Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
06-05-2010
Júlio César de Mello e Souza, Gaston Leroux, Marie-Aude Murail, Erik Bindervoet, Paul Alverdes
Uit: Beremís' Welt (Vertaald door Elfriede Kirchner)
Der kluge Beremis versuchte zu erfahren, worum es bei dem Streit ging. "Wir sind Brüder", erklärte der Älteste, "und haben diese 35 Kamele geerbt. Nach dem Willen unseres Vaters steht mir die Hälfte, meinem Bruder Hammed Namir ein Drittel und Harim, dem Jüngsten, ein Neuntel der 35 Tiere zu. Doch wissen wir nicht, wie wir die 35 Kamele aufteilen sollen, da die Hälfte von 35 siebzehn und ein halb ist, und ein Drittel und ein Neuntel von 35 ergeben auch keine ganzen Zahlen. Jeder vorstellbare Vorschlag des einen Bruders stößt stets auf die Ablehnung der beiden anderen! Wie können wir also dem letzten Willen unseres Vaters gerecht werden?" "Das ist gar nicht schwer!" unterbrach ihn Beremis, der Zahlenkünstler. "Ich verspreche euch, diese Aufteilung gerecht durchzuführen, wenn ihr mir dieses schöne Tier, das uns beide so sehr gelegen hierher getragen hat, den 35 Kamelen der Erbschaft hinzuzufügen erlaubt!" . . . "Also, meine Freunde, jetzt werde ich die Kamele, deren Zahl nunmehr 36 ist, genau und gerecht aufteilen!" Beremis wandte sich dann an den ältesten der Brüder und sagte: "Du, mein Freund, solltest die Hälfte der 35 Kamele erhalten, das heißt, siebzehn und ein Halb. Du wirst aber die Hälfte von 36, also 18 Kamele bekommen. Damit bist du sicher einverstanden, weil es klar ist, dass du nun bei der Aufteilung einen Gewinn gemacht hast!" Dem zweiten Erben, sagte er: "Dir, Hammed Namir, stand ein Drittel der 35, nämlich etwas über elf Kamele zu. Statt dessen bekommst du zwölf; dagegen kannst du keinen Einspruch erheben, weil auch du dabei einen sichtbaren Gewinn gemacht hast."
Júlio César de Mello e Souza (6 mei 1895 18 juni 1974)
Ce nest pas sans une certaine émotion que je commence à raconter ici les aventures extraordinaires de Joseph Rouletabille. Celui-ci, jusquà ce jour, sy était si formellement opposé que javais fini par désespérer de publier jamais lhistoire policière la plus curieuse de ces quinze dernières années. Jimagine même que le public naurait jamais connu toute la vérité sur la prodigieuse affaire dite de la "Chambre Jaune", génératrice de tant de mystérieux et cruels sensationnels drames, et à laquelle mon ami fut si intimement mêlé, si, à propos de la nomination récente de lillustre Stangerson au grade de grand-choix de la Légion dhonneur, un journal du soir, dans un article misérable dignorance ou daudacieuse perfidie, navait ressuscité une terrible aventure que Joseph Rouletabille eût voulu savoir, me disait-il, oubliée pour toujours. La "Chambre Jaune" ! qui donc se souvenait de cette affaire qui fit couler tant dencre, il y a une quinzaine dannée ? On oublie si vite à Paris.
" Vers dix heures, alors que les Playmobil assis en rond autour du cow-boy lempêchaient de sévader, le portable se mit à sonner. - Cest moi, cest moi ! hurla Simple. A demi fou dexcitation, il appuya sur le sigle du téléphone. -Allo, Simple ? fit Kléber. - Allo, monsieur, madame ? Bonjour, comment ça va ? Merci ça va bien, il fait beau, au revoir, madame. -Attends, cest ton frère Un peu effrayé, Simple se tourna vers monsieur Pinpin. - Cest le beaudhomme. - Pète le téphélone ! ordonna monsieur Pinpin qui faisait de petits bonds sur place. Pète dans le mur ! Simple lança le téléphone contre le mur, avec une sorte de violence apeurée. Puis il lacheva à coups de talon. Après avoir repris son calme, il se pencha et examina le téléphone fracassé. - Tu le vois ? sinforma monsieur Pinpin, prêt à détaler. - Nnnnon, hésita Simple. - Je le savais, fit monsieur Pinpin en se recouchant sur loreiller. Il est microspique. "
Uit: Een hoestbal van lachen (Column Henkes en Bindervoet in NRC)
We waren in Dublin voor een experimentele linguïstische transformatie in een contemporaine setting. Ter gelegenheid van Bloomsday 2007 lazen we voor uit Ulysses, in gezelschap van een polyglot corps diplomatique aan ambassadeurs, een frêle zangeresje (de Ierse inzending voor het Eurovisiesongfestival), vele professionele impersonaties van Leopold Bloom, allemaal op overdonderende wijze ingeleid door senator en Joyce-kenner, de Gay Liberator David Norris. In Nederland zijn we gezegend met twee vertalingen van het meesterwerk van Joyce, terwijl de Engelssprekende volkeren zich voor altijd met dat ene origineel zullen moeten blijven behelpen. We hadden met ze te doen. Toen we dit bij wijze van inleiding opmerkten, steeg er een instemmend gemompel en begrijpend gelach op uit het massaal in de North Great Georges Street samengedromde publiek. En terwijl het Engels-Ierse origineel ons van alle kanten en in vele accenten van over de hele wereld om de oren vloog, doorspekt en doorregen met de Japanse, Chinese, Spaanse en Letse varianten, wisselden wij de twee Nederlandse vertalingen met elkaar af om erachter te komen hoe het zou klinken op authentiek Ierse bodem, in het decor van het boek zelf, uit authentiek Nederlandse monden. Nou, het kan aan ons hebben gelegen, maar het klonk vrij beroerd. Of liever gezegd, het leek niet, zoals portretten van Joyce ook vaak net de plank misslaan. Er staan een paar beelden van Joyce in Dublin: het ene beeld wordt liefkozend the prick with the stick genoemd, en het andere is een kopstudie van een gepijnigd kijkend mannetje dat zichzelf lijkt te wurgen met een ontvelde hand. Eerst denk je: Hé, dat is Joyce, maar als je dichterbij komt, denk je: Nee, toch niet. Maar dan kijk je op de verklarende inscriptie en dan is het hem toch!
