Volgens de FOD Sociale Zekerheid krijgt tegenwoordig 1 Belg op 20 een bijstandsuitkering. In totaal zijn het er al meer dan 576.000! Om van te duizelen. Hoe kan dat nu?
Zoals te verwachten was, heeft het in de eerste plaats te maken met de inwijkelingen: 70% van de bijstandtrekkers zijn van buitenlandse origine. Dan is er een steeds groter wordende groep jongeren, met ook een meerderheid van allochtone afkomst, die geen werk vindt omdat ze zijn afgestudeerd zonder diploma of geen kwalificaties hebben. Dan is er de groep die vroeger als zgz afgestudeerden bijna eindeloos konden blijven profiteren van het systeem via de wachtuitkeringen (die, nota bene, al werden afgeschaft door de regering Di Rupo). Tenslotte is er een groep jongeren die om allerlei redenen verkiest apart te gaan wonen terwijl die daarvoor geen geld heeft en die vindt dat de samenleving er dan maar moet voor opdraaien.
Onnodig te vertellen dat het aantal leefloners in Wallonië percentsgewijs driemaal hoger ligt dan in Vlaanderen en in Brussel zelfs zesmaal…
Onlangs was er nog een serieuze clash tussen staatssecretaris Zuhal Demir die het met bovenstaande toestanden niet eens is en er iets aan wil doen, en enkele linkse wereldverbeteraars die zopas het Federale Jaarboek Armoede mede hebben uitgegeven. Een van de schrijvers daarvan, een zekere Jan Vranken van de UAntwerpen, zou banden hebben met de communisten van de PvdA, terwijl men ook van Bea Cantillon (eveneens UAntwerpen) niet teveel moet verwachten. Zij vindt de huidige uitkeringen te laag. We kunnen alleen maar hopen dat de ‘ijzeren dame’ (‘Demir’ is Koerdisch voor ‘ijzer’) zich niet zal laten doen. Mocht Groen* het ooit voor het zeggen krijgen in onze steden – armoede is bij ons in de eerste plaats een stadsprobleem - dan kan het alleen maar erger worden.
---
* Datzelfde Groen mag hier dan wel grote ambities hebben, in de laatste twee verkiezingen binnen de E.U. hebben ze flink klop gekregen. In Oostenrijk, waar ze er vorig jaar nog in slaagden een der hunnen tot president te laten kiezen, halen ze nu geen 5% meer. Hetzelfde gebeurde bij de verkiezingen in de Duitse deelstaat Nedersaksen.
Het nieuwe politieke kartel (of hoe ze het ook willen noemen) in Antwerpen lijkt helemaal geen unicum te zijn. In Wallonië speelt zich iets gelijkaardigs af, maar dan op een nog grotere schaal. Daar werkt men aan een ‘volksfront’ van communisten van de PTG/PvdA, zgz sociaaldemocraten van de PS en Ecolo/Groen. Het is een publiek geheim dat de PTG flink gesteund wordt door de Waalse tak van het ABVV. De laatste staking heeft nog maar eens aangetoond dat links er de regio kan platleggen en zelfs voor heel wat ongemak in Vlaanderen kan zorgen. Op 10/10 vertaalde zich dat o.m. in de zwaarste ochtendspits van het jaar. Wat een prestatie!
Evenmin als in Vlaanderen kan links in het zuiden voor de dag komen met concrete voorstellen om dit land te verbeteren. Hét probleem bij hen is niet zozeer de door hen bekritiseerde zgz sociale afbraak van de huidige federale regering, maar wel het verlies van de macht. Zeker door de putsch van Lutgen in Wallonië weten de socialisten daar nu stilaan wat het betekent niet meer aan de macht te zijn. De PS mag dan nog de leiding hebben in de Brusselse en de Franse gemeenschapsregeringen, veel stelt dat allemaal niet voor, zeker niet als men weet dat ze bv in Brussel overgeleverd zijn aan de grillen van het minuscuul partijtje van Maingain. Vermits links geen alternatieven heeft, denkt men alleen nog aan staken en de boel op stelten zetten.
---
Ondertussen hebben in Oostenrijk een vernieuwde christendemocratische partij – waarvan CD&V nog wat kan leren - én uiterst rechts de verkiezingen gewonnen en verzeilen ook daar de socialisten naar de oppositie. Na Nederland, Frankrijk en Duitsland hebben ze in Oostenrijk wel geen pandoering gekregen, maar aan hun decennialange deelname aan de macht zal ook daar wel een einde zijn gekomen. Ik zie ze het hier niet veel beter doen en mocht dat tóch het geval zijn, dan wordt dit land de uitzondering die de regel zou bevestigen op het Europese vasteland.
Het zat er al langer aan te komen en nu is het zover: er komt in Antwerpen een groenrood kartel, ‘versterkt’ met onafhankelijken. Lijsttrekker wordt Wouter Van Besien van Groen, een vrouwelijke ex-politiecommisaris van half allochtone afkomst krijgt plaats twee en Tom Meeus, de ‘coming man’ van de SP.a, moet zich tevreden stellen met plaats drie. Nog niet zolang geleden schreef Gazet Van Antwerpen dat Groen en Rood in Antwerpen meer stemmen zouden halen dan de N-VA áls ze bij de volgende gemeenteverkiezingen apart zouden opkomen. Niet dus. Het wordt nu dus afwachten wat ze er ‘samen’ van terecht gaan brengen (‘Samen’ is ook de naam van het nieuwe kartel) en of de onafhankelijken op de lijst een verschil zullen maken. Het is wel de partij die de meeste stemmen behaalt, die normaal als eerste aan zet is voor de vorming van een al dan niet nieuw schepencollege.
De gemeenteverkiezingen in de koekenstad worden dus een links-rechts verhaal, wat De Wever waarschijnlijk niet slecht uitkomt. De partijen die niet tot een van de twee blokken behoren, Open VLD en CD&V in de eerste plaats, lopen kans niet al te erg serieus meer te zullen worden genomen, wat het gevaar inhoudt dat vooral de tsjeven, die zullen aantreden met een ambitieuze Kris Peeters, wel eens het nieuwe kartel zouden kunnen steunen. Dat zijn partij voor duidelijkheid zou zorgen, zoals hij in een eerste reactie stelde, is met een grote korrel zout te nemen. Als er in Vlaanderen één partij is die steeds heeft uitgeblonken door onduidelijkheid dan is het wel de zijne. In het beste geval mogen ze nu meespelen, want er zal hoe dan ook een coalitie uit de bus komen, omdat geen enkele partij een volstrekte meerderheid zal halen.
Tenslotte is het feit dat Groen in Antwerpen de leiding neemt van het linkse verzet, een zoveelste bewijs dat de SP.a er niet veel meer voorstelt. Het zou trouwens kunnen dat dat ook buiten Antwerpen het geval wordt. Na de Gentse schandalen met Optima, Publipart e.d. en het vertrek van Tom Balthazar en Daniël Termont, is het ook daar duidelijk dat Groen niet meer het rode aanhangwagentje zal spelen. Blijven nog Leuven en Oostende als laatste mogelijke rode bolwerken in Vlaanderen. Sic transit gloria mundi…
Doordat de beleidsverklaring van de regering Michel en de start van de nieuwe Nederlandse regering bijna samenvielen, is de verleiding groot e.e.a. te vergelijken. Dat is echter appelen met citroenen vergelijken. Nederland heeft een staatsschuld die zowat de helft is van de onze en een sluitende begroting. Dat maakt dat men er dan ook heel wat meer kan doen dan het krampachtige werk van de Belgische regering(en). Zo komt er bv in Nederland een sociale vlaktaks, waarbij slechts twee belastingsschijven overblijven. Bij ons zijn dat er nog 5 (worden er later, heel geleidelijk, misschien 4). Het geld dat onze noorderburen op die manier minder binnenkrijgen, compenseren ze met een verhoging van de minimum btw van 6 naar 9%, waardoor o.m. voeding er duurder wordt, maar alle inkomstengroepen gaan er daar wel op vooruit zodat ook dat niet zo erg zal zijn.
Hier in België lukt dat allemaal niet o.w.v. die staatschuld en de onmacht de begrotingen onder controle te krijgen. Men is al blij dat het niet erger wordt. Dat erger worden kan er echter straks aankomen als de rente, die nu rond de nul procent ligt, de hoogte in zou schieten en de staatsschuld onbetaalbaar zou worden. Een ander probleem – dat ik al meermaals heb aangehaald – is dat men blijft zeggen dat de loonkloof met onze buurlanden gedicht is. Dat is een leugen. Toen men in 1996 vaststelde dat die er was, heeft men een wet gemaakt om daar iets aan te doen. Dat is de volgende jaren echter niet gelukt, mede door het onverantwoord potverteren van de regeringen Verhofstadt, die o.m. de door Dehaene opgebouwde buffer van 6% voor de opvang van de vergrijzingskosten hebben opgesoupeerd. Daardoor werd die loonkloof nóg groter. Het verschil dat er na 1996 nog was bijgekomen, heeft men nu wel weggewerkt, maar de kloof die er toen al was, is blijven bestaan, zodat de lonen in dit land nog steeds zo’n 15% hoger liggen dan in de buurlanden waartegen we moeten concurreren.
De beleidsverklaring van de regering Michel werd goedgekeurd meerderheid tegen minderheid. Er werden geen potten meer gebroken en wat nog het meest van al opviel was, dat er na de stemming niet eens een applaus afkon van de meerderheidspartijen zelf. Men heeft steeds meer de indruk dat het zgz ‘zomerakkoord’ het laatste grote wapenfeit van deze federale regering wordt. Er zal nog wel wat gebeuren en gedaan worden, maar boven dat alles hangt nu reeds de schaduw van de verkiezingen die er aankomen in 2018 en 2019.
De Raad van State had zich in blessuretijd zeer terecht nog kritisch opgesteld i.v.m. de effectentaks, maar daaraan zal voorlopig niets gewijzigd worden en blijft de kans bestaan dat ook deze dada van Kris Peeters, net zoals die van de speculatietaks, een stille dood zal sterven. Zijn ‘rechtvaardige fiscaliteit’, weet je wel. Ook de verlaging van de vennootschapsbelasting riskeert hetzelfde lot. België is nl niet het enige land dat die taks verlaagt. Het lijkt zo een beetje een ‘race to the bottom’ aan het worden. De nieuwe Nederlandse regering gaat het ook doen, evenals de USA, wiens vennootschapstaks, nu nog ongeveer even zwaar als de Belgische, gaat dalen van 35 naar 20%. Op de 28 E.U. landen stond dit land helemaal achteraan, samen met Italië, Malta en Frankrijk en daaraan zal waarschijnlijk weinig veranderen. Wat dat Frankrijk betreft wordt het tijd dat België ophoudt ernaar op te kijken, zelfs nu met Macron. Denk maar aan de aanschaf van de vervanger van de F16, waarvoor Frankrijk zelfs geen prijs heeft opgegeven, maar toch stelt dat het verder nauw militair zou willen blijven samenwerken. Koehandel noemen ze zoiets. Vergeten we niet dat voor de aanschaf van de F16, eind jaren 1970, het toen nog bestaande Rassemblement Wallon ook tegenstemde.
Kortom, er werd al eens geopperd dat deze federale regering steeds meer gelijkt op een in lopende zaken. Het zomerakkoord scheen daarin verandering te brengen, maar dat was maar schone schijn.
In de commentaren over de situatie in Catalonië is de verleiding groot om de regio te vergelijken met Vlaanderen en de drang van Vlaamsnationalisten naar onafhankelijkheid. Niet dat we dat laatste niet willen, maar daarvoor moet er in de eerste plaats een meerderheid zijn binnen de eigen gemeenschap. Die is er hier nog steeds niet, maar was er wel in Catalonië. En er zijn nog meer verschillen.
Spanje is jaren geleden al ingedeeld in zeventien regio’s, die niet allemaal hetzelfde statuut hebben. Zo kunnen bv Baskenland en Navarra (dat ook veel Basken huisvest) hun eigen belastingen heffen en besteden, terwijl Catalonië dat recht zo’n zeven jaar geleden ontnomen werd, dat terwijl het de regio is die het meeste bijdraagt tot de Spaanse welvaart. Verder kan het soort zelfbestuur dat de Spaanse regio’s hebben worden opgeheven, iets waarmee Madrid nu dreigt mocht Catalonië effectief de onafhankelijkheid uitroepen.
Nog een verschil met Spanje is, dat er in België – ondanks alles – toch een hele batterij alarmbellen, grendels, dubbele en andere meerderheden bestaan, die het mogelijk maken toch e.e.a. bespreekbaar te houden, ook al leidt het meestal niet tot het gewenste resultaat.
Men kan zich wel indenken dat de Catalaanse onafhankelijkheid allang een feit zou geweest zijn mochten de Catalanen in Spanje een meerderheid zouden gehad hebben zoals wij Vlamingen die hier in België hebben. Ik denk niet dat er één ander democratisch land is waar zoiets bestaat. Het probleem waarom wij er niet toe komen, heeft te maken met het feit dat er in Vlaanderen zelf nog steeds geen meerderheid is voor zelfs maar een vorm van confederalisme en dan hebben we het nog niet gehad over Brussel en de staatsschuld.
Het wordt m.i. dan ook tijd dat we ons niet langer blind kijken op wat Catalanen, Schotten e.a. doen, maar onze problemen op een andere manier aanpakken. Bv door te trachten Brussel los te weken van de francofonie en medelid te maken van een confederalisme met Vlaanderen, bij ons eentalig Nederlands en daar een veeltaligheid te garanderen, maar wel op voorwaarde dat het Nederlands er op gelijke voet behandeld wordt. Wallonië, waarmee we het dan eerst moeten eens worden over de staatsschuld, mag daarna zijn plan trekken en al dan niet aansluiten bij hun douce France waar de francofonen zo naar opkijken en de Oostkantonners beslissen dan ook zelf of ze terugkeren naar Duitsland oftewel misschien deel willen uitmaken van het Groothertogdom Luxemburg. T.o.v. Europa betekent dit dat wij ons niet willen afscheuren – zoals Catalonië – maar in België tot een fluwelen scheiding willen komen zoals Tsjechië en Slowakije dat met succes hebben voorgedaan.
---
En dan nog dit: Bij de Waalse wapenfabrikant FN in Herstal is men gisteren ook terug aan het werk gegaan. Daar heeft men niet alleen gestaakt op 10/10, maar ook de week ervoor. Bij FN, dat eigendom is van het Waalse gewest, staakte men – zoals ik al eens meldde – in 2014 een week omdat de PS niet betrokken werd bij de besprekingen voor een nieuwe federale regering (nota bene: nadat diezelfde partij op haar beurt het MR voor schut had gezet bij de vorming van de Waalse gewestregering). Nu werd er een week gestaakt voor een hoger loon, dat terwijl men bij FN nu zoal de hoogste lonen van Wallonië heeft...
10.10.2017 is al bij al een bewogen dag geworden. Ondanks alle heisa is men in Catalonië geen stap dichter bij een oplossing. De Catalanen willen hoe dan ook hun regio afscheuren van Spanje, maar Madrid wil er nog steeds niet eens over praten. Een echt dovemansgesprek met een Europa dat zich niet durft uitspreken uit schrik dat het tot een precedent zou kunnen leiden. Als echter Madrid zijn zin krijgt zonder ook maar één toegeving, zal het in Barcelona en omgeving zeker niet rustiger worden. Het zou zelfs kunnen dat er ook in Spanje vervroegde verkiezingen van zullen komen en die zouden wel eens zeer slecht kunnen aflopen voor keikop Rajoy die nu ook maar een minderheidsregering heeft. De man heeft zich ook in de rest van Spanje niet populairder gemaakt door zich zo hard op te stellen. Doet een beetje denken aan zijn voorganger Aznar, die ook verkiezingen verloor door de gevolgen van de aanslagen in Madrid verkeerd in te schatten en de Baskische ETA meteen de schuld te geven, wat achteraf niet waar bleek.
En dan was er gisteren ook nog die belachelijke stakingsdag bij ons, uitgeroepen door één vakbond als protest tegen een centrumrechtse regering. Puur politiek. Het stakingsrecht mag dan al heilig genoemd worden, het zou het ultieme drukkingsmiddel moeten zijn als alle andere mogelijkheden zijn uitgeput. Bij het ABVV draait men de wereld op zijn kop en begint men met een staking nog vóór men aan het praten is. Pure demagogie. En de burgers die zij beweren te vertegenwoordigen en te verdedigen, diezelfde burgers worden die dag wel mee gegijzeld en mogen dan urenlang in de file staan en/of niet tijdig op hun werk geraken.
Tenslotte won de Belgische voetbalploeg ook al gisteren haar laatste wedstrijd van de WK-voorronde zodat tenminste de voetbalfans een leuke avond beleefden. Leuker alvast dan Nederland, dat zich niet kwalificeerde voor de eindronde in Rusland en waar men zich (misschien) kan troosten met het feit dat ze daar na 208 dagen regeringcrisis nog eens een kabinet hebben. Het Belgische record van 451 dagen hebben ze zelfs niet eens benaderd en met één zetel verschil heeft de regering Rutte III een zuinig overschot. Maar van zuinigheid kennen ze iets bij onze noorderburen, zodat het misschien nog wel eens zou kunnen lukken…
O, ja. En dan was er nog die beleidsverklaring van de regering Michel, al denk ik niet dat daar veel mensen van wakker zullen liggen.
Vandaag maken we dus nog eens een nationale stakingsdag mee, weliswaar alleen georganiseerd door het rode ABVV. Chris Reniers, voorzitster van de ACOD vakcentrale, geeft als een van de redenen voor de staking aan, dat het al 15 maanden geleden is dat er nog eens gestaakt werd. M.a.w. staken om te staken, zoals ikzelf ook al eens schreef in mijn blog van 30 september, toen ik meldde dat zelfs bij FN waar zowat de hoogste lonen van Wallonië betaald worden, er met de regelmaat van een klok gestaakt wordt, gewoon omdat men daar vindt dat het erbij hoort, net zoals de files en het wisselvallige weer, om maar iets te zeggen. Zo van: ‘U staakt toch ook?’.
De vorige algemene staking, die van 15 maanden geleden dus, loste niets op en dat zal met deze net hetzelfde zijn, compleet zinloos. Er is geen enkel bezwaar waar de vakbond een punt heeft. Men kan ervoor of ertegen zijn, maar sinds het aantreden van de regering Michel zijn er in dit land 146.000 extra arbeidsplaatsen bijgekomen, de koopkracht is gestegen (weliswaar slechts met 1%) en blijft stijgen.
Net zoals de vorige keer zullen de burgers van dit land echter weer de klos zijn. In Wallonië zal er zo goed als geen activiteit zijn – voor de vakbond het summum - en in Vlaanderen zal ze hier en daar verstoord worden. De treinen die de taalgrens overschrijven richting zuid bv zullen dezelfde dag niet terugkomen. Zoals ik gisteren reeds schreef wil de vakbond zelfs geen rekening houden met de tijdelijke sluiting om veiligheidsredenen van de Brusselse invalsweg van de 411 vanuit Namen, waar men als alternatief de automobilisten gratis parkings had aangeboden om vanaf Louvain-la-Neuve en Walibi de trein naar de hoofdstad te kunnen nemen. Ook die trein zal er vandaag niet zijn, wat ook een probleem kan geven voor de mobiliteit van de voetbalsupporters die de laatste match van de WK-voorronde willen bijwonen. Zelfs de rode duivels worden de duivel aangedaan door de rode vakbond!
RSZ-geld voor F1, niet voor Vlaams openbaar vervoer
Bij het opstellen van de federale taxshift in 2015 werd o.m. een daling voorzien voor de bijdrage die bedrijven aan de Sociale Zekerheid moeten betalen, van 33 naar 25%. Voorwaarde om daarvan te genieten was dat het bedrijf volledig onder de private regeling voor de RSZ valt. Voor bedrijven die daaraan niet voldeden kon er wel een uitzondering worden gemaakt door e.o.a. typisch Belgische aanpassing door te voeren. Die aanpassing werd gemaakt voor de regionale luchthavens van Luik en Charleroi, zelfs voor de zwaar geld verliezende organisatie van het F1 circuit in Francorchamps, die ook vóór de taxshift al genoten van een lastenverlaging. Voor het Vlaams openbaar vervoer van De Lijn blijkt dat niet te kunnen. Daarmee verliest het bedrijf echter 18 miljoen euro per jaar (tot nu toe dus reeds het dubbele) en dreigt ze straks failliet te gaan. Het gevolg van heel dit Belgisch gebeuren is dat De Lijn nu een rechtszaak begint tegen federaal minister De Block, verantwoordelijk voor RSZ en dit met de steun van Vlaams minister Weyts.
Kijk, Open VLD mag dan gewonnen zijn voor een privatisering van het openbaar vervoer, voor een partij die nog altijd belgicistisch denkt moet men dan wel de regels overal gelijk houden, in Wallonië, Brussel én Vlaanderen. Aan de ene kant een lastenverlaging geven en aan de andere kant niet, hoort daarbij niet thuis. Het is altijd hetzelfde in dit landje: als er moet gekregen worden, staan de francofonen op de eerste rij, als er moet betaald worden, moet dat gebeuren door Vlaanderen.
---
En dan nog dit: aan de zuidoostkant van Brussel heeft men bij het inrijden van de stad vanuit Namen een viaduct moeten sluiten wegens gevaar op wegverzakking en/of instorten (het moeten niet altijd de Brusselse tunnels zijn). Daar er een massale verkeeropstopping dreigt, raadt men de autobestuurders aan het openbaar vervoer te nemen en hun wagens te parkeren bij het spoorwegstation van Louvain-la-Neuve waar ze deze week gratis mogen staan om vandaar de trein naar Brussel te nemen. Voor dinsdag, met de aangekondigde ABVV-staking, dreigt dat plan die dag niet te zullen lukken, omdat de vakbond (voorlopig?) weigert de staking zelfs maar plaatselijk op de spoorlijn Namen-Brussel in te trekken. Leve de chaos!
De Kaaimantaks, de speculatietaks en de effectentaks hebben met elkaar gemeen dat het allemaal belastingen op het vermogen zijn. De eerste heeft veel minder opgebracht dan verwacht, de tweede werd afgeschaft nadat bleek dat hij de staat zelfs geld kostte en de derde lijkt al evenmin veel toekomst te hebben. Waarom komt men daar dan mee af? Heel eenvoudig: het zijn allemaal toegevingen aan CD&V, die – bij monde van Kris Peeters – persé een compensatie wou voor andere nieuwe beslissingen van de regering Michel, o.a. uit het zgn ‘zomerakkoord’. Zijn ‘meerwaardebelasting’, weet je wel. En er is meer.
Het is een feit dat Vlaanderen welvarender is dan de rest van dit land, dat er in onze regio ook meer gewerkt wordt en dus meer wordt afgedragen, meer belegd en meer btw wordt betaald. Alle bovenstaande belastingen treffen dan ook in de eerste plaats de Vlamingen en kunnen beschouwd worden als de zoveelste geldtransfers om de Waalse putten te helpen dempen, in de eerste plaats de werkloosheid, maar ook de duurdere gezondheidszorg in Wallonië. Op de effectentaks* schat men dat het Vlaamse aandeel tussen de 75 en de 80% zal liggen.
België kent al verschillende vermogensbelastingen, zoals bv die op vastgoed, successierechten en onroerende voorheffing, die zopas nog is opgevoerd tot 30%. Wat bezielt een partij als CD&V om zoiets te doen? Wel, blijkbaar weten ze het zelf niet, maar beseffen ze stilaan wel dat het dwarsliggen van Peeters als linksbuiten van de federale regering de partij wel eens zuur zou kunnen opbreken bij de komende verkiezingen. Het schijnt zelfs dat men bij CD&V Peeters beu is en dat men er wát blij is dat hij voor de gemeenteverkiezingen naar Antwerpen trekt, waar men hoopt dat hij zal blijven. Probleem is dat hij daar dan eerst potten zal moeten breken, wat er niet naar uit ziet, tenzij hij het misschien op een kamikazeakkoord zou gooien met Groen, links en desnoods met uiterst links.
* Over de effectentaks zegt Johan Van Overtveldt, minister zonder Financiën, maar – als ex-hoofdredacteur van Trends – wel beslagen in de materie, dat hij die taks ‘als econoom onzin vindt, maar moet verdedigen als politicus’…
Met alle sympathie voor de Catalanen, maar het ziet er niet goed uit voor zij die daar van onafhankelijkheid dromen. Ze hebben niet alleen de Spanjaarden tegen, in de eerste plaats die uit Madrid, maar – zo te zien – ook het zakenleven, waarbij banken en grote bedrijven dreigen hun hoofdzetel van Catalonië naar een andere Spaanse regio te verhuizen. Dat moet nog niet meteen tot jobverlies leiden, maar financieel zal het de regio – nu nog de welvarendste van heel Spanje - geen goed doen.
Onafhankelijk worden blijkt een helse klus te worden in het Europa van vandaag. Probeer er maar eens tussenuit te raken zonder officiële medestanders, zonder centrale bank en eigen munt, om maar enkele problemen op te sommen. Men kan wel zeggen dat ze daar eerder aan zouden moeten hebben gedacht, maar het is een feit dat er met de regering van Rajoy gewoon niet gepraat kón worden. Dat laatste hebben de Catalaanse nationalisten járen vruchteloos geprobeerd.
Hoe het daar in Catalonië ook verder gaat, bij de E.U. moet men stilaan wel gaan beseffen dat dit Europa zo ook niet verder kan. Men moet absoluut naar een Europa der volkeren, waarbij aparte gemeenschappen – dikwijls met een eigen, andere taal - binnen het nu bestaande Europa der staten hun plaats moeten krijgen. In Catalonië is men het beu de melkkoe van Spanje te zijn, zoals steeds meer Vlamingen dat eveneens beu zijn in België, de Schotten het in de UK niet meer zien zitten omdat ze dan weer wél bij die E.U. willen blijven en de Liga Nord zijn ‘mezzogiorno’ eveneens liever kwijt dan rijk is. En dan hebben we het nog niet gehad over de Basken (in 2 landen), de Bretoenen, de Zuid-Tirolers. Als men blijft weigeren dat onder ogen te zien, wordt Europa een heksenketel.
Ik kom nog even terug op mijn artikel van gisteren over Egmont en op de reactie van onze vriend Walter, die vreest dat wat hij zo kleurrijk de ‘linkiewinkies’ noemt het de Vlaamsnationale uitgever op de boekenbeurs niet gemakkelijk gaan maken. Hij heeft gelijk, want het is stilaan een trend aan te worden dat uiterst linkse groeperingen steeds meer het straatgeweld aanwenden om hun eisen kracht bij te zetten. Francken, De Wever, Jambon en zelfs Vlaams minister-president Bourgeois hebben er al kennis mee gemaakt. Francken werd door jong Ecolo zelfs afgebeeld als nazi, terwijl hun eigen methodes zo stilaan zelf veel gelijkenis beginnen te vertonen met die van de stoottroepen van Adolf en Benito.
Dominique Willaerts, een Gent theaterregisseur, o.m. actief bij het ‘sociaal-activistisch’ toneelgezelschap Victoria Deluxe, heeft er zelfs een sport van gemaakt om voordrachten van o.m. De Wever te onderbreken en zo te proberen ze onmogelijk te maken. De man, die met zijn lang, onverzorgd haar eerder voorkomt als een griezel (misschien nuttig voor e.o.a. toneelstuk), zou beter op zijn woorden letten. Het blijkt nl dat de groep waarvoor hij werkt (nou, ja) subsidies krijgt van de Vlaamse Gemeenschap. Bij een volgende evaluatie zou men die wel eens kunnen terugdraaien. Theaterregisseurs moeten zich bezig houden met toneel, echt toneel en geen politiek theater.
Het is niet nieuw dat (centrum)rechtse initiatieven door links op onorthodoxe manieren worden gestoord. Rechts richt bv iets in, krijgt daarvoor de toestemming van overheid en politie, waarna links daartegen protesteert en – zonder toestemming - op straat komt. Met als gevolg dat de politie meer last heeft met de tegenbetogers dan met de inrichters die alles volgens het boekje hebben gedaan. Dit is niet nieuw. Wat wél nieuw is, is dat die tegenbetogingen steeds brutaler worden en dat in een tijd waarin links op politiek vlak steeds onbeduidender wordt, of is het misschien juist daarom?
---
In de marge van bovenstaande tenslotte nog dit: onze ‘vriend’ Calvo was ook op Tv te zien en te horen bij de discussies over Catalonië. Als Catalaan van afkomst is daar niets mis mee, integendeel. Hij moet dan wel ophouden schijnheilig te zijn, door op te komen voor de dialoog en de vrijheid van meningsuiting in Spanje, maar hier deel uit te maken van een partij die een andere partij politiek monddood heeft willen maken via een cordon sanitair en daar nog steeds mee bezig is.
In mijn blog van 23 september (‘Armoede in Vlaanderen / vervolgverhaal’) had ik het er nog over dat Jos Geysels, de uitvinder van het cordon sanitair, na het verkiezingsdebacle van het door hem geleide Agalev in 2004, als tegenprestatie voor zijn steun aan de regeringen Verhofstadt later enkele lucratieve jobs toegewezen kreeg van politiekcorrect Vlaanderen. Daar was o.m. een tijdelijk voorzitterschap bij van Boek.be, de organisator van de jaarlijkse boekenbeurs. Dat zegt al iets over de overheersende mentaliteit bij die organisatie. Het was dan ook helemaal niet verwonderlijk dat uitgeverij Egmont, opgericht door het Vlaams Belang, op die boekenbeurs niet mocht meedoen. Een Antwerpse rechter heeft aan dat verbod nu een eind gemaakt. Een zekere Alexis Dragonetti (letterlijk vertaald: ‘draakjes’) de huidige bestuurder van Boek.be en eveneens voorzitter van GAU, de vereniging van uitgevers, heeft tegen die gerechtelijke beslissing beroep aangetekend, zgz ‘omdat Egmont geen lid is van GAU’. De schijnheiligaard zegt er niet bij dat de herhaaldelijke vragen van het VB om lid te worden telkens door de raad van bestuur van dat GAU geweigerd werden! Enfin, Jos Geysels had het niet beter kunnen doen.
Vlaams Blok/Belang heeft een eigen uitgeverij moeten oprichten omdat haar politici en medewerkers anders hun boeken niet gepubliceerd kregen. Vele uitgevers weigerden uit angst door Boek.be geboycot te worden. Dat Tom Van Grieken zijn laatste boek ‘Toekomst in eigen handen’ toch op de boekenbeurs krijgt, is omdat hij in Nederland daarvoor een uitgever gevonden heeft (uitgeverij van Praag) die geen schrik had van een Belgische boycot
Het beroep dat Boek.be heeft ingediend is gelukkig niet opschortend, zodat Egmont hoe dan ook dit jaar op de boekenbeurs een stand zal krijgen. Tot spijt van wie het benijdt, in de eerste plaats Jos Geysels waarschijnlijk!
---
In de marge van bovenstaande nog dit: tegen de aanwezigheid op de boekenbeurs van uitgeverij EPO, gesticht door de communisten van Amada, de voorloper van de PvdA, is er vanwege Boek.be nooit een bezwaar geweest…
Er gebeuren in het medialandschap zoveel veranderingen, ook in Vlaanderen, dat men er niet meer van opkijkt. De laatste, een ruil tussen de Persgroep en Roularta is wel opmerkelijk. Roularta beheert nl nogal wat kranten, weekbladen en tijdschriften (waaronder o.m. Knack, Trends en Plus magazine) en de Persgroep eveneens (Het Laatste Nieuws, De Morgen, Story, Humo, Dag Allemaal), maar daarbuiten zijn beide groepen ook aandeelhouders van o.m. VTM. In dat laatste komt nu verandering: Roularta verkoopt haar aandelen in die zender en krijgt daarvoor 217,5 miljoen euro plus Mediafin, de uitgever van o.m. de zakenkrant De Tijd en zijn Franstalige versie Echo.
Het zal de meeste mensen een zorg wezen, maar VTM wordt er alleen nóg maar wat populistischer mee en de kranten van De Persgroep (of moeten we straks zeggen ‘perstroep’?) gaan straks steeds meer eenheidsworst verkopen. Anderzijds doet Roularta, financieel, gesproken een gouden zaak. De aandelen van de zaak stegen op één dag met 40%, dat zegt genoeg.
Roularta’s weekblad Knack was enkele jaren geleden in Vlaanderen in een slecht daglicht komen te staan omdat het anti-Vlaamser was geworden. Dit resulteerde o.m. in het vertrek van de uitgesproken Vlaamsgezinde journalisten Rik van Cauwelaert en Koen Meulenaere (deze laatste beter bekend als ‘Kaaiman’). Beide vertrokken toen naar De Tijd, maar komen dus nu opnieuw terecht bij Roularta, dat nog steeds Knack beheert. De vraag van één miljoen is nu of beide heren die terugkeer gaan slikken. Het kan nog spannend worden, zeker als men weet dat er recentelijk uitgerekend in Knack nog een aanklacht tegen Meulenaere verscheen van Walter Van Steenbrugge, de advocaat met de ruige haardos die regelmatig op het Tv-scherm te zien is, zowat de advocaat is van de hopeloze zaken (o.m. tegen het Vaticaan) en daarom ook een dankbare schietschijf voor Kaaiman, die de mensen aanraadt Van Steenbrugge als advocaat te nemen als ze een zaak persé willen verliezen!
In deze tijden van terreur en afscheidingsreferenda lijkt het alsof er geen ander nieuws meer is dat de moeite waard is vermeld te worden. Toch gebeurt dat. Zo was er vorige week de uitspraak van een geleerde Amerikaanse professor, een zekere Bruce Gilley, verbonden aan de Portland State University, dat het koloniale tijdperk toch niet zo slecht was, zeker niet voor Afrika, waar men – volgens hem - er nu op vele plaatsen slechter aan toe is dan vóór de dekolonisatie.
De man publiceerde zijn studie niet op de sociale media, maar in het academisch tijdschrift Third World Quarterly (TWQ). Dat nam niet weg dat er massaal protest kwam tegen wat Gilley geschreven had. In de States zijn de media, zeker die op universitair niveau, nog politiekcorrecter dan bij ons (een van de redenen waarom Trump vanuit die hoek steeds gecontesteerd wordt). Gilley trok zijn artikel weer in, vooral omdat hij zag dat er geen serene discussie over mogelijk bleek. Hij had in zijn studie o.m. gesuggereerd dat de Belgen beter naar Kongo terugkeerden.
Van dat laatste weten we ondertussen dat zoiets een mission impossible zou worden. Sinds de onafhankelijkheid hebben de Kongolezen weinig of niets nieuw verwezenlijkt, maar wel alles wat er al was kapot gemaakt. De enigen die in ‘Onze Kongo’ sindsdien nog iets verwezenlijkt hebben zijn de Chinezen. Die hebben – zgz ‘gratis’ – wegen aangelegd – van de Kongolese mijnen naar het dichtst bijgelegen vliegveld, soms zelfs in een ander land - met als enige doel die mijnen te plunderen voor het eigen profijt. Zoals ik eerder al eens schreef, de dag dat men Kongo weer aan België zou geven, gaat dit land helemaal failliet.
Om Afrika te redden, had men moeten afzien van het behoud van de koloniale grenzen en hadden de landen herverdeeld moeten worden volgens de verschillende volksgemeenschappen. Dat dit zelfs niet gelukt is in Soedan, waar men recentelijk die grenzen veranderd heeft, komt doordat in het nieuwste land (Zuid Soedan) er ook weer twee volkeren wonen die elkaar het zonlicht niet gunnen.
Ik schrijf deze blog zondagavond pas om 23.30 uur, na het VRT-journaal op één, in de hoop wat meer nieuws te krijgen over de uitslag(en) van het Catalaanse referendum. Zoals te verwachten was, is dat nog te fragmentarisch, erg logisch als men ziet met wat voor problemen men daar te maken heeft gekregen.
Of men nu vóór of tegen de Catalaanse onafhankelijkheid is, vóór of tegen dit referendum, wat er zich daar in het noordoosten van Spanje heeft afgespeeld is gewoon een schande, een democratisch, westers land onwaardig. Het optreden van zowel de Spaanse premier als van de guardia civil, een soort rijkswacht, deed eerder denken aan knokploegen uit derde wereldlanden, niet aan een land dat tot de westerse beschaving en de E.U. behoort. Er werden al meer dan 700 gewonden geteld.
Uit de eerste resultaten van stemlokalen waar men dan toch min of meer normaal had kunnen stemmen, bleek een overweldigende meerderheid ‘ja’ gestemd te hebben. Zonder het draconische optreden van de Spaanse ordetroepen had het misschien minder geweest, maar de brutaliteit was zo groot dat waarschijnlijk heel wat mensen nog van gedacht veranderd zijn.
Hoe het daar nu verder moet, hangt af van de eindcijfers, voor zover die bekend zullen raken, maar alles laat aanzien dat de Catalanen nu voluit voor hun onafhankelijkheid zullen gaan. Gaan praten met Madrid is er niet meer bij en dat is in de eerste plaats de schuld van Rajoy, die echt niet meer aanvaardbaar is als premier van een EU-land. Het is trouwens opmerkelijk hoe oorverdovend stil het gebleven is met commentaar vanuit die EU. Het minste wat Juncker en Co hadden kunnen doen was een voorstel tot bemiddeling aan te bieden. En dan maar klagen dat steeds meer mensen eurokritisch worden…
‘Di ponent, ni bon vent ni bona gent’ (van het westen, geen goede wind, geen goed volk) is een Catalaans spreekwoord dat ik al enkele decennia ken, maar dat me nu te binnen valt ter gelegenheid van het referendum van vandaag. Spanjaarden zijn trouwens ook niet erg geliefd in Portugal waar men zegt ‘De Espanha, nem bom vento nem bon casamento’ (Vanuit Spanje, geen goede wind, geen goed huwelijk*).
Het wordt nu uitzien wat de uitslag van het referendum zal zijn, hoeveel procent er is gaan stemmen (voor- én tegenstanders) en wat er daarna gaat gebeuren. Aan wie nog altijd denkt dat zo’n afscheuring onwettelijk is omdat ze niet in overeenstemming is met de Spaanse grondwet: bijna geen enkel land heeft zich kunnen afscheuren van een ander zonder diens grondwet te overtreden. De zo genoemde ‘fluwelen’ scheiding van Tsjechië en Slowakije was in Europa de uitzondering die die regel bevestigt. Als de ja-stemmers het halen in Catalonië staat niets een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van de meerderheid van het Catalaanse parlement nog in de weg. Dat zou bij ons ook kunnen, maar – zoals al zo dikwijls gezegd - moeten ook wij daar eerst een meerderheid voor vinden in ons eigen Vlaamse parlement.
Aan het Vlaams Belang zal het niet liggen. Uitgerekend op dit voor het Europa der volkeren zo belangrijk moment, viert het Vlaams Blok/Belang zijn 40ste verjaardag. Het is en blijft in Vlaanderen de enige partij die voluit is blijven gaan voor onze onafhankelijkheid. Zo’n derde van haar destijds zo bekritiseerde 70-punten programma blijkt ondertussen verwezenlijkt te zijn, maar dan door de concurrentie, die nog met pluimen wil gaan lopen ook. 25 punten zijn effectief gerealiseerd en 10 maken nog steeds het voorwerp uit van discussie. Het VB is dé zweeppartij bij uitstek gebleken om de Vlaamse lamme goedzakken toch een beetje in de goede richting te sturen. We kunnen dan ook alleen maar hopen dat ze dat kan blijven doen en stilaan maar zeker het verloren terrein weer terug winnen.
* En wat te denken van volgende: ‘Puerto Rico, my heart’s devotion, let it sink back in the ocean’, dat men zingt in de musical ‘West Side Story’ van Lennard Bernstein? Het was bijna nog gebeurd ook na de passage van orkanen Irma en Maria!
Met alle heisa die er de laatste weken geweest is over de Duitse verkiezingen en nog is over het Catalaanse referendum, zou men het haast vergeten, maar op 11 oktober dreigt er weer een goede oude stakingsdag. Net zoals de vorige, nu al meer dan een jaar geleden (hoe houden ze het zo lang uit?), zal deze actie weer weinig of niets opbrengen, zeker niet in Vlaanderen. Het rode ABVV heeft de staking uitgeroepen, maar de christelijke en de liberale bond doen er ook deze keer niet aan mee.
Net zoals de vorige staking wordt het werk nu neergelegd als actie tegen de politiek van de federale regering in het algemeen en is het dus weer een politieke staking. In Vlaanderen ziet men daar het nut niet van in, in Wallonië vindt men gewoon dat wie werk heeft op tijd en stond moet staken. Voor wie dat niet gelooft, verwijs ik naar een staking bij FN, de Waalse wapenfabriek, eigendom van het Waalse gewest, waar de werknemers gemiddeld genomen zowat de hoogste lonen van het gewest hebben. In 2014 werd daar gestaakt, omdat men niet akkoord was met het feit dat de PS niet mee kon doen bij de besprekingen voor de vorming van de nieuwe federale regering en dat terwijl dezelfde partij de MR al voor een voldongen feit had gesteld bij de vorming van de Waalse regering.
De staking van FN in 2014 kwam zopas ter sprake n.a.v. een intentieverklaring van de nieuwe Waalse deelregering om enkele van hun overheidsbedrijven zoals Sonaca en FN gedeeltelijk te privatiseren. Als men al staakt omdat een bepaalde politieke partij niet gevraagd wordt deel te nemen aan besprekingen, wat zal het dan worden als men daar gaat privatiseren? Met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in de nek zal de PS dat nooit laten gebeuren, temeer daar die steeds meer aanhangers binnen de rode vakbond voor zich blijven winnen.
Mijn eerste job bij DAF-Trucks was bij de afdeling Bezoeken. Zeker op het hoofdkwartier in Eindhoven kregen we daar regelmatig te maken met buitenlandse gasten. Bij de babbel aan tafel vertelde ik hen nooit dat ik Belg was, maar dat ik Vlaming was en in België woonde. Vooral bij Franse bezoekers deed men dan wel eens meewarig over ‘les petites Belges’, die het maar niet eens raakten onder elkaar. Ik vroeg hen dan wat er in Frankrijk zou gebeuren mochten bv de Bretoenen daar de meerderheid vormen en de minderheid van echte Fransen niet veel zou te zeggen hebben. ‘La guerre’, was het antwoord.
Dat laatste zou ook het geval zijn, mochten de Catalanen (én Basken) in Spanje, de Schotten in de UK en de Zuid-Tirolers in Italië de meerderheid van de natie uitmaken. Wij, Vlamingen, maken het grote verschil met al die naar onafhankelijk snakkende Europeanen, want wij zijn een meerderheid die het niet voor het zeggen heeft. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uit te leggen.
Er is trouwens nog een groot verschil tussen Vlamingen en Catalanen. Bij deze laatsten zijn zowel de linkse als de rechtse partijen gewonnen voor de onafhankelijkheid. Buiten het eerder beperkte aantal overtuigde Vlamingen in de Gravensteengroep is zowat de hele linkervleugel van onze Vlaamse politiek pro-België, de media inbegrepen. Vorige week was er op de VRT tijdens het Tv-journaal nog een filmpje te zien van een groep Spanjaarden die wél tegen de Catalaanse onafhankelijkheid waren. Bij een van de schepen in de haven van Barcelona (waarin de Spaanse militairen, die in Catalonië de macht zouden kunnen overnemen, logeerden) stonden ze te zingen van ‘Eviva España’ – nota bene: een liedje ooit gecomponeerd door een Vlaming! Het waren er een twintigtal, zeg maar de klassieke drie man en een paardenkop, niet te vergelijken met de duizenden, tienduizenden en zelfs honderdduizenden Catalanen die elke dag op straat komen tégen de repressie van de nationale regering in Madrid, die zich daarmee niet alleen belachelijk maakt, maar tegelijk veel twijfelaars heeft doen beslissen nu zondag wél te gaan stemmen.
Aan al mijn lezers en zeker aan die me gefeliciteerd hebben met mijn 3.500ste blog, mijn dank. Ik had vroeger de gewoonte af en toe naar een krant of weekblad te schrijven. Soms werd mijn brief gepubliceerd, soms ook niet en soms maar gedeeltelijk, waardoor niet altijd uit de verf kwam wat ik vertelde. Dank zij het Internet kan ik alles kwijt wat op mijn maag ligt. Ik weet ook wel dat wat ik schrijf geen evangelie is, maar dat is een beetje bij iedereen zo, ook bij echte schrijvers.
Als kind droomde ik ervan journalist te worden, maar dat is er nooit van gekomen. Ik volgde wel vier jaar Grieks-Latijnse op het college van de Redemptoristen op de Rauwmoer in Essen, waar mijn beste vakken talen, geschiedenis en aardrijkskunde waren. Die studies moest ik afbreken toen de schoenzaak van vader over de kop ging. Mijn Engels heb ik geperfectioneerd door zelfstudie en toen ik op mijn 23ste met vrouw en eerste kindje voor negen jaar naar Sardinië trok, leerde ik daar Italiaans (mijn jaren Latijn kwamen daarbij goed van pas). Later eindigde ik bij DAF-Trucks, waar ik de kans kreeg mijn Duits bij te schaven én Spaans te leren. Ik heb daar nog een paar talen bij gebreid die ik wel niet allemaal perfect sprak, maar wel kon gebruiken op mijn werk bij Service, ‘het werk in de schaduw’ zoals ik het noemde.
Mijn familie is Vlaamsgezind geworden bij de bevrijding, toen vader beschuldigd werd van collaboratie. Dat was helemaal niet waar en het feit dat ze hem in die tijd na één dag weer vrij lieten, bevestigde dat. Ondertussen hadden ‘weerstanders’ ons huis wel vakkundig leeggeroofd (inbegrepen het laatste stukje leder uit de schoenmakerij) en daarvan hebben we nooit iets terug gezien. Bij de eerste verkiezing na de oorlog hebben we gestemd voor advocaat Herman Wagemans, die opkwam voor amnestie en daarna achtereenvolgens voor de Volksunie, het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Voor mij persoonlijk gebeurde de omslag toen vader me op ’t college het nummer van ’t Pallieterke stuurde van 2 juni 1955, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld, met daarin enkele van zijn columns en uitspraken (ik heb dat exemplaar nog steeds).
Sinds februari 2005 – toen ik met pensioen ging na 49 jaren dienst – probeer ik de politieke actualiteit te volgen en te becommentariëren vanuit een niet partijgebonden standpunt. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar wie mijn blogs regelmatig leest, weet dat hij soms ook tussen de lijnen moet lezen. Nu nog zien hoe lang ik het volhoud. Ik ben van februari 1940, drie maand vóór het begin van WO II en hoopte in mijn jeugd dat ik 60 zou worden, ‘want dan maakte ik het jaar 2000 mee’. Dat is ondertussen ook al geschiedenis. Aan allen zou ik zeggen: ‘Geniet van ’t leven; het duurt maar even’.
