Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
"Isn't it early?" said Sebastian. "The women are still doing whatever women do to themselves before they come downstairs. Sloth has undone them. We're away. God bless Hardcastle." "Whoever he may be." "He thought he was coming with us. Sloth undid him too. Well, I did tell him ten. He's a very gloomy man in my college. He leads a double life. At least I assume he does. He couldn't go on being Hardcastle, day and night, always, could he? Or he'd die of it. He says he knows my father, which is impossible." "Why?" "No one knows Papa. He's a social leper. Hadn't you heard?" "It's a pity neither of us can sing," I said. At Swindon we turned off the main road and, as the sun mounted high, we were among dry-stone walls and ashlar houses. It was about eleven when Sebastian, without warning, turned the car into a cart track and stopped. It was hot enough now to make us seek the shade. On a sheep-cropped knoll under a clump of elms we ate the strawberries and drank the wine - as Sebastian promised, they were delicious together - and we lit fat, Turkish cigarettes and lay on our backs, Sebastian's eyes on the leaves above him, mine on his profile, while the blue-grey smoke rose, untroubled by any wind, to the blue-green shadows of foliage, and the sweet scent of the tobacco merged with the sweet summer scents around us and the fumes of the sweet, golden wine seemed to lift us a finger's breadth above the turf and hold us suspended. "Just the place to bury a crock of gold," said Sebastian. "I should like to bury something precious in every place where I've been happy and then, when I was old and ugly and miserable, I could come back and dig it up and remember."
Jeremy Irons en Anthony Andrews als Charles en Sebastian
In de tv-serie Brideshead Revisited uit 1981
This was my third term since matriculation, but I date my Oxford life from my first meeting with Sebastian, which had happened, by chance, in the middle of the term before. We were in different colleges and came from different schools; I might well have spent my three or four years in the University and never have met him, but for the chance of his getting drunk one evening in my college and of my having ground-floor rooms in the front quadrangle. I had been warned against the dangers of these rooms by my cousin Jasper, who alone, when I first came up, thought me a suitable subject for detailed guidance. My father offered me none. Then, as always, he eschewed serious conversation with me. It was not until I was within a fortnight of going up that he mentioned the subject at all; then he said, shyly and rather slyly: "I've been talking about you. I met your future Warden at the Athenæum. I wanted to talk about Etruscan notions of immortality; he wanted to talk about extension lectures for the working-class; so we compromised and talked about you. I asked him what your allowance should be. He said, 'Three hundred a year; on no account give him more; that's all most men have.' I thought that a deplorable answer. I had more than most men when I was up, and my recollection is that nowhere else in the world and at no other time, do a few hundred pounds, one way or the other, make so much difference to one's importance and popularity. I toyed with the idea of giving you six hundred," said my father, snuffling a little, as he did when he was amused, "but I reflected that, should the Warden come to hear of it, it might sound deliberately impolite. So I shall give you five hundred and fifty."
Je weet niet wat het is. Nog steeds niet. Na al het dolen en al het dwalen. Door die miljoenen straten van die duizenden steden. Overal ter wereld. Na al het schorremorrie waaraan je overbodige porties van je weinige nog resterende vrienschap hebt geschonken en die je allemaal verraden hebben, de ene na de andere, sommigen overdag, de meesten 's nachts. Wellicht zal je 't ook nooit weten. Ik zeg wellicht. Waarschijnlijk. Misschien. Eventueel. Mogelijkerwijs. Bijwoorden van, van wat eigenlijk, bijwoorden van twijfel en wanhoop. Bijwoorden van radeloosheid. Van kommer en kwel, tot je er krom en knoestig bijloopt en de lui in de straten zeggen kijk daar heb je die sukkelaar weer. Die met z'n beige anorak en z'n vettige jeans. Laat ze maar zeggen. Het zijn de lui in de straten maar. Het zijn Willy en Jeanine en Leo en Sylvia maar. En die zeggen zoveel. Die zeggen dat de zon schijnt of dat het regent. Terwijl het gewoon maar sneeuwt of de apocalyps is losgebarsten en het einde van de tijd nabij is. Dat we moeten verschijnen voor de Alwijze en Hij over ons zal oordelen. Dat sommigen aan z'n rechter en sommige anderen aan z'n linkerhand zullen zitten. Die zeggen dat binnenkort de regering valt, of op z'n minst door de Wetstraat gaat strompelen. Ze weten alles van alles en ze kennen iedereen. Dat helpt. Ze hoeven nooit nog met iemand kennis te maken. Nooit nog iemand de hand te drukken.
Misschien dat het je ooit in een flits te binnen schiet, terwijl je ergens straalbezopen in een goot ligt, op de voorlaatste bank van de bus naar het stempellokaal zit te twijfelen aan jezelf, aan de zin van je daden, aan de geldigheid van je roserode stempel straks, terwijl je ergens staat te pissen in een pissijn, in het holst van de nacht in een gore kroeg. Allicht Jean-Jaques.
JMH Berckmans (28 oktober 1953 - 31 augustus 2008)
Uit: The Tower (Vertaald door Rebecca K. Morrison)
Ridged like a karst landscape, like the debris of jagged piled up ice floes, the island of coal stretched out in front of the four visitors; three of them showed their passes at the bridge control, then, when Richard had lowered little Philip from his shoulders and slipped his hand into Regine's, they made their way over the 'Copper Sister' to the offices beyond. The mist hung low over Ostrom, dampening the whistle of 'Black Mathilda' as she signalled her arrival through the tunnel at the heating works. The snow on the bridge had been trodden flat by numerous shoes, even at this early morning hour; it was the first Tuesday of the month administration day. Meno shielded his eyes, the whiteness was dazzling, and he noted the first sharp shafts of the March sun striking off the heavily sloping, frost-encrusted roofs of the buildings, their frozen windows now clear as water, now a concentric whirl, like the splintering drops of dew caught in a spider's web, igniting sparks, flaring into a sudden confusion of light and a multi-faceted prismatic display that was echoed countless times in the broken axels of the buildings' depths: it found its counterpart in the compressed slabs of quartz, the ridges, the needles of ice. They had arrived before the doors opened and joined the queue that stretched from the colonnaded entrance as far as the Marx and Engels monument area in the centre of the courtyard; cleared of snow, its grey concrete swept clean, the space could hardly be bridged by a human voice. Marx and Engels were holding books of bronze which they appeared to be reading; crows settled on their heads and the sentry on duty, not permitted to budge, tried to shoo them away with regular clicks of his tongue. Some of those waiting looked on with pity and raised their hands ready to clap, only to be discouraged by acquaintances less benevolently inclined, their gaze fixed on the colonnaded entrance. Richard gave up counting at 'one hundred', opened his bag, reassured himself that the report was still there (but who could have taken it he had packed the bag himself and checked before leaving); Meno had opened his worn briefcase, too, and was rummaging through papers.
