De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Hans Warren werd op 20 oktober 1921 geboren in Borssele. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Hans Warren op dit blog.

Uit: Geheim dagboek (Deel 20)

“27 nov. — 14.15 (…) Inmiddels waren ook de sapeur-pompiers er, een hele groep. Iedereen was uiterst aardig en hulpvaardig, er was een ventje bij, nog zo jong dat het me ontroerde, telkens vroeg hij of het toch ging. Ik werd op de voor mij te korte brancard gehesen, naar buiten gedragen en in de ambulance geschoven. Wat een marteling! Het sidderen van de motor, het ongelijke plaveisel in het hartje van Parijs, m’n hoofd dat geen steun had, de bochten. M’n angst in het ziekenhuis: ik wil naar huis, hoe kom ik nu toch nog thuis, arme Mario, hoe regel jij alles, hij kan niet zonder eten en het is al zo laat.

De dokter begon met vast te stellen: ‘Vous travaillez encore?’ Het eindigde ermee dat hij hoogstpersoonlijk m’n sokken weer aantrok. Ik moest allerlei komische oefeningen doen, onder andere met m’n armen zwaaien en dan met de wijsvinger m’n neuspunt raken, eerst met open, vervolgens met gesloten ogen. En je bent enorm trots als het je lukt en zo blij als een kind, want: ‘Cher docteur, je ne dois pas être hospitalisé?’ ‘Non, m.Warren, vous pouvez rentrer à la maison.’ Hij zal niet geweten hebben dat het minstens vier uur rijden was.
De ruzie, het is zo pijnlijk. Pas nu besef ik hoe diep M. is geschokt, hoe een traumatische ervaring het voor hem is geweest. Hij bleef maar vragen hoe het toch kwam dat ik viel. Ik zei dat het aan de al te drukke dag lag, dat daardoor m’n aandacht was verslapt. M. leidde eruit af dat ik hém de schuld gaf. Ik zei dat het onzin was, maar dat hij in m’n dagboek zou kunnen lezen hoe ik tegen zulke dagen opzag. Hij zei dat ik moest beloven niet meer te vallen. De verwijten begonnen te verscherpen, ik sloeg door, vloekte en schold: ‘Gooi me er maar uit.’ Het eindigde in een huilbui op een parkeerplaats, 400 kilometer van huis. En ik hield van hem, ik voelde hoe hij van mij hield. Bij Seclin probeerden we een sandwich te eten, het smaakte ons geen van beiden, maar M. kan nu eenmaal niet zonder brandstof.
Het gaat goed, maar als ik mezelf in de spiegel bekijk, schrik ik. En zo ziet M. me natuurlijk. Hij raakt me telkens bezorgd aan en liefkoost me: ‘Dit mag nooit meer gebeuren, beloof me toch dat je nooit meer zult vallen.’ Hij heeft het honderden keren gesmeekt, maar hoe kan ik dit beloven? Ik kan alleen zo goed mogelijk oppassen, en dat deed ik altijd al.”

Ik lieg

Ik heb je lief, ik lieg.
Je geur bedwelmt me.
Kom niet nog nader,
je geur stoot me straks af.
Nu heet je zo, morgen heet je anders.
Ik vlucht omdat je bent
wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong.
Ik heb je niet lief, ik lieg.

Adieu

Je leek een Florentijnse doodspage
met je sluike, halflange haar,
je matte, sombere gelaat,
je engsluitende zwarte tuniek
zelfs je ogen schenen git.
Je zong met een metalen alt.
Ik kon mijn ogen niet van je afhouden
en jij keek telkens terug tot ik bloosde.

Na het concert bleek je een banale
Engelse jongen van een jaar of zeventien
met grijze ogen en een diepe spreekstem.
Je was gewillig en je stonk een beetje.
Je hebt tegen me geglimlacht
toen we elkaar de volgende dag herkenden
en in Dordrecht, tijdens een maartse bui
zijn we voorgoed uit elkaar geregend.

Hans Warren (20 oktober 1921 – 19 december 2001)

De Franse dichter Arthur Rimbaud werd geboren op 20 oktober 1854 in Charleville. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arthur Rimbaud op dit blog.

Nos fesses ne sont pas les leurs

Nos fesses ne sont pas les leurs. Souvent j'ai vu
Des gens déboutonnés derrière quelque haie,
Et, dans ces bains sans gêne ou l' enfance s'égaie,
j' observais le plan et l' effet de notre cul.

Plus ferme, blême en bien des cas, il est pourvu
De méplats évidents que tapisse la claie
Des poils; pour elles, c' est seulement dans la raie
Charmante que fleurit le long satin touffu.

Une ingénuité touchante et merveilleuse
Comme l' on ne voit qu' aux anges des saints tableaux
Imite la joue où le sourire se creuse.

Oh! de même être nus, chercher joie et repos,
Le front tourné vers sa portion glorieuse,
Et libres tous les deux murmurer des sanglots!

Hun Billen Zijn De Onze Niet...

Hun billen zijn de onze niet. Dat ondervond
Ik als ik heren neer zag hurken achter hagen,
En bij die plonspartijen die de jeugd behagen
Ontdekte ik model en vorm van onze kont.

In veel gevallen vaster, bleker, minder rond,
Zo ziet ons achterwerk eruit, met ruige lagen
Beharing; vrouwenbillen daarentegen dragen
Slechts in de fraaie gleuf een bloei van welig bont.

Een blootheid die aandoenlijk is en wondermooi
Als slechts bij engelen op vrome taferelen
Tovert op deze wang een glimlachende plooi.

O naakt zijn om het spel van lust en rust te spelen,
Zijn hoofd te keren naar de uitverkoren prooi
En in gefluister snikken met elkaar te delen!

Gevoel

Ik zal op pad gaan in het zomers avondblauw,

Geprikt door korenaren over dun gras lopen:

Verdroomd zal ik mijn voeten drenken in de dauw

En ik zal door de wind mijn haren laten dopen.

Elk woord, elke gedachte zal me dan vergaan:

Maar weidse liefde zal zich in mijn ziel verbreiden

En als een vagebond zal ik ver, heel ver gaan

Door de Natuur ­ verblijd alsof een vrouw me leidde.

Vertaald door Paul Claes

Arthur Rimbaud (20 oktober 1854 – 10 november 1891)

Leonardo DiCaprio als Rimbaud in de film Total Eclipse (1995)

De Vlaamse dichter en schrijver Marnix Gijsen werd geboren op 20 oktober 1899 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Marnix Gijssen op dit blog.

Uit: Klaaglied om Agnes

“Wat de achterhouding van mijn weekgeld het ergste voor mij maakte, was dat ik het wilde gebruiken om op de rommelmarkt de volledige werken van Goethe te kopen. Volledige werken fascineerden mij in mijn jeugd. Ik wist wel dat ik ze nooit volledig zou lezen, maar ik had het gevoel dat het bezit van die tien deeltjes, onooglijk gedrukt op vergeeld en broos papier, mij als het ware Goethe als gevangene zou overleveren. Niets van de grote man zou mij ontsnappen; geen meesterwerk, geen tirade, zelfs geen snipper van zijn wezen en zijn talent: der ganze Goethe. In geen taal kon men het beter zeggen. De hele Vondel zou gek hebben geklonken. Der ganze Goethe had een edele klank. Vele zondagen had ik reeds rondgelopen op de rommelmarkt waar boeken in enkele stalletjes te koop lagen, tussen de plaats waar men honden van bedenkelijk ras en dikke witte konijnen met rode ogen verkocht, en die waar een West-Indische neger in keurig Nederlands een onfeilbaar middel tegen uiteenlopende kwalen aanprees. Verder was er een chaotische verzameling van kramen waar men ellengoederen en breiwerk aan de man bracht. Zo dikwijls had ik reeds de prijs van ‘der ganze Goethe’ gevraagd aan de marskramer, dat hij mij woest het bedrag toesnauwde. Daar het nu geheel buiten mijn bereik lag, besteedde ik mijn tijd aan het slenteren over de markt. Ik bleef lang stil bij de open plaats waar een fel vrouwmens, van top tot teen gedost in een nauwsluitend zwart tricot, de mannen uitdaagde tot een eerlijk gevecht in Grieks-Romeinse stijl. Herhaaldelijk ben ik daar verjaagd door mijn eerwaarde opvoeders, die een dergelijk tafereel voor mijn moraal verderfelijk achtten. Zij vergaten echter dat de pappige vormen van de virago heel wat minder suggestief waren dan de doeken van onze oude meesters in hun eigen kerk en dan de mooie naakte engelen, die de biechtstoelen versierden waarin wij elke week onze zonden gingen opbiechten.”

Marnix Gijsen (20 oktober 1899 – 29 september 1984)

Op jonge leeftijd

De Duits-Roemeense schrijver Oskar Pastior werd in 1927 in Hermannstadt (Transsylvanië, Roemenië) geboren. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oskar Pastior op dit blog.

tacho eschnapur

mach ernst mach mach
mach überschall vitel-
lo tubs mach ungenau
gemach mach straub mach
futsch provisorat mach
ususlasch mich wachtel-
fett und damenmatt mach
sachen ach am fachwerk-
dach und das mit wucht

daß tacheles emedokles
rachmaninov concordia im
tagebau vom stapel clinch
mach fluntsch mach krall
mach rachengold mach ro-
chenkrach mach doch im
schacht den schlauch von
achternach bis chur zu-
gleich dem nachbar auch

saug mich in dein know-how
strichnin krauch mir zum
trachtenball falun rauch
schluchtensud am techtel-
mech stauch mir den ruch
im spachtelholm klau mir
den lauschkordon am apfel-
strauch und tatsch den
ramses noch von cheops

mach mandelbrot mach stau
mach mir das mumientuch am
überhang zum fuchtelbruch
im achsendrall synapsen-
flau mach huch das tor zum
wal ganz loch mach einmal
noch die grachten schmal
ach tafelblatt streng am ag-
nello mir den tubus flach

Oskar Pastior (20 oktober 1927 – 4 oktober 2006)

De Oostenrijkse schrijfster Elfriede Jelinek werd geboren op 20 oktober 1946 in Mürzzuschlag, een kleine stad in de deelstaat Stiermarken. Zie ook alle tags voor Elfriede Jelinek op dit blog ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Die Klavierspielerin

„Erika will kein Schweigen entstehen lassen und sagt eine Alltäglichkeit. Kunst ist für Erika Alltag, weil sie sich von der Kunst ernähren läßt. Um wieviel leichter ist es dem Künstler, spricht die Frau, Gefühl oder Leidenschaft aus sich hervorzuschleudern. Die Wendung zum Dramatischen, die Sie so schätzen, Klemmer, bedeutet doch, daß der Künstler zu Scheinmitteln greift, die echten Mittel vernachlässigend. Sie spricht, damit kein Schweigen ausbricht. Ich als Lehrerin bin für die undramatische Kunst, Schumann zum Beispiel, das Drama ist immer leichter! Gefühle und Leidenschaften sind immer nur Ersatz, Surrogat für das Durchgeistigte. Nach einem Erdbeben, einem brüllenden Tosen, in wütendem Sturm über sie herfallend, sehnt sich die Lehrerin. Der wilde Klemmer bohrt seinen Kopf vor Zorn fast in das Gemäuer hinein, die Klarinettenklasse daneben, die et neuerdings als Zweitinstrument-Inhaber zweimal in der Woche frequentiert, wäre gewiß erstaunt, tauchte auf einmal der erboste Klemmerkopf neben Beethovens Sterbemaske aus der Wand heraus. Diese Erika, diese Erika fühlt nicht, daß er in Wahrheit nur von ihr redet, und natürlich von sich selbst! Er bringt sich und Erika in einen sinnlichen Zusammenhang und verdrängt damit den Geist, diesen Feind der Sinne, diesen Urfeind des Fleisches. Sie glaubt, et meint Schubert, dabei meint er nur sich, wie er immer nur sich zu meinen pflegt, wenn er spricht.“

Elfriede Jelinek (Mürzzuschlag, 20 oktober 1946)

Scene uit de film “Die Klavierspielerin” uit 2001

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

20-10-2013 om 18:55 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, vertaler en essayist Robert Pinsky werd geboren op 20 oktober 1940 in Long Branch, New Jersey Zie ook alle tags voor Robert Pinsky op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Samurai Song

When I had no roof I made
Audacity my roof. When I had
No supper my eyes dined.

When I had no eyes I listened.
When I had no ears I thought.
When I had no thought I waited.

When I had no father I made
Care my father. When I had
No mother I embraced order.

When I had no friend I made
Quiet my friend. When I had no
Enemy I opposed my body.

When I had no temple I made
My voice my temple. I have
No priest, my tongue is my choir.

When I have no means fortune
Is my means. When I have
Nothing, death will be my fortune.

BIOGRAPHY

Stone wheel that sharpens the blade that mows the grain,
Wheel of the sunflower turning, wheel that turns
The spiral press that squeezes the oil expressed
From shale or olives. Particles that turn to mud
On the potter's wheel that spins to form the vessel
That holds the oil that drips to cool the blade.

My mother's dreadful fall. Her mother's dread
Of all things: death, life, birth. My brother's birth
Just before the fall, his birth again in Jesus.
Wobble and blur of my soul, born only once,
That cleaves to circles. The moon, the eye, the year,
Circle of causes or chaos or turns of chance.

The line of a tune as it cycles back to the root,
Arc of the changes. The line from there to here
Of Ellen speaking, thread of my circle of friends,
The art of lines, chord of the circle of work.
Radius. Lives of children growing away,
The plant radiant in air, its root in dark.

Robert Pinsky (Long Branch, 20 oktober 1940)

De Duitse schrijver John von Düffel werd geboren op 20 oktober 1966 in Göttingen. Zie ook alle tags voor John von Düffel op dit blog ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Ego

“Noch fünf Millimeter. Ich darf gar nicht daran denken, daß es am Anfang sieben waren - oder mehr, zu einer Zeit, als ich noch nicht gemessen habe! Eigentlich könnte ich ganz zufrieden sein. Aber ich bin's nicht. Ich will meinen Nabel auf Null bringen. Ich hasse es, in ein Loch zu starren, wenn ich mir meine Bauchpartie ansehe. Eine verdammte Grube. Oder ein Grübchen, mittlerweile. Es lenkt von meinen Bauchmuskeln ab. Ich muß unbedingt an meiner Nabeltiefe arbeiten.
Ich mache spontan fünfzehn Crunches in Superzeitlupe und schließe drei Sätze à zwanzig Liegestütze an. Klassisch und mit versetzten Armen. Man soll den Fitness-Impuls nie unterdrücken. Währenddessen schaue ich mir meine Oberarme an und meine Laune steigt. Ich bin kein Bizeps-Fanatiker. So ein Bizeps ist im Grunde nur eine Beule. Aber mein Trizeps ist wirklich sehenswert. Ein echter Reliefmuskel. Nichts modelliert einen Oberarm so eindrucksvoll wie ein gut trainierter Trizeps.
Ich stelle mich wieder vor den Spiegel und finde auf Anhieb meinen Nabel nicht. Meine Laune bessert sich zusehends. Der erste Blick zählt. Ich bin ein großer Anhänger des ersten Blicks. Nichts ist mysteriöser als die Frage, wie man im ersten Augenblick auf einen anderen Menschen wirkt. Dazu muß man alles vergessen, was man von sich weiß. Man darf sich noch nie gesehen haben.
Ich starre eine Weile auf das Regal mit den Pflegeserien und versuche mich zu erinnern, wann, wo und warum ich was gekauft habe. Dann schwenke ich wie zufällig auf den Spiegel. Wieder nichts. Erst bei näherem Hinsehen entdecke ich meinen Nabel etwas unterhalb der mittleren Bauchmuskeln in meinem durchtrainierten Sixpack. Näheres Hinsehen zählt auch, aber nicht so wie der erste Blick, der Blickfang. Wenn man die Leute dazu bringt, näher hinzusehen, ist das Ziel schon so gut wie erreicht.“

John von Düffel (Göttingen, 20 oktober 1966)

De Duitse schrijfster Theresia Walser werd geboren op 20 oktober 1967 in Friedrichshafen. Zie ook alle tags voor Lewis Theresia Walser op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: KING KONGS TÖCHTER

„BERTA Wer ist Meister im Schikanchenspiel!

CARLA Wer überlebt die Libellen noch um einen Sommer!

BERTA Und finden und finden ihr Ende nicht mehr.

CARLA All die alten John Waynes.

BERTA Die verwirrten Mickeymäuse.

CARLA Die dicken und die dünnen Greta Garbos.

BERTA Und die vielen Heinz Rühmänner.

CARLA Kriegen sich selbst nicht unter die Erde, all die schlappen Köpfe zittern

vor Wut wie Wespen, die es im Herbst an den Boden drückt.

BERTA Opi, zehn Minuten und ich mach nen kleinen Gott aus dir, nen Heiligen

aus Hollywood, wenn das kein Lichtblick ist.

CARLA Ein Schwan kann gerade mal 50ig werden, Berta, das ist dann aber

ziemlich alt für einen Schwan, der kippt bei jeder Welle um, der trägt den

Kopf schon nicht mehr ganz oben, und irgendwann zieht der den Hals dann

nicht mehr aus dem Wasser.

BERTA Schlückchen?

CARLA Ein Schluck muss aber noch für Meggie bleiben.

BERTA Auf unsere kleinen und großen Werke.

CARLA Auf dass uns nie der Kopf ins Wasser hängt.

BERTA Auf das Sofa.

Das wär jetzt mal wieder einer von diesen Momenten, Carla.

CARLA Wo man dir einen Preis verleihen sollte?

BERTA Einer von den Momenten, die ich mit niemand anderem teilen möchte als

mit dir.

CARLA Mit der Meggie möcht ich das auch nicht teilen.

BERTA Die Meggie kann sich nicht mitfreuen.“

Theresia Walser (Friedrichshafen, 20 oktober 1967)

De Oostenrijkse schrijver O. P. Zier werd geboren in Schwarzach im Pongau op 20 oktober 1954 en groeide op in Lend. Zie ook alle tags voor O. P. Zier op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Mordsonate

„Anna kauerte im Halbdunkel der zunehmenden Dämmerung mit angezogenen Beinen auf dem Sofa, als würde sie frösteln. Nein, es fröstelte sie tatsächlich. Weil es sie immer fröstelte, wenn etwas passierte, das schlimm ausgehen konnte. So war es auch vor einigen Jahren gewesen, als ihr jüngerer Bruder im Pinzgau beim Dachdecken abgestürzt war und sie im Halbdunkel eines späten Nachmittags auf Nachricht aus dem Spital gewartet hatten. Sie umschlang ihre Beine wie damals, um sich zu wärmen. Dabei war der heutige Maitag wie der gestrige schon fast hochsommerlich heiss gewesen. Auch jetzt, am frühen Abend, strömte noch immer das Gemisch aus warmer Luft und Abgasen durch die offen stehende Balkontür in das Wohnzimmer.

Alle paar Minuten versuchte er es bei Anjas Eltern. Dass er dort niemanden erreichte, war doch Beweis genug dafür, dass die Familie mit den Mädchen irgendetwas unternommen hatte, der dummen Konkurrenz zum Trotz. Wo hätte er sonst noch anrufen sollen? Mit resigniertem Blick schaute er zu seiner Frau, die ihn ihrerseits ratlos ansah und wieder damit anfing, ihre Zehen zu kneten, wie sie es immer tat, sobald sie nicht mehr weiter wusste.

»Ich habe kein gutes Gefühl«, murmelte Anna.

»Die Wegers haben mit den Kindern bestimmt noch etwas unternommen«, entgegnete er schnell, aber es hörte sich kleinlaut an.

Anna sah mit leicht verschleiertem Blick in seine Richtung, um nach einiger Zeit zaghaft zu nicken.“

O. P. Zier (Schwarzach im Pongau, 20 oktober 1954)

De Nederlandse schrijfster Belle van Zuylen werd op 20 oktober 1740 geboren in slot Zuylen, gemeente Maarssen bij Utrecht. Zie ook mijn blog van 20 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Belle van Zuylen op dit blog.

Uit: De geschiedenis van Caliste

“Brief III

Mevrouw,

Het is waar dat ik erg bedroefd ben. Ik ben er zoo ver van verwijderd u uw vraag kwalijk te nemen, dat ik al besloten had u mijn geschiedenis te verhalen; maar ik zal haar schrijven: het zal een soort van bezigheid en verstrooiing zijn, en de eenige waartoe ik in staat ben. Alles wat ik u omtrent mylord kan zeggen, mevrouw, is dat ik geen enkele slechte eigenschap van hem ken. Ik weet niet of hij zooveel van mejuffrouw Cécile houdt als ze verdient; maar ik ben er vrijwel zeker van, dat hij naar geen enkele andere vrouw met belangstelling kijkt, en dat hij geen enkel ander soort van liaison heeft. Twee maanden geleden schreef ik aan zijn vader dat hij zich scheen te hechten aan een meisje

zonder fortuin, maar waarvan het karakter en het gezicht niets te wenschen over lieten, en ik vroeg hem of hij wilde dat ik zijn zoon, onder een of ander voorwendsel, uit Lausanne deed heengaan; want te trachten hem van u, mevrouw, en van uw dochter, te verwijderen, zou gelijk hebben gestaan met tot hem te zeggen: er bestaat iets beters dan schoonheid, goedheid, gratie en geest. Ik had meer reden dan iemand anders om deze hatelijke en dwaze taak niet op mij te nemen. De vader en de moeder hebben mij beiden geschreven dat ze, als hun zoon maar liefhad en werd liefgehad, als hij uit liefde trouwde en niet, nadat de liefde voorbij zou zijn, om redenen van eer, heel tevreden zouden zijn, en dat, te oordeelen naar de wijze waarop ik sprak over haar op wie hij gesteld was en over haar moeder, iets dergelijks niet was te vreezen.”

Belle van Zuylen (20 oktober 1740 – 27 december 1805)

Buste in slot Zuylen

De Amerikaanse (humoristische) schrijver en columnist Lewis McDonald Grizzard Jr. werd geboren op 20 oktober 1946 in Columbus, Georgia. Zie ook alle tags voor Lewis Grizzard op dit blog en ook mijn blog van 20 oktober 2010

Uit: Bills Out Of A Hat
  

“During these difficult economic times many among us are having a tough time making their budgets work. 

There are a number of ways to deal with this. A friend of mine has been putting all his monthly bills into a hat. Then, he pulls them out one by one and writes payment checks until he runs out of money. 

When creditors left in the hat when the money is gone call or write to complain, my friend tells them, "Don't bother me or I won't even put you in the hat next month." 

Another acquaintance was unable to pay his credit card bill for a couple of months. When the company called and demanded payment, he said, "Listen, if I had any cash I wouldn't need your card." 

Another way to handle your debts is to get a loan from the bank and pay off all your bills. Then, you'll just get one bill a month, the one from the bank. 

This method will cost you more money in the end because the bank will insist upon charging you interest. But at least you'll be getting just that one bill each month, which will mean less paper clutter in your home. 

It is also easier to stall one creditor than a lot of them. 

You can always use the old "the check's in the mail" bit, and say, "Boy, the post office has certainly gone to hell, hasn't it." 

You will have to pay the bank back eventually, of course, or it will come and take away something very valuable to you, like your house or car. 

But maybe by that time, the hard times will be over and you can get back in the clover and start running up a lot of bills again. 

I must say, however, I read recently of an individual who came up with a meth od of dealing with personal financial problems I'd never heard of before. It had to do with the post office, too. “

Lewis Grizzard (20 oktober 1946 – 20 maart 1994)

20-10-2013 om 18:50 geschreven door Romenu  

Uit: Caribou Island

„My mother was not real. She was an early dream, a hope. She  was a place. Snowy, like here, and cold. A wooden house on a  hill above a river. An overcast day, the old white paint of the
buildings made brighter somehow by the trapped light, and I  was coming home from school. Ten years old, walking by myself,  walking through dirty patches of snow in the yard, walking up to  the narrow porch. I can't remember how my thoughts went then,  can't remember who I was or what I felt like. All of that is gone,  erased. I opened our front door and found my mother hanging  from the rafters. I'm sorry, I said, and I stepped back and closed  the door. I was outside on the porch again.
You said that? Rhoda asked. You said you were sorry?
Yes.
Oh, Mom.
It was long ago, Irene said. And it was something I couldn't  see even at the time, so I can't see it now. I don't know what she  looked like hanging there. I don't remember any of it, only that it was.
Rhoda scooted closer on the couch and put her arm around  her mother, pulled her close. They both looked at the fire. A  metal screen in front, small hexagons, and the longer Rhoda  looked, the more these hexagons seemed like the back wall of  the fireplace, made golden by flame. As if the back wall, black  with soot, could be revealed or transmuted by fire. Then her eyes  would shift and it would be only a screen again. I wish I had  known her, Rhoda said.
Me too, Irene said. She patted Rhoda's knee. I need to get to  sleep. Busy day tomorrow.
I'll miss this place.
It was a good home. But your father wants to leave me, and the  first step is to make us move out to that island. To make it seem  he gave it a try.
That's not true, Mom.
We all have rules, Rhoda. And your father's main rule is that  he can never seem like the bad guy.
He loves you, Mom.
Irene stood and hugged her daughter. Goodnight, Rhoda.”

David Vann (Adak Island, 19 oktober 1966)

De Britse schrijver Philip Pullman werd geboren op 19 oktober 1946 in Norwich als zoon van een luchtmachtofficier. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Philip Pullman op dit blog.

Uit: The Subtle Knife

“Will, still watching, saw the cat behave curiously.

She reached out a paw to pat something in the air in front of her, something quite invisible to Will. Then she leapt backwards, back arched and fur on end, tail held out stiffly. Will knew cat-behaviour. He watched more alertly as the cat approached the spot again, just an empty patch of grass between the hornbeams and the bushes of a garden hedge, and patted the air once more.

Again she leapt back, but less far and with less alarm this time. After another few seconds of sniffing, touching, whisker-twitching, curiosity overcame wariness.

The cat stepped forward, and vanished.

Will blinked. Then he stood still, close to the trunk of the nearest tree, as a truck came round the circle and swept its lights over him. When it had gone past he crossed the road, keeping his eyes on the spot where the cat had been investigating. It wasn't easy, because there was nothing to fix on, but when he came to the place and cast about to look closely, he saw it.

At least, he saw it from some angles. It looked as if someone had cut a patch out of the air, about two metres from the edge of the road, a patch roughly square in shape and less than a metre across. If you were level with the patch so that it was edge-on, it was nearly invisible, and it was completely invisible from behind. You could only see it from the side nearest the road, and you couldn't see it easily even from there, because all you could see through it was exactly the same kind of thing that lay in front of it on this side: a patch of grass lit by a street light.“

Philip Pullman (Norwich, 19 oktober 1946)

De Guatemalteekse schrijver Miguel Ángel Asturias werd geboren op 19 oktober 1899 in Guatemala-Stad. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Miguel Ángel Asturias op dit blog.

Uit: The President (Vertaald door Frances Partridge)

“Nothing was visible ahead. Behind them crept the track like a long silent snake unrolling its fluid, smooth, frozen coils. The ribs of the earth could be counted in the meagre dried-up marshlands, untouched by winter. The trees raised themselves to the full height of their thick, sappy branches in order to breathe. The bonfires dazzled the eyes of the tired horses. A man turned his back to urinate. His legs were invisible. The time had come for his companions to take stock of their situation, but they were too busy cleaning their rifles with grease and bits of cotton that still smelt of woman. Death had been carrying them off one by one, withering them as they lay in their beds, with no advantage to their children  or anyone else. It was better to risk their lives and see what would come of that. Bullets feel nothing when they pierce a man’s body; to them flesh is like sweet warm air—air with a certain substance. And they whistle like birds. the time had come to take stock, but they were too busy sharpening the machetes the leaders of the revolution had brought from an ironmonger whose shop had been burned down. The sharpened edge was like the smile on a negro’s face.”

Miguel Ángel Asturias (19 oktober 1899 – 9 juni 1974)

Monument in Buenos Aires

De Amerikaanse schrijfster Fannie Hurst werd geboren op 19 oktober 1889 in Hamilton, Ohio. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Fanny Hurst op dit blog.

Uit: Every Soul Hath Its Song

“In this age of prose, when men's hearts turn point-blank from blank verse to the business of chaining two worlds by cable and of daring to fly with birds; when scholars, ever busy with the dead, are suffering crick in the neck from looking backward to the good old days when Romance wore a tin helmet on his head or lace in his sleeves--in such an age Simon Binswanger first beheld the high-flung torch of Goddess Liberty from the fore of the steerage deck of a wooden ship, his small body huddled in the sag of calico skirt between his mother's knees, and the sky-line and clothes-lines of the lower East Side dawning upon his uncomprehending eyes.

Some decades later, and with an endurance stroke that far outclassed classic Leander's, Simon Binswanger had swum the great Hellespont that surged between the Lower East Side and the Upper West Side, and, trolling his family after, landed them in one of those stucco-fronted, elevator-service apartment-houses where home life is lived on the layer, and the sins of the extension sole and the self-playing piano are visited upon the neighbor below. Landed them four stories high and dry

in a strictly modern apartment of three dark, square bedrooms, a square dining-room ventilated by an airshaft, and a square pocket of a kitchen that looked out upon a zigzag of fire-escape. And last a square front-room-de-resistance, with a bay of four windows overlooking a distant segment of Hudson River, an imitation stucco mantelpiece, a crystal chandelier, and an air of complete detachment from its curtailed rear.

But even among the false creations of exterior architects and interior decorators, home can find a way. Despite the square dining-room with the stag-and-tree wall-paper design above the plate-rack and a gilded radiator that hissed loudest at mealtime, when Simon Binswanger and his family relaxed round their after-dinner table, the invisible cricket on the visible hearth fell to whirring.”

Fannie Hurst (19 oktober 1889 – 23 februari 1968)

De Engelse dichter, schrijver en essayist James Leigh Hunt werd geboren op 19 oktober 1784 in Southgate, Middlesex. Zie ook mijn blog van 19 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Leigh Hunt op dit blog.

May and the Poets

There is May in books forever;
May will part from Spenser never;
May's in Milton, May's in Prior,
May's in Chaucer, Thomson, Dyer;
May's in all the Italian books:--
She has old and modern nooks,
Where she sleeps with nymphs and elves,
In happy places they call shelves,
And will rise and dress your rooms
With a drapery thick with blooms.
Come, ye rains, then if ye will,
May's at home, and with me still;
But come rather, thou, good weather,
And find us in the fields together.

On Receiving a Crown of Ivy from John Keats

It is a lofty feeling, yet a kind,
Thus to be topped with leaves;--to have a sense
Of honour-shaded thought,--an influence
As from great nature's fingers, and be twined
With her old, sacred, verdurous ivy-bind,
As though she hallowed with that sylvan fence
A head that bows to her benevolence,
Midst pomp of fancied trumpets in the wind.

It is what's within us crowned. And kind and great
Are all the conquering wishes it inspires,
Love of things lasting, love of the tall woods,
Love of love's self, and ardour for a state
Of natural good befitting such desires,
Towns without gain, and hunted solitudes.

Leigh Hunt (19 oktober 1784 – 28 augustus 1859)

Cover biografie

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

19-10-2013 om 15:40 geschreven door Romenu  

De Surinaamse schrijver Nardo Aluman (eig. Ronald Renardo Aloema) werd geboren in Christiaankondre op 19 oktober 1946. Zie ook alle tags voor Nardo Aluman op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit: Epakano Jakonombo/Tijdens de opstanding

“Heel, heel lang voor de witte man kwam, bestond er een welvarend en vreugdevol dorpje aan de bovenloop van de Amana-rivier in het huidige Frans-Guyana. De naam Amana (Mana) is ontleend aan een soort klei. Het is een roodgele klei en komt veel voor aan de oevers van deze rivier. Van deze klei vervaardigen de Caraïbische vrouwen van de dorpen Awara en Galibi nog altijd hun aardewerk. Het dorp was gevestigd bij een grote Ulemari-boom en heette daarom Ulemari-undy (de stam van de Ulemari).

De rivier Amana leverde tal van middelen van bestaan. Aan vis en vlees had men in het dorp dan ook nooit gebrek. De bevolking van Ulemari-undy deed ook aan landbouw en het dorp was volbeplant met allerlei soorten vruchtbomen. De bewoners vormden een grote familie die onder leiding stond van een pyjai. Deze man was één van de grootste pyjai's in de Guyana's. Iedereen in de Guyana's kende hem en men had veel eerbied voor hem. Zijn onderdanen durfden hem niet bij zijn naam te noemen en daarom wist niemand hoe hij heette. Zijn aanspreektitel was ‘Byjai’, dat betekent leermeester. Zoals het overal in de wereld toegaat, had deze Byjai ook tegenstanders in de andere dorpen; mensen die niet van hem hielden, omdat zij jaloers op hem waren. Maar waarom was men eigenlijk jaloers op hem? Wel, deze man bezat een aantal bijzondere gaven. Zo kon hij zich op bepaalde momenten één maken met de natuur. De vogels en andere dieren, dus ook de wilde poema, gehoorzaamden hem. Hij kon met ze spelen en hun opdrachten geven. Hij alleen kon met de totale natuur communiceren, zelfs met het kleinste levende wezen, zoals de krekel. Soms, als hij zin had, ging hij met de vogels op pad. Geen wonder dat deze man nooit problemen had met het vergaren van voedsel voor zijn gezin. Natuurlijk waren er mannen in het dorp die erachter wilden komen hoe hij dat allemaal deed.”

Nardo Aluman (Christiaankondre, 19 oktober 1946)

De Amerikaanse schrijver Andrew Vachss werd geboren op 19 oktober 1942 in New York. Zie ook alle tags voor Andrew Vachss op dit  blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit: Mask Market

“The night man sitting across from me calls himself Charlie Jones—the kind of motel-register name you hear a lot down where I live. A long time ago, I'd done a few jobs he'd brought to me. The way Charlie works it; he makes his living from finder' s fees. Kind of a felonious matchmaker—you tell him the problem you need solved, he finds you a pro that specializes in it.

Charlie pointedly looked down at my hands. I kept them flat on the chipped blue Formica tabletop, palms down. He placed his own hands in the same position, showing me his ID.

The backs of his frail-looking hands were incongruously cabled with thick veins. The skin around his fingernails was beta-carotene orange. The tip of the little finger on his right hand was missing. I nodded my confirmation. Yeah, he was the man I remembered.

Charlie looked at my own hands for a minute, then up at me. The Burke he knew never had a tattoo, but he nodded, just as I had. Charlie was a tightrope dancer—perfect balance was his survival tool. His nod told me not to worry about whether he believed the story that I was Burke's brother. By him, it was true enough. Where we live, that's the same as good enough.

"It's a nice story," I said, watching as he lit his third cigarette of the meet. Burke was a heavy smoker. Me, I don't smoke … except when I need to convince someone out of my past that I'm still me.

"It's not my story," Charlie reminded me. "Your brother, he was an ace at finding people. Best tracker in the city. I figure he must have taught you some things."

Charlie never invested himself emotionally in any matches he made. He was way past indifferent, as colorless as the ice storm that grayed the window of the no-name diner where we were meeting. But Charlie had something besides balance going for him. He was a pure specialist, a middleman who never got middled. What that means is, Charlie wouldn' t do anything except make his matches.”

Andrew Vachss (New York, 19 oktober 1942)

De Britse schrijver John le Carré werd geboren op 19 oktober 1931 in Poole, Dorset, Engeland. Zie ook alle tags voor John le Carré op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

Uit : A Delicate Truth

« On a sunny Sunday early in that same spring, a 31-year-old British foreign servant earmarked for great things sat alone at the pavement table of a humble Italian cafe in London's Soho, steeling himself to perform an act of espionage so outrageous that, if detected, it would cost him his career and his freedom: namely, recovering a tape recording, illicitly made by himself, from the Private Office of a Minister of the Crown whom it was his duty to serve and advise to the best of his considerable ability.

His name was Toby Bell and he was entirely alone in his criminal contemplations. No evil genius controlled him, no paymaster, provocateur or sinister manipulator armed with an attache case stuffed with hundred-dollar bills was waiting round the corner, no activist in a ski mask. He was in that sense the most feared creature of our contemporary world: a solitary decider. Of a forthcoming clandestine operation on the Crown Colony of Gibraltar he knew nothing: rather, it was this tantalising ignorance that had brought him to his present pass.

Neither was he in appearance or by nature cut out to be a felon. Even now, premeditating his criminal design, he remained the decent, diligent, tousled, compulsively ambitious, intelligent-looking fellow that his colleagues and employers took him for. He was stocky in build, not particularly handsome, with a shock of unruly brown hair that went haywire as soon as it was brushed. That there was gravitas in him was undeniable. »

John le Carré (Poole, 19 oktober 1931)

De Australische dichter Adam Lindsay Gordon werd geboren op 19 oktober 1833 op de Azoren. Zie ook alle tags voor Adam Lindsay Gordon op dit blog en eveneens mijn blog van 19 oktober 2010

To A Proud Beauty ('A Valentine')

Though I have loved you well, I ween,
And you, too, fancied me,
Your heart hath too divided been
A constant heart to be.
And like the gay and youthful knight,
Who loved and rode away,
Your fleeting fancy takes a flight
With every fleeting day.

So let it be as you propose,
Tho' hard the struggle be ;
'Tis fitter far—that goodness knows !—
Since we cannot agree.
Let's quarrel once for all, my sweet,
Forget the past—and then
I'll kiss each pretty girl I meet,
While you'll flirt with the men.

Potters' Clay

Though the pitcher that goes to the sparkling rill
Too oft gets broken at last,
There are scores of others its place to fill
When its earth to the earth is cast ;
Keep that pitcher at home, let it never roam,
But lie like a useless clod,
Yet sooner or later the hour will come
When its chips are thrown to the sod.

Is it wise, then, say, in the waning day,
When the vessel is crack'd and old,
To cherish the battered potter's clay,
As though it were virgin gold ?
Take care of yourself, dull, boorish elf,
Though prudent and safe you seem,
Your pitcher will break on the musty shelf,
And mine by the dazzling stream.

Adam Lindsay Gordon (19 oktober 1833 – 24 juni 1870)

Borstbeeld in Ballarat

19-10-2013 om 15:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Ntozake Shange werd geboren als Paulette Williams op 18 oktober 1948 in Trenton, New Jersey. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2008 ook mijn blog van 18 oktober 2009.

People of Watts

where we come from, sometimes, beauty
floats around us like clouds
the way leaves rustle in the breeze
and cornbread and barbecue swing out the backdoor
and tease all our senses as the sun goes down.

dreams and memories rest by fences
Texas accents rev up like our engines
customized sparkling powerful as the arms
that hold us tightly black n fragrant
reminding us that once we slept and loved
to the scents of magnolia and frangipani
once when we looked toward the skies
we could see something as lovely as our children's
smiles white n glistenin' clear of fear or shame
young girls in braids as precious as gold
find out that sex is not just bein' touched
but in the swing of their hips the light fallin cross
a softbrown cheek or the movement of a mere finger
to a lip many lips inviting kisses southern
and hip as any one lanky brother in the heat
of a laid back sunday rich as a big mama still
in love with the idea of love how we play at lovin'
even riskin' all common sense cause we are as fantastical
as any chimera or magical flowers where breasts entice
and disguise the racing pounding of our hearts
as the music that we are
hard core blues low bass voices crooning
straight outta Compton melodies so pretty
they nasty cruising the Harbor Freeway
blowin' kisses to strangers who won't be for long
singing ourselves to ourselves Mamie Khalid Sharita
Bessie Jock Tookie MaiMai Cosmic Man Mr. Man
Keemah and all the rest seriously courtin'
rappin' a English we make up as we go along
turnin' nouns into verbs braids into crowns
and always fetchin' dreams from a horizon
strewn with bones and flesh of those of us
who didn't make it whose smiles and deep
dark eyes help us to continue to see
there's so much life here.

Ntozake Shange (Trenton, 18 oktober 1948)

De Nederlandse literatuurcriticus, essayist en letterkundige Kees Fens werd geboren in Amsterdam op 18 oktober 1929. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Kees Fens op dit

blog.

Uit: In het voorbijgaan

“Het woord column is reddeloos; het drijft, steeds weker wordend, weg over de wijde wateren van de betekenisloosheid. Voor het weekdier dat het woord columnist is, geldt hetzelfde. Krijgt u wel eens van iemand een slappe hand? De gever moet een columnist zijn.
Eens was ‘column’ een mooi, stevig woord, geharnast, gewapend, een wat gevreesd woord ook. Een woord zelfs met prikkeldraad eromheen. Niet of nauwelijks aan te pakken. Alles in de wereld is scheef en de kranten handhaven in de objectiviteit die zij een heer toedenken die scheefheid. Maar in de laatste kolom van een pagina werd de scheefheid zo mogelijk dagelijks rechtgezet; alle zachte meningen gingen in spot en hoon ten onder.
Daar werd even de waarheid gezegd, die de krant zelf niet aandurfde. En dat in de beste taal die er is en dat is de taal zonder nuances, hoewellen, ofschonen, misschien en maren.
De schrijver van de column ging het om ideeën, om denkwijzen en om alle mensen die de lafheid van de zachte krachten vertegenwoordigen. Over al die meningen en mensen schreef hij. Over zichzelf nooit. Zo hoort het ook. Bloed aan de paal – dat was een column, het scheermes dat de redactie zelf niet durfde te gebruiken.
Lange tijd waren er in Nederland twee columnisten: Jan Blokker en Piet Grijs, de een in een dagblad, de ander in een weekblad. Meer dan twee (en die uitstekend, natuurlijk) zijn er ook niet nodig. Hun columns hadden de directheid van de eenzijdige opinie en een heel goede taalstevigte, woorden die je aanpakken en vasthouden en die niet onder je ogen wegglijden. (Piet Grijs schreef als Stoker een tijd ook dagelijks in hetzelfde dagblad; de derde columnist dus).
Ik gebruik de verleden tijd, hoewel de twee nog schrijven. Maar als tweetal zijn ze geschiedenis geworden. Ze zijn nu omringd door ontelbare stukjesschrijvers, die hun belevenissen en meninkjes columns noemen en zichzelf ‘columnist’.

Kees Fens (18 oktober 1929 - 14 juni 2008)

De Duitse dichter en schrijver Heinrich von Kleist werd geboren op 18 oktober 1777 in Frankfurt an der Oder. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Heinrich von Kleist op dit blog.

Jünglingsklage

Winter, so weichst du,
      Lieblicher Greis,
Der die Gefühle
      Ruhigt zu Eis.
Nun unter Frühlings
      Ueppigem Hauch
Schmelzen die Ströme –
      Busen, du auch!

Mädchenrätsel

Träumt er zur Erde, wen,
      Sagt mir, wen meint er?
Schwillt ihm die Träne, was
      Götter, was weint er?
Bebt er, ihr Schwestern, was,
      Redet, erschrickt ihn?
Jauchzt er, o Himmel, was
      Ist's, was beglückt ihn?

Der höhere Friede

Wenn sich auf des Krieges Donnerwagen
Menschen waffnen, auf der Zwietracht Ruf,
Menschen, die im Busen Herzen tragen,
Herzen, die der Gott der Liebe schuf:

Denk´ich, können sie doch mir nichts rauben,
Nicht den Frieden, der sich selbst bewährt,
Nicht die Unschuld, nicht an Gott den Glauben,
Der dem Hasse wie dem Schrecken wehrt;

Nicht des Ahorns dunkelm Schatten wehren,
Daß er mich im Weizenfeld erquickt,
Und das Lied der Nachtigall nicht stören,
Die den stillen Busen mir entzückt.

Heinrich von Kleist (18 oktober 1777 - 21 november 1811)

Standbeeld in Berlijn, Kreuzberg

De Belgische schrijver Raymond Brulez werd geboren te Blankenberge op 18 oktober 1895. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Raymond Brulez op dit blog.

Uit: Mémoires van een Borgenaar

“Maar eens had ik in het stadspark, in het schemeruur, een schaamteloos heerschap gezien met grijnzend gelaat en wanstaltig gekromde houding: monsterachtige hippokamp!... Dit boezemde mij een duurzamen afkeer in, dien de moreele traktaatjes te dien tijde ‘heilzaam’ noemden, maar waarover de moderne psychoanalytische school, naar het schijnt, een andere, zeer verbluffende theorie verkondigt. Uit overbodige zielszorg stuurde mijn moeder mij nochtans vaak ter biecht. Ik ging gaarne naar de kerk; niet uit innige godsvrucht, maar om deze reden:

Te Borgen volgde men niet meer de patriarchale tucht die de mishoorenden naar der kunne scheidt: de mannen rechts, de vrouwen links. De parochianen mochten ad libitum hun plaats uitkiezen - al werd hierbij toch een soort sociale klasseering gevolgd: zoodat de ‘werkende’ stand het breede middenschip vulde, terwijl de ‘goede’ burgerij in voorname afzondering in de twee zijbeuken knielde. Moeder had onze stoelen zoo ver mogelijk van het tochtend portaal doen plaatsen, onder het brandraam alwaar in levensgrootte Philippus van den Elzas en Margareta van Beieren prijkten.

Van hieruit kon men echter moeilijk het Heilig Sacrificie volgen. Mijn aandacht bleef dan ook steeds gericht naar deze kleurige verbeeldingen. Philippus' bronzen gelaat staarde ernstig van onder de klare kroon. Zijn roode mantel plooide open aan den gepantserden knie die manhaftig vooruitdrong. De handen steunden op het kruis van het slagzwaard dat zijn punt in een graszode stak, waarnevens een trouw leeuwtje met half geloken oogen sluimerde. Zooals een anatomische plaat kon 's hertogen romp openklappen, maar in stede van het heldenhart werd dan slechts een vierkantje leege lucht zichtbaar.”

Raymond Brulez (18 oktober 1895 – 17 augustus 1972)

De Noorse dichter, vertaler en musicus Jan Erik Vold werd geboren op 18 oktober 1939 in Oslo. Zie ook mijn blog van 18 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jan Erik Vold op dit blog.

A New Meeting

A new meeting – and all
the pain

bound
to follow. Even so

we’re happy about it, pulling at
all the

handles, levers and sticks
of joy, jackpot

upon jackpot!
while the coins gush out

so fast
and so many that we cannot

collect them – never mind about
that, never mind.

Cashing in
these chips, that’s where

the real work
begins.

The Fact that No Birds Sing

When sorrow comes, there is no
language

for it. Sorrow
is blackness, is absence, is yearning – many names

can be used, none of which
equals sorrow. To bear sorrow

is not to want to get up
in the morning, not to manage to lift your foot

from the sidewalk, not to be able to escape
the same stab in your heart that you felt

yesterday, the day before yesterday, two days
before yesterday, every time

you pass those spots in town, those landscapes
of mind, those names

for what you lost: a body, a laughter, a lightness – a pair
of eyes to meet your own. Do those eyes

have a name? Are they called Oscar? Are they called
Kathinka? The fact that O or K is gone

is incomprehensible, incomprehensible, incomprehensible
– is there a name for it? The fact

that K or O shall never place a calming hand
on your forehead brings pain

beyond words – is there a name for it? The fact
that no birds

sing. A blackness
called sorrow. Lasts seldom more than seven years.

Jan Erik Vold (Oslo, 18 oktober 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e oktober ook mijn blog van 18 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

18-10-2013 om 18:14 geschreven door Romenu  

200 Jaar Georg Büchner

De Duitse schrijver Georg Büchner werd geboren op 17 oktober 1813 in Goddelau. Dat is vandaag precies 200 jaar geleden. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Georg Büchner op dit blog.

Uit: Woyzeck

„Hauptmann: Woyzeck, Er hat keine Tugend! Er ist kein tugendhafter Mensch! Fleisch und Blut? Wenn ich am Fenster lieg', wenn's geregnet hat, und den weißen Strümpfen nachseh', wie sie über die Gassen springen – verdammt, Woyzeck, da kommt mir die Liebe! Ich hab' auch Fleisch und Blut. Aber, Woyzeck, die Tugend! Die Tugend! Wie sollte ich dann die Zeit rumbringen? Ich sag' mir immer: du bist ein tugendhafter Mensch – gerührt: –, ein guter Mensch, ein guter Mensch.

Woyzeck: Ja, Herr Hauptmann, die Tugend – ich hab's noch nit so aus. Sehn Sie: wir gemeine Leut, das hat keine Tugend, es kommt nur so die Natur; aber wenn ich ein Herr wär und hätt' ein' Hut und eine Uhr und eine Anglaise und könnt' vornehm rede, ich wollt' schon tugendhaft sein. Es muß was Schönes sein um die Tugend, Herr Hauptmann. Aber ich bin ein armer Kerl!

Hauptmann: Gut, Woyzeck. Du bist ein guter Mensch, ein guter Mensch. Aber du denkst zuviel, das zehrt; du siehst immer so verhetzt aus. – Der Diskurs hat mich ganz angegriffen. Geh jetzt, und renn nicht so; langsam, hübsch langsam die Straße hinunter!

Scene uit de film van Werner Herog met Klaus Kinski als Woyzeck, 1979.

Freies Feld, die Stadt in der Ferne

Woyzeck und Andres schneiden Stecken im Gebüsch. Andres pfeift.

Woyzeck: Ja, Andres, der Platz ist verflucht. Siehst Du den lichten Streif da über das Gras hin, wo die Schwämme so nachwachsen? Da rollt abends der Kopf. Es hob ihn einmal einer auf, er meint', es wär ein Igel: drei Tag und drei Nächt, er lag auf den Hobelspänen. – Leise:Andres, das waren die Freimaurer! Ich hab's, die Freimaurer!

Andres singt:
Saßen dort zwei Hasen,
fraßen ab das grüne, grüne Gras...

Woyzeck: Still: Hörst du's, Andres? Hörst du's? Es geht was!

Andres:
Fraßen ab das grüne, grüne Gras...
bis auf den grünen Rasen.

Woyzeck: Es geht hinter mir, unter mir. – Stampft auf den Boden: Hohl, hörst Du? Alles hohl da unten! Die Freimaurer!

Andres: Ich fürcht' mich.

Woyzeck: 's ist so kurios still. Man möcht' den Atem halten. – Andres!

Andres: Was?

Woyzeck: Red was! – Starrt in die Gegend. – Andres, wie hell! Über der Stadt is alles Glut! Ein Feuer fährt um den Himmel und ein Getös herunter wie Posaunen. Wie's heraufzieht! – Fort! Sieh nicht hinter dich! – Reißt ihn ins Gebüsch.

Andres nach einer Pause: Woyzeck, hörst du's noch?

Woyzeck: Still, alles still, als wär' die Welt tot.

Andres: Hörst du? Sie trommeln drin. Wir müssen fort!”

Georg Büchner (17 oktober 1813 - 19 februari 1837)

Anoniem portret, rond 1836

De Nederlandse schrijver Simon Vestdijk werd geboren in Harlingen op 17 oktober 1898. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Vestdijk op dit blog.

Twee dichters

Zij hadden samen 't groene gif gedronken,
Zij wilden in hun verzen ondergaan, -
Niet over eeuw'g liefde, sneeuw'ge maan, -
't Liefst zouden zij met vuile woorden pronken.

Er kwam een vrouw, - of waren 't and're vonken
Die hen bezielden? - Zij zijn heengegaan,
Verwaten, stoffig op de brede baan,
Naar 't neev'lig stadsbeeld, waar de vriendschap slonk in

Een twist van prikkelbare jonggehuwden.
Wie zou de minste zijn? - Het naspel was
Een kort revolverdrama, dat weer luwde, -

Het tweede: een bekering met veel wijn
En een pak slaag in 't natte Neckargras, -
Het derde: het cachot, - en de woestijn...

.

Maart

Dit is een duivelskind, deze maand Maart.
Men kan dit in een stormnacht goed bemerken:
Hij buitelt door de schoorsteen op de haard
En blaast de torenhanen van de kerken!

Nochtans, al wat hij roert is slechts zijn staart,
Waarmee hij wind maakt als met vogelvlerken,
En van zijn hoef is enkel 't boerenpaard
De drager, dat de akker gaat bewerken.

Rust en beweging is deze maand eigen:
Wildheid der luchten, en op aarde 't wachtend
Verlangen naar wat eerlang komen gaat.

En drooggewaaide stoepen langs de straat
Zijn nooit zo helderblauw en kalm en smachtend
Als wanneer buien in de hemel dreigen.

IJstocht

Door albast blinkt de zon. De velden schijnen
Ons tegen met dezelfde gele glans,
Die ook op ’t hardblauw vlak aan de balans
Der schaatsen ontschampt in bestoven lijnen.

Het kruis der armen, ’t overstag der voeten,
De losse haren onder mutsenvacht:
Alles biedt de weerstand tegen ’t ontmoeten,
Dat wij zo lang vermeden, overmacht,

Een korte tijd maar op de noordervijvers
Met ’t gele zuiderlicht, waarlangs het steken
Der ijzersneden is als vlijt’ge drijvers
Naar een verliefdheid die niet door wil breken.

Simon Vestdijk (17 oktober 1898 – 23 maart 1971)

De Spaanse schrijver Miguel Delibes werd op 17 oktober 1920 in Valladolid geboren. Zie ookmijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Miguel Delibes op dit blog

Uit: Le chemin (Vertaald door Rudy Chaulet)

“Il n’avait jamais vu la fille de l’Américain d’aussi près ; son visage et sa silhouette lui faisaient oublier par moment cette situation compromettante. Sa voix aussi, qui avait les doux accents modulés d’un chardonneret. Sa peau était lisse et brune et ses yeux obscurs assombris par des cils très noirs. Ses bras étaient minces et souples, et comme ses jambes longues et sveltes, ils offraient la teinte dorée de la poitrine des perdrix mâles. Quand elle se déplaçait, la légèreté de ses mouvements donnait la sensation qu’elle pourrait s’envoler et se perdre dans l’espace comme une bulle de savon.
     — Bien, dit-elle soudain, comme ça vous êtes tous les trois des petits voleurs.
     Daniel le Hibou s’avoua qu’il pourrait passer sa vie à l’écouter dire qu’il était un petit voleur sans se lasser le moins du monde. Quand elle disait « petit voleur » c’était comme si elle lui caressait les joues de ses mains, de ses deux petites mains légères et pleines de vie.”

Miguel Delibes (Valladolid, 17 oktober 1920)

De Amerikaanse toneelschrijver Arthur Miller werd geboren in New York op 17 oktober 1915. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arthur Miller op dit blog.

Uit: Death of a Salesman

“LINDA (hearing Willy outside the bedroom, calls with some trepidation): Willy!

WILLY:It’s all right. I came back.

LINDA:Why? What happened?

(Slight pause.) Did something happen, Willy?

WILLY: No, nothing happened.

LINDA:You didn’t smash the car, did you?

WILLY (with casual irritation): I said nothing happened. Didn’t you hear me?

LINDA: Don’t you feel well?

WILLY: I’m tired to the death.

(The flute has faded away. He sits on the bed beside her, a little numb.)

I couldn’t make it. I just couldn’t make it, Linda.

LINDA (very carefully, delicately): Where were you all day? You look terrible.

WILLY: I got as far as a little above Yonkers. I stopped for a cup of coffee. Maybe it was the coffee.

LINDA: What?

WILLY (after a pause): I suddenly couldn’t drive any more. The car kept going off onto the shoulder, y’know?

LINDA (helpfully): Oh. Maybe it was the steering again. I don’t think Angelo knows the Studebaker.

WILLY: No, it’s me, it’s me. Suddenly I realize I’m goin’ sixty miles an hour and I don’t rememb

er the last five minutes. I’m — I can’t seem to — keep my mind to it.

LINDA: Maybe it’s your glasses. You never went for your new glasses.“

Arthur Miller (17 oktober 1915 – 10 februari 2005)

De Nederlandse schrijfster en dichteres Nel Noordzij (Eig. Pieternella Margaretha Breevoort-Noordzij) werd geboren in Rotterdam op 17 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 17 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Nel Noordzij op dit blog.

Ik wil je lichaam in kleuren

Ik wil je lichaam in kleuren
onderbrengen en je elke dag
anders dragen ik wil een nacht
tussen je vleugels bouwen en
je vingers uitmuntend verdelen

waarom verroer je niet in mij
ik ben een kathedraal ik ben
een overgroot bos je kunt mij
bewonen je kunt duiven in mij
houden ik ben ruimtelijk
tast mij af ik ben onmetelijk
ontmoet mij waar het wonder is

ik zal het schuim van je
zenuwen begraven in de bokaal
van mijn verlangen en verrukkelijk
wij zullen aanzitten aan rijke
tafels en somtijds van mening
verschillen heimelijk en onverdragelijk
maar niettemin aanzitten in een
bijzonder eigen land.

Nel Noordzij (17 oktober 1923 – 7 september 2003)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e oktober ook mijn blog van 17 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

17-10-2013 om 20:06 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Günter Grass werd geboren in Danzig (tegenwoordig Gdansk, Polen) op 16 oktober 1927. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Grass op dit blog.

Uit:  Katz und Maus

“... und einmal, als Mahlke schon schwimmen konnte, lagen wir neben dem Schlagballfeld im Gras. Ich hätte zum Zahnarzt gehen sollen, aber sie ließen mich nicht, weil ich als Tickspieler schwer zu ersetzen war. Mein Zahn lärmte. Eine Katze strich diagonal durch die Wiese und wurde nicht beworfen. Einige kauten oder zupften Halme. Die Katze gehörte dem Platzverwalter und war schwarz. Hotten Sonntag rieb sein Schlagholz mit einem Wollstrumpf. Mein Zahn trat auf der Stelle. Das Turnier dauerte schon zwei Stunden. Wir hatten hoch verloren und warteten nun auf das Gegenspiel. Jung war die Katze, aber kein Kätzchen. Im Stadion wurden oft und wechselseitig Handballtore geworfen. Mein Zahn wiederholte ein einziges Wort. Auf der Aschenbahn übten Hundertmeterläufer das Starten oder waren nervös. Die Katze machte Umwege. Über den Himmel kroch langsam und laut ein dreimotoriges Flugzeug, konnte aber meinen Zahn nicht übertönen. Die schwarze Katze des Platzverwalters zeigte hinter Grashalmen ein weißes Lätzchen. Mahlke schlief. Das Krematorium zwischen den Vereinigten Friedhöfen und der Technischen Hochschule arbeitete bei Ostwind. Studienrat Mallenbrandt pfiff: Wechsel Fangball Übergetreten. Die Katze übte. Mahlke schlief oder sah so aus. Neben ihm hatte ich Zahnschmerzen. Die Katze kam übend näher. Mahlkes Adamsapfel fiel auf, weil er groß war, immer in Bewegung und einen Schatten warf. Des Platzverwalters schwarze Katze spannte sich zwischen mir und Mahlke zum Sprung. Wir bildeten ein Dreieck. Mein Zahn schwieg, trat nicht mehr auf der Stelle: denn Mahlkes Adamsapfel wurde der Katze zur Maus. So jung war die Katze, so beweglich Mahlkes Artikel – jedenfalls sprang sie Mahlke an die Gurgel; oder einer von uns griff die Katze und setzte sie Mahlke an den Hals; oder ich, mit wie ohne Zahnschmerz, packte die Katze, zeigte ihr Mahlkes Maus: und Joachim Mahlke schrie, trug aber nur unbedeutende Kratzer davon.“

Günter Grass (Danzig, 16 oktober 1927)

De Iers-Engelse schrijver Oscar Wilde werd geboren op 16 oktober 1854 in Dublin. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oscar Wilde op dit blog.

Ballad of Reading Gaol – II (Fragment)

Six weeks the guardsman walked the yard,
In the suit of shabby gray:
His cricket cap was on his head,
And his step was light and gay,
But I never saw a man who looked
So wistfully at the day.

I never saw a man who looked
With such a wistful eye
Upon that little tent of blue
Which prisoners call the sky,
And at every wandering cloud that trailed
Its ravelled fleeces by.

He did not wring his hands, as do
Those witless men who dare
To try to rear the changeling Hope
In the cave of black Despair:
He only looked upon the sun,
And drank the morning air.

He did not wring his hands nor weep,
Nor did he peek or pine,
But he drank the air as though it held
Some healthful anodyne;
With open mouth he drank the sun
As though it had been wine!

And I and all the souls in pain,
Who tramped the other ring,
Forgot if we ourselves had done
A great or little thing,
And watched with gaze of dull amaze
The man who had to swing.

For strange it was to see him pass
With a step so light and gay,
And strange it was to see him look
So wistfully at the day,
And strange it was to think that he
Had such a debt to pay.

The oak and elm have pleasant leaves
That in the spring-time shoot:
But grim to see is the gallows-tree,
With its alder-bitten root,
And, green or dry, a man must die
Before it bears its fruit!

The loftiest place is the seat of grace
For which all worldlings try:
But who would stand in hempen band
Upon a scaffold high,
And through a murderer's collar take
His last look at the sky?

Oscar Wilde (16 oktober 1854 – 30 november 1900)

De IJslandse schrijver Guðbergur Bergsson werd geboren op 16 oktober 1932 in Grindavik. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Guðbergur Bergsson op dit blog.

Uit: The Swann (Vertaald door Bernard Scudder)

"Their conversation grew empty, sarcastic and disjointed as the party gradually thinned out. People turned gloomier, their optimism and the effect of  the alcohol wore off and they felt the vast hopelessness that was the main thing this little nation had cultivated in its little land, and in fact the only thing it had to offer on any great scale. Before they reached their destination they said with sobs but wry smiles that not even Icelandic potatoes could take on the world except by wishful thinking, even though none in the world could match them for taste, wholesomeness and quality.

"Everything here is best, but no one out in the big wide world knows that, because the bounties of the earth carry no threat, no war or atom bombs", one of them said. "Kill people like they did in the Sagas and you 'll capture global attention".

Ahead of them, directly above the road, was a small, grey and heavy cloud, full to bursting with rain, and when the remainder of the party rode under it a downpour broke which would have drenched them all to the bone if they hadn't been stirred to action and galloped off apace to avoid the torrent. Most of the rain landed on the road, and when they looked back there was no cloud, but from the wet patch on the ground they could tell the shape it had been in the sky.

It was approaching midnight but the sun started shining again, a weak flash of dull gold."

Guðbergur Bergsson (Grindavik, 16 oktober 1932)

De Amerikaanse schrijver Eugene Gladstone O’Neill werd op 16 oktober 1888 in New York City geboren. Zie en ook mijn blog van 16 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugene O’Neill op dit blog.

Uit: The Iceman Cometh

“LARRY--(with inner sardonic amusement--flatteringly)  A shrewd business man, who doesn't miss any opportunity to get on in the world.  That's what I'd call you.

ROCKY--(pleased)  Sure ting.  Dat's me.  Grab another ball, Larry. (Larry pours a drink from the bottle on Willie's table and gulps it down.  Rocky glances around the room.)  Yuh'd never tink all dese bums had a good bed upstairs to go to.  Scared if dey hit the hay dey wouldn't be here when Hickey showed up, and dey'd miss a coupla drinks.  Dat's what kept you up too, ain't it?

LARRY--It is.  But not so much the hope of booze, if you can believe that.  I've got the blues and Hickey's a great one to make a joke of everything and cheer you up.

ROCKY--Yeah, some kidder!  Remember how he woiks up dat gag about his wife, when he's cockeyed, cryin' over her picture and den springin' it on yuh all of a sudden dat he left her in de hay wid de iceman?  (He laughs.)  I wonder what's happened to him.  Yuh could set your watch by his periodicals before dis.  Always got here a coupla days before Harry's birthday party, and now he's on'y got till tonight to make it.  I hope he shows soon.  Dis dump is like de morgue wid all dese bums passed out.  (Willie Oban jerks and twitches in his sleep and begins to mumble.  They watch him.)

WILLIE--(blurts from his dream)  It's a lie!  (miserably)  Papa! Papa!

LARRY--Poor devil.  (then angry with himself)  But to hell with pity!  It does no good.  I'm through with it!”

Eugene O’Neill (16 oktober 1888 – 27 november 1953)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Gustaaf Peek werd geboren in Haarlem in 1975. Peek studeerde Engelse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. Zie ook alle tags voor Gustaaf Peek op dit blog.

Uit: Ik was Amerika

“Ze zagen elkaar, van een afstand. Ze zeiden goedemorgen, zwaaiden naar elkaar tijdens schafttijd. De zakken van de Duitser werden zwaarder en zwaarder, tot Harris hem waarschuwde dat het op deze manier zou gaan opvallen. Hij raadde aan om meer afgebroken katoenstelen de zakken in te smokkelen, die waren minder zwaar, maar rinkelden niet, zoals losse stenen.

Hij liet toe dat de gevangene hem soms hielp met stapelen. Na een lading bood de Duitser hem een sigaret aan.

(…)

‘Naar zijn eerste kaart aan Lilly had hij lang gezocht. De keuze was overweldigend, bloemen, dieren, impressionisten, portretten van filmsterren, auto’s, verre landen. Maar het werd een foto van Hoover Dam, het uitzicht over de rand, de duizelende diepte daar beneden. De volgende dag sprak Lilly hem hierover aan in de winkel.

– Een foto van een afgrond, Harris. En we zijn nog niet eens uit geweest.

Zijn eerste foto was bedoeld als voorzichtige introductie, een achteloze uiting van algemene interesse en een kleine herinnering aan zijn bestaan. Een beroemd Amerikaans monument leek hem net die universele toon aan te slaan.”

Gustaaf Peek (Haarlem, 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e oktober ook mijn blog van 16 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

16-10-2013 om 20:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor A. F.Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: De helleveeg

“Ze ontving me in een crèmekleurige deux-pièces, die de duurdere kledingwinkel verried, en perfect om haar heen sloot: op haar achtendertigste had ze nog net zo'n mooi figuur als vijftien jaar eerder op haar trouwdag. Hoe kon het dat mijn moeder, die sterk op haar leek, al voor haar dertigste grijs begon te worden, en dat Tiny haar eigen donkerbruine haarkleur had behouden, zonder een enkel zilveren draadje? En dat de oudste van de twee zussen al tien jaar een rimpelig oudevrouwtjesgezicht had, terwijl dat van de jongste nog knap en strak was, met grote bruine ogen, waarvan de leden niet door permanente vermoeidheid waren gaan hangen? Tiny had zich bescheiden opgemaakt, precies genoeg om het bijzondere aan haar trekken te accentueren. Een dame, every inch. Maar pas op.
Misschien moest ik zeggen trois-pièces, want over het mantelpak droeg ze een huishoudschortje in dezelfde crèmekleur, met ruches en een grote strik, waarvan de lussen op haar billen dansten toen ze voor me uit naar de woonkamer liep. In de flat was weinig veranderd sinds ik er als jongen van elf, twaalf een paar keer gelogeerd had. Hetzelfde meubilair, nog als nieuw, de teakhouten leuningen zelfs niet een beetje verschoten. Er stond nu een grote kleurentelevisie op de plaats waar vroeger de kleine, lichtblauwe radio stond, waaraan ik me had gelaafd in die bloeitijd van de rock-'n-roll. Wat meer planten misschien, en nergens asbakken, althans niet zichtbaar - verder alles bij het oude. Ik ging wat ongemakkelijk op de bank zitten, onverminderd (en sinds de ontvangst zelfs in meerdere mate) gehinderd door het priapisme van Guy de Maupassant.
Ik vroeg Tiny of ze nog altijd op dezelfde wijze koffie maakte: heel sterk, met kokende melk aangelengd.
'Koos drinkt hem nu anders,' zei ze weinig vriendelijk, 'maar voor jou kan ik het nog wel een keer op de oude manier doen.' Tiny verdween naar de keuken. Ze hield er nog altijd die aanstellerig schokkerige manier van zich voortbewegen op na, met half opgeheven onderarmen en geknakte polsen - een beetje slofferig ook, zelfs nu ze haar hoogste hakken droeg. Het was in strijd met haar aanvankelijke verschijning als dame, wat misschien ook precies in haar bedoeling lag. Een clown met een schortje voor, dat is wat ze konden krijgen, de mensen.”

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

De Franstalige Algerijnse schrijver Boualem Sansal werd geboren op 15 oktober 1949 in El Teniente-Had. Zie ook alle tags voor Boualem Sansal op dit blog.

Uit: Harraga

« La pauvreté des jours ? la bêtise ambiante ? Oui, c'est cela mais il y a plus fort, le traficotage, la religion, la bureaucratie, la culture du crime, du coup, du clan, l'apologie de la mort, la glorification du tyran, l'amour du clinquant, la passion du discours hurlé. Est-ce tout ? Il y a le mauvais exemple. Il vient de haut, du gouvernement qui prend son inculture pour un diamant légendaire, sa barbarie pour du raffinement, ses bricolages pour de formidables stratégies d'Etat, ses détournements pour de légitimes rémunérations. Ah, les gueux, ah, la puanteur ! Et l'intelligentsia, que dit-elle, ses champions ne sont pas tous morts ? Qu'est-ce que tu veux qu'ils disent en prison, ils réclament du pain et une couverture comme les autres !  »

(…)

« Quel siècle fait-il dehors ? le bruit et la poussière qui me parviennent par vagues brutales ne me disent rien qui vaille. Il y a maldonne, l'Islam le plus ténébreux et le modernisme le plus toc se disputent les rengaines et les initiatives. C'est à hue et à dia, j'en ai les oreilles malades. Le temps, patrimoine mondial de l'humanité, subit ici les injures d'un passéisme virulent et les outrages d'un futurisme d'horreur, il n'a plus de force, plus d'allant, plus de lumière. Faut-il aimer le néant pour s'infliger pareille distorsion ! »

Boualem Sansal (El Teniente-Had, 15 oktober 1949)

De Duitse dichter, filosoof, filoloog en schrijver Friedrich Nietzsche werd geboren op 15 oktober 1844 in Röcken ten zuidwesten van Leipzig. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Friedrich Nietzsche op dit blog.

Uit: Ecce Homo

“Das Glück meines Daseins, seine Einzigkeit vielleicht, liegt in seinem Verhängnis: ich bin, um es in Räthseltorm auszudrücken, als mein Vater bereits gestorben, als meine Mutter lebe ich noch und werde alt. Diese doppelte Herkunft, gleichsam aus der obersten und der untersten Sprosse an der Leiter des Lebens, décadent zugleich und Anfang - dies, wenn irgend Etwas, erklärt jene Neutralität, jene Freiheit von Partei im Verhältnis zum Gesammtprobleme des Lebens, die mich vielleicht auszeichnet. Ich habe für die Zeichen von Aufgang und Niedergang eine feinere Witterung als je ein Mensch gehabt hat, ich bin der Lehrer par excellence hierfür, ich kenne Beides, ich bin Beides. Mein Vater starb mit sechsunddreissig Jahren: er war zart, liebenswürdig und morbid, wie ein nur zum Vorübergehn bestimmtes Wesen, eher eine giftige Erinnerung an das Leben, als das Leben selbst. Im

gleichen Jahre, wo sein Leben abwärts ging, ging auch das meine abwärts: im sechsunddreissigsten Lebensjahre kam ich auf den niedrigsten Punkt meiner Vitalität, ich lebte noch, doch ohne drei Schritt weit vor mich zu sehen. Damals – es war 1879 - legte ich meine Basler Professur nieder, lebte den Sommer über wie ein Schatten in St. Moritz und den nächsten Winter, den sonnenärmsten meines Lebens, als Schatten in Nlaumburg. Dies war mein Miminum:

«Der Wanderer und sein Schatten» entstand währenddem. Unzweifelhaft, ich verstand mich damals auf Schatten ...“

Friedrich Nietzsche (15 oktober 1844 – 25 augustus 1900)

Portret door Edvard Munch, 1906

De Russische dichter en schrijver Michail Joerjevitsj Lermontov werd geboren op 15 oktober 1814 in Moskou. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michail Lermontov op dit blog.

A Prayer

Faithful before thee, Mother of God, now kneeling,
Image miraculous and merciful--of thee
Not for my soul's health nor battles waged, beseeching,
Nor yet with thanks or penitence o'erwhelming me!

Not for myself,--my heart with guilt o'erflowing--
Who in my home land e'er a stranger has remained,
No, a sinless child upon thy mercy throwing,
That thou protect her innocence unstained!

Worthy the highest bliss, with happiness O bless her!
Grant her a friend to stand unchanging at her side,
A youth of sunshine and an old age tranquil,
A spirit where together peace and hope abide.

Then, when strikes the hour her way from earth for wending,
Let her heart break at dawning or at dead of night--
From out thy highest heaven, thy fairest angel sending
The fairest of all souls sustain in heavenward flight!

Like An Evil Spirit

Like an evil spirit hast thou
Shocked my heart from out its rest,
If thou'lt take it quite away now--
Thou wilt win my healing blest!

My heart thy temple evermore!
Thy face,--the altar's Godhead sign!
Not heaven's grace,--thy smiles, restore,
Grant absolution, joy divine!

Michail Lermontov (15 oktober 1814 - 27 juli 1841)

De Italiaanse schrijver Italo Calvino werd geboren in Santiago de las Vegas op Cuba op 15 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Italo Calvino op dit blog.

Uit: Cosmicomics (Vertaald door William Weaver e.a.)

“I had fallen in love. What I mean is: I had begun to recognize, to isolate the signs of one of those from the others, in fact I waited for these signs I had begun to recognize, I sought them, responded to those signs I awaited with other signs I made myself, or rather it was I who aroused them, these signs from her, which I answered with other signs of my own . . . ”

(…)

“I could distinguish the shape of her bosom, her arms, her thighs, just as I remember them now, just as now, when the Moon has become that flat, remote circle, I still look for her as soon as the first sliver appears in the sky, and the more it waxes, the more clearly I imagine I can see her, her or something of her, but only her, in a hundred, a thousand different vistas, she who makes the Moon the Moon and, whenever she is full, sets the dogs to howling all night long, and me with them.”

(…)

“Now the situation is different, I admit: I have a wristwatch, I compare the angle of its hands with the angle of all the hands I see; I have an engagement book where the hours of my business appointments are marked down; I have a chequebook on whose stubs I add and subtract numbers. At Penn Station I get off the train, I take the subway, I stand and grasp the strap with one hand to keep my balance while I hold the newspaper up in the other, folded so I can glance over the figures of the stock market quotations: I play the game, in other words, the game of pretending there's an order in the dust, a regularity in the system, or an interpretation of different systems, incongruous but still measurable, so that every graininess of disorder coincides with the faceting of an order which promptly crumbles.”

Italo Calvino (15 oktober 1923 - 19 november 1985)

De Nederlandse schrijfster Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit) werd op 15 oktober 1946 in Bussum geboren. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tessa de Loo op dit blog.

Uit: Die Zwillinge (Vertaald door Waltraud Hüsmeri)

“"Es gefiel ihm nicht, dass du krank warst. Ein gesundes Kind ist eine gute Investition, aber ein krankes ... Ärzte, Medikamente, ein Sanatorium, eine Beerdigung. Das hätte nur Geld gekostet. Deshalb war es ihm ganz recht, als seine Schwester Elisabeth anbot, dich mitzunehmen – auch wenn er sie überhaupt nicht leiden konnte und ihr in ihrer mondänen Trauerkleidung nur misstraute. Sie hatte ihm erzählt, ihr Sohn wohne in einer trockenen, waldreichen Gegend unweit von Amsterdam, wo das Klima heilsam sei für Tbc-Kranke, in der Nähe sei sogar ein Sanatorium [...] Opa war nichts mehr an dir gelegen, auch nicht, als du wieder gesund warst. Eine Katze, die als junges Tier kränkelt, wird nie richtig gesund und stark, das war sein Standpunkt."

Tessa de Loo (Bussum, 15 oktober 1946)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e oktober ook mijn blog van 15 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

15-10-2013 om 19:38 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Heinz Helle werd geboren op 15 oktober 1978 in München. Helle studeerde filosofie in München en New York. Van 2009 tot 2012 bezocht hij het Zwitserse Literatuur Instituut. Hij werkt als copywriter voor verschillende reclamebureaus. In 2013 werd hij uitgenodigd door Daniela Strigl om deel te nemen aan de Ingeborg Bachmann-prijs. In 2014 zal zijn debuutroman “Der beruhigende Klang von explodierendem Kerosin” verschijnen.

Uit: Wir sind schön

„Wir sind schön. Es geht uns gut. Wir mögen unsere Körper, den eigenen und den jeweils anderen, andere finden, wir sind ein schönes Paar. Wir sind glücklich. Wir sind das, was man glücklich nennt. Wir sind das, was alle glücklich nennen, die wir kennen. Wir haben, was alle wollen, tun, was alle tun. Wir haben zusammen 53.374,43 Euro auf dem Konto und könnten eine Eigentumswohnung anzahlen, eine kleine, und dann abzahlen, langsam, nachdem wir beide feste, sichere Jobs angenommen hätten; fest müssten sie sein für den Kredit, und sicher wären sie aufgrund unserer Ausbildung, unserer freundlichen, zuverlässigen Art und unserer Erfahrung. Wir könnten in Elternzeit gehen, Deutschland ist ein zivilisiertes Land, das seinen jungen Eltern ermöglicht, ohne allzu große finanzielle Einbußen junge Eltern zu sein, zumindest vorerst, später dann nicht mehr, Kinder zu haben ist deutlich teurer, als Kinder zu bekommen, und nach einer Elternzeit ist die Karriere auch meistens gelaufen, aber das sagt man ihnen nicht, den Kindern nicht, weil sie es nicht verstehen würden, und den jungen Eltern nicht, weil es sie im Moment nicht interessiert. Ihnen sagt man: schön.
Wir haben Sex. Zunächst mehrmals am Tag, dann mehrmals in der Woche, dann mehrmals am Wochenende, dann einmal pro Woche. Wir finden es beide gut, so versichern wir einander, es wird eben weniger, es gibt viel zu tun, wir haben Stress, und ab und zu möchte man ja auch ein paar Freunde sehen.“

 
Heinz Helle (München, 15 oktober 1978)

15-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Edward Estlin Cummings werd geboren in Cambridge, Massachusetts op 14 oktober 1894. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor E. E. Cummings op dit blog.

In The Rain-

in the rain-
darkness,     the sunset
being sheathed i sit and
think of you

the holy
city which is your face
your little cheeks the streets
of smiles

your eyes half-
thrush
half-angel and your drowsy
lips where float flowers of kiss

and
there is the sweet shy pirouette
your hair
and then

your dancesong
soul.     rarely-beloved
a single star is
uttered,and i

think
       of you

I Like My Body When It Is With Your

i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.
Muscles better and nerves more.
i like your body.  i like what it does,
i like its hows.  i like to feel the spine
of your body and its bones,and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the,shocking fuzz
of your electric furr,and what-is-it comes
over parting flesh….And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill

of under me you so quite new

It Is Funny, You Will Be Dead Some Day

it is funny, you will be dead some day.
By you the mouth hair eyes,and i mean
the unique and nervously obscene

need;it’s funny.  They will all be dead

knead of lustfulhunched deeplytoplay
lips and stare the gross fuzzy-pash
—dead—and the dark gold delicately smash….
grass,and the stars,of my shoulder in stead.

It is a funny,thing.  And you will be

and i and all the days and nights that matter
knocked by sun moon jabbed jerked with ecstasy
….tremble (not knowing how much better

than me will you like the rain’s face and

the rich improbable hands of the Wind)

E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)

Zelfportret, 1958

De Hongaarse schrijver Péter Nádas werd geboren op 14 oktober 1942 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Péter Nádas op dit blog.

Uit: A Lovely Tale Of Photography (Vertaald door Imre Goldstein)

"Mein Carl, on the other hand, regrets that the nights are so cool already. Isn't it so, Carl?"

"Our Kornélia keeps telling us that on some southern seas the weather wouldn't be nearly so pleasant."

"In truth, we could hardly afford to interrupt our walk, still we hastened over, since the young lady had sent for us. Would it be too much of an intrusion to suggest that you share the rest of our walk with us?"

"On the contrary. Nothing would please us more. All the more so since the young lady is deeply indebted to Mister Van der Woelde; and if she has taken the liberty of sending for him, she has done so for no other reason than to pay her respects to her savior and to express her gratitude."

"The young lady should not even think in terms of debt and gratitude."

"Forgive me, madam, but why not? And why should she not talk of such things? After all, the young lady was told how the young gentleman had saved her life."

"I grant you that it was he who found her on the steps of that abandoned house of terrible reputation. But that's hardly worth mentioning. We hope that the young lady has recovered from her fright; judging by her radiant complexion I cannot reach any other conclusion."

"The young body can overcome its passing weakness; the rest will be done by the curative effect of this marvelous environment and, last but not least, by the hoped-for company of the two of you."

And there is the voice that, to all indications, follows us everywhere.

"The elderly lady at this moment with a single regal gesture put an end to the stream of mutual courtesy and compliments. And although there was some gain, however unpleasant, to be had from this gesture, its necessity was not readily fathomable."

Péter Nádas (Boedapest,14 oktober 1942)

De Amerikaanse dichteres, essayiste, critica en feministe Katha Pollitt werd geboren op 14 oktober 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katha Pollit op dit blog.

Silent Letter

It’s what you don’t hear

that says struggle

as in wrath and wrack

and wrong and wrench and wrangle.

The noiseless wriggle

of a hooked worm

might be a shiver of pleasure

not a slow writhing

on a scythe from nowhere.

So too the seeming leisure

of a girl alone in her blue

bedroom late at night

who stares at the bitten

end of her pen

and wonders how to write

so that what she writes

stays written.

Job

Worse than the boils and sores

and the stench and the terrible flies

was the nattering: Think.

You must have done something.

Things happen for a reason.

What goes around.

His life swept off in a whirlwind of camels and children!

Still, he knew enough to shut up

when his skin cleared pink as a baby’s

and overnight lambs blanketed the burnt fields.

People even said he looked taller

in his fine new robes: You see?

When one door closes, two doors open.

Nobody wanted to hear

about the rain or its father

or leviathan slicing the deeps

at the black edge of the world

under the cold blue light of the Pleiades.

The new sons were strong and didn’t ask difficult questions,

the new daughters beautiful, with glass-green eyes.

Katha Pollitt (New York,14 oktober 1949)

De Nederlandse schrijver Daniël Rovers werd geboren in Zelhem op 14 oktober 1975. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voot Daniël Rovers op dit blog.

Uit: Walter

“Da zal ow kontje wel vaore,’ gromde Van Leijsen, en hij schopte het beest in de linkerflank. ‘Onzen misdienaar laote gerust.’
Van Leijsen stampte op de straatstenen, alsof hij het koud had. Zijn klompen moesten nodig hersteld worden. De klompen van een knecht, maar de praatjes van een boer. Het werd tijd voor de mis. ‘Houdoe, Van Leijsen.’ Land bij de Moerdijk, dat kreeg die van zijn leven niet.
Op de Heuvel graasden de vaarzen van Van der Ven. De weide tussen de bomen was leeggevreten, toch bleven de beesten naar de laatste grassprieten op zoek. Daarom ook waren hun ogen zo groot, zoals bij vliegen. Eentje draaide zich om, rood zwol haar achterste op, stront – vlats, vlats – kwam in stoten uit de aars zetten. De zon zou er de hele dag op blijven schijnen. Daar kreeg je stevige, bijna zwarte korsten van, met van binnen groene saus. Maakte de zon alles hard? Kleigrond, pas gemaaid gras, broodkruimels. Maar boter wordt zacht als het in de zon op het aanrecht ligt, en ijs smelt in de sloten als de vorstnachten ophouden te duren.
Walter keek naar de punten van zijn schoenen, Trees had ze gisteren nog gepoetst. Er zat een vlekje op. Was dat water van het wassen of een strontspetter van zo-even? Hij spuugde in zijn zakdoek en ging door zijn knieën om het leder schoon te vegen. Wit belletjesschuim. Jezus Christus stond voor de kerk op zijn sokkel een witte slagtand te wezen.
De kerkdeur had een grote smeedijzeren klink, die je met twee handen naar beneden moest duwen. Donker was het voorportaal, het rook naar kelder en naar hersenschudding. Een tweede deur moest hij door, met daarachter het kerkschip. De koster had naast het altaar twee kaarsen aangestoken. In Made was zo vorig jaar op een ochtend brand uitgebroken; de preekstoel had als een braambos vlam gevat.
Weduwe Van Raamsdonk zat al in de kerk, aan de linkerkant, die van de vrouwen. Het silhouet dat al een keer in zijn dromen was verschenen: gebogen schouders, een dunne nek, het haar dat in een knot samengebonden werd.”

Daniël Rovers (Zelhem, 14 oktober 1975)

De Nieuw-Zeelandse schrijfster Katherine Mansfield werd geboren op 14 oktober 1888 in Wellington. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katherine Mansfield op dit blog.

Uit: The Swing of the Pendulum

“She heard him walk down the passage and then pause - lighting a cigarette.  Yes - a faint scent of delicious cigarette smoke penetrated her room.  She sniffed at it, smiling again.  Well, that had been a fascinating interlude!  He looked so amazingly happy: his heavy clothes and big buttoned gloves; his beautifully brushed hair... and that smile... 'Jolly' was the word - just a well-fed boy with the world for his playground.  People like that did one good - one felt 'made over' at the sight of them. Sane they were - so sane and solid.  You could depend on them never having one mad impulse from the day they were born until the day they died.  And Life was in league with them - jumped them on her knee - quite rightly, too.  At that moment she noticed Casimir's letter, crumpled up on the floor - the smile faded.  Staring at the letter she began braiding her hair - a dull feeling of rage crept through her - she seemed to be braiding it into her brain, and binding it, tightly, above her head...”

Katherine Mansfield (14 oktober 1888 – 9 januari 1923)

Portret door Anne Estelle Rice, 1918

De Duitse dichteres, schrijfster en filosofe Margarete Susman werd geboren op 14 oktober 1872 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Margarete Susman op dit blog.

Der Sturm rauscht durch die Linde

Der Sturm rauscht durch die Linde;

Düfte kommen im Winde

In tiefer klingender Nacht.

Mein Herz ist aufgewacht

Und pocht so laut und mächtig

In der Nacht tiefstürmendes Lied.

Ich weiss nicht, wie mir geschieht.

Ah, wie der Nachtsturm saust!

Ein grosses Vergessen umbraust

Das Haupt mir dunkel und nächtig -

Und in dem Vergessen ein Wissen

Von nie gewussten Dingen —

Ein Fliehn und Umschlingen,

Ein Verlieren und Finden,

Ein Erscheinen, Verschwinden —

Das sind die stummen Gestalten,

Das ist das webende Walten

Der Nacht. —

Der Sturm rauscht durch die Linde,

Düfte kommen im Winde,

Mein Herz ist aufgewacht.

Nacht ist's — zu meinen Füssen brandet

Nacht ist's — zu meinen Füssen brandet

Ein Meer von unerlöster Sehnsucht

In schluchzenden Wogen —

Und alle gekreuzigte Liebe der Welt

Steht um mich her. —

Dunkel — beengend — so voll die Welt

Von brennender Liebe,

Die in das dunkle Gewand der Nacht

Einsam ihr Antlitz birgt.

Stockende Seufzer — banges Schluchzen

Und die heiligste Liebe verströmt

Einsam ins All.

Margarete Susman (14 oktober 1872 - 16 januari 1966)

De Poolse schrijver Stefan Żeromski werd geboren op 14 oktober 1864 in Strawczyn in de buurt van Kielce. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Stefan Żeromski op dit blog.

Uit: Forebodings (Vertaald door Marie Busch)

“After having gazed at the awe-inspiring phenomena which surrounded him in the semicircle of the hospital theatre, he had slept during the operation.  His simple heart had not worked out the lesson that sleep, the greatest mistress on earth, teaches.  After the operation everything had been veiled by moral lassitude.  This had continued, but in the afternoon and at night they had mixed something heavy, like a stone ball, into his drinking-cup, and waves of warmth had flowed to the toes of his healthy foot from the cup.  Thoughts chased one another swiftly, like tiny quicksilver balls through some corner of his brain, and while he lay bathed in perspiration, and his eyelids closed of their own accord, not in sleep but in unconsciousness, he had been pursued by strange, half-waking visions.

Everything real seemed to disappear, only dimly lighted, vacant space remained, pervaded by the smell of chloroform.  He seemed to be in the interior of a huge cone, stretched along the ground like a tunnel.  Far away in the distance, where it narrowed towards the opening, there was a sparkling, white spot; if he could get there, he might escape. He seemed to be travelling day and night towards that chink along unending spiral lines running within the surface of the tunnel; he traveled under compulsion and with great effort, slowly, like a snail, although within him something leapt up like a rabbit caught in a snare, or as if wings were fluttering in his soul.  He knew what was behind that chink.  Only a few steps would lead him to the ridge under the wood… to his own four strips of his potato-field….’

Stefan Żeromski (14 oktober 1864 - 20 november 1925)

Portret in het Nationale Museum in Kielce

14-10-2013 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Maarten van der Graaff werd geboren op 14 oktober 1987 in Dirksland. Hij studeerde religiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht en publiceerde poëzie en proza in onder andere De Revisor, nY, De Brakke Hond, DWB en Het Liegend Konijn. Van der Graaff staat op verschillende podia in Nederland en België en is redacteur en medeoprichter van het online literair tijdschrift “Samplekanon”. Hij debuteerde met de bundel “Vluchtautogedichten” bij uitgeverij Atlas Contact.

Kanaal

Deze zacht
toegeschroeide kras
is een kanaal.

De wil tot vooruitgang een
Hunebed, bestand tegen de terreur
van smeekbedes.

Uit het landgraf aan het kanaal
klauteren kinderen die moeten worden
beschreven.

Zo staat de wind.

Niets is eenvoudiger dan inzicht
in dit geval te verkrijgen.

Niets gemakkelijker dan met alle
nagels in de zwerfstenen wil
geslagen te wachten,
reikhalzend,

op de volle tiet
van de slaap.

 
Maarten van der Graaff (Dirksland, 14 oktober 1987)

14-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Aan de Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich  werd gisteren in de Frankfurter Paulskerk de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels uitgereikt. Zie ook alle tags voor Svetlana Alexievich op dit blog.

Uit: Zinky Boys: Soviet Voices from the Afghanistan War

“I never want to write another word about the war, I told myself. Long after I'd finished "War is not a Woman", a book about World War II, I could still be upset by the sight of a child with a nosebleed.

Out in the country I couldn't bear to watch the fishermen cheerfully throwing their catch on to the sandy riverbank. Those fish, dragged up from the depts of God knows where, with their glassy, bulging eyes, made me want to vomit. I dare say we all have our pain threshold - physical as well as psychological. Well, I'd reached mine. The screech of a cat run over by a car, eventhe sight of a squa

shed worm, could make me feel I was going mad. I felt that animals, birds, fish, every living thing had a right to a life of its own. And then all of a sudden, if you can call it suddenfor the war had been going on for seven years...

One day we gave a lift to a young girl. She'd been to Minsk todo some food shopping for her mother. She had a big bag with chicken heads sticking out, I remember, and a shopping-net full of bread, which we put in the boot.

Her mother was waiting for her in the village. Or rather, standing at her garden gate, wailing.

'Mama!' The little girl ran up to her.

'Oh, my baby. We've had a letter. Our Andrey in Afghanistan.

Ohhh... They're sending him home, like they did Ivan Fedorinov. A little child needs a little grave, isn't that what they say? But my Andrei was as big as an oak and over six foot. "Be proud of me Mum, I'm in the Paras now," he wrote to us. Oh, why? .

Why? Can anyone tell me? Why? ''Each substance of agrief hath twenty shadoms.' (Richard II) Then, last year, something else happened.

I was in the half-empty waitingroom of a bus station. An officer was sitting there with a suitcase, and next to him there was as kinny boy who you could tell from his shaved head was a soldier.

The young soldier was digging in a plant pot (a dryold ficus, Iremember it was) with an ordinary kitchen fork. A couple of simple country women went and sat next to them and, out ofsheer curiosity, asked where they were going, and why, who were they? It turned out the officer was escorting the soldier home.“

Svetlana Alexievich (Stanyslaviv, 31 mei 1948)

14-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Herman Franke werd geboren op 13 oktober 1948 in Groningen. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Franke op dit blog.

Uit: Wolfstonen

“Hij betwijfelde of die oude huizen het zouden pikken. Anders dan de overbuurvrouw geloofde hij wel in bezielde materie en hij dacht aan een harem vol oude wijven met verdorde schaamlippen waar een jong, stralend meisje werd binnengebracht; haar billen glommen als goud, op haar borsten schitterden zilverkleurige sieraden, tussen haar benen gloorde een vochtige hemel en haar liefdeszuchten klonken als engelengezang. De oude vrouwen maakten krabbend, schoppend en bijtend een wrak van haar. Maar zo fantasierijk en poëtisch waren de anderen niet. Zij herinnerden zich het gat dat tientallen jaren lang in de huizenrij gegaapt had en de vlakte met puinresten en uitbundig opschietend onkruid maar al te goed. Het gat werd rechts en links begrensd door de bontgekleurde tussenmuren van de belendende percelen, die buitenmuren waren geworden op de dag van de sloop. Je kon nog zien waar de vloeren en trappen hadden gezeten. De witte uitsparing in een geel geschilderde kamerwand verried waar een rechthoekige kast had gestaan. Je zag de betegelde wanden van doucheruimtes. This wall is now available in paperback, was er met een spuitbus op de rechtermuur geschreven, die opbolde en gestut werd door boomstammen. Er liepen altijd katten op het door een gazen hekwerk afgezette terrein, dat in feite de enige groenvoorziening in de wijk was maar als zodanig werd de plek niet gewaardeerd. Integendeel, het gat was iedereen een doorn in het oog. Er werd huisvuil en andere rotzooi gedumpt dat ging rotten en stinken en ongedierte aantrok. Ouders verboden hun kinderen het terrein te betreden maar via kleine openingen in het hek kropen zij stiekem toch naar binnen. Kort daarna kregen ze last van huiduitslag en misselijkheid. Er zouden giftige planten groeien. Er zou illegaal gif zijn gestort. Er zou ontucht bedreven worden door homo’s en kinderlokkers.”

Herman Franke (13 oktober 1946 – 14 augustus 2010)

De Jamaicaanse schrijver Colin Channer werd geboren op 13 oktober 1963 in Kingston. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Colin Channer op dit blog.

Uit: Satisfy My Soul

„I’m a playwright and director whose grandfather moved to Harlem from West Africa in the twenties. Chadwick is fifty. I am thirty-eight. Chadwick is married. I will never be. He is a Republican. I like to call myself a negro. He is bald. My locks are wrapped around my head to form a turban.
His freckled cheeks are settling into jowls. His nose is sharp and owlish. He does not have an upper lip. His forehead lasts forever.
“I think I’d have a rack of lamb,” he answers. “And it is always hard for me to sleep without my wife. My favorite book has always been Heart of Darkness. Conrad is amazing. You should read him. I would dine with Rudy Kipling. As a boy in Oklahoma I felt connected to his stories . . . all the Indians. I know that our natives aren’t the same as Kipling’s Hindus, but I could still relate. As far as music is concerned I think I’d listen to Aretha Franklin. And you—you asked the question. What would you do?”
I glance at the producer, a desert-colored woman with a se- cret trail of bites along her neck and stomach. Her name is Amaranta.
Smiling as she looks away, she scoops her copper hair into a ponytail. When she looks again I recognize the contour of her body in her nose. Like her back, it arches inward on a bony spine then flares into a bulb of spongy flesh.
The diamonds on her wedding ring are glinting. Her cheeks are hard and chiseled like the stones. But as a woman she is soft. Her skin. Her voice. Her touch.
Last night, as she read to me in bed, I told her that her skin reminded me of sand. She drew her nipple on my chest and said I was her Tuareg . . . the way I wrap my dreadlocks like a turban, the oily blackness of my skin, the height of what she calls my Libyan nose. She held me by my cheekbones when she kissed me. She christened them my little horns.”

Colin Channer (Kingston, 13 oktober 1963)

De Albanese dichter Migjeni (eigen. Millosh Gjergj Nikolla) werd geboren op 13 oktober 1911 in Shkodra. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Migjeni op dit blog.

Autumn on parade

Autumn in nature and autumn in our faces.
The sultry breeze enfeebles, the glowering sun
Oppresses the ailing spirit in our breasts,
Shrivels the life trembling among the twigs of a poplar.

The yellow colours twirl in the final dance,
(A frantic desire of leaves dying one by one).
Our joys, passions, our ultimate desires
Fall and are trampled in the autumn mud.

An oak tree, reflected in the tears of heaven,
Tosses and bleeds in gigantic passion.
"To live! I want to live!" - it fights for breath,
Piercing the storm with cries of grief.

The horizon, drowned in fog, joins in
The lamentation. In prayer dejected fruit trees
Fold imploring branches - but in vain, they know.
Tomorrow they will die... Is there nowhere hope?

The eye is saddened. Saddened, too, the heart
At the hour of death, when silent fall the veins
And from the grave to the highest heavens soar
Despairing cries of long-unheeded pain.

Autumn in nature and autumn in our faces.
Moan, desires, offspring of poverty,
Groan in lamentation, bewail the corpses,
That adorn this autumn among the withered branches.

Vertaald door Robert Elsie

Migjeni (13 oktober 1911 – 26 augustus 1938)

Postzegel ter gelegenheid van zijn 100^e geboortedag

De Amerikaanse dichter en schrijver Arna Wendell Bontemps werd geboren op 13 oktober 1902 in Alexandria in Louisiana. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arna Wendell Bontemps op dit blog.

Length of Moon

Then the golden hour
Will tick its last
And the flame will go down in the flower.
A briefer length of moon
Will mark the sea-line and the yellow dune.
Then we may think of this, yet
There will be something forgotten
And something we should forget.
It will be like all things we know: .
A stone will fail; a rose is sure to go.
It will be quiet then and we may stay Long at the picket gate
But there will be less to say.

Arna Wendell Bontemps (13 oktober 1902 – 4 juni 1973)

De Amerikaanse schrijver Conrad Richter werd geboren op 13 oktober 1890 in Pine Grove, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Conrad Richter op dit blog.

Uit: Smoke on the Prairie

„Her hands kept eternally busy. She washed and ironed, heating the heavy smoothing iron by setting it upright on the hearth before the coals. She sat daily over winter socks for Pleas and the baby, one foot moving the cradle as she knitted. Morning or afternoon she let the sheep from the high corral and followed on foot over the range, resting with her baby on the grass in cedar shade.
Pleas had set up a hopper for the oak ash. In the big copper kettle brought from Arkansas she boiled wood ashes. When the lye dissolved the end of a feather, she added accumulated greases and tallow and boiled a small batch of soap, cut the cooling mixture into yellow-gray bars and piled them on the mantel to dry. She soaked a flint-dry deerskin in strong suds of lye soap, water, and a spoonful of lard; scraped off the hair with an old corn knife; let it remain by the warm hearth all night; wrung, pulled, and stretched it next day until perfectly dry, when it becomes soft and pliable as cloth and waited only her shears and thread for gloves or clothes.

(…)

They rode slowly on, while the luminous purple began to appear like violet mist on the hills. It spread to the plains, bathing them in color. The home ranch in the wide mouth of Monica Canyon ahead became an island of buildings, corrals, and windmill swimming in a bright velvet sea. The color seemed to float in the air about them. They breathed it, road through it.”

Conrad Richter (13 oktober 1890 – 30 oktober 1968)

Als cowboy, rond 1940 

De Britse romanschrijfster en gewezen politica Edwina Currie werd geboren in Liverpool op 13 oktober 1946. Zie ook alle tags voor Edwina Currie op dit blog en ook mijn blog van 13 oktober 2010.

Uit: Diaries

“Les Tuileries [Edwina’s house in France], Friday, January 6, 1995, 6pm

Every time I come here, I wonder why on earth I bothered to buy such an outlandish property so far away. But this is a place for reflection and healing — and without it, I’d be some kind of nutcase.

Here, I did all my weeping over John Major, and what hurt the most — not being invited to join his government at the first opportunity.

I think a lot about keeping age at bay. I wish I could stop nibbling and generally overeating: although I’m fit, ten-and-a-half stone means a thick waist and a big bum.

Tower House [Edwina’s house in  her South Derbyshire constituency], Friday, February 24, 8pm

When [my husband] Ray’s around, all I get is a grunt. And yet . . . I know as I pack those boxes to move out to my new flat [in Clapham, South London], I’ll be very tearful.“

Edwina Currie (Liverpool, 13 oktober 1946)

13-10-2013 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010en eveneens alle tags voor Stefaan van den Bremt op dit blog.

Geboorte van de kleuren

Het grijs hield vol dat alles wit was
wat niet zwart was, dat alles dag was
wat niet nacht was. De vele kleuren
verbleven clandestien in het zonlicht
dat hen nog niet kon velen.

Wat wij nu rood vinden was wijnwit.
Oranje? Volle-melkwit.
Geel was een heel oud wit.
Groen, een grijzend wit.
Het blauw was nog zo bleu.
Indigo bleef maar bleken.
Violet werd olievet.

En verder was er zwart. Elke nacht
waren de tijden zwart. Elke zee
was zwart, elk woud, elk werelddeel.
De kunst was zwart, zo zwart als
de wereldziel. De inkt was Oost-Indisch
kleurendoof.

Moest er nog daglicht wezen?
vroeg de ochtend soms, of liever
vroeg de regen ('t regende pijpen-
stelen). De zon scheen daardoorhen
en kleurde als een boei,
werd een oranjeappel,
verschoot van vroeg goud
tot geel en groen,
zag dan weer blauw,
waste met indigo
een bloembed, violet.

De eerste regenboog
sprong in het eerste oog.

Motief op reis

Het motief was het moe
maar een patroon te zijn
in het vloerkleed. 't Wou
de wijde wereld in, en ging
als een klimoprank in het
ijle. 't Rekte zich, op zoek
naar een verband, dat er niet
was dan in het kleed. Dapper
steigerde het motief tegen
de hemel, helmboswuivend.
Omweef nu, hand, met wand,
met warme kleur en klank,
die wandelende tak.

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

You phone to remind me

You phone to remind me
I said the Nobel
ought to be refused, because
it’s not always awarded to the best.
Forgive me. I’m accepting out of fear.
A conspicious reward doesn’t offend,
rather it’s a defense against the threat
of devaluation. Don’t expect
acts of courage from an old man.
Recognition always arrives
late, when even a hoped-for
honor seems useless.
The time of events

is different from ours.

Vertaald door Jonathan Galassi