De Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) heeft op 6 oktober de eerste werken voor de aanleg van de beruchte Oosterweelverbinding gegund aan ‘Rinkoniên’, Antwerps voor wat in de Kempen ‘Rinkaaneen’ heet, wat zoveel betekent als ‘snel na elkaar’. Dat is de naam van een consortium van vier onafhankelijke Belgische en één Nederlandse bouwmaatschappij, die het eerste stuk van de verbinding gaat aanpakken op de Antwerpse Linkeroever. Dat dat nu pas bekend werd, is te wijten aan de termijn van twee weken waarin concurrenten de toewijzing konden betwisten. Dat is niet gebeurd en door het feit dat er ook al een akkoord was tussen de verschillende autoriteiten en drukkingsgroepen is de kans groot dat er na zo’n kwarteeuw discussies allerhande toch iets van in huis gaat komen. Al weet men het nooit met zekerheid in een land zoals het onze waar elke hond met een hoed op naar de Raad van State kan trekken. Dit eerste gedeelte gaat de Vlaamse gemeenschap 386 miljoen euro kosten, waarvan zowat de helft zal nodig zijn voor wegeniswerken en de bijhorende elektromechanica. Het wordt een van de grootste bouwwerven van Europa en zal in totaal 3,25 miljard euro kosten, zonder dan nog de kosten van de overkapping, waarvoor in een eerste fase 1,25 miljard is uitgetrokken.
Eind 2017 wordt de bouwvergunning verwacht en begin 2018 zou Ben Weyts het eerste ‘schupke’, zoals hij dat steeds noemt, kunnen steken. In totaal gaat het om vijf delen, waarvan men hoopt dat het compleet zal zijn afgewerkt tegen 2026. Rekening houdend met de extra verkeershinder die er ongetwijfeld zal zijn, moet dat wel met een grote korrel zout genomen worden, maar dromen mag, zeker voor wat die overkapping betreft.
Het is me wat met die Bende van Nijvel. Zo’n dertig jaar na de feiten blijkt er een vermeend bendelid bekend te hebben op zijn sterfbed (hij had zich dood gezopen!) en twee jaar later komt dat al terecht bij de onderzoekers. Die hadden het waarschijnlijk te druk met hun opgravingen, dreggingen en andere bezigheidstherapieën waarmee meer dan 100 speurders zich al die hele tijd bezig gehouden hebben. Ze hadden na dertig jaar al een verlenging van acht jaar van de verjaring gekregen en worden nu opgeschrikt door dit nieuwe feit.
Als er uit deze laatste ontwikkeling niets méér komt, is het verre van zeker dat er van enige oplossing sprake zal zijn. Het enige positieve in de zaak is dat men nu toch stilaan schijnt te beseffen dat het onderzoek bij het gerecht in Charleroi moet worden weggehaald. Als het ergens is fout gelopen, dan is het daar. Toen het leek dat onderzoeksrechter Freddy Troch uit Dendermonde rond 1990 iets gevonden had, werd het dossier hem uit handen genomen, overgebracht naar Charleroi en is het daar stof gaan vergaren. Erger nog: wegens verbouwingen heeft men daar ondertussen zelfs enkele stukken uit het dossier vernietigd! De man die de zaak in Charleroi in handen kreeg – ik herinner me zijn naam niet meer – kwam één keer in het nieuws, nl toen diens zoon verdacht werd van het stelen en helen van sportwagens die dan in het buitenland verkocht werden…
Voor de rest blijven alle pistes open, want zelfs al wordt bevestigd dat Chris B. ‘de reus’ van de bende was, is men daarmee geen stap vooruit, tenzij misschien de vaststelling dat allen die de man kenden ervan overtuigd waren (en zijn) dat hijzelf niet in staat was zoiets te organiseren.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: ik heb het niet in de kranten kunnen lezen, maar toen bekend werd dat Chris B. een ex-rijkswachter was, vertelde men op een VRT-radiojournaal dat Lowie Lawijt kwijt wou dat hij er toch goed aan gedaan had die eenheid af te schaffen. Als men in dit land elke autoriteit waarin één rotte appel gevonden wordt, zou afschaffen dan zou er hier niet veel meer overblijven!
Vorige week was er een voorstel van het ACV om een soort basisbaan van onbepaalde tijd in te voeren voor wie meer dan twee jaar werkloos is. Het loon zou 1700 euro per maand bedragen en betaald worden door de overheid, zeg maar door de belastingbetaler. Een soort parallel circuit dat feitelijk te gek is voor woorden in een land waar momenteel zo’n kwart miljoen vacatures zijn en waar de werkloosheid aan het dalen is.
In het verleden zijn er al meer van die nepstatuten geweest, denk maar aan het Bijzonderlijk Tijdelijk Kader (BTK), het Derde Arbeidscircuit (DAC), de Gesubsidieerde Contractuelen (Gesco’s) om nog te zwijgen over de specifiek voor Wallonië opgestarte initiatieven, zoals het Rosettaplan van Onkelinkx en wat ikzelf het Milquettaplan noemde, alsmede over de vele werklozen die in de overheidsadministratie werden gedropt. Het gigantisch begrotingstekort van 1981 (16% van het bnp) was grotendeels te wijten aan zo’n artificiële jobcreatie. Ook onder Di Rupo bleef de tewerkstelling min of meer op peil door het creëren van gesubsidieerde jobs. Pas sinds de regering Michel is er een einde gemaakt aan deze klucht. En nu zou het ACV willen dat men er opnieuw mee begint. Ze zouden daar beter eens proberen de Arco-coöperanten, die door de schuld van het ACW hun geld waarschijnlijk kwijt zijn, te vergoeden, i.pl.v. de overheid voor alles te laten opdraaien..
---
E.e.a. van bovenstaande doet denken aan het reeds dikwijls vermelde ‘basisinkomen’, een dada van Roland Duchâtelet’s Vivant beweging en daarna links en rechts overgenomen door denktanks en zelfverklaarde specialisten. Prof. Marc De Vos van de denktank Itinera heeft er een boek over geschreven en maakt daarin brandhout van de zgz verdiensten van dat systeem. Volgens De Vos zou daardoor een einde komen aan onze Sociale Zekerheid, zou het in tegenspraak zijn met de trend om inactieven te activeren en om te investeren in de arbeidsmarkt. Het is financieel niet haalbaar en zelfs de Oeso zegt dat de armoede erdoor zou toenemen. Dat laatste zal de vakbonden een zorg zijn: hoe meer doppers, hoe meer overheidsgeld er immers naar hun bankrekeningen gaat.
Ik had zo’n 35 jaar een abonnement op de Gazet Van Antwerpen. Ik zegde die op halfweg de jaren 1990, toen de krant werd overgenomen door het Limburgse Concentra, vooral na aandringen van Steve Stevaert (toen nog God) en nadat de Vlaamse en christelijke hoofdredacteur de laan werd uitgestuurd en vervangen door een logebroeder. Sindsdien verloor de krant zowat de helft van zijn lezers en dan zou men denken dat ze vroeg of laat wel eens van gedacht zou veranderen en weer voluit de Vlaamse kaart zou trekken. Niets is minder waar, zoals we kunnen zien hebben met het nieuws over het nieuwe, linkse kartel (dat men zo niet mag noemen!), waarbij de krant doet alsof dat allegaartje straks Antwerpen zou kunnen overnemen. Op de steun van de media, de Gazet op kop, kan ‘Samen’ in elk geval blijven rekenen.
Alleen al de eerste vaststelling dat dezelfde Gazet Van Antwerpen eerst stelde dat zo’n kartel 30,6% van de stemmen zou halen terwijl SP.a en Groen, als ze apart opkwamen, op 37,2% zouden eindigen, sloeg nergens op. Waar zit de logica, zeker als men weet dat bijna een kwart van de leden van Groen – met Mie Vogels op kop – tégen de vorming van het kartel stemde? Ondertussen hebben verscheidene stembusuitslagen in het buitenland bewezen dat Groen er op achteruit gaat (in Oostenrijk en Nedersaksen) terwijl de socialisten het daar niet zo slecht doen. De uitspraak van oud-burgemeester Bob Cools ‘als we een groene burgemeester krijgen, die socialistische ideeën overneemt, is het toch ook goed’ zal ook niet bijdragen tot een betere ‘Samen-verstandhouding’. Meer dan ooit zal het kartel een watermeloenconstructie worden: groen van buiten, rood van binnen.
Tenslotte zijn er de zgz ‘onafhankelijken’. Zoiets heeft nooit goed gewerkt in de politiek, waar onafhankelijken bij het scheiden van de markt meestal van iedereen afhangen. Ergens worden het groenen of roden, maar dan zonder lidkaart. In Antwerpen zal het echter niet volstaan de verkiezingen te winnen, maar wel daarna de coalitievorming.
Er zal meer moeten gebeuren om De Wever uit het Schoon Verdiep weg te krijgen.
Titel in De Tijd van dit weekeinde: ‘ Moreau mogelijk voor de strafrechter’. ‘Eindelijk!’, dacht ik al, tot ik merkte dat het ging om Stéphane Moreau, het Luikse PS-kopstuk dat van zijn voetstuk gevallen is met het Publifin-schandaal en niet om Philippe Moureaux, de vroegere burgemeester van Molenbeek. ‘Flup Moustache’, zoals laatstgenoemde in zijn gemeente genoemd werd, zou men beter achter de tralies zetten, als hoofdverantwoordelijke voor het ontstaan van het terreurnetwerk dat tenslotte tekende voor de aanslagen van Parijs, Brussel en Zaventem en dat van het verloederde Molenbeek de jihadi-hoofdstad van Europa maakte. Het had trouwens nóg erger kunnen zijn, want de terreurgroep die eerder in Verviers werd uitgeschakeld kwam ook al uit Molenbeek.
---
Bij de TEC (Transport En Commun), de Waalse tegenhanger van De Lijn die door de gebruikers ook wel de TEG (Transport En Grève) wordt genoemd, test men een nieuwe hybride bus die een brandstofbesparing zou geven van 50%. Dat is in Wallonië niet opzienbarend, want zo’n besparing hadden ze daar al, door één dag op twee te staken!
---
De benoemingen aan de top bij de NMBS zijn paritair, ttz evenveel francofonen als Nederlandstaligen, hetgeen op zich al een discriminatie is. Als men daar vroeger al eens aan morrelde en een Vlaming ergens de voorkeur kreeg, betekende dit altijd meteen protest van francofone zijde. Dat schijnt de laatste tijd niet meer het geval te zijn. Reden daarvoor zou zijn dat men ook in Wallonië die stakingen stilaan beu wordt, zeker omdat de mensen daar zien dat het alleen bij hen gebeurt en niet in Vlaanderen en zij er steeds de klos zijn. Sophie van de delicatessenwinkel kan er alleen maar goed bij varen!
---
Brussel heeft, percentsgewijs, veruit de meeste werklozen van dit land. Opmerkelijk daarbij is dat daar zo goed als geen tweetaligen bij zijn, want die heeft men er tekort. Een bewijs daarvan is dat in bijna de helft van alle Brusselse vacatures de kennis van het Nederlands wordt gevraagd.
---
Maar voor de rest gaat het goed in Francofonië, zolang Vlaanderen maar voor de duiten blijft zorgen!
Ondertussen blijkt aan de afwerking van dat zomerakkoord, waarover al zoveel te doen was, maar geen eind te komen. Het hangt gewoon met haken en ogen aan elkaar. Kernpunt in de discussies, zoals bijna steeds bij deze federale regering, is dat CD&V loodrecht t.o.v. de andere drie regeringspartners staat. Met de effectentaks geraakt men er niet uit, maar ook de discussie over het langer werken en/of het nachtwerk bij de e-commerce blijft aanslepen.
Wat dat laatste betreft is CD&V nu wel akkoord om de nachtarbeid voortaan te laten beginnen vanaf 20.00 uur (vroeger was dat middernacht en dan nog pas na akkoord met de vakbonden). Dat akkoord is nog steeds nodig, maar het zou nu volstaan met één vakbond. Bij zo’n akkoord zou de omzet van 7,5% kunnen stijgen. Maar daar zijn de vakbonden het dan weer niet mee eens. En zo sukkelt die soap maar verder, terwijl de opbrengsten van het gros van de e-commerce naar het buitenland blijven gaan. En dat alles terwijl de nieuwe tekst door de Raad van State al in eerste lezing is goedgekeurd…
---
En dan is er in dit kibbelkabinet nog een nieuwigheid, nl een serieuze onenigheid bij de liberalen, Open VLD tegen MR, over de wapenleveringen van de FN-wapenfabriek uit Herstal aan Saoedi-Arabië. Die fabriek is eigendom van het Waals gewest, waarvan het bestuur na de putsch van Lutgen is overgenomen door MR en cdH. Terwijl de federale regering miljoenen investeert in het door oorlog geteisterde Jemen, levert de Waalse gewestregering wapens aan de aanvallers! Met de PS aan het roer zou dat evenmin te verantwoorden geweest zijn, maar met de MR, die nu zowel in de federale als in de gewestregering zit, zou zoiets niet mogen gebeuren. Ondertussen ligt die fabriek in Herstal voor een tweede keer deze maand stil door een staking van de 1500 werknemers die een hoger loon eisen en daar zit het ABVV achter, die er nu zowel door de PS als door de communisten van de PTB/PvdA gesteund wordt. Het excuus van het MR is dat ze het dossier van de wapenleveringen geërfd heeft van de vorige PS/cdH regering en het daarom niet kan annuleren. De vraag blijft wel of een overheid hoe dan ook een wapenfabriek moet beheren…
Over de passage van Sophie Dutordoir, sinds maart de nieuwe CEO van ons rijdend faillissement, de NMBS, in het federale parlement staan alle kranten vol. Er valt daar weinig aan toe te voegen, want ge moet al van een andere planeet zijn om niet te weten dat onze nationale spoorwegmaatschappij een syndicaal kluwen is, waar de politiek nooit ver weg is. Het gevolg daarvan is, dat de maatschappij een schuld meesleept van zo’n 3 miljard euro en dat die schuld nog steeds blijft stijgen. Met de komst van Sophie’s voorganger, Jo Cornu had men gehoopt dat er e.e.a. zou veranderen cq verbeteren, maar daarvan is in elk geval weinig te zien. Voor Cornu – nota bene, voorgedragen door Vande Lala, zij het als tweede keuze – was het een fin de carrière. De man was al 70 toen hij bij de NMBS de baas werd en kon dus moeilijk gechanteerd worden o.w.v. zijn carrière.
Dutordoir was enkele jaren geleden nog CEO van Electrabel, een job die ze te danken had aan haar politiek netwerk (ze was daarvoor woordvoerster van enkele federale CVP-kabinetten inbegrepen dat van Wilfried Martens toen die premier was). Dat Elektrabel avontuur verging haar niet zo goed want ze kon de leegloop van klanten, die voor de concurrentie kozen toen ze daar de kans voor kregen, niet tegenhouden. Tenslotte stapte ze op bij Elektrabel en begon ze iets heel anders, nl een Italiaanse delicatessenzaak/brasserie in Overijse, Poppeia genaamd, naar de naam van een beruchte echtgenote van de al even beruchte Romeinse keizer Nero.
De overstap als bazin van Poppeia naar de job van CEO van NMBS was een al even grote verrassing en we kunnen alleen maar hopen dat ze harder van karakter is dan ze eruit ziet. Over enkele jaren wordt het treinverkeer in de E.U. geliberaliseerd. Zoals de zaken er nu bij staan kan de NMBS in zo’n vrijgemaakte markt onmogelijk concurreren. We zullen nog zien wat Sophie er van zal bakken…
Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren, waarin ik schreef dat 70% van de steuntrekkers van buitenlandse origine zijn. Ter verduidelijking: er meerderheid ervan is wel officieel Belg, maar wel van vreemde afkomst. Dat cijfer blijkt in Brussel zelfs 90% te zijn. En in Molenbeek gaat het om bijna alle steuntrekkers! Volgens de laatste beschikbare cijfers, uit een doctoraatstudie van een zekere Sarah Carpentier (UCL), zouden die percentages ondertussen zelfs nog gestegen zijn.
Dat voor wat de leefloners betreft. Zoals ik al schreef is ook een beperkt deel ervan afkomstig van wat men de ‘continue doctorandi’ zou kunnen noemen: zgz afgestudeerden die zelfs na hun dertigste beweerden niet aan werk te geraken en dan de afwachtingsteun kregen, die reeds onder Di Rupo werd afgeschaft.
Een ander verhaal is dat van de werklozen, wier aantal de laatste jaren wel degelijk is gedaald. Vorig jaar waren er 63.000 minder dan drie jaar geleden. Dat heeft als bijkomend effect dat de vakbonden, die in dit land mede de werkloosheidsvergoedingen uitkeren, er geld aan het verliezen zijn. In totaal wordt geschat dat de drie grote vakbonden die wij ‘rijk’ zijn, vorig jaar zo’n 11,5 miljoen euro minder staatssteun daarvoor kregen. Een ramp is dat nog steeds niet, want vorig jaar ontvingen die samen nog 163 miljoen euro, dat alles terwijl de staat zelf ook uitkeringen uitbetaalt. Er zijn al meermaals stemmen opgegaan om daar een eind aan te maken, maar CD&V ligt daarbij (weer eens) dwars en de andere partijen kunnen dat niet doordrukken omdat het niet in het regeerakkoord staat…
Voeg bij bovenstaande nog het verhaal van onze vriend Ottorongo die in zijn reactie van gisteren de schande aanduidde dat een gedetineerde in dit land, zeker t.o.v. de gepensioneerde, gepamperd wordt. Hij kost de staat zo’n vier keer meer, waarbij men kan zich redelijkerwijs afvragen waar het gezond verstand in deze samenleving gebleven is.
Er is al een tijdje heel wat te doen geweest over de paar honderdduizend nieuwe jobs die de huidige federale regering zou gecreëerd hebben. Vorige week kwam er vanuit de oppositie nog de klacht, dat er bij die jobs heel wat waren die maar tijdelijk waren of parttime. Op vraag van Knack zocht Gert Peersman, prof economie aan de UGent het uit.
De aantallen waarvoor onze nationale Charel zich denkt op zijn borst te mogen kloppen, blijken inderdaad vrij juist te zijn. Dat het niet allemaal om vaste jobs ging is ook waar, maar men kan er toch van uit gaan dat men beter een tijdelijke of parttime baan kan hebben dan géén werk. Er zijn trouwens heel wat tijdelijke jobs die leiden tot vast werk. Zoals ik gisteren nog schreef, hebben we in dit land al meer dan genoeg steuntrekkers die geen werk hebben.
Dat de huidige federale regering het zoveel beter heeft gedaan dan de voorgangers, klopt dan echter weer niet, tenminste niet t.o.v. álle voorgangers, ook al moest dat gebeuren na een taxshift, een indexsprong en een loonstop boven op de index. Verhofstadt beloofde met zijn ‘actieve welvaartstaat’ ook zoveel jobs als onze Charel nu en zorgde er tevens voor dat die er kwamen. Het bleek echter dat het grotendeels om overheidsbanen ging, die dus betaald werden door de belastingbetaler. Dat is nu niet het geval. Verder is het zo dat de extra jobcreatie in dit land geen uitzondering is. De gunstige economische ontwikkeling maakt dat dit gebeurt in zowat alle landen van de E.U. Als men daarvan een klassement zou maken, komt België pas op de 23ste plaats…
Tenslotte is het interessant vernemen dat de laatste regeringen Martens (er waren er negen!) het ook niet slecht deden, maar dat dit kwam door een substantiële devaluatie van de Belgische frank door Martens V. Dat is iets dat men sinds het verdrag van Maastricht niet meer kan en dat er mee voor zorgt dat sommige landen, zoals bv Griekenland, niet meer uit de problemen raken.
Volgens de FOD Sociale Zekerheid krijgt tegenwoordig 1 Belg op 20 een bijstandsuitkering. In totaal zijn het er al meer dan 576.000! Om van te duizelen. Hoe kan dat nu?
Zoals te verwachten was, heeft het in de eerste plaats te maken met de inwijkelingen: 70% van de bijstandtrekkers zijn van buitenlandse origine. Dan is er een steeds groter wordende groep jongeren, met ook een meerderheid van allochtone afkomst, die geen werk vindt omdat ze zijn afgestudeerd zonder diploma of geen kwalificaties hebben. Dan is er de groep die vroeger als zgz afgestudeerden bijna eindeloos konden blijven profiteren van het systeem via de wachtuitkeringen (die, nota bene, al werden afgeschaft door de regering Di Rupo). Tenslotte is er een groep jongeren die om allerlei redenen verkiest apart te gaan wonen terwijl die daarvoor geen geld heeft en die vindt dat de samenleving er dan maar moet voor opdraaien.
Onnodig te vertellen dat het aantal leefloners in Wallonië percentsgewijs driemaal hoger ligt dan in Vlaanderen en in Brussel zelfs zesmaal…
Onlangs was er nog een serieuze clash tussen staatssecretaris Zuhal Demir die het met bovenstaande toestanden niet eens is en er iets aan wil doen, en enkele linkse wereldverbeteraars die zopas het Federale Jaarboek Armoede mede hebben uitgegeven. Een van de schrijvers daarvan, een zekere Jan Vranken van de UAntwerpen, zou banden hebben met de communisten van de PvdA, terwijl men ook van Bea Cantillon (eveneens UAntwerpen) niet teveel moet verwachten. Zij vindt de huidige uitkeringen te laag. We kunnen alleen maar hopen dat de ‘ijzeren dame’ (‘Demir’ is Koerdisch voor ‘ijzer’) zich niet zal laten doen. Mocht Groen* het ooit voor het zeggen krijgen in onze steden – armoede is bij ons in de eerste plaats een stadsprobleem - dan kan het alleen maar erger worden.
---
* Datzelfde Groen mag hier dan wel grote ambities hebben, in de laatste twee verkiezingen binnen de E.U. hebben ze flink klop gekregen. In Oostenrijk, waar ze er vorig jaar nog in slaagden een der hunnen tot president te laten kiezen, halen ze nu geen 5% meer. Hetzelfde gebeurde bij de verkiezingen in de Duitse deelstaat Nedersaksen.
Het nieuwe politieke kartel (of hoe ze het ook willen noemen) in Antwerpen lijkt helemaal geen unicum te zijn. In Wallonië speelt zich iets gelijkaardigs af, maar dan op een nog grotere schaal. Daar werkt men aan een ‘volksfront’ van communisten van de PTG/PvdA, zgz sociaaldemocraten van de PS en Ecolo/Groen. Het is een publiek geheim dat de PTG flink gesteund wordt door de Waalse tak van het ABVV. De laatste staking heeft nog maar eens aangetoond dat links er de regio kan platleggen en zelfs voor heel wat ongemak in Vlaanderen kan zorgen. Op 10/10 vertaalde zich dat o.m. in de zwaarste ochtendspits van het jaar. Wat een prestatie!
Evenmin als in Vlaanderen kan links in het zuiden voor de dag komen met concrete voorstellen om dit land te verbeteren. Hét probleem bij hen is niet zozeer de door hen bekritiseerde zgz sociale afbraak van de huidige federale regering, maar wel het verlies van de macht. Zeker door de putsch van Lutgen in Wallonië weten de socialisten daar nu stilaan wat het betekent niet meer aan de macht te zijn. De PS mag dan nog de leiding hebben in de Brusselse en de Franse gemeenschapsregeringen, veel stelt dat allemaal niet voor, zeker niet als men weet dat ze bv in Brussel overgeleverd zijn aan de grillen van het minuscuul partijtje van Maingain. Vermits links geen alternatieven heeft, denkt men alleen nog aan staken en de boel op stelten zetten.
---
Ondertussen hebben in Oostenrijk een vernieuwde christendemocratische partij – waarvan CD&V nog wat kan leren - én uiterst rechts de verkiezingen gewonnen en verzeilen ook daar de socialisten naar de oppositie. Na Nederland, Frankrijk en Duitsland hebben ze in Oostenrijk wel geen pandoering gekregen, maar aan hun decennialange deelname aan de macht zal ook daar wel een einde zijn gekomen. Ik zie ze het hier niet veel beter doen en mocht dat tóch het geval zijn, dan wordt dit land de uitzondering die de regel zou bevestigen op het Europese vasteland.
Het zat er al langer aan te komen en nu is het zover: er komt in Antwerpen een groenrood kartel, ‘versterkt’ met onafhankelijken. Lijsttrekker wordt Wouter Van Besien van Groen, een vrouwelijke ex-politiecommisaris van half allochtone afkomst krijgt plaats twee en Tom Meeus, de ‘coming man’ van de SP.a, moet zich tevreden stellen met plaats drie. Nog niet zolang geleden schreef Gazet Van Antwerpen dat Groen en Rood in Antwerpen meer stemmen zouden halen dan de N-VA áls ze bij de volgende gemeenteverkiezingen apart zouden opkomen. Niet dus. Het wordt nu dus afwachten wat ze er ‘samen’ van terecht gaan brengen (‘Samen’ is ook de naam van het nieuwe kartel) en of de onafhankelijken op de lijst een verschil zullen maken. Het is wel de partij die de meeste stemmen behaalt, die normaal als eerste aan zet is voor de vorming van een al dan niet nieuw schepencollege.
De gemeenteverkiezingen in de koekenstad worden dus een links-rechts verhaal, wat De Wever waarschijnlijk niet slecht uitkomt. De partijen die niet tot een van de twee blokken behoren, Open VLD en CD&V in de eerste plaats, lopen kans niet al te erg serieus meer te zullen worden genomen, wat het gevaar inhoudt dat vooral de tsjeven, die zullen aantreden met een ambitieuze Kris Peeters, wel eens het nieuwe kartel zouden kunnen steunen. Dat zijn partij voor duidelijkheid zou zorgen, zoals hij in een eerste reactie stelde, is met een grote korrel zout te nemen. Als er in Vlaanderen één partij is die steeds heeft uitgeblonken door onduidelijkheid dan is het wel de zijne. In het beste geval mogen ze nu meespelen, want er zal hoe dan ook een coalitie uit de bus komen, omdat geen enkele partij een volstrekte meerderheid zal halen.
Tenslotte is het feit dat Groen in Antwerpen de leiding neemt van het linkse verzet, een zoveelste bewijs dat de SP.a er niet veel meer voorstelt. Het zou trouwens kunnen dat dat ook buiten Antwerpen het geval wordt. Na de Gentse schandalen met Optima, Publipart e.d. en het vertrek van Tom Balthazar en Daniël Termont, is het ook daar duidelijk dat Groen niet meer het rode aanhangwagentje zal spelen. Blijven nog Leuven en Oostende als laatste mogelijke rode bolwerken in Vlaanderen. Sic transit gloria mundi…
Doordat de beleidsverklaring van de regering Michel en de start van de nieuwe Nederlandse regering bijna samenvielen, is de verleiding groot e.e.a. te vergelijken. Dat is echter appelen met citroenen vergelijken. Nederland heeft een staatsschuld die zowat de helft is van de onze en een sluitende begroting. Dat maakt dat men er dan ook heel wat meer kan doen dan het krampachtige werk van de Belgische regering(en). Zo komt er bv in Nederland een sociale vlaktaks, waarbij slechts twee belastingsschijven overblijven. Bij ons zijn dat er nog 5 (worden er later, heel geleidelijk, misschien 4). Het geld dat onze noorderburen op die manier minder binnenkrijgen, compenseren ze met een verhoging van de minimum btw van 6 naar 9%, waardoor o.m. voeding er duurder wordt, maar alle inkomstengroepen gaan er daar wel op vooruit zodat ook dat niet zo erg zal zijn.
Hier in België lukt dat allemaal niet o.w.v. die staatschuld en de onmacht de begrotingen onder controle te krijgen. Men is al blij dat het niet erger wordt. Dat erger worden kan er echter straks aankomen als de rente, die nu rond de nul procent ligt, de hoogte in zou schieten en de staatsschuld onbetaalbaar zou worden. Een ander probleem – dat ik al meermaals heb aangehaald – is dat men blijft zeggen dat de loonkloof met onze buurlanden gedicht is. Dat is een leugen. Toen men in 1996 vaststelde dat die er was, heeft men een wet gemaakt om daar iets aan te doen. Dat is de volgende jaren echter niet gelukt, mede door het onverantwoord potverteren van de regeringen Verhofstadt, die o.m. de door Dehaene opgebouwde buffer van 6% voor de opvang van de vergrijzingskosten hebben opgesoupeerd. Daardoor werd die loonkloof nóg groter. Het verschil dat er na 1996 nog was bijgekomen, heeft men nu wel weggewerkt, maar de kloof die er toen al was, is blijven bestaan, zodat de lonen in dit land nog steeds zo’n 15% hoger liggen dan in de buurlanden waartegen we moeten concurreren.
De beleidsverklaring van de regering Michel werd goedgekeurd meerderheid tegen minderheid. Er werden geen potten meer gebroken en wat nog het meest van al opviel was, dat er na de stemming niet eens een applaus afkon van de meerderheidspartijen zelf. Men heeft steeds meer de indruk dat het zgz ‘zomerakkoord’ het laatste grote wapenfeit van deze federale regering wordt. Er zal nog wel wat gebeuren en gedaan worden, maar boven dat alles hangt nu reeds de schaduw van de verkiezingen die er aankomen in 2018 en 2019.
De Raad van State had zich in blessuretijd zeer terecht nog kritisch opgesteld i.v.m. de effectentaks, maar daaraan zal voorlopig niets gewijzigd worden en blijft de kans bestaan dat ook deze dada van Kris Peeters, net zoals die van de speculatietaks, een stille dood zal sterven. Zijn ‘rechtvaardige fiscaliteit’, weet je wel. Ook de verlaging van de vennootschapsbelasting riskeert hetzelfde lot. België is nl niet het enige land dat die taks verlaagt. Het lijkt zo een beetje een ‘race to the bottom’ aan het worden. De nieuwe Nederlandse regering gaat het ook doen, evenals de USA, wiens vennootschapstaks, nu nog ongeveer even zwaar als de Belgische, gaat dalen van 35 naar 20%. Op de 28 E.U. landen stond dit land helemaal achteraan, samen met Italië, Malta en Frankrijk en daaraan zal waarschijnlijk weinig veranderen. Wat dat Frankrijk betreft wordt het tijd dat België ophoudt ernaar op te kijken, zelfs nu met Macron. Denk maar aan de aanschaf van de vervanger van de F16, waarvoor Frankrijk zelfs geen prijs heeft opgegeven, maar toch stelt dat het verder nauw militair zou willen blijven samenwerken. Koehandel noemen ze zoiets. Vergeten we niet dat voor de aanschaf van de F16, eind jaren 1970, het toen nog bestaande Rassemblement Wallon ook tegenstemde.
Kortom, er werd al eens geopperd dat deze federale regering steeds meer gelijkt op een in lopende zaken. Het zomerakkoord scheen daarin verandering te brengen, maar dat was maar schone schijn.
In de commentaren over de situatie in Catalonië is de verleiding groot om de regio te vergelijken met Vlaanderen en de drang van Vlaamsnationalisten naar onafhankelijkheid. Niet dat we dat laatste niet willen, maar daarvoor moet er in de eerste plaats een meerderheid zijn binnen de eigen gemeenschap. Die is er hier nog steeds niet, maar was er wel in Catalonië. En er zijn nog meer verschillen.
Spanje is jaren geleden al ingedeeld in zeventien regio’s, die niet allemaal hetzelfde statuut hebben. Zo kunnen bv Baskenland en Navarra (dat ook veel Basken huisvest) hun eigen belastingen heffen en besteden, terwijl Catalonië dat recht zo’n zeven jaar geleden ontnomen werd, dat terwijl het de regio is die het meeste bijdraagt tot de Spaanse welvaart. Verder kan het soort zelfbestuur dat de Spaanse regio’s hebben worden opgeheven, iets waarmee Madrid nu dreigt mocht Catalonië effectief de onafhankelijkheid uitroepen.
Nog een verschil met Spanje is, dat er in België – ondanks alles – toch een hele batterij alarmbellen, grendels, dubbele en andere meerderheden bestaan, die het mogelijk maken toch e.e.a. bespreekbaar te houden, ook al leidt het meestal niet tot het gewenste resultaat.
Men kan zich wel indenken dat de Catalaanse onafhankelijkheid allang een feit zou geweest zijn mochten de Catalanen in Spanje een meerderheid zouden gehad hebben zoals wij Vlamingen die hier in België hebben. Ik denk niet dat er één ander democratisch land is waar zoiets bestaat. Het probleem waarom wij er niet toe komen, heeft te maken met het feit dat er in Vlaanderen zelf nog steeds geen meerderheid is voor zelfs maar een vorm van confederalisme en dan hebben we het nog niet gehad over Brussel en de staatsschuld.
Het wordt m.i. dan ook tijd dat we ons niet langer blind kijken op wat Catalanen, Schotten e.a. doen, maar onze problemen op een andere manier aanpakken. Bv door te trachten Brussel los te weken van de francofonie en medelid te maken van een confederalisme met Vlaanderen, bij ons eentalig Nederlands en daar een veeltaligheid te garanderen, maar wel op voorwaarde dat het Nederlands er op gelijke voet behandeld wordt. Wallonië, waarmee we het dan eerst moeten eens worden over de staatsschuld, mag daarna zijn plan trekken en al dan niet aansluiten bij hun douce France waar de francofonen zo naar opkijken en de Oostkantonners beslissen dan ook zelf of ze terugkeren naar Duitsland oftewel misschien deel willen uitmaken van het Groothertogdom Luxemburg. T.o.v. Europa betekent dit dat wij ons niet willen afscheuren – zoals Catalonië – maar in België tot een fluwelen scheiding willen komen zoals Tsjechië en Slowakije dat met succes hebben voorgedaan.
---
En dan nog dit: Bij de Waalse wapenfabrikant FN in Herstal is men gisteren ook terug aan het werk gegaan. Daar heeft men niet alleen gestaakt op 10/10, maar ook de week ervoor. Bij FN, dat eigendom is van het Waalse gewest, staakte men – zoals ik al eens meldde – in 2014 een week omdat de PS niet betrokken werd bij de besprekingen voor een nieuwe federale regering (nota bene: nadat diezelfde partij op haar beurt het MR voor schut had gezet bij de vorming van de Waalse gewestregering). Nu werd er een week gestaakt voor een hoger loon, dat terwijl men bij FN nu zoal de hoogste lonen van Wallonië heeft...
10.10.2017 is al bij al een bewogen dag geworden. Ondanks alle heisa is men in Catalonië geen stap dichter bij een oplossing. De Catalanen willen hoe dan ook hun regio afscheuren van Spanje, maar Madrid wil er nog steeds niet eens over praten. Een echt dovemansgesprek met een Europa dat zich niet durft uitspreken uit schrik dat het tot een precedent zou kunnen leiden. Als echter Madrid zijn zin krijgt zonder ook maar één toegeving, zal het in Barcelona en omgeving zeker niet rustiger worden. Het zou zelfs kunnen dat er ook in Spanje vervroegde verkiezingen van zullen komen en die zouden wel eens zeer slecht kunnen aflopen voor keikop Rajoy die nu ook maar een minderheidsregering heeft. De man heeft zich ook in de rest van Spanje niet populairder gemaakt door zich zo hard op te stellen. Doet een beetje denken aan zijn voorganger Aznar, die ook verkiezingen verloor door de gevolgen van de aanslagen in Madrid verkeerd in te schatten en de Baskische ETA meteen de schuld te geven, wat achteraf niet waar bleek.
En dan was er gisteren ook nog die belachelijke stakingsdag bij ons, uitgeroepen door één vakbond als protest tegen een centrumrechtse regering. Puur politiek. Het stakingsrecht mag dan al heilig genoemd worden, het zou het ultieme drukkingsmiddel moeten zijn als alle andere mogelijkheden zijn uitgeput. Bij het ABVV draait men de wereld op zijn kop en begint men met een staking nog vóór men aan het praten is. Pure demagogie. En de burgers die zij beweren te vertegenwoordigen en te verdedigen, diezelfde burgers worden die dag wel mee gegijzeld en mogen dan urenlang in de file staan en/of niet tijdig op hun werk geraken.
Tenslotte won de Belgische voetbalploeg ook al gisteren haar laatste wedstrijd van de WK-voorronde zodat tenminste de voetbalfans een leuke avond beleefden. Leuker alvast dan Nederland, dat zich niet kwalificeerde voor de eindronde in Rusland en waar men zich (misschien) kan troosten met het feit dat ze daar na 208 dagen regeringcrisis nog eens een kabinet hebben. Het Belgische record van 451 dagen hebben ze zelfs niet eens benaderd en met één zetel verschil heeft de regering Rutte III een zuinig overschot. Maar van zuinigheid kennen ze iets bij onze noorderburen, zodat het misschien nog wel eens zou kunnen lukken…
O, ja. En dan was er nog die beleidsverklaring van de regering Michel, al denk ik niet dat daar veel mensen van wakker zullen liggen.
Vandaag maken we dus nog eens een nationale stakingsdag mee, weliswaar alleen georganiseerd door het rode ABVV. Chris Reniers, voorzitster van de ACOD vakcentrale, geeft als een van de redenen voor de staking aan, dat het al 15 maanden geleden is dat er nog eens gestaakt werd. M.a.w. staken om te staken, zoals ikzelf ook al eens schreef in mijn blog van 30 september, toen ik meldde dat zelfs bij FN waar zowat de hoogste lonen van Wallonië betaald worden, er met de regelmaat van een klok gestaakt wordt, gewoon omdat men daar vindt dat het erbij hoort, net zoals de files en het wisselvallige weer, om maar iets te zeggen. Zo van: ‘U staakt toch ook?’.
De vorige algemene staking, die van 15 maanden geleden dus, loste niets op en dat zal met deze net hetzelfde zijn, compleet zinloos. Er is geen enkel bezwaar waar de vakbond een punt heeft. Men kan ervoor of ertegen zijn, maar sinds het aantreden van de regering Michel zijn er in dit land 146.000 extra arbeidsplaatsen bijgekomen, de koopkracht is gestegen (weliswaar slechts met 1%) en blijft stijgen.
Net zoals de vorige keer zullen de burgers van dit land echter weer de klos zijn. In Wallonië zal er zo goed als geen activiteit zijn – voor de vakbond het summum - en in Vlaanderen zal ze hier en daar verstoord worden. De treinen die de taalgrens overschrijven richting zuid bv zullen dezelfde dag niet terugkomen. Zoals ik gisteren reeds schreef wil de vakbond zelfs geen rekening houden met de tijdelijke sluiting om veiligheidsredenen van de Brusselse invalsweg van de 411 vanuit Namen, waar men als alternatief de automobilisten gratis parkings had aangeboden om vanaf Louvain-la-Neuve en Walibi de trein naar de hoofdstad te kunnen nemen. Ook die trein zal er vandaag niet zijn, wat ook een probleem kan geven voor de mobiliteit van de voetbalsupporters die de laatste match van de WK-voorronde willen bijwonen. Zelfs de rode duivels worden de duivel aangedaan door de rode vakbond!
RSZ-geld voor F1, niet voor Vlaams openbaar vervoer
Bij het opstellen van de federale taxshift in 2015 werd o.m. een daling voorzien voor de bijdrage die bedrijven aan de Sociale Zekerheid moeten betalen, van 33 naar 25%. Voorwaarde om daarvan te genieten was dat het bedrijf volledig onder de private regeling voor de RSZ valt. Voor bedrijven die daaraan niet voldeden kon er wel een uitzondering worden gemaakt door e.o.a. typisch Belgische aanpassing door te voeren. Die aanpassing werd gemaakt voor de regionale luchthavens van Luik en Charleroi, zelfs voor de zwaar geld verliezende organisatie van het F1 circuit in Francorchamps, die ook vóór de taxshift al genoten van een lastenverlaging. Voor het Vlaams openbaar vervoer van De Lijn blijkt dat niet te kunnen. Daarmee verliest het bedrijf echter 18 miljoen euro per jaar (tot nu toe dus reeds het dubbele) en dreigt ze straks failliet te gaan. Het gevolg van heel dit Belgisch gebeuren is dat De Lijn nu een rechtszaak begint tegen federaal minister De Block, verantwoordelijk voor RSZ en dit met de steun van Vlaams minister Weyts.
Kijk, Open VLD mag dan gewonnen zijn voor een privatisering van het openbaar vervoer, voor een partij die nog altijd belgicistisch denkt moet men dan wel de regels overal gelijk houden, in Wallonië, Brussel én Vlaanderen. Aan de ene kant een lastenverlaging geven en aan de andere kant niet, hoort daarbij niet thuis. Het is altijd hetzelfde in dit landje: als er moet gekregen worden, staan de francofonen op de eerste rij, als er moet betaald worden, moet dat gebeuren door Vlaanderen.
---
En dan nog dit: aan de zuidoostkant van Brussel heeft men bij het inrijden van de stad vanuit Namen een viaduct moeten sluiten wegens gevaar op wegverzakking en/of instorten (het moeten niet altijd de Brusselse tunnels zijn). Daar er een massale verkeeropstopping dreigt, raadt men de autobestuurders aan het openbaar vervoer te nemen en hun wagens te parkeren bij het spoorwegstation van Louvain-la-Neuve waar ze deze week gratis mogen staan om vandaar de trein naar Brussel te nemen. Voor dinsdag, met de aangekondigde ABVV-staking, dreigt dat plan die dag niet te zullen lukken, omdat de vakbond (voorlopig?) weigert de staking zelfs maar plaatselijk op de spoorlijn Namen-Brussel in te trekken. Leve de chaos!
De Kaaimantaks, de speculatietaks en de effectentaks hebben met elkaar gemeen dat het allemaal belastingen op het vermogen zijn. De eerste heeft veel minder opgebracht dan verwacht, de tweede werd afgeschaft nadat bleek dat hij de staat zelfs geld kostte en de derde lijkt al evenmin veel toekomst te hebben. Waarom komt men daar dan mee af? Heel eenvoudig: het zijn allemaal toegevingen aan CD&V, die – bij monde van Kris Peeters – persé een compensatie wou voor andere nieuwe beslissingen van de regering Michel, o.a. uit het zgn ‘zomerakkoord’. Zijn ‘meerwaardebelasting’, weet je wel. En er is meer.
Het is een feit dat Vlaanderen welvarender is dan de rest van dit land, dat er in onze regio ook meer gewerkt wordt en dus meer wordt afgedragen, meer belegd en meer btw wordt betaald. Alle bovenstaande belastingen treffen dan ook in de eerste plaats de Vlamingen en kunnen beschouwd worden als de zoveelste geldtransfers om de Waalse putten te helpen dempen, in de eerste plaats de werkloosheid, maar ook de duurdere gezondheidszorg in Wallonië. Op de effectentaks* schat men dat het Vlaamse aandeel tussen de 75 en de 80% zal liggen.
België kent al verschillende vermogensbelastingen, zoals bv die op vastgoed, successierechten en onroerende voorheffing, die zopas nog is opgevoerd tot 30%. Wat bezielt een partij als CD&V om zoiets te doen? Wel, blijkbaar weten ze het zelf niet, maar beseffen ze stilaan wel dat het dwarsliggen van Peeters als linksbuiten van de federale regering de partij wel eens zuur zou kunnen opbreken bij de komende verkiezingen. Het schijnt zelfs dat men bij CD&V Peeters beu is en dat men er wát blij is dat hij voor de gemeenteverkiezingen naar Antwerpen trekt, waar men hoopt dat hij zal blijven. Probleem is dat hij daar dan eerst potten zal moeten breken, wat er niet naar uit ziet, tenzij hij het misschien op een kamikazeakkoord zou gooien met Groen, links en desnoods met uiterst links.
* Over de effectentaks zegt Johan Van Overtveldt, minister zonder Financiën, maar – als ex-hoofdredacteur van Trends – wel beslagen in de materie, dat hij die taks ‘als econoom onzin vindt, maar moet verdedigen als politicus’…
Met alle sympathie voor de Catalanen, maar het ziet er niet goed uit voor zij die daar van onafhankelijkheid dromen. Ze hebben niet alleen de Spanjaarden tegen, in de eerste plaats die uit Madrid, maar – zo te zien – ook het zakenleven, waarbij banken en grote bedrijven dreigen hun hoofdzetel van Catalonië naar een andere Spaanse regio te verhuizen. Dat moet nog niet meteen tot jobverlies leiden, maar financieel zal het de regio – nu nog de welvarendste van heel Spanje - geen goed doen.
Onafhankelijk worden blijkt een helse klus te worden in het Europa van vandaag. Probeer er maar eens tussenuit te raken zonder officiële medestanders, zonder centrale bank en eigen munt, om maar enkele problemen op te sommen. Men kan wel zeggen dat ze daar eerder aan zouden moeten hebben gedacht, maar het is een feit dat er met de regering van Rajoy gewoon niet gepraat kón worden. Dat laatste hebben de Catalaanse nationalisten járen vruchteloos geprobeerd.
Hoe het daar in Catalonië ook verder gaat, bij de E.U. moet men stilaan wel gaan beseffen dat dit Europa zo ook niet verder kan. Men moet absoluut naar een Europa der volkeren, waarbij aparte gemeenschappen – dikwijls met een eigen, andere taal - binnen het nu bestaande Europa der staten hun plaats moeten krijgen. In Catalonië is men het beu de melkkoe van Spanje te zijn, zoals steeds meer Vlamingen dat eveneens beu zijn in België, de Schotten het in de UK niet meer zien zitten omdat ze dan weer wél bij die E.U. willen blijven en de Liga Nord zijn ‘mezzogiorno’ eveneens liever kwijt dan rijk is. En dan hebben we het nog niet gehad over de Basken (in 2 landen), de Bretoenen, de Zuid-Tirolers. Als men blijft weigeren dat onder ogen te zien, wordt Europa een heksenketel.
