de gouverneur van de Nationale bank, wel degelijk 16% bedraagt, eerder
oploopt dan vermindert en dat dat laatste ook het geval is met onze
staatsschuld.
Coene vertelde dit in een interview in de weekeindeditie van De
Standaard en wist daarbij ook nog te zeggen dat het niet toevallig is, dat
België het land is met de hoogste loonkost per uur en dat wij tegelijk het
minste aantal mensen aan het werk hebben. Met de huidige loonhandicap is het
uitgesloten dat we een echte economische relance krijgen. De uitleg van
Tobbackske, dat ze dat gaan kunnen oplossen met de opbrengst van de strijd
tegen de fiscale fraude, is praat voor de vaak, een steeds terugkomend drogargument
met virtuele cijfers, waarmee men de mensen al decennialang wat probeert wijs
te maken.
Nog volgens Coene zijn alle landen momenteel volop bezig met grondige
structurele hervormingen. Alleen in België gebeurt dat niet. In de plaats
daarvan maakt de regering Di Rupo zich wijs dat ze goed bezig is omdat ze het
tekort van bijna 200 miljoen op de begroting van dit jaar zou kunnen opvangen
met technische aanpassingen, een geleerd woord voor boekhoudkundige truken. Het gebruikelijke knip- en plakwerk, zeg maar. De partijen van de federale
meerderheid maken zich regelmatig druk over het woord confederaal, ze zouden
dat beter doen over het woord structureel.
En
dan is er trouwens nog die begroting voor volgend jaar, waarvan men nu al weet,
dat die ook de nodige aanpassingen zal kennen. Vraag is maar in hoeverre de
huidige federale regering dat spelletje zal kunnen volhouden in de aanloop van
de komende verkiezingen. Als immers de loonhandicap niet verkleint, zullen steeds meer internationaal werkende maatschappijen het in België voor bekeken houden en zullen steeds meer mensen hier hun job verliezen. De kans dat die (nog)voor de huidige regeringspartijen zullen gaan stemmen zal dan ook verwaarloosbaar zijn.
Ik
had beloofd er woensdag terug te zijn en dat is met deze gebeurd, zij het dan
met wat vertraging. Naar nieuwe stof moest ik trouwens niet lang zoeken, daar
uitgerekend vandaag onze media de cijfers gegeven hebben van een laatste
peiling i.v.m. het gebruik van de auto. 70% van de Vlamingen blijkt nog altijd
de voorkeur te geven aan de auto i.pl.v. het openbaar vervoer. Misschien zouden
we Crevitz eens naar Zürich kunnen sturen om te zien hoe ze het daar hebben
opgelost. Ik ben er vier dagen geweest en heb er de hele tijd de stad doorkruist
met het openbaar vervoer. Mijn gastheren hadden me trouwens vooraf al laten
weten niét met de auto te komen, want dat je daar in die stad meestal in één
grote file terecht komt en het een half mirakel is als je een parkeerplaats
kunt vinden. Het verschil met het openbaar vervoer in de stad, zowel voor bussen,
trolleybussen als trams, met wat wij hier kennen, kan niet groter zijn.
Bij elke
tram- en bushalte staat een automaat waar je met zowel Zwitserse franken, euro of
betaalkaarten terecht kan. Je kan er één enkele rit nemen, een kaartje voor één
uur of voor een hele dag (waarbij je die hele dag van de ene tram in de andere bus
kan stappen). Buiten de klassieke aanduidingen met de trajecten van de tramlijnen
die er voorbij komen, staan ook de trams die in aantocht zijn aangeduid op een
scherm en komen die pünktlich op het aangekondigde tijdstip aan.
De
doorsnee Züriger heeft wel een auto, maar gebruikt die niet in de stad. De stiptheid
van het tram- en busverkeer vindt je er trouwens ook terug bij de treinen, die al
even correct werken. Het enige verschil is, dat er op de treinen gegarandeerd
gecontroleerd wordt, bij het stadsverkeer heb ik daarvan niet veel gemerkt. Zo eens
iets anders dan onze NMBS die er maar niet in slaagt zijn treinen op tijd te
laten rijden, ondanks de drie miljard euro die de maatschappij elk jaar van onze
overheid krijgt.
Ondergetekende gaat er enkele dagen tussenuit. Ik vlieg naar Zürich in
Zwitserland. Ik ga daar niets uitzoeken over hun confederaal model, maar ben er uitgenodigd door een bevriend koppel uit Sardinië dat
daar woont en vorig jaar enkele dagen bij mij te gast was. De man is ingenieur
en werkt er op de Zwitserse hoofdzetel van Alstom, de Franse constructeur van
o.m. treinstellen (maar dan van een betere soort dan de Fyras van AnsaldoBreda*)
en Noordzee windmolens. Zijn vrouw is er kinderpsychiater en is de dochter van
een landmeter waarmee ik in een vroeger leven op Sardinië heb samengewerkt en
die op jeugdige leeftijd gestorven is. Op Sardinië zijn ze mij niet vergeten en
af en toe verschijnt daar nog een artikel over mij in de plaatselijke kranten
en andere bladen**. N.a.v. van een ervan en tevens omdat mijn naam bij hen in
de familie was blijven hangen, was ze mij, via het Internet, gaan zoeken en
heeft ze mij gevonden. Dat was in september 2011 en sindsdien voeren wij een
correspondentie in het Italiaans en het Duits (niet in het plaatselijke Schwyzerdütsch,
dat zij voor haar werk in Zürich ook moet kennen).
Het reisje naar Zürich is voor mij ook een emotioneel gebeuren. Het is
de eerste keer dat ik echt van huis ga sinds het overlijden van mijn echtgenote
op 24.01.2011. Het is ook de eerste keer sinds februari 2006 dat ik enkele
dagen na elkaar geen blog zal schrijven (dit is nr 2.335!), wat ik vooral sneu
vind voor eventuele nieuwe lezers die nu
pas aanklikken via Vlaanderen Radio Nationaal. Dat bezoek lag al een tijdje
vast. Vanaf woensdag hoop ik er weer te zijn en zal ik de draad weer opnemen.
*Alstom, dat al treinstellen heeft gemaakt
voor o.m. de NMBS, had ook meegedaan aan de uitbesteding op de nieuwe treinen,
maar hun trein was te duur. Het zou de goedkopere Fyra worden en het vervolg
van dat verhaal kennen we ondertussen.
** Men zou zich kunnen afvragen wat er dan
zo speciaal was aan mijn aanwezigheid op Sardinië. Wel, ik was toen (in 1963) 23
jaar jong (mijn vrouw 20). We waren 19 maanden getrouwd en ons eerste kindje
was negen maanden. Ik had op dat eiland een ongerepte kuststrook ontdekt,
die we daar ontwikkeld hebben en er zelfs een naam aan gegeven (Costa Rei). Blijkbaar
blijft het de Sarden tot de verbeelding spreken dat een buitenlands kereltje
van amper 23 de toeristische ontwikkeling van de streek er in gang zette. Volgens een beoordeling van Lonely Planet op het Internet behoort het strand van de Costa Rei tot een van de vijf mooiste van onze aarde. Telkens
er artikel over de Costa Rei verschijnt en de geschiedenis erbij gehaald wordt,
word ik vermeld. Er is zelfs iemand bezig men een thesis over De kolonisatie
van zuidoost Sardinië door de Belgen in de jaren zestig. Er waren daar toen
ook Franstalige Belgen die uit onze Kongo terugkwamen en er
citrusaanplantingen begonnen waren. Die werden door de Sarden echter geen Belgen
genoemd, maar Congolesus, zoals de Italiaanse pieds noirs, die uit Tunis
verdreven waren, er als Tunisini werden bestempeld.
Radio Vlaams Nationaal, een Internetradio van en voor
Vlaamsnationalisten, met ook veel aandacht voor Zuid-Afrika, heeft mijn blog
ontdekt. Meer nog, ze hebben voor mij een logo gemaakt, zodat hun bezoekers mij
kunnen terugvinden bij verwijzing. Radio Vlaams Nationaal is terug te vinden via
Golfbrekers.be, de opvolger van Angeltjes en op www.vlaamseradio.tk waarbij ook
ik mijn lezers aanraad de site eens te bezoeken. In onze media wordt Vlaanderen
al genoeg doodgezwegen en/of tegengewerkt, zodat we elk Vlaamsnationaal
initiatief ter zake alleen maar kunnen toejuichen.
Wat die Vlaamse poco media betreft, die hebben nu weer een been om op te
knagen, na de uitspraken van Bart De Wever in Terzake. Graag zouden ze hebben
dat zijn partij, die de laatste tijd inderdaad tegelijk warm en koud blaast,
eens met concrete uitspraken voor de dag zou komen. Bart doet dat wijselijk
niet en heeft trouwens in dezelfde uitzending duidelijk gezegd dat de media,
maar ook de andere politieke partijen, zullen moeten wachten tot het congres
van zijn partij, ergens begin 2014. Daar de andere Vlaamse partijen allemaal
nog congressen hebben in dit najaar, kan Bart het zich veroorloven ondertussen
de kat uit de boom te kijken en het achterste van zijn tong (nog) niet te laten
zien. Dit tot grote ergernis van Vlaamse nestbevuilers van het type Bart Brinckman
(de man die Bracke erin luisde), Yves Desmet en andere Hugo Campsen, die koortsachtig
op zoek zijn naar antwoorden op argumenten die er nog niet zijn. Men zou voor
minder nerveus worden!
De
Wever zou dus bereid zijn Kris Peeters te steunen mocht die zich kandidaat
stellen voor het premierschap van België, terwijl diezelfde Peeters zopas nog
gezegd heeft dat hij voor het minister-presidentschap gaat van Vlaanderen, niét
voor dat van België, waarvan ook hij weet dat dit hoe dan ook een mission
impossible wordt. Er is in Vlaanderen geen zinnig mens die gelooft dat
CD&V, SP.a en Open VLD bij de volgende verkiezingen ook maar enige
vooruitgang zullen maken op federaal niveau. Diezelfde Vlaming beseft ook wel
dat, als de V-partijen volgend jaar in het Vlaamse parlement de volstrekte
meerderheid niet halen of er niet in zouden slagen tot een akkoord te komen,
een plan B wel eens een coalitie zou kunnen worden van N-VA en CD&V. Dan
zou De Wever Peeters misschien toch het Vlaams minister-presidentschap kunnen
aanbieden, maar dan op zijn voorwaarden. Tacticus De Wever kennende is dat heus
geen waanbeeld en het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf. De steun die
De Wever aan Peeters zou geven om op de 16 een soort herstelregering te gaan
leiden, is m.i. dan ook maar bedoeld om Peeters en zijn partij wat te jennen.
Voor De Wever mag CD&V op Vlaams niveau immers ook niet té groot worden
want dan zal die nooit akkoord gaan met het verdedigen van N-VA standpunten.
Op federaal vlak is er dan ook geen eer meer
te halen. Als de zesde staatshervorming toch zou worden uitgevoerd, hebben de
deelregeringen een groter budget dan de nationale. En tegelijkertijd zou deze
laatste dan ook nog werk moeten maken van het wegwerken van een deel
pijnpunten, zoals het concurrentievermogen t.o.v. de buurlanden, de
energievoorziening en de kostprijs ervan, het verlagen van de lasten op arbeid,
het verminderen van het ambtenarenkorps en het opvangen van de extra kosten
voor de vergrijzing. En dan hebben we het nog eens gehad over wat nog kan
gebeuren met de tijdbom die Dexia heet. Peeters zou gek zijn zich in dat
wespennest te begeven, zolang hij op Vlaams niveau zijn kansen gaaf kan houden.
In
mijn blog van zondag gaf ik Kris Peeters gelijk, waar hij zei dat het nu (nog)
niet het moment was om met de verkiezingscampagne te beginnen. Dat wordt vooral
het grote probleem voor de partijen die in de diverse regeringen zitten en
verplicht zullen zijn, vóór het zover is, heel wat knopen te moeten doorhakken
die niet altijd even gemakkelijk zullen zijn en die hier en daar ook niet op
veel sympathie zullen kunnen rekenen. Een daarvan is de benarde
concurrentiepositie van onze bedrijven.
Dat laatste punt werd gisteren nog eens heel duidelijk gemaakt door
Fernand Huts, de zoveelste Vlaamse bedrijfsleider die hierover een boekje kwam
opendoen in de media. De man heeft sinds 1996 een verpakkingsbedrijf in de
Antwerpse Haven, waar alle medewerkers sinds de start het bediendestatuut
hebben. Datzelfde statuut waarover al zoveel te doen is geweest en waarvan de
Raad van State eiste dat het er voor iedereen zou zijn op 8 juli van dit jaar.
Welnu, dat statuut, waarbij Huts al zestien jaar op de actualiteit vooruitloopt, mag niet bij
zijn verpakkingsbedrijf. Omdat het in het Antwerps havengebied ligt, zouden
Huts medewerkers voor het inpakken van Internetbestellingen (orderpicking
noemen ze dat) een statuut van havenarbeider moeten hebben. Zestien jaar lang
heeft niemand er graten in gevonden, nu mag het opeens niet meer. Dat terwijl
Bpost en Delhaize in datzelfde havengebied gerust worden gelaten. Bij Bpost is de Belgische staat aandeelhouder en Delhaize is in de eerste plaats een francofone bedoening. Huts is 'maar' een Vlaming, vandaar.
De
kans is groot dat Huts enkele geplande en reeds goedgekeurde investeringen in
die haven niet zal doorvoeren en het geld daarvoor (zon dikke 200 miljoen
euro) zal investeren in Frankrijk waar de loonkosten 25% lager liggen. Buiten de gemiste investering zou het ook gaan om zo'n 800 arbeidsplaatsen. Nu mag Huts
een buitenbeentje zijn, de man heeft 3.000 medewerkers in België en 11.000
erbuiten. Niet slecht voor iemand die uit de Antwerpse Seefhoek komt, net zoals
bv Panamarenko en Jan Fabre, om maar iets te zeggen. Zoek de acht verschillen
Na
de komkommerenquête van VTM, De Morgen en Ipsos, is er nu ook een al even
waardeloze verschenen van La
Libre Belgique en de RTBf. Om even de absurditeit van
peilingen in deze zomerperiode aan te geven: de nieuwste geeft de N-VA 5% meer
dan de vorige en dit met een verschil van twee weken. Ze hadden in deze tijd
van het jaar even goed een enquête kunnen houden over de Elfstedentocht!
Vlaams minister-president Kris Peeters is voor de media komen vertellen
wat alle insiders (deze knaap inbegrepen, zie mijn blog van 6 dezer) al wisten,
nl dat hij alleen meedoet aan de verkiezing op regionaal vlak. Tegelijkertijd
zegt hij nog niet met zijn campagne begonnen te zijn en roept hij alle Vlaamse
medestanders op zich nog niet met de verkiezingen bezig te houden, want dat
tegen die tijd nog wat anders te doen is.
De
man heeft gelijk, maar hij zou dat beter eens duidelijk vertellen aan de leden
van zijn eigen partij die daar blijkbaar anders over denken. Zo kwam Markske
Beke in de Zevende dag al zijn kandidatuur stellen om zichzelf op te volgen als
partijvoorzitter, om zijn partij als voorzitter over de verkiezingen van
volgend jaar te tillen, terwijl de voorzittersverkiezing dit najaar nog plaats
grijpt op een partijcongres. De N-VA, die pas begin volgend jaar een
verkiezingscongres houdt en in feite daarmee Peeters raad volgt, wordt dan
door Beke verweten te lang te wachten vooraleer een officieel partijstandpunt
bekend te maken. Het Brabantse trekpaard uit Brugge is ondertussen komen vertellen
dat hij het volgend jaar voor bekeken houdt. Hij weet niet eens hoe hij zijn
geld zal opkrijgen en geeft daarom zijn collectie hanen weg voor een goed doel. Dat is niet moeilijk als men nog enkele miljoenen van AB Inbev achter de hand heeft. Daarmee zal hij dat niet doen. Volgens Dehaene heeft
het geen zin dat hij nog langer politiek actief blijft, de aflossing van de
wacht is er al volgens hem. De vraag is alleen wie dat dan mogen zijn. De high
potentials?
Tenslotte zijn ze er bij de VRT achter gekomen, dat de Vlaamse partijen
geen kandidaat hebben voor het federale premierschap. Ook dat heb ik reeds
geschreven in dezelfde blog van6 dezer
(Vlaanderens federale onmacht). Misschien heb ik dan toch een glazen bol (hé,
Vic)?
Er
is nu een alternatief voor Win for Life. Denkt men managerskwaliteiten te
hebben; sluit dan aan bij de PS. Die zal garant staan voor een leuke carrière
en ervoor zorgen dat alles lekker blijft lopen, ook als het officieel fout zou
gaan.Een eerste voorbeeld kregen we al in
de wissel bij de NMBS. De enige topman die mocht aanblijven, Lallemand, is van
PS-signatuur. Uit wat er de laatste weken allemaal bekend is geworden i.v.m. de
benoemingen van de Belgische topambtenaren, blijkt de redding van Lallemand
feitelijk nog een fait divers.
De
CEO van de FSMA, zeg maar de marktentoezichthouder, een zekere Jean-Paul
Servais (ook PS) had al een bewijs van onbekwaamheid geleverd door de
bankencrisis niet te hebben zien aankomen, maar ook hij mag blijven. Als
compensatie heeft men het bankentoezicht bij de FSMA weggehaald en het bestuur
van deze instelling werd zo aangepast dat Servais zijn stem bij het
directiecomité kwijt is. Alhoewel minder belangrijk, verandert aan zijn loon
natuurlijk niets. Ook dit is België.
Wie echter de kroon spant is deze carrousel is een andere SPer met de
onwaarschijnlijk naam Tintin (Kuifje). Deze heeft men wél kunnen afzetten als
CEO van Belgocontrol, het overheidsbedrijf voor de veiligheid van het
luchtverkeer. De man zou een ontslagvergoeding krijgen van 400.000 euro, maar
eist er nog 100.000 bovenop. Dat voor zijn geweldige prestaties die ervoor
zorgden dat Belgocontrol elk jaar onder zijn bewind 17 tot 22 miljoen verloor
en het totaaltekort te hebben laten oplopen tot 100 miljoen euro
Op
het laatste rapport van het World Economic Forum voor 2013/2014 voor wat
betreft de overheidsefficiëntie staat België op plaats 56. Hoe zou dat toch
komen?
In
de marge van bovenstaande nog dit. Frank Van Massenhove, de nieuwe CEO van de
NMBS, zal het volgens poenschoupper kwaad krijgen omdat hij geen ervaring
heeft bij het Spoor. Had Schouppe dat dan wél toen hij aan die riante carrière
begon? Het zal Van Massenhove zeker niet op een presenteerblaadje aangereikt
worden, al was het alleen maar omdat hij eerst zal gecoacht worden door twee
francofonen: Jean-Pierre Hansen (ex-Electrabelbaas en vriend ten huize bij heel wat
Waalse excellenties) en dezelfde Lallemand waarvan hierboven sprake. Vergeten
we niet dat Van Massenhove, alhoewel zelf van socialistische origine, het ABVV
ooit eens de vakbond van de luiaards heeft genoemd. Ik denk niet dat ze dat
bij de PS al vergeten zullen zijn
---
In de marge van bovenstaande was het niet
zo opmerkelijk dat Jannie Haeck, toch ook een socialist (maar een Vlaamse),
zijn vertrekpremie bij de NMBS liet vallen, maar wel hoe hij dat verwoordde:
Geen haar op mijn hoofd denkt daaraan, zei hij tot driemaal toe in de Canvas
uitzending ter zake. Hoe kan dat nu bij een man wiens hoofd zo kaal is als een
biljartbal?
Wouter Beke vergelijk ik in deze rubriek nogal eens met Markse van De
Kampioenen. Hij heeft zowat dezelfde fysionomie en komt dikwijls even
lachwekkend over. De laatste tijd denkt hij, dat hij echt geestig is. Enkele
dagen geleden vertelde hij bv dat hij De Crem een moppentapper vond, iets wat
voor velen verwonderlijk overkomt. Hij zei nl op Qmusic dat Crembo, waarmee hij gaan eten was, op
het einde als pousse-café een whisky dry bestelde, waarop de kelner, een
Antwerpenaar, antwoordde; Draai? Zoude nie beginne mee ene? Dit was een goeie, maar geen van De Crem, maar van de kelner, wat de interviewer van Qmusic ook meteen gevat opmerkte. De grap was trouwens nog weinig
origineel ook, want eigenlijk een variant op een oude mop in het Duits. Voor
wie ze nog niet zou kennen:
- Komen twee mannen een bar binnen. Een van
hen zegt tegen de barman: Zwei Martini, bitte. Waarop de barman vraagt dry?
en de man antwoordt: Nein, zwei. (doordenkertje)
Ook geen knaller is de sneer van Beke in Le
Vif-Express, dat de communicatie van de N-VA meer bochten vertoont dan het
circuit van Francorchamps (20, voor de niet-kenners). Over Francorchamps zou
Beke beter zwijgen, zeker in een Franstalig blad. De uitgave van de Grand Prix
van dit jaar heeft de Waalse deelregering nl weer eens een dikke zes miljoen
euro gekost. Daarover zou men ook moppen kunnen vertellen, maar we zullen ons
maar eens onthouden van verder leedvermaak. Het blijft trouwens opmerkelijk, hoe
weinig ruchtbaarheid gegeven wordt aan de slechte staat van de Waalse (én de
Brusselse) solvabiliteit. Wij in Vlaanderen maken ons zorgen omdat we straks,
als men tenminste die zesde staatshervorming werkelijk zal hebben uitgewerkt,
wel extra bevoegdheden krijgen, maar niet alle geld ervoor. M.a.w. wij zullen
straks dezelfde service moeten geven met minder geld in kas. Men vergeet hier
echter dat dat ook geldt voor de andere entiteiten, terwijl iedereen
weet dat zowel de Waalse als de Brusselse begroting deficitair zijn. Reden
waarom insiders niet geloven dat die staatshervorming er zal komen zoals
beloofd. Misschien is de hele zaak wel met opzet zo in elkaar gestoken om de
uitvoering ervan op een zo lang mogelijke baan te schuiven, zodat er inderdaad
van een volgende staatshervorming helemaal geen sprake meer kan zijn. Er zal
dan meer nodig zijn dan wat moppen van Markske Beke. Of van Servais
Verherstraeten, die Vlaanderen ook regelmatig wat wijs komt maken over zijn
hervorming.
Vlaams minister-president zou definitief gekozen hebben om te gaan voor
de regionale verkiezingen in mei 2014. Daarmee lijkt het er steeds meer op dat
CD&V van die verkiezingen haar hoofddoel te maken. Met Peeters, maar ook
met Crevits en Van Deurzen, zet ze haar nog overblijvende zwaargewichten
daarvoor in. Mocht het Peeters niet lukken Vlaams minister-president te
blijven, dan denkt hij er zelfs sterk aan weer te keren aan de privé. Dat
zijn althans geruchten uit betrouwbare bron. Feit is, dat de partij met
dergelijke kopstukken inderdaad een kans maakt om verder mee te kunnen spelen
op Vlaams niveau en dat het alleen de vraag zal zijn wie eventueel, indien
überhaupt nodig, de vuile derde zal worden. Dit alles op voorwaarde dat de
N-VA of de V-partijen samen in Vlaanderen de meerderheid niet halen. Want, laat
ons duidelijk zijn, het verdere verloop van het Belgische establishment zal
bepaald worden door de uitslag bij de Vlaamse regionale verkiezingen. Dat is
niet alleen mijn mening, maar werd deze week (op dinsdag 3 september, in De
Standaard) nog duidelijk gesteld door Bart Maddens, politicoloog van de KU
Leuven en belichaming van de zgz Maddens doctrine, dit n.a.v. de Bracke
oprisping.
Dat
het zwaartepunt bij de verkiezingen van 25 mei 2014 in Vlaanderen zal
komen te liggen, heeft ook te maken met het feit dat geen van de traditionele
Vlaamse meerderheidspartijen uit de regering Di Rupo een alternatief heeft om
de man met het strikje van een tweede ambtstermijn weg te houden. CD&V
houdt alleen has beens over (Thyssen, Vanackere, Leterme), terwijl De Crem,
de enige die nog iets zou kunnen betekenen, aast op de topjob bij de NATO.
Vande Lala zal zich geen tweede keer belachelijk willen maken zoals in 2007,
toen hij gesandwiched werd tussen Leterme en Verhofstadt, terwijl heel de
federale politieke arena zijn adem zou inhouden mocht de burgemeester van
Berlare o, gruwel! - zich kandidaat stellen. Voor paars komt er nog bij dat
hun kandidaten alleen maar een kans zullen maken als hun partij de grootste van
de coalitie wordt, hetgeen een ander mirakel zou vergen. Blijft dan over: de
N-VA. Die partij heeft ook geen valabel alternatief meer sinds Bart De Wever
besloten heeft burgemeester van de koekenstad te blijven.
Het eindresultaat van dit alles betekent wel dat een regering Di Rupo II
wel degelijk in 2014 tot de mogelijkheden behoort, tenzij de traditionele
Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid, misschien gesterkt door
een zoveelste electorale nederlaag, eindelijk zullen hebben ingezien dat het zo
niet verder kan. Een zoveelste bocht van CD&V, die ondertussen ook wel zal
bemerkt hebben dat het Vlaamse budget volgend jaar hoger zal liggen dan het
federale (38 tegen 31 miljard), behoort dan ook tot de mogelijkheden. We mogen dan blijven herhalen dat we de meerderheid vormen in dit land. Op federaal vlak moet Vlaanderen naar de pijpen dansen van de francofone meerderheid en de enige mogelijkheid om daaraan een einde te maken is die carrousel stop te zetten via het Vlaamse parlement.
Volgens een enquête door het Centrum voor Politicologie van de KU
Leuven, die in het voorjaar van 2013 werd gehouden bij iets meer dan 3.000
jongeren uit 61 scholen, zijn de socialisten in Vlaanderen slechts populair bij
8% ervan. De liberalen doen het al niet veel beter. Paars blijkt in Vlaanderen werkelijk
afgedaan te hebben, waarover we helemaal niet rouwig moeten zijn.
Om
een reactie op bovenstaande gevraagd, wist Tobback Jr alleen te antwoorden dat
hij dat enigszins kon begrijpen, want dat de jeugd van vandaag minder solidair
blijkt te zijn. Hij heeft daarbij zelfs niet helemaal ongelijk, alleen vergeet
hij erbij te vertellen dat dit zeker geldt voor Vlaanderen en dat de hoofdreden
daarvan is dat onze jeugd beter dan de traditionele Vlaamse partijen blijkt te
beseffen dat solidariteit hier een verliespost is. Het betekent immers dat we
een deel van onze welvaart moeten blijven afgeven aan een andere groep die er
in feite niets voor doet en niet mee doet. En zolang de partij van Tobback dat
niet wil inzien en achter de PS de grote bevoordeelde van dit systeem
blijft aanlopen zou dat lage percentage in de toekomst nog wel eens verder
kunnen dalen, niet alleen bij de jeugd, maar bij de hele Vlaamse bevolking.
Het is trouwens niet alleen paars dat bij ons passé lijkt. Dat geldt ook
steeds uitdrukkelijker voor de vakbonden. Dat laatste hebben we kunnen
vaststellen bij het door de vakbonden geëiste referendum in Sint-Niklaas*, waar
slechts 17% van de kiesgerechtigden kwam opdagen en er in absolute cijfers
eigenlijk slechts 15% van de bevolking zich uitsprak voor het syndicale
standpunt. Dat de vakbonden en een deel van de poco media het een schande vonden
dat de stad de uitslag verwierp, tekent die mensen hun mentaliteit. Ze zijn
niet overal zo gek als in Antwerpen, waar in absolute cijfers slechts 25%
van de kiesgerechtigden zich uitsprak tegen het Lange Wapperproject en dan nog
gelijk kreeg ook. De afrekening kregen de linksen wel bij de eerstvolgende
gemeentelijke verkiezingen in de koekenstad: na 90 jaar vlogen zij uit het
stadsbestuur
* Dat vakbondsreferendum in Sint-Niklaas heeft de
stad wel 200.000 euro gekost. Gelukkig kan dat op een half jaartje
gerecupereerd worden door de privatisering van de vuilnisophaaldienst, waarover
dit referendum ging.