Na bijna 20 uur onafgebroken vergaderen is er dan toch een nieuw akkoord gekomen met de Antwerpse loodsen en kon men in de haven de achterstand gaan goed maken. Die grap zal ons weer extra geld kosten, maar er is weinig tegen te doen want die lui hebben een unieke positie waardoor ze met een paar honderd mensen de hele haven kunnen platleggen. Wat ze al drie keer min of meer gedaan hebben in de laatste zes maanden. Voor het imago van de haven is zoiets dodelijk en het is maar de vraag of Antwerpens grootste klant, de rederij MCS, dit gaat blijven slikken.
Ik heb zelf een loods in de familie gehad en weet dat dit geen gemakkelijk beroep is. Mijn familielid heeft aardig wat jaartjes de wereldzeeën afgereisd en daarna nog een rits proeven en examens moeten afleggen vóór hij die job beet had. Dat geldt naar ’t schijnt voor alle loodsen, maar dat is nog altijd geen reden om om de haverklap chantage te plegen op de economie van Vlaanderens grootste stad. Al bij al zijn ook de loodsen ambtenaren, zeer dure ambtenaren die dooreen genomen zoiets van viermaal het loon van de gemiddelde ambtenaar krijgen.
Het kan ook anders. In Nederland hebben ze reeds in 1988 het hele loodswezen geprivatiseerd en is er sindsdien niet één keer gestaakt geworden. Sinds 1995 hebben de loodsen er allemaal hetzelfde statuut, geen vier verschillende zoals bij ons en incasseren zelf het loodsgeld. Als tegenprestatie betalen ze zelf de personeels- en opleidingskosten, plus de investeringen in de vloot (zo’n loodsboot kost rond de 80 miljoen euro). Zie je dat hier al gebeuren? Kortom, net zoals bij de rest van de meeste vakbondsacties zitten we hier nog met een 19eeuwse mentaliteit, terwijl onze noorderburen al de 21ste eeuw zijn binnengevaren. Als het in Antwerpen echt fout blijft lopen, zou men misschien eens aan die Nederlandse loodsen kunnen vragen het werk over te nemen? Of kunnen we misschien hopen dat we ook hier ooit eens te maken krijgen met een Reagan, die wel in staat was 12.000 Amerikaanse luchtverkeersleiders de laan uit te sturen (en te verbieden nog ooit dat werk te doen!). Ook in de States heeft men in die sector sindsdien niet meer gestaakt. Bij ons wordt het zelfs nog even bang afwachten, wat de achterban van het ABVV gaat doen, want die heeft het akkoord van het Schoon Verdiep nog niet goedgekeurd. Stel je voor dat die nu nóg niet akkoord zou gaan…
‘Ja, misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’
Bovenstaande komt uit een liedje van Urbanus van Anus (als ik me niet vergis) en het geeft exact aan hoe de wereld in het algemeen, dit land inbegrepen, steeds complexer wordt en oplossingen steeds moeilijker. Van België is het al langer geweten dat hier geen simpele eenvoudige wetten kunnen gemaakt worden en dat er altijd wel iets niet klopt omdat er gewoon teveel achterpoortjes en uitzonderingen zijn en blijven. Dat maken we ook nu weer mee nu men tot de vaststelling gekomen is dat er zo’n twee miljard euro tekort zou zijn om de federale begroting te doen kloppen. Zeker is dat echter nog niet en het wachten tot eind volgende week om daarover een juistere schatting te hebben.
Dat tekort van twee miljard zou er gekomen zijn door tegenvallende inkomsten, een foutieve inschatting van de voorafbetalingen, extra kosten bij de sociale zekerheid en onze onafscheidelijke index, die nergens anders nog bestaat. De spilindex is eerder dan verwacht overschreden en dan draait de hele carrousel weer door. Wat men in dit landje ook wil veranderen, steeds moet dat gaan in horten en stoten, want geen enkele regel is voor iedereen gelijk. Voor wie daaraan zou twijfelen, hoeft maar even terug te schakelen naar de discussie over het eventueel verlagen van de vennootschapsbelasting of de uitleg volgen van een nieuw Open VLD wetsvoorstel om werknemers de keuze te laten tussen het aannemen van een bedrijfswagen en meer nettoloon. Dit laatste hangt o.m. af van wie al recht op zo’n wagen heeft en wie niet en dan zijn er weer de zoveelste uitzonderingen. Volgens mij heeft de indiener (Egbert Lachaert) er niet eens rekening mee gehouden dat een verhoging van dat nettoloon er straks mee voor zorgt dat de loonkloof met de buurlanden – al dan niet via de index - weer zal toenemen, want dat was tot heden de reden waarom men van die bedrijfswagen niet af wou.
Dat de federale regeringen sinds Verhofstadt’s actieve welvaartstaat er niet meer in slagen de staatsschuld onder controle te krijgen blijft op rekening van diezelfde Verhofstadt die in het eerste decennium van deze eeuw een gunstig economisch klimaat mee had waarin hij echt kon besparen, maar dat niet gedaan heeft en niet zijn programma, maar dat van de PS heeft uitgevoerd. De man die in zijn eerste drie burgermanifesten dweepte met Friedrich von Hayek, was waarschijnlijk een uitspraak van deze econoom/Nobel prijswinnaar vergeten: ‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’…
Voor de eerste keer sinds decennia – waarschijnlijk sinds de teloorgang van de Waalse kool- en staalindustrie – heeft de gemiddelde Brusselaar een lager netto-inkomen dan de gemiddelde Waal en is hij voor het eerst de armste Belg. Enkele decennia geleden had de gemiddelde Brusselaar nog het hoogste bbp per inwoner van Europa. Het kan verkeren, zoals Bredero al vaststelde.
Voor zo’n afgang zijn er natuurlijk redenen. Officieel luidt het dat de rijkere inwoners van de stad steeds meer verhuizen naar de periferie, o.m. naar ‘onze’ Rand. De reden daarvoor is de steeds slechter wordende stedelijke mobiliteit en het onveiligheidsgevoel. De verkeerscongestie heeft ook als gevolg dat heel wat bedrijven de stad verlaten. Ge zult maar een zaak hebben in een stad waar er geen enkele dag zekerheid is dat de eigen werknemers, de bezoekers en de in- en uitgaande producten er op tijd zullen geraken of kunnen vertrekken. Niet voor niets is Brussel dé filehoofdstad van de wereld.
Uit de nieuwste cijfers van het Instituut voor Nationale Rekeningen (ooit van gehoord?) blijkt ook dat de bevolking in Brussel dubbel zo snel groeit als deze in Vlaanderen, waardoor het inkomen er moet gedeeld worden door een toenemend aantal mensen. Tenslotte zal het geen enkele Vlaming verwonderen dat de slotconclusie (van Itinera en de UCL) een deel van de schuld afschuift op de pendelaars, die wel in Brussel werken, maar er niet wonen en die de helft uitmaken van de werkende bevolking in de stad. Zo komt men tot de vaststelling dat er, zoals steeds in Brussel, geen gewag gemaakt wordt van het feit dat de toename van de bevolking grotendeels bestaat uit allochtonen van buiten Europa, die meestal niets bezitten, weinig of niets kennen, laat staan hoog zijn opgeleid. Geïmporteerde armoede noem ik dat. Mochten die allemaal fatsoenlijk geschoold zijn én onze talen spreken, dan was het niet nodig zoveel pendelaars naar Brussel aan te trekken. Volgens de zoveelste weinig eerlijke studie zijn het dus weer de pendelaars, die men nog liefst van al twee keer belasting zou willen laten betalen, wat gelukkig niet kan volgens de Grondwet.
Tenslotte zou de stad Brussel, die de pretentie heeft de hoofdstad van Europa te zijn, er beter eerst voor zorgen dat problemen zoals veiligheid, verkeer en armoede serieus zouden worden aangepakt, i.pl.v. honderden miljoenen te steken in een voetbalstadion dat niet eens op het eigen grondgebied ligt en dat in eerste instantie mede als doel heeft de Vlaamse Rand te verfransen en dat ervoor zal zorgen dat het verkeer rond de stad nog meer in ’t honderd zal lopen.
Super Tuesday is inderdaad Super Trumpday geworden, zoals hier en daar al gesuggereerd werd. De vraag is maar wie ‘The Donald’ nog gaat tegenhouden. Zijn programma gaat niet zozeer over inhoud, wel over gevoel. Het gevoel dat het bestaande politiek establishment haar kiezers voor de gek houdt en daarin heeft hij zelfs geen ongelijk. Het wordt nu stilaan dé vraag of Trump het ook gaat halen tegen Hillary Clinton, vast meubel van dat establishment. Volgens mij maakt hij een serieuze kans.
Zowat iedereen is het er over eens dat Obama een zwakke president was (en nog even is). Dat heeft niet zozeer met zijn huidskleur te maken en zeker niet met zijn welsprekendheid, maar met wat hij (niet) bereikt heeft. In het verleden zijn er nog zwakke presidenten geweest in de States, denk maar aan Jimmy Carter, die van de kiezers zelfs geen tweede termijn kreeg. Hij werd eruit gezet door Ronald Reagan, die indertijd ook nogal wat kritiek kreeg omdat het ‘maar’ een acteur was. Reagan bracht het er echter vrij goed vanaf, misschien ook omdat hij er al twee ambtstermijnen had opzitten als gouverneur van Californië en wat minder vuilgebekt was dan ‘The Donald’. Wat deze laatste echter met Reagan gemeen zou kunnen hebben is dat hij verstandig genoeg moet zijn om zich met de juiste mensen te omringen en bekwaam moet zijn te delegeren. Trump zou m.i. nooit het zakenimperium dat hij nu bezit kunnen hebben realiseren zonder heel wat te delegeren aan specialisten in het vak. Zo’n miljardenbedrijf run je niet alleen.
Een andere reden waarom Trump een serieuze kans maakt als hij de republikeinse nominatie te pakken krijgt, is het feit dat van een groot deel van de achterban van Bernie Sanders het helemaal niet zeker is dat die straks voor Clinton zal stemmen, mocht deze laatste het halen bij de democraten. Het gaat vooral om jonge, blanke kiezers van het soort ‘denk links, leef rechts’. Ook bij hen gaat het in de eerste plaats om gevoel. Het gevoel dat ze minder verdienen dan de vorige generaties bv, als ze al aan werk geraken. Als Sanders het bij de democraten niet haalt – en die kans is groot – zullen veel van zijn kiezers ofwel niet gaan stemmen ofwel stemmen voor Trump, maar niet voor Clinton. Hoe raar het ook mag lijken, zowel Trump als Sanders hebben één zaak gemeen: ze hebben het gehad met de huidige politieke elite die er niets van bakt. Als Clinton Obama zou opvolgen wordt het nl meer van hetzelfde en daar dankt ook Sanders’ aanhang voor.
Enfin, Ik heb zo het idee dat we dit jaar nog wat gaan meemaken ‘over there’.
België wordt op de vingers getikt omdat het zijn noordelijkste grens met Frankrijk gesloten heeft en zinnens is dit langer te doen dan de tien dagen waarop dat volgens het Schengenakkoord mag. Men kan zich natuurlijk afvragen wat dat Schengenakkoord nog waard is in deze tijden van vluchtelingenoverrompeling. De reden waarom men hier die grensstreek afsluit, is trouwens in de eerste plaats niet het gevolg van die vluchtelingenstroom, wel van het ontstaan van bidonvilles bij Calais en Duinkerken. Frankrijk had die kampen nooit mogen laten ontstaan. Al bij al gaat het om mensen die niet in la douce France willen blijven, meestal zelfs niet eens over papieren beschikken en hier dus illegaal verblijven. Als diezelfde mensen naar hier komen, is het trouwens niet zo dat ze dit land niet in mogen. Ze moeten dan wel hier asiel aanvragen en worden voorlopig ergens ondergebracht, waar ze niets tekort komen. Iets heel anders dan wat in Calais gebeurd is en nog gebeurt. Wie dat niét wil, wordt inderdaad terug gestuurd naar het land waar hij vandaan komt, in dit geval dus naar Frankrijk, waar men pas nu begint met die scheve situatie proberen recht te trekken.
Jan Jambon, die stilaan gewend is de zwarte piet toegespeeld te krijgen, krijgt nu ook het verwijt te horen dat hij van elkeen hier zijn/haar vingerafdrukken op het identiteitsbewijs en/of paspoort wil zien. In Marokko doet men dat blijkbaar al 40 jaar bij iedereen die 18 wordt (en al 10 jaar digitaal). Zó achterlijk zijn ze daar dan ook weer niet. Dat het onze privacy zou schenden is een lachertje. Die zijn we al kwijt van het moment toen we Internet in huis haalden, ons eerste bankkaart, onze eerste klantenkaart en onze eerste smartphone in gebruik namen. Wie de dag van vandaag nog absolute privacy wil hebben, moet gaan leven als een kluizenaar…
Het is wat met al die bijna dagelijkse klachten over nieuwe belastingen. Dat is nooit voor iemand leuk en zeker niet als men met een meerderheid zit die zegt dat absoluut niet te willen. De laatste in de categorie is de klacht die Test-Aankoop gaat indienen bij Grondwettelijk Hof i.v.m. de zgn Turteltaks, die men beter Freya-taks had genoemd, naar de schuldige die voor het weggesmeten geld de verantwoordelijke minister was in de vorige Vlaamse regering. De kans dat Test-Aankoop zomaar gelijk zal krijgen bij dat Hof is trouwens vrij klein, omdat de Raad van State de Vlaamse regering niet de kans gaf het op een andere manier te doen. Dat laatste heeft dan weer te maken met het feit dat er voor die zaken zowel op federaal als op regionaal niveau taksen geheven worden (nog zoiets van ‘only in Belgium’) en men geen twee keer voor hetzelfde kan belast worden.
Het is trouwens opmerkelijk dat er vanwege de PS relatief weinig geprotesteerd wordt en áls het al eens gebeurt, dat het meestal uit de uiterst linkse hoek komt: van de PTB, de Waalse tak van de PvdA of van het Waalse ABVV dat door diezelfde PTB wordt opgejaagd. Heel wat nieuwe belastingen die dit jaar door de regering Michel worden ingevoerd, stammen immers nog van de vorige legislatuur, geleid door rooie Di Pipo, vandaar. In gevolge het akkoord over de zesde staatshervorming hebben de gewesten wel heel wat bevoegdheden bij gekregen, maar nooit honderd procent van de middelen die de federale regering wél had. Dat laatste geldt natuurlijk ook voor Vlaanderen, maar dat gewest kan tegen het stootje waartegen het Waalse blijkbaar niet bestand is.
Een bekend voorbeeld daarbij is de vroegere wachtuitkering voor schoolverlaters (nu ‘inschakelingsuitkering’ genoemd), die door de regering Di Rupo in de tijd werd beperkt. 67% van de mensen die daar vroeger van profiteerden waren Walen, waarvan een niet onaardig gedeelte bestond uit 30- en zelfs 40-plussers. Zeg maar, mensen die nooit gewerkt hadden en die niet zinnens waren dat ooit nog te doen. Ook de besparingen bij de ambtenaren treffen Wallonië meer dan Vlaanderen, omdat er verhoudingsgewijs (en onterecht) in Wallonië steeds meer overheidspersoneel was (en nóg is) dan in Vlaanderen. En zo zijn er nog wel enkele voorbeelden van situaties waarbij de Walen vroeger profiteerden en die hen nu zuur opbreken. Dat ze de dag van vandaag daartegen niet voluit kunnen protesteren omdat het initiatieven waren van een federale regering waarvan de PS de premier leverde, komt Wallonië dubbel hard aan.
‘Elk foordeel heb ze nadeel’, zoals Johan Kruyff het in kernachtig Amsterdams zei…
Zoals ik reeds meldde in mijn blog van 12 dezer (‘De steekvlampolitiek’) zou de ombouw van de steenkoolcentrale van het Genkse Langerlo tot een op houtpellets draaiende biomassacentrale niet doorgaan omdat het Duitse bedrijf bescherming gevraagd had tegen zijn schuldeisers en waarschijnlijk in vereffening zou gaan. Geen nood echter, want de German Pellets oprichter Peter Leibold had ondertussen het noodlijdende bedrijf al doorverkocht aan een nieuwe opgerichte vennootschap van dezelfde Leibold. Waar deze laatste de financiering van dat project zal halen blijft een mysterie. Leibold blijkt bij German Pellets een enorme schuldenput achtergelaten te hebben, waarbij naar schatting 17.000 kleine Duitse beleggers hun geld zouden kwijtgeraakt zijn. Doet zo’n beetje denken aan het Arco verhaal van bij ons.
Waar het Leibold verhaal nog meer aan doet denken is dat van ‘onze’ Electrawinds, dat tenslotte ook verzandde in een kluwen van bedrijven, bedrijfjes en vooral schulden, waarbij de overheidsinstanties die mee in het bad waren getrokken vele miljoenen euro hebben verloren. Geld dus van de belastingbetaler. Met die Leibold riskeren we meer van datzelfde.
Leibold en zijn vrouw zijn nl de spil in een verzameling van 27 bedrijven (tot in Amerika toe), waarvan zij in de meeste gevallen de enige eigenaars zijn. Het enige verschil met Electrawinds is dat Leibold voor zijn project nog geen Vande Lanotte gevonden heeft om te zorgen voor de nodige centen. Dat hoeft feitelijk ook niet. De ombouw van de nieuwe pelletscentrale zou weliswaar zo’n 150 miljoen euro gaan kosten, maar tegelijkertijd ook jaarlijks 200 miljoen opbrengen aan Vlaamse steun in de vorm van groene stroomcertificaten. Twee miljard op tien jaar en dat voor een centrale die werkt op houtpellets die voor het overgrote deel uit de States moeten komen, wat niet alleen veel geld zal kosten maar ook verre van duurzaam zal zijn.
Op een korte vergadering met de vakbonden in Genk is Herr Leibold e.e.a. komen uitleggen, waaruit niemand iets wijzer is geworden en waar er ook helemaal niets op papier werd gezet. Het is erg voor de 118 werknemers die in Langerlo riskeren hun werk verliezen, maar onze regio kan zich een tweede Electrawinds niet veroorloven. Het excuus dat we anders de klimaatsnormen niet tijdig zouden halen is geen reden om onverantwoord met zoveel geld te smijten naar projecten waarbij men er alleen op uit is de zakken van speculanten te vullen.
Duitsland had vorig jaar een begrotingsoverschot van bijna 20 miljard euro, het grootse sinds de Duitse hereniging van 1990. In 2010 had het land nog een tekort van 100 miljard of 4,2%, een percentage dat toen overeenkwam met dat van België. Dit land zit nu aan 3%, terwijl de Duitsers een riant overschot hebben. Hét verschil tussen beide landen is dat Duitsland ook procentueel meer mensen aan het werk heeft en minder uitkeringstrekkers. De Duitse werkloosheidsuitkeringen werden beperkt tot 12 maanden. In de tijd dus, zoals ooit bij ons voorgesteld door de N-VA, maar weggelachen door de andere partijen. Wie daarna in Duitsland nog geen werk heeft, valt terug op een bijstandsuitkering van zo’n 400 euro per maand. Tegelijk werden er wel mini-jobs ingevoerd voor langdurig werklozen. Doordat meer mensen werken en bijdragen betalen, moet er minder bespaard worden om tot een begrotingsoverschot te komen en dit ondanks de vluchtelingencrisis die het land, ook procentueel, veel meer kost dan haar buurlanden.
Heel de Duitse financiële politiek draait om de zgn ‘Schwarze Null’, wat in mensentaal betekent ‘geen verse schulden aangaan’. Die schuldenrem is vastgelegd in de Duitse Grondwet en maakt dat de overheidsuitgaven er slechts 44% van het bbp bedragen, t.o.v. bijna 55% in België.
Voor wie het nog niet wist, de hervorming van het Duitse financiële systeem, de zgz ‘Harz Reform’, werd ingevoerd onder de socialistische bondskanselier Gerhard Schröder, met medewerking van de Duitse vakbonden, die toen al wel degelijk beseften dat de twintigste eeuw voorbij was. Bij ons denken ze nog in de negentiende te vertoeven…
Madame ‘non’ is terug en dat zullen we geweten hebben. Als minister van Cultuur van de Franse Gemeenschap zei Milquet in de bevoegde parlementscommissie onthuts te zijn over het feit dat twee Waalse prijzen voor de film naar evenveel Vlaamse acteurs zijn gegaan. Veerle Baetens en Wim Willaert kregen de prijs voor respectievelijk beste actrice en beste acteur tijdens de uitreiking van de ‘Magrittes’, de Waalse tegenhanger van onze ‘Ensors’. Madame 'non' vindt het niet kunnen dat de indruk gewekt wordt dat ze in hun eigen francofone gemeenschap geen talent zouden hebben!
Het is niet de eerste keer dat Vlaamse acteurs prijzen halen in het buitenland, zelfs in la douce France – denk maar aan Matthias Schoenaerts – maar in Wallonië zou dat niet mogen kunnen, aldus de francofone furie. Dat er nog geen enkele Franstalige acteur een hoofdprijs heeft behaald bij de uitreiking van onze Vlaamse Ensors, is gewoon het gevolg van het feit dat die lui meestal geen tweede taal fatsoenlijk spreken, laat staan het Nederlands.
Milquet brak een lans om de Ensors en Magrittes samen te voegen tot één Belgische filmprijs. Het hilarische van dit verhaal is, dat zoiets vroeger het geval was, dat waren toen de Joseph Platteau prijzen. Daaraan is een einde gekomen in 2005, omdat er te weinig steun kwam uitgerekend van Franstalige kant. Zo wou de Franse Gemeenschap nooit mee financieren omdat ze – ook toen al! – de prijzen te Vlaams vond. Van vooringenomenheid en racisme gesproken, uitgerekend vanwege politiekers die om de haverklap de Vlamingen beschuldigen van onverdraagzaamheid en dat dan nog door een politica wier partij de ‘h’ van ‘humain’ in haar naam draagt…
---
In de marge van bovenstaande nog dit: uitgerekend de door de Waalse filmprijzen gelauwerde Veerle Baetens brak zelf in 2013, bij de uitreiking van de European Film Awards in Berlijn, een lans tegen de opsplitsing van dit land. ‘Ik hoop’, zei ze toen tot de verenigde filmwereld, ‘dat Vlaanderen en Wallonië samenblijven, want we hebben hier iets moois’. Hoe mooi hebben we nu kunnen meemaken. ‘Honni soit qui mal y pense’, zullen we maar zeggen (Schande over wie die er kwaad over denkt) ‘et pour les flamins la même chose’.
Wat een afgang voor blauw Gwendolientje! Hoongelach was haar deel, uit zowel de oppositie als de eigen meerderheid in het Vlaamse parlement. Waarschijnlijk in de waan dat ze als partijleidster zonder tegenkandidaten bij de volgende voorzittersverkiezingen het zich kon permitteren zich eens extra te profileren, zoals dat tegenwoordig heet, dacht ze de geplande hervorming van het Vlaamse secundair onderwijs nóg eens te kunnen uitstellen, met als reden dat het voor haar nog steeds niet goed genoeg was. Dat laatste is misschien wel zo, maar ze vergat daarbij dat men over deze zaak al debatteert sinds 2009 en er pas na een zware politieke crisis in 2013 een compromis werd bereikt door de toenmalige Vlaamse regering, waartoe Open VLD niet behoorde. Normaal zou de partij ook niet tot de huidige meerderheid behoord hebben, ware het niet dat men ze nodig had om een federale regering te maken zonder de socialisten. Het regeerakkoord van de regering Bourgeois werd gemaakt tussen N-VA en CD&V, die samen al een meerderheid hadden. Gwendolientje heeft toen datzelfde akkoord, waaraan ze geen letter had meegeschreven, met zwier ondertekend en heeft haar partij breed lachend de aangeboden ministerpostjes aangenomen. Nu komen zeggen dat het – bij manier van spreken – maar voor te lachen was, is er ver over en dat zal ze geweten hebben. Zelfs al zou haar partij straks tegenstemmen, dan komt de nieuwe hervorming er nog, omdat men de stemmen van Open VLD niet eens nodig heeft om een meerderheid te halen. Haar actie doet denken aan de eigengereidheid van De Gucht toen die voorzitter van de partij was en ook soloslim speelde.
Zelfs het excuus dat Bart De Wever, als voorzitter van de N-VA, er zich tijdens de vorige Vlaamse regeerperiode ook mee had gemoeid om e.e.a. veranderd te krijgen (o.m. het behouden van de termen aso, bso en tso) houdt geen steek. Bart’s partij had men toen nl nodig om de voorstellen mee goedgekeurd te krijgen, die van Gwendolientje deze keer helemaal niet. Dat de voorzitster van de Vlaamse liberalen haar bezwaren had geuit in De Morgen, de krant van de groenrode oppositie, zal haar ook niet geholpen hebben. Het harde, rake antwoord van de anders doorgaans aimabele Hilde Crevits, die terecht zei zich geschoffeerd te voelen, sprak boekdelen.
Zoals ik in mijn blog van gisteren al meldde, slaagt de regering Michel er niet in het begrotingssaldo verder op te krikken. Niet dat er niet bespaard wordt, maar het is onvoldoende om de jaarlijkse stijging van vooral de vergrijzingskosten onder controle te houden. Daarvoor is reeds járen geleden gewaarschuwd, maar nooit iets serieus aan gedaan. De wettelijke pensioenleeftijd optrekken tot 66 jaar in 2025 en tot 67 in 2030 zal dat probleem niet oplossen, omdat het niets doet om de steeds stijgende kosten van de dag van vandaag op te vangen. Enkele economen, zoals Gert Peersman van de UGent, stellen zelfs dat het optrekken van die leeftijd beter meteen zou gebeuren, maar niemand ziet zo iets politiek realiseerbaar. Alsof het zo nog niet erg genoeg is, vechten de vakbonden de hogere pensioenleeftijd aan bij het Grondwettelijk Hof. Ze willen niet alleen dat die maatregel wordt ingetrokken, maar eisen o.m. ook dat bv bij het Spoor het personeel opnieuw automatisch kredietdagen kan opbouwen, ook als men niét werkt! Deze absurde maatregel werd sinds 01.01.2016 afgeschaft zoals nog een resem zgz ‘tegemoetkomingen’ die nergens op sloegen.
Stel eens voor dat de bonden bij dat Grondwettelijk Hof gelijk krijgen. Bij het Belgische Gerecht is veel mogelijk. Paul Van Orshoven, hoogleraar grondwettelijk recht aan de KU Leuven, geeft ze zelfs een kans op slagen. Mocht dat gebeuren, dan kan de regering kiezen: zich nóg verder in de schulden steken – wat van Europa niet mag – of de pensioenen algemeen verlagen, omdat er simpelweg niet genoeg geld meer voor zal zijn. Leuk vooruitzicht.
Terwijl dit land zucht onder de schulden en er niet in slaagt zijn financieel en economisch huiswerk te maken, is het Duitse begrotingsoverschot voor 2015 groter dan ooit tevoren en komt dit o.m. omdat de Duitse vakbonden meewerken met de overheid i.pl.v. tegen te werken zoals het hier gebeurt. Enfin, stof voor een volgend artikel…
N.a.v. het jaarverslag van de Nationale Bank (NBB) en een reactie daarop van N-VA’s nieuwe fractieleider Peter De Roover, die zei dat de regering Di Rupo (figuurlijk gesproken) ‘doping’ gebruikte i.v.m. de cijfers van de tewerkstelling in overheidsdiensten, is daarover nogal wat polemiek ontstaan. Voor de verandering kwam de kritiek op de N-VA in de eerste plaats niet van Di Rupo zelf (alhoewel die ook reageerde), maar nog maar eens van CD&V. Raar daarbij was het deze keer niet federaal linksbuiten Kris Peeters, maar de eigen CD&V- ‘rechtsbuiten’ Hendrik Bogaert, ook wel eens ‘Straffe Hendrik’ genoemd. Bogaert was in de regering Di Rupo nl staatssecretaris voor Ambtenarenzaken en zegt dat tijdens zijn termijn – en dus onder Di Rupo – het aantal federale ambtenaren al met liefst 4.500 was gedaald. Dat er vorig jaar voor het eerst een daling was in het aantal ambtenaren sinds 17 jaar, blijkt alleen te kloppen als men alle niveaus bij elkaar telt, dus zowel federaal als regionaal en dat dit fenomeen eigenlijk niets te maken heeft met de vergelijking tussen enig N-VA model en dat van de PS. Volgens cijfers van de Europese Commissie verbeterde het begrotingssaldo onder Di Rupo inderdaad met 1,3%, terwijl het onder Michel is stilgevallen. Men zegt er echter niet bij dat dit onder Elio gebeurde met eenmalige ingrijpen en verhoogde overheidsinkomsten, terwijl onze nationale Charel het nu structureel probeert en de overheidsuitgaven wel degelijk verlaagd worden, waar mogelijk.
De loonkostenhandicap zou dit jaar weggewerkt worden, maar verdere inspanningen van de huidige meerderheid hebben de begroting nauwelijks iets opgebracht. Ze heeft ook de conjunctuur niet mee en zolang de inkomsten niet gevoelig stijgen, zal het nog wel even duren vóór dit land zijn schulden van meer dan 100% van het bbp onder die grens zal zien zakken. Die schulden zijn grotendeels het gevolg van de regeerperiode Verhofstadt, die de moeilijk tot stand gekomen buffer uit de jaren 1980/90 heeft opgesoupeerd en waar geen N-VA bij te pas kwam. Er bestaan geen toverformules om de vele fouten uit het verleden te doen verdwijnen, zoals Guy Mathot (PS) het ooit zei als minister van Begroting onder een der regeringen Martens (‘Het gat in de begroting is er vanzelf gekomen en zal ook wel vanzelf weg gaan’). Rekenen op een hogere economische Europese heropleving is wachten op Godot. De enige troost die we hebben is dat we het met een regering met socialisten waarschijnlijk nog veel moeilijker zouden hebben. In heel die discussie is CD&V tenslotte maar verworden tot een quantité négligeable.
Dat eerder saaie Brexit verhaal blijkt nu plots toch nog erg spannend te worden. David Cameron had de Britten een referendum beloofd als hij de verkiezingen zou winnen. Tegen alle verwachtingen in, polls inbegrepen, won hij die ook, zodat het kans bestaat dat heel wat landgenoten vooral daarom voor de Tories gestemd hebben. Daar Cameron zelf liever in de E.U. wil blijven, zat er voor hem niets anders op dat bij die E.U. te gaan bedelen om voor Great Britain betere voorwaarden te krijgen. Na dertig uur dag en nacht vergaderen heeft hij in Brussel enkele toegevingen gekregen, maar veel meer dan de klassieke dooie mus was dat niet. Nu wordt het afwachten wat het resultaat van dat referendum - in juni al - zal worden. Als Cameron het verliest, zal er hem niet veel anders overblijven dan op te stappen als eerste minister. Dat zit er dik in, temeer omdat een deel van zijn eigen regering vóór een Brexit is. Die opposanten worden aangevoerd door de Londense burgemeester Boris Johnson en dat is niet toevallig. Die man heeft nl een niet zo erg verborgen eigen kalender: hij wil zelf baas van de partij worden en zo straks ook als prime minister in Downing Street 10 logeren. Men kan zich zelfs afvragen of de Tories niet met opzet verdeeld zijn over de mogelijke uitstap uit de E.U. Mocht Cameron winnen, dan blijft hij premier en partijleider. Verliest hij, dan wordt het populist Boris, maar in beide gevallen redden de conservatieven hun gezicht en hun regering. Tenzij het fout zou lopen met het buitengebeuren…
Dat buitengebeuren zijn de andere regio’s binnen de U.K.: Wales, Noord-Ierland en vooral Schotland. Het is nu reeds zo goed als zeker dat de Schotten overwegend zullen stemmen tégen de Brexit en nu al aangekondigd hebben in het andere geval een nieuw referendum te zullen vragen voor een Schotse afscheiding. Als Vlamingen kunnen we alleen maar hopen dat het dat laatste wordt, dan hebben we misschien een argument om straks weer zelf voor een onafhankelijke regio te gaan. We kunnen nog veel leren van de Schotten (én van de Catalanen). Vandaag over vier maanden zullen we meer weten.
In de weekeindeditie van De Standaard beklaagt een hoogleraar artsgeneeskunde van de UGent er zich over dat steeds meer eerstejaarsstudenten arts in de politiek kiezen voor rechts. De uiteraard linkse professor denkt zelfs dat, voor wat de studenten betreft, er tegenwoordig een rechtse meerderheid is van Open VLD’ers, N-VA’ers én VB’ers. Vooral dat laatste vindt hij ernstig. De man, een zekere Jan De Maeseneer, moet zelfs toegeven dat het gaat om studenten die gemotiveerd zijn om arts te worden, intelligent zijn en een open blik op de samenleving hebben. Erg, hé. Wat zou hij willen, dat die jonge mensen bekrompen zouden zijn en alles zouden blijven slikken wat onze linkse media de publieke opinie al enkele decennia willen wijsmaken?
De man moet trouwens, waarschijnlijk met de dood in het linkse hart, toegeven dat er in die eerste jaars amper studenten zitten van etnisch-culturele minderheden. Dit laatste komt – volgens de studenten zelf – omdat die minderheden niet genoeg hun best doen. Om dat te weten te komen, moet men trouwens geen geleerde professor zijn. Het volstaat eens te zien hoeveel mensen van die aangehaalde minderheden er te zien zijn bij culturele evenementen.
---
Een heel ander type professor was Urbain Vermeulen, die – jammer genoeg – recentelijk overleed in de leeftijd van 76 jaar. Vermeulen was bij ons misschien wel de meest beslagen historicus i.v.m. arabistiek en islam. Voor hem had de islam alleen met macht te maken. Zoals hij het uitdrukte: ‘Van meet af aan was het Mohammed’s bedoeling een staat te stichten met God als wetgever’.
Onnodig te vertellen dat Vermeulen zwaar aangevallen werd door onze linkse media. Vooral Yves Desmet spaarde hem niet in zijn hoofdartikels van De Morgen, daarin gevolgd door De Standaard en een aantal academici. Dat leidde tot een officieel onderzoek binnen de KU Leuven, waarbij Vermeulen echter volledig in het gelijk werd gesteld. Een erkenning van fouten is er van Desmet en Co echter nooit gekomen, zelfs na zijn overlijden niet. Slechte verliezers…
Urbain Vermeulen was een moedig mens die, zeker voor wat zijn beoordeling van de islam betreft, het gelijk aan zijn kant had, alhoewel dat tegenwoordig nog altijd niet voldoende lijkt. Vlaanderen zal hem missen.
Er was deze week het jaarlijks verslag van de Nationale Bank (NBB). Een gelegenheid waarbij de nieuwe gouverneur Jan Smets ook eens in de schijnwerpers kon treden. De man is echter de eenvoud zelf, wat hem siert maar er anderzijds ook voor zorgt dat hij het houdt bij algemeenheden en dat hij zeker geen potten breekt. Wat wel enige deining veroorzaakte was een lijvig bijgevoegd rapport van liefst 170 bladzijden van het Planbureau, dat in het jaarlijks verslag van de NBB werd herleid tot amper 4 (vier!).
Lezers van deze rubriek weten al langer dat ik met dat Planbureau niet hoog oploop. Vooral in de hoogdagen van Vande Lala bleek dat bureau zo’n beetje het verlengstuk van het kabinet van de Keizer van Oostende. Nu hij niet meer in de regering zit en zijn partij evenmin, lijkt zijn invloed wel degelijk afgeslankt, al blijven er nog steeds wel genoeg vragen hangen.
In ’t kort vertelt het Planbureau dat het goed gaat met Belgenland. De inkomensongelijkheid daalt, de loonkloof eveneens, de levensverwachting blijft stijgen, er wordt minder gerookt, het opleidingsniveau stijgt en we zouden elkaar steeds meer vertrouwen. Als kers op de taart stelt het bureau dat de financiële crisis nauwelijks invloed heeft gehad op de gemoedstoestand van de landgenoten. We kunnen alleen maar hopen dat, als het zo is, datzelfde Planbureau zijn verwachtingen niet om de haverklap bijstelt, zoals we dat in het verleden maar al te vaak hebben meegemaakt. Ik vraag me trouwens af, waar dat Planbureau zich allemaal mee bezig houdt, zeker als men weet dat er ook andere vaststellingen zijn die met de bovenvernoemden helemaal niet overeenkomen.
Zo zou de armoede toenemen, zouden er meer leefloners zijn, zouden er meer mensen diep in de schulden zitten en zou het aantal werklozen op lange termijn weer in stijgende lijn gaan. Voor elk wat wils blijkbaar. Daar valt wel e.e.a. bij op te merken. Zo weet iedereen dat de armoede in dit land zal blijven stijgen, omdat we ze zelf blijven invoeren. Dat de schulden stijgen heeft dan weer te maken met het feit dat steeds meer mensen gaan lenen om bv vastgoed te kopen, nu de rente zo laag blijft en het spaarboekje niets meer opbrengt. Of zoiets slecht is, valt pas te bezien, mocht die rente plots weer gaan stijgen, maar dat is voorlopig niet het geval. En wat de werklozen betreft hangt e.e.a. straks af van hoe het zal aflopen met ons investeringsklimaat dat nu zwaar op de proef wordt gesteld. Om nog te zwijgen over de integratie van al die vluchtelingen.
Kortom, dat jaarverslag van de NBB moet er nu eenmaal zijn. Hoeveel dat rapport van 170 bladzijden van het Planbureau heeft gekost, is maar de vraag. Het feit dat de NBB het zelf heeft herleid tot 4 pagina’s doet vermoeden dat het eerder een soort bezigheidstherapie is.
Het is misschien al een tijdje geleden, maar ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat het ambtenarenbestand in dit land veel te groot was. Zowat het dubbele van dat in Nederland, dat een 50% grotere bevolking heeft. Eindelijk schijnt er ook hier bij ons wel iets te veranderen.
Volgens een studie van de Nationale Bank (NBB) is het aantal jobs bij de overheid (ambtenaren plus onderwijs) voor het eerst in 17 jaar gezakt. Dat was dus geleden van in 1999. Het excuus dat het aantal steeds maar bleef groeien was, dat ook de bevolking toenam, ook al klopte dat niet. De laatste twee decennia steeg die nl met 10%, terwijl het aantal ambtenaren steeg met 17%. Als men weet dat sindsdien de digitalisering enorm is toegenomen, weet men ook dat men met minder mensen meer kan doen, zeker op administratief gebied. Dat lijkt eindelijk te gaan werken, zodat heel wat ambtenaren die met pensioen gaan helemaal niet of slechts gedeeltelijk vervangen dienen te worden. Een bewijs dat het werkt is het feit dat ondanks de daling van het aantal ambtenaren, het totaal aantal jobs gestegen is met 37.200 eenheden, het laatste jaar in de privé zelfs met 19.000. Het grote voordeel daarvan is niet alleen dat zoveel meer mensen een reden van bestaan hebben (letterlijk dan nog), maar ook dat dit onze sociale zekerheid iets betaalbaarder maakt. Nu nog zien of er daarvoor ook een Europese oplossing gevonden wordt, niet alleen voor de enorme toename van asielzoekers e.d., maar ook van werknemers die hier toekomen uit andere E.U.-landen. Dat laatste was een van de grote twistpunten op de recente E.U.- besprekingen in Brussel. Voor zover ik het laatste nieuws daarover begrepen heb, krijgt Groot-Brittannië de gevraagde uitzonderingen en gaan we straks naar een Europe à la carte. Of we daar beter van gaan worden, is maar de vraag. Het voor iedereen goed doen zal wel nooit lukken, maar zoals het er nu uitziet, wordt het geen Europa met twee, maar straks met nog veel meer snelheden en uitzonderingen. Een België in ’t groot, zeg maar. Van een Verenigde Staten van Europa droomt alleen nog Verhofstadt.
In Brussel gaat het van kwaad naar erger. We weten al dat de tunnels er uit elkaar vallen en dat het er in officiële gebouwen en musea binnenregent. Het laatste opbeurende nieuws uit de verloederende hoofdstad is dat de archieven over de bruggen en wegen van de hoofdstad van Europa er sinds de jaren negentig zo’n 20 jaar werden bewaard in de brugpijlers (!) van het Reyerscomplex, samen met de verkeersborden en ander materiaal. Dit gebeurde wegens plaatsgebrek. De dienst mobiliteit was in die periode tijdelijk ondergebracht in een hotel. Pour la petite histoire vertelde een oud diensthoofd erbij dat die archieven ondertussen al voor deel zouden kunnen zijn opgegeten door de muizen. Heerlijk!
We zouden ermee moeten lachen, ware het niet dat datzelfde Brussel vindt dat het nog niet groot genoeg is en dat het voor zijn uitbreiding best een stuk van de Vlaamse Noordrand zou kunnen gebruiken. Daarmee denkt men in de eerste plaats aan het zgz Heizelplateau, waar een paar megalomane projecten op stapel staan. Denk maar aan dat nationale voetbalstadion, waarvoor het Brussels gewest wél geld heeft en zelfs enkele honderden miljoenen euro wil investeren, terwijl het dat niet zou hebben om zijn eigen stadstunnels te onderhouden, laat staan restaureren (men spreekt van een totaalkost van één miljard euro).
Gelukkig is er nog de Vlaamse Volksbeweging (VVB), die zich in die zaak heeft vastgebeten en die vraagt dat nieuwe anti-Vlaamse project te torpederen. Het kan ook niet zijn dat ook de eigen Vlaamse administratie in dit project meeloopt en er blijkbaar geen graten in ziet dat de Rand een ‘meertalige regio’ zou mogen worden. Want Brussel mag dan wel hopen op een nieuwe uitbreiding, als puntje bij paaltje komt zal het dan weer Vlaanderen zijn die de rekening zal mogen betalen van deze megalomane metropolitane aanpak.
De VVB heeft de zaak ook aangekaart bij Ben Weyts, die zelf in de Rand woont en niet toevallig ook de minister van de Rand is. Weyts bleek de teksten van de eigen administratie niet eens gezien te hebben, maar belooft wel dat hij zal blijven ijveren voor een versterking van het Vlaamse en groene karakter van ‘zijn’ Rand. Net als bij de discussies over het rituele slachten en de verkeersveiligheid rekent Vlaanderen erop dat Weyts bij zijn standpunten blijft. Hij wordt zo stilaan de minister die in de Vlaamse regering het verschil kan maken.
In de marge van bovenstaande trouwens even vermelden, dat de VVB op 20 maart a.s. een nationale betoging organiseert tegen de komst van dat Eurostadion. Er wordt om 11.00 uur verzameld aan het cultuurcentrum van Strombeek-Bever van waaruit men naar Parking C stapt aan de Romeinsesteenweg. De federale regering mag dan al het communautaire in de frigo hebben gestopt, de realiteit is dat ze terug is van nooit weg geweest.
Van een modernisering van het stakingsrecht komt voorlopig niets in huis. De vergaderingen daarover tussen vakbonden en werkgevers lopen al sinds oktober vorig jaar en ook de laatste bracht geen oplossingen. De vakbonden stapten op, volgens Rudy De Leeuw ‘omdat de syndicale rechten niet meer geëerbiedigd zouden worden’. Betekenisvol is, dat er zelfs geen nieuwe besprekingen zijn gepland. Dat wil zeggen dat het blokkeren van bedrijven, het ontzeggen van toegang voor werkwilligen en het ontregelen van spoorwegen en autosnelwegen ook in de toekomst bij stakingen en betogingen tot de mogelijkheden zullen blijven behoren. Dit ondanks het feit dat er bij de laatste betogingen in Luik twee onrechtstreekse doden vielen toen een opgeroepen chirurg niet tijdig in zijn hospitaal geraakte en een ambulance niet bij de file, waarin een man een hartaanval had gekregen. Dergelijke zaken zijn wel officieel verboden, maar er staan geen sancties tegenover en zolang de vakbonden geen rechtspersoonlijkheid hebben, kunnen ze daarvoor ook niet aansprakelijk worden gemaakt (zie daarover ook mijn blog van 12 dezer, (’transparantie of maffiapraktijken’). Door het mislukken van die laatste besprekingen is nu het woord aan de politiek en meer bepaald aan ‘linksbuiten’ Peeters, die waarschijnlijk zal temporiseren tot na de syndicale verkiezingen die later dit jaar plaatsvinden, om de linkervleugel van zijn partij te plezieren. De afgesprongen onderhandelingen waren wel op federaal niveau, wat een sprankeltje hoop laat. Dat laatste omdat Vlaams minister Muyters daar handig heeft op ingespeeld en de Vlaamse vakbonden heeft uitgenodigd om dan tenminste een akkoord te vinden op regionaal vlak. De laatste spoorstaking heeft nl laten zien dat men eindelijk ook op syndicaal vlak in Vlaanderen anders begint te denken dan in het laatste DDR gebied van West-Europa.
Die zgz ‘sociale’ verkiezingen, die er dus dit jaar aankomen, zijn bij ons ook al geen voorbeeld van democratie. In tegenstellingen tot wat in de meeste omliggende landen gebeurt, mogen er in dit land alleen ‘representatieve’ vakbonden aan deelnemen die minstens 50.000 leden tellen én in verschillende sectoren in het hele land aanwezig zijn. Zgn ‘huislijsten’, te vergelijken met bv ‘Gemeentebelangen’ bij de gemeentelijke verkiezingen, zijn hier niet mogelijk. Daar komt nog bij dat de lijststem bij onze syndicale verkiezingen veel zwaarder doorweegt dan bij de politieke stembusgangen. Kandidaten met zeer veel voorkeurstemmen, maar die onderaan op de lijsten staan, maken geen schijn van kans. De vergelijking met wat gebeurt in totalitaire regimes is nooit ver af.
En daar houdt het niet bij op. Alle bedrijven met meer dan 50 werknemers en zeker die met meer dan 100, worden zwaar belast door die vierjaarlijks terugkerende bollekenskermis. Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) schat die kostprijs op zo’n 160 miljoen euro! Dat heeft niet alleen te maken met de verkiezingen zelf, maar ook met de hele voorbereiding ervan en het extra werk voor de personeelsdiensten. Het is dan ook te begrijpen, dat sommige bedrijven daar vanaf willen en dat er zelfs zijn (zoals Accent Jobs) die de eigen werknemers een cadeautje willen geven als niemand zich kandidaat stelt. Volgens de laatste berichten zou Accent Jobs daarop moeten terugkomen, omdat de vakbonden bij het interim-bedrijf toch een kandidaat zouden gevonden hebben. Ik zou niet graag de kandidaat zijn die daar straks van zijn 1.500 collega’s de schuld zal krijgen dat zij daardoor een extra vakantiedag en een smartphone zullen zijn kwijtgespeeld…
CD&V krijgt het steeds moeilijker om zijn verzet tegen een verlaging van de vennootschapsbelasting te verrechtvaardigen. Na het verbod van Europa m.b.t. de overwinstrulings, waardoor België zo’n dik miljard euro zou moeten terug vragen aan een 35-tal grote firma’s – meestal multinationals – maar zo zijn imago van investeringsland zou zien wegkwijnen, is er nu ook oppositie vanuit de States m.b.t. onze door Verhofstadt ooit zo bezongen notionele intrestaftrek. Ook in de U.S. is men het stilaan beu aan het worden dat hun eigen multinationals elders gaan shoppen om belastingen te ontwijken.
De notionele intrestaftrek kwam er i.pl.v. de hier toen bestaande coördinatiecentra, waarbij multinationals een soort hoofdkwartier in dit land in stand hielden en daardoor ook weer genoten van e.o.a. achterpoortje. De regeling met die coördinatiecentra werd toen afgeschoten door de Europese Commissie, waarna enkele van die centra uit ons land verdwenen, maar internationale bedrijven dat dan weer konden goed maken via de nieuwe aftrekmogelijkheid. Ook daaraan zou nu een eind kunnen komen, wat momenteel wel minder zou gevoeld worden omdat de huidige lage rente op staatsleningen, waaraan de aftrek gekoppeld is, amper nog 1% bedraagt (t.o.v. 4,5% in de tijd van Verhofstadt).
Het afschaffen van de notionele intrestaftrek te compenseren door een verlaging van de vennootschapsbelasting wordt ook verdedigd door Axel Haelterman, fiscaal advocaat bij Freshfields Bruckhaus Deringer. Haelterman zouden ze bij CD&V moeten kennen: hij was destijds de advocaat van het ACV toen de vakbond in de Dexia problemen was verzeild. Een verklaring van zijnentwege kan dan door de partij zo maar niet van tafel worden geveegd. Volgens Haelterman zou het huidige tarief van de Belgische vennootschapsbelasting, dat nu bijna 34% bedraagt, tot 28% zou kunnen worden verlaagd zonder zelfs het budget te schaden. Hij voegt er meteen bij dat het wel wenselijker zou zijn een heel stuk verder te gaan, al was het maar om concurrentieel te blijven als investeringsland. Het Verenigd Koninkrijk verlaagde zijn tarief recentelijk nog tot 20%, terwijl het in Ierland – zoals ik hier al eens schreef – maar 12,5% is (niet voor niks heeft Google daar zijn Europees hoofdkwartier)..
Waar onze Hoge Raad voor Financiën de 3,5 miljard kosten vandaan haalde, waarmee Beke de geloofwaardigheid van Van Overtveldt in vraag stelde, mag Joost weten. Uitspraken van het Rekenhof, de Raad van State en het Grondwettelijk Hof – en dat zal bij die Hoge Raad wel niet anders zijn – bleken in het verleden wel eens politiek geïnspireerd te zijn en niet altijd even accuraat.
Als de notionele intrestaftrek er zou uitgaan, kan het tarief in elk geval verder zakken dan die 28%, die trouwens ook het Europees gemiddelde is (wat betekent dat er nog andere landen onder zitten) en zo ziet het er naar uit. De U.S. zijn nl de grootste buitenlandse investeerder in dit land. Amerikaanse bedrijven die van de notionele intrestaftrek zouden blijven genieten, zullen nl in de toekomst in Amerika een extra heffing krijgen van 30% op de intresten die ze in het buitenland betalen.
Wel slecht nieuws voor rooie Rudy De Leeuw, wiens familie ook op de trein van de notionele intrestaftrek was gesprongen…
Er zijn steeds meer Nederlanders die Vlaanderen ontdekken of tenminste denken te ontdekken. Een zoveelste in de rij is een zeker Paul Scheffer, hoogleraar Europese Studies aan de universiteit van Tilburg, net over de grens. Zo’n kijk op ons eigen landje vanwege een buitenstaander is altijd interessant om weten, al kan men niet nalaten de wenkbrauwen te fronzen met wat die geleerde man allemaal vertelt. Om het kort te houden: zijn interesse voor Vlaanderen werd gewekt door het Vlaams Blok/Belang, hij is zich daarna gaan interesseren in de aanpak van CD&V en is tenslotte via de Antwerpse SP.a. terecht gekomen bij Groen. Een grote bocht dus van rechts naar links, waarbij de man Vlaanderen nu zowat vereenzelvigt met een linksgezinde gemeenschap. Tot dat besluit was hij gekomen na gesprekken met – houdt u vast! – Yves Desmet, Stefan Hertmans, Geert van Istendael, Guy Verhofstadt, Karin Heremans, David van Reybrouck, Mark Elchardus, Saïda Sakali en … Abou Jahjah! Zoals men kan zien, allemaal figuren uit de politiekcorrecte en linkse tot uiterst linkse hoek, die in Vlaanderen een minderheid zijn die momenteel, politiek gesproken, weinig tot de verbeelding spreekt en politiek niet veel (meer) te vertellen heeft. Enfin, de man lijkt nog net goed genoeg om zijn column kwijt te raken aan De Standaard, volgens Kaaiman de islamkrant van Vlaanderen. ‘Europa begint bij de buren’, was de titel van zijn column. Arme leerlingen, die daar in Tilburg les moeten krijgen van zo’n vooringenomen geleerde professor en die straks over het nabije Vlaanderen nog minder zullen weten dan over Chamamaca.
---
Ondanks alles, toch enkele merkwaardige uitspraken vermelden:
- ‘België is het enige land ter wereld, waar de meerderheid zich aan het afsplitsen is van de minderheid.’ Dat klopt. In een normaal land gebeurt zoiets niet, omdat de meerderheid het daar voor het zeggen heeft. Dat dit bij ons niét zo is, is in de eerste plaats de schuld van de traditionele Vlaamse partijen, die zich continu hebben laten rollen, in zoverre dat confederalisme voorlopig het enige haalbare is op korte termijn.
- ‘België is ook het enige land, waar twee gemeenschappen zich door elkaar onderdrukt voelen.’ Een reden te meer om er mee op te houden. Dat dit niet gebeurt, heeft alles te maken met het feit dat de francofonen niet weten waar ze dan de miljarden zouden moeten halen die ze nu via de transfers van het gulle Vlaanderen krijgen.
- ‘België is vandaag blijkbaar een laboratorium voor de verwijdering tussen de volkeren’.
Die laatste is niet van Scheffers zelf, maar van Jean-Pierre Rondas, weliswaar overtuigde Vlaming, maar ook al links (komt niet voor niks van de VRT) en niet te benauwd om regelmatig steekvlamkritiek te geven op de N-VA. Niet dat hij altijd ongelijk zou hebben (dat geldt ook voor Bart Maddens), maar zolang in Vlaanderen zelf de Vlaamsnationalisten geen meerderheid halen, kan men daar geen enkele partij de schuld van geven. Zelfs een discussie, zoals die recentelijk tussen Barbara Pas en Peter De Roover in de Debatclub, blijft een dovemansgesprek omdat beide partijen, VB en N-VA, in dezelfde politieke vijver vissen. Pas als er bij een volgende verkiezing een Vlaamsnationale meerderheid zou zijn, zal blijken of beide partijen in staat zullen zijn hun huidige vooringenomenheid even te vergeten en tot een akkoord te komen.
