|
De Duitse
dichter en schrijver Sascha Anderson werd geboren op 24 augustus 1953 in
Weimar Zie ook mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Sascha
Anderson op dit blog.
IWANOWO.
ODER:
Sie trug ihr Kleid, wie alle tausend Rosen des
Abends ihre Kleider
auch. Ich weiß,
Der Tag zieht aus, er macht sie nackt und stellt
sie in die Vase,
allein, die Dunkelheit verhüllt die Nacht. Nur
umgekehrt
Wird nichts daraus. Es klingt prosaisch,
auf dem falben Grund der von Blütenblättern
übersäten Seide,
In die ich sie gewickelt sah, begegneten sich
unvermittelt
früher Herbst und spätes Frühjahr.
Soviel zu Yin und Yang, zu den Problemen der
Vielzahl
kinderloser Schwestern, zu Vätern und Söhnen, zum
Antagonismus
Zwischen Oben und Unten, Morgen und Gestern
Wir schreiben nicht oft gedichte
wir schreiben nicht
oft gedichte, die
mit niemandem sprechen. wir
schweigen mitunter ein leben
länger als gut
ist, ein gedicht, ist ein bild
das nichts von sich weiß
wie eine maske aus nektarinen
schalen, fleisch
und blutleeres gemäuer
frontal ins genick, so sahst du mich an.
ich weiß ich seh nichts als eine
demonstration gegen
uns, das wir, ist ein schwarzes schwitzendes
messer schärfer als deine augenbraue gezeichnet.
Sascha Anderson (Weimar, 24 augustus 1953)
De Britse
dichter en musicus Linton Kwesi
Johnson werd geboren in
Chapelton (Jamaica) op 24 augustus 1952. Zie ook mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Linton Kwesi Johnson op dit blog.
Sonny's Lettah
Dear Mama
Good day
I hope that when these few lines reach you
They may find you in the best of health
I doun know how to
tell ya dis
For I did mek a solemn promise
To tek care a lickle Jim
An try mi bes fi look out fi him
Mama, I really did
try mi bes
But none a di less
Sorry fi tell ya seh, poor lickle Jim get arres
It was de miggle a di rush hour
Hevrybody jus a
hustle and a bustle
To go home fi dem evenin' shower
Mi an Jim stan up waitin' pon a bus
Not causin' no fuss
When all of a
sudden a police van pull up
Out jump tree policemen
De whole a dem carryin' baton
Dem walk straight up to me and Jim
One a dem hold on
to Jim
Seh dem tekin' him in
Jim tell him fi leggo a him
For him nah do nutt'n
And 'im nah t'ief,
not even a but'n
Jim start to wriggle
De police start to giggle
Mama, mek I tell
you wa dem do to Jim?
Mek I tell you wa dem do to 'im?
Dem thump him him
in him belly and it turn to jelly
Dem lick 'im pon 'im back and 'im rib get pop
Dem thump him pon him head but it tough like lead
Dem kick 'im in 'im seed and it started to bleed
Mama, I jus
couldn't stan up deh, nah do nuttin'
So mi jook one in
him eye and him started fi cry
Me thump him pon him mout and him started fi shout
Me kick him pon him shin so him started fi spin
Me hit him pon him chin an him drop pon a bin
An crash, an dead
More policeman come
dung
Dem beat me to the grung
Dem charge Jim fi sus
Dem charge mi fi murdah
Mama, doan fret
Doan get depress an downhearted
Be of good courage till I hear from you
I remain
Your son
Sonny
Linton Kwesi Johnson (Chapelton, 24 augustus 1952)
De
Nederlandse schrijver Johan Johannes Fabricius werd op 24 augustus 1899 in Bandoeng in Nederlands-Indië geboren. Zie ook
mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Johan Fabricius op dit blog.
Uit: De scheepsjongens van Bontekoe
Daar stond Peter Hajo, leerling in de
hoefsmederij De IJzeren Man. Daar lag de bout die hij zo meteen weer moest
vasthouden; daar hing de balg... Twee jaren nog zou hij tussen grauwe wanden en
smerige ruitjes de blaasbalg moeten trekken en bouten vasthouden. Twee jaren
zou hij, in plaats van de zeewind die hem het bloed deed bonzen, ijzerlucht en
de stank van geschroeide paardehoeven moeten opsnuiven. Peter Hajo, wilde
Hajo: een meeuw in een kooi, een haai in een boerensloot...
Stil! Wat hoorde hij daar! Buiten op straat
kwam een troepje jongens voorbij, lachend, door elkaar heen schreeuwend en met
veel geklepper van klompen over de straatkeien.
Peter Hajo wist dat ze in de haven zouden gaan botkloppen. En hij? Hij...!!
Toen meester Wouter enige ogenblikken
later de smederij weer binnenkwam, zette hij grote ogen op.
Satanse jongen! mompelde hij. Grimmig pakte
hij de bout op; de hamer viel met het geweld van een donderslag op het
gloeiende ijzer.
Peter Hajo was verdwenen.
Buiten heerste december.
Peter Hajo trok de muts over de oren, stak
zijn handen en polsen in de zak, klemde de armen tegen het lijf en draafde zo'n
beetje om warm te worden. In de zeventiende eeuw was een winter nog een winter!
Al gauw kreeg hij de groep jongens in het
oog. Daar had je Lange Leen, die natuurlijk weer de leider van de troep zou
zijn. Peter Hajo zou hem zodra de gelegenheid zich voordeed eens ongezouten
aframmelen, want Leen keek altijd zo minachtend op je neer en zou zich op den
duur wat te veel gaan verbeelden.
Johan
Fabricius (24 augustus 1899 21 juni 1981)
De
Braziliaanse schrijver Paulo
Coelho werd geboren in Rio de Janeiro op 24 augustus
1947. Zie ook mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Paulo Coelho op dit blog.
Uit: Eleven Minutes
This scene was
repeated month after month; Maria, who hated studying and whose only other
distraction in life was television, began to wish that the days would pass
quickly; she waited eagerly for each journey to school and, unlike other girls
her age, she found the weekends deadly dull. Given that the hours pass more
slowly for a child than for an adult, she suffered greatly and found the days
far too long simply because they allowed her only ten minutes to be with the
love of her life and thousands of hours to spend thinking about him, imagining
how good it would be if they could talk.
Then it happened.
One morning, on the way to school, the boy came up to her and asked if he could
borrow a pencil. Maria didn't reply; in fact, she seemed rather irritated by
this unexpected approach and even quickened her step. She had felt petrified
when she saw him coming toward her, terrified that he might realize how much
she loved him, how eagerly she had waited for him, how she had dreamed of
taking his hand, of walking straight past the school gates with him and
continuing along the road to the end, wherepeople saidthere was a big city,
film stars and television stars, cars, lots of cinemas, and an endless number
of fun things to do.
Paulo Coelho (Rio de Janeiro, 24 augustus 1947)
De Oostenrijkse dichter, schrijver en politiek journalist Arthur West
werd geboren op 24 augustus 1922 in Wenen. Zie ook mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Arthur West op dit blog.
Lied im Spätherbst
Jahre gehäuft schon
zu vielen Jahrzehnten-
vor uns statt Jahrzehnten nur Jahre
Und was wir erhofften, erträumten, ersehnten,
bekam längst- und gleich uns schon weiße Haare.
Wir lassen uns kaum
unter Feiernden sehen
und keuchen ganz schön auf den Stiegen
Und wenn wir noch Freunde besuchen gehen
dann meist, wo sie aufgebahrt liegen
Unsere Kinder sind
groß
unsere Welt wird recht klein
Geliebte, wie könnt es denn anders sein?
Arthur West (24 augustus 1922 - 16 augustus 2000)
De Schotse schrijver en jurist Alexander McCall
Smith werd geboren
in Bulayawo in het toenmalige Rhodesië (nu Zimbabwe) op 24 augustus 1948. Zie ook
mijn
blog van 24 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Alexander McCall Smith op dit blog.
Uit: Blue Shoes and Happiness
When you are just
the right age, as Mma Ramotswe was, and when you have seen a bit of life, as
Mma Ramotswe certainly had, then there are some things that you just know. And
one of the things that was well known to Mma Ramotswe, only begetter of the No.
1 Ladies' Detective Agency (Botswana's only ladies' detective agency), was that
there were two sorts of problem in this life. Firstly, there were those
problems-and they were major ones-about which one could do very little, other
than to hope, of course. These were the problems of the land, of fields that
were too rocky, of soil that blew away in the wind, or of places where crops
would just not thrive for some sickness that lurked in the very earth. But looming
greater than anything else there was the problem of drought. It was a familiar
feeling in Botswana, this waiting for rain, which often simply did not come, or
came too late to save the crops. And then the land, scarred and exhausted,
would dry and crack under the relentless sun, and it would seem that nothing
short of a miracle would ever bring it to life. But that miracle would
eventually arrive, as it always had, and the landscape would turn from brown to
green within hours under the kiss of the rain. And there were other colours
that would follow the green; yellows, blues, reds would appear in patches
across the veld as if great cakes of dye had been crumbled and scattered by an
unseen hand.
Alexander McCall Smith (Bulayawo, 24 augustus
1948)
|
