Na de opmerkingen van de mensen van het Rekenhof dat ze aan het rapport van de centrumrechtse federale regering niet aan uit kunnen, zijn ze in de commissie Financiën daarover gaan debatteren. Hoe kan je nu debatteren over iets waarvan nog steeds geen definitieve, duidelijke cijfers zijn? Dat laatste wordt waarschijnlijk zelfs pas februari, wanneer de nieuwe regering weer bij Europa te biechten moet, omdat ze ook daar nog maar eens op het verdachtenbankje zit (gelukkig ditmaal samen met Frankrijk en Italië waardoor de ‘pakkans’ kleiner wordt).
Het begint allemaal zo’n beetje te lijken op luchtgitaar spelen, zeker nu Kris Peeters met een rapport van de Nationale Bank zwaait, waarin dan weer gunstigere vooruitzichten, waaronder 59.000 nieuwe jobs, worden voorspeld voor … 2019. Dat is nog ver weg, maar als deze regering het zo lang zou uithouden kan dat tegen de dan geplande verkiezingen van pas komen. Volgens de media is het Kris Peeters vooral te doen om de sociale partners weer samen aan de tafel te krijgen. Dat kan een goed idee zijn. Vraag is maar of het wat zal uithalen. Het is in dit land altijd zowat traditie geweest dat vakbonden en werkgevers inderdaad sociaal overleg pleegden. Zoals het ook traditie was dat ze er meestal niet uitkwamen en dat de regering tenslotte de knoop moest doorhakken, wat betekende met geld over de brug komen. Dat laatste zal er deze keer niet bij zijn omdat de huidige regering geen geld op overschot heeft. De kans dat het nu iets zal worden is dan ook vrijwel nihil.
Een klassiek voorbeeld van zo’n vroeger sociaal overleg is dat van de bedrijfswagens. Toen er op een gegeven ogenblik geen ruimte voor loonopslag meer bleek te zijn (de loonkloof, weet je wel), had men ontdekt dat extra loon ook kon worden uitbetaald door het aanbieden van een bedrijfswagen. Dat was zowel voor de werkgevers als de werknemers interessanter, want men betaalde daarop geen belasting. Het resultaat is wel dat het de staat, dus de belastingbetaler, momenteel vier miljard euro per jaar kost, want in dit land rijden momenteel zo ongeveer één miljoen bedrijfswagens (bussen, bestelwagens en vrachtwagens inbegrepen)!* Alleen al in de banksector (KBC, Belfius en BNP Paribas Fortis) zijn er zo’n 10.000 en dat zullen er vanaf 01.01.2015 nóg meer worden daar dan ook ING ermee instapt. Dat noemt men in bankjargon ‘de cafetariaplannen’, omdat werknemers kunnen kiezen uit een ‘menu’ in de vorm van een reeks extra legale voordelen waaronder steeds een bedrijfswagen, om het brutoloon niet te verhogen (waarbij men meer belastingen zou moeten betalen). Een zoveelste uitzondering, achterpoortje of hoe men het ook zou willen noemen, waaraan onze wetgeving zo rijk is. Een reden temeer om er komaf mee te maken en te vervangen door één taks zonder al die tierelantijntjes, zoals ik ook al schreef in mijn blog van eergisteren (‘Geen taks-, maar vlaktaksshift’).
* En zich dan maar afvragen waar die files in de ochtend- en avondspits blijven vandaan komen!
Volgens een recente publicatie van de Oeso, geven de Belgische overheden jaarlijks 30,7% van het bbp uit aan sociaal beleid. Daarmee staat dit land op de derde plaats in de hele wereld, na Frankrijk en Finland. Zo te zien, mogen we zeker niet klagen zoals vakbonden en linkse partijen dezer dagen doen. Een goede sociale zekerheid steunt op de bijdragen van werkende mensen, jong en oud. Het komt er dan ook op aan zoveel mogelijk mensen aan het werk te hebben en te houden en daar knijpt hier het schoentje. In België zijn er liefst 4,5 miljoen uitkeringsgerechtigden. Dat is, om nog maar eens te vergelijken, een half miljoen meer dan in Nederland, land dat echter 6 miljoen inwoners méér telt en waar de mensen het dus automatisch ook met minder steun moeten doen, zoals bijna overal. Hier beseft men echt niet hoe goed men het heeft.
In het licht van bovenstaande is het dat ook gewoon potsierlijk als men de uitleg van onze vakbondsleiders hoort. Het ergst van al is nog die Leemans van het ACV, die niet vraagt maar eíst, anders wil hij met zijn syndicaat zelfs niet aan de onderhandelingstafel komen. Nota bene: datzelfde syndicaat dat 800.000 Arco-coöperanten en sympathisanten wat wijs had gemaakt omtrent de belegging van hun spaarcenten. Centen waarvan ze nog minder zeker zullen zijn als verenigd links erin zou slagen de centrumrechtse regering te doen vallen, gewoon omdat dan de kans groot is dat er dan geen federale regering meer zal zijn. Dat alles terwijl CD&V, de politieke familie zeg maar, nu mee in die regering zit.
En het kan nog erger. Thierry Bodson, de voorzitter van het Waalse ABVV, zegt dat zijn vakbond pas zal ophouden met staken als de indexsprong en de verhoging van de pensioenleeftijd uit het regeerprogramma zullen geschrapt zijn. Op te merken trouwens dat de voorzitter van diens politieke familie, Di Rupo, in De Standaard van maandag nog verklaarde klaar te zijn om weer mee te kunnen regeren! Zijn ‘bien sûr’ klinkt daarbij al even onwezenlijk als zijn deelname aan de betoging in Brussel, waarin betoogd werd tegen besparingen die voor 70% al waren opgestart tijdens Di Rupo’s eigen bewind. Waarmee de man zichzelf buiten spel zet, voor zover hij straks nog serieus zal genomen worden.
Die trouwens niet aflatende welles-nietes polemiek in de media over elk besluit dat centrumrechts nog maar denkt te nemen, herinnert me aan een tekst van Don Quichot uit het wereldberoemde werk van Cervantes: ‘ Laat de honden blaffen, Sancho’, zegt Don Quichot op een gegeven ogenblik tot zijn knecht, ‘het is een teken dat we vooruitgaan’…
De eerste provinciale stakersdag hebben we overleefd. Zoals wel eens meer gebeurt als er een gebeurtenis uit de klauwen loopt en men vreest voor een escalatie, maakt men het tegenovergestelde mee. Zeker in Antwerpen, waar de meeste protagonisten van de betoging in Brussel vandaan kwamen, was men op alles voorbereid, wat later niet nodig bleek. Pluspunt voor de vakbonden die zich geen tweede p.r. catastrofe konden veroorloven, maar ook voor de politie die zich gedeisd hield en zeker niet provoceerde. Het had anders kunnen uitdraaien.
Nu dus nog drie stakingen te gaan, de laatste op 15 december. En dan? Zullen de problemen dan zijn opgelost? Zal de loonkloof – de voornaamste oorzaak van fabrieksluitingen in dit land – dan gedicht zijn? Zal de regering Michel dan van gedacht en van programma veranderd zijn? Zal CD&V dan ophouden linkse oppositie binnen de regering te spelen? Ik geloof er niet veel van. Hoogstens komt er een plan dat er toch een soort vermogenswinstbelasting zal komen, maar dat zal het dan ook zijn. Ondertussen zullen de vakbonden veel van hun kruit verschoten hebben en zullen hun leden snakken naar de eindejaarsfeesten en de daaropvolgende solden, waarop ze hun zuurverdiende centen nog altijd kwijt kunnen.
Van belastingen gesproken. Feitelijk wordt het hoog tijd dat men ook in dit land naar e.o.a. vorm van vlaktaks gaat, iets waar Deckerken in zijn hoogdagen al van droomde. Eén centraal tarief voor alle inkomsten: lonen, meerwaarden, dividenden, spaarrenten, huurgelden, erfenissen, bedrijfswinsten, consumptie, vervuiling en ga zo maar door. Daarbij dan alle achterpoortjes sluiten en uitzonderingen, aftrekposten en allerlei kortingen zoveel mogelijk beperken. En dat alles tegen een menselijk tarief van 25 tot 30%, om maar iets te zeggen. Een vlakshift i.pl.v. een taksshift. Dan hoeft deze regering of een volgende zich ook niet meer druk te maken over opmerkingen van het Rekenhof dat nu, terecht, zegt er niet meer aan uit te kunnen. Misschien was dat ook de bedoeling van centrumrechts, met in het achterhoofd: ‘If you can’t convince them, confuse them’.
Vandaag dus de eerste grote provinciale stakersdag, waarbij het uitkijken wordt of politie, stad en/of stakers de Brusselse betoging van 6 november zullen verteerd hebben. Marc Loridan, de voorman van de socialistische vakbond voor havenarbeiders, heeft alvast opgeroepen tot kalmte en heeft zelfs de piketploeg, die voorzien was voor het centrum van Antwerpen, afgeschaft.
Wat de vakbonden met deze hete herfst willen bereiken, is mij een raadsel. Het zal vooral een dure herfst worden. Dat heeft Agoria, het vroegere Fabrimetal, al uitgerekend. Totale kostprijs: 2 miljard euro, waarvan zo’n 400 miljoen gederfde inkomsten voor de staat. En dat in een tijd dat de centen geteld moeten worden, want men heeft er veel tekort.
Hét probleem waarin dit land zich bevindt, is dat de statige groei, die er was tot halfweg de jaren zeventig, daarna steeds minder is geworden en tenslotte zo goed als stilgevallen is, terwijl de staatsuitgaven sindsdien maar zijn blijven stijgen. Dat heeft ervoor gezorgd dat België nu tegen een staatsschuld aankijkt van meer dan 100% van het bbp, iets wat vroeger had kunnen worden opgelost door een devaluatie, maar nu niet meer. Europa, weet je wel. Nu moet het wel een indexsprong worden, een btw verhoging of een andere pijnlijke besparing, want nieuwe belastingen kan niet meer. De tering zal dus naar de nering moeten gezet worden en het zal niet helpen dat iedereen elkaar de zwarte piet blijft toespelen. Als de regering Michel het niet doet, zal het een volgende regering doen. Vraag is alleen maar, of er na Michel überhaupt nog een volgende federale regering mogelijk is. Ik kan me niet inbeelden dat liberalen en de N-VA na een eventuele mislukking van centrumrechts nog verder zullen willen meespelen, waarbij de rest van het speelveld geen meerderheid meer zal hebben.
‘Elk voordeel heb se nadeel’, wist Kruijff al. Ofwel blijft centrumrechts aan bod, ofwel wordt dit land helemaal onbestuurbaar en krijgen we een centrumrechtse regering van lopende zaken, terwijl er ondertussen zal moeten gepraat worden van gewest tot gewest en komt het confederalisme weer op tafel. Dan zal er niet alleen weer communautair gediscussieerd worden, maar zullen ook de hete hangijzers van de staatsschuld (wie betaalt wat en wanneer?) en de transfers (uitdoven en tot wanneer?) op tafel komen. Want in heel die hierboven vermelde discussie mogen we niet vergeten dat Vlaanderen nu elk jaar nog steeds 12 miljard euro van zijn welvaart afgeeft aan Wallonië dat er feitelijk niets anders mee doet dan het uit te delen. Met 40% van zijn bevolking die bij de staat ‘werkt’ of van de staat leeft (een Europees record), blijft er niet veel over om via nieuwe investeringen te trachten er weer bovenop te komen.
Dat Justitie bij ons een puinhoop is, is genoegzaam bekend. Er zijn de laatste jaren wel nieuwe gevangenissen bijgekomen en in Gent zelfs een soort psychiatrische instelling voor veroordeelden met een geestelijke handicap, er is wat vereenvoudigd en stilaan geraakt zelfs alles min of min gedigitaliseerd, maar de processen blijven een vorm van ergernis. Denk maar aan het geval van die Italiaanse maffiafamilie Aquino, waarvan bewezen is dat ze miljoenen euro heeft verdiend met drugstrafieken, maar waarvan er van de hele clan, 38 stuks, nog steeds geen enkele is aangehouden. Reden ervoor is, dat ‘la famiglia’ met het illegaal verkregen drugsgeld schaamteloos de duurste advocaten van Vlaanderen aan het werk heeft gezet en dat die letterlijk alle middelen inzetten om het niet tot een veroordeling te laten komen.
De Belgische gerechtelijke wetgeving stamt nog grotendeels uit de tijd van Napoleon, is dus twee eeuwen oud en sindsdien steeds ‘aangepast’, niet veranderd, waardoor advocaten steeds meer specialiseren en de rechters – die over alles moeten oordelen – het bos niet meer zien door de bomen. Zo kan het zijn dat iemand die riskeert veroordeeld te worden, niet naar zijn proces komt. In dat geval wordt hij veroordeeld bij verstek en moet dat proces in beroep helemaal opnieuw gedaan worden. Dubbele kosten dus. En het kan nóg straffer.
Een sterk actueel verhaal is een aan de gang zijnde proces tegen een Antwerpse douanier, die in de haven onder één hoedje speelde met een drugsbende en op die manier hopen geld kreeg toegespeeld. Het was trouwens door zijn opvallend luxueuze leven dat de zaak in 2012 aan het licht kwam. De man kwam (al dan niet op aanraden van zijn advocaten) niet naar zijn proces. Hij werd daarin bij verstek veroordeeld maar ging in beroep. Bij dat proces in beroep was hij weer afwezig, werd hij opnieuw bij verstek veroordeeld en moet het hele verhaal nog eens worden overgedaan. Viermaal in totaal dus.
Koen Geens, de nieuwe federale minister van Justitie wil nu paal en perk stellen aan dergelijke praktijken. Men kan over de politieke overtuiging van de man zijn twijfels hebben – Koen is een echte tsjeef – als specialist in vennootschapsrecht kent hij wel het klappen van de zweep. Het is trouwens van Stefan Declerck geleden dat er op Justitie nog eens iemand gezeten heeft die ervoor gestudeerd had en dus de nodige ervaring heeft. Declerck was dan nog een watje (‘Ik werk eraan’, was zijn slagzin). Hopelijk krijgt Geens de tijd om voor Justitie een nieuw wetboek uit te dokteren dat van deze tijd is en niet van het begin van de negentiende eeuw. Dat zou pas een verandering zijn.
Bij het aantreden van elke regering komt er niet alleen een stoelendans van ministers en staatssecretarissen, maar ook van een hele rits beheersposten bij instellingen en maatschappijen die aan de diverse ministeries gelieerd zijn, zoals dat heet. Dat is nu niet anders en de Vlaamse regering maakt zich klaar om daar werk van te maken. Zoals het eveneens traditie is dat die extra baantjes netjes (nou, ja) verdeeld worden onder de partijen van de meerderheid. De operatie heeft geen naam, maar ‘soske-sjot’ zou passend kunnen zijn. Het houdt nl in, dat de socialisten meer dan waarschijnlijk deze keer buiten de prijzen zullen vallen, iets wat ze helemaal niet meer gewend waren. Het is al gebeurd dat e.o.a. hoofd van zo’n afdeling blijft zitten, maar dat is eerder de uitzondering die de regel bevestigt.
Het gaat om de voorzittersposten en die van de raden van bestuur van o.m. De Lijn, de VRT, de VDAB en enkele minder bekende instellingen zoals PMV, de belangrijkste investeringsmaatschappij van de Vlaamse overheid. Deze laatste beheert wel 900 miljoen euro activa in diverse investeringsdossiers, zoals bv in kinderdagverblijven en overheidsgebouwen. Daarenboven ook het verstrekken van risicokapitaal, wat in het verleden niet altijd van een leien dakje liep (denk maar aan Electrawinds*). Dat socialisten voor de begeerde taken zo goed als niet meer in aanmerking zullen komen, heeft niet alleen te maken met het feit dat ze niet meer in de Vlaamse regering zitten, maar ook omdat de nieuwe ploeg af wil van hun rode gratis beleid.
In de marge van bovenstaande is het dan ook opmerkelijk dat twee voormalige Vlaamse SP.a-ministers, Ingrid Lieten en Freya Van den Bossche tot 2019 elk twee medewerkers in dienst kunnen houden, die betaald zullen worden door diezelfde Vlaamse regering. Kostprijs: zo’n 2,5 miljoen euro. Het was kersvers VB-voorzitter Van Grieken die de kat de bel aanbond, waarop Geert Burger niet meteen een antwoord had. Geert gaf echter wel toe dat daar vragen bij konden gesteld worden en dat hij het zou laten onderzoeken. Wordt dus (hopelijk) vervolgd. Of valt dat niet onder ‘soske-sjot’?
* Pas deze week raakte bekend dat het ondertussen beruchte Electrawinds de jaarrekeningen voor 2013 heeft kunnen afronden en dit met een verlies van 153 miljoen euro. Dat is 20 miljoen meer dat de omzet die het bedrijf in dat jaar maakte. Ondertussen zijn de beste delen uit het bedrijf verkocht, al heeft het nog steeds een beursnotering in Duitsland en blijft het projecten beheren van België tot Zuid-Afrika. E.e.a. mede gefinancierd door overheidsbedrijven, die hun deelneming ondertussen zo goed als afgeschreven hebben…
Het wordt nog spannend, nu – vier dagen vóór de stakingsdag van a.s. maandag - een (eerste?) groep amokmakers van de rode intifada in Brussel is opgepakt. In eerste instantie zei men dat er ‘maar’ drie Antwerpse dokwerkers bij waren, later op de avond waren het er al zeven. In elk geval hebben Justitie en politie er goed aangedaan er snel werk van te maken, zodat mogelijke navolgers weten waar ze aan toe zijn. Vergeten we niet dat zij en niet de vakbonden straks de schade mee zullen mogen betalen. Die vakbonden hebben wel miljarden euro op (waarschijnlijk buitenlandse) banken staan, maar ze hebben geen rechtspersoonlijkheid, waardoor ze zelf niet eens vervolgd kunnen worden, laat staan aansprakelijk gesteld worden voor de aangerichte schade door hun ‘sympathisanten’. Ook dat past in het kader ‘Only in Belgium’.
Maandag is er in Antwerpen geen betoging, wel een algemene staking, waarbij de haven gegarandeerd plat zal liggen. Dat is een makkie, want een handvol stakende sluiswachters (de klassieke drie man en een paardenkop) volstaan om dat te verwezenlijken. Problematisch zou het kunnen worden, mochten bedrijven, zoals die van de Chemie, geen minimumbezetting kunnen realiseren, iets wat primordiaal is voor de veiligheid van die bedrijven zelf, maar ook van hun omgeving. Dat wordt nu nog door de vakbonden gegarandeerd, maar zou in het gedrang kunnen komen, mochten zgz ‘vliegende stakingsposten’ verkeersknooppunten bezetten, waardoor de werknemers voor die minimumbezetting niet ter plaatse zouden geraken. Hopelijk laat De Wever het zover niet komen. Bart zal zeker zijn best doen om het verschil te laten zien met de PS burgemeester van Broekzele, die nog steeds geen akkoord heeft met zijn eigen politie over de mislukte ordehandhaving van twee weken geleden. Bij gebrek aan een schandpaal, zouden ze dat PS-creatuur best mee in de kerstboom hangen die zopas op de Brusselse Grote Markt is neergepoot.
In navolging van de E.U. worden nu ook bij ons in parlementaire commissies hoorzittingen gehouden, waarbij de nieuwe ministers en staatssecretarissen hun beleidsverklaring komen afleggen en zowel leden van oppositie als van de meerderheid daarover hun zeg mogen doen. Allemaal super democratisch, dat wel, al ontgaat mij toch wat daarvan het voordeel is. Wie de hele lijst van al die beleidsmensen moet ondergaan, zal straks ook wel niet meer het bos van de bomen zien. Vooral na de tumultueuze start in het parlement zelf, was er de vrees dat het weer tot harde confrontaties zou komen, maar die zijn uitgebleven, zodat het al bij al een saaie bedoening is geworden.
We hebben te maken met een regering die feitelijk atypisch is voor wat we hier gewend zijn en datzelfde geldt ook voor heel wat van de nieuwe excellenties, vooral bij de N-VA en de MR. Het zit niets anders op dan ze toch maar wat krediet te geven en te zien wat ze er straks van bakken. Er zijn er nog in ’t water gesprongen die later bleken te kunnen zwemmen.
Een stap in de goede richting is alvast de geplande afschaffing van het zilverfonds, een dada van Vande Lala, waarmee hij de kosten van de vergrijzing ging oplossen. Dat is een lege doos gebleken, met daarenboven elk jaar nog 120.000 euro structurele administratiekosten en dat alles voor een fonds zonder geld. De overheid kocht zelf staatsschulden op en zette die opzij, maar kon dat staatspapier niet verzilveren zonder de staatsschuld te doen stijgen. Zoals Danny Pieters (N-VA) het verwoordde: ‘Ik schrijf een briefje dat ik mezelf 3 miljard euro verschuldigd ben en steek dat in een spaarvarken’. Het moeizaam opgebouwde begrotingsoverschot werd door de regeringen Verhofstadt opgemaakt en i.pl.v. te besparen werd er nog meer geld uitgegeven. Het begin van de torenhoge staatsschuld waaronder het land nu gebukt gaat, danken we nog altijd aan het genie uit Gent en Umbrië.
Verder wordt het wachten of de discussie over de vermogenswinstbelasting er komt. Ze staat niet in het regeringsakkoord en kan alleen weer aan bod komen als daarover binnen de regering een nieuw akkoord zou worden gemaakt. Met de CD&V ervoor en de Open VLD ertegen, terwijl MR en N-VA de kat uit de boom kijken, kan men daarmee nog alle kanten uit. Tussendoor moeten de gemaakte akkoorden – inbegrepen die van de zesde staatshervorming - worden uitgevoerd. Ik zie het allemaal nog niet gebeuren. Michel I krijgt voorlopig het voordeel van de twijfel, maar daar houdt het ook bij op.
Voor zover nodig is er nog maar eens een studie verschenen over de loonkosten in Europa. Daaruit blijkt dat die, op Denemarken na, het hoogst zijn in dit land. Als men alleen de loonkost in de industrie neemt, staan we zelfs op de eerste plaats. Opmerkelijk aan deze studie is wel, dat ze uitgaat van een onderzoekinstelling van de Duitse vakbonden, Institut für Makroökonomie und Konjunkturforschung (IMK), waarop zelfs vanuit linkse hoek weinig kritiek kan gegeven worden. Eén uur arbeid kostte een Belgische werkgever in de privé vorig jaar gemiddeld 42,40 euro, t.o.v. bv 34,90 in Frankrijk, terwijl het Europees gemiddelde nog lager ligt, nl amper 23,90.
Daar houdt het niet mee op, want voor een Belgische werknemer moet de werkgever hier meer uitgeven, terwijl diezelfde werknemer minder mee naar huis neemt. Met het verschil gaat onze staat lopen. Jammer dat er van die verschillen geen vergelijkingen gemaakt worden met het buitenland. De loonkostenhandicap met de buurlanden bedraagt zo’n 16%. Ondanks de initiatieven ter zake vanwege de regering Michel, zal daar maar ongeveer een kwart vanaf gaan. Dan blijft er nog 12% over…
---
Ook het verhaal over een vermogensbelasting* blijft rondwaren. In een vorige blog had ik reeds geschreven dat het voor dit land bijna niet te verwezenlijken is, daar dit afhangt van het kadaster en dat blijkt hier (met opzet?) sinds 1975 niet meer te zijn aangepast. Daaraan zou natuurlijk een mouw kunnen gepast worden, maar dan stelt zich een volgend probleem. Men mag nu hier wel geen echte vermogensbelasting hebben, in werkelijkheid bestaan er reeds een hele reeks kleinere belastingen die op hetzelfde neerkomen en, zoals men weet, veel kleintjes maken groot. Even een bloemlezing: de roerende voorheffing, de registratierechten, de onroerende voorheffing, de successierechten, de schenkingsrechten, de taks op langetermijnsparen, de beurstaks, de hypotheekrechten en zo zijn er misschien nog wel enkele. Als men het kadaster weer in orde zou brengen en een vermogensbelasting invoeren die daarop gebaseerd zou worden, dan zou men in principe al die andere vormen ofwel moeten afschaffen ofwel moeten herzien. Men kan immers niet tweemaal voort hetzelfde belast worden. Ik denk niet dat het al voor morgen zal zijn.
* Voor een vermogenswinstbelasting, waar CD&V voorstander van is, zou dan wel ruimte zijn, alhoewel het mij meer overkomt als de zoveelste steekvlampolitiek. Het steekt sommigen de ogen uit dat er in dit land slechts 8% taksen geheven worden op meerwaarde op aandelen, waar dit zelfs in Luxemburg 29% is, in Duitsland 48, in Nederland 55 en in Frankrijk 60%. Coucke’s jackpot heeft hier voor een stroomversnelling gezorgd, maar ook dit wordt een verhaal van lange adem, waartegen zelfs de socialistische oppositie weinig kan inbrengen. Tijdens de laatste 25 jaar dat ze mee aan het bewind waren, hebben ze ook nooit aanstalten gemaakt er iets aan te doen…
In De Standaard van maandag (de enige dag dat ik die krant nog koop, omdat De Tijd dan niet verschijnt), schrijft Ludo Abicht dat hij niet begrijpt waarom de N-VA een resolutie om de Palestijnse staat te erkennen, niet onderschrijft. Zweden blijkt dat al gedaan te hebben en er zouden nog in enkele andere Europese landen resoluties in die zin in de pijplijn zitten..
Abicht is een linkse Vlaamsgezinde, maakt deel uit van de Gravensteen groep, maar ziet de situatie daar in het Midden-Oosten door een erg rooskleurige bril, meer zelfs: eerder door een rode bril. Dat de Palestijnen onrecht wordt aangedaan is een feit, maar is deels aan henzelf te wijten. In de Gaza strook heeft Hamas de touwtjes in handen en die organisatie streeft naar de vernietiging van Israel, zowat het enige democratische land van die hele regio. Nogal wiedes dat de joden zich daar moeten weren, ook al gebeurt dat niet altijd ‘koosjer’. Anderzijds kan Hamas op één lijn gesteld worden met de Moslim broeders, de groep die in Egypte weliswaar na een verkiezing aan de macht kwam, maar die ondertussen onthoofd en uitgeschakeld werd. De meeste linkse supporters van de Palestijnse zaak schijnen er zich niet van bewust te zijn dat de kans groot was dat de Moslim broeders, mochten ze in Egypte nog aan de macht zijn, het wel eens op een akkoordje hadden kunnen gooien met die Islamitische Staat waarvan we ondertussen de gruwelen kennen. God weet wat we dan zouden meegemaakt hebben.
Het is daar in het Midden-Oosten kiezen tussen pest en cholera, maar zolang die IS-barbaren en hun supporters niet zijn uitgeschakeld, heeft het geen zin te praten over democratie, want dat schijnt iets te zijn dat door moslims alleen maar elders aanvaard wordt, maar niet in hun eigen regio. Het blijft dan ook verbazen dat de linksen in West-Europa de hand blijven houden boven een gemeenschap, die als geheel als verdraagzaam wordt voorgesteld, maar die zoveel extremisme vertegenwoordigt dat 90% van de huidige bloedige wereldconflicten er het gevolg van zijn. Zolang groepen als Hamas, Hezbollah, Boko Haran, Al Shabaad, Al Qaeda, IS en Taliban in de naam van Allah blijven moorden, verkrachten en oorlog voeren, heeft het geen zin te denken dat de problemen zullen opgelost zijn met de erkenning een Palestijnse staat, als die staat zelf ook gedomineerd blijft door een extremistische organisatie zoals Hamas.
N.a.v. de verkiezing van Meyrem Almaci tot nieuwe voorzitster van Groen, heeft SP.a-voorzitter Tobbackske de hand naar de watermeloenen uitgestoken en de hoop uitgesproken dat ze straks meer zouden gaan samenwerken. ‘Wij zijn er voor de gewone mensen’, zei de ‘zoon van’. Dat zou betekenen dat al wie in Vlaanderen niet links is, geen gewone mensen zijn. Driekwart van de Vlamingen dus. Tobbackske lijkt in dit opzicht een beetje te redeneren in de trant van ‘monsieur normal’ in Frankrijk die er ook zo’n potje van gemaakt heeft dat men al vreest dat hij bij de volgende presidentiële stembusgang zelfs de tweede ronde niet zal halen. De man is zo normaal geworden dat zijn populariteit de laagste ooit is van een Franse president na WO II. Al bijna even laag als die van Tobbackske in zijn eigen SP.a. Niet te verwonderen dat Almaci daar zomaar niet in trapt.
Verder had Tobbackske het ook over het feit dat hij Groen en de SP.a ziet als de ‘progressieve krachten’ in onze regio. Dat terwijl de rode oppositie zich met hand en tand verzet tegen elke verandering. Zoiets heet niet progressief, maar conservatief. Als het in dit land fout loopt, dan heeft dat niets te maken met die nieuwe regering zonder socialisten, maar aan alle andere federale regeringen van de laatste 25 jaar mét daarin de linksen. Liberalen en christendemocraten zaten ook wel afwisselend in die regeringen, maar konden de veranderingen, die ze nu hopelijk beogen, niet verwezenlijken omdat uitgerekend de socialisten steeds dwars lagen. Schoolvoorbeeld daarvan is het mismagement van onze pensioenen, een departement dat 18 jaar aan één stuk door socialistische ministers werd mismeesterd.
Of is het misschien progressief te noemen dat men de dag van vandaag niets wil inleveren ondanks de torenhoge staatsschuld die ze hebben achtergelaten? ‘Na ons de zondvloed’ of, om het met de woorden van Luc Coenen, gouverneur van de Nationale Bank te zeggen: ‘Nu staken is zoveel als tegen je kinderen zeggen: jullie kunnen de pot op’ (Stond twee weken geleden op de cover van Trends).
In mijn blog van gisteren schreef ik dat Paul Magnette burgemeester is van Charleroi en tevens voorzitter van de PS. Dat laatste is een foutje. Dat was hij, maar nu is hij Waals minister-president. Dat ik daar geen enkele opmerking over kreeg, laat nog maar eens zien hoe weinig het ons kan schelen wat ten zuiden van de taalgrens gebeurt. Ikzelf kwam er trouwens ook maar pas bij uit, nadat ik in de Tv-journaals van gisteren de verkiezing van de nieuwe voorzitters van N-VA en Groen te zien kreeg.
Dat bij de N-VA Bart De Wever zichzelf zou opvolgen was zo goed als zeker, ook al is dat voor de tweede keer tegen het partijreglement (officieel mag slechts twee termijnen; Bart begint aan zijn vierde). Reden is dat er momenteel niemand beschikbaar is die voor die taak bekwaam genoeg lijkt om Bart’s succesvol beleid verder te zetten, ook al omdat al zijn naaste medewerkers ondertussen e.o.a. officiële functie hebben gekregen. Door de explosie van de partijmandaten heeft men er haast volk te kort voor. Bart haalde het met een stalinistische score van rond de 90%. Er was wel een tegenkandidaat (een ex-Sabena piloot), maar dat was maar om te lachen. Datzelfde was trouwens ook het geval bij het cdH, waar Lutgen enkele dagen geleden met ongeveer dezelfde score herkozen werd.
Bij Groen was het iets spannender, waarbij kletskous Almaci het tenslotte haalde met zo’n 60% van de stemmen. Gezien de populariteit van de partij bij de VRT nieuwsdienst valt het te vrezen, dat wij haar nog dikwijls te horen zullen krijgen, waarbij eventuele tegenstanders amper aan het woord zullen komen. Ik herinner me een debat in de laatste verkiezingscampagne, waarbij zelfs Bart De Wever er niet in slaagde een ernstig woordje er tussen te krijgen. Of het allemaal veel uit zal halen is een ander paar mouwen. De minuten aanwezigheid op het Tv scherm is ondertussen zowat omgekeerd evenredig gebleken met het aantal stemmen dat de linkse partijen halen...
Gisteren werd in Charleroi het nieuwe plaatselijke hoofdkwartier van de politie officieel geopend. Tegen alle tradities in, werd de minister van Binnenlandse Zaken, in casu Jan Jambon, daarbij niét uitgenodigd, dit alles ondanks het feit dat deze minister verantwoordelijk is – én de hoogste instantie is – voor de politie van het hele land. Het negeren van Jambon gebeurde op uitdrukkelijk verzoek van de burgemeester van Charleroi, tevens Waals minister-president: Paul Magnette. Als reden gaf Magnette op dat de uitspraken van Jambon over de collaboratie tijdens WO II in Wallonië niet te verteren zijn. Dat is er ver over en Magnette, die een intellectueel is met een universitair diploma, weet dat. Toch gedraagt hij zich in deze zaak als de eerste de beste geïndoctrineerde syndicale straatvechter, terwijl hij verduiveld goed weet dat Jambon bij zijn uitspraak uitdrukkelijk de collaboratie had veroordeeld en als besluit gezegd had dat sommigen, die collaboreerden, daar hun redenen voor hadden. Hij zei: niet ‘goede’ redenen. Wat is daar mis aan? Zelfs zij die de grootste misdaden uit de geschiedenis hebben begaan (Mao, Stalin en Co) zegden daarvoor een reden te hebben. Daarmee zijn hun daden niet goedgepraat.
Alhoewel het hele discours van Magnette onderdeel uitmaakt van de beschadiging van de MR in Wallonië via federaal regeringspartner N-VA, toont het ook nog maar eens duidelijk aan dat links Wallonië geen enkel, maar dan ook geen enkel respect heeft voor al wat ook maar iets met Vlaanderen kan te maken heeft. Dat de Walen zelf tijdens de bezetting boter op hun hoofd hadden en nog geen klein beetje, wordt stelselmatig verzwegen en onze media, ook de Vlaamse, doen daar duchtig aan mee. Dit is gewoon intellectueel oneerlijk.
Ondertussen heeft Jambon een tweede kabinetschef binnengehaald met een naam en palmares die kunnen tellen: Herman De Bode. De Bode schreef mee aan het Manifest van de Warande, voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, uit 2005. Als gevolg van het feit dat hij dat deed, moest hij als topman van McKinsey Benelux binnen het bedrijf een stapje opzij zetten, dit na klachten vanuit Wallonië over zijn Vlaamsgezindheid. Weer zo’n ‘Berufsverbot’ op zijn Belgisch. De Bode heeft er toch nog een geslaagde carrière van 34 jaar opzitten en adviseerde in die tijdspanne zowel nationale regeringen als internationale bedrijven bij het oplossen van strategische problemen, het uittekenen van reorganisaties en herstructureringen. Een betere kabinetschef kon Jambon zich nooit bedenken, ook al deelt De Bode die job met Joy Donné, de whizzkid die ook niet van gisteren is, maar voorlopig alleen de pers haalde met de Porsche Carrera affaire met dubbel kenteken waarmee hij De Wever ophaalde na een bespreking over de nieuwe centrumrechtse regering. Met Hendrik Vuye, Johan Van Overtveldt, Peter De Rover, Matthias Storme en Herman De Bode is de N-VA er in geslaagd een serie meer dan bekwame Vlamingen aan boord te hijsen voor jobs die anders toch maar in de handen van hoogstens middelmatige beroepspolitiekers zouden vallen.
Van De Wever gesproken, die krijgt van zijn Brusselse collega Mayeur nu de zwarte piet toegespeeld voor de onlusten tijdens de grote vakbondsbetoging! En dat terwijl het ABVV beweerde dat infiltranten van buitenaf de schuldigen waren. Ge moet maar durven. De Brusselse lafaard had zich tijdens de betoging weggestopt en deed niets om te vermijden dat zijn eigen politie in de vernieling werd geslagen. Mayeur, die beter Mineur zou heten, vergelijkt vakbondsmilitanten met voetbalhooligans, die men inderdaad kan tegenhouden als men denkt dat ze voor problemen gaan zorgen. Dat geldt echter niet voor andere categorieën, laat staan voor syndicalisten die o.m. door diezelfde Mayeur en zijn partij waren opgeroepen om te komen betogen. Onnodig te zeggen dat hij tot dezelfde partij behoort als de even kleinzielige Magnette, de familie waartoe ook het gros van de amokmakers behoorde.
Vergeet Luxleaks en aanverwanten. Dergelijke zaken gebeuren blijkbaar zowat overal, inbegrepen in dit land. Zopas geraakte bekend dat ABInBev, het vroegere Interbrew en nog vroegere Stella Artois, in België ook een financiële constructie heeft opgezet om zoveel mogelijk belastingen te ontwijken. Een postadres, niet in Leuven maar in de Brusselse Louizalaan, waarop niets gebeurt tenzij geldelijke transacties van honderden miljoenen, waarop een peulschil van 4% aan belastingen wordt betaald (± 5,5 miljoen op 140 miljoen in drie jaar). En dat alles, net zoals in Luxemburg, helemaal legaal, geregeld met de ‘bevoegde’ commissie van de Belgische belastingsadministratie, via een wetsartikel ingevoerd in 2004 door toenmalig minister zonder Financiën Reynders.
Elk land probeert onder de Europese regels onderuit te komen door kapitalen en/of internationale maatschappijen hier te houden of tenminste ervoor te zorgen dat ze niet elders naartoe trekken waar ze iets meer van hun winsten kunnen overhouden. Vroeger gebeurde dat via de zgn coördinatiecentra, daarna via de notionele intrestaftrek – die er nog altijd is maar feitelijk niet één extra arbeidsplaats opbrengt* - en nu dus via rechtstreekse afspraken met de inheemse fiscus. Het blijft een bizarre situatie waarvan sommige maatschappijen wel en andere niet blijken te kunnen genieten. Even bizar trouwens als het feit dat de bijzondere belastinginspectie (BBI) nu met een onderzoek naar die ABInBev affaire bezig is, terwijl diezelfde fiscus, zij het dan via een ander departement, er de toestemming voor gegeven had. De reden zou een navraag zijn van de Europese Commissie i.v.m. dat wetsartikel van Reynders.
* Dit laatste werd recentelijk gesteld door Wilfried Verstraete, als Vlaming voorzitter van het directiecomité van de Duitse kredietverzekeraar Euler, de grootste ter wereld - 6.200 medewerkers in 54 landen - die leverancierskredieten verzekert bij wanbetaling door de klant. Volgens Verstraete – in een interview met De Tijd op 21 oktober jl - zou men de notionele intrestaftrek, de subsidies en de ontelbare aftrekposten beter afschaffen. Het geld dat de overheid daar nu aan kwijt speelt zou dan kunnen gebruikt worden voor de afbouw van de overheidsschuld en/of in investeringen in de economie.
Er is al meer dan eens onvrede geweest met uitspraken van het Europese Hof van Justitie, maar als het goed is zeggen we het ook. En dat laatste was het geval met de bevestiging dat werklozen binnen de E.U. zomaar niet kunnen verhuizen om in een ander land te gaan genieten van allerlei uitkeringen zonder in dat land ooit hebben bijgedragen voor de sociale zekerheid. In concreto ging het om een klacht (jawel!) tegen de Duitse staat van een jonge werkloze Roemeense vrouw met een zoon, omdat haar een leefloon werd geweigerd. Ik herinner me nog mijn jeugd, toen men minstens 200 dagen officieel moest gewerkt hebben vóór men recht had op een uitkering. Tegenwoordig zijn er immigranten, stevig gesteund door allerlei al dan niet schimmige organisaties, die denken hier alleen maar rechten en geen plichten te hebben.
De zaak van de Roemeense, die – nota bene – in Duitsland wél kindergeld kreeg, wat feitelijk ook niet kan, is maar het topje van de ijsberg. Uitgerekend gisteren stonden in Brussel 15 beklaagden terecht voor wat – tot nu toe – als zowat de grootste fraude op sociaal gebied kan bestempeld worden. Jarenlang zorgde een bende ervoor dat zo’n 3.000(!) mensen zich konden laten inschrijven bij fictieve bedrijven die hen, tegen betaling, fictieve loon- en/of ontslagbrieven bezorgden, waarmee ze moeiteloos aan sociale- en werkloosheidsuitkeringen konden geraken, aan kinderbijslag, ziekte-uitkering en zelfs aan vakantiegeld. De totale schade, die waarschijnlijk nooit gerecupereerd zal worden, wordt op een kleine 20 miljoen euro geschat. Dat is althans de schadeclaim van de RVA.
Dat proces in Brussel werd vorig jaar al voorafgegaan door een soortgelijke zaak in Gent, waarin ‘maar’ 150 personen betrokken waren. De aantallen in Brussel zijn echter dermate groot, dat het proces in verschillende kleine zaken moest worden opgesplitst. Het gaat over een periode van 7 jaar die duurde tot 2006, nu dus reeds acht jaar geleden. Hoeveel van de beschuldigden men nog zal terugvinden, is een raadsel. Evenals de vraag of deze praktijken nu werkelijk tot het verleden zouden behoren.
De discussie over een mogelijke vermogensbelasting en/of een vermogenswinstbelasting loopt al van tijdens de vorming van de centrumrechtse regering. Voor wie het verschil niet zou kennen:
Een vermogensbelasting is er een waarbij het vermogen van iemand geschat wordt, waarop hij dan een belasting zou moeten betalen. In België is dat een onbegonnen zaak, vermits die belasting vooral uitgaat van het kadastraal inkomen. Dat laatste blijkt in dit land, nota bene: volgens de wet, om de tien jaar herzien te moeten worden, maar dit is in werkelijkheid niet meer gebeurd sinds 1975! Een vermogenswinstbelasting is geen belasting op het vermogen zelf, maar wel op wat dat vermogen opbrengt. Dat lukt alleen maar als de fiscus zicht heeft op alle roerend en ontroerend goed in binnen- en buitenland. Rekening houdend met de onmogelijkheid het eerste toe te passen, zal het tweede nog moeilijker worden en zullen de winnaars de fiscale advocaten zijn die eventueel voor hun klanten beroep zullen aantekenen, wat wettelijk mogelijk is.
In de meeste buurlanden bestaan er al dergelijke belastingen, in België feitelijk ook, maar die hebben hier een andere naam. Bedrijven en particulieren worden hier al belast op winsten en nog eens bij de uitkering van dividenden. Daar bovenop nog eens een vermogenswinstbelasting heffen zou betekenen dat men twee keer belast wordt, hetgeen eigenlijk niet kan. En dan zullen we het maar niet hebben over de vrijstellingen en achterpoortjes die in dit land eerder de regel dan de uitzondering zijn.
Dat heel die discussie nu weer oplaait, is het gevolg van de riante winst die Marc Coucke heeft gemaakt door de verkoop van zijn Omega Pharma én de zgz ‘Luxleaks’, waarbij grote fortuinen en nog grotere maatschappijen volledig legale geldconstructies ineen konden zetten in het Luxemburgse Groothertogdom. De voorspelbare reactie van de afgunstmaatschappij, zeg maar.
Nu hebben SP.a en Groen aan CD&V voorgesteld de vermogenswinstbelasting erdoor te krijgen via een wisselmeerderheid in het federale parlement. De christendemocraten zijn daar niet op ingegaan, niet omdat ze het idee niet ongenegen zouden zijn, maar gewoon omdat het niet in de regeringsverklaring staat en daardoor het vertrouwen binnen de nieuwe meerderheid zwaar op de proef zou gesteld worden, waarbij het wel eens amen en uit zou kunnen worden met Michel I (misschien was dat ook wel de onderliggende bedoeling van roodgroen). Dat is althans de officiële versie van ACV’er Verherstraten, CD&V-‘fractielijder’ (geen tikfout!), die erbij voegde dat men tegen het einde van deze legislatuur het er nog wel eens over zou kunnen hebben. Dit is een vrome leugen. De reden waarom CD&V akkoord moét gaan is, omdat zij de eis voor die belasting, die ze wel degelijk gesteld had tijdens de vorming van de Zweedse coalitie, heeft moeten laten vallen als tegenprestatie van een oplossing voor de Arco-coöperanten. Maar dat zegt Verherstraeten er natuurlijk niet bij en wordt ook niet verteld door de poco media.
We zitten nu in een zgz verlengd weekeinde. Helemaal klopt dat niet, maar het komt waarschijnlijk omdat heel wat werknemers op maandag, die officieel een werkdag is, de feestdag van 1 november – die in het weekeinde viel – recupereren. Die geplogenheid is typisch Belgisch. Bij mijn weten bestaat dat in geen enkel ander land. Zeker niet in Nederland, waar ik vele jaren gewerkt heb en nog heb meegemaakt dat zowel Kerst als tweede Kerstdag (die in Nederland ook een feestdag is) in het weekeinde vielen en daar dus vrije dagen waren die we kwijtspeelden. Als dat met Kerst zo was, verspeelden we trouwens ook nog eens de dag van Nieuwjaar. Niemand die zich er druk over maakte, het was daar nu eenmaal zo.
Hetzelfde gebeurt met de dertiende maand, nog zo iets ‘only in Belgium’, voor zover ik weet. Om nog te zwijgen van de eeuwigdurende werkloosheidsuitkering, die in bijna alle andere Europese landen beperkt blijft in de tijd, een systeem dat N-VA ook hier wou toegepast zien, maar die de partij in de koelkast heeft gezet, samen met haar Vlaamse eisen. Of met de index, die zogezegd onze koopkracht garandeert, maar die men elders in Europa daarvoor niet nodig blijkt te hebben. De meeste mensen in dit land beseffen echt niet hoe goed ze het nog hebben. Moesten ze dat beseffen, dan zouden ze tweemaal nadenken alvorens bereid te zijn het land mee plat te leggen omdat er enkele besparingen komen, waaronder één (1) indexsprong. Onder Martens hebben we er ooit drie meegemaakt (plús een devaluatie) en toen was het protest te verwaarlozen. Er was er zelfs een onder Dehaene, wanneer ook de socialisten mee in de regering zaten.
Voor mijn part mogen al die speciale regeltjes van ‘only in Belgium’ blijven bestaan. Om er echter voor te zorgen dat de werkloosheid niet uitbreidt en dat de sociale zekerheid betaalbaar blijft, moet er wel aan gedacht worden dat de staat ervoor zorgt dat onze lonen weer concurrentieel worden met die van de buurlanden. Momenteel zit de gemiddelde loonkost in dit land aan 39 euro/uur. In Frankrijk is dat 35 euro, in Duitsland en Nederland 32 euro en dan hebben we het nog niet gehad over Oost Europa en verderop. Reken daarbij de enorme kosten die de vergrijzing met zich mee zal brengen, welke ons 5 tot 6% van het bbp zullen kosten en waarbij centrumrechts eindelijk een eerste timide poging gaat doen door het brugpensioen geleidelijk af te schaffen en de pensioenleeftijd al even geleidelijk (over 10 tot 15 jaar pas) op te trekken met één en twee jaar.
In het kader van wat nu te gebeuren staat met de vakbondsacties lijken de syndicale slogans dan ook eerder een variant van het motto: ‘hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’. Zelfs niet helemaal onbegrijpelijk, als men weet dat de vakbonden zo’n 160 miljoen euro per jaar krijgen om de doppers uit te betalen, terwijl dat via het bestaande officiële kader een stuk goedkoper zou kunnen. Ook dat is only in Belgium...
Het blijft verbazen dat die Leemans van het ACV volhardt in zijn vuilspuiterij en hatelijkheden tegen de regering Michel, waarin toch ook de politieke vleugel van zijn eigen beweging zit, nl CD&V. Als die man zo verder doet, zie ik niet in waarom centrumrechts ook maar één cent aan het Arco gebeuren zou spenderen. Dat het ACV/W, Beweging.net, of hoe ze het ook willen noemen, het maar zelf oplost en het geld terugbetaalt aan de 800.000 gedupeerden, die ze zelf misleid heeft. Ik heb zo de indruk dat Leemans er zelf trouwens niet meer in gelooft en dat de reden is waarom hij zo tekeer blijft gaan. Volgens betrouwbare schattingen beheert deze vakbond zo’n 10 miljard euro. Daar kan men bijna 10 Arco’s mee terugbetalen.
Verder wordt het afwachten hoe het onderzoek naar de baldadigheden van de vakbondsactie van vorige donderdag zal evolueren. Iets wat pertinent in het nieuws is geweest, kan men zo maar niet in de doofpot stoppen. Dat er nogal dokwerkers bij waren, is een feit. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze potige categorie zich laat opmerken. Dat gebeurde al een keer in het voorjaar, maar ook vorig jaar bij die betoging voor de Wet Major in Straatsburg. Alleen was bij die laatste actie de Franse politie beter voorbereid, wat in Brussel niet het geval was. Dat de burgemeester van Broekzele, die verantwoordelijk is voor de veiligheid binnen zijn stad, een socialist is die de betoging genegen was, zal wel hebben meegespeeld. De liberale politievakbond heeft dan ook groot gelijk te stellen dat monsieur Majeur een volgende keer iets meer mag doen om zijn eigen stad van dergelijke vernielingen te vrijwaren, want dat heel wat agenten niet meer zinnens zijn zich te laten afranselen omdat monsieur le bourgmestre niet kan instaan voor hun veiligheid.
Tenslotte zal het wel zo zijn dat heel wat van die dokwerkers hun hoofd zelden aan de binnenkant gebruiken en dan ook wel misbruikt zouden kunnen zijn door radicale elementen die op voorhand zinnens waren amok te maken. Bewijs daarvan de (gas)maskers die ze reeds bij zich hadden. Maar als de mannen van ‘den basseng’ zich hebben laten rollen, geldt ook voor hen het spreekwoord dat wie zijn gat verbrandt, op de blaren zal moeten zitten. Of snappen ze dat ook al niet?
We moeten dus voortaan beter op het weerbericht van de Tv-zenders letten i.v.m. een eventueel stroomtekort. Een groene pictogram zal nl betekenen: ‘Doe maar’, een oranje: ‘Stoofvlees niet te lang laten sudderen’. Rood staat voor ‘Alarm!’ en zwart dat het boterhammen met confituur wordt…
Bovenstaande is een van de vele moppen die momenteel in het buitenland over dit landje circuleren. Waaraan misschien nog die van die eenpansgerechten kan toegevoegd worden: ‘You never wok alone’! Het blijft gewoon een schande dat een afschakeling van de stroom de dag van vandaag kan voorkomen in een land dat verondersteld wordt ontwikkeld te zijn. Daar waar men in de landen rondom ons ook opteert voor het stilleggen van kerncentrales en het overschakelen op duurzame stroom, heeft men tenminste voorzien in een overgangsperiode waarin zelfs centrales met steen- en bruinkool niet alleen nog geduld worden, maar zelfs gesubsidieerd. Dat laatste gebeurt dan nog in Duitsland, het land dat het verst staat in wat zij daar ‘die Energiewende’ noemen.
Hier gebeurt driemaal niets. Erger zelfs: wie wil er nog investeren in energie in een land waar de stroomprijs wordt geblokkeerd en de kosten van aanleg blijven stijgen? Zelfs het heropstarten van de stilgelegde reactoren van Doel 3 en Tihange 2, die zgz scheurtjes vertoonden, dreigt een processie van Echternach te worden. Het blijft mij trouwens een raadsel waarom er uitgerekend in dit land twee kernreactoren van dat type met dat probleem worden geconfronteerd, terwijl daarover in de andere Europese landen, waar er nog zo’n tiental reactoren staan van hetzelfde type, nergens alarm over wordt geslagen.
Het blijft daarbij een raadsel, dat er nog steeds geen nieuws is over wie mogelijks in augustus van dit jaar de centrale van Doel 4 heeft gesaboteerd. Het parket vraagt discretie daarover omdat het onderzoek zgz nog ‘loopt’. Momenteel worden er in vier verschillende fabrieken zo’n 2.500(!) nieuwe onderdelen voor die reactor aangemaakt. Kostenplaatje op dit ogenblik nog niet bekend. De kosten voor het onderzoek naar de scheurtjes bij de reactoren van Doel 3 en Tihange 2 lopen op tot ± 67 miljoen euro per maand! Driemaal raden wie dat straks zal mogen betalen.
Bij onze oosterburen was het boek ‘Deutschland schafft sich ab’ van Thilo Sarrazin een groot succes. Bij ons zijn we nog niet zover, maar 'België schakelt zich af' behoort al tot de mogelijkheden. Misschien iets voor de volgende boekenbeurs?
Peter De Roover, ooit hoofdredacteur van Doorbraak en erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, werd dit jaar lid van de N-VA, kwam mee op de kieslijsten te staan en werd verkozen tot federaal volksvertegenwoordiger. Recentelijk werd hij vrij verrassend verkozen tot tijdelijk voorzitter van de commissie Binnenlandse Zaken, een functie die hij overnam van Siegfried Bracke, die ondertussen voorzitter van de praatbarak werd. Alhoewel maar tijdelijk, werd zijn aanstelling ondertussen al gecontesteerd door de Franstalige oppositie die hem verweten een ‘separatist’ te zijn. Het houdt gewoon niet op met de hatelijkheden tegen iedereen die niet tot de traditionele partijen behoort en maar enige echte Vlaamse reflex heeft. Van zielige kleingeestigheid gesproken. Zelfs iemand die een tijdelijke functie bekleedt wordt meteen al als een pestlijder behandeld omdat hij een uitgesproken Vlaamse mening heeft. Ondertussen is die functie definitief naar partijgenoot Brecht Vermeulen gegaan. De Roover, een no-nonsense leraar in het technisch onderwijs die een zoveelste goede aanwinst was voor de partij, krijgt nu de leiding over de commissie Herziening van de Grondwet en Hervorming van de instellingen. Nu maar afwachten of de francofone aasgieren hem daar evenmin op zijn plaats zullen vinden en of ze bij Vermeulen ook geen stok zullen vinden om de hond te slaan.
De vraag is ook hoe lang men deze muggenzifterij zal volhouden. Misschien dooft ze wel uit zoals in Antwerpen gebeurd is. Daar viel de socialistische oppositie na de gemeentelijke verkiezing, ook over elke beslissing van het nieuwe schepencollege, tot men waarschijnlijk geen argumenten meer had, ook omdat heel wat van die beslissingen al genomen werden door de vorige meerderheid waar zij het zelf voor het zeggen had. Op federaal vlak liggen de roodjes er niet zo lang uit als in Antwerpen (25 t.o.v. 90 jaar!), maar hoop doet leven.
